Οι νεοφιλελεύθερες εμμονές και το θράσος του Κωστή Χατζηδάκη

Δέσποινα Σπανού, ν/σ για Εργασιακά, Κωστής Χατζηδάκης,

Σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο αρμόδιος υπουργός Χατζηδάκης προσπαθούν να ανατρέψουν τους οποίους μηχανισμούς προστασίας υπάρχουν, που είναι τα ίδια τα συνδικάτα, οι συλλογικές συμβάσεις και οι δημοκρατικές διαδικασίες στα συνδικάτα.

της Δέσποινας Σπανού*

Οι αντιλήψεις του υπουργού Εργασίας είναι γνωστές, ακόμη και η προκλητική όσο και ακραία κιτς αισθητική του, με την οποία προβάλλει το έργο του. Χαρακτηριστική η γελοία ανάρτηση με την τούρτα γενεθλίων του, στην οποία απεικόνιζε τους οργανισμούς, που κυριολεκτικά είχε ξεπουλήσει!

Στην περίπτωση όμως του νομοσχεδίου για τα εργασιακά ξεπέρασε τον μέχρι τώρα εαυτό του. Όχι μόνο περιλαμβάνει ρυθμίσεις , που ανατρέπουν εργασιακά δικαιώματα εκατό και πλέον χρόνων αλλά έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι η ψήφιση και η εφαρμογή τους είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων!!!

Η πρώτη φράση του όμως στην παρουσίαση του νομοσχεδίου ανατρέπει τους ισχυρισμούς του. 

Συγκεκριμένα είπε:

«Αν δεν υπάρχουν επιχειρήσεις, δεν θα υπάρχουν και εργαζόμενοι!. Δηλαδή οι εργαζόμενοι δεν παράγουν τον πλούτο, πρέπει να είναι ευτυχείς και ευγνώμονες στους επιχειρηματίες και μόνο επειδή εργάζονται με όποιες συνθήκες και όποιους όρους!»

Τα μέτρα τα οποία προτείνει ανατρέπουν όλες τις κατακτήσεις αλλά και προσπαθούν να παγιώσουν αυτήν την επιλογή διασπώντας την ενότητα των εργαζομένων και αυτό είναι το πιο σημαντικό από αυτά που εισάγει ο κ. Χατζηδάκης.

Υποστηρίζει ότι οι παλιότερες κατακτήσεις είναι παρωχημένες στην νέα εποχή, κατακτήσεις δηλαδή όπως το ωράριο και το πενθήμερο στον Ιδιωτικό και στον Δημόσιο Τομέα που εφαρμόστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες από τις κυβερνήσεις Κων. Καραμανλή, Ράλλη και Ανδρέα Παπανδρέου

Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας όμως άρχισε από το 1990 και μετά και νόμος 1892/1990 Μητσοτάκη, Σημίτη νόμος 2874/2000 και Γεωργίου Παπανδρέου νόμος 3863/2010.

Είχε δηλ. γίνει προσπάθεια απορρύθμισης και ανατροπής εργασιακών δικαιωμάτων, δεν ολοκληρώθηκαν όμως λόγω της δέσμευσης ότι όποιες αλλαγές στην διευθέτηση του ωραρίου απαιτούσαν συμφωνία εργοδότη συνδικάτων.

Τα συνδικάτα, με όποια προβλήματα κι αν υπήρχαν στην λειτουργία τους υπήρξαν αρνητικά στην αποδοχή τέτοιων ρυθμίσεων, με αποτέλεσμα παρά τις μνημονιακές πολιτικές και τα προβλήματα στην εργασία να μην έχει επιτευχθεί η πλήρης απορρύθμιση.

Σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο αρμόδιος υπουργός Χατζηδάκης προσπαθούν να ανατρέψουν τους οποίους μηχανισμούς προστασίας υπάρχουν, που είναι τα ίδια τα συνδικάτα, οι συλλογικές συμβάσεις και οι δημοκρατικές διαδικασίες στα συνδικάτα.

Το νομοσχέδιο προωθεί τις ενώσεις προσώπων αντί των συνδικάτων, τις ατομικές συμβάσεις και την ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Ο κ. Χατζηδάκης έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι ο εργαζόμενος μόνος του μπορεί να διαπραγματευτεί με τον εργοδότη και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του.

Αν είναι δυνατόν!!!

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι συλλογικές συμβάσεις παρείχαν προστασία με δεδομένο ότι όλοι μαζί οι εργαζόμενοι διαπραγματεύονταν με τον εργοδότη, τώρα η αρμοδιότητα αυτή είναι μόνο στον εργοδότη ο οποίος μπορεί να εξαναγκάζει τον εργαζόμενο να παραιτείται οποιουδήποτε δικαιώματος κάτω από το φόβο της απόλυσης.

Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν 1.200.000 επισήμως καταγεγραμμένοι άνεργοι και η ανεργία φτάνει το 25,5%. Είναι δυνατόν κάτω από αυτές τις συνθήκες ένας εργαζόμενος να μπορεί να υπερασπιστεί μόνος τον εαυτό του απέναντι στον εργοδότη;

Η ενότητα των εργαζομένων είναι το μόνο όπλο και αυτό θέλει να καταργήσει ο κ. Χατζηδάκης.

Το δεύτερο σημαντικό που προσπαθεί να κάνει είναι η υπονόμευση των δημοκρατικών διαδικασιών στην λήψη αποφάσεων στα συνδικάτα αφού προβλέπει την ηλεκτρονική ψηφοφορία και ακυρώνει την συλλογική διαδικασία στην οποία αναπτύσσεται πλούτος απόψεων. Προβλέπει την ηλεκτρονική για να μπορεί ο εργοδότης στον Ιδιωτικό Τομέα ή η Διοίκηση στο Δημόσιο να ελέγχει το αποτέλεσμα των διαδικασιών.

Οι αλλαγές αυτές σκοπό έχουν να παγιώσουν την εργασιακή ζούγκλα και να προωθήσουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, (δεν υπάρχουν κοινωνίες υπάρχουν άτομα είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ) αυτό προσπαθεί να προωθήσει και ο υπουργός για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του ΣΕΒ και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Μετά το ξεπούλημα μεγάλων Οργανισμών του Δημοσίου για το οποίο καυχιέται προσπαθεί να καταργήσει εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες.

Να μας πάει έναν αιώνα πίσω!

Η απάντηση είναι οι ενωτικοί αγώνες των ίδιων των εργαζομένων.

Δέσποινα Σπανού είναι πρ. Αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Στέλεχος Της Λαϊκής Ενότητας

Δεν υπάρχουν σχόλια

Δημοσίευση σχολίου