Φοβούνται τα τραγούδια μας μην τους τσακίσουν

Όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στη γειτονική χώρα αποτελούν μια σύγκρουση για την εξουσία, με οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, όχι, όμως, και ταξικά. Ένα παιγνίδι «νόμιμων κατόχων» και «σφετεριστών» από τα πολλά που έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία με χαμένο πάντα στο τέλος το λαό....

 

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον που προκλήθηκε στη χώρα μας από τις δραματικές εξελίξεις στην Τουρκία, όπως ήταν φυσικό. Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν και ακόμη περισσότερα συζητήθηκαν με αφορμή το αποτυχημένο πραξικόπημα. Διαφορετικές εκτιμήσεις και αρκετά ερωτήματα. Η μεγάλη απέχθεια για τον Τούρκο Πρόεδρο έκανε κάποιους να δουν με ουδετερότητα ή και με συμπάθεια τους κινηματίες μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Άλλοι θεώρησαν ως ασφαλέστερη τη λύση Ερντογάν. Υπάρχει, αλήθεια, τέτοιο δίλημμα;

Ο Τούρκος Πρόεδρος ξεκινώντας την καριέρα του ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης κατάφερε σταδιακά να κυριαρχήσει και να εδραιωθεί στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, μετά δε το αποτυχημένο πραξικόπημα φαίνεται να ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο. Είναι δύσκολο να βρεθεί αρνητικός πολιτικός χαρακτηρισμός που δεν του ταιριάζει αυταρχικός και αντιδημοκρατικός, εξουσιομανής και λαϊκιστής, μεγαλομανής, και ματαιόδοξος, δημαγωγός και καχύποπτος ακόμη και με τους πιο στενούς του συνεργάτες. Δημιουργός του κόμματος «της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης», το οποίο είναι κράμα μουσουλμανισμού και εθνικισμού, αποκαλείται πλέον Σουλτάνος, όχι για το παλάτι που έφτιαξε, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται και διοικεί. Επιχειρεί να αναβαθμίσει το ρόλο της Τουρκίας και να την κάνει ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Στο πλαίσιο αυτό δε διστάζει να πουλά για εσωτερική κατανάλωση και εκ του ασφαλούς πολιτικό «τσαμπουκά» προς κάθε κατεύθυνση. Συνέχισε, βέβαια, στο εσωτερικό την πολιτική των προκατόχων του: χτύπημα με κάθε μέσο των Κούρδων και της αριστεράς. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι θα ήθελε να μείνει στην ιστορία ως ο μουσουλμάνος Ατατούρκ.

Από την άλλη οι πραξικοπηματίες σταθερά εμφανίζονται ως συνεχιστές και θεματοφύλακες της κεμαλικής ιδεολογίας και του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Από το 1908, που ο στρατός κάνει δυναμική εμφάνιση με το κίνημα των Νεότουρκων, μέχρι σήμερα όλα τα πραξικοπήματα κατέληξαν σε σκληρές δικτατορίες, σε γιγαντιαίες επιχειρήσεις εξόντωσης των μειονοτήτων και στη φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής. Τα στρατιωτικά κινήματα συνδέονται με εθνοκαθάρσεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, δολοφονίες, αύξηση της έντασης στο Αιγαίο και πισωγύρισμα για την τούρκικη κοινωνία. Επομένως, στο ερώτημα Ερντογάν ή κινηματίες η απάντηση, νομίζω, προκύπτει αβασάνιστα: κανένας, γιατί και οι δύο καταπιέζουν τον τουρκικό λαό, είναι εχθροί της δημοκρατίας, των Κούρδων και των άλλων εθνοτήτων και δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα στην οικοδόμηση της ειρήνης στη περιοχή μας.

Όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στη γειτονική χώρα αποτελούν μια σύγκρουση για την εξουσία, με οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, όχι, όμως, και ταξικά. Ένα παιγνίδι «νόμιμων κατόχων» και «σφετεριστών» από τα πολλά που έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία με χαμένο πάντα στο τέλος το λαό. Έδωσε, ωστόσο, την ευκαιρία που φαίνεται να περίμενε καιρό ο κ. Ερντογάν, ο οποίος έχοντας έτοιμες λίστες εξαπέλυσε πογκρόμ κατά των πολιτικών του αντιπάλων. Στο όνομα της σύλληψης και της τιμωρίας των πραξικοπηματιών, επέβαλε όχι μόνο τρίμηνη κατάσταση έκτακτης ανάγκης με ό, τι αυτό συνεπάγετε, αλλά και απέλυσε πάνω από 50.000 εργαζόμενους στο στρατό, τη δικαιοσύνη, την αστυνομία, την παιδεία κλπ. Για χάρη της σταθερότητας και της δημοκρατίας βασίζονται τούτη την ώρα στα κολαστήρια των τουρκικών φυλακών χιλιάδες Τούρκοι ως αντικαθεστωτικοί σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Πρόκληση, επιπλέον, αποτελεί η μεθόδευση για την επαναφορά της θανατικής ποινής και ασέβεια, που ξεπερνά την ύβρη, οι επίσημες ανακοινώσεις ότι δε θα ταφούν σύμφωνα με το θρησκευτικό τυπικό οι νεκροί της αποτυχημένης απόπειρας. Δεν έχουν καθόλου άδικο όσοι θεωρούν ότι τώρα αρχίζει η πραγματική δικτατορία με τη σφραγίδα Ερντογάν. Σε όλα αυτά η Δύση αντιδρά από χλιαρά έως αδιάφορα

Έγινε ολοφάνερο με όσα συμβαίνουν ότι στη γειτονική χώρα δε διασφαλίζονται τα στοιχειώδη πολιτικά και ατομικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί στις δυτικού τύπου δημοκρατίες. Επιβεβαιώνεται, ακόμη, ότι παραμένει βαθιά διχασμένη με τεράστια εσωτερικά προβλήματα τα οποία δεν επιλύονται ούτε με καθεστώτα τύπου Ερντογάν, ούτε με δικτατορίες. Τούτες τις ώρες η σκέψη και η καρδιά κάθε προοδευτικού ανθρώπου, βρίσκεται στην Τουρκία, εκεί στα μπουντρούμια των φυλακών που τσαλαπατείται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εκεί που τα παιδιά των Κούρδων μεγαλώνουν ζώντας τον πόλεμο, εκεί που βιάζεται συστηματικά η δημοκρατία και η ελευθερία. Γιατί τελικά όσοι τρέμουν το λαϊκό παράγοντα αντιδρούν διαχρονικά το ίδιο, επειδή «φοβούνται τα τραγούδια μας μην τους τσακίσουν», όπως είπε ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ*.

**Ναζίμ Χικμέτ «Δεν μας αφήνουν να τραγουδάμε, 1949»

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Το στερεότυπο του εφικτού

Το χρήμα θεωρείται στην εποχή μας υπέρτατη αξία. Και υπάρχει η εμπεδωμένη φράση «χωρίς χρήματα δεν γίνεται τίποτα». Για να δούμε αν είναι έτσι. Το χρήμα είναι αρχαία ελληνική λέξη, προέρχεται από το ρήμα χρώμαι και σημαίνει χρήσιμο πράγμα...

του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχουν κάποιες στερεότυπες φράσεις που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν συχνά. Σε αυτές βρίσκουν καταφύγιο και ασφάλεια και τις ανάγουν σε υπέρτατες αξίες. Από αυτό δεν ξεφεύγουν ούτε η δημοσιογραφία ούτε η λογοτεχνία.

Οσον αφορά την τηλεόραση, εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε πως τα στερεότυπα έχουν βρει το βασίλειό τους. Συχνά γίνονται θέσφατα και διεκδικούν τη θέση τού απολύτως σωστού. Δημιουργούν ένα είδος δικτατορίας και απαγορεύουν την άλλη έκφραση -στο σημείο που μπορούν- ως λάθος και αίρεση.

Αν αυτό το αναγάγουμε σε ένα άλλο επίπεδο, τότε θα μπορούσαμε να βρούμε την ίδια αναλογία μεταξύ ενός δογματικού ακαδημαϊσμού και μιας πρωτοποριακής δημιουργίας.

Σε όλες τις τέχνες όπου παρουσιάστηκαν νέα ρεύματα που αμφισβητούσαν την ορθότητα ενός επιβεβλημένου κλασικισμού, έμειναν στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Ασχετα, αν μετά με τη σειρά τους επιβλήθηκαν και ανέτρεψαν την κατεστημένη αισθητική.

Το χρήμα θεωρείται στην εποχή μας υπέρτατη αξία. Και υπάρχει η εμπεδωμένη φράση «χωρίς χρήματα δεν γίνεται τίποτα». Για να δούμε αν είναι έτσι. Το χρήμα είναι αρχαία ελληνική λέξη, προέρχεται από το ρήμα χρώμαι και σημαίνει χρήσιμο πράγμα.

Από μόνο του δεν έχει καμία αξία. Αν βρεθεί κάποιος στην έρημο με ένα βαλιτσάκι λίρες, θα του είναι μόνο βάρος. Δεν θα μπορέσει να αγοράσει ούτε ένα κομμάτι ψωμί ούτε ένα μπουκάλι νερό. Αν το χρήμα αυτό καθεαυτό είχε αξία, τότε θα έπρεπε να αλλάζαμε τον Ποινικό Κώδικα και να αναποδογυρίζαμε την υπάρχουσα ηθική.

Αν κάποιος δημόσιος λειτουργός υπεξαιρούσε από κάποιο υπουργείο μερικά εκατομμύρια ευρώ, θα λέγαμε πως πάλεψε για τις αξίες του. Το ίδιο για τους πολιτικούς που παίρνουν μίζες. Οι άνθρωποι αυτοί υπηρετούσαν ιδανικά. Και ο κοινός χαφιές που καρφώνει αθώους ανθρώπους είναι ιδεολόγος.

Ή ακόμα, ένας πλούσιος εργοδότης που αφήνει για μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους, που «πτωχεύει» την επιχείρησή του, θα πρέπει να θεωρείται επιτυχημένος επιχειρηματίας. Με μια φράση: Η κάθε κομπίνα θα ήταν ύψιστη αρετή.

Οι παραπάνω γραμμές μπορεί να φαίνονται υπερβολικές. Αλλά με μια άλλη ανάγνωση μπορεί να είναι μια περιγραφή του κόσμου όπου ζούμε. Από τα σκάνδαλα διαφθοράς λίγα φτάνουν στη Δικαιοσύνη. Και συχνά παραγράφονται.

Αφού αυτός ο κόσμος στηρίζεται στο χρήμα, το χρήμα δεν μπορεί να καταδικάσει τον εαυτό του. Ενα άλλο στερεότυπο που ακούμε κατ’ επανάληψη είναι πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αυτό κυρίως προέρχεται από τη Δεξιά, που δεν επιθυμεί αλλαγές και θέλει να συντηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση.

Δηλαδή το πλαίσιο στο οποίο θα κάνεις πολιτική είναι δεδομένο και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Τώρα το ακούμε και από αριστερούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρηματολογούν στη βάση αυτού του στερεότυπου.

Μας λένε: «Αυτή η κυβέρνηση έκανε το καλύτερο που μπορούσε να κάνει. Κάνουν πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν, αλλά δεν έχουν άλλη λύση. Και είναι καλύτερα από το να έχουμε κυβέρνηση Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ».

Το εφικτό λοιπόν στην πολιτική είναι να σεβαστείς τους κανόνες που έχει επιβάλει το σύστημα και να υπηρετείς τα ίδια συμφέροντα. 

Σε αυτήν την περίπτωση το εφικτό είναι η ενσωμάτωση στο σύστημα και η ανανέωσή του. Το πολιτικό μας σύστημα είναι δικομματικό. 

Διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ και το κενό που άφησε το κατέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνει το ΠΑΣΟΚ και προσχώρησαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό στον νέο πρωταγωνιστή. 

Με το αζημίωτο βέβαια. Κάποιος υπουργικός θώκος τούς ανήκε δικαιωματικά. Αν η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ είναι αριστερή πολιτική, τότε ισχύουν οι νόμοι της μετεμψύχωσης.

Και εδώ ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον Ρασούλη, που τα είχε προβλέψει: «Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς Ιούδας».

Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, ακόμα δεν είχε ψηφιστεί ο εκλογικός νόμος. Αλλά θα περάσει. Το ότι κρατιέται το πλαφόν του 3% στρέφεται εναντίον της Αριστεράς και στοχεύει κατά κύριο λόγο τους πρώην συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν κάποια μέρα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πέσει κάτω από το 3%.

Το είδαμε αυτό με τον Συνασπισμό. Στις εκλογές του 2012, το άθροισμα των πολιτικών φορέων που έμειναν εκτός Βουλής ήταν 19,02%, που θα απέδιδε 60 έδρες αν υπήρχε απλή αναλογική. Και αυτό σημαίνει πως σε κάποιους η ψήφος δεν μετράει, έστω κι αν είναι ένας στους πέντε. 

πηγή: efsyn.gr

Δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ: Επόμενος πλανητάρχης ο Ντόναλντ Τραμπ

Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CNN ο Ντόναλντ Τραμπ συγκεντρώνει ποσοστό 48% στην πρόθεση ψήφου μεταξύ των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, έναντι 45% για τη Χίλαρι Κλίντον. Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε το τριήμερο 22-24 Ιουλίου και το περιθώριο λάθους ανέρχεται στο 3,5%....

Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, έφτασε ή και ξεπέρασε οριακά την αντίπαλό του των Δημοκρατικών σε δύο δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν αφού πήρε επισήμως το χρίσμα και δόθηκαν στη δημοσιότητα.

Αυτού του είδους η εκτόξευση των ποσοστών θεωρείται αναμενόμενη για έναν υποψήφιο που βρέθηκε επί μία εβδομάδα στο επίκεντρο της προσοχής των μέσων ενημέρωσης. Είναι όμως ταυτόχρονα και αξιοσημείωτη στην περίπτωση του Τραμπ, καθώς το συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στιγματίστηκε από επεισόδια όπως η αποκάλυψη της λογοκλοπής στην ομιλία της συζύγου του και η άρνηση του γερουσιαστή Τεντ Κρουζ να στηρίξει την υποψηφιότητά του.

Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CNN ο Τραμπ συγκεντρώνει ποσοστό 48% στην πρόθεση ψήφου μεταξύ των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, έναντι 45% για τη Χίλαρι Κλίντον. Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε το τριήμερο 22-24 Ιουλίου και το περιθώριο λάθους ανέρχεται στο 3,5%.

Όταν δίνεται στους ψηφοφόρους η δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ και των υπόλοιπων υποψηφίων, η απόσταση μεταξύ του Τραμπ και της Κλίντον μεγαλώνει: ο μεγιστάνας του κτηματομεσιτικού τομέα συγκεντρώνει ποσοστό 44%, έναντι 39% για την Κλίντον και ακολουθούν ο Γκάρι Τζόνσον (φιλελεύθερος) με 9% και η Τζιλ Στάιν των Πρασίνων με 3%.

Μέχρι τώρα, οι περισσότερες δημοσκοπήσεις έδιναν προβάδισμα, με σημαντική διαφορά, στη Χίλαρι Κλίντον.

Άλλη δημοσκόπηση που δόθηκε στη δημοσιότητα από το τηλεοπτικό δίκτυο CBS δίνει το ίδιο ποσοστό (42%) και στους δύο κυριότερους υποψηφίους. Αν στο ερώτημα συμπεριληφθούν και οι Τζόνσον και Στάιν, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Η δημοσκόπηση αυτή δείχνει επίσης ότι έχει αυξηθεί σημαντικά (ποσοστό 44%) ο αριθμός των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων που θεωρούν ότι το κόμμα τους παραμένει ενωμένο. Την περασμένη εβδομάδα μόλις το 16% απαντούσε θετικά στο ερώτημα αυτό.

Σαουδική Αραβία: Πέντε συνοριοφρουροί νεκροί σε μάχες στην μεθόριο με την Υεμένη

Στη νότια Σαουδική Αραβία, ειδικά στις περιοχές που γειτονεύουν με την Υεμένη, καταγράφονται σποραδικές επιθέσεις μετά τον Μάρτιο του 2015, όταν το Ριάντ, επικεφαλής μιας συμμαχίας κυρίως αραβικών κρατών, επενέβη στρατιωτικά στη σύρραξη στην Υεμένη.. 

Πέντε σαουδάραβες συνοριοφρουροί σκοτώθηκαν σήμερα σε σφοδρές μάχες με "εχθρικά στοιχεία" τα οποία αποπειράθηκαν να παρεισφρήσουν στο νότιο τμήμα της Σαουδικής Αραβίας περνώντας τα σύνορα με την Υεμένη, ανακοίνωσε το υπουργείο Εσωτερικών στο Ριάντ.

Οι πέντε άνδρες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια μαχών οι οποίες διήρκεσαν οκτώ ώρες στην περιοχή Νατζράν, στα σύνορα με την Υεμένη, ανέφερε εκπρόσωπος του υπουργείου που επικαλέστηκε το κρατικό σαουδαραβικό πρακτορείο ειδήσεων SPA.

Με την υποστήριξη του στρατού ξηράς οι συνοριοφρουροί απέτρεψαν την παρείσφρηση των ενόπλων. Οι μάχες άρχισαν περί τις 06:00 τοπική ώρα (και ώρα Ελλάδας), σύμφωνα με τον εκπρόσωπο.

Στη νότια Σαουδική Αραβία, ειδικά στις περιοχές που γειτονεύουν με την Υεμένη, καταγράφονται σποραδικές επιθέσεις μετά τον Μάρτιο του 2015, όταν το Ριάντ, επικεφαλής μιας συμμαχίας κυρίως αραβικών κρατών, επενέβη στρατιωτικά στη σύρραξη στην Υεμένη.

Η συμμαχία αυτή υποστηρίζει τον πρόεδρο Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι και εξαπολύει επιθέσεις εναντίον των σιιτών ανταρτών και των συμμάχων τους, τμημάτων του στρατού πιστών στον πρώην πρόεδρο Άλι Αμπντάλα Σάλεχ. Οι αντάρτες και οι σύμμαχοί τους συνεχίζουν ακόμη να ελέγχουν την πρωτεύουσα Σαναά και μεγάλο μέρος της χώρας.

Οι ειρηνευτικές συνομιλίες με στόχο να τερματιστεί ο πόλεμος, στην τελευταία φάση του οποίου, από τον Μάρτιο του 2015, έχουν χάσει τη ζωή τους 6.400 άνθρωποι, συνεχίζονται στο Κουβέιτ επί δύο μήνες, αλλά χωρίς να έχει καταγραφεί ουσιαστική πρόοδος μέχρι σήμερα.

Εξάλλου η συμμαχία υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας ανακοίνωσε σήμερα ότι ένα ελικόπτερο Apache συνετρίβη στη Μαρίμπ, μια πόλη ανατολικά της Σαναά, λόγω κακοκαιρίας, όπως μετέδωσε το SPA. Ο πιλότος και ο συγκυβερνήτης του σκοτώθηκαν, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές.

Για ευρύ, ανοικτό και γόνιμο διάλογο για το Σύνταγμα της νέας Ελλάδας δεσμέυτηκε ο πρωθυπουργός (vid)

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εάν δεν συγκεντρώνει 200 ψήφους βουλευτών θα εκλέγεται απο το λαό - «Λελογισμένη» αύξηση των αρμοδιοτήτων του ΠτΔ - Πρωθυπουργός μόνο άν έχει την ιδιότητα του βουλευτή - Μόνο δυο θητείες ή οκτώ χρόνια για τους βουλευτές - Συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής - Πρόταση μομφής μόνο εάν έχει βρεθεί νεα κυβέρνηση - Υποχρεωτικό το δημοψήφισμα με την συγκέντρωση 500.000 υπογραφών - «Συνταγματικό» 

«42 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στον τόπο μας, ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει, έχοντας χαρίσει μια ανεκτίμητη μακρά περίοδο κοινωνικής ειρήνης και δημιουργίας, αλλά και έχοντας αφήσει ένα κράτος με μεγάλες παθογένειες, που η κρίση και η συνακόλουθη επιτροπεία των μνημονίων, όχι μόνο δεν άμβλυναν αλλά τις μεγεθύνουν απελπιστικά», τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας, παρουσιάζοντας τα βασικά σημεία της κυβερνητικής πρότασης για τη συνταγματική αναθεώρηση, σε ειδική εκδήλωση στον προαύλιο χώρο της Βουλής.

Ο πρωθυπουργός τόνισε ότι «η οικονομική κρίση ήταν τελικά το αποτέλεσμα της ήττας της μεταπολίτευσης, όχι της κατίσχυσής της, όπως ισχυρίζεται σήμερα το παλιό πολιτικό σύστημα, σε αγαστή συνεργασία και συμμαχία με την τεχνοκρατική ελίτ». Σημείωσε ότι προβάλλει το αμείλικτο το ερώτημα: «Τι να κάνουμε», για να υπογραμμίσει ότι η απάντηση δεν μπορεί να είναι η εθνική αναδίπλωση, ούτε η αναπόληση ενός μακρινού και ανεπίστρεπτου παρελθόντος, ούτε και η κενή περιεχομένου επίκληση της καινοτομίας για να συγκαλυφτεί η επιθυμία να συνεχίσουμε σαν να μην συνέβη τίποτα.

«Η απάντηση στα σημερινά προβλήματα, στις νέες προκλήσεις και την νέα πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε ιδιαίτερα την τελευταία εξαετία», σημείωσε, «δεν μπορεί παρά να είναι το πέρασμα σε μια ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ».

«Από εδώ, από τη Βουλή των Ελλήνων, το ναό της Δημοκρατίας», ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε όλους και όλες, τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του τόπου και πρώτα απ' όλα τους ίδιους τους πολίτες, τον ίδιο τον λαό, σε έναν ευρύ, ανοικτό και γόνιμο διάλογο για ένα νέο Σύνταγμα, που θα σηματοδοτήσει τη νέα μεταπολίτευση. «Για το Σύνταγμα που θα οδηγήσει σε μια νέα Ελλάδα. Την Ελλάδα του 2021».

Ο πρωθυπουργός τόνισε πως το ζητούμενο για παραγωγική ανασυγκρότηση προϋποθέτει την πολιτική ανασυγκρότηση της χώρας. Είπε ότι οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος για την οικονομική και ηθική χρεοκοπία, είναι τεράστιες και πως ο μόνος τρόπος για να βγούμε από την κρίση, μια και καλή, είναι να τελειώνουμε με το παλιό. «Αυτή την πάνδημη απαίτηση του λαού μας και ταυτόχρονα την ξεκάθαρη εντολή του», τόνισε, «καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να την υπηρετήσει, αν δεν έχει σύμμαχό της τους ίδιους τους πολίτες, τον ίδιο το λαό».

«Για πρώτη φορά, από τον λαό με τον λαό, για το λαό να ορίσουμε το νέο μας Σύνταγμα»

«Στην πραγματικότητα απευθύνουμε σήμερα κάλεσμα σε όλους τους πολίτες για μια επανάσταση της δημοκρατίας. Για πρώτη φορά. Από το λαό με το λαό, για το λαό να ορίσουμε το νέο μας Σύνταγμα. Για πρώτη φορά. Να αποφασίσουμε, όλοι μαζί ποια Ελλάδα θέλουμε», τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας.

Επισήμανε ότι «αυτή η επανάσταση δημοκρατίας, σε τίποτα δεν παραβιάζει, όπως κάποιοι ενδεχομένως θα σπεύσουν να πουν, το άρθρο 110 του Συντάγματος που ορίζει συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις για την αναθεωρητική διαδικασία». Αντίθετα, πρόσθεσε, «η αντίληψη αυτή κινούμενη απολύτως μέσα στο πνεύμα των συνταγματικών επιταγών, διευρύνει και εξασφαλίζει τη λαϊκή νομιμοποίηση της».

Στο ίδιο πνεύμα, υπογράμμισε ότι ρόλος των πολιτών δεν είναι απλώς να εγκρίνουν ή να απορρίπτουν εμμέσως με την ψήφο τους το περιεχόμενο μιας αναθεώρησης, αλλά «είναι κύριος και στην ίδια τη διαμόρφωση των προτάσεων».

Ανοιχτή διαδικασία κοινωνικού διαλόγου για τη συνταγματική αναθεώρηση το Σεπτέμβριο

Το Σεπτέμβριο θα ανακοινωθεί η σύνθεση μιας οργανωτικής επιτροπής, που θα αναλάβει την διεξαγωγή μιας πλατιάς, ανοιχτής διαδικασίας διαλόγου σε πανεθνική κλίμακα για τη συνταγματική αναθεώρηση, ανέφερε ο πρωθυπουργός.

«Στόχος μας είναι σε πρώτη φάση να διοργανωθούν συζητήσεις για την αναθεώρηση σε όλους τους δήμους της χώρας, με τη συμμετοχή επιστημονικών και κοινωνικών φορέων, κινήσεων πολιτών και συλλογικοτήτων αλλά και μεμονωμένων πολιτών. Και σε αυτή την προσπάθεια προσβλέπουμε στην βοήθεια και τη στήριξη από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Σε δεύτερη φάση, τα συμπεράσματα από την δημόσια αυτή συζήτηση θέλουμε να συγκεντρωθούν με την διοργάνωση 13 συνελεύσεων σε κάθε Περιφέρεια της χώρας», πρόσθεσε.

Απλή αναλογική και άμεση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό

Εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από το λαό, δυνατότητα διενέργειας δημοψηφισμάτων για κρίσιμα ζητήματα με λαϊκή πρωτοβουλία και συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής σε συνδυασμό με μια «εποικοδομητική» διαδικασία για την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας για την συνταγματική αναθεώρηση.

«Το πρώτο μέτρο των προτάσεών μας για την αναθεώρηση, είναι η συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής. Το δεύτερο μέτρο, ως συμπλήρωμα γόνιμης εφαρμογής παγίως, εκλογικών συστημάτων απλής αναλογικής, είναι η εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας - η υποχρέωση δηλαδή, η πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης, να συνοδεύεται και από πρόταση για νέο Πρωθυπουργό, πράγμα που εξυπηρετεί τον σκοπό της κυβερνητικής σταθερότητας», ανέφερε ο πρωθυπουργός.

«Στόχος της πρότασης μας», τόνισε ο Αλ. Τσίπρας, «είναι η εμβάθυνση της δημοκρατίας και του ρόλου του λαϊκού παράγοντα σε κάθε πτυχή της πολιτικής ζωής και της λαϊκής ετυμηγορίας στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων. Σε αυτή τη κατεύθυνση προτείνουμε τόσο τη δυνατότητα άμεσης εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από το εκλογικό σώμα, όσο και τη δυνατότητα διενέργειας δημοψηφισμάτων για κρίσιμα ζητήματα με λαϊκή πρωτοβουλία», είπε ο Πρωθυπουργός.

Θεσμοθέτηση θητείας για τους βουλευτές - Ο πρωθυπουργός να ορίζεται αποκλειστικά αιρετός από τον λαό

Τη θεσμοθέτηση, πρώτον, της θητείας για τους βουλευτές, έτσι ώστε κανένας βουλευτής να μην μπορεί να εκλέγεται για πάνω από δύο συνεχόμενες κοινοβουλευτικές περιόδους ή για οκτώ συνεχόμενα έτη, πρότεινε ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας.

Και δεύτερον, την υποχρέωση πρωθυπουργός, εκτός φυσικά των υπηρεσιακών, να ορίζεται αποκλειστικά αιρετός από τον λαό, δηλαδή μόνο εν ενεργεία βουλευτής, ανέφερε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του.

Δυνατότητα εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο

Σε ό,τι αφορά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας πρότεινε τη δυνατότητα εκλογής του από το Κοινοβούλιο, μόνο αν εξασφαλίζεται η μέγιστη συναίνεση των δύο τρίτων της Βουλής στο πρόσωπό του.

Διερεύνηση που πρέπει να εξαντλείται σε δύο διαδοχικές ψηφοφορίες, σημείωσε και προσέθεσε: «Αν αποβούν άκαρπες, τότε η τρίτη ψηφοφορία θα ανήκει στο εκλογικό σώμα, που θα αποφασίζει την εκλογή του Προέδρου με καθολική ψηφοφορία που θα διεξάγεται ανάμεσα στους δύο πλειοψηφήσαντες υποψηφίους της τελευταίας ψηφοφορίας στο Κοινοβούλιο».

Ταυτόχρονα πρότεινε λελογισμένη αύξηση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας η οποία να μπορεί να ενισχύσει τον ρυθμιστικό ρόλο του Προέδρου χωρίς να αγγίζεται ο πυρήνας του Πολιτεύματος.

Για τις ανεξάρτητες αρχές

Το νέο Σύνταγμα πρέπει να περιέχει ειδική πρόβλεψη για αντίστοιχες περιπτώσεις, ώστε οι ανεξάρτητες αρχές να συγκροτούνται με νόμιμο τρόπο, ακόμα και με μικρότερες πλειοψηφίες σε περίπτωση που τα 4/5 δεν συγκεντρωθούν σε συγκεκριμένη προθεσμία, υπογράμμισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Έκτακτη διαδικασία δικαστικής κρίσης νομοσχεδίων - Τροποποίηση διάταξεων περί ευθύνης υπουργών και βουλευτικής ασυλίας

Την θεσμοθέτηση ειδικού γνωμοδοτικού οργάνου, αποτελούμενου αποκλειστικά από δικαστές των ανώτατων δικαστηρίων, που σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μετά από πρόταση του Προέδρου της Δημοκρατίας ή της κυβέρνησης ή 120 βουλευτών, θα γνωμοδοτεί επί ψηφισμένου νομοσχεδίου εντός συντομότατης μάλιστα προθεσμίας πρότεινε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Ταυτόχρονα, πρότεινε την κατάργηση του προνομίου της ασυλίας και την ποινική αντιμετώπιση των βουλευτών όπως κάθε πολίτη, με την πιθανή εξαίρεση για αδικήματα που σχετίζονται άμεσα με την εκτέλεση των καθηκόντων τους, ως μελών της εθνικής αντιπροσωπείας.

Επίσης, ο Αλ. Τσίπρας τάχθηκε υπέρ της ριζικής τροποποίησης της διάταξης περί ευθύνης υπουργών.

Για τα δημοψηφίσματα

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναφορικά με τα δημοψηφίσματα πρότεινε: Την υποχρέωση κύρωσης με δημοψήφισμα οποιασδήποτε συνθήκης μεταβιβάζει κυριαρχικές αρμοδιότητες του κράτους.

Τη δυνατότητα διενέργειας δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία και συλλογή άνω των 500.000 υπογραφών για εθνικά θέματα.

Τη δυνατότητα διενέργειας δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία και συλλογή άνω του 1 εκατομμυρίου υπογραφών, για ψηφισμένο νόμο, με εξαίρεση νόμους που αφορούν τα δημοσιονομικά.

Αλλά και τη δυνατότητα διενέργειας δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία και συλλογή άνω του 1 εκατομμυρίου υπογραφών για νομοθετική πρωτοβουλία από τους ίδιους τους πολίτες.

Στο ενδεχόμενο διεξαγωγής δημοψηφίσματος για τη συμπερίληψη στη συνταγματική αναθεώρηση, «μεγάλων ζητημάτων πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα», αναφέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας.

«Ανάλογα από τη δυναμική που θα λάβει ο διάλογος και τα διλλήματα που θα προκύψουν από την ίδια τη κοινωνία, από τους ίδιους τους πολίτες, δεν αποκλείουμε να απευθυνθούμε στους ίδιους τους πολίτες, για κρίσιμα διλλήματα, ώστε να εκφράσουν γνήσια τη θέλησή τους με το πιο αυθεντικό τρόπο. Δεν αποκλείουμε δηλαδή, αν κριθεί σκόπιμο, ακόμη και διεξαγωγή δημοψηφίσματος, όπως δίνει τη δυνατότητα το ίδιο το Σύνταγμα», υπογράμμισε ο πρωθυπουργός.

«Προφανώς σε αυτό το πιθανό δημοψήφισμα - για να προλάβω ενδεχόμενες αντιρρήσεις συνταγματολόγων - δεν θα ζητείται η έγκριση συγκεκριμένης συνταγματικής διάταξης, αλλά η απόφαση για μεγάλα πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα ζητήματα που ενδέχεται να περιληφθούν στην αναθεώρηση», πρόσθεσε ο κ. Τσίπρας.

Για τη σχέση κράτους-Εκκλησίας

Είναι ώριμο το αίτημα για την ρητή κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους, με διατήρηση όμως για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους της αναγνώρισης της Ορθοδοξίας ως κρατούσας θρησκείας, ανέφερε ο Πρωθυπουργός.

Ο Αλ. Τσίπρας πρόσθεσε ότι προς αυτήν την κατεύθυνση αναμένονται προτάσεις, και πρότεινε την - με αναγκαία συναίνεση - κατοχύρωση της υποχρεωτικότητας του πολιτικού όρκου στις ορκωμοσίες των αιρετών του πολιτεύματος, των δικαστών και των υπόλοιπων δημόσιων λειτουργών όπου απαιτείται.

Για τα κοινωνικά αγαθά και τα κοινωνικά δικαιώματα

Σχετικά με τα κοινωνικά αγαθά και δικαιώματα, ο πρωθυπουργός τόνισε την ανάγκη για ρητή απαγόρευση άρσης του δημόσιου ελέγχου των αγαθών του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας.

Ανέφερε ως δεύτερο σημείο προστασίας τη σαφή και αποτελεσματική κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως του μοναδικού μέσου για τον προσδιορισμό του μισθού. Και φυσικά από μια τέτοια ρύθμιση προστασίας των εργαζομένων δεν μπορεί να απουσιάζει η συνταγματική κατοχύρωση της υποχρεωτικότητας της διαιτησίας, υπογράμμισε.

Τουρκία: Κυνήγι τώρα δημοσιογράφων και πανεπιστημιακών...

Ενώ στην Τουρκία ο πρόεδρος Ερντογάν αναζητά την επαφή με την αντιπολίτευση, συνεχίζονται οι εκκαθαρίσεις μετά την απόπειρα πραξικοπήματος με έμφαση τώρα στους δημοσιογράφους και πενεπιστημιακούς ....

Για 42 δημοσιογράφους εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης σήμερα το πρωί με την κατηγορία ότι είναι μέλη του δικτύου Γκιουλέν. Μεταξύ αυτών η γνωστή παλαίμαχος δημοσιογράφος Ναζλί Ιλιτζάκ που είχε υπερασπιστεί παλαιότερα τον Ταγίπ Ερντογάν αλλά αργότερα πέρασε στο δίκτυο του Γκιουλέν και αρθρογραφούσε σε έντυπα του Γκιουλέν, όπως η εφημερίδα Ζαμάν. Η Ιλιτζάκ δεν έχει ακόμη εντοπιστεί παρά την έρευνα στις κατοικίες της στην Κωνσταντινούπολη και το Μπόντρουμ. Έγινε γνωστό ότι αρκετοί από τους δημοσιογράφους, που καλούνται να παρουσιαστούν στις αρχές, έχουν ήδη φύγει από τη χώρα. Μέχρι στιγμής έχουν συλληφθεί 5, άλλοι 11 διέφυγαν στο εξωτερικό, ενώ 40 δικηγόροι θα υπερασπιστούν τους δημοσιογράφους.

Τηλεφώνημα στον Γκιουλέν καθ' υπαγόρευση

Ξεχωριστά εντάλματα σύλληψης εκδόθηκαν και για 31 πανεπιστημιακούς σε πέντε τουρκικές πόλεις. Στις κατοικίες τους βρέθηκαν πολλά χαρτονομίσματα του ενός δολαρίου. Οι τελευταίοι αριθμοί για Κωνπολη είναι: 2135 άτομα υπό κράτηση. Μεταξύ των τελευταίων συλλήψεων είναι και αυτή 201 στρατιωτικών που υπηρετούσαν στη ναυτική βάση της Φώκαιας. Ο ΥΠ.ΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, δήλωσε χθες στο Ικόνιο ότι θα απομακρυνθούν από τις θέσεις τους και πρέσβεις προαναγγέλλοντας διώξεις και στο διπλωματικό σώμα.

Στο μεταξύ σήμερα σε μια σημαντική δήλωση προέβη ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Χουλουσί Ακάρ που συνδέει τους επίδοξους πραξικοπηματίες με το δίκτυο Γκιουλέν. Ο Ακάρ δηλώνει στην γραπτή κατάθεσή του που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα ότι ενώ βρισκόταν στη βάση Ακιντζί στην Άγκυρα ως όμηρος των πραξικοπηματιών, συγκεκριμένος στρατηγός τον εξανάγκασε να επικοινωνήσει με τον Φετουλάχ Γκιουλέν στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ. Αυτό ασφαλώς θα βαρύνει στα αποδεικτικά στοιχεία που ζητούν επιμόνως οι Αμερικανοί από την Άγκυρα προκειμένου να εκδώσουν τον Γκιουλέν.

Χωρίς το φιλοκουρδικό κόμμα

Την Πέμπτη θα γίνει η κρίσιμη σύσκεψη του Ανώτατου Στρατιωτκού Συμβουλίου για τις κρίσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις. Θα γίνει στο πρωθυπουργικό μέγαρο και όχι στο Γενικό Επιτελείο όπως γινόταν ως τώρα. Σημειώνεται ότι από το σύνολο 356 στρατηγών και ναυάρχων που υπηρετούν στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις οι 126 είναι υπό κατηγορία για συμμετοχή στο αποτυχόν πραξικόπημα.

Τα μάτια όλων όμως είναι στραμμένα σήμερα στην πρώτη κοινή συνάντηση πολιτικών αρχηγών στο προεδρικό μέγαρο στην Άγκυρα μετά από πρόσκληση του ίδιου του Ερντογάν.

Η συνάντηση είναι σε εξέλιξη από τις 2 το μεσημέρι ώρα Ελλάδας και αναμένεται να συζητηθεί η κατάσταση στη χώρα μετά το αποτυχόν πραξικόπημα. Ωστόσο δεν δέχτηκε πρόσκληση από τον Ερντογάν ο συμπρόεδρος του φιλοκουρδικού κόμματος CHP Σελαχατίν Ντεμιρτάς. Για τον αποκλεισμό του Ντεμιρτάς ο αρχηγός του ΡΛΚ της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου δέχεται επικρίσεις επειδή δεν επέμενε στην συμμετοχή του Ντεμιρτάς αλλά και επειδή δέχτηκε να πάει στο προεδρικό μέγαρο, στο οποίο αρνούνταν να πατήσει το πόδι του επί δυο χρόνια υποστηρίζοντας ότι ήταν αυθαίρετο.
Αριάνα Φερεντίνου / Κωνσταντινούπολη

ΗΠΑ- Τουρκία: Ο «πόλεμος» ξεκίνησε

Ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ προωθούν τις μεγάλες τους στρατηγικές είναι γνωστός. Κάμπτουν όσους αντιδρούν με όποιον τρόπο μπορούν αξιοποιώντας όλη τη βεντάλια των μέσων: εσωτερικές αντιθέσεις, δωροδοκίες, πολιτικές- οικονομικές πιέσεις, εκβιασμοί, πορτοκαλί επαναστάσεις, συνθήκες εσωτερικής έντασης. Και αν όλα αυτά δεν αποδώσουν, οι μεγάλες στρατηγικές των Αμερικανών προωθούνται με άρματα μάχης, βομβαρδιστικά, πραξικοπήματα και πολέμους… 

 του Δημήτρη Μηλάκα στο ΠΟΝΤΙΚΙ

Οι διπλωματικές εχθροπραξίες του καθεστώτος Ερντογάν με τις ΗΠΑ κρατούν χρόνια (από το 2003 με την άρνηση των Τούρκων να δώσουν τουρκικό έδαφος στους Αμερικανούς να εισβάλουν και από βορά στο Ιράκ ) και εντείνονται όσο η Αγκυρα (για την ακρίβεια το σύστημα εξουσίας του Ερντογάν) αμφισβητεί στρατηγικές επιλογές της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Το αποτυχημένο πραξικόπημα μπορεί να το δει κανείς- έτσι τουλάχιστον το βλέπει το καθεστώς Ερντογάν—σαν αναβάθμιση αυτών των εχθροπραξιών πέρα από τα σφαίρα της διπλωματίας…

Η τουρκική κοινή γνώμη πιστεύει ότι πίσω από το αποτυχημένο πραξικόπημα βρίσκονται οι ΗΠΑ. Τα media που ελέγχει το τουρκικό καθεστώς συμβάλουν στην εδραίωση αυτής της όχι και τόσο αβάσιμης εκτίμησης κατηγορώντας καθημερινά με πρωτοσέλιδα την Ουάσιγκτον. Αμέσως μετά το πραξικόπημα άλλωστε, υπουργοί της τουρκικής κυβέρνησης κατηγόρησαν χωρίς περιστροφές τις ΗΠΑ ότι βρίσκονταν πίσω από την απόπειρα. Έμεσα και ο ίδιος ο Ερντογάν , αφού υπέδειξε ως εγκέφαλο του πραξικοπήματος των Ιμάμη (και αυτοεξόριστο στις ΗΠΑ) Φετουλάχ Γκιουλέν κάλεσε τις ΗΠΑ να τον απελάσουν στην Τουρκία για να αποδείξει μ αυτόν τον τρόπο η αμερικανική κυβέρνηση ότι δεν έχει καμία σχέση με την απόπειρα ανατροπής του. 

Πρώτη παρατήρηση: είναι αξιοσημείωτη… σύμπτωση ότι οι σχέσεις ΗΠΑ- Τουρκίας άρχισαν να μπαίνουν σε φάση οξύτατης κρίσης – με αφορμή τη Συρία και τις αντιτιθέμενες επιδιώξεις των δύο χωρών εκεί-- το 2013. Ακριβώς εκείνη την περίοδο, διαρρηγνύονται και οι σχέσεις Ερντογάν – Γκιουλέν. Με αφορμή την αποκάλυψη οικονομικών σκανδάλων αξιωματούχων της τουρκικής κυβέρνησης ο Ιμάμης απέσυρε την υποστήριξή του στο καθεστώς Ερντογάν. 

Δεύτερη παρατήρηση: μια από τις πρώτες ενέργειες του Ερντογάν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα ήταν ένα διάταγμα με το οποίο διαλύει αρκετές χιλιάδες δομές και ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, που βρίσκονται υπό την αιγίδα του Φετουλάχ Γκιουλέν. Οι δομές που έκλεισαν βάσει του διατάγματος είναι 1.043 ιδιωτικά σχολεία, 1.229 ενώσεις και ιδρύματα, 19 συνδικάτα, ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες και 35 εγκαταστάσεις παροχής ιατρικής περίθαλψης, σύμφωνα με το πρακτορείο Ανατολή. Σύμφωνα με το διάταγμα, «διαπιστώθηκε ότι (οι οργανισμοί αυτοί) ανήκουν ή συνδέονται» με τον Φετουλάχ Γκιουλέν. Η Άγκυρα χαρακτηρίζει τον Γκιουλέν «απειλή για την εθνική ασφάλεια». 

Το «σύστημα» Γκιουλέν 

Για να αντιληφθεί κάποιος την επιρροή που ασκεί ο προστατευόμενος των ΗΠΑ Ιμάμης Φετουλάχ Γκιουλέν στην Τουρκία (και γιατί είναι «απειλή για την εθνική ασφάλεια», σύμφωνα με το καθεστώς Ερντογάν), αρκεί να έχει κατά νου ότι το κλείσιμο των σχολείων (που παρείχαν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και σε πολλές περιπτώσεις ανάλογα με εισοδηματικά κριτήρια, τροφή και στέγη) αφορά σε 120.000 μαθητές. Αν αυτόν τον αριθμό τον πολλαπλασιάσει κανείς επί μια εικοσαετία που λειτουργούν οι δομές της «Χιζμέτ» (κατά λέξη σημαίνει υπηρεσία και είναι η ονομασία της οργάνωσης του Φετουλάν Γκιουλέν) τότε αντιλαμβάνεται τον βαθμό διείσδυσης του «συστήματος» του Ιμάμη στους μηχανισμούς (στρατό, διπλωματία, εκπαίδευση, δικαιοσύνη) του τουρκικού κράτους. Κι αυτή η διείσδυση, θα πρέπει να σημειωθεί, λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, από τη στιγμή που η Χιζμέτ λειτουργεί ως σύστημα αλληλοϋποστήριξης και προώθησης των μελών της. Σ' αυτό το σύστημα άλλωστε στηρίχθηκε και ο Ερντογάν για να εδραιώσει την εξουσία του και να οικοδομήσει το καθεστώς του…

Οι προγραφές ήταν έτοιμες 

Αυτό ακριβώς το «σύστημα» επιχειρεί να εκκαθαρίσει ο Ερντογάν εδώ και καιρό, τουλάχιστον από το 2013 που ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τον Γκιουλέν και κατά … σύμπτωση με τα αμερικανικά συμφέροντα και επιδιώξεις στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. 

Ήταν αναμενόμενο και προφανές ότι ο Τούρκος πρόεδρος από τη στιγμή που επιβίωσε (πολιτικά και βιολογικά) θα αξιοποιούσε την ευκαιρία να «καθαρίσει» μια και καλή με ένα εσωτερικό σύστημα και μηχανισμό που έχει τη δυνατότητα να αναπαραχθεί, αμφισβητεί την κυριαρχία του τις επιλογές του και ενδεχομένως αξιοποιείται από τρίτους, δηλαδή τους Αμερικανούς. 

Οι 11.0000 (και περισσότεροι) κρατούμενοι ως συμμέτοχοι στο πραξικόπημα καθώς και οι απολύσεις του 25% των υπαλλήλων του δικαστικού σώματος, αποδεικνύουν ότι το καθεστώς Ερντογάν γνώριζε πολύ καλά τον εσωτερικό «εχθρό» και είχε έτοιμες τις λίστες… 

Το παιχνίδι των ΗΠΑ 

Κανείς δεν μπορεί προς το παρόν να αποδείξει- εκτός ίσως από την τουρκική κυβέρνηση- την αμερικανική εμπλοκή στην προσπάθεια ανατροπής του Ερντογάν. Αυτό που όλοι μπορούν να αντιληφθούν ωστόσο, είναι ότι ο παραμερισμός του Ερντογάν θα διευκόλυνε τον έλεγχο της Τουρκίας από την Ουάσιγκτον σε μια κρίσιμη στιγμή που νέες γραμμές σχεδιάζονται στο χάρτη της περιοχής. 

Κανείς, επίσης, δεν μπορεί να αποδείξει (πέρα ίσως από την τουρκική κυβέρνηση) αν ο ιμάμης Γκιουλέν είναι άνθρωπος των Αμερικανών και παραχώρησε εκούσια ή ακούσια τον μηχανισμό που διατηρεί στην Τουρκία για την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος. Από την άλλη, αυτό που όλοι γνωρίζουν είναι ότι η διάρρηξη των σχέσεων Ερτνογάν – Γκιουλέν συμπίπτει με την ένταση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. 

Σε κάθε περίπτωση πίσω από την αμερικανοτουρκική αντιπαράθεση, όπως αυτή κι αν εκδηλώνεται, υπάρχει μια απτή- και απλή- διάσταση συμφερόντων μεταξύ Ουάσιγκτον και Αγκυρας.

- Οι ΗΠΑ επενδύουν στην ίδρυση κουρδικής οντότητας στο μεταπολεμικό σκηνικό στη Συρία.

- Ένα κουρδικό προτεκτοράτο των ΗΠΑ, αποτελεί εφιάλτη της Τουρκίας η οποία στα νοτιοανατολικά της εδάφη έχει συμπαγείς κουρδικούς πληθυσμούς.

Ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ προωθούν τις μεγάλες τους στρατηγικές είναι γνωστός. Κάμπτουν όσους αντιδρούν με όποιον τρόπο μπορούν αξιοποιώντας όλη τη βεντάλια των μέσων: εσωτερικές αντιθέσεις, δωροδοκίες, πολιτικές- οικονομικές πιέσεις, εκβιασμοί, πορτοκαλί επαναστάσεις, συνθήκες εσωτερικής έντασης. Και αν όλα αυτά δεν αποδώσουν, οι μεγάλες στρατηγικές των Αμερικανών προωθούνται με άρματα μάχης, βομβαρδιστικά, πραξικοπήματα και πολέμους… 

Προς το παρόν το καθεστώς Ερτνογάν επιβίωσε του πραξικοπήματος. Προς το παρόν όμως, γιατί ο «πόλεμος» μόλις ξεκίνησε…

topontiki.gr

Τα αγροτεμάχια δεν συνυπολογίζονται στο συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ

Σε σχέση με διάφορα δημοσιεύματα που αναφέρονται σε συμπληρωματικό φόρο στα αγροτεμάχια και τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ, για την αποκατάσταση της αλήθειας το υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε τη παρακάτων ανακοίνωση....

Τα αγροτεμάχια δεν θα μετρούν στον υπολογισμό του συμπληρωματικού φόρου ακινήτων ενώ ο ΕΝΦΙΑ θα πληρωθεί σε 5 δόσεις, αρχής γενομένης από τον Σεπτέμβριο, ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών.

Η ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών έχει ως εξής:

Σε σχέση με διάφορα δημοσιεύματα που αναφέρονται στον ΕΝΦΙΑ, για την αποκατάσταση της αλήθειας σημειώνουμε ότι:

1) Τα αγροτεμάχια δεν θα υπολογίζονται στο συμπληρωματικό φόρο του ΕΝΦΙΑ των πολιτών. Αυτό γίνεται επειδή παρατηρήθηκε σωρεία λαθών στις δηλώσεις των πολιτών οι οποίοι και καλούνται το επόμενο διάστημα να διορθώσουν τις δηλώσεις τους.

2) Ο φετινός ΕΝΦΙΑ θα εξοφληθεί σε 5 δόσεις και όχι σε 4, αρχής γενομένης από το τέλος Σεπτεμβρίου. Τα δημοσιεύματα που μιλούν για Αύγουστο δεν ισχύουν. 

3) Ο συνολικός λογαριασμός του ΕΝΦΙΑ θα είναι στο ίδιο επίπεδο με πέρυσι. Όσα δημοσιεύματα μιλούν για αύξηση του συνολικού ποσού του ΕΝΦΙΑ, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Υπάρχει, βέβαια, ανακατανομή των βαρών από τις μικρές στις μεγάλες περιουσίες.

4) Οι απαλλαγές του ΕΝΦΙΑ θα ισχύουν ακριβώς όπως και πέρυσι. Δηλαδή δεν χάνουν την απαλλαγή όσοι έχουν εισοδήματα από υψηλούς τόκους. 

5) Δεν αλλάζει τίποτα σε σχέση με το ύψος των εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων. Δηλαδή δεν χάνουν την απαλλαγή άνεργοι, πολύτεκνοι και άτομα με αναπηρία άνω του 80%, ανεξάρτητα του ύψους των τόκων που έχουν.

Σαμίρ Αμίν: Εθνική κυριαρχία, γιατί;

 BREXIT και η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική ενάντια σε αυτή, οδηγεί σε σοβαρές παρεξηγήσεις όταν αποσπάται από τη στρατηγική των κοινωνικών τάξεων στην οποία η εθνική κυριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες θεωρεί την εθνική κυριαρχία ως ένα απαραίτητο μέσο για την προώθηση των δικών του συμφερόντων με βάση τόσο την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την εδραίωση των διεθνών του σχέσεων.

Σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα που κυριαρχείται από τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία), οι πολιτικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση του συστήματος προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, θεωρούν την εθνική κυριαρχία ως το μέσο που τους επιτρέπει να βελτιώσουν την «ανταγωνιστική» τους θέση στο παγκόσμιο σύστημα.

Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του Κράτους (υπακοή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του εργοδότη, οργάνωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, κατακερματισμός της αγοράς εργασίας) και οι πολιτικές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων) συνδέονται και συνδυάζονται για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: τη μεγιστοποίηση των εσόδων με την προστασία των «εθνών».

Ο νεο-φιλελεύθερος ιδεολογικός λόγος υποστηρίζει τη δημιουργία μιας τάξης που βασίζεται αποκλειστικά στην γενικευμένη ελεύθερη αγορά, όπου οι μηχανισμοί θα είναι αυτορυθμιζόμενοι και θα παράγουν το κοινωνικά βέλτιστο (κάτι το οποίο είναι προφανώς ψευδές), υπό την προϋπόθεση ότι ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και διαφανής (δηλαδή κάτι που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι στην εποχή των μονοπωλίων), και ισχυρίζεται ότι το κράτος δεν έχει κανένα ρόλο παρά να εγγυάται τη λειτουργία του εν λόγω ανταγωνισμού (που είναι σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει: απαιτεί την ενεργό παρέμβαση του κράτους υπέρ του, άρα ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική του κράτους). Αυτή η έκφραση της ιδεολογίας του «νεοφιλελεύθερου ιού»- απαγορεύει την κατανόηση της πραγματικής λειτουργίας του συστήματος, όπως είναι οι λειτουργίες που το κράτος και η εθνική κυριαρχία εκπληρώνουν.

Οι ΗΠΑ αποτελούν το παράδειγμα μιας πρακτικής εφαρμογής της «αστικής» έννοιας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή μία κυριαρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου των χρηματιστικών μονοπωλίων. Το «εθνικό» δικαίωμα ωφελεί τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του «διεθνούς δικαίου». Το ίδιο δικαίωμα ίσχυε στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα.

Έχουν αλλάξει τα πράγματα με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο ευρωπαϊκός λόγος εντάσσει, μέσω της υποταγής, την εθνική κυριαρχία στο "ευρωπαϊκό δίκαιο", κάτι που εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των οργάνων των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Η ελευθερία της επιλογής των ψηφοφόρων περιορίζεται από την υπερεθνική ύπαρξη που είναι σύμφωνη με τις επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Όπως δήλωσε η Μέρκελ: «Αυτή η επιλογή πρέπει να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της αγοράς» πέρα από αυτή χάνει τη νομιμότητά της. Ωστόσο, σε αντίστιξη με αυτό το λόγο, η Γερμανία υποστηρίζει με πολιτικές πράξεις την εθνική της κυριαρχία και επιδιώκει να υποτάξει τους ευρωπαίους εταίρους της στις απαιτήσεις της. Η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό για να καθιερώσει την ηγεμονία της, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ. Η Μεγάλη Βρετανία - με την επιλογή του Brexit – επέλεξε με τη σειρά της να εφαρμόσει τα οφέλη της άσκησης της δικής της εθνικής κυριαρχίας.

Μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι ο «εθνικιστικός λόγος» και ο απεριόριστος θαυμασμός του για τις αρετές της εθνικής κυριαρχίας, όταν γίνεται κατανοητός με αυτό τον τρόπο (αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας) χωρίς να αναφέρεται το ταξικό περιεχόμενο το οποίο εξυπηρετεί, υπήρξε πάντα αντικείμενο επιφυλάξεων, για να το θέσω ήπια, των ρευμάτων του αριστερού-lato sensu, δηλαδή, όλων εκείνων που επιθυμούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Ωστόσο, θα πρέπει να μειωθεί η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας μόνο με τους όρους του «αστικού εθνικισμού». Η υπεράσπιση αυτή ωστόσο είναι απαραίτητη για την εξυπηρέτηση άλλων κοινωνικών συμφερόντων πέραν αυτών του επικρατούντος καπιταλιστικού μπλοκ. Θα πρέπει, λοιπόν, να συνδέεται στενά με την στρατηγική εξόδου από τον καπιταλισμό και δέσμευσης προς τον μακρύ δρόμο προς τον σοσιαλισμό. 

Αποτελεί αναπόφευκτn προϋπόθεση της πιθανής προόδου προς την κατεύθυνση αυτή. Ο λόγος είναι ότι η πραγματική αιτία του παγκόσμιου φιλελευθερισμού δεν θα είναι παρά το προϊόν άνισης προόδου μιας χώρας σε βάρος μιας άλλης από τη μια στιγμή στην άλλη. Το παγκόσμιο σύστημα (και το Ευρωπαϊκό υποσύστημα) ουδέποτε έχει μεταμορφωθεί «από τα πάνω», μέσω των συλλογικών αποφάσεων της «διεθνούς κοινότητας» (ή της «ευρωπαϊκής»). Οι εξελίξεις των συστημάτων αυτών δεν υπήρξαν ποτέ παρά το αποτέλεσμα αλλαγών που συμβαίνουν στα κράτη που τα συνθέτουν και αφορούν την εξέλιξη των σχέσεων εξουσίας μεταξύ τους. Το πλαίσιο που ορίζεται από το κράτος («έθνος») παραμένει εκείνο στο οποίο ξεδιπλώνονται με αποφασιστικό τρόπο οι αγώνες που μεταμορφώνουν τον κόσμο.

Οι λαοί των περιφερειών του παγκόσμιου συστήματος, που είναι πολωτικό από τη φύση του, έχουν μακρά εμπειρία αυτού του θετικού εθνικισμού, δηλαδή του αντι-ιμπεριαλιστικού (που εκφράζει την άρνηση από την παγκόσμια τάξη) και δυνητικά αντι-καπιταλιστικού. Το λέω αυτό μόνο επειδή ενδεχομένως, ο εθνικισμός μπορεί επίσης να μεταφέρει την ψευδαίσθηση της οικοδόμησης ενός εθνικού καπιταλισμού που καταφέρνει να «καλύψει» τις εθνικές δομές των κυρίαρχων κέντρων. Ο εθνικισμός των λαών της περιφέρειας δεν είναι προοδευτικός παρά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, και στις μέρες μας, σε ρήξη με τον παγκοσμιοποιημένο νέο-φιλελευθερισμό. Σε αντίστιξη ένας «εθνικισμός» (τότε μόνο φαινομενικός) που ταιριάζει στον παγκοσμιοποιημένο νεο-φιλελευθερισμό, και ως εκ τούτου δεν επηρεάζει την υποδεέστερη θέση του έθνους στο σύστημα, γίνεται το όργανο των τοπικών κυρίαρχων τάξεων που είναι πρόθυμες να συμμετάσχουν στην εκμετάλλευση του λαού τους και ενδεχομένως θα αποτελέσουν τους περιφερειακούς εταίρους οι οποίοι και θα δράσουν ως ένας «υπο-ιμπεριαλισμός».

Σήμερα οι κινήσεις – έντονες ή περιορισμένες - που δίνουν τη δυνατότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό είναι αναγκαίες και δυνατές σε όλα τα μέρη του κόσμου, Βορρά και Νότου. Η κρίση του καπιταλισμού δημιούργησε ένα γόνιμο έδαφος για την ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών. Εκφράζω αυτή την αντικειμενική ύπαρξη, αναγκαία και δυνατή μέσα σε μια σύντομη φράση: «έξοδος από την κρίση του καπιταλισμού ή έξω από τον καπιταλισμό σε κρίση;» (Ο τίτλος ενός από τα τελευταία βιβλία μου). Η έξοδος από την κρίση δεν είναι δικό μας πρόβλημα αλλά των κυριαρχούντων καπιταλιστών. Εάν θα την ξεπεράσουν (που κατά τη γνώμη μου δεν ασχολούνται με τρόπους που θα τους το επιτρέψουν) ή όχι, δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Τι έχουμε να κερδίσουμε από το συνεταιρισμό με τους αντιπάλους μας από την αναβίωση του χρεοκοπημένου νεο-φιλελευθερισμού; Αυτή η κρίση αντίθετα δημιουργεί ευκαιρίες, μεγάλες ή λιγότερο μεγάλες, με την προϋπόθεση ότι τα κινήματα που αγωνίζονται υιοθετούν στρατηγικές που έχουν συγκεκριμένο στόχο. Η επιβεβαίωση της εθνικής κυριαρχίας στη συνέχεια επιβάλλεται για να ενεργοποιήσει αυτές τις έντονα άνισες πράξεις από τη μία χώρα στην άλλη, αλλά πάντα σε σύγκρουση με τη λογική του νεο-φιλελευθερισμού. Το λαϊκό κυρίαρχο εθνικό και δημοκρατικό έργο που προτείνεται από αυτό το άρθρο έχει σχεδιαστεί με αυτό το πνεύμα. Η έννοια της κυριαρχίας που αναφέρεται στο παρόν άρθρο δεν είναι εκείνη της αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας αλλά διαφέρει και πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις της λαϊκής κυριαρχίας.

Το αμάλγαμα μεταξύ αυτών των δύο αντιφατικών εννοιών και ως εκ τούτου η ταχεία απόρριψη κάθε «εθνικισμού», χωρίς να προσδιορισθεί ο εθνικισμός με μεγαλύτερη ακρίβεια, καταστρέφει κάθε πιθανότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό. Δυστυχώς, στην Ευρώπη - και όχι μόνο - η σύγχρονη αριστερά ασχολείται με αγώνες που συχνά χρησιμοποιούν αυτό το αμάλγαμα.

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας δεν σημαίνει απλά μία άλλη «πολυπολική παγκοσμιοποίηση» (σε αντίστιξη με το ήδη υπάρχον μοντέλο παγκοσμιοποίησης), που βασίζεται στην ιδέα ότι η διεθνής τάξη θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ κυρίαρχων εθνικών εταίρων, ίσων δικαιωμάτων, και να μην επιβάλλεται μονομερώς από την ισχυρή - ιμπεριαλιστική τριάδα, με ηγέτη τις Ηνωμένες Πολιτείες - όπως συμβαίνει στο νεο-φιλελευθερισμό.

Πρέπει επίσης να απαντήσουμε στο ερώτημα: ένα πολυπολικό κόσμο να κάνει τι; Επειδή μπορεί να θεωρηθεί ότι εξακολουθεί να διέπεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των συστημάτων που αποδέχονται τον νέο-φιλελευθερισμό ή, σε αντίθεση, ως ένα περιθώριο διαφυγής για τους λαούς που θέλουν να βγουν από τον νέο-φιλελευθερισμό. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να προσδιορισθεί η φύση του στόχου που επιδιώκεται με το προτεινόμενο πολυπολικό σύστημα.

Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία, ένα εθνικό σχέδιο μπορεί να είναι υβριδικό, να έχει αντιφάσεις μεταξύ των τάσεων που αναπτύσσονται εντός του, κάποιες από αυτές να είναι υπέρ μιας καπιταλιστικής οικοδόμησης του έθνους και άλλες να έχουν άλλους στόχους οι οποίοι να διέπονται από προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο. Το εθνικό έργο της Κίνας αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, τα ημιεθνικά προγράμματα της Ινδίας και της Βραζιλίας ένα άλλο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε; 

Αν και η κατάρρευση του ευρωπαϊκού σχεδίου (και ειδικότερα του υποσυστήματος του ευρώ) βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη εδώ και χρόνια (βλ. Σαμίρ Αμίν, η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού), το Brexit αποτελεί απόδειξη μίας μεγάλης διαμαρτυρίας. 

Το ευρωπαϊκό σχέδιο σχεδιάστηκε ήδη από την αρχή του, το 1957, ως το μέσο των καπιταλιστικών μονοπωλίων των εταίρων – ειδικότερα της Γαλλίας και της Γερμανίας - με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, για να εκτονώσει τον κίνδυνο σοσιαλιστικής ολίσθησης είτε αυτή θα ήταν ριζοσπαστικής είτε μετριοπαθούς μορφής. Η Συνθήκη της Ρώμης, η οποία διαφύλασσε την ιερότητα της ιδιωτικής περιουσίας, έθεσε εκτός νόμου οποιαδήποτε σοσιαλιστική φιλοδοξία, όπως ειπώθηκε την εποχή του Ζισκάρ ντ 'Εστέν.

Στη συνέχεια και σταδιακά αυτός ο χαρακτήρας ενισχύθηκε από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μία ολοκλήρωση μπετόν αρμέ, με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Το ενορχηστρωμένο επιχείρημα της προπαγάνδας για την αποδοχή του σχεδίου ήταν ότι καταργήθηκε τελικά η εθνική κυριαρχία των κρατών της Ένωσης, αυτές οι κυριαρχίες (στην αστική/ ιμπεριαλιστική τους μορφή) που υπήρξαν η απαρχή των πρωτοφανών σφαγών των δύο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα.

Ως εκ τούτου, το έργο βρήκε θετική ανταπόκριση στις νεότερες γενιές, δημιουργώντας αυταπάτες για μία δημοκρατική και ειρηνιστική ευρωπαϊκή κυριαρχία, η οποία ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία από τις πολεμικές εθνικές κυριαρχίες του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, η κυριαρχία των κρατών ποτέ δεν καταργήθηκε, αλλά κινητοποιήθηκε για να δεχθεί τον νεο-φιλελευθερισμό, έγινε το απαραίτητο πλαίσιο για τη διασφάλιση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής διαχείρισης των χρηματιστικών μονοπωλίων. 

Το ευρωπαϊκό σχέδιο βασίζεται στην απόλυτη άρνηση της δημοκρατίας (κατανοητής ως άσκησης επιλογής μεταξύ εναλλακτικών κοινωνικών προγραμμάτων) που εκτείνεται πολύ πιο πέρα από το «έλλειμμα δημοκρατίας» που προκαλείται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Έχει δώσει επανειλημμένες αποδείξεις και έχει de facto εκμηδενίσει την αξιοπιστία των εκλογών τα αποτελέσματα των οποίων δεν είναι νόμιμα παρά μόνο εφόσον συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του νεο-φιλελευθερισμού.

Η Γερμανία είχε τη δυνατότητα, στο πλαίσιο αυτού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, να διεκδικήσει την ηγεμονία. Με αυτό τον τρόπο, η γερμανική κυριαρχία (αστική / καπιταλιστική) δημιουργήθηκε ως το υποκατάστατο μιας ανύπαρκτης ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Οι ευρωπαίοι εταίροι καλούνται να ευθυγραμμιστούν με τις απαιτήσεις αυτής της κυριαρχίας που είναι ανώτερη των άλλων. 

Η Ευρώπη έχει γίνει γερμανική Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη όπου το Βερολίνο διαχειρίζεται το νόμισμα σε όφελος των γερμανικών Konzern. Σημαντικοί πολιτικοί όπως είναι ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, επιδίδονται σε μόνιμους εκβιασμούς και απειλούν τους Ευρωπαίους εταίρους για «έξοδο της Γερμανίας» (Gexit) σε περίπτωση που τεθεί υπό αμφισβήτηση η ηγεμονία του Βερολίνου.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε προκύπτει από τα γεγονότα: το γερμανικό μοντέλο δηλητηριάζει την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι η πηγή της επίμονης στασιμότητας της ηπείρου, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας. 

Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι ένα παράλογο σύστημα όσον αφορά την προοπτική της προστασίας των συμφερόντων των λαϊκών πλειοψηφιών όλων των χωρών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, όπως και στην προοπτική της μακροπρόθεσμης υπεράσπισης των οικολογικών συνθηκών αναπαραγωγής της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Επιπλέον, ο νεο-φιλελευθερισμός οδηγεί σε ατελείωτη επιδείνωση της ανισότητας μεταξύ των εταίρων, είναι η αιτία των εμπορικών πλεονασμάτων της Γερμανίας και των αντίστοιχων ελλειμμάτων των άλλων. Αλλά ο νεο-φιλελευθερισμός αποτελεί μια απόλυτα λογική επιλογή για τα οικονομικά μονοπώλια που εξασφαλίζουν, κατ’αυτό τον τρόπο, τη συνεχή ανάπτυξη των εισοδημάτων τους. 

Το σύστημα αυτό δεν είναι βιώσιμο. Όχι επειδή αντιμετωπίζει την αυξανόμενη αντίσταση των θυμάτων του (αναποτελεσματική έως σήμερα), αλλά λόγω της δικής του εσωτερικής αντίφασης: η αύξηση των προσόδων των μονοπωλίων επιβάλλει τη στασιμότητα και τη διαρκή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των εύθραυστων εταίρων (Ελλάδα και άλλοι).

Ο καπετάνιος, ο οποίος είναι στο τιμόνι οδηγεί το ευρωπαϊκό πλοίο κατευθείαν σε υφάλους. Οι επιβάτες εκλιπαρούν να αλλάξει πορεία, φευ, χωρίς αποτέλεσμα. Ο καπετάνιος, που προστατεύεται από μία ομάδα πραιτοριανών (Βρυξέλλες, ΕΚΤ) παραμένει άτρωτος. Μένει μόνο να ρίξει τις βάρκες στη θάλασσα. Είναι σίγουρα επικίνδυνο, αλλά είναι λιγότερο επικίνδυνο από ό, τι το ναυάγιο που διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Η παραπάνω εικόνα βοηθά στο να κατανοήσουμε τη φύση των δύο επιλογών, μεταξύ των οποίων οι επικριτές του ευρωπαϊκού συστήματος διστάζουν να επιλέξουν. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να παραμείνουν στο σκάφος, να εξελίξουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε νέες κατευθύνσεις που να σέβονται τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας. Επιμένουν παρά τις επανειλημμένες αποτυχίες των αγώνων που αφορούν αυτή τη στρατηγική.

Άλλοι ζητούν να εγκαταλείψουν το πλοίο, όπως αποδεικνύεται από την επιλογή των Άγγλων. Να εγκαταλείψουν την Ευρώπη αλλά να κάνουν τι; Οι εκστρατείες ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης από τα μέσα ενημέρωσης που υπηρετούν τον νεο-φιλελευθερισμό συμβάλλουν στην σύγχυση.

Το αμάλγαμα διατηρείται σε όλες τις πιθανές μορφές χρήσης της εθνικής κυριαρχίας, και παρουσιάζονται όλες ως δημαγωγικές, «λαϊκιστικές», μη ρεαλιστικές, σοβινιστικές, ξεπερασμένες από την ιστορία, αηδιαστικές.

Το κοινό σφυροκοπείται από τη ρητορική για την ασφάλεια και τη μετανάστευση, ενώ οι ευθύνες του νεο-φιλελευθερισμού όσον αφορά την επιδείνωση των συνθηκών των εργαζομένων δεν συζητούνται. Δυστυχώς ολόκληρα τμήματα της αριστεράς έχουν μπει σε αυτό το χειραγωγημένο παιχνίδι.

Από την πλευρά μου, μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να περιμένουμε από το ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο δεν μπορεί να μεταμορφωθεί εκ των έσω, πρέπει να αποδομηθεί για να ανοικοδομηθεί αργότερα σε άλλες βάσεις. Λόγω του ότι αρνούνται να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα, πολλά από τα κινήματα που βρίσκονται σε σύγκρουση με το νεο-φιλελευθερισμό διστάζουν όσον αφορά τους στρατηγικούς στόχους των αγώνων τους: να εγκαταλείψουν ή να παραμείνουν στην Ευρώπη (ή το ευρώ); 

Υπό τις συνθήκες αυτές, τα επιχειρήματα που προβάλλονται από τη μία ή την άλλη πλευρά είναι πολύ διαφορετικά, συχνά για ασήμαντα θέματα, μερικές φορές για λάθος θέματα ενορχηστρωμένα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ασφάλεια, μετανάστες), και δεν αφορούν πραγματικά προβλήματα. Η έξοδος από το ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, σπάνια χρησιμοποιείται. Παρ 'όλα αυτά, η αυξητική τάση που εκφράζεται με την απόρριψη της Ευρώπης (όπως συνέβηκε με το Brexit) αντικατοπτρίζει τη διαγραφή των ψευδαισθήσεων όσον αφορά το ενδεχόμενο μεταρρύθμισης της ΕΕ.

Παρ 'όλα αυτά η σύγχυση φοβίζει. Η Μεγάλη Βρετανία σίγουρα δεν προορίζεται να εφαρμόσει την κυριαρχία της και να συμμετάσχει με έναν τρόπο που να αποκλίνει από τον νεο-φιλελευθερισμό. Αντιθέτως, το Λονδίνο επιθυμεί μεγαλύτερο άνοιγμα προς την πλευρά των ΗΠΑ (η Μεγάλη Βρετανία δεν είναι τόσο απρόθυμη όσο ορισμένοι Ευρωπαίοι όσον αφορά τη διατλαντική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου), προς τις χώρες της Κοινοπολιτείας και των αναδυόμενων χωρών του Νότου, αντικαθιστώντας έτσι την προτεραιότητα προς την Ευρώπη με την προτεραιότητα προς τις άλλες χώρες. Τίποτα άλλο και σίγουρα όχι ένα καλύτερο κοινωνικό πρόγραμμα. Για τους Βρετανούς, η γερμανική ηγεμονία είναι λιγότερη αποδεκτή από ό, τι φαίνεται να είναι για άλλους όπως η Γαλλία και η Ιταλία. 

Οι Ευρωπαίοι φασίστες διακηρύσσουν την εχθρότητά τους προς την Ευρώπη και το ευρώ. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αντίληψή τους για την κυριαρχία είναι αυτή της καπιταλιστικής αστικής τάξης, το έργο τους είναι η επικράτηση της εθνικής ανταγωνιστικότητας στο σύστημα του νεο-φιλελευθερισμού μέσω αποτροπιαστικών εκστρατειών κατά των μεταναστών. Οι φασίστες δεν τάσσονται ποτέ υπέρ της δημοκρατίας, ούτε υπέρ των εκλογών (εκτός εάν είναι για λόγους οπορτουνισμού) πόσω δε μάλλον υπέρ μίας πιο προηγμένης δημοκρατίας. 

Αντιμέτωπη με την πρόκληση, η άρχουσα τάξη δεν θα διστάσει: προτιμά τη φασιστική έξοδο από την κρίση. Το απέδειξε στην Ουκρανία. Το σκιάχτρο της απόρριψης της Ευρώπης από τους φασίστες παραλύει τους αγώνες ενάντια στον νεο-φιλελευθερισμό. 

Το επιχείρημα που επικαλείται συχνά είναι: πώς μπορούμε να κάνουμε κοινό μέτωπο κατά της Ευρώπης με τους φασίστες; Αυτού του τύπου η σύγχυση ξεχνά ότι η επιτυχία των φασιστών είναι ακριβώς το προϊόν της ατολμίας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν η αριστερά τολμούσε να υπερασπιστεί την κυριαρχία, ειδικά το λαϊκό και δημοκρατικό περιεχόμενό της, σε συνδυασμό με την καταγγελία της δημαγωγικής κυριαρχίας και των φασιστικών ψεμάτων, θα κέρδιζε τις φωνές που σήμερα πάνε στην άκρα δεξιά. 

Η υπεράσπιση της ψευδαίσθησης μιας πιθανής μεταρρύθμισης της Ευρώπης δεν εμποδίζει την κατάρρευση. Το ευρωπαϊκό σχέδιο τότε θα ξετυλιχθεί σε όφελος της επανεμφάνισης αυτού του οποίου, δυστυχώς, μοιάζει πολύ με την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930 και του 1940: μια γερμανική Ευρώπη με τη Βρετανία και τη Ρωσία έξω από αυτή, τη Γαλλία να ταλαντεύεται μεταξύ Βισύ (σήμερα υπαρκτή κατάσταση) ή Ντε Γκωλ (ακόμα αόρατη κατάσταση), την Ισπανία και την Ιταλία που πλέουν στον απόηχο του Λονδίνου ή του Βερολίνου κλπ ...

Η εθνική κυριαρχία στην υπηρεσία των λαών

Η εθνική κυριαρχία είναι το απαραίτητο εργαλείο της κοινωνικής προόδου και της προόδου του εκδημοκρατισμού, τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο του πλανήτη. Η πρόοδος αυτή επιβάλλεται από τη λογική που βρίσκεται πέρα από τον καπιταλισμό στα πλαίσια μιας ευνοϊκής προοπτικής για την ανάδειξη ενός πολυκεντρικού κόσμου και της εδραίωσης του διεθνισμού των λαών.
Στις χώρες του Νότου το κυρίαρχο εθνικό σχέδιο πρέπει να «σταθεί στα δύο του πόδια»:

(Ι) Την ενασχόληση με την κατασκευή ενός αυτοκεντρικού και ολοκληρωμένου βιομηχανικού συστήματος στο οποίο οι διάφοροι κλάδοι παραγωγής γίνονται οι προμηθευτές και οι παραγωγοί ο ένας του άλλου. Ο νέο-φιλελευθερισμός δεν επιτρέπει αυτή την κατασκευή. Σχεδιάζει την «ανταγωνιστικότητα», όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από την κάθε βιομηχανική μονάδα.

Η εφαρμογή της αρχής αυτής δίνει προτεραιότητα στις εξαγωγές και περιορίζει το καθεστώς που είχαν οι βιομηχανίες των χωρών του Νότου ως υπεργολάβων που ελέγχονται από τα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τα οποία ιδιοποιούνται μεγάλο μέρος της αξίας που δημιουργείται σε αυτές και η οποία μετατρέπεται σε ιμπεριαλιστική μονοπωλιακή πρόσοδο. Σε αντίστιξη, η κατασκευή ενός βιομηχανικού συστήματος απαιτεί κρατικό προγραμματισμό και εθνική νομισματική κυριαρχία, φορολογικό σύστημα και εξωτερικό εμπόριο.

(II) Συμμετοχή σε ένα πρωτότυπο τρόπο ενημέρωσης /μετασχηματισμού των αγροτών, με βάση την αρχή ότι η γεωργική γη αποτελεί εθνική περιουσία, εξασφάλιση πρόσβασης στη γη και στα μέσα αξιοποίησης της από όλες τις αγροτικές οικογένειες. Τα έργα πρέπει να σχεδιάζονται σε αυτή τη βάση για την ανάπτυξη της παραγωγής ανά οικογένεια / στρέμμα, και με τη δημιουργία των κατάλληλων βιομηχανιών. Ο στόχος αυτής της στρατηγικής είναι να διασφαλιστεί η επισιτιστική κυριαρχία του έθνους και να ελεγχθούν οι μεταναστευτικές ροές από την ύπαιθρο στις πόλεις καθώς και να ρυθμιστεί η απασχόληση στις πόλεις.

Η πρόοδος σε κάθε ένα από αυτούς τους δύο τομείς αποτελεί τον κύριο στόχο των κρατικών πολιτικών που εγγυώνται την σύμπραξη των πλατιών λαϊκών συμμαχιών «εργατών και αγροτών». Θα δημιουργηθεί, λοιπόν, το κατάλληλο έδαφος για την εξέλιξη της συμμετοχικής δημοκρατίας. 

Στις χώρες του Βορά, η λαϊκή κυριαρχία πρέπει επίσης να σπάσει το νέο-φιλελευθερισμό, υπονοώντας εδώ την εφαρμογή τολμηρών πολιτικών που θα φθάνουν μέχρι την εθνικοποίηση των μονοπωλίων και των μέσων για την έναρξη της κοινωνικοποίησης της διαχείρισής τους. Αυτό σημαίνει, προφανώς, εθνικό έλεγχο της διαχείρισης του νομίσματος, της πίστωσης, της φορολογίας και του εξωτερικού εμπορίου.

Το υπάρχον ιμπεριαλιστικό σύστημα εφαρμόζει ένα μεγάλο εύρος διαφοροποιημένων τρόπων, με τους οποίους εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται τα έθνη που βρίσκονται στην περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος. Στις προηγμένες χώρες του Νότου υπάρχει εκβιομηχάνιση των τμημάτων του αποκεντρωμένου παγκοσμιοποιημένου συστήματος που ελέγχονται από το χρηματιστικό κεφάλαιο της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, Ιαπωνία), ενώ ταυτόχρονα είναι υποβαθμισμένες σε καθεστώς υπεργολάβων όπου το μεγαλύτερο μέρος της αξίας που παράγεται στις εξαρτημένες τοπικές οικονομίες μετατρέπεται σε πρόσοδο των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων. 

Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες του Νότου, ο τρόπος εκμετάλλευσης λαμβάνει τη μορφή βάναυσης λεηλασίας των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, μεταλλεύματα, γεωργική γη, νερό και ηλιακή ενέργεια), αφενός, και αφετέρου την εφαρμογή οικονομικών επιδρομών που έχουν ως σκοπό την καταλήστευση των εθνικών αποταμιεύσεων. Η προτεραιότητα που δίνεται αφορά την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και αυτό αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν αυτές οι επιδρομές. 

Το διαρθρωτικό έλλειμμα των δημόσιων οικονομικών στις χώρες αυτές δίνει τη δυνατότητα στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια να τοποθετήσουν επικερδώς τα οικονομικά πλεονάσματά τους τα οποία δημιουργήθηκαν από την κρίση του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλιστικού και χρηματιστηριακού συστήματος αναγκάζοντας τις αναπτυσσόμενες χώρες να χρεωθούν με λεόντιους όρους. Η οικονομική επιδρομή ασκεί τις καταστροφικές επιπτώσεις της και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. 

Η συνεχιζόμενη αύξηση του όγκου του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει διερευνηθεί και υποστηριχθεί από το εθνικό και διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο δίνοντας τη δυνατότητα γόνιμης επένδυσης των πλεονασμάτων. Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους προς όφελος του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα μειώνει τα εισοδήματα των εργαζομένων και αυξάνει τις προσόδους των μονοπωλίων. 

Τροφοδοτεί λοιπόν τη συνεχιζόμενη αύξηση της ανισότητας στην κατανομή εισοδήματος και πλούτου. Η επίσημη δικαιολογία των πολιτικών για τη μείωση του χρέους είναι εντελώς λάθος: ο στόχος τους είναι στην πραγματικότητα η αύξηση παρά η μείωση του χρέους.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση συνεχίζει τη μαζική επίθεση εναντίον των αγροτών στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. 

Η αποδοχή αυτού του σημαντικού συστατικού της παγκοσμιοποίησης οδηγεί σε τεράστια φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε τρεις ηπείρους. Τερματίζεται έτσι κάθε προσπάθεια των κοινωνιών μας να επιτύχουν στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών. Η σύγχρονη καπιταλιστική γεωργία, εκπροσωπούμενη από την τόσο πλούσια οικογενειακή γεωργία ή / και από τις επιχειρήσεις μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, προσπαθεί να επιτεθεί μαζικά στην παγκόσμια παραγωγή των αγροτών. Η καπιταλιστική γεωργία διέπεται από την αρχή της απόδοσης του κεφαλαίου, και εντοπίζεται στη Βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη, στο νότιο τμήμα της Λατινικής Αμερικής και της Αυστραλίας, απασχολεί μόνο μερικές δεκάδες εκατομμύρια αγρότες και έχει την υψηλότερη παραγωγικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ τα συστήματα της αγροτικής καλλιέργειας εξακολουθούν να καταλαμβάνουν σχεδόν το μισό της ανθρωπότητας - τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι. 

Τι θα συνέβαινε αν «η γεωργία και η διατροφική παραγωγή» είχαν την ίδια μεταχείριση όπως οποιαδήποτε άλλη μορφή καπιταλιστικής παραγωγής, υποκείμενες στους κανόνες του ανταγωνισμού μίας πλήρους απελευθερωμένης αγοράς; Μήπως αυτές οι αρχές θα διευκολύνουν την επιτάχυνση της παραγωγής; Πράγματι, μπορεί κανείς να φανταστεί πενήντα εκατομμύρια νέες πρόσθετες καλλιέργειες, που παράγουν ό,τι τα τρία δισεκατομμύρια αγρότες μπορούν να προσφέρουν επιπλέον στην αγορά πέραν της δική τους (αδύναμης) διαβίωσης. 

Οι προϋποθέσεις για την επιτυχία μιας τέτοιας εναλλακτικής λύσης απαιτούν σημαντικές μεταφορές ιδιοκτησίας της καλλιεργήσιμης γης σε νέους αγρότες (εδάφη που θα ληφθούν από αυτά που κατέχουν σήμερα οι αγροτικές επιχειρήσεις), πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου (για την αγορά εξοπλισμού) και πρόσβαση στις καταναλωτικές αγορές. Αυτοί οι αγρότες θα ανταγωνιστούν εύκολα τα δισεκατομμύρια των υφιστάμενων αγροτών. Και τι θα τους συμβεί; 

Δισεκατομμύρια μη ανταγωνιστικών παραγωγών θα πρέπει να εξαλειφθούν σε ένα σύντομο ιστορικό χρονικό διάστημα μερικών δεκαετιών. Το κύριο επιχείρημα νομιμοποίησης της «ανταγωνιστικής» εναλλακτικής λύσης είναι ότι αυτό το είδος της ανάπτυξης πραγματοποιήθηκε στην Ευρώπη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και συνέβαλε στη διαμόρφωση των πλούσιων βιομηχανικών και αστικών κοινωνιών που έγιναν μετά μεταβιομηχανικές που ήταν σε θέση να τροφοδοτούν το έθνος αλλά και να εξάγουν το πλεόνασμα τροφίμων. 

Γιατί να μην επαναληφθεί αυτό το μοντέλο στις χώρες του τρίτου κόσμου σήμερα; Δεν γίνεται, γιατί το επιχείρημα αυτό αγνοεί δύο βασικούς παράγοντες που κάνουν την αναπαραγωγή του μοντέλου σήμερα αδύνατη για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Το πρώτο είναι ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο αναπτύχθηκε για ενάμιση αιώνα με εντατικές βιομηχανικές τεχνολογίες που απαιτούν ένα σημαντικό αριθμό εργαζομένων. Οι σύγχρονες τεχνολογίες βασίζονται πολύ λιγότερο στην εργασία. Και ως εκ τούτου, αν οι νεοφερμένοι του τρίτου κόσμου θέλουν να είναι ανταγωνιστικοί στις παγκόσμιες αγορές για τις εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων τους πρέπει να υιοθετήσουν αυτές τις τεχνολογίες. 

Το δεύτερο είναι ότι κατά τη διάρκεια της μακράς μετάβασης , η Ευρώπη μπορούσε μαζικά να στείλει ως μετανάστες τον πλεονάζοντα πληθυσμό στην Αμερική.

Μπορούμε να φανταστούμε άλλες εναλλακτικές λύσεις που να βασίζονται στην πρόσβαση στη γη για όλους τους αγρότες; Στο πλαίσιο αυτό υπονοείται ότι η αγροτική καλλιέργεια πρέπει να διατηρηθεί και να επιδίδεται ταυτόχρονα σε μια διαδικασία αλλαγής και συνεχούς τεχνολογικής και κοινωνικής προόδου. Και αυτά με ένα ρυθμό που θα επιτρέψει τη σταδιακή μεταφορά σε μη γεωργική απασχόληση. 

Ένας τέτοιος στρατηγικός στόχος περιλαμβάνει πολιτικές που προστατεύουν την αγροτική διατροφική παραγωγή από τον άνισο ανταγωνισμό της εθνικής εκσυγχρονισμένης γεωργίας και των διεθνών γεωργικών επιχειρήσεων. Αμφισβητεί τα μοντέλα της βιομηχανικής και αστικής ανάπτυξης - τα οποία βασίζονται στις εξαγωγές και στους χαμηλούς μισθούς (και τα οποία με τη σειρά τους συνεπάγοναι χαμηλές τιμές τροφίμων) και δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στην επέκταση της κοινωνικά ισορροπημένης εσωτερικής αγοράς. 

Επιπλέον, μια τέτοια στρατηγική θα διευκολύνει την ενσωμάτωση με όλες τις πολιτικές που διασφαλίζουν την εθνική διατροφική κυριαρχία, απαραίτητη προϋπόθεση για μια χώρα να είναι ενεργό μέλος της διεθνούς κοινότητας, ενισχύοντας έτσι τον βαθμό αυτονομίας της που είναι απαραίτητος καθώς και την ικανότητα να διαπραγμάτευσης της.

Συμπληρωματικά αναγνώσματα

Για λόγους συντομίας δεν έχω αναφέρει στο κείμενο αυτό μείζονα θέματα όπως είναι : η ανάδυση του καπιταλισμού των γενικευμένων μονοπωλίων, η νέα γενικευμένη προλεταριοποίηση, η στρατιωτικοποίηση της παγκοσμιοποίησης και οι συγκρούσεις για την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, η οικονομική παγκοσμιοποίηση ως ο αδύναμος κρίκος του συστήματος, η ανασυγκρότηση της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών του Νότου, η στρατηγική των συνεχιζόμενων αγώνων, η απαίτηση για τον αντι ιμπεριαλιστικό διεθνισμό των λαών. Παραπέμπω τον αναγνώστη στο βιβλίο μου Η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού και εφιστώ την προσοχή στις θεσμικές δομές που έχω προτείνει με σκοπό την εδραίωση του λαϊκού περιεχομένου στη μετάβαση της οικονομίας πέρα από τον καπιταλισμό (σελίδες 123-128 του βιβλίου). 

________________________

* O Σαμίρ Αμίν, γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931. Από το 1947 έως το 1957 σπούδασε στο Παρίσι και έγινε μέλος του γαλλικού ΚΚ, από το οποίο αργότερα αποστασιοποιήθηκε. Από το 1980 προΐσταται του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, που έχει έδρα το Ντακάρ, στη Σενεγάλη. Το βιβλίο του "Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα" ("L’accumulation a l’echelle mondiale", 1970), θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα νεομαρξιστικά βιβλία πολιτικής οικονομίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Άλλα σημαντικά βιβλία του είναι: "Les effets structurels de l’integration internationale des economies precapitalistes. Une etude theorique du mecanisme qui a engendre les eonomies dites sous-developpees" (διδακτορική διατριβή, 1957), "Le developpement inegal" (1973, αγγλ. έκδ. "Unequal Development: An Essay on the Social Formations of Peripheral Capitalism", 1976), "L’imperialisme et le developpement inegal", 1976, "Classe et nation dans l’histoire et la crise contemporaine", 1979, "L’economie arabe contemporaine", 1980, "Les enjeux strategiques en Mediterranee", 1991, "L’Empire du chaos" (1991, αγγλ. έκδ. "Empire of Chaos", 1992), κ.ά.

- Μετάφραση από τα Γαλλικά: Φωτεινή Μαστρογιάννη
- Επιμέλεια: Φωτούλα Ιωαννίδου - Τσιρώνη

- πηγή: mastroyanni.blogspot.gr