Παρέμβαση στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής κάνει με κείμενο “φωτιά” στην προσωπική του ιστοσελίδα ο Γιάννης Ραγκούσης ξεκινώντας με τη φράση “ΠΟΥ ΠΑΜΕ;”...
¨Ενα κείμενο -παρέμβαση στην προσωπική του ιστοσελίδα ο Γιάννης Ραγκούσης ξεκινώντας με τη φράση “ΠΟΥ ΠΑΜΕ;”. Ένα κείμενο που θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα όχι μόνο τους συνέδρους και παρατηρητές που συμμετέχουν στο ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα, αλλά τους 210.000 Ελληνίδες και Έλληνες που συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία του περασμένου Νοεμβρίου.
Τα καίρια πολιτικά ερωτήματα που θέτει ο μεταρρυθμιστής Υπουργός του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2009 – 2011, που δεν δίστασε να συγκρουστεί με το όποιο κατεστημένο χρεωκόπησε την Ελλάδα (εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ), νομοθετώντας σε όποιο υπουργείο πέρασε χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος, φέρνουν τους 6 (Φ. Γεννηματά, Γ. Παπανδρέου, Στ. Θεοδωράκη, Ν. Ανδρουλάκη, Γ. Καμίνη και Θ. Θεοχαρόπουλο) που αποτελούν το μοναδικό όργανο που παίρνει αποφάσεις, ενώπιον τεραστίων ευθυνών για την πορεία του νέου φορέα, μιας και δεν θα λειτουργήσουν νομιμοποιημένα όργανα από τα μέλη του Κινήματος!!!
Ακολουθεί το κείμενο - παρέμβαση του Γιάννη Ραγκούση
ΠΟΥ ΠΑΜΕ;
Πίστευα και πιστεύω σε μια μεγάλη, σύγχρονη, προοδευτική παράταξη.
Σε μια παράταξη που θα προσπαθήσει να αποτελέσει τον αξιακό και πολιτικό διάδοχο και του ΠΑΣΟΚ, που για δεκαετίες αποτέλεσε ένα μεγάλο κόμμα της τάξης του 40-45%.
Νομοτελειακά το Κίνημα Αλλαγής, ιδιαίτερα σε συνθήκες άμβλυνσης της κρίσης τα επόμενα χρόνια, ή θα μεγαλώσει ή θα μπει σε περιπέτειες.
Βέβαιο είναι ότι δεν θα μπορέσει να επιζήσει ως ένα μικρό κόμμα, συμπληρωματική δύναμη της ΝΔ.
Οι πρώτες 100 ημέρες που παρήλθαν, δυστυχώς έδειξαν ότι κάτι δεν ξεκίνησε καλά.
Ενώ μπορούσαμε.
Δεν μας επιτρέπεται να αφήσουμε τη δυναμική των 210.000 πολιτών του Νοεμβρίου
που όλοι μαζί δημιουργήσαμε, σιγά-σιγά να κινδυνεύσει να εξασθενήσει.
Και επειδή βρισκόμαστε όχι σε ένα τακτικό συνέδριο, αλλά στο ιδρυτικό συνέδριο μιας νέας παράταξης, ενός νέου φορέα, όχι απλώς μπορούμε, αλλά υποχρεούμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Δεν είναι δυνατόν το ιδρυτικό συνέδριο να εξαντληθεί σε επαναλήψεις.
Δεν είναι δυνατόν να μην συνδεθεί με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που μεταβάλλονται ραγδαία.
Και αναφέρομαι σε διακηρυκτικά, στρατηγικά ζητήματα. Αναφέρομαι σε πρωταρχικής σημασίας ζητήματα.
Όχι σε ζητήματα που δυστυχώς η ίδια η ταχύτητα των εξελίξεων τα κατέστησε του τύπου «να χαμε να λέγαμε».
Όπως είναι το ενδιαφέρον κατά τα άλλα θέμα ενιαίας κοινοβουλευτικής ομάδας, που προφανώς πρέπει να διευθετηθεί.
Θέμα σημαντικό το Νοέμβριο αλλά ξεπερασμένο πλέον από τεράστιας σημασίας θέματα που εντωμεταξύ ανέκυψαν και θα τα δούμε παρακάτω.
Φίλες και φίλοι,
Το κίνημα αλλαγής που τοποθετείται στρατηγικά;
Στο προοδευτικό ή στο συντηρητικό ρεύμα;
Συμπορεύεται και συμμαχεί με τη δεξιά ή με τις προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις;
Είναι Κίνημα Αλλαγής ή Προοδευτικό Κίνημα Αλλαγής;
Η απεξάρτηση της παράταξης από τη δεξιά, αυτό δηλαδή που ήταν αδιανόητο πέρυσι το καλοκαίρι, μετά τον Νοέμβριο, είναι όχι μόνον μια εύλογη επιλογή, αλλά κι ένα διαρκώς ογκούμενο ρεύμα στη βάση των μελών μας. Ξύπνησε η συνείδηση της παράταξης.
Ιστορικά, στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, δύο κι όχι τρεις ήταν οι μεγάλες παρατάξεις.
Η αριστερά και η δεξιά.
Η προοδευτική παράταξη και η συντηρητική.
Γι αυτό το κίνημα αλλαγής πρέπει να αποφασίσει.
Κατά προτίμηση πριν από την κοινωνία θα έλεγα, στην οποία ήδη αναπτύσσονται δυναμικές απόρριψης του διμέτωπου.
Στην αυτοδιοίκηση για παράδειγμα ήδη αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες για τη συνεργασία προοδευτικών δυνάμεων που υπηρετούν τους έλληνες που παράγουν,τους αβοήθητους έλληνες κόντρα στους υποψηφίους της παρασιτικής εθνολαϊκιστικής δεξιάς.
Φίλες και φίλοι,
Ο διμέτωπος ως πολιτική στρατηγική είναι σαν να πατάς το γκάζι και το φρένο μαζί.
Είναι σαν με το ζόρι και μόνος σου να μπαίνεις ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της πόλωσης.
Για αυτό τα τελευταία χρόνια ζούμε διαρκώς το «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και δεν μεγαλώνουν;»
Η ακραία πόλωση που ζούμε και ακόμη πιο οξυμένη θα ζήσουμε όσο πλησιάζουν οι εκλογές, είναι κατά 50% αποτέλεσμα του εκλογικού νόμου και της μηχανικής του εκλογικού μπόνους των 50 εδρών.
Ενός εκλογικού νόμου που με τη συνδρομή του χώρου εδώ, διατήρησε εκείνη την μηχανική που συνθλίβει ειδικά όσους αυτοτοποθετούνται στη μέση, υιοθετώντας γραμμή διμέτωπου.
Επομένως φίλες και φίλοι, και μικρό κόμμα και αυτόνομη παράταξη και διμέτωπο
και υπερψήφιση του μπόνους των 50 εδρών, ουσιαστικά υπέρ της ΝΔ, που συνθλίβει τη δύναμη και την αυτονομία ειδικά τα μικρών κομμάτων που υιοθετούν το διμέτωπο,
απλώς δεν γίνεται.
Κάτι μέσα σ’ όλα αυτά φωνάζει ότι έτσι δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος στην πολιτική στρατηγική.
Και η κορύφωση της στρατηγικής αντίφασης φωτίζεται μέσα από το παρακάτω μείζον ζήτημα:
Προεκλογικά τι θα απαντήσει το Κίνημα Αλλαγής στον καταιγισμό των ερωτημάτων;
Θα δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης μετεκλογικά στη Νέα Δημοκρατία ή θα οδηγήσουμε τη χώρα σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική;
Κι επειδή είπαμε πως είμαστε στο ιδρυτικό μας συνέδριο κι έχουμε υποχρέωση να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:
αν πάρουμε την 3η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, που το εύχομαι, ποιον θα προτείνουμε για Πρωθυπουργό;
Θα προτείνουμε ως Πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη ναι ή όχι;
Κι αν δεν προτείνουμε ως Πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη, που πιθανότατα θα είναι ο νικητής των εκλογών, τότε πως περιμένουμε η ΝΔ και ο ίδιος να συμφωνήσουν;
Σας έδειξε κάτι τέτοιο η ψυχολογία που απέπνεε ο χθεσινή του παρουσία εδώ;
Ψυχολογία που αντιστοιχούσε σαν σε συνιδιοκτήτη της παράταξής μας, που έφτασε μέχρι την πολιτική αυθάδεια να κάνει παρατηρήσεις εκ μέρους μας σε αντιπροσώπους άλλων κομμάτων.
Με απλά λόγια, η θέση που περιλαμβάνει και το όχι στην απλή αναλογική και το όχι σε μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ και το Ναι στην αυτονομία της παράταξης δεν είναι συνεκτική.
Κάτι από όλα αυτά, με βεβαιότητα δεν θα ισχύσει, δεν θα επαληθευθεί.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι ηθικό κι έντιμο να λες στους πολίτες δώστε μας την ψήφο σας και θα σας πούμε μετά τι θα κάνουμε.
Η σωστή κατά τα άλλα ιδέα να κάνουμε ηλεκτρονικό δημοψήφισμα μετά τι εκλογές, μεταξύ των μελών μας είναι ουσιαστικά με βάση το ελληνικό Σύνταγμα ανέφικτη.
Το περιθώριο των μόλις 3 ημερών που το δικό μας Σύνταγμα προβλέπει- σε αντίθεση με το περιθώριο πολλών μηνών που το γερμανικό Σύνταγμα επιτρέπει- καθιστά ανέφικτη κάθε ιδέα για μετεκλογική προσφυγή στα μέλη.
Γι αυτό και πιστεύω ότι για το μείζον θέμα ενδεχόμενης νέας συγκυβέρνησης με ΝΔ είμαστε ηθικά και πολιτικά υποχρεωμένοι να διοργανώσουμε δημοψήφισμα ανάμεσα στα μέλη μας το Σεπτέμβριο του 2018 κι όχι αργότερα.
Συμπέρασμα:
Προοδευτικό Κίνημα Αλλαγής. Όχι απλώς Κίνημα Αλλαγής.
Φίλες και φίλοι όμως, καλή η αυτοαναφορικότητα αλλά στην πολιτική ζωή δεν είμαστε μόνοι μας.
Γι αυτό πρέπει διαρκώς να συνειδητοποιούμε τι γίνεται γύρω μας.
Να ξέρουμε καταρχήν και να συμπεριλαμβάνουμε στο σχεδιασμό μας, τι είναι αυτό που εξελίσσεται εντός των δύο πρωταγωνιστών του υφιστάμενου δικομματισμού.
Γίνεται κάτι, αλλάζει κάτι στη Νέα Δημοκρατία και στο ΣΥΡΙΖΑ;
Ναι φίλες και φίλοι.
Η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν και αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας.
Για να ακριβολογώ δεν αλλάζουν απλώς.
Μεταλλάσσονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, εδώ και ένα χρόνο επανατοποθετούνται στρατηγικά.
Παίρνουν ήδη θέση στην αφετηρία μιας ολόκληρης δεκαετίας που θα ξεκινήσει από τις επόμενες εκλογές.
Οι πρώτες εκλογές μετά το 2019 που θα πραγματοποιηθούν σε μη μνημονιακό καθεστώς.
Η ΝΔ αλλάζει.
Παρά τις άοκνες προσπάθειες διάφορων παραδόπιστων που προέρχονται από το χώρο μας να μας πείσουν για το αντίθετο, ο κ. Μητσοτάκης έχει σχεδόν ολοκληρώσει την ακραία δεξιά στροφή της ΝΔ.
Η βασικότερη απόδειξη γι αυτό δεν είναι η απόλυτη ταύτισή του με τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Σαμαρά και τον Παπασταύρου.
Η βασικότερη απόδειξη είναι η πλήρης προσχώρηση της Νέας Δημοκρατίας στις γραμμές του εθνολαϊκισμού, όπως πιστοποιείται στο πρόβλημα της FYROM.
Προσέξτε, πρόκειται για μία εξέλιξη που δεν την καταγγέλλω.
Την χαιρετίζω. Όχι ειρωνικά.
Είναι σημαντικό και κρίσιμο για τη χώρα και το δημοκρατικό της πολίτευμα να υπάρχει ένα μεγάλο δεξιό κόμμα στο οποίο να βρίσκουν καταφύγιο οι επιρρεπείς προς την ακροδεξιά ψηφοφόροι.
Προτιμώ, γιατί αυτό ωφελεί τη χώρα και την δημοκρατία, μια μεγάλη Νέα Δημοκρατία εσωτερική συνιστώσα της οποίας θα είναι η ακροδεξιά.
Παρά μία μικρή Νέα Δημοκρατία που θα αφήσει χώρο για να αναπτυχθεί μια ισχυρή ακροδεξιά στην Ελλάδα.
Λέω μπράβο στον κ. Μητσοτάκη για την Ακροδεξιά μεταστροφή του και για έναν δευτερεύοντα πολιτικό λόγο.
Γιατί πλέον δεν αφήνει κανένα πρόσχημα στους κρατικοδίαιτους παραδόπιστους της προοδευτικής παράταξης που θέλουν να συνεχιστεί η αιχμαλωσία μας από τη ΝΔ.
Η ΝΔ, ήταν και παραμένει το κόμμα της παρασιτικής Ελλάδας.
Το κόμμα που από τη μια ξόδεψε τα λεφτά της χώρας στην 5ετία Καραμανλή.
Το κόμμα που έφερε στη ζωή το τέρας του αντιμνημονιακού λαϊκισμού.
Προσωπικά, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η ρητορική της τεχνητής πόλωσης με το ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιείται από ορισμένους ως πρώτη ύλη για την κατασκευή της νέας κυβερνητικής γέφυρας με τη ΝΔ.
Προσοχή όμως.
Το όχι στην τεχνητή πόλωση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνεπάγεται και όχι στον έλεγχο, όχι στην αποποίηση του ρόλου μας ως αντιπολίτευση.
Ειδικά απέναντι σε μία κυβέρνηση που συμπρωταγωνιστής παραμένει ο ακροδεξιός Πάνος Καμμένος.
Αντιπολίτευση στην κυβέρνηση βεβαίως ναι.
Αλλά τι τύπου αντιπολίτευση;
Αντιπολίτευση τύπου αριστερίστικου ΣΥΡΙΖΑ;
Αντιπολίτευση τύπου εθνολαϊκιστικής δεξιάς;
Ή σύγχρονη προοδευτική αντιπολίτευση;
Αντιπολίτευση που μπορεί να κοιτάζεται στον καθρέπτη ή που παριστάνει ότι δεν υπάρχει καθρέπτης;
Διότι ο καθρέπτης της ιστορίας υπάρχει.
Ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα, που εξηγεί γιατί το τεχνητό μέτωπο της δήθεν λογικής και αριστείας, είναι στην πραγματικότητα μέτωπο της μεγίστης υποκρισίας, είναι το παρακάτω:
Αν σήμερα προχωρούσε το μεγαλύτερο πλήγμα που μπορεί να επιφέρει κανείς στην ποιότητα σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων, δηλαδή αν καταργούσαν τη βάση του 10 για την είσοδο στα ΑΕΙ τότε θα είχαμε έναν γενικό ξεσηκωμό από το δήθεν μέτωπο της αριστειάς, ναι ή όχι;
Ε, σας παρακαλώ κάντε έναν κόπο να θυμηθείτε πότε από το υπουργείο Παιδείας καταργήθηκε η βάση του 10.
Παράδειγμα 2ο:
Όταν προς τιμήν τους, Υπουργοί του σημερινού οικονομικού επιτελείου όπως ο κ. Χουλιαράκης, δηλώνουν δημοσίως ότι «χωρίς το μνημόνιο η χώρα θα είχε διαλυθεί» αυτό τι είναι;
Είναι μήπως αφορμή για να αντιδράσουμε ως άλλος Άδωνις Γεωργιάδης και να τους χλευάσουμε;
Ή μήπως είναι αφορμή για να νιώσουμε ιστορικά δικαιωμένοι;
Πρέπει να επιδοκιμάσουμε τη συγκεκριμένη μεταστροφή προκειμένου αυτή να καταστεί παράδειγμα προς μίμηση, ναι ή όχι;
Παράδειγμα 3ο:
Όταν τον Αύγουστο του 18 θα τελειώσει, γιατί θα τελειώσει, το 3ο μνημόνιο,
ποιος πρέπει θα είναι ο πυρήνας της δικής μας τοποθέτησης για να είμαστε συνεπείς με τον εαυτό μας και ιστορικά αξιόπιστοι;
Πάνω σε ποια αιτιολογική βάση πρέπει να θεμελιώσουμε την αντιπολιτευτική μας στάση;
Πρέπει να συνεχίσουμε να συρόμαστε πίσω από τη γραμμή Σαμαρά-Μητσοτάκη για το αν η έξοδος θα είναι καθαρή;
Ή τα επιχειρήματα πάνω στα οποία θα θεμελιώσουμε τη στάση μας, πρέπει να είναι επιχειρήματα ΠΑΣΟΚ 2010, δηλαδή ότι:
Πρώτον: η χώρα τον Αύγουστο του 18 θα φτάσει εκεί που θα έφτανε με οποιαδήποτε κυβέρνηση η οποία θα υλοποιούσε χωρίς καθυστερήσεις το μνημόνιο.
Δεύτερον: η χώρα και ο ελληνικός λαός, τον Αύγουστο του 18 θα φτάσουν πράγματι εκεί που μπορούσαν να έχουν φτάσει τουλάχιστον 2 χρόνια πριν, εάν η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, δεν είχαν φέρει στη ζωή το καταστροφικό τέρας του αντιμνημονιακού λαϊκισμού.
Δύο κρίσιμα θέματα.
Αυτοτελή μεν, στρατηγικής σημασίας δε για το μέλλον ενός προοδευτικού κινήματος αλλαγής.
NOVARTIS
Είμαι εδώ για να υπερασπιστώ με τον πιο ακραίο τρόπο το συνταγματικά κατοχυρωμένο τεκμήριο αθωότητας όσων αναφέρονται στην δικογραφία της Νοβάρτις.
Να καταγγείλω οποιονδήποτε, πλην της δικαιοσύνης, που θα τολμήσει να αποφανθεί για την ενοχή οποιουδήποτε.
Να καταγγείλω οποιαδήποτε δικονομική παρέκκλιση από όσα προβλέπονται στο κράτος δικαίου.
Δεν είμαι όμως εδώ για να συνδράμω την καταστροφική για το Κίνημα Αλλαγής θεωρία περί σκευωρίας.
Ως πότε θα σκοτώνουμε ηθικά αυτήν την παράταξη;
Το σκάνδαλο Νοβάρτις υπάρχει, έχει αντικειμενική υπόσταση και δεν είναι σκευωρία.
Το σκάνδαλο Νοβάρτις είναι η επιτομή της διαπλοκής.
Ακριβώς αυτής της διαπλοκής που πήραμε εντολή, το 2007 από τα μέλη του ΠΑΣΟΚ
και το 2009 από τον ελληνικό λαό, να χτυπήσουμε.
Στη συνείδηση των πολιτών, σε σκευωρία τείνει να εξελιχθεί η θεωρία περί σκευωρίας.
Και να γελοιοποιηθεί όσο και η επιχείρηση να κατασκευαστεί πολιτικό μέτωπο που θα οδηγήσει σε κυβέρνηση ξανά με τη δεξιά, θεμελιωμένη πάνω στη θεωρία ότι δήθεν το σκάνδαλο Νοβάρτις είναι σκευωρία.
FYROM-ΤΟΥΡΚΙΑ
Καταρχήν, το ιστορικά ακριβές είναι πως η Μακεδονία ήταν μία και ήταν αποκλειστικά τμήμα του αρχαίου ελληνικού κόσμου και πολιτισμού.
Η χώρα μετά το 1992, προσπαθεί διαρκώς να πάρει πίσω μέρος από τα πάντα κυριολεκτικά που έχασε υπό την ηγεσία Μητσοτάκη-Σαμαρά το 1992.
Το πρώτο κύμα ανάκτησης των εθνικών απωλειών συντελέστηκε με την ενδιάμεση συμφωνία του Α. Παπανδρέου.
Το δεύτερο κύμα ανάκτησης ήρθε στο Βουκουρέστι από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή.
Τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη το 3ο κύμα που ουσιαστικά θα είναι και το τελευταίο.
Γι αυτό και δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο υποχώρησης από την εθνική γραμμή.
Διαχρονική, διακομματική εθνική γραμμή, είναι ότι οι βόρειοι γείτονες θα εγκαταλείψουν κάθε εθνογενετική εμμονή κι αλυτρωτική αξίωση για να φτάσουμε σε μια κοινά αποδεκτή ονομασία erga omnes που θα ανάψει το πράσινο φως για την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Σε διαφορετική περίπτωση, ξανά βέτο τον Ιούλιο στο ΝΑΤΟ.
Είναι επίσης εθνική κόκκινη γραμμή, ότι συμφωνία θα μπορέσει να υπάρξει μόνο αν καταλήξουμε σε μια διαχρονικά δεσμευτική διεθνή συνθήκη «τύπου Λωζάνης».
Όμως για το ελληνικό έθνος δυστυχώς, μεγάλος κίνδυνος ήταν πάντοτε οι ανιστόρητες κι ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες.
Γιατί το λέω αυτό;
Διότι απειλή που επιβουλεύεται την ακεραιότητα των εθνικών μας συμφερόντων σε Ελλάδα και Κύπρο υπάρχει, ήταν και παραμένει υπαρκτή και προέρχεται αποκλειστικά εξ ανατολών.
Όχι ο τουρκικός λαός αλλά ναι η τουρκική πολιτική ηγεσία αποτελεί πραγματική και τελευταία, διαρκώς αυξανόμενη απειλή για την εθνική μας ακεραιότητα.
Γι αυτό αναλαμβάνουν τεράστια εθνική ευθύνη όσοι, όπως ο κ. Μητσοτάκης, επιχειρούν να δυναμιτίσουν με τη στάση τους για λόγους κομματικού συμφέροντος μία συμφωνία με τη FYROM, αν βεβαίως αυτή ικανοποιεί πλήρως τις ελληνικές εθνικές κόκκινες γραμμές.
Μια συμφωνία που πέραν των άλλων θα ενισχύσει αποφασιστικά μια αποτελεσματική αμυντική πολιτική συνόρων αποκλειστικά προσανατολισμένη ανατολικά.
Ειδικά αυτή την κρίσιμη εποχή.
Κλείνοντας φίλες και φίλοι, μία και μόνη επισήμανση οργανωτικού χαρακτήρα.
Θα σεβαστώ ως προσωρινή την ομόφωνη απόφαση της Φ. Γεννηματά, του Γ. Παπανδρέου, του Στ. Θεοδωράκη, του Ν. Ανδρουλάκη, του Γ. Καμίνη και του Θ. Θεοχαρόπουλου, όχι τα μέλη και η βάση της παράταξης αλλά οι 6 τους να αποτελέσουν την αποκλειστική πηγή νομιμοποίησης των οργάνων που θα υπάρξουν από Δευτέρα.
Όμως είμαι βέβαιος για την επίγνωση που έχουν πως αυτή τους η απόφαση, τους επιφορτίζει με τεράστιες ευθύνες και κόπο που πρέπει να καταβάλουν για να πετύχουν την πολιτική σύνθεση εντός του Κινήματος Αλλαγής, δεδομένου ότι αφενός ουδείς έχει λάβει λευκή επιταγή από τις 210.000 μέλη και φίλους της 12ης Νοεμβρίου, αφετέρου δεν θα λειτουργήσουν νομιμοποιημένα όργανα από τα μέλη του κινήματος.
Κι επειδή τα προβλήματα των κομμάτων ήταν πάντοτε πολιτικά κι όχι επικοινωνιακά, γι αυτό να θυμόμαστε πως κινδυνεύουμε πρωτίστως από τη λάθος στρατηγική τοποθέτηση στα μεγάλα ζητήματα της χώρας και της κοινωνίας και δευτερευόντως από την όποια Βαβυλωνία που όλες τις φορές είναι αποτέλεσμα της λάθος στρατηγικής τοποθέτησης κι όχι αιτία της.
Φίλες και φίλοι, πιστεύω ότι σταδιακά θα ξαναχτίζεται το κομματικό σύστημα.
Όμως με βάση την επόμενη Ελλάδα, όχι την απερχόμενη.
Υπάρχει νέο 74.
Μόνο που είναι μπροστά μας, δεν είναι πίσω μας.
