Και εγένετο «ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ», συνέχεια της ΕΡΕ το νέο κόμμα Καρατζαφέρη-Μπαλτάκου (vid)

"ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ" το νέο κόμμα που παρουσίασαν ο  Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Τάκης Μπαλτάκος, πρόεδρος ο πρώτος, Γενικός Γραμματέας ο δεύτερος.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης είναι ο επικεφαλής του κόμματος και ο Τάκης Μπαλτάκος Γενικός γραμματέας.

Στη συνέντευξη Τύπου που παραχωρήθηκε, τονίστηκε ότι πρόκειται για ένα κόμμα "αντιμνημονιακό και ευρωσκεπτικιστικό", συνέχεια της ΕΡΕ και της ΝΔ του Αβέρωφ και του Καραμανλή.

Ο Τάκης Μπαλτάκος επιβεβαίωσε ότι γίνονται επαφές με πρώην βουλευτές της ΝΔ, όπως οι κ. Μιχελάκης και Ντινόπουλος, ενώ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο επαφών ακόμη και με διαγραφέντες βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Οι επαφές, όπως είπαν, με κινήσεις και πρόσωπα θα ολοκληρωθούν την προηγούμενη.

Ο κ. Καρατζαφέρης είπε ότι είναι πολύ νωρίς να ειπωθεί ποιοι θα μπουν στα ψηφοδέλτια, αν και εκτίμησε ότι "στα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα είναι και η απόδραση". "Δεν ξέρω αν έχει τα αποθέματα αλλά βρίσκεται σε αδιέξοδο", υποστήριξε.

Για το θέμα του ευρωσκεπτικισμού, δήλωσε ότι ελπίζει να μη χρειαστεί να βγούμε από το ευρώ αλλά δεν ζούμε και με τον φόβο της εξόδου από το ευρώ, το έθνος μπορεί να προετοιμαστεί.

Συνέντευξη Κώστα Λαπαβίτσα στο TPP - Ανακοινώνει νέο φορέα

Με μια συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης ξεκινάει σήμερα ο Κώστας Λαπαβίτσας, πρώην βουλευτής και οικονομολόγος καθηγητής του πανεπιστημίου SOAS του Λονδίνου, ένα νέο φορέα «ούτε πολιτικό μόνο, ούτε και μόνο ακαδημαϊκό» με στόχο να πείσει τους Έλληνες ότι ο μόνος τρόπος για να βγει η χώρα από την κρίση είναι η έξοδος από το Ευρώ και η ενίσχυση του εθνικού κράτους. «Η Ευρώπη έχει δείξει τον πραγματικό της πρόσωπο και δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί». 

ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στην τρέχουσα διαπραγμάτευση ο Κώστας Λαπαβίτσας ξεκαθαρίζει ότι «το 3ο μνημόνιο έχει ήδη αποτύχει και τώρα το ΔΝΤ προσπαθεί να καλύψει την αποτυχία του» ενώ αναφέρει και ότι «αν η κυβέρνηση καταφέρει σε κάποια συνεννόηση με τη Μέρκελ να βγάλει έξω από το πρόγραμμα το ΔΝΤ η υπόθεση του κουρέματος του χρέους είναι τελειωμένη».

Στην αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε λίγες ώρες πριν την επίσημη λειτουργία της ιστοσελίδας της νέας προσπάθειας ο Κώστας Λαπαβίτσας μιλάει για όλα: Για τη διαρροή του Wikileaks και το Panama Papers, για την πρώτη περίοδο της διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ και αφήνει αιχμές για τον ρόλο του Καρανίκα τον Φεβρουάριο του 2014 αλλά και για την ατολμία που επέδειξαν «οι εναλλακτικές δυνάμεις του κόμματος».

Συνέντευξη στον Κώστα Εφήμερο, στο ThePressProject

Εδώ και μερικές μέρες η ελληνική επικαιρότητα έχει συνταραχτεί από την διαρροή της συνομιλίας των επικεφαλής του ΔΝΤ σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από εκεί. Εσείς πώς διαβάζετε όσα γνωρίζουμε ότι ειπώθηκαν μεταξύ Τόμσεν και Βελκουλέσκου;

«Παρακολουθώ τη διαδικασία χωρίς φυσικά να έχω εσωτερική πληροφόρηση αλλά αυτό που θέλω να πω αρχικά για να βγάζει νόημα η υπόθεση είναι ότι από όλα αυτά προκύπτει ότι στην ουσία το 3ο μνημόνιο έχει ήδη αποτύχει. Τα μέλη της Τρόικας στην πραγματικότητα προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο για να διαχειριστούν την αποτυχία του μνημονίου. Και ξέρετε ο λόγος για τον οποίο έχει αποτύχει είναι πάρα πολύ απλός: γιατί το 3,5% που προβλέπεται στην συμφωνία απλά δεν επιτυγχάνεται και αυτό το ξέρουν όλοι. Η ελληνική οικονομία είναι σε ύφεση, τα στοιχεία από το Δεκέμβριο και μετά είναι άσχημα και όλα αυτά θα χειροτερέψουν όταν θα αρχίσει η εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου.

Αυτό σημαίνει ότι το ΔΝΤ που μετράει ήδη δύο αποτυχημένα μνημόνια και πάει για τρίτο, θέλει στην ουσία να καλύψει την αποτυχία του γιατί ξέρει ότι εσωτερικά έχει ήδη πολύ μεγάλες αντιδράσεις».

Αν όμως ισχύει αυτό που λέτε και οι πιέσεις είναι έντονες στο εσωτερικό του ΔΝΤ μήπως στην πραγματικότητα το ΔΝΤ λέει «ΟΚ, κάναμε τα στραβά μάτια μέχρι σήμερα εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων αλλά ως εδώ»; Μήπως δηλαδή τα μέτρα και το κούρεμα που προτείνει τώρα ο Τόμσεν μπορούν να αποτελούν συστατικά ενός πετυχημένου 3ου μνημονίου;

Όχι, το Ταμείο απλά διαπιστώνει ότι το μνημόνιο που υπογράφτηκε πέρυσι το καλοκαίρι είναι και αυτό αποτυχημένο, είναι η 3η αποτυχία του. Αυτό που προσπαθεί να κάνει τώρα επειδή δεν θέλει να συνεχίσει με ένα ακόμα αποτυχημένο μνημόνιο είναι να το περισώσει. Και για να το κάνει αυτό ζητάει να μειωθεί το ελληνικό χρέος ώστε να γίνουν οι δημοσιονομικοί στόχοι του μεσοπρόθεσμου ελληνικού προγράμματος εφικτοί. Να κατέβει δηλαδή από το 3,5% και αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι θετικό για την ελληνική οικονομία αλλά ταυτόχρονα λέει «για να γίνει αυτό όμως θέλω αυστηρότερους στόχους και πιο πειστικούς», γιατί το Ταμείο δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σε αυτή την κυβέρνηση, όπως δεν είχε καμία εμπιστοσύνη ούτε στην προηγούμενη. Με άλλα λόγια το ΔΝΤ προσπαθεί να καλύψει τα δικά του λάθη με τη γνωστή του φιλοσοφία της λιτότητας και της απελευθέρωσης της αγοράς που κατά την άποψή μου είναι λάθος εξαρχής.

Η Ελληνική κυβέρνηση θα ήθελε φυσικά να έχει τους χαμηλότερους στόχους για τα επόμενα χρόνια αλλά αυτό που την καίει είναι οι τωρινοί στόχοι γιατί καταρρέει δημοσκοπικά και γιατί δεν θέλει να αυτοκτονήσει. Προσπαθεί λοιπόν να βγάλει το ΔΝΤ από την εξίσωση για να ελαφρύνει την πίεση εδώ και τώρα χωρίς να την νοιάζει τι θα γίνει στο μέλλον και για να το πετύχει αυτό ελπίζει στην Κομισιόν δηλαδή στη Γερμανία.

Η Κομισιόν εκ θέσεως είναι μονίμως αισιόδοξη, αυτή είναι η δουλειά της, πρέπει να φαίνεται ότι όλα είναι υπό έλεγχο και για αυτό θέτει μονίμως πιο χαλαρούς στόχους για την Ελλάδα, όπως κάνει και τώρα... προσποιείται δηλαδή ότι το πρόγραμμα πηγαίνει καλά και δεν δείχνει διατεθειμένη να ζητήσει σκληρότερα μέτρα και αυτό βολεύει την ελληνική κυβέρνηση. Εδώ στην εξίσωση μπαίνει η Γερμανία που και αυτή θα ήθελε αυστηρότερους στόχους γιατί θα ήθελε να πετύχει το ελληνικό πρόγραμμα αλλά αυτό που δεν θέλει με τίποτα είναι το κούρεμα του χρέους γιατί δεν ξέρει αν μπορεί να το περάσει από το γερμανικό κοινοβούλιο όπως την υποχρεώνουν οι νόμοι στη Γερμανία. Το πρόβλημα λοιπόν της Γερμανίας είναι μεγάλο αφού θα πρέπει να τετραγωνίσει αυτόν τον κύκλο, δηλαδή να κρατήσει με κάποιο τρόπο τον Ταμείο στο παιχνίδι ώστε να έχει αξιοπιστία το πρόγραμμα αλλά χωρίς να δώσει όμως κούρεμα του χρέους.

Να το πούμε και αυτό για να είναι ξεκάθαρο: Εφόσον φύγει το ΔΝΤ η υπόθεση κουρέματος του ελληνικού χρέους τελειώνει. Ο μόνος μηχανισμός ο οποίος πιέζει σοβαρά είναι το Ταμείο. Χωρίς το ΔΝΤ το μόνο που μπορεί να περιμένει η Ελλάδα είναι κάποια επιμήκυνση ή κάποια αλλαγή όρων... τίποτα σοβαρό δηλαδή.

Κατά την άποψή μου οδηγούμαστε σε κρίση ή σε κάποια μεσοβέζικη και περίεργη λύση. Κατά πάσα πιθανότητα θα δοθεί κάποιο ακόμα περιθώριο στην ελληνική κυβέρνηση αλλά στο τέλος θα ξεσπάσει αυτή η αντίσταση.

Επέστρεψε λοιπόν το σενάριο του Grexit τόσο νωρίς όπως το παρουσιάζει και ο Economist;

Το τρίτο μνημόνιο έχει ήδη αποτύχει ακόμα και αν περάσει η κυβέρνηση αυτό που θέλει, δηλαδή να βγάλει εκτός το ΔΝΤ, να κλείσει κάπως η αξιολόγηση και να της δώσουν κάποια χρήματα για να μπορεί να κινείται αλλά ακόμα και αν γίνει αυτό παρά τα όσα θα ακούγονται η αλήθεια είναι ότι με αυτή τη στρατηγική η Ελλάδα δεν βγαίνει από το τέλμα γιατί αυτό που ελπίζει η κυβέρνηση, δηλαδή να γίνει μια έκρηξη επενδύσεων που θα οδηγήσει στην ανάκαμψη δεν είναι σοβαρό. Πρόκειται για ευχολόγιο.

Η Ελλάδα είναι σε μια φυλακή, η ανεργία είναι τεράστια, ιδιαίτερα για τους νέους. Ακόμα και αν το πρόγραμμα είναι ελαφρώς ηπιότερο αυτή δεν είναι προοπτική για το μέλλον. Η λογική κατάληξη θα είναι να τεθεί ξανά το ζήτημα για τη νομισματική έξοδο. Που είναι και η μόνη λογική δομική λύση με προοπτική για το μέλλον κατά την άποψή μου.

Ας υποθέσουμε ότι φτάνουμε σε αυτό το σημείο. Μια από τις κριτικές που ακούστηκαν απέναντι στο εγχείρημα της ΛΑΕ ήταν ότι δεν ήταν ξεκάθαρη σχετικά με την έξοδο. Μόνο από το ευρώ ή και από την ευρωπαϊκή ένωση λοιπόν;

Όντως έχουν γίνει διάφορα απλά λάθη λογικής σε αυτή την περίπτωση. Αρκετοί από το χώρος της αριστεράς κάνουν κριτική λέγοντας ότι δεν φτάνει να βγούμε από το Ευρώ και ότι πρέπει να φύγουμε και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, λέγοντας μάλιστα ότι η έξοδος από το Ευρώ θα επιφέρει κόστος για τους εργαζόμενους εξαιτίας της υποτίμησης και άρα θα πρέπει να ζητήσουμε έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται περί απερισκεψίας διότι αν η έξοδος από το Ευρώ είναι δύσκολη μία φορά η ταυτόχρονη έξοδος και από την Ένωση είναι δύσκολη δέκα φορές. Δεν θα λυθεί το πρόβλημα των εργαζομένων με την διπλή έξοδο, θα κάνουμε χειρότερη την κατάστασή τους αν φύγουμε τρέχοντας και από την ΕΕ σε ένα σαββατοκύριακο. Αυτή η προοπτική παρουσιάζεται ως αριστεροσύνη αλλά στην πράξη πρόκειται για έλλειψη ανάλυσης.

Αυτό που πνίγει την Ελλάδα είναι η Νομισματική Ένωση και το θεσμικό της πλαίσιο. Τώρα πια όλοι καταλαβαίνουν πόσο πνιγηρό είναι. Η Ελλάδα πρέπει να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση για μια σειρά από θέματα, όπως στο θέμα των επενδύσεων για παράδειγμα ή στο θέμα του διεθνούς εμπορίου. Η αποδέσμευση από το Ευρώ θα οδηγήσει δηλαδή σε μια σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό φτάνει. Δεν χρειάζεται να πούμε παραπάνω για αυτό. Η αναστάτωση που θα προκληθεί από κάτι τέτοιο θα προκαλέσει μεγάλες αλλαγές και για αυτό μπορούμε να σταματήσουμε εδώ. Θέλω να πω και κάτι τελευταίο: Το 2010 όταν ξέσπασε η κρίση είχα προτείνει στάση πληρωμών στο χρέος με διαδικασία απομείωσης και έξοδο από το Ευρώ. Αυτό το δίπολο με ότι αυτό σήμαινε ήταν κατά την άποψή μου η επιθυμητή πορεία για τη χώρα και νομίζω ότι μπορούμε να πούμε τουλάχιστον ότι η άλλη πορεία αποδείχτηκε καταστροφική. Αλλά θέλω να πω τώρα ότι αργήσαμε πάρα πολύ, ως χώρα, ως λαός και ως κοινωνία. Αυτό που τότε γινόταν σήμερα δεν γίνεται με τόσο απλό τρόπο γιατί η οικονομία της χώρας έχει γονατίσει. Η ολιγωρία έχει κόστος για την κοινωνία και μάλιστα έχει κάνει το θέμα σήμερα πολύ πιο ευρύ. Αυτό που αντιμετωπίζει πια η Ελλάδα δεν περιορίζεται στη διαγραφή του χρέους της. Πλέον έχουμε θέμα ανάταξης της οικονομίας εκ βάθρων, ανάταξη του κράτους εκ βάθρων και φυσικά αντιμετωπίζουμε θέμα εθνικής κυριαρχίας και θέμα δημοκρατίας. Η κρίση σήμερα είναι ολόπλευρη. Στη σύγκρουσή μας με την Ευρώπη θα τεθούν αυτά τα ζητήματα της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.

Το θέμα του εκδημοκρατισμού της Ευρώπης το θέτει και ο Γιάνης Βαρουφάκης

Ας το δούμε αυτό: Ποιά ήταν η θέση της ευρωπαϊκής αριστεράς μέχρι τώρα, στην οποία μπορεί κανείς να συμπεριλάβει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το σχέδιο Α ας το πούμε έτσι: Έλεγε ότι θα βγάλουμε μια δημοκρατική κυβέρνηση με λαϊκή ψήφο και νομιμοποίηση, θα στείλουμε τους εκπροσώπους μας στους θεσμούς και με τα ισχυρά όπλα της στήριξης της κυβέρνησης και ίσως και με κινητοποιήσεις θα πιέσουμε ώστε να αρθεί η λιτότητα και να έχουμε αλλαγές φιλολαϊκές. Τι είδαμε στην πράξη; Είδαμε ότι οι μηχανισμοί αυτοί είναι αυταρχικοί, απόλυτοι, φανατικοί, δογματικοί και βαθύτατα αντιδημοκρατικοί. Στην ουσία εξεβίασαν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε απόλυτη παράδοση γιατί αυτή είναι η λογική τους και επειδή έτσι μπορεί να λειτουργήσει μόνο η Νομισματική Ένωση, αλλιώς θα καταρρεύσει.

Η προοπτική του σχεδίου Α δεν υφίσταται. Δεν μπορείς να εκδημοκρατίσεις αυτούς τους θεσμούς. Απλώς δεν γίνεται. Οι θεσμοί αυτοί ή θα καταρρεύσουν συνολικά ή αυτός που θα επιχειρήσει να τα βάλει μαζί τους θα ηττηθεί. Όταν εγώ μιλάω για δημοκρατία τονίζω ότι αυτό πρέπει να την σκεφτούμε στο πεδίο του εθνικού κράτους γιατί έγινε πεντακάθαρο πια ότι τα δικαιώματα είναι συνυφασμένη απόλυτα με την εθνική κυριαρχία. Ο ίδιος ο στόχος του Βαρουφάκη είναι λάθος. Η συζήτηση δεν μπορεί να συνεχίζεται με όρους του παρελθόντος. Δεν υπάρχει αυτή η Ευρώπη και ούτε μπορεί να υπάρξει.

Αυτές τις ημέρες έχει ξεκινήσει η αποκάλυψη μιας μεγάλης διαρροής, γνωστή ως Panama Papers που μπορεί να μας δώσει μια εικόνα για το πως το οικονομικό σύστημα αυτορυθμίστηκε ώστε να προστατεύει τους πλούσιους. Φαίνεται δηλαδή ότι το πρόβλημα είναι υπερεθνικό. Μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνο του ένα εθνικό κράτος;

Θα σας αντιστρέψω το επιχείρημα. Πού είδαμε να υπάρχουν άμεσα αποτελέσματα στις αποκαλύψεις; Στην Ισλανδία. Στην οποία είδαμε άμεση κινητοποίηση του ισλανδικού λαού ο οποίος έχει κρατήσει μια εξαιρετική στάση όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης μετά το 2008. Η εθνική αντίδραση εξανάγκασε τον Ισλανδό πρωθυπουργό σε παραίτηση και είναι τέτοια που πιστεύω ότι θα οδηγήσει και σε εξελίξεις από αυτές που θα ήθελα να δω, π.χ. στην αλλαγή του πλαισίου για τον έλεγχο αυτών των καταστάσεων. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί ακόμα και στην Αγγλία αν συνεχιστεί η πίεση στον Κάμερον. Με άλλα λόγια από εγχώριους εθνικούς μηχανισμούς θα προκύψει και πάλι η αντίσταση. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι μπορεί να υπάρχει αυτό το βρωμερό υπερεθνικό δίκτυο ώστε οι πλούσιοι να αποφεύγουν τους φόρους και να παρακάμπτουν την νομοθεσία αλλά οι ουσιαστικοί μηχανισμοί που θα μπορούσαν να αποτρέψουν ή ακόμα και να διορθώσουν αυτή την κατάσταση είναι εθνικοί.

Θα σας δώσω ένα ακόμα παράδειγμα. Τη νέα συμφωνία TTIP ποιος την φέρνει; Η Ευρωπαϊκή Ένωση την έχει εισαγάγει, το υπερεθνικό αυτό σύστημα δηλαδή που επιτρέπει στο ξένο κεφάλαιο να φέρεται στις χώρες της Ευρώπης σαν υποχείρια. Το όχι σε όλα αυτά θα το πούμε με εθνικά μέτρα και εθνικούς μηχανισμούς. Μόνο εκεί μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός έλεγχος. Θα το πω μια ακόμα φορά: Δεν υπάρχει άλλο πεδίο άσκησης δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας εκτός από το εθνικό κράτος.

Να πω εδώ και κάτι για το προσφυγικό, γιατί και αυτό είναι ένα πεδίο που έχει να κάνει με την ανάγκη για εθνική κυριαρχία. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών αυτή τη στιγμή από τους ετέρους μας οι οποίοι μας φέρθηκαν ως να είμαστε μια χώρα που βρίσκεται στα όρια της Ευρώπης, όπως περίπου αντιμετωπίζουν τους Τούρκους και ίσως και ακόμα χειρότερα γιατί οι Τούρκοι έχουν διατηρήσει στοιχεία εθνικής κυριαρχίας και μπορούν να πουν και ένα όχι όταν θέλουν.

Η Ευρώπη σε αυτή την κρίση δείχνει και τον πραγματικό χαρακτήρα αυτής της Ένωσης. Βλέπουμε παραβάσεις όλων των συνθηκών και είναι απίστευτο αυτό που παρακολουθούμε. Και όλα αυτά από την ήπειρο που θέλει να διαφημίζεται ως η πηγή της ήπιας ισχύος. Αν είναι δυνατόν ! Και μιλάμε για μια ήπειρο που έχει πολύ μικρότερες ροές προς αυτή από τις άλλες περιοχές του κόσμου. Δεν έχει δηλαδή ιδιαίτερο πρόβλημα ξένων πληθυσμών. Η έκρηξη είναι έκρηξη μισαλλοδοξίας και αρνητικής στάσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος ότι θα αλλάξουν οι ισορροπίες της Ευρώπης. Άκουσα προχθές αρκετά στελέχη της κυβέρνησης να υποστηρίζουν ότι οι αλλαγές σε Πορτογαλία και Ισπανία δείχνουν ότι αυτό μπορεί να γίνει. Ποια είναι η άποψή σας;

Η συμφωνία που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ευρέως καταγεγραμμένη ως αποτυχία από μεγάλα κομμάτια της ευρωπαϊκής αριστεράς. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα κίνημα αναζήτησης μιας νέας πορείας και δεν είναι τυχαίο ότι έχουν γίνει δύο μεγάλα συνέδρια για το επονομαζόμενο Σχέδιο Β στο Παρίσι και στη Μαδρίτη. Δυστυχώς και στα δύο αυτά συνέδρια, και κυρίως στην Ισπανία, φάνηκε και μια μεγάλη σύγχυση. Εμείς από την Ελλάδα σε συνεργασία με ένα ευρύτερο πλέγμα ανθρώπων και οργανώσεων στην Ευρώπη που δουλεύουμε το μόνο πραγματικό Σχέδιο Β εδώ και χρόνια έχουμε αρχίσει να συνδυάζουμε τις δυνάμεις μας.

Θέλουμε λοιπόν να καταθέσουμε αυτό το σχέδιο με πειστικό τρόπο και τονίζω ότι αυτό γίνεται στη βάση της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ γιατί η ιστορική εμπειρία έχει πολύ μεγάλη σημασία. Αυτός είναι και ο λόγος που ξεκινάμε μια νέα προσπάθεια που θα κινηθεί στον ενδιάμεσο χώρο για την ώρα, στον πανεπιστημιακό, πνευματικό, επιστημονικό και στον πολιτικό αλλά δεν είναι πολιτική πρωτοβουλία μόνο, όπως και δεν είναι ακαδημαϊκή πρωτοβουλία.

Οι προτάσεις μας θα είναι βασισμένες σε στοιχεία, ολιγόλογες και στοχευμένες ώστε να απαντούν σε συγκεκριμένα προβλήματα της κοινωνίας για την διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής. Ταυτόχρονα θα οργανώσουμε και πολιτικές παρεμβάσεις που θα στηρίζονται σε αυτή την ανάλυση για να κάνουμε το μήνυμα αυτό κατανοητό και πολιτικά αποδεκτό από αυτούς που έχουν κυρίως χτυπηθεί από την υφιστάμενη πολιτική της Ευρώπης.

Γιατί δεν ξεκινήσατε αυτή τη συζήτηση  όσο ήσασταν στο ΣΥΡΙΖΑ;

Κοιτάξτε, εγώ θα την κάνω την αυτοκριτική μου αλλά θυμηθείτε πως ήταν τα πράγματα τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2014. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή της διαπραγμάτευσης, όταν πήγαινε στην Ευρώπη ο Βαρουφάκης είχε, σύμφωνα με τα γκάλοπ, τεράστια στήριξη από τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός προσέβλεπε σε καλύτερες μέρες και πίστευε ότι θα βρεθεί μια νέα κατεύθυνση. Αυτό ήταν το κλίμα τότε. Η πραγματικότητα φάνηκε στις 20 Φεβρουαρίου όταν υπογράφτηκε η επέκταση του προγράμματος που κατά την άποψή μου ήταν τραγική. Αυτό το έγγραφο φέρει την υπογραφή του Βαρουφάκη.

Από τις 20 Φεβρουαρίου και μετά βγήκα και μίλησα για άλλη πορεία με σημαντικό πολιτικό κόστος διότι ο κόσμος δεν είχε καταλάβει ακόμα τι θα συνέβαινε. Δέχτηκα μεγάλες επιθέσεις μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος θέλει μπορεί να τα βρει αυτά και αν θέλετε σας προτείνω να ψάξετε τον κύριο Καρανίκα. Θα βρείτε ενδιαφέροντα στοιχεία και θα διαπιστώσετε διάφορα πράγματα αν ανατρέξετε στον κύριο Καρανίκα. Γιατί τον κύριο αυτόν παρόλο που δεν τον γνωρίζω προσωπικά έρχομαι σε επαφή μαζί του εδώ και καιρό.

Το δικό μου σφάλμα είναι ότι από τον Απρίλιο και μετά θα έπρεπε να έχω διαχωρίσει τη θέση μου και να έχω κυκλοφορήσει την εναλλακτική πρόταση η οποία υπήρχε, ώστε να είναι στο τραπέζι όταν θα έφτανε η ώρα της κρίσεως. Δεν το έκανα γιατί εκτίμησα ότι η εσωτερική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέτοια που θα επέτρεπε αυτή η πρόταση να τεθεί με εναλλακτικό τρόπο εντός του κόμματος. Και εκεί έκανα λάθος. Δεν εκτίμησα ορθά την αδυναμία της εναλλακτικής πλευράς.

Δεν είναι όμως πια λίγο αργά; Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε με τη φόρα που του έδινε η ελπίδα για κάτι διαφορετικό. Τώρα που τα ποσοστά της απογοήτευσης είναι τεράστια πως θα μπορέσει η δική σας πρόταση να αποκτήσει δυναμική;

Συμφωνώ, υπάρχει μεγάλη απογοήτευση και αυτή είναι και η μεγαλύτερη ζημιά που έχει κάνει ο Αλέξης Τσίπρας στον Ελληνικό λαό. Σημειώστε ότι στην περίπτωση του δημοψηφίσματος ο λαός έδειξε ενθουσιασμό και μεγάλη διάθεση να μπει μπροστά για μια αλλαγή. Φυσικά όπως σε όλες τις ανάλογες ιστορικές στιγμές για τον κόσμος δεν είναι απολύτως καθαρό αυτό που θέλει. Ο ελληνικός λαός είχε όμως την όρεξη που στην τελική αυτό είναι που μετράει και το έδειξε. Μπορεί να μην ήταν 100% ξεκάθαρος για το που θα πήγαινε αλλά ήταν αποφασισμένος να παλέψει.

Εγώ δεν πιστεύω ότι μπορούμε να οδηγηθούμε ξανά σε τέτοιες καταστάσεις ενθουσιασμού -όχι εύκολα τουλάχιστον- και για αυτό χρησιμοποίησα και τη λέξη «ξεκινώντας». Ο καιρός του ενθουσιασμού έχει περάσει για αυτό και εμείς θέλουμε τώρα να καταθέσουμε σοβαρές προτάσεις που θα βασίζονται σε δουλειά χαμηλών τόνων και που θα εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι γίνεται, δεν χρειάζεται μεγάλα λόγια, υπάρχει ευρύτερη στήριξη στην Ευρώπη και αυτό που προτείνουμε είναι απολύτως εφικτό.

Θα συνεργαστείτε με τα κινήματα λοιπόν και τα άλλα ανάλογα εγχειρήματα στην Ευρώπη;

Ο κεντρικός ομιλητής στις 27 Απριλίου στην παρουσίαση της πρότασής μας θα είναι ο Λα Φοντέν από το De Linke. Θα υπάρχουν επίσης εκεί πολιτικά στελέχη από το κόμμα των Καταλανών που αποτελεί το πιο προοδευτικό κομμάτι της συνεργασίας με τους Podemos. Θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι από το σοσιαλιστικό κόμμα της Σλοβενίας και θα είναι και άλλοι από Γαλλία και άλλες χώρες. Η προσπάθεια είναι ενωτική με μεγάλα κομμάτια της αριστεράς που δεν συμφωνούν φυσικά σε όλα αλλά έχουν καταλάβει ότι δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή όσο το νομισματικό σύστημα είναι αυτό που είναι.

Δηλαδή με άλλα λόγια θα συνεργαστείτε με όλους εκτός από το DiEM;

Δεν έχω καμία αντίρρηση να συνεργαστώ με τον Γιάνη Βαρουφάκη αλλά θα πρέπει να σταματήσει πρώτα να υποστηρίζει ότι μπορεί να εκδημοκρατίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τον Γιάνη τον ξέρω πολύ καλά εδώ και χρόνια, πριν γίνει πολιτικό πρόσωπο και εκτιμώ τις γνώσεις του και το έργο του ως οικονομολόγου αλλά αυτό που διατείνεται αυτή τη στιγμή για την Ε.Ε. δημιουργεί σύγχυση.

Πότε θα περιμένουμε το επόμενο βήμα της προσπάθειάς σας;

Διαδικτυακά σήμερα. Από το μεσημέρι της Παρασκευής θα βγάλουμε στον αέρα μια νέα ιστοσελίδα αλλά το πρώτο πραγματικό ραντεβού θα είναι στις  27 του μήνα.

ThePressProject

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: Μια ήδη χαμένη μάχη για τη νέα γενιά ή μήπως ΟΧΙ;

Το νέο (αντι-)ασφαλιστικό νομοσχέδιο δε συνιστά άλλη μία μνημονιακή υποχρέωση που έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα μέτρων των προηγουμένων χρόνων αλλά μια "τομή" στην κοινωνική ασφάλιση που αλλάζει εντελώς τον μέχρι τώρα χαρακτήρα της, ο οποίος κατακτήθηκε μέσα από τους αγώνες των προηγούμενων δεκαετιών. Και αυτή η επίθεση χτυπά τη νεολαία στην «καρδιά» της, επιδιώκοντας να της κόψει το ανάστημα πριν καν ακόμη «μεγαλώσει»! 

Είναι ανάγκη η νεολαία να βγει μπροστά σε αυτή τη μάχη, όχι σα γενικόλογη επίκληση στη συνολική αναγκαιότητα ούτε σαν ευχολόγιο αλλά ακριβώς επειδή αυτή πλήττεται πρώτα και κύρια από τον νόμο-έκτρωμα και μπορεί να δώσει ένα μάχιμο τόνο.

 της Πένης Γαλάνη

Μπορεί οι τελευταίες μέρες και ώρες μας να σφραγίζονται από το μείζον ζήτημα του προσφυγικού, αλλά και του φαντάσματος πολέμων που φέρνουν ξεριζωμό και νεκρούς σε Ασία, Αφρική ακόμη και στο κέντρο της Ευρώπης αλλά στα αμιγώς καθ’ ημάς το πρόβλημα του ασφαλιστικού παραμένει ακόμη άλυτο και επώδυνο για το σύνολο της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Όχι μόνο οι αντιδράσεις αλλά και η ίδια η συζήτηση για αυτό το θέμα φαίνεται να έχουν υποχωρήσει αρκετά, τη στιγμή μάλιστα που όλες οι τρέχουσες εξελίξεις δείχνουν ότι η τελική μορφή του νομοσχεδίου μάλλον θα είναι χειρότερη από αυτή που ήδη γνωρίζουμε.

Δεν πάει πολύς καιρός από τις μεγάλες και ιδιαίτερα μαχητικές, παρά τις όποιες αντιφάσεις τους, κινητοποιήσεις των αγροτών και κλάδων όπως οι δικηγόροι, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες ενάντια στα μέτρα που φέρνει το ασφαλιστικό.

Κι όμως, το κλίμα μετά και την «συνθηκολόγηση» των αγροτικών μπλόκων με την κυβέρνηση φάνηκε να καταλαγιάζει απότομα φτάνοντας πλέον σε ένα σχεδόν καθολικό μούδιασμα και μια αμηχανία τόσο στον κόσμο όσο και στις μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς παρά τις επιμέρους μικρές προσπάθειες . Μπορούμε όμως να μείνουμε σ’ αυτό; Είναι αναστρέψιμο το κλίμα ή πρέπει πια να προχωρήσουμε στη ζωή μας θεωρώντας το ασφαλιστικό μια ακόμη χαμένη μάχη όπως κι άλλες τα τελευταία 6 χρόνια;

Αν παρακολούθησε κανείς με προσοχή τις δηλώσεις ανώτατων στελεχών σε κρίσιμες θέσεις στην αρχή της συζήτησης για το ασφαλιστικό θα θυμάται τα ακόλουθα λόγια: «Κανείς δεν θέλει να μειωθούν συντάξεις, αλλά πρέπει να επιλέξουμε το μέγεθος εκείνο του μικρότερου κόστους για το σύνολο της κοινωνίας (…) υπερπροστατεύουμε την τρίτη ηλικία σε βάρος των νεώτερων γενιών».

Οι δηλώσεις αυτές ανήκουν στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Στουρνάρα, σχετικά με το ασφαλιστικό σε συζήτηση της ενδιάμεσης έκθεσης νομισματικής πολιτικής για το 2015, στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής και δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την προσπάθεια όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και σύσσωμου του αστικού μπλοκ να διασπάσει τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας στοχεύοντας κυρίως σ’ αυτό που ονομάζουμε «νέα εργατική βάρδια». Η τελευταία άλλωστε, ανέκαθεν αποτελούσε στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου στην προσπάθεια εμπέδωσης των νέων σχέσεων εργασίας και του νέου μοντέλου εργαζομένου.

Η παραπάνω προσπάθεια εντάσσεται στη γνωστή μεθοδολογία του «διαίρει και βασίλευε», διαχρονική τακτική των «από πάνω» για να δημιουργούνται επίπλαστες αντιπαλότητες πάνω στα δήθεν αντικρουόμενα συμφέροντα των «από κάτω». Το ζητούμενο πάντα είναι αν αυτή η τακτική θα επιφέρει τα επιθυμητά για την άρχουσα τάξη αποτελέσματα και στην περίπτωση του ασφαλιστικού και της νεολαίας κάτι τέτοιο δυστυχώς φαντάζει πιθανό μέχρι στιγμής.

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί σχετικά με αυτά που φέρνει το νέο ασφαλιστικό, αξίζει όμως να σταθούμε λίγο στις πτυχές που αφορούν τη νεολαία. Πέρα από τους ήδη εργαζόμενους ή τους άμεσα συνταξιοδοτούμενους, οι διατάξεις του νομοσχεδίου έρχονται να χτυπήσουν κατά βάση τον πυρήνα της νέας γενιάς. Συγκεκριμένα, η οριζόντια και ραγδαία αύξηση των εισφορών, ειδικά για τους νέους επιστήμονες και τους αυτοαπασχολούμενους, μισθωτούς («μπλοκάκια», κλπ) και τους ελευθέρους επαγγελματίες έρχεται να αποτελέσει ταφόπλακα.

Κι αυτό γιατί σηματοδοτεί μέχρι και αποκλεισμό τους από την άσκηση του επαγγέλματος αφού θα καλούνται να καταβάλουν περισσότερες εισφορές από αυτές που θα δύνανται λόγω των απολαβών τους. Όταν λοιπόν ήδη το 86% (!) του επιστημονικού δυναμικού της χώρας ζει μόνιμα στο εξωτερικό, μια τέτοια εξέλιξη θα ωθήσει συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της νέας γενιάς στη μετανάστευση. Ταυτόχρονα, τα όρια συνταξιοδότησης αυξάνονται, οι συντάξεις μειώνονται και τα όποια εξασφαλισμένα δικαιώματα αρχίζουν να φαντάζουν παρελθόν.

Συγκεκριμένα, η κατώτερη εθνική σύνταξη γίνεται 384 ευρώ στα 67 χρόνια μετά από 20 και όχι 15 χρόνια ασφάλισης (από 487 ευρώ που ήταν η βασική σύνταξη ΙΚΑ και 340 ευρώ που ήταν του ΟΑΕΕ) ενώ τα 40 χρόνια δουλειάς γίνονται προϋπόθεση για σύνταξη στα 62 χρόνια (πρέπει δηλαδή να έχεις μόνιμη και συνεχή δουλειά από τα 22 σου χρόνια!!!). Η καταστροφή όμως δε συνίσταται απλά στη σύνταξη και την ασφάλιση αλλά στη συνολικότερη κατεύθυνση που μπαίνει η οποία θα οδηγήσει στο περιθώριο την ήδη άνεργη και ελαστικά απασχολούμενη νεολαία.

Το νέο (αντι-)ασφαλιστικό νομοσχέδιο δε συνιστά άλλη μία μνημονιακή υποχρέωση που έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα μέτρων των προηγουμένων χρόνων αλλά μια τομή στην κοινωνική ασφάλιση που αλλάζει εντελώς τον μέχρι τώρα χαρακτήρα της, ο οποίος κατακτήθηκε μέσα από τους αγώνες των προηγούμενων δεκαετιών. Και αυτή η επίθεση χτυπά τη νεολαία στην «καρδιά» της, επιδιώκοντας να της κόψει το ανάστημα πριν καν ακόμη «μεγαλώσει»!

Η στόχευση λοιπόν του μνημονιακού πολιτικού προσωπικού για να ανακόψει τη φόρα των αντιδράσεων της νεολαίας είναι ξεκάθαρη: «νέοι vs παλιoί», κατά το «δημόσιοι vs ιδιωτικοί υπάλληλοι», «ντόπιοι vs αλλοδαποί εργαζόμενοι» κ.α., άλλη μια προσπάθεια δηλαδή να υψωθούν σινικά τείχη εκεί όπου στην πραγματικότητα υπάρχουν (κι αν όχι, πρέπει να φτιάξουμε) γέφυρες κοινής ανάγκης, στόχευσης και ελπίδας.

Είναι όμως τα πράγματα απλά όσον αφορά τη νεολαία; Η απάντηση θα ήταν μάλλον αφελής και ανέξοδη αν ήταν θετική. Κι αυτό γιατί η νέα γενιά είναι η πρώτη που μετά από πολλά χρόνια καλείται να ζήσει χειρότερα από τους γονείς της, βιώντας ήδη μια κατάσταση στην οποία τα προηγούμενα δεδομένα έχουν ανατραπεί εντελώς.

Ήδη από μικρή ηλικία, η νεολαία περιπλανιέται με τις μαθητείες, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την ανεργία, δεν έχει ενιαία και κατοχυρωμένα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα και τώρα, με τον νέο αντι-ασφαλιστικό νόμο, έρχεται να ξεζουμιστεί το κομμάτι εκείνο που παραμένει ακόμη στη χώρα και δεν έχει καταφύγει στην επιλογή (ή μάλλον ανάγκη επιβίωσης) της μετανάστευσης.

Δεν έχει αποταμιεύσεις και εξασφαλισμένη κινητή και ακίνητη περιουσία, δεν γνωρίζει τη σημαίνει κατοχυρωμένη ασφάλιση και σύνταξη και το βασικότερο: δεν πιστεύει και δεν ελπίζει ότι θα έχει και ποτέ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλοί νέοι και νέες προτιμούν να μην έχουν καθόλου ασφάλιση –και άρα αξιοπρεπή σύνταξη- από το να τους παρακρατούνται λεφτά και να έχουν να καταβάλουν εισφορές για ασφάλιση. Και αυτό τα δεδομένο είναι το κρισιμότερο να ανατραπεί για τη μάχη του ασφαλιστικού και τη νέα γενιά.

Χωρίς λοιπόν να γνωρίζει ποιο θα είναι το μέλλον της, γυρνάει την πλάτη της με μεγαλύτερη ευκολία σε παλιότερες επιλογές όπως η στήριξη στα προηγούμενα κυβερνητικά κόμματα, απορρίπτει εύκολες λύσεις που αφορούν χιλιοπαιγμένες υποσχέσεις για ανάπτυξη, ανοδική πορεία της οικονομίας και ξεπέρασμα της κρίσης.

Ταυτόχρονα, δείχνει πολύ δυσκολότερα εμπιστοσύνη σε πολιτικές δυνάμεις, προτάσεις και σχέδια, ακόμη κι αν δεν είναι από κείνα που της κατέστρεψαν τη ζωή, επειδή και η ίδια δεν είδε να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο αυτά τα χρόνια της κρίσης. Αυτή ακριβώς η δυσπιστία της νεολαίας σε συνδυασμό με την πλήρη ανατροπή των προηγούμενων δεδομένων για τη ζωή της είναι και το «δίκοπο μαχαίρι» που από τη μία την καθιστούν πιο πρόσφορο έδαφος για νέες και πιο ριζοσπαστικές ιδέες και πρακτικές και απ’ την άλλη πολύ πιο δύσκολο πεδίο παρέμβασης, οργάνωσης και πάλης.

Στην προσπάθεια να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις από πλευράς εργατικού κινήματος, αγροτών και άλλων κοινωνικών ομάδων (δικηγόροι, μηχανικοί, κ.α.) χωρίς ωστόσο ο αγώνας να γενικεύεται, να κλιμακώνεται και να προχωρά με ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Αυτοτελώς στη νεολαία, η μάχη για την ανατροπή του ασφαλιστικού εκφράστηκε κυρίως με τη συγκρότηση της πρωτοβουλίας «Block it!/ Νέοι/νέες ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο», σαν μια έκφανση αυτής της περίπλοκης, πολύμορφης και δυναμικής κατάστασης που επικρατεί στη νέα γενιά και τις πρωτοπορίες της.

Με την έκβαση της μάχης να παραμένει ακόμη ανοιχτή, αυτή η πρωτοβουλία μπορεί να παίξει ενεργό ρόλο, κυρίως προσπαθώντας να συσπειρώσει τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και να απευθυνθεί στους φορείς νεολαίας με συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης και στόχευση στο μαζικό κίνημα. Είναι ανάγκη η νεολαία να βγει μπροστά σε αυτή τη μάχη, όχι σα γενικόλογη επίκληση στη συνολική αναγκαιότητα ούτε σαν ευχολόγιο αλλά ακριβώς επειδή αυτή πλήττεται πρώτα και κύρια από τον νόμο-έκτρωμα και μπορεί να δώσει ένα μάχιμο τόνο.

Γι’ αυτό εδώ και τώρα, κρίνεται αναγκαία όσο ποτέ η δημιουργία ενός ενωτικού κέντρου αγώνα που θα βάζει στο στόχαστρο το ασφαλιστικό, με όλες μαζί τις δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς να συμβάλλουν και τη νεολαία –τη νέα εργατική βάρδια ειδικότερα-να αποτελεί την «κινητήρια δύναμη» στη συγκρότηση ενός ταξικού ανατρεπτικού ρεύματος που θα πλήξει τον αντίπαλο στον πυρήνα του.

Κάπου, κάποια στιγμή είχε γραφτεί πως «Ο χρόνος δεν είναι Πηνελόπη» ακριβώς γιατί δεν περιμένει κανέναν. Μ’ αυτό το κριτήριο μπορεί και οφείλει να προχωρήσει κάθε ανατρεπτική δύναμη, κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια της αριστεράς και των κινημάτων μπροστά στις μάχες που έρχονται.

Εάν συνεχίσει ο κατακερματισμός και η ηγεμονία των γραφειοκρατικών ή κομματικά περιχαρακωμένων αντιλήψεων ο κίνδυνος νέας ήττας και απογοήτευσης είναι κοντά και τα αποτελέσματα μιας τέτοιας εξέλιξης ευνοούν μόνο τους ενορχηστρωτές της επίθεσης.

Όλα τα «σφυριά» πρέπει να χτυπούν ενωμένα ενάντια στο ασφαλιστικό τερατούργημα, με σεβασμό στην αυτοτέλεια του καθενός και με ταξική, αντικυβερνητική κατεύθυνση ρήξης με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.

Η μάχη για το ασφαλιστικό δεν αποτελεί μια έκκληση γενικά και αόριστα στον αναγκαίο αγώνα. Είναι ανάγκη ζωτικής σημασίας για να μπουν αναχώματα απέναντι σε αυτό που πάει να επιβληθεί και μάλιστα με τους χειρότερους όρους. Είναι η ελπίδα για να πάρει επιτέλους μια ανάσα οξυγόνου η ασφυκτιούσα από την ανεργία και την επισφάλεια νεολαία.

Είναι η αρχή για να τεθούν οι όροι για την ανατροπή της επίθεσης, ώστε να μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη απέναντι στο δίλημμα: ή εξαθλιωμένοι ή μετανάστες. 

Πένη Γαλάνη/Kommon,gr

Ο Ματέο Ρέντσι υπόσχεται αύξηση των χαμηλών συντάξεων!

Αναλυτές εκτιμούν ότι η όλη στρατηγική του Ματέο Ρέντσι θυμίζει, τελικά, όλο και πιο συχνά τα επικοινωνιακά τρικ στα οποία κατέφευγε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι...

Ο Ματέο Ρέντσι προσπαθεί να περάσει στην αντεπίθεση και να αφήσει πίσω του χωρίς συνέπειες το σκάνδαλο διαφθοράς που ταλανίζει τις τελευταίες εβδομάδες την ιταλική κυβέρνηση και στο οποίο ενέχονται μάνατζερ και πολιτικοί και αφορά την εξόρυξη και μεταφορά πετρελαίου στην νότια Ιταλία, στην περιοχή της Μπαζιλικάτα.

Πλέον στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας αλλού, εστιάζοντας στους χαμηλοσυνταξιούχους.

«Θα κάνω ό,τι μου είναι δυνατόν για να αυξήσω κατά 80 ευρώ τον μήνα τις κατώτερες συντάξεις», δήλωσε ο Ιταλός κεντροαριστερός πρωθυπουργός. Στην Ιταλία, οι συντάξεις αυτές αντιστοιχούν σε 500 ευρώ το μήνα και χορηγούνται σε δύο εκατομμύρια τριακόσιες χιλιάδες πολίτες. Η κυβέρνηση προσπαθεί να εξασφαλίσει τους αναγκαίους πόρους αλλά το ποσό είναι κάθε άλλο παρά ασήμαντο: πρόκειται, ουσιαστικά, για πάνω από 2 δις τον χρόνο.

«Μελετάμε το όλο θέμα», δηλώνουν στενοί συνεργάτες του Ιταλού πρωθυπουργού -όπως ο σύμβουλος του για οικονομικά θέματα Τομμάζο Νανιτσίνι- αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί και να μην πρόκειται, ενδεχομένως, για μέτρο άμεσης εφαρμογής.

Ο Ρέντσι, όμως, προς το παρόν δείχνει να πέτυχε τον στόχο του. Η αύξηση των συντάξεων αποτελεί ήδη κύριο θέμα στην ιταλική επικαιρότητα, όπως και στις συζητήσεις των πολιτών και περιορίζει -κατά συνέπεια- τις αναφορές στο πολύκροτου σκάνδαλου, το οποίο οδήγησε, έως τώρα, στην παραίτηση της υπουργού Oικονομικής Aνάπτυξης, Φεντερίκα Γκουίντι, λόγω εμφανούς σύγκρουσης συμφερόντων.

Αναλυτές εκτιμούν ότι η όλη στρατηγική του Ματέο Ρέντσι θυμίζει, τελικά, όλο και πιο συχνά τα επικοινωνιακά τρικ στα οποία κατέφευγε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Τα ιταλικά συνδικάτα, από τη μεριά τους, ζητούν πάντως να ξεκινήσει άμεσα μια σοβαρή, γενικότερη συζήτηση, η οποία θα πρέπει να οδηγήσει σε συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Και η οποία να μην περιορίζεται μόνον στις κατώτερες συντάξεις αλλά να αφορά όλους τους συνταξιούχους που λαμβάνουν σύνταξη μέχρι 100 ευρώ το μήνα.

Κριστίν Λαγκάρντ: «Οι Ευρωπαίοι πρέπει να είναι λογικοί για το χρέος που μπορεί να σηκώσει η Ελλάδα» (vid)

Η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρν, ζήτησε από τους Ευρωπαίους να είναι «λογικοί» για το χρέος που μπορεί να σηκώσει η Ελλάδα και τόνισε ότι θα μπορούσαν να επεκταθούν οι ωριμάνσεις και να μειωθούν τα επιτόκια των δανείων που έδωσαν στην Ελλάδα οι χώρες-μέλη Ευρωζώνης. 

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ασφαλιστικό σύστημα «πάει κατευθείαν στο τοίχο», δήλωσε σήμερα η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, μιλώντας σε συνέδριο στη Νέα Υόρκη και πρόσθεσε ότι πρέπει να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή και να διευρυνθεί η φορολογική βάση. 

«Έχουμε εξ αρχής πει δύο πράγματα”, τόνισε η κ. Λαγκάρντ η οποία πήγε στη Νέα Υόρκη από το Βερολίνο, όπου συναντήθηκε με την Καγκελάριο Αγγελα Μέρκελ: “Η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις και το χρέος της είναι πολύ μεγάλο». 

Αν και τόνισε ότι από τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου δεν έχει αλλάξει κάτι αναφορικά με τη θέση του ΔΝΤ για το Ελληνικό Πρόγραμμα, η γενική διευθύντρια του Ταμείου ελπίζει ότι τις επόμενες εβδομάδες θα υπάρξει πρόοδος στην ελληνική υπόθεση. 

Είπε σχετικά: «Δεν έχει αλλάξει τίποτε, δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό στη θέση του ΔΝΤ για την Ελλάδα. Από τον Ιούλιο που υπήρξε η συμφωνία λέμε δύο πράγματα: σε αυτή τη χώρα πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Το χρέος αυτής της χώρας είναι πολύ υψηλό. Αυτά τα δύο θέματα υπογραμμίζαμε πάντα και πάντα τονίζαμε ότι θα πρέπει να αντιμετωπισθούν. Τα περισσότερα θα πρέπει να τα προωθήσουν οι ίδιοι οι Έλληνες. Για παράδειγμα το ασφαλιστικό σύστημα. Γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι θα πρέπει να υποβληθεί σε μεταρρυθμίσεις. Γνωρίζουν ότι (το ασφαλιστικό σύστημα) πάει κατευθείαν στον τοίχο, εάν παραμείνει στην κατάσταση που είναι σήμερα. Θα πρέπει παράλληλα να πατάξουν την φοροδιαφυγή, να την πατάξουν ουσιαστικά. Απέχουν αρκετά από αυτό». 

Επίσης ζήτησε από τους Ευρωπαίους να είναι «λογικοί» για το χρέος που μπορεί να σηκώσει η Ελλάδα και τόνισε ότι θα μπορούσαν να επεκταθούν οι ωριμάνσεις και να μειωθούν τα επιτόκια των δανείων που έδωσαν στην Ελλάδα οι χώρες-μέλη Ευρωζώνης.

Τόνισε χαρακτηριστικά: «Οι Ευρωπαίοι πρέπει να είναι λογικοί για το χρέος που μπορεί να σηκώσει η χώρα. Θα πρέπει να κατανοήσουν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Θα πρέπει να υπάρξει ελάφρυνση του. Ας επιλέξουν τον τρόπο που θα το πράξουν. Μπορεί να γίνει με επέκταση του χρόνου αποπληρωμής ή μείωση των επιτοκίων». 

Η κ. Λαγκάρντ δεν σχολίασε το θέμα της υποκλοπής της συνομιλίας του Πολ Τόμσεν με την Ντέλια Βελκουλέσκου, ένα θέμα το οποίο -σύμφωνα με πληροφορίες- την έχει θυμώσει πάρα πολύ.

mignatiou.com

Στη COSCO περνάει το 51% του ΟΛΠ, σήμερα οι υπογραφές στο ΜΑΞΙΜΟΥ!

Πρόκειται για την μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση επί εποχής Αλέξη Τσίπρα, η οποία η οποία «πολεμήθηκε» όσο καμία άλλη από τα στελέχη της Κουμουνδούρου.

 

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου θα πέσουν σήμερα (στις 12 το μεσημέρι) οι υπογραφές για την παραχώρηση του 51% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΠ στην κινεζική COSCO στη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Βάσει της συμφωνίας το υπόλοιπο 16% θα μεταβιβαστεί μέσα στην 5ετία, μετά την ολοκλήρωση των επενδύσεων ύψους 300 εκατ. ευρώ. Το δημόσιο διατηρεί το 23% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΠ και 3 θέσεις στο Διοικητικό Συμβούλιο μέχρι την μεταβίβαση του 16% ενώ μετά την μεταβίβαση του 16%, το Δημόσιο θα παραμένει με 7% και μία θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο, σύμφωνα με το crashonline.

Πρόκειται για την ολοκλήρωση ενός σίριαλ που ξεκίνησε το 2008 επί Κώστα Καραμανλή – και καταλυτικό ρόλο στην επίσπευση του διαγωνισμού διαδραμάτισε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, πάλαι ποτέ υπερασπιστής της δημόσιας περιουσίας, ο οποίος βοήθησε στην αναχαίτιση των αντιδράσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση επί εποχής Αλέξη Τσίπρα, η οποία η οποία «πολεμήθηκε» όσο καμία άλλη από τα στελέχη της Κουμουνδούρου.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν διέψευσε συμμετοχή δική του η φίλων του στο «Panama Gate»

Κατά την άποψη του ρώσου προέδρου, ο στόχος παρόμοιων δημοσιεύσεων, είναι να κάνουν την Ρωσία πιο υποχωρητική, «να μας κάνουν να χορεύουμε έτσι όπως εκείνοι θέλουν», όπως είπε χαρακτηριστικά. 

Ο ΡΩΣΟΣ πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, σχολίασε για πρώτη φορά το διεθνές σκάνδαλο για τις off shore εταιρείες που ξέσπασε την Κυριακή. Μιλώντας σήμερα (Πέμπτη) στο φόρουμ για τα Μέσα Ενημέρωσης του Πανρωσικού Κοινωνικού Μετώπου (ΠΚΜ), είπε ότι το όνομα του δεν υπάρχει στον κατάλογο και γι' αυτό δεν έχει να πει τίποτα.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, επεσήμανε ακόμη, ότι στην λεγόμενη «έρευνα των off shore εταιρειών», δεν υπάρχει κανένα στοιχείο διαφθοράς που να έχει σχέση «με τους φίλους του προέδρου της Ρωσίας». Παράλληλα ο Πούτιν δήλωσε, ότι οι πληροφορίες που διοχετεύονται εναντίον του, προσβλέπουν να καλλιεργήσουν μια ατμόσφαιρα δυσπιστίας στην ρωσική κοινωνία

«Από τη στιγμή που υπάρχει μια δουλειά, πρέπει να την κάνουν. Τι έκαναν λοιπόν; Ένα προϊόν ενημέρωσης. Βρήκαν τους γνωστούς και τους φίλους μου, που σημαίνει ότι κάτι ανακάτεψαν εκεί πέρα και τυφλώθηκαν απ' την λάμψη», είπε ο Πούτιν μιλώντας στο φόρουμ.

Υπογράμμισε μάλιστα ότι, στην έρευνα αυτή δεν υπάρχει κανένα συστατικό διαφθοράς που να έχει σχέση με «τους φίλους του προέδρου της Ρωσίας».

Κατά την άποψη του ρώσου προέδρου, ο στόχος παρόμοιων δημοσιεύσεων, είναι να κάνουν την Ρωσία πιο υποχωρητική, «να μας κάνουν να χορεύουμε έτσι όπως εκείνοι θέλουν», όπως είπε χαρακτηριστικά.

«Ο πιο απλός τρόπος για να το κάνουν αυτό είναι να κάνουν με κάποιο τρόπο την κοινωνία να είναι δύσπιστη για την κυβέρνηση, την κρατική διοίκηση, να στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου. Το ίδιο πράγμα έκαναν περίφημα, τη τραγική περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση» είπε ο Πούτιν.

Αρκετά διεθνή μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν έγγραφα, που υποτίθεται πως ήταν έγγραφα της δικηγορικής εταιρείας του Παναμά Mossack Fonseca και τα οποία δήθεν αποδείκνυαν την συμμετοχή κάποιων ηγετών και των οικείων τους σε off shore εταιρείες. Πάντως, επίσημα, κανείς δεν έχει επιβεβαιώσει ότι τα έγγραφα αυτά είναι αυθεντικά, πολύ περισσότερο που η ίδια η εταιρεία Mossack Fonseca αρνήθηκε να επιβεβαιώσει την γνησιότητα τους χαρακτηρίζοντας ως έγκλημα τις ενέργειες των δημοσιογράφων.

Στο κατάλογο αυτό, υπήρχαν ιδιαιτέρως, ονόματα ρώσων, που πρόσκεινται τάχα στο πρόεδρο και συγκεκριμένα οι επιχειρηματίες Σουλεϊμάν Κερίμοφ, Αρκάντιι Ρότενμπεργκ, Γιούρι Κοβαλτσούκ, ο υπουργός οικονομικής ανάπτυξης Αλλεξέι Ουλιουκάγιεφ, η Τατιάνα Νάφκα αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ και σύζυγός του εκπροσώπου τύπου του ρώσου προέδρου Ντμίτρι Πεσκόφ, ο βιολοντσελίστας Σεργκεί Ρολντούγκιν.

Αναφερόμενος στον Ρολντούγκιν, ο Πούτιν είπε πως είναι περήφανος που έχει τέτοιους φίλους, ότι είναι ένας λαμπρός μουσικός, ένας από τους καλύτερους στην Ρωσία.

«Σχεδόν όλα τα χρήματα, που κέρδισε εκεί στο εξωτερικό, τα ξόδεψε αγοράζοντας μουσικά όργανα τα οποία έφερε στη Ρωσία», είπε ο ρώσος πρόεδρος.

Προσέθεσε μάλιστα ότι ο Ρολντούγκιν εδώ και αρκετούς μήνες ασχολείται με την δωρεά των μουσικών αυτών οργάνων σε κρατικά ιδρύματα. Εκτός των άλλων, διοργανώνει συναυλίες, ασχολείται με την προβολή του ρωσικού πολιτισμού στο εξωτερικό, στην ουσία με δικά του έξοδα.

«Όσο πιο πολλούς τέτοιου είδους ανθρώπους έχουμε, τόσο το καλύτερο», κατέληξε στην ομιλία του ο πρόεδρος. 

greece-russia2016.gr

«Είναι ο πόλεμος ανόητε!»

 

Η τριπλή βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες αποτελεί ένα ακόμη, συγκλονιστικό επεισόδιο της κλιμάκωσης και γενίκευσης των πολεμικών αναμετρήσεων και των στρατιωτικών επιθέσεων που εξαπολύουν οι νεο-ιμπεριαλιστές στην εποχή της δομικής καπιταλιστικής κρίσης, όπως εκφράζονται ειδικά στη ζώνη της Μέσης Ανατολής και των πετρελαίων.

Αιτία, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία

Ο πόλεμος πάντα αντιδραστικοποιεί την εσωτερική ζωή των καπιταλιστικών κρατών

Οι δεκάδες αθώοι νεκροί και οι εκατοντάδες τραυματίες των Βρυξελλών αποτελούν θύματα πολέμου μεταξύ του άμαχου πληθυσμού- «παράπλευρες απώλειες», όπως κυνικά χαρακτηρίσθηκαν στη Γιουγκοσλαβία. Όπως θύματα ενός διεθνούς «ασύμμετρου πολέμου» μεταξύ του άμαχου πληθυσμού αποτελούν οι εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι νεκροί από τις ιμπεριαλιστικές βόμβες στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Μάλι και αλλού, όπως οι νεκροί του ρωσικού αεροπλάνου πάνω από το Σινά ή στο Παρίσι. Η βομβιστική επίθεση στη βελγική πρωτεύουσα δεν είναι μια ακόμη «πράξη τρομοκρατίας κατά της εσωτερικής ασφάλειας», όπως υποστηρίζουν οι ιμπεριαλιστές και οι απολογητές του κεφαλαίου στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

ΠΡΩΤΗ απόδειξη των παραπάνω είναι ότι την ευθύνη για τις βομβιστικές ενέργειες ανέλαβε ο ISIS, κάτι που δεν αμφισβητεί καμία από τις κυβερνήσεις και τις μυστικές υπηρεσίες. Πρόκειται για ένα κράτος με μεγάλη έκταση, σημαντικό πληθυσμό, πετρέλαια, μεγάλους οικονομικούς πόρους και οργανωμένο στρατό, αστυνομία και διεθνικά οργανωμένες μυστικές υπηρεσίες, το οποίο βρίσκεται σε κανονική εμπόλεμη κατάσταση με άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αλλά και με τη Ρωσία, το Ιράν, τη Συρία κ.α., και όχι για μια «ομάδα» ή «δίκτυο τρομοκρατών» τύπου Αλ Κάιντα. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι για να πραγματοποιηθεί μια τέτοιας κλίμακας ενέργεια, σε μια από τις πιο ελεγχόμενες και στρατιωτικοποιημένες πόλεις του πλανήτη, όπως οι Βρυξέλλες, απαιτούνται δίκτυα, χρήματα και πληροφορίες που μόνον ένα κράτος μπορεί να παρέχει και πιθανόν με τη συνέργεια και άλλων, σύμμαχων κρατικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν πρόκειται για μια «απονενοημένη» ενέργεια «απελπισμένων τρομοκρατών» που βρίσκονταν «υπό στενό κλοιό», όπως σκόπιμα αφήνει να εννοηθεί η βελγική αστυνομία.

Μέρος της παραπάνω αλήθειας ξέφυγε από τα χείλη του γάλλου πρωθυπουργού, Μανουέλ Βαλς, με την προχθεσινή δήλωσή του «είμαστε σε πόλεμο», συνέχεια των αντίστοιχων δηλώσεων του προέδρου Ολάντ, «η Γαλλία είναι σε πόλεμο» και «θα καταστρέψουμε το Κράτος του Ισλάμ», μετά τα βομβιστικά χτυπήματα στο Παρίσι.

ΔΕΥΤΕΡΟ, η τριπλή βομβιστική ενέργεια στις Βρυξέλλες αποτελεί εχθροπραξία, που από τη Συρία και το Ιράκ μεταφέρει και επεκτείνει το πεδίο του πολέμου στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, στην επίσημη έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Δεν είναι «ένα ακόμη» χτύπημα σε «μια ακόμη» ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ενός μικρού ιμπεριαλιστικού κράτους που «εκτρέφει τρομοκράτες». Με αυτή την έννοια, αποκτά άλλο χαρακτήρα από τις επιθέσεις κατά του Σαρλί Εμπντό και αποτελεί πράξη κλιμάκωσης σε σχέση με τις επιθέσεις στο Παρίσι. Ποια θα είναι η αντίδραση ΝΑΤΟ και ΕΕ;

Η βομβιστική ενέργεια στις Βρυξέλλες συνδέεται και έρχεται μετά από μια σειρά διεθνών και τοπικών κινήσεων αποκλιμάκωσης στην πολεμική σκακιέρα της Συρίας. Μετά τη συμφωνία του Μονάχου και την εκεχειρία (εκτός των εχθροπραξιών κατά του ISIS), ακολούθησε η μερική (και όχι ολική) ρωσική απόσυρση. Το πιο σημαντικό γεγονός, ωστόσο, είναι η ντε φάκτο ίδρυση της «αυτόνομης ομοσπονδιακής οντότητας» της Ροτζάβα, που ενώνει τρία διακριτά καντόνια της Συρίας υπό κουρδική ηγεσία, με σύνορα 400 χιλιομέτρων προς την Τουρκία, από τον ποταμό Ευφράτη μέχρι το ιρακινό Κουρδιστάν.

Η πράξη αυτή έχει τη φανερή στήριξη της Ρωσίας και την κρυφή ανοχή των ΗΠΑ, αντιμετωπίστηκε αρνητικά αλλά κάπως χλιαρά από τον Άσαντ και συνάντησε, όπως ήταν φυσικό, σφοδρή αντίδραση εκ μέρους της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας. Όμως, για το συμμαχικό με τις δυο προηγούμενες χώρες, Κράτος του Ισλάμ, αποτελεί άμεσο κίνδυνο, δεδομένου ότι οι κούρδοι μαχητές αποτελούν, αυτή τη στιγμή, το μοναδικό δυνητικό και αξιόπιστο στρατό, ο οποίος μπορεί να αντιμετωπίσει νικηφόρα τους ιδεολογικά φανατισμένους ισλαμιστές στρατιώτες του.

Η ανακήρυξη της κουρδικής αυτονομίας φαίνεται να συνάδει (ίσως και να εντάσσεται) σε ένα σχέδιο ιμπεριαλιστικής «ειρήνευσης» στη Συρία, με ενορχηστρωτές τους ΗΠΑ – Ρωσία, που περιλαμβάνει μια ομόσπονδη Συρία (όπως στο Ιράκ), την «οικειοθελή» αποχώρηση και αυτοεξορία του Άσαντ (λέγεται προς το Ιράν) και όχι τη δολοφονία του (όπως με τους Σαντάμ και Καντάφι), με διατήρηση των στηριγμάτων του καθεστώτος του και συμμετοχή των απολύτως ελεγχόμενων από τους δυτικούς, «ήπιων ισλαμιστών της αντιπολίτευσης».

Πιθανόν, Πούτιν και Ομπάμα να υπόσχονται στον Ερντογάν έναν έλεγχο της κουρδικής αυτονομίας στα πλαίσια μιας ομόσπονδης Συρίας (όπως και στο Ιράκ). Αλλά κάθε ψύχραιμος αναλυτής μπορεί να καταλάβει ότι το κουρδικό ζήτημα έχει μετατραπεί σε κυρίαρχο εσωτερικό, εθνικό ζήτημα του τουρκικού κράτους, που περιπλέκεται άρρηκτα με το εκρηκτικό δημοκρατικό και το βαθύ κοινωνικό ζήτημα της Τουρκίας.

Η σύνδεση με τα παραπάνω φωτίζεται και από την αποκάλυψη – «βόμβα» του ίδιου του Ερντογάν, ότι ο ένας από τους βομβιστές αυτοκτονίας, ο Ιμπραχήμ αλ Μπακράουι, είχε συλληφθεί στην Τουρκία, απελαθεί στην Ολλανδία και ήταν απολύτως γνωστός στις βελγικές (και σε όλες τις άλλες) μυστικές υπηρεσίες. Το ερώτημα προς τη βελγική κυβέρνηση και τις αρχές της ΕΕ, είναι μείζον: πώς «αφέθηκε» να δράσει ανενόχλητος;

Ο πόλεμος πάντα αντιδραστικοποιεί την εσωτερική πολιτική και κοινωνική ζωή των καπιταλιστικών κρατών. Η βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες «βολεύει» πολλά προηγούμενα αντιδημοκρατικά σχέδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχαν μείνει στο συρτάρι λόγω δημοκρατικών αντιδράσεων και εσωτερικών αντιθέσεων: τον έλεγχο, καταγραφή και παρακολούθηση των επιβατών στις αεροπορικές μετακινήσεις, την ενοποίηση και συστηματοποίηση της πανευρωπαϊκής παρακολούθησης, την προώθηση της ευρωαστυνομίας, τη στρατιωτικοποίηση της καταστολής κ.α. Όλες αυτές και άλλες αντιδραστικές βλέψεις θα συζητηθούν στην έκτακτη Σύνοδο των υπουργών Εσωτερικών της ΕΕ, στις Βρυξέλλες, η οποία διεξάγονταν την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Το σίγουρο είναι ότι η βομβιστική ενέργεια στις Βρυξέλλες αξιοποιείται για ένα νέο άλμα στην επίθεση ενάντια στα εργατικά, λαϊκά και ατομικά δημοκρατικά δικαιώματα.

Παράλληλα, το μεγάλο προσφυγικό ζήτημα θα κινηθεί ακόμη περισσότερο προς την καταστολή και στρατιωτικοποίηση, με ακόμη πιο ερμητικά τα κλειστά ευρωπαϊκά σύνορα. Και την ίδια στιγμή, ευνοούνται οι πιο ακροδεξιές, νεοφασιστικές, ρατσιστικές και ισλαμοφοβικές τάσεις και δυνάμεις σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ  Υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα της πάλης ΜΑΖΙ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

ΜΕ ΒΑΣΗ όλα τα παραπάνω, το ζήτημα του πολέμου στη νέα εποχή της κρίσης πρέπει να αναδειχθεί, να μελετηθεί θεωρητικά και να ιεραρχηθεί πολιτικά από την επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά, από όλη την Αριστερά, από το ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, ως το υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα, που καθορίζεται από το κοινωνικό ζήτημα της εκμετάλλευσης, αλλά κινεί πλέον τα νήματα του κουβαριού όλων των άλλων ζητημάτων: του δημοκρατικού, του προσφυγικού, του εθνικού, του διεθνικού, τελικά κάθε πτυχής της εσωτερικής ζωής, σε κάθε χώρα και των σχέσεών της με τις άλλες.
Όσο η Αριστερά «κοιμάται» αμήχανη και αποπροσανατολισμένη ή ακόμη και «εξαρτημένη» από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το κεφάλαιο, τόσο πιο ανεξέλεγκτα θα επιτίθενται στρατιωτικά οι ιμπεριαλιστές, τόσο περισσότερα θα είναι τα αθώα θύματα σε όλες τις πλευρές, τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα κύματα των ρημαγμένων προσφύγων, τόσο πιο μαζικά και αδιαμαρτύρητα θα ξηλώνονται οι λαϊκές και ατομικές ελευθερίες, θα ενδυναμώνει ο νεοφασισμός, ο ρατσισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός.
Το μέτωπο της εργατικής και λαϊκής πάλης πρέπει να είναι στραμμένο προς τον πρώτο και κύριο εχθρό: τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που αυτές φέρουν την κύρια ευθύνη για την τιμωρία και μετατροπή της «Αραβικής Άνοιξης» σε ένα αντιδραστικό, εθνοτικό και θρησκευτικό εμφύλιο πόλεμο, για τη διάλυση της Συρίας και την εκτροφή του ISIS, με το θεωρητικό μανδύα του «πολέμου των πολιτισμών». Από αυτή τη σκοπιά, φυσικά, δεν μπορεί να μείνει στο απυρόβλητο η στρατιωτική ανάμειξη της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας (έμμεσα και της Κίνας), αλλά και οι περιφερειακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Τουρκίας, της Σ. Αραβίας ή του Ιράν.

