Η εισαγγελική καταστολή εντείνεται: η περίπτωση του Ρεθύμνου

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προέβλεπαν από την αρχή της κρίσης ότι κάποιες από τις επιπτώσεις των μνημονίων θα ήταν η αύξηση του αυταρχισμού, η ένταση τρομοκρατία, η ενίσχυση του αστυνομικού κράτους και τελικά ένα από τα μεγάλα θύματα θα ήταν η δημοκρατία... 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*) 

Τα εφτά προηγούμενα χρόνια ζήσαμε με όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις την καταστολή, τη χρήση βίας, τη δικαστική συνδρομή στην εφαρμογή αντιδημοκρατικών νόμων και τις προσπάθειες να χτυπηθεί με κάθε μέσο κάθε κοινωνική ομάδα και κάθε φωνή που αντιδρούσε. Παρακολουθήσαμε το «ναό της Δημοκρατίας», το κοινοβούλιο, να μετατρέπεται σε μηχανισμό επικύρωσης των εντολών της τρόικας και των δανειστών. Όλο αυτό το διάστημα η ποιότητα της δημοκρατίας χανόταν σταθερά και ενισχυόταν η λογική της επιβολής όσων είχαν συμφωνηθεί με οποιοδήποτε τρόπο. Το βέβαιο είναι πως ο δρόμος αυτός οδήγησε σε μεγαλύτερο κατήφορο. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι αυταρχισμός γεννά όλο και μεγαλύτερο αυταρχισμό.

Η αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις δόθηκε από την καταδίκη τριών μαθητών, 15 χρονών, στην πατρίδα μου, το Ρέθυμνο, οι οποίοι θεωρήθηκαν ως υπαίτιοι κατάληψης που έγινε στο Γυμνάσιο τους και ως υπεύθυνοι για παρακώλυση μαθημάτων. Ο εισαγγελέας επενέβη μετά από καταγγελία του διευθυντή του σχολείου. Η απόφαση προβλέπει ότι θα προσφέρουν 80 ώρες κοινωνικής εργασίας. Να θυμίσω ότι λίγες μέρες πριν οι εισαγγελικές αρχές φλέρταραν με τη σύλληψη του δημοσιογράφου, μέλους της ΕΣΗΕΑ, κ. Φιλιππάκη, γιατί εξέφρασε δημόσια την άποψη του για την υπόθεση του τρομοδέματος, το οποίο έσκασε στα χέρια του πρώην πρωθυπουργού, του κ. Παπαδήμου.

Ανεξαρτήτως αν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί με τις απόψεις του δημοσιογράφου, δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιείται μια γνώμη , όσο ακραία και αν ακούγεται. Πέρα από το αν επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει κάποιος τις καταλήψεις, είναι απαράδεκτο να καταδικάζονται μαθητές, γιατί συμμετείχαν σε αυτές. Δεν μπορεί η δικαιοσύνη να εξαντλεί την αυστηρότητα της σε τρεις έφηβους, οι οποίοι αντέδρασαν , όπως εκατοντάδες άλλοι συμμαθητές τους, στη συνεχιζόμενη υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, στις ελλείψεις που έχει σε εκπαιδευτικό προσωπικό και στη μετατροπή του σε ένα κακής ποιότητας φροντιστήριο. Ούτε να τιμωρούνται, γιατί ζητούν ένα ελπιδοφόρο μέλλον και αρνούνται το δρόμο της μετανάστευσης, που αναγκάστηκαν να πάρουν χιλιάδες νέοι επιστήμονες. Τα προβλήματα της εκπαίδευσης δε αντιμετωπίζονται με καταδικαστικές αποφάσεις και οι εισαγγελείς δεν έχουν καμιά θέση στην προσπάθεια επίλυσης τους. Είναι προφανές ότι η παρέμβαση είχε έναν και μόνο στόχο: να συνετίσει και να στείλει ένα μήνυμα τρομοκράτησης για να παραδειγματιστούν, όσοι σκέφτονται στο μέλλον να μιλήσουν και να εναντιωθούν, να διαφωνήσουν και να μη σκύψουν το κεφάλι.

Η υπόθεση έχει, ωστόσο, και την παιδαγωγική της διάσταση. Είναι αδιανόητο διευθυντής σχολείου, ένας παιδαγωγός, ο οποίος θα έπρεπε με το παράδειγμα του να διδάσκει, ο οποίος, υποθέτω, γνωρίζει το βάθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εκπαίδευση, να στέλνει στους μαθητές του μηνύματα αυταρχισμού και ταπείνωσης, αντί να δείξει κατανόηση και να τους μάθει στην πράξη τι σημαίνει διάλογος και δημοκρατία. Γίνεται ξεκάθαρο μετά από αυτά ότι εκπαιδευτικοί που μηνύουν τους μαθητές τους για τέτοια περιστατικά δεν έχουν καμία θέση στα συλλογικά όργανα των καθηγητών. Η τοπική ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ πρέπει άμεσα να πάρουν τις αποφάσεις τους και να μην περιοριστούν στην καταδίκη του περιστατικού. Ελπίζουμε ότι και άλλοι εκπαιδευτικοί, που σε ανάλογες περιπτώσεις ζητούν ακραίες λύσεις με αστυνομική ή εισαγγελική παρέμβαση, να αναθεωρήσουν την άποψη τους μετά την καταδικαστική απόφαση.

Η περίπτωση του Ρεθύμνου, η οποίο θάφτηκε από τα συστημικά ΜΜΕ , θα πρέπει να προβληματίσει κάθε πολίτη, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, κάθε μαχόμενη φωνή. Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Αν συνδυαστεί με την απειλή σύλληψης του δημοσιογράφου οδηγεί, δυστυχώς, στο συμπέρασμα ότι όσο βαθαίνει η κρίση τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί οι οποίοι θα επιχειρούν με κάθε τρόπο, παραβιάζοντας ακόμη και τις στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, να επιβάλλουν τους μνημονιακούς νόμους και τη θέληση των δανειστών. Η δημοκρατία και τα βασικά πολιτικά μας κατακτήσεις βρίσκονται ξανά με την πλάτη στον τοίχο. Χρέος όλων μας να τις υπερασπιστούμε.

 (*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Τι θέλει να ξεχάσουμε ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ;

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αρχηγός της ΝΔ προκαλεί με τις αποφάσεις και τις δηλώσεις του. Να θυμηθούμε μόνο ότι παλαιότερα είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του πολιτικό κρατούμενο από τη Χούντα και ας ήταν μόλις 6 μηνών. Ούτε είναι η μοναδική στιγμή που πέφτει σε γκάφες...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Πολλοί ξαφνιάστηκαν από τη δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το δολοφονημένο από το παρακράτος βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Αναρωτήθηκαν αν είναι ένα από τα πολλά αυτογκόλ που κατά καιρούς βάζει ή αν κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτή του τη θέση. Αν είναι ένα ακόμη δείγμα της στροφής που έχει κάνει η ΝΔ προς τον ακροδεξιό χώρο προκειμένου να θωρακιστεί για να μην έχει διαρροή ψήφων στις επικείμενες εκλογές. Αλήθεια πού το πάει ο – υποτιθέμενος και λόγω οικογενειακής παράδοσης- κεντρώος κ. Μητσοτάκης;

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αρχηγός της ΝΔ προκαλεί με τις αποφάσεις και τις δηλώσεις του. Να θυμηθούμε μόνο ότι παλαιότερα είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του πολιτικό κρατούμενο από τη Χούντα και ας ήταν μόλις 6 μηνών. Ούτε είναι η μοναδική στιγμή που πέφτει σε γκάφες. Οι δηλώσεις του για εξωγήινους στον Υμηττό , για τη διάκριση των εξουσιών από το Ρουσσώ και άλλα πολλά , νομίζω, το αποδεικνύουν περίτρανα. Είναι, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης τόσο αφελής και απερίσκεπτος , και ενώ το κόμμα του προηγείται στις δημοσκοπήσεις, να ανοίξει θέμα ιστορικής μνήμης και μάλιστα γύρω από μια προσωπικότητα, η οποία μετά θάνατον έγινε αποδεκτή από εχθρούς και φίλους; Είναι τυχαίο ή αποσκοπεί σε κάτι άλλο;

Θεωρώ πως είναι επιπόλαιο και επιφανειακό να χαρακτηρίσουμε τα λεχθέντα για το Γρηγόρη Λαμπράκη σαν άλλη μια απροσεξία και σαν ένα ακόμη δείγμα ακροδεξιού προσανατολισμού. Το επιτελείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλού στοχεύει. Θέλει να ξαναγράψει την ιστορία με τη δική του οπτική έτσι που να βολεύει να παρουσιάζεται η σημερινή ΝΔ του κ. Μητσοτάκη αμόλυντη και άσπιλη και ο ίδιος ως προερχόμενος από παρθενογένεση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάτι τέτοιο επιχείρησε να κάνει στη Μεσσηνία, η εκκολαπτόμενη βουλευτής και μέλος του μητρώου στελεχών του κόμματος, η κ. Κουμάντου, με ένα εμετικό και απολύτως ανιστόρητο κείμενο. Το επιμύθιο κοινό: τι ενδιαφέρει τους 17άρηδες το 1963; Μπροστά τους ανοίγεται το μέλλον, το οποίο εγγυάται μόνο η ΝΔ. Εδώ το 2030 θα γεννηθούν τα πρώτα παιδιά στο φεγγάρι . Με το Λαμπράκη και τα τρίκυκλα , με τον Γκοτζαμάνη και τον Εμμανουηλίδη θα ασχολούμαστε τώρα;

Δίπλα στην ιστορική λήθη για τον αγωνιστή της ειρήνης θα τους βόλευε αφάνταστα να ξεχαστούν ακόμη η εκδίκηση των νικητών του εμφυλίου προς τους ηττημένους, οι φυλακές, τα βασανιστήρια και τα ξερονήσια , τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης, οι εκλογές της βίας και της νοθείας , η αποστασία του 1965, το αστυνομικό κράτος, τα πελατειακά δίκτυα , οι υπεύθυνοι για την κρίση, τα μνημόνια και τελικά η προηγούμενη κυβερνητική θητεία του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος ( για να μην ξεχνάμε) , όταν ήταν υπουργός Διοικητικής μεταρρύθμισης, κατέθεσε νομοσχέδιο το οποίο προέβλεπε αξιολόγηση στο δημόσιο με υποχρεωτικές ποσοστώσεις και απολύσεις (25% άριστα, 60% μέτρια και 15% αρνητικά). Ήταν ο ίδιος που με ύφος θριαμβευτή ανακοίνωνε το 2014 τις απολύσεις καθαριστριών, σχολικών φυλάκων και εκπαιδευτικών. Επιδιώκουν , επίσης, να λησμονήσουμε τους δημοκρατικούς και πατριωτικούς αγώνες και τις αυταρχικές κυβερνήσεις της δεξιάς με όποιο όνομα και αν εμφανιζόταν. Επιχειρούν , τέλος , να δημιουργήσουν μια χώρα στην οποία οι νέοι θα έχουν επιλεγμένη και καθοδηγούμενη ιστορική μνήμη, άβουλοι και ελεγχόμενοι.

Η αριστερά χωρίς σε καμιά περίπτωση να πέσει στην παγίδα του διλήμματος των επόμενων εκλογών, το οποίο φαίνεται ότι θα είναι Τσίπρας ή Μητσοτάκης, πρέπει από τώρα να σταθεί απέναντι στην προοπτική επανόδου της ΝΔ στην εξουσία. Όσοι θεωρούν ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ανοίξει το δρόμο για το ξαναζωντάνεμα του μαζικού κινήματος κάνουν τεράστιο ιστορικό λάθος. Το πώς θα ξανασηκώσει κεφάλι το λαϊκό κίνημα είναι μια μεγάλη συζήτηση που πρέπει να ανοίξει. Το μόνο βέβαιο, πάντως, είναι ότι δεν αναπτύσσεται σε συνθήκες περισσότερης φτώχειας και εξαθλίωσης, ούτε μεγαλύτερου αυταρχισμού και βίας, τα οποία είναι απολύτως σίγουρο ότι θα έρθουν μαζί με την ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
iskra.gr

Ελληνοτουρκικός διάλογος και τρίτος Αττίλας

Η κυβέρνηση θέλει να προβάλλει την εικόνα μιας Ελλάδας που έχει τη στήριξη των συμμάχων της. Η πραγματικότητα, ωστόσο, τη διαψεύδει. Ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται για το δίκαιο παρά μόνο για τα συμφέροντα τους...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Οι τουρκικές προκλήσεις δεν έχουν σταματημό. Μετά το τουρκολιβυκό μνημόνιο, τις έρευνες στην ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα, τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, τα σχέδια για τη γαλάζια πατρίδα και την αποστρατικοποίηση των νησιών της μεθορίου, ήρθε η ώρα της Αμμοχώστου. Με ένα κακόγουστο σόου, συνηθισμένο από την τουρκική και τουρκοκυπριακή πλευρά , άνοιξε το παραθαλάσσιο μέτωπο των Βαρωσίων και σε πρώτη ευκαιρία θα ακολουθήσει ο εποικισμός της ευρύτερης περιοχής. Η Τουρκία για πολλοστή φορά καταπατά το διεθνές δίκαιο και κουρελιάζει τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Η ελληνική και η κυπριακή διπλωματία υπέστησαν μια ακόμη ήττα. Οι αντιδράσεις των συμμάχων σχεδόν ανύπαρκτες. Η ελληνική καταδίκη αναιμική. Η Κύπρος μοιάζει ανυπεράσπιστη. Χωρίς ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις, δίχως ουσιαστική βοήθεια από την Ελλάδα σε αυτές τις κρίσιμες ώρες . Το ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας – Κύπρου είναι ανενεργό πολύ καιρό. Μάλλον, η ελληνική πλευρά προσανατολίζεται σε διαχωρισμό των τουρκικών προκλήσεων. Φαίνεται πως η κοινή στάση και αντιμετώπιση της τουρκικής ιταμότητας έχει εγκαταλειφθεί. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι μπορεί να λύσει το ελληνοτουρκικό πρόβλημα έξω από το κυπριακό , το οποίο είναι βεβαίως διεθνές ζήτημα , αλλά επηρεάζει καθοριστικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτή η διαφαινόμενη αλλαγή στην εξωτερική πολιτική φοβάμαι ότι θα οδηγήσει σε εξελίξεις άκρως αρνητικές για τα κυπριακά και ελληνικά συμφέροντα. Η Κύπρος αφήνεται μόνη , την ώρα που η Τουρκία δηλώνει ότι στόχος της είναι η δημιουργία δύο κρατών και δημιουργεί τετελεσμένα στα Βαρώσια για να ενσωματώσει μελλοντικά την περιοχή στο ψευδοκράτος

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την άρνηση της Ελλάδας να στηρίξει το βέτο που έθεσε η Κύπρος στη σύνοδο των ΥΠΕΞ της Ε.Ε., όταν μπλόκαρε τις κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας από τη στιγμή που δεν επιβλήθηκαν και στην Τουρκία. Επιπλέον, η ελληνική πλευρά διαπραγματεύτηκε με τη μεσολάβηση της Γερμανίας την αποχώρηση του Oruc Reis από την ελληνική υφαλοκρηπίδα χωρίς να ζητηθεί κάτι ανάλογο και για τις κυπριακές θάλασσες, όπου τα τουρκικά γεωτρύπανα συνεχίζουν τις έρευνες τους. Τέλος την ημέρα που άνοιξε η περιοχή των Βαρωσίων ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας συναντούσε τον Τούρκο ομόλογό του στην Μπρατισλάβα για να συζητήσουν την ημερομηνία έναρξης των διερευνητικών επαφών.

Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν επιτρέπεται να προετοιμάζεται διάλογος ανάμεσα στις δύο χώρες, όταν βρίσκεται σε εξέλιξη ο τρίτος Αττίλας. Η λογική του να γίνει πάση θυσία για να δείξει η χώρα καλό πρόσωπο στις ευρωπαϊκές αυλές θυσιάζοντας την έμπρακτη στήριξη και την αλληλεγγύη της στην Κύπρο θα οδηγήσει σε νέα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Συμφώνησε να μην υπάρξουν κυρώσεις κατά της Τουρκίας στην πρόσφατη σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε. για να μην τορπιλιστεί ο διάλογος. Με χλιαρό τρόπο αντιδρά σε όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη Κύπρο για να μην κακοκαρδίσει τον κ. Ερντογάν και τα τινάξει όλα στον αέρα. Αυτός ο δρόμος πού θα καταλήξει όμως;

Η ηττοπάθεια, όπως έχει φανεί, ανοίγει περισσότερο την όρεξη της Τουρκίας. Με πρόσχημα τον διάλογο και τη βοήθεια της Γερμανίας απέφυγε τις κυρώσεις. Για τον ίδιο λόγο θα καθυστερήσει την έναρξη των διερευνητικών επαφών, όσο γίνεται, με στόχο αυτές να ξεκινήσουν μετά τη σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε. τον Δεκέμβριο. Η ελληνική διπλωματία βρίσκεται παγιδευμένη στη συμφωνία της για διάλογο. Ελπίζει ότι ίσως να υπάρξει πρόοδος στις σχέσεις των δύο χωρών παραγνωρίζοντας ότι, αν δε βρεθεί λύση στο κυπριακό, ελάχιστα ζητήματα μπορεί να βελτιωθούν. Η υποχωρητικότητα και οι δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στη Γερμανία και τις ΗΠΑ θα οδηγήσουν σε νέες ήττες.

Η κυβέρνηση θέλει να προβάλλει την εικόνα μιας Ελλάδας που έχει τη στήριξη των συμμάχων της. Η πραγματικότητα, ωστόσο, τη διαψεύδει. Ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται για το δίκαιο παρά μόνο για τα συμφέροντα τους. Και αυτά βρίσκονται, κυρίως, στην Τουρκία. Οι Τούρκοι, επίσης, το γνωρίζουν καλά. Συνηθισμένοι σε λεκτικές καταδίκες συνεχίζουν να δημιουργούν τετελεσμένα σε Κύπρο, Αιγαίο και Μεσόγειο χωρίς να ιδρώνει καθόλου το αυτί του κ. Ερντογάν.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης, είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Τα ματωμένα μερίσματα

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει φιλολαϊκό προφίλ είναι παλιά και μάλλον αποτυχημένη. Όσες φορές το δοκίμασε δεν της βγήκε. Θυμάμαι πέρυσι τέτοιον καιρό, περίπου, ανακοίνωνε ότι θα μοιράσει τα ψίχουλα του πλεονάσματος «στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται περισσότερο από τα μνημόνια». Μάλιστα το βάφτισε 13η σύνταξη...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει ότι παραμένει ένα κομμάτι της αριστεράς είναι εμφανής. Λίγες μέρες μετά την επιστροφή του πρωθυπουργού από το ταξίδι υποτέλειας που πραγματοποίησε στις ΗΠΑ ο κομματικός μηχανισμός έκανε επίσκεψη μνήμης στη Μακρόνησο ως αντίδοτο στον αμερικανικό ιό. Εκεί είδαμε διάφορες ευτράπελες και συνάμα θλιβερές σκηνές , όπως εκείνη του κ. Ρήγα με το συμβολισμό της υψωμένης γροθιάς. Μια κίνηση που στο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι αναβάπτισε το κόμμα στην αριστερή κολυμπήθρα.

Η προσπάθεια, επίσης, της κυβέρνησης να δείξει φιλολαϊκό προφίλ είναι παλιά και μάλλον αποτυχημένη. Όσες φορές το δοκίμασε δεν της βγήκε. Θυμάμαι πέρυσι τέτοιον καιρό, περίπου, ανακοίνωνε ότι θα μοιράσει τα ψίχουλα του πλεονάσματος «στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται περισσότερο από τα μνημόνια». Μάλιστα το βάφτισε 13η σύνταξη. Τα πανηγύρια γρήγορα σταμάτησαν, όταν οι δανειστές και πραγματικοί κυβερνήτες της χώρας δήλωσαν άγνοια και έκαναν δριμύτατες παρατηρήσεις, γιατί δε ρωτήθηκαν . Οι εντολοδόχοι των Αθηνών αμέσως συμμορφώθηκαν ζητώντας συγνώμη και δηλώνοντας ότι εφεξής κάθε κίνηση τους θα έχει την έγκριση της τρόικας.

Το ίδιο σκηνικό, με μεγαλύτερη προσοχή είναι η αλήθεια, επιχειρεί να στήσει αυτό το διάστημα το κυβερνητικό επιτελείο. Βγήκε περιχαρής ο υπουργός Επικρατείας , ο κ. Βερναδάκης, και ανακοίνωσε ότι και φέτος θα δοθεί μέρισμα στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας . Από κει και πέρα άρχισαν οι διαρροές και τα σενάρια. Θα διανεμηθούν 1000 ευρώ σε ένα εκατομμύριο πολίτες ή τα ίδια χρήματα σε μισό εκατομμύριο; Θα είναι μέσα οι δικαιούχοι του ΕΚΑΣ ή εκείνοι του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης; Και οι υποθέσεις συνεχίζονται και το ελεεινό παιχνίδι με την εξαθλιωμένη κοινωνία καλά κρατεί. Οι δανειστές, βεβαίως, έχουν άλλη άποψη και ζητούν να εξοφληθούν οι οφειλές του Δημοσίου. Όπως είναι γνωστό στο τέλος θα γίνει ό, τι εκείνοι ζητήσουν.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν κατευθύνονται τα χρήματα αλλού, όταν μάλιστα υπάρχει κυβερνητική παραδοχή ότι έγιναν παράνομες παρακρατήσεις ή όταν υπάρχουν αποφάσεις δικαστηρίων για επιστροφή χρημάτων κ.α. Ένα τέτοιο παράδειγμα πραγματικής κλοπής προέρχεται από το χώρο των συνταξιούχων. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η κατηγορία αυτή επιβαρύνθηκε με κρατήσεις 4 % και αργότερα 6% υπέρ του ΕΟΠΠΥ με βάση την πλασματική και όχι την πραγματική τους σύνταξη. Μάλιστα σε πρόσφατη συνάντηση που είχε το δίκτυο των συνταξιούχων με τον υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, ο κ Πετρόπουλος παραδέχτηκε την παράνομη παρακράτηση των εισφορών και υποσχέθηκε την αναδρομική επιστροφή τους.

Η κυβέρνηση όμως, δε χάνει κάτι μοιράζοντας υποσχέσεις που γρήγορα ξεχνιούνται. Δεν είναι δα ούτε η πρώτη , ούτε η τελευταία φορά. Η απάντηση στο γιατί μοιράζει μερίσματα με αυτόν τον τρόπο είναι απλή: γιατί στήνει άλλο ένα σόου «φιλολαϊκής» πολιτικής , άλλο ένα επικοινωνιακό τέχνασμα και προσδοκά οφέλη. Γιατί θέλει να περάσει στους ευρισκόμενους κάτω από τα όρια της φτώχειας πολίτες το μήνυμα ότι οι θυσίες τους πιάνουν τόπο. Ότι σε λίγο να , ξημερώνει . Η χώρα θα γυρίσει σελίδα. Ότι μπαίνουμε στη μεταμνημονιακή Ελλάδα , όπου όλα θα είναι καλύτερα καις ας υπάρχει επιτήρηση και επιτροπεία της χώρας ως το 2060. Αν πήγαιναν τα χρήματα για να διορθωθούν αδικίες, όπως εκείνη των συνταξιούχων, δε θα μπορούσε να παιχτεί όλη αυτή η παράσταση των μερισμάτων.

Των ματωμένων μερισμάτων που δημιουργήθηκαν από το ξεζούμισμα των πολιτών , από το ξεπούλημα της Ελλάδας, από το γδάρσιμο της κοινωνίας , από την ταπείνωση της χώρας και του λαού της. Γι αυτά τα ματωμένα μερίσματα θα έπρεπε να ντρέπονται και όχι να καμαρώνουν. Αλλά, μάλλον, ο κ Τσίπρας και η κυβέρνηση του δε νιώθουν ότι τσαλακώνεται η αξιοπρέπεια τους και δεν εξευτελίζονται, όταν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί «σύμμαχοι» τους τραβούν το αυτί υπενθυμίζοντας τους με τρόπο προσβλητικό και προκλητικό ποιος τελικά κάνει κουμάντο σε αυτόν τον πολύπαθο τόπο.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: sxedio-b.gr

Κυκλοφόρησε "Η εποχή" 8-9 Απριλίου 2023, αρ. φ. 1631 - Περιεχόμενα

 Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί το Σαββατοκύριακο:

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Αλλιώς κυβερνούν, άλλα υπόσχονται

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Αλέξανδρος Κιουπκιολής: «Βλέπουμε ένα υπόρρητο αίτημα για κοινά –και όχι κρατικά– δημόσια αγαθά»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

• «Δύο κόσμοι που αντιπαρατίθενται» της Ιωάννας Δρόσου
• «Εδώ το καλό… πελατειακό κράτος» της Ι. Δ.
• «Αλαζονεία και χυδαιότητα» της Αννέτας Καββαδία
• «Επείγουσες προκλήσεις» του Κωστή Γιούργου
• «Εκλογές και υπνωτικές αφηγηματολογίες» του Απόστολου Αποστόλου
• «Λεηλατική Δεξιά, κοινωνική ασφυξία, πολιτική αλλαγή» του Δημήτρη Παπανικολόπουλου
• «Ολοκληρώνεται η εκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ» του Άρη Καραντινού
• «Από το κράτος της δεξιάς στο κράτος της μητσοτακικής νεοδεξιάς;» του Παντελή Κυπριανού
• «ΚΚΕ 2023 ή πώς ξηλώνεται το πουλόβερ της εσωκομματικής δημοκρατίας» της Αιμιλίας Βήλου
• Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: «Κοινές στοχεύσεις, αλλά από διαφορετικές θέσεις» του Μαρίνου Μουζακίτη
• ΚΚΕ(μ-λ): «για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε!»
• Φράχτης Έβρου: «Το τελευταίο καταφύγιο της ΝΔ για την ακροδεξιά ψήφο» του Νίκου Γιαννόπουλου

ΤΟ ΘΕΜΑ

• ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: «Το πρόγραμμα για την προστασία της πρώτης κατοικίας, της επαγγελματικής στέγης και της αγροτικής γης»

ΔΙΕΘΝΗ

• Μίκο Πελέντ: «Ο Νετανιάχου δεν χρειάζεται πρόσχημα για να επιτεθεί στη Γάζα»
• «Άσχημα τα εκλογικά αποτελέσματα στη Φινλανδία» του Γιούκα Πιετιλάινεν
• «Η Ισπανία βαδίζει προς τις εκλογές» του Στίβεν Φόρτι
• Γαλλία: «Έκπληξη! Γενική γραμματέας της CGT η Sophie Binet» του Μπάμπη Κοβάνη
• Βουλγαρία: «5η εκλογική αναμέτρηση μέσα σε δυο χρόνια ή… μια τρύπα στο νερό» του Γιώργου Βερβέρη
• «Καύσιμα αυτοκίνητων: οι παγίδες της “τεχνολογικής ουδετερότητας”» του Ιωσήφ Σινιγάλια
• Κεντρική Αμερική – Νικαράγουα: «Από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον βάναυσο αυταρχισμό» της Γεωργίας Ντούσια

GUE/NGL

• «Στις Βρυξέλλες δεν θα κλάψουν, αν ο «Μωυσής» πνιγεί στην Ερυθρά Θάλασσα» του Στέλιου Κούλογλου
• «Ο Κ. Μητσοτάκης παριστάνει τον φιλελεύθερο ευρωπαϊστή, αλλά κυβερνά σαν Όρμπαν της Μεσογείου» του Κώστα Αρβανίτη
• «Ο σιδηρόδρομος πρέπει να αποκτήσει κεντρικό ρόλο στο μεταφορικό δίκτυο της χώρας μας» της Έλενας Κουντουρά
• «Προκειμένου να αναστήσει το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, η κυβέρνηση διαφημίζει τη σύμπλευσή της με την ακροδεξιά» του Δημήτρη Παπαδημούλη
• «Τι μας δίδαξε η πανδημία» του Αλέξη Γεωργούλη
• «Για την ατμοσφαιρική ρύπανση» του Πέτρου Κόκκαλη

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

• Πάρη Ζαγούρα, Γιάννης Πράνταλος: «Η ανήλικη παραβατικότητα είναι πρόβλημα της κοινωνίας, όχι του εισαγγελέα»
• «Πράσινες προτάσεις για την αυτοδιοίκηση: διαχείριση αστικών δέντρων» των Αναστασίας Νικολάου, Παναγιώτη Σκοτειδάκη
• «Οι εργαζόμενοι διανομείς διεκδικούν τα αυτονόητα» του Στρατή Ηλιάκη
• Θεσσαλονίκη: «Ιστορική συναυλία με σύνθημα “Yπερασπίσου το νερό”» του Θ. Λ.
• Χανιά: «Μια ημέρα υπαίθριου σχολείου» της Νάγιας Πιέρρου
• «Οι ιδιωτικοποιήσεις και το λιμάνι του Ηρακλείου» των Αντώνη Βασιλείου, Αγγέλας Σμυρνάκη, Απόλλωνα Φιλιππή
• Τουρνουά ποδοσφαίρου Μαρούσι: «Αλληλεγγύη και γονεϊκό κίνημα» της Λουΐζας Πάπαρου
• Ημερίδα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: «Τα ΕΛΠΕ ως πυλώνας δίκαιης ενεργειακής μετάβασης»
• «Γιατί και τι έγινε στην εσπερίδα “Δικαιοσύνη Παντού – Δικαιοσύνη για Όλα”