Καλύτερη Δασκάλα στον κόσμο ανακηρύχθηκε η Άντρια Ζαφειράκου (vid)

Η Ελληνοκύπρια εκπαιδευτικός Αντρια Ζαφειράκου ανακηρύχθηκε η καλύτερη Δασκάλα του κόσμου κερδίζοντας, μαζί με το βραβείο, και χρηματικό έπαθλο που αγγίζει φτάνει το 1 εκατομμύριο δολάρια...

Η Ελληνοκύπρια Άντρια Ζαφειράκου παραλαμβάνει το διεθνές βραβείο του καλύτερου δασκάλου της χρονιάς, στην εντυπωσιακή τελετή που πραγματοποιήθηκε στο Ντουμπάι από το ίδρυμα Varkey Foundation Global Teacher Prize.

Ξεχώρισε μεταξύ χιλιάδων εκπαιδευτικών από τον όλο τον κόσμο, καθώς έχει μάθει να χαιρετάει τους μαθητές της στις 35 γλώσσες της καταγωγή τους.

Διδάσκει καλλιτεχνικά κυρίως σε παιδιά μεταναστών, στο κοινοτικό σχολείο Άλπερτον στο Μπρεντ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Πρόκειται για μία από τις πιο φτωχές περιοχές της χώρας, όπου μιλούνται συνολικά περίπου 130 γλώσσες.

«Νοιάζομαι για όλους τους μαθητές μου. Η δουλειά μου δεν τελειώνει όταν φεύγω από την τάξη. Με ενδιαφέρ ει η ζωή τους, προσπαθώ ότι προβλήματα και να αντιμετωπίζουν να είμαι εκεί για να βοηθήσω» δήλωσε μετά την τελετή, στην οποία παρεβρέθησαν ο πρώην Αμερικανός αντιπρόεδρος Αλ Γκορ, ο Τόνι Μπλερ και ο οδηγός της Φόρμουλα Ένα Λιούις Χάμιλτον.

Η Άντρια Ζαφειράκου έχει εισάγει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσεγγίζει απομονωμένα παιδιά ώστε να συμμετέχουν στην σχολική ζωή και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους.

Το βραβείο Global Teacher Prize συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο ενός εκατομμυρίου δολαρίων.

Εκατόν τριάντα διαφορετικές εθνικότητες ζουν στο Μπρεντ και η Ζαφειράκου αποφάσισε να μάθει ορισμένες βασικές εκφράσεις στις 35 γλώσσες που ομιλούνται στο σχολείο της, για να μπορεί να επικοινωνεί με τους μαθητές της και τους γονείς τους. Ανάμεσα στις γλώσσες στις οποίες μπορεί να συνεννοηθεί είναι η Χίντι, η Γκουτζαράτι και η Ταμίλ.

Εάν το θεωρεί απαραίτητο, επισκέπτεται επίσης γονείς των μαθητών της στο σπίτι, εξασφαλίζοντας έτσι την καλύτερη ενσωμάτωση και την καλύτερη απόδοση των παιδιών στο σχολείο. Επιπλέον, έκανε αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών προκειμένου αυτό να προσαρμοστεί στην καθημερινή ζωή των μαθητών.

Το βραβείο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων θα της καταβληθεί σε μια περίοδο δέκα ετών, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίζει να διδάσκει για τουλάχιστον πέντε χρόνια.

Όταν τη ρώτησαν τι θα κάνει τα χρήματα, απάντησε: «Θα ήταν σπουδαίο, εάν μπορούσα να βοηθήσω ώστε η τέχνη να παίζει μεγαλύτερο ρόλο στην κοινότητά μας.»

euronews

Βλαντιμίρ Πούτιν, με 76,65% ο απόλυτος ηγέτης της Ρωσίας

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν επανεκλέγεται στην προεδρία της Ρωσικής Ομοσπονδίας συγκεντρώνοντας το 76,65% των ψήφων, με το 99% των εκλογικών τμημάτων να έχει ενσωματωθεί, γνωστοποίησε σήμερα (19/3) η ρωσική εκλογική επιτροπή...

Επειτα από 18 χρόνια στην εξουσία, ο Βλαντίμιρ Πούτιν ενσαρκώνει με πυγμή τη φιλοδοξία μιας μεγάλης Ρωσίας που ξαναβρήκε την ισχύ της, με τίμημα μία άνευ προηγουμένου ένταση στις σχέσεις της με τη Δύση και την οπισθοδρόμηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αδιαμφισβήτητος νικητής πλέον ο Βλαντίμιρ Πούτιν κρατά τα κλειδιά του Κρεμλίνου για τέταρτη θητεία. Δηλαδή μέχρι το 2024, όταν θα είναι 72 ετών, και 25 χρόνια αφότου ορίσθηκε διάδοχος του Μπορίς Γέλτσιν.

Πρώην αξιωματικός της KGB, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, 65 ετών, ανέλαβε το 2000 την εξουσία μίας χώρας με αποσταθεροποιημένη ηγεσία και παραπαίουσα οικονομία. Για πλήθος συμπατριωτών του είναι ο άνθρωπος της σταθερότητας και μίας νέας ευημερίας χάρη στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού μπουμ επί σειρά ετών, αλλά για άλλους ευθύνεται για τη σαφή υποχώρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών στη χώρα του.

Στη διεθνή σκηνή, αυτός που χαρακτήρισε τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης «τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα», έβαλε ως στόχο να επαναφέρει την επιρροή της Ρωσίας στον κόσμο μετά τη διάλυση την πτώση της ΕΣΣΔ και τα χαώδη χρόνια της περιόδου Γέλτσιν που ακολούθησαν.

Η μέθοδός του, ένας εμμονικός και υπομονετικός αγώνας, παρακολούθηση των σημείων αδυναμίας του αντιπάλου, εξηγούσε το 2013 ο κάτοχος οκτώ νταν στο τζούντο, απαντώντας σε έναν Ρώσο που του ζητούσε να κάνει τα πάντα «για να φτάσει και να ξεπεράσει την Αμερική», ένα παλιό σύνθημα της σοβιετικής εποχής.

Η τεχνική αυτή εφαρμόστηκε με επιτυχία στη Συρία, όπου η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας από το 2015 για την υποστήριξη του καθεστώτος της Δαμασκού άλλαξε την πορεία του πολέμου και επέτρεψε στον Μπασάρ αλ Ασαντ να παραμείνει στην εξουσία, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Δύσης που παραμερίστηκε.

Τον περασμένο χρόνο, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έβαλε τον μανδύα του ανορθωτή της μεγάλης Ρωσίας με την προσάρτηση της ουκρανικής χερσονήσου της Κριμαίας, μετά την επέμβαση των ρωσικών δυνάμεων και ένα δημοψήφισμα που κρίθηκε παράνομο τόσο από το Κίεβο, όσο και από τις δυτικές χώρες.

Η επιχείρηση αυτή αύξησε το κύρος του στο εσωτερικό, αλλά έγινε η αιτία για την μεγαλύτερη κρίση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου , σε συνδυασμό με την υποστήριξη της Μόσχας προς την αποσχιστική εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία, την οποία διαψεύδει το Κρεμλίνο.

Στις εντάσεις ως προς τη Συρία και την Ουκρανία προστέθηκαν μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ οι κατηγορίες για ανάμειξη της Μόσχας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και πιο πρόσφατα η κρίση στις σχέσεις Λονδίνου -Μόσχας μετά την δηλητηρίαση του πρώην ρώσου διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του στο βρετανικό έδαφος.

Παθιασμένος με τα σπορ, ο Πούτιν θέλησε να επιβάλει τη χώρα του και ως αθλητική δύναμη. Το 2014, η Ρωσία οργάνωσε τους ακριβότερους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της ιστορίας στο Σότσι. Αλλά το όνειρα του Κρεμλίνου σκιάστηκαν από τις κατηγορίες για θεσμοποιημένο ντόπινγκ - το οποίο επίσης διαψεύδει - μετά την δημοσίευση της έκθεσης ΜακΛάρεν το 2016.

«Χτύπα πρώτος»

Γεννημένος στις 7 Οκτωβρίου 1952 σε οικογένεια εργατών που έμενε σε διαμέρισμα του ενός δωματίου σε εργατική πολυκατοικία του Λένιγκραντ, ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν προοριζόταν για το Κρεμλίνο.

Από την νεανική του ζωή στους δρόμους του Λένιγκραντ, όπως δήλωσε το 2015, έμαθε ένα πράγμα: «Εάν ο καυγάς είναι αναπόφευκτος, χτύπα πρώτος».

Εφοδιασμένος με πτυχίο Νομικής, μπαίνει στην KGB, όπου γίνεται εξωτερικός πράκτορας. Θα σταλεί σε ένα ταπεινό πόστο στη Δρέσδη της Ανατολικής Γερμανίας από το 1985 μέχρι το 1990.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, ο πράκτορας της KGB μεταλλάσσεται σε σύμβουλο για τις εξωτερικές σχέσεις του τότε φιλελεύθερου δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης Ανατόλι Σαμπτσάκ. Από εκεί αρχίζει η θεαματική άνοδός του.

Το 1996 καλείται να εργαστεί στο Κρεμλίνο. Το 1998 ορίζεται αρχηγός της FSB, διαδόχου της KGB, και μόλις έναν χρόνο αργότερα, ορίζεται πρωθυπουργός από τον Μπορίς Γέλτσιν.

Ο Γέλτσιν και το περιβάλλον του είχαν γοητευτεί από «τη διακριτικότητα και την αποτελεσματικότητα» του άνδρα αυτού με το γυμνό μέτωπο και το διαπεραστικό βλέμμα. Ορισμένοι συνεργάτες του Γέλτσιν θεωρούν τότε ότι θα μπορέσουν να τον χειραγωγήσουν εύκολα. Ο Πούτιν όμως ξεκινά μια επιχείρηση ανασύστασης μιάς ισχυρής και συγκεντρωτικής κρατικής εξουσίας και ενίσχυσης των προεδρικών εξουσιών.

Καλλιεργώντας ήδη την εικόνα του σκληρού, την 1η Οκτωβρίου 1999, έπειτα από ένα κύμα επιθέσεων, ξεκινά τον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, έναν αιματηρό πόλεμο που σημαδεύεται από τις ωμότητες του ρωσικού στρατού και τον τυφλό βομβαρδισμό του Γκρόζνι.

Ο πόλεμος αυτός θα γίνει το θεμέλιο της δημοφιλίας του στη Ρωσία και η βάση της εικόνας του ως ανθρώπου με σιδηρά πυγμή που δεν φοβάται τις δύσκολες αποφάσεις.

Οταν ο Μπορίς Γέλτσιν παραιτείται στο τέλος του 1999 και ορίζει διάδοχό του τον πρωθυπουργό του, ο Βαντίμιρ Πούτιν έχει ήδη γίνει ο ισχυρός άνδρας της Ρωσίας.

Εκλέγεται εύκολα το 2000 και επιταχύνει την εδραίωση της εξουσίας του βασιζόμενος στους κρατικούς θεσμούς ισχύος, τις μυστικές υπηρεσίες, την αστυνομία και τον στρατό, και στους ανθρώπους του στην Αγία Πετρούπολη.

Κύμα αμφισβήτησης

Στρέφεται προς τους ολιγάρχες, τους επιχειρηματίες που έκαναν περιουσίες εκμεταλλευόμενοι τις αδιαφανείς ιδιωτικοποιήσεις της δεκαετίας του ΄90 , τους αποκλείει από το πολιτικό παιγνίδι και καταδιώκει και φυλακίζει τους μη συνεργάσιμους, όπως ο Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, της Iukos.

Το Κρεμλίνο θέτει υπό έλεγχο τα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα, αφού η ελευθερία του τόνου που έχουν αποκτήσει κατά τη δεκαετία του '90 ενοχλεί. Πλέον, η τηλεόραση βρίσκεται στην υπηρεσία του Βλαντίμιρ Πούτιν.

Το 2008, περιορισμένος από το ρωσικό Σύνταγμα που προβλέπει δύο μόνο συνεχείς προεδρικές θητείες, ο Πούτιν αναθέτει προσωρινά την προεδρία στον Ντμίτρι Μεντβέντεφ και κρατά για τον εαυτό του το πόστο του πρωθυπουργού. Η ανακοίνωση το 2011 την πρόθεσής του να επανέλθει στην προεδρία και για εξαετή θητεία προκαλεί πρωτοφανές κύμα λαϊκής διαμαρτυρίας, το οποίο θα καταπέσει μετά την εύκολη επανεκλογή του την άνοιξη 2012. Θα ακολουθήσει η υιοθέτηση σειράς νόμων που περιορίζουν τις ελευθερίες και η ισχυρή και συστηματική καταστολή κάθε μορφής αμφισβήτησης.

Εξαιρετικά διακριτικός ως προς την ιδιωτική του ζωή, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, έχει δύο κόρες από την πρώην σύζυγό του, με την οποία πήρε διαζύγιο το 2013. Θέλει να καλλιεργεί την εικόνα του ανθρώπου με λιτή και «κανονική» ζωή, που αγαπά «τα ιστορικά μυθιστορήματα και την κλασική μουσική».

Του αρέσει επίσης να σκηνοθετεί τον εαυτό του κάνοντας επιδείξεις τζούντο, κάνοντας ιππασία γυμνός από τη μέση και πάνω, σβήνοντας πυρκαγιές ως κυβερνήτης πυροσβεστικού αεροπλάνου.
ΑΠΕ-ΜΠΕ

9 θέσεις για την γεωπολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας

Όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται το πόσο κρίσιμα έχουν γίνει τα πράγματα όσον αφορά τη συνέχεια της ύπαρξης του Ελληνικού κράτους.

 του Πέτρου Αργυρίου (*)

Επειδή βρισκόμαστε εν μέσω εναλλακτικών μορφών πολέμου με κυριότερο προς το παρόν τον πόλεμο της πληροφορίας, οφείλω να διασαφηνίσω ορισμένα πράματα για όσους Έλληνες ενδιαφέρονται για τη χώρα τους στο βαθμό που μου επιτρέπει η αντίληψη μου:

1) Η ελληνοτουρκική κρίση δεν είναι κυβερνητικό τέχνασμα για να αποπροσανατολιστεί η ελληνική κοινή γνώμη από την οικονομία και το Σκοπιανό. Σκοπιανό και ελληνοτουρκικά συνδέονται και βρίσκονται υπό την μεγάλη ομπρέλα των εθνικών θεμάτων. Υπάρχει άξονας Τουρκίας-Αλβανίας-Σκοπίων. Δεν θα ήταν προς όφελος της κυβέρνησης να ανοίξει περισσότερο τα πολύ υπαρκτά πλέον εθνικά θέματα. Αντιθέτως, θα ήθελε να επιμείνει στην αφήγηση της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια παρότι αυτή ούτε καθαρή ούτε έξοδος δύναται να είναι.

2) Το κορίτσια ο στόλος δεν αποτελεί άξονα υπέρ της Ελλάδας, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Ο ισχυρότατος 6ος στόλος δεν έχει ως προτεραιότητα του την προάσπιση των Κυπριακών δικαιωμάτων εξόρυξης αλλά πιθανές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Το γεωτρύπανο της Exxon τρυπάει Οκτώβριο. Το τουρκικό πλοίο θα έχει τρυπήσει πολύ νωρίτερα δημιουργώντας τετελεσμένα έναντι των οποίων τόσο η ελληνική όσο και η κυπριακή κυβέρνηση δεν έχουν κανέναν απολύτως σχεδιασμό. Παρότι οι φωνές στα κυρίαρχα αμερικανικά μήντια για επανακαθορισμό προς το χειρότερο των αμερικανοτουρκικών σχέσεων έχουν πληθύνει, προς το παρόν η αμερικανική ηγεσία θεωρεί τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις too big to fail. Η Ελλάδα αποτελεί πολύ μικρότερο ψάρι κι πιο εύκολα αναλώσιμο από την Τουρκία.

3) Τόσο η Σαουδική Αραβία όσο και η Ρωσία δεν επιθυμούν Ελλάδα και Κύπρος να γίνουν ενεργειακοί κόμβοι μιας και θα χάσουν μεγάλο κομμάτι της Ευρωπαϊκής ενεργειακής Αγοράς. Είναι λοιπόν προς όφελος τους προς το παρόν μια διαρκής αστάθεια στη Μεσόγειο.

4) Στόχος του νεοθωμανικού επεκτατισμού είναι η βήμα προς βήμα σαλαμοποίηση. Σήμερα το Αιγαίο και η Κυπριακή ΑΟΖ, αύριο το Καστελόριζο μεθαύριο ποιος ξέρει τι άλλο. Αυτά θα επιτευχθούν βήμα προς βήμα όπως είπαμε σε βάθος χρόνου. Θα ονομάσουμε αυτή την τακτική Ιμιοποίηση. Κάθε ελληνική υποχώρηση είναι η σκαλωσιά για την επόμενη.

5) Και για την Ευρωπαϊκή Ένωση οι Ευρωτουρκικές σχέσεις είναι too big to fail για δύο λόγους: Τις γιγαντιαίες εμπορικές σχέσεις και την πυρηνική βόμβα που έχει η Τουρκία και που λέγεται μεταναστευτικό. Όσον αφορά το δεύτερο, η κατάσταση είναι Lose Lose για την Ελλάδα. Είτε με διάλυση της Τουρκίας είτε με κάποια ήττα της που θα την αναγκάσει να ρίξει τα «πυρηνικά» της, αυτά θα χτυπήσουν πρώτα την Ελλάδα, μετατρέποντας την ακόμη περισσότερο σε μια χωματερή μεταναστών. Η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να δώσει ιθαγένεια σε νόμιμους και νομιμοποιημένους μετανάστες μετά από τριετία παραμονής κάνει την Ελλάδα ακόμη πιο ελκυστικό μεταναστευτικό προορισμό και είναι δυνατόν να οδηγήσει την Ελλάδα σε ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ουσιαστικά σε καραντίνα καθώς όλοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οξύ μεταναστευτικό πρόβλημα στη χώρα τους οδηγεί σε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με την άνοδο αντιμεταναστευτικών πολιτικών δυνάμεων όπως απέδειξε περίτρανα το παράδειγμα των τελευταίων ιταλικών εκλογών. Παρά την διπλωματική γλώσσα, οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να λερώσουν τα χέρια τους. Ήδη, οι γερμανοτουρκικές σχέσεις, παρότι σε καμία περίπτωση στα καλύτερα τους, έχουν κάπως εξομαλυνθεί. Ακόμη και η ιστορικά αντιτουρκική Αυστρία έχει πρόσφατα εξομαλύνει τη σχέση της. Μοναδική χώρα που μπορεί και θέλει να πάρει το μέρος της Ελλάδας είναι η Γαλλία καθώς για αυτήν η Μεσόγειος κι η Αφρική είναι μονόδρομος για να αποκαταστήσει τη γεωπολιτική της ισχύ.

6) Πιθανή ελληνοτουρκική σύρραξη δεν είναι ταξική. Τίποτα το ταξικό δεν αντιπροσωπεύει ένας μεγαλομανής ισλαμιστής ηγέτης και τα εκατομμύρια των οπαδών του.

7) Η μεγαλομανία του Ερντογάν δεν πρόκειται να μετριαστεί. Ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια ακολουθεί μια πολιτική όλο και μεγαλύτερων ρίσκων. Ακριβώς γιατί του βγαίνουνε, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στο περιβάλλον του υπάρχουν πλέον μόνο διακηρυγμένοι λάτρες του, ο Ερντογάν θα συνεχίζει να αυξάνει τα ρίσκα όλο και περισσότερο χρησιμοποιώντας μόνο μικρά διπλωματικά διαλλείματα για να εξισορροπεί τις σχέσεις του με τον έξω κόσμο που θα συνεχίσει να διαταράσσει.

8) Η Τουρκία διεξάγει ψυχολογικό πόλεμο κατά της Ελλάδας. Στο καλύτερο ενδεχόμενο του, Ελλάδα και Κύπρος θα υποχωρούν αναίμακτα. Και θα συνεχίσουν να υποχωρούν. Και να υποχωρούν. Και να υποχωρούν. Στην χειρότερη περίπτωση η Ελλάδα θα χάσει την ψυχραιμία της και αυτό θα επιτρέψει στην Τουρκία τον ισχυρισμό του αμυντικού πολέμου που θα αυξήσει την τουρκική επιθετικότητα εκθετικά. Η χώρα χρειάζεται ψυχραιμία που δεν είναι μεταμφιεσμένη δειλία και πατριωτισμό που δεν είναι μεταμφιεσμένη θρασυδειλία. Η πολιτική εφησυχασμού των Ελλήνων καθώς και οι υπερπατριωτικές κορώνες, περιέχονται στα τουρκικά σενάρια.

9) Η Ελλάδα είναι σχεδόν μόνη. Η Κύπρος, παντελώς μόνη. Και οι κυβερνήσεις τους δεν έχουν κανένα απολύτως σχέδιο απέναντι σε καταιγίδα σχεδιασμών των άλλων παιχτών.

(*) Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com

Η Άγκυρα διεξάγει εθνοκάθαρση στην Αφρίν και οι μεγάλες δυνάμεις παραμένουν θεατές

«Υπάρχει ηθική ευθύνη για τη διεθνή κοινότητα μπροστά σε μια αδικαιολόγητη και παράνομη επίθεση» κατήγγειλε ο Χάλεντ Ίσα, εκπρόσωπος στη Γαλλία του Συριακού Κουρδιστάν...

Η διεθνής κοινότητα φέρει «ηθική ευθύνη» για την «αδικαιολόγητη και παράνομη επίθεση» των τουρκικών δυνάμεων στην πόλη Αφρίν των Κούρδων της Συρίας, όπου διεξάγεται μια αληθινή «εθνοκάθαρση», κατήγγειλε ο Χάλεντ Ίσα, εκπρόσωπος στη Γαλλία του Συριακού Κουρδιστάν (Ροζάβα).

«Υπάρχει ηθική ευθύνη για τη διεθνή κοινότητα μπροστά σε μια αδικαιολόγητη και παράνομη επίθεση», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο την επομένη της κατάληψης της Αφρίν από τους Τούρκους στρατιωτικούς και τους σύρους αντάρτες συμμάχους τους, οι οποίοι εκδίωξαν από την πόλη την κουρδική πολιτοφυλακή των Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG).

Η πολιτοφυλακή αυτή, η οποία χαρακτηρίζεται «τρομοκρατική» από την Άγκυρα, είναι στη Συρία ένας πολύτιμος σύμμαχος του υπό την ηγεσία της Ουάσινγκτον διεθνούς συνασπισμού κατά του Ισλαμικού Κράτους.

«Αυτό που συμβαίνει στο Αφρίν είναι μια εθνοκάθαρση και οι μεγάλες δυνάμεις παραμένουν θεατές», επέμεινε ο εκπρόσωπος της «Ροζάβα», που ελέγχει ένα τμήμα της βόρειας και της βορειοανατολικής Συρίας που ανακαταλήφθηκε πριν από δύο χρόνια από τις τζιχαντιστικές οργανώσεις.

«Αισθανόμαστε απογοήτευση βλέποντας πως οι μαχητές που πολεμούσαν θαρραλέα εναντίον του Νταές (το αραβικό ακρωνύμιο της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος) αφήνονται στο έλεος του τουρκικού στρατού που είναι σύμμαχος των τζιχαντιστών, εγκαταλειμμένοι κάτω από τις βόμβες της Άγκυρας», λέει ο Χάλεντ Ίσα.

«Η Τουρκία δεν θα σταματήσει στο Αφρίν», προειδοποίησε επίσης εκφράζοντας ανησυχία για την τύχη της συριακής πόλης Μανμπίτζ, που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 100 χλμ. ανατολικά της Αφρίν.
avgi.gr

Μετά το Αφρίν, και την τουρκική απειλή, μονόδρομος η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων

Η παγκόσμια διπλωματική και στρατιωτική ιστορία έχει αποδείξει ότι σε περιπτώσεις που μια χώρα αντιμετωπίζει απειλή εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας από γείτονα και μάλιστα απολυταρχικό καθεστώς τύπου Ταγίπ Ερντογάν, η μόνη λύση που έχει αποτέλεσμα αποτροπής είναι η ισχύς. Και ισχύς σημαίνει ενίσχυση και υψηλό ηθικό για τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας...

του Δημήτρη Γ. Απόκη (*)

Μετά τις χθεσινές εξελίξεις στο Αφρίν, και την κατάληψή του από τις τουρκικές δυνάμεις και τους συμμάχους τους στη Συρία, η επικινδυνότητα του Ταγίπ Ερντογάν, στην ευρύτερη περιοχή και έναντι της Ελλάδας, αυξάνεται δραματικά.

Καταρρίπτεται επίσης, η πλάνη όλων αυτών που πίστευαν ότι το Αφρίν, θα αποτελέσει Βατερλό για την Τουρκία και έξοδο διαφυγής για τη σοβαρή απειλή που αντιμετωπίζει η Ελλάδα από το τουρκικό καθεστώς. Πριν να είναι αργά, ας κατανοήσουν οι κυβερνώντες, ότι ο μόνος δρόμος αποφυγής μιας εθνικής τραγωδίας, είναι η εθνική αφύπνιση και η ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.

Όσο συνεχίζεται η παρωδία της εναπόθεσης των ελπίδων για επιβίωση απέναντι στα αναθεωρητικά σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν και της Τουρκίας, στο να τον τιμωρήσει η Ουάσιγκτον και ο Ντόναλντ Τράμπ, και στο ότι θα ταπεινωθεί στη Συρία από τον ανταρτοπόλεμο με τον οποίο απειλούν οι Κούρδοι, μετά την ήττα τους στο Αφρίν, ο δρόμος προς την εθνική καταστροφή είναι δεδομένος.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν πρόκειται να ρισκάρουν να δωρίσουν την Τουρκία, για τα μάτια των Κούρδων, στο άξονα Ρωσίας και Ιράν. Όσο και να μας απογοητεύει αυτό, είναι μια σκληρή πραγματικότητα, που δυστυχώς αρνούμαστε να αντιληφθούμε και να κοιτάξουμε κατάματα.

Εάν επίσης πιστεύουμε, όπως δείχνουν, οι δηλώσεις της κυβέρνησης, της πολιτειακής ηγεσίας, αλλά και της πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου, ότι επειδή ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή θα αποτρέψει την υλοποίηση των σχεδιασμών του Ερντογάν, τότε είναι που πραγματικά έχουμε μεγάλο πρόβλημα.

Η παγκόσμια διπλωματική και στρατιωτική ιστορία έχει αποδείξει ότι σε περιπτώσεις που μια χώρα αντιμετωπίζει απειλή εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας από γείτονα και μάλιστα απολυταρχικό καθεστώς τύπου Ταγίπ Ερντογάν, η μόνη λύση που έχει αποτέλεσμα αποτροπής είναι η ισχύς. Και ισχύς σημαίνει ενίσχυση και υψηλό ηθικό για τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας.

Με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, σήμερα, οι ένοπλες δυνάμεις, χωρίς να φέρουν καμία ευθύνη, όχι μόνο, έχουν αποδυναμωθεί, αλλά έχουν υποστεί πλήγμα στο ηθικό τους και το φρόνημά τους.

Χωρίς να τις αφορά και χωρίς να το επιθυμούν, με αποκλειστική ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, συχνά πυκνά έχουν γίνει αντικείμενο του πολιτικού παιχνιδιού και αυτό αποτελεί έγκλημα εθνικών διαστάσεων.

Άμεσα, πρέπει να αποτελέσει εθνική αποστολή, η ουσιαστική ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας και η ανάταση του φρονήματος και ηθικού τους.

Την ίδια στιγμή θα πρέπει να υπάρξει ουσιαστικός προβληματισμός για μια μετεξέλιξη των ενόπλων δυνάμεων και την προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα. Δεν πρόκειται για κάτι απλό και εύκολο, αλλά είναι επιτακτικά αναγκαίο. Μια σοβαρή ματιά στη λειτουργία των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ (IDF), θα είναι πολύ χρήσιμη για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.

Επίσης, άμεσα, θα πρέπει να επανεξετάσουμε, το θέμα του χρόνου θητείας στις ένοπλες δυνάμεις και την πιθανότητα στράτευσης των γυναικών, οι οποίες όπως έχει αποδείξει η εμπειρία διεθνώς, δεν υστερούν σε τίποτα έναντι των ανδρών.

Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, με πολλά προβλήματα, σε μια εξαιρετικά εύφλεκτη και ραγδαία μεταβαλλόμενη περιοχή. Αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε και όσο πιο σύντομα τόσο καλύτερα για την πατρίδα μας.

Η ενίσχυση, στήριξη, και μεταρρύθμιση των ενόπλων δυνάμεων είναι επιτακτική και η μοναδική ασπίδα σε οποιαδήποτε επιβουλή εναντίον της εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας της χώρας.

 ________________________________

(*) Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον. 

πηγή: hellasjournal.com

Υπό κατάρρευση ο ΕΦΚΑ πριν ακόμα ξεκινήσει - Στο 35% η εισπραξιμότητα

Έκρηξη οφειλών προς τον ΕΦΚΑ εκτιμάται ότι θα προκαλέσει η νέα αύξηση των εισφορών προς τους ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η ήδη τραγική οικονομική κατάσταση του ταμείου...

Το ταμείο είναι ήδη πολύ μείον. Το νέο σύστημα ασφαλιστικών εισφορών έχει δημιουργήσει ήδη μία τεράστια μαύρη τρύπα στα έσοδα του νέου ΕΦΚΑ και εφόσον αυτή η πορεία δεν ανατραπεί θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην καταβολή των συντάξεων τους επόμενους μήνες.

Σύμφωνα με πληροφορίες η εισπραξιμότητα έχει πέσει σημαντικά κάτω από το 50%. Μετά βίας φτάνει το 35%. Αυτό σημαίνει ότι ενώ η κυβέρνηση περίμενε πως με το νέο σύστημα θα εισπράττει 270 εκατ. ευρώ το μήνα από τις νέες εισφορές, στα ταμεία του ΕΦΚΑ έχουν μπει λιγότερα από 95 εκατ. ευρώ. Αν δεν βρεθεί τρόπος να βελτιωθούν οι εισπράξεις, οι ετήσιες απώλειες θα προσεγγίσουν τα 800 εκατ. ευρώ και εκεί πια θα μιλάμε όχι για εκτροχιασμό αλλά για κατάρρευση του συστήματος.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στις υπηρεσίες των δύο υπουργείων (Οικονομικών και Εργασίας) τα λογιστήρια συνεχίζουν να μην γνωρίζουν πως θα χειριστούν τα μπλοκάκια και τις υψηλές εισφορές που καλούνται να επωμιστούν, ενώ βρίσκονται σε αναμονή καθώς περιμένουν την έκδοση αρκετών ερμηνευτικών εγκυκλίων που θα οδηγήσουν σε μία καλύτερη εικόνα (ενδεχομένως) για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που ανακύπτουν.

Τα πολλά προβλήματα σε συνδυασμό με τα χαμηλά έσοδα ανάγκασαν τη διοίκηση του ΕΦΚΑ να παρατείνει τις προθεσμίες πληρωμής της πρώτης δόσης των εισφορών μέχρι τις 17 Μαρτίου.

Δεν αποκλείεται να δοθεί και άλλη παράταση και η πρώτη δόση να καταβληθεί μαζί με τη δεύτερη στα τέλη Μαρτίου. Το ζήτημα, όμως, αποδεικνύεται πως δεν είναι ο χρόνος αλλά η έλλειψη χρημάτων. Αν ένα μικρό έστω ποσοστό από το 20% των εργοδοτών και εργαζόμενων στους οποίους ζητείται να καταβάλουν πολλαπλάσιες εισφορές για να καλύψουν τις μειώσεις που επήλθαν στην μεγάλη πλειονότητα των ασφαλισμένων, δεν μπορέσουν να ανταποκριθούν ή το κάνουν με καθυστέρηση, το σύστημα θα υποστεί ασφυξία εκ των έσω.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες σηκώνουν τα χέρια ψηλά καθώς τα προβλήματα είναι δυσεπίλυτα και ενδεχομένως σε αρκετές περιπτώσεις να μην μπορέσουν να αντιμετωπιστούν.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο ΕΦΚΑ ζητά από ορισμένους επαγγελματίες να πληρώσουν υψηλότερες εισφορές από αυτές που τους αναλογούν διότι δεν μπορούν να διαχωρίσουν τα εισοδήματα τους στις περιπτώσεις που αυτά προέρχονται από δύο διαφορετικούς κλάδους και πληρώνουν εισφορές σε δύο ταμεία. Αυτό συμβαίνει διότι στο βασικό έντυπο Ε1 είναι καταγεγραμμένο το σύνολο του εισοδήματος και δεν διαχωρίζεται ανά πηγή.

Αρμόδιοι παράγοντες εκτιμούν ότι οι εισφορές του δεύτερου εξαμήνου θα είναι χαμηλότερες καθώς αυτές θα υπολογιστούν όχι με τα εισοδήματα του 2015 αλλά με του 2016 τα οποία υπολογίζουν ότι θα είναι συρρικνωμένα. Η εκτίμηση αυτή βασίζεται στο γεγονός ότι πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες άρχισαν να προετοιμάζονται για το νέο σύστημα εισφορών που θα ακολουθούσε και πρόλαβαν να αποκρύψουν με διάφορους τρόπους εισοδήματα για να αποφύγουν τις υψηλές εισφορές. Το πρόβλημα είναι διπλό καθώς οι εισφορές που θα πληρώσουν θα είναι μικρότερες ενώ και τα έσοδα του προϋπολογισμού θα είναι περιορισμένα λόγω της αύξησης της φοροδιαφυγής.

Οι αποκλίσεις στα έσοδα του ταμείου οφείλονται στο ότι:

α) χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν κλείσει τα βιβλία τους, ενώ περισσότεροι από 100.000 δεν έχουν λάβει εκκαθαριστικό

β) το 80% των ελεύθερων επαγγελματιών πληρώνουν μικρότερες εισφορές σε σχέση με πέρυσι.

γ) το 15-20% των επαγγελματιών αδυνατεί να πληρώσει τα μεγάλα ποσά που τους αναλογούν και τα οποία είναι μέχρι και τρεισήμισι φορές υψηλότερα.

δ) στην αύξηση της εισφοροδιαφυγής και της φοροδιαφυγής

Το εντυπωσιακό είναι ότι οι εισφορές που πρέπει να καταβληθούν μέχρι τις 17 Μαρτίου θα είναι προσωρινές. Σε πρώτη φάση και μέχρι το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2017, θα καταβληθούν εισφορές με βάση τα εισοδήματα του 2015. Στο δεύτερο εξάμηνο του 2017 θα καταβληθούν οι εισφορές με βάση το εισόδημα του 2016 με τους απαραίτητους συμψηφισμούς και με κάποιους να πληρώνουν περισσότερα και κάποιους λιγότερα.

Στα μέσα του 2018 και αφού θα έχουν εκκαθαρισθεί οι δηλώσεις για τα εισοδήματα του 2017, θα γίνει νέα εκκαθάριση καθώς οι εισφορές αφορούν το έτος 2017. Αφού γίνει λοιπόν η εκκαθάριση των δηλώσεων οι αρμόδιες αρχές θα υπολογίσουν στο εισόδημα του 2017 το ακριβές ποσό των εισφορών και εάν έχουν καταβληθεί λιγότερα θα αυξηθούν οι εισφορές του 2018, ενώ εάν έχουν καταβληθεί περισσότερα το ποσό δεν επιστρέφεται αλλά συμψηφίζεται με τις εισφορές του δεύτερου εξαμήνου του 2018.
Προκόπης Χατζηνικολάου/liberal.gr

Κι αν το ευρώ δεν είναι βιώσιμο;

Την αγωνία τους για την τύχη του ευρώ ένωσαν ξένοι και γερμανοί οικονομολόγοι στο Βερολίνο. Θεωρούν ότι τώρα που ξεκινά ο διάλογος για μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ, πρέπει να αντιμετωπιστεί θεσμικά η έξοδος από το ευρώ. 

Την ώρα που οι πολιτικοί συνεχίζουν τις προσπάθειες να θωρακίσουν το ευρώ και να απομακρύνουν και τον τελευταίο κίνδυνο κατάρρευσής του, οι οικονομολόγοι θέλουν να έχουν τα νώτα τους εξασφαλισμένα και καταπιάνονται με προληπτικά σενάρια σε περίπτωση που αυτό το ενδεχόμενο συμβεί. Τελευταία οι εξελίξεις στην Ιταλία επανέφεραν τους σχετικούς φόβους και έδειξαν ότι ο κίνδυνος για το κοινό νόμισμα κάθε άλλο παρά παρελθόν είναι. Ένας από τους νικητές των εκλογών, ο επικεφαλής της εθνολαϊκιστικής Λέγκα Ματέο Σαλβίνι, υποστήριξε μάλιστα ότι μόνο ο θάνατος είναι οριστικός και αμετάκλητος, όχι όμως ένα νόμισμα.

Σενάρια για το χειρότερο

Έτσι, την περασμένη εβδομάδα, στο Βερολίνο φημισμένοι ξένοι και γερμανοί οικονομολόγοι, όπως οι Κρίστοφ Σμιτ, Κλέμενς Φουστ και Χανς Βέρνερ Ζιν, ένωσαν τις αγωνίες τους και εμβάθυναν σε σχέδια εκτάκτου ανάγκης για το χειρότερο. Η πρόσκληση έγινε από την ιδιωτική πανεπιστημιακή σχολή ESMT και το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για το φορολογικό δίκαιο και τα δημοσιονομικά.  Με τίτλο «Είναι το ευρώ πραγματικά βιώσιμο, και τί συμβαίνει, εάν δεν είναι;» εξετάστηκαν οι συνέπειες πιθανής κατάρρευσης και οι μεταρρυθμίσεις που θα πρέπει να γίνουν για να διευκολύνουν την έξοδο μίας χώρας από το ευρώ με βάση τις πρόσφατες εμπειρίες. Ως προς το τελευταίο υπάρχουν τρία σενάρια εξόδου: η έξοδος μιας χώρας χωρίς την έγκριση των άλλων, η έξοδος με τη συναίνεση των άλλων και η έξοδος χωρίς τη βούληση της ίδιας της χώρας. Για όλα αυτά τα σενάρια δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο, υπενθυμίζει ο Κλέμενς Φουστ, επικεφαλής του Ινστιτούτο IFO του Μονάχου.

Στο άρθρο 50 της Συνθήκης της ΕΕ προβλέπεται ρήτρα εξόδου υπό τη μορφή γνωστοποίησης προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της πρόθεσης αποχώρησης, αλλά η έξοδος από το ευρώ συνοδεύεται και με την έξοδο από την ΕΕ. «Αυτό δεν είναι κάτι που επιθυμούμε» λέει ο Φουστ. «Για την ώρα δεν υπάρχει στην πολιτική ατζέντα ενδεχόμενο εξόδου μιας χώρας, γι αυτό είναι και ο πιο κατάλληλος χρόνος να ξεκινήσουμε μια συζήτηση αρχών, το αποτέλεσμα της οποίας θα μπορούσε, στο πλαίσιο των συζητήσεων για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ, να συμπεριληφθεί στις συνθήκες». Ορισμένοι άλλοι οικονομολόγοι δήλωσαν ότι δεν θα είχαν αντίρρηση στην ιδέα εξόδου από το ευρώ των χωρών που παραβιάζουν συνεχώς τους κανόνες. «Θα μπορούσε να έχει πειθαρχική επενέργεια, συμμετοχή στο ευρώ προϋποθέτει αποδοχή των κανόνων της ευρωζώνης» υποστηρίζει ο Κλέμενς Φουστ.

Οπλισμένοι για το χειρότερο

Ποια είναι η αναγκαιότητα πρόβλεψης ρήτρας για το ευρώ; Για την προστασία των άλλων χωρών, απαντούν οι οικονομολόγοι. Πλούσιες χώρες, όπως η Γερμανία ή η Ολλανδία, προστατεύονται από την μετατροπή της ευρωζώνης σε ζώνη μεταφοράς κεφαλαίων. Χρησιμότητα θα είχε και σε ασθενείς χώρες, όπως η Ιταλία, που με το δικό τους πλέον νόμισμα θα μπορούσαν να ανακτήσουν ευκολότερα της ανταγωνιστικότητά τους. Και για να κάνει σαφή τη διαφορά ο Χανς Βέρνερ Ζιν προχώρησε σε συγκρίσεις. Για να καλύψουν την απόσταση από πλευράς τιμών οι ασθενέστερες χώρες σε σχέση με τη Γερμανία, θα πρέπει στη Γερμανία ο πληθωρισμός να αυξηθεί τα επόμενα δέκα χρόνια και να φτάσει στο 4.5% σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωζώνη. Τυχόν έξοδος μιας χώρας από το ευρώ θα κόστιζε ακριβά στη Γερμανία.

Όσο για την Ιταλία, οι υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στο ευρωσύστημα Τάργκετ 2 είναι αυτή τη στιγμή στα 444 δις ευρώ. «Δεν ξέρω εάν το ευρώ είναι βιώσιμο, αλλά το σύστημα πίσω από το ευρώ δεν είναι», τόνισε ο πρώην επικεφαλής του Ινστιτούτου IFO. «Η πιθανότητα κατάρρευσης του ευρώ δεν είναι μηδενική και εμείς ως οικονομολόγοι θα πρέπει να το μελετήσουμε» πρόσθεσε ο Κάι Κόνραντ, από το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ. «Ακόμη και για τα πιο απίθανα ενδεχόμενα, θα πρέπει να είμαστε οπλισμένοι».         
Ειρήνη Αναστασοπούλου/Die Welt/DW

Οι τουρκικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους εισέβαλαν στην Αφρίν

Στην Αφρίν κατάφεραν να εισβάλουν οι τουρκικές δυνάμεις και οι Σύροι αντάρτες σύμμαχοί τους, όπως ανακοίνωσε σήμερα το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Η Τουρκική σημαία στο Διοικητήριο της Αφρίν

Οι τουρκικές δυνάμεις και οι Σύροι αντάρτες σύμμαχοί τους εισέβαλαν στην κουρδική πόλη Αφρίν στη βορειοδυτική Συρία, η οποία αποτελούσε στόχο επιχείρησης που εξαπέλυσε τον Ιανουάριο η Άγκυρα για να εκδιώξει από εκεί τους μαχητές της κουρδικής πολιτοφυλακής Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), την οποία η Τουρκία θεωρεί τρομοκρατική, ανακοίνωσε σήμερα το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

«Οι τουρκικές δυνάμεις και οι Σύροι σύμμαχοί τους έθεσαν υπό τον έλεγχό τους πολλές συνοικίες και οι μάχες συνεχίζονται», στην Αφρίν, διευκρίνισε ο διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ράμι Αμπντελραχμάν.

Την ίδια ώρα το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων RIA μετέδωσε ότι περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει μέχρι στιγμής σήμερα την ελεγχόμενη από τους αντάρτες Ανατολική Γούτα, όπου η Δαμασκός έχει εξαπολύσει εδώ και έναν μήνα μεγάλη επιχείρηση για να την θέσει ξανά υπό τον έλεγχό της.

Περισσότεροι από 150.000 άμαχοι έχουν εγκαταλείψει την Αφρίν

Σύριοι εγκαταλείπουν την Αφρίν

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Συριακού Παρατηρητηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, περισσότεροι 150.000 άμαχοι έχουν εγκαταλείψει την πόλη Αφρίν από την Τετάρτη το βράδυ για να γλιτώσουν από την επιχείρηση των τουρκικών δυνάμεων κατά της κουρδικής πολιτοφυλακής Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) σε αυτήν την περιοχή στη βορειοδυτική Συρία.

Γιάννης Ραγκούσης: "ΠΟΥ ΠΑΜΕ;" - Παρέμβαση στο ιδρυτικό Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής…

Παρέμβαση στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής κάνει με κείμενο “φωτιά” στην προσωπική του ιστοσελίδα ο Γιάννης Ραγκούσης ξεκινώντας με τη φράση “ΠΟΥ ΠΑΜΕ;”...

Για «απεξάρτηση της παράταξης από τη δεξιά» έκανε πάλι λόγο ο Γιάννης Ραγκούσης, καταθέτοντας τη δική του παρέμβαση στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής. Και επεσήμανε ότι ο διμέτωπος – στον οποίο επιμένει η Φώφη Γεννηματά, κρατώντας ίσες αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ - ως πολιτική στρατηγική «είναι σαν να πατάς το γκάζι και το φρένο μαζί»!...

¨Ενα κείμενο -παρέμβαση στην προσωπική του ιστοσελίδα ο Γιάννης Ραγκούσης ξεκινώντας με τη φράση “ΠΟΥ ΠΑΜΕ;”.  Ένα κείμενο που θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα όχι μόνο τους συνέδρους και παρατηρητές που συμμετέχουν στο ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα, αλλά τους 210.000 Ελληνίδες και Έλληνες που συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία του περασμένου Νοεμβρίου.

Τα καίρια πολιτικά ερωτήματα που θέτει ο μεταρρυθμιστής Υπουργός του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2009 – 2011, που δεν δίστασε να συγκρουστεί με το όποιο κατεστημένο χρεωκόπησε την Ελλάδα (εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ), νομοθετώντας σε όποιο υπουργείο πέρασε χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος, φέρνουν τους 6 (Φ. Γεννηματά, Γ. Παπανδρέου, Στ. Θεοδωράκη, Ν. Ανδρουλάκη, Γ. Καμίνη και Θ. Θεοχαρόπουλο) που αποτελούν το μοναδικό όργανο που παίρνει αποφάσεις, ενώπιον τεραστίων ευθυνών για την πορεία του νέου φορέα, μιας και δεν θα λειτουργήσουν νομιμοποιημένα όργανα από τα μέλη του Κινήματος!!!

Ακολουθεί το κείμενο - παρέμβαση του Γιάννη Ραγκούση

 

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

Πίστευα και πιστεύω σε μια μεγάλη, σύγχρονη, προοδευτική παράταξη.
Σε μια παράταξη που θα προσπαθήσει να αποτελέσει τον αξιακό και πολιτικό διάδοχο και του ΠΑΣΟΚ, που για δεκαετίες αποτέλεσε ένα μεγάλο κόμμα της τάξης του 40-45%.

Νομοτελειακά το Κίνημα Αλλαγής, ιδιαίτερα σε συνθήκες άμβλυνσης της κρίσης τα επόμενα χρόνια, ή θα μεγαλώσει ή θα μπει σε περιπέτειες.

Βέβαιο είναι ότι δεν θα μπορέσει να επιζήσει ως ένα μικρό κόμμα, συμπληρωματική δύναμη της ΝΔ.
Οι πρώτες 100 ημέρες που παρήλθαν, δυστυχώς έδειξαν ότι κάτι δεν ξεκίνησε καλά.

Ενώ μπορούσαμε.

Δεν μας επιτρέπεται να αφήσουμε τη δυναμική των 210.000 πολιτών του Νοεμβρίου
που όλοι μαζί δημιουργήσαμε, σιγά-σιγά να κινδυνεύσει να εξασθενήσει.

Και επειδή βρισκόμαστε όχι σε ένα τακτικό συνέδριο, αλλά στο ιδρυτικό συνέδριο μιας νέας παράταξης, ενός νέου φορέα, όχι απλώς μπορούμε, αλλά υποχρεούμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Δεν είναι δυνατόν το ιδρυτικό συνέδριο να εξαντληθεί σε επαναλήψεις.

Δεν είναι δυνατόν να μην συνδεθεί με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που μεταβάλλονται ραγδαία.

Και αναφέρομαι σε διακηρυκτικά, στρατηγικά ζητήματα. Αναφέρομαι σε πρωταρχικής σημασίας ζητήματα.

Όχι σε ζητήματα που δυστυχώς η ίδια η ταχύτητα των εξελίξεων τα κατέστησε του τύπου «να χαμε να λέγαμε».

Όπως είναι το ενδιαφέρον κατά τα άλλα θέμα ενιαίας κοινοβουλευτικής ομάδας, που προφανώς πρέπει να διευθετηθεί.

Θέμα σημαντικό το Νοέμβριο αλλά ξεπερασμένο πλέον από τεράστιας σημασίας θέματα που εντωμεταξύ ανέκυψαν και θα τα δούμε παρακάτω.

Φίλες και φίλοι,

Το κίνημα αλλαγής που τοποθετείται στρατηγικά;
Στο προοδευτικό ή στο συντηρητικό ρεύμα;
Συμπορεύεται και συμμαχεί με τη δεξιά ή με τις προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις;
Είναι Κίνημα Αλλαγής ή Προοδευτικό Κίνημα Αλλαγής;
Η απεξάρτηση της παράταξης από τη δεξιά, αυτό δηλαδή που ήταν αδιανόητο πέρυσι το καλοκαίρι, μετά τον Νοέμβριο, είναι όχι μόνον μια εύλογη επιλογή, αλλά κι ένα διαρκώς ογκούμενο ρεύμα στη βάση των μελών μας. Ξύπνησε η συνείδηση της παράταξης.
Ιστορικά, στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, δύο κι όχι τρεις ήταν οι μεγάλες παρατάξεις.
Η αριστερά και η δεξιά.
Η προοδευτική παράταξη και η συντηρητική.
Γι αυτό το κίνημα αλλαγής πρέπει να αποφασίσει.
Κατά προτίμηση πριν από την κοινωνία θα έλεγα, στην οποία ήδη αναπτύσσονται δυναμικές απόρριψης του διμέτωπου.
Στην αυτοδιοίκηση για παράδειγμα ήδη αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες για τη συνεργασία προοδευτικών δυνάμεων που υπηρετούν τους έλληνες που παράγουν,τους αβοήθητους έλληνες κόντρα στους υποψηφίους της παρασιτικής εθνολαϊκιστικής δεξιάς.

Φίλες και φίλοι,

Ο διμέτωπος ως πολιτική στρατηγική είναι σαν να πατάς το γκάζι και το φρένο μαζί.
Είναι σαν με το ζόρι και μόνος σου να μπαίνεις ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της πόλωσης.
Για αυτό τα τελευταία χρόνια ζούμε διαρκώς το «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και δεν μεγαλώνουν;»
Η ακραία πόλωση που ζούμε και ακόμη πιο οξυμένη θα ζήσουμε όσο πλησιάζουν οι εκλογές, είναι κατά 50% αποτέλεσμα του εκλογικού νόμου και της μηχανικής του εκλογικού μπόνους των 50 εδρών.

Ενός εκλογικού νόμου που με τη συνδρομή του χώρου εδώ, διατήρησε εκείνη την μηχανική που συνθλίβει ειδικά όσους αυτοτοποθετούνται στη μέση, υιοθετώντας γραμμή διμέτωπου.
Επομένως φίλες και φίλοι, και μικρό κόμμα και αυτόνομη παράταξη και διμέτωπο
και υπερψήφιση του μπόνους των 50 εδρών, ουσιαστικά υπέρ της ΝΔ, που συνθλίβει τη δύναμη και την αυτονομία ειδικά τα μικρών κομμάτων που υιοθετούν το διμέτωπο,
απλώς δεν γίνεται.
Κάτι μέσα σ’ όλα αυτά φωνάζει ότι έτσι δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος στην πολιτική στρατηγική.
Και η κορύφωση της στρατηγικής αντίφασης φωτίζεται μέσα από το παρακάτω μείζον ζήτημα:

Προεκλογικά τι θα απαντήσει το Κίνημα Αλλαγής στον καταιγισμό των ερωτημάτων;
Θα δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης μετεκλογικά στη Νέα Δημοκρατία ή θα οδηγήσουμε τη χώρα σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική;

Κι επειδή είπαμε πως είμαστε στο ιδρυτικό μας συνέδριο κι έχουμε υποχρέωση να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:

αν πάρουμε την 3η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, που το εύχομαι, ποιον θα προτείνουμε για Πρωθυπουργό;

Θα προτείνουμε ως Πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη ναι ή όχι;

Κι αν δεν προτείνουμε ως Πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη, που πιθανότατα θα είναι ο νικητής των εκλογών, τότε πως περιμένουμε η ΝΔ και ο ίδιος να συμφωνήσουν;

Σας έδειξε κάτι τέτοιο η ψυχολογία που απέπνεε ο χθεσινή του παρουσία εδώ;

Ψυχολογία που αντιστοιχούσε σαν σε συνιδιοκτήτη της παράταξής μας, που έφτασε μέχρι την πολιτική αυθάδεια να κάνει παρατηρήσεις εκ μέρους μας σε αντιπροσώπους άλλων κομμάτων.
Με απλά λόγια, η θέση που περιλαμβάνει και το όχι στην απλή αναλογική και το όχι σε μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ και το Ναι στην αυτονομία της παράταξης δεν είναι συνεκτική.

Κάτι από όλα αυτά, με βεβαιότητα δεν θα ισχύσει, δεν θα επαληθευθεί.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι ηθικό κι έντιμο να λες στους πολίτες δώστε μας την ψήφο σας και θα σας πούμε μετά τι θα κάνουμε.

Η σωστή κατά τα άλλα ιδέα να κάνουμε ηλεκτρονικό δημοψήφισμα μετά τι εκλογές, μεταξύ των μελών μας είναι ουσιαστικά με βάση το ελληνικό Σύνταγμα ανέφικτη.

Το περιθώριο των μόλις 3 ημερών που το δικό μας Σύνταγμα προβλέπει- σε αντίθεση με το περιθώριο πολλών μηνών που το γερμανικό Σύνταγμα επιτρέπει- καθιστά ανέφικτη κάθε ιδέα για μετεκλογική προσφυγή στα μέλη.

Γι αυτό και πιστεύω ότι για το μείζον θέμα ενδεχόμενης νέας συγκυβέρνησης με ΝΔ είμαστε ηθικά και πολιτικά υποχρεωμένοι να διοργανώσουμε δημοψήφισμα ανάμεσα στα μέλη μας το Σεπτέμβριο του 2018 κι όχι αργότερα.

Συμπέρασμα:

Προοδευτικό Κίνημα Αλλαγής. Όχι απλώς Κίνημα Αλλαγής.

Φίλες και φίλοι όμως, καλή η αυτοαναφορικότητα αλλά στην πολιτική ζωή δεν είμαστε μόνοι μας.
Γι αυτό πρέπει διαρκώς να συνειδητοποιούμε τι γίνεται γύρω μας.

Να ξέρουμε καταρχήν και να συμπεριλαμβάνουμε στο σχεδιασμό μας, τι είναι αυτό που εξελίσσεται εντός των δύο πρωταγωνιστών του υφιστάμενου δικομματισμού.

Γίνεται κάτι, αλλάζει κάτι στη Νέα Δημοκρατία και στο ΣΥΡΙΖΑ;

Ναι φίλες και φίλοι.
Η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν και αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας.
Για να ακριβολογώ δεν αλλάζουν απλώς.
Μεταλλάσσονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, εδώ και ένα χρόνο επανατοποθετούνται στρατηγικά.
Παίρνουν ήδη θέση στην αφετηρία μιας ολόκληρης δεκαετίας που θα ξεκινήσει από τις επόμενες εκλογές.
Οι πρώτες εκλογές μετά το 2019 που θα πραγματοποιηθούν σε μη μνημονιακό καθεστώς.
Η ΝΔ αλλάζει.
Παρά τις άοκνες προσπάθειες διάφορων παραδόπιστων που προέρχονται από το χώρο μας να μας πείσουν για το αντίθετο, ο κ. Μητσοτάκης έχει σχεδόν ολοκληρώσει την ακραία δεξιά στροφή της ΝΔ.

Η βασικότερη απόδειξη γι αυτό δεν είναι η απόλυτη ταύτισή του με τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Σαμαρά και τον Παπασταύρου.

Η βασικότερη απόδειξη είναι η πλήρης προσχώρηση της Νέας Δημοκρατίας στις γραμμές του εθνολαϊκισμού, όπως πιστοποιείται στο πρόβλημα της FYROM.

Προσέξτε, πρόκειται για μία εξέλιξη που δεν την καταγγέλλω.

Την χαιρετίζω. Όχι ειρωνικά.

Είναι σημαντικό και κρίσιμο για τη χώρα και το δημοκρατικό της πολίτευμα να υπάρχει ένα μεγάλο δεξιό κόμμα στο οποίο να βρίσκουν καταφύγιο οι επιρρεπείς προς την ακροδεξιά ψηφοφόροι.
Προτιμώ, γιατί αυτό ωφελεί τη χώρα και την δημοκρατία, μια μεγάλη Νέα Δημοκρατία εσωτερική συνιστώσα της οποίας θα είναι η ακροδεξιά.

Παρά μία μικρή Νέα Δημοκρατία που θα αφήσει χώρο για να αναπτυχθεί μια ισχυρή ακροδεξιά στην Ελλάδα.

Λέω μπράβο στον κ. Μητσοτάκη για την Ακροδεξιά μεταστροφή του και για έναν δευτερεύοντα πολιτικό λόγο.

Γιατί πλέον δεν αφήνει κανένα πρόσχημα στους κρατικοδίαιτους παραδόπιστους της προοδευτικής παράταξης που θέλουν να συνεχιστεί η αιχμαλωσία μας από τη ΝΔ.

Η ΝΔ, ήταν και παραμένει το κόμμα της παρασιτικής Ελλάδας.

Το κόμμα που από τη μια ξόδεψε τα λεφτά της χώρας στην 5ετία Καραμανλή.

Το κόμμα που έφερε στη ζωή το τέρας του αντιμνημονιακού λαϊκισμού.

Προσωπικά, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η ρητορική της τεχνητής πόλωσης με το ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιείται από ορισμένους ως πρώτη ύλη για την κατασκευή της νέας κυβερνητικής γέφυρας με τη ΝΔ.

Προσοχή όμως.

Το όχι στην τεχνητή πόλωση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνεπάγεται και όχι στον έλεγχο, όχι στην αποποίηση του ρόλου μας ως αντιπολίτευση.

Ειδικά απέναντι σε μία κυβέρνηση που συμπρωταγωνιστής παραμένει ο ακροδεξιός Πάνος Καμμένος.

Αντιπολίτευση στην κυβέρνηση βεβαίως ναι.

Αλλά τι τύπου αντιπολίτευση;

Αντιπολίτευση τύπου αριστερίστικου ΣΥΡΙΖΑ;

Αντιπολίτευση τύπου εθνολαϊκιστικής δεξιάς;

Ή σύγχρονη προοδευτική αντιπολίτευση;

Αντιπολίτευση που μπορεί να κοιτάζεται στον καθρέπτη ή που παριστάνει ότι δεν υπάρχει καθρέπτης;

Διότι ο καθρέπτης της ιστορίας υπάρχει.

Ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα, που εξηγεί γιατί το τεχνητό μέτωπο της δήθεν λογικής και αριστείας, είναι στην πραγματικότητα μέτωπο της μεγίστης υποκρισίας, είναι το παρακάτω:

Αν σήμερα προχωρούσε το μεγαλύτερο πλήγμα που μπορεί να επιφέρει κανείς στην ποιότητα σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων, δηλαδή αν καταργούσαν τη βάση του 10 για την είσοδο στα ΑΕΙ τότε θα είχαμε έναν γενικό ξεσηκωμό από το δήθεν μέτωπο της αριστειάς, ναι ή όχι;

Ε, σας παρακαλώ κάντε έναν κόπο να θυμηθείτε πότε από το υπουργείο Παιδείας καταργήθηκε η βάση του 10.

Παράδειγμα 2ο:
Όταν προς τιμήν τους, Υπουργοί του σημερινού οικονομικού επιτελείου όπως ο κ. Χουλιαράκης, δηλώνουν δημοσίως ότι «χωρίς το μνημόνιο η χώρα θα είχε διαλυθεί» αυτό τι είναι;
Είναι μήπως αφορμή για να αντιδράσουμε ως άλλος Άδωνις Γεωργιάδης και να τους χλευάσουμε;
Ή μήπως είναι αφορμή για να νιώσουμε ιστορικά δικαιωμένοι;

Πρέπει να επιδοκιμάσουμε τη συγκεκριμένη μεταστροφή προκειμένου αυτή να καταστεί παράδειγμα προς μίμηση, ναι ή όχι;

Παράδειγμα 3ο:
Όταν τον Αύγουστο του 18 θα τελειώσει, γιατί θα τελειώσει, το 3ο μνημόνιο,
ποιος πρέπει θα είναι ο πυρήνας της δικής μας τοποθέτησης για να είμαστε συνεπείς με τον εαυτό μας και ιστορικά αξιόπιστοι;

Πάνω σε ποια αιτιολογική βάση πρέπει να θεμελιώσουμε την αντιπολιτευτική μας στάση;
Πρέπει να συνεχίσουμε να συρόμαστε πίσω από τη γραμμή Σαμαρά-Μητσοτάκη για το αν η έξοδος θα είναι καθαρή;

Ή τα επιχειρήματα πάνω στα οποία θα θεμελιώσουμε τη στάση μας, πρέπει να είναι επιχειρήματα ΠΑΣΟΚ 2010, δηλαδή ότι:

Πρώτον: η χώρα τον Αύγουστο του 18 θα φτάσει εκεί που θα έφτανε με οποιαδήποτε κυβέρνηση η οποία θα υλοποιούσε χωρίς καθυστερήσεις το μνημόνιο.

Δεύτερον: η χώρα και ο ελληνικός λαός, τον Αύγουστο του 18 θα φτάσουν πράγματι εκεί που μπορούσαν να έχουν φτάσει τουλάχιστον 2 χρόνια πριν, εάν η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, δεν είχαν φέρει στη ζωή το καταστροφικό τέρας του αντιμνημονιακού λαϊκισμού.

Δύο κρίσιμα θέματα.
Αυτοτελή μεν, στρατηγικής σημασίας δε για το μέλλον ενός προοδευτικού κινήματος αλλαγής.
NOVARTIS

Είμαι εδώ για να υπερασπιστώ με τον πιο ακραίο τρόπο το συνταγματικά κατοχυρωμένο τεκμήριο αθωότητας όσων αναφέρονται στην δικογραφία της Νοβάρτις.

Να καταγγείλω οποιονδήποτε, πλην της δικαιοσύνης, που θα τολμήσει να αποφανθεί για την ενοχή οποιουδήποτε.

Να καταγγείλω οποιαδήποτε δικονομική παρέκκλιση από όσα προβλέπονται στο κράτος δικαίου.
Δεν είμαι όμως εδώ για να συνδράμω την καταστροφική για το Κίνημα Αλλαγής θεωρία περί σκευωρίας.

Ως πότε θα σκοτώνουμε ηθικά αυτήν την παράταξη;
Το σκάνδαλο Νοβάρτις υπάρχει, έχει αντικειμενική υπόσταση και δεν είναι σκευωρία.
Το σκάνδαλο Νοβάρτις είναι η επιτομή της διαπλοκής.

Ακριβώς αυτής της διαπλοκής που πήραμε εντολή, το 2007 από τα μέλη του ΠΑΣΟΚ
και το 2009 από τον ελληνικό λαό, να χτυπήσουμε.

Στη συνείδηση των πολιτών, σε σκευωρία τείνει να εξελιχθεί η θεωρία περί σκευωρίας.
Και να γελοιοποιηθεί όσο και η επιχείρηση να κατασκευαστεί πολιτικό μέτωπο που θα οδηγήσει σε κυβέρνηση ξανά με τη δεξιά, θεμελιωμένη πάνω στη θεωρία ότι δήθεν το σκάνδαλο Νοβάρτις είναι σκευωρία.

FYROM-ΤΟΥΡΚΙΑ
Καταρχήν, το ιστορικά ακριβές είναι πως η Μακεδονία ήταν μία και ήταν αποκλειστικά τμήμα του αρχαίου ελληνικού κόσμου και πολιτισμού.

Η χώρα μετά το 1992, προσπαθεί διαρκώς να πάρει πίσω μέρος από τα πάντα κυριολεκτικά που έχασε υπό την ηγεσία Μητσοτάκη-Σαμαρά το 1992.

Το πρώτο κύμα ανάκτησης των εθνικών απωλειών συντελέστηκε με την ενδιάμεση συμφωνία του Α. Παπανδρέου.

Το δεύτερο κύμα ανάκτησης ήρθε στο Βουκουρέστι από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή.
Τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη το 3ο κύμα που ουσιαστικά θα είναι και το τελευταίο.

Γι αυτό και δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο υποχώρησης από την εθνική γραμμή.
Διαχρονική, διακομματική εθνική γραμμή, είναι ότι οι βόρειοι γείτονες θα εγκαταλείψουν κάθε εθνογενετική εμμονή κι αλυτρωτική αξίωση για να φτάσουμε σε μια κοινά αποδεκτή ονομασία erga omnes που θα ανάψει το πράσινο φως για την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Σε διαφορετική περίπτωση, ξανά βέτο τον Ιούλιο στο ΝΑΤΟ.

Είναι επίσης εθνική κόκκινη γραμμή, ότι συμφωνία θα μπορέσει να υπάρξει μόνο αν καταλήξουμε σε μια διαχρονικά δεσμευτική διεθνή συνθήκη «τύπου Λωζάνης».

Όμως για το ελληνικό έθνος δυστυχώς, μεγάλος κίνδυνος ήταν πάντοτε οι ανιστόρητες κι ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες.

Γιατί το λέω αυτό;

Διότι απειλή που επιβουλεύεται την ακεραιότητα των εθνικών μας συμφερόντων σε Ελλάδα και Κύπρο υπάρχει, ήταν και παραμένει υπαρκτή και προέρχεται αποκλειστικά εξ ανατολών.
Όχι ο τουρκικός λαός αλλά ναι η τουρκική πολιτική ηγεσία αποτελεί πραγματική και τελευταία, διαρκώς αυξανόμενη απειλή για την εθνική μας ακεραιότητα.

Γι αυτό αναλαμβάνουν τεράστια εθνική ευθύνη όσοι, όπως ο κ. Μητσοτάκης, επιχειρούν να δυναμιτίσουν με τη στάση τους για λόγους κομματικού συμφέροντος μία συμφωνία με τη FYROM, αν βεβαίως αυτή ικανοποιεί πλήρως τις ελληνικές εθνικές κόκκινες γραμμές.

Μια συμφωνία που πέραν των άλλων θα ενισχύσει αποφασιστικά μια αποτελεσματική αμυντική πολιτική συνόρων αποκλειστικά προσανατολισμένη ανατολικά.
Ειδικά αυτή την κρίσιμη εποχή.

Κλείνοντας φίλες και φίλοι, μία και μόνη επισήμανση οργανωτικού χαρακτήρα.
Θα σεβαστώ ως προσωρινή την ομόφωνη απόφαση της Φ. Γεννηματά, του Γ. Παπανδρέου, του Στ. Θεοδωράκη, του Ν. Ανδρουλάκη, του Γ. Καμίνη και του Θ. Θεοχαρόπουλου, όχι τα μέλη και η βάση της παράταξης αλλά οι 6 τους να αποτελέσουν την αποκλειστική πηγή νομιμοποίησης των οργάνων που θα υπάρξουν από Δευτέρα.

Όμως είμαι βέβαιος για την επίγνωση που έχουν πως αυτή τους η απόφαση, τους επιφορτίζει με τεράστιες ευθύνες και κόπο που πρέπει να καταβάλουν για να πετύχουν την πολιτική σύνθεση εντός του Κινήματος Αλλαγής, δεδομένου ότι αφενός ουδείς έχει λάβει λευκή επιταγή από τις 210.000 μέλη και φίλους της 12ης Νοεμβρίου, αφετέρου δεν θα λειτουργήσουν νομιμοποιημένα όργανα από τα μέλη του κινήματος.

Κι επειδή τα προβλήματα των κομμάτων ήταν πάντοτε πολιτικά κι όχι επικοινωνιακά, γι αυτό να θυμόμαστε πως κινδυνεύουμε πρωτίστως από τη λάθος στρατηγική τοποθέτηση στα μεγάλα ζητήματα της χώρας και της κοινωνίας και δευτερευόντως από την όποια Βαβυλωνία που όλες τις φορές είναι αποτέλεσμα της λάθος στρατηγικής τοποθέτησης κι όχι αιτία της.

Φίλες και φίλοι, πιστεύω ότι σταδιακά θα ξαναχτίζεται το κομματικό σύστημα.
Όμως με βάση την επόμενη Ελλάδα, όχι την απερχόμενη.

Υπάρχει νέο 74.
Μόνο που είναι μπροστά μας, δεν είναι πίσω μας.