Συμφωνία των Πρεσπών: Ορισμένα βασικά συμπεράσματα

Η συμφωνία των Πρεσπών δεν κλείνει ζητήματα, αλλά ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στα Βαλκάνια. Εξυπηρετεί πρωτίστως τα δυτικά αμερικανονατοϊκά σχέδια στην περιοχή και τροποποιεί συσχετισμούς. Κατοχυρώνει στρατηγικές θέσεις και αποσκοπεί να βάλει εμπόδια, ή και να ματαιώσει σχεδιασμούς της Ρωσίας και της Κίνας για την περιοχή...

Με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από την ελληνική Βουλή, ανοίγει μια νέα σελίδα στην πολιτική και γεωπολιτική κονίστρα, τόσο στη χώρα μας όσο και στα Βαλκάνια. Οι υπερασπιστές της Συμφωνίας, μιλούν για ιστορική μέρα, ραντεβού με την ιστορία, επούλωση μιας πληγής 30 χρόνων. Η πραγματικότητα θα δείξει περίτρανα ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση περιδίνησης της Βαλκανικής, και το Μακεδονικό θα επηρεάσει εντελώς αρνητικά τις εξελίξεις, φέρνοντας θύελλες. Αλλά ας κωδικοποιήσουμε ορισμένα βασικά συμπεράσματα σχετικά με τη Συμφωνία και την κύρωσή της.

Συμπέρασμα πρώτο: Η Συμφωνία δεν πρόκειται να συμβάλλει ούτε κατ’ ελάχιστο στη σταθερότητα, την ειρήνη και τη συνανάπτυξη στα Βαλκάνια, το αντίθετο.

Η συμφωνία των Πρεσπών δεν κλείνει ζητήματα, αλλά ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στα Βαλκάνια. Εξυπηρετεί πρωτίστως τα δυτικά αμερικανονατοϊκά σχέδια στην περιοχή και τροποποιεί συσχετισμούς. Κατοχυρώνει στρατηγικές θέσεις και αποσκοπεί να βάλει εμπόδια, ή και να ματαιώσει σχεδιασμούς της Ρωσίας και της Κίνας για την περιοχή. Με μια λέξη, «νατοποιεί» περισσότερο τη Βαλκανική, φυτεύει μια οντότητα-προτεκτοράτο δίπλα σε άλλες, ενισχύει τη στρατιωτική παρουσία του δυτικού ιμπεριαλισμού σε μια περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ανοικτά πολεμικά μέτωπα, αυτά της Ουκρανίας και της Συρίας. Μέσα σε ένα περίπλοκο γεωπολιτικό πάζλ, και σε μια περιοχή με πολλά εύφλεκτα υλικά και αντιθέσεις, δένονται περισσότερο τόσο η Ελλάδα όσο και η ΠΓΔΜ σε μια πολιτική και πολεμική μηχανή που απειλεί διαρκώς την ειρήνη και αδιαφορεί για οποιαδήποτε «συνανάπτυξη». Μια μηχανή που επανειλημμένα έχει ανατινάξει τη σταθερότητα όπου αυτό βολεύει τα συμφέροντα των ισχυρών.

Συμπέρασμα δεύτερο: Η θέση της Ελλάδας, εξασθενεί με τη Συμφωνία. Η χώρα όχι μόνο παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά κινδυνεύει να χάσει πολλά ακόμα.

Η Ελλάδα, μετά την οικονομική αφαίμαξη που υπέστη με τις μνημονιακές συνταγές, τώρα γεύεται και τα γεωπολιτικά μνημόνια. Με την έννοια ότι κυρώνει μια συμφωνία που ευθέως αμφισβητεί και ρευστοποιεί το βόρειο τμήμα της. Μετά το γκριζάρισμα των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο, τώρα ολόκληρη η Βόρεια Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σε μια ιδιαίτερη ζώνη ασυδοσίας, επεμβάσεων και δραστηριοτήτων δυνάμεων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν από τον διαμελισμό της χώρας, αν δεν τον επιδιώκουν κιόλας. Η Βόρεια Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως «φιλέτο» νέων διευθετήσεων, πεδίο μοιράσματος περιοχών και συμφερόντων, πεδίο ανταγωνισμού επίδοξων και δυναμικών κέντρων. ΗΠΑ, Γερμανία, Ρωσία, Κίνα, Τουρκία, Γαλλία και άλλοι «παίκτες», είναι ήδη παρόντες στο πεδίο με συγκρουόμενα συμφέροντα και ειδικούς στόχους. Η συμφωνία αυτή, και η προθυμία της Ελλάδας να την κλείσει, μεγεθύνει τις ορέξεις. Σύντομα θα δούμε να κλιμακώνονται κινήσεις και πρωτοβουλίες που θα ρευστοποιούν ακόμα περισσότερο την περιοχή.

Συμπέρασμα τρίτο: Δυναμώνει ο «μακεδονισμός» ως ιδεολογία και επιθετικό όχημα αμφισβήτησης της κυριαρχίας της Ελλάδας.

Με περισσή αφέλεια (ή πονηριά), διαδίδεται το επιχείρημα ότι η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από μια μικρή χώρα σαν την ΠΓΔΜ και τώρα μπορεί πλέον ανεμπόδιστα να παίξει ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια. Η απλόχερη και εντελώς επιπόλαια παραχώρηση συστατικών στοιχείων που ενισχύουν την υπόθεση ύπαρξης «μακεδονικού έθνους» (όνομα, υπηκοότητα, γλώσσα κ.λπ.) δημιουργεί όλους τους όρους για να εγερθούν αιτήματα και διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας. Ήδη έχουν αρχίσει αποδεδειγμένα τη δραστηριότητά τους κύκλοι που άμεσα χρηματοδοτούνται από Σόρος και Σκόπια. Θέλει μια ερμηνεία γιατί κυβέρνηση και κόμματα με τόση ευκολία τοποθετήθηκαν υπέρ της «σύνθετης ονομασίας», χωρίς καμιά διασφάλιση, κανένα «erga omnes», καμιά δημοκρατική διαδικασία, χωρίς καμιά τήρηση ελάχιστων προϋποθέσεων νομιμοποίησης από την ΠΓΔΜ, και με ύποπτη σπουδή δέχτηκαν να κυρώσουν την Συμφωνία. Όσο κι αν ψάξει κανείς, δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία από την υποταγή και την υπηρέτηση της παγκοσμιοποίησης και της ευρωκρατίας. Την ίδια στιγμή, αυτές οι παραχωρήσεις στον «μακεδονισμό» εγγράφουν το πολιτικό σύστημα και την Αριστερά σαν παράγοντες εθνικής μειοδοσίας. Η χειριστική χρήση της ιστορίας, συμβάδιζε με την απόκρυψη των πιέσεων των επικυρίαρχων να «κλείσει» γρήγορα το ζήτημα. Συμβάδιζε με την κατασυκοφάντηση κάθε αντίστασης του λαού στα σχέδια αυτά.

Συμπέρασμα τέταρτο: Ο λαός μίλησε, εκφράστηκε, αγωνίστηκε ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί διαισθάνθηκε τους κινδύνους που αυτή φέρει. Μόνος όμως, και «ορφανός» πολιτικά.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως για έναν χρόνο ο λαϊκός παράγοντας, παρά τις διαψεύσεις και τα κτυπήματα που έχει δεχτεί, έδωσε το παρών και χρωμάτισε σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις. Οι κινητοποιήσεις, το ενδιαφέρον και η εν γένει απόρριψη της συμφωνίας από το 70-80% του ελληνικού λαού, είναι ένα ιδιαίτερο στοιχείο. Ο πατριωτισμός που επέδειξε μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας του «μεταμοντέρνου» πνεύματος, μέσα στο κλίμα της συνεχούς επίθεσης ενάντια στον λεγόμενο εθνολαϊκισμό και τα διαρκή «μασάζ» που έκαναν τα μίντια και η αριστερής κοπής «ιντελιγκέντσια», είναι χαρακτηριστικός. Σε συνθήκες πλήρους εξατομίκευσης και υποχώρησης της κινηματικής διαθεσιμότητας, το εθνικό αυτό ζήτημα συγκίνησε και κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που αψηφώντας το «μπούλινγκ» και τα «πεσίματα» κάθε είδους, έδωσε το παρών του. Δεν ήταν διόλου ένα σοβινιστικό ξέσπασμα, ένα ακραίο εθνικιστικό ή ρατσιστικό-φασιστικό ρεύμα, αλλά ένα μεγάλο και γνήσια πατριωτικό εθνικό λαϊκό ρεύμα αντίστασης στη μειοδοσία του πολιτικού κόσμου και τους σχεδιασμούς των «μεγάλων». Σε αυτόν τον βηματισμό του, δεν μπόρεσε να συγκροτήσει ένα πολιτικό κέντρο στα μέτρα των περιστάσεων, αδυνατώντας να περάσει σε διεισδυτικότερες αναλύσεις και στη γένεση ενός συγκροτημένου μαζικού κινήματος. Παρ’ όλα αυτά, δείχνει διάρκεια και αντοχή. Η αγάπη για τον τόπο –ακόμα και ανοργάνωτη και με τον βαθμό πολιτικοποίησης που έχει, παράλληλα με τη σύγχυση που δημιουργούν ορισμένα κέντρα που θέλουν να τη χειραγωγήσουν–, παρά την απίθανη επίθεση που δέχτηκε από κατεστημένες δυνάμεις, δεν κάμφθηκε.

Συμπέρασμα πέμπτο: Άβυσσος χωρίζει τον λαό από ένα φαύλο κα παρακμιακό πολιτικό σύστημα.

Όσα είδαν μπροστά στα μάτια τους οι πολίτες αυτής της χώρας να διαδραματίζονται στο πολιτικό σκηνικό, όσα αισθάνονται ότι γίνονται πίσω από τις πλάτες τους, η πρωτοφανής σε αγριότητα επίθεση που δέχτηκαν –φραστική, ιδεολογική και άμεσα βίαιη– δείχνουν ότι βαθαίνει το ρήγμα και η αποξένωση του λαού από το πολιτικό σύστημα. Η κραυγαλέα αγνόηση του λαού, η καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών διαδικασιών, η κυνική άρνηση να γίνει δημοψήφισμα, τα διαρκή πραξικοπήματα, δείχνουν ότι το παρακμιακό κλίμα και η πολιτική κρίση έχουν δύο μήτρες: α) Την αυξανόμενη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος, τάση όχι μόνο ελληνική αλλά πανευρωπαϊκή και β) την πλήρη και άμεση υπαγωγή του πολιτικού κόσμου στις παραγγελίες των πρεσβειών –ειδικά της «μεγάλης πρεσβείας». Σε τέτοιες συνθήκες, οι «διαχωριστικές γραμμές» σβήνουν και οι αγοραπωλησίες ψήφων είναι χαρακτηριστικό δείγμα «πολιτικού πολιτισμού». Η αηδία και η αποστροφή προς το πολιτικό σύστημα γιγαντώνεται.

Συμπέρασμα έκτο: Στη χώρα μας, η διαχωριστική γραμμή δεν είναι από τη μια ένας προοδευτικός πόλος και από την άλλη οπισθοδρομικές δυνάμεις που θέλουν να φέρουν την χώρα 100 χρόνια πίσω, αλλά κάτι άλλο.

Η κύρια διαχωριστική στην χώρα μας, είναι αυτή ανάμεσα στις δυνάμεις που είναι πρόθυμες και υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση και την ευρωκρατία, και από την άλλη εκείνες τις κοινωνικές κυρίως δυνάμεις που αντιστέκονται –όπως μπορούν κι όπως συνειδητοποιούν– στην πλήρη υποδούλωση και διάλυση της χώρας, στον εξανδραποδισμό του λαού, στη διάβρωση και αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής. Είναι ο πολύπαθος και πολλές φορές ξεγελασμένος λαός που ψάχνει τον δρόμο του για τη διέξοδο και επιβίωση της πατρίδας του. Γνωρίζοντας ότι τα βάζει με μεγάλες δυνάμεις, αλλά θέλοντας να σπάσει τα δεσμά ενός ραγιάδικου πνεύματος που τον κρατούν γονατισμένο, αλλά όχι ισοπεδωμένο. Κι ακόμα, σε αυτήν τη στάση (σαν τον διαδηλωτή με το κίτρινο γιλέκο που γονατιστός και με ανοικτά τα χέρια δεν μετακινείται όταν το κανόνι του νερού τον θερίζει), δεν λυγά!

του Ρούντι Ρινάλντι στο Δρόμο της Αριστεράς

Νεομακεδονικά διδάγματα - Ανοίγουν ξανά ασκοί του Αιόλου στα Βαλκάνια

Από το 1990 και δώθε όποτε άνοιγε το «μακεδονικό» ζήτημα, κάτι γενικότερο και σοβαρότερο συντελούνταν στα Βαλκάνια. Το ΄90 άρχιζε η νεοταξική κατεδάφιση της περιοχής. Τώρα βρισκόμαστε στην καρδιά ενός νέου γύρου αναμέτρησης ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία...

 

από Ρούντι Ρινάλντι (*)

Ξεπερνώντας εύκολα τους ασύνειδους (κι όχι τόσο αθώους) που δηλώνουν ότι δεν έχουν πρόβλημα αν το γειτονικό κράτος ονομαστεί σκέτα «Μακεδονία» (Μπαλαούρας και πολλά στελέχη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ) όπως και αυτούς που αμέσως λαμβάνουν την «παραγγελιά» και το αναγορεύουν σε «τριτεύον» πρόβλημα που «δημιούργησε η ανοησία των πολιτικών» και σε υπόλειμμα «ακραίων κύκλων».

Ξεπερνώντας τους «πονηρούς», που ευθυγραμμιζόμενοι με τα αμερικάνικα non paper, παρουσιάζουν την συγκυρία ως «μεγάλη ευκαιρία» για την ελληνική πολιτική ώστε να κλείσει το ακανθώδες πρόβλημα (Ξυδάκης, Παπαχελάς κ.α.).

Κατανοώντας τον «ρεαλισμό» της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου που αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να ανταποκριθεί σε συμβόλαια (π.χ. με Τραμπ και με Ε.Ε.), να πάρει αποφάσεις αλλά και να έρθει σε ρήξη με ένα εθνικό αίσθημα, σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα.

Βλέποντας πως για το ζήτημα η Αριστερά δεν έχει καμία θέση ή ευαισθησία, απορροφημένη είτε στην σύνεση που προσφέρει η «σύνθετη γεωγραφική ονομασία έναντι όλων» (που εξ άλλου είναι θέση της αστικής τάξης στην Ελλάδα) ή σε γενικολογίες ότι είναι «δρομολογημένη η ονοματολογία» από τους ομίλων των μονοπωλίων και των αστικών τάξεων της περιοχής (Ριζοσπάστης) και καταλήγει σε ευχές για κοινή πάλη όλων των βαλκανικών λαών.

Εμείς από μεριάς μας θα εστιάσουμε σε ορισμένα ιδιαίτερα και συγκεκριμένα ζητήματα που θέτει έτσι κι αλλιώς το άνοιγμα του θέματος εδώ και τώρα.

Δίδαγμα νεομακεδονικό πρώτο

Από το 1990 και δώθε, κοντά 30 χρόνια, όποτε άνοιγε το «μακεδονικό» ζήτημα, κάτι γενικότερο και σοβαρότερο συντελούνταν στα Βαλκάνια. Το ΄90 κατέρρεαν όλα τα καθεστώτα του βαλκανικού υπαρκτού και άρχιζε η νεοταξική βαλκανοποίηση της περιοχής. Από τότε ο χάρτης της Βαλκανικής άλλαξε ριζικά. Το 1999 με τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας κουτσουρεύτηκε η Σερβία δραστικά και η Βαλκανική μετατράπηκε σε άθροισμα προτεκτοράτων ή αδύναμων χωρών με νατοϊκή παρουσία και βάσεις, ενώ παρακρατικές συμμορίες – στρατοί χρησιμοποιούνταν ως μοχλοί για την ενίσχυση των επιθετικών σχεδιασμών.

Τώρα που ξανανοίγει το «μακεδονικό» βρισκόμαστε στην καρδιά ενός νέου γύρου αναμέτρησης ανάμεσα σε ΗΠΑ, που θέλουν να σταθεροποιήσουν και επεκτείνουν την επιρροή στα Βαλκάνια, και την Ρωσία που θέλει να μην χάσει ζωτικά της στηρίγματα στην περιοχή και δρόμους των ενεργειακών ροών. Επίσης όλα γίνονται πιο επισφαλή από την στάση της Τουρκίας που έχει έντονη παρουσία πλέον στην Βαλκανική.

Η σπουδή να ενταχθεί η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ είναι ο βασικός λόγος αλλαγών εντός της χώρας και η απομόνωση των «εθνικιστών» του Γκρουέφσκι σχετίζεται με τις φιλορωσικές θέσεις που άρχισε να παίρνει ο τελευταίος με αποτέλεσμα να εκπαραθυρωθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Η παρουσία μιας φιλοΗΠΑ κυβέρνησης στην ΠΓΔΜ και η ενδυνάμωση του αλβανικού στοιχείου (καμιά σχέση δεν υπάρχει ανάμεσα στην δύναμη του το 1990 και το τι αντιπροσωπεύει σήμερα), περιγράφεται από τους πάντα πρόθυμους Έλληνες πολιτικούς «ως ευκαιρία» επίλυσης.

Δίδαγμα νεομακεδονικό δεύτερο

Γιατί οι ΗΠΑ θέλουν να κλείσουν το ζήτημα τώρα; Για να ανασχέσουν την επιρροή της Ρωσίας. Ναι αλλά δεν φτάνει αυτή και μόνο η εξήγηση. Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί «η χώρα μας έχει το θλιβερό προνόμιο να αποτελεί την τομή των δύο ασταθών υποσυστημάτων του μεσογειακού γεωπολιτικού συμπλόκου: Του υποσυστήματος των Βαλκανίων και του υποσυστήματος Τουρκίας-Εγγύς Ανατολής, τα οποία ευρίσκονται σε έντονη όσο και ασταθή συλλειτουργία». Επομένως η λογική των πραγμάτων οδηγεί σε συγκρούσεις και αναμετρήσεις στην περιοχή και η ΠΓΔΜ φαίνεται να μην μπορεί να αντέξει στις πιέσεις που θα δημιουργηθούν. Εκτεταμένες περιοχές είναι δυνατόν να εμπλακούν σε νέους πολέμους, σε αποσχίσεις, σε διεκδικούμενες περιοχές, σε γκρίζες ζώνες. Η βόρεια ελληνική περιοχή από τον Έβρο έως την Ήπειρο, σε όλους τους σχεδιασμούς, όλων ανεξαιρέτως των παικτών, θα μπορούσε να είναι θέατρο ανάλογων εξελίξεων. Μιλάμε για τις επόμενες μία με δύο δεκαετίες. 

Δίδαγμα νεομακεδονικό τρίτο

Όσο άθλιος και αν είναι ο τρόπος που χειρίζονται οι ελληνικές κυβερνήσεις τα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα, ζητήματα όπως το Κυπριακό, το Μακεδονικό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι τέτοια που μπορούν να σηκώσουν θύελλες στο εσωτερικό και να δημιουργήσουν αναταράξεις που κανείς δεν θα ήθελε από όσους ομνύουν στην σύνθετη γεωγραφική ονομασία (και υπονοούν την χρήση του «Μακεδονία» από την γειτονική χώρα).

Αλλά το θέμα είναι ακόμα πιο σοβαρό. Δεν κλείνει το ζήτημα με όποιον συμβιβασμό τέτοιας μορφής. Ανοίγει και θα δοκιμαστούν όλες οι επιπτώσεις του. Γιατί το αλβανικό στοιχείο δεν θα κάτσει φρόνιμο με μια ονομασία «Μακεδονία» και κάποιο επίθετο, η Βουλγαρία δεν αποδέχεται καν ότι υπάρχει μακεδονική εθνότητα, τους θεωρεί βούλγαρους, και γιατί η Τουρκία αριθμεί ήδη μια επίσημη τουρκική μειονότητα του 4.5% του πληθυσμού της ΠΓΔΜ που εύκολα μπορεί να την ανεβάσει στο 10%.

Άρα το «ρεαλιστικό»-πολιτικό επιχείρημα « να κλείσουμε» το ζήτημα, μην χάσουμε την ευκαιρία, είναι αστήρικτο από όλες τις πλευρές και δεν αντιλαμβάνεται τη θρυαλλίδα που δημιουργείται εντός του νέου βαλκανικού γύρου. Το μεσογειακό γεωπολιτικό σύμπλοκο με τα δύο του υποσυστήματα είναι ενεργό και ασταθές και σε συλλειτουργία… 

Δίδαγμα νεομακεδονικό τέταρτο

Η ελληνική πολιτική εμφανίζει διαρκώς μια υποχωρητικότητα. Ενώ η γειτονική χώρα μέχρι τώρα είχε μία επίσημη ονομασία για τον ΟΗΕ το ΠΓΔΜ στην πράξη είχε κατοχυρώσει το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» με το οποίο την αναγνώρισαν κοντά 130 χώρες μέχρι τώρα. Άρα στην πράξη υπήρχε μία ονομασία για τις σχέσεις με Ελλάδα και μία διεθνής σχεδόν για ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα η ελληνική πλευρά παζαρεύει την σύνθετη γεωγραφική ονομασία (άνω, βόρεια κ.λπ. Μακεδονία ) που να ισχύει έναντι όλων. Εύκολα το «άνω» ή «βόρεια» θα μετασχηματιστεί σε σκέτο Μακεδονία, με όλες τις συνέπειες. Η υποχωρητικότητα είναι τέτοια που δεν υπάρχει καμία δέσμευση από την πλευρά της ΠΓΔΜ για την μη χρήση του προσδιοριστικού «Μακεδονία» για πολλά ζητήματα που δεν άρουν αλυτρωτικές ή εθνικιστικές βλέψεις.

Ο λόγος περί «μεγάλης ευκαιρίας» κλείνει τα μάτια σε δύο πραγματικότητες και συνιστά κοροϊδία. Πραγματικότητα πρώτη. Το όνομα δεν είναι ζήτημα στον αέρα. Ιστορικά από το 1990 και μετά, εκφράστηκε με συνολικό τρόπο μια απειλή απέναντι στην Ελλάδα: με αλυτρωτισμό, με χάρτες που άλλαζαν τα σύνορα, με αλλαγή και παραποίηση της Ιστορίας, με συνταγματικές διατάξεις, με σχολικά βιβλία, με ήλιους της Βεργίνας και Μέγα Αλέξανδρους. Άρα το όνομα είναι συνδεδεμένο με ευρύτερες στοχεύσεις. Πραγματικότητα δεύτερη, είναι η συγκυρία έτσι όπως εξελίσσεται και οι δυσμενείς όροι για την χώρα μας. Τι έχουμε να κερδίσουμε με σύνθετη ονομασία και με «ναι» στην είσοδο της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ; Τα μπράβο των ΗΠΑ και Ε.Ε. και την εντελώς αρνητική στάση της Ρωσίας. Και ταυτόχρονα όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής που ανοίγει το θέμα.
Αν δεν υπάρξει κανένα άλλο όνομα που να διασφαλίζει την Ελλάδα από την χρήση του Μακεδονία στην επίσημη ονομασία μιας χώρας σε τόσο εύθραυστο περιβάλλον, γιατί να μην παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, με επιμονή της χώρας σε μια ονομασία που θα την διασφαλίζει περισσότερο στα Βαλκάνια και απέναντι στην Τουρκία; Πράγμα που σημαίνει βέτο στην είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Μια τέτοια στάση αφήνει διαδρόμους ανοικτούς για θετικές τοποθετήσεις της Ρωσίας σε καίρια ζητήματα για την χώρα.

Με βάση όλα τα παραπάνω προκύπτει το ερώτημα: Υπάρχει και πώς εκφράζεται μια ανεξάρτητη πολυδιάστατη πολιτική που να εξασφαλίζει κατοχύρωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας της χώρας σε ένα τόσο εχθρικό και δυσμενές περιβάλλον; Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτός πρέπει να είναι ένας γνώμονας για την αξιολόγηση κάθε κίνησης. Κι αν δεν υπάρχει πρέπει να δημιουργηθεί η συνείδηση και η πολιτική κίνηση που να εκφράζει τέτοιες ανάγκες.

 _____________________

(*) Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι στέλεχος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας, πρώην μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»... 

πηγή: e-dromos.gr

 

Ψευδεπίγραφη η «νέα μεταπολίτευση» | του Ρούντι Ρινάλντι

Αχίλλειος πτέρνα η τεράστια κρίση αντιπροσώπευσης και η ανυποληψία που περιβάλλει το πολιτικό σύστημα... 

Η επέτειος των 42 χρόνων από την πτώση της στρατιωτικής χούντας γιορτάστηκε κάπως σεμνά φέτος (πέρυσι ούτε λόγος για γιορτασμούς, υπογράφαμε το 3ο Μνημόνιο…) και ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε μια «νέα μεταπολίτευση» που θα οδηγήσει στην «Ελλάδα του 2021». Ας παρακολουθήσουμε τη σκέψη αυτή για να διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα.

Η μεταπολίτευση του 1974 ήρθε με την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας και όρισε νέους κανόνες στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Αυτή η «μετάβαση» έγινε με ελεγχόμενο τρόπο, παρ’ όλο που υπήρχε μια γεωπολιτική κρίση. Επισφραγίστηκε με το γεγονός της πλήρους ευθυγράμμισης του πολιτικού κόσμου με όσα υπαγόρευε ο συμβιβασμός ανάμεσα σε Αμερικάνους και Ευρωπαίους (να τους αποκαλέσουμε «ιμπεριαλιστές»;). Σε αυτή τη βάση ορίστηκαν νέα όρια και νέες κοινωνικές συναινέσεις για την εύρυθμη λειτουργία και διαιώνιση του μεταπρατισμού.

Πάντως, η διαφορά ανάμεσα στην επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία και την αστική δημοκρατία που την διαδέχθηκε, δεν ήταν ασήμαντη και τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια σφραγίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη λαϊκή κινητοποίηση και την ισχυρή παρουσία ενός μεγάλου δημοκρατικού και αντιφασιστικού ρεύματος αντιαμερικανισμού.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και πολλοί σε πολλές στιγμές μίλησαν για «τέλος της μεταπολίτευσης». Τώρα είναι ο Αλέξης Τσίπρας που διαφημίζει μια νέα μεταπολίτευση. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού: Εδώ και έξι χρόνια έχουμε μια σημαντική καθεστωτική αλλαγή. Η χώρα έχει μπει στην εποχή των μνημονίων και της επιτροπείας. Αυτή η είσοδος σημαδεύει μια νέα καθεστωτική φάση που έχει χαρακτηριστεί και σαν «νέα κατοχή» ή «χούντα» και που πάντως δεν μοιάζει σίγουρα με μια «τυπική» αστική δημοκρατία. Είναι ένα ειδικό καθεστώς όπου τα διάφορα «θεσμικά όργανα» έχουν μετατραπεί σε απλούς πρωτοκολλητές και οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται στα Γιούρογκρουπ, στην Κομισιόν, στα διευθυντήρια και στο Χίλτον. Για να ανακοινωθούν στους παρελαύνοντες υπουργούς οποιασδήποτε κυβέρνησης που πρέπει οπωσδήποτε πρώτα να έχουν προσκυνήσει στην «αλήθεια» των Μνημονίων.

Επομένως, έχει βάση η επίκληση της ανάγκης μιας νέας μεταπολίτευσης που θα γκρεμίσει το καθεστώς που έχει εγκατασταθεί με τα μνημόνια και θα θέσει την χώρα σε μια τροχιά διεξόδου από τα σύγχρονα δεσμά. Αλλά αυτήν εννοεί ο κ. Τσίπρας όταν κάνει λόγο για «νέα μεταπολίτευση»; Όχι βέβαια, αφού εκείνος «κυβερνάει» με δεδομένη την υποταγή του στο μνημονιακό πλαίσιο. Το υπηρετεί και μάλιστα με επιδόσεις που οι προκάτοχοί του δεν μπορούσαν να πιάσουν, αφού η κεντροαριστερή φόρμουλα προσφέρει μεγαλύτερο έργο σε αυτό το καθεστώς μέχρι σήμερα.

Η αχίλλειος πτέρνα

Το πολιτικό και κομματικό σύστημα της χώρας λειτούργησε συμπληρωματικά προς τον εκσυγχρονισμένο μεταπρατισμό και τα τελευταία χρόνια στο καθεστώς της αποικίας χρέους. Η συνενοχή του στηρίζεται στην νομή της εξουσίας και στην πλήρη κάλυψη των συμφερόντων των διεθνών οίκων και των ντόπιων μεγαλο-υπεργολάβων τους. Όλα αυτά σε βάρος της κοινωνίας, με πλήρη απουσία οποιουδήποτε εθνικού παραγωγικού προγραμματισμού, πολιτιστικού σχεδίου κ.λπ.

Η συνενοχή είναι τόση ώστε, πριν από ένα χρόνο ακριβώς, τις βάσεις για το 3ο Μνημόνιο έθεσε μια σύνοδος των αρχηγών όλων των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να ψηφιστεί τελικά από 220 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Αυτά είναι ειδικά συμφωνητικά που τα εκτιμούν πολύ οι δανειστές και ο τροϊκανός κόσμος. Άλλωστε, επιζητούν επίμονα την πλήρη ευθυγράμμιση του πολιτικού κόσμου. Όπως επίσης επιθυμούν να συνταγματοποιηθεί η «κυβερνησιμότητα» και να θωρακιστεί το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και ισοπεδωτικής λιτότητας που θέλουν να εφαρμόζουν.

Αφού, λοιπόν, έκλεισε η αξιολόγηση όπως ακριβώς ήθελαν, τώρα για λίγο ο Τσίπρας μπορεί να κάνει το «παιχνίδι» του, πάντα εντός πλαισίων. Όπου να ‘ναι, άλλωστε, θα γίνει δεκτός με πλήρη δικαιώματα στην «σοσιαλιστική» παρέα… Η πορεία της «ΠΑΣΟΚοποίησης» συνεχίζεται, είναι φανερό το βάδισμα στα χνάρια που άφησε σαν «παρακαταθήκη» ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η «παρεοκρατία» του ΣΥΡΙΖΑ συνδυάζει παπανδρεϊσμό στην κορυφή (κολοβό λόγω αναστήματος) με σημιτισμό στην Οικονομία και αρκετές ενέσεις κουτσογιωργισμού στη ρητορική και τη δημόσια εικόνα εντός Βουλής.

Η αναλογία κάπου εκεί σταματά απότομα. Γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει και τα γεωπολιτικά δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά. Τα περιθώρια που είχε ο Α. Παπανδρέου δεν συγκρίνονται με αυτά που έχει ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος γρήγορα κατάλαβε πως μόνο η πλήρης υποταγή του εξασφάλιζε βιωσιμότητα. Το πρότυπό του είχε άλλη ποιότητα και «ερωτική σχέση» με τους οπαδούς, μονιμότερη και πιο βαθειά. Η «ρέπλικα» δεν το ‘χει. Το ξέρει δεν το ξέρει, δεν έχει σημασία. Οδηγεί με ταχύτητα τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες και ένα τμήμα της κοινωνίας στον αφανισμό. Διαχειρίζεται μια χρεοκοπία νομίζοντας ότι θα καταφέρει για καιρό με αέρα κοπανιστό να κοροϊδεύει, μοιράζοντας ψίχουλα προγραμμάτων και διορίζοντας ημέτερους και κολλητούς σε όλο τον κρατικό μηχανισμό. Το τσουνάμι έρχεται. Δεν βλέπει, δεν θέλει να δει, δεν τον νοιάζει, έχει υπερτιμήσει δυνατότητες και θεωρεί ότι μπορεί να τα καταφέρει; Επίσης δεν έχει σημασία.

Η αχίλλειος πτέρνα βρίσκεται στην τεράστια κρίση αντιπροσώπευσης και την ανυποληψία που περιβάλλει το πολιτικό σύστημα. Αυτή η κρίση, μαζί με τα συνδυασμένα αποτελέσματα της οικονομικής διάλυσης στρωμάτων και τάξεων, αλλά και τα γεωπολιτικά κύματα, οδηγεί σε αποσταθεροποίηση του πολιτικού πεδίου και απρόβλεπτες εξελίξεις. Σε αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στο επίκεντρο μεγάλης λαϊκής αμφισβήτησης. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι εχθρικό απέναντί του και αυτό θα εκφραστεί με πολλούς τρόπους.

Αυτές οι σκέψεις οδηγούν σε ορισμένα συμπεράσματα: Ναι, χρειάζεται μια μεταπολίτευση που θα μας απαλλάξει από το μνημονιακό αποικιακό καθεστώς. Όχι ένα φτιασίδωμά του προς πρότυπα «κυβερνησιμότητας» και δήθεν συμμετοχής του κόσμου. Όρος για τη μεταπολίτευση αυτή είναι το γκρέμισμα (σωστή λέξη και διόλου υπερβολική) του σάπιου πολιτικού συστήματος. Μόνον έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για τη διέξοδο της χώρας.

Ο Τσίπρας έχει εμπλακεί στις μικροπολιτικές ανάγκες παραμονής στην εξουσία ή στην είσοδό του στον προθάλαμο πιο ρευστών κυβερνητικών σχημάτων. Δηλαδή, πολύ μακριά από τις ανάγκες της χώρας, της κοινωνίας, του λαού. Απέναντί τους. Οι όροι μιας νέας βαθιάς και ουσιαστικής μεταπολίτευσης είναι το ζητούμενο και δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα έξω και ερήμην της κοινωνίας. Αυτό είναι το κατεξοχήν ζήτημα που ζητά λύση σήμερα και αύριο.

e-dromos.gr

Φλόγες πολέμου από τον Εύξεινο μέχρι τη Βόρεια Αφρική, του Ρούντι Ρινάλντι

Εντείνονται οι προετοιμασίες – Δυναμώνει η τάση προς τον πόλεμο – Νέος στόχος η Λιβύη

 

Οι συγκρούσεις στη Λιβύη ανάμεσα σε δυνάμεις που αναγνωρίζονται από τη Δύση και τη διεθνή κοινότητα (ΟΗΕ) με δυνάμεις του ISIS, αποκτούν χαρακτήρα πολέμου, ενώ ήδη στο έδαφος της Λιβύης δρουν και συντονίζονται οι ειδικές δυνάμεις Αγγλίας, ΗΠΑ, Ιταλίας και Γαλλίας. Είναι ζήτημα χρόνου να υπάρξει γενικότερη ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή και επέμβαση στη Λιβύη. Φτάνει η στιγμή κατά την οποία το χάος που εξαπολύθηκε το 2011 για να βγει από τη μέση ο Καντάφι, πρέπει να τακτοποιηθεί ώστε να είναι πιο «ελεύθερα» τα χέρια της δυτικής στρατιωτικής μηχανής να προωθήσουν την περικύκλωση ή τον αποκλεισμό της Ρωσίας από την ευρύτερη περιοχή.

Ο πόλεμος στη Συρία καταγράφει νέους συσχετισμούς και η κλιμάκωση της ΝΑΤΟϊκής παρουσίας σε Β. Αφρική και Μεσόγειο σχετίζεται με τον σχεδιασμό που υπάρχει να επεκταθεί και στη Μαύρη Θάλασσα. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι τακτικές κινήσεις (ακόμα και τα ταξίδια συμβολικού χαρακτήρα, π.χ. επίσκεψη Πούτιν στο Άγιο Όρος) αλλά και δηλώσεις αρμοδίων για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα (δηλαδή πόλεμο).

Δεν αποκλείεται καθόλου η τάση προς τον πόλεμο να αποτελέσει πιο σημαντική εξέλιξη για την απορρόφηση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τον καπιταλιστικό κόσμο αλλά και την περιοχή της Μεσογείου, η οποία αποτελεί ένα από τα επίκεντρα του παγκόσμιου ανταγωνισμού, έτσι ώστε να πάρει πιο γενικευμένα χαρακτηριστικά. Ήδη εμπλέκονται σε πολεμικές επιχειρήσεις στρατοί και επιτελεία των βασικότερων στρατιωτικών δυνάμεων-μηχανών. Όλες οι δυνάμεις του G7, πλην της Ιαπωνίας, συν η Ρωσία, τα Αραβικά κράτη, η Τουρκία, όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά και ορισμένες χώρες του πρώην ανατολικού στρατοπέδου. Δεν είναι και λίγα…

Η ΝATOϊκή και η ελληνική παρουσία

Πρόσφατα μόλις, διεξήχθησαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη πολλές «ασκήσεις» του ΝΑΤΟ που, στην ουσία, είναι προπαρασκευαστικές ενέργειες ή καλυμμένες, για τους πολέμους που διεξάγονται ή πρόκειται να γίνουν άμεσα.

Για παράδειγμα, η πολυεθνική άσκηση του ΝΑΤΟ «Phoenix Express 2016». Η άσκηση αυτή είχε ως κέντρο επιχειρήσεων το ΝΑΤΟϊκό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) στη Βάση της Σούδας, συμμετείχαν στρατιωτικοί από Αλγερία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ισπανία, Ιταλία, Μάλτα, Μαρόκο, Μαυριτανία, Τουρκία,Τυνησία και Ελλάδα, με τη φρεγάτα «Έλλη», ομάδες της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών, μία ομάδα της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος και επιτελείς του Αρχηγείου Στόλου και του ΚΕΝΑΠ.

Το σενάριό της ήταν η «διατήρηση και προαγωγή του επιπέδου επιχειρησιακής εκπαίδευσης επί θεμάτων επιχειρήσεων συνθέσεως ναυτικής εικόνας και επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής».

Επίσης, την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώθηκε η πολυεθνική άσκηση «Milex 16», συντονιζόμενη από το Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων της Ε.Ε. (ΕΣΕΕΕ) στη Λάρισα, με αντικείμενό της την προσομοίωση ουσιαστικά της επέμβασης, αφού αναφερόταν χαρακτηριστικά σε «κρίση» σε αφρικανικό κράτος λόγω εθνικών και φυλετικών διαφορών, στο οποίο καλούνται να επέμβουν στρατιωτικές δυνάμεις της Ε.Ε. για… αποκατάσταση της τάξης.

Πριν από λίγες μέρες (31/5) ολοκληρώθηκε στην Κύπρο άλλη άσκηση με την επωνυμία «Αργοναύτης» και τη συμμετοχή δυνάμεων από Ελλάδα, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία και Ουγγαρία –η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ- με αντικείμενο τη συνεργασία σε στεριά, θάλασσα, αέρα, για τη «Διαχείριση Κρίσης στη Μέση Ανατολή» και την «υποδοχή αμάχων από περιοχές κρίσεων».

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε ότι «η Συμμαχία είναι έτοιμη να επέμβει στη Λιβύη, εάν η τωρινή κυβέρνηση της χώρας κάνει ανάλογο αίτημα».

Επίσης, την προηγούμενη εβδομάδα τρεις χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Μάλτα) εξέδωσαν NOTAM, δηλαδή δέσμευση του εναέριου χώρου ουσιαστικά μόνο για στρατιωτικά αεροσκάφη έως τις 8 Σεπτέμβρη. Πυκνώνουν οι στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή.

Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο (που απροκάλυπτα ονομάζονται «ΝΑΤΟϊκά ύδατα) με πρόσχημα την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, εντάσσεται σε όλους τους επιθετικούς προσανατολισμούς του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.

Η Μαύρη Θάλασσα και το ΝΑΤΟ

Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενα σημειώματα από τις στήλες του Δρόμου οι Αμερικανοί πρότειναν σε Ελλάδα και Τουρκία να αποσύρουν τις ναυτικές δυνάμεις από το Αιγαίο, αφού έχει «ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα» και να συνδράμουν στην ενίσχυση της παρουσίας των Δυτικών δυνάμεων στη Μαύρη Θάλασσα και στην αντιμετώπιση της «ρωσικής επεκτατικότητας». Η συνέχεια είναι αποκαλυπτική.

Ο ρόλος της Τουρκίας είναι ιδιαίτερος. Ο Ταγίπ Ερντογάν, σε πρόσφατη συνομιλία του με το γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτεμπεργκ, δήλωσε ότι «δεν έχετε παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα. Η Μαύρη Θάλασσα έχει καταστεί σχεδόν μια ρωσική λίμνη. Αν δεν δράσουμε τώρα, η Ιστορία δεν θα μας το συγχωρήσει». Η απάντηση των Ρώσων ήταν άμεση, διά στόματος του μόνιμου αντιπροσώπου της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ (ναι υπάρχει και αυτή η σχέση…), Αλεξάντερ Γκρούσκο:

«Η Ρωσία θα κάνει τα πάντα στον Εύξεινο Πόντο, ώστε να μη μετατραπεί σε μια λίμνη του ΝΑΤΟ. Σήμερα το ΝΑΤΟ προσπαθεί να κινηθεί με ναυτικά πολεμικά συστήματα στη Μαύρη Θάλασσα. Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη μετατροπή της Μαύρης Θάλασσας σε “ρωσική λίμνη”. Αλλά στο ΝΑΤΟ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Μαύρη Θάλασσα δεν θα γίνει ποτέ “λίμνη του ΝΑΤΟ”, και θα λάβουμε για αυτόν το λόγο όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να εξουδετερώσουμε πιθανές απειλές και προσπάθειες που στοχοποιούν τη Ρωσία από τον Νότο. Ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας αποτελεί παράγοντα ασφαλείας της καταστάσεως στη Μεσόγειο Θάλασσα και στον Νότο».

Όπως γίνεται γνωστό, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, η οποία θα γίνει τον Ιούλιο, η Ρουμανία θα προτείνει τη δημιουργία μιας ΝΑΤΟϊκής ναυτικής δύναμης στη Μαύρη Θάλασσα. Πρόκειται για τακτικό στόλο με πολεμικά πλοία από τη Γερμανία, την Ιταλία, την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρωτοβουλία υποστηρίζεται και από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Π. Ποροσένκο, ο οποίος εξέφρασε την προθυμία του να συμμετάσχει και η χώρα του.

Η αντίδραση της Μόσχας ήταν πάλι έντονη, αφού η επίσημη εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, δήλωσε ότι η Ρωσία θα «δώσει επαρκή απάντηση εξασφαλίζοντας τη δική της ασφάλεια».

Υγρός τάφος η Μεσόγειος

Ανοικτά της Λιβύης, κοντά στις ιταλικές ακτές, σημειώνονται πολλαπλά ναυάγια με εκατοντάδες θύματα. Η σκηνή με το άτυχο κορμάκι του μικρού παιδιού στα χέρια ενός απελπισμένου διασώστη συγκίνησε βαθύτατα ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά οι καραβιές και τα ναυάγια θα συνεχιστούν. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πλοίο-ναυάγιο με 700 πρόσφυγες περισυνελέγη νότια της Κρήτης, γεγονός που δείχνει ότι η ανθρώπινη ροή δεν θα διοχετευθεί όλη προς την Ιταλία. Ακόμα και η όξυνση των σχέσεων Γερμανίας/Ε.Ε.-Τουρκίας μπορεί να επηρεάσει και να προκαλέσει κι άλλα προσφυγικά κύματα, αφού οι δυστυχισμένοι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε γεωπολιτικό… μπαλάκι.

Σε δύο ελληνικά στρατόπεδα, σχεδόν ταυτόχρονα, σημειώθηκαν εξεγέρσεις των φυλακισμένων προσφύγων, στη Μυτιλήνη και στη Σάμο. Τα προσφυγικά στρατόπεδα κάηκαν και οι πρόσφυγες δεν μένουν μέσα σε αυτά. Η ελληνική πλευρά διαδίδει ότι αυτά γίνονται ως αποτέλεσμα συγκρούσεων ανάμεσα σε Αφγανούς και Σύριους.

"δρόμος της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

Κοινωνικές διεργασίες και μείζονα πολιτικά διλήμματα

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα και οι δανειστές πρωταγωνιστούν στο show των ημερών, ένα πιο μόνιμο και πραγματικό θέμα επιζητά απαντήσεις: Ποιες είναι οι αντιδράσεις που συμβαίνουν ή αναμένονται, ποιο το πνεύμα που επικρατεί στην κοινωνία και στις τάξεις του ταλαιπωρημένου λαού; 

Ο λαός ξανασταθμίζει τα πράγματα και αναζητεί διεξόδους πέρα και κόντρα στα… κλασικά

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα και οι δανειστές πρωταγωνιστούν στο show των ημερών, ένα πιο μόνιμο και πραγματικό θέμα επιζητά απαντήσεις: Ποιες είναι οι αντιδράσεις που συμβαίνουν ή αναμένονται, ποιο το πνεύμα που επικρατεί στην κοινωνία και στις τάξεις του ταλαιπωρημένου λαού; 

του Ρούντι Ρινάλντι στο Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

από Ρούντι Ρινάλντι

Ο περισσότερος κόσμος μοιάζει σαν να το έχει πάρει απόφαση: Η κατάσταση θα χειροτερεύσει, τα μέτρα των 9 δισ. τελικά θα φορτωθούν, συντάξεις και δημόσιος πλούτος θα ψαλιδιστούν, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να προχωρά «από επιτυχία σε επιτυχία». Δεν έχει πλέον αυταπάτες, ούτε ίσως ελπίδα για κάτι καλύτερο, αλλά δεν αδιαφορεί, ανησυχεί και προβληματίζεται.

Το πιο ευαίσθητο τμήμα του λαού, αναστοχαζόμενο θέτει το ερώτημα: «Εγώ τι μπορώ να κάνω;». Μοιάζει να επιλέγει την αποστασιοποίηση από την πολιτική, αλλά ακριβέστερα πρόκειται -όπως τόνισε ο Γ. Τσούτσιας στην πρόσφατη εκδήλωση του Δρόμου- για «παράκαμψη της πολιτικής διαδικασίας, τάση αποδέσμευσης από τα χθεσινά διλήμματα και ξαναστάθμισης της κατάστασης από την αρχή».

Με πολλαπλούς τρόπους, σε ένα τμήμα της κοινωνίας εκδηλώνεται διάθεση δοτικότητας και θετικότητας που δεν εξαντλείται στις «καλές στιγμές» που εξέπληξαν τους πάντες (δημοψήφισμα, Προσφυγικό κ.λπ.) αλλά και στην αναζήτηση, με πιο υπόγειες διαδικασίες, μορφών συλλογικότητας και νέου μείγματος πολιτικής δραστηριοποίησης. Το κλίμα της μιζέριας εγκαταλείπεται σιγά-σιγά από ένα τμήμα κόσμου που, παρακάμπτοντας την κεντρική πολιτική σκηνή, γιατί τη θεωρεί σημαδεμένη και εν πολλοίς μπλοκαρισμένη, αναζητά διέξοδο προς άλλες κατευθύνσεις. Παρέες που συζητούν, πολιτιστικές δραστηριότητες, διανοητικές περιπλανήσεις, συνεταιριστικά εγχειρήματα, παρακολούθηση εξειδικευμένων τομέων για λύσεις σε παραγωγικά ζητήματα και εμπειρίες, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο κόσμος αυτός δεν ενδιαφέρεται καθόλου για γενικές καταγγελίες, ενώ ο κλασικός πολιτικός λόγος φαντάζει εντελώς απωθητικός.

Από την ευκολία στην επίγνωση

Οι λύσεις ευκολίας και οι αυταπάτες έδωσαν τη θέση τους σε επίγνωση των δυσκολιών κάθε απελευθερωτικής προσπάθειας καθώς και σε μια ανησυχία για το τι έρχεται μετά, αφού τα γεωπολιτικά ζητήματα έχουν κρούσει ήδη τον κώδωνα του κινδύνου και όλοι διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη ζώνη του πολέμου και των συνεπειών του.

Το δυναμικό αυτό, που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες προβληματιζόμενων και ενεργών ανθρώπων στη χώρα, δεν μπορεί να συγκινηθεί από αυτά που του προσφέρει -και όπως τα προσφέρει- ο πολιτικός κόσμος, δεν μπορεί να κινητοποιηθεί στo πλαίσιo που δραστηριοποιούνται συνδικαλιστικοί φορείς και κομματικές παρατάξεις στους διάφορους χώρους. Πόσοι, για παράδειγμα, ανταποκρίνονται στα καλέσματα για κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα μέτρα ή για την Πρωτομαγιά; Αγώνες που μοιάζουν εικονικοί, αφού δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στην ΓΣΕΕ, ούτε και στα κόμματα που κάθε τόσο καλούν σε ακτιβισμούς και άλλες ενέργειες.

Για παράδειγμα, 1,5 εκατομμύρια άνεργοι και ίσως άλλοι τόσοι νέοι σε δουλειές του ποδαριού, ανασφάλιστοι και χωρίς δικαιώματα, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που έχουν να πληρωθούν μήνες, πόσο εύκολο είναι να «νοιαστούν» για το Ασφαλιστικό; Για ποια ασφάλιση, όταν ξέρουν το περιβάλλον στο οποίο ήδη υπάρχουν και φυσικά σκέφτονται ακόμα και το μεροκάματο που θα χάσουν, όσοι το έχουν. Μια θάλασσα ανθρώπων είναι πολύ μακριά από τα κόμματα και το συνδικαλισμό, δεν πιστεύουν σε αυτά. Αφού, λοιπόν, δεν αποτελούν δεξαμενή ψηφοφόρων του κόμματος ή της παράταξης, θα περιπέσουν στην αδιαφορία του επίσημου πολιτικού και συνδικαλιστικού κόσμου…

Η πεπατημένη κόντρα στην υπαρκτή βάση

Οι κοινοτυπίες των «συγκροτήσεων» στο χώρο της Αριστεράς και οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες και λογικές (ξεχωριστές συγκεντρώσεις, διεκδικητισμός και οικονομισμός αντί συνολικής πρότασης, μετάθεση λύσεων στο χώρο του φαντασιακού μιας επανάστασης που κάποτε θα γίνει, αδιαφορία για την κοινωνία και πολιτικαντισμός για αναπαραγωγή γραφειοκρατιών) είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και βάλτωμα. Τι προτείνουν συνήθως; Μια συγκέντρωση και μια πορεία, μια 48ωρη όταν έρθουν τα νομοσχέδια στη Βουλή, μια «απεργία διαρκείας» στα ΜΜΕ που κρατά λίγα 24ωρα για να σπάσει πανηγυρικά στη συνέχεια, μετάθεση των πρωτομαγιάτικων κινητοποιήσεων για τις 8 Μαΐου, ημέρα Κυριακή… Και βέβαια, λέξεις όπως ξεσηκωμός και ανατροπή σε όλες τις πτώσεις. Στην πραγματικότητα, το μυαλό των επιτελείων δεν είναι σε κάποιον αγώνα, αλλά στις εκλογές. Αν θα γίνουν, τι ποσοστό θα πάρει ο καθένας και τι θα καταφέρει κάθε υποψήφιος. Μιζέρια στο τετράγωνο ή στον κύβο.

Κι όμως, η πραγματική κατάσταση και οι διεργασίες που γίνονται υποδηλώνουν, αν «διαβαστούν», πως υπάρχει η «υλική και κοινωνική βάση» για ένα διαφορετικό, πιο συνολικό πολιτικό κίνημα διεξόδου. Υπάρχουν σημάδια πως στις αναταράξεις που έρχονται, δημιουργούνται όροι -τόσο ως καταστάλαγμα πείρας όσο και ως αποτέλεσμα παρεμβάσεων- να εκδηλωθούν όχι απλές στοιχειακές αντιδράσεις αλλά και δείγματα ενδιαφερόντων εγχειρημάτων με εμβέλειά κατά πολύ μεγαλύτερη από τα σημερινά δεδομένα.

Το ζήτημα είναι πώς θα εκφραστεί, πώς θα πάρει μέρος, μέσα από ποιες διαδικασίες, ποιους στόχους, ποια προτάγματα, ποια πολιτική αυτή η ίδια η κοινωνική βάση που απωθείται, σπρώχνεται στην έξοδο, συντρίβεται από τις πολιτικές που σήμερα εφαρμόζονται. Μόνο η δική της είσοδος στη σκηνή, με τις μορφές του μαζικού λαϊκού κινήματος και ανατρέποντας ποδηγετήσεις και καπελώματα, ακηδεμόνευτη, μπορεί να δώσει διέξοδο και λύσεις. Μόνο που αυτό δεν προκύπτει αυθόρμητα και με αυτοματισμούς. Χρειάζονται σηματοδοτήσεις και διεργασίες που να επενδύουν τα πάντα σε αυτήν την «είσοδο».

Χειρισμοί με την κοινωνία απέναντι

Από τη μια, ένα υπηρετικό πολιτικό προσωπικό που πρέπει να δικαιολογήσει και να περάσει όλα όσα οι δανειστές διατάζουν. Από την άλλη, μια κοινωνία που, σωστά, τα αντιμετωπίζει ως αυτό που είναι: μέτρα διάλυσης της χώρας και της υπόστασης της κοινωνίας. Το χάσμα ανάμεσα στις δύο καταστάσεις προσδιορίζει τη βαθύτερη ουσία της πολιτικής κρίσης που βιώνουμε στην Ελλάδα των μνημονίων.

Η κυβέρνηση Τσίπρα αντέγραψε όλα όσα έκαναν οι παλιοί μνημονιακοί σχηματισμοί και πρόσθεσε απλώς μια πινελιά κεντροαριστερής ρητορικής. Πινελιά αναγκαία (όχι βέβαια ικανή) για να δικαιολογήσει τη συνθηκολόγηση και να συγκαλύψει τη βουλιμία μιας παρέας που ξαφνικά γαντζώθηκε στην κυβερνητική εξουσία. Τείνει όμως να αντιγράψει τις άλλες κυβερνήσεις που πέρασαν και σε κάτι άλλο, στο χρόνο παραμονής τους στην εξουσία που καταγράφεται από το 2010 κοντά στα 1,5 με 2 χρόνια.

Τώρα, με την πλάτη στον τοίχο, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να καταγράφουν τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και τον Αλ. Τσίπρα προσωπικά) σε γρήγορη φθορά, καταστρώνει διάφορους σχεδιασμούς για να διασκεδάσει την κατάσταση. Το πιο αστείο είναι ότι παρουσιάζει όλα όσα κάνει ως «επιτυχία», την κατάσταση ανθηρή και τις εξελίξεις τελείως αισιόδοξες. «Παιδιά χαρά γεμάτα», που λένε, παρέα βέβαια με ουκ ολίγους πρώην ΠΑΣΟΚους που πλάκωσαν και κυριεύουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί ξέρουν τη δουλειά καλά…

Οι δανειστές, βέβαια, δεν θα κάνουν καμιά χάρη στον Τσίπρα. Ας τους έχει εξυπηρετήσει όσο κανείς, αφού περνούν τόσα μέτρα χωρίς μεγάλες αντιδράσεις. Για αυτούς βαραίνουν κι άλλα πράγματα κι όχι ποιος αναλώσιμος θα υπάρχει να πηγαίνει στο Χίλτον για οδηγίες. Για παράδειγμα, γιατί το θέμα του χρέους να το ανοίξουν με τη σημερινή και όχι με μια επόμενη κυβέρνηση, αφού πρώτα προωθήσουν όσα θέλουν; Χρωστάνε τίποτα στον σημερινό ένοικο του Μαξίμου;

Ο τελευταίος παίζει ένα θέατρο πάνω στις υποτιθέμενες αντιθέσεις των θεσμών, οι βασικοί παράγοντες των οποίων τον αδειάζουν καθημερινά. Ενώ εκείνος «καταγγέλλει» το ΔΝΤ, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στην Ουάσιγκτον διαπιστώνουν ότι πρέπει να περάσουν τα μέτρα-«κάβα». Οι ΗΠΑ στηρίζουν το ΔΝΤ, ενώ ο Ομπάμα (όπως και ο Ντράγκι τελευταία) προβαλλόταν σαν μεγάλος φίλος της Ελλάδας. Ζητά από τον φίλο Τουσκ Σύνοδο Κορυφής και παίρνει πανηγυρικά «πόρτα». Διαδίδει ότι θα πάει για πολιτική διαπραγμάτευση φτάνοντας πιθανόν σε πρόωρες εκλογές ή δημοψήφισμα και οι δανειστές γελάνε γιατί δεν τους ενοχλούν τα τερτίπια του και γνωρίζουν καλά τη φθορά του. Αυτοί τον κρατούν κι όχι εκείνος αυτούς…

*Σκίτσο : Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται του Β.Παπαβασιλείου

Ο κάβος και η κάβα…

Η κυβέρνηση αναζητεί πολιτικά δεκανίκια – η κοινωνική κατακραυγή αγγίζει τα όρια της «έκρηξης»…

 του Ρούντι Ρινάλντι

Το πολιτικό προσωπικό και συνολικά το πολιτικό σύστημα υπηρετούν το επιβαλλόμενο καθεστώς της χώρας-αποικίας χρέους και γκέτο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και χωρίς αμφισβήτησή του, θα εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση, θα στήνονται πολιτικές καριέρες, θα σημειώνονται αναδιατάξεις με πολιτικούς και κομματικά μορφώματα να αποβάλλονται ή να εκτινάσσονται.

Ο δικομματισμός πλήρωσε συνολικά το λογαριασμό, το ΠΑΣΟΚ σχεδόν διαλύθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε, η Χ.Α. αναδείχτηκε τρίτο κόμμα, ενώ οι μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν μέση διάρκεια ζωής ενάμιση-δύο χρόνια. Σόιμπλε, Μέρκελ και γενικώς οι… Θεσμοί, «κατάπιαν» αρκετούς πρωθυπουργούς και υπουργούς Οικονομικών τα 6 τελευταία χρόνια.

Ο «κάβος» που είχε να περάσει κάθε πολιτικός δεν ήταν ίδιος. Υπήρχε, όμως, και υπάρχει με μια έννοια, ένας κάβος επικίνδυνος και πηγή πολλών προβλημάτων για όλες τις κυβερνήσεις και τους Θεσμούς: Πολιτικά, οι μνημονιακές πολιτικές και το πολιτικό προσωπικό που τις υπηρετεί είναι ξεκρέμαστες, δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση και στήριξη, συναντούν την αντίθεση και την κατακραυγή της κοινωνίας. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος για τις συστημικές δυνάμεις. Δεν τον έχουν περάσει, ούτε φαίνεται εύκολο το ταξίδι. Η καταστροφή της οικονομίας και των μεσοστρωμάτων μαζί με την αφαίμαξη όλων των μισθοσυντήρητων, η άγρια φορολογία και η διάλυση του δημόσιου κοινωνικού τομέα, το πλιάτσικο που επιβάλλεται στη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά ως αναγκαίες θυσίες για «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη».

Με αυτή την έννοια, υπάρχει σοβαρό πολιτικό ζήτημα στη χώρα, που δεν μπορεί εύκολα να απαντηθεί. Το χάσμα που σημειώνεται, με σημαντικό μέρος της κοινωνίας να μην εκφράζεται, να είναι αντίθετο συνολικά προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις και το καθεστώς που στηρίζουν, δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Τα παραδοσιακά κόμματα, η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, τα προσωποκεντρικά σχήματα που εμφανίζονται, δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό το τμήμα. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος όπου μαίνεται η φουρτούνα. Πάνω σε αυτό το έδαφος προωθούνται πολιτικές λύσεις και διευθετήσεις και σε αυτό το έδαφος εκδηλώνονται η ρευστότητα και οι νέες πολιτικές πρόσκαιρες ισορροπίες.

Η «κάβα» και το άρωμα εκλογών

Ο Αλέξης Τσίπρας υπηρέτησε το σύστημα μέχρι τώρα, καταλάγιασε διά της εξαπατήσεως την κοινωνική δυναμική, διέλυσε την ελπίδα, κέρδισε και τις δεύτερες εκλογές του 2015. Τώρα, φαίνεται η πραγματική όψη της πολιτικής του. Φθείρεται γρήγορα και ο κάβος που αυτός θέλει να ξεπεράσει είναι ο κίνδυνος να έχει την τύχη των προηγούμενων. Η τακτική του, απλή: Να κερδίσει χρόνο όπως-όπως, να καταφέρει να χτίσει ένα ΣΥΡΙΖικό κράτος κατά τα ΠΑΣΟΚικά πρότυπα, να συγκρατήσει τη φθορά του, να μην πάθει ό,τι το ΠΑΣΟΚ (από 44 στο 4%). Τα μέτρα που του ζητούνται να περάσει, η επιπρόσθετη «κάβα» των 3 δισ., προκαλούν πολλούς τριγμούς και όλοι γνωρίζουν πώς με 153 βουλευτές δεν μπορείς να σηκώσεις αυτό το βάρος. Το καράβι φορτωμένο και με την κάβα γέρνει επικίνδυνα…

Επομένως, είναι ζήτημα χρόνου μια επιλογή ανάμεσα σε δύο εκδοχές. Είτε διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος με άλλες δυνάμεις του «κεντροαριστερού χώρου», είτε προσφυγή στις κάλπες με στόχο την διατήρηση ενός υψηλού ποσοστού. Τέτοιου που θα βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα, στο παιχνίδι από άλλη πλέον θέση, αποφεύγοντας την άμεση πτώση της κυβέρνησης. Μια επιλογή εξόδου, δηλαδή, με τις λιγότερες απώλειες. Η πρώτη εκδοχή, αυτή του μοιράσματος της διακυβέρνησης με άλλους του κεντροαριστερού χώρου (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.) προσκρούει στο μέχρι τώρα καλλιεργούμενο κλίμα και τις αντιθέσεις που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσα στο περιβάλλον Τσίπρα και τους άλλους φορείς.

Τις τελευταίες μέρες πλήθυναν τα γεγονότα που δείχνουν μια κρίση στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης. Η αναφορά του Γ. Δραγασάκη, αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, ότι υπάρχει «πολιτικό πρόβλημα» με τα πρόσθετα μέτρα, διορθώθηκε από την κυβέρνηση με τη φράση ότι δημιουργείται μόνο «οικονομικό πρόβλημα». Αν δημιουργείται πολιτικό πρόβλημα, ίσως χρειάζονται πολιτικά ανοίγματα ακόμα και σε οικουμενικά σχήματα… Ακόμα, οι ιδιαίτερα σκληρές δηλώσεις του Πάνου Σκουρλέτη για τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, Στέργιο Πιτσιόρλα, που τον κατηγόρησε ως «τρόικα εσωτερικού», διορθώθηκαν επίσης άμεσα από την κυβερνητική εκπρόσωπο. Τέλος, το κείμενο των 53 (με τον Τσακαλώτο, δηλαδή τον επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, στις τάξεις τους) δείχνει ότι όλοι σκέπτονται την «επόμενη μέρα»…

Από την άλλη, η Ν.Δ. υπό τον Κ. Μητσοτάκη, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός της τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Διεκδικεί εμφανώς τον κεντρώο χώρο, κάνοντας ανοίγματα και προς το Ποτάμι, σηκώνει τους τόνους απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, ζητώντας εκλογές σε μια προσπάθεια να κόψει τις γέφυρες του ΣΥΡΙΖΑ με το «Κέντρο», φροντίζει να αποτρέψει ένα ρήγμα από την ακροδεξιά πτέρυγα. Με λεπτούς χειρισμούς, τα φτιάχνει με τους καραμανλικούς, αδειάζει τους σαμαρικούς αλλά δίνει καίριες θέσεις σε ακροδεξιά στοιχεία όπως οι Γεωργιάδης και Βορίδης…

Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μητσοτάκης δεν ευνοούν τις προτάσεις περί οικουμενικών σχημάτων γιατί αυτά τους αποκλείουν προσωπικά από την πρωθυπουργία. Για αυτό ναρκοθετούν, προς το παρόν, αυτές τις εισηγήσεις και τις καταπολεμούν.

Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανασυγκροτήσει γύρω από τον εαυτό του, στο πλαίσιο της δημοκρατικής συμπαράταξης, όλες τις πτέρυγες των κεντρώων δυνάμεων, ώστε να ξεκολλήσει από το 5% και να εμφανιστεί ως σοβαρός εταίρος στα μετεκλογικά τοπία.

Τα υπόλοιπα κόμματα παίρνουν τα μέτρα τους και προετοιμάζονται για την εκλογική αναμέτρηση που μπορεί να προκύψει. Σε αυτό το μήκος κύματος εντάσσεται και η εμφάνιση νέων σχηματιστών και κομμάτων, που θα επιχειρήσουν την κάθοδο, αυτόνομα ή σε συμμαχία με γειτονικές δυνάμεις.

Τέλος, για να έχουμε μια πιο συνολική εικόνα, ο διεθνής παράγοντας φάνηκε σε σχέση με παλιότερα, αρκετά πιο ευέλικτος το 2015. Απορρόφησε ικανοποιητικά τους κραδασμούς από τρεις εκλογικές διαδικασίες (Ιανουάριος, δημοψήφισμα, Σεπτέμβριος) ενώ σε λίγο παλιότερες εποχές, επέλεγε να αντικαταστήσει τον πρωθυπουργό με έναν άνθρωπο των τραπεζών. Στο κάτω-κάτω οι εκλογικές διαδικασίες προσφέρουν και μιαν εκτόνωση, κερδίζεται χρόνος μέσα στο ίδιο περιβάλλον, εξημερώνονται απείθαρχοι, τροφοδοτείται ο αποπροσανατολισμός· δηλαδή, μια χαρά!

Για τους «παίκτες», βέβαια, λίγη σημασία έχει αν η κοινωνία βουλιάζει και η χώρα βυθίζεται....

 Ρούντι Ρινάλντι / Δρόμος της Αριστεράς