ΔΝΤ: Σφαγή με το γάντι

Η έκθεση σφάζει με το γάντι την ελληνική κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό ...

Αλήθειες και ειδήσεις στα... ψιλά γράμματα έκρυβε η αναλυτική έκθεση του ΔΝΤ για την πορεία υλοποίησης του μνημονίου που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη. Να σημειωθεί ότι, ενώ η έκθεση ήταν έτοιμη προς ανάρτηση στην ιστοσελίδα του Νομισματικού Ταμείου από την Παρασκευή, όταν δηλαδή συνεδρίασε το Δ.Σ. για να δώσει το πράσινο φως στη δεύτερη δόση του δανείου, όλως... παραδόξως εμφανίστηκε την Τετάρτη.

Η ημέρα δημοσίευσης όμως σηκώνει... προβληματισμό, καθώς αυτή σημειώνεται λίγες ώρες πριν από την έναρξη των... road shows (της περιφοράς των «πλεονεκτημάτων των ελληνικών επιχειρήσεων, δηλαδή, δίκην... γεροντοκόρης προς ανεύρεση γαμπρού) από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου στο Λονδίνο.

Η επιλογή αυτή έχει προφανώς τη σημασία της, καθώς το ΔΝΤ φαίνεται να χρησιμοποιεί τη λογική του μαστιγίου και του καρότου.

● Από τη μια υποτίθεται ότι μας βοηθάει με το να συμμετέχει στις προσπάθειες του υπουργείου Οικονομικών να πείσει τους ξένους επενδυτές ότι «τα καταφέραμε».

● Από την άλλη όμως καλύπτει τα... νώτα του. Η έκθεση έχει αισιόδοξο περιτύλιγμα, αλλά, εάν διαβαστεί προσεκτικά, δείχνει ανησυχία και αποστασιοποίηση.

Το «Π», λοιπόν, διαβάζοντας προσεκτικά, παρατήρησε ότι για πρώτη φορά η έκθεση είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε απλώς να περιγράφει τις διαβουλεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των αξιωματούχων του ΔΝΤ. Οι συγγραφείς της θέλουν να καταστήσουν σαφές ότι οι εκτιμήσεις που κάνουν βασίζονται πάνω στις συζητήσεις με την ελληνική πλευρά και τα στοιχεία που τους δόθηκαν και οποιαδήποτε αποτυχία θα βαρύνει αποκλειστικά εμάς.

Έτσι ρίχνουν το μπαλάκι στην κυβέρνηση και... αναμένουν. Φαίνεται πως, όσο περνάει ο καιρός, οι τροϊκανοί αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες στην εφαρμογή των μεγάλων αλλαγών, όπως είναι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η διατηρησιμότητα της περικοπής δαπανών, η «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας, οι αποκρατικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και η είσπραξη εσόδων.

Το ΔΝΤ επισημαίνει τις κοινωνικές αντιδράσεις, που βλέπει ότι θα ενταθούν, και αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Αναφέρει ότι, εάν δεν παταχθεί η φοροδιαφυγή, την οποία χαρακτηρίζει «ελληνική κουλτούρα», τότε θα έρθουν «νέοι, αυξημένοι φόροι και δυσάρεστες περικοπές δαπανών τα επόμενα χρόνια». Με άλλα λόγια ανοίγει τον δρόμο για να εμπεδωθεί η... αποτυχία του μνημονίου.

Κυβερνητική διγλωσσία

Η έκθεση σφάζει με το γάντι την ελληνική κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Τόσο καιρό, και από το βήμα της ΔΕΘ, ο Γ. Παπανδρέου, παραβλέποντας (;) τις γνωστές συνταγές όχι μόνο του ΔΝΤ, αλλά και της διεθνούς «μαφίας» των πιστωτών, δεσμευόταν ότι θα δημιουργήσει «έναν ισχυρό δημόσιο πυλώνα» στις τράπεζες και θα επιχειρήσει να διατηρήσει τη συμμετοχή του Δημοσίου σε αυτές και να την ενισχύσει.

Το ΔΝΤ όμως φαίνεται ότι έχει... άλλη άποψη. Αναφέρει ότι σύντομα η κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα νέο μεταρρυθμιστικό μοντέλο στον τραπεζικό κλάδο, το οποίο «μπορεί να συμπεριλαμβάνει και πιθανή πώληση ενός σημαντικού μέρους των κυβερνητικών συμφερόντων στις τράπεζες, με ανοικτές και διαφανείς διαδικασίες, στις οποίες θα μπορούν να λάβουν μέρος τόσο εγχώριοι όσο και ξένοι επενδυτές». Αυτό υποδηλώνει δύο τινά:

1. Ή η κυβέρνηση άλλα λέει επισήμως και άλλα συμφωνεί με την τρόικα πίσω από τις κλειστές πόρτες.

2. Ή το ΔΝΤ στέλνει το μήνυμά του, ότι, όσα και να λέει το Μαξίμου, σε τελική ανάλυση, τα μέτρα που θα εφαρμοστούν είναι αυτά που υπαγορεύει η τρόικα. Και ο κύριος λόγος που συμμετείχε το ΔΝΤ στον δανεισμό μας ήταν η μεγάλη πίτα στον τραπεζικό τομέα. Διότι, απλούστατα, οι τράπεζες είναι που ελέγχουν την οικονομία μιας χώρας. 

Μάλιστα, σύμφωνα με την έκθεση, το πρόγραμμα για την τραπεζική σταθερότητα θα συζητηθεί κατά τον δεύτερο κύκλο ελέγχων της τρόικας τον Οκτώβριο και, όπως εκτιμά το ΔΝΤ, η εφαρμογή στρατηγικής για τις κρατικές τράπεζες θα είναι ο κύριος στόχος για τους επόμενους μήνες. Δηλαδή μέχρι τώρα η τρόικα δεν έχει τοποθετηθεί επί των κυβερνητικών προθέσεων.

Ακριβό μου χρέος...

Η δεύτερη μεγάλη αποκάλυψη που γράφτηκε στα ψιλά γράμματα ήταν η διαπίστωση του ΔΝΤ ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν θα αρχίσει να αποκλιμακώνεται από το 2014, όπως προβλέπει το μνημόνιο.

Αντιθέτως, λόγω των επισφαλειών και των υποχρεώσεων του κράτους προς ΔΕΚΟ, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία και τοπική αυτοδιοίκηση (το ύψος των οποίων παραμένει άγνωστο), το χρέος αναμένεται να διατηρηθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα και αρκετά μετά το 2015, χρονιά κατά την οποία υποτίθεται ότι θα άρχιζε η... αποκλιμάκωση, αν το μνημόνιο εφαρμοζόταν κατά γράμμα και όλα πήγαιναν σύμφωνα με τις δοξασίες της «οικονομικής ορθοδοξίας».

Όπως είναι γνωστό, οι αγορές, όταν θα έρθει η ώρα να αγοράσουν ομόλογα, θα κοιτάξουν την πορεία του χρέους. Με αυτόν τον τρόπο η αναδιάρθρωση του χρέους έρχεται όλο και πιο κοντά. Φαίνεται λοιπόν ότι το ΔΝΤ επιχειρεί σιγά - σιγά να αποστασιοποιηθεί από το παρόν μνημόνιο χρεώνοντας τα λάθος μέτρα στη δύσκαμπτη λογική της Ε.Ε., ώστε, όταν έρθει η ώρα, να διαχειριστεί αυτό την αναδιάρθρωση.

Παράλληλα όμως χρεώνει και στην ελληνική κυβέρνηση λάθος πληροφόρηση και ψευδή στοιχεία, ώστε να της κόψει τον βήχα και να μην διανοηθεί στο μέλλον «μαγκιές» προς κατανάλωση από το αφελές και εύπιστο πόπολο...

Της φυλακής τα σίδερα

Εν τω μεταξύ στο παρασκήνιο της «διαβούλευσης» της κυβέρνησης με την τρόικα εντείνονται οι πιέσεις να «ανοίξουν οι φυλακές» εδώ και τώρα για φοροφυγάδες, προκειμένου να αλλάξει συνολικά η κουλτούρα φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής. Μάλιστα οι Αμερικάνοι του ΔΝΤ πιέζουν για έντονους ποινικούς καταλογισμούς σε όσους κλέβουν την εφορία και όχι μόνο σε διοικητικά πρόστιμα.

Επιπλέον οι τροϊκανοί, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, κάνουν λόγο για πολιτική ατολμία της κυβέρνησης να ανοίξει «πόλεμο» με τη φοροδιαφυγή και για διάθεση «μπαλώματος» με τη δημοσιοποίηση αποσπασματικών ευρημάτων του ΣΔΟΕ. Από την κυβέρνηση φαίνεται να έχουν λάβει το... μήνυμα και έτσι ο Παπακωνσταντίνου ετοιμάζεται να προσαρμοστεί «νομοθετικά» μέσα στις επόμενες εβδομάδες...

Ζορίζει το πράγμα...

από το Ποντίκι

Κλιμάκιο στελεχών της τρόικας στην Αθήνα

Θα απαιτήσουν και νέα εισπρακτικά μέτρα !

Η μεγάλη υστέρηση στα δημόσια έσοδα θα είναι ένα από τα θέματα που θα απασχολήσει το κλιμάκιο στελεχών της τρόικας, που ήρθε ξανά στην Αθήνα. Το υπουργείο Οικονομικών κάνει αγώνα δρόμου για να μαζέψει 22,7 δισ. ευρώ ως το τέλος του χρόνου.

Κλιμάκιο με χαμηλόβαθμα στελέχη της τρόικας βρίσκεται από σήμερα στην Αθήνα και θα έχει συναντήσεις με υπηρεσιακούς παράγοντες υπουργείων, στο πλαίσιο της κατάρτισης του προϋπολογισμού 2011.

Στις συζητήσεις αναμένεται να τεθεί επί τάπητος, τόσο η σημαντική υστέρηση που παρουσιάζεται στο σκέλος των εσόδων και ο τρόπος κάλυψής της, όσο και οι απαιτούμενες παρεμβάσεις στις ΔΕΚΟ και σε φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπου δημιουργούνται επιπλέον ανάγκες στο σκέλος των δαπανών.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ειδικά λόγω των καταπτώσεων των εγγυήσεων του Δημοσίου στον δανεισμό των ΔΕΚΟ, υπάρχει το ενδεχόμενο να υπάρξει εφέτος νέα αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος κατά περίπου 1,5 δισ. ευρώ, ενώ πρόσθετα προβλήματα θα δημιουργηθούν στον προϋπολογισμό 2011.

Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, στο επικαιροποιημένο κείμενο του μνημονίου που υπεγράφη την περασμένη Τρίτη στις Βρυξέλλες, υπάρχει η πρόβλεψη για τη δημιουργία έως τον Δεκέμβριο πλήρους κεντρικού μητρώου για τις δημόσιες επιχειρήσεις.

Πάντως, ήδη το υπουργείο Οικονομικών έχει «καταστρώσει» τα σχέδια του, προκειμένου να καθησυχάσει το κλιμάκιο της τρόικας. Σύμφωνα με πληροφορίες, έρχεται νέα ρύθμιση χρεών στην εφορία και νέα περιστολή δαπανών, ώστε το υπουργείο να μαζέψει 22,7 δισ. ευρώ έως το τέλος του χρόνου.

Σημειώνεται ότι ο υπουργός Οικονομίας, από την Θεσσαλονίκη, τόνισε ότι στο κείμενο του Μνημονίου με την τρόικα προβλέπεται υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να εντοπίσει στους επόμενους μήνες τα 30 μεγαλύτερα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και να αναλάβει πρωτοβουλίες για να τα άρει.

Η κρίση της Παγκοσμιοποίησης, κρίση της Αριστεράς

Η εποχή της παγκοσμιοποίησης τελείωσε ...

του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη

Οι καλές μέρες της παγκοσμιοποίησης τελείωσαν αμετακλήτως. Η «ιδεολογία» γίνεται πιο δύσκολη υπόθεση. Και ποιος πληρώνει πολιτικά πρώτος την κρίση; Η «εξεγερμένη» πριν δύο τρία χρόνια, με το αζημίωτο, χαβιαροαριστερά.

Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας, είναι κατ’ εξοχήν κρίση της παγκοσμιοποίησης και των μηχανισμών της. Δύο υπήρξαν οι κυριότεροι εκφραστές της, οι τραπεζίτες και τα παρελκόμενά τους, ΜΜΕ και Τύπος, καθώς και η διανόηση της… Αριστεράς. Για τους πρώτους δεν χρειάζεται να πούμε πολλά σε μια εποχή που, εδώ και είκοσι χρόνια, το τοκογλυφικό κεφάλαιο, μέσω του χρηματιστηρίου, κυριαρχεί πάνω στην «πραγματική οικονομία».

Για τους δεύτερους, ίσως εγερθούν κάποιες ενστάσεις, ιδιαίτερα σε έναν λαό όπως ο ελληνικός, που έχει μάθει να περιβάλει με φωτοστέφανο τη γνώση και τους φορείς της. Και όταν μάλιστα πρόκειται για τους διανοούμενους της Αριστεράς, που παραδοσιακά, μέχρι πριν από σαράντα χρόνια, ήταν οι διωκόμενοι και απόβλητοι του συστήματος.

Και όμως, μέσα σε τριάντα έξι χρόνια, από την πτώση της δικτατορίας, μεταλλάχθηκαν στον κατ’ εξοχήν ιδεολογικό φορέα της παγκοσμιοποίησης. Η διεθνιστική ιδεολογία τους, που υποτιμούσε την πατρίδα και το έθνος υπέρ της «παγκόσμιας κοινότητας» –παρ’ ό,τι στην Κατοχή η Αριστερά υπήρξε υπερασπιστής τους–, μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας και με τη συμβολή πολλών ευρωπαϊκών προγραμμάτων και παχυλών αμοιβών, μεταβλήθηκε σε παγκοσμιοποιητική ιδεολογία.

Και αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Αρκεί να δούμε την εξέλιξη τόσων παιδιών του Μάη του ’68, από τον Κον Μπεντίτ έως τον Κουσνέρ. Οι Έλληνες διανοούμενοι είναι ούτως ή άλλως παγκοσμιοποιημένοι στην καθημερινότητά τους μεταξύ Βρυξελλών, Παρισίων, Νέας Υόρκης, Βερολίνου…, Πόρτο Αλέγκρε, με μερικούς ενδιάμεσους σταθμούς στην Ελλάδα, κατά προτίμηση στο Πήλιο, τη Σαντορίνη ή ακόμα και τη Γαύδο – κάτι σαν τον ΓΑΠ στο λιγότερο ανεγκέφαλο. Από συνέδριο σε συνέδριο, από φόρουμ σε φόρουμ, σέρνουν τη βαθιά τους «ντροπή να είναι Έλληνες», κομπλεξικοί, μειονεκτικοί, ευρωλιγούρηδες. Γι’ αυτό και η ιδεολογία που παράγουν και αποπνέουν είναι η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, του πολυπολιτισμού, της άρνησης της ταυτότητάς τους.

Στα πανεπιστήμια όπου ηγεμονεύουν, στις δύο πλατείες όπου συχνάζουν –στα Εξάρχεια όταν είναι ακόμα «μικροί» και στο Κολωνάκι όταν «μπαίνουν στην παραγωγή»– σε όλα τα μπαρ και θέατρα Κεραμεικού-Ψυρρή-Λαδάδικα, κουβαλούν το κουρασμένο σαρκίο τους, που «δεν αντέχει τους Ελληναράδες» και είναι υπέρ των ανοικτών συνόρων, γιατί επιτέλους βρίσκεις και φτηνές καθαρίστριες.

Προφανώς αυτή η αντίληψη εκφράζεται και στην πολιτική τους διαδρομή. Στα νιάτα τους στην ΚΝΕ, τον Ρήγα, τον αριστερισμό και εσχάτως τους αντεξουσιαστές, είναι η περίοδος Γαύδου-Ίου. «Μπαίνοντας στην παραγωγή», αρχικά στον Συνασπισμό και εσχάτως τον Σύριζα – περίοδος Πηλίου. Όταν οι πισίνες γίνονταν μεγαλύτερες, μεταπηδούσαν στο ΠΑΣΟΚ, – περίοδος Μυκόνου-Σαντορίνης.

Ωστόσο διατηρούσαν ορισμένες σταθερές στην ιδεολογία τους, άσχετα με τις πιθανές διαφωνίες μεταξύ τους: «Οικουμενισμός, πολυπολιτισμός, αντιεθνικισμός». Γι’ αυτό θα υπογράφουν μαζί υπέρ του Σχεδίου Ανάν, του βιβλίου της ιστορίας της 6ης Δημοτικού, υπέρ της Θάλειας Δραγώνα και υπέρ… του Πατριάρχη και εναντίον του Χριστόδουλου!

Όμως αίφνης ο κόσμος τους αρχίζει να γκρεμίζεται. Αρχίζει η παγκόσμια οικονομική κρίση, ενώ τον Δεκέμβρη του 2008 τα Εξάρχεια υπερφαλαγγίζουν και παίρνουν στο κυνήγι το Κολωνάκι. Ξεκινά η κρίση της «μεσαίας τάξης». Τα πανεπιστήμια που υποδέχονταν τους νεαρούς καριερίστες δεν έχουν πλέον κονδύλια και όλοι οι διδακτορικοί, που είχαν φιλήσει κατουρημένες ποδιές μένουν μετέωροι. Η ανεργία διογκώνεται. Όσο για τον πολυπολιτισμό, καλός είναι, αλλά δεν μπορεί οι «βρωμεροί Αφγανοί» να αποκλείουν το θέατρο της Άννας Βαγενά, ή να υποχρεώνουν τα in μπαρ του “χώρου”, το Guru στην πλατεία Θεάτρου ή το Soul στην Ευριπίδου να κλείσουν. «Κάτι πρέπει να γίνει με το ιστορικό κέντρο της Αθήνας», φωνάζουν οι θαμώνες τους από την Καθημερινή και την Ελευθεροτυπία. «Κάτι πρέπει να γίνει» με τις συμμορίες των Νιγηριανών που πουλάνε πρέζα στη Μετσόβου, δίπλα στο Πολυτεχνείο, διακηρύσσουν ομάδες αναρχικών και παίρνουν μέτρα για την εκκαθάριση της πλατείας Εξαρχείων!

Οι καλές μέρες της παγκοσμιοποίησης τελείωσαν αμετακλήτως. Η «ιδεολογία» γίνεται πιο δύσκολη υπόθεση. Και ποιος πληρώνει πολιτικά πρώτος την κρίση; Η «εξεγερμένη» πριν δύο τρία χρόνια, με το αζημίωτο, χαβιαροαριστερά.

Κουβέλης, Χατζησωκράτης, Μαργαρίτης, επιμένουν στην προσκόλλησή τους στο ΠΑΣΟΚ και την εξουσία και εν τέλει αποχωρούν από τον ΣΥΝ. Ο Τσίπρας δεν έχει που την κεφαλήν κλίναι, πολιορκούμενος και από τον οργισμένο μεγαλοαστό κνίτη-αντιεξουσιαστή Αλαβάνο. Κομφούζιο. Και μέσα στη σύγχυση χάνουν και τον απόλυτο έλεγχο της Ελευθεροτυπίας!

Ελπίζουν σε κάποιο θαύμα. Όμως τέτοιο θαύμα δεν θα υπάρξει.

Η εποχή της παγκοσμιοποίησης τελείωσε και μαζί της και αυτοί. Οπότε θα αρχίσουν να ενισχύονται ομαδοποιήσεις και αντιλήψεις αντιπαγκοσμιοποιητικές. Μόνο που, για να αποκτήσουν φωνή, δύναμη και ιδεολογική αυτοπεποίθηση, θα χρειαστεί χρόνος. Θα πρέπει εξάλλου να αναθεωρήσουν τις ίδιες τις αυταπάτες τους και τις ιδεολογικές τους προκαταλήψεις. Και επειδή άργησαν πολύ να το κάνουν, θα δυσκολευτούν εξαιρετικά. Και την πρώτη προκατάληψη που οφείλουν να εγκαταλείψουν είναι πως θα πρέπει να απευθύνονται μόνο στην «Αριστερά», με αποτέλεσμα να μπλέκουν σε έναν κυκεώνα αντιθέσεων και ψευδοαντιπαραθέσεων χωρίς τέλος. Ξεχνώντας πως αυτή η Αριστερά έγινε πανεθνική δύναμη όταν έπαψε να απευθύνεται μόνο στον εαυτό της, δηλαδή στην Κατοχή, που απευθύνθηκε σε όλο τον λαό.

Εμείς, όσοι βρισκόμαστε έξω από αυτό τον χώρο, θα είμαστε εδώ «μαζί με τον λαό», για να χρησιμοποιήσουμε μια τετριμμένη έκφραση, διευρύνοντας διαρκώς το πεδίο της δραστηριότητας και της απεύθυνσής μας, συνομιλώντας πάντα με τα «κοινωνικά υποκείμενα» και όχι με τα κάθε είδους υποκείμενα.

"Οβάλ γραφείο" στο Μαξίμου !

Όλες οι εξουσίες στην «υπερκυβέρνηση συμβούλων».

Μόνη λύση για να εμπεδωθεί ολοκληρωτικά η νέα καθεστωτική φάση: Μια ουσιαστικά και τυπικά και θεσμικά ανεξέλεγκτη «υπερκυβέρνηση συμβούλων» εγκατεστημένη στο Μαξίμου, πέρα φυσικά από οποιοδήποτε δημοκρατικό και λαϊκό έλεγχο....

Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι στη νέα καθεστωτική φάση, που έχουμε μπει με την υπογραφή του Μνημονίου, το πολιτικό σύστημα μεταλλάσσεται προς ένα μείγμα υπερσυγκεντρωτισμού της πολιτικής εξουσίας και καταρράκωσης κάθε έννοιας δημοκρατίας. Αφού πλέον η οικονομική και κοινωνική πολιτική καθορίζονται με βάση το τι επιβάλλει το (στην αγγλική γλώσσα συνταχθέν) Μνημόνιο, αφού ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να υπογράφει οποιαδήποτε σύμβαση με τους πιστωτές εν ονόματι του ελληνικού κράτους χωρίς καν να κυρώνεται από τη Βουλή, αφού πλέον η Βουλή έχει απεκδυθεί ακόμη και από τις τυπικές αρμοδιότητές της, να ελέγχει, δηλαδή, την κυβέρνηση, αφού ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση ελέγχεται ουσιαστικά από τα κλιμάκια της τρόικας –ε, τότε το μόνο που απέμενε ήταν αυτό που προώθησε εν μέσω θερινής ραστώνης ο πρωθυπουργός της νεοαποικίας Ελλάδας: Η αναδόμηση του συστήματος διακυβέρνησης με τη συγκέντρωση «όλης της εξουσίας» στο πρωθυπουργικό γραφείο και τον ταυτόχρονο έλεγχο του τελευταίου από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., μέσω των διαβόητων πρωθυπουργικών συμβούλων, που καθόλου τυχαία διαπλέκονται με τις μεγαλύτερες πολυεθνικές. Αμερικανοποίηση, ολιγαρχοποίηση και νεοαποικιοποίηση –αυτός είναι ο αυτόματος πιλότος που κατευθύνει τη χώρα προς ένα τραγικό αδιέξοδο.

Ελάχιστοι ίσως θυμούνται ότι ένα από τα πρώτα μέτρα της νέας διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ήταν η νομοθετική ρύθμιση που έδινε στον πρωθυπουργό τη δυνατότητα να προσλαμβάνει διεθνείς συμβούλους χωρίς αξιολογήσεις, διαγωνισμούς και «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις», κατά παρέκκλιση όλων των διαδικασιών που έχουν θεσμοθετηθεί –ο Ισπανός πολεοδόμος Αθεμπίγιο που μας είχε επισκεφθεί ακριβώς τις πρώτες μέρες μετά την ορκωμοσία του Γ. Παπανδρέου και με «σοφές» προτάσεις του θα αναμόρφωνε την Αθήνα (…δεν υπάρχει ως γνωστόν κατάλληλο επιστημονικό δυναμικό στη χώρα) ήταν η πρώτη σχετική περίπτωση. Όμως, τέτοιες πρωτοβουλίες και γενικότερα μεγάλες μπίζνες συχνά δεν προχωράνε γιατί σκοντάφτουν σε αντιδράσεις, σκοντάφτουν σε ανταγωνιστικά συμφέροντα, ενίοτε δε, εμπλέκεται ο λαϊκός παράγοντας, ακόμη και το Συμβούλιο της Επικρατείας, που τόσες επενδύσεις έχει σταματήσει, ενώ μέχρι και για αυτό το Μνημόνιο έχει λόγο και μπορεί να το βγάλει αντισυνταγματικό. Έτσι δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα, έτσι δεν μπορούν να έρθουν ξένες επενδύσεις, έτσι δεν μπορούν να γίνουν μεγάλα χρηματοπιστωτικά κόλπα με το δημόσιο χρέος (μέχρι και οι βρομιές της Goldman Sachs βγήκαν στη δημοσιότητα), έτσι δεν μπορεί να πωληθεί η δημόσια γη (που είναι το φιλέτο που έχουν βάλει στο μάτι οι πιστωτές).

Μόνη λύση για να εμπεδωθεί ολοκληρωτικά η νέα καθεστωτική φάση: Μια ουσιαστικά και τυπικά και θεσμικά ανεξέλεγκτη «υπερκυβέρνηση συμβούλων» εγκατεστημένη στο Μαξίμου, πέρα φυσικά από οποιοδήποτε δημοκρατικό και λαϊκό έλεγχο. Το ίδιο το Μαξίμου αλλάζει, δεν θα είναι απλά το γνωστό κέντρο εξουσίας που γνωρίζαμε, αλλά ένα κέντρο πολύ πιο ελεγχόμενο από το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο. Υποσημείωση: σε ένα τέτοιο κέντρο ο ρόλος της οικογένειας είναι ατύπως αλλά ουσιωδώς κατοχυρωμένος -η Χίλαρι Κλίντον μόνο απλή σύζυγος προέδρου δεν ήταν όπως αποδείχθηκε αργότερα. Σε μας, ο πρωθυπουργικός αδελφός, προβαλλόμενος δημοσίως ως μποέμ συγγραφέας, κρίνει υπουργούς και στήνει μπίζνες, όπως αυτό το θανατηφόρο εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος από προπάνιο του Κατάρ στον Αστακό κ.λπ.

Το σχέδιο ήδη επεξεργάζεται μια «επιτροπή σοφών» που σύστησε ο Γ. Παπανδρέου, αποτελούμενη από τους Kevin Featherstone, Richard Parker, Roger Wilkins, Leif Pagrotsky, Jeoff Mulgan. Αντικείμενό της, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση: Η «δομική αναμόρφωση των υπηρεσιών του Γραφείου του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης, αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τη λειτουργία της Κυβέρνησης, αλλαγή της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, εισαγωγή ενός μεταβατικού μοντέλου στη διαδοχή των Κυβερνήσεων, αλλαγή κανονισμού του Υπουργικού Συμβουλίου κ.λπ.».

Παράλληλα, η κοροϊδία πάει σύννεφο, με ένα εκ των «σοφών», τον Kevin Featherstone, να απαντά στις αιτιάσεις για ακόμη μεγαλύτερη αμερικανοποίηση του συστήματος διακυβέρνησης, λέγοντας ότι «αναζητούμε να διαμορφώσουμε το ελληνικό μοντέλο». Παράλληλα, προωθείται η στελέχωση του «νέου Μαξίμου», με 20 νέους πρωθυπουργικούς συμβούλους – ενώ ένας εξ αυτών, ο Παντόα Σκιόπα, ήδη έχει πιάσει δουλειά.

Ορισμένοι της τωρινής κυβέρνησης φαίνεται να μην κατανοούν τη νέα κατάσταση, όπου ο «πρωθυπουργικός σύμβουλος» είναι πιο ισχυρός από τον εκάστοτε υπουργό. Και έρχεται το Κυριακάτικο Βήμα, η «φωνή του καθεστώτος», μαζί με το Mega, να τους υπενθυμίσει το παράδειγμα του Λευκού Οίκου επί Νίξον, όπου ο τότε προεδρικός σύμβουλος Χένρι Κίσινγκερ, «έφαγε» τον υπουργό Εξωτερικών και τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων. Την ίδια στιγμή ο αντιπρόεδρος Θ. Πάγκαλος διαγκωνίζεται με το Γ. Ραγκούση για το ποιος θα μεταφέρει τις εντολές του «νέου Μαξίμου» στα πιονάκια της κυβέρνησης.

Η σαπίλα και η εξαχρείωση στο απόγειο, καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατίας επίσης –πολλοστή επιβεβαίωση του Λένιν. Το κρίσιμο και υπερ-επείγον παραμένει να περάσουμε από τις διαπιστώσεις στη δράση. Με τη δράση μας να ξηλώσουμε το Μνημόνιο, την κυβέρνηση, το νέο καθεστώς.

από την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς

Η Ελλάδα στους... ξένους!

ΠΑ.ΣΟ.Κ: .. ούτε Πανελλήνιο είναι ούτε Σοσιαλιστικό, ούτε Κίνημα...

Η Ελλάδα που οραματίστηκε ο μεγάλος αντιφατικός, ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν υπάρχει πια. Η οικονομικά εύρωστη Ελλάδα διαλύθηκε (και με ευθύνη του ιδίου του αείμνηστου ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ). Η Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι λείψανο.....

Τι θλιβερή αντιστροφή! Ποιος το περίμενε ότι η αναπτερωμένη Ελλάδα του '81, που είχε βάλει στα εικονίσματα το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου («Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»), θα βρισκόταν σήμερα κάτω από την μπότα των ξένων;
Δύστηνος μοίρα: Ξένοι εντέλλονται, ξένοι επιτηρούν, ξένοι συμβουλεύουν, ξένοι καλούνται να μας οργανώσουν, να μας συντονίσουν και να μας δείξουν τον δρόμο της αναμόρφωσης...

Σημείο πρώτο λοιπόν: Μεγαλύτερη προσβολή για έναν λαό δεν θα μπορούσε να υπάρξει από αυτήν που επιφύλαξε στην ελληνική κοινωνία ο Γ. Παπανδρέου. Δηλαδή, από την ωμή επιβολή της ιδέας ότι οι Έλληνες είναι ανίκανοι ακόμη και για να συγκροτήσουν το πρωθυπουργικό γραφείο! Όθεν και η πληθύς των ξένων συμβούλων οι οποίοι κατέκλυσαν το Μαξίμου και την Αθήνα, παρέα με ποικιλώνυμους σοφούς –από τον Στίγκλιτς μέχρι τον Αθεμπίγιο– και τους δυνάστες επιτηρητές της «τρόικας»... Δεν είναι παράδοξο. Είναι φυσιολογικό για ανθρώπους όπως ο πρωθυπουργός και η ομάδα του, οι οποίοι δεν έχουν καμία χοϊκή συνάφεια με τη νοοτροπία, τα πάθη, τα χαρίσματα και την παράδοση των Ελλήνων... Όλα αυτά βέβαια δεν συγκροτούν κάτι ξεχωριστό, υπέρτερο και περιούσιο. Απλώς παραπέμπουν στην ιδιοσυστασία ενός λαού. Στον τρόπο που βημάτισε μέσα στην Ιστορία. Αν τα αγνοείς, τα παρακάμπτεις και τα περιφρονείς, διαπράττεις ύβριν... Σε επίπεδο συμβολισμού επομένως, η εμμονή του πρωθυπουργού στην αποθέωση «του ξένου» συνιστά προσβολή μεγάλη. Η επιστράτευση της αναγκαίας τεχνογνωσίας θα μπορούσε να εξασφαλιστεί με άλλους τρόπους και όχι με την ονειδιστική περιφρόνηση των Ελλήνων...

Σημείο δεύτερο: Τώρα που ξεκαθάρισαν τα πράγματα, προκύπτει εναργώς ότι η Ελλάδα παραδόθηκε εθελουσίως στο ΔΝΤ και την «τρόικα». Διά χειρός πρωθυπουργού. Και εν γνώσει του –το ομολόγησε άλλωστε– ότι επίκειται υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας. Όσοι μιλούσαν για προσυμφωνημένη επιλογή δικαιώνονται απολύτως. Σήμερα όλο και περισσότεροι –ημέτεροι και ξένοι– σημειώνουν ότι η Ελλάδα θα είχε αποφύγει και το ΔΝΤ και το Μνημόνιο αν ο έλληνας πρωθυπουργός χειριζόταν διαφορετικά το υλικό που είχε στα χέρια του. Αν έλεγε απλά, ωμά και κοφτά στους εταίρους ότι η Ελλάδα δεν έχει άλλον δρόμο από αυτόν που οδηγεί στην αναδιάρθρωση του χρέους (χρονική επιμήκυνση, και όχι απαραιτήτως «κούρεμα») και στον δανεισμό της με λογικά επιτόκια, αν όχι ισοϋψή –δηλαδή χαμηλά–, σαν αυτά με τα οποία δανείζονται οι περισσότερες χώρες. Η καθαρή αυτή εξήγηση, η επιμονή και η πυγμή του έλληνα πρωθυπουργού θα ανάγκαζαν τους Ευρωπαίους να σκεφθούν σοβαρά τι θα σήμαινε τυχόν απόρριψη της ελληνικής πρότασης. Πολύ απλά: Θα έχαναν τα χρήματά τους οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες αν απέρριπταν τον ελληνικό «εκβιασμό» και οδηγούνταν η χώρα σε πτώχευση... Δυστυχώς, ο κ. Παπανδρέου ουδέποτε είχε στο μυαλό του την οδό αυτή. Άλλες ήσαν οι επιλογές και τα σχέδιά του...

Σημείο τρίτο: Οι εξελίξεις έδειξαν ότι τόσο στον τομέα της οικονομίας όσο και στο πεδίο των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών που αφορούν το συμμάζεμα του κράτους, ο πρωθυπουργός επέλεξε έναν άλλον εκβιασμό. Δημιουργικό, κατά τη γνώμη του. Θεώρησε δηλαδή ότι τα δημοσιονομικά και το χρέος θα αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά αν η Ελλάδα υποχρεωθεί έξωθεν, με συγκεκριμένα μέτρα και περιορισμούς, να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης. Τραγική αυταπάτη: Ο δρόμος που διάλεξε ο κ. Παπανδρέου οδηγεί σε οικονομική καταβαράθρωση. Ακόμη και αν αποδώσουν τα εξοντωτικά μέτρα, τίποτε άλλο δεν θα επιτευχθεί, εκτός από ένα: Η χειμαζόμενη και λιμοκτονούσα Ελλάδα θα εξυπηρετεί με συνέπεια το χρέος της! Η χώρα θα σβήνει, αλλά οι δανειστές της θα τη χειροκροτούν και θα την εγκωμιάζουν. Όπως έπραξε προσφάτως ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος καθησύχασε τους δανειστές λέγοντας ότι η Ελλάδα θα είναι συνεπής στις δανειακές της υποχρεώσεις. Εκείνο που δεν είπε ο γερμανός υπουργός είναι ότι ακόμη και στην περίπτωση αυτή το χρέος θα έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη. Και η τάλαινα Ελλάς θα βρίσκεται μονίμως σ' ένα σκοτεινό τούνελ, δίχως καμία προοπτική εξόδου... Σε ό,τι αφορά τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και το συμμάζεμα του κράτους:

Αλήθεια, χρειαζόταν η «τρόικα» για να επισυμβούν αυτές; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να αντιμετωπιστεί η κολοσσιαία φοροδιαφυγή, να... καταμετρηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, να καταπολεμηθεί το ρουσφέτι, να σταματήσουν οι σπατάλες και οι μίζες; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να παύσουν οι ασύστολοι κομματικοί διορισμοί και η αναίσχυντη επιβάρυνση δημοσίων οργανισμών από αχρείαστους υπαλλήλους; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να καταργηθεί το καθεστώς των συμβασιούχων, των χαριστικών επιδομάτων και των ψεύτικων συντάξεων; Όχι βέβαια. Όσοι θεωρούν αναγκαία και αναπόφευκτη την παρουσία της (και) στο πεδίο αυτό πάσχουν από σύμπλεγμα κραταιού ραγιαδισμού και επαρχιωτισμού...

Σημείο τέταρτο: Η παράδοση της χώρας στους ξένους συνοδεύεται από έναν δραστικό αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της. Το σαφές δείγμα των ανατροπών είχε δοθεί επί «εκσυγχρονισμού». Τότε που «εισέβαλαν» οι Τούρκοι στο Αιγαίο με τη «Συμφωνία της Μαδρίτης» και με το εξίσου ολέθριο Ελσίνκι. Σήμερα, οι ανατροπές αυτές αγγίζουν το ιλιγγιώδες, όπως έδειξε η ξαφνική προσέγγιση με το Ισραήλ... Μέχρι στιγμής, βέβαια, δεν επισημαίνονται οδυνηρές επιπτώσεις στα εκκρεμή εθνικά θέματα, πέραν της απειλητικής χοάνης που άνοιξε ο θορυβώδης έρωτας με το Ισραήλ. Ίσως η πρωτοφανής οικονομική κρίση να έχει λειτουργήσει αποτρεπτικά στη λήψη αποφάσεων: Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να δημιουργηθεί εκρηκτικό κλίμα αν παράλληλα με τα εξοντωτικά μέτρα η ελληνική κοινωνία υφίστατο και απώλειες στα εθνικά θέματα. Κι έτσι προτίμησε να συντηρήσει τις εκκρεμότητες παρά να προχωρήσει στην υλοποίηση κάποιων αποφάσεων.

Επιμύθιον: Η Ελλάδα που οραματίστηκε ο μεγάλος αντιφατικός, ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν υπάρχει πια. Η οικονομικά εύρωστη Ελλάδα διαλύθηκε (και με ευθύνη του ιδίου του αείμνηστου ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ). Η Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι λείψανο. Ένα πεδίο βολής στο οποίο ασκούνται «ξένοι φαντάροι», δυνάστες και επιτηρητές... Η Ελλάδα των μεγάλων οριζόντων και δυνατοτήτων έχει καταντήσει ένα χλωμό κρατίδιο περιορισμένης κυριαρχίας, πειραματόζωο ξένων κέντρων και οίκων, θλιβερό δείγμα υποταγμένης χώρας, περίγελως του κόσμου... Όσο για το ΠΑΣΟΚ, ίσως να είχε δίκιο κάποτε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όταν έλεγε ότι πρέπει να αλλάξει όνομα και σύμβολα. Όχι για τους λόγους που είχε στο μυαλό του ο υπουργός της Τάξεως. Αλλά για λόγους στοιχειώδους ευθιξίας που αφορούν και τις τρεις συστατικές λέξεις του. Διότι σήμερα ούτε Πανελλήνιο είναι ούτε Σοσιαλιστικό ούτε Κίνημα...

του Γιάννη Τριάντη από το ΠΑΡΟΝ

Ακριβής εννοιολογικός προσδιορισμός του ... φόρου!

Τομάζο Πάντοα Σκιόπα, πρωθυπουργικός σύμβουλος, είπε το 2006 :
“…oι φόροι είναι ένα ωραιότατο και πολιτισμένο πράγμα…”  !!!!!

Γιώργος Α. Παπανδρέου, πρωθυπουργός, είπε στις 2 Σεπτέμβρη 2010 :
“…ο φόρος, γι' αυτή την κυβέρνηση, δεν είναι χαράτσι, είναι αλληλεγγύη….” !!!!

ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους σοσιαΛΗΣΤΕΣ!

!!!!!!

3ης Σεπτέμβρη 2010, 36η επέτειος από ιδρύσεως ΠΑΣΟΚ! ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟ !!!!!!

Οι έλληνες τον φασκελώνουν, οι γερμανοί τον βραβεύουν !

Βραβείο "Quardiga" στον Παπανδρέου!

......αnd the winner is… GAP !!!!

Στον Γ. Παπανδρέου απονέμεται φέτος το βραβείο (!) "Quadriga" για την μη πτώχευση της Ελλάδας!

Σύμφωνα με το πρακτορείο DDP, Germany News Agency, ο Γ. Παπανδρέου θα λάβει το βραβείο για την κοινωνική του προσφορά και την αποτροπή της πτώχευσης της χώρας μας.

Η απονομή θα γίνει την «Ημέρα Ενότητας», εθνική γιορτή της Γερμανίας στις 3 Οκτωβρίου.

Για τον πρωθυπουργό θα μιλήσει ο πρόεδρος της Deutsche Bank, Josef Ackermann.

Είναι ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ άραγε ο ελληνικός λαός;

"Τρίποντο" Νταβούτογλου!

ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ ΖΗΤΕΙ Η ΑΓΚΥΡΑ ΓΙΑ ΑΡΣΗ ΤΟΥ CASUS BELLI

Επικοινωνιακό τέχνασμα αποτελούσαν τελικώς οι διαρροές από τουρκικής πλευράς περί επικείμενης επανεξέτασης της απόφασης για κατάργηση του casus belli.

Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου σε χθεσινές του δηλώσεις στο διευθυντή του τηλεοπτικού δικτύου NTV Μουράτ Ακγκιούν αναφέρθηκε στις πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στον τουρκικό Τύπο για την αναθεώρηση του «Κόκκινου Βιβλίου», ώστε να μην αναφέρεται η Ελλάδα ως απειλή και να μην προσδιορίζεται η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια ως casus belli.

Συγκεκριμένα, ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας τόνισε ότι «στις σχέσεις μας με τους γείτονές μας τα τελευταία χρόνια βιώθηκαν σοβαρές αλλαγές. Για το θέμα των 12 ναυτικών μιλίων η Τουρκία δεν κάνει βήμα μονομερώς. Με βήματα που θα γίνουν αμοιβαία θα αλλάξει η συμπεριφορά της Τουρκίας και της Ελλάδας, της μιας απέναντι στην άλλη». Ήταν η πρώτη επίσημη αντίδραση της τουρκικής κυβέρνησης σε σχέση με τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο για το «Κόκκινο Βιβλίο». Πάντως, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών είχε αποφύγει το σχολιασμό των πληροφοριών, έχοντας επίγνωση των κινδύνων ενός βιαστικού και αφελούς ενθουσιασμού.

Προβληματισμός

Το γεγονός ότι ο Α. Νταβούτογλου συνδέει την αναθεώρηση μίας αντιευρωπαϊκής απόφασης, που προσβάλλει το διεθνές δίκαιο, με ανταλλάγματα από ελληνικής πλευράς, με μία στρεβλή λογική αμοιβαιότητας, δημιουργεί εύλογο προβληματισμό σε παράγοντες της ελληνικής διπλωματίας, που αναρωτιούνται ποιο είναι το βήμα που καλεί η Άγκυρα την Αθήνα να κάνει. Εντυπώσεις, άλλωστε, δημιουργεί η επιλογή του Τούρκου ΥΠΕΞ να κάνει αυτή την απογοητευτική δήλωση τη μέρα που ανέμενε στην Άγκυρα τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα, για να παρακολουθήσουν μαζί τον αγώνα μπάσκετ Ελλάδας - Τουρκίας.

πηγή CityPress