Aπό το όνειρο της εισόδου στην ΕΕ, στη συζήτηση για την έξοδο (Mε αφορμή το BREXIT)

Το BREXIT έδειξε πως η ρήξη με την ΕΕ, είναι σαφώς εφικτή, χωρίς να έρθει κάποιος Αρμαγεδδών. Αυτό απαντά και στο ερώτημα της Ελλάδας του καλοκαιριού του 2015 και της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ και τους δανειστές με αγνόηση του ΟΧΙ.

του Παναγιώτη Μαυροειδή *

Στις δεκαετίες  70/80, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, έτρεχαν να μπουν τότε ΕΟΚ, εν μέσω των υποσχέσεων των ηγεσιών τους για διασφάλιση της δημοκρατίας και οριστική αποτροπή του ενδεχόμενου δικτατοριών.

Στη δεκαετία του 90, ήταν η σειρά χωρών της Ανατολικής Ευρώπης να ζητούν την είσοδό τους στην ΕΕ. Αυτή το φορά οι προσδοκίες αφορούσαν την υπόσχεση  οικονομικής ευημερίας.

Το 1999/2000 γινόταν το «μεγάλο βήμα» της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης και της εισαγωγής του ευρώ. Η είσοδος  στη ζώνη του ευρώ παρουσιαζόταν ως η απόλυτη θωράκιση απέναντι στις οικονομικές κρίσεις.

Από το 2008 και το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και ειδικά της κρίσης στην ευρωζώνη, όλα έχουν γυρίσει ανάποδα.

Λαοί και χώρες συζητούν το ενδεχόμενο της εξόδου από την ευρωζώνη ή/και την ΕΕ ή αδιαφορούν για αυτήν.

• Το 2015 ο ελληνικός λαός σήκωσε το γάντι της πρόκλησης και ψήφισε πανηγυρικά ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, παρά την απόλυτη σύνδεση ενός ΟΧΙ με τον κίνδυνο εξόδου από την ΕΕ, που έκανε η προπαγανδιστική μηχανή της ΕΕ. Η ταπεινωτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, είναι άλλο ζήτημα
• Το 2016, οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της εξόδου της χώρας από την ΕΕ (BREXIT). Οι μανούβρες που γίνονται από την κυβέρνηση των Συντηρητικών και της ηγεμονικής μερίδας της αστικής τάξης στη χώρα να μείνει αυτή η επιλογή κενό γράμμα, είναι άλλης τάξης θέμα.
• Το 2018 στο δημοψήφισμα στη Βόρεια Μακεδονία, ο λαός της χώρας αγνόησε το παραπλανητικό ερώτημα «θέλετε την ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, με αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας μας;» και απείχε σε συντριπτικό ποσοστό. Δε θεώρησε ότι η είσοδος στην ΕΕ θα μπορούσε να υπερκεράσει την ταπείνωση με την επιβολή ονομασίας της χώρας από άλλη ισχυρότερη γειτονική χώρα. Ο «παράδεισος» της ΕΕ έχει γίνει κακόφημος ή τέλος πάντων είναι υπό συζήτηση

Πλέον, η  ίδια η ΕΕ αντί να θέτει όρους συμμόρφωσης και προϋποθέσεις για την είσοδο χωρών, απειλεί με  θεούς και δαίμονες τους λαούς σε χώρες που ζητούν  την έξοδο.

Τα επιχειρήματα υπέρ και κατά της εξόδου χωρών από την ΕΕ δίνουν και παίρνουν. Η αλλαγή είναι ολοφάνερη, ανεξάρτητα από την κατάληξη  που κάθε φορά υπάρχει. Η ΕΕ και το καμάρι της, δηλαδή η ευρωζώνη και το ευρώ, είναι σε σοβαρή κρίση.

Έλεγε η Μέρκελ το 2011: «Το ευρώ είναι κάτι παραπάνω από ένα νόμισμα. Είναι η εγγύηση της ενωμένης Ευρώπης. Αν αποτύχει το ευρώ, αποτυγχάνει η Ευρώπη». Σήμερα, πράγματι συμβαίνουν και τα δύο.

Είναι στην επικαιρότητα η συζήτηση για το BREXIT και την τύχη που αυτό θα έχει. «Σκληρό» ή «μαλακό» BREXIT; Με συμφωνία με την ΕΕ ή χωρίς συμφωνία;

Οι Συντηρητικοί πηγαίνουν από ήττα σε ήττα στη Βουλή, αναζητώντας κατά βάση ένα «BREXIT χωρίς BREXIT», δηλαδή αποχώρηση με ταυτόχρονη πρόσβαση της Βρετανίας στην Ενιαία Αγορά και Τελωνειακή Ένωση.

Οι Εργατικοί μετεωρίζονται διαρκώς. Προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ μιας εργατικής εκλογικής βάσης που ψήφισε με φανατισμό και μαζικά υπέρ του BREXIT και της κομματικής μεσοαστικής και αστικής γραφειοκρατίας του κόμματος που αποκλείει κατηγορηματικά ένα «BREXIT χωρίς συμφωνία», ενώ βλέπει θετικά ένα νέο δημοψήφισμα με την ελπίδα να κερδίσει το στρατόπεδο της παραμονής στην ΕΕ (REMAIN).

H αστική τάξη διχάζεται μεταξύ των φιλοδοξιών και αυταπατών για «ελευθερία κινήσεων» στην παγκόσμια αγορά στη βάση και της συμμαχίας με ΗΠΑ και τις σχέσεις με χώρες της πρώην Κοινοπολιτείας και του πανικού της απώλειας πρόσβασης στην Ευρωπαϊκή αγορά.

Όλα αυτά μπορούν να συνοψιστούν σε μια φράση: Πολιτική και κοινωνική κρίση που οδηγεί σε αδυναμία την ίδια την κυρίαρχη αστική τάξη να διαμορφώσει μια ενοποιητική στρατηγική για τα συμφέροντά της που ταυτόχρονα να μπορεί να την παρουσιάσει ως καθολικό «εθνικό συμφέρον». Αυτό ακριβώς προκαλεί κρίση στα κόμματά της και στις διεθνείς της συμμαχίες.

Η βαθιά αυτή κρίση έχει σαφέστατο ταξικό υπόβαθρο. Κυρίως καταγράφει το μίσος και την εχθρότητα της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα των εργατογειτονιών στις αποβιομηχανοποιημένες περιοχές της χώρας. Το «πρόβλημα» με αυτό τον κόσμο που ψήφισε μαζικά BREXIT, είναι ότι δεν περιμένει τίποτα απολύτως από το REMAIN, ενώ μάλλον περιμένει ελάχιστα και από το BREXIT. Για αυτό και δεν εκβιάζεται, ούτε τρομοκρατείται εύκολα. Δεν υπάρχει αντικείμενο εκβιασμού.
Οι «κοσμοπολίτες» remainers  αντιθέτως, έχουν πολλά να χάσουν για αυτό και κα΄νουν θόρυβο. Μιλώντας περιφρονητικά για τον εργατόκοσμο των ερημοποιημένων εργατικών κοινοτήτων όπου πλέον αφθονούν η ανεργία ή οι uber-jobs, χρησιμοποιούν δύο κλασικές εκφράσεις: Αναφέρονται στους «left behind» (αυτούς που έχουν μείνει πίσω) ή σε “turkeys who voted for christmas” (γαλοπούλες που ψηφίζουν για την τύχη τους τα Χριστούγεννα). Το «πρόβλημα» είναι ότι, αυτοί οι χαρακτηρισμοί, λιγότερο προκαλούν το θυμό του φτωχού κόσμου που ψήφισε BREXIT και περισσότερο επιβεβαιώνει τις σκέψεις και φόβους του: Τόσο η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», όσο και ειδικότερα η ΕΕ που προσφέρουν κοσμοπολίτικη  λάμψη στα global centers του Λονδίνου, για αυτούς σημαίνει άθλιες κατοικίες, ανεργία, φτηνή και ευάλωτη εργασία, τρένα που δε περνούν στην ώρα τους, υποβάθμιση του εθνικού συστήματος υγείας. Αλλά σημαίνουν επιπλέον  περιφρόνηση προς την εργατική τάξη, τη ζωή και  κουλτούρα της, την εμπειρία της, καθώς θεωρείται συλλήβδην οπισθοδρομική, συντηρητική ή/και ρατσιστική. Όταν γη, άνθρωποι και εργασία, καθίστανται φτηνά εμπορεύματα, το να εμφανίζονται λαμπροί χορτάτοι και ασφαλείς άνθρωποι όπως ο Μπέγκαμ ή/και αστέρες της «αριστεράς» όπως ο Βαρουφάκης, να φωνάζουν για τους κινδύνους ενός BREXIT, τόσο πείθεται αυτός ο κόσμος ότι πρέπει να φωνάξει «Έξω» και «Όχι» στην ΕΕ, παρά το γεγονός ότι αδυνατούν να απαντήσουν στο ερώτημα «Μέσα και Ναι, σε ποιόν δρόμο;».

Είναι αλήθεια ότι για πρώτη φορά αυτός ο κόσμος, ένιωσε πως με την ψήφο υπέρ του BREXIT, έπαψε να είναι αόρατος και τουλάχιστον ταρακούνησε ένα κόσμο που όλο και περισσότερο όχι απλά δεν τον περιέχει, αλλά ρητά  τον αποκλείει.

Τι θα γίνει όμως τελικά με το BREXIT;

Δεν έχει  μικρή σημασία να δούμε πριν από όλα τι ΔΕΝ έγινε με την ψήφο υπέρ του BREXIT.

• Λίγο πριν το δημοψήφισμα του 2016, με επίσημη παρέμβασή τους ΟΟΣΑ, ΕΕ και ΔΝΤ, είχαν προβλέψει ότι στην περίπτωση ακόμη και της ψήφου υπέρ της BREXIT, η Βρετανία θα έμπαινε σε μια δίνη κρίσης βαθύτερης από αυτήν του 2008.
• Ένα μήνα πριν στηθούν οι κάλπες, «μελέτη» του Υπουργείου Οικονομικών, ανακοίνωνε με κάθε σοβαρότητα και επισημότητα ότι και μόνο με εκλογικό αποτέλεσμα υπέρ του BREXIT, το ΑΕΠ θα έπεφτε από 3,6 έως 6% και η ανεργία θα αυξανόταν κατά 820.000 ανθρώπους.
• Ο πολύς G. Osborne, έβγαζε και αυτός μια εκτίμηση από την κοιλιά του, ότι ακόμη  500.000 άνθρωποι θα έμπαιναν στις λίστες των ανέργων.

Τι έγινε δύο χρόνια μετά από αυτές τις δραματικές προειδοποιήσεις;

Τίποτα απολύτως!

Η Βρετανική οικονομία έκλεισε με 2,7% άνοδο το 2017 (αμέσως μετά δηλαδή), ενώ ανοδικά κινήθηκε  και το 2018, με τους γνωστούς βέβαια χαμηλούς ρυθμούς αναιμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης παγκόσμια και ακόμη πιο χαμηλούς στην ευρωζώνη και την ΕΕ.

Η ανεργία είχε συνακόλουθα μια οριακή πτώση, ενώ οι βιομηχανικές επενδύσεις στη χώρα αυξήθηκαν και δεν μειώθηκαν, αλλά και οι εξαγωγές είχαν τη μεγαλύτερη άνοδο μεταξύ των χωρών του G7 στο ίδιο διάστημα. Τα σενάρια καταστροφής, αποσκοπούσαν και αποσκοπούν  απλά στην τρομοκράτηση και βέβαια στην καταστροφή του BREXIT. Τα σενάρια αυτά έχουν πολλαπλασιαστεί έναντι της καταληκτικής ημερομηνίας για συντεταγμένη αποχώρηση (29 Μαρτίου).

H ζωή των εργαζομένων και των ανέργων, βελτιώθηκε μετά την ψήφο υπέρ του BREXIT; Η ερώτηση είναι ρητορική, ειρωνική από μεριάς των υποστηρικτών της ΕΕ, είναι όμως και πραγματική.

Το BREXIT έδειξε πως η ρήξη με την ΕΕ, είναι σαφώς εφικτή, χωρίς να έρθει κάποιος Αρμαγεδδών. Αυτό απαντά και στο ερώτημα της Ελλάδας του καλοκαιριού του 2015 και της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ και τους δανειστές με αγνόηση του ΟΧΙ.

Στη Βρετανία το BREXIT και η ρήξη με την ΕΕ, δεν έφερε κάποια καταστροφή, ενώ στην Ελλάδα η μισή ψευδορήξη με την ΕΕ έφερε απλά τα capital controls με την πρωτοβουλία στα χέρια του αντιπάλου και πολύ περισσότερο η επιλογή της ΜΗ ρήξης έφερε το Τρίτο Μνημόνιο και την απογοήτευση.

Το BREXIT και η έξοδος γενικά μιας χώρας από την ΕΕ, δεν αποτελεί την αυτόματη λύση, αλλά μια ζωτική προϋπόθεση λύσης, δηλαδή εισόδου σε ένα άλλο δρόμο, όπου το ζητούμενο θα είναι η δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα, η αξιοπρεπής ζωή σε ένα αλληλέγγυο κοινωνικό περιβάλλον, η δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία.

Η έξοδος είναι η αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για ένα αντικαπιταλιστικό δρόμο, ενάντια και έξω από τους νόμους και τους οργανισμούς του κεφαλαίου. Είναι μια επιλογή ρήξης που συμβάλει στην ωρίμανση των προϋποθέσεων για ρήξη με το αστικό πλαίσιο και την κεφαλαιοκρατική εξουσία γενικά, σε σοσιαλιστική, κομμουνιστική κατεύθυνση. Είναι ένας δρόμος διεθνιστικός, συνεργασίας των λαών, στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο και γενικότερα, που αλυσιδωτά μπορεί να  ακολουθηθεί και επιβληθεί.

Το «έξω» από την ΕΕ και το καπιταλιστικό πλαίσιο, αφήνει ενεργή την ελπίδα, ακόμη και όταν δεν είναι επαρκής η προετοιμασία για το «μέσα» σε ένα άλλο δρόμο. Αντίθετα, η παραμονή στο σφαγείο της ΕΕ, είναι απόφαση αργού θανάτου, χωρίς καμία ελπίδα.

Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς, ακόμη και αν συχνά ονομάζεται κομμουνιστική ή αντικαπιταλιστική, είδε στην καπιταλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ, την πρόοδο και τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού ή έστω σε μια πιο «πολιτικά ορθή» ερμηνεία,την  «εν δυνάμει» διεθνοποίηση και  άρνηση του αστικού εθνικισμού.

Οι θεωρήσεις αυτές απέτυχαν παταγωδώς. Κοντά μισό αιώνα από τότε που το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα αναζητούσε την προγραμματική βάση κυβέρνησης  με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αποδεχόμενο τη ρητή απαίτηση του δεύτερου για στήριξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης και 16 χρόνια από τότε που στη Φλωρεντία της Ιταλίας η ευρωπαϊκή αριστερά ορκιζόταν πως «μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή», σήμερα στις δύο αυτές χώρες κάνει πάρτι η ακροδεξιά με Λεπέν και Σαλβίνι.
Η φανταστική «ευρωπαϊκή εργατική τάξη» ως δήθεν ενιαίο υποκείμενο που θα σχηματιζόταν στο πλαίσιο της ΕΕ, με δυνατότητες μετασχηματισμού της, δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει ποτέ ως τέτοια μέσω της ΕΕ. Αντίθετα, η ΕΕ, ως συνασπισμένη πολιτική, οικονομική (τώρα και στρατιωτική) ένωση του κεφαλαίου, αποτέλεσε και αποτελεί ακριβώς την ακύρωση αυτών των δυνατοτήτων, ενώ παράλληλα κατακερματίζει τις εργατικές τάξεις με την προώθηση της ελαστικής εργασίας και  την επίθεση στις συλλογικές εκφράσεις της. Μεταφέρει το πεδίο από τη “διαπραγμάτευση”  της σχέσης μισθών/κερδών σε αυτό του “ανταγωνισμού” των κεφαλαίων, επιδιώκοντας την πλήρη ηγεμόνευσής της επί του κόσμου της εργασίας. Η ΕΕ δεν ασκεί απλώς «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές που δυνητικά μέσω άλλων κυβερνήσεων ή και «ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής διακυβέρνησης» μπορούν να αλλάξουν, όπως αφελώς προτείνει και πάλι ο Βαρουφάκης, αλλά αποτελεί ακριβώς την συνεκτική οργάνωση του αμερικάνικου νεοφιλελεύθερου υποδείγματος στο πεδίο της Ευρώπης. Εξ αρχής και οργανικά.

Η ΕΕ ήταν και είναι πάντα αντιδραστική, ακριβώς γιατί διαστρέφει σε όφελος των πολυεθνικών και των καπιταλιστικών κερδών και με συντριβή των εργατικών τάξεων,  τις δυνατότητες και τάσεις διεθνοποίησης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Για αυτό ακριβώς  το πλαίσιό της, με την αναγόρευση του «ανταγωνισμού» ως κεντρικής αξίας, αποδεικνύεται εξίσου ευεπίφορο στην ανάπτυξη εθνικιστικών, ρατσιστικών,  φιλοπόλεμων και ακροδεξιών, μεταφασιστικών και νεοφασιστικών ρευμάτων. Η ΕΕ των δήθεν ανοιχτών συνόρων και της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπρευμάτων και αντεργατικών συνταγών, είναι η ίδια ΕΕ που πνίγει χιλιάδες προσφύγων στη Μεσόγειο, που σκοτώνει διαδηλωτές στη Γαλλία, που φακελώνει τους πάντες.

Υπάρχει ωστόσο μια μεγάλη τομή στην πορεία της από την αφετηρία της Συνθήκης της Ρώμης το 1957. Στην πρώτη περίοδο,  οι προτεραιότητες για απομάκρυνση μιας νέας πολεμικής ανάφλεξης στην Ευρώπη, στερέωσης της Αμερικάνικης ηγεμονίας σε αυτήν και «άμυνας» απέναντι στο «υπαρκτό σοσιαλισμό», περνούσαν κυρίως  μέσα από την αστική σταθεροποίηση των κρατών μελών της σε εθνικό επίπεδο, κατά βάση με παραλλαγές κευνσιανισμού και αντίστοιχου κοινωνικού συμβολαίου.

Μετά την μεγάλη κρίση του 70 και την εμφάνιση του νεοφιλελευθερισμού ως απάντηση, αλλά και την σταδιακή είσοδο στο στάδιο ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού, εκκινεί μια δεύτερη περίοδος. Είναι μια πορεία μετασχηματισμών στην ΕΟΚ (ΕΕ), που τελικά μεταφέρουν όλο και πιο δυναμικά κρίσιμες λειτουργίες στο πεδίο των υπερεθνικών ρυθμίσεων και θεσμών. Η κρίση του 2008 συντάραξε την Ευρωπαϊκή Ένωση, την έπληξε πολιτικά, την καθήλωσε οικονομικά, αλλά ταυτόχρονα επιτάχυνε και κλιμάκωσε  την πορεία αντιδραστικών μετασχηματισμών με τη συγκρότηση της Οικονομικής Διακυβέρνησης, του Δημοσιονομικού Συμφώνου, του ESM, των μηχανισμών μόνιμης επιτήρησης και επιτροπείας όλων των χωρών, σαρώνοντας ταυτόχρονα “συμβόλαια” και καταχτήσεις μιας προηγούμενης εποχής.

Το οικοδόμημα της ΕΕ, στα μάτια των λαών της ορθώνεται πλέον απέναντί τους, όλο και πιο απροσπέλαστο, απόμακρο, εχθρικό και ανεξέλεγκτο, μη υποκείμενο στην παρέμβαση της ταξικής πάλης και κάθε είδους διεκδικήσεων.

Το ταξικό ένστικτο των λαϊκών στρωμάτων σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης, οδηγεί στη διαπίστωση πως η υπεράσπιση  της λαϊκής κυριαρχίας σε κάθε χώρα, του δικαιώματος οι λαοί να καθορίζουν την τύχη τους και να μετέχουν της πορείας τους, αποτελεί καθοριστικό πεδίο ταξικής διαπάλης.

Η τάση αυτή είναι αναπτυσσόμενη, έστω ανισόμετρα και αποτελεί αποπροσανατολισμό ή/και προσβολή να περιγράφεται με όρους «ευρωσκεπτικισμού» ή και «εθνικιστικής αναδίπλωσης». Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο δώρο στην ακροδεξιά και δίνει φτερά στα μαύρα πανιά της. Είναι τραγικό, αλλά είναι η ίδια εκείνη η ευρωπαϊκή, κοσμοπολίτικη και τρελαμένη με την «ανοιχτότητα» αριστερά, που πανικόβλητη πλέον από την άνοδο της ακροδεξιάς, τρέχει να την αντιγράψει αναπαράγοντας τη ρητορική της «εθνικής κυριαρχίας» ή των «μέτρων κατά της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης», με κορυφαία παραδείγματα του Μελανσόν στη Γαλλία και της Βάγκενετ στη Γερμανία. Η άλλη όψη του ίδιου (ευρωπαϊκού) νομίσματος.

Μας αξίζει κάτι καλύτερο…

 ___________________________________________

* Ο Παναγιώτης Μαυροειδής, είναι κορυφαίο στέλεχος της κομμουνιστικής αριστεράς, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και υποψήφιος ευρωβουλευτής και βουλευτής στην Αττική με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αρθρογραφεί στον ιστοχώρο pandiera.gr και άλλες ιστοσελίδες του χώρου..

  πηγή: pandiera.gr

«Όλα τα τουρκικά ΜΜΕ στα χέρια ενός»

Η τουρκική αντιπολίτευση καθώς και πολλές ενώσεις δημοσιογράφων στην Τουρκία καταγγέλλουν ότι πάνω από το 90% των ΜΜΕ ελέγχονται πλέον από την κυβέρνηση. Την κατηγορία αυτή αρνούνται ευθαρσώς μέλη του κυβερνώντος ΑΚΡ.

«Το ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) ως κυβερνών κόμμα ελέγχει το 95% των ΜΜΕ στην Τουρκία. Στερεί τον λαό από την αλήθεια. Συγχρόνως αυξάνεται ο αριθμός των ειδήσεων που υπόκεινται σε απαγόρευση μετάδοση». Αυτά τα στοιχεία αναφέρει το κεμαλικό CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα), το μεγαλύτερο τουρκικό αντιπολιτευόμενο κόμμα σε έκθεση με στοιχεία που γνωστοποίησε στο τουρκικό κοινοβούλιο ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο τίτλος της είναι: «Η αυταρχική Τουρκία και η καταστροφή των ΜΜΕ». Αμέσως μετά τη δημοσίευσή της ξεκίνησε ένας μεγάλος δημόσιος διάλογος στην Τουρκία για την ανεξαρτησία των τουρκικών ΜΜΕ με αφορμή τη δημοσιογραφική κάλυψη των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών. Δημοσιογραφικές ενώσεις επιβεβαιώνουν ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει αυξήσει την πίεση στον τουρκικό Τύπο ενόψει των εκλογών της 31ης Μαρτίου.

Η έκθεση του CHP περιλαμβάνει στοιχεία προγενέστερης μελέτης του Πανεπιστημίου Kadir Has του 2018, σύμφωνα με την οποία τρεις στους πέντε ερωτηθέντες εκτιμούν ότι δεν υπάρχει ελευθερία του τύπου στην Τουρκία. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνονται και από τον Δείκτη του Ινστιτούτου Reuters του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης αναφορικά με την Τουρκία. Από τη θέση 99, στην οποία βρισκόταν από το 2002 έως το 2018, η Τουρκία πλέον βρίσκεται στη θέση 157 σε σύνολο 181 χωρών.

Πίεση σε εφημερίδες και φυλακίσεις δημοσιογράφων, λογορισία

Από το καλοκαίρι του 2016 και την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν η τουρκική κυβέρνηση επιβάλει κάθε τόσο απαγόρευση ειδήσεων για «λόγους προστασίας της εθνικής ασφάλειας». Το AKP βρίσκεται στην εξουσία 17 χρόνια ήδη, ενώ από το 2011 έως το 2018 καταγράφηκαν 468 σχετικές απαγορεύσεις. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι στους δύο πρώτους μήνες του 2019 καταγράφηκαν 34 απαγορεύσεις.

Από την πλευρά της η Ένωση Δημοσιογράφων ΤCG και ο επικεφαλής της Ναζλί Μπιλγκίν ανησυχεί ιδιαίτερα για τους περιορισμούς στα ΜΜΕ ενόψει των επερχόμενων εκλογών, δεδομένου ότι περιορίζουν το δικαίωμα των πολιτών για πληροφόρηση. Όπως δήλωσε στη DW «τα τουρκικά ΜΜΕ βρίσκονται στα χέρια ενός. Έχουμε ένα σύστημα πληροφόρησης, όπου το 90% των ΜΜΕ είναι υπέρ της κυβέρνησης. Οι αντιπολιτευόμενες φωνές είναι ελάχιστες. Παρατηρούμε δεκάδες εφημερίδες να κλείνουν η μια μετά την άλλη. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στα ΜΜΕ έχει κλονιστεί». Σύμφωνα με τον Μπιλγκίν δεν υπάρχει καμία πιθανότητα οι Τούρκοι πολίτες να έχουν αντικειμενική ενημέρωση για τις τοπικές εκλογές. Ο ίδιος υπενθυμίζει επίσης ότι από το 2014 πάνω από 150 δημοσιογράφοι βρίσκονται στη φυλακή λόγω «προσβολής του προέδρου».

ΑΚP: «Όλα ψέματα!»

Την ίδια ώρα τα ελάχιστα ΜΜΕ που παραμένουν ανεξάρτητα, όπως το FOX TV και το Halk TV, πέφτουν διαρκώς θύματα μιας προσπάθειας φίμωσης ενώ η ποικιλομορφία στο τουρκικό μιντιακό τοπίο, όπως εκτιμά ο Μπιλγκίν, δεν υπάρχει πια. Aπό τη δική του πλευρά ο Γκεκάν Ντουρμούς, επικεφαλής του Συνδικάτου Τούρκων Δημοσιογράφων TGS αναφέρει ότι τα τελευταία χρόνια η δουλειά των δημοσιογράφων έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη. «Δεν λαμβάνουμε αντικειμενικές πληροφορίες. Δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα» λέει χαρακτηριστικά.»

Αλλά τι απαντά το ΑΚP στις κατηγορίες για περιορισμό της ελευθερίας του τύπου; Εκπρόσωπος της τουρκικής κυβέρνησης αναφέρει απλώς ότι «όλα είναι ψέματα!», τονίζοντας ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει στην Τουρκία από το καλοκαίρι του 2016 και ότι έκτοτε η τουρκική κυβέρνηση μάχεται κατά των γκιουλενιστών, που φέρονται ως υποκινητές της απόπειρας πραξικοπήματος. «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την ελευθερία του Τύπου. Το πρόβλημά μας είναι η τρομοκρατία». Αυτό είναι, όπως φαίνεται, το βασικό μότο της κυβέρνησης αλλά και των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.

Deutsche Welle

Προς νέο πολιτικό σκηνικό στη χώρα;

Η συμφωνία των Πρεσπών λειτούργησε δυναμικά στην πολιτική σκηνή της χώρας. Κόμματα έφτασαν στο όριο της διάλυσης, βουλευτές άλλαξαν στρατόπεδα, νέες συμμαχίες βρίσκονται στα σκαριά. Σιγά-σιγά διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό τοπίο...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Η συμφωνία των Πρεσπών λειτούργησε δυναμικά στην πολιτική σκηνή της χώρας. Κόμματα έφτασαν στο όριο της διάλυσης, βουλευτές άλλαξαν στρατόπεδα, νέες συμμαχίες βρίσκονται στα σκαριά. Σιγά-σιγά διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό τοπίο. Ζήσαμε σκηνές ευτελισμού των κοινοβουλευτικών θεσμών και της Δημοκρατίας. Πρωταγωνιστές το κυβερνών κόμμα και ο πρωθυπουργός.

Από τη διαδικασία αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε κερδισμένος σε επίπεδο κοινοβουλίου και η κυβέρνηση εμφανίζεται ως η μόνη διέξοδος σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα. Ο κ Τσίπρας εκτός από το φιλολαϊκό προφίλ που προβάλλει επιχειρεί να δημιουργήσει το πρότυπο του ηγέτη , ο οποίος μπορεί να ενώνει και να σχηματίζει «εθνικές κυβερνήσεις». Αυτό φάνηκε με την κυβερνητική διεύρυνση που έκανε στους δύο τελευταίους ανασχηματισμούς προς τα δεξιά και προς το κέντρο. Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές οι υποσχέσεις για αποκατάσταση αδικιών θα αιωρείται ακόμη και αν δεν εκφωνείται από επίσημα κυβερνητικά χείλη. Επιπλέον, η δικαστική διερεύνηση υποθέσεων που όζουν θα προπαγανδίζεται συστηματικότερα. Στόχος του να πετύχει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των ψηφοφόρων του και να πάρει όσο γίνεται περισσότερους ψήφους από την κεντροαριστερά. Εκεί αποβλέπει και η θνησιγενής πρωτοβουλία «ΓΕΦΥΡΑ» στην οποία έχουν συσπειρωθεί πρόσωπα με ελάχιστη επιρροή στους πολίτες και η οποία αναμένεται να έχει την τύχη παρόμοιων προσπαθειών που έγιναν στο παρελθόν (58, ΕΛΙΑ, κλπ). Η τελική επιδίωξη να μειώσει ή να εξανεμίσει τη διαφορά που δείχνουν οι αμφίβολης αξιοπιστίας σφυγμομετρήσεις και να είναι κυρίαρχος στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας την επομένη των εκλογών. Τι θα συμβεί, όμως, αν δεν το πετύχει;

Η Ν.Δ. εμφανίζεται από τα ίδια γκάλοπ να προηγείται με μεγάλη διαφορά. Στο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών ο κ. Μητσοτάκης μετακινήθηκε σε πιο ακραίες θέσεις σε μια προσπάθεια να κρατήσει το κόμμα του ενωμένο. Κατάφερε πράγματι να μην έχει απώλειες ούτε από τους ακραίους ούτε από τους κεντρώους, οι οποίοι είχαν στο παρελθόν διαφορετική θέση. Στην περίπτωση που γίνει πρωθυπουργός δε θα έχει στα χέρια του την καυτή πατάτα, αλλά θα εφαρμόσει τη συμφωνία κατά γράμμα παρά τη φημολογία που σκοπίμως διαρρέουν κύκλοι της Ν.Δ. περί του αντιθέτου. Το κόμμα του μπορεί να κέρδισε ελάχιστα σε επίπεδο κοινοβουλίου, φαίνεται , όμως, να παίρνει πολλά σε επίπεδο κοινωνίας, η οποία για μια ακόμη φορά κάνει συντηρητική στροφή και ίσως να ξαναφέρει στην εξουσία εκείνους που ευθύνονται για το κατάντημα της χώρας και υπόσχονται την εφαρμογής μιας σκληρής και ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής . Βεβαίως, αν η διαφορά των δύο κομμάτων στις εκλογές είναι μικρή, αυτό θα θεωρηθεί ως αποτυχία και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Ποια θα είναι η στάση των ακραίων που τον έχουν υπό ομηρία, αλλά και όσων συμφωνούσαν με τη συνθήκη των Πρεσπών και φιμώθηκαν;

Τα υπόλοιπα κόμματα υπέστησαν μόνο ζημιές. Το ΠΟΤΑΜΙ, ΟΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ μοιάζει αδύνατον περάσουν την πόρτα της επόμενης Βουλής. Μόνο το ΚΙΝΑΛ τα καταφέρνει με μικρό, ωστόσο, ποσοστό. Η κα Γεννηματά ξέρει ότι βασικός της αντίπαλος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τα δύο κόμματα αντλούν ψήφους από την ίδια δεξαμενή. Γι αυτό και η οργισμένη αντίδραση της στην κυβερνητική μετεγγραφή δύο στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζει, ότι απέτυχε να δημιουργήσει την παράταξη που ονειρεύονταν οι υποστηρικτές της και επιπλέον είδε το ΚΙΝΑΛ να διαλύεται εξ ων συνετέθη και στην πραγματικότητα να περιορίζεται στο παλιό ΠΑΣΟΚ. Με λόγο απαρχαιωμένο, βγαλμένο από ναφθαλίνη, συνδεδεμένο με πρόσωπα και αρνητικές συμπεριφορές του παρελθόντος βαδίζει, πιθανώς, προς μια μεγάλη ήττα. Την επόμενη μέρα η θέση της θα είναι επισφαλής και αυτό προσπαθεί να αποφύγει.

Οι διεργασίες σε όλους τους χώρους, οι μετακινήσεις και η δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών θα είναι χαρακτηριστικό της επόμενης ημέρας. Αυτό αφορά και τη ριζοσπαστική αριστερά καταφέρει δεν καταφέρει να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο. Το μετεκλογικό τοπίο, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, λίγες ομοιότητες θα έχει με το σημερινό. Το αστικό πολιτικό σύστημα χρειάζεται επειγόντως βαθύ εκσυγχρονισμό για να επιβιώσει και αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι κινούν τις μαριονέτες πίσω από τον μπερντέ.

* O Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 5ο ΓΕΛ Καλαμάτας

"ΒΑΣΣΑ" του Μαξίμ Γκόρκι στον Πολυχώρο VAULT

Την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019 κάνει πρεμιέρα στον Πολυχώρο VAULT, η παράσταση με τίτλο "ΒΑΣΣΑ" του Μαξίμ Γκόρκι, σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολλάρι, στον ομώνυμο ρόλο η Αθηνά Τσιλύρα....

Από την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019 και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00, στον Πολυχώρο VAULT θα παρουσιάζεται το θεατρικό έργο "ΒΑΣΣΑ" του Μαξίμ Γκόρκι, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι.

Στον ομώνυμο ρόλο η Αθηνά Τσιλύρα. Με τους: Χρήστο Μουστάκα, Μαρία Καρακίτσου, Βασίλη Τσιγκριστάρη, Νικόλα Φραγκιουδάκη, Λία Τσάνα, Ορνέλα Λούτη, Αντα Γιαννουκάκη και στο ρόλο του Πατέρα ο Ένκε Φεζολλάρι.

Το έργο

 
Ο πατέρας πεθαίνει, μια κληρονομιά, μια επιχείρηση που αναζητά ηγέτη, ο γιός κατασκοπεύει, η νύφη απατά, η Μάνα μηχανορραφεί, ο θείος κλέβει, η σύζυγος απατά. Μια δυναστεία που καταρρέει. Στο επίκεντρο του έργου η Αγία Οικογένεια σε σήψη. Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα και τη μαύρη κωμωδία.

Ο Γκόρκι γράφει το 1910 την πρώτη εκδοχή της «Βάσσα Ζελεσνόβα», την ιστορία μιας σκληρής γυναίκας που, τώρα που πεθαίνει ο σύζυγός της, αναλαμβάνει τα ηνία της οικογένειας αλλά και της οικογενειακής τους επιχείρησης. «Όλες οι μάνες είναι αμαρτωλές» λέει η Βάσσα.

Οι ήρωες του Γκόρκι δεν έχουν χρόνο να φιλοσοφούν περί ζωής και τέχνης· πρέπει να εργάζονται, να λογομαχούν και να ενεργούν. Το έργο παρακολουθεί την αγροτική οικογένεια των Ζελεσνώφ που κατάφερε ν’ ανέλθει κοινωνικά αποκτώντας σταδιακά οικονομική δύναμη, αλλά τώρα καταρρέει επειδή αργοπεθαίνει ο Ζαχάρ, ο άνθρωπος που στάθηκε η κινητήριος δύναμη της οικογένειας. Έτσι η σύζυγός του, η Βάσσα, αναλαμβάνει τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης που καταρρέει , είναι πρόθυμη να θυσιάσει τα πάντα –ακόμη και τα ίδια της τα παιδιά– φτάνει να επέλθει η σωτηρία. Το έργο, τοποθετεί στο μικροσκόπιο την σκληρή αλλά γεμάτη χιούμορ και ευφυΐα Βάσσα – που αν και αγαπάει υπερβολικά τα παιδιά της- βλέπει πως εκείνα πρόδωσαν κάθε προσδοκία που έτρεφε μέσα της γι’ αυτά. Αντί να γίνουν άξιοι συνεχιστές της επιχείρησης αυτά παλεύουν να πάρουν το μερίδιό τους και ν’ αποχωρίσουν.

Στο έργο αυτό ο Γκόρκι ωσάν να είχε διαβάσει την «Αγία οικογένεια» του Μαρξ, με τα πρόσωπα και το μύθο του συνθέτει μια σαρκαστική μικρογραφία της «Αγίας οικογένειας», με αρχηγό τη μάνα, που για να κρατήσει τον πλούτο στα χέρια της, ανενδοίαστα, χωρίς φραγμό, είναι ικανή για τα πάντα, και με το κάθε ισχυρό μέλος της να «τρώει» το αδύναμο. ο θεσμός της οικογένειας έχει μπει στην τροχιά του ιστορικού και οι άνθρωποι, αβοήθητοι μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, και αφού δε βρήκαν (όσοι δε βρήκαν) με τι να αντικαταστήσουν το θεσμό της οικογένειας, βουλιάζουν στη μοναξιά και το συμφέρον τους, έχοντας μια διαστρεβλωμένη αίσθηση ικανοποίησης και αμαρτίας ακόμη και με τη δολοφονία των ανθρώπων δίπλα τους.

Πληροφορίες παράστασης

 
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Διασκευή -Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Δραματουργικοί Σύμβουλοι: Ναταλί Μηνιώτη ,Κάτια Σωτηρίου
Σκηνικός χώρος-κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης, Madamme Pelagie
Art direction: Μαριάνθη Γραμματικού
Βοηθός σκηνοθέτη: Φανή Παρλή
Φωτογραφίες-Trailer: Ελπίδα Μουμουλίδου
Επικοινωνία: Μαρία Κωνσταντοπούλου maria.konstantopoulou@yahoo.gr

Παίζουν:

 
Αθηνά Τσιλύρα
Χρήστος Μουστάκας
Μαρία Καρακίτσου
Βασίλης Τσιγκριστάρης
Νικόλας Φραγκιουδάκης
Λία Τσάνα
Ορνέλα Λούτη
Άντα Γιαννουκάκη

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

 
Τετάρτη – Πέμπτη 21.00
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά με διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 15 €
Μειωμένο: 12 €
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
Email: vaultvotanikos@gmail.com

Facebook Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1

Το νέο πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας - Τα κριτήρια ένταξης

Ένα αυστηρότερο πλαίσιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας από αυτό που ισχύει σήμερα προβλέπει το νομοσχέδιο που η κυβέρνηση επιδιώκει να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή εντός της εβδομάδας και παρουσιάζει η «Καθημερινή της Κυριακής».

Οι δανειολήπτες, σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας, θα πρέπει να πληρούν σωρευτικά τα εξής κριτήρια:

1. ποσό υπόλοιπου δανείου,
2. αντικειμενική αξία πρώτης κατοικίας,
3. ύψος εισοδήματος,
4. συνολική αξία περιουσίας και
5. καταθέσεις.

Επίσης, δεν θα πρέπει να έχει απορριφθεί παλαιότερο αίτημα ένταξης στον νόμο Κατσέλη λόγω δολιότητας. Η ΕΚΤ ζητάει το κριτήριο της περιουσίας να είναι αυστηρότερο από αυτό που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο.

Η ρύθμιση του δανείου θα προβλέπει 25ετή διάρκεια αποπληρωμής με χαμηλό επιτόκιο (Euribor + 2%). Για όσους δανειολήπτες το υπόλοιπο του δανείου ξεπερνάει το 120% της εμπορικής αξίας του ακινήτου της πρώτης κατοικίας, οι τράπεζες θα μπορούν να «κουρέψουν» την οφειλή. Το Δημόσιο θα επιδοτεί τη δόση με βάση εισοδηματικά κριτήρια, αλλά η επιδότηση δεν θα είναι οριζόντια.

Σανίδα προστασίας 200.000 υπερχρεωμένων νοικοκυριών

Για έναν χρόνο, από τη στιγμή που θα ενεργοποιηθεί η πλατφόρμα του νέου πλαισίου θα μπορούν να κάνουν αίτηση 200.000 υπερχρεωμένα νοικοκυριά με κόκκινο στεγαστικό ή επαγγελματικό δάνειο για να προστατεύσουν αναδρομικά από 1ης Μαρτίου την μία και μοναδική κατοικία τους.
Πενταετής θα είναι η προστασία σε περίπτωση μόνιμης αδυναμίας.

Αρκεί το υπόλοιπο της οφειλής ανά πιστωτή να μην ξεπερνά τις 130.000 ευρω, η αντικειμενική αντικειμενική αξία της κατοικίας τις 250.000 ευρω και το εισόδημα να είναι 12.500 ευρω για τον άγαμο και εως 36.000 ευρω για μια οικογένεια με τρία παιδιά. Η συνολική περιουσία δεν πρέπει να υπερβαίνει το διπλάσιο της συνολικής οφειλής και οι καταθέσεις να αντιστοιχούν στο μισό της οφειλής…

Οι οφειλέτες  θα πετύχουν επιμήκυνση το δανείου τους έως και 25 χρόνια, χαμηλό επιτόκιο στο 2% και γενναίο κούρεμα με βάση την εμπορική τιμή του ακινήτου ώστε το ανεξόφλητο υπόλοιπο να αντιστοιχεί στο 120% της τρέχουσα τιμής του ακινήτου.

Παράλληλα το ελληνικό ∆ηµόσιο θα επιδοτεί -κατά το 1/3- τη δόση του δανείου για τους οικονομικά αδύναμους και σε περίπτωση οριστικής αδυναμίας η επιδότηση θα καλύπτει όλο το ποσό της δόσης.

Εισόδημα και περιουσία θα επανεξετάζονται ανά τριετία, για να διαπιστώνεται η ενδεχόμενη αλλαγή της οικονομικής κατάστασης του οφειλέτη.

Σύμφωνα με τραπεζικές πηγές με το νέο πλαίσιο θα αναδιαρθρωθούν δάνεια ύψους 13 δις ευρω.

Αλέξης Τσίπρας: Με τόλμη και αποφασιστικότητα απέναντι στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς (vid)

 Νέο «άνοιγμα» του πρωθυπουργού - Σαφές μήνυμα και προς το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ

Από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλ. Τσίπρας εξαπέλυσε οξύτατη αντεπίθεση στην αξιωματική αντιπολίτευση υπογραμμίζοντας ότι «η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί ένα υβρίδιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού και ακραίας δεξιάς» και απηύθυνε κάλεσμα για έναν προοδευτικό πόλο «για τα συμφέροντα των πολλών, όχι για τους λίγους και τις ελίτ».

«Τα επιτεύγματα μας ως τώρα είναι τα δικά μας παράσημα από τις σκληρές μάχες» που δώσαμε τόνισε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζοντας ότι «αποδείξαμε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση» για διέξοδο από την κρίση. 

Ο Πρωθυπουργός εξέφρασε τα συλλυπητήρια του για τον θάνατο του Γιάννη Μπεχράκη από το βήμα της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ενώ αναφέρθηκε στην μεγάλη του προσφορά και το έργο του.

«Τα επιτεύγματα μας ως τώρα είναι τα δικά μας παράσημα από τις σκληρές μάχες» που δώσαμε τόνισε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζοντας ότι «αποδείξαμε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση» για διέξοδο από την κρίση.

"Αποδείξαμε ότι μπορείς να βγαίνεις από τα μνημόνια κάνοντας παράλληλα πολιτικές που είναι εκτός του μνημονιακού πλαισίου" πρόσθεσε ο κ. Τσίπρας εξηγώντας ότι έτσι έχουμε από τη μια το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ ένα σχέδιο ρεαλιστικό και ήδη εφαρμοσμένο που αποδίδει καρπούς και από την άλλη το σχέδιο της οπισθοδρόμησης, της λιτότητας, της ύφεσης, των ελλειμμάτων για χάρη μιας μειοψηφίας του πλούτου. Δεν έχει η Ν.Δ. πώς να αιτιολογήσει το νέο μνημόνιο ελληνικής εμπνεύσεως είπε αναφερόμενος στο πρόγραμμα ακραίας λιτότητας που θέλει η Ν.Δ. να εφαρμόσει.

Ο Αλέξης Τσίπρας εξήγησε ότι η λήξη του προγράμματος δεν ήταν απλά μια ημερομηνιακή λήξη, αλλά μια «διαρκής μάχη για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα με τις λιγότερες πληγές για το κοινωνικό σώμα».

«Το πρόγραμμα τελείωσε αλλά η κοινωνία ήταν όρθια και αυτό δεν ήταν δεδομένο όταν το 2015 που προχωρήσαμε σε ένα συμβιβασμό. Μέσα σε 4 χρόνια διακυβέρνησης αποδείξαμε ότι υπήρχε και υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση πέρα από τον δρόμο που είχαμε γνωρίσει ως το 2014, της απόλυτης κοινωνικής λεηλασίας» τόνισε ο πρωθυπουργός.

«Δώσαμε διαρκείς μάχες μέσα στο πρόγραμμα της μνημονιακής επιτροπείας. Τα καταφέραμε γιατί εργαστήκαμε αποφασιστικά, αποτελεσματικά και με εντιμότητα» ανέφερε χαρακτηριστικά υπογραμμίζοντας ότι: «Δεν αρνηθήκαμε τις ιστορικές μας ευθύνες και είχαμε ως πυξίδα τις αρχές της Αριστεράς. Δεν προχωρήσαμε στο δικό τους σχέδιο. Οι σκληρές μάχες με τους πλέον ακραίους εκ των δανειστών έγιναν πάντοτε με το βλέμμα στραμμένο στο στόχο δηλαδή το τέλος των προγραμμάτων και την έξοδο της χώρας από την επιτροπεία. Καταφέραμε αυτό που εκείνη την ώρα έμοιαζε ακατόρθωτο».

«Καταφέραμε αυτό που δεν κατάφεραν τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις μέσα σε προγράμματα διάσωσης. Καταφέραμε να πιάσουμε δημοσιονομικούς στόχους, να βγούμε από τα προγράμματα και να ενισχύσουμε την κοινωνική πλειοψηφία» σημείωσε ο Αλ. Τσίπρας και συνέχισε:

«Εξασφαλίσαμε την κοινωνική πρόσβαση 2.5 εκ. ανασφάλιστων στο δημόσιο σύστημα υγείας. Θεσπίσαμε το κοινωνικό επίδομα Αλληλεγγύης, Δεν έμεινε κανείς μόνος του στην κρίση. Αυξήσαμε δραστικά τις δαπάνες για το παιδί γιατί εκτός από την ανθρωπιστική κρίση είχαμε να αντιμετωπίσουμε εκτεταμένη παιδική φτώχεια».

«Αναδιανείμαμε την υπεραπόδοση στους πιο αδύναμους. Επαναφέραμε τις συνθήκες κοινωνικής κανονικότητας. Δώσαμε νόημα στο ΣΕΠΕ και πολεμήσαμε το σάπιο καθεστώς της αδήλωτης και μαύρης εργασίας περιορίσαμε κατά 8 ως και 10 μονάδες. Μειώσαμε την ανεργία κατά 8 και πλέον μονάδες. Δημιουργήσαμε 350.000 νέες θέσεις εργασίας. Αυτά είναι τα καταγεγραμμένα αποτελέσματα ενός δύσκολου δρόμου μέσα στο δυσμενές πλαίσιο της επιτροπείας».

«Όσο και να ψάχνει κανείς δεν θα βρει στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μαύρα ταμεία, ούτε οφ σορ, ούτε ταυτίσεις με τα συμφέροντα. Πλήρη η ελευθερία της Δικαιοσύνης και η ανεξαρτησία της. Όλα είναι στο φως από τα δάνεια των κομμάτων και ΜΜΕ, τα σκάνδαλα στην Υγεία, κ.α. Επιπλέον  ο πρωθυπουργός πρόσθεσε ότι όλα όσα εξαγγείλαμε στην ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη ψηφίστηκαν και υλοποιούνται».
Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε ειδικότερα στα μέτρα ενίσχυσης της κοινωνίας, την νομοθέτηση του πλαισίου προστασίας της α’ κατοικίας, τις προσλήψεις για την ενίσχυση της Δημόσιας Παιδείας, αύξηση κατώτατου μισθού, συλλογικές συμβάσεις, κ.α.

"Με τόλμη και αποφασιστικότητα απέναντι στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς" ο ΣΥΡΙΖΑ στην προμετωπίδα ενός αγώνα μαζί με όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους. Ο κ. Τσίπρας απεύθυνε κάλεσμα συμπαράταξης σε όλες τις δυνάμεις, συλλογικότητες, τους πολίτες ενάντια στην παλινόρθωση της δεξιάς ενώ χαρακτήρισε τη Ν.Δ. υβρίδιο της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού.

Αλέξης Τσίπρας: Η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη αποτελεί υβρίδιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού και ακραίας δεξιάς

«Η ΝΔ του κ.Μητσοτάκη», είπε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, «αποτελεί υβρίδιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού και ακραίας δεξιάς. Θεωρεί μάλιστα, ότι με την ακροδεξιά μετατόπιση, θα διεμβολίσει στην Ελλάδα συντηρητικά ακροατήρια. Όμως, όταν έχεις νομιμοποιήσει απολύτως τη ρητορική και τις πρακτικές των αυθεντικών εκπροσώπων της ακροδεξιάς, είναι αυταπάτη να πιστεύεις ότι ο κόσμος που επιλέγεις να απευθυνθείς με αυτούς τους όρους, δεν θα επιλέξει την πιο καθαρή, την πιο original έκφανση αυτής της πολιτικής αντίληψης».

«Από τη μία πλευρά», σημείωσε, «του πολιτικού ανταγωνισμού βρίσκεται η αναβαπτισμένη νεοφιλελευθερη και ακραία δεξιά όλων των μορφών της, με βασικό πόλο το μεταμορφωμένο κόμμα της ΝΔ. Από την άλλη, είναι οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου και έχουμε ευθύνη εμείς ως η μεγαλύτερη δύναμη για το ποια μορφή θα πάρει αυτή η αντιπαράθεση.

Από την άλλη βρίσκεται η Αριστερά, της συλλογικής προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης που έχει στρατηγικό σχέδιο την εκπροσώπηση των πολλών και όχι των ελίτ. Και οι δυνάμεις αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, οι δυνάμεις της οικολογίας, ακόμη και του δημοκρατικού κέντρου που έχουν όρια στη κοινωνική λεηλασία, στη βάναυση συρρίκνωση της δημοκρατίας, στον εθνικιστικό παροξυσμό και στη πατριδοκαπηλία».

Κλείνοντας την ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας προέτρεψε για ένα "κάλεσμα συμπόρευσης, συμπαράταξης και συνεργασίας κατά της ανόδου της ακροδεξιάς για μια Ευρώπη της κοινωνικής προστασίας και να αποτρέψουμε την παλινόρθωση μιας δεξιάς βαθιά συντηρητικής και εκδικητικής". "Να παλέψουμε για το μέλλον του τόπου μας να δώσουμε τις μάχες ακόμα πιο δυναμικά απ' ότι το 2015.

Το 2018 ήταν η χρονιά που ξεμπέρδεψε με το μνημόνιο, το 2019 θα είναι η χρονιά που θα ξεμπερδέψει με το παρελθόν, το 2019 η Ελλάδα των πολλών θα γράψει τις λέξεις προοπτική, δικαιοσύνη, δημιουργία".