ο Περικλής ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ στην ΕΠΟΧΗ
Οι φονταμενταλιστές «δημοσιογράφοι» των κυρίαρχων ΜΜΕ ανακάλυψαν ένα νέο
προφήτη. Την αγία Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Όποιος τολμήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ
να ψελλίσει έστω και μια κουβέντα που να μην είναι προσευχή στην ΕΕ,
τότε καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερον.
Η Εθνική Ιερή Εξέταση έχει
ανάψει ήδη τις φωτιές για τα όργανα του Σατανά, που αυτή τη φορά έχει
πάρει τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είναι γνωστό, ο «εξαποδώ» αρέσκεται στη
μεταμφίεση. Στην προκειμένη περίπτωση κράτησε το αρχικό «Σ» και το
τελικό «Α». Και έτσι έχουμε «Σ» ΑΤΑΝ «Α». Είναι τυχαίο άραγε πως και
στις δύο λέξεις έχουν τον ίδιο αριθμό γραμμάτων;
Η βαθιά ψυχή της εθνικοφροσύνης, που βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της στο δοσιλογισμό (ας θυμηθούμε πως το «Ελεύθερο Βήμα» και τα «Αθηναϊκά Νέα» του ΔΟΛ καταδικάστηκαν για δοσιλογισμό και επανακυκλοφόρησαν ως «Βήμα» και «Νέα»), βρήκε πάλι αφορμή με τα μνημόνια να δώσει τα πάντα για να τηρήσει το συμβόλαιο του μισθοφόρου με την ελπίδα πως έτσι θα αυξήσει το μισθό της. Και έτσι μπήκαμε σε μια κατάσταση εκτροπής από τους όποιους δημοκρατικούς θεσμούς και δημοσιογραφικής δεοντολογίας, που θυμίζει προχουντική κατάσταση.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται πως το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απρίλη έγινε στο όνομα της ακυβερνησίας και του κομμουνιστικού κινδύνου. Και είναι αρκετοί εκείνοι, από τους ψηφοφόρους των κομμάτων της πρώην εξουσίας, που θέτουν το ερώτημα «πού βρίσκονται οι τίμιοι αξιωματικοί» είναι το επιχείρημά τους αφοπλιστικό: «Τι να την κάνω εγώ την ελευθερία και τη δημοκρατία, όταν δεν έχω δουλειά». Έτσι, η συμμορία της «Χρυσής Αυγής» έγινε θεσμικός παράγοντας. Πήρε παραπάνω ψήφους από την «ΔΗΜΑΡ – Φώτης Κουβέλης», που μέχρι χθες ήταν σύντροφός μας και ανήκαμε στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα (και οι απόψεις του Φώτη στη Βουλή δέσμευαν όλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως αυτή η κατάσταση ήταν και μια δική μας ήττα που καλύφθηκε στους καπνούς του 17%;
Διάβασα φλογερούς αναλυτές του εκλογικού αποτελέσματος που υποστήριζαν πως αυτό οφειλόταν στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα κινήματα και μια επιβράβευση της μαζικής του δουλειάς. Ανήκω σε κείνη την κατηγορία ανθρώπων «που ανοίγαμε δουλειές» (μειονότητες, δικαιώματα, πολιτισμός, αυτονομία κ.λπ.) Τον ΣΥΡΙΖΑ τον βλέπαμε μόνο στην τηλεόραση. Και απελπισμένα ψάχναμε στην «Αυγή» να δούμε αν είχε μπει ένα δικό μας δελτίο τύπου. Πολύ φοβάμαι πως αυτό το υψηλό ποσοστό το έδωσε η άδεια τσέπη. Οι ψηφοφόροι ήξεραν ποιοι του τα πήραν. Και αυτούς τιμώρησαν. Μα αυτό δε σημαίνει αυτομάτως πως άλλαξε και η πολιτική τους συνείδηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τα μέσα που διαθέτει δεν μπορεί να φτάσει και πολύ μακριά. Και ο πολύς κόσμος ξέρει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ παραποιημένες, όπως αυτές παρουσιάζονται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Με άλλα λόγια, ήταν η φτώχεια που οργάνωσε μαζικά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν ούτε η μαζική του δουλειά ούτε το εκλογικό του πρόγραμμα. Μπορεί να έπαιξαν και αυτά ένα ρόλο, αλλά ήταν μόνο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Γιατί η φτώχεια είναι κακός σύμβουλος. Στέλνει ακόμα και στην Άκρα Δεξιά.
Ας πάρουμε τη γοητευτική υπόθεση πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει πρώτο κόμμα και θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση. Αυτονομία δεν μπορεί να έχει, εκτός αν γίνει ένα θαύμα που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Ποιοι θα είναι οι σύμμαχοι; Το ΚΚΕ αποκλείεται. Μένουν ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ίσως αποστάτες από τα άλλα κόμματα. Μια κυβέρνηση με τέτοια σύνθεση θα μπορέσει να ανατρέψει το μνημόνιο; Ή θα είναι απλά η εξουσία για την εξουσία; Χρειάζεται ένα επεξεργασμένο πρόγραμμα για την άμεση καταπολέμηση της φτώχειας, που θα μπει σε εφαρμογή από τις 18 του Ιούνη. Αλλά αυτό θα γίνει αποδεκτό από την τρόικα, που είναι ο πραγματικός αφέντης αυτής της χώρας; Κατά την άποψή μου όχι. Και αν ακόμα σχηματιστεί μια τέτοια κυβέρνηση, δεν θα την αφήσουν να ζήσει. Θα την πολεμήσουν με όλα τα μέσα.
Υπάρχει και ένα δεύτερο σενάριο. Να σχηματιστεί κυβέρνηση «Παπαδήμου II», αυτή τη φορά με αντιμνημονιακή ρητορική, σαν αυτή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που οι πιθανοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξουν μια τέτοια λύση. Σε μια τέτοια κατάσταση, η πολιτική θα μεταφερθεί στους δρόμους με απρόβλεπτες συνέπειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι προετοιμασμένος για όλα. Και εδώ είναι το πρόβλημα που μας καίει όλους. Πόσο καλά προετοιμασμένοι είμαστε για μια τέτοια ρήξη; Και ποια είναι τα εναλλακτικά σχέδια;
Όπως και να έρθουν τα πράγματα, ένα είναι το σίγουρο. Ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, συμβαίνει και στην Ευρώπη. Οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» της TV, με τα καλογυαλισμένα «λουστρινένια» πρόσωπα, μας θέτουν εκβιαστικά διλήμματα με το «ευρώ ή δραχμή». Από τις 27 χώρες της ΕΕ οι 17 είναι στην ευρωζώνη. Η Αγγλία, η Σουηδία έχουν κρατήσει τα εθνικά τους νομίσματα. Είναι λιγότερο ευρωπαϊκές χώρες γι’ αυτό; Η Νορβηγία που έχει το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στον κόσμο δεν είναι στην ΕΕ. Παύει να είναι Ευρώπη; Η ίδια η ΕΕ είναι μια ολοκληρωμένη ένωση κρατών κατά την αντιστοιχία των ΗΠΑ; Ή απλά τα ισχυρότερα κράτη επιβάλλουν την πολιτική τους στα ασθενέστερα και τα μετατρέπουν σε αποικίες; Μια ενδεχόμενη αλλαγή πολιτικής στην Ελλάδα μπορεί να σήμαινε και μια άλλη πολιτική στην ΕΕ. Και μην ξεχνάμε οι εκλογές στις 17 Ιούνη γίνονται μέσα στην Ευρώπη και σίγουρα θα παίξουν το ρόλο τους. Δεν είναι τυχαίο πως η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών ΜΜΕ. Και αυτό αποδεικνύει ότι τους αφορά άμεσα.
Και κάτι τελευταίο. Ο Χίτλερ είχε αναθέσει σ’ έναν νεαρό ταλαντούχο οικονομολόγο, ονόματι Έρχαρντ, να επεξεργαστεί ένα οικονομικό πρόγραμμα, για τη δική του ενωμένη – κατακτημένη Ευρώπη. Σε αυτή την Ευρώπη κυριαρχούσαν τα γερμανικά συμφέροντα. Ο Έρχαρντ έγινε μετέπειτα καγκελάριος της Γερμανίας και πρωτοστάτησε για τη δημιουργία της τότε ΕΟΚ. Αντίθετα, ο Σπινέλι, που επί Μουσολίνι ήταν εξόριστος σ’ ένα ξερονήσι, είχε επεξεργαστεί στην καρδιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ένα σχέδιο για μια ενωμένη Ευρώπη που θα ξεπερνούσε τα όρια «Κράτους – Έθνους». Είχε μελετήσει καλά την ευρωπαϊκή εμπειρία. Από τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μετά, στην Ευρώπη υπήρξαν συνέχεια πόλεμοι. Και όλοι είχαν τον ίδιο σκοπό. Ποια δύναμη θα υποτάξει όλες τις άλλες. Τώρα δεν χρειάζονται πόλεμοι. Τη δουλειά αυτή την έχουν αναλάβει οι τράπεζες.
Η βαθιά ψυχή της εθνικοφροσύνης, που βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της στο δοσιλογισμό (ας θυμηθούμε πως το «Ελεύθερο Βήμα» και τα «Αθηναϊκά Νέα» του ΔΟΛ καταδικάστηκαν για δοσιλογισμό και επανακυκλοφόρησαν ως «Βήμα» και «Νέα»), βρήκε πάλι αφορμή με τα μνημόνια να δώσει τα πάντα για να τηρήσει το συμβόλαιο του μισθοφόρου με την ελπίδα πως έτσι θα αυξήσει το μισθό της. Και έτσι μπήκαμε σε μια κατάσταση εκτροπής από τους όποιους δημοκρατικούς θεσμούς και δημοσιογραφικής δεοντολογίας, που θυμίζει προχουντική κατάσταση.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται πως το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απρίλη έγινε στο όνομα της ακυβερνησίας και του κομμουνιστικού κινδύνου. Και είναι αρκετοί εκείνοι, από τους ψηφοφόρους των κομμάτων της πρώην εξουσίας, που θέτουν το ερώτημα «πού βρίσκονται οι τίμιοι αξιωματικοί» είναι το επιχείρημά τους αφοπλιστικό: «Τι να την κάνω εγώ την ελευθερία και τη δημοκρατία, όταν δεν έχω δουλειά». Έτσι, η συμμορία της «Χρυσής Αυγής» έγινε θεσμικός παράγοντας. Πήρε παραπάνω ψήφους από την «ΔΗΜΑΡ – Φώτης Κουβέλης», που μέχρι χθες ήταν σύντροφός μας και ανήκαμε στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα (και οι απόψεις του Φώτη στη Βουλή δέσμευαν όλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως αυτή η κατάσταση ήταν και μια δική μας ήττα που καλύφθηκε στους καπνούς του 17%;
Διάβασα φλογερούς αναλυτές του εκλογικού αποτελέσματος που υποστήριζαν πως αυτό οφειλόταν στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα κινήματα και μια επιβράβευση της μαζικής του δουλειάς. Ανήκω σε κείνη την κατηγορία ανθρώπων «που ανοίγαμε δουλειές» (μειονότητες, δικαιώματα, πολιτισμός, αυτονομία κ.λπ.) Τον ΣΥΡΙΖΑ τον βλέπαμε μόνο στην τηλεόραση. Και απελπισμένα ψάχναμε στην «Αυγή» να δούμε αν είχε μπει ένα δικό μας δελτίο τύπου. Πολύ φοβάμαι πως αυτό το υψηλό ποσοστό το έδωσε η άδεια τσέπη. Οι ψηφοφόροι ήξεραν ποιοι του τα πήραν. Και αυτούς τιμώρησαν. Μα αυτό δε σημαίνει αυτομάτως πως άλλαξε και η πολιτική τους συνείδηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τα μέσα που διαθέτει δεν μπορεί να φτάσει και πολύ μακριά. Και ο πολύς κόσμος ξέρει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ παραποιημένες, όπως αυτές παρουσιάζονται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Με άλλα λόγια, ήταν η φτώχεια που οργάνωσε μαζικά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν ούτε η μαζική του δουλειά ούτε το εκλογικό του πρόγραμμα. Μπορεί να έπαιξαν και αυτά ένα ρόλο, αλλά ήταν μόνο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Γιατί η φτώχεια είναι κακός σύμβουλος. Στέλνει ακόμα και στην Άκρα Δεξιά.
Ας πάρουμε τη γοητευτική υπόθεση πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει πρώτο κόμμα και θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση. Αυτονομία δεν μπορεί να έχει, εκτός αν γίνει ένα θαύμα που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Ποιοι θα είναι οι σύμμαχοι; Το ΚΚΕ αποκλείεται. Μένουν ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ίσως αποστάτες από τα άλλα κόμματα. Μια κυβέρνηση με τέτοια σύνθεση θα μπορέσει να ανατρέψει το μνημόνιο; Ή θα είναι απλά η εξουσία για την εξουσία; Χρειάζεται ένα επεξεργασμένο πρόγραμμα για την άμεση καταπολέμηση της φτώχειας, που θα μπει σε εφαρμογή από τις 18 του Ιούνη. Αλλά αυτό θα γίνει αποδεκτό από την τρόικα, που είναι ο πραγματικός αφέντης αυτής της χώρας; Κατά την άποψή μου όχι. Και αν ακόμα σχηματιστεί μια τέτοια κυβέρνηση, δεν θα την αφήσουν να ζήσει. Θα την πολεμήσουν με όλα τα μέσα.
Υπάρχει και ένα δεύτερο σενάριο. Να σχηματιστεί κυβέρνηση «Παπαδήμου II», αυτή τη φορά με αντιμνημονιακή ρητορική, σαν αυτή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που οι πιθανοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξουν μια τέτοια λύση. Σε μια τέτοια κατάσταση, η πολιτική θα μεταφερθεί στους δρόμους με απρόβλεπτες συνέπειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι προετοιμασμένος για όλα. Και εδώ είναι το πρόβλημα που μας καίει όλους. Πόσο καλά προετοιμασμένοι είμαστε για μια τέτοια ρήξη; Και ποια είναι τα εναλλακτικά σχέδια;
Όπως και να έρθουν τα πράγματα, ένα είναι το σίγουρο. Ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, συμβαίνει και στην Ευρώπη. Οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» της TV, με τα καλογυαλισμένα «λουστρινένια» πρόσωπα, μας θέτουν εκβιαστικά διλήμματα με το «ευρώ ή δραχμή». Από τις 27 χώρες της ΕΕ οι 17 είναι στην ευρωζώνη. Η Αγγλία, η Σουηδία έχουν κρατήσει τα εθνικά τους νομίσματα. Είναι λιγότερο ευρωπαϊκές χώρες γι’ αυτό; Η Νορβηγία που έχει το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στον κόσμο δεν είναι στην ΕΕ. Παύει να είναι Ευρώπη; Η ίδια η ΕΕ είναι μια ολοκληρωμένη ένωση κρατών κατά την αντιστοιχία των ΗΠΑ; Ή απλά τα ισχυρότερα κράτη επιβάλλουν την πολιτική τους στα ασθενέστερα και τα μετατρέπουν σε αποικίες; Μια ενδεχόμενη αλλαγή πολιτικής στην Ελλάδα μπορεί να σήμαινε και μια άλλη πολιτική στην ΕΕ. Και μην ξεχνάμε οι εκλογές στις 17 Ιούνη γίνονται μέσα στην Ευρώπη και σίγουρα θα παίξουν το ρόλο τους. Δεν είναι τυχαίο πως η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών ΜΜΕ. Και αυτό αποδεικνύει ότι τους αφορά άμεσα.
Και κάτι τελευταίο. Ο Χίτλερ είχε αναθέσει σ’ έναν νεαρό ταλαντούχο οικονομολόγο, ονόματι Έρχαρντ, να επεξεργαστεί ένα οικονομικό πρόγραμμα, για τη δική του ενωμένη – κατακτημένη Ευρώπη. Σε αυτή την Ευρώπη κυριαρχούσαν τα γερμανικά συμφέροντα. Ο Έρχαρντ έγινε μετέπειτα καγκελάριος της Γερμανίας και πρωτοστάτησε για τη δημιουργία της τότε ΕΟΚ. Αντίθετα, ο Σπινέλι, που επί Μουσολίνι ήταν εξόριστος σ’ ένα ξερονήσι, είχε επεξεργαστεί στην καρδιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ένα σχέδιο για μια ενωμένη Ευρώπη που θα ξεπερνούσε τα όρια «Κράτους – Έθνους». Είχε μελετήσει καλά την ευρωπαϊκή εμπειρία. Από τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μετά, στην Ευρώπη υπήρξαν συνέχεια πόλεμοι. Και όλοι είχαν τον ίδιο σκοπό. Ποια δύναμη θα υποτάξει όλες τις άλλες. Τώρα δεν χρειάζονται πόλεμοι. Τη δουλειά αυτή την έχουν αναλάβει οι τράπεζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου