ECONOMIST: Μάλλον επικίνδυνος ο κύριος Ολάντ - Αντιδράσεις στην Γαλλία

«Αντιγαλλικό και αντισοσιαλιστικό» χαρακτηρίζουν οι Γάλλοι σοσιαλιστές το βρετανικό περιοδικό Economist, το οποίο στο εξώφυλλό του χαρακτηρίζει τον υποψήφιο για την γαλλική προεδρία, Φρανσουά Ολάντ «μάλλον επικίνδυνο».

«Το Economist είναι γνωστό πως πριν και πάνω απ' όλα είναι αντι-γαλλικό και μετά αντι-σοσιαλιστικό», τόνισε ο βουλευτής μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό Europe 1 για το τελευταίο δημοσίευμα του περιοδικού με τίτλο «Ο μάλλον επικίνδυνος κύριος Ολάντ».

«Αν είχαμε μια ψήφο στις 6 Μαΐου θα την δίναμε στον Σαρκοζί, όχι για τα προτερήματά του, αλλά για να αποκλείσουμε τον Ολάντ», γράφει το περιοδικό.

Ο Μισέλ Σαπέν προτίμησε να αναφερθεί στους Financial Times που υπογράμμισαν την αναγκαιότητα να υπάρξει μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρώπη, όπως υποστηρίζει ο Ολάντ.

«Ορισμένοι περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στην Ευρώπη, να εκλεγεί ο Ολάντ για να υπάρξει πραγματική προώθηση της ανάπτυξης», είπε ο Σαπέν.

«Η γερμανική πλευρά αναλύει, σκέπτεται, εξετάζει πώς μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση του συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας για να ολοκληρωθεί» περιλαμβάνοντας και το σκέλος της ανάπτυξης, συμπλήρωσε ο σοσιαλιστής βουλευτής.

«Η Γερμανία είναι η πρώτη χώρα της Ευρώπης που έχει συμφέρον να υπάρξει ανάπτυξη», κατέληξε.

Τι γράφει ο Economist για τον Ολάντ

Η Γαλλία είναι το ήμισυ του γαλλογερμανικού «κινητήρα» της Ευρωζώνης, αλλά και η χώρα που ισορροπεί μεταξύ «φρόνιμου» Βορρά και «σπάταλου» Νότου, μεταξύ δανειστών και δανειζόμενων. Και είναι τόσο μεγάλη που αν αντιμετωπίσει πρόβλημα, θα τεθεί εν αμφιβόλω η ίδια η βιωσιμότητα του ευρώ, γράφει ο Economist.

Μία πιθανή επικράτηση του Φρανσουά Ολάντ στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της 6ης Μαΐου είναι, για το λόγο αυτό, ιδιαίτερα σημαντική, καθώς αναμένεται να «μαζέψει» σχεδόν το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς αλλά και ποσοστά του κεντρώου Μπαΐρου και της ακροδεξιάς Μαρίν Λε Πεν.

Κατά τον Economist, το πρόβλημα για το Σαρκοζί είναι ότι πολλοί Γάλλοι ψηφοφόροι φαίνεται να τον απεχθάντονται, ενώ ούτε η Λε Πεν ούτε ο Μπαϊρού αναμένεται να τον υποστηρίξουν, καθώς περιμένουν κέρδη από την ήττα του. Ετσι, εάν το debate της επόμενης εβδομάδας δεν αποτελέσει πανωλεθρία για τον Ολάντ, μπορεί να θεωρεί δεδομένη την προεδρία αλλά και την νίκη των Σοσιαλιστών στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο.

Με έναν Σοσιαλιστή πρόεδρο, τουλάχιστον ένα πράγμα θα γίνει σωστά στη Γαλλία, παραδέχεται ο Economist, καθώς ο Ολάντ αντιτίθεται στην σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία και την λιτότητα που στραγγαλίζει την Ευρωζώνη, την ώρα που προσπαθεί να ανακάμψει. Μόνο που θα γίνει για λάθος λόγους - και θα συνοδευτεί με τόσα άλλα λάθη, ώστε η ευημερία Γαλλίας και Ευρωζώνης να τεθεί σε κίνδυνο.

Η Γαλλία έχει μεγάλο και αυξανόμενο χρέος, ελλείμματα εδώ και 35 χρόνια, τράπεζες που χρειάζονται ανακεφαλαιοποίηση, επίμονη ανεργία και το μεγαλύτερο Δημόσιο στην Ευρωζώνη, που αντιστοιχεί στο 56% του ΑΕΠ της χώρας. Ο Ολάντ δεν φαίνεται να έχει απαντήσεις στα παραπάνω, την ώρα που οι γείτονές του προωθούν πραγματικές μεταρρυθμίσεις, Μιλάει συχνά για κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς να αναφέρεται στην δημιουργία πλούτου, υπόσχεται μείωση ελλείμματος με φόρους αντί μείωσης δαπανών. Υπόσχεται μεταξύ άλλων 60.000 νέες θέσεις στην Παιδεία, με 20 δισ. ευρώ σε βάθος πενταετίας, διογκώνοντας περαιτέρω το Δημόσιο.

Οι αισιόδοξοι προβάλουν το ρόλο του δίπλα στον Μιτεράν και τον Ζακ Ντελόρ, αλλά και στην ηγεσία του κόμματος επί πρωθυπουργίας Ζοσπέν, όταν εφαρμόστηκαν σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία. Αλλά ο Economist ανησυχεί επειδή ο Ολάντ «προβάλλει μία βαθιά αντι-επιχειρηματική στάση, δεσμεύεται από το απαρχαιωμένων δομών Σοσιαλιστικό Κόμμα και εξαρτάται από μία κοινή γνώμη που δεν έχει ακούσει ακόμη καμία απτή μεταρρυθμιστική πρόταση, ειδικά από τον ίδιο. Ολα αυτά, την ώρα που η Γαλλία βρίσκεται σε πολύ πιο επικίνδυνη θέση από την περίοδο 1981-1983, όταν ο Μιτεράν διεξήγαγε τα «σοσιαλιστικά του πειράματα». Αυτή τη φορά η αντίδραση των αγορών μπορεί να είναι βίαιη τόσο για την Γαλλία όσο και για τους γείτονές της.

Αντίθετα με τον Μόντι στην Ιταλία, ο Ολάντ δεν αντιτίθεται στον ρυθμό της δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά συνολικά στην μεταρρύθμιση, υπερασπιζόμενος το γαλλικό κοινωνικό μοντέλο με κάθε κόστος, είναι το «κατηγορώ» του Economist. Η πλήρης άρνηση καθιστά δύσκολο να πειστεί η Μέρκελ να ανεχθεί μία μικρή αύξηση του πληρωρισμού ή κάποιον τρόπο διαμοιρασμού του χρέους των χωρών σε όλη την Ευρωζώνη.

Η ρήξη στον γαλλογερμανικό άξονα θα αποτελέσει κρίσιμη αλλαγή, μετά την μικρή έστω δημοφιλία των τεχνοκρατών πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία και την ανάδειξη κυβερνήσεων που προωθούν μεταρρυθμίσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Με έναν στους τρεις Γάλλους να ψηφίζουν αντιμνημονιακά και την ακροδεξιά να ρίχνει την ολλανδική κυβέρνηση για να μην γίνουν περικοπές, αυτές οι τάσεις ήδη κερδίζουν έδαφος σε Ισπανία και Ιταλία, προειδοποιεί ο Economist.

Είναι πιθανό ο Ολάντ να γείρει την πλάστιγγα υπέρ της «λιγότερης λιτότητας», είτε απλώς να «τρομάξει» τους Γερμανούς, ώστε να αρχίσουν να πιέζουν αντίθετα για περισσότερες περικοπές. Σε κάθε περίπτωση, ένας Γάλλος πρόεδρος τόσο εχθρικός στις μεταρρυθμίσεις μπορεί να υπονομεύσει την θέληση της Ευρώπης να προωθήσει τις οδυνηρές μεταρρυθμίσεις που που χρειάζεται το ευρώ για να επιζήσει. Αυτό καθιστά τον Ολάντ έναν μάλλον επικίνδυνο άνθρωπο, καταλήγει.

Το ΕΘΝΟΣ