«Η νέα πραγματικότητα του κρατικού καπιταλισμού». Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο τίτλος δεν αφορά κάποια ημερίδα αριστερού κόμματος, αλλά μια από τις πολλές συζητήσεις που περιλάμβανε το πρόγραμμα στο Νταβός.
*Η ενέργεια ελέγχεται παγκοσμίως από τα κράτη. Οι 13 μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες στον κόσμο με βάση τα αποθέματα τους είναι κρατικές και κατέχουν πάνω από το 75% των παγκοσμίων αποθεμάτων και της παραγωγής. Οι ιδιωτικές πολυεθνικές που κινούνται στον τομέα της εμπορίας πετρελαιοειδών πρέπει να έρθουν σε συμφωνία με κρατικές επιχειρήσεις για να μπορούν να έχουν επαρκή πρώτη ύλη.
*Σε πολλούς τομείς, από τα πετροχημικά και την παραγωγή ενέργειας, ώς τις τηλεπικοινωνίες, την παραγωγή ατσαλιού, αυτοκινήτων, αεροπλάνων, ο ρόλος των κρατικών εταιρειών αυξάνεται αφού όλο και περισσότερες κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την αγορά για να ενισχύσουν τη θέση τους και στο εσωτερικό και διεθνώς. Η Κίνα αλλά και η Ρωσία και η Ινδία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της τακτικής.
*Ο τρίτος τομέας κρατικής παρέμβασης αφορά την κρατική ενίσχυση ιδιωτικών εταιρειών. Κι αυτό δεν γίνεται μόνο στην Κίνα και τη Ρωσία, όπου η κρατικά διευθυνόμενη οικονομία έχει μακρά παράδοση, αλλά και σε χώρες που λειτουργούν πιο ανοιχτά. Η Vale που ασχολείται με ορυκτά στη Βραζιλία, η Tata (αυτοκίνητα, ατσάλι, χημικά) στην Ινδία, η San Miguel στις Φιλιππίνες είναι παραδείγματα τέτοιων εταιρειών.
*Τα κρατικά επενδυτικά ταμεία είναι ο τέταρτος πυλώνας. Με χαρτοφυλάκια σε συνάλλαγμα, κρατικά ομόλογα, επενδύσεις σε ακίνητα και μετοχές διαφόρων εταιρειών, δεν λειτουργούν μόνο με οικονομικά κριτήρια, αλλά οι κινήσεις τους εντάσσονται στη στρατηγική των κρατών. Τα SWFs είχαν μερίδιο 12% στις παγκόσμιες επενδύσεις το 2009 και υπολογίζεται ότι το 2015 τα χαρτοφυλάκιά τους θα αγγίζουν τα 15 τρισ. δολάρια. Η Κίνα, η Ρωσία, το Αμπου Ντάμπι, η Σαουδική Αραβία, η Νότια Κορέα, το Βιετνάμ, η Νορβηγία, είναι χώρες που κινούνται με αυτό τον επενδυτικό τρόπο.
