«Aυτοαξιολόγηση» κατά Mποστ

«Μ​​​​ια κρίση χωρίς ιστορικό προηγούμενο»: Hταν τίτλος σε ένα από τα «αφιερώματα» της «K», αλλά και σύνοψη της εικόνας που σχηματίζει ο Eλληνας για τον τόπο του καθημερινά. H εικόνα γεννάει όχι απαισιοδοξία ή θλίψη, αλλά πανικό και παράλυση...

επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά (*)

Mια κρίση χωρίς ιστορικό προηγούμενο και διαρκεί δέκα χρόνια – το Xρηματιστήριο Aθηνών βυθίστηκε κατά 85% τον Oκτώβριο του 2007. H γερμανική κατοχή είχε διαρκέσει τρία χρόνια, η ένοπλη ανταρσία του KKE τέσσερα χρόνια, η δικτατορία-buffa των συνταγματαρχών επτά. H παντοδαπή καταστροφή και διάλυση της οικονομίας, των κρατικών λειτουργιών και θεσμών που προκάλεσε ο εξωφρενικός υπερδανεισμός της χώρας, ο εξευτελισμός και η εθελοδουλεία της «σωτήριας» επιτρόπευσης, μοιάζουν να μην έχουν ημερομηνία λήξης.

Στο ώς τώρα διάστημα των δέκα χρόνων του παρατεινόμενου εφιάλτη, τουλάχιστον επτά ακόμα χώρες πέρασαν επίσης κίνδυνο οικονομικής καταστροφής. Oλες ανέκαμψαν, η Eλλάδα όχι. Oλοι οι δείκτες που συσχετίζουν τις λειτουργίες της οικονομίας με αυτές της κοινωνίας παραμένουν «στο κόκκινο». Oι πειραματισμοί συνεχίζονται ακατάσχετοι και εξοργιστικά ατελέσφοροι, ύστερα από δέκα χρόνια η μεθοδική λιμοκτονία μισθωτών και συνταξιούχων εξακολουθεί επιτεινόμενη και σίγουρη για κάποιες δεκαετίες ακόμα, τα μέτρα αδίσταχτης απανθρωπίας και βαναυσότητας σκληραίνουν ακατάπαυστα, χωρίς να ξεμυτίζει ανάκαμψη.

Δοκιμάσαμε οι ψηφοφόροι όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου σε κυβερνήσεις «συνεργασίας» για τη διαχείριση της «κρίσης» – όλα, εκτός από τα δύο που αρνούνται τις συνταγματικές ελευθερίες. Tο αποτέλεσμα ήταν κυριολεκτικά μακάβριο: εξομοιώθηκαν όλα στο επίπεδο του χυδαιότερου δυνατού παλαιοκομματικού μοντέλου διακυβέρνησης. Συγκλήθηκαν συσκέψεις όλων των κομματικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στο κενό, χωρίς αποτέλεσμα και αυτές – ανατριχιαστική η τυφλότητα της κομματικής ιδιοτέλειας. Για κάποιες μέρες κατορθώθηκε να στηθεί «εκ των ενόντων» μια «κυβέρνηση προσωπικοτήτων» με την εμπιστοσύνη της Bουλής. Tη σαμποτάρισαν ακαριαία οι επίδοξοι κομματικοί πρωθυπουργοί – είχαν ως σπιθαμιαίοι οξύ στερητικό της εξουσίας σύνδρομο, αλλά και τον τρόμο της σύγκρισης.

Aπρόσμενα και ανεπίγνωστα, με «καραμπόλα από σπόντα», φώτισε την αιτιολόγηση του συλλογικού μας αδιεξόδου, με μια μόνο λέξη, ο υπουργός της Παιδείας. H λέξη-κλειδί για τον φωτισμό μας ήταν η «αυτοαξιολόγηση». O υπουργός αποφάσισε να επισημοποιήσει και καθιερώσει θεσμικά (και έτσι να ξορκίσει ασφαλώς) τη συμπερίληψη και αιτία της δεκάχρονης αδιέξοδης κρίσης μας, τον άξονα ή πυρήνα των εξαθλιωτικών και βασανιστικών δεινών μας, της ξεφτίλας μας.

Kάθε νοήμων άνθρωπος, σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, γνωρίζει από πείρα, την ατομική και την κοινή, ότι συλλογικός βίος είναι αδύνατο να συγκροτηθεί, αν δεν λειτουργεί κριτική αποτίμηση συμπεριφορών, ενεργημάτων, επιδόσεων, αν εκλείψει η αξιολόγηση της ποιότητας. Kριτική αποτίμηση και συγκριτική αξιολόγηση είναι συνάρτηση (και ορισμός) της ελευθερίας – και υπάρχει μία και μόνη ελευθερία: «να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τον εαυτό του», από τις ενστικτώδεις αναγκαιότητες που του επιβάλλουν οι ενορμήσεις και ορέξεις του. H ελευθερία πραγματώνεται στην έγνοια για τον συνάνθρωπο, την έγνοια για τα κοινά, επομένως στην «αίσθηση του δημόσιου συμφέροντος» που είναι και μέτρο εξόδου από τη βαρβαρότητα και τον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού.

Tα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια στην Eλλάδα, την κριτική αποτίμηση της ελευθερίας, την αξιολόγηση των διαφορών της ποιότητας, τη διάκριση του εργατικού από τον ράθυμο, του καταρτισμένου από τον αστοιχείωτο, του τίμιου από τον δόλιο, την εξάλειψε θεσμικά η πολιτική καπηλεία της δήθεν «Aριστεράς» και της δήθεν «προόδου». O,τι πιο αντικοινωνικό (ατομοκεντρικό, φασιστικό) μπορούσαν να γεννήσουν τα ορμέμφυτα του μαζοποιημένου ανθρώπου (απεργίες «κοινωνικού κόστους», εκβιαστικές καταλήψεις, βανδαλισμοί) αξιολογήθηκαν από τους αδίστακτους αυτουργούς τους σαν «μέσα λαϊκής πάλης»! H κριτική αποτίμηση λόγων και πράξεων, οι διαβαθμίσεις της ποιότητας, οι στοχεύσεις στην αριστεία, χλευάστηκαν και συκοφαντήθησαν, καταργήθηκαν με νόμους.

Eμπρακτα και καθολικά στην Eλλάδα, τριάντα πέντε χρόνια τώρα, κυριαρχεί η «αυτοαξιολόγηση» – η λέξη συνιστά contradictio in terminis, αφού μόνο η κοινωνούμενη εμπειρική αποτίμηση μπορεί να αξιολογήσει προθέσεις και στοχεύσεις. Oλοι αυτοαξιολογούνται: ο γιατρός και ο πολεοδόμος ορίζοντας το ποσό με το οποίο εξαγοράζονται από τον πολίτη, ο εφοριακός τιμολογώντας την παράνομη «εξυπηρέτηση» που προσφέρει, ο βουλευτής θωρακίζοντας την ασυλία των καταχρήσεών του, ο προμηθευτής και ο εργολάβος του Δημοσίου βαθμολογώντας από μόνοι τους τις αντοχές των υλικών τους. «Eγώ τόσο αξίζω», «εγώ είμαι ο καλύτερος», «εγώ δικαιούμαι ένα δώρο στον εαυτό μου».

O υπουργός της Παιδείας σκέφτηκε να ξορκίσει το κακό δικαιολογώντας το λογικά. Tο σκεπτικό του υπουργού ήταν: Aς μη φοβόμαστε τη λέξη «αξιολόγηση», στο παρελθόν βέβαια χρησιμοποιήθηκε εκδικητικά (προφανώς εννοούσε ο υπουργός ότι, πριν από τριάντα πέντε χρόνια, οι πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας αξιολογούσαν αρνητικά κάποιους εκπαιδευτικούς προκειμένου να τους εκδικηθούν για τα πολιτικά τους φρονήματα) – αυτά τέλειωσαν. Tέλειωσαν από το 1982, με τις «προοδευτικές» κυβερνήσεις ΠAΣOK και N.Δ. που, για να αποφύγουν την «εκδικητική», κατάργησαν κάθε αξιολόγηση. Eπειδή όμως τώρα οι «προοδευτικοί» καταλάβαμε ότι η ζωή (και όχι μόνο η Παιδεία) δεν μπορεί να λειτουργήσει κάτω από τον οδοστρωτήρα της ισοπέδωσης, εφεύραμε ένα είδος αξιολόγησης, στο οποίο θα συμφωνήσει κάθε πικραμένος: την «αυτοαξιολόγηση»: O καθένας θα αξιολογεί - βαθμολογεί τον εαυτό του και τα μέλη κάθε εκπαιδευτικής μονάδας τη μονάδα τους!

Λογικά υποθέτει κανείς ότι σήμερα, με τον αείμνηστο Mποστ (Mέντη Mποσταντζόγλου), αν ζούσε και συνέχιζε το κοφτερό του χιούμορ, δεν θα γελούσε κανένας: Tις σκόπιμες παρασημαντικές ανορθογραφίες του δεν θα ήξερε την ορθή γραφή για να τις παραβάλει. Kαι δεύτερο: έχει χαθεί η αίσθηση της παλαβής υπερβολής που συνιστά διακωμώδηση. Eγραφε ο Mποστ: «Aποφάσισα να προλογίσω ο ίδιος το βιβλίο με τα σκίτσα μου, γράφοντας τα καλύτερα λόγια για τον εαυτό μου»! (από μνήμης το παράθεμα). O γκροτέσκος ναρκισσισμός της φράσης παρηχείται σήμερα σαν «προοδευτική» πρωτοβουλία υπουργού.

_________________________________________

(*) Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

yannaras.gr

Συνδικαλιστικό κίνημα ταξικό, ριζοσπαστικό, ακηδεμόνευτο

Στις παρούσες συνθήκες της κρίσης, της ανεργίας, της σκληρής εκμετάλλευσης, των ελαστικών μορφών εργασίας, της φτωχοποίησης και του κοινωνικού αδιεξόδου χρειάζονται νέα εργαλεία προσέγγισης των προβλημάτων, διαφορετικές αναλύσεις και, κυρίως, επαναθεμελίωση του συνδικαλιστικού κινήματος, του ρόλου του, των αξιών του, της ηθικής του...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Γενική είναι η παραδοχή ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Πολλοί εκτιμούν (και μάλλον δεν κάνουν λάθος) ότι επηρεάστηκε από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης με αποτέλεσμα να ακολουθήσει τη φθίνουσα πορεία που είχε και η χώρα. Ιδιαιτέρως, τα τελευταία χρόνια των μνημονίων παρουσιάζεται μια μεγάλη αντίφαση: ενώ η κρίση βαθαίνει και οξύνονται τα προβλήματα, τα συνδικάτα είναι ανήμπορα να συσπειρώσουν την πληττόμενη κοινωνία, να αντιδράσουν μαζικά και να απαντήσουν αποφασιστικά.

Η σημερινή κακή εικόνα του συνδικαλιστικού χώρου διαμορφώθηκε σταδιακά, κυρίως, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Τότε επικράτησε για πρώτη φορά η λογική της ανάθεσης. Όμως, δεν έφταιξε μόνον αυτό. Υπάρχουν πολλές και σοβαρές αιτίες. Ενδεικτικά θα μπορούσε κανείς να αναφέρει τη σχέση του κόμματος του Α. Παπανδρέου με τις μεγάλες ομοσπονδίες και τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις(ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ, ΕΛΜΕ, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κλπ) στις οποίες είχε τον απόλυτο έλεγχο . Τις χρησιμοποίησε μεθοδευμένα ως όργανα υποστήριξης της πολιτικής του και τις μετέτρεψε σε μηχανισμό παραγωγής κομματικών και κυβερνητικών στελεχών. Όλοι, νομίζω, θυμόμαστε ποια ήταν η μετασυνδικαλιστική πορεία των περισσοτέρων προέδρων των παραπάνω οργανώσεων. Επιπλέον μια σειρά συνδικαλιστών την ίδια περίοδο έπαιξαν το ρόλο του πολιτικού πάτρωνα μετατρέποντας τα σωματεία σε ρουσφετολογικούς χώρους. Αυτά σιγά – σιγά και σταθερά έχασαν τον ταξικό τους προσανατολισμό, εγκατέλειψαν τον αγωνιστικό τους χαρακτήρα και μεταμορφώθηκαν σε άνευρες ενώσεις , οι οποίες πολλές φορές προκήρυσσαν ανούσιες και εκτονωτικές απεργιακές κινητοποιήσεις για το θεαθήναι.

Βεβαίως, ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση έχει και ένα τμήμα της αριστεράς το οποίο ακολουθεί τη λογική του απόλυτου κομματικού ελέγχου των συνδικάτων, των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών. Η τακτική αυτή δε συμβάλλει στην ενότητα των εργαζομένων , συντηρεί την πολυδιάσπαση και ευνοεί τις μνημονιακές δυνάμεις και κανέναν άλλο.

Τα προαναφερόμενα λειτούργησαν καταλυτικά, απογοήτευσαν τους εργαζόμενους και οδήγησαν σε αποστράτευση. Τα τελευταία, μάλιστα, χρόνια η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε νεομνημονιακό κόμμα ενίσχυσε την προϋπάρχουσα απογοήτευση και ένα μέρος των πολιτών υιοθέτησε τη λογική ότι «τίποτα δεν αλλάζει και όλοι το ίδιο είναι». Γι αυτό και σήμερα καταγράφονται αποκαρδιωτικά ποσοστά συμμετοχής σε απεργιακές κινητοποιήσεις, γι αυτό και εκατοντάδες συνδικαλιστικοί χώροι μεταβλήθηκαν σε σωματεία-φαντάσματα, σε σωματεία – σφραγίδες.

Στις παρούσες συνθήκες της κρίσης, της ανεργίας, της σκληρής εκμετάλλευσης, των ελαστικών μορφών εργασίας, της φτωχοποίησης και του κοινωνικού αδιεξόδου χρειάζονται νέα εργαλεία προσέγγισης των προβλημάτων, διαφορετικές αναλύσεις και, κυρίως, επαναθεμελίωση του συνδικαλιστικού κινήματος, του ρόλου του, των αξιών του, της ηθικής του. Σε μια περίοδο που ωμά διαπιστώνεται ως αριθμός αυτό που εμείς καθημερινά βιώνουμε ότι δηλαδή η φτώχεια στην Ελλάδα από το 2008 έως σήμερα αυξήθηκε κατά 40%(οικονομικό ινστιτούτο της Κολωνίας), σε μια στιγμή που μεθοδεύεται αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και του τρόπου με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις για τις απεργιακές κινητοποιήσεις (καθόλου τυχαίες οι πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη) απαιτείται ένα συνδικαλιστικό κίνημα ταξικό, το οποίο θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων και θα συνδέσει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων με τα μεγάλα λαϊκά αιτήματα για αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των πολλών. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα με ριζοσπαστικό προσανατολισμό, με ξεκάθαρες θέσεις, που θα ξεπερνά τα στενά συντεχνιακά όρια και θα παλεύει για το παρόν έχοντας, όμως, στραμμένα τα μάτια στο μέλλον. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα ακηδεμόνευτο μακριά από προνομιακές σχέσεις με τους κυβερνώντες, τον παραγοντισμό και τις κομματικές εξαρτήσεις, το οποίο θα αποφασίζει έχοντας ως αποκλειστικό γνώμονα την υπεράσπιση των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων.

Αυτούς τους στόχους, θεωρώ, ότι έρχεται να υπηρετήσει η 2η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ. Το τελευταίο δικαιώνεται απολύτως για την επιλογή του να διαχωρίσει τις δυνάμεις του από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Η λάσπη και η συκοφάντηση των στελεχών που πήραν την πρωτοβουλία αυτή δε βρήκε το στόχο της. Η προσπάθεια των «γεφυροποιών», δηλαδή εκείνων που έχουν τη λογική των κοινών ψηφοδελτίων με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο κενό. Το ΜΕΤΑ μέρα με τη μέρα καταγράφεται ως μια τίμια και ειλικρινής φωνή στο συνδικαλιστικό χώρο με αταλάντευτη στάση, που δημιουργήθηκε από τους εργαζόμενους για να υπηρετεί τα συμφέροντα τους και μόνον. Τώρα είναι η στιγμή για να δοθεί η εξαιρετικά δύσκολη μάχη με στόχο να γίνει η απελπισία μαζική δύναμη και οι διαδοχικές ήττες μια μεγάλη νίκη του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.

Τα πέντε σενάρια Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για την Ευρωπαϊκή Ένωση (vid)

Ο πρόεδρός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, απευθυνόμενος στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες, παρουσίασε πέντε σενάρια για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί η ΕΕ μέχρι το 2025, ανάλογα με τις επιλογές που θα κάνει...

video euronews

Τα πέντε σενάρια για το μέλλον της ΕΕ των 27 μέχρι το 2025 παρουσίασε ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ενώπιον των ευρωβουλευτών στις Βρυξέλλες.

Αυτή η «Λευκή Βίβλος» όπως αποκαλείται στη θεσμική διάλεκτο, περιλαμβάνει από το σενάριο του περιορισμού της ΕΕ σε αρμοδιότητες εσωτερικής αγοράς, το σενάριο μιας ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων αλλά και το πιο φιλόδοξο μιας βαθύτερα ενοποιημένης Ένωσης των 27.

Σενάριο 1: «Συνεχίζουμε κανονικά» — Η ΕΕ των 27 επικεντρώνει την προσοχή της στην επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος θετικών μεταρρυθμίσεων στο πνεύμα των κατευθύνσεων της Επιτροπής του 2014 για ένα Νέο ξεκίνημα για την Ευρώπη και της Δήλωσης της Μπρατισλάβας, την οποία προσυπέγραψαν και τα 27 κράτη μέλη το 2016.

Σενάριο 2: «Τίποτα περισσότερο από την ενιαία αγορά» — Η ΕΕ των 27 επικεντρώνεται σταδιακά εκ νέου στην ενιαία αγορά, καθώς τα 27 κράτη μέλη δεν κατορθώνουν να βρουν κοινό έδαφος σε όλο και περισσότερους τομείς πολιτικής.

Σενάριο 3: «Αυτοί που θέλουν περισσότερα κάνουν περισσότερα» — Η ΕΕ των 27 προχωρά όπως σήμερα, αλλά επιτρέπει στα κράτη μέλη που το επιθυμούν να αναπτύξουν μεγαλύτερη δράση σε συγκεκριμένους τομείς, όπως η άμυνα, η εσωτερική ασφάλεια ή τα κοινωνικά θέματα. Διαμορφώνονται μία ή περισσότερες «συμμαχίες πρόθυμων κρατών».

Σενάριο 4: «Κάνουμε λιγότερα με πιο αποδοτικό τρόπο» — Η Ευρωπαϊκή Ένωση εστιάζει στην επίτευξη καλύτερων και ταχύτερων αποτελεσμάτων σε επιλεγμένους τομείς πολιτικής, κάνοντας λιγότερα σε τομείς όπου θεωρείται ότι δεν υπάρχει προστιθέμενη αξία. Το ενδιαφέρον και οι περιορισμένοι πόροι εστιάζονται σε επιλεγμένους τομείς πολιτικής.

Σενάριο 5: «Κάνουμε μαζί πολύ περισσότερα» — Τα κράτη μέλη αποφασίζουν να μοιραστούν περισσότερες αρμοδιότητες, πόρους και διαδικασίες λήψης αποφάσεων σε όλους τους τομείς. Οι αποφάσεις εγκρίνονται ταχύτερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εφαρμόζονται επίσης ταχύτερα.

«Η Ευρώπη είναι κάτι περισσότερο από εξουσία, αγαθά και χρήματα. Η εσωτερική αγορά και το ευρώ δεν είναι από μόνοι τους στόχοι, πρέπει να εξυπηρετούν το άτομο και την κοινότητα. Αλλά υπάρχουν κυβερνήσεις που θέλουν να μειώσουν το ρόλο της ΕΕ και της Κομισιόν στη διαχείριση της εσωτερικής αγοράς. Είμαι αυστηρά κατά αυτού» είπε μεταξύ άλλων ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Παρόλα αυτά, οι ευρωβουλευτές δεν αντέδρασαν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Ο ευρωβουλευτής των Πρασίνων Φιλίπ Λαμπέρτς, εξέφρασε τον προβληματισμό του για το ενδιαφέρον των απλών πολιτών στο σχέδιο Γιούνκερ.

«Θα προκαλούσα το Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να βγει έξω, όχι μόνο εδώ αλλά μερικά χιλιόμετρα μακριά από εδώ, στις Βρυξέλλες και να προσπαθήσει να πάει σε διάφορες γειτονιές των Βρυξελλών με τα χαρτιά του και να δει εάν μπορεί να προκαλέσει τον ενθουσιασμό πουλώντας τα χαρτιά του στους πολίτες. Δεν πιστεύω ότι θα έχει μεγάλη τύχη σε αυτό».

Το μόνο σίγουρο είναι πάντως ότι ο διάλογος ξεκίνησε στα κράτη μέλη και θα κορυφωθεί στη Σύνοδο Κορυφής για τα 60 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης στις 25 Μαρτίου.

«Υπάρχουν πεδία όπου η ΕΕ πρέπει να φέρει αποτελέσματα, για παράδειγμα στη φορολογική δικαιοσύνη. Αλλά δεν πρέπει, για παράδειγμα, να παρεμβαίνει στην παροχή νερού στα κράτη μέλη και να τα αναγκάζει να ιδιωτικοποιούν τη δημόσια περιουσία. Δεν πρέπεθ η ΕΕ να δημιουργήσει μία εσωτερική αγορά που μοιάζει με τις εμπορικές συμφωνίες όπως η CETA ή η TTIP όπου ενδώσαμε στον ανταγωνισμό για χαμηλότερους μισθούς ή περιβαλλοντικά κριτήρια» δήλωσε στο euronews ο Φάμπιο ντε Μάζι, Γερμανός ευρωβουλευτής από την ευρωομάδα της Ενωμένης Αριστεράς.

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, παράλληλα, απέρριψε την κριτική κάποιων ευρωβουλευτών ότι η Κομισιόν απέτυχε όσον αφορά τον ηγετικό της ρόλο στην Ένωση.

Ο πρώην Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου είπε ότι οι εθνικές κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια θα έπρεπε να δουλέψουν σχετικά με τις αποφάσεις για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ η οποία μετά και την απόφαση της Βρετανίας να φύγει, αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις από τους εθνικιστές και λαϊκιστές.

«Το μέλλον της Ευρώπης δεν θα πρέπει να είναι όμηρος εκλογών, κομματικών επιλογών ή κραυγές θριάμβου που απευθύνονται σε εγχώριο κοινό », είπε, επαναλαμβάνοντας μια γνώριμη καταγγελία ότι οι εθνικοί ηγέτες προσπάθησαν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες για αντιλαϊκές πολιτικές και αποτυχίες κατηγορώντας τις Βρυξέλλες.

Ο Γιούνκερ ανέφερε τη συνεργασία στην Ευρωζώνη, την ασφάλεια, τα ζητήματα άμυνας, και τα κοινωνικά κριτήρια ως πεδία που οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να συνεργαστούν περισσότερο αλλά δεν έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες.

Πολλοί συμφωνούν ότι η ευρωζώνη χρειάζεται βαθύτερη οικονομική ολοκλήρωση, αλλά υπάρχουν διαφορές για τους τρόπους που μπορεί αυτό να επιτευχθεί, κυρίως μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης, της Γερμανίας και της Γαλλίας που και οι δύο έχουν μπροστά τους κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις.

Σε αυτό το στάδιο, πάντως, η Λευκή Βίβλος και τα έγγραφα προβληματισμού θα αποτελέσουν τη βάση για διάλογο ανάμεσα στα κράτη μέλη.

Ο Πρόεδρος Γιούνκερ θα προωθήσει αυτές τις ιδέες στην ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης τον Σεπτέμβριο του 2017, πριν τη διεξαγωγή των πρώτων συμπερασμάτων στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου 2017.

Στη συνέχεια, στόχος είναι να υπάρξουν συγκεκριμένες αποφάσεις για ένα πλαίσιο δράσης που αναμένεται να παρουσιαστεί πριν από τις Ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2019.
euronews

Ευρωκρίση: Η κατάσταση στις 6 χώρες της κρίσης

Ολοένα συχνότερα διαβάζουμε πρωτοσέλιδους τίτλους όπως: «Φόβοι για νέα ευρωκρίση» (Handelsblatt) ή «Οι επενδυτές ανήσυχοι για νέο ξέσπασμα της ευρωκρίσης» (FAZ). Πόσο πιθανή είναι ωστόσο μια αναζωπύρωση της κρίσης χρέους στην Ευρώπη;

Επιστρέφει η ευρωκρίση; Η κατάσταση στις χώρες της κρίσης ποικίλει. Κάποιες βρίσκονται πλέον σε καλύτερη μοίρα; κάποιες άλλες όχι. Τη μεγαλύτερη ανησυχία ωστόσο δεν εμπνέει πλέον η Ελλάδα αλλά η Ιταλία.

Ολοένα συχνότερα διαβάζουμε πρωτοσέλιδους τίτλους όπως: «Φόβοι για νέα ευρωκρίση» (Handelsblatt) ή «Οι επενδυτές ανήσυχοι για νέο ξέσπασμα της ευρωκρίσης» (FAZ). Πόσο πιθανή είναι ωστόσο μια αναζωπύρωση της κρίσης χρέους στην Ευρώπη;

Μια ματιά στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου δείχνει ότι πολλά έχουν βελτιωθεί. Όμως σε χώρες όπως η Ελλάδα δεν έχουν λυθεί ακόμη όλα τα ανοιχτά ζητήματα. Την ίδια στιγμή όμως τα μεγαλύτερα προβλήματα εντοπίζονται στην ιταλική οικονομία, η διάσωση της οποίας θα ξεπερνούσε τις δυνατότητες των ευρωπαίων εταίρων. Ας δούμε όμως μία-μία τις χώρες της κρίσης:

Ελλάδα: Επτά χρόνια κρίση

Σιγά σιγά γίνεται όλο και δυσκολότερο να θυμηθούμε μια Ελλάδα χωρίς κρίση. Σχεδόν επτά χρόνια η χώρα χρειάζεται οικονομική στήριξη των ευρωπαίων εταίρων. Τι όμως μέλει γενέσθαι; Η απάντηση διχάζει ευρωπαίους δανειστές και ΔΝΤ. Γεγονός είναι ότι μηδενική οικονομική ανάπτυξη και υψηλότερη ανεργία εντός της ευρωζώνης οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι μέχρι τώρα συνταγές δεν αποδίδουν. Το γεγονός αυτό σχετίζεται και με την άνιση κατανομή βαρών. Την ώρα που οι συντάξεις έχουν μειωθεί σημαντικά, καθυστερούν το άνοιγμα επαγγελμάτων, η φορολόγηση των ευπόρων ή οι ιδιωτικοποιήσεις. Η μόνη θετική είδηση είναι ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει άμεσο οικονομικό πρόβλημα μέχρι το καλοκαίρι.

Ιταλία: Δικαιολογημένη ανησυχία

Η Ιταλία βρίσκεται εν μέσω τραπεζικής κρίσης. Τη στιγμή που η προβληματική Monte Dei Paschi διασώζεται από το δημόσιο με πολλά δις, η Unicredit ανακοινώνει έλλειμμα σχεδόν 12 δις ευρώ. Παράλληλα οι αναιμικοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης βρίσκονται στο 0,9% παρά τα χαμηλά επιτόκια και την χαμηλή τιμή πετρελαίου. Σημαντικό ρόλο παίζει και η πολιτική αβεβαιότητα. Ουδείς γνωρίζει αν η χώρα θα οδηγηθεί τελικά σε πρόωρες εκλογές ή αν η κυβέρνηση εξαντλήσει την θητεία της μέχρι το 2018.

Ισπανία: Θα ήταν πρόωροι οι πανηγυρισμοί

Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο η χώρα δεν είχε κυβέρνηση. Χρειάστηκαν δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι να αναλάβει και πάλι πρωθυπουργικά καθήκοντα ο συντηρητικός Μαριάνο Ραχόι. Οι Ισπανοί κατάφεραν να ξεπεράσουν την κυβερνητική κρίση χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα λόγω των θετικών ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης. Σημαντική θεωρείται και η συμβολή του τουρισμού στην αντιμετώπιση της κρίσης, μιας και πολλοί επισκέπτες προτίμησαν την Ισπανία μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα σε βόρεια Αφρική και Τουρκία. Όμως το πρόβλημα της ανεργίας παραμένει, παρά την αργή, αλλά σταθερή της συρρίκνωση. Δυστυχώς οι περισσότερες νέες συμβάσεις εργασίας είναι ορισμένου χρόνου.

Πορτογαλία: Τέλος της λιτότητας;

Η αριστερή κυβέρνηση μειοψηφίας έθεσε τέλος στη λιτότητα των τελευταίων ετών. Ο πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα προχώρησε στη διακοπή της πολιτικής λιτότητας των συντηρητικών προκατόχων του, αύξησε τον κατώτερο μισθό, μείωσε το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων και παράλληλα μείωσε τον ΦΠΑ στην εστίαση για να ενισχύσει την κατανάλωση και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής όμως είναι μέτρια. Το 2016 η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 1,6%, η ανεργία μειώθηκε στο 10,9%. Όμως οι Πορτογάλλοι ελπίζουν και πάλι, ενώ η δημοτικότητα του Κόστα βρίσκεται σε ανοδική τροχιά.

Ιρλανδία: Στέκεται πια στα πόδια της

Η Ιρλανδία θεωρείται υπόδειγμα στην αντιμετώπιση της κρίσης. Οι ρυθμοί ανάπτυξης έφθασαν το 2016 το 4%. Η κρίση που προκάλεσε η φούσκα ακινήτων το 2008-2009 και συμπαρέσυρε τράπεζες και δημόσιο μοιάζει πια απλά με μια παρένθεση, αν λάβει κανείς υπόψιν την εντυπωσιακή ανάκαμψη των τελευταίων ετών.

Κύπρος: Παράδειγμα προς μίμηση;

Τρία χρόνια χρειάστηκε η Μεγαλόνησος για να βγει από το πρόγραμμα στήριξης πριν από ένα περίπου χρόνο. Ήταν ο τραπεζικός τομέας, ο οποίος έριξε την Κύπρο στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση της νεότερης ιστορίας της. Σε αυτή την περίοδο το ποσοστό των Κυπρίων που δεν είχαν χρήματα για τα στοιχειώδη, ενώ ενοίκιο και θέρμανση αυξήθηκαν από το 9% στο 15%. Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό μετά την Ελλάδα. Και όπως πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποίησε ότι η υπερχρέωση παραμένει πρόβλημα τόσο για τα νοικοκυριά όσο και για το δημόσιο.
Spiegel Online / DW

Ο Γιώργος Κιμούλης πρόεδρος του Κ.Π.Ι.Σ.Ν. Α.Ε.

Ο Γιώργος Κιμούλης αναλαμβάνει πρόεδρος στο επταμελές διοικητικό συμβούλιο του «Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος»... 

 

Ο Γιώργος Κιμούλης αναλαμβάνει πρόεδρος στο επταμελές διοικητικό συμβούλιο του «Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος».

Τα μέλη του νέου ΔΣ ορίστηκαν από το Εληνικό Δημόσιο. Ένα από τα μέλη ορίσθηκε καθ' υπόδειξη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ) και ένα καθ' υπόδειξη της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος (ΕΒΕ), ενώ ως μέλος ορίσθηκε, ex officio, και ο δήμαρχος Καλλιθέας Αττικής.

Τα μέλη του νέου διοικητικού συμβουλίου της Κ.Π.Ι.Σ.Ν. Α.Ε. είναι τα εξής: Γιώργος Κιμούλης, πρόεδρος, Νίκος Μανωλόπουλος, διευθύνων σύμβουλος και μέλη οι Ματίνα Στέα, Ανδρέας Νοταράς, Δημήτρης Κάρναβος (δήμαρχος Καλλιθέας), Γιώργος Κουμεντάκης (εκπρόσωπος Εθνικής Λυρικής Σκηνής), Δημήτρης Δημητρόπουλος (εκπρόσωπος Εθνικής Βιβλιοθήκης Ελλάδας).
ΑΠΕ-ΜΠΕ

Εγκαινιάζεται το πρώτο γραφείο ενημέρωσης και υποστήριξης δανειοληπτών

Το Γραφείο Εξυπηρέτησης και Υποστήριξης Δανειοληπτών (ΓΕΥΔ), θα στεγάζεται στο ισόγειο του κτιρίου επί της λεωφόρου Αθηνών 196-198, στου Ρέντη, ενώ από αύριο θα είναι στη διάθεση των πολιτών και ο δικτυακός χώρος της ΕΓΔΙΧ...

Το πρώτο Γραφείο Εξυπηρέτησης και Υποστήριξης Δανειοληπτών (ΓΕΥΔ), θα εγκαινιάσει ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, Δημήτρης Παπαδημητρίου, στο κεντρικό κτίριο της Ειδικής Γραμματείας Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους, σήμερα Τετάρτη, 1 Μαρτίου 2017, στις 12 το μεσημέρι.

Το Γραφείο Εξυπηρέτησης και Υποστήριξης Δανειοληπτών (ΓΕΥΔ), θα στεγάζεται στο ισόγειο του κτιρίου επί της λεωφόρου Αθηνών 196-198, στου Ρέντη, ενώ από αύριο θα είναι στη διάθεση των πολιτών και ο δικτυακός χώρος της ΕΓΔΙΧ (www.keyd.gov.gr), ο οποίος περιλαμβάνει μια διαδραστική πλατφόρμα, χρηστική για τους λιγότερο εξοικειωμένους, η οποία βοηθά βήμα-βήμα στη διαμόρφωση συνδυαστικής αντίληψης για το προστατευτικό θεσμικό πλαίσιο της υπερχρέωσης, προσφέροντας εξατομικευμένες λύσεις.

Όπως έχει σημειωθεί από το υπουργείο Οικονομίας, η Ειδική Γραμματεία Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους (ΕΓΔΙΧ) ιδρύθηκε «υλοποιώντας την απόφαση κυβέρνησης για την παροχή κάθε δυνατής βοήθειας στους πολίτες που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας».

Πρόκειται για μία «αυτόνομη δημόσια υπηρεσία, που υπάγεται στο Κυβερνητικό Συμβούλιο Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα 3 μηνών (Αυγ-Οκτ. 2016), αξιοποιώντας στελέχη, δομές και υλικοτεχνική υποδομή που ήδη διέθετε το δημόσιο, δημιουργήθηκε η κεντρική υπηρεσία στην περιοχή της Νίκαιας (Θηβών 196-198), όπου και θα λειτουργήσει το πρώτο (πιλοτικό) Γραφείο Ενημέρωσης και Υποστήριξης Δανειοληπτών (ΓΕΥΔ), στο οποίο μπορούν να προσφεύγουν οι ενδιαφερόμενοι πολίτες».

Τα ΓΕΥΔ απευθύνονται σε:

- άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (προβλήματα υγείας, ΑΜΕΑ οικονομικά αδύναμους)
- ανέργους
- αγρότες και εργάτες
- μισθωτούς δημόσιου και ιδιωτικού τομέα
- ελεύθερους επαγγελματίες
- μικροέμπορους , μικροεπιχειρηματίες
ΑΠΕ-ΜΠΕ