Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ αυτή είχε προειδοποιήσει σε «ανύποπτο» χρόνο ότι η αποτυχία του Μνημονίου, που εφαρμόζεται έστω και... πλημμελώς εδώ και ένα χρόνο, θα φέρει ένα δεύτερο, ακόμη πιο σκληρό και επώδυνο Μνημόνιο. Πράγματι, η εξοργιστική αδυναμία της κυβέρνησης να περιορίσει στοιχειωδώς τη μάστιγα της φοροδιαφυγής και να περιστείλει σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό τη συνεχιζόμενη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, οδηγεί τώρα τη χώρα σε νέες, άκρως επικίνδυνες περιπέτειες.
Οι δανειστές μας διαπιστώνουν ότι οι διακηρυγμένοι κυβερνητικοί στόχοι δεν επιτεύχθηκαν, ότι η χώρα βρίσκεται ξανά στο παρά πέντε της χρεοκοπίας και, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν την αποπληρωμή του μεγαλύτερου δυνατού τμήματος των χρεών μας, σκληραίνουν τη στάση τους και μας πιέζουν ασφυκτικά.
Οι δανειστές μας διαπιστώνουν ότι οι διακηρυγμένοι κυβερνητικοί στόχοι δεν επιτεύχθηκαν, ότι η χώρα βρίσκεται ξανά στο παρά πέντε της χρεοκοπίας και, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν την αποπληρωμή του μεγαλύτερου δυνατού τμήματος των χρεών μας, σκληραίνουν τη στάση τους και μας πιέζουν ασφυκτικά.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥΣ είναι εξαιρετικά απλό:
* Πρώτον, επιδιώκουν να μεταθέσουν χρονικά προς τα πίσω ενδεχόμενη πτώχευση της χώρας μας, φοβούμενοι ευρωπαϊκό «ντόμινο» που θα οδηγούσε σε κατάρρευση της ευρωζώνης. Και αυτό διότι Ισπανία, Ιταλία και Βέλγιο αντιμετωπίζουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και η πιθανότητα να δεχθούν «επιθέσεις» από τα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια, ιδίως στην περίπτωση κατάρρευσης της Ελλάδας, είναι σημαντική. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι, αν βρεθεί σε ζώνη υψηλού κινδύνου η οικονομία μιας από τις μεγάλες αυτές ευρωπαϊκές χώρες, το ευρώ θα υποστεί σοβαρό κλονισμό. Το κόστος, λοιπόν, της αναχρηματοδότησης των ελληνικών δανείων είναι σαφώς μικρότερο. Και αργότερα βλέπουμε... Αν η Ευρώπη βγει από την κρίση, το ελληνικό πρόβλημα θα φαντάζει «παρωνυχίδα» και θα μπορεί να λυθεί από τη... «χρυσόσκονη», που θα πέφτει από το «τραπέζι» των ισχυρών... Αν τα προβλήματα συνεχίζονται, τρία χρόνια μετά, στη λήξη δηλαδή του δεύτερου Μνημονίου, η ευρωζώνη θα έχει ήδη φροντίσει να λάβει τα μέτρα της, ώστε να μην επηρεασθεί ιδιαίτερα από μια ενδεχόμενη πτώχευση της χώρας μας...
* Δεύτερον, οι δανειστές μας θα φροντίσουν το επόμενο διάστημα, δίνοντάς μας «χαρτιά», να πάρουν τα «ασημικά» και τα «χρυσαφικά» του κράτους μας. Κερδοφόρες ή, έστω, πολλά υποσχόμενες δημόσιες επιχειρήσεις, ακίνητα-«φιλέτα», λιμάνια, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, ακόμη και μικρά, ακατοίκητα σήμερα νησάκια, που θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε «παραδεισένιους» τουριστικούς προορισμούς, είναι στο στόχαστρό τους. Αλλωστε, η βαθιά ύφεση της ελληνικής οικονομίας, στην οποία οδήγησαν το Μνημόνιο και η κυβερνητική αδράνεια, έχει οδηγήσει όλες τις αξίες στο ναδίρ. Το σχέδιο είναι απλό. Θα τα «σηκώσουν» όλα μισοτιμής και στη συνέχεια, όταν η επιχείρηση στρατηγικού ελέγχου της ελληνικής οικονομίας θα έχει ολοκληρωθεί, θα... σηκώσουν και πάλι τις τιμές μετοχών και ακινήτων...
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ τον απλό και απολύτως προφανή σχεδιασμό των δανειστών μας, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται για δεύτερη φορά -μετά το αρχικό Μνημόνιο του 2010- αμήχανη και πανικόβλητη. Ψελλίζει τρομαγμένη γενικόλογες εκκλήσεις συναίνεσης, προσπαθώντας να «διασπείρει» το πολιτικό κόστος των νέων, επαχθών μέτρων που έρχονται, στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Και βέβαια, όταν μιλά για συναίνεση, η κυβέρνηση εννοεί συμπόρευση της αντιπολίτευσης στις προηλειμμένες αποφάσεις της τρόικας, που η ίδια καλείται τώρα να εφαρμόσει. Οχι συνεννόηση, για να διαπραγματευθούν από κοινού, σκληρά, με τους δανειστές μας. Συνενοχή θέλει και συμπόρευση.
ΓΙΑΤΙ ΒΕΒΑΙΑ, δεν μπορεί να μην ξέρει ο κ. Παπανδρέου αυτό που και πρωτοετής φοιτητής οικονομικών αντιλαμβάνεται. Το νέο Μνημόνιο δεν «βγαίνει». Οπως δεν «βγήκε» και το προηγούμενο. Το 2015, ακόμη και αν εν τω μεταξύ εφαρμόσουμε κατά γράμμα το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Σταθερότητας, το χρέος μας θα έχει αυξηθεί σημαντικά. Και φυσικά, δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί. Πότε, λοιπόν, μας συμφέρει να διαπραγματευθούμε με τους δανειστές μας; Οταν σε 4 χρόνια θα έχουν ήδη λάβει τα μέτρα τους, για να περιορίσουν τις επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης ελληνικής πτώχευσης; Ή τώρα που «τρέμουν» ένα πιθανό «ντόμινο», που θα τίναζε στον αέρα την ευρωζώνη;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι ότι έχουμε ήδη καθυστερήσει. Πρέπει, εδώ και τώρα, ενωμένοι σαν μια γροθιά, να ζητήσουμε από την Ευρώπη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΥΣΗ. Ο λογαριασμός δεν «βγαίνει». Και πίσω από τους αριθμούς, υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχει πείνα και δυστυχία. Η Ευρώπη των μεγάλων οραμάτων, η Ευρώπη του πολιτισμού και του ανθρωπισμού δεν μπορεί να αδιαφορεί για τους πολίτες της και για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Αν αυτό συμβαίνει, καλύτερα να διαλυθεί. Διαφορετικά, η λύση είναι απλή και το κόστος της για τους ισχυρούς του Βορρά, που θέλουν και πρέπει να σώσουν την ευρωζώνη, μικρό. Αλλωστε, γνωρίζουν καλά ότι από τα 360 δισ. ευρώ του δημόσιου χρέους μας τα 211 δισ. προέρχονται από δανεισμό για την πληρωμή τόκων, από το 1975 μέχρι σήμερα! Οπως γνωρίζουν, επίσης, ότι ακόμη και αν εφαρμοσθούν τα σκληρά μέτρα που περιέχει το νέο Μνημόνιο, το χρέος μας το 2015 θα σκαρφαλώσει από τα 364 δισ. ευρώ του 2011 στα 401! Ακόμη και αν αφαιρεθούν τα 50 δισ. ευρώ που η τρόικα προβλέπει ότι θα συγκεντρωθούν από τις αποκρατικοποιήσεις, το χρέος μας το 2015 θα είναι 351 δισ. ευρώ. Πρόκειται για το μαρτύριο του Σισύφου. Φαύλος κύκλος.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ αρχηγοί πρέπει να συνεννοηθούν. Πρέπει να αμφισβητήσουν τον δρόμο που προτείνουν οι δανειστές μας. Είναι αδιέξοδος. Και να ζητήσουν όλοι μαζί «κούρεμα» του χρέους σε ύψος τουλάχιστον 50%, επιμήκυνση 7-10 ετών, γενναία μείωση επιτοκίων και δημιουργία ειδικού fund του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, για να χρηματοδοτηθούν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, που θα έχουν σημαντικές απώλειες από τα ομόλογα του Δημοσίου που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκιά τους. Αλλη λύση δεν υπάρχει. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Και οι γεμάτες... αγανάκτηση πλατείες, αποτελούν απλή προειδοποίηση. Τα χειρότερα έρχονται!
