Όπου μας πάει το GPS!

Ο προσανατολισμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να πορευθεί κανείς στον σωστό δρόμο,αν θέλει να μην χαθεί. Αν θέλει να επιτύχει τον στόχο του, αν φυσικά ξέρει που θέλει να πάει. Γιατί αν δεν ξέρει, δεν θα χαθεί ποτέ. Αλλιώς, σε κάθε σταυροδρόμι ο κάθε «κανείς» πρέπει να κάνει την επιλογή του, αριστερά ή δεξιά. Εδώ είναι το δίλημμα στην Ελλάδα του σήμερα.

Πούμας πάει ο Τσίπρας; Αριστερά ή δεξιά; Πόσο αριστερά μπορεί να στρίψει το τιμόνι ο κατά Βασίλη Λεβέντη (χθεσινές τηλεοπτικές δηλώσεις του, μέρα Μαγιού 30 εν έτει 2015, στο «Έξτρα 3») γιος ενός «χουντικού εργολάβου, φίλου του Παττακού, που έπαιρνε έργα επί δικτατορίας»; Πόσο δεξιά μπορεί να μας πάει ο Στέφανος Μάνος που επιμένει στην, ωσαύτως χθεσινή,«Καθημερινή» ότι δεν πρέπει να ζούμε με δανεικά; Τόση αναλγησία; Δεν σκέφτεται πως αν οι λαοί αποφασίσουν να ζούνε χωρίς δανεικά, θα μείνουν στην ψάθα όλοι οι φιλάνθρωποι τύπου Ρότσιλντ, Ροκφέλερ και οι κάθε «βίζο λεβίζο ντε λεκαβίζο» των διεθνών ενεχυροδανειστηρίων και σαράφικων της οικουμένης; 

Αυτοί δεν είναι άνθρωποι δηλαδή; Ζωύφια είναι που απομυζούν αίμα; Αλλά κι έτσι να είναι, αφού μας ρουφάνε το αίμα, δεν καθίστανται ούτω συγγενείς μας, αφού το δικό μας αίμα τρέχει πλέον στις φλέβες τους; Και γιατί δεν είναι πιο «πανάρετη» ηπέραν της αριστεράς και δεξιάς ευθεία γραμμή της Παναρίτη, «ντουγρού στο ΔΝΤ»; Και γιατί σκούζουν οι συριζαίοι για το ποιός θα καταλάβει την θέση του εθνικού κηφήνα στο ΔΝΤ; Επειδή δεν θα είναι κηφήνας αλλά Μάγια η μέλισσα ή η Ωραία Ελένη, βασίλισσα των μελισσών της παγκόσμιας κυψέλης και όχι της Κυψέλης με τους λάθρο; Φαλλοκράτες και ρατσιστές είναι; Ας της τα πούνε οι σύντροφοι της κοπέλας, που είναι και ισπανόφωνη, con una gota de miel, «με μια σταγόνα μέλι», βρε αδερφέ. Ή μήπως τους ενοχλεί γιατί η Έλενα δήλωσε στον Μαγχεστριανό «Γκάρντιαν», όπως την κάρφωσαν σήμερα, τέλος Μαγιού, σε τηλεοπτικό πρωϊνάδικο, ότι είναι Αμερικάνα και όχι Ελληνίδα; Τους έπιασε τώρα η ευαισθησία για την Ελλάδα; Πάντως, κι ένας θείος μου που πήγε παλιά από την Μάνη στο Αμέρικα, έφυγε Παναγιώτης και γύρισε «Πήτερ». 

Εγώ πάλι γιατί νόμιζα ότι η Παναρίτη ήταν από τα Κουπιά-Μολάους, Λακωνία μεριά; Αλήθεια, τί έγινε πάλαι ποτέ εκεί στους Μολάους (Δεκέμβριος 1943) με τους ελασίτες και την Τρύπα του Ταράτσα; Αμ’ κι αυτή η ιδεοληψία της αριστεράς για διαπραγματεύσεις τι νόημα έχει, όταν τα αποτελέσματά τους είναι χειρότερα από το «μέϊλ Χαρδούβελη»; Αυτού, ξέρετε, που δεν διαπραγματευότανε, αλλά έκανε απλώς αυτό που του λέγανε οι δανειστές. Δηλαδή οι δανειστές μας πρότειναν μόνοι τους καλύτερους όρους από αυτούς που συμφωνούμε τώρα εμείς οι δανειζόμενοι; 

Ρε μπας και χαθήκαμε στο δρόμο από τις πολλές στροφές αριστερά και δεξιά; Δεν παίρνουμε κανένα ταξί να μας πάει στον προορισμό μας; Ο Γιάνης δηλαδή μόνο μηχανή οδηγεί; Αφήστε τον να μας πάει εκεί που ξέρει. Πήγαινέ μας όπου θέλεις ταξιτζή, αρκεί να βάλεις μπροστά το GPS, τι σκ@&ά παγκοσμιοποίηση έχουμε; Πήγαινε μας επιτέλους να φάμε την «πίτσα με τα μέτρα» για να τελειώνουμε…

του Χρίστου Γούδη(*) στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

(*) Ο Χρίστος Γούδης είναι καθηγητής αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών, ποιητής και συγγραφέας, μεταφραστής ξένης λογοτεχνίας, πολιτικός στοχαστής.