Πρωτοβουλία μελών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ενόψει του 5ου Συνεδρίου - Ίδρυση νέου φορέα με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα

     «Ο νέος φορέας με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά κόμματος, θα πρέπει να στοχεύει σε ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες, επιδιώκοντας πολιτική ενότητα και όχι απαραίτητα ιδεολογική ταύτιση», αναφέρεται στην πρόταση των 13 μελών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο 5ο Συνέδριο...

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός ευρύτερου αριστερού πολιτικού φορέα με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα

Εκκινούμε από την εξής βάση: είμαστε ενάντια στο να συμβιβαστούμε με έναν αποστεωμένο ΣΥΡΙΖΑ εντός ενός κατακερματισμένου αριστερού χώρου και να επιδοθούμε στο πώς θα διαχειριστούμε καλύτερα την αποστέωση και τον κατακερματισμό, την ώρα που στη χώρα μας τείνει να γίνει καθεστώς η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της μητσοτακικής δεξιάς. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες πριν παγιωθεί αυτή η κατάσταση.

Στις καπιταλιστικές κοινωνίες ο ατομισμός έχει αναχθεί σε πολιτισμικό στοιχείο. Η κυριαρχία του έναντι της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης προσφέρει εξαιρετική υπηρεσία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη διότι αποτελεί την υλική βάση πάνω στην οποία στήθηκε ο χυδαίος μηχανισμός χειραγώγησης, ο ατομισμός λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Στη χώρα μας σήμερα παράγεται πλούτος, αλλά τον παραγόμενο πλούτο τον νέμονται τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια, δηλαδή μια χούφτα άνθρωποι. Αυτό το «επίτευγμα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η δεσπόζουσα κοινωνική αντίφαση σήμερα, αποτυπώνεται ως κύμα ακρίβειας και φαίνεται να καθορίζει τις εξελίξεις.

Το δυσεπίλυτο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ: αποτυγχάνει να νοηματοδοτήσει τον εαυτό του, αδυνατεί να συστηθεί στην κοινωνία ως αυτός που είναι.

Γιατί; Διότι εμείς προσπαθούμε να παράγουμε το πολιτικό νόημα του ΣΥΡΙΖΑ προτάσσοντας το πρόγραμμά του, όμως τούτη τη στιγμή αυτό είναι μη πραγματοποιήσιμο, αφού το νόημα τελικά το παράγει η πολιτική οντότητα ΣΥΡΙΖΑ - έτσι όπως «παρουσιάζεται» στα μάτια της κοινωνίας μετά τις διασπάσεις και την ολέθρια περίοδο Κασσελάκη - και το μεταφέρει στο πολιτικό περιεχόμενο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι αντίστροφα, όπως πασχίζουμε να κάνουμε εμείς τώρα.

Στη βάση του ορατού πλέον κοινωνικού αιτήματος για ευρύτερες συμμαχίες, σε συνδυασμό με την αρνητική στάση των ηγεσιών των άλλων προοδευτικών κομμάτων, υποβάλλουμε στο συνέδριο προς διαβούλευση την πολιτική μας πρόταση. Στόχος της είναι να δημιουργήσει τους πολιτικούς όρους για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας της δεξιάς και την προοπτική μιας αριστερής διακυβέρνησης στη χώρα μας.

Πρόταση: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός ευρύτερου αριστερού πολιτικού φορέα με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα.

Ο νέος φορέας δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά κόμματος, θα πρέπει να στοχεύει σε ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες, επιδιώκοντας πολιτική ενότητα και όχι απαραίτητα ιδεολογική ταύτιση.

Γιατί να ηγηθεί ο Αλέξης Τσίπρας; Διότι τα πολιτικά του χαρακτηριστικά είναι ιστορικά διαμορφωμένα και κοινωνικά παγιωμένα, έχουν αποκτήσει μια υλική υπόσταση, η οποία μπορεί να προσδώσει άμεσα και αποτελεσματικά στο νέο φορέα το πολιτικό νόημα της κυβερνώσας αριστεράς.

Πώς θα τεκμηριώσουμε την πρότασή μας

Δεν θα ξεκινήσουμε από την πολιτική πραγματικότητα όπως την προσλαμβάνουμε εμπειρικά, ούτε από τα δημοσκοπικά ευρήματα που διατείνονται ότι τη φωτογραφίζουν, όπως κατά κανόνα κάνουν οι αναλύσεις, διότι όταν η ανάλυση ακολουθεί αυτή τη διαδρομή συνήθως εξαϋλώνεται σε όλο και πιο απλούς προσδιορισμούς αδυνατώντας να συνθέσει την πολιτική πραγματικότητα.

Θα ξεκινήσουμε από τις αντιφάσεις που έχουν αναπτυχθεί σήμερα στην ελληνική κοινωνία, στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, για να αναδείξουμε αυτές που καθορίζουν τις εξελίξεις, ώστε την ενεργό πολιτική πραγματικότητα να την έχουμε ως αποτέλεσμα και όχι ως νοητή αφετηρία.

Οι αντιφάσεις του καπιταλισμού κάτω από τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές της δεξιάς

Η ελληνική κοινωνία, ως καπιταλιστική κοινωνία, παράγει όλες τις βασικές εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού. Μόνο που οι αντιφάσεις αυτές σήμερα, επειδή ακριβώς συνεπικουρούνται από τη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση της δεξιάς, λειτουργούν ακόμα περισσότερο υπέρ του κεφαλαίου επιτείνοντας ακόμη πιο πολύ την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι, είναι έτσι κι αλλιώς αναγκασμένοι να μετατρέπονται σε εμπόρευμα και να αλλοτριώνουν τις ζωές τους σαν μέσο για τη δική τους ζωή, για να παράγουν αδιάκοπα ανταλλακτική αξία, δηλαδή χρήμα. Χρήμα το οποίο γίνεται ιδιοκτησία του κεφαλαίου που εξουσιάζει την παραγωγική τους δραστηριότητα. Έτσι, το ίδιο το ενέργημά τους οικοδομεί μια ξένη δύναμη που τους αντιπαρατίθεται και τους εξουσιάζει.

Σ’ αυτή την αντίφαση η κυβέρνηση Μητσοτάκη πλειοδοτεί: Από τη μια έχει επιτρέψει με την πολιτική της τη δημιουργία των καρτέλ ενέργειας και τραπεζών και την κυριαρχία των ολιγοπωλίων, μια τάξη πραγμάτων που συνεχώς επιδεινώνει τις συνθήκες διαβίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και ανεβάζει κυρίως το σταθερό κόστος παραγωγής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Και από την άλλη, με τους αντεργατικούς νόμους και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, αυξάνει τον εθνικό βαθμό εργασιακής εκμετάλλευσης, επιδρώντας ακριβώς στον πυρήνα της. Με συνέπεια να έχει φέρει τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα σε ακόμα πιο δεινή θέση και τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια με ακόμη περισσότερα «αναπάντεχα κέρδη».

Το δέλεαρ της φθηνής εργασίας σε συνδυασμό με τον αυξημένο βαθμό εργασιακής εκμετάλλευσης, που προβάλλει η κυβέρνηση για να προσελκύσει επενδυτικά κεφάλαια, υφαίνει το προβληματικό παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Προβληματικό και για τον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αφού το «επενδύστε στη φθηνή εργασία, επενδύστε στην εντατικότητα και εκτατικότητα της εργατικής δύναμης» γίνεται τροχοπέδη στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, δηλαδή υπονομεύει τη βασική προϋπόθεση της ομαλής αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος.

Όμως, με την πλειοδότηση η κυβέρνηση έχει εντείνει την αντίφαση αυτή και χωρίς να το θέλει την έχει καταστήσει ως την κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία, είναι αυτή που, όπως θα δούμε παρακάτω, φαίνεται να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις.

Στη χώρα μας, όπως και σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες, αναπτύσσονται συνεχώς, με μη οργανωμένο και ανεξέλεγκτο τρόπο, πληθώρα ανταγωνιστικών σχέσεων, οι οποίες αντιστρατεύονται και τις σχέσεις συνεργασίας και την ενότητα της τάξης των εκμεταλλευόμενων.

Άρα ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δρα αφαιρετικά πάνω στον άνθρωπο. Από τη μια του στερεί φυσικά του χαρακτηριστικά, αφού τον αποξενώνει από τον εαυτό του, του αρνείται την προσωπικότητά του και την ελευθερία του, και από την άλλη αναπτύσσει σε υπέρτατο βαθμό τον ατομισμό του. Ο άνθρωπος της καπιταλιστικής κοινωνίας μεταλλάσσεται σε homo economicus, σε ένα ορθολογικό ον που επιδιώκει ακατάπαυστα να μεγιστοποιεί το ατομικό του οικονομικό όφελος. Ο ατομισμός ως συμπεριφορά απέκτησε τόσο ισχυρούς δεσμούς με το καπιταλιστικό περιβάλλον, που τον έχουν αναγάγει σε πολιτισμικό στοιχείο του σύγχρονου κόσμου.

Ο ατομισμός στην υπηρεσία της κυβερνητικής προπαγάνδας

Η κυριαρχία του homo economicus και του ατομισμού ως στάση και συμπεριφορά, έναντι της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης προσφέρει εξαιρετική υπηρεσία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, διότι αποτελεί το μοχλό της κυβερνητικής προπαγάνδας, είναι η υλική βάση πάνω στην οποία στήθηκε τα προηγούμενα χρόνια όλος αυτός ο χυδαίος μηχανισμός χειραγώγησης από τα κυρίαρχα ΜΜΕ της οικονομικής ελίτ και από το ίδιο το Μαξίμου που εκτρέφει την κατάπτυστη και σκοτεινή δράση της «ομάδας αλήθειας». Και επειδή ακριβώς υπάρχει μια ανατροφοδότηση ανάμεσα στον ατομισμό ως συμπεριφορά και την προπαγάνδα, ο ατομισμός λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της κυβερνητικής προπαγάνδας. Όσο πιο βαθιά εισχωρεί μέσα μας αυτό το χαρακτηριστικό, τόσο πιο πολύ ξεμακραίνουμε ως κοινωνία από τις συλλογικές διαδικασίες και την κινηματική δράση και τόσο πιο πολύ εκτιθέμεθα στους μηχανισμούς χειραγώγησης.

Μια σειρά βασικών κυβερνητικών πρακτικών αυτό ακριβώς προσπαθούν να κάνουν, να μας εμφυσήσουν ακόμα πιο πολύ τον ατομισμό και τον homo economicus. Η κυβέρνηση, με τον κλιμακούμενο και πολυεπίπεδο κρατικό αυταρχισμό που έχει εξαπολύσει, με την ποινικοποίηση κάθε απεργιακής κινητοποίησης, με τα βασικά εργασιακά δικαιώματα στο απόσπασμα, με την κατάλυση του κράτους δικαίου και με την εγκαθίδρυση του πελατειακού κράτους - όπου τις μεγάλες δουλειές του δημοσίου τις νέμονται οι ισχυροί ημέτεροι, ενώ για τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπάρχουν οι μικροδουλίτσες, οι μικροεξυπηρετήσεις και το πάρτι στοχευμένων επιδομάτων - μας σπρώχνει ακόμα περισσότερο προς τον homo economicus, επιδιώκοντας να μας κάνει πιο ευάλωτους στην κυβερνητική προπαγάνδα.

Να ένα μέρος της εξήγησης γιατί η νεοφιλελεύθερη, αυταρχική και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, τελικά απέβη υπέρ της στις εκλογές του '23.

Η δεσπόζουσα αντίφαση και η επικείμενη υπέρβασή της

Από την πλευρά μας, θα είναι καθαρός δονκιχωτισμός αν νομίζουμε ότι έχουν ήδη αναπτυχθεί στα σπλάχνα της κοινωνίας οι υλικοί όροι υπέρβασης των βασικών αντιφάσεων του καπιταλισμού. Μπορούμε, για παράδειγμα, να ανατρέψουμε την υπεροχή του ατομισμού, αν πριν δεν έχει ανατραπεί η κυριαρχία της ανταλλακτικής διαδικασίας και του καταμερισμού εργασίας, δηλαδή των πυλώνων του καπιταλισμού; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε. Απεναντίας, ως αριστερά, στην επέλαση του ατομισμού πρέπει να απαντήσουμε κινηματικά, πρέπει να αντιπαραβάλλουμε τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και την ανιδιοτέλεια, ώστε να οικοδομήσουμε αρραγή κοινωνικά μέτωπα αντίστασης και διεκδίκησης. Επειδή οι αντιφάσεις του καπιταλισμού είναι ταξικές, και επειδή υποβόσκουν μέσα στην κοινωνία, πυροδοτούν πάντα τη δημιουργία νέων αντιφάσεων ή την ενίσχυση των υπαρχόντων.

Η εσωτερική κοινωνική αντίφαση που δεσπόζει στην ελληνική κοινωνία σήμερα και φαίνεται να καθορίζει τις εξελίξεις, διατυπωμένη με επίσημα στοιχεία είναι η εξής: Από τη μία, η Eurostat λέει ότι το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα έχει αυξηθεί την τελευταία τετραετία κατά 7,7%, πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο της Ε.Ε. που ήταν +3,3% και της Ευρωζώνης που ήταν +2,3% και η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς 2,5% δηλαδή τριπλάσιους σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωζώνη. Και από την άλλη, η έρευνα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ λέει ότι η Ελλάδα βρίσκεται πλέον στην τελευταία θέση μεταξύ των κρατών της Ε.Ε, πιο κάτω και από τη Βουλγαρία, ως προς την αγοραστική δύναμη του μέσου ετήσιου μισθού πλήρους απασχόλησης, ο οποίος αντιστοιχεί μόλις στο 55,5% του μέσου όρου της Ε.Ε. Συνεπώς, στη χώρα μας σήμερα παράγεται πλούτος, αλλά τον παραγόμενο πλούτο τον νέμονται τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια, δηλαδή μια χούφτα άνθρωποι. Αυτό το «επίτευγμα» της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής διαπερνά όλη την κοινωνία, είναι το λεγόμενο κύμα ακρίβειας, έτσι το αποτυπώνουν και οι δημοσκοπήσεις.

Με τα δυο μεγαλειώδη συλλαλητήρια για τα Τέμπη συνενώθηκε το μέτωπο κατά της ακρίβειας με το μέτωπο ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, συνεπώς ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο αυτή η αντίφαση, η οποία φαίνεται να έχει ξεφύγει πλέον από το επίπεδο της διαφοράς και να έχει πάρει διαστάσεις ισχυρής αντίθεσης. Το δεύτερο συλλαλητήριο ήταν καθοριστικό, αφού συνδύασε την πρωτόγνωρη μαζικότητα με την πολιτικοποίηση των διεκδικήσεων που επέβαλε η συμμετοχή των συνδικάτων, των φοιτητικών συλλόγων, των συλλογικοτήτων και των κινημάτων. Πολιτικοποίηση με ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πρακτικές της κυβέρνησης.

Ο μηχανισμός της κυβερνητικής προπαγάνδας, είναι φανερό ότι προσπαθεί αλλά αποτυγχάνει να καταστήσει την αντίφαση αυτή εξωτερική, αδυνατεί να πείσει ότι η ακρίβεια οφείλεται αποκλειστικά σε εξωτερικούς παράγοντες, ότι φταίει ο πόλεμος στην Ουκρανία και ότι ο Πούτιν είναι ο εχθρός της ελληνικής κοινωνίας. Όλα δείχνουν ότι μέσα στην κοινωνία έχουν αναπτυχθεί οι υλικοί όροι για την υπέρβαση αυτής της αντίφασης και αυτό καθιστά απολύτως ρευστή την ενεργό πολιτική πραγματικότητα.

Όμως, για το αν και πώς θα επιλυθεί, πρέπει να λάβουμε υπόψιν, ότι η αντίφαση αυτή δεν αναδεικνύεται στην πλήρη έκτασή της, δηλαδή ως αντίθεση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας ενάντια στην οικονομική ελίτ, συνεπώς ως ταξική αντίφαση όπως πραγματικά είναι. Η οικονομική ελίτ φροντίζει να είναι έξω από το κάδρο, αφήνοντας την κυβέρνηση στο μάτι του κυκλώνα, για να μπορεί, όταν η αντίθεση φτάσει στην ανώτερη βαθμίδα, όπου εκεί η ποιοτική αλλαγή είναι αναπόφευκτη, να επιβάλλει μια κυβερνητική αλλαγή της αρεσκείας της, ενώ η ίδια να συνεχίσει αλώβητη την ανεξέλεγκτη ιδιοποίηση του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Ήδη μπορεί να σχεδιάζουν κάτι τέτοιο κάποιοι οικονομικοί μεγιστάνες. Μια αλλαγή εν πλω στο τιμόνι της ΝΔ πριν τις κάλπες και ένας πλήρως ελεγχόμενος κυβερνητικός σχηματισμός μετά τις κάλπες, μπορεί να κάμψει την κοινωνική αντίδραση, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά γι’ αυτούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στη δίνη του προβλήματος, η κατακερματισμένη αριστερά και το επίδικο της υπέρβασης

Το ζήτημα όμως, για μας, τον κόσμο της αριστεράς, δεν είναι να περιγράψουμε με πειστικούς όρους την ενεργό πραγματικότητα της χώρας και μετά να ατενίζουμε τη μοίρα της, άλλα να την αλλάξουμε.

Η ιστορία δεν παράγεται ντετερμινιστικά, δεν είναι η αυτόματη συνέπεια της λειτουργίας οικονομικών νόμων, εμείς οι άνθρωποι γράφουμε την ιστορία, αλλά όχι όπως επιθυμούμε, ούτε κάτω από τις συνθήκες που εμείς θέλουμε. Τη γράφουμε σε συνθήκες ήδη διαμορφωμένες, με συγκεκριμένους συσχετισμούς, με συγκεκριμένους περιορισμούς, αλλά και με συγκεκριμένες δυνατότητες. Για να μη συρθούμε πίσω από τις εξελίξεις αλλά για να παλέψουμε για τη διαμόρφωσή τους, πρέπει να αναζητήσουμε αυτές τις δυνατότητες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή έχει περιέλθει στη δίνη ενός δυσεπίλυτου προβλήματος: αποτυγχάνει να νοηματοδοτήσει τον εαυτό του, αδυνατεί να συστηθεί στην κοινωνία ως αυτός που είναι. Ως το κόμμα που την περίοδο 2012 -15 ήταν η φωνή των κοινωνικών κινημάτων στη βουλή. Ως το κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα πριν λίγα χρόνια, ως η πιο έντιμη κυβέρνηση μεταπολιτευτικά, ως η κυβέρνηση που έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια και δρομολόγησε την επίλυση του μακεδονικού, που σε πολύ δύσκολες μνημονιακές συνθήκες κατάφερε να ισχυροποιήσει την κοινωνική συνοχή και να προστατέψει το κοινωνικό κράτος. Ως το κόμμα που σήμερα έχει ένα ρεαλιστικό πολιτικό πρόγραμμα των 10+1 προγραμματικών αξόνων. Στα μάτια της κοινωνίας, τούτη την ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αποστεωμένο κόμμα, δεν είναι πια κυβερνώσα αριστερά, είναι μακριά από το να εκφράσει τα κοινωνικά κινήματα και ακόμα πιο μακριά από το να δώσει από μόνος του την προοπτική για μια αριστερή διακυβέρνηση.

Το ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό, περιμένει πειστική απάντηση. Και η απάντηση είναι η εξής: εμείς προσπαθούμε να νοηματοδοτήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ προτάσσοντας τους 10+1 προγραμματικούς άξονες του πολιτικού μας προγράμματος και περιμένουμε οι πολίτες να ανταποκριθούν στο κάλεσμά μας και να μας εμπιστευτούν. Όμως αυτό είναι μη πραγματοποιήσιμο, τουλάχιστον άμεσα, διότι το νόημα το παράγει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι όπως «εμφανίζεται» αυτή τη στιγμή στην πολιτική σκηνή και στα μάτια των πολιτών μετά τις διασπάσεις και την ολέθρια περίοδο Κασσελάκη, και όχι το πολιτικό του πρόγραμμα. Η πολιτική οντότητα ΣΥΡΙΖΑ παράγει το πολιτικό νόημα και το μεταφέρει στο πολιτικό περιεχόμενο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι αντίστροφα. Το πολιτικό νόημα δεν παράγεται από το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και μεταφέρεται στην πολιτική οντότητα ΣΥΡΙΖΑ, όπως πασχίζουμε να κάνουμε εμείς τώρα. Το νόημα πηγάζει από το σημαίνον και μεταφέρεται στο σημαινόμενο και όχι αντίστροφα, και κανένας δεν εγγυάται την ταύτιση των νοημάτων τους.

Αλλά ποιο πολιτικό νόημα εκπέμπει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Στα μάτια τις κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα εγκλωβισμένος στο πολιτικό νόημα που παρήγαγε η καταστροφική περίοδος Κασσελάκη, εκπέμπει την αναξιοπιστία, την ιδεολογική σύγχυση και τη μη σοβαρότητα. Ίσως μάλιστα, τούτη την ώρα να βιώνουμε το αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης. Για να το αλλάξουμε, δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, θέλει μεγάλη προσπάθεια αλλά και χρόνο. Γι’ αυτό είναι μέγα πολιτικό σφάλμα, αυτή την ώρα, να πυροβολούμε το ίδιο το κόμμα και να τροφοδοτούμε πρακτικές εσωστρέφειας. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο, ο πρόεδρος Σωκράτης Φάμελλος να γυρίσει έναν διακόπτη και να αλλάξει το πολιτικό νόημα που παράγει ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες για να γίνει αυτό άμεσα. Η συμμετοχή των 70.000 δημοκρατικών πολιτών στις εσωκομματικές εκλογές τον Νοέμβρη του 2024, έβαλε τα θεμέλια ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να επανακτήσει την αξιοπρέπειά του και την αριστερή του ταυτότητα, όμως για να γίνουν αυτά πράξη, χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια αλλά και χρόνος.

Όσο για την εγκυρότητα ότι το νόημα πράγματι πηγάζει από το σημαίνον, υπάρχουν παραδείγματα, που σε ιδιάζουσες πολιτικές συγκυρίες, το νόημα του σημαίνοντος είναι ικανό από μόνο του να παράγει πολιτικές πραγματικότητες. Όπως συμβαίνει σήμερα με τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά της Πλεύσης Ελευθερίας, ή όπως παλιά με το δεξιόστροφο σημιτικό ΠΑΣΟΚ που καρπωνόταν το πολύ ισχυρό πολιτικό μήνυμα που παρήγαγε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ως το κεντροαριστερό κόμμα των μη προνομιούχων.

Κοιτάζοντας προς τον ευρύτερο χώρο της αριστεράς συναντάμε την εξής αντίφαση: Ενώ όλο το αριστερό φάσμα διακηρύσσει την αναγκαιότητα της ταξικής ενότητας, ενώ στην πρώτη γραμμή των πρακτικών δράσης βρίσκουμε τη συλλογικότητα και τη διαμόρφωση κοινών μετώπων διεκδίκησης, εντούτοις, πολλά αριστερά κόμματα ή σχήματα, στη βάση της διεκδίκησης της ιδεολογικής καθαρότητας, αυτοπροσδιορίζονται αποκλειστικά και μόνο μέσω των ιδεολογικών τους διαφορών με τον υπόλοιπο αριστερό κόσμο.

Γι’ αυτό στον ευρύτερο αριστερό χώρο υπάρχει πάντα μια κινητικότητα αναζητήσεων και μια εναλλαγή ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και συμμαχιών. Αυτή η κινητικότητα και εναλλαγή παράγει πότε ισχυρές πολιτικές συνεργασίες και πότε κατακερματισμό των δυνάμεων. Όταν όμως, κυριαρχεί η μία πλευρά, ακριβώς τότε αναπτύσσονται οι υλικοί όροι της κυριαρχίας της άλλης. Σήμερα ναι μεν κυριαρχεί ο κατακερματισμός του αριστερού χώρου, αλλά στην κοινωνία έχουν αναπτυχθεί οι δυνατότητες για τη δημιουργία μιας ευρύτερης πολιτικής ενότητας. Μην περιμένουμε όμως η πολιτική ενότητα να συμβεί νομοτελειακά, θα γίνει πράξη μόνο αν παλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Συνεπώς, με δεδομένο το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και τον κατακερματισμό του αριστερού χώρου, το πολιτικά επίδικο τούτη την ώρα για την κοινωνία είναι η συγκρότηση ενός ευρύτερου αριστερού πολιτικού φορέα, ο οποίος θα παράγει την προσδοκία στους εκμεταλλευόμενους, στους μη προνομιούχους και στους κοινωνικά καταπιεσμένους της χώρας, ότι μπορεί να αντιπαρατεθεί στον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό της δεξιάς, ότι μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης, να αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες, να επαναθεμελιώσει το απαξιωμένο κοινωνικό κράτος, να βάλει τέλος στο τραπεζικό και ενεργειακό καρτέλ, να καταστήσει τη στέγη προσβάσιμο αγαθό για όλους. Το πολιτικό πρόταγμα του νέου φορέα πρέπει να συμπίπτει με το κυρίαρχο κοινωνικό αίτημα τούτη τη στιγμή, την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εκμεταλλευόμενων και μη προνομιούχων.

Όμως, είμαστε ενάντια το νέο φορέα να τον εκπονήσουν πρόεδροι και αξιωματούχοι υφιστάμενων κομμάτων μαζί με κάποιες σημαντικές προσωπικότητες και αφού ολοκληρώσουν την εκπόνηση να διαπραγματευτούν και το πρόσωπο του επικεφαλής. Ο νέος φορέας δεν χρειάζεται επικεφαλής, πολιτικό ηγέτη χρειάζεται που θα παράγει για την κοινωνία το πολιτικό νόημα. Και ο πολιτικός ηγέτης δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης και παζαρέματος, πρέπει να βρίσκεται στην αφετηρία, να είναι μπροστάρης της προσπάθειας και όχι το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Ο νέος φορέας πρέπει να στοχεύσει σε ευρείες συμμαχίες, να ενώσει πολιτικές δυνάμεις, να εκφράσει το κοινωνικό μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, και όχι να λειτουργήσει ως βάρκα σωτηρίας για κάποιους από τους εκπονήσαντες και για κάποιους άλλους ως σκαλοπάτι πολιτικής αναρρίχησης.

Πειστική απάντηση όμως περιμένουν και τα ερωτήματα: σε ποια βάση θα συγκροτηθεί ο νέος φορέας; και γιατί να ηγηθεί Αλέξης Τσίπρας;

Καταστατικά ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει τη συμπόρευση με τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις γι’ αυτό προσπαθεί να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας και σύγκλισης με τις ηγεσίες των λεγόμενων προοδευτικών κομμάτων. Όμως, αυτή η στρατηγική έχει αποτύχει παταγωδώς, διότι καμία ηγεσία τούτη την ώρα, όχι μόνο δεν δείχνει τέτοια διάθεση, αλλά είναι επιθετική και προς τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη όμως, τέτοια διάθεση δείχνουν οι πολίτες, το αίτημα της συμμαχίας των προοδευτικών δυνάμεων είναι και υπαρκτό και ορατό πλέον στην κοινωνία, το αποτυπώνουν και οι δημοσκοπήσεις. Αυτή η αντίφαση είναι κρίσιμο να επιλυθεί υπέρ της πολιτικής ενότητας και όχι υπέρ του κατακερματισμού. Στη βάση ακριβώς αυτού του κοινωνικού αιτήματος υποστηρίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει στρατηγική, να εγκαταλείψει την ανεύρεση σύγκλισης με τις ηγεσίες και να στραφεί προς την κοινωνία.

Γι’ αυτό προτείνουμε να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός ευρύτερου αριστερού πολιτικού φορέα με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα απεγκλωβίσει και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι και θα διατηρήσει την αυτονομία του ως κόμμα και θα αποτρέψει άμεσα κάθε μορφή εσωστρέφειας και θα θέσει τις βάσεις για τη συγκρότηση του αντίπαλου δέους απέναντι στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Πιστεύουμε ότι με αυτή την πρωτοβουλία ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναβαθμιστεί πολιτικά.

Γιατί να ηγηθεί ο Αλέξης Τσίπρας; Διότι τα πολιτικά του χαρακτηριστικά, ως επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης το 2006, ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από το 2008 μέχρι την πορεία προς τις εκλογικές νίκες του 2015 και ως ο πρωθυπουργός της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα, είναι ιστορικά διαμορφωμένα και κοινωνικά παγιωμένα, έχουν αποκτήσει μια υλική υπόσταση γιατί ακριβώς είναι μέρος της αντικειμενικής πραγματικότητας. Η υλικότητα αυτή μπορεί να προσδώσει άμεσα και αποτελεσματικά στο νέο φορέα το πολιτικό νόημα της κυβερνώσας αριστεράς.

Ο νέος φορέας είναι ανάγκη να απευθυνθεί στην κοινωνία με τη μορφή διακήρυξης, με ένα περίγραμμα των πολιτικών του θέσεων που θα περιλαμβάνει τις βασικές αρχές, τον ιδεολογικό προσανατολισμό και τις πολιτικές προτάσεις. Δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά κόμματος, θα πρέπει να στοχεύει σε ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες, επιδιώκοντας πολιτική ενότητα και όχι απαραίτητα ιδεολογική ταύτιση.

 Μέλη που προσυπογράφουν την πολιτική πρωτοβουλία:

1. Ρεγγίνα Κασιμάτη ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
2. Βασίλης Καραγιάννης ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
3. Αγγελική Καλλή ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
4. Βαγγέλης Αγγελέτος ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
5. Σταματία Παγωνδιώτου ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
6. Γιάννης Σταυρούλης ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
7. Έφη Σταυρούλη ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
8. Ιωάννης Γκιόκας ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
9. Μαρία Γεωργαντά ΟΜ Πλ. Βικτωρίας – Αχαρνών
10. Ελένη Μερτίκα ΟΜ Πλ. Αμερικής – Κυψέλη
11. Δημήτρης Μποσινάκης ΟΜ Πλ. Αμερικής – Κυψέλη
12. Μαρία Μίτσιου ΟΜ Χολαργού
13. Μπάμπης Κόκλας ΟΜ Πατησίων
πηγή: avgi.gr