Η εργατική λαϊκή έξοδος και η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν θα φέρει πιο κοντά τον πόλεμο, την κοινωνική διάλυση και την προσφυγιά, όπως ισχυρίζονται οι μνημονιακές αστικές δυνάμεις και η κυβέρνηση. Αντίθετα, η παραμονή και αγκίστρωση στις πολεμικές, ιμπεριαλιστικές περιπέτειές τους εκθέτουν τη χώρα στους άμεσους κινδύνους και τα αποτελέσματά τους, όπως οι βομβιστικές ενέργειες.

Παράλληλα, δεν μπορεί να υπάρχει καμία ανοχή από την Αριστερά στον ισλαμοφασισμό του ISIS, στο όνομα του απολύτως αναγκαίου αγώνα ενάντια στη γενικευμένη ρατσιστική ισλαμοφοβία. Το Κράτος του Ισλάμ, φυσικά και ανατράφηκε, εξοπλίστηκε και αναπτύχθηκε από την καπιταλιστική Δύση, αλλά απόκτησε πλέον τη δική του, ιδιαίτερη, κρατική και κοινωνική, ανταγωνιστική οντότητα στο σύστημα των καπιταλιστικών κρατών (τηρουμένων των αναλογιών, όπως τα φασιστικά κράτη του Μεσοπολέμου). Αυτή τη στιγμή, αποτελεί την αιχμή του δόρατος, όχι των πολύπαθων και καταπιεσμένων, εργατικών και λαϊκών αραβικών μαζών, αλλά της πιο επιθετικής και αντιδραστικής μερίδας του κεφαλαίου του αραβικού κόσμου που ηγεμονεύει, κυριαρχεί και καταπιέζει λαϊκές μάζες, σέρνοντάς τες σε έναν πόλεμο με στόχο μια αντιδραστική καπιταλιστική ολοκλήρωση του αραβικού έθνους κάτω από την ιδεολογική σημαία του Ισλάμ.

Στο στόχαστρο της αντιπολεμικής πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας πρέπει να τεθεί πρωταρχικά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία αντιδραστικοποιείται αλματωδώς σε όλα τα πεδία. Δεν άρθρωσε καμία διαμαρτυρία ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αντίθετα δίνει βάσεις, γη και ύδωρ στα επιθετικά σχέδιά τους. Δεν κάνει καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σε όλες τις αντιδημοκρατικές επιβουλές της ΕΕ, αντίθετα, συμμετέχει στα επιδιώξεις της, όπως δείχνει και η βάρβαρη καταπάτηση ακόμη και αυτής της δειλής Συνθήκης της Γενεύης για τους πρόσφυγες, με τη συνυπογραφή της επαίσχυντης Συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας.

Σε αυτή την κατεύθυνση, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρωτοστατήσουν στην αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική πάλη με αντικυβερνητικό και αντι-ΕΕ περιεχόμενο, βοηθώντας στη μετωπική ενοποίηση και πολιτικοποίηση των σημερινών, διάσπαρτων και ακόμη ανεπαρκών λαϊκών αντιδράσεων για ειρήνη – ελευθερία – εργασία στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

 του Κώστα Μάρκου/ ΠΡΙΝ

ΠΑΤΡΑ - ΑΘΗΝΑ: Πορεία αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά.

Ξεκίνησε την Κυριακή, 3 Απρίλη, η μεγάλη πορεία συνδικάτων, ανέργων και άλλων συλλογικοτήτων κατά της ανεργίας από την Πάτρα, η οποία θα καταλήξει στην Αθήνα την ερχόμενη Κυριακή 10 Απριλίου. 

«..Όταν για να βρεις δεν υπάρχει καμιά δουλειά/ Πρέπει να αντισταθείς!/ Πρέπει ολάκερο το κράτος/ Τα πάνω κάτω ανάποδα να φέρεις/ Μέχρι να γίνεις ο ίδιος του εαυτού σου εργοδότης./ και τότε πάντα διαθέσιμη δουλειά για σένα θα ‘χει./ Όταν για την αδυναμία σας σας περιγελούν/ Δεν επιτρέπεται καιρό να χάνετε άλλο!/ Πρέπει έτσι να φροντίσετε/ Που όλοι, όσοι αδύνατοι είναι, να βαδίσουνε μαζί./ Τότε μεγάλη δύναμη πια θα ’στε/ Να σας περιγελάει τότε δε θα τολμά κανείς»…

Μπ. Μπρεχτ

ΜΕ ΑΥΤΟ το απόσπασμα από ποίημα του Μπρεχτ άρχισε την ομιλία του ο Δήμαρχος της Πάτρας Κ. Πελετίδης, πριν ξεκινήσει η μεγάλη πορεία αγώνα ενάντια στην ανεργία. Μεταξύ άλλων, στην ομιλία του τόνισε: «Διαμαρτυρόμαστε και διεκδικούμε δουλειά για όλους με δικαιώματα, καθώς και άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων. Ήρθε η ώρα να ακουστεί η φωνή των ανέργων, η φωνή των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας».

Η πρωτοβουλία αυτή είναι συνέχεια των προσπαθειών που γίνονται από συλλογικότητες ανέργων, συνδικάτα και άλλους φορείς, προκειμένου να οργανωθεί ένα μέτωπο αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά και να τεθούν σε πρώτη προτεραιότητα τα αιτήματα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για μέτρα άμεσης ανακούφισης των ανέργων, για μείωση του χρόνου εργασίας, παράλληλα και σε συνδυασμό με την πάλη για ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία βέβαια έχει μια ξεχωριστή δυναμική αφού οι μέχρι τώρα συμμετοχές από συνδικάτα , συλλογικότητες και ανέργους είναι ιδιαίτερα μαζική, ενώ στην διάρκεια της πορείας προβλέπεται το «ποτάμι να φουσκώσει και άλλο». Είναι ενδεικτικό ότι όλα τα Εργατικά Κέντρα και τα Δημοτικά Συμβούλια των Δήμων που θα διανύσει η πορεία, συμμετέχουν με δικό τους πρόγραμμα εκδηλώσεων και πρωτοβουλιών.

Αυτή η μορφή αγώνα χρησιμοποιήθηκε και στη μεγάλη κρίση του ’29 στην Αγγλία. Άνεργοι από τα σημαντικότερα βιομηχανικά κέντρα της χώρας ξεκίνησαν πορείες με κατεύθυνση το Λονδίνο όπου τα εργατικά συνδικάτα ενώθηκαν μαζί τους δημιουργώντας τεράστιες διαδηλώσεις οι οποίες έμειναν στην ιστορία ως «πορείες των πεινασμένων».

Το ίδιο, όπως σημειώνει σε ανακοίνωσή του το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου, προσπάθησαν να κάνουν εκείνη τη χρονιά του 1929 και εργάτες από τα μεταλλεία Λαυρίου. Επηρεασμένοι από την κινητοποίηση των ανέργων της Αγγλίας αποφάσισαν να κάνουν πορεία προς την Αθήνα, όπου τα σωματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ θα ετοίμαζαν υποδοχή. Ο Βενιζέλος, θορυβημένος από την αναμενόμενη απήχηση που θα είχε η πρωτοβουλία των μεταλλωρύχων, έστειλε το στρατό και τους ανέκοψε λίγο έξω από το Λαύριο. Το ίδιο είχε συμβεί και στην απεργία των μεταλλωρύχων το 1961.

Μια τέτοιου είδους πρωτοβουλία, για την κινητοποίηση ανέργων και εργαζομένων κατά της ανεργίας, θα έπρεπε να την είχε πάρει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Όμως, για ακόμα μια φορά αναδεικνύονται τα κενά και οι αδυναμίες που χαρακτηρίζουν τη δουλειά των συνδικάτων, παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις.

Τα μεγάλα κενά που υπάρχουν στην οργάνωση των ίδιων των ανέργων στα πλαίσια των σωματείων, αλλά και αυτοτελώς μέσα από επιτροπές ανέργων σε κλάδους, γειτονιές κλπ.

Βέβαια, με τέτοια ΓΣΕΕ και τέτοιες δευτεροβάθμιες οργανώσεις, που η δράση τους εξαντλείται στη μάχη των συσχετισμών με έπαθλο την κρατικοδίαιτη αναπαραγωγή του γραφειοκρατικού υποταγμένου συνδικαλισμού, όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά σοβαρή προσπάθεια ανάπτυξης κινήματος ανέργων και εργαζομένων για το δικαίωμα στη δουλειά.

Αυτό το κενό καλείται να αναπληρώσει το ταξικό εργατικό κίνημα και στα πλαίσια αυτά η πορεία που ξεκίνησε την Κυριακή είναι ένα σημαντικό βήμα. Είναι σημαντικό η ταξική πτέρυγα να υπερβεί αδυναμίες και κατακερματισμούς, ενισχύοντας συλλογικότητες ανέργων (Ενεργοί Άνεργοι, ATTACK κ.α.), που με ελάχιστα μέσα προσπαθούν όχι μόνο να αναδείξουν το πρόβλημα αλλά και να διατυπώσουν ένα μάχιμο πρόγραμμα διεκδικήσεων άμεσης ανακούφισης, αλλά και προβολής γενικότερων αιτημάτων όπως η μείωση του χρόνου εργασίας στις 35 ώρες χωρίς μείωση των αποδοχών, η δραστική μείωση των ορίων συνταξιοδότησης κλπ.

Ζητούμενο για τη σημαντική αυτή προσπάθεια είναι το τι συνέχεια και προοπτική θα δοθεί στο τέλος της διαδρομής, που θα ολοκληρωθεί την Κυριακή, 10 Απρίλη, με συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Στο κατά ποσό θα συμβάλει στη δημιουργία ενός μαζικού εργατικού λαϊκού μετώπου κατά της ανεργίας, από συνδικάτα, συλλογικότητες ανέργων με όρους ταξικής ανεξαρτησίας και με πρωταγωνιστές τους ιδίους τους άνεργους.

Με αυτή την κατεύθυνση και με καλέσματα τους για συμμετοχή στην πορεία, πρωτοβάθμια σωματεία, συλλογικότητες ανέργων, κινήσεις πόλεων, λαϊκές συνελεύσεις κλπ, θα πρέπει να δώσουν μαζικό και μαχητικό παρόν την Κυριακή, επιδιώκοντας να συγκροτηθεί μια μεγάλη ενωτική διαδήλωση προς το κέντρο της Αθήνας, που θα ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα κινηματικά νερά και θα συμβάλει στην ανάταση του εργατικού κινήματος.

Νίκος Γουρλάς/Kommon