Η οδός που προτείνει ο Economist είναι η δημιουργία μίας τραπεζικής ένωσης και αμοιβαιοποίηση μέρους του υφιστάμενου χρέους -δηλαδή, καταλήγει, «περίπου αυτό που σκέφτεται η κα. Μέρκελ, αλλά το θέμα είναι να εφαρμοστεί».
«Μετά τις ευρωπαϊκές διαμάχες και τα σχέδια διασώσεων που έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, η κα. Μέρκελ πρέπει να έχει κουραστεί να της επιρρίπτουν αδυναμία στη Γερμανία και να την λένε Ναζί στις χώρες που προσπαθεί να διασωθούν». Την στιγμή που ψάχνει μία λύση, συνεχίζει, «σίγουρα το επιτελείο της είναι αναγκασμένο να προετοιμάζεται για το χειρότερο».
Η καγκελάριος είναι πρακτική γυναίκα, γράφει το περιοδικό, και υπάρχει «ο πρακτικός λόγος να ξεκινήσει σχέδια ετοιμότητας για μία διάλυση: το ότι φαίνεται όλο και πιο πιθανή». Μία χαοτική διάλυση θα ήταν καταστροφική και το κόστος της τώρα θα ήταν μεγαλύτερο από το να διατηρηθεί η ακεραιότητα της Ευρωζώνης, αλλά «εάν η Ευρώπη συνεχίσει τις διαμάχες, οι υπολογισμοί μπορεί να αλλάξουν».
Ένα από τα σενάρια που παρουσιάζεται είναι μία έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη: Υπολογίζοντας ακόμη και ένα «ενοχικό», όπως γράφει, πακέτο βοήθειας στην Αθήνα για να πορεύεται εκτός ευρώ, το άμεσο κόστος θα ήταν, θεωρητικά διαχειρίσιμο. Αλλά, επισημαίνεται, ο ασκός του Αιόλου που θα άνοιγε με την απόδειξη ότι το ευρώ είναι αναστρέψιμο θα προκαλούσε πανικό που θα βύθιζε την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κύπρο και την Ισπανία.
Σε αυτή τη περίπτωση, η καγκελάριος δεν θα είχε χρόνο να διαπραγματευτεί την περίφημη «σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία» ως αντάλλαγμα για νέα στήριξη, αλλά θα αναγκαζόταν να υπογράψει λευκές επιταγές.
Ένα ευρύτερο ανάλογο σχέδιο θα έβγαζε εξαρχής και τις πέντε παραπάνω χώρες (η Ιταλία μπορεί να μείνει λόγω του χαμηλού εξωτερικού της χρέους) -αλλά το άμεσο κόστος θα έφτανε ίσως το 1,15 τρισ. ευρώ, υποστηρίζει. Και αυτό χωρίς το κόστος γερμανικής τραπεζικής ανακεφαλαιοποίησης.
«Εφόσον κανένα από αυτά τα σενάρια δεν είναι ελκυστικό, υπάρχει καλύτερος τρόπος;» αναρωτιέται το περιοδικό. Και εκεί επαναλαμβάνει τη θέση του για την κρίση στο ευρώ: Πιο ομοσπονδιακή Ευρώπη, με τραπεζική ένωση, μερική αμοιβαιοποίηση χρέους, δημοσιονομική πειθαρχία και πολιτικές προώθησης της ανάπτυξης. «Αυτή, περίπου, φαίνεται να είναι και η λύση που σκέφτεται η κυρία Μέρκελ, αλλά η συνταγή είναι άχρηστη αν δεν εφαρμοστεί» τονίζει.
Και καταλήγει: «Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της καγκελαρίου. Εάν η κα. Μέρκελ δεν πιέσει προς τα εμπρός τώρα, θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ μίας ακριβής διάλυσης νωρίτερα και μία πραγματικά καταστροφικής αργότερα».
«Μετά τις ευρωπαϊκές διαμάχες και τα σχέδια διασώσεων που έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, η κα. Μέρκελ πρέπει να έχει κουραστεί να της επιρρίπτουν αδυναμία στη Γερμανία και να την λένε Ναζί στις χώρες που προσπαθεί να διασωθούν». Την στιγμή που ψάχνει μία λύση, συνεχίζει, «σίγουρα το επιτελείο της είναι αναγκασμένο να προετοιμάζεται για το χειρότερο».
Η καγκελάριος είναι πρακτική γυναίκα, γράφει το περιοδικό, και υπάρχει «ο πρακτικός λόγος να ξεκινήσει σχέδια ετοιμότητας για μία διάλυση: το ότι φαίνεται όλο και πιο πιθανή». Μία χαοτική διάλυση θα ήταν καταστροφική και το κόστος της τώρα θα ήταν μεγαλύτερο από το να διατηρηθεί η ακεραιότητα της Ευρωζώνης, αλλά «εάν η Ευρώπη συνεχίσει τις διαμάχες, οι υπολογισμοί μπορεί να αλλάξουν».
Ένα από τα σενάρια που παρουσιάζεται είναι μία έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη: Υπολογίζοντας ακόμη και ένα «ενοχικό», όπως γράφει, πακέτο βοήθειας στην Αθήνα για να πορεύεται εκτός ευρώ, το άμεσο κόστος θα ήταν, θεωρητικά διαχειρίσιμο. Αλλά, επισημαίνεται, ο ασκός του Αιόλου που θα άνοιγε με την απόδειξη ότι το ευρώ είναι αναστρέψιμο θα προκαλούσε πανικό που θα βύθιζε την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κύπρο και την Ισπανία.
Σε αυτή τη περίπτωση, η καγκελάριος δεν θα είχε χρόνο να διαπραγματευτεί την περίφημη «σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία» ως αντάλλαγμα για νέα στήριξη, αλλά θα αναγκαζόταν να υπογράψει λευκές επιταγές.
Ένα ευρύτερο ανάλογο σχέδιο θα έβγαζε εξαρχής και τις πέντε παραπάνω χώρες (η Ιταλία μπορεί να μείνει λόγω του χαμηλού εξωτερικού της χρέους) -αλλά το άμεσο κόστος θα έφτανε ίσως το 1,15 τρισ. ευρώ, υποστηρίζει. Και αυτό χωρίς το κόστος γερμανικής τραπεζικής ανακεφαλαιοποίησης.
«Εφόσον κανένα από αυτά τα σενάρια δεν είναι ελκυστικό, υπάρχει καλύτερος τρόπος;» αναρωτιέται το περιοδικό. Και εκεί επαναλαμβάνει τη θέση του για την κρίση στο ευρώ: Πιο ομοσπονδιακή Ευρώπη, με τραπεζική ένωση, μερική αμοιβαιοποίηση χρέους, δημοσιονομική πειθαρχία και πολιτικές προώθησης της ανάπτυξης. «Αυτή, περίπου, φαίνεται να είναι και η λύση που σκέφτεται η κυρία Μέρκελ, αλλά η συνταγή είναι άχρηστη αν δεν εφαρμοστεί» τονίζει.
Και καταλήγει: «Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της καγκελαρίου. Εάν η κα. Μέρκελ δεν πιέσει προς τα εμπρός τώρα, θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ μίας ακριβής διάλυσης νωρίτερα και μία πραγματικά καταστροφικής αργότερα».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου