Ανάπτυξη 0,5% το Γ' τρίμηνο του 2016 σε σχέση με το προηγούμενο κατέγραψε η Eurostat

Σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2015, το ΑΕΠ στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 1,5%, στην Ευρωζώνη κατά 1,6% και στην «ΕΕ των 28» κατά 1,8%...

 

Ανάπτυξη 0,5% κατέγραψε η ελληνική οικονομία το τρίτο τρίμηνο του 2016, σε σχέση με το προηγούμενο, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

Το ίδιο τρίμηνο, το ΑΕΠ στην Ευρωζώνη αυξήθηκε κατά 0,3% και στην «ΕΕ των 28» αυξήθηκε κατά 0,4%.

Σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2015, το ΑΕΠ στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 1,5%, στην Ευρωζώνη κατά 1,6% και στην «ΕΕ των 28» κατά 1,8%.

Τα κράτη μέλη που κατέγραψαν τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην ΕΕ το τρίτο τρίμηνο του 2016, έναντι του προηγούμενου, είναι η Βουλγαρία και η Πορτογαλία (0,8%), και η Κύπρος, η Ισπανία, η Ολλανδία και η Σλοβακία (0,7%). Σε κανένα κράτος μέλος δεν καταγράφηκε ύφεση.

Εναλλάσσονται το παλιό με το παλιότερο

Eφτά χρόνια τώρα, η ελλαδική κοινωνία δίνει την εικόνα τζογαδόρου, που με ψυχοπαθολογική (αυτοκαταστροφική) εμμονή ποντάρει εναλλακτικά στους ίδιους συνεχώς αριθμούς της ρουλέτας, μέχρις ολοκληρωτικής καταστροφής. Kαι η εύκολη δικαιολογία του πεισμωμένου ψηφοφόρου είναι ότι δεν επιλέγει, τιμωρεί...

του Χρήστου Γιανναρά*

Οι δημοσκοπήσεις, αν μπορεί να τις εμπιστευθεί κανείς, δίνουν προβάδισμα εκπληκτικό στη N.Δ. έναντι του κυβερνώντος ΣYPIZA – συντριπτική διαφορά. Tο γεγονός βεβαιώνει αμείωτη την παθογένεια της ελλαδικής κοινωνίας.

Γιατί η προτίμηση της N.Δ., ύστερα από την παταγώδη (της ντροπής) αποτυχία του ΣYPIZA, βεβαιώνει κοινωνική παθογένεια; Διότι, μόλις πριν από ένα χρόνο (Σεπτ. 2015), με τα ίδια ψυχολογικά αντανακλαστικά, δηλαδή με καταφανή πολιτική ακρισία, οι ίδιοι ψηφοφόροι είχαν υπερψηφίσει τον ΣYPIZA, μόνο για να τιμωρήσουν την παταγώδη (της ντροπής) αποτυχία της N.Δ. (θυμηθείτε την υπόθεση Mπαλτάκου, τη νοσηρή και ευτελή καυχησιολογία Σαμαρά κ.ά.π.). Tο 2012, με τα ίδια ψυχολογικά και μόνο αντανακλαστικά, είχε υπερψηφιστεί η N.Δ., για να εκδικηθούν οι ψηφοφόροι την ιλαροτραγωδία της διακυβέρνησης από τον ολίγιστο ΓAΠ, την αμαχητί είσοδο της χώρας στη θανατερή περιπέτεια των «μνημονίων». Tον δε ανεκδιήγητο ΓAΠ είχε εκλέξει ο λαός το 2009, κορυφώνοντας την αυτοκτονική του ακρισία, μόνο για να εκδικηθεί την εξοργιστική παχυδερμική ραστώνη Kαραμανλή του βραχέος.

Eφτά χρόνια τώρα, η ελλαδική κοινωνία δίνει την εικόνα τζογαδόρου, που με ψυχοπαθολογική (αυτοκαταστροφική) εμμονή ποντάρει εναλλακτικά στους ίδιους συνεχώς αριθμούς της ρουλέτας, μέχρις ολοκληρωτικής καταστροφής. Kαι η εύκολη δικαιολογία του πεισμωμένου ψηφοφόρου είναι ότι δεν επιλέγει, τιμωρεί. ΄H ότι δεν έχει άλλη επιλογή μέσα από το υπάρχον κομματικό φάσμα – παραβλέποντας την αποχή, ισχυρότατο μοχλό για ριζικές αλλαγές στο φάσμα.

Eτσι, η σισύφεια μετάβαση από τη Σκύλλα στη Xάρυβδη, η προσχώρηση στη Σκύλλα για να τιμωρηθεί η Xάρυβδη και «τούμπαλιν», συνεχίζεται – κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι ένα ακόμη βήμα εγγύτερα προς τον ιστορικό αφανισμό των Eλλήνων. Για «μεταλλαγή τυράννων» μιλούσε ο Παπαδιαμάντης πριν από 124 κιόλας χρόνια, αλλά οι τύραννοι εξασφαλίζουν πάντοτε (συνταγματικά) την ατιμωρησία τους και έχουν επιπλέον προνοήσει να εξαγοράζουν χυδαιότατα τους δικαστές: Oι δικαστικοί είναι οι μόνοι λειτουργοί του κράτους, που αποφασίζουν από μόνοι τους το ύψος των αποδοχών τους!

O πολίτης θέλει να τιμωρήσει τους ετσιθελικά αυτενταγμένους στη σφαίρα της ατιμωρησίας πολιτικούς, να τους τιμωρήσει με τη μόνη εξουσία που διαθέτει: την ψήφο του. Aν οι δικαστικοί είχαν αυτεπαγγέλτως παρέμβει, έστω και μόνο για να καταγγείλουν πατριδοκτόνα κακουργήματα των πολιτικών (όπως ο εξωφρενικός υπερδανεισμός της χώρας για χάρη του πελατειακού - κομματικού κράτους) ίσως η ψήφος των πολιτών να ελευθερωνόταν από την τιμωρητική λογική «το ένα σαΐνι να φάει το άλλο». Nα υπηρετούσε η ψήφος περισσότερο νηφάλιες επιλογές.

Aν οι δημοσκοπήσεις τελικά δικαιωθούν, υπάρχουν κάποιες πιθανότητες (όχι βεβαιότητες) ότι η διαχείριση των οικονομικών από τη N.Δ. θα είναι καλύτερη από αυτήν του ΣYPIZA. Aλλά θα είναι και πάλι μια διαχειριστική πολιτική – δεν διαφαίνεται ούτε ίχνος ετοιμότητας, στο κόμμα της N.Δ., για ουσιαστικές μεταρρυθμιστικές τομές, όσοι εκπροσωπούν αυτό το κόμμα δημόσια είναι ολοφάνερο ότι έχουν νοο-τροπία και παγιωμένους εθισμούς «παίκτη» και μόνο: Tους ενδιαφέρει (ή νομοτελειακά τους συνεπαίρνει) το παιχνίδι της εξουσίας, το πώς θα κατισχύσουν του αντιπάλου, τίποτε άλλο. H κοινωνία και τα προβλήματά της τους αφήνουν (χωρίς να το θέλουν ή να το καταλαβαίνουν) παντελώς αδιάφορους.

Γι’ αυτό και, καλύτερη ή χειρότερη, η διαχειριστική πολιτική πραγματώνεται σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από την κοινωνική ανάγκη και προσδοκία, ασκείται η πολιτική ερήμην της κοινωνίας αφού το πολιτικό παιχνίδι είναι αυτοσκοπός. Oταν λέμε στους επαγγελματίες της εξουσίας ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από «όραμα», όχι από ταλαντούχους λογιστές, νομίζουν ότι μιλάμε για φανφαρώνικες ηθικολογίες. Mοιάζει να μην καταλαβαίνουν πια ότι ακόμα και η οικονομική ανάπτυξη είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, συνάρτηση της οργάνωσης του σχολείου και της λειτουργίας των MME.

Tο «όραμα» λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε, δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ιδεολόγημα. Tο ιδεολόγημα είναι συνταγή, το όραμα είναι στόχος. Oραμα π.χ. για τον Eλληνα σήμερα είναι να ξαναπιστέψει στον εαυτό του, να πάψει να ντρέπεται για το κράτος του, για τη διεθνή γελοιοποίηση του ιστορικού του ονόματος. Nα βρίσκει χαρά στην καθημερινότητά του, ποιότητα ζωής έστω και χωρίς ευμάρεια. Nα είναι υπούργημα, κοινωνική προσφορά η δημοσιοϋπαλληλία, να είναι καύχημα δημιουργίας και συναρπαστική αναζήτηση πρωτοτυπίας η γεωργική ή κτηνοτροφική παραγωγή, να είναι περιπέτεια για ταλαντούχους ο επιχειρηματικός ανταγωνισμός.

Tέτοιοι στόχοι συνιστούν το «όραμα». Kαι η πραγμάτωσή του δεν είναι συνάρτηση συνταγών, αλλά πολιτικού ταλέντου. H δαιμονική ευφυΐα του Aνδρέα Παπανδρέου κατέδειξε ότι ένα διαφορετικό κοινωνικό «κλίμα», η αλλαγή νοο-τροπίας, τελικά και ένας ριζικός «κοινωνικός μετασχηματισμός» μπορούν να γεννηθούν με κάποια ευρηματικά τεχνάσματα λεκτικά ή και ενδυματολογικά: H απουσία γραβάτας λ.χ. ή το «ζιβάγκο» να γίνονται στοιχεία ταυτότητας (που πολύ κολακεύει) του «αντικονφορμιστή» και «προοδευτικού» πολίτη. H φράση «εδικαιούτο ο κ. τάδε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια», αρκούσε για να εμπεδώσει στις συνειδήσεις σαν αυτονόητη την κλοπή του κοινωνικού χρήματος, αρκεί να υπάρχει «πλαφόν». H άλλη διαβόητη φράση «Tσοβόλα δώσ’ τα όλα», επίσης αρκούσε για να υποβάλει τη βεβαιότητα ότι στο δημόσιο ταμείο κάποιο πλεόνασμα υπάρχει πάντοτε που μπορούν να το διεκδικήσουν τα συνδικαλισμένα συμφέροντα.

Aντίστοιχα ευρήματα θα μπορούσαν, μέσα σε μέρες, να αλλάξουν το κοινωνικό «κλίμα» σε αντίθετη προς τον παπανδρεϊκό αμοραλισμό. Φανταστείτε, για παράδειγμα: Nα αποκλειόταν η παρουσία και δραστηριοποίηση κομματικών νεολαιών στα πανεπιστήμια. Nα εφαρμόζονταν οι συνταγματικές προϋποθέσεις συνδικαλισμού των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. H αναγνώριση των προϋποθέσεων βουλευτικής ασυλίας να κρίνεται από το «Συμβούλιο της Eπικρατείας» και όχι από τη Bουλή. Oι εκφωνητές, παρουσιαστές και ανταποκριτές της κρατικής τηλεόρασης να φορούν οπωσδήποτε γραβάτα (όπως οι αρεοπαγίτες τήβεννο) και να μιλάνε μεταξύ τους «στον πληθυντικό».

Tέτοιες λεπτομέρειες αλλάζουν το «κλίμα» σε μια κοινωνία, σηματοδοτούν το διαφορετικό στην άσκηση της εξουσίας. Mια κυβέρνηση που θα εξήγγελε αρχαία ελληνικά από το Δημοτικό κιόλας σχολειό, σαν παιχνίδι όχι σαν «μάθημα», θα είχε καθορίσει το επαναστατικό της προφίλ εναργέστερα από κάθε άλλη προγραμματική ρητορεία.

Tο σημερινό κομματικό φάσμα αποκλείει το ριζοσπαστικά καινούργιο. Στην εξουσία εναλλάσσονται το παλιό με το παλιότερο, το χιλιοφθαρμένο με το σάπιο.

 ____________________________________________________

* Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης (Παρίσι). Δίδαξε Φιλοσοφία, Πολιτιστική Διπλωματία και Συγκριτική Οντολογία σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ελλάδας.

Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

Πολυτεχνείο - 43 χρόνια μετά : Τα οράματα δεν ξεπουλιούνται

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιοι πρωταγωνιστές της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου έπαιξαν και παίζουν αρνητικό ρόλο στην πολιτική σκηνή κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, υπάρχουν βεβαίως και πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους για μια θέση και αγωνίζονται ακόμα για την εκπλήρωση των ονείρων που είχαν για την κοινωνία και τον τόπο…

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Σε λίγα 24ώρα συμπληρώνονται 43 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο , η οποία διέλυσε το φόβο και την απογοήτευση που είχε κυριαρχήσει και σκόρπισε την καταχνιά συμβάλλοντας καταλυτικά στην πτώση της 7χρονης δικτατορίας. Μισό περίπου αιώνα μετά οι εξελίξεις σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο είναι άκρως αρνητικές και βρίσκονται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που οραματίστηκαν οι φοιτητές . Τα ιδανικά τους , ωστόσο , παραμένουν, νομίζω, επίκαιρα και ο αγώνας τους ζητά επιτακτικά δικαίωση, παρά την αρνητική συγκυρία και παρά την κακοποίηση που δέχτηκαν.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιοι πρωταγωνιστές της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου συνέβαλαν σε αυτό. Έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην πολιτική σκηνή κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, διοίκησαν, ανέβηκαν σε αξιώματα, αγάπησαν την εξουσία και τη δημοσιότητα, πήραν σημαντικές για τον τόπο αποφάσεις, ψήφισαν μνημόνια και ξεπούλησαν τη χώρα. Υπάρχουν βεβαίως και πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους για μια θέση και αγωνίζονται ακόμα για την εκπλήρωση των ονείρων που είχαν για την κοινωνία και τον τόπο. 43 χρόνια μετά οι μουσάτοι φοιτητές έγιναν ψαρομάλληδες και πέρασαν τα 60. Είναι άδικο να ταυτίσουμε την ιδιοτελή συμπεριφορά συγκεκριμένων προσώπων με μια γενιά και τα ιδεώδη της. Πρέπει να γίνει σαφές ότι οι άνθρωποι ξεπουλιούνται, τα οράματα, όμως, όχι.

Σήμερα η χώρα μας έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους και βρίσκεται αλυσοδεμένη από το ευρώ και τα μνημόνια. Το χάσμα πλουσίων-φτωχών έχει διευρυνθεί, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας είναι κάτω από το όριο όχι της φτώχειας, αλλά της εξαθλίωσης, η ανεργία καλπάζει , κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν από την εποχή της γαλλικής επανάστασης χάθηκαν και τα δημόσια αγαθά της υγείας και της παιδείας είναι τα πρώτα θύματα μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι αποφάσεις του λαού, ακόμη και όταν λαμβάνονται με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, δε γίνονται σεβαστές, απειλούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, το κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε υπηρέτη και φερέφωνο των δανειστών και κάποιοι πανηγυρίζουν στις στάχτες μιας καμένης πατρίδας. Σε τέτοιες συνθήκες το σύνθημα για «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» όχι μόνο είναι επίκαιρο, αλλά πρέπει να ξαναγίνει κυρίαρχο αίτημα της κοινωνίας.

Ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον το οποίοι χαρακτηρίζεται από συντηρητική στροφή και παρατηρείται άνοδος των ποσοστών των ναζιστικών , φασιστικών και εθνικιστικών κομμάτων. Η εκλογή του ακροδεξιού Τραμπ στις ΗΠΑ εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε τσιράκι της Γερμανίας και ταυτόχρονα ταμπουρώνεται στα εθνικά κράτη υψώνοντας τείχη και φράχτες για να μην μολυνθεί από τον «προσφυγικό ιό». Δείχνει το απάνθρωπο και ξενοφοβικό της πρόσωπο την ίδια στιγμή που παιδιά σαν τον Αϊλάν πνίγονται στα νερά της Μεσογείου. Η δημοκρατία στη Γηραιά Ήπειρο στραπατσάρεται και οι εκβιασμοί και οι απειλές είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι αγορές και η παγκοσμιοποίηση επιβάλλουν τη θέληση τους , η εκμετάλλευση των ανίσχυρων κρατών από τα ισχυρά είναι νόμος και οι πόλεμοι, η προσφυγιά και οι επεμβάσεις αυξάνονται. Σε έναν τέτοιο κόσμο τα αιτήματα των φοιτητών του Νοέμβρη για ήττα του ιμπεριαλισμού, για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη , για αυτοδιάθεση των λαών , για προκοπή και εθνική ανεξαρτησία δεν είναι απλά διαχρονικά, αλλά βρίσκονται σε πρώτη προτεραιότητα.

Τα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου μπορεί κάποια στιγμή να υποχώρησαν και να βρέθηκαν στο περιθώριο. Κάποιοι προσπάθησαν να τα οικειοποιηθούν και άλλοι να μας πείσουν ότι δικαιώθηκαν. Η αλήθεια , εντούτοις, είναι ότι παραμένουν ανεκπλήρωτα. Σήμερα στη μουγκή και θλιμμένη εποχή μας μοιάζουν έτοιμα να εμπνεύσουν ξανά πλατιά στρώματα , τους εργαζόμενους , τους άνεργους, τους απελπισμένους, τους πολίτες που πονάνε ετούτον τον τόπο, την κοινωνία και τις συλλογικές της εκφράσεις και να οδηγήσουν σε νίκη και σε αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των πολλών.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Γενς Στόλτενμπεργκ, Γ.Γ. του ΝΑΤΟ: «Σε αυτούς τους αβέβαιους καιρούς χρειαζόμαστε ισχυρή αμερικανική ηγεσία».

Μήνυμα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ότι δεν υπάρχει επιλογή να προχωρήσουν η κάθε μία μόνη της στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας, έστειλε ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ...

O Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ,  Γενς Στόλτενμπεργκ, προειδοποίησε τον νεοεκλεγή πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, για την αποκοπή των δεσμών με την στρατιωτική συμμαχία και μια απομονωμένη αμυντική πολιτική της Ουάσιγκτον.

«Αντιμετωπίζουμε τις μεγαλύτερες εδώ και μια γενιά προκλήσεις για την ασφάλειά μας. Δεν είναι καιρός να αμφισβητούμε την αξία της σύμπραξης ανάμεσα στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες», έγραψε σε άρθρο του ο πρώην πρωθυπουργός στην νορβηγική εφημερίδα Observer, χθες Κυριακή.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ο Τραμπ άφησε να εννοηθεί για το ΝΑΤΟ ότι οι ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν να προστατεύσουν τα άλλα μέλη της συμμαχίας αν δεν συμβάλλουν ισότιμα στις στρατιωτικές δαπάνες.

Ο Γενς Στόλτενμπεργκ δήλωσε ότι  «η Δύση αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη πρόκληση για την ασφάλεια της, προσθέτοντας ότι όλοι οι Αμερικανοί ηγέτες αναγνώριζαν πάντα το στρατηγικό συμφέρον των ΗΠΑ σε μια σταθερή και ασφαλή Ευρώπη».

Οι ΥΠΕΞ της Ε.Ε. συνεδριάζουν μετά την νίκη του Ντόναλντ Τραμπ - Η παρέμβαση Ν. Κοτζιά

Προβληματισμένοι οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συναντήθηκαν χθες Κυριακή για να εκτιμήσουν την κατάσταση και τις συνέπειες της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ  ως πρόεδρου των ΗΠΑ, υπογραμμίζοντας την αβεβαιότητα για τους πιο στενούς συμμάχους της Αμερικής για θέματα ευρέος φάσματος, όπως το Ιράν, τη Ρωσία και την κλιματική αλλαγή..

 

Είναι σαφές ότι ο Ντόναλντ Τραμπ  θα αντιστρέψει πολλές από τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα, αλλά η έκταση και οι λεπτομέρειες παραμένουν ασαφείς μετά από μια εκστρατεία που χαρακτηρίζεται από διακηρύξεις και μερικές φορές αντιφατικές δηλώσεις από Τραμπ και τους συμμάχους του. 

Ο Ντόναλντ Τραμπ  έχει επίσης έχει θέση εν αμφιβόλω την αναγκαιότητα του ΝΑΤΟ, την Δυτική στρατιωτική συμμαχία που έχει τελευταία εντείνει την  παρουσία της σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με την αντιπαλότητα που τις χαρακτηρίζει με τη Ρωσία.

Ρήγμα στην ΕΕ

'Οπως μεταδίδει, το newsroom ΔΟΛ, νέο ρήγμα καταγράφεται στους κόλπους της ΕΕ, αυτή τη φορά για το ζήτημα της αντιμετώπισης της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Το ζήτημα συζητείται σε έκτακτη συνεδρίαση των υπουργών Εξωτερικών των «28», από την οποία αποφάσισαν να απουσιάσουν η Βρετανία και η Γαλλία.

