Την τελευταία 15ετια πολλοί σοβαροί και συγκροτημένοι άνθρωποι από τον χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, των επιχειρήσεων, των πανεπιστημίων και των επιμελητηρίων, κατά καιρούς θαύμασαν και πρόβαλαν διάφορα μοντέλα οικονομικής συγκρότησης ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τις ανεξέλεγκτες και αυτορυθμιζόμενες αγορές της Αμερικής, το μοντέλο της Ιρλανδίας και της Ισπανίας στην Ευρώπη, το μικτό σύστημα στην ζώνη BRIC.
Τα περισσότερα . Πλην του τελευταίου που είναι όμως κρατικοκεντρικό, κατέρρευσαν μετά το 2008, με την παγκόσμια κρίση σε πρώτη φάση των αγορών και στη συνέχεια των ομολόγων. Από τη Lehman Brothers μέχρι την Ιρλανδία, η χρονική απόσταση υπήρξε ελάχιστη.
Η νέα αυτή πραγματικότητα έφερε σε θέση αμηχανίας όλως αυτούς τους ανθρώπους, επιστήμονες, τεχνοκράτες και πολιτικούς. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένοι μάλλον διανοούμενοι, παρά τεχνοκράτες που η βάση των προσεγγίσεων τους ήταν στον κοινωνισμό και όχι στα αριθμολαγνικά μοντέλα της δύσης.
Στην παρούσα φάση στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη της Ευρώπη , παρατηρείται το τέλος των Μύθων. Το κεφάλαιο ενισχύεται , με συνταγή κρίσης, αλλά δεν διαχέεται. Με την έννοια αυτή παύει να είναι παραγωγικό για τους πολλούς. Από την άλλη πλευρά η ευρύτατη μερίδα των πληθυσμών και της Ευρώπης, χάνουν βασικές κατακτήσεις στην καθημερινότητα τους, που άπτονταν στην ευημερία και την ασφάλεια που ένοιωθαν στις συγκροτημένες κοινωνίες τους.
Η μέση τάξη συνδέεται με την κατώτερη και χάνει το όνειρο να βρεθεί πιο κοντά στην ανώτερη εισοδηματική τάξη. Η κατανάλωση που ένωνε την κοινωνική συγκρότηση διασπάται και τα τεκμήρια της ευμάρειας που σηματοδοτούσε, γίνονται τώρα εστίες μιας νέας οργής. Ο κορπορατισμός της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράσθηκε στη Μάαστριχτ εποχή, βρίσκει τα όρια του στη σύγκρουση ανάμεσα στο δημόσιο χρέος και το αίτημα για νέα ανάπτυξη, που σημαίνει εργασία-πλούτο-ασφάλιση-καλή ζωή.
Η σύγκρουση αυτή, αλλά και η αμηχανία των ειδικών και των πολιτικών, μπροστά στην κατάρρευση των μοντέλων που εμπιστευόντουσαν και είχαν σπουδάσει ή μελετήσει, οδηγεί την ιστορία σε μια νέα σύγκρουση. Η βίαιη έκρηξη των πολλών με αίτημα την αναδιανομή του πλούτου και η προσπάθεια των ελιτ του πλούτου να συγκεντρώσουν ακόμη μεγαλύτερο νοιώθοντας ανασφάλεια και απληστία μπροστά στην παγκόσμια ρευστότητα.
Το πρόβλημα για όλους είναι κοινό. Κανείς δεν μπορεί ούτε να σκεφθεί, πόσο μάλλον να του συμβεί, την ευμάρεια του να περιορίζεται δραστικά. Ο καπιταλισμός στηριγμένος στην κατανάλωση πολλαπλασίασε χωρίς όρια τις ανάγκες του μέσου πολίτη και της μέσης οικογένειας. Σήμερα πλέον που οι κυβερνήσεις θέλουν να εφαρμόσουν ασφυκτικά περιοριστικές και άδικες πολιτικές και οι αγορές δεν έχουν μηχανισμούς αναδιανομής πλούτου, βραχύ ορίζοντα, οι κοινωνίες των πολιτών νοιώθοντας απομονωμένες και ανασφαλείς θα ξεσηκωθούν , διεκδικώντας μια νέα πολιτική , που θα οδηγήσει σε ένα επίσης νέο επίπεδο κοινωνικής ισορροπίας.
Κυρίαρχο πεδίο εξέγερσης και διαμαρτυρίας, όπως δείχνουν τα πράγματα θα είναι η Ευρώπη. Η Γαλλία και η Ελλάδα έχουν ήδη δείξει ότι θα είναι η αφετηρία μιας τέτοιας εξέλιξης. Φυσικά η βιαιότητα των αντιδράσεων ποικίλει κατά περίπτωση και συσχετίζεται με την συγκυρία. Όμως στα πεδία αυτά είναι πιθανό να αρχίσει η αναζήτηση νέων μοντέλων.
Ειδικά στην Ελλάδα που η θεσμική , πολιτική και επιχειρηματική αποσάθρωση είναι οφθαλμοφανής, τα περιθώρια της σύγκρουσης κράτους-πολιτών και πολιτών- πολιτικής είναι διευρυμένα. Στόχος θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι η συγκρότηση ενός νέου μοντέλου ανάκαμψης , κοινωνικής ισορροπίας και θεσμικής-πολιτικής επάρκειας. Εάν η Ελλάδα βρει μοντέλο ανάκαμψης και αναδιανομής πλούτου, τα πράγματα θα είναι σαφώς πιο εύκολα σε περιπτώσεις όπως της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και φυσικά της Ιταλίας.
Στην Ελλάδα θα συγκρουστούν δυο στρεβλές ενότητες. Η Κεφαλαιοκρατία των κρατικοδίαιτων, με την Λαοκρατία των επιδοτούμενων. Ο αυταρχισμός και η οργή αντίστοιχα, θα ξεπεράσουν τα εσκαμμένα, ακριβώς γιατί δεν λειτουργεί η θεσμική Δικαιοσύνη και η κομματική διεισδυτικότητα και επάρκεια.
Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης δεν μπορεί να προβλεφθεί. Η αφετηρία όμως της σύγκρουσης μπορεί να ορισθεί. Είναι η επόμενη εβδομάδα…
του Μενέλαου Τασιόπουλου από το newscode.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου