του Γιώργου Λακόπουλου στα ΝΕΑonline
Σύµφωνα µε τις ερµηνείες που έδωσαν πρόσφατα οι εκπρόσωποι της τρόικας στο «Μνηµόνιο - ας προσέχατε τι υπογράφατε», η συνταγή της ελληνικής σωτήριας βρίσκεται σε δύο λέξεις: Περικοπές και Μεταρρυθµίσεις. Ο συνδυασµός ευσταθεί στο εργαστήριο ......
Αλλά πάσχει στην πολιτική. Για να λειτουργήσει ως χάρτης πορείας προς την έξοδο, πρέπει να διευκρινιστεί τι υπάρχει στην έξοδο. ∆ιότι για να διαχειριστείς µια επιλογή πρέπει και να διαχειριστείς και τις συνέπειες στη ζωή όσων θα την υποστούν. Αλλιώς, δηµιουργείται ζούγκλα. Και στη ζούγκλα τα πιο άγρια θηρία είναι τα πεινασµένα. Π.χ. όσοι θεωρούν απλώς αναγκαίο κακό το ότι θα ανέβει µερικές µονάδες η ανεργία, παρακάµπτουν αυτό που έλεγε ο Γεννηµατάς:
«Για τον έναν άνεργο η ανεργία είναι 100%».
Η αδυναµία της πολιτικής που ασκείται µέχρι στιγµής είναι ότι δεν ορίζει τη σχέση ανάµεσα στις «Περικοπές» – εισοδηµάτων – και τις «Μεταρρυθµίσεις» – δοµών – του Μνηµονίου. Οι µεταρρυθµίσεις είναι υγιής εξέλιξη εφόσον µεσοπρόθεσµα ευνοούν την κοινωνία. Οποτε οι περικοπές εισοδηµάτων γίνονται ανεκτές από την κοινωνία, µόνο σαν όχηµα για µεταρρυθµίσεις. Αλλά όχι το αντίθετο. Το σφιγµένο ζωνάρι νοείται ως θυσία για το µέλλον, όχι ως τιµωρία για το παρελθόν.
Εάν η συµπίεση των εισοδηµάτων δεν γίνεται χάριν των µεταρρυθµίσεων, αλλά το αντίθετο, καταλήγουµε σε δηµοσιονοµική σωτηρία του τύπου «Να πετάξουµε στη θάλασσα µερικούς για να σωθούν οι υπόλοιποι». Ηδη αυτό προβάλλει πότε σαν επιστροφή στην αρχαιοελληνική κουλτούρα που οδήγησε στη «θυσία της Ιφιγένειας» από τη «γενιά του Ατρέα» και πότε σαν στοίχηµα του νεοελληνισµού στην «έξοδο από τη κρίση» από τη «γενιά του Ανδρέα», για να θυµηθούµε τον εκπληκτικό παραλληλισµό του Μίµη Ανδρουλάκη. Στην πραγµατικότητα είναι συνδυασµός τού «ο θάνατός σου η ζωή µου» και των «παράπλευρων απωλειών» στους σύγχρονους πολέµους.
Ο στόχος να σωθεί η χώρα από τη δηµοσιονοµική χρεοκοπία δεν έχει νόηµα αν δεν σωθεί και από την κοινωνική χρεοκοπία. Η διαφορά ανάµεσα στους τεχνοκράτες που ενδιαφέρονται για τους αριθµούς και τους πολιτικούς που ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους, είναι κατά βάση ηθική. Με την έννοια που υπάρχει σε µια φράση του Αρίστιππου, την οποία υπενθυµίζει ο Ανδρουλάκης στο συναρπαστικό βιβλίο του «Εβδοµη αίσθηση», από τον Καστανιώτη: «Αξία έχει ό,τι µπορείς να διασώσεις µαζί µε τη ζωή σου σε ένα ναυάγιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου