ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Η συμφωνία για το μηχανισμό «στήριξης», που εξαρχής χαρακτηρίσαμε ως καταπλεονεκτικό, ατελέσφορο και ως εφαλτήριο για νέα ρεκόρ των spread, κατέληξε στη γνωστή πλέον αποικιοκρατική διακυβέρνηση.
Είναι προφανές ότι ένα νέο «δημοσιονομικό» Σύνταγμα, από τα άτυπα «ιδιωτικά Συντάγματα», με τα οποία εμπλουτίζεται η διεθνής πρακτική κατά την –μετά την κρίση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας– περίοδο της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, παραμερίζει το τυπικό Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι υπερεθνικοί οργανισμοί και οι θελήσεις τους, ως εκπροσώπων των δανειστών, υπερισχύουν των θεμελιωδών νόμων κάθε κοινωνίας, η οποία έχει την τύχη να εισέρχεται στο ρυθμιστικό τους πεδίο.
Σε μια χώρα, όπου το εργασιακό κόστος ανά μονάδα προϊόντος παραμένει το χαμηλότερο στην Ευρωζώνη εν σχέσει με το ποσοστό των κερδών, που είναι αντίστοιχα το υψηλότερο [Σ.Σ.: οι αναλυτές συνήθως παραμένουν στο ποσοστό ανόδου των αμοιβών εργασίας εν σχέσει με τις άλλες χώρες της ΟΝΕ, λησμονώντας να αναφέρουν την αφετηρία τους και τη χαώδη ακόμη διαφορά τους προς αυτές], η καθαρά υφεσιακή συνταγή του αποπληθωρισμού πλήττει κυρίως και κατά διαφόρους τρόπους το άμεσο και έμμεσο εργατικό εισόδημα. Με αυτή τη βίαιη μεταφορά εισοδήματος από την κοινωνία στο απύθμενο πηγάδι του δημοσίου χρέους και των δανειστών, με την καθημερινή προσφορά του κοινωνικού σώματος στον Μολώχ των αγορών –προς τις οποίες πλέον οι προσρήσεις των πολιτικών λαμβάνουν τη φύση της τελετουργικής ικεσίας–, θα πορευθεί η χώρα καθ’ όλη την επόμενη περίοδο άγνωστης διάρκειας.
Ό,τι αφορά στις κρατικές αναθέσεις έργων, στις προμήθειες, στις μισθώσεις, στις ναυλώσεις, στα εξοπλιστικά προγράμματα, στις δαπάνες και στα δάνεια των υπερφίαλων και εμπορευματοποιημένων Ολυμπιακών Αγώνων, ακόμη και ό,τι αφορά στις μεταβιβάσεις των ΔΕΚΟ και άλλων κοινωνικών αγαθών και κοινοχρήστων χώρων, εξαιρείται κάθε πλαισίου. Καμιά ουσιαστική συζήτηση και κανένας απολογισμός για την τύχη του 4% (και άνω) της αύξησης του ΑΕΠ, που επί δεκαετία και πλέον παρουσίασε η χώρα. Η μέθοδος αντιμετώπισης του χρέους δεν επιδέχεται εναλλακτικών προσεγγίσεων, ωσάν να είμαστε μόνοι εμείς και η Ευρωζώνη στον κόσμο!
Η χώρα δεν μπορεί να αναπτύξει μια νέα στρατηγική συνεργασίας με άλλες αναδυόμενες ή επανακάμπτουσες δυνάμεις, που θα ήσαν πρόθυμες να μας συνδράμουν στην περίπτωση μιας θαρραλέας αξίωσης επαναδιαπραγμάτευσης και αναδιάρθρωσης του χρέους. Η κρατική αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, της δημόσιας περιουσίας και των λοιπών συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας απωθείται από το επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου ως αιρετική άποψη. Όλοι οι αναλυτές, ή σχεδόν όλοι, μιλούν για τους ανήθικους Έλληνες που προκάλεσαν την ηθική των αγορών και την καλβινιστική αισθητική των Γερμανών…
Τα fund και η κρίση
Καθώς το 2009, αλλά –και κατά τα φαινόμενα– και το 2010 χαρακτηρίζονται από την εμφανή αδυναμία της φθίνουσας κεντροευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας να επωφεληθεί από τη χρηματοπιστωτική κρίση, λόγω της πλήρους αφομοίωσής της ως συνεταίρου ή θεραπαινίδας της συστημικής διαχείρισης, αποσβέννυνται γρήγορα και οι αναλαμπές στον Ευρωπαϊκό Νότο. Είναι λυπηρό να ακούς τις δεήσεις των στελεχών των κάποτε ελπιδοφόρων Κινημάτων προς τα «ευαγή» ιδρύματα της Διεθνούς των Τραπεζών, των επενδυτικών fund και των οίκων αξιολόγησης. Το ότι η Ακροδεξιά κατακτά διαρκώς έδαφος σε όλα σχεδόν τα κράτη της ΕΕ δεν απασχολεί τα –μέχρι πότε ακόμη;– κυβερνητικά κόμματα. Δεν κατανοούν οι αφελείς ότι στο φαντασιακό των Ευρωπαίων πολιτών είναι βαθιά ριζωμένη η αίσθηση της ασφαλούς κοινότητας, του κοινωνικού κράτους, που, παρά τις έντονες εισοδηματικές διαφορές και διακρίσεις, κατόρθωνε μέχρι πρότινος να εξισορροπεί σε ένα βιώσιμο επίπεδο την ταξική αντιπαλότητα.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις του δικομματισμού αδυνατούν να προβάλλουν επιχειρήματα πραγματικής οικονομικής στήριξης της κοινωνίας και ριζικής επαναδιαπραγμάτευσης μιας αναπτυξιακής πολιτικής. Και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ φάνηκε ότι δεν είχε επεξεργασμένες θέσεις, όπως όφειλε. Η έλλειψη προετοιμασίας δεν αφορά μόνο στη διαχείριση της έκτακτης (εθνικής) κρίσης, αλλά αναφέρεται και στη διαχείριση σοβαρών μεν, αλλά συνήθων, κοινωνικών και οικονομικών φαινομένων.
Κατά την περίοδο της αντιπολίτευσης δόθηκε σημασία στην επικοινωνιακή διαχείριση της εικόνας του και όχι στην εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, παρότι υπήρξαν αρκετοί στον ευρύτερο χώρο του, που επανειλημμένως είχαν ζητήσει τη σύγκληση των οργάνων για να εκπονηθούν και να επικαιροποιηθούν οι ιδεολογικοπολιτικές θέσεις, κυρίως επί του οικονομικού προβλήματος και του κοινωνικού κράτους. Σημείο καμπής για την είσοδο ή όχι σε μια νέα πορεία σκέψης ήταν η 12η Αυγούστου του 2008, όταν η πολλαπλώς και δικαιολογημένα βαλλόμενη από πολλές πλευρές Λειτουργική Συνθήκη της Λισαβόνας κυρώθηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα στη Βουλή άνευ περαιτέρω συζητήσεως και χωρίς ενημέρωση του λαού. Τότε και το ΠΑΣΟΚ είχε ερωτοτροπήσει με την προκήρυξη δημοψηφίσματος για την ουσιαστική έκφραση γνώμης από τους πολίτες, αλλά σύντομα ανέκρουσε πρύμναν υπό την πίεση πολλών στελεχών του, που θεώρησαν αυτή την ενδεχόμενη πολιτική κίνηση ως συστημική παρεκτροπή. Τότε χάθηκε η τελευταία μεγάλη ευκαιρία να τεθεί το ελληνικό ζήτημα για συζήτηση στα ευρωπαϊκά όργανα.
Κοινωνική επιδείνωση
Αυτά σήμερα είναι περασμένα. Και το πρόβλημα της πατρίδας μας στο εγγύς μέλλον είναι μεν η κοινωνική βαρβαρότητα που θα επικρατήσει σε όλους τους τομείς του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, πλην όμως η κατάσταση και οι δυνατότητες της ευρύτερης Αριστεράς να σταθεί αποτελεσματικά στο πλευρό της κοινωνίας και να φανεί χρήσιμη στα θύματα της πρωτόγνωρης νεοφιλελεύθερης επίθεσης θα κρίνει το χρόνο διάρκειας της κοινωνικής επιδείνωσης και –γιατί όχι; – της εκδήλωσης μιας λυτρωτικής αναστροφής.
Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση της Αριστεράς σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία δεν είναι ικανοποιητική. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς ενότητα, χωρίς επεξεργασμένες, συνεκτικές, ρεαλιστικές και πειστικές θέσεις, αδυνατεί μέχρι σήμερα να δώσει όραμα και ελπίδα στον πολύπαθο λαό μας. Αυτή η προτίμηση στην επιλογή τού μοναχικού ανταγωνιστικού δρόμου εξώθησε τις παραδοσιακές ιδεολογικές συλλογικότητες σε μια αυτοποιητική αναδίπλωση. Όταν αποκτάς συν τω χρόνω τη συνείδηση ότι η ιδιαίτερη ορθόδοξη ομάδα σου δρα σε ένα εχθρικό κοινωνικό πεδίο, τότε απομονώνεσαι σε μια διαδικασία αναπαραγωγής της αυτάρκους αυθεντίας σου. Αυτή είναι η σίγουρη μέθοδος διολίσθησης σε αμυντική συντηρητική στάση. Είναι η άλλη όψη της ατομοκεντρικής θεώρησης που υποτίθεται ότι αντιμάχεται. Έτσι κόβονται οι κοινωνίες σε μερίδες και τμήματα, ματαιώνεται η δημιουργική όσμωση και κλείνουν οι αεραγωγοί της εξέλιξης και της προσαρμογής των ιδεών στη διαλεκτική των αναγκών και των καιρών. Οι επιμερισμένες θεάσεις και επιλογές περνούν, επομένως, ανενόχλητες σε όλα τα ζητήματα των κοινωνικών διεκδικήσεων, της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας, της αισθητικής. Έτσι, τα αυστηρά μέτρα δυστυχώς θα «περάσουν» λόγω και της αδυναμίας του αριστερού πολιτικού Κινήματος. Τα όποια εκλογικά οφέλη προκύψουν στο άμεσο μέλλον δεν μπορούν να αναπληρώσουν τα δεινά του λαού μας για τα επόμενα αρκετά χρόνια.
Απαιτείται, ως εκ τούτου, ένα προσκλητήριο συνένωσης και κοινής δράσης σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ένα προσκλητήριο προς όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Ένα μέτωπο αντίστασης είναι απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε. Η συνεργασία με προοδευτικές προσωπικότητες και στελέχη του κοινωνικού χώρου και των συνδικάτων, που απέμειναν έξω από το χρεοκοπημένο γραφειοκρατικό σύστημα, θα προσδώσει στην παραδοσιακή Αριστερά το σύγχρονο πνεύμα της αντινεοφιλελεύθερης θέασης. Ο λαός μας δεν θα συγχωρήσει την ολιγωρία, την αδράνεια, την εμμονή σε αυτοποιητικές κατασκευές, τους αποκλεισμούς, την τεχνητή διόγκωση υπαρκτών –αλλά διόλου αγεφύρωτων μπρος στα αποτελέσματα της κρίσης– διαφορών. Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που υποχωρεί η μέριμνα της ιδεολογικής καθαρότητας, παραμερίζεται ο ρεβανσισμός και τα τραύματα των εμφυλίων διενέξεων και όλοι προστρέχουν προς τη βάση, ώστε να μην αφεθεί απροστάτευτος ο λαός έναντι της επιθετικής πολιτικής των «νέων θεών» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η καλύτερη αντίσταση στα μέτρα που προωθεί η τρόικα είναι η ενότητα και η πάλη. Ο λαός απαιτεί άμεσα μια ενωτική και υλοποιήσιμη πρόταση που δεν θυσιάζει την επιβίωση του παρόντος στην προσδοκία του ευτυχισμένου μέλλοντος, όποτε κι αν αυτό έρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου