Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΣΤΑΘΕΙΑ και η
αβεβαιότητα συγκαλύπτεται, εν μέρει, με την ειδησεογραφία γύρω από όσα
κρίσιμα συμβαίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Δεν νοσεί μόνο
η Ευρώπη, αλλά ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος.
Νοσεί βαριά, ανίατα. Χωρίς επίγνωση
της κατάστασής του, χωρίς πρόγνωση (να νομίζει με γιατροσόφια ότι θα
γιατρευτεί) αυτό που νιώθει ο ασθενής είναι φόβος μπροστά στο
αναπάντεχο, στο απρόσμενο, στο ανυπολόγιστο. Το Παγκόσμιο Ακαθάριστο
Προϊόν προσεγγίζει τα 60 τρισ. δολάρια. Η αγορά των δευτερογενών (μόνο)
παραγώγων αυξήθηκε μέσα στους τελευταίους 6 μήνες κατά 107 τρισ. δολάρια
φθάνοντας τα 700 τρισ. δολάρια, δηλαδή, 11 φορές πάνω από την
πραγματική οικονομία. Αυτή η φούσκα μπορεί να σκάσει ανά πάσα στιγμή, κι
αν ο φόβος από ένα πιθανό ντόμινο με την έξοδο της Ελλάδας από την
Ευρωζώνη οδήγησε σε plan b και άλλα τεχνάσματα, για τη φούσκα αυτή δεν
μπορεί να γίνει σχεδόν τίποτα. Σχεδόν ολόκληρο το παγκόσμιο τραπεζικό
σύστημα θα καταρρεύσει. Η χρηματοδεσποτεία (οι λεγόμενες «αγορές»)
αποκτώντας τεράστια δύναμη και κινητικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο,
υποβάλει τους όρους, ενόσω την ίδια στιγμή γίνεται η πηγή της πιο
θανάσιμης απειλής του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτός είναι ο
λόγος που όλοι, Αμερικανοί, Κινέζοι, Γερμανοί, Ρώσοι, Σαουδάραβες
κ.λπ., φιλολογούν ζητώντας μέτρα για τη συγκράτηση της φούσκας, χωρίς
όμως να είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν το αντίστοιχο κόστος.
Αυτή η κούρσα γίνεται σε περιβάλλον συγκρούσεων και λυσσαλέων ανταγωνισμών. Οι κλυδωνισμοί δημιουργούν τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα.
Οι προσπάθειες να τιθασευτεί το αχαλίνωτο, να γίνουν διαχειρίσιμες οι συνέπειες μέσα από το ιερατείο του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, δημιουργούν ζοφερό περιβάλλον για τους εργαζόμενους και τους λαούς.
Η χώρα μας (και ο ελληνικός) λαός είχε την «τύχη» να επιλεγεί ως πειραματόζωο διαχείρισης και τιμωρίας προς παραδειγματισμό, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε μια περιοχή που όλοι οι γεωπολιτικοί τριγμοί συγκλίνουν. Κατακτητικές ληστρικές πολιτικές, νέα πειράματα κατοχικών κυβερνήσεων και διαχειρίσεων, μαζί με εντεινόμενους γεωπολιτικούς και περιφερειακούς ανταγωνισμούς που οδηγούν στην κάθοδο στον Άδη της κοινωνίας, του λαού, της χώρας.
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, εδώ και δεκαετίες, υπηρέτης ενός καθεστώτος διαφθοράς, μίζας, εξυπηρέτησης μεγάλων μονοπωλιακών μονάδων, με απίθανες διασυνδέσεις με πρεσβείες και διεθνή κέντρα, ήταν ο καθρέφτης ενός πειθήνιου και ενδοτικού αστισμού, ενός αστισμού συνηθισμένου να πλασάρεται με παντός είδους σημαίες ευκαιρίας. Η πιο πρόσφατη είναι αυτή της συναίνεσης στο πείραμα-αποβολή που επεξεργάζεται ως ενδεχόμενο η τρόικα. Όταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε δηλώνει πως «Μπορούμε να το κάνουμε γρήγορα. Ο στόχος είναι οι χώρες-μέλη του κοινού νομίσματος να δημιουργήσουν τη δική τους Ένωση Σταθερότητας και να επικεντρωθούν σ' αυτό». Όταν ο αμερικανικός «οίκος» αξιολόγησης Moody's εκτιμάει ότι «η πολιτική απόφαση για την εφαρμογή ενός αποτελεσματικού σχεδίου για έξοδο από την κρίση θα ληφθεί μόνο μετά από σειρά γεγονότων που θα προκαλέσουν σοκ, κάτι που θα οδηγήσει περισσότερες χώρες στο να μην έχουν πρόσβαση στις αγορές και να χρειαστούν πακέτα οικονομικής στήριξης». Τότε, πρέπει να υπάρχει η αντιληπτική ικανότητα πως η κατάβαση στον Άδη μπορεί άνετα να συνδυαστεί και με μια «μετάβαση στη δραχμή» υπό την εποπτεία τρόικας και διαχείριση Παπαδήμου… (Συζητιέται, επίσης, παραλλαγή νομισμάτων, ευρώ2, νέα δραχμή, δολάριο όπως αποκάλυψε το περιοδικό Επίκαιρα κ.λπ.). Χωρίς να παύει το ενδιαφέρον των (ιμπεριαλιστικών) δυνάμεων για τη συνέχιση της οικονομικής και πολιτικής κατοχής, χωρίς να χαλαρώνουν ούτε κατ’ ελάχιστο τα δεσμά τους.
Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, η απάντηση μπορεί και πρέπει να είναι πολιτική. Ανατροπή του πολιτικού συστήματος, του καθεστώτος τρόικας και σία – Δημοκρατία πραγματική – Μέτωπο εθνικής και λαϊκής σωτηρίας – Μεταπολίτευση του λαού!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου