Μια κυβέρνηση που έπρεπε να έχει φύγει, και μια αντιπολίτευση «λαπάς των λαπάδων»

    Ποια όπλα είχε μέχρι σήμερα ο Μητσοτάκης; Στην ουσία ότι «έπαιζε» μόνος του χωρίς αντιπάλους και με αντιπολίτευση εντελώς ανίσχυρη, έως απούσα. Ότι εμφανιζόταν ως αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος τουλάχιστον μέχρι το 2027

 Ρούντι Ρινάλντι*

Η σχετική μεταμφίεση τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, ακριβώς μετά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 26ης Ιανουαρίου και τις εξελίξεις που τροφοδότησε, δημιουργούν ένα νέο σκηνικό. Οι συστημικές δυνάμεις δύσκολα θα το προσπεράσουν χωρίς να «βραχούν», χωρίς να δοκιμαστούν σοβαρά. Αυτό συμβαίνει επειδή το «ακαταδίωκτο» που είχαν θεσπίσει, και η ενεργοποίηση κυβέρνησης – διοικητικού μηχανισμού – δικαιοσύνης για τη συγκάλυψη των αιτιών και των ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών, έχουν ήδη απονομιμοποιηθεί. Σε τέτοιο βαθμό που προκαλούνται ισχυροί τριγμοί, φέρνοντας στην επιφάνεια μια μεγάλη πολιτική και θεσμική κρίση, μια τεράστια κρίση εκπροσώπησης και γενικής δυσπιστίας προς το πολιτικό σύστημα συνολικά. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, όχι επειδή πιέζεται από την αντιπολίτευση, αλλά επειδή υπάρχει αυτό το ενεργό λαϊκό ρήγμα και ακηδεμόνευτο ρεύμα – το οποίο δείχνει μεγαλύτερη αξιοπιστία και σεβασμό στους γονείς των θυμάτων και τον σύλλογό τους παρά στα κόμματα, στους επίσημους θεσμούς, στην «τυφλή» δικαιοσύνη.

Είναι σε όλους κατανοητό ότι αν δεν υπήρχε αυτή η ανεξάρτητη μεταβλητή, αν δεν υπήρχε η δραστηριοποίηση των γονιών και το μεγάλο κίνημα σε όλη τη χώρα, η υπόθεση θα είχε πάρει τη γνωστή άγουσα… Επί δύο χρόνια η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για τη συγκάλυψη της υπόθεσης και την παρεμπόδιση της αλήθειας. Η δε αντιπολίτευση ασχολιόταν κυρίως με τις εσωτερικές υποθέσεις και τις εκλογικές της αποτυχίες. Επιπλέον, και τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) συνδέονται πολλαπλά με τις μνημονιακές πολιτικές, την απαξίωση και ιδιωτικοποίηση του σιδηρόδρομου, τη διάλυση της πολιτικής προστασίας, την υπογραφή αποικιοκρατικών συμβάσεων, την ανυπαρξία κάθε ελέγχου. Ναι, το έγκλημα έγινε στη «βάρδια» της Ν.Δ., που φέρει τις κύριες και βασικές ευθύνες. Αλλά και οι υπόλοιποι δεν έκαναν τίποτα για να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθούν οι ευθύνες. Δεν είναι απλά ανικανότητα ή έλλειψη πείρας. Είναι εκδήλωση μιας βαθιάς συνενοχής.

Μια κυβέρνηση σε κρίση, μια κυβέρνηση που έπρεπε να έχει φύγει…

Ο αναγνώστης θα ξαφνιαστεί από την έκφραση «λαπάς των λαπάδων» που αποδίδεται στην αντιπολίτευση. Δεν είναι δική μου· τη δανείζομαι από τον κ. Μανώλη Κοττάκη. Όπως γράφει σε άρθρο του με τίτλο «Ἡ ρίζα τῆς ἀμφισβητήσεως» στην Εστία (4/2/2025), υπάρχουν «πολῖτες πού βαρέθηκαν τήν ἀντιπολίτευση τοῦ λαπᾶ καί τῶν λαπάδων. Τήν ἀντιπολίτευση τῶν σκοπιμοτήτων καί τῶν βολικῶν προτεραιοτήτων». Δεν απέχει από την πραγματικότητα, διότι ο Μητσοτάκης δεν έχει πιεστεί καθόλου από τη συγκεκριμένη αντιπολίτευση. Πίεση νοιώθει από την κοινωνία που είναι σε κίνηση γύρω από το θέμα των Τεμπών, από το εσωτερικό της Ν.Δ., από τους ψηφοφόρους, από κέντρα των ελίτ, πιθανά και από εξελίξεις που αφορούν και διεθνή κέντρα. Καθόλου από την αντιπολίτευση των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί όμως είναι χαλαρή η στάση της αντιπολίτευσης; Ο βασικός λόγος είναι η πρόσδεση στα ίδια κέντρα (μνημονιακά και ελίτ του τόπου) και οι ιδιαίτερες ευθύνες που αυτά τα κόμματα φέρουν, όντας μέρος του πολιτικού συστήματος που εφάρμοσε τις τελευταίες δεκαετίες αυτές τις πολιτικές. Γεγονός που γνωρίζει καλά ο κ. Μητσοτάκης και η Ν.Δ. και το εκμεταλλεύονται διαρκώς, όσο φυσικά δεν νοιώθουν μια γνήσια λαϊκή πίεση. Τώρα όμως υπάρχει ένα ενεργό τεράστιο ρήγμα, αυτό των Τεμπών, που συμπίπτει με αλλαγές και διεργασίες οι οποίες έχουν ενεργοποιηθεί και από το ωστικό κύμα Τραμπ· κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει τι θα γίνει από τη «συνάντηση» αυτών των «τεκτονικών πλακών»… Το σίγουρο είναι ότι κυοφορούνται εξελίξεις.

Ποια όπλα είχε μέχρι σήμερα ο Μητσοτάκης; Στην ουσία ότι «έπαιζε» μόνος του χωρίς αντιπάλους και με αντιπολίτευση εντελώς ανίσχυρη, έως απούσα. Ότι εμφανιζόταν ως αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος τουλάχιστον μέχρι το 2027. Οι τριγμοί βέβαια είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους (δημοτικές εκλογές, αποχή και πτώση στις ευρωεκλογές κ.λπ.), αλλά ο εκβιασμός ότι μπορεί να αιφνιδιάσει με εκλογές τρόμαζε όλους στην αντιπολίτευση. Τώρα τέτοια φυγή προς τα μπρος από μεριάς Μητσοτάκη δεν μπορεί να γίνει, επειδή είναι στριμωγμένος και σε άμυνα, με ανοικτό το θέμα των Τεμπών –το οποίο παίρνει διαστάσεις πολιτικής κρίσης– και με επίγνωση ότι δεν υπάρχει 41%. Και ότι, ακόμα κι αν φτάσει μέχρι το 2027, θα είναι διαρκώς με την πλάτη στο τοίχο και με ενεργό το θέμα των Τεμπών.

Η στροφή που έκανε η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης μετά την 26η Ιανουαρίου (παραδοχή κάποιων λαθών και χειρισμών, αποδοχή προανακριτικής επιτροπής για τον Τριαντόπουλο), η σωρεία των στοιχείων που άρχισαν να βγαίνουν (και όλα δείχνουν ότι θα συνεχιστούν οι αποκαλύψεις), και η επιμονή στην υποψηφιότητα κ. Τασούλα για πρόεδρο της Δημοκρατίας (υποψηφιότητα άμυνας και οχύρωσης του ίδιου του Μητσοτάκη μπροστά σε όσα έρχονται), δείχνουν μεγάλες και πραγματικές δυσκολίες της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.

● Ο πρωθυπουργός (όλη η χώρα αυτό πιστεύει) έδωσε εντολή στον Τριαντόπουλο να γίνουν όλες οι «εκκαθαριστικές» μπαζωματικές επιχειρήσεις τις πρώτες μέρες μετά το έγκλημα. Δεν μπορούσε κανείς να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία χωρίς διαταγή του πρωθυπουργού και χωρίς άμεση ανάμιξή του.

● Ο πρωθυπουργός είπε συνειδητά ψέματα δύο εβδομάδες μετά, όταν διαβεβαίωνε ότι δεν υπήρχε κανένα παράνομο και εύφλεκτο φορτίο. Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι αυτό ήταν ψέμα. Τώρα λέει ότι τον ενημέρωσε ελλιπώς η Hellenic Train…

● Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να μην ήξερε ποιους διόριζε στην επιτροπή της Βουλής και τη στάση που κράτησαν στη διάρκεια των εργασιών της (Νοέμβριος 2023 – Μάρτιος 2024). Ο κ. Μαρκόπουλος και ο κύριος Τασούλας πρωτοστάτησαν σε ασχήμιες και σε προσπάθειες συγκάλυψης. Τώρα ο Μητσοτάκης αδειάζει κάπως τον Μαρκόπουλο και προβιβάζει τον Τασούλα σε πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν είναι απλά κομματική επιλογή, είναι επιλογή του περιβάλλοντος Μητσοτάκη και Μαξίμου για τις ταραχώδεις καταστάσεις που έρχονται…

● Ο πρωθυπουργός νόμισε ότι μετά από 40-50 μέρες το ζήτημα θα είχε ξεχαστεί, όπως του έλεγε ο Αμερικανός σύμβουλος επικοινωνίας που είχε προσλάβει. Το 41% που πήρε στις εκλογές τον έκανε ακόμα πιο αλαζονικό.

● Ο πρωθυπουργός είναι επικεφαλής της ΕΥΠ. Δεν μπορεί να μην έχει ζητήσει να μάθει και να καμώνεται πως δεν ξέρει τι φορτίο είχε το τρένο, σε ποιον ανήκε, ποιος ο παραλήπτης του. Όχι, αυτό δεν είναι θέμα γενικά της δικαιοσύνης να το ανακαλύψει. Καμία αρμόδια αρχή δεν έκανε το παραμικρό τις πρώτες μέρες. Για όλα έφταιγε ο σταθμάρχης. Τα στοιχεία που ήρθαν στο φως ήταν αποτέλεσμα της έρευνας που έκαναν οι συγγενείς και εμπειρογνώμονες, που δικαιολογημένα έχουν φόβους για τη ζωή τους…

Το αφελές ερώτημα που θέτουν οι κυβερνητικοί παράγοντες «ποιον άραγε να θέλουμε να συγκαλύψουμε;» απαντιέται ευκόλως: Όλο το κύκλωμα, όλους τους μηχανισμούς, όλα τα παράνομα φορτία, όλες τις διασυνδέσεις και υπηρεσίες που είναι αναμιγμένες. Αυτό που δεν υπολόγισαν είναι ότι το μέγεθος και η έκθεση του εγκλήματος δεν μπορούσε να συγκαλυφθεί, εφόσον γονείς και κίνημα είχαν ενεργοποιηθεί.

Το αμέσως φυσιολογικό αίτημα, να φύγει, να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της Ν.Δ., δεν διατυπώθηκε από κανέναν πολιτικό της συγκεκριμένης αντιπολίτευσης. Αυτό προσπαθεί να αποφύγει ο Μητσοτάκης, ποντάροντας και στο γεγονός ότι αυτό δεν διατυπώνεται ευθέως από κανέναν επίσημο βασικό πολιτικό φορέα. Η συστημική συμπολίτευση προχωρά προσεκτικά και «αλληλέγγυα»…

Τα «Τέμπη» δεν πρέπει να παραμείνουν μόνο στο πεδίο της απόδοσης δικαιοσύνης και τιμωρίας (όλων) των υπευθύνων, αλλά να θέσουν και τις βάσεις μιας άλλης, καλύτερης Ελλάδας

Η αντιπολίτευση ως «λαπάς των λαπάδων»

Στη χώρα μας ζούμε το παράδοξο της ουσιαστικής απουσίας αντιπολίτευσης. Η διαφορά του πρώτου κόμματος από το σύνολο των δύο κομμάτων που έπονται είναι μεγάλη (41% ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ+ΠΑΣΟΚ 28,6% Ιούνιος 2023). Επιπλέον έχουμε τυπική αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, με ποσοστό της τάξης 11,4%, αφού εκμεταλλεύτηκε τη διάσπαση-διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πέρα από τα ποσοστά, το κύριο ζήτημα αφορά τη γραμμή και τη στάση των κομμάτων αυτών απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά τους όρκους τους ότι αγωνίζονται για να την νικήσουν. Στις εσωτερικές διενέξεις για ανάδειξη νέων ηγεσιών ή στις διασπάσεις, το κύριο επιχείρημα ήταν ποιος είναι ο ικανότερος να νικήσει τον Μητσοτάκη. Όταν όμως έρχεται η ώρα, και ο Μητσοτάκης είναι τελείως στριμωγμένος, τους πιάνει η υπευθυνότητα. Και δείχνουν ότι δεν θέλουν την πτώση του, δεν θέλουν μια εκλογική αναμέτρηση. Θέλουν τη φθορά του και τη συμμετοχή τους στο συστημικό σκηνικό. Τρία κραυγαλέα παραδείγματα:

• Πρώτο, δεν θέτουν επ’ ουδενί θέμα παραίτησης του Μητσοτάκη, ούτε να φύγει η Ν.Δ. από την κυβέρνηση. Περιμένουν τα πορίσματα, σκέφτονται ποιος και πότε θα κάνει πρόταση μομφής (χρειάζονται 50 βουλευτές και δεν μπορούν να συμφωνήσουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ). Ο Ανδρουλάκης μοιάζει υπεύθυνος διότι σκέφτεται ότι το δικαίωμα να ξανατεθεί θέμα πρότασης δυσπιστίας είναι 6 μήνες, οπότε αν γίνει χρήση τώρα χάνεται ένα ατού της αντιπολίτευσης. Δεν σκέφτεται διόλου ότι η κυβέρνηση πρέπει να πέσει τώρα, όχι να μείνει για άλλους 6 μήνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ λεονταρίζει τάχα για άμεση πρόταση μομφής, ενώ δια της κας Γεροβασίλη ξεπλένει τον κ. Τασούλα, κάνει λόγο για πλημμέλημα και φαίνεται ότι βάζει πλάτες. Στο ευρωκοινοβούλιο τσακώνονται οι δύο πλευρές (δια των κυρίων Αρβανίτη και Μανιάτη) και για το ποιος εμπόδισε ποιον για να φτάσουν να έχουν μια ακρόαση από τον επίτροπο της Ε.Ε. για τις Μεταφορές… δηλαδή τον κ. Τζιτζικώστα! (τόσο πολύ ανέβασαν τον πήχη).

• Δεύτερο, η πιο ρηχή και πιο απολίτικη στάση φάνηκε και στο ζήτημα της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, που συνέπεσε με τον «σεισμό» των Τεμπών. Ο κ. Τασούλας έπρεπε να λογοδοτήσει πρώτα για το τι έκανε στην υπόθεση των Τεμπών, κι όχι να είναι υποψήφιος πρόεδρος Δημοκρατίας υποστηριζόμενος μονάχα από τη Ν.Δ., και να αντιπροσωπεύει την χώρα και την πολιτεία για 5 χρόνια. Αν υπήρχε διάθεση αγώνα και πάλης ενάντια στην κυβέρνηση και αυτήν την υποψηφιότητα, δεν θα υπήρχε διόλου η στάση που τήρησε το ΠΑΣΟΚ, να περιμένει την πρόταση της Ν.Δ. Ούτε μετά θα υπήρχαν διαφορετικές υποψηφιότητες από την αντιπολίτευση για το αξίωμα. Ακόμα περισσότερο, μετά τις 26/1, με δεδομένο ότι υπάρχει μια αλλαγή φάσης, έπρεπε να γίνει το παν για να μην περάσει η υποψηφιότητα Τασούλα, λόγω της άμεσης εμπλοκής του στην υπόθεση των Τεμπών. Μια αποχώρηση των κομμάτων από τη διαδικασία ψήφισης για εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, θα άφηνε τη Ν.Δ. μόνη στη βουλή, και θα καλούνταν ο λαός να κλιμακώσει τον αγώνα για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, να αποδοθεί δικαιοσύνη, να υπάρξει οξυγόνο στην χώρα. Αυτό όμως θα σήμαινε να υπάρχει αντιπολίτευση, και όχι ο «λαπάς των λαπάδων» που λέει ο Κοττάκης.

• Τρίτο, μέχρι τώρα είμεθα «προσεκτικοί». Περιμένουμε πορίσματα, και όταν γίνει μομφή θα την ψηφίσουμε, αλλά δεν θα περάσει με βάση τους συσχετισμούς, και τότε θα περιμένουμε άλλους 6 μήνες «σκληρών αγώνων». Ακόμα και το ΚΚΕ δηλώνει ότι θα ψηφίσει τη μομφή αλλά με άλλο νόημα, δηλαδή και ενάντια στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ (στο μυαλό τους, όχι στην πραγματικότητα). Κατά τα άλλα το ΚΚΕ συνεχίζει να δηλώνει ότι «κάνει μομφή κάθε μέρα στους αγώνες, στο δρόμο» κ.λπ. (δηλώσεις Θ. Κωτσαντή, Μ. Κομνηνάκα, Γ. Δελή) και αυτοανακηρύσσεται «πρωτοπορία (για άλλη μια φορά) στον αγώνα για να μην περάσει η συγκάλυψη» (Κουτσούμπας). Άρα έχουμε πρωτοπορία, όλα καλά… Τέλος, ο Γιάννης Μπαλάφας (ΣΥΡΙΖΑ) στις 30/1, λίγες μέρες μετά τις κινητοποιήσεις, θα δηλώσει: «Να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης, αλλά δεν χρειάζεται να πάμε σε εκλογές. Ας αντικατασταθεί από κάποιον άλλον του κόμματος». Σαν να υποδεικνύει λύσεις ή οδό διαφυγής. Τέτοια σενάρια δίνουν και παίρνουν μέσα στο πολιτικό σύστημα, δείγμα του τι κυοφορείται ή τι συζητείται σε στενούς κύκλους.

Επιπλέον, αυτή η «αντιπολίτευση» αντιμετωπίζει πολύ πολιτισμένα την «παραίτηση» του Τριαντόπουλου, που θα ενεργοποιηθεί όταν συγκροτηθεί ανακριτική επιτροπή της Βουλής. Μέχρι τότε παραμένει υφυπουργός. Τόσο πολύ μας κοροϊδεύουν! Το ότι ο Τριαντόπουλος θα καθίσει σε κάποιο εδώλιο, είναι ένα δείγμα της εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση. Γιατί είναι μια δίωξη σε έναν υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ τότε, που ενεργούσε άμεσα κάτω από εντολές του Μητσοτάκη. Μπορεί λοιπόν να κληθεί και ο Μητσοτάκης στην προανακριτική; Βεβαίως. Αλλά γιατί όλο αυτό να μην τεθεί κάτω από το άμεσο αίτημα της παραίτησης και των δύο τώρα;

Έχει θέσει κανείς το αίτημα της επανακρατικοποίησης του ΟΣΕ;

Ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα είναι υπό διωγμόν. Καταργήθηκαν πολλές γραμμές και ιδιωτικοποιήθηκε η βασική γραμμή Αθήνας-Θεσσαλονίκης, όταν πουλήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ στην ιταλική εταιρεία. Σήμερα μετά από όσα έχουν γίνει, δεν πρέπει να τεθεί θέμα να κρατικοποιηθεί ξανά ο ΟΣΕ, να περάσει στο δημόσιο, να αναδιαρθρωθεί σύμφωνα με ανάγκες ασφαλούς μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων, επέκτασης του σιδηροδρομικού δικτύου; Μια τέτοια κίνηση που θα στηρίζονταν από την Πολιτεία θα αύξανε θέσεις εργασίας, θα τόνωνε και την παραγωγή αφού θα μπορούσαν πολλά τμήματα του δικτύου και των αμαξωμάτων να κατασκευάζονται στη χώρα.

Μοιάζουν ουτοπικά όλα αυτά; Ή είναι πραγματικές ανάγκες που θα ξεπερνούσαν σε μεγάλο βαθμό τη μεταπρατική δομή; Τέτοιες προτάσεις έχουν κατατεθεί από το 1980 (προτάσεις Μανώλη Γλέζου) και αντιμετωπίστηκαν με πλήρη αδιαφορία από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο. Τα Τέμπη, ως «Τέμπη», δεν πρέπει να παραμείνουν μόνο στο πεδίο της απόδοσης δικαιοσύνης και τιμωρίας (όλων) των υπευθύνων, αλλά να θέσουν και τις βάσεις μιας άλλης, καλύτερης Ελλάδας. Μιας Πολιτείας που με σχέδιο και μέθοδο θα προχωρήσει στην ανασυγκρότηση οικονομίας, παιδείας, πολιτισμού, κυριαρχίας. Ο σιδηρόδρομος και εν γένει οι μεταφορές δεν μπορούν να αφεθούν στα χέρια της αγοράς, των πολυεθνικών, των funds, των κυκλωμάτων λαθρεμπορίας, της Κομισιόν… Όπως και άλλοι κρίσιμοι τομείς: ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, υγεία, παιδεία κ.λπ.

Για όλους αυτούς τους λόγους το ρήγμα, η τομή που φέρνει η υπόθεση των Τεμπών, πρέπει να βαθύνει, στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης ενός πιο συνολικού προβλήματος: του υπαρξιακού ζητήματος της χώρας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με ταχυδακτυλουργικό τρόπο ή με ένα θαύμα: απαιτεί τη μέγιστη κινητοποίηση και ενεργοποίηση πνευματικών και ζωντανών εργαζόμενων δυνάμεων της Ελλάδας, σε αντιπαράθεση με όσες δυνάμεις θέλουν να παραμείνουμε σε ένα καθεστώς φθοράς, μαραζώματος, υποτέλειας, διαφθοράς και διαπλοκής.

πηγή: edromos.gr

_________________________________________________

(*) Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

Ρούντι Ρινάλντι: Τα Τέμπη ως ενεργός πολιτικός παράγοντας

     Όταν λέμε «Τέμπη» σήμερα όλοι κατανοούν και αναφέρονται σε ένα συστημικό έγκλημα που έγινε στη «βάρδια» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία με απύθμενο κυνισμό και κινήσεις έντονα παρακρατικές προώθησε ένα «μπάζωμα» και μια συγκάλυψη. 

Ρούντι Ρινάλντι*

Η πολιτική ζωή της χώρας μετά την τεράστια λαϊκή κινητοποίηση σε όλη την Ελλάδα (αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού) μπαίνει σε νέα φάση. Το ενεργό και βαθύ ρήγμα που προκάλεσε το συστημικό έγκλημα των Τεμπών, και ιδιαίτερα η επιχείρηση συγκάλυψής του, προκαλούν έναν σεισμό, ένα μεγάλο πολιτικό ζήτημα. Αυτό αλλάζει πολλά δεδομένα, και σπρώχνει σε μια ουσιαστική αποτίμηση και εκτίμηση της κατάστασης που δημιουργεί και της δυναμικής που προκαλεί.

Τι είναι όμως τα «Τέμπη», και πώς εισέβαλαν στην πολιτική σκηνή της χώρας;

Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής: Τα Τέμπη είναι η πιο εμφανής, η πιο μαζική, η πιο πολυσυλλεκτική διαδικασία και διαθεσιμότητα γύρω από μια πρωτοβουλία που πήραν οι συγγενείς των θυμάτων. Είναι η πιο καθαρή, αποφασιστική, μακρόχρονη συσσώρευση αξιοπιστίας, εμπιστοσύνης και ελπίδας που εκφράζει ένα γνήσιο πάνδημο αίτημα για Δικαιοσύνη, Αλήθεια και Οξυγόνο στη χώρα.

Όταν λέμε «Τέμπη» σήμερα όλοι κατανοούν και αναφέρονται σε ένα συστημικό έγκλημα που έγινε στη «βάρδια» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία με απύθμενο κυνισμό και κινήσεις έντονα παρακρατικές προώθησε ένα «μπάζωμα» και μια συγκάλυψη. Μια επιχείρηση που θυμίζει καθεστωτικές παρεμβάσεις σε ανάλογα εγκλήματα σε άλλες χώρες, όπου η δραστηριοποίηση πολλαπλών μηχανισμών έσπευσε να καλύψει τις ευθύνες και τους άμεσους και έμμεσους αυτουργούς.

Για να γίνουν τα «Τέμπη» αυτό που είναι σήμερα χρειάστηκαν δύο χρόνια απίστευτης προσπάθειας και ηθικού σθένους από τους συγγενείς των θυμάτων. Δύο χρόνια βασανιστικής ανάδειξης στοιχείων που τεκμηρίωναν ευθύνες, παραλείψεις, συγκάλυψη στοιχείων, μπάζωμα κυριολεκτικό και μεταφορικό, αδράνεια της δικαιοσύνης, μπούλινγκ και δολοφονίες χαρακτήρων στις οποίες με περίσσιο θράσος προέβαιναν υπουργοί και βουλευτές της κυβέρνησης. Δύο χρόνια ασύστολων ψεμάτων του ίδιου του πρωθυπουργού, και σιωπής της αντιπολίτευσης. Ένα ολόκληρο σύστημα στην υπηρεσία της συγκάλυψης, για να μην μαθευτεί η αλήθεια: Ποιο φορτίο, τι φορτίο, ποιος παραλήπτης, γιατί έκρηξη, πότε έκρηξη, πόσα βαγόνια, πού είναι τα βίντεο, περίεργες εξαφανίσεις και θάνατοι, απειλές και τρολς απέναντι σε συγγενείς και δημοσιογράφους ή εμπειρογνώμονες.

Για να γίνουν τα «Τέμπη» αυτό που είναι σήμερα χρειάστηκε να ενεργοποιηθούν ανακλαστικά της κοινωνίας από την πρώτη στιγμή. Η συγκίνηση και η οργή για το έγκλημα είχε αγκαλιάσει όλη τη νέα γενιά σε όλη τη χώρα και είχαν ξεκινήσει μεγάλες κινητοποιήσεις από την πρώτη στιγμή. Μετά το απίστευτο καλοκαίρι του 2023 (εκλογές, 41%, επανεκλογή του κυνικού και αναίσχυντου Κ. Καραμανλή τζούνιορ, πλημμύρες και καταστροφές) οι κυβερνώντες νόμισαν ότι τα Τέμπη θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Έκαναν μεγάλο λάθος…

Βαθύ, ενεργό ρήγμα

Το ρήγμα που προκλήθηκε από το μοιραίο δυστύχημα ήταν βαθύ και παρέμεινε ενεργό. Συνέχιζε να το τροφοδοτεί η δράση του συλλόγου των συγγενών και οι πρωτοβουλίες που πήρε. Ο ανιδιοτελής χαρακτήρας των ενεργειών, η μνήμη των νεκρών και ο τρόπος που φέρθηκε η Πολιτεία απέναντί τους, η κραυγαλέα αδιαφορία των κρατικών οργάνων και οι εξόφθαλμες κινήσεις συγκάλυψης, έφεραν αποτελέσματα: Μαζικές συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας, μεγάλο ενδιαφέρον για την υπόθεση, ανάδειξη ανθρώπων που δεν συμπεριφέρονταν με τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι πολιτικοί παράγοντες· που αποδείκνυαν ένα άλλο ήθος και μια ηθική η οποία δεν απορρέει από κανόνες μάρκετινγκ και από πολιτικαντισμούς αίσχιστου είδους.

Η συλλογή 1,5 εκατομμυρίων υπογραφών ήταν ένα ηχηρό σημάδι συσπείρωσης και συνειδητοποίησης. Κανένα κόμμα ή συνδικάτο δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι παρόμοιο. Κι όμως, το έκανε μια μικρή ομάδα συγγενών θυμάτων. Στο δε αίτημα να αρθεί η ασυλία όλων των πολιτικών προσώπων και να αλλάξει ο σχετικός νόμος, τα συστημικά κόμματα αντιτάχθηκαν, το δε ΚΚΕ αρνήθηκε να αρθεί η ασυλία σε όλους τους βουλευτές, αλλά μόνο στους υπουργούς…

Η συναυλία που έγινε στο τέλος του καλοκαιριού στο Καλλιμάρμαρο στην Αθήνα ήταν άλλη μια ένδειξη του πόσο σημαντική ήταν η συσπείρωση κόσμου και νεολαίας γύρω από τα αιτήματα και τους στόχους που έχει προβάλλει η κίνηση των συγγενών. Ήδη το φαινόμενο έπαιρνε τις διαστάσεις ενός κινήματος με διάρκεια, ενός μαζικού κινήματος με πολλές ρίζες σε ολόκληρη τη χώρα. Στα γήπεδα όλο και πιο συχνά υπήρχαν πανό που «μιλούσαν» για τα Τέμπη και το έγκλημα…

Η αποκάλυψη των ηχητικών ντοκουμέντων ήταν μια γροθιά στο στομάχι κάθε πολίτη, αλλά αποτέλεσε και τη θρυαλλίδα ώστε να πάρει τις πραγματικές του διαστάσεις το μαζικό αυτό κίνημα. Το κάλεσμα για συγκέντρωση έξω από τη Βουλή στις 26/1 αγκαλιάστηκε από όλη την κοινωνία, από πολλούς φορείς. Μέσα σε δυο-τρεις μέρες απλώθηκε σε 110 πόλεις και νησιά της χώρας όπου βγήκαν καλέσματα για συμμετοχή. Ακολούθησαν σαν χιονοστιβάδα και καλέσματα σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Στις 26/1 πραγματοποιήθηκε σε όλη την χώρα η μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση της τελευταίας δεκαετίας.

Τα «Τέμπη» λοιπόν σαν έκφραση της κοινωνίας έγιναν πρωταγωνιστής και καταλύτης των εξελίξεων· επέβαλαν ένα νέο πολιτικό σκηνικό, και όλα δείχνουν ότι θα δρομολογήσουν πολλές εξελίξεις. Το μαζικό ακηδεμόνευτο λαϊκό κίνημα, ακόμα και με το δεδομένο επίπεδο συγκρότησης και οργάνωσης, παράγει αποτελέσματα, και δείχνει ότι γίνονται πιο βαθιές διεργασίες μέσα στην κοινωνία.

Αποτελέσματα των Τεμπών

Αποτέλεσμα πρώτο: Τινάχθηκε το καπάκι της συγκάλυψης

Η κυβέρνηση αναγκάζεται σε αναδίπλωση και αλλαγή στάσης. Η ουσία όμως είναι ότι παίρνει τα μέτρα της για τις εξελίξεις που έρχονται. Δεν παραιτείται, όπως θα ήταν αναγκαίο· παριστάνει υποκριτικά πως σκύβει το κεφάλι, σέβεται τους γονείς, περιμένει την δικαιοσύνη να αποφανθεί, επιρρίπτει ορισμένες ευθύνες στην εταιρεία κ.ο.κ. Παράλληλα όμως μιλά δια του πρωθυπουργού-πρωθιερέα της συγκάλυψης για «λαϊκισμό» και για «πολιτική σταθερότητα». Ο νοών νοείτω…

Παράλληλα δε, όπως για 5 χρόνια είχαμε για πρόεδρο την κα Σακελλαροπούλου (με ευρύτατη πλειοψηφία της Βουλής), η οποία είχε επικυρώσει από τις θέσεις που κατείχε στον χώρο της Δικαιοσύνης πλείστα μνημόνια και διατάξεις, τώρα θα έχουμε τον κ. Τασούλα, ο οποίος άμεσα είχε εμπλακεί σε όλες τις προσπάθειες συγκάλυψης των Τεμπών (ταυτόχρονα είναι, και αυτός, ισχυρός θιασώτης των Μνημονίων και της «σωτηρίας» της χώρας, που σαν πρόεδρος της Βουλής την παρέδιδε στον κ. Μενέντεζ…). Η ανάδειξη Τασούλα στην προεδρία δεν τυχαία επιλογή του Μητσοτάκη. Πιθανόν να τον χρειαστεί στα ταρακουνήματα που έρχονται.

Αποτέλεσμα δεύτερο: Όλοι μεταμφιέζονται παίρνοντας υπόψη τα «Τέμπη»

Κυβέρνηση, ΜΜΕ και αντιπολίτευση αναγκάζονται να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα που δημιουργούν τα «Τέμπη». Είτε σαν κίνηση κατευνασμού, είτε σαν νέα γραμμή άμυνας, είτε σαν προσπάθεια εκμετάλλευσης της φθοράς της κυβέρνησης για μικροπολιτικά οφέλη των κομμάτων. Ο Καρνάβαλος ξεκίνησε πιο νωρίς φέτος. Αλλά δεν ξεγελιέται ο κόσμος. Πρόσφατη δημοσκόπηση της εταιρείας MRB έδειξε τα εξής:

– Η Δικαιοσύνη κάνει ό,τι μπορεί για να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση των Τεμπών; Απάντηση: 77% ΟΧΙ.

– Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση των Τεμπών; Απάντηση: 82% ΟΧΙ.

– Λέξεις-συναισθήματα που εκφράζουν περισσότερο τον Έλληνα για το παρόν και το μέλλον της χώρας; Απάντηση: Οργή 46.8%, παραίτηση-απογοήτευση 43%, φόβος 37%.

– Για ποιους λόγους αισθάνεστε οργή; Απάντηση: Διαφθορά 70.7%, καθημερινές δυσκολίες 38.6%, αδικίες 29.6%, κακή δημόσια διοίκηση 29.7%, ανισότητες 21.1%.

– Καταλληλότερος πρωθυπουργός; Απάντηση: Μητσοτάκης 21%, Ανδρουλάκης 7.2%, Κωνσταντοπούλου 6.4%, Κουτσούμπας 4.2%, Βελόπουλος 4.1%, Φάμελλος 4.1%, Λατινοπούλου 3.9%, Κασσελάκης 3.7%, Νατσιός 2%, Βαρουφάκης 2%. Κανένας 34.8%.

Η κρίση αντιπροσώπευσης και η οργή του κόσμου είναι δεδομένες. Η πλήρης δυσπιστία προς κυβέρνηση και δικαιοσύνη για αντιμετώπιση των Τεμπών κολοσσιαία. Η αναξιοπιστία σύσσωμης της αντιπολίτευσης επίσης. Είναι τραγικό να ψελλίζεται στην άκρη των χειλιών (π.χ. από Ανδρουλάκη) η πρόταση να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη η διοίκηση της εταιρείας, και να μην τολμά κανείς να θέσει πολιτικό ζήτημα παραίτησης της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Είναι θλιβερός ο κ. Χαρίτσης, που μιλά για τομή μετά την κινητοποίηση της 26/1, και ζητά αυτό να επενδυθεί σε ένα «λαϊκό μέτωπο» για να νικήσει τη Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές…

Το μαζικό κίνημα των Τεμπών παράγει «οξυγόνο» για όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, για όποιον ενδιαφέρεται για τη ζωή και το δίκαιο στην κοινωνία

Αποτέλεσμα τρίτο: Γιατί τα «Τέμπη» δεν είναι κάτι σαν το 2010-2015

Αν την περίοδο 2010-2015 το αντιμνημονιακό κίνημα βρήκε πολιτική διέξοδο στην ανάθεση σε ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, και του έδωσε ώθηση μέχρι να σχηματίσει κυβέρνηση, σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Έχει βγει μια σημαντική πείρα από τον κόσμο που κινητοποιείται. Πρώτον, έχει χαλαρότερους δεσμούς με το πολιτικό σύστημα, είναι πολύ πιο δύσπιστος απέναντί του, έχει βγάλει συμπεράσματα από το πώς κόμματα και πολιτικοί χρησιμοποιούν το μαζικό κίνημα αδιαφορώντας για τους στόχους και τους πόθους του λαού. Ξέρει να κρατά αποστάσεις από τα κόμματα και να υπερασπίζεται σαν κίνηση και σαν κίνημα τον ακηδεμόνευτο χαρακτήρα του. Δεν θέλει να καπελωθεί από κανέναν. Επομένως οι επιφανειακές κίβδηλες αντιμητσοτακικές φλυαρίες της «αντιπολίτευσης» ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά, δεν μπορούν να συγκινήσουν ή εγκλωβίσουν τον κόσμο της λαϊκής διαθεσιμότητας. Ούτε φαίνεται από πουθενά πως αυτός ο κόσμος θα τροφοδοτήσει ακροδεξιές φωνές και σχήματα.

Αποτέλεσμα τέταρτο: Συντελούνται πιο βαθιές διεργασίες συνειδητοποίησης μέσα από τον αγώνα

Όπως είναι φυσικό, σε κάθε μεγάλο μαζικό κίνημα, ακόμα και σε συνθήκες όπως οι σημερινές, δηλαδή με χαλαρούς ιδεολογικούς πολιτικούς δεσμούς και διάχυτο–όχι ακριβώς αυθόρμητο– χαρακτήρα, συντελούνται βαθύτερες διεργασίες συνειδητοποίησης και πολιτικοποίησης. Σταχυολογώ δυο-τρεις σημαντικές επισημάνσεις στους λόγους των γονέων που μετέχουν στην κίνηση. Στην ομιλία της κυρίας Καρυστιανού στο Σύνταγμα γίνεται λόγος για την ενότητα των Ελλήνων απέναντι στην αδικία και τη συγκάλυψη, για την ενότητα στο ζήτημα των Τεμπών, και διαφαίνεται η αποφασιστικότητα να οδηγηθεί μέχρι τέλους αυτός ο αγώνας, χωρίς να μπλέκεται το κίνημα αυτό στα γρανάζια του πολιτικού συστήματος και των χούγιων που το χαρακτηρίζουν. Στην ομιλία του κ. Παπαχαραλάμπη, που κι αυτός έχασε το παιδί του στο μοιραίο τρένο, γίνεται αναφορά στην αόρατη σύνδεση που είχε η εξέγερση του Πολυτεχνείου στην πτώση της Χούντας με την ελπίδα τα «Τέμπη» να αποτελέσουν «σπίθα για να αλλάξει η πατρίδα μας». Εδώ δεν πρόκειται για απλό αίτημα δικαιοσύνης, αλλά για την ανάγκη να αλλάξουν βαθιά και ριζικά πολλά πράγματα στη χώρα.

Ανάγκες των Τεμπών

Όσον αφορά τις ανάγκες του κινήματος των Τεμπών, ως πιο ορατής και πιο μαζικής εκδήλωσης της σημερινής δεδομένης λαϊκής διαθεσιμότητας, μπορούμε να σημειώσουμε τα ακόλουθα:

• Πρώτον, η συνειδητοποίηση ότι το κίνημα αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα που δημιουργεί αποτελέσματα και γεγονότα, ότι αποτελεί έναν σημαντικό συντελεστή στο πολιτικό σκηνικό, οδηγεί και στο ερώτημα κατά πόσο μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος και να προχωρήσει. Τα πράγματα σε διαδικασίες υποκειμενοποίησης και συγκρότησης δεν προχωρούν με διατάγματα ή παραινέσεις, αλλά με διεργασίες που έχουν τους ρυθμούς ωρίμανσής τους· από αυτήν την πλευρά, έχει τεράστια σημασία να υπάρξει σεβασμός των ρυθμών, των χρόνων και κυρίως του ακηδεμόνευτου χαρακτήρα που έχει αυτό το κίνημα. Οι «βιαστικοί» που θα θελήσουν να το «εκφράσουν», ή ακόμα χειρότερα να το «καθοδηγήσουν», θα προσφέρουν χείριστη υπηρεσία.

• Δεύτερον, είναι αναγκαίο να επιδιωχθεί μια μεγάλη συνάντηση με πλήθος από άλλες κινήσεις και αντιστάσεις που υπάρχουν σε διάχυτη μορφή σε όλη τη χώρα. Όχι μια συνάντηση με στενό οργανωτικό χαρακτήρα, αλλά ωρίμανσης όρων και στόχων κοινών, μέσα από διεργασίες και πρωτοβουλίες που θα διευκολύνουν μια πραγματική γνωριμία, μέσα σε πνεύμα σεβασμού και αμοιβαιότητας, μακριά από πολιτικάντικες λογικές καταγραφών κ.λπ. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη επαφής, σύγκλισης, συνεννόησης, συντονισμού και σύνθεσης.

• Τρίτον, για να διατηρηθεί ο μαζικός και ακηδεμόνευτος χαρακτήρας του κινήματος πρέπει να βρει τρόπους να εκφράζεται με πλατύ δημοψηφισματικό τρόπο σε μεγάλα και σοβαρά προβλήματα. Αυτός ο τρόπος θα δώσει μεγάλες ανάσες (οξυγόνο) σε πάρα πολλές μικρές και μεγάλες συλλογικότητες και προσπάθειες που θέλουν να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους και να συμβάλλουν παράλληλα σε ένα μεγάλο ευρύ εγχείρημα, έξω από τις προδιαγραφές του υπάρχοντος σημαδεμένου πολιτικού συστήματος και σε αυτονομία από αυτό. Οι Σειρήνες της δήθεν αντιπολίτευσης, τα κεντροαριστερά σενάρια και εκδιπλώσεις δεν πρέπει να σαγηνευόσουν το κίνημα που αναδύεται.

• Τέταρτον, είναι αναγκαίο να αντιμετωπιστεί με κάποιο τρόπο η ταραγμένη πολιτικά και ιδεολογικά συγκυρία και τα ραγδαία γεγονότα που συντελούνται. Ενώ είναι απαραίτητη μια ιδεολογική και πολιτική πύκνωση, είναι κατανοητό ότι οι ρυθμοί του κινήματος δεν θα είναι ενιαίοι στα διάφορα μέρη του. Κι όμως, οι εξελίξεις θα επηρεαστούν και από αυτά τα μεγάλα γεωπολιτικά κύματα και εξελίξεις. Επομένως πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι το Πολιτειακό ζήτημα έχει σχέση με το ποια είναι η θέση της χώρας στον σύγχρονο κόσμο· ότι το ζήτημα της Δικαιοσύνης συνδέεται με χίλια νήματα με το καθεστώς της ουσιαστικής ανισότητας που υπάρχει μέσα στην κοινωνία, ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους και τα κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος· ότι το Πολιτειακό, το πολιτικό, το κοινωνικό, το ψηφιακό, το περιβαλλοντικό, το εθνικό, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, το γεωπολιτικό δεν είναι ζητήματα που αφορούν ειδικούς στο καθένα από αυτά, αλλά πρέπει να κατανοηθεί η ανάγκη της σύνθεσης και συνολικοποίησής τους μέσα από απλές και βασικές έννοιες-προτεραιότητες όπως Δημοκρατία, Εθνική Κυριαρχία, Ανεξαρτησία, Παραγωγική ανασυγκρότηση, Δημογραφικό, Ασφυξία της περιφέρειας, διεύρυνση ανισοτήτων και φτωχοποίηση.

Σύνοψη

Στις 26/1 Ιανουαρίου το μαζικό κίνημα των Τεμπών παρήγαγε «οξυγόνο» για όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, για όποιον ενδιαφέρεται για τη ζωή και το δίκαιο στην κοινωνία, για όποιον θέλει να θυμάται και να ονειρεύεται. Ο δρόμος που έχουμε μπροστά δεν είναι εύκολος, αλλά είναι ενδιαφέρων, και μπορούμε να κάνουμε πολλά· είναι στο χέρι του καθένα και της καθεμιάς να συμβάλλει σε ένα πρωτότυπο ευρύ πλατύ κίνημα και εγχείρημα που θα σημαδέψει θετικά τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς. Η χώρα έχει ανάγκη από μια νέα μεγάλη μεταπολίτευση.

πηγή: edromos.gr

_________________________________________________

(*) Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ / Γεωπολιτική-Γεωοικονομία & Γεωστρατηγική στη Ψηφιακή "Εποχή" - Προκλήσεις & Δυστοπίες για τις Κοινωνίες

    Μια εκπομπή για την Γεωπολιτική-Γεωοικονομία & Γεωστρατηγική στη Ψηφιακή "Εποχή" - ντοκουμέντο, με τον Δημοσθένη Σταμάτη , Ομ. Καθηγητή του Τμήματος Μηχανικών Πληροφορικής & Ηλεκτρονικών Συστημάτων Πανεπιστημιακού Κέντρου Διεθνών Προγραμμάτων Σπουδών, πρώην ΔΙ.ΠΑ.Ε., στην εκπομπή "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" του δημοσιογράφου Γιώργου Σαχίνη στην ΚΡΗΤΗ TV.

Οι μεγάλες προκλήσεις σε παγκόσμια κλίμακα αλλά και στην Ελλάδα και τα ανοιχτά πεδία σε γεωπολιτική, γεωστρατηγικές στοχεύσεις, τις κοινωνίες και τα κομβικά ζητήματα Δημοκρατίας

• Οι μεγάλες τεχνολογικές αναδιαρθρώσεις και η συστημική κρίση . Η "παραδοξότητα" των κοινών δρόμων σε Δύση και Ανατολή , πέρα και πάνω από τις ορατές και οξύτατες κατά τα άλλα γεωπολιτικές αντιθέσεις

• Τεχνητή νοημοσύνη: πύλες κυριαρχίας και παράθυρα απελευθέρωσης / «Τεχνητή νοημοσύνη», πόσο νοημοσύνη και ζητήματα νοήματος. Ποιός και πόσο έχει τον έλεγχο. Ποιός είναι πιό ισχυρός ο «Άνθρωπος» ή η «μηχανή»;

• Η αναγκαιότητα μίας άλλης οπτικής σε αντίθεση με τον λογιστικό συμψηφισμό υπέρ και κατά της τεχνολογίας

• Τι σημαίνει η θεμελιώδης αλλαγή της οργάνωσης του χρόνου και του χώρου

• Οι νέες πολεμικές τεχνικές, η ταχύτητα αποφάσεων και ο έλεγχος (;) του επιπέδου κλιμάκωσης

• Τα συστήματα - πλατφόρμες πληρωμών, τα ψηφιακά νομίσματα και ο βιοπολιτικός έλεγχος

• Εξάρτηση και τεχνολογικές - βιομηχανικές εξελίξεις

• Η μεγάλη αντίφαση της τεχνολογικής επανάστασης και του παγκόσμιου δικτύου πλατφορμών : Οι τεράστιες δυνατότητες για τις κοινωνίες και ταυτόχρονα η υπαγωγή και ο έλεγχος από τα ολιγοπώλια ακόμη και της δημόσιας έκφρασης

• Η Ελλάδα στη ψηφιακή εποχή, η ψηφιοποίηση του κράτους. Τα δεδομένα και η ασφάλειά τους

• Η χρήση του εξιδεικευμένου δυναμικού – νησίδες / ζώνες και το μοτίβο του ψηφιακού νομαδισμού

Ευνοούνται οι τάσεις ζωνοποίησης της χώρας; Υδροκέφαλη Αθήνα και κάποιες ζώνες ; Στο στούντιο των "Αντιθέσεων" ο Κώστας Δημητριάδης , Δρ. του Πανεπιστήμιου Μάντσεστερ, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός-Μηχανικός Η/Υ , μέλος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου για το Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του -21ου αιώνα Στην εκπομπή καταθέτουν την οπτική τους οι :

• Δημοσθένης Σταμάτης , Ομ. Καθηγητής του Τμήματος Μηχανικών Πληροφορικής & Ηλεκτρονικών Συστημάτων Πανεπιστημιακού Κέντρου Διεθνών Προγραμμάτων Σπουδών, πρώην ΔΙ.ΠΑ.Ε.


• Ρούντι Ρινάλντι, θεωρητικός αναλυτής και μέλος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου για το Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα

• Αντώνης Μαυρόπουλος, Σύμβουλος Κυκλικής Οικονομίας, συγγραφέας του βιβλίου "Τεχνητή Νοημοσύνη: Άνθρωπος – Φύση – Μηχανές”

 "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη στην ΚΡΗΤΗ TV

πηγή: ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ στο youtube

Η «αγία ευρωπαϊκή οικογένεια» και η συμπληρωματικότητα της Ελλάδας

     Έχουμε ένα μεγάλο σόι στην Ε.Ε. (Δεξιά, Σοσιαλιστές, Φιλελευθέρους) που, παρά τους καυγάδες και τις αντιπαραθέσεις, βρίσκει γλώσσα συνεννόησης για να προχωρήσει κερδοφόρα η «οικογένεια» και οι δοσοληψίες της. Χωρίς να υπάρχει ένας μεγάλος Νονός, ο συνεταιρισμός των 3 οικογενειών εγγυάται πως η Ευρώπη, δηλαδή η Ε.Ε., θα προχωρήσει στις ράγες που έχουν ήδη στρωθεί. 

Ρούντι Ρινάλντι ^

Η λέξη «οικογένεια» χρησιμοποιήθηκε δύο φορές από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στις δηλώσεις του μετά τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στις 27/6. Την πρώτη φορά αναφέρθηκε στην ευρωομάδα της Δεξιάς («ήμουν ένας εκ των δύο διαπραγματευτών για λογαριασμό της πολιτικής οικογένειας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος»), και τη δεύτερη στις τρεις παρατάξεις (Δεξιά, Σοσιαλιστές, Φιλελεύθεροι) που υποστήριξαν την τριπλέτα της νέας ηγεσίας της Κομισιόν – η οποία πρέπει να εγκριθεί και από το ευρωκοινοβούλιο, κάτι που θεωρεί σίγουρο ο κ. Μητσοτάκης. Είπε συγκεκριμένα: «Το γεγονός ότι οι τρεις σημαντικές πολιτικές οικογένειες στηρίζουν την κυρία φον ντερ Λάιεν δίνει και τα μέγιστα δυνατά εχέγγυα για την εξασφάλιση της πλειοψηφίας που απαιτείται στη μυστική ψηφοφορία, που θα λάβει χώρα σε δυόμισι εβδομάδες από τώρα».

Άρα έχουμε ένα μεγάλο σόι στην Ε.Ε. που, παρά τους καυγάδες και τις αντιπαραθέσεις, βρίσκει γλώσσα συνεννόησης για να προχωρήσει κερδοφόρα η «οικογένεια» και οι δοσοληψίες της. Χωρίς να υπάρχει ένας μεγάλος Νονός, ο συνεταιρισμός των 3 οικογενειών εγγυάται πως η Ευρώπη, δηλαδή η Ε.Ε., θα προχωρήσει στις ράγες που έχουν ήδη στρωθεί. Είναι οι ράγες της «Ακραίας Ευρώπης»: Μεγαλύτερη προετοιμασία της Δυτικής Συμμαχίας για πολεμικές αναμετρήσεις στο ευρωπαϊκό έδαφος ή όπου αλλού χρειαστεί, μεγαλύτερη στήριξη στην Ουκρανία και πιο ακραία εχθρότητα προς τη Ρωσία, μεγαλύτερη συμπληρωματικότητα και υποτέλεια στους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ (ήδη ο Ολλανδός Ρούτε θα πάρει τη θέση του Νορβηγού Στόλτενμπεργκ ως γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ). Και φυσικά μεγαλύτερη φτωχοποίηση μέσα από τα προγράμματα λιτότητας και στρατιωτικοποίησης της οικονομίας. Μαζί με αυτά, μεγαλύτερη καταρράκωση κάθε ίχνους δημοκρατίας, και αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής. Μια Ευρώπη πιο Δεξιά, πιο φιλοαμερικανική, πιο ΝΑΤΟϊκή, πιο αντιρωσική, πιο αντιδημοκρατική, πιο αντεργατική, πιο αυταρχική.

Πόσο ενωμένη είναι η «οικογένεια»;

Τα χαμόγελα αισιοδοξίας μετά την απόφαση να ξανατεθεί επικεφαλής της Κομισιόν η Γερμανίδα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, να τοποθετηθεί ο Πορτογάλος Αντόνιο Κόστα στην προεδρία του Συμβουλίου και επίσης να επιλεγεί η Εσθονή κα Κάγια Κάλας ως Ύπατη Εκπρόσωπος για θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, δείχνει τον συγκερασμό ανάμεσα στις 3 οικογένειες, ώστε να έχουν υπό τη διεύθυνσή τους την Ε.Ε. τα επόμενα 5 χρόνια. Δείχνει έναν συγκερασμό ανάμεσα σε πολιτικούς χώρους οι οποίοι διατείνονται ότι έχουν διαφορές, που όμως εξατμίζονται μπροστά στην προγραμματική συμφωνία τους για την πορεία της «Ακραίας Ευρώπης».

Παρόλα λοιπόν τα αισιόδοξα χαμόγελα και τις δηλώσεις ευχαριστίας των τριών επιλεγμένων της «αγίας οικογένειας» που κυβερνά την Ε.Ε., υπάρχουν πολλές σκιές για τις οποίες δεν κάνουν πολύ λόγο. Σκιές που δείχνουν πως, παρά τη συμφωνία στη γενική κατεύθυνση, κάθε δύναμη (ή καλύτερα, κάθε διαφορετική «φωλιά» της σημερινής Ευρώπης) έχει τις δικές της προτεραιότητες. Μπορεί το κομπρεμί σε επίπεδο οργάνων και εκπροσωπήσεων στα όργανα της Ε.Ε. να δείχνει πως υπάρχει κοινή γλώσσα, όμως συνεχίζουν να υπάρχουν αντιθέσεις και μεγάλα προβλήματα που δεν ξεπερνιούνται εύκολα. Πρώτα απ’ όλα, οι εξελίξεις στη Γαλλία και το τι σχήμα θα προκύψει. Δεύτερον, τι θα γίνει με την Ιταλία, που φαίνεται πως έχει μείνει εκτός «μοιρασιάς» (αλλά είναι απαραίτητη στην φον ντερ Λάιεν διότι η ψηφοφορία στην ευρωβουλή είναι κάπως επισφαλής). Είναι λοιπόν σε εξέλιξη ένα μεγάλο παζάρι με τη Μελόνι αλλά και την ευρωομάδα των αφού ώστε να εξασφαλιστούν οι αναγκαίες ψήφοι για την εκλογή της φον ντερ Λάιεν, γιατί υπολογίζεται ότι περίπου 50 ευρωβουλευτές του συνασπισμού των «3 οικογενειών» μπορεί να μην ψηφίσουν την κοινή τους πρόταση.

Πιο σοβαρή όμως περίπτωση αντιθέσεων και διεργασιών ήταν η κίνηση Γερμανίας και Γαλλίας να θέσουν σε αμφισβήτηση σημεία και διατυπώσεις της «στρατηγικής ατζέντας» που είχε συμφωνηθεί και τελικά υιοθετήθηκε, μετά από διαφωνίες που εκφράστηκαν από άλλες χώρες. Τι σημαίνει μια τέτοια κίνηση; Το πραγματικό κέντρο της ΕΕ, οι δύο ισχυρότερες χώρες (και οι πιο τραυματισμένες πολιτικά από τις τελευταίες ευρωεκλογές), θα πορευτούν διασφαλίζοντας εντελώς τις δικές τους προτεραιότητες, και δεν πρόκειται να συμβαδίσουν σε κάποιο κοινό «ευρωπαϊκό» διάδρομο γυμναστικής. Αυτό αφορά ιδιαίτερα οικονομικές επιλογές, αλλά και εξοπλιστικές επιλογές. Επομένως σχεδιασμοί για «ευρωπαϊκές άμυνες», για «ευρωπαϊκούς αμυντικούς θόλους», για «ευρωπαϊκά ομόλογα τροφοδότησης μεγάλων προγραμμάτων στρατιωτικού χαρακτήρα» θα περάσουν μόνον εφόσον θα συγκλίνουν ή θα εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των δύο αυτών χωρών. Η «νότα» που πρόβαλαν από κοινού στη σύνοδο κορυφής ξάφνιασε τους υπόλοιπους, αλλά έγινε σαν προειδοποίηση για τον τρόπο που θα προχωρήσουν οι «συμφωνίες».

Πλήρης ΝΑΤΟποίηση της Ευρώπης

Για να έχουμε μια εικόνα: Αύριο 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου έχουμε βουλευτικές εκλογές στην Γαλλία (Α΄ και Β΄ γύρος αντίστοιχα), ενώ στις 4 Ιουλίου έχουμε εκλογές στην Αγγλία (και οι δύο χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ). Στις 9-11 Ιουλίου θα γίνει σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, όπου και εκεί το κύριο θέμα θα είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, η δέσμευση για παραπέρα ενίσχυσή της από τους Ευρωπαίους και η μετατροπή της Ε.Ε., της οικονομίας και του προσανατολισμού της σε ένα παράρτημα των αναγκών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Φυσικά δεν λείπουν δηλώσεις «διαφοροποιήσεων» ή τοποθετήσεις για «αυτόνομο ρόλο της Ε.Ε.» που όμως η ίδια η πραγματικότητα διαρκώς διαψεύδει. Η συμπληρωματικότητα της Ε.Ε. προς τις στοχεύσεις των ΗΠΑ, και ιδιαίτερα στην πορεία σπονδυλωτών επεισοδίων πολέμων ενάντια στη Ρωσία επί ευρωπαϊκού εδάφους, όπως και η πλήρης ΝΑΤΟποίηση της Ευρώπης, είναι ήδη γεγονός.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το γαλλικό Νέο Λαϊκό Μέτωπο στο πρόγραμμά του δεν αναφέρει καν τη λέξη ΝΑΤΟ, ενώ συναινεί και στη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία… Όπως εξάλλου τόνιζαν Νορβηγοί δημοσιογράφοι, με τους οποίους είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, η «ΝΑΤΟευφορία» στις σκανδιναβικές χώρες έχει προχωρήσει πολύ. Στις χώρες αυτές έχουν πολλαπλασιαστεί οι βάσεις των ΗΠΑ: από 4 στη Νορβηγία έφτασαν τις 12, στη Σουηδία υπάρχουν ήδη 17, στη Φινλανδία 13 και στη Δανία 3. Ήδη γίνεται λόγος ευρύτατα για «ΝΑΤΟϊκά εδάφη» και σε αυτήν την περιοχή, που θεωρούνταν πιο ανεξάρτητη από τις δομές ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, και πάντως όχι σε τόσο απόλυτο βαθμό προσδεμένη με αυτές.

Μπορεί το κομπρεμί σε επίπεδο οργάνων και εκπροσωπήσεων στα όργανα της Ε.Ε. να δείχνει πως υπάρχει κοινή γλώσσα, όμως συνεχίζουν να υπάρχουν αντιθέσεις και μεγάλα προβλήματα που δεν ξεπερνιούνται εύκολα

Ο χαρούμενος λαγός Μητσοτάκης

Εν τέλει κάθε χώρα, ανάλογα με το μέγεθος και την ισχύ της, ή κάθε «φωλιά χωρών» (σκανδιναβικές, βαλτικές, Πολωνία, βαλκανικές, Αγγλία, ευρωπαϊκός Νότος με Ιταλία και Ισπανία), προσπαθεί να κατοχυρώσει θέσεις και να έχει έναν ρόλο εντός της Ακραίας Ευρώπης. Έτσι στην ψηφοφορία για τη νέα διοίκηση της Ε.Ε. η Μελόνι καταψήφισε τις προτάσεις για Κόστα και Κάλας, ενώ απείχε στην ψηφοφορία για την φον ντερ Λάιεν: θέση διφορούμενη, αφού αφήνει ανοικτό το θέμα των παζαριών μέχρι τις 17-18 Ιουλίου που θα έχουμε την ψηφοφορία στην ευρωβουλή (με μυστική ψήφο). Οι γέφυρες ανάμεσα σε φον ντερ Λάιεν και Μελόνι υπάρχουν από καιρό. Από την άλλη ο Όρμπαν ψήφισε υπέρ για τον Κόστα, και κατά για την φον ντερ Λάιεν και την Κάλας.

Και μένει ο Μητσοτάκης να είναι χαρούμενος και αισιόδοξος αφού έπαιξε τον ρόλο του «διαπραγματευτή» τόσο στην «στενή» οικογένεια του ΕΛΚ, όσο και στον συνασπισμό των 3 οικογενειών. Είχε όμως έναν ακόμα ρόλο: μαζί με τον Πολωνό πρωθυπουργό κ. Τουσκ εισηγήθηκε προτάσεις για την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής αντιαεροπορικής άμυνας, ενός ευρωπαϊκού «θόλου» αποτροπής επιθέσεων εντός της Ευρώπης. Δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται λόγος για τέτοιους σχεδιασμούς. Ούτε είναι προτάσεις που ρίχνονται χωρίς να έχουν κάποιο σπρώξιμο από μεγάλες στρατιωτικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις του χώρου αυτού, και ιδιαίτερα δυνάμεων που έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν τεχνολογικά και επιχειρησιακά τέτοιες προτάσεις (π.χ. Γερμανία).

Τέτοιου είδους προτάσεις για «κοινή ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία» γίνονται πάντα στο όνομα μιας τάχα αυτονομίας απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά οι τελευταίες δεν μπορούν να παρακαμφθούν. Ίσα-ίσα, όλα εντάσσονται σε συμπράξεις και σε συμπληρωματικό ρόλο με τις ΝΑΤΟϊκές δομές. Οι Μητσοτάκης και Τουσκ λειτουργούν ως λαγοί τέτοιων σχεδιασμών. Επίσης βλέπουμε πως ο Έλληνας πρωθυπουργός έρχεται κοντά με μια από τις πιο φιλοπόλεμες και εμπλεκόμενες σε μεγάλο βαθμό στον πόλεμο της Ουκρανίας δυνάμεις, την Πολωνία. Οποιοιδήποτε τέτοιοι σχεδιασμοί και προγράμματα θα στρέφονται ενάντια στη Ρωσία αποκλειστικά, και θα μετατρέπουν την Ευρώπη σε ένα απέραντο στρατόπεδο ή και θέατρο μιας μεγάλης κλιμάκωσης του πολέμου. Ίσως και ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου…

Οι προτάσεις για «κοινή ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία» γίνονται πάντα στο όνομα μιας τάχα αυτονομίας απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά στην πραγματικότητα εντάσσονται σε συμπράξεις και σε συμπληρωματικό ρόλο με τις ΝΑΤΟϊκές δομές

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά που αφορά την Ελλάδα

Την ίδια στιγμή που γίνεται λόγος για «ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα», για «διασφάλιση της ειρήνης και της άμυνας της Ευρώπης», με τον Έλληνα πρωθυπουργό να πρωτοστατεί, στη Βουλή αποφασίζεται μια μεγάλη εξοπλιστική παραγγελία από τις ΗΠΑ για ακόμα περισσότερα F35 και σκάφη Constellation. Και εδώ τίθεται ένα σημαντικό, ας πούμε ποιοτικό ζήτημα: Η Ελλάδα μετατρέπει όλες τις στρατιωτικές υποδομές και δυνάμεις της σε ένα συμπληρωματικό μέρος της αμερικανικής και ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής. Υπάγεται όλο και περισσότερο στη ΝΑΤΟϊκή δομή και αφαιρεί δυνατότητες αποτροπής και διαφοροποιημένης αμυντικής δυνατότητας. Οι προτάσεις για δημιουργία «ευρωπαϊκών» δομών –που ήδη στρέφονται όλες προς την ενίσχυση της Ουκρανίας και του παρατεταμένου πολέμου ενάντια στη Ρωσία– καταργεί ακόμα παραπέρα την όποια αυτονομία διάθεσης και διάταξης των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων (ιδιαίτερα απέναντι στην τουρκική απειλή). Ό,τι παραγγέλλουμε δεν υπηρετεί ένα σχέδιο ενίσχυσης, αλλά ένα σχέδιο συμπληρωματικότητας και χρησιμοποίησης του οπλισμού που παραγγέλλουμε στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.

Όπως αναφέρει ο κ. Δένδιας στη συνέντευξή του στην Καθημερινή, στις 23/6/2024: «Για την Ελλάδα αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα η ενίσχυση των ευρωπαϊκών μηχανισμών άμυνας και ασφάλειας και του ευρωπαϊκού αμυντικού βραχίονα. Γι’ αυτό προωθήσαμε την Επιχείρηση ΕΙΡΗΝΗ, γι’ αυτό έχουμε κεντρικό ρόλο στην Επιχείρηση ΑΣΠΙΔΕΣ, για αυτό υποστηρίζουμε την Ενιαία Αμυντική Σχεδίαση. Η δημιουργία ευρωπαϊκού θόλου θα συντελέσει στη περαιτέρω θωράκιση της χώρας μας μέσω των συνεργειών που θα αναπτυχθούν με τους εταίρους και συμμάχους μας […] Εξυπακούεται βεβαίως ότι η δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού θόλου, όπως έχουν προτείνει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο πρωθυπουργός της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ, έχει επιπλέον μια εξαιρετικά σημαντική γεωπολιτική διάσταση, στην κατεύθυνση της δημιουργίας του αμυντικού βραχίονα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ενίσχυσης της στρατηγικής αυτονομίας της».

Λίγο καιρό πριν ο κ. Μητσοτάκης, στη διακαναλική του συνέντευξη (2/6/2024), είχε κάνει λόγο για την «ευρωπαϊκή αντιπυραυλική ασπίδα»: «Για σκεφτείτε, αν η Ευρώπη κατάφερνε και χρηματοδοτούσε ευρωπαϊκά μια ενιαία αντιπυραυλική ασπίδα, αυτό προφανώς θα ωφελούσε την πατρίδα μας και θα απελευθέρωνε πόρους του Έλληνα φορολογούμενου για άλλες δράσεις, είτε άλλες αμυντικές δράσεις είτε δράσεις στην παιδεία, στην υγεία».

Ερωτήματα και διαπιστώσεις

Πάνω σε αυτά, ο ιστότοπος militaire έθεσε ορισμένα καίρια ερωτήματα:

• «Το πρώτο ερώτημα είναι τι ακριβώς έχει κάνει με την αεράμυνα της χώρας που σε μεγάλο βαθμό στηριζόταν σε ρωσικά συστήματα. Έχει κάποιο σχέδιο ή θα περιμένει τον… “ευρωπαϊκό αντιαεροπορικό θόλο”; Για τον οποίο υπάρχουν επίσης ερωτήματα:Θα υλοποιηθεί το σχέδιο της Rheinmetall;* Γιατί περί αυτού πρόκειται, και καλό είναι ο πρωθυπουργός να μιλήσει συγκεκριμένα για το “ευρωπαϊκό σχέδιο που έχει υπ’ όψιν του”! Τα περί “ευρωπαϊκού θόλου” τα έχει ανακοινώσει o διευθύνων σύμβουλος της Rheinmetall, στους Financial Times, στις 20/3/2024.


• Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι αν ο κ. Μητσοτάκης είναι τόσο αφελής που να πιστεύει πράγματι ότι ο “ευρωπαϊκός αντιαεροπορικός θόλος” σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία θα είναι απόλυτα ελεγχόμενος από την Ελλάδα! Αν πράγματι πιστεύει κάτι τέτοιο, τα πράγματα είναι άκρως επικίνδυνα…

Συνεπώς αν ακολουθήσουμε αυτά που έχει υπ’ όψιν του ο κ. Μητσοτάκης για την Άμυνα της χώρας θα έχουμε F-35 “κλειδωμένα” από το Τέξας και “αντιαεροπορικό θόλο” ελεγχόμενο από το Βερολίνο! Πολύ …επιχειρησιακό».

Όταν λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης στην διακαναλική συνέντευξη (2/6/2024) τόνιζε: «Η Ελλάδα πρέπει όχι απλά να είναι παρούσα, αλλά πρέπει να είναι παρούσα με μια φωνή η οποία να ακούγεται. Και αν έχουμε αποδείξει κάτι, πιστεύω, ως κυβέρνηση, είναι ότι μπορούμε να διαπραγματευτούμε προς όφελος των Ελλήνων πολιτών αλλά και προς όφελος της ίδιας της Ευρώπης. Για μια Ευρώπη πιο ισχυρή γεωπολιτικά, μια Ευρώπη η οποία θα επενδύσει στην ανταγωνιστικότητά της, που θα προτάξει την ευρωπαϊκή άμυνα»…

…εννοούσε έναν ισχυρό (τάχα) συμπληρωματικό ρόλο της Ελλάδας στον ευρύτερο ευρωατλαντικό σχεδιασμό, σαν μια φτερούγα προστασίας για τη χώρα (διάβαζε τις ελίτ). Αυτή η συμπληρωματικότητα και το πλασάρισμά της ίσως να έχει και πιο κοντινά κίνητρα, κάποια θέση στα αρμόδια ευρωπαϊκά ή ΝΑΤΟϊκά όργανα. Δεν είναι και τόσο άσχημη απόδραση…

Η συμπληρωματικότητα όμως δεν αφορά μόνο τη στρατιωτική πλευρά. Αφορά και μια «αφομοίωση» με τους σχεδιασμών ΗΠΑ-Ε.Ε. στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου. Εκεί συναντιέται με τη βουλιμία του τουρκικού επεκτατισμού. Η οικειοθελής δορυφοροποίηση από την Τουρκία προβάλλει «ως μια κάποια λύση» έναντι μιας ανοιχτής και ταπεινωτικής απώλειας κυριαρχίας. Ο ευρωατλαντικός «θόλος» ίσως ευνοήσει μια τέτοια διευθέτηση προς τέρψιν των εγχώριων ελίτ… και με άκρως επικίνδυνες προοπτικές για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας.

* Η Rheinmetall είναι μια γερμανική πολυεθνική εταιρεία που δραστηριοποιείται στους τομείς της άμυνας και της αυτοκινητοβιομηχανίας. Η Rheinmetall Defence εστιάζει στην ανάπτυξη και παραγωγή στρατιωτικών συστημάτων και εξοπλισμού, όπως όπλα, πυρομαχικά, στρατιωτικά οχήματα, ηλεκτρονικά συστήματα και συστήματα προστασίας.

πηγή: edromos.gr

__________________________________________________________

* Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

Η Ευρώπη στο χακί και το παράρτημα «Ελλάς»

     Το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ο ρόλος της Τουρκίας, και οι σχέσεις με τα δύο στρατόπεδα, δημιουργούν νέες καταστάσεις, άκρως επικίνδυνες για την κυριαρχία της Ελλάδας. Αλλά μάλλον κανείς δεν θέλει να θέσει αυτά τα ζητήματα σαν κεντρικά για το πολιτικό σκηνικό, την αντιπαράθεση των κομμάτων, την ενημέρωση του λαού, την αναγκαία προετοιμασία για όσα έρχονται...

Ρούντι Ρινάλντι *

Σε αντίθεση με όσα διαφημίζουν τα κόμματα, τόσο τα συστημικά όσο και τα υπόλοιπα που κατέρχονται στις ευρωεκλογές (μέχρι τώρα 46 συνολικά), θα ασχοληθούμε με ορισμένα κεντρικά ζητήματα που φαίνεται να μην πολυαπασχολούν το πολιτικό σκηνικό. Διότι μοιάζει να ενδιαφέρει περισσότερο το ποσοστό κάθε κόμματος, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους υποψήφιους ευρωβουλευτές που χρειάζονται τον σταυρό, οι μεταγραφές από κόμμα σε κόμμα, οι περσόνες του αθλητισμού, της δημοσιογραφίας ή του καλλιτεχνικού χώρου που θα πλασαριστούν στα ψηφοδέλτια κ.ο.κ.

Η προσεχής αναμέτρηση θυμίζει έτσι περισσότερο αναμέτρηση «εσωτερικού χώρου» ανάμεσα σε μικρούς παίκτες, ενώ η αρένα είναι πολύ μεγαλύτερη: αφορά ολόκληρη την Ευρώπη των 27 κρατών μελών της Ε.Ε. Δηλαδή όχι όλη την Ευρώπη, αφού εξαιρείται από αυτήν η Ρωσία, που έχει μάλιστα ανακηρυχθεί και επισήμως σε μεγάλο και επικίνδυνο εχθρό… Εν πάση περιπτώσει, το πολιτικό προσωπικό πολλών αποχρώσεων και διαφορετικής δύναμης αποσιωπά δύο μείζονα ζητήματα που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις βασικότερες εξελίξεις:

α) Τον πόλεμο στην Ουκρανία, στην καρδιά της Ευρώπης, που ήδη μετρά δύο χρόνια, καθώς και τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή (6 μήνες ήδη) και την αναμενόμενη κλιμάκωσή τους.

β) Την αναβαθμισμένη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, που ούτε στιγμή δεν σταμάτησε να προωθεί –και μάλιστα με προκλητικό τρόπο– τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της απέναντι στην ελληνική κυριαρχία σε όλη τη γραμμή, από Κύπρο, Λιβυκό πέλαγος και Γαύδο έως Δωδεκάνησα, Αιγαίο και Θράκη.

Το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ο ρόλος της Τουρκίας, και οι σχέσεις με τα δύο στρατόπεδα, δημιουργούν νέες καταστάσεις, άκρως επικίνδυνες για την κυριαρχία της Ελλάδας. Αλλά μάλλον κανείς δεν θέλει να θέσει αυτά τα ζητήματα σαν κεντρικά για το πολιτικό σκηνικό, την αντιπαράθεση των κομμάτων, την ενημέρωση του λαού, την αναγκαία προετοιμασία για όσα έρχονται. Στο σημερινό σημείωμα θα ασχοληθούμε λοιπόν με το πώς διαμορφώνεται το περίγραμμα της νέας κατάστασης για την Ε.Ε. και την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας τα λόγια βασικών πρωταγωνιστών: Ελλήνων, Γερμανών, Αμερικανών – από δηλώσεις τους, κυρίως επί ελληνικού εδάφους.

Όλες οι προτεραιότητες αλλάζουν με βάση τον πόλεμο

Μια ακόμα μορφή του «αδιανόητου» είναι και η σιωπή που τηρεί ο πολιτικός κόσμος (αλλά σε μεγάλο βαθμό και μέρος της κοινωνίας που νοιώθει, φοβάται, αλλά δεν θέλει να το πιστέψει) γύρω από τη νέα πραγματικότητα και την αλλαγή όλων –μα όλων– των προτεραιοτήτων με βάση τον πόλεμο και την ενδυνάμωση της τάσης του πολέμου παγκοσμίως.

Η Ευρώπη και τα διάφορα εγχειρήματα ολοκλήρωσης, ενοποίησης ή απλώς σύγκλισης ανάμεσα στις χώρες της είχαν θέσει ως προμετωπίδα της ίδιας της συγκρότησης την ειρήνη. Δηλαδή να τεθεί οριστικά ένα τέλος στους πολέμους ανάμεσα και σε ευρωπαϊκές δυνάμεις, ιδιαίτερα μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους που έγιναν κυρίως (ή ξεκίνησαν βασικά) στην Ευρώπη με καταστροφικά αποτελέσματα. Βέβαια το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν απείχε από πολέμους, και οι βασικές χώρες (οι ισχυρότερες με έντονο αποικιοκρατικό παρελθόν και σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική) επενέβαιναν σε πολλά μέρη του κόσμου, ή έπαιρναν μέρος σε επιθετικές στρατιωτικές συμμαχίες (το ΝΑΤΟ δεν είναι μια «ιερή αμυντική συμμαχία», όπως ισχυρίστηκε ο κ. Κασσελάκης…). Ακόμα και στην πρόσφατη ιστορία, το 1999, η Ε.Ε. πήρε δραστήρια μέρος στον πόλεμο που κήρυξαν 19 Δυτικές χώρες ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Ήδη από τότε έχουμε μια «άλλη Ευρώπη».

Όμως φαίνεται ότι, από το 2014 και ύστερα, έχουμε μια κλιμάκωση της επιχειρούμενης περικύκλωσης της Ρωσίας, με ένα πραξικόπημα που οργανώθηκε από τους Δυτικούς στην Ουκρανία και την ντε φάκτο κήρυξη πολέμου ενάντια στους ρωσόφωνους πληθυσμούς αυτής της χώρας. Μετά από πολλά χρόνια, η ίδια η Μέρκελ παραδέχθηκε ότι οι συμφωνίες του Μινσκ υπογράφτηκαν υποκριτικά, μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο οι Δυτικοί για τον πόλεμό τους ενάντια στη Ρωσία. Από τον Φεβρουάριο του 2022 έχουμε την έναρξη ενός πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης, που δεν είναι απλά πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά πόλεμος της «συλλογικής Δύσης-ΝΑΤΟ» ενάντια στη Ρωσία. Έκτοτε μπορούμε να μιλάμε για μια πλήρως μεταλλαγμένη Ε.Ε. και μια νέα ιστορική φάση, που ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί και, κυρίως, πού θα οδηγήσει.

Όλοι οι προηγούμενοι σχεδιασμοί, όλα τα προγράμματα, όλες οι εφαρμοσμένες πολιτικές έπρεπε να τροποποιηθούν (και τροποποιήθηκαν) κάτω από την μπαγκέτα του παράγοντα «πόλεμος». Έτσι πηγαίνουμε σε ευρωεκλογές, ενώ η Ευρώπη ντύνεται στο χακί και προετοιμάζεται ακόμα περισσότερο για τον πόλεμο. Μήπως αυτό είναι ένα μικρό γεγονός που συμβαίνει πολύ μακριά, ή που δεν έχει καμία σχέση με όσα ζούμε, και κυρίως με όσα θα ζήσουμε; Γι’ αυτό σιωπούν όλοι οι υποτιθέμενοι ταγοί της πολιτείας, της πολιτικής, της διανόησης; Αλήθεια, πόση σχέση έχει με αυτά ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην κυρία Βίκυ Φλέσσα και τον κύριο Γιώργο Αυτιά για τους σταυρούς στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., ή το πόσο καλά θα πάει ο κύριος Ζαγοράκης με το ΠΑΣΟΚ, ή ο κύριος Φαραντούρης αντιμέτωπος με την κυρία Μπεκατώρου και την κυρία Κουντουρά στο ΣΥΡΙΖΑ; Ή ακόμα –για να μην ξεχνιόμαστε– ο κ. Μπάμπης Στόκας των Πυξ Λαξ, που του έγινε πρόταση από την κυρία Κωνσταντοπούλου να είναι υποψήφιος και δήλωσε σχετικά άνετος: «Το ένστικτό μου λέει να το δοκιμάσω. Δεν ξέρω τίποτα, δεν είμαι σε τίποτα μέσα. Είμαι καινούριος, αλλά με αγνές προθέσεις. Λέω να το δοκιμάσω»…

     Το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας, ο ρόλος της Τουρκίας, και οι σχέσεις με τα δύο στρατόπεδα, δημιουργούν νέες καταστάσεις, άκρως επικίνδυνες για την κυριαρχία της Ελλάδας. Αλλά μάλλον κανείς δεν θέλει να θέσει αυτά τα ζητήματα σαν κεντρικά…

Με το στόμα του Μαργαρίτη Σχοινά

Ο «δικός μας» Μαργαρίτης Σχοινάς είναι αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιος «για την προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής». Στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο (18/2/2024), την οποία χαρακτήριζε ως «μεγάλο ραντεβού της Δύσης», δήλωνε: «Είναι [η Διάσκεψη] μια ευκαιρία για τους εκπροσώπους του ελεύθερου κόσμου, κυρίως του διατλαντικού δεσμού, να επιβεβαιώσουν την αξία της συμμαχίας σε έναν κόσμο ολοένα και πιο σκοτεινό, πιο ανασφαλή. Φέτος ειδικά, με δύο πολέμους στη γειτονιά μας, η ανάγκη να μπορέσουν η Ευρώπη και η Αμερική μαζί να συντονίσουν τα βήματά τους αυτή την χρονιά, που συν τοις άλλους είναι και εκλογική και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, είναι το βασικό ζητούμενο. Και η Ευρώπη προσέρχεται με σαφέστατη δέσμευση να καταστεί επιτέλους παραγωγός ασφάλειας, όχι απλώς καταναλωτής ασφάλειας, όπως ήταν μέχρι τώρα».

Βέβαια ο αντιπρόεδρος δεν έχει «παρωπίδες», ξέρει: «Η ασφάλεια είναι κάτι που αναμφίβολα κοστίζει. Μέχρι τώρα η Ευρώπη στηριζόταν κυρίως στον εταίρο της από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δεν είναι όμως ένα δυσβάσταχτο οικονομικό φορτίο για ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ οι επενδύσεις στην ασφάλεια; Κι όμως, ξέρετε ότι αυτό γίνεται στην πράξη περισσότερο απ’ ό,τι συζητείται. Να σας δώσω μερικά παραδείγματα: η Ευρώπη συνολικά ως Ευρώπη, τα κράτη μέλη και η Ε.Ε. μαζί, κάθε χρόνο ξοδεύουμε 380 δισ. ευρώ για την ασφάλειά μας, για την άμυνά μας. Αυτό το ποσό, συνολικά, είναι κατά 60% περισσότερο από όσο ήταν το 2014. Και είναι πολύ παραπάνω από το 2% του ΑΕΠ, για το οποίο γίνεται τόση κουβέντα».

Ο επίτροπος για την «προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» έχει σαφέστατη γνώση ότι αυτός ο τρόπος ζωής θα πρέπει να προσαρμοστεί στο χακί χρώμα μιας εμπόλεμης Ευρώπης…

Με το στόμα της κυρίας φον ντερ Λάιεν επί ελληνικού εδάφους

Η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρώην υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, και νυν υπό εξέταση για πολλαπλά σκάνδαλα από εισαγγελικές αρχές του Βελγίου και επιτροπές της Ε.Ε. (για υποθέσεις όπως η αγορά –χωρίς καμία συνεννόηση– δισεκατομμυρίων δόσεων εμβολίων της Pfizer αξίας περίπου 35 δισ. ευρώ, ή η δωροδοκία του Βίκτορ Όρμπαν με 10,2 δισ. ευρώ, προκειμένου να μην ασκήσει βέτο στην ενταξιακή πορεία της Ουκρανίας στην Ε.Ε., και πρόσφατα το αποκαλούμενο «Pieper gate»), μίλησε με ενθουσιασμό στο 15ο συνέδριο της Ν.Δ. Να τι είπε: «Σήμερα η Ελλάδα είναι πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας, πυλώνας του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., και συντρέχει στην άμυνα της Ουκρανίας, χάρη στους Έλληνες πολίτες και χάρη στην ηγεσία σας, Κυριάκο. […] Η Ε.Ε. οφείλει να δαπανήσει περισσότερα, καλύτερα και ευρωπαϊκά για την άμυνά της, επιμένοντας ότι η συνεργασία στην άμυνα θα πρέπει να είναι προτεραιότητα του μέλλοντός μας».

Κάνοντας αναφορά στον Βλαντίμιρ Πούτιν, που «θέλει να αφανίσει την Ουκρανία», η φον ντερ Λάιεν επέμεινε ότι αυτός έχει και συμμάχους στην Ε.Ε. «οι οποίοι προκαλούν ανοιχτά τις ευρωπαϊκές αξίες». Και συμπλήρωσε: «Αν και τα ονόματα αυτών των κομμάτων ανά την Ευρώπη είναι διαφορετικά, ο στόχος είναι ο ίδιος: να καταστρέψουν την Ευρώπη. Αυτό δεν θα τους το επιτρέψουμε. Οφείλουμε να ορθώσουμε ανάστημα και να αντεπιτεθούμε». Ακούγοντας την πρόεδρο της Κομισιόν ο Μαργαρίτης Σχοινάς, μέλος της ΝΔ και παρών στο συνέδριο στο Ζάπειο, έσπευσε να ανακράξει: «Η σημερινή Ελλάδα, η ευρωπαϊκή Ελλάδα, είναι το πρότυπο, το μοντέλο που όλοι γύρω μας θέλουν να ακολουθήσουν. Είμαστε αυτό που όλοι οι γείτονές μας θέλουν μια μέρα να γίνουν. […] Η Ευρώπη είναι η πιο αποτελεσματική ασπίδα για την Ελλάδα. […] Η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία ικανή να βρίσκει τις λύσεις για να ξεπερνάει τις κρίσεις, όχι λόγια του αέρα και κηρύγματα μίσους. Η Ευρώπη χρειάζεται Ούρσουλα και Κυριάκο, όχι Λεπέν, Σαλβίνι και τους εγχώριους φίλους του Πούτιν»!

 

     Ναι, αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο 1848, μια κοινωνική και δημοκρατική επανάσταση. Υπάρχει κάποιος ρόλος για την Ελλάδα σ’ αυτόν τον στόχο; Βέβαια. Και σε πρώτο επίπεδο αυτός περνά μέσα από τη διεκδίκηση, στην πράξη, της Εθνικής Κυριαρχίας και της Ουδετερότητας της χώρας μας

Με το στόμα του Τζορτζ Τσούνις στον ομφαλό της Γης, τους Δελφούς

Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα κ. Τζ. Τσούνις δεν μπορεί να λείπει από το Φόρουμ των Δελφών, που φέτος είχε τίτλο «Η μεγάλη μετάβαση». Εκεί έδωσε αυτοπροσώπως τους αμερικάνικους χρησμούς για την Ελλάδα, τον πόλεμο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις: «Η Ελλάδα στηρίζει τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. […] Οι ΗΠΑ θεωρούν την Ελλάδα έναν ουσιαστικό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, έναν γεωστρατηγικό εταίρο. Είναι μια σχέση που έχει βαθύνει και δυναμώσει όλα αυτά τα χρόνια. […] Υπάρχει δέσμευση των ΗΠΑ για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού στρατού, καθώς πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό εταίρο στο ΝΑΤΟ. […] Κατά τις τελευταίες τέσσερις ελληνικές κυβερνήσεις οι σχέσεις μας έχουν αναπτυχθεί ραγδαία. […] Είμαστε στρατηγικοί εταίροι ο ένας του άλλου στην περιοχή».

Αυτή η έκφραση, «είμαστε στρατηγικοί εταίροι», συνοδεύεται από το «ο ένας του άλλου», αλλά προσοχή, στην περιοχή. Οι ΗΠΑ απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα από την περιοχή, αλλά την αισθάνονται δική τους: ΝΑΤΟϊκά εδάφη, ΝΑΤΟϊκές θάλασσες, ΝΑΤΟϊκά νησιά, θα πουν και οι υποτελείς τους στην περιοχή… Για τα ελληνοτουρκικά, έχει σταθερό μοτίβο: «Έχει υπάρξει μια σημαντική αναθέρμανση στις σχέσεις μεταξύ δύο εταίρων μας στο ΝΑΤΟ. […] Οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Ενθαρρύνουμε και τους δύο συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ να συνεχίσουν αυτή την πορεία. Κανείς δεν ωφελείται περισσότερο από μια ειρηνική και σταθερή περιοχή από την Ελλάδα και την Τουρκία. Υπάρχει ένα κοινό συμφέρον, και είναι επίσης προς το συμφέρον των ΗΠΑ να συνεχίσουν και οι δύο σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ αυτή την προσέγγιση».

Βέβαια ο κ. Τσούνις δεν μπορούσε να μην επικαλεστεί τον παγκοσμιοποιητικό λόγο περί αγάπης (όταν αναφέρθηκε στη συμπερίληψη των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων και στους μετανάστες): «Η αγάπη είναι αγάπη, είμαστε όλοι ίσοι, όλοι δημιουργίες του Θεού. Πρέπει να σταματήσουμε τη ρητορική του μίσους και να μιλήσουμε τη γλώσσα της αγάπης». Ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα μας κάνει λόγο για αγάπη! Για να τον ξεχάσει εντελώς όταν αναφέρεται στις καλές σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ και στο δικαίωμα του Ισραήλ να «αμύνεται», δηλαδή να επιβάλλει μια εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων.

Ποια η θέση;

Η θέση δεν μπορεί να είναι άλλη από το μια «άλλη Ευρώπη», από την υπεράσπιση της Ειρήνης και την αποτροπή ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Από την απαλλαγή της Ευρώπης από την παρουσία και την μπότα των ΗΠΑ, από την κατάργηση του ΝΑΤΟ, την εναντίωση στην «οικονομία του πολέμου» και τη στρατιωτικοποίηση. Μια άλλη Ευρώπη, όχι σύμπλεγμα Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, μια Ευρώπη με άλλη οργάνωση και συνεργασία ανάμεσα στις κυρίαρχες χώρες, χωρίς ένα γραφειοκρατικό συγκεντρωτικό βαρίδι σαν την Ε.Ε. Μια άλλη Ευρώπη από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό, με ένα νέο σύμφωνο ειρήνης και ασφάλειας ανάμεσα στις χώρες της. Μια Ευρώπη με ευρύτατες αποστρατιωτικοποιημένες και αποπυρηνικοποιημένες ζώνες, ώστε να μην νοιώθει κανείς ότι απειλείται από άλλες δυνάμεις. Μια Ευρώπη δημοκρατική, με κοινωνική αλληλεγγύη, με σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση, και με ξεπέρασμα του αποικιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της. Μια νέα διάσταση της Ευρώπης σε συνεργασία με όλες τις υπόλοιπες ηπείρους, για ένα διαφορετικό μέλλον.

Ναι, αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο 1848, μια κοινωνική και δημοκρατική επανάσταση. Πριν είναι πολύ αργά… Έχει χώρο και υπάρχει κάποιος ρόλος για την Ελλάδα σ’ αυτόν τον στόχο; Βέβαια. Και σε πρώτο επίπεδο αυτός περνά μέσα από τη διεκδίκηση, στην πράξη, της Εθνικής Κυριαρχίας και της Ουδετερότητας της χώρας μας. Η ΝΑΤΟφροσύνη βλάπτει και απειλεί τη χώρα, το λαό, τη φύση, τη ζωή!

πηγή: edromos.gr 

__________________________________________________________

* Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

ΗΜΕΡΙΔΑ: «Κρίση – Πόλεμος – Ελλάδα: Νέα εποχή και ανάγκη προσανατολισμού», από το "Δρόμο της Αριστεράς"

ΤΗΝ ημερίδα «Κρίση – Πόλεμος – Ελλάδα: Νέα εποχή και ανάγκη προσανατολισμού» διοργάνωσε η εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς” το Σάββατο 2 Απριλίου, με εξαιρετική επιτυχία, μεγάλη συμμετοχή, πλουραλιστική ενημέρωση και ποιότητα διαλόγου.

ΕΠΤΑ ώρες εξαντλητικά πλουραλιστικής, ποιοτικής ενημέρωσης!

Καθημερινά βιώνουμε έναν καταιγισμό προπαγάνδας και παραπληροφόρησης με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Κι όμως, σε καιρό πολέμου η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη!

Στο βίντεο μέσα από διαφορετικές οπτικές όλα όσα δεν γράφονται και δεν επικοινωνούνται για τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Αυτά που κρύβονται για τις επιπτώσεις στη χώρα μας λόγω της Ρωσο-Νατοϊκής σύρραξης, για το γεωπολιτικό ορίζοντα στην νέα πολυπολική σκακιέρα, τον αναβαθμισμένο ρόλο των νεο-Οθωμανών, τους κινδύνους που διαφαίνονται και την διαχρονική αδράνεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Την ημερίδα διοργάνωσε η εφημερίδα Δρόμος της αριστεράς, το Σάββατο 2 Απριλίου, με εξαιρετική επιτυχία, μεγάλη συμμετοχή, πλουραλιστική ενημέρωση και ποιότητα διαλόγου.

Συμμετείχαν οι:

• Γιώργος Αϋφαντής, Πρέσβης ε.τ.
• Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης, Δημοσιογράφος και συγγραφέας.
• Κύρα Αδάμ, Δημοσιογράφος.
• Βαγγέλης Πισσίας, Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και ομότιμος καθηγητής.
• Ρούντι Ρινάλντι, Εκδότης της εφημερίδας ο Δρόμος της Αριστεράς
• Βασίλης Ασημακόπουλος, Πολιτικός επιστήμονας και δικηγόρος, διδάσκων στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Δημοκρίτειου Παν/μίου Θράκης.
• Στέλιος Ελληνιάδης, Δημοσιογράφος, εκδότης, μουσικός παραγωγός και σκηνοθέτης-ερευνητής.
• Γιάννης Ραχιώτης, Δικηγόρος, μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικών Νομικών.
• Δημήτρης Σταθακόπουλος Δρ Παντείου Παν/μίου, συνεργάτης του Εργαστηρίου Τουρκικών και Ευρασιατικών Μελετών του Παν/μίου Πειραιά, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, κ.ά.
• Δημήτρης Μπελαντής, Δρ Συνταγματικού Δικαίου και συγγραφέας.
• Βαγγέλης Χωραφάς Δρ Πολιτικών Επιστημών και δ/ντής της ιστοσελίδας γεωπολιτικής geoeurope.org
• Ερρίκος Φινάλης, υπεύθυνος των Διεθνών του Δρόμου, μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Resistance Festival
• Κώστας Δημητριάδης

 

Διαδικτυακές παρεμβάσεις έκαναν οι:

• Σωτήρης Δημόπουλος, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, Πτυχιούχος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Κιέβου και πολιτικός αναλυτής.
• Κώστας Ράπτης συντάκτης διεθνών θεμάτων σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ
• Arnljot Ask ιστορικό στέλεχος του διεθνούς και νορβηγικού επαναστατικού κινήματος και του Κόκκινου Κόμματος.
• Paul Larudee, Βορειοαμερικανός ακτιβιστής, στέλεχος του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη και συνιδρυτής του Free Gaza Movement.
Γιώργος Τασιόπουλος/geromorias.blogspot.com

ΕΠΑΜ - 2η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ: «ΔΥΣΤΟΠΙΑ – Η Κοινωνία σε κατάρρευση». Κυριακή 28 Νοεμβρίου, ώρα 11.00

2η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ

Θέμα: «ΔΥΣΤΟΠΙΑ – Η Κοινωνία σε κατάρρευση»
Απαντάμε με Ενότητα και Δράση!

Αθήνα, Κυριακή 28 Νοεμβρίου, ώρα 11.00

Κεντρικός τόπος διασύνδεσης:
Γραφεία Ε.ΠΑ.Μ.
οδός Βερανζέρου 4, 4ος όροφος, Πλ. Κάνιγγος, Ομόνοια.

To EΠΑΜ διοργανώνει 2η διαδικτυακή ημερίδα και προσκαλεί τους φίλους και κάθε ενδιαφερόμενο να παρακολουθήσει τη συζήτηση που θα μεταδίδεται ζωντανά από το κανάλι του e-roi στον πιο κάτω σύνδεσμο: https://www.youtube.com/c/EpamhellasGr/featured

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

11:00 Έναρξη – εισαγωγή – Παρουσίαση προγράμματος: Άρης Λαμπρόπουλος

11:30 Δημήτρης Γάκης, ιατρός, τ. Διοικητής ν/σ ΑΧΕΠΑ.
“Όργιο παραπληροφόρησης- Είναι Υγειονομικό ή πολιτικό το πρόβλημά μας;”

11:50 Νίκος Σπιτάλας, Αρχιτέκτων Μηχανικός – πολεοδόμος, καθηγητής στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος, επικεφαλής του Ελληνικού Κοινωνικού Κινήματος και ιδρυτής του ΣΥΓΑΠΑ.
“Ανθρώπινα δικαιώματα, Κινήματα και Επαναστάσεις”

12:10 Κώστας Κανακάρης, δικηγόρος, εκπρόσωπος του κόμματος Ελλήνων Δανειοληπτών (ΚΕΛΔΑ) και του Συλλόγου Δανειοληπτών Βόρειας Ελλάδας.
“Οικονομική κρίση, χρέη, ακρίβεια, πανδημία – Η κοινωνία στα όριά της”

12:30 Αργύρης Νταλιάνης, Καρδιολόγος, Επιμελητής Α’, ιατρός σε αναστολή.
“Αυταρχικές αποφάσεις με υγειονομικό μανδύα – Η πολιτική μας απάντηση!”

12:50 Ρούντι Ρινάλντι, εκδότης της εφημερίδας “Ο Δρόμος της Αριστεράς”.
“Η εργαλειοποίηση της πανδημίας και το νέο μοντέλο κοινωνίας που επιβάλλεται”

13:10 Παναγιώτης Μαντάς, Δ/ντής ΕΣΥ, ιατρός σε αναστολή, εκπρόσωπος του ΔΗΚΚΙ.
“Κοινοβουλευτική Δικτατορία”

13:30 Δημήτρης Παπαχρήστος, Δημοσιογράφος, συγγραφέας, ιστορικό στέλεχος του αντιδικτατορικού Αγώνα.
“Η Μελαγχολία της Δημοκρατίας – Στο δια ταύτα τι κάνουμε;”

13:50 Πέτρος Αργυρίου, συγγραφέας, πολιτικός αναλυτής.
“Κοινωνική μηχανική και ο ναζισμός του 21ου αιώνα” 

14:10 Δημήτρης Πλαστήρας, επικεφαλής πολιτικού κινήματος ΕΛΠΙΔΑ.
“Οριστική έξοδος από την πολύπλευρη κρίση!”

14:30 Όθων Κουμαρέλλας, Αρχιτέκτων, Πολιτικός αναλυτής.
“Βιώνοντας την εποχή των τεράτων”

14:50 Νίκος Καραχάλιος, εκπρόσωπος Κινήματος “Δημοκράτες”.
“Το 3πτυχο του βιασμού των ειδήσεων: Εξαγορές ΜΜΕ και συνειδήσεων, Βία κατά δημοσιογράφων, ΜΕGA HOAXES”

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Ιωάννης Σακκάς, τ. Εισαγγελέας, επικεφαλής ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
“Τι πρέπει να εμπιστευθούμε για έξοδο από την πολιτική κρίση;”

Νίκος Γεωργίου, πρόεδρος κόμματος ΑΣΠΙΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
“Επιδείνωση της κρίσης σε όλα τα επίπεδα. Ήρθε η στιγμή της κοινής μας δράσης για την ανατροπή!”

Αντώνης Πουλτουρτζίδης, Διαιτολόγος.
“Ώρα για Ενότητα και δράση!”

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

16:00 Δημήτρης Καζάκης, πρόεδρος του ΕΠΑΜ.
“Η λύση θα δοθεί με συλλογική πολιτική δράση μέσα στο λαό”

16:20 Γιάννης Χατζηαντωνίου, Δικηγόρος.
“Φθορά των Θεσμών, εθνική κρίση, κίνδυνοι και προοπτικές”

16:50 Σταμάτης Στίνης, Φυσικός, εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ, ομοιοπαθητικός, επικεφαλής του Πανελληνίου Δικτύου Συνειδητότητας και του Οικουμενικού Δικτύου Αγάπης σε Δράση.
“Η αναγκαιότητα για πολιτική παρέμβαση και πολιτικούς φορείς νέου τύπου”

17:10 Θέμης Συμβουλόπουλος, Γραμματέας ΠΟΣΠΕΡΤ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Προσωπικού Επιχειρήσεων Ραδιοφωνίας & Τηλεόρασης).
“Ο Συνδικαλισμός, η Εργασία και τα Δικαιώματα στην εποχή της πολύπλευρης κρίσης”

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ- ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

17:30 Francesco Toscano, πρόεδρος του ιταλικού κόμματος “Ancora Italia”.
“Ήρθε η ώρα των Λαών! Η Δημοκρατία και πάλι κυρίαρχη!”
Διερμηνέας: Kωνσταντίνος Δέδες, Αρχιτέκτων, μέλος του ΕΠΑΜ.

KΛΕΙΣΙΜΟ ΗΜΕΡΙΔΑΣ