Η τρόι­κα τα θέ­λει ό­λα | Άβουλη η κυβέρνηση ακολουθεί τη μοίρας της...

Δεν α­κού­νε τί­πο­τα, δεν βλέ­πουν τί­πο­τα, ε­πι­μέ­νουν σε ό­λα τα συμ­φω­νη­μέ­να προ­α­παι­τού­με­να του Μνη­μο­νίου, για να δώ­σουν τη δό­ση του Μαρ­τίου των 2,8 δισ. ευ­ρώ, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να συ­ντάσ­σουν τα προ­α­παι­τού­με­να για την ε­πό­με­νη δό­ση των 6 δισ.! Στη βά­ση της αρ­χής «μέ­τρο και δό­ση», ό­πως α­να­φέ­ρουν τα ρε­πορ­τά­ζ, δη­λα­δή πρώ­τα η υ­λο­ποίη­ση και με­τά η δό­ση. Αυ­τή εί­ναι η «δια­βού­λευ­ση» που κά­νει η τρόι­κα με την κυ­βέρ­νη­ση, την ο­ποία ο φι­λι­κός Τύ­πος την εμ­φα­νί­ζει ως δια­πραγ­μά­τευ­ση.

Η κυ­βέρ­νη­ση έ­πε­σε έ­ξω

Η κυ­βέρ­νη­ση έ­πε­σε έ­ξω. Πε­ρί­με­νε μια πιο χα­λα­ρή τρόι­κα, ύ­στε­ρα, και α­πό τις ε­κλο­γές στην Ιτα­λία, ό­που ητ­τή­θη­κε η - προ­α­ναγ­γελ­λό­με­νη κιό­λας- λι­τό­τη­τα. Ήλπι­ζε ό­τι τα πρώ­τα τρα­γι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα για το 2013 θα προ­βλη­μά­τι­ζαν την τρόι­κα για­τί, ό­πως δεί­χνουν τα έ­σο­δα του πρώ­του δι­μή­νου και η ρα­γδαία αύ­ξη­ση των λη­ξι­πρό­θε­σμων ο­φει­λών πά­σης φύ­σεως, εί­ναι α­δύ­να­τον να υ­λο­ποιη­θεί η πο­λι­τι­κή της. Υπέ­θε­τε ό­τι θα υ­πάρ­ξουν δείγ­μα­τα πο­λι­τι­κής σω­φρο­σύ­νης α­πό την τρόι­κα και τους κα­θο­δή­γη­τές της, τον ά­ξο­να Βρυ­ξελ­λών – Βε­ρο­λί­νου, ό­τι θα με­τρού­σαν τη συ­νο­χή της κυ­βέρ­νη­σης που έ­χει τα ό­ρια της, διό­τι την α­πο­τε­λούν ε­τε­ρο­γε­νείς, ως έ­να βαθ­μό ,δυ­νά­μεις.

Δεν συ­νέ­βη αυ­τό, ό­μως. Η τρόι­κα και οι κα­θο­δη­γη­τές της στο πλαί­σιο του φο­ντα­με­ντα­λι­σμού τους δεν παίρ­νουν κα­νέ­να μή­νυ­μα και το εί­δα­με με τις διά­φο­ρες δη­λώ­σεις των Σόι­μπλε, Ρεν, Μπα­ρό­ζο, και Ρέν­τλιν­γκ και άλ­λων α­ξιω­μα­τού­χων της Ευ­ρω­ζώ­νης και της Γερ­μα­νίας, που ε­πέ­μει­ναν ό­τι το σω­στό εί­ναι η συ­νέ­χι­ση αυ­τής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής. Αυ­τό ο­δη­γεί στην έ­ξο­δο. Με­ρι­κοί μά­λι­στα, ό­πως ο υ­πουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών της Γερ­μα­νίας, ο κ. Μπρού­ντερ­λε δεν έ­χει κα­νέ­να πρό­βλη­μα αν φύ­γει η Ιτα­λία α­πό το ευ­ρώ! Η στά­ση της α­πο­στο­λής της τρόι­κας στην Ελλά­δα ε­ντάσ­σε­ται στο πλαί­σιο αυ­τής της πο­λι­τι­κής, αυ­τού του σχε­δια­σμού με­τά το σοκ των ι­τα­λι­κών ε­κλο­γών και του α­περ­για­κού κύ­μα­τος, που αρ­χί­ζει πια να φεύ­γει και α­πό τα σύ­νο­ρα του Νό­του.

Απο­γοή­τευ­ση στο Μα­ξί­μου

Η κυ­βέρ­νη­ση μπρο­στά σε αυ­τό το γε­γο­νός έ­χει στην κυ­ριο­λε­ξία πα­ρα­λύ­σει και εκ­φρά­ζει την …α­πο­γοή­τευ­σή της. Πλήν δεν στε­ρεί­ται εν­δια­φέ­ρο­ντος ό­τι οι δια­τυ­πώ­σεις α­πό στε­λέ­χη της α­πο­κα­λύ­πτουν μια ε­σω­τε­ρι­κή πα­ρα­δο­χή του α­διε­ξό­δου αυ­τής της πο­λι­τι­κής. Και εκ­φρά­ζουν ε­σω­τε­ρι­κό φό­βο για τις ε­ξε­λί­ξεις λό­γω της ε­ντει­νό­με­νης και βα­θιάς, πλέ­ον, κα­τα­στρο­φής που συ­ντε­λεί­ται.

Συ­χνά- πυ­κνά α­να­φέ­ρο­νται στην «α­νο­χή της κοι­νω­νίας», στην «α­ντο­χή της κυ­βέρ­νη­σης», στον «κίν­δυ­νο α­νε­ξέ­λε­γκτης ε­ξέ­γερ­σης» στην «α­νά­γκη για μια α­νά­σα».

Στο πλαί­σιο αυ­τό η κυ­βέρ­νη­ση, δια του κ. Σα­μα­ρά, στη σύ­νο­δο κο­ρυ­φής της Πέ­μπτης και στη συ­νά­ντη­ση νω­ρί­τε­ρα ε­δώ με την τρόι­κα θα θέ­σει το ζή­τη­μα πο­λι­τι­κά. Δη­λα­δή τη δυ­σκο­λία που α­ντι­με­τω­πί­ζει η κυ­βέρ­νη­ση να υ­λο­ποιή­σει αυ­τήν την πο­λι­τι­κή, ι­δίως τις α­πο­λύ­σεις, και θα ζη­τή­σει συν­δρο­μή. Βο­η­θη­τι­κά, στην «πο­λι­τι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση» του πρω­θυ­πουρ­γού έ­γι­ναν – σχε­δόν συμ­φω­νη­μέ­να – και οι δη­λώ­σεις των κ. Βε­νι­ζέ­λου και Κου­βέ­λη. Ο Φ. Κου­βέ­λης, και για ε­σω­κομ­μα­τι­κούς λό­γους, α­νέ­βα­σε πο­λύ τους τό­νους της κρι­τι­κής, τό­σο που στε­λέ­χη της ΔΗ­ΜΑΡ έ­σπευ­δαν με­τά να την ε­πα­να­φέ­ρουν, μι­λώ­ντας στους δη­μο­σιο­γρά­φους, στο «συμ­φω­νη­μέ­νο ε­νιαίο πλαί­σιο δια­πραγ­μά­τευ­σης της κυ­βέρ­νη­σης με την τρόι­κα». Η κα­τά­στα­ση εί­ναι ο­πωσ­δή­πο­τε ρευ­στή, διό­τι το παι­χνί­δι δεν παί­ζε­ται μό­νο στην Αθή­να αλ­λά και στις Βρυ­ξέλ­λες.

Αυ­τή η σύ­νο­δος, ε­πο­μέ­νως μπο­ρεί, χω­ρίς να εί­ναι σί­γου­ρο, να μη μοιά­ζει με τις προ­η­γού­με­νες. Από αυ­τήν την ά­πο­ψη, αν λεί­πει κά­τι α­πό αυ­τή, εί­ναι μια ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση α­φού προ­η­γου­μέ­νως έ­χει δια­κό­ψει τη δια­βού­λευ­ση με την τρόι­κα στην Αθή­να, θα αρ­νη­θεί τη δό­ση και θα θέ­σει το θέ­μα της α­να­τρο­πής της πο­λι­τι­κής της λι­τό­τη­τας. Εν εί­δει βέ­το. Εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι θα βρει συμ­μά­χους, του­λά­χι­στον με ί­διες α­πό­ψεις ό­τι αυ­τή την πο­λι­τι­κή για το Νό­το αλ­λά και για ό­λη την Ευ­ρώ­πη εί­ναι α­διέ­ξο­δη.

του Παύ­λου Κλαυ­δια­νού στη Εποχή