Την έκτακτη συνεδρίαση συγκάλεσε η Φεντερίκα Μογκερίνι, προκειμένου να εξεταστεί η στάση της ΕΕ απέναντι στον Τραμπ και να συζητηθεί το μέλλον των σχέσεων της ΕΕ με τις ΗΠΑ, μετά την εκλογή του. Το άτυπο δείπνο πραγματοποιείται το βράδυ της Κυριακής, ενώ τη Δευτέρα είναι προγραμματισμένο συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ.

Αν και οι υπουργοί Εξωτερικών Βρετανίας και Γαλλίας πρόκειται να συμμετάσχουν κανονικά στη συνεδρίαση της Δευτέρας, δεν μετέβησαν στις Βρυξέλλες για την έκτακτη συνεδρίαση με αντικείμενο τον Τραμπ.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του βρετανού υπουργού Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, δεν υπάρχει ανάγκη για αυτήν την συνεδρίαση. «Ελήφθη μια δημοκρατική απόφαση, υπάρχει η μεταβατική περίοδος και θα εργαστούμε με την νυν και την μελλοντική κυβέρνηση για να εξασφαλίσουμε το καλύτερο αποτέλεσμα για την Βρετανία» τόνισε.

Παράλληλα, το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων μετέδωσε ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ζαν Μαρκ Ερό απουσιάζει από την έκτακτη συνεδρίαση των ΥΠΕΞ της ΕΕ, για «λόγους ατζέντας».

Σύμφωνα με εκπρόσωπο του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών ο Αρό έχει προγραμματισμένη «μια πολύ σημαντική συνάντηση» τη Δευτέρα στο Παρίσι, με τον Αντόνιο Γκουτιέρες, ο οποίος πρόκειται να αναλάβει ΓΓ του ΟΗΕ.

Σύμφωνα, δε, με το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών, η συνάντηση της Κυριακής δεν είναι «δείπνο κρίσης». Η ίδια πηγή σημειώνει: «Ας σταματήσουμε να μιλάμε για σύγχυση, δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος είναι ταραγμένος. Δεν είναι μια ευκαιρία για την Ευρώπη να αναδιοργανωθεί;»

Στο έκτακτο δείπνο της Κυριακής, η Γαλλία και η Βρετανία επρόκειτο να εκπροσωπηθούν από τους πρέσβεις τους στις Βρυξέλλες.

Οι θέσεις του εληνικού ΥΠΕΞ, οι δηλώσεις Νίκου Κοτζιά

Την ανάγκη επίδειξης σεβασμού στο εκλογικό αποτέλεσμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, τόνισε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, κατά τη χθεσινοβραδινή έκτακτη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών που είχε συγκαλέσει η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής Ασφάλειας Φεντερίκα Μογκερίνι, με θέμα το μέλλον των σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στην προεδρία της χώρας.

Στη συζήτηση, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ, εκφράστηκε έντονος προβληματισμός από αρκετές πλευρές, ενώ διερευνήθηκαν οι αλλαγές που μπορεί να φέρει η εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ, σε θέματα των ευρω-ατλαντικών σχέσεων και σε ζητήματα που ενδιαφέρουν ιδιαίτερα την Ευρώπη, όπως η υλοποίηση των συμφωνιών για το Ιράν και την κλιματική αλλαγή.

Ο κ. Κοτζιάς είπε στους ομολόγους του ότι πρέπει να επιδειχθεί σεβασμός, ανεξάρτητα από το πως εκτιμά ο καθένας το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς κοινό μέλημα όλων πρέπει να είναι να γίνουν κατανοητές οι θέσεις της Ευρώπης και να συνεχιστεί η συνεργασία ΗΠΑ- ΕΕ

«Πρέπει να κατανοηθεί» δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών «ότι η εκλογή του Τραμπ δεν ήταν κάτι τυχαίο, αλλά ήταν αποτέλεσμα μεγάλων δομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και που θα αντιμετωπίσει ή αντιμετωπίζει ήδη η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως είναι η συμπίεση του εισοδήματος των μεσαίων στρωμάτων, η αδυναμία έκφρασης των εργατικών στρωμάτων, η αίσθηση μεγάλου τμήματος των πολιτών ότι είναι εγκαταλελειμμένοι και ότι είναι οι ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης».

«Κατά συνέπεια» πρόσθεσε «δομικά προβλήματα που συνδέονται με την εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού και των πολιτικών λιτότητας οδηγούν σε αλλαγές πολιτικής και, εκεί που υπάρχει, η αριστερά τους δίνει μια κατεύθυνση που παραμένει και διεθνιστική και φιλοευρωπαϊκή. Σε άλλες χώρες που δεν υπάρχει η αριστερά αυτά τα αιτήματα βρίσκουν έκφραση σε αποδιεθνοποιημένες αντιλήψεις ή και αντιευρωπαϊκές.

«Επίσης» επισήμανε ο κ. Κοτζιάς «υπάρχει μεγάλο τμήμα του αμερικανικού πληθυσμού που θεωρεί ότι ο ηγετικός ρόλος που παίζει η Αμερική στη διεθνή πολιτική είναι πάρα πολύ ακριβός και δεν μπορεί η Αμερική να επωμίζεται μόνη της μέσα σ' αυτές τις συνθήκες τα έξοδα αυτά». Τέλος, ο υπουργός Εξωτερικών εκτίμησε ότι -κατά τη γνώμη του- η επόμενη αμερικανική διακυβέρνηση θα ενδιαφέρεται πιο πολύ για την οικονομία. Με βάση αυτό το κριτήριο πιθανόν να δει λιγότερο εχθρικά τη Ρωσία και ν' αντιμετωπίσει ενδεχομένως προβλήματα στις οικονομικές της σχέσεις με την Κίνα.

ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ, Ομπάμα και Ιμπεριαλισμός

Η ατζέντα της επίσκεψης αφορά καταρχήν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, σε συνεργασία με ΕΕ και ΝΑΤΟ, στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Ευρώπης, την ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Καθώς οι πολεμικές συγκρούσεις σε Συρία και Ιράκ έχουν ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή των ΗΠΑ...

 

 

 του Γιώργου Κρεασίδη στο ΠΡΙΝ

Μήνυμα ισχύος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και απαίτηση συμπόρευσης στους σχεδιασμούς του είναι η επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα και διαβάζεται σε συνδυασμό με τη μετάβασή του, στη συνέχεια, στο Βερολίνο. Ο απερχόμενος πια πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έρχεται σαν συνταξιούχος τουρίστας. Ήδη στις πρώτες του δηλώσεις μετά την εκλογή του Τραμπ, τόνισε «είμαστε όλοι στην ίδια ομάδα, είμαστε πρώτα από όλα Αμερικάνοι και πατριώτες». Θα ήταν αφέλεια, λοιπόν, να πίστευε κανείς ότι φέρνει ανατροπή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς η νίκη του Τραμπ την περασμένη βδομάδα και η ήττα της Κλίντον και των Δημοκρατικών του Ομπάμα.

Η ατζέντα της επίσκεψης αφορά καταρχήν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, σε συνεργασία με ΕΕ και ΝΑΤΟ, στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Ευρώπης, την ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Καθώς οι πολεμικές συγκρούσεις σε Συρία και Ιράκ έχουν ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή των ΗΠΑ, από την Ελλάδα ζητείται ο ρόλος του «καλού στρατιώτη» σαν χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που «φιλοξενεί» την αμερικανονατοϊκή βάση στη Σούδα και όχι μόνο.

Παράλληλα, υπάρχει και το Κυπριακό όπου δρομολογείται λύση σε βάρος του κυπριακού λαού, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, αλλά και της ειρήνης στην περιοχή. Λύση με στοιχεία ταυτότητας σαν και αυτά του αλήστου μνήμης Σχεδίου Ανάν, ώστε με την παραμονή των ξένων βάσεων και στρατών, μαζί με των κατοχικών στρατευμάτων, να διασφαλιστεί ο έλεγχος και η αξιοποίηση της στρατηγικής θέσης της Κύπρου από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Βασικό θέμα για τις ΗΠΑ είναι και οι εξελίξεις που αφορούν τους αγωγούς αερίου στην ευρύτερη περιοχή και συνολικά οι ενεργειακές πηγές, σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά της συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ αλλά και Αιγύπτου, την οποία προωθούν. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν τον ουσιαστικό έλεγχο στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών και φυσικά τη δεσπόζουσα θέση των αμερικανικών πολυεθνικών.

Η περίφημη υποστήριξη, που διαφημίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για το θέμα του χρέους, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια επικοινωνιακή προσπάθεια για να αμβλυνθεί η ολοκληρωτική αποδοχή των απαιτήσεων των δανειστών με το επαίσχυντο Τρίτο Μνημόνιο. Εξάλλου, οι δηλώσεις παραγόντων του ΔΝΤ, που ελέγχεται από τις ΗΠΑ, για το χρέος γίνονται εκ του ασφαλούς και για λόγους δημοσίων σχέσεων, καθώς το χρέος αφορά τις χώρες της ΕΕ. Όμως, και επί της ουσίας, το ΔΝΤ μαζί με ΕΕ και ΕΚΤ, σαν Τρόικα ή «θεσμοί», απαιτούν αυστηρή εφαρμογή των αστικών αναδιαρθρώσεων, των μνημονιακών μέτρων και επιπλέον θυσίες γιατί, όπως είναι φυσικό, οι προβλέψεις για τους οικονομικούς δείκτες, το πρωτογενές πλεόνασμα κ.λπ., δεν βγαίνουν. Την Πέμπτη μάλιστα ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζέρι Ράις, ξεκαθάρισε ότι δεν βάζει σαν προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στην ελληνική υπόθεση την εφαρμογή μέτρων ρύθμισης του χρέους, αλλά την περιγραφή τους(!), στηρίζοντας ουσιαστικά τη γραμμή της Γερμανίας και της ΕΕ για το θέμα.

Η παρουσία στο επιτελείο του Ντόναλντ Τραμπ και στις λίστες των υποψήφιων υπουργών ατόμων που είναι πρώην στελέχη της Γκόλντμαν Σακς, παράγοντες που είναι υπέρμαχοι της συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ή βρίσκονται κοντά στις πολυεθνικές πετρελαίου, δείχνει τα στοιχεία «συνέχειας του κράτους» στο αμερικάνικο πολιτικό σύστημα, μαζί με τον απατηλό αντισυστημικό χαρακτήρα της υποψηφιότητας Τραμπ.

Είναι, λοιπόν, πολιτική απάτη πρώτου μεγέθους και δείγμα ολοκληρωτικής ταύτισης με τις επιλογές των ιμπεριαλιστών η προσπάθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας είτε να εμφανίσει την επίσκεψη Ομπάμα σαν εθιμοτυπική, είτε ακόμα περισσότερο σαν δείγμα σταθερότητας και αναβαθμισμένου ρόλου της Ελλάδας. Είναι κατάπτυστοι οι αρθρογράφοι και οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ που υπερασπίζονται τέτοιες αθλιότητες, προτείνοντας μάλιστα τη μη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις ενάντια στην έλευση Ομπάμα.

Βέβαια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η πρεσβεία των ΗΠΑ δεν μένουν απλά στην προσπάθεια απαξίωσης των κινητοποιήσεων. Ήδη 300 Αμερικάνοι πράκτορες της CIA έχουν «πιάσει δουλειά», ενώ για την Τρίτη επιστρατεύονται στην Αθήνα 3.000 αστυνομικοί για να διαμορφωθεί κλίμα τρομοκράτησης με σαφή στόχο οι διαδηλώσεις να είναι άμαζες. Από κοντά και τα σενάρια «αναθέρμανσης της τρομοκρατίας», με διάφορα παπαγαλάκια να εμπλέκουν και τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού σε αυτά.

Την Τρίτη 15 Νοέμβρη, στις 5 μ.μ. από το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου καλούν σε πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία η Σύσκεψη Αγώνα που κάλεσε η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ο Συντονισμός για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, συλλογικοτήτων και δεκάδες ακόμα μαζικοί φορείς. Την κινητοποίηση στηρίζουν με κοινό κάλεσμα οι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΛΑΕ, ΑΡΚ, Σύλλογος «Γ. Κορδάτος» και Ξεκίνημα, ενώ στην κινητοποίηση καλούν επίσης και άλλες οργανώσεις της μαχόμενης Αριστεράς. Αντίστοιχα, η ΕΕΔΥΕ καλεί στην Ομόνοια στις 6.30 π.μ. Στη Θεσσαλονίκη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί μαζί με άλλες αριστερές οργανώσεις και φορείς στην Καμάρα στις 6 μμ.