Η πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την πορεία του ελληνικού προγράμματος ομολογεί με συγκαλυμμένο τρόπο ότι αυτό δεν αποσκοπούσε στη διάσωση της χώρας μας, αλλά στην επίρριψη των συνεπειών της χρεοκοπίας στους ώμους των ανυπαίτιων φορολογούμενων πολιτών και τη διάσωση των υπαίτιων πολιτικών και τραπεζιτών.
Από την άνοιξη του 2010 έως τον Φεβρουάριο του 2012, η Ελλάδα δανειζόταν από ξένα κράτη και το ΔΝΤ για να αποπληρώνει στο ακέραιο ιδιώτες κατόχους ομολόγων κατά τη λήξη των τελευταίων, ενώ πολλοί από αυτούς έσπευδαν να τα εκποιήσουν νωρίτερα στη δευτερογενή αγορά, σε τιμές πολύ κατώτερες της ονομαστικής τους αξίας.
Το έγκλημα αυτό σε βάρος της χώρας συντελέσθηκε προκειμένου να διασωθούν οι ξένες τράπεζες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα.
Και όταν τελικά οι ξένοι «προστάτες» συναίνεσαν για την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (PSI), τη σχεδίασαν έτσι ώστε να μη μειωθεί καθόλου το βάρος του χρέους, αφού η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών περιλήφθηκε στο τελευταίο, ενώ εξαιρέθηκε ο «επίσημος» τομέας.
Η βιωσιμότητα του χρέους και συνολικά η αφήγηση της «ιστορίας επιτυχίας» του προγράμματος είναι ψεύδος. Οσο παρατείνεται το ψεύδος αυτό, ούτε ανάκαμψη πρόκειται να δούμε ούτε έξοδο από την κρίση.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να θέσει τους δανειστές αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους για το θέατρο του παραλόγου που παίζεται την τελευταία τριετία και να αξιώσει ρεαλιστική λύση. Βασικό στοιχείο της είναι η ουσιώδης απομείωση του κεφαλαίου του χρέους προς την Ευρωζώνη, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ (όπως π.χ. απομειώθηκε και το γερμανικό χρέος με τη συμφωνία του Λονδίνου το 1953), ώστε το υπόλοιπο να καταστεί βιώσιμο και να δρομολογηθεί η ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας.
Οσοι περιμένουν ότι με την πολιτική της ευπειθούς συμμόρφωσης στις επιταγές των δανειστών θα «συγκινήσουν» τους τελευταίους, ώστε να μας ελεήσουν και να προβούν στην απομείωση με δική τους πρωτοβουλία, βρίσκονται εκτός πραγματικότητας.
Η ανόρθωση δεν περνάει μέσα από την υποταγή, αλλά μέσα από την αντίσταση και τη διεκδίκηση.
Από την άνοιξη του 2010 έως τον Φεβρουάριο του 2012, η Ελλάδα δανειζόταν από ξένα κράτη και το ΔΝΤ για να αποπληρώνει στο ακέραιο ιδιώτες κατόχους ομολόγων κατά τη λήξη των τελευταίων, ενώ πολλοί από αυτούς έσπευδαν να τα εκποιήσουν νωρίτερα στη δευτερογενή αγορά, σε τιμές πολύ κατώτερες της ονομαστικής τους αξίας.
Το έγκλημα αυτό σε βάρος της χώρας συντελέσθηκε προκειμένου να διασωθούν οι ξένες τράπεζες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα.
Και όταν τελικά οι ξένοι «προστάτες» συναίνεσαν για την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (PSI), τη σχεδίασαν έτσι ώστε να μη μειωθεί καθόλου το βάρος του χρέους, αφού η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών περιλήφθηκε στο τελευταίο, ενώ εξαιρέθηκε ο «επίσημος» τομέας.
Η βιωσιμότητα του χρέους και συνολικά η αφήγηση της «ιστορίας επιτυχίας» του προγράμματος είναι ψεύδος. Οσο παρατείνεται το ψεύδος αυτό, ούτε ανάκαμψη πρόκειται να δούμε ούτε έξοδο από την κρίση.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να θέσει τους δανειστές αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους για το θέατρο του παραλόγου που παίζεται την τελευταία τριετία και να αξιώσει ρεαλιστική λύση. Βασικό στοιχείο της είναι η ουσιώδης απομείωση του κεφαλαίου του χρέους προς την Ευρωζώνη, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ (όπως π.χ. απομειώθηκε και το γερμανικό χρέος με τη συμφωνία του Λονδίνου το 1953), ώστε το υπόλοιπο να καταστεί βιώσιμο και να δρομολογηθεί η ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας.
Οσοι περιμένουν ότι με την πολιτική της ευπειθούς συμμόρφωσης στις επιταγές των δανειστών θα «συγκινήσουν» τους τελευταίους, ώστε να μας ελεήσουν και να προβούν στην απομείωση με δική τους πρωτοβουλία, βρίσκονται εκτός πραγματικότητας.
Η ανόρθωση δεν περνάει μέσα από την υποταγή, αλλά μέσα από την αντίσταση και τη διεκδίκηση.
του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ
