Κορονοϊός, 9/1: 800 νέα κρούσματα, 32 θάνατοι, 362 διασωληνωμένοι

Τα κρούσματα σήμερα (9/1) είναι 800 σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ. Στους 32 οι νέοι θάνατοι το τελευταίο 24ωρο, ενώ 362 είναι οι ασθενείς με COVID-19 που νοσηλεύονται διασωληνωμένοι στα νοσοκομεία.

Στη δημοσιότητα έδωσε ο ΕΟΔΥ τα στοιχεία για την εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα, το τελευταίο 24ωρο.

Στην Αττική τα νέα κρούσματα είναι 290 και στη Θεσσαλονίκη 92.

Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση: «Σήμερα ανακοινώνουμε 800 νέα κρούσματα της λοίμωξης του νέου κορονοϊού (COVID-19), εκ των οποίων 11 εντοπίστηκαν κατόπιν ελέγχων στις πύλες εισόδου της χώρας. Ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων ανέρχεται στα 144293, εκ των οποίων 52.2% άνδρες. Κατά την ιχνηλάτηση βρέθηκε ότι 5598 (3.9%) θεωρούνται σχετιζόμενα με ταξίδι από το εξωτερικό και 43583 (30.2%) είναι σχετιζόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα.

362 άτομα νοσηλεύονται διασωληνωμένοι. Η διάμεση ηλικία τους είναι 68 ετών. 250 (69.1%) εκ των διασωληνομένων είναι άνδρες. To 85.4%, των διασωληνωμένων, έχει υποκείμενο νόσημα ή είναι ηλικιωμένοι 70 ετών και άνω.954 ασθενείς έχουν εξέλθει από τις ΜΕΘ από την αρχή της πανδημίας.

Τέλος, έχουμε 32 νέους θανάτους από τη νόσο COVID-19, φθάνοντας τους 5227 θανάτους συνολικά στη χώρα, εκ των οποίων 3087 (59.1%) άνδρες. Η διάμεση ηλικία των θανόντων συμπολιτών μας ήταν τα 79 έτη και το 95.5% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω».

Η γεωγραφική κατανομή των νέων 800 κρουσμάτων

Η κατανομή των 800 κρουσμάτων covid-19 που ανακοίνωσε σήμερα ο ΕΟΔΥ έχει ως εξής:

• 29 κρούσματα στην ΠΕ Ανατολικής Αττικής
• 32 κρούσματα στην ΠΕ Βόρειου Τομέα Αθηνών
• 40 κρούσματα στην ΠΕ Δυτικού Τομέα Αθηνών
• 38 κρούσματα στην ΠΕ Δυτικής Αττικής
• 78 κρούσματα στην ΠΕ Κεντρικού Τομέα Αθηνών
• 23 κρούσματα στην ΠΕ Νότιου Τομέα Αθηνών
• 50 κρούσματα στην Π.Ε Πειραιώς
• 92 κρούσματα στην Π.Ε. Θεσσαλονίκης
• 8 κρούσματα στην Π.Ε. Αιτωλοακαρνανίας
• 11 κρούσματα στην Π.Ε. Αργολίδας
• 47 κρούσματα στην Π.Ε. Αχαΐας
• 11 κρούσματα στην Π.Ε. Βοιωτίας
• 1 κρούσμα στην Π.Ε Γρεβενών
• 4 κρούσματα στην Π.Ε Δράμας
• 20 κρούσματα στην Π.Ε. Έβρου
• 11 κρούσματα στην Π.Ε. Εύβοιας
• 19 κρούσματα στην Π.Ε. Ημαθίας
• 3 κρούσματα στην Π.Ε Ηρακλείου
• 6 κρούσματα στην Π.Ε Ιωαννίνων
• 8 κρούσματα στην Π.Ε Καβάλας
• 4 κρούσματα στην Π.Ε. Καλύμνου
• 8 κρούσματα στην Π.Ε. Καρδίτσας
• 10 κρούσματα στην Π.Ε. Κιλκίς
• 17 κρούσματα στην Π.Ε Κοζάνης
• 6 κρούσματα στην Π.Ε.Κορινθίας
• 3 κρούσματα στην Π.Ε. Λακωνίας
• 28 κρούσματα στην Π.Ε. Λάρισας
• 1 κρούσμα στην Π.Ε Λασιθίου
• 14 κρούσματα στην Π.Ε. Λέσβου
• 11 κρούσματα στην Π.Ε. Μαγνησίας
• 4 κρούσματα στην Π.Ε. Μεσσηνίας
• 1 κρουσμα στην ΠΕ Νάξου
• 11 κρούσματα στην Π.Ε.Νήσων
• 14 κρούσματα στην Π.Ε. Ξάνθης
• 4 κρούσματα στην Π.Ε. Πέλλας
• 27 κρούσματα στην Π.Ε. Πιερίας
• 4 κρούσματα στην Π.Ε Ρεθύμνου
• 10 κρούσματα στην Π.Ε. Ροδόπης
• 1 κρούσμα στην ΠΕ Ρόδου
• 24 κρούσματα στην Π.Ε. Σερρών
• 1 κρούσμα στην ΠΕ Σποράδων
• 17 κρούσματα στην Π.Ε. Τρικάλων
• 15 κρούσματα στην Π.Ε. Φθιώτιδας
• 3 κρούσματα στην Π.Ε. Φλώρινας
• 2 κρούσματα στην Π.Ε. Χαλκιδικής
• 3 κρούσματα στην Π.Ε. Χανίων
• 7 κρούσματα υπό διερεύνηση

Συναγερμός για την Αττική: Αυξάνονται κρούσματα και νοσηλείες 

Υπενθυμίζεται ότι χθες, Παρασκευή, κατά την ενημέρωση από το υπουργείο Υγείας, η καθηγήτρια Παιδιατρικής Λοιμωξιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, Βάνα Παπαευαγγέλου, έκανε λόγο για αξιοσημείωτη αύξηση των κρουσμάτων κορονοϊού στην Αττική.

Η κα Παπαευαγγέλου εξέφρασε την ανησυχία της για την αύξηση των κρουσμάτων στην Αττική, κυρίως στη Δυτική και την Ανατολική, αλλά και στον κεντρικό τομέα Αθηνών.

Επίσης, σύμφωνα με την κα Παπαευαγγέλου, αυξημένο είναι το επιδημιολογικό φορτίο σε μεμονωμένες περιοχές της χώρας. Χαρακτήρισε πάντως πολύ καλή την εικόνα σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Όπως τόνισε, «αναμένουμε ακόμα τα κρούσματα των γιορτών», ενώ όπως είπε, ανησυχητικό είναι το γεγονός της μείωσης της διάμεσης ηλικίας των νέων κρουσμάτων κατά δύο έτη, καθώς και η αύξηση των επιπτώσεων της λοίμωξης στην ηλικιακή ομάδα 25 ως 35 ετών.

«Πρέπει πάση θυσία να διορθώσουμε την πιθανή αύξηση της διασποράς που συνέβη κατά τη διάρκεια των γιορτών, για να μην επιστρέψουμε στην εικόνα του Νοεμβρίου» δήλωσε, σχολιάζοντας ότι η πληρότητα στις ΜΕΘ παραμένει σχετικά υψηλή, στο 60% στην επικράτεια και στο 70% στη Θεσσαλονίκη.

Παράλληλα, όπως ανέφερε, έχει καταγραφεί αύξηση του αριθμού των νοσηλευόμενων ασθενών στην Αττική από 450 σε 550 από τις 25 Δεκεμβρίου μέχρι σήμερα.

Πώς θα ανοίξουν τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης την Δευτέρα

Για τη δια ζώσης λειτουργία των δομών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της Ειδικής Αγωγής θα ισχύσουν εν πολλοίς τα μέτρα που ίσχυαν και όταν άνοιξαν τα σχολεία τον περασμένο Σεπτέμβριο... 

Επιστρέφουν στα θρανία οι μαθητές και οι μαθήτριες των νηπιαγωγείων, των δημοτικών και της Ειδικής Αγωγής από την ερχόμενη Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου 2021. Ταυτόχρονα, επιστρέφουν στις νέες «συνήθειες» που έχει επιβάλει η πανδημία του νέου κορονοϊού και που αποτελούν το πλαίσιο των μέτρων προστασίας από τον Covid-19..

Για τη δια ζώσης λειτουργία των δομών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της Ειδικής Αγωγής θα ισχύσουν εν πολλοίς τα μέτρα που ίσχυαν και όταν άνοιξαν τα σχολεία τον περασμένο Σεπτέμβριο. Έτσι, η χρήση μάσκας θα είναι υποχρεωτική στους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς χώρους, ενώ θα πρέπει τα σχολεία να είναι «εξοπλισμένα» με αντισηπτικά. Ειδικά μέτρα θα ισχύουν για τα κυλικεία, σχετικά με τη λειτουργία τους και τα προϊόντα που θα μπορούν να παρέχουν προς πώληση. Ακόμη, προβλέπεται ο σχολαστικός καθαρισμός και αερισμός των σχολικών αιθουσών. Σχολαστικοί καθαρισμοί σε αίθουσες και εξοπλισμό προβλέπονται ειδικότερα για τα εργαστήρια πληροφορικής και για τα μουσικά όργανα.

Όπως έχει γίνει γνωστό, ο ΕΟΔΥ θα πραγματοποιεί δειγματοληπτικούς ελέγχους στα σχολεία. Σε συνδυασμό και με την εθελοντική εξέταση εκπαιδευτικών (μέσω της πλατφόρμας https://edu.testing.gov.gr) που είναι προληπτικής φύσεως, οι αρμόδιες αρχές στοχεύουν στο να έχουν μία επιδημιολογική εικόνα για τα σχολεία.

Επιπλέον μέτρα πρόληψης αυτή τη φορά αφορούν την αποφυγή συγχρωτισμού κατά την έλευση και αποχώρηση των μαθητών και των μαθητριών από τα σχολεία. Ειδικότερα, προβλέπεται διαφοροποιημένη ώρα προσέλευσης και αναχώρησης, ανά ομάδες τμημάτων όπου αυτό είναι εφικτό και αναγκαίο (με εξαίρεση περιπτώσεις μαζικής μεταφοράς μαθητών).

Ακόμη, όσα σχολεία διαθέτουν περισσότερες της μίας εισόδου καλούνται να τις χρησιμοποιούν.

Τα παραπάνω για το πώς θα λειτουργήσουν δια ζώσης οι δομές της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της Ειδικής Αγωγής καθορίζει σχετική Κοινή Υπουργική Απόφαση, που υπεγράφη την περασμένη Πέμπτη από τους υπουργούς Υγείας, Παιδείας, Εσωτερικών και Ανάπτυξης. Η ΚΥΑ θα έχει ισχύ μέχρι τις 30 Ιουνίου 2021.

Σε ρυθμούς lockdown και η Κύπρος

Σε καθεστώς αυστηρού λόκνταουν από τα ξημερώματα της Κυριακής και για περίοδο τριών εβδομάδων επιστρέφει η Κύπρος λόγω της κατακόρυφης αύξησης κρουσμάτων κορoνοϊού...

Αυστηρά περιοριστικά μέτρα επιβάλλονται από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου και στην Κύπρο. Κλειστά θα παραμείνουν τα σχολεία, ενώ δεν θα επιτρέπονται πάνω από δύο μετακινήσεις την ημέρα.

Σε καθεστώς αυστηρού λόκνταουν από τα ξημερώματα της Κυριακής και για περίοδο τριών εβδομάδων επιστρέφει η Κύπρος λόγω της κατακόρυφης αύξησης κρουσμάτων κορoνοϊού, αλλά και της τεράστιας πίεσης που δέχεται το σύστημα υγείας της χώρας. Βάσει των νέων μέτρων απαγορεύεται η μετακίνηση από τις 21:00 μέχρι τις 5:00 το πρωί, ενώ για τις υπόλοιπες ώρες οι πολίτες θα μπορούν να μετακινούνται δύο φορές τη μέρα, για συγκεκριμένους λόγους, με την αποστολή SMS. Απαγορεύονται επίσης οι συναθροίσεις τόσο σε ιδιωτικούς, όσο και σε δημόσιους χώρους, ενώ η τηλεργασία καθίσταται υποχρεωτική στον δημόσιο τομέα και η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες θα γίνεται με τηλεκπαίδευση.

Ανακοινώνοντας τα νέα μέτρα ο Υπουργός Υγείας, Κωνσταντίνος Ιωάννου, τόνισε την ανάγκη συνέχισης του εμβολιαστικού προγράμματος, το οποίο χαρακτήρισε ζωτικής σημασίας για επιστροφή στην κανονικότητα. Σύμφωνα με το πλάνο του Υπουργείου μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου θα εμβολιαστούν 60 με 70 χιλιάδες άτομα, ενώ μέχρι τα μέσα Απριλίου ο αριθμός θα ανέβει στις 120 χιλιάδες. Ο αριθμός αυτός θεωρείται αριθμός-κλειδί, αφού οι επιδημιολόγοι εκτιμούν ότι ο εμβολιασμός του 20% του πληθυσμού θα μειώσει τις εισαγωγές σε νοσοκομεία κατά 80%.

Νέα μέτρα στήριξης

Τα νέα μέτρα αναχαίτισης της πανδημίας αναμένεται να επιφέρουν νέες οικονομικές συνέπειες στην ήδη πληγείσα κυπριακή οικονομία. Κάνωντας λόγω για την χειρότερη οικονομική κρίση που διανύει η Κύπρος από το 1974, ο Υπουργός Οικονομικών, Κωνσταντίνος Πετρίδης, ανακοίνωσε το πρωί νέο πακέτο μέτρων οικονομικής στήριξης συνολικού ύψους 350 - 400 εκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για έξι συνολικά σχέδια, τα οποία αφορούν επιχειρήσεις που αναστέλλουν την εργασία τους, στήριξη εργαζομένων, δανειοληπτών και ενοικιαστών.

Lockdown: Παράταση έως 18 Ιανουαρίου

Tι ισχύει από Δευτέρα 11/01 έως Δευτέρα 18/01 στις 6 το πρωί για τα σχολεία, το λιανεμπόριο, τα κομμωτήρια, τις Εκκλησίες, την τηλεργασία, το κυνήγι και το ψάρεμα.

Την παράταση του lockdown στην Ελλάδα για μια εβδομάδα, ανακοίνωσε ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων Νίκος Χαρδαλιάς.

Από την Δευτέρα 11.01.2021 έως και την Δευτέρα 18.01.2021 ισχύουν τα εξής:

- Ανοίγουν νηπιαγωγεία, δημοτικά και παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, με όλα τα μέτρα προστασίας που έχουν ήδη ανακοινωθεί από το υπουργείο Παιδείας.

- Παραμένει η αναστολή λειτουργίας λιανεμπορίου, κομμωτηρίων, καταστημάτων περιποίησης νυχιών, βιβλιοπωλείων.

- Παρατείνονται και τα μέτρα για τις Εκκλησίες, καθώς οι λειτουργίες θα γίνονται χωρίς την παρουσία πιστών.

- Δικαστήρια συνεχίζουν με απαγορεύσεις.

- Περιορισμός κατ οίκον για 7 ημέρες για όσους φθάνουν στην Ελλάδα

Ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας Νίκος Χαρδαλιάς είπε πως τα μέτρα θα εξετάζονται σε εβδομαδιαία βάση και θα γίνονται αντίστοιχες ανακοινώσεις κάθε Παρασκευή για το πώς θα κινείται η χώρα.

Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό την ΠτΔ και με τη συμμετοχή επιστημόνων, ζήτησε ο Αλ. Τσίπρας

Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι κατέθεσε στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας την «βαθιά ανησυχία» του σε σχέση με την πορεία της πανδημίας «αλλά και την ανεπαρκή διαχείριση της πανδημίας στη χώρα μας»

Να υπάρξει άμεσα, έστω και τώρα, σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, υπό την προεδρία της Προέδρου της Δημοκρατίας και με τη συμμετοχή εκπροσώπων της επιτροπής των επιστημόνων, ώστε να υπάρχει πλήρης ενημέρωση της κατάστασης και να καταρτιστεί σχέδιο αντιμετώπισης, ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας με δηλώσεις του, μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, ο οποίος παράλληλα κατέθεσε και τις προτάσεις του για την αντιμετώπιση της πανδημίας, δήλωσε ότι καταθέτει με αίσθημα ευθύνης αυτή την πρόταση προς τον πρωθυπουργό «περιμένοντας έστω την ύστατη στιγμή να αφήσει το εγώ απέναντι στο εμείς, απέναντι στην ανάγκη ενίσχυσης της προστασίας της δημόσιας υγείας». «Ειδάλλως», τόνισε, «είναι προφανές ότι θα αναλάβει και την ευθύνη για όσα μπορεί να εξελιχθούν σε σχέση με την πορεία της πανδημίας στη χώρα μας».

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε ειδικότερα ότι κατέθεσε στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας την «βαθιά ανησυχία» σε σχέση με την πορεία της πανδημίας «αλλά και την ανεπαρκή διαχείριση της πανδημίας στη χώρα μας». «Η κυβέρνηση και ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται να έχουν χάσει τον έλεγχο και, δυστυχώς, όλοι οι επιστήμονες είναι αυτοί που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι όχι μόνο δεν χωράει εφησυχασμός, αλλά τα χειρότερα είναι μπροστά μας», είπε, τονίζοντας ότι «χρειάζεται λοιπόν σχέδιο».

Ο κ. Τσίπρας είπε ότι «ο μέχρι σήμερα τραγικός απολογισμός των πάνω από πέντε χιλιάδες συνανθρώπων μας που έχασαν τη ζωή τους, κυρίως όμως ο τραγικός απολογισμός από τον Νοέμβρη και μετά που κατατάσσει τη χώρα μας σε αναλογία πληθυσμού στις χειρότερες της Ευρώπης και του κόσμου, αναδεικνύει ότι πρέπει έστω την ύστατη στιγμή να υπάρξει σχεδιασμός».

Αφού είπε ότι δουλειά της αντιπολίτευσης είναι η κριτική, υπογράμμισε ότι όταν το υπέρτατο αγαθό της δημόσιας υγείας και της ανθρώπινης ζωής διακυβεύεται, υποχρέωση και ευθύνη της είναι να καταθέτει και προτάσεις. «Κατέθεσα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και καταθέτω και δημόσια, όχι μόνο την αγωνία μου για τις εξελίξεις, αλλά και την ανάγκη να υπάρξει σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος», είπε και σημείωσε «την ανάγκη να ενισχυθεί έστω και τώρα το ΕΣΥ. Να επιταχθούν οι ιδιωτικές κλινικές για ένα ενδεχόμενο τρίτο κύμα. Την ανάγκη να υπάρξει συνταγογράφηση των τεστ και μαζικά τεστ σε όλη την Ελλάδα ώστε να μπορούμε να επικεντρώσουμε στις εστίες διάδοσης του ιού. Την ανάγκη, τέλος, να επιταχυνθεί η διαδικασία του εμβολιασμού».

Ο κ. Τσίπρας υποστήριξε ότι «ο εμβολιασμός κινείται με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς, οι εξασφαλισμένες από την ΕΕ δόσεις δεν επαρκούν», σχολιάζοντας ότι «αν συνεχίσουμε με αυτούς τους ρυθμούς είναι βέβαιο ότι ούτε του χρόνου τέτοιο καιρό δεν θα έχει δημιουργηθεί η αναγκαία ανοσία στην κοινότητα για να προστατευτούμε», για να σημειώσει ότι πρέπει να δράσουμε τώρα έγκαιρα, προληπτικά. Σε αυτό το πλαίσιο ενημέρωσε ότι κατέθεσε και καταθέτει την πρόταση «η χώρα να αναλάβει πρωτοβουλία σε ευρωπαϊκό επίπεδο να ζητήσει η ΕΕ να εξασφαλίσει τις πατέντες από τις φαρμακευτικές εταιρείες και να δώσει τη δυνατότητα σε κάθε κράτος-μέλος να τις διαχειριστεί με τις εγχώριες δυνάμεις φαρμακοβιομηχανίας, ώστε να παρασκευαστούν άμεσα, γρήγορα, μαζικά οι απαραίτητες δόσεις ώστε να εμβολιαστεί ο πληθυσμός σε κάθε χώρα της ΕΕ». Πρόσθεσε ότι αν αυτή η πρωτοβουλία «που πρέπει να αναληφθεί τώρα, δεν ευοδωθεί, τότε θα πρέπει η κυβέρνηση να αναζητήσει λύσεις με διμερείς συμφωνίες και πέρα από το πλαίσιο της ΕΕ, με εταιρείες ή με χώρες που παράγουν μαζικά το εμβόλιο, πρέπει να υπάρξει επαρκής αριθμός δόσεων για να προστατευθεί ο πληθυσμός».

Κατόπιν αυτών, ο κ. Τσίπρας προσέθεσε ότι καταθέτει με ευθύνη τις προτάσεις του και ζήτησε «για άλλη μια φορά, έστω και τώρα -γνωρίζετε ότι είχα καταθέσει την πρόταση για κοινό υπουργό Υγείας και κοινό σχεδιασμό, ο κ. Μητσοτάκης αρνήθηκε- να υπάρξει άμεσα η σύγκληση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών υπό την προεδρία της Προέδρου της Δημοκρατίας και με τη συμμετοχή εκπροσώπων της επιτροπής των επιστημόνων ώστε να υπάρχει πλήρης ενημέρωση της κατάστασης και να καταρτιστεί σχέδιο αντιμετώπισης».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε πως «το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στη χώρα είναι να ενισχυθεί η καχυποψία και το έλλειμμα εμπιστοσύνης ακόμα και στους επιστήμονες», για να καταλήξει: «Καταθέτω με αίσθημα ευθύνης αυτή την πρόταση προς τον πρωθυπουργό, περιμένοντας έστω την ύστατη στιγμή να αφήσει το εγώ απέναντι στο εμείς, απέναντι στην ανάγκη της ενίσχυσης της προστασίας της δημόσιας υγείας. Ειδάλλως είναι προφανές ότι θα αναλάβει και την ευθύνη για όσα μπορεί να εξελιχθούν σε σχέση με την πορεία της πανδημίας στη χώρα μας».

Την ανάγκη εθνικής συνεννόησης και ομοψυχίας, γιατί πρέπει να προστατεύσουμε τις ζωές των συνανθρώπων μας, υπογράμμισε η ΠτΔ

Την ανάγκη μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης και ομοψυχίας, γιατί -πέρα από τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές- αυτό που έχει σημασία αυτήν την ώρα είναι να προστατεύσουμε τις ζωές των συνανθρώπων μας, υπογράμμισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου κατά την συνάντησή της με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα στο Προεδρικό Μέγαρο.

Όπως τόνισε η Πρόεδρος, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπορούμε να δούμε το μέλλον, το αύριο, με αισιοδοξία και επισήμανε: «Αυτό που προέχει τούτη την ώρα είναι να προχωρήσει το πρόγραμμα εμβολιασμού με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και να εμβολιαστούν το συντομότερο δυνατό περισσότεροι συμπολίτες μας, ιδίως οι πιο ευάλωτοι».

Παράλληλα, υποστήριξε ότι η πανδημία και η εξέλιξή της είναι μια πρωτοφανής κατάσταση και μια πρόκληση για όλους μας. «Για όλους την διαχειρίζονται, πρωτίστως την κυβέρνηση, αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα, και βέβαια για τους πολίτες, που δοκιμάζονται και αγωνιούν, έχουν κόπωση, κυρίως λόγω των περιορισμών, που έχουν επιβληθεί, είναι αναγκαίο όμως να συνεχίσουμε να τους τηρούμε, γιατί είναι ο μόνος δρόμος να ξεπεράσουμε αυτή την δοκιμασία» επισήμανε ειδικότερα. Παρατήρησε, επίσης, ότι είναι θέμα ατομικής ευθύνης, του καθενός από εμάς, αλλά και των συλλογικών φορέων, που πρέπει κάθε φορά να δίνουν το σωστό μήνυμα.

Στο πλαίσιο αυτό, σημείωσε ότι είναι μια πρωτόγνωρη δοκιμασία για όλο τον κόσμο, και ανέφερε ότι εξαιτίας των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που έχει και των συνεχών μεταβολών των δεδομένων, παρατηρούνται λάθη και παραλείψεις. Μάλιστα, τόνισε ότι βλέποντας και τις άλλες χώρες, δεν υπάρχει, δυστυχώς, ευθεία οδός για την αντιμετώπιση της πανδημίας. «Και βέβαια κάθε απώλεια ανθρώπινης ζωής, είναι μοναδική, δεν είναι ένας απλός αριθμός, έχει τη δική της μοναδική σημασία. Καλό είναι όμως να θυμόμαστε ότι, σε σύγκριση με άλλες χώρες, η Ελλάδα, τα έχει πάει αρκετά ικανοποιητικά έως τώρα στη διαχείριση της πανδημίας» υπογράμμισε η κυρία Σακελλαροπούλου.

Τέλος, τόνισε ότι θα ήθελε να συζητήσει με τον κ. Τσίπρα και να ακούσει τις προτάσεις του, σχετικά με το άνοιγμα των σχολείων και τον διεθνή διάλογο που υπάρχει επί του θέματος.

Από την πλευρά του, ο κ. Τσίπρας κατέθεσε στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας την ανησυχία του «για την εξέλιξη της πανδημίας και κυρίως για την αδυναμία, την ανεπάρκεια, ενός ικανού σχεδίου να περιορίσει τις συνέπειές της». Όπως είπε «η χώρα μας έχει έναν τραγικό απολογισμό μέχρι τώρα, πάνω από 5000 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους. Αυτό, που μας ανησυχεί ιδιαίτερα, είναι ότι σχεδόν 4500 από αυτούς, από τον Νοέμβριο και μετά. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας ήταν πολύ πιο οξύ».

Παράλληλα, ανέφερε, ότι στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, ο κλασικός ρόλος της αντιπολίτευσης είναι η κριτική στην κυβέρνηση, ωστόσο όταν τα θέματα αγγίζουν την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής, ευθύνη όλων μας είναι να καταθέτουμε και προτάσεις. «Ακριβώς αυτό θέλω να κάνω με την επίσκεψή μου, να σας καταθέσω τις σκέψεις και τις προτάσεις μου. Επείγουσες προτάσεις και σκέψεις, με την έννοια του επείγοντος της εφαρμογής τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αυτό, που οι ειδικοί λένε ότι πιθανότατα έρχεται: ένα τρίτο και σφοδρό κύμα εξάπλωσης των κρουσμάτων» πρόσθεσε ο κ. Τσίπρας.

Τέλος, τόνισε ότι θα ήθελε να μοιραστεί με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και τις σκέψεις και ανησυχίες μου, που έχουν να κάνουν με την προστασία των ελευθεριών, των δικαιωμάτων, της ίδιας της δημοκρατίας.

«Γνωρίζω, και από δικές σας παρεμβάσεις, ότι και εσείς συμμερίζεστε την ανάγκη όλοι να προστατεύσουμε τα δικαιώματα και την ίδια την δημοκρατία και κυρίως οι αναγκαίοι περιορισμοί να μην αποτελέσουν για όλους μας, μια συνήθεια. Να μην πάθουμε μιθριδατισμό ως κοινωνία. Παρά τους αναγκαίους περιορισμούς, οι θεσμοί πρέπει να λειτουργήσουν, η λογοδοσία της εξουσίας-που είναι βασικό συστατικό της δημοκρατίας-πρέπει να είναι παρούσα, οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση» κατέληξε ο πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Οι εθνομηδενιστικές ελίτ απέναντι στο έθνος

του Γιώργου Καραμπελιά*

Γνωρίζουμε πως η ανισομετρία μεταξύ έθνους και κράτους στην Ελλάδα –το γεγονός δηλαδή ότι το ελληνικό Έθνος, τουλάχιστον μέχρι σχετικά πρόσφατα, υπερέβαινε τις διαστάσεις του κράτους– δεν είχε επιτρέψει ποτέ στο παρελθόν την πλήρη σύμπτωση έθνους και κράτους. Και παρότι οι Κύπριοι αγωνιστές δάκρυζαν όταν έψαλλαν το «σκέπασε μάνα σκέπασε», αυτή τους συμπεριφέρθηκε μάλλον σαν μητρυιά που απόδιωχνε τα παιδιά της.

Οι ελίτ του ελλαδικού κράτους, στην πλειοψηφία τους, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα 80 ή 90 χρόνια της ιστορίας του, προσπαθούσαν διαρκώς να ανακόψουν τη βούληση του εθνικού σώματος για δημιουργία ενός ενιαίου ελληνικού κράτους που να περιλαμβάνει το σύνολο του έθνους. Πράγμα που έκαναν είτε κάτω από τη μόνιμη πίεση των μεγάλων δυνάμεων, που επιθυμούσαν μια μικρή Ελλάδα άθυρμα στα χέρια τους, είτε διότι είχαν ενστερνιστεί και οι ίδιοι την ίδια ιδεολογία –«η μικρά άλλα τίμιος Ελλάδα– είτε, συνηθέστερα, και για τα δύο μαζί. Αυτό το γεγονός θα μεταβάλει την υπαρκτή, ήδη επί τουρκοκρατίας, διαφοροποίηση των ανώτερων τάξεων και των ελίτ με το λαϊκό σώμα σε αντίθεση μεταξύ κράτους και έθνους.

Εξ ου και η γελοιότης του σχήματος που προωθούν οι εθνοαποδομητές πως «είναι το κράτος που συγκρότησε το έθνος», όχι μόνο διότι το έθνος προϋπήρχε κατά χιλιετίες του νεοελληνικού κράτους, αλλά και διότι το κράτος, αντίθετα, προσπαθούσε να συρρικνώσει το έθνος στα δικά του μέτρα και μεγέθη. Ο πρώτος που θα δοκιμάσει να άρει αυτή την ανισορροπία, εν μέρει επιτυχώς, υπήρξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που είχε αναδειχθεί μέσα από την επανάσταση ενός τμήματος του αλύτρωτου ελληνισμού, πέραν του ελλαδικού Κράτους – της Κρήτης, η οποία εξεβίασε κυριολεκτικώς την ένταξή της στο ελληνικό κράτος. Ο Βενιζέλος ερχόταν από έξω, γι’ αυτό και θα επιχειρήσει μιαν αντίστροφη κίνηση, να φέρει το κράτος στα μέτρα του έθνους.

Εν τέλει, αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο ευρύτερο έθνος και τον στενό ελλαδισμό των κρατικών ελίτ–συσπειρωμένων γύρω από τον βασιλιά Κωνσταντίνο– θα οδηγήσει και στην πρώτη μεγάλη εμφύλια διαμάχη, από το 1915 έως το 1923, η οποία τελικά και θα οδηγήσει στη βίαιη συρρίκνωση του έθνους ώστε να προσαρμοστεί στα μεγέθη του κράτους, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Το 1922, η σύμπτωση έθνους και κράτους –εκτός από την Κύπρο, τη Βόρεια Ήπειρο–, θα ολοκληρωθεί με την οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης. Εν συνεχεία, καθώς οι Έλληνες θα έχουν χάσει κάθε μεγάλο εθνικό όραμα, θα ακολουθήσει μία μακρά περίοδος εμφύλιων διαμαχών και αντιπαραθέσεων στη διάρκεια των οποίων το κράτος συχνά συγκρούεται με το λαϊκό σώμα, ή με ένα μεγάλο μέρος του, ακόμα και βίαια. Αυτό θα συμβεί κατ’ εξοχήν στη διάρκεια του εμφυλίου, αλλά και στις κινητοποιήσεις για το Κυπριακό, στα Ιουλιανά και προφανώς στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Άλλωστε, αυτή η διαμάχη συνιστά εν μέρει και σύγκρουση στο εσωτερικό του λαϊκού σώματος – όπως ανάμεσα στις ελλαδικές μάζες και τις επήλυδες προσφυγικές μάζες, αλλά όχι μόνο, ή ανάμεσα στους παλαιοελλαδίτες και τις νέες χώρες. Και μέχρι τουλάχιστον τα Ιουλιανά του 1965, ακόμα και κατά τη δικτατορία, αυτή η παράμετρος θα είναι παρούσα και ενεργή στις εμφύλιες διαμάχες της χώρας. [Θα αρκούσε κανείς να δει την κατ’ εξοχήν παλαιοελλαδίτικη προέλευση της πεντάδας των συνταγματαρχών της χούντας. Ο Παπαδόπουλος, ο Ρουφογάλης, ο Λαδάς, ο Μακαρέζος και ο Ιωαννίδης: από την Πελοπόννησο κατάγονταν οι τρεις πρώτοι και από τη Στερεά Ελλάδα και την Αθήνα οι δύο άλλοι.]

Η τομή της μεταπολίτευσης, το έθνος «γίνεται» κράτος

Κατά τη μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα θα συνεχίζει να επιβιώνει και μάλιστα, με τη ρεβάνς των ηττημένων του εμφυλίου να ορίζει τις νέες ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες, μεταφρασμένο όμως σε μια έντονη αλλά «κόσμια» αντίθεση συντηρητικών και προοδευτικών – και μόνο η «17 Νοέμβρη» θα επιχειρεί ανεπιτυχώς να την επαναφέρει στο επίπεδο ενός αιματηρού εμφυλίου.

Τώρα, οι εκπρόσωποι των ηττημένων του εμφυλίου όχι απλώς θα καταλάβουν την ιδεολογική εξουσία αλλά και θα φτάσουν και στην ίδια την πολιτική εξουσία, με κύκνειο άσμα τους τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κράτος θα ταυτιστεί με το έθνος, έστω δι’ αντιπροσώπων και διορισμών, καθώς οι «εκπρόσωποι» του έθνους «θα κατακτήσουν» το κράτος. Σύμβολο αυτής της νέας αναδυόμενης πραγματικότητας θα αποτελέσει το Πολυτεχνείο και ο εορτασμός της 17ης Νοεμβρίου. Το «ΕΑΜικό έθνος» –μέσω του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής Αριστεράς– θα επιτύχει τη θριαμβευτική είσοδό του στο κράτος και η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου θα ταυτιστεί με τη «γενιά της μεταπολίτευσης». [Και όταν μιλάμε για γενιά του Πολυτεχνείου δεν θα πρέπει να περιοριζόμαστε στη Δαμανάκη, τον Λαλιώτη, τον Τζουμάκα ή τον Αλαβάνο, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε πως και ο Κώστας Σημίτης τοποθετούσε βόμβες στη διάρκεια της δικτατορίας!]

Στην παλιά διαίρεση έθνους και κράτους η δεξιά παράταξη, με τους παλαιοελλαδίτικους πληθυσμούς κατ’ εξοχήν, εκπροσωπούσε λίγο-πολύ το κράτος και η άλλη, η αριστερά και η κεντρώα, με τους προσφυγικούς πληθυσμούς, εξέφραζε τον «λαό». Αυτή η διαίρεση θα εκκενωθεί πλήρως – έθνος και κράτος θα συμπέσουν, τόσο από άποψη καταγωγής (οι απόγονοι των προσφύγων και των Βορειοελλαδιτών θα συνυπάρχουν σχεδόν ισότιμα με τους παλαιοελλαδίτες και τους κρητικούς στο κράτος), καθώς και οι γόνοι των αριστερών με εκείνους της δεξιάς. Άλλωστε, η κυβερνώσα και ιδεολογικά κυρίαρχη στη μεταπολίτευση προοδευτική παράταξη, και δι’ αυτής ο λαός, «θα κατακτήσει» το κράτος, διογκώνοντάς το (μόνο και μόνο σε επίπεδο μεγεθών οι 250.000 δημόσιοι υπάλληλοι του 1967 θα γίνουν 1.100.000 το 2008). Πλέον έθνος και κράτος έχουν καταστεί ιδεολογικά και καταγωγικά ομοιογενή.

Εν κατακλείδι, ο διχασμός έθνους και κράτους που σημάδεψε τη νεοελληνική ιστορία θα πάψει να έχει νόημα, καθώς έθνος και κράτος θα συμπέσουν – αρχικώς δια της οριστικής συρρικνώσεως του έθνους και της ενσωμάτωσης του τελευταίου στο κράτος.

Ελίτ και λαϊκό σώμα

Θα πρέπει, όμως, να θυμίσουμε πως ο διχασμός κράτους-έθνους αποτελούσε ταυτόχρονα και μια έκφραση του διαφορισμού ανάμεσα στις ελίτ και το λαϊκό σώμα, καθώς οι ελίτ θα ελέγχουν το κράτος και, μέσω αυτού, το έθνος-λαϊκό σώμα. Και όχι μόνο θα αναπαράγουν την πολιτική ηγεμονία τζακιών και οικογενειών στην ελληνική πολιτική ζωή αλλά, προπαντός, θα ελέγχουν μέσω του πολιτισμικού τους κεφαλαίου την ιδεολογική και εκπαιδευτική ζωή της χώρας.

Και εδώ θα έχουμε ένα βαθύτατα δυιστικό-διχαστικό σχήμα, που θα εκφράζεται και μέσω του γλωσσικού διαφορισμού –η «καθαρή» ελληνική για το κράτος και την ανώτερη εκπαίδευση, η χυδαία δημοτική για το πόπολο, τον λαό–, αλλά όχι μόνο. Δηλαδή, οι ελίτ και το κράτος που ήλεγξαν –αφού το έθνος το είχε δημιουργήσει με αίμα, δάκρυα και αναρίθμητες επαναστάσεις– θα έχουν «οργανωθεί» εναντίον του ίδιου του λαού τους και εν τέλει του ίδιου του έθνους τους. Βεβαίως, αυτή η σχέση δεν είναι μονοδιάστατη, καθώς οι ελίτ υπάρχουν διότι υπάρχει το έθνος και επομένως το έχουν ανάγκη παρά το ότι συχνά το περιφρονούν. Προφανώς λοιπόν και θα το εκπροσωπούν, διότι υπάρχουν δι’ αυτού, όπως θα συμβεί με τους βαλκανικούς πολέμους ή το Όχι του 1940, ταυτόχρονα όμως θα το υπονομεύουν και θα το πριονίζουν όπως θα κάνουν με την Κύπρο.

Πάντως, μετά τη μεταπολίτευση, και αφού οι παλιές ελίτ θα εμπλουτιστούν ή ακόμα και θα αντικατασταθούν από τους «αντιπροσώπους» του έθνους της κεντροαριστεράς, οι παρεδεδομένοι διαχωρισμοί ανάμεσα στις ελίτ και το λαϊκό σώμα θα καταρρεύσουν με τη σειρά τους. Ο γλωσσικός και πολιτισμικός διαφορισμός θα αντικατασταθεί μάλιστα με μια τέτοια γλωσσική και πολιτιστική ισοπέδωση, που συχνά μας κάνουν να νοσταλγούμε παλαιότερες εποχές.

Δηλαδή, για πρώτη φορά στην ιστορία του νεώτερου ελληνισμού, κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, τα στεγανά μεταξύ κράτους και έθνους και ελίτ και λαϊκού σώματος θα καταρρεύσουν δομικά και όχι απλώς συγκυριακά.

Η γένεση του εθνομηδενισμού

Αυτή η υπέρβαση της παλιάς διχοτομίας είχε δύο πιθανές απαντήσεις. Η μία θα ήταν η σύμπτωση επιτέλους των ελίτ και του λαϊκού σώματος γύρω από ένα πρόταγμα ανάταξης και αναβάθμισης του ελληνισμού ως έθνους-κράτους πλέον – όπως είχε εν μέρει συμβεί από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τη μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1912- 1920. Η δεύτερη θα ήταν, αντίθετα, η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του έθνους και της εθνικής διάστασης. Στην πρόσφατη ιστορία μας, ψήγματα της πρώτης απάντησης θα διαφανούν κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, μέχρι το 1989 περίπου, ενώ κατά τη δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδο θα επικρατήσει συντριπτικά η δεύτερη επιλογή: Οι ελίτ θα αναπαράγονται όχι πλέον σε σύνδεση, έστω και κατασταλτική, ανταγωνιστική με το λαϊκό σώμα, αλλά θα αναπαράγονται χωριστικά, και θα απογειωθούν φαντασιακά και υλικά από την ελληνική πραγματικότητα: Για τις πολιτικές ελίτ, το ελληνικό έθνος-κράτος έχει ήδη μεταβληθεί σε μια επαρχία των Βρυξελλών και κατά συνέπεια έχει πάψει να υπάρχει ως έθνος, διάβημα που εξέφραζε ιδεολογικά ο εθνομηδενισμός της πνευματικής και καλλιτεχνικής ελίτ.

Γι’ αυτό, πλέον, η αναπαραγωγή των ελίτ δεν θα γίνεται μέσω του όποιου θεσμικού, γλωσσικού, ή καταγωγικού ή ακόμα και ταξικού διαφορισμού, αλλά μέσω της διαμόρφωσης μιας κοινής εθνομηδενιστικής βουλγκάτας, κυρίαρχης στα ΜΜΕ, την εκπαίδευση, τα Πανεπιστήμια, τους εκδοτικούς οίκους, τις ΜΚΟ, τον καλλιτεχνικό χώρο. Όσο για το έθνος, αυτό εκχωρείται σε μια ακαθόριστη «λαϊκιστική» πλειοψηφία που, παρά την επιμονή της στην παράδοση και τη θρησκεία, παραμένει υποτελής και εξαρτημένη από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική ελίτ.

Καθώς λοιπόν τα παλαιά στεγανά μεταξύ έθνους και κράτους κατέρρευσαν και έθνος και λαός είχαν πλέον ταυτιστεί υλικά, η αναπαραγωγή των διαχωρισμών μεταξύ των ελίτ και του λαϊκού σώματος δεν θα μπορούσε να εκφραστεί ως αντίθεση στο εσωτερικό του έθνους, αλλά θα γίνει εξωτερική ως προς αυτό, θα μεταβληθεί σε απόρριψη του έθνους. Γι’ αυτό και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου θα ξιφουλκήσει στην πλέον εθνομηδενιστική εφημερίδα της χώρας, την Εφημερίδα των Συντακτών, ενάντια στην «τυραννία της πλειοψηφίας». Ακριβώς διότι οι κυρίαρχες α-εθνικές ελίτ της χώρας εκλαμβάνουν ως τυραννία την ύπαρξη του ίδιου του έθνους τους.

Άλλωστε, ηγεμονικό ρόλο σε αυτή τη μετεξέλιξη θα διαδραματίσει η μεταλλαγμένη αριστερή διανόηση, η οποία θα μεταβάλει την παλιά δυσπιστία της Αριστεράς και των λαϊκών στρωμάτων έναντι του κράτους, καθώς και τον στρεβλό διεθνισμό της, σε απόρριψη της όποιας εθνικής διάστασης. Γι’ αυτό εξάλλου οι αριστεροί διανοούμενοι θα καταλάβουν την ηγεμονία σε όλα τα ιδρύματα των Τραπεζών και των εφοπλιστών – βλέπε, π.χ., ΜΙΕΤ, ίδρυμα Ωνάση, καθώς και σε όλα τα σχολεία της άρχουσας τάξης της χώρας: Κολλέγιο Αθηνών, Σχολή Μωραΐτη, κ.λπ.

Αυτό το εγχείρημα εξελισσόταν σχετικά απρόσκοπτα, μια και το μοντέλο του παρασιτικού εκσυγχρονισμού του Κώστα Σημίτη έμοιαζε να θριαμβεύει, και οι ελληνικές ελίτ βάδιζαν απρόσκοπτα προς την πλήρη αποεθνικοποίησή τους, καθώς μάλιστα –το τερπνόν μετά του ωφελίμου– όλο και περισσότερο οι πηγές της χρηματοδότησής τους μεσολαβούνταν από τις Βρυξέλλες και τα περιβόητα ευρωπαϊκά προγράμματα.

Αντικατάσταση των Ελλήνων αλλά επιβίωση της «Ελλάδας»

Συναφώς δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως, τις τελευταίες δεκαετίες, και μάλιστα κατά τη δεκαετία 2010-2020 –όταν πλέον τα μεταναστευτικά ρεύματα θα αφορούν πληθυσμούς απολύτως ασύμβατους με την ελληνική πολιτισμική ιδιοπροσωπία–, το μεταναστευτικό ζήτημα θα αποκτήσει κομβικό ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο, καθώς οι ελληνικές εθνομηδενιστικές ελίτ της Αριστεράς και της Δεξιάς, σε συμμαχία με τη διεθνή της αποεθνικοποίησης, των ΜΚΟ και του Σόρος, θα δουν στη μετανάστευση την ευκαιρία για «να ξεφορτωθούν» επί τέλους τους ίδιους τους Έλληνες, το ίδιο το ελληνικό έθνος.

Ο πατριάρχης του αριστερού ακαδημαϊκού μηδενισμού, ο Αντώνης Λιάκος, σε κείμενό του στο περιοδικό Lifo, στις 20 Φεβρουαρίου 2020, θα υποστηρίξει πως το δημογραφικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο μέσα από μια μεγάλη μεταναστευτική ένεση:

«Μπορεί να φαίνεται αντιδημοφιλές αλλά πρέπει να ειπωθεί κατηγορηματικά. Η Ελλάδα έχει ανάγκη τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Για να αντιμετωπίσει την πληθυσμιακή κατάρρευση. Εκείνο που θα πρεπε να μας απασχολεί είναι το πώς θα τους ενσωματώσουμε… Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα των επόμενων χρόνων». (https://www.lifo.gr/now/politics/270862/liakos-i-ellada-xreiazetai-1-ekat-prosfyges-gia-na-lysei-to-dimografiko)

Εντούτοις, ένας διανοούμενος της κεντροδεξιάς και μέλος της Επιτροπής Αγγελοπούλου για το 1821, ο Στάθης Καλύβας, θα τον ξεπεράσει προς την ίδια κατεύθυνση διατυπώνοντας ένα συνεκτικότερο θεωρητικό σχήμα. Στις 3 Νοεμβρίου του 2019, σε ένα άρθρο του με τον τίτλο Εθνική και δημογραφική συνέχεια,θα υποστηρίξει πως δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε αδίκως για να ανατάξουμε τη δημογραφία της χώρας, αλλά θα πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός πως: στην «ανθρώπινη ιστορία στη μεγάλη της διάρκεια… η πληθυσμιακή καθαρότητα και σταθερότητα είναι μύθοι. Οι άνθρωποι μετακινούνται συνεχώς, είτε ειρηνικά είτε βίαια, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός διαφόρων περιοχών να μεταλλάσσεται συνεχώς».

Θα μας διαβεβαιώσει μάλιστα πως ακόμα και αν πάψουν να υπάρχουν οι Έλληνες, η Ελλάδα θα συνεχίσει να… κατοικείται,παρά τη «μεγάλη αντικατάσταση» που θα έχει λάβει χώρα, κυριολεκτικώς:

«Η Ελλάδα αποτελεί προνομιακό τόπο και στο κοντινό μέλλον θα τραβήξει ανθρώπους τόσο από πλούσιες χώρες που θα θέλουν να ζήσουν σ’ αυτή για την ποιότητα ζωής που μπορεί να προσφέρει, όσο και από φτωχές χώρες, οι οποίοι αναζητούν ασφάλεια και ελευθερία. Είναι, δηλαδή, εντελώς απίθανο η Ελλάδα να αδειάσει από ανθρώπους. Θεωρώ επομένως πως εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, έχουμε την ιστορική αποστολή, ως ένας κρίκος σε μια μακρά ανθρώπινη αλυσίδα που έζησε στον τόπο αυτόν, να μεταδώσουμε κάποιες πολύ σημαντικές αξίες μας στους ανθρώπους που θα μας διαδεχθούν στον τόπο αυτό, είτε συνδεόμαστε γονιδιακά μαζί τους είτε όχι». (https://www.kathimerini.gr/opinion/1050017/)

Ένας διανοούμενος στης κεντροδεξιάς ξεπέρασε σε θεωρητική «τόλμη» (ή αναισχυντία αν προτιμάτε) τους ίδιους τους αριστερούς διανοουμένους. Όμως, στο πεδίο της πολιτικής διαχείρισης, θα είναι ακόμα η κεντροαριστερά του ΓΑΠ, του Καμίνη, στην Αθήνα (παρότι ο Μπακογιάννης προσπαθεί φιλότιμα να τον ξεπεράσει), και η Αριστερά του Τσίπρα που θα προχωρήσουν περισσότερο «θαρραλέα» στις πρακτικές της μαζικής και ταχείας ενοφθάλμισης μουσουλμανικών γκέτο στην ελληνική κοινωνία. Άλλωστε, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, τότε πρωθυπουργός, δήλωνε στη Βουλή, στις 5 Μαρτίου 2019, σε συζήτηση για το δημογραφικό, πως:

«Θέλω να ολοκληρώσω την παρέμβασή μου για το δημογραφικό με μία αναφορά, όπως υποσχέθηκα αρχικά, στον τρίτο άξονα –κομβικό κατά τη γνώμη μου– μιας συνολικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του δημογραφικού … Και αναφέρομαι στο κρίσιμο θέμα του μεταναστευτικού προβλήματος … Και πιστεύω ότι είμαστε μια χώρα που πρέπει να έχουμε εθνική υπερηφάνεια και εθνική αυτοπεποίθηση, να πιστεύουμε ότι η ενσωμάτωση ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες εδώ δεν αποτελεί απειλή, αλλά αποτελεί πλούτο…. Εμείς, λοιπόν, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για μια κοινωνία συμπεριληπτική, για μια χώρα που πρέπει να είναι πρότυπο συνύπαρξης και αλληλεγγύης, για μια χώρα που θα πρέπει να αγκαλιάζει τον πλούτο των παραδόσεων και των διαφορετικών καταγωγών, με δύο λόγια για την Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων…» (https://www.protothema.gr/politics/article/870837/ )

Έτσι, αυτά που ο Καλύβας αρθρώνει σε θεωρητικό πεδίο ο Τσίπρας τα προωθεί σε πολιτικο-πρακτικό. Η αναφορά του δεν είναι οι Έλληνες και ο ελληνικός λαός αλλά η «Ελλάδα των ανοικτών οριζόντων» με τις διαφορετικές καταγωγές και παραδόσεις της.

Ο υπονομευμένος θρίαμβος

Προφανώς, μια ανάλογη ιδεολογία χαρακτηρίζει όλες τις μεταμοντέρνες ελίτ της Δύσης, που επιθυμούν να εγκαταλείψουν τη στενοχωρία των εθνικών κρατών και ταυτοτήτων και να μεταβληθούν σε «πολίτες του κόσμου». Παντού, όπως το έχουν υπέροχα παρουσιάσει ο Κρίστοφερ Λας, ο Κριστόφ Γκιλουί και ο Ζαν-Κλωντ Μισεά μεταξύ άλλων, στις δυτικές κοινωνίες, οι ελίτ μετασχηματίζονται σε χωριστικές δυνάμεις που επιδιώκουν την πλήρη απόσπασή τους από το λαϊκό σώμα. Άλλωστε, οι δικές μας ελίτ όπως πάντα αναπαράγονται «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες» (Γ. Σεφέρης, Μυθιστόρημα), πιθηκίζοντας τον Τόφλερ, την Μπάτλερ, τον Φουκώ, τον Αγκάμπεν. Με μια «μικρή διαφορά». Ότι, εκεί, πρόκειται για χώρες ισχυρές, που δεν απειλούνται στην ίδια τους την ύπαρξη όπως συμβαίνει με την Ελλάδα. Γι’ αυτό εξ άλλου ο μεταμοντερνισμός των ελληνικών ελίτ είναι πολύ πιο ακραίος από εκείνον της Δύσης και ο αποχωρισμός από το λαϊκό σώμα μετασχηματίζεται αναπόφευκτα σε εθνομηδενισμό, σε μια χώρα που το έθνος, ο λαός και το κράτος απειλούνται στην ίδια την υπόστασή τους.

Εντούτοις, παρά τη ρήξη του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ των ηγεσιών και του λαϊκού σώματος, που αναδείχθηκε μέσα από την κρίση των μνημονίων και τη Συμφωνία των Πρεσπών, οι εγχώριοι εθνομηδενιστές έμοιαζαν να θριαμβεύουν έχοντας επιτύχει να ελέγξουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας. Η κεντροαριστερά, ήδη από την εποχή του Σημίτη και του ΓΑΠ, είχε εγκαταλείψει κάθε πατριωτική αναφορά, διαδικασία που θα ολοκληρωθεί με την ανάδειξη, ως νέου πόλου του χώρου, του ΣΥΡΙΖΑ – ενός γενετικά εθνομηδενιστικού κόμματος. Παράλληλα, και η άνοδος του Κυριάκου Μητσοτάκη και του κύκλου του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας σηματοδοτούσε την επικράτηση των παγκοσμιοποιημένων τεχνοκρατικών ελίτ στην ηγεσία του παραδοσιακού πόλου της Δεξιάς.

Οι ελίτ μπορούσαν λοιπόν να πανηγυρίζουν ότι είχαν διασφαλίσει «δύο στα δύο» και να επαίρονται ότι είχαν αποκτήσει την πλήρη ηγεμονία στο «σύστημα Ελλάδα». Κυριαρχούσαν ήδη απόλυτα στον πολιτισμό, τα Πανεπιστήμια, τους εκπαιδευτικούς, τα ΜΜΕ και εφεξής και στο σύνολο του πολιτικού συστήματος – καθώς, εκτός από την αστεία περίπτωση Βελόπουλου, και στα υπόλοιπα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης κυρίαρχη ήταν η εθνομηδενιστική ιδεολογία. Και τι υψηλότερος συμβολισμός αυτής της ενότητας του πολιτικο-ιδεολογικού συστήματος από την πρόσφατη εκλογή μιας διακηρυγμένης «αντι-εθνικίστριας» στην πολιτειακή ηγεσία της χώρας και την παράλληλη ανάθεση του εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση σε μια επιτροπή του ενιαίου εθνοαποδομητισμού, της Αριστεράς και της Δεξιάς, με τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Στάθη Καλύβα, τον Αριστείδη Χατζή, τον Μαρκ Μαζάουερ, τον Νίκο Αλιβιζάτο, τον Αλέξη Πολίτη!

Επρόκειτο για θρίαμβο, αλλά για θρίαμβο δομικά υπονομευμένο.

Για να εγκαταλείψεις το έθνος, θα πρέπει πρώτα… να το υπερασπιστείς!

Τωόντι, στο εγχείρημα των ελληνικών ελίτ, ελλοχεύει μια βασική αντίφαση. Εξακολουθούν να ηγεμονεύουν σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική επικράτεια, σε ένα έθνος-κράτος έστω και ανάπηρο· ακόμα, δεν έχουν μεταναστεύσει –όπως οι περισσότεροι γόνοι τους– στη Δύση, ούτε ακόμα έχουν εγκατασταθεί μαζικά Ευρωπαίοι και Αφγανοί στην Ελλάδα, εξέλιξη την οποία προδιαγράφει και ευλογεί ο Στάθης Καλύβας· κατά συνέπεια αυτό το έθνος-κράτος θα πρέπει να διασφαλίζει τους πιο στοιχειώδεις όρους της αναπαραγωγής του. Άλλωστε, ακόμα και οι εφοπλιστές –που αποτελούν την καρδιά, την εγχώρια ναυαρχίδα των μεταπρατικών ελίτ, από τον padrone Βαρδινογιάννη μέχρι τον νεοφερμένο Μαρινάκη– εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να διατηρούν σημαντικά συμφέροντα, υλικά και συμβολικά, στην Ελλάδα. Ναυτιλιακά γραφεία, εφημερίδες, ραδιόφωνα, κανάλια, πολιτιστικά κέντρα, διυλιστήρια, μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις και real estate. Κατά συνέπεια, αυτό το κράτος, καθώς και το έθνος που του δίνει υπόσταση, θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει έστω και ως παρασιτικό εξάρτημα και τουριστικό ενδιαίτημα της Δύσης.

Όμως, μετά το 2010 και κυρίως μετά το 2020 και την επιτάχυνση της τουρκικής επιθετικότητας, ακόμα και μέσω μιας επαπειλούμενης μεταναστευτικής εισβολής, μπήκε σε κρίση η ίδια η ενθαδική υπόσταση του ελληνικού έθνους-κράτους. Παράλληλα, και η «τροφός» Δύση άρχισε να ανησυχεί με την επιτάχυνση της παρακμής της και το κύμα της εγκατάστασης μουσουλμανικών πληθυσμών – βλέπε Γαλλία. Συνεπώς, οι ελληνικές εθνομηδενιστικές ελίτ, ενώ είχαν ολοκληρώσει την κατάληψη της εξουσίας, βρέθηκαν μπροστά στην παράδοξη ανάγκη να πρέπει να υπερασπιστούν, εκούσες ή άκουσες, το έθνος-κράτος τους! Άλλωστε, η ταυτόχρονη εκδήλωση της πανδημίας του κορωνοϊού δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για ενίσχυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής﮲ παράλληλα δε, η κρίση του τουρισμού και της ελληνικής ναυτιλίας υποχρεώνει σε οικονομικές προσαρμογές απέναντι στο καταρρέον παρασιτικό μοντέλο.

Οι ίδιες οι παγκόσμιες εξελίξεις σπρώχνουν σε ενίσχυση του ρόλου του κράτους και σε ανακοπή της τάσης για ολοκληρωτική αποκόλληση των ελίτ από το λαϊκό σώμα –τάση που έχει περιγράψει τόσο καλά ο Γκιλουί για τη Γαλλία– και στην οποία υποχρεώθηκε να αντιταχθεί ακόμα και ο προερχόμενος από αυτή την παγκοσμιοποιημένη ελίτ και άλλοτε τραπεζίτης της Ρότσιλντ, πρόεδρος Μακρόν.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μια κυβέρνηση μεταεθνικής και διακομματικής σύνθεσης, σκόπευε να κυβερνήσει με αίτημα τη διαχειριστική αποτελεσματικότητα, μετά το μπάχαλο ΣΥΡΙΖΑ, και με έμβλημα την επένδυση του Ελληνικού, την Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τη Γιάννα Αγγελοπούλου, περικόπτοντας παράλληλα τις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Ωστόσο, η πανουργία της ιστορίας –λέγε με Ερντογάν και COVID 19– την έφερε αντιμέτωπη με μια ευθεία απειλή στην εθνική κυριαρχία. Απειλή που αφορούσε μάλιστα, στην πρώτη φάση της, στον ίδιο τον απτό-υλικό πυρήνα του αποεθνοποιητικού εγχειρήματος, το μεταναστευτικό. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη υποχρεώθηκε, στον Έβρο και στην Ανατολική Μεσόγειο, να προστατεύσει στοιχειωδώς τα σύνορα, να οικοδομήσει ένα δίκτυο αντιτουρκικών συμμαχιών, καθώς και να επαναφέρει στο τραπέζι την ανάγκη της αμυντικής θωράκισης της χώρας.

Επιπλέον, ο COVID-19 κατεδάφισε μια οικονομική στρατηγική βασισμένη προνομιακά στον τουρισμό και τα ναυτιλιακά έσοδα, καθιστώντας όλο και περισσότερο αναγκαία μια οικονομική πολιτική στραμμένη στην ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση. Τέλος, η εθνική κρίση και η πανδημία κατέστησαν από κοινού αναγκαία μια εκτεταμένη πολιτική εισοδηματικών ενισχύσεων, που από τη φύση τους ενδυναμώνουν τη σύνδεση έθνους και κράτους απαξιώνοντας τα όποια φιλελεύθερα φληναφήματα για αποσύνδεση κράτους και κοινωνίας. Και στα δύο μέτωπα, ενισχύθηκε η σχέση έθνους και κράτους, σε βαθμό πρωτόφαντο, τουλάχιστον για την περίοδο μετά το 1990.

Η διαμόρφωση μιας νέας πατριωτικής ελίτ

Πώς άραγε λοιπόν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται ένα πολιτικό και ιδεολογικό σύστημα που είναι υποχρεωμένο να πράττει τα αντίθετα από ό,τι πιστεύει; Είτε θα υποχρεωθεί να μεταβάλει το ίδιο το ιδεολογικό του credo, ώστε να προσαρμοστεί πλήρως στη νέα πραγματικότητα που του επιτάσσει η εθνική αλλά και παγκόσμια συγκυρία, είτε θα αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τις ανεπάρκειές του, καθώς είναι υποχρεωμένο να κινείται στη μακρά διάρκεια, ή, ίσως –όπερ και το πιθανότερο– και τα δύο μαζί.

Και αυτές οι ανεπάρκειες, που οφείλονται στην αναντιστοιχία ιδεολογικής αντίληψης και πραγματικότητας, κατεδείχθησαν ήδη στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων: Στην καθυστέρηση –που μπορεί να φτάσει ακόμα και σε ναυάγιο– της στρατηγικής συμμαχίας με τη Γαλλία, η οποία και οδήγησε στην αποτυχία της Ελλάδας στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου﮲ στην επιστροφή στη διαχείριση ΜΚΟ-Μηταράκη-Μπακογιάννη στο μεταναστευτικό, με τον κίνδυνο μεταβολής των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και του κέντρου της Αθήνας σε μεταναστευτικά γκέτο. Και θα μπορούσα να αναφέρω πολλά άλλα θέματα, όπως την έλλειψη μιας πανεθνικής εκστρατείας για το δημογραφικό ζήτημα, τη φυγή των νέων, την έλλειψη στρατηγικής στον οικονομικό τομέα κ.λπ.

Και, δυστυχώς για τις ελίτ της χώρας και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το «πακέτο» είναι ολιστικό και σφαιρικό και δεν μπορείς να το αποδεχθείς μόνο τμηματικά. Έστω και καθυστερώντας, είσαι υποχρεωμένος να φθάσεις στον πυρήνα του, που δεν είναι άλλος από το ζήτημα της ολοκλήρωσης του ελληνισμού μπροστά στο χαίνον βάραθρο της ιστορικής έκλειψης.

