Τέλος εποχής για την ΓΣΕΕ

στο ΔιαΔίχτυ

Η ΚΡΙΣΗ ανέδειξε ένα ακόμα χαμένο: τον συνδικαλισμό της δεκαετίας του ΄80, του υπαρκτού δηλαδή συνδικαλισμού μας.

Οι δύο μεγάλες Συνομοσπονδίες η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αδυνατούν να διαχειριστούν την καταρράκωση των εργατικών
 δικαιωμάτων, αδυνατούν όμως και να εκφράσουν τις δυνάμεις της εργασίας είτε πρόκειται για τον ιδιωτικό είτε για τον δημόσιο τομέα. Η ώρα της αλλαγής όμως για τον συνδικαλισμό, δεν έχει έρθει, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πολιτική σκηνή.

Oι φωνές του Γιάννη Παναγόπουλου στις συνεδριάσεις της ΓΣΕΕ όπως και η μοναξιά του Σπύρου Παπασπύρου στην ΑΔΕΔΥ, δείχνουν απλώς την θλιβερή κατάντια ενός κρατικοδίαιτου και υποκριτικού συνδικαλισμού, ενός συνδικαλισμού που εκφράζει τους έχοντες μόνιμη εργασία στο κράτος (ή στις ΔΕΚΟ).

Απαίτηση των δυνάμεων της εργασίας μετά τον εμφύλιο ήταν να υπάρξει ένας ελεύθερος συνδικαλισμός. Αυτό έγινε πραγματικότητα στην 5ετία 1975-1980.

ΟΜΩΣ ΜΕΣΑ στην δεκαετία του 80, στην περίοδο της παντοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός. Η «νίκη» αυτού του συνδικαλισμού σφραγίστηκε με την συμμετοχή των εργαζομένων στα ΔΣ των ΔΕΚΟ. Οι συμμετέχοντες συνδικαλιστές στις διοικήσεις, δεν ήταν απλώς ελεγκτές ή παρατηρητές. Είχαν δικαίωμα υπογραφής, άρα λόγο ισχυρό στις αποφάσεις και μερίδιο στην εξουσία. Είχαν δικαίωμα στους διορισμούς , στην ανάδειξη της ιεραρχίας ακόμα και στην επιχειρησιακή πολιτική. Δεν είναι τυχαίο σήμερα που οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ φωνάζουν ότι οι επιχειρήσεις είναι δικές τους.

Για αρκετά χρόνια η νομοθεσία επεδίωξε να δώσει δικαιώματα και στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα. Ήταν τέτοια η βεβαιότητα για ευτυχισμένη πορεία, ώστε οι κορυφαίες συνδικαλιστικές παρατάξεις, το 1993, ατύπως, μοίρασαν την εξουσία, με την ΠΑΣΚΕ βεβαίως να έχει την μερίδα του λέοντος ακόμα και όταν η ΝΔ ηταν στην κυβέρνηση.

Η πραγματικότητα όμως της οικονομίας, ιδίως μετά το Μάαστριχτ και την ΟΝΕ ήταν παντελώς διαφορετική. Στην αληθινή ζωή (έξω απο την προστασία του δημοσίου) ήταν όλο και πιο άγρια.

Οι αποστάσεις μεγάλωσαν ανάμεσα σ αυτούς που εργάζονταν στον ιδιωτικό τομέα και σ αυτούς που συνέχιζαν να ζουν στην ζεστασιά της μονιμότητας. Γι αυτό αυξήθηκαν και οι πιέσεις για διορισμούς στο δημόσιο.

Τα αποκαλυπτήρια

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα, στην καθημερινή ζωή. Τα εργασιακά δικαιώματα δεν υπάρχουν όπως τα ξέραμε, παρά μόνο στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. (Μόνο που και αυτός τώρα καταρρέει). Η οικονομική πραγματικότητα ζητούσε εδώ και χρόνια νέες μορφές εργασίας, νέες σχέσεις μεταξύ εργαζομένων και επιχειρήσεων. Η αληθινή οικονομική ζωή απαίτησε και πέτυχε με άναρχο τρόπο τις νέες σχέσεις εργασίας, αδιαφορώντας για τους νόμους και τις διατάξεις. Για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες αυτή η αλήθεια δεν υπήρχε, δεν ήθελαν καν να ακούσουν γι αυτή και να την αντικρύσουν.

ΚΟΝΤΡΑ στην πραγματικότητα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, επεδίωξαν να προφυλάξουν στα χαρτιά , τα δικαιώματα που γνωρίζαμε μεταξύ 1975 και 1995. με αυτό τον τρόπο διασφάλισαν τις δικές τους εξουσίες και την παρουσία στα προεδρεία των συνδικάτων και των συνομοσπονδιών.

Δεν θέλησαν μάλιστα να αλλάξουν ούτε καν την οργανωτική δομή των σωματείων, αν και έβλεπαν ότι χιλιάδες εργαζόμενοι δεν έχουν πλέον σχέση με τα σωματεία.

Τώρα όμως την ώρα της καταστροφής και της αποκάλυψης της αλήθειας η μία μετά την άλλη οι συνδικαλιστικές-κομματικές παρατάξεις «βγάζουν την ουρά τους απέξω», σηκώνουν σημαίες αντίστασης κατά του Μνημονίου, σε μια ύστατη προσπάθεια να μην κατηγορηθούν για την προδοσία που έχει συντελεστεί σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας τα τελευταία 30 χρόνια.

Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) εδώ και καιρό έχοντας διαπιστώσει τα αδιέξοδα έχει διαχωρίσει τη θέση του, έχει ντε φάκτο διασπάσει την ΓΣΕΕ, κάτι που δεν κάνει και ντε γιούρε για να μην διασπάσει την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει συνδικαλιστικό κίνημα.

Σήμερα σε μια κίνηση απόγνωσης και η ΔΑΚΕ δηλώνει ότι φεύγει από την διοίκηση της ΓΣΕΕ, αφήνοντας μόνο του τον Γ. Παναγόπουλο να συμφωνήσει και να υπογράψει τον θάνατο ήλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Ο δυστυχής πρόεδρος της ΓΣΕΕ μπορεί και αυτός να παραιτηθεί μη αντέχοντας το βάρος του εγκλήματος.

Στην ΑΔΕΔΥ η αμηχανία είναι εμφανής σε όλους τους χώρους. Τα αποτελέσματα του πρόσφατου συνεδρίου έδειξαν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για αλλαγές και μεγάλες μετατοπίσεις αφού όλοι λίγο πολύ λένε τα ίδια πράγματα, αν και με διαφορετική ένταση σε ότι αφορά τη διαμαρτυρία. Μια βδομάδα μετά το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ δεν ξέρουμε ποιο είναι το μέλλον της διοίκησης και των διοικούντων επι 20 και πλέον έτη.

Το πρόβλημα ολων αυτών είναι ότι δεν εκφράζουν πλέον τις δυνάμεις της εργασίας. Ούτε καν των κρατικοδίαιτων εργαζομένων, που βλέπουν ότι η στιγμή απαιτεί κάτι άλλο. Ειδικά δε η ΓΣΕΕ δεν έχει καμία φερεγγυότητα να εκπροσωπήσει τους εργαζομένους που έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, δηλαδή τους πολλούς.

Όλοι αυτοί διαχειρίστηκαν την μοιρασιά μιας πίτας που δεν υπάρχει πλέον, αρα δεν είναι χρήσιμοι. Όλοι αυτοί αδυνατούν πέρα από τις φωνές και τις διαμαρτυρίες να μας πουν ποια μπορεί να είναι η νέα σχέση εργαζόμενου-επιχείρησης, ποια θα είναι η νέα ισορροπία ώστε και να μην χαθούν οι δουλειές και να μπορεί ο εργαζόμενος να ζήσει αξιοπρεπώς.

Το μόνο ίσως ελαφρυντικό του συνδικαλισμού είναι ότι αυτή την ώρα την κρίση δεν μπορεί να την διαχειριστεί ο συνδικαλισμός αλλά η πολιτική και οι πολιτικοί.

Μόνο που οι συγκεκριμένες ηγεσίες είναι μέρος της εξουσίας που μας έφερε εδώ, άρα αδυνατεί να ζητήσει από την πολιτική οτιδήποτε.

Οι Παναγόπουλοι και οι Παπασπύροι μπορούν απλώς να συμπορεύονται με τις κυβερνήσεις, δεν μπορούν να διεκδικούν.

Ο ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ στην ΓΣΕΕ όπως προέκυψε από το 34ο Συνέδριο τον Μάρτιο του 2010.

Για την 45μελη Διοίκηση - Γενικό Συμβούλιο και την 15μελή Εκτελεστική Επιτροπή

Ψήφισαν 480 έγκυρα 478, άκυρα 2. Πήραν :

- ΠΑΣΚΕ: 230 ψήφοι (228) - έδρες Δ.Σ: 22 (21) - γενικό συμβούλιο: 12 και - ελεγκτική επιτροπη:8

- ΔΑΚΕ: 118 ψήφοι (134) - έδρες Δ.Σ: 11 (12) - γενικό συμβούλιο: 6 και ελεγκτική επιτροπή: 4

- ΔΑΣ (ΠΑΜΕ): 100 ψήφοι (104) - έδρες Δ.Σ: 9 (9) - γενικό συμβούλιο: 5 και ελεγκτική επιτροπή: 3

- Αριστερή Πρωτοβουλία (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ): 29 ψήφοι (31) - έδρες Δ.Σ:3 (3) - γενικό συμβούλιο: 2 και ελεγκτική επιτροπή: 0

- ΠΣΕ 1 ψήφος

(σε παρένθεση τα αποτελέσματα του 33ου Συνεδρίου του 2007)

ΣΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ για την ανάδειξη νέου 85μελούς Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ.

Ψήφισαν 842 αντιπρόσωποι (από 816 το 2007) σε σύνολο 852 εγγεγραμμένων (από 826). Έγκυρα ψηφοδέλτια ήταν 839 (από 813). Πήραν:

- ΠΑΣΚ 376 ψήφοι και 38 έδρες (από 346 και 36).

- ΔΑΚΕ 236 ψήφοι και 24 έδρες (από 269 και 28).

- ΠΑΜΕ 96 ψήφοι και 10 έδρες (από 89 και 9).

- «Αριστερή Ενότητα» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) 84 ψήφους και 9 έδρες (από 72 και 8).

- «Παρεμβάσεις» 43 ψήφοι και 4 έδρες (από 34 και 4).

- «Ταξική Πορεία» πήρε 3 ψήφοι και καμία έδρα (το ίδιο).