Όλες οι συζητήσεις που αφορούν στις μεταρρυθμίσεις και τη θωράκιση του τραπεζικού τομέα, μετά το κραχ του 2007-2008, τόσο σε παγκόσμιο, όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, βασίζονται σε δύο αρχές.
Πρώτον ότι διασφαλίζονται οι καταθέσεις των πολιτών μέχρι κάποιο όριο, για την ΕΕ το όριο αυτό είναι τα 100.000 ευρώ.
Δεύτερον όλα τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα που δανείζουν χρήματα στις τράπεζες, αγοράζοντας τα ομόλογά τους, θα πρέπει να επωμιστούν το οικονομικό βάρος, σε περίπτωση που οι τράπεζες χρειάζονται οικονομική στήριξη.
Η λογική πίσω από αυτό είναι απλή: Οι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί θα πρέπει να είναι αρκετά διορατικοί και ενημερωμένοι, ώστε να είναι σε θέση να αξιολογήσουν το ρίσκο του να δανείζουν χρήματα σε μια τράπεζα. Για αυτό το λόγο πρέπει να τιμωρούνται σε περίπτωση που οι εκτιμήσεις τους πέσουν έξω. Άλλωστε κανένας από τους απλούς πολίτες που καταθέτουν τα χρήματά τους στις τράπεζες δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν οι συγκεκριμένες τράπεζες «τζογάρουν» με τις οικονομίες τους.
Η λογική λέει ότι οι μεγαλοπενδυτές που αγοράζουν ομόλογα θα ασκούν πιέσεις στις τράπεζες να μην παίρνουν αλόγιστα ρίσκα και οι καταθέτες θα είναι ήσυχοι ότι τα χρήματά τους είναι ασφαλή, ώστε να μην αναγκαστούν να τα αποσύρουν άρον – άρον, όπως είχαν κάνει οι πελάτες της βρετανικής κτηματικής τράπεζας Northern Rock το 2007.
Αυτό που για πολλούς είναι σοκαριστικό σε ότι αφορά στο πακέτο διάσωσης της Κύπρου είναι ότι τόσο η Ευρωζώνη, όσο και το ΔΝΤ έχουν καταπατήσει αυτές τις δύο αρχές. Οι καταθέτες καλούνται να πληρώσουν μεγαλύτερο τίμημα σε σχέση με τους ομολογιούχους.
Γιατί όμως συνέβη αυτό. Σύμφωνα με αναλυτές, η γερμανική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη ότι η διάσωση της Κύπρου δεν πρέπει να εκληφθεί από τους Γερμανούς φορολογούμενους ως διάσωση των χρημάτων που ξεπλένουν οι Ρώσοι στο νησί. Ωστόσο, μια απόφαση που μπορεί να έχει την έγκριση του Γερμανικού Κοινοβουλίου, δημιουργεί παράπλευρες απώλειες στην αξιοπιστία των ρυθμιστικών αρχών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ.
Το πακέτο διάσωσης της Κύπρου πάει πίσω όλες τις προσπάθειες και τους κανονισμούς που ισχύουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ώστε οι τράπεζες να αντέχουν στην κρίση και αυτό δημιουργεί προηγούμενο για τις χώρες της Ευρωζώνης που οι τράπεζες τους είναι αδύναμες.
Πρώτον ότι διασφαλίζονται οι καταθέσεις των πολιτών μέχρι κάποιο όριο, για την ΕΕ το όριο αυτό είναι τα 100.000 ευρώ.
Δεύτερον όλα τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα που δανείζουν χρήματα στις τράπεζες, αγοράζοντας τα ομόλογά τους, θα πρέπει να επωμιστούν το οικονομικό βάρος, σε περίπτωση που οι τράπεζες χρειάζονται οικονομική στήριξη.
Η λογική πίσω από αυτό είναι απλή: Οι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί θα πρέπει να είναι αρκετά διορατικοί και ενημερωμένοι, ώστε να είναι σε θέση να αξιολογήσουν το ρίσκο του να δανείζουν χρήματα σε μια τράπεζα. Για αυτό το λόγο πρέπει να τιμωρούνται σε περίπτωση που οι εκτιμήσεις τους πέσουν έξω. Άλλωστε κανένας από τους απλούς πολίτες που καταθέτουν τα χρήματά τους στις τράπεζες δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν οι συγκεκριμένες τράπεζες «τζογάρουν» με τις οικονομίες τους.
Η λογική λέει ότι οι μεγαλοπενδυτές που αγοράζουν ομόλογα θα ασκούν πιέσεις στις τράπεζες να μην παίρνουν αλόγιστα ρίσκα και οι καταθέτες θα είναι ήσυχοι ότι τα χρήματά τους είναι ασφαλή, ώστε να μην αναγκαστούν να τα αποσύρουν άρον – άρον, όπως είχαν κάνει οι πελάτες της βρετανικής κτηματικής τράπεζας Northern Rock το 2007.
Αυτό που για πολλούς είναι σοκαριστικό σε ότι αφορά στο πακέτο διάσωσης της Κύπρου είναι ότι τόσο η Ευρωζώνη, όσο και το ΔΝΤ έχουν καταπατήσει αυτές τις δύο αρχές. Οι καταθέτες καλούνται να πληρώσουν μεγαλύτερο τίμημα σε σχέση με τους ομολογιούχους.
Γιατί όμως συνέβη αυτό. Σύμφωνα με αναλυτές, η γερμανική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη ότι η διάσωση της Κύπρου δεν πρέπει να εκληφθεί από τους Γερμανούς φορολογούμενους ως διάσωση των χρημάτων που ξεπλένουν οι Ρώσοι στο νησί. Ωστόσο, μια απόφαση που μπορεί να έχει την έγκριση του Γερμανικού Κοινοβουλίου, δημιουργεί παράπλευρες απώλειες στην αξιοπιστία των ρυθμιστικών αρχών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ.
Το πακέτο διάσωσης της Κύπρου πάει πίσω όλες τις προσπάθειες και τους κανονισμούς που ισχύουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ώστε οι τράπεζες να αντέχουν στην κρίση και αυτό δημιουργεί προηγούμενο για τις χώρες της Ευρωζώνης που οι τράπεζες τους είναι αδύναμες.