Δηλαδή, ο γεροτυφλοπόντικας της Ιστορίας έχει αρχίσει να δουλεύει και πάλι, αργά αλλά μεθοδικά. Θέτοντας μπροστά στις διαχειριστικές και διανοούμενες ελίτ, που είχαν εγκαταλείψει το ελληνικό έθνος, το αίτημα σωτηρίας αυτού του έθνους, τις υποχρεώνει να πάρουν τον δρόμο που οδηγεί στην αυθυπέρβασή τους. Είναι η μακρά περίοδος που ήδη διανύουμε: Μια εθνοκεντρική με διάρκεια και χρονικό βάθος ιστορική περίοδος, διαδεχόμενη μια μακρά μηδενιστική εποχή, απαιτεί και την εδραίωση μιας νέας εθνοκρατικής ιδεολογίας, μιας νέας πατριωτικής ελίτ, σε αντίθεση με την μέχρι τώρα κυρίαρχη. Και αυτό θα επισυμβεί είτε σταδιακά, μέσα από την ανάδειξη νέων δυνάμεων, αλλά και μια πληθώρα «μεταγραφών» –αρκεί να δούμε τις περιπτώσεις αρκετών δημοσιογράφων και συγγραφέων, από τον Γιάννη Πρετεντέρη μέχρι τον Τάκη Θεοδωρόπουλο και τη Σώτη Τριανταφύλλου, που έχουν ήδη «υποβάλει» το σχετικό «μεταγραφικό αίτημα»–, είτε θα γίνει πολύ πιο βίαια και καταστροφικά εάν η σήμερα κυρίαρχη ιδεολογία μας οδηγήσει στα βράχια μιας νέας εθνικής ταπείνωσης και καταστροφής.

Πάντως, με τον ένα ή άλλο τρόπο, μετά το τέλος του διχασμού έθνους και κράτους, που σηματοδότησε η άνοδος του Ανδρέα Παπανδρέου –και σφράγισε θετικά αλλά και αρνητικά τη μεταπολιτευτική περίοδο–, εκκρεμεί μια νέα ίσως ακόμα βαθύτερη αλλαγή –βαθύτερη γιατί ακριβώς είναι αρχέγονη και προηγείται της δημιουργίας του ελληνικού κράτους–, η άρση της διχοτομίας ελίτ και λαού. Και, όπως πάντα συμβαίνει στην ιστορία, αυτή η διχοτομία έπρεπε να οδηγηθεί στο απόγειό της κατά την ύστερη μεταπολίτευση, καθώς αυτή η ελίτ θα βαυκαλίζεται με την αυταπάτη ότι μπορεί πλέον να εγκαταλείψει κυριολεκτικώς αυτόν τον λαό και το έθνος του, που το ένιωθε σαν βρόγχο –αυτή την τυραννία της πλειοψηφίας που τόσο ενοχλεί την Κατερίνα–, για να αρχίσει η κατεδάφισή της και η αντίστροφη μέτρηση.

Εξ ου και η σχετική αισιοδοξία μου. Μέσα από τις τεράστιες προκλήσεις, ίσως και πιθανές ήττες, ο ελληνισμός ετοιμάζεται να δώσει τη μεγάλη μάχη της ιστορικής επιβίωσης-ολοκλήρωσής του. Και η επιτυχία του σε αυτό το κυριολεκτικά τιτάνιο έργο θα κριθεί αποφασιστικά από το εάν επιτέλους θα αποκτήσει και ηγέτιδες δυνάμεις και ελίτ που θα σεμνύνονται και θα υπηρετούν το έθνος και τον λαό τους και δεν θα τον περιφρονούν ούτε θα τον μισούν.

Οι ηγέτιδες τάξεις πιάστηκαν στο δόκανο της ιστορίας. Δεν πρόλαβαν να καταφύγουν μαζικά στην Αγγλία και τη Γερμανία, παραχωρώντας τη θέση τους σε Γερμανούς συνταξιούχους και Αφγανούς εργάτες, όπως οραματίζεται ο Στάθης Καλύβας – που έχει ήδη διαφύγει δια της Οξφόρδης. Πρέπει, εδώ και τώρα, εκούσες ή άκουσες, να υπερασπίσουν το κράτος και τη χώρα τους μαζί με αυτόν τον λαό. Αυτόν τον λαό με τη θρησκεία του, τις παραδόσεις του, τους χορούς του, τη γλώσσα του, τις παραξενιές του, τα τραγούδια του, και τη σκληρή δουλειά του, την περηφάνια του, τις μικρότητες και τη μεγαλοσύνη του. Και εάν αποτύχουν –και σε ένα βαθμό είναι μάλλον βέβαιο ότι θα αποτύχουν–, θα παραχωρήσουν τη θέση τους στις νέες δυνάμεις που θα τις αντικαταστήσουν. Ώστε να παραχθεί επί τέλους αυτό που ονειρευόταν ο Γιώργος Σεφέρης μπροστά σε ένα πίνακα του Θεοτοκόπουλου, έναν «ελληνικό ελληνισμό», έστω και ως κύκνειο άσμα.

______________________________________________________

* Γιώργος Καραμπελιάς

Γεννήθηκε το 1946 στην Κ. Αχαΐα. Από το 1964 έως το 1967, φοιτητής της Ιατρικής ενώ το 1967-1973 σπούδασε Οικονομία στο Παρίσι. Το 1964 μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη και μετά το 1966 δραστηριοποιείται εκτός κοινοβουλευτικών κομμάτων. Συνελήφθη από τη δικτατορία, συμμετείχε στο «Αντιφασιστικό Κίνημα Ελλάδας» και δραστηριοποιείται στον «Μάη του ’68» στη Γαλλία. Στην Ελλάδα, μετά το 1974 δραστηριοποιείται στα εργοστασιακά σωματεία και σε κινητοποιήσεις υπέρ της Κύπρου. Μέλος της Οργάνωσης «Ρήξη (1980-1989), των «Οικολόγων–Εναλλακτικών» (1989-1993), της «Σπίθας» και του «Κινήματος Άρδην».

Από το 1968 έως το 1974 εξέδιδε τον «Αντιφασίστα»· από το 1975 έως το 1979 το «Πολιτικό Δελτίο Πληροφόρησης»·από το 1979 έως το 1993 το περιοδικό Ρήξη. Από το 1995 εκδίδεται το Άρδην, το 2006 η εφημερίδα Ρήξη, το 2011 ο νέος Λόγιος Ερμής. Το 1980, δημιουργείται το «Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο» και οι «Εναλλακτικές Εκδόσεις». Έχει γράψει πάνω από 40 βιβλία, καιμετά το 1989 επικεντρώνεται στη μελέτη της ιστορίας, ως του επικέντρου των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων στην Ελλάδα.

Μπροστά σε μία παρακμή που απειλεί τους Έλληνες με ιστορική έκλειψη, απορρίπτει το σχήμα Αριστερά-Δεξιά, προτάσσοντας τη σημασία του έθνους και έναν «ελληνικό δρόμο» σύνθεσης ατομικού και συλλογικού μπροστά στα αδιέξοδα κολεκτιβισμού και ατομικισμού.

Κείμενα, αποσπάσματα από βιβλία του και βίντεο από τηλεοπτικές εκπομπές πορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα www.ardin-rixi.gr

Τουρκία: Ο δήμαρχος της Άγκυρας προηγείται του Ρ. Τ. Ερντογάν σε δημοσκόπηση για τον προεδρικό θώκο

Ο δήμαρχος της Άγκυρας, Μανσούρ Γιαβάς, θεωρείται ως προεδρικός υποψήφιος των κομμάτων της αντιπολίτευσης στις επόμενες προεδρικές εκλογές, που έχουν προγραμματιστεί για το 2023..

Σύμφωνα με την έρευνα της Metropoll "The Pulse of Turkey" που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2020 με τη συμμετοχή 1.791 ατόμων από 28 επαρχίες, ο Μανσούρ Γιαβάς νίκησε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, συγκεντρώνοντας το 43,9% των εθνικών ψήφων, ενώ το ποσοστό του Τούρκου προέδρου παρέμεινε στο 40,7%.

Ο Μανσούρ Γιαβάς εξελέγη δήμαρχος της Άγκυρας στις τοπικές εκλογές του 2019 από το Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα της αντιπολίτευσης (CHP), τερματίζοντας την 25ετή κυριαρχία στην πόλη του AKP και των προκατόχων του. Ο συγκεκριμένος πολιτικός έχει αυξανόμενη δημόσια υποστήριξη λόγω της καταπολέμησης της διαφθοράς και των προσπαθειών που αποσκοπούν στην εξοικονόμηση ων χρημάτων φορολογουμένων, έχοντας βρεθεί ουκ ολίγες φορές απέναντι στο βαθύ κράτος που είχε ριζώσει τόσα χρόνια από τα στελέχη και τους συνεργάτες του ΑΚΡ στην τουρκική πρωτεύουσα.

Πολλοί βλέπουν τον Γιαβάς ως προεδρικό υποψήφιο των κομμάτων της αντιπολίτευσης στις επόμενες προεδρικές εκλογές, που έχουν προγραμματιστεί για το 2023, καθώς έχει καταστεί ιδιαίτερα δημοφιλής αντι-ερντογανικός πολιτικός, στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Ποιος είναι ο Μανσούρ Γιαβάς

O Mανσούρ Γιαβάς (Mansur Yavas), γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1955, είναι δικηγόρος και πρώην δήμαρχος του Beypazarı. Ήταν υποψήφιος δήμαρχος Άγκυρας με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στην αναμέτρηση του 2014 και εξελέγη Δήμαρχος της Άγκυρας το 2019. 

O πατέρας του Γιαβάς ήταν ξυλουργός ο οποίος στη συνέχεια εργάστηκε ως πωλητής εφημερίδων. Για κάποιο διάστημα δούλεψε με τον πατέρα του ως διανομέας εφημερίδων. Φοίτησε στο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούλης και έλαβε πτυχίο νομικής το 1983. Αφού ολοκλήρωσε την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία του ως στρατιωτικός εισαγγελέας, επέστρεψε στη γενέτειρά του το Beypazarı όπου δούλεψε ως δικηγόρος.

Ο Γιαβάς εξελέγη μέλος του δημοτικού συμβουλίου του Beypazarı το 1989, αλλά έχασε τη δημαρχεία το 1994. Συνέχισε τη δικηγορία παράλληλα με τη θητεία του στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης του μέχρι τις 18 Απριλίου 1999, που έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη δήμαρχος με 51% του Beypazari.

O Γιαβάς ήταν υποψήφιος δήμαρχος Άγκυρας με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στις 30 Μαρτίου του 2014. Την ημέρα των εκλογών στις 20:30 τοπική ώρα και αφού έκλεισαν οι κάλπες ανακοίνωσε σε συνέντευξη τύπου ότι είχε κερδίσει την αναμέτρηση. Κάλεσε δε τους ψηφοφόρους του να παραμείνουν στα εκλογικά κέντρα προκειμένου να παρακολουθούν την καταμέτρηση, παρά τις αναφορές του πρακτορείου Anadolu ότι είχε ηττηθεί. Την 1η Απριλίου του 2014 ο Γιαβάς, έδωσε νέα συνέντευξη τύπου και κατηγόρησε το κρατικό Anadolu ότι καθυστέρησε επίτηδες την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων προκειμένου να αποθαρρύνει τους ψηφοφόρους του από το να παρακολουθούν την καταμέτρηση. Ο Γιαβάς δήλωσε ότι η καμπάνια του έχει υποβάλλει ενστάσεις στις τοπικές εκλογικές αρχές, καταγγέλλοντας παρατυπίες.

Τέλος στις δημοτικές εκλογές της Άγκυρας το 2019 ως υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, CHP, ο Μανσούρ Γιαβάς επικράτησε με 50,54% έναντι 47,27% του αντιπάλου του υποψηφίου του ΑΚΡ.

Ο Μανσούρ Γιαβάς είναι παντρεμένος, με 2 κόρες.

Θεοφάνεια και Lockdowns: Η Δ.Ι.Σ. δεν συναινεί στα απαγορευτικά μέτρα σε βάρος των πιστών - Κυβερνητική απάντηση

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος δεν συναινεί στην απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει την παρουσία πιστών στις εκκλησίες στο εορτασμό των Θεοφανείων.

Την τελική κρίση να μη συναινέσει στην απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει την παρουσία πιστών στις εκκλησίες κατά την εορτή των Θεοφανείων, έλαβε σήμερα στην έκτακτη συνεδρίασή της -μέσω τηλεδιάσκεψης- η Διαρκής Ιερά Σύνοδος - Δ.Ι.Σ.

Να τηρηθούν όλα όσα συμφωνήθηκαν πριν από τις γιορτές ζητά η Διαρκής Ιερά Σύνοδος από την κυβέρνηση, με ανακοίνωσή της.

Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ο εκπρόσωπος της Δ.Ι.Σ., Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας, δήλωσε: «από εμάς οι Εκκλησίες θα είναι ανοικτές. Η κυβέρνηση ας κάνει ό,τι θέλει». Ο Σεβασμιώτατος είπε επίσης, ότι η κυβέρνηση δεν ενημέρωσε προηγουμένως την ΔΙΣ για την απόφαση να κλείσει τις εκκλησίες για τα Θεοφάνεια.

«Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του» υπογράμμισε και εξέφρασε την διαμαρτυρία και διαφωνία του με το ενδεχόμενο να υπάρξει αστυνομία έξω από τους ναούς.

Σύμφωνα με το ανακοινωθέν της Δ.Ι.Σ., η εκκλησία:

1. Δεν συναινεί στα νέα Κυβερνητικά μέτρα ως προς τη λειτουργία των Ιερών Ναών, εμ­μέ­νει σε όσα συμ­φω­νή­θη­καν αρ­χι­κώς με την Πο­λι­τεία και εντέλλεται οι Ιεροί Ναοί να παραμείνουν ανοικτοί για την συμμετοχή των πιστών στη Θεία Λειτουργία και τον Α­γι­α­σμό των υ­δά­των εν­τός των Ι­ε­ρών Ναών της Ε­ορ­τής των Θε­ο­φα­νείων ό­πως άλ­λω­στε είχε συμ­φω­νη­θεί και α­πο­τυ­πω­θεί στην Κ.Υ.Α. υπ’ α­ριθμ. Δ1α/ΓΠ.οικ. 80588/15.12.2020 (ΦΕΚ Β΄ 5509). Ζη­τεί από την Πο­λι­τεία να γί­νει α­πο­λύ­τως σε­βα­στή η α­νω­τέρω Κ.Υ.Α. χω­ρίς πε­ραι­τέρω προ­βλή­ματα, λαμ­βα­νο­μέ­νου υπ’ ό­ψιν του γε­γο­νό­τος ότι κατά την εορτή των Χρι­στου­γέν­νων και της Πρω­το­χρο­νιάς και τις λοι­πές η­μέ­ρες του Α­γίου Δω­δε­κα­ή­με­ρου στους χι­λι­ά­δες Ε­νο­ρι­α­κούς Ι­ε­ρούς Να­ούς της Εκ­κλη­σίας της Ελ­λά­δος με μέ­ρι­μνα των κατά τό­πους Σε­βα­σμι­ω­τά­των Μη­τρο­πο­λι­τών και των ευ­λα­βών κλη­ρι­κών τη­ρή­θη­καν όλα τα προ­βλε­φθέντα υ­γει­ο­νο­μικά μέ­τρα για τον πε­ρι­ο­ρι­σμό της δι­α­σπο­ράς του κο­ρο­νο­ϊού.

2. Α­πο­στέλ­λει ε­πι­στολή δι­α­μαρ­τυ­ρίας προς την Ελ­λη­νική Κυ­βέρ­νηση θε­ω­ρών­τας τον δι­ά­λογο ως το μο­να­δικό μέσο επιλύσεως των ζη­τη­μά­των που α­φο­ρούν τις σχέ­σεις της Πο­λι­τείας με τις θρη­σκευ­τι­κές κοι­νό­τη­τες που υ­φί­σταν­ται στο Ελ­λη­νικό Κρά­τος.

3. Κά­νει έκ­κληση τόσο προς την η­γε­σία της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Ενώ­σεως όσο και προς την Ελ­λη­νική Κυ­βέρ­νηση να προ­βούν στις α­πα­ραί­τη­τες ε­νέρ­γειες ού­τως ώ­στε να ε­ξα­σφα­λι­στεί άμεσα ο ι­κα­νός α­ρι­θμός εγ­κε­κρι­μέ­νων εμ­βο­λίων για τους πο­λί­τες. Κα­νείς δεν έ­χει το δι­καί­ωμα να υ­πη­ρε­τεί αλ­λό­τρι­ους σκο­πούς α­πέ­ναντι σε ένα τόσο ση­μαν­τικό θέμα ό­πως η υ­πέρ­βαση της παν­δη­μίας, δι­ότι το δι­καί­ωμα στην υ­γεία α­νή­κει σε ό­λους.

4. Ανανεώνει προ­γε­νέ­στερη Α­πό­φαση Αυ­τής ώ­στε κατά την πα­ρούσα χρο­νική πε­ρί­οδο την θέση της Ι­ε­ράς Συ­νό­δου προς τα Μ.Μ.Ε., να εκ­φρά­ζει μόνο ο εκ­πρό­σω­πος Τύ­που Αυ­τής, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος Μη­τρο­πο­λί­της Ι­λίου, Α­χαρ­νών και Πε­τρου­πό­λεως κ. Α­θη­να­γό­ρας.

Κυβέρνηση προς Εκκλησία: «Ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμόζεται κατά το δοκούν»

Αντίδραση στις αποφάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ήρθε από την κυβέρνηση που εκφράζει την ελπίδα η Εκκλησία να «αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών για την κοινωνία, όπως έως σήμερα με υπευθυνότητα έπραξε».

Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωσή της: «Η κυβέρνηση σε όλα τα στάδια της πανδημίας βρισκόταν σε διαρκή διαβούλευση με την Εκκλησία για τα θέματα των λειτουργιών, με σεβασμό στη δημόσια υγεία αλλά και την πίστη των ανθρώπων. Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποιήθηκαν οι λειτουργίες Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και προβλέφθηκε η λειτουργία των Θεοφανείων.

Η ανάγκη να μην διακυβευθεί η σταθερή πορεία για την καταπολέμηση του ιού, εν όψει ιδίως και της επαναλειτουργίας των σχολείων, επέβαλε για την τρέχουσα εβδομάδα την επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς περιορισμών στην αγορά και την κοινωνία, μεταξύ των οποίων και η πρόβλεψη να γίνει η λειτουργία των Θεοφανείων χωρίς την παρουσία πιστών. Βεβαίως, παραμένει η δυνατότητα παρεμπίπτουσας ατομικής προσευχής των πιστών στους ναούς.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με την απόφασή της δεν συναινεί στα νέα μέτρα που αφορούν τις λειτουργίες. Όμως ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμόζεται κατά το δοκούν ώστε να τον αγνοεί όποιος διαφωνεί. Ευελπιστούμε ότι η Εκκλησία θα αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών για την κοινωνία, όπως έως σήμερα με υπευθυνότητα έπραξε. Η εφαρμογή των μέτρων πρόληψης και προφύλαξης αποτελεί υποχρέωση αλλά και πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης και ευθύνης όλων μας.

ΜΙΤ: Τα περιοριστικά μέτρα του Covid-19 έχουν σχεδιαστεί να διαρκέσουν για πολλά χρόνια... θα εφαρμόσουν το Great Reset!

Τα lockdowns έχουν σχεδιαστεί για να διαρκούν για πολλά χρόνια αναφέρουν αμερικανικά sites επικαλούμενα άρθρα από το Massachusetts Institute of Technology - MIT.

Η λεγόμενη «μεγάλη επαναφορά» και η «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» βρίσκονται σε εξέλιξη τουλάχιστον από το 2014, όταν οι όροι εισήχθησαν για πρώτη φορά στον δημόσιο διάλογο

Τα lockdowns έχουν σχεδιαστεί για να διαρκούν για πολλά χρόνια αναφέρουν αμερικανικά sites επικαλούμενα άρθρα από το Massachusetts Institute of Technology - MIT.

Εδώ και πολλούς μήνες προειδοποιούν ότι ο σχεδιασμός πίσω από τις καραντίνες πανδημίας είναι διαρκής που σημαίνει, ότι τα lockdown πρέπει να διαρκούν για πάντα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οικονομικές και πολιτικές ελίτ πιέζουν για τα lookdowns.
Το πιο συχνό επιχείρημά τους είναι ότι οι περιορισμοί είναι το «νέο φυσιολογικό».

Αυτός ο ισχυρισμός περιγράφεται από τον θιασώτη της παγκοσμιοποίησης όπως ο Gideon Lichfield του Massachusetts Institute of Technology στο άρθρο του «Δεν θα επιστρέψουμε στο κανονικό».

Στο άρθρο του αναφέρει «τελικά, ωστόσο, προβλέπω ότι θα αποκαταστήσουμε την ικανότητα να κοινωνικοποιούμαστε με ασφάλεια αναπτύσσοντας πιο εξελιγμένους τρόπους για να προσδιορίσουμε ποιος είναι ο κίνδυνος ασθένειας και ποιος δεν είναι και να κάνουμε διακρίσεις - νομικά - εναντίον αυτών που είναι. …

Μπορεί κανείς να φανταστεί έναν κόσμο στον οποίο, για να φτάσετε σε μια πτήση, ίσως θα πρέπει να εγγραφείτε σε μια υπηρεσία που παρακολουθεί τις κινήσεις σας μέσω του τηλεφώνου σας. Η αεροπορική εταιρεία δεν θα μπορούσε να δει πού έχετε πάει, αλλά θα έπαιρνε ειδοποίηση εάν βρισκόσασταν κοντά σε γνωστά μολυσμένα άτομα ή σε σημεία με ασθένειες

Υπήρχαν παρόμοιες απαιτήσεις στην είσοδο σε μεγάλους χώρους, κυβερνητικά κτίρια ή κόμβους δημόσιων συγκοινωνιών.

Θα υπήρχαν παντού σαρωτές θερμοκρασίας και ο χώρος εργασίας σας μπορεί να σας ζητήσει να φοράτε οθόνη που παρακολουθεί τη θερμοκρασία σας ή άλλα ζωτικά στοιχεία του οργανισμού σας.

Όπως τα νυχτερινά κέντρα ζητούν πιστοποίηση για την ηλικίας σας, στο μέλλον ενδέχεται να ζητήσουν απόδειξη ανοσίας - μια ταυτότητα ή κάποιο είδος ψηφιακής επαλήθευσης μέσω του τηλεφώνου σας, δείχνοντας ότι έχετε ήδη αναρρώσει ή εμβολιαστεί κατά των τελευταίων στελεχών ιών.

Το Great reset… η μεγάλη επαναφορά

Η λεγόμενη «μεγάλη επαναφορά» και η «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» βρίσκονται σε εξέλιξη τουλάχιστον από το 2014, όταν οι όροι εισήχθησαν για πρώτη φορά στον δημόσιο διάλογο.

Οι ιδέες μιας κοινωνίας χωρίς μετρητά, της «κοινής οικονομίας», της βιομετρικής μαζικής παρακολούθησης, των αποτελεσμάτων κοινωνικής πίστωσης, κ.λπ., αποτελούν όλες μέρος της παγκόσμιας ατζέντας εδώ και δεκαετίες.

Ο κορωνοιός είναι απλώς μια χρήσιμη κρίση ώστε να επιβληθούν τα δρακόντεια μέτρα που πάντα ήθελαν.

Το σχέδιο ήταν τόσο προβλέψιμο που είχε επισημανθεί ακόμη και στην αρχή της επιδημίας του κορωνοϊού ότι οι καραντίνες δεν θα τερματιστούν ακόμη και αν είχε αναπτυχθεί ένας αποτελεσματικός εμβολιασμός, επειδή το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να δηλώσουν ότι έχει βρεθεί μια «νέα μετάλλαξη» του ιού ο οποίος είναι ανθεκτικός στις υπάρχουσες θεραπείες.

Θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν ολοκαίνουργιο ιό και να τον απελευθερώσουν στον πληθυσμό για να διατηρήσουν την δύναμη της παρέμβασης.

Τα ύποπτα εμβόλια των Pfizer και Moderna

Δεν προκαλεί έκπληξη, ότι τα μόλις δοκιμασμένα και πολύ ύποπτα εμβόλια Pfizer και Moderna κυκλοφόρησαν… ξεκίνησαν οι αναφορές για την εμφάνιση πιο επιθετικών «πιο μολυσματικών» μερικούς μήνες αλλά στη συνέχεια θα καταστεί άκυρο με κάθε νέα μετάλλαξη του ιού. Επομένως, πρέπει στη συνέχεια να υποβάλλεστε σε εμβολιασμούς πολλοί εκ των οποίων δεν είναι δοκιμασμένοι και προφανώς είναι δυνητικά επικίνδυνοι.

Όπως προειδοποίησε ο πρώην Πρόεδρος της Pfizer και άλλοι ιατροί, αυτά τα εμβόλια είναι σαν τη Ρωσική Ρουλέτα και θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια αυτοάνοση απόκριση που οδηγεί σε στειρότητα ή άλλες επιβλαβείς παρενέργειες.

Τα εμβόλια είναι μια βολικά βραχύβια λύση ακόμη και αν αποδίδουν.Απαιτούνται πολλαπλές δόσεις κατά τη διάρκεια ενός μήνα, ενώ θα πρέπει να πραγματοποιούνται εμβολιασμοί πιθανώς κάθε λίγους μήνες. Βασικά, δεν θα τελειώσει ποτέ.

Με τις μεταλλάξεις και τα περιορισμένα αντισώματα από τα εμβόλια, οι ελίτ θα μπορούσαν να διατηρήσουν τις καραντίνες και τα περιοριστικά μέτρα για πολλά ακόμη χρόνια.

Όχι προφανώς στην ένταση του πρώτου lockdown, αλλά να διατηρηθούν πολλά περιοριστικά μέτρα.

Ο εμβολιασμός δεν είναι… λύση

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) καθιστά σαφές ότι ο εμβολιασμός δεν θα θεωρείται απαραίτητα λύση για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού.
Δηλαδή, ακόμα κι αν εμβολιάζεστε, θα εξακολουθείτε να θεωρείστε πιθανός φορέας του Covid, επομένως οι καραντίνες και οι εντολές για χρήση μάσκας δεν θα σταματήσουν.

Αυτό γεννά την ερώτηση

Ποιο είναι το νόημα του εμβολίου;

Επιστήμονες του ΠΟΥ αναφέρουν ότι δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι τα εμβόλια εμποδίζουν τη μετάδοση.

Με αυτή τη λογική, θα μπορούσαμε επίσης να υποστηρίξουμε ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα εμβόλια είναι 95% αποτελεσματικά ή ότι είναι ασφαλή.

Εν τω μεταξύ, ο ΠΟΥ και ο Dr. Anthony Fauci στις ΗΠΑ διαδίδουν συνεχώς ότι το «χειρότερο ξέσπασμα» δεν έχει ακόμη έρθει. Πρέπει να διατηρηθεί ο τρόμος και ο φόβος ώστε να αποδώσει το «Great Reset».

Η κρίση δεν θα τελειώσει μετά από τους μαζικούς εμβολιασμούς, όσοι το πιστεύουν απλά θα διαψευστούν, απλά θα έχουν εξαπατηθεί.

Η παγκοσμιοποίηση κλονίστηκε

Φαίνεται, ωστόσο, ότι το σχέδιο επαναφοράς της παγκοσμιοποίησης δεν πηγαίνει πολύ καλά.

Τα εμβόλια και οι ειδήσεις για την μετάλλαξη αυτό αποδεικνύουν.

Αρχικά, μας είπαν ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον 18 μήνες για να αναπτυχθεί ένα εμβόλιο και ότι οι καραντίνες θα συνεχιστούν πολύ πέρα από αυτό το χρονικό πλαίσιο έως ότου αποδειχθεί ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει ανοσία.Αντ 'αυτού, πολλά εμβόλια εμφανίστηκαν εντός 6 μηνών και η αφήγηση περί της μετάλλαξης βρίσκεται στο προσκήνιο.

Αυτό συμβαίνει γιατί πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στα lockdowns, ενώ και ο αριθμός των ατόμων που αρνούνται να εμβολιαστούν φαίνεται να είναι υψηλός.

Οι κοινωνίες αντιδρούν

Στην Ευρώπη, ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού (περίπου 50% ή περισσότερο ανάλογα με τη χώρα) διστάζει να εμβολιαστεί.

Στις ΗΠΑ, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τουλάχιστον το 30% του πληθυσμού θα αρνηθεί εντελώς, ενώ το 60% των ανθρώπων είναι διστακτικοί για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Ακόμη και μεγάλος αριθμός εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης αρνούνται να εμβολιαστούν και αυτοί οι άνθρωποι δέχονταν την μεγαλύτερη πίεση ειδάλλως θα αντιμετωπίσουν συνέπειες.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης υποστηρίζουν ότι παρόλο που υπήρξαν «κάποιες αλλεργικές αντιδράσεις» κατά τον εμβολιασμό δεν υπάρχει «ένδειξη σοβαρών μακροπρόθεσμων παρενεργειών». Ίσως επειδή δεν υπάρχουν μελέτες για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και υπήρξαν ελάχιστες δοκιμές πριν από την κυκλοφορία των εμβολίων;

Αυτά είναι παραλογισμός.

Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι δεν είναι τόσο χαζοί, έχουν κρίση.

Παραδόξως, ακόμη και οι αστυνομικοί στις ΗΠΑ σε ολόκληρη τη χώρα αρνούνται ανοιχτά να αποδεχθούν εντολές κατά πολιτών που αντιδρούν.

Ο ιός έχει δημιουργήσει IFR 0,26% (λόγος της θνητότητας) συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων σε γηροκομεία ή ανθρώπων με υποκείμενα νοσήματα.

Πάνω από το 40% των θανάτων Covid αποδίδεται σε ηλικιωμένους που είχαν ήδη υποστεί πολλές ασθένειες. Μόνο περίπου το 10% των ανθρώπων που καταλήγουν στο νοσοκομείο για covid έχουν παρενέργειες.

Ας αναλογιστούμε το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν ήδη κάθε χρόνο από μολυσματικές ασθένειες όπως η γρίπη και η πνευμονία ενώ και ο Covid αρχίζει να φαίνεται πολύ λιγότερο απειλητικός.Από την άλλη δεν πρέπει να ισοπεδώσουμε το πρόβλημα όχι όμως και να το τραγικοποιήσουμε.

Οι μελέτες

Επιπλέον, πολλές μελέτες αποκαλύπτουν ότι οι καραντίνες και οι μάσκες είναι εντελώς αναποτελεσματικές για την εξάπλωση του ιού.

Χώρες με ορισμένα από τα πιο αυστηρά περιοριστικά μέτρα τείνουν επίσης να είναι τα μέρη με τις περισσότερες μολύνσεις ενώ εκεί εμφανίστηκαν και οι μεταλλάξεις του κορωνοιού.

Εξαιτίας αυτού, είναι λογικό ότι πολλοί άνθρωποι αρνούνται να συμμορφωθούν με τα περιοριστικά μέτρα.

Τα μέσα ενημέρωσης ισχυρίζονται ότι υπάρχουν πολλοί που ενθαρρύνουν τα σενάρια συνωμοσίας που πιστεύουν ότι ο ιός «δεν υπάρχει».Αυτό δεν υπάρχει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ο κορωνοιός υπάρχει ως ασθένεια.

Μερικοί από εμάς το έχουμε ήδη αντιμετωπίσει και ανακάμπτουμε από αυτόν τον ιό.

Όμως υπάρχει και μια άλλη αλήθεια το 99% του πληθυσμού δεν απειλείται από τον κορωνοιό.

Γιατί πρέπει το 99% του πληθυσμού να θυσιάσουν τις δουλειές τους, τις επιχειρήσεις και τις ελευθερίες τους ώστε να κάνουν το 1% του πληθυσμού να αισθανθεί ασφαλέστερο;

Γιατί να μην ζητήσετε από το 0,26% των ατόμων που απειλούνται από τον ιό να προσφερθούν εθελοντικά να μείνουν στο σπίτι, ώστε οι υπόλοιποι από εμάς να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την κανονική ζωή;Γιατί κάνουμε το αντίθετο από αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία;

Η απάντηση είναι ότι η υγειονομική κρίση που έχει ξεσπάσει αφορά την κυριαρχία και όχι τη δημόσια υγεία.

Χρειάστηκε μια «μετάλλαξη» του ιού ή ένας εντελώς νέος ιός για να συντηρήσουν τον φόβο που απαιτείται ώστε να επιτευχθεί περαιτέρω έλεγχος. Θα βρεθεί ένας νέος και πιο θανατηφόρος ιός;

Μπορεί.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ιοί τείνουν να εξελίσσονται σε ηπιότερους από τον αρχικό ιό.

Τείνουν επίσης να εξισορροπούν το ποσοστό εξάπλωσής τους έναντι του ποσοστού θνητότητας.

Με άλλα λόγια, όπως και κάθε άλλο πλάσμα, οι ιοί εξελίσσονται για να επιβιώσουν και ένας ιός δεν μπορεί να επιβιώσει αν σκοτώσει την πλειονότητα των πιθανών ξενιστών του.

Έτσι, μεταλλάσσονται για να γίνουν πιο μολυσματικοί, αλλά λιγότερο θανατηφόροι.

Εάν μια «μετάλλαξη» εμφανίζεται στο προσκήνιο που είναι πιο θανατηφόρα από την τρέχουσα μορφή του Covid-19, τότε θα πρέπει να είμαστε καχύποπτοι

Κατά ειρωνικό τρόπο, προωθώντας τα εμβόλια καθώς και τις ιστορίες μετάλλαξης, οι ελίτ σαμποτάρουν τον εαυτό τους και τα σχέδια τους.

Το νέο αφήγημα της μετάλλαξης αποκαλύπτει ποια είναι η πραγματική ατζέντα.
Το επιχείρημα για την δημόσια υγεία είναι απολύτως ανοησία.

Ο σκοπός είναι να διατηρήσουν την κυριαρχία κυβερνήσεις και οικονομικές ελίτ και αυτό θα συμβεί εάν αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα μοιρολατρικά.

αναδημοσίευση από bankingnews.gr & ertopen.gr

Κυβερνητικός ανασχηματισμός 2021: Τα νέα πρόσωπα, οι μετακινήσεις, οι ηχηρές αποχωρήσεις (video)

Μεγάλες αλλαγές έφερε στο υπουργικό συμβούλιο ο ανασχηματισμός που αποφάσισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τα νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση, οι μετακινήσεις και οι ηχηρές αποχωρήσεις... 

Τη νέα σύνθεση της κυβέρνησης παρουσίασε σήμερα ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Ταραντίλης, ο οποίος ανακοίνωσε ότι η ορκωμοσία των νέων μελών θα πραγματοποιηθεί αύριο Τρίτη, 5 Ιανουαρίου. Λόγω των περιοριστικών μέτρων η ορκωμοσία των νέων υπουργών και υφυπουργών της κυβέρνησης θα γίνει σε τρεις διαφορετικές ομάδες στο Προεδρικό Μέγαρο. Συγκεκριμένα, η ορκωμοσία θα πραγματοποιηθεί ενώπιον της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου στις 11.00, στις 11.45 και στις 12.30.

Όπως τόνισε ο κ. Ταραντίλης, «η θητεία μιας Κυβέρνησης δεν είναι μια προβλέψιμη ευθεία γραμμή. Ανακύπτουν νέες προκλήσεις και ανάγκες που επιβάλλουν την αναδιάταξη του δυναμικού της με την αξιοποίηση προσώπων σε νέους ή διαφορετικούς ρόλους στο κυβερνητικό έργο. Κάθε Κυβέρνηση λοιπόν οφείλει να επιδεικνύει – στον κατάλληλο χρόνο – ευελιξία».

Η σύνθεση της Κυβέρνησης είναι η ακόλουθη:

Πρωθυπουργός: Κυριάκος Μητσοτάκης

Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης: Παναγιώτης Πικραμμένος

1. Υπουργείο Οικονομικών
– Υπουργός: Χρήστος Σταϊκούρας
– Αναπληρωτής υπουργός αρμόδιος για τη Δημοσιονομική Πολιτική: Θεόδωρος Σκυλακάκης
– Υφυπουργός αρμόδιος για τη Φορολογική Πολιτική και τη Δημόσια Περιουσία: Απόστολος Βεσυρόπουλος
– Υφυπουργός αρμόδιος για το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα: Γεώργιος Ζαββός

2. Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων
– Υπουργός: Άδωνις Γεωργιάδης
– Αναπληρωτής Υπουργός αρμόδιος για θέματα Ιδιωτικών Επενδύσεων: Νίκος Παπαθανάσης
– Υφυπουργός αρμόδιος για τις Δημόσιες Επενδύσεις και το Εταιρικό Σύμφωνο για πλαίσιο Ανάπτυξης: Γιάννης Τσακίρης
– Υφυπουργός αρμόδιος για την Έρευνα και την Τεχνολογία: Χρίστος Δήμας

3. Υπουργείο Εξωτερικών
– Υπουργός: Νίκος Δένδιας
– Αναπληρωτής υπουργός αρμόδιος για Ευρωπαϊκά Θέματα: Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης
– Υφυπουργός αρμόδιος για την Οικονομική Διπλωματία και Εξωστρέφεια: Κώστας Φραγκογιάννης
– Υφυπουργός αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό: Κώστας Βλάσης

4. Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη
– Υπουργός: Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
– Υφυπουργός αρμόδιος για την Αντεγκληματική Πολιτική: Λευτέρης Οικονόμου
– Υφυπουργός αρμόδιος για την Πολιτική Προστασία και τη Διαχείρηση Κρίσεων: Νίκος Χαρδαλιάς

5. Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
– Υπουργός: Νίκος Παναγιωτόπουλος
– Υφυπουργός Άμυνας: Αλκιβιάδης Στεφανής

6. Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
– Υπουργός: Νίκη Κεραμέως
– Υφυπουργός αρμόδια για θέματα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και Ειδικής Αγωγής: Ζέτα Μακρή
– Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα Ανώτατης Εκπαίδευσης: Άγγελος Συρίγος

7. Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων
– Υπουργός: Κωστής Χατζηδάκης
– Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα Κοινωνικής Ασφάλισης: Παναγιώτης Τσακλόγλου
– Υφυπουργός αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης: Δόμνα Μιχαηλίδου
– Υφυπουργός αρμόδια για τη Δημογραφική Πολιτική και την οικογένεια: Μαρία Συρεγγέλα

8. Υπουργείο Υγείας
– Υπουργός: Βασίλης Κικίλιας
– Αναπληρωτής υπουργός αρμόδιος για τις υπηρεσίες υγείας: Βασίλης Κοντοζαμάνης
– Υφυπουργός αρμόδια για θέματα Ψυχικής Υγείας: Ζωή Ράπτη

9. Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας
– Υπουργός: Κώστας Σκρέκας
– Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα Προστασίας του Περιβάλλοντος: Γιώργος Αμυράς
– Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα Χωροταξίας και Αστικού Περιβάλλοντος: Νίκος Ταγαρας

10. Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού
– Υπουργός: Λίνα Μενδώνη
– Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού: Νικόλας Γιατρομανωλάκης
– Υφυπουργός αρμόδιοας για θέματα Αθλητισμού: Λευτέρης Αυγενάκης

11. Υπουργείο Δικαιοσύνης
– Υπουργός: Κώστας Τσιάρας
– Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα Διεθνούς Συνεργασίας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Γιώργος Κώτσηρας

12. Υπουργείο Εσωτερικών
– Υπουργός: Μάκης Βορίδης
– Αναπληρωτής υπουργός αρμόδιος για θέματα Αυτοδιοίκησης: Στέλιος Πέτσας
– Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα Μακεδονίας-Θράκης: Σταύρος Καλαφάτης

13. Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης
– Υπουργός: Κυριάκος Πιερρακάκης
– Υφυπουουργός αρμόδιος για θέματα απλούστευσης διαδικασιών: Γιώργος Γεωργαντάς
– Υφυπουργός αρμόδιος για ειδικά Ψηφιακά έργα και το Κκτηματολόγιο: Γιώργος Στύλιος

14. Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών
– Υπουργός: Κώστας Καραμανλής
– Υφυουργός αρμόδιος για θέματα Μεταφορών: Γιάννης Κεφαλογιάννης

15. Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής
– Υπουργός: Γιάννης Πλακιωτάκης
– Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα κλάδου Πλοίων: Κώστας Κατσαφάδος

16. Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
– Υπουργός: Σπήλιος Λιβανός
– Υφυπουργός αρμόδιος για την Κοινή Αγροτική Πολιτική: Γιάννης Οικονόμου
– Υφυπουργός αρμόδια για την αλιευτική Πολιτική: Φωτεινή Αραμπατζή

17. Υπουργείο Τουρισμού
– Υπουργός: Χάρης Θεοχάρης
– Υφυπουργός αρμόδια για θέματα Τουριστικής Εκπαίδευσης και Ειδικών Μορφών Τουρισμού: Σοφία Ζαχαράκη

18. Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου
– Υπουργός: Παναγιώτης Μηταράκης
– Υφυπουργός Αρμόδια για την ένταξη: Σοφία Βούλτεψη

19. Υπουργός Επικρατείας: Γιώργος Γεραπετρίτης
– Υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στον Υπουργό Επικρατείας: Θοδωρής Λιβάνιος
– Υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ αρμόδιος για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου: Άκης Σκέρτσος
– Υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ αρμόδιος για θέματα επικοινωνίας και ενημέρωσης και κυβερνητικός εκπρόσωπος: Χρήστος Ταραντίλης
– Αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος: Αριστοτελία Πελώνη

Προτείνονται για:

– Γραμματέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας: Γιάννης Μπουγάς

– Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος: Γιάννης Βρούτσης

– Αναπληρωτές κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι: Χρήστος Μπουκωρος, Θάνος Πλεύρης

Η ορκωμοσία των νέων μελών της κυβέρνησης θα πραγματοποιηθεί αύριο.

2021: Έτος εκλογών και της μεγαλύτερης εθνικής και οικονομικής κρίσης στα 200 χρόνια ελληνικού κράτους.

του Παναγιώτη Λαφαζάνη *

Η δεκαετία που έρχεται το πιθανότερο είναι ότι θα αφήσει πίσω της τον ψευδεπίγραφο ευρωπαϊσμό ως μια γερμανική καρικατούρα και θα μεταβάλει σε συντρίμμια την αποκαλούμενη «παγκοσμιοποίηση».

Οι καταστάσεις που θα διαμορφωθούν μετά και την πανδημία θα επιταχύνουν μάλλον τις ως άνω εξελίξεις και όλα δείχνουν ότι θα προωθήσουν ένα νέο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό, το οποίο θα είναι ιδιαίτερα αλλαγμένο στην ευρύτερη περιοχή μας.

Ήδη βλέπουμε γύρω μας να συγκροτούνται, δίπλα στα φθίνοντα παλιά, νέα σφριγηλά εμπορικά μπλοκ στην Ευρασία, την Ασία, την Λατινική Αμερική και την Αφρική, ενώ θέση μάχης λαμβάνουν στην περιοχή μας και τον κόσμο νέες φιλόδοξες δυνάμεις, οι οποίες ανασχηματίζονται ταχέως σε έναν πρωτοφανώς πολυκεντρικό κόσμο, στον οποίο οι συγκρούσεις θα είναι ακατάπαυστες και θα μοιάζουν χωρίς τέλος.

Προορισμένα σε συντριβή και εξαφάνιση, συχνά άνευ μάχης, θα είναι τα κράτη και τα έθνη που έμφοβα θα περιοριστούν στη δουλοπρέπεια και τα οποία είναι βέβαιο ότι θα τσαλαπατηθούν στο άγριο ποδοβολητό των βουβάλων.

Δυστυχώς για αυτή την μοίρα προορίζεται και η Ελλάδα από μια πολιτική τάξη υποτέλειας και διαφθοράς που κυριαρχεί στη χώρα, αν δεν μπορέσει ο ελληνικός λαός να την αποτινάξει.

Η Ελλάδα με τον καινούργιο χρόνο, κάτω από την βαθιά κυβερνητική αποτυχία, βαδίζει ολοταχώς σε εκλογές και στη μεγαλύτερη διπλή, εθνική και οικονομική, κρίση που έχει γνωρίσει ποτέ σε ειρηνική περίοδο στα 200 χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους.

Μόνο ένας μνημονιακός μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ με τις συνεχείς κωλοτούμπες του και την αξιοθρήνητη γονυκλισία του στη γερμανοαμερικανοκρατία θα μπορούσε να απωλέσει αμαχητί το 2015 μια μεγάλη ευκαιρία απελευθέρωσης της χώρας και να φέρει στην εξουσία τη Ν.Δ και μάλιστα στην πιο επώδυνη «Σημιτική» εκδοχή της υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη.

Μόνο, επίσης, ένας μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να διευρύνει και ως αντιπολίτευση την απόσταση του από την κυβερνώσα ΝΔ και να αναζητά σωσίβιο στο μοιραίο άνθρωπο της μνημονιακά «κατεχόμενης» Ελλάδας, τον Γ. Παπανδρέου.

Η ατυχία για την χώρα είναι ότι σε αυτή την πρωτοφανή εθνική κρίση οι υπαρκτές δημοκρατικές «αντισυστημικές» δυνάμεις, καλών κατά τα αλλά προθέσεων, είναι εγκλωβισμένες σε παρωχημένα δόγματα και ορισμένες σε ιδεοληψίες, χωρίς να μπορούν να αναδείξουν τα επίκαιρα διακυβεύματα, τα οποία είναι ικανά να απειλήσουν το σύστημα.

Ο τόπος χρειάζεται επειγόντως, ως ανάγκη επιβίωσης, μια νέα ριζοσπαστική εθνική πολιτική πρωτοβουλία με μια καινοτόμα σύγχρονη και βαθιά πατριωτική και κοινωνική πρόταση, που θα προκαλέσει ένα δημιουργικό πολιτικό σοκ, θα εκφράσει την ψυχή της ελληνικής κοινωνίας και θα καλύψει το μεγάλο πολιτικό κενό εκπροσώπησης και εμπιστοσύνης στη χώρα.

Η Ελλάδα και η περιοχή μας, δεν είναι μοιραίο να περιπέσουν, όπως ήδη συμβαίνει, στο φόβο και στην επικυριαρχία του τουρκικού νεοθωμανισμού, ως το τίμημα που έτσι νομίζουν ότι πρέπει να πληρώσουν οι παρακμάζουσες μεγάλες δυτικές δυνάμεις, προκειμένου να αξιοποιηθεί ματαίως η Τουρκία για την απομόνωση της Ρωσίας και την συγκράτηση του ισλαμικού κύματος προς την Ευρώπη.

Ελλάδα και Κύπρος σε πολύ στενό μεταξύ τους συντονισμό και άξονα, με την εγκατάλειψη από μέρους τους των συνεχών παραχωρήσεων και υποχωρήσεων και την ανάληψη πρωτοβουλιών για την δημιουργία, χωρίς προκαταλήψεις, νέων περιφερειακών και ευρύτερων συμμαχιών, είναι οι μόνες που μπορούν στην περιοχή μας όχι μόνο να αναχαιτίσουν τον τουρκικό επεκτατισμό αλλά και να στείλουν αποτελεσματικά μηνύματα για νέους προσανατολισμούς στην Ευρώπη και να στήσουν γέφυρες συνεννόησης με το χώρο της Μέσης Ανατολής.

Η Ελλάδα, επίσης, δεν είναι δυνατόν να γίνει για τρίτη φορά Ιφιγένεια, προκειμένου να ευοδωθούν τα διάτρητα γερμανικά ευρωπαϊκά σχέδια του Δ’ οικονομικού Ράιχ, από το οποίο με το πρόσφατο Brexit «απελευθερώθηκε» η Βρετανία.

Η Ελλάδα απέναντι σε μια βυθιζόμενη ΕΕ, εντός της οποίας είναι καταδικασμένη σε αποεπένδυση και φτωχοποίηση, οφείλει να προτάξει την ανασυγκρότηση της, η οποία συνυφαίνεται με μια εθνική νομισματική πολιτική αθρόας επενδυτικής χρηματοδότησης της οικονομίας, με την αναδιοργάνωση του αναποτελεσματικού ελληνικού κράτους, με την ήττα μιας αρπακτικής ολιγαρχίας και με μια στοιχειώδη προστασία της εκτεθειμένης στην ερήμωση παραγωγικής της βάσης, η οποία χρειάζεται μια βαθιά αναζωογόνηση.

* το άρθρο του Παναγιώτη Λαφαζάνη δημοσιεύτηκε στα «Νέα» του Σαββάτου, 2/1/2021

Αριστερά και ανθρώπινα δικαιώματα

Κώστα Δουζίνας *

Η συζήτηση για την σκληρή αντιμετώπιση των προσφύγων από κυβέρνηση και ΕΕ όπως, τα αυξανόμενα δείγματα αυταρχισμού και λογοκρισίας όπως και η αστυνομική καταστολή και παρακολούθηση των πολιτών ανέδειξαν ένα κρίσιμο ερώτημα που δεν συζητιέται συνήθως.

Ταυτίζεται η Αριστερά με τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Οι αριστεροί, οι δημοκράτες και οι προοδευτικοί έχουν πρωτοστατήσει στους αγώνες για την κατάκτηση των δικαιωμάτων: την απελευθέρωση των δούλων, το δικαίωμα ψήφου, τα οικονομικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος.

Η παράδοση της ελευθερίας ήταν ιδεολογικό θεμέλιο του φιλελευθερισμού αλλά οι κεντροδεξιοί την εγκατάλειψαν και έγιναν οπαδοί του ισχυρού κράτους της καταπίεσης. Η παράδοση της ισότητας ήταν παρακαταθήκη των σοσιαλιστών.

Αλλά όταν οι σοσιαλδημοκράτες έγιναν οι μεγαλύτεροι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού και του «εκσυγχρονισμού» την εγκατέλειψαν και έγιναν οπαδοί της αγοράς.

Η Αριστερά συνεχίζει να συνδυάζει τις παραδόσεις της ισότητας και της ελευθερίας. Η αρχή ότι δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς ισότητα και ισότητα χωρίς ελευθερία αποτελεί την αξία που μπορεί να μας βγάλει από την συνεχή κρίση των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων.

Η Αριστερά βρίσκεται λοιπόν πίσω από πολλές δικαιωματικές κατακτήσεις και υπερασπίζεται τα δικαιώματα. Αλλά συχνά συγκρούστηκε με την φιλελεύθερη εκδοχή τους. Ας δούμε μια σύντομη ιστορία της σχέσης της Αριστεράς με τα δικαιώματα

Ο Μαρξ συνειδητοποίησε πρώτος τον παράδοξο χαρακτήρα των δικαιωμάτων.

Τα φυσικά δικαιώματα της Γαλλικής Επανάστασης εμφανίστηκαν ως σύμβολο της οικουμενικής χειραφέτησης, αλλά ήταν συγχρόνως ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της ανερχόμενης αστικής τάξης, καθώς διασφάλιζαν και φυσικοποιούσαν τις αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις.

Χρησιμοποιήθηκαν για να αποκλείσουν από την πολιτική αμφισβήτηση τους κεντρικούς θεσμούς του καπιταλισμού, την ιδιοκτησία και η ασφάλεια, μεταφράζοντας τους σε φυσικά δικαιώματα και δίνοντας τους την καλύτερη δυνατή προστασία. Το ιδιωτικό συμφέρον και ο εγωϊσμός εμφανίζονται έτσι σαν κάτι το φυσικό που προωθεί το δημόσιο συμφέρον. Σύμφωνα με τη μοναδική διατύπωση του Μαρξ στο Κεφάλαιο, τα δικαιώματα προωθούν «ελευθερία, ισότητα, ιδιοκτησία και…τον Bentham [Αγγλος οφελιμιστής και ατομικιστής φιλόσοφος]».

Δικαιώματα και ιδεολογία

Οι διεκδικήσεις των μαύρων, των εργατών και των φεμινιστριών για πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση τον 19ο αιώνα, των αριστερών και των συνδικάτων για ισότητα και ελευθερία τον 20ο χρησιμοποίησαν την γλώσσα των δικαιωμάτων.

Αλλά οι παλιοί και οι πρόσφατοι αντιρρησίες δεν επικαλούνταν τα δικαιώματα ως νομικούς θεσμούς αλλά ως συνθήματα, επικλήσεις και οδηγούς αγώνα. Αυτό άλλαξε με την δημιουργία του διεθνούς δίκαιου των ανθρώπινων δικαιωμάτων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πρόσφατη ιστοριογραφία έχει δείξει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα απέκτησαν τη σημερινή σημασία τους μόλις στη δεκαετία των ‘70.

Οι αγώνες για την ενάντια στην αποικιοκρατία στα ‘50 και ‘60 δεν χρησιμοποιήσαν τη γλώσσα των ανθρώπινων δικαιωμάτων που θεωρείτο προσπάθεια της Δύσης να επιβάλει μια ηθικιστική νεο-αποικιοκρατία στις πρόσφατα ανεξαρτητοποιημένες αποικίες. Ο Γκάντι, ο Φανόν, ο Σεζέρ και ο Νκρούμα κατάγγειλαν τον δυτικό ανθρωπισμό ως τελευταία μορφή του αποικιοκρατικού «εκπολιτισμού των βαρβάρων» (mission civilisatrice).

Η Οικουμενική Διακήρυξη του 1948 ήταν δημιούργημα της σύντομης ανακωχής μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης πριν τον ψυχρό πόλεμο. Έτσι περιλαμβάνει μακρύ κατάλογο οικονομικών και συλλογικών δικαιωμάτων που έκανε τον Πρόεδρο Ρήγκαν να την αποκαλέσει «γράμμα στον Αι Βασίλη”. Αλλά στις δεκαετίες, τα δικαιώματα έγιναν βασικό εργαλείο της Δύσης στον ψυχρό πόλεμο.

H Συνθήκη της Γενεύης για το άσυλο αποτελεί κλασικό παράδειγμα. Ίσχυε αρχικά μόνο στην Ευρώπη και χρησιμοποιήθηκε για να προστατεύσει τους αντιφρονούντες που αποδρούσαν από τα νεοσύστατα κομμουνιστικά καθεστώτα. Μόλις το 1967 επεκτάθηκε στον υπόλοιπο κόσμο.

Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1951 ήταν προσπάθεια της από-νομιμοποιημένης Ευρωπαϊκής Δεξιάς να αποκτήσει ηθική ανωτερότητα απέναντι στον Δεύτερο και τον Τρίτο κόσμο.

Δεν περιλάμβανε κανένα οικονομικό δικαίωμα, εκτός από την ιδιοκτησία, και είναι γεμάτη ψυχροπολεμικές προβλέψεις περί κατάστασης έκτακτης ανάγκης που χρησιμοποίησε η χούντα το 1967 για να αναστείλει την λειτουργεία της. Μόνο την δεκαετία των ‘70, όταν οι ΗΠΑ μετά από την ήττα στο Βιετνάμ χρειάζονταν μια νέα ιδεολογία, ανακάλυψε ο πρόεδρος Κάρτερ τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την πτώση του «υπαρκτού», τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν αναμενόμενα η παγκόσμια ιδεολογία μετά το «τέλος της ιστορίας».

Δικαιώματα και πολιτική

Στη νέα παγκόσμια τάξη, η διεκδίκηση δικαιωμάτων από τους αποκλεισμένους μπλοκάρεται με πολιτικά, νομικά και στρατιωτικά μέσα. Οι οικονομικοί μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι άνεργοι, οι «άνθρωποι μίας χρήσης» είναι απαραίτητη προϋπόθεση των δικαιωμάτων των υπολοίπων αλλά συγχρόνως και η ζωντανή απόδειξη της αδυναμίας εφαρμογής τους.

Οι «ανθρωπιστικοί» πόλεμοι στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Λιβύη και την Συρία ανέδειξαν τον παραλογισμό να σκοτώνεις ανθρώπους για να «σώσεις» τα δικαιώματα της ανθρωπότητας.

Οι παγκοσμιοποιημένες οικονομικές και νομικές πολιτικές, τα δικαιώματα για το κεφάλαιο που δημιουργεί ο ΔΟΕ, το ΔΝΤ και το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελούν απόπειρα διατήρησης μιας ηγεμονίας που φθίνει καθώς η Δύση παρακμάζει.

Στο εθνικό επίπεδο, τα κλασικά φυσικά δικαιώματα προστάτευαν την ιδιοκτησία και τη θρησκεία, κάνοντας τες «απολιτικές» εκφράσεις της ατομικής ελευθερίας. Σήμερα για τους φιλελεύθερους καπιταλιστές, τα δικαιώματα αποτελούν την «τελευταία ουτοπία» της Δύσης.

Αποτελούν την βασική μορφή ηθικής αλλά και κύριο εργαλείο και στόχο της πολιτικής.

Η αγάπη και συμπάθεια, η αρετή και το καθήκον, η ευθύνη για τον άλλο και η αλληλεγγύη δεν εκλαμβάνονται ως ηθικοί πόροι γιατί προέρχονται δήθεν από αριστερές ιδεοληψίες, οπισθοδρομικές κοινότητες και φανατικές θρησκοληψίες. Αυτός είναι ο λόγος που η συνεχής αναφορά στην «ατομική ευθύνη» των πολιτών από την κυβέρνηση και η δαιμονοποίηση των νέων είναι τόσο άστοχες και προσβλητικές.

Οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι έχουμε μόνο οικονομική ευθύνη. Είμαστε υπεύθυνοι να κοιτάμε το συμφέρον μας, είμαστε μικρο-καπιταλιστές του εαυτού μας, δεν έχουμε υποχρέωση να νοιαζόμαστε για τους άλλους.

Η ευθύνη να προφυλάξω τους άλλους από την αρρώστια – που είναι ο βασικός λόγος χρήσης της μάσκας – είναι απομεινάρι της «ξεπερασμένης» ηθικής του «κοινού καλού» και της αρετής. Την καταπολέμησαν οι νεοσυντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι με όλα τα μέσα.

Στην πολιτική, ταξικές διεκδικήσεις και ιδεολογικές προτεραιότητες, κλαδικά συμφέροντα και ομαδικές αντιστάσεις πρέπει να εκφράζονται στη γλώσσα των ατομικών δικαιωμάτων.

Όταν όμως τα δικαιώματα του ατόμου επιβάλλονται στις κρατικές πολιτικές και ο νομικισμός στους ταξικούς και συλλογικούς αγώνες, η κοινωνία μετατρέπεται σε σύνολο μονάδων που αδιαφορούν για το κοινό καλό.

Ο νεοφιλελεύθερος ναρκισσιστής βρίσκει τον φυσικό του σύντροφο στο ατομικιστικό υποκείμενο των δικαιωμάτων που ενδιαφέρεται μόνο για το συμφέρον του. Η αποπολιτικοποίηση των δικαιωμάτων προωθεί έναν νέο τύπο κυριαρχίας, «μια σιωπηρή αλλά ταυτοχρόνως αυξανόμενη εγγραφή της ζωής [των ατόμων] στην κρατική τάξη, προσφέροντας έτσι ένα νέο και πιο τρομακτικό έρεισμα στην κυρίαρχη εξουσία από την οποία επιθυμούσαν να απελευθερωθούν» γράφει ο Agamben.

Με τον διαρκή πολλαπλασιασμό του βιοπολιτικού ελέγχου της ζωής, που γιγαντώθηκε στην πανδημία, τα δικαιώματα που διαρκώς πληθαίνουν και επεκτείνονται, αυξάνουν παράδοξα την επένδυση της εξουσίας στα ανθρώπινα σώματα. Μεταλλάσσονται έτσι από άμυνα απέναντι στην εξουσία σε τρόπο άσκησης της.

Το παράδοξο των δικαιωμάτων

Οι αγώνες για ισότητα και ελευθερία φέρνουν στην επιφάνεια τον αποκλεισμό, την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, καθώς και την αναπόφευκτη πάλη που διαπερνάει τον κοινωνικό και πολιτικό βίο. Αυτό είναι το ουτοπικό στοιχείο που επαναφέρει τις επαναστατικές ρίζες των δικαιωμάτων.

Εκπροσωπείται από όσους αντιστέκονται στην λιτότητα, την εκμετάλλευση τον νεοφιλελευθερισμό και από τους αλληλέγγυους στους ευάλωτους και τους πρόσφυγες. Εντούτοις, την ίδια στιγμή, τα δικαιώματα συγκαλύπτουν τα βαθύτερα αίτια της επικυριαρχίας και της εκμετάλλευσης παρουσιάζοντας τη σύγκρουση και την αντίσταση με όρους νομικών και ατομικών αντίδοτων που, αν πετύχουν, οδηγούν σε μικρές ατομικές βελτιώσεις και σε ελάσσονες αναδιατάξεις της ταξικής ισορροπίας.

Η συστημική βία του καπιταλισμού, της πατριαρχίας, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας συγκαλύπτεται, ο συλλογικός χαρακτήρας της καταπίεσης ξεχνιέται για ατομικές, αποσπασματικές και προσωρινές λύσεις.

Μπορούν άραγε τα δικαιώματα να εκφράσουν πιο συστηματικά τον ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό;

Ο ιστορικός δεσμός ανάμεσα στα φυσικά δικαιώματα, τον πολιτικό ριζοσπαστισμό και την ουτοπία ανοίγει τέτοια ελπίδα. Αλλά χρειάζεται μια νέα συμμαχία μεταξύ Αριστεράς, κινημάτων και συλλογικοτήτων, πολιτικής και ηθικής, που, χωρίς να ξεχνάει την σημασία του ατόμου, αποδίδει κεντρικό ρόλο στην ταξική πολιτική, τους συλλογικούς αγώνες και τις κοινότητες.

Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη ούτε πραγματικά δικαιώματα χωρίς ριζική αλλαγή της ταξικής, ιδεολογικής και μιντιακής εξουσίας. Κεντρικό παράδοξο των δικαιωμάτων είναι ότι συγκαλύπτουν την κυρίαρχη δομή μιας κοινωνίας ενώ συνάμα βοηθούν να αντιταχθούμε.

   πηγή: tvxs.gr

(*) Ο Κώστας Δουζίνας είναι Έλληνας ακαδημαϊκός και πρώην βουλευτής εκλεγμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 εξελέγη βουλευτής Α' Πειραιώς .
Ήταν πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών ΥποθέσεωνΈχει σπουδάσει Νομική στην Αθήνα. Είναι Κοσμήτορας της Σχολής των Ανθρωπιστικών Σπουδών και Τεχνών του Birkbeck College του Λονδίνου[1]. Έχει διδάξει σε διάφορα πανεπιστήμια στο Λονδίνο, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πράγα στη Φλωρεντία και στο Πεκίνο. Είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού «Law and Critique» και ο Διευθύνων Σύμβουλος του εκδοτικού οίκου Birkbeck Law Press.