Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παντελής Σαββίδης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παντελής Σαββίδης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παντελής Σαββίδης: «Η Αθήνα ως παρατηρητής των εξελίξεων»

     Και ενώ οι απορρυθμιστικές και αποδομητικές τάσεις επικρατούν στο εσωτερικό της χώρας, λίγα χιλιόμετρα μακριά δύο μέτωπα είναι ενεργά και εξελίσσεται σε αυτά ουσιαστικά ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος.




Παντελής Σαββίδης*

Ο κόσμος έχει γίνει άνω-κάτω, υπάρχει μια διάχυτη αγωνία των ανθρώπων για την ύπαρξή τους και στην Αθήνα –ως συνήθως– ασχολούνται με την περαιτέρω αποδόμηση της χώρας. Και φυσικά παρακολουθούν από μακριά τις εξελίξεις, σαν να μην τους ενδιαφέρουν και να μην επηρεάζονται από αυτές.

Ο κ. Γεραπετρίτης στον νέο νόμο του υπουργείου Εξωτερικών διαγράφει από τα κριτήρια αξιολόγησης των διπλωματικών υπαλλήλων τις αναφορές στο εθνικό συμφέρον, σε μια εμφανή προσπάθεια απόλυτης κομματικοποίησης της δομής και της λειτουργίας του. Θα προάγεται ο κομματικά πιστός. Όχι μόνο της σημερινής κυβέρνησης αλλά της εκάστοτε. Αντί να αναβαθμίσουν το διπλωματικό σώμα και να του δώσουν κίνητρα παραγωγής προτάσεων διπλωματικής πολιτικής, το ευνουχίζουν ακόμη περισσότερο. Ήταν που ήταν σιωπηλό και φοβικό στην ανάληψη πρωτοβουλιών, αδρανοποιείται ακόμη περισσότερο.

Πρόσωπα –συνήθως άπειρα– του περιβάλλοντος του εκάστοτε υπουργού θα ασκούν τις λειτουργίες της εξωτερικής πολιτικής, μια σύνθετη και απαιτητική διαδικασία με την οποία μόνο θεωρητικά μπορεί να ήρθαν σε επαφή. Εμφανίζονται ως τεχνοκράτες που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν μια υπόθεση χωρίς συνολική εικόνα των συμφερόντων της χώρας.


Σε όλες τις πολιτικές Διευθύνσεις διοικούν σύμβουλοι και ενόψει των προαγωγών με τις νέες διατάξεις η φίμωσή τους είναι εξασφαλισμένη.

Θέλουν επίσης να καταργήσουν τις ευρωπαϊκές Διευθύνσεις, η δημιουργία και η συγκρότηση των οποίων απαίτησε πολύ χρόνο, κόπο και έξοδα, και να τις υπάγουν στις Πολιτικές. Στο χρόνο που λειτουργούν οι ευρωπαϊκές Διευθύνσεις απέδειξαν τη χρησιμότητά τους.

Γίνεται στο υπουργείο Εξωτερικών κάτι σαν και αυτό που πραγματοποιεί ο κ. Δένδιας στο στρατό. Ενοποιεί μονάδες και θεωρεί πως με την ενοποίηση ανασυγκροτεί το στρατό. Ποιες ενοποιεί, πού τις ενοποιεί και πώς τις ενοποιεί δεν δίνει καμιά σημασία. (Άλλο είναι να ενοποιήσεις ή να καταργήσεις μονάδες στην Αθήνα και άλλο στον Έβρο.)

Είναι επίσης εντυπωσιακά ενδιαφέρον ότι δεν επιδείχθηκε κανένα κυβερνητικό ή πολιτικό ενδιαφέρον για την πραγματοποίηση στη Θεσσαλονίκη ημερίδας για τη μακεδονική γλώσσα. Η γλώσσα αυτή καθαυτή και οι άνθρωποι που την ομιλούν δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποιείται ως όχημα για να τεθεί θέμα μειονότητας στην Ελλάδα, με όλες τις επακόλουθες συνέπειες. Τα πάθη και οι αλυτρωτισμοί είναι ακόμη ενεργά στα Σκόπια και αυτό φάνηκε και στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε, με τη διανομή ενός βιβλίου για το πώς έβλεπε ο Χίτλερ την ενιαία Μακεδονία, με τον γνωστό αλυτρωτικό χάρτη των Σκοπίων στο εξώφυλλο.

Στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας υπάρχει ένας πυρήνας καθηγητών ευεπίφορος στην αναπαραγωγή του μακεδονισμού ως ιδεολογήματος – και βλέπει θετικά τη διδασκαλία της γλώσσας της γειτονικής χώρας. Οι αντιστάσεις στην τάση αυτή έχουν απενεργοποιηθεί από το φόβο και των μπαχαλάκηδων που ουσιαστικά διοικούν το πανεπιστήμιο. Επιβάλλουν ό,τι θέλουν.

Και ενώ αυτές οι απορρυθμιστικές και αποδομητικές τάσεις επικρατούν στο εσωτερικό της χώρας, λίγα χιλιόμετρα μακριά δύο μέτωπα είναι ενεργά και εξελίσσεται σε αυτά ουσιαστικά ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Οι πόλεμοι σήμερα δεν γίνονται με χαρακώματα και στρατιώτες στο πεδίο. Εντυπωσιακή περίπτωση σύγχρονου πολέμου ήταν η προέλαση των τζιχαντιστών τη Συρία, η εύκολη και γρήγορη κατάληψη της Δαμασκού και η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ.

Ο Άσαντ μπορεί να ήταν ένας δικτάτορας τον οποίο η διεθνής κοινότητα θα έπρεπε να συνετίσει, αλλά οι τζιχαντιστές που κατέλαβαν την εξουσία είναι μια μαύρη τρύπα στην περιοχή – απειλούν όλες τις εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες με τις οποίες το καθεστώς Άσαντ είχε επιτύχει μια ισορροπία.

Η κοινή λογική οδηγεί σε μια εικόνα όπου η Τουρκία και το Ισραήλ είναι οι ωφελημένοι των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, αλλά ο χάρτης δεν έχει σχεδιαστεί ακόμη στην τελειωτική του μορφή.

Για την Τουρκία ο πρώτος κίνδυνος είναι οι Κούρδοι, οι οποίοι αυτή τη στιγμή ελέγχουν μια σημαντική εδαφική έκταση στη βορειοανατολική Συρία. Οι Τούρκοι θέλουν να τους επιτεθούν, και συγκεκριμένα θέλουν να εισβάλλουν στο Κομπάνι, αλλά οι Αμερικανοί πήραν θέση στην πόλη για να αποφευχθεί η τουρκική κατάληψη.

Και επειδή η Άγκυρα μπορεί να αδιαφορήσει για την αμερικανική παρουσία, υπήρξε προειδοποίηση από την Ουάσινγκτον στον Ερντογάν, ότι σε περίπτωση που επιτεθεί στους Κούρδους θα υποστεί κυρώσεις ο ίδιος προσωπικά. Όχι απλώς η Τουρκία, αλλά ο Ερντογάν ως πρόσωπο, και φυσικά θα δεσμευθούν και τα περιουσιακά του στοιχεία. Κάτι που ο Τούρκος πρόεδρος λαμβάνει σοβαρά υπόψη.


Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, η Τουρκία αναπτύσσει την πολιτική της και στη Μέση Ανατολή, και στην Αφρική, και στην Κεντρική Ασία, και στα Βαλκάνια.

Από τα Βαλκάνια επιστρατεύει τζιχαντιστές από πυρήνες που διατηρεί στα Σκόπια, την Αλβανία, το Κόσοβο και τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, τους μεταφέρει στο μέτωπο της Συρίας και φυσικά πολλοί από αυτούς θα επιστρέψουν στις χώρες τους όταν κριθεί ότι η κατάσταση είναι ελεγχόμενη στη Μέση Ανατολή. Είναι εύκολα αντιληπτός ο κίνδυνος που εγκυμονείται από την παρουσία τους σε εδάφη βαλκανικών χωρών. Ελέγχοντας τους τζιχαντιστικούς θυλάκους στα βαλκάνια η Τουρκία μπορεί να ελέγξει τη σταθερότητα των χωρών.

Το ενδιαφέρον της Αθήνας για όλα αυτά είναι απλώς να τα παρακολουθεί και να κομματικοποιεί τις κρατικές δομές που ξέφυγαν ως σήμερα από τον κομματικό έλεγχο.
πηγή: anixneuseis.gr 
__________________________________________

(*) Ο Παντελής Σαββίδης είναι δημοσιογράφος, γεννήθηκε το 1954 στην Αξιούπολη Κιλκίς. Διευθύνει τον ιστότοπο anixneuseis.gr. Έχει διατελέσει διευθυντής της εφημερίδας Μακεδονία και διευθύνει τον ιστότοπο anixneuseis.gr. Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Μπότση για την άρτια ενημέρωση των πολιτών της Βορείου Ελλάδας σε ότι αφορά το εγχώριο πολιτικό και βαλκανικό γίγνεσθαι.

Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, χωρίς τον Οδυσσέα

Στη Μέση Ανατολή έχουμε μια επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας μετά την επίσκεψη του συμβούλου εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον στην Άγκυρα και την άρνηση του Ερντογάν να τον συναντήσει...


του Παντελή Σαββίδη*

Οι εξελίξεις που αναμένονται στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια είναι ραγδαίες και καταλυτικές για το νέο τοπίο που διαμορφώνεται, την ώρα που η εσωτερική πολιτική ρευστότητα στην Ελλάδα, ενόψει εκλογών, και το διχαστικό κλίμα που καλλιεργείται από το κυβερνών κόμμα, μειώνουν τις δυνατότητες της χώρας να διαμορφώσει και να αναπτύξει την πολιτική της. Σε μια (εμφανώς αγωνιώδη) προσπάθεια της κυβέρνησης να πετύχει την απαραίτητη πλειοψηφία για να επικυρωθεί από τη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών, οι τακτικιστές του κυβερνώντος κόμματος προχώρησαν σε μεθοδεύσεις αποστασίας από το κόμμα του κυβερνητικού τους εταίρου, γεγονός που προκάλεσε την έκρηξη του Πάνου Καμμένου, ο οποίος ουσιαστικά έμεινε χωρίς βουλευτές.

Οι ελαστικές πολιτικές και ηθικές συνειδήσεις των βουλευτών του αποκάλυψαν πόσο σαθρές είναι οι βάσεις που συγκροτούν τους πολιτικούς σχηματισμούς, εν απουσία ιδεολογίας.

Το ενδιαφέρον του γεγονότος αυτού για τη στήλη είναι ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας καλείται να χειριστεί ένα πολύπλοκο και επικίνδυνο περιβάλλον στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Και αν κρίνουμε από τον διχαστικό τρόπο που ο πρώην υπουργός Εξωτερικών άνοιξε τη συζήτηση για το Σκοπιανό, είναι εύλογες οι ανησυχίες.
Στη Μέση Ανατολή έχουμε μια επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας μετά την επίσκεψη του συμβούλου εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον στην Άγκυρα και την άρνηση του Ερντογάν να τον συναντήσει.

Ο Μπόλτον είναι το υπ. αριθμ. 1 γεράκι στην Ουάσινγκτον, και η συμπεριφορά του Ερντογάν απέναντί του είναι βέβαιον ότι εγγράφηκε στην πολιτική συνείδηση του χώρου που εκπροσωπεί. Ωστόσο, ο Τούρκος πρόεδρος στις δηλώσεις του προσπάθησε να διαχωρίσει τον Μπόλτον από τον Τραμπ, κάνοντας «άνοιγμα» στον Αμερικανό πρόεδρο.

Ο Μπόλτον επισκέφθηκε την Άγκυρα για να επιδώσει στους Τούρκους αξιωματούχους τις αμερικανικές θέσεις μετά την απόφαση Τραμπ για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία. Μια απόφαση που επικρίθηκε και από πολιτικούς φίλους του Τραμπ, αλλά και από Αμερικανούς στρατηγούς. Προσπάθησαν να του αλλάξουν τη θέση και φαίνεται να το κατάφεραν με την καταλυτική παρέμβαση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου.

Η αμερικανική θέση φαίνεται να αλλάζει χωρίς να ομολογείται αυτό ρητώς. Η Ουάσινγκτον ζήτησε μέσω του Μπόλτον από την Τουρκία να συμφωνήσει ότι δεν θα σφάξει, όπως είπε ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, τους Κούρδους της Συρίας αν αποσυρθούν οι Αμερικανοί – κάτι που αποτέλεσε κόκκινο πανί για τον Ερντογάν.

Οι Κούρδοι, στο μεταξύ, μη έχοντας –και δικαιολογημένα– εμπιστοσύνη στον ασταθή πολιτικό χαρακτήρα του Αμερικανού προέδρου, ήρθαν σε συμφωνία με τους Ρώσους για υποστήριξη. Φαίνεται πως την πέτυχαν.

Έτσι τώρα η Τουρκία, για να επέμβει στη Συρία και να σφάξει τους Κούρδους, δεν έχει ανάγκη μόνο την άδεια των ΗΠΑ, αλλά και των Ρώσων συμμάχων της. Η κατάληψη της Ιεράπολης/Μένπετζ από την Τουρκία φαίνεται όνειρο απατηλό.

Πέραν της Συρίας, η Τουρκία, σε μια άλλη αγωνιώδη προσπάθεια να διεκδικήσει στην Ανατολική Μεσόγειο περιοχές που δεν έχει δικαιώματα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, προκαλεί την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι προκλήσεις είναι καθημερινές, αλλά εκείνο που ανησύχησε την ελληνική πλευρά την εβδομάδα που πέρασε είναι η επιβεβαίωση και αξιολόγηση της κοινής άσκησης που διεξήγαγαν τουρκικές δυνάμεις σε περιοχή ελληνικών δικαιωμάτων ανοικτά του Καστελόριζου, σε συνεργασία με μικρή αμερικανική συμμετοχή.

Στα Βαλκάνια, η επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών μπορεί να οδηγήσει σε εκλογές την Ελλάδα, η Αλβανία του Ράμα συνεχίζει να ασκεί ανθελληνική και αντιμειονοτική πολιτική, πιθανότατα καθ’ υπόδειξιν και μεθόδευση της Άγκυρας, και το μέτωπο του Κοσόβου αναζωπυρώνεται με την αμερικανική επιμονή να υπάρξει συνεννόηση Βελιγραδίου και Πρίστινας για συνοριακές διευθετήσεις.

Στο Σκοπιανό υπάρχει και μια διάσταση που προβληματίζει όσους σκέφτονται σοβαρά την ύπαρξη και λειτουργία του ελληνικού κράτους. Πέραν των όσων γράφηκαν, το κράτος πρόδωσε τους γηγενείς Μακεδόνες. Αυτούς που στις αρχές του 20ού αιώνα, και ίσως και νωρίτερα, προτίμησαν να ακολουθήσουν το Πατριαρχείο παρά τις πιέσεις της Εξαρχίας, διότι είχαν ρωμαίικη συνείδηση.

Οι άνθρωποι αυτοί εμπιστεύτηκαν το υπό διαμόρφωσιν, ακόμη, ελληνικό κράτος.

Υπέστησαν τρομερά δεινά γι’ αυτήν την επιλογή τους. Συγκρούστηκαν με ανθρώπους με τους οποίους συμβίωναν για πράγματα που θεωρούσαν αυτονόητα, όπως ο όρος «Μακεδονία» και ποιον χαρακτηρίζει. Σήμερα οι απόγονοί τους βλέπουν το ελληνικό κράτος να προδίδει την εμπιστοσύνη των προγόνων τους και να τους εγκαταλείπει.

Το ερώτημα είναι σαφές: υπάρχει κανείς που θα εμπιστευτεί ξανά, αυτό το κράτος;
Στην Ελλάδα η θέση του υπουργού Εξωτερικών παραμένει κενή, σε λίγο μπορεί να αδειάσει και η θέση του υπουργού Άμυνας, και η χώρα μπαίνει σε μια μακρά εκλογική περίοδο με ένταση και διχασμό.
_____________________

* Ο Παντελής Σαββίδης είναι δημοσιογράφος, γεννήθηκε το 1954 στην Αξιούπολη Κιλκίς. Εδώ και δεκατρία χρόνια είναι ο παρουσιαστής της εβδομαδιαίας εκπομπής "Ανιχνεύσεις" που προβαλλόταν στην ΕΤ3. Η εκπομπή ασχολείται με ζητήματα των Βαλκανίων, ευρωπαϊκών πολιτικών ζητημάτων και διεθνών σχέσεων. Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Μπότση για την άρτια ενημέρωση των πολιτών της Βορείου Ελλάδας σε ότι αφορά το εγχώριο πολιτικό και βαλκανικό γίγνεσθαι...
πηγή: pontos-news.gr

Πού βαδίζει πλέον η Τουρκία; Πόσο πιθανό είναι ένα νέο πραξικόπημα;

Η Τουρκία είναι μια κατακερματισμένη κοινωνία σε λαότητες και εθνότητες που έχουν τις ρίζες τους στη βυζαντινή εποχή. Οι εθνοτικά Τούρκοι είναι ζήτημα αν αποτελούν το ¼ του πληθυσμού. Στην αρχή, επί οθωμανικής αυτοκρατορίας στο όνομα του Ισλάμ και στη συνέχεια, μετά το 1922 στο όνομα του τουρκισμού, κατάφερε μέχρι σήμερα να μείνει ενωμένη. 

 


του Παντελή Σαββίδη*

Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος η οποία ικανοποίησε τους αρχικούς στόχους των εκτός Τουρκίας σχεδιαστών του, το ερώτημα που εγείρεται είναι πού βαδίζει η γειτονική χώρα; Διότι η κατάληξη των αναταράξεων που βιώνει και θα συνεχίσει να βιώνει για αρκετά μεγάλο διάστημα, θα επηρεάσει σίγουρα, ίσως καθοριστικά, την Ελλάδα, και θα διαμορφώσει μια νέα ισορροπία στην περιοχή.

Εκείνο που με μια πρώτη ματιά διακρίνεται είναι πως οι εξελίξεις στην Τουρκία θα οδηγήσουν σε μια βαθιά διασπασμένη κοινωνία και σε ένα διχασμένο στράτευμα το οποίο δεν αποκλείεται να προχωρήσει σε ένα νέο πραξικόπημα, αυτήν τη φορά καθοδηγούμενο από την επίσημη ηγεσία του.

Τα όσα αναμένεται να συμβούν στην Τουρκία θα είναι τόσο ακραία που μόνο μια παρέμβαση του στρατού θα μπορούσε, με τη βία, να τα ελέγξει.


Η Τουρκία είναι μια κατακερματισμένη κοινωνία σε λαότητες και εθνότητες που έχουν τις ρίζες τους στη βυζαντινή εποχή. Οι εθνοτικά Τούρκοι είναι ζήτημα αν αποτελούν το ¼ του πληθυσμού. Στην αρχή, επί οθωμανικής αυτοκρατορίας στο όνομα του Ισλάμ και στη συνέχεια, μετά το 1922 στο όνομα του τουρκισμού, κατάφερε μέχρι σήμερα να μείνει ενωμένη. Δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσει να συνεχίσει. Διότι οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της είναι τόσο πολλές και τόσο έντονες που δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν στο όνομα οποιασδήποτε ιδεολογίας, ή θρησκευτικής δοξασίας.

Οι ισλαμιστές είναι η μεγάλη πλειοψηφία αλλά ο κ. Ερντογάν αντί να διαχειριστεί με σύνεση τη δύναμή του υποδαυλίζει την αντιπαράθεση. Άρχισε ένα κυνήγι μαγισσών όχι μόνο κατά των οπαδών του μεγάλου αντιπάλου του Φετουλάχ Γκιουλέν αλλά και κατά των κοσμικών Τούρκων. Τα αδιέξοδα που τον περιμένουν είναι πολλά.

Μεθυσμένος από τις επιτυχίες του θεωρεί πως φρόντισε γι’ αυτόν ο Αλλάχ και ο δρόμος είναι στρωμένος με λουλούδια.


Δεν θα γνωρίζει, ίσως, το αρχαιοελληνικό ρητό «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Μαζί με τον Αλλάχ, φρόντισε και εσύ για το μέλλον σου.

Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι το πραξικόπημα το οργάνωσε ο Ερντογάν για να εφαρμόσει την ισλαμική ατζέντα του. Την ατζέντα αυτή άρχισε να την υλοποιεί εδώ και καιρό αλλά τώρα, με την εξέλιξη της απόπειρας πραξικοπήματος, την επιταχύνει.

Το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με τη δημοκρατία εξ ορισμού. Ο ισλαμιστής πιστεύει πως όλα έχουν αρχή τον Αλλάχ και στη βούλησή του εναπόκεινται οι εξελίξεις. Ο κοσμικός που πιστεύει στη δημοκρατία θεωρεί πως η εξουσία των διαφόρων θεσμών αντλείται από το λαό. Αυτή η αντίθεση είναι αξεπέραστη. Μπορεί ο Ερντογάν να χρησιμοποίησε τους δημοκρατικούς θεσμούς για να ανέλθει και να ελέγξει την εξουσία, δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει όμως μ’ αυτούς. Άλλωστε εκείνο που αναζητείται από τους γνήσιους ισλαμιστές είναι η δημιουργία ενός χαλιφάτου.

Χαλιφάτο οραματίστηκε και ο Ερντογάν αλλά ως νεοοθωμανική εκδοχή. Δεν τα κατάφερε μέχρι σήμερα. Όμως ένας μαχητής του Αλλάχ δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια. Άλλωστε είναι γνωστή η ρήση του: «Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδά μας, οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι είναι τα κράνη μας και οι πιστοί είναι οι στρατιώτες μας». Τα χρησιμοποίησε όλα αυτά ως αντίδραση στο πραξικόπημα.

Ο λαός που βγήκε στους δρόμους -κυρίως οπαδοί του Ερντογάν- έθεσε τα θεμέλια του ισλαμικού κράτους. Απομένει να δούμε αν ο θεματοφύλακας της κοσμικής Τουρκίας, ο στρατός, θα αποδεχθεί τον εκφυλισμό του σε όργανο του Ισλάμ ή θα αντιδράσει με ένα νέο πραξικόπημα καθοδηγημένο από υψηλά, αυτήν τη φορά.

Ο Ερντογάν με τις κινήσεις του (διώξεις, απολύσεις, περιθωριοποίηση αντιπάλων του κτλ.) ρίχνει λάδι στη φωτιά.


Θα επιδιώξει, με αμφίβολη επιτυχία, το ισλαμικό κράτος που θα δημιουργήσει να γίνει σημείο αναφοράς στις μουσουλμανικές πλειοψηφίες ή μειοψηφίες σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Από τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή μέχρι την Κεντρική Ασία. Αυτό ήταν το αρχικό όραμά του. Αυτό επιχειρούσε να υλοποιήσει μέχρι σήμερα. Αλλά από τώρα και στο εξής θα το κάνει απροκάλυπτα.

Το άνοιγμα της ισλαμικής του ατζέντας τον φέρνει αντιμέτωπο με όλες τις χώρες με τις οποίες οι σχέσεις του μέχρι τώρα ήταν δύσκολες αλλά υπαρκτές. Η κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και η επαναφορά της θανατικής ποινής τον φέρνουν σε σύγκρουση με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αυτές οι σχέσεις ήταν ο φερετζές της δημοκρατικής παραπλάνησης που επεδίωκε ο Ερντογάν.

Οι ΗΠΑ στις αντιδράσεις τους, θέτουν θέμα παραμονής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αν και το αμερικανικό ΥΠΕΞ δήλωσε πως η Συμμαχία δεν έχει μηχανισμούς που θα οδηγούσαν μια χώρα-μέλος εκτός. Ακόμη και αν οι εξοπλισμοί που σχεδίαζε να προμηθευτεί η Τουρκία από τις ΗΠΑ μπορεί να τεθούν εν αμφιβόλω από το αμερικανικό Κογκρέσο.

Το χαρτί που έχει ο Ερντογάν υποτίθεται πως είναι η βάση του Ιντσιρλίκ (όπου υπάρχουν και πυρηνικά όπλα), από την οποία εφορμούν τα αμερικανικά αεροπλάνα που υποστηρίζουν τις διεθνείς δυνάμεις οι οποίες έχουν συνασπισθεί κατά του ISIS.

Μια απαγόρευση χρήσης της βάσης του Ιντσιρλίκ δεν θα έχει επιχειρησιακές επιπτώσεις, διότι οι πτήσεις μπορεί να γίνουν από την Ιορδανία ή ναυτικές διευκολύνσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα επιδεινώσουν, όμως, περαιτέρω, τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Οι σχέσεις αυτές θα δοκιμασθούν ακόμη περισσότερο σε περίπτωση που κερδίσει τις αμερικανικές εκλογές ο κ. Τραμπ.

Η Τουρκία του Ερντογάν απομονώνεται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ αλλά και τη Μέση Ανατολή.


Η μεσανατολική πολιτική του Ερντογάν έχει αποτύχει παταγωδώς και από την κρίση που μαστίζει την περιοχή θα αναδυθεί στο συριακό έδαφος μία ακόμη κουρδική οντότητα, κάτι που αποτελεί τον εφιάλτη του Τούρκου προέδρου.

Δεν έχει πολλές επιλογές στη Μέση Ανατολή ο κ. Ερντογάν από το να αποδεχθεί τη νέα διαίρεση της περιοχής, τα σχέδια της οποίας είναι εν μέρει γνωστά.

Ποιο θα είναι το μέλλον των Κούρδων της Τουρκίας και ποιας υποστήριξης θα τύχουν από τη διεθνή κοινότητα δεν είναι ακόμη σαφές. Το σίγουρο είναι πως οι Κούρδοι της Τουρκίας δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στις διεκδικήσεις τους.

Γνωρίζοντας όλες αυτές τις αναπότρεπτες εξελίξεις, ο κ. Ερντογάν ενδεχομένως με τις εκκαθαρίσεις στο στράτευμα να επιδιώκει ο ίδιος την αποδυνάμωσή του, για να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που έδωσε και οδήγησαν σε αποτυχία του πραξικοπήματος. Η θέση αυτή υποστηρίχθηκε εξ αρχής από τη στήλη.

Μια διχασμένη και αποδυναμωμένη Τουρκία θα είναι μια θετική εξέλιξη για όλους τους λαούς της περιοχής διότι θα οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας νέας ισορροπίας χωρίς τις προκλήσεις ενός παίκτη ο οποίος θα ήθελε να διαδραματίσει περιφερειακό λόγο.


Θα είναι η δεύτερη μεγάλη γεωπολιτική εξέλιξη στην περιοχή μετά τη διάσπαση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που επίσης είχε τη δυνατότητα να διαδραματίσει έναν σημαντικό περιφερειακό ρόλο.

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις οι οποίες απειλούνται να δοκιμαστούν αν δεν εκδοθούν οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί, η ελληνική πολιτική ηγεσία θα πρέπει να γνωρίζει πως μετά την απροκάλυπτη δημόσια τουρκική απειλή η παράδοσή τους θα σημάνει επίσημη αναγνώριση της δορυφοροποίησης της χώρας από μια δύναμη που έχει εισέλθει στη φάση του ασθενούς.

Καλύτερα οι διαμορφωτές της ελληνικής πολιτικής να σχεδιάζουν ποια θα μπορούσε να είναι η νέα ισορροπία και τι ρόλο να διεκδικήσει η χώρα.
_______________________________________ 

* Ο Παντελής Σαββίδης είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Γεννήθηκε το 1954 στην Αξιούπολη Κιλκίς. Εδώ και δεκατρία χρόνια είναι ο παρουσιαστής της εβδομαδιαίας εκπομπής "Ανιχνεύσεις" που προβαλλόταν στην ΕΤ3. Η εκπομπή ασχολείται με ζητήματα των Βαλκανίων, ευρωπαϊκών πολιτικών ζητημάτων και διεθνών σχέσεων. Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Μπότση για την άρτια ενημέρωση των πολιτών της Βορείου Ελλάδας σε ότι αφορά το εγχώριο πολιτικό και βαλκανικό γίγνεσθαι.,,,
© all rights reserved
customized with από: antikry.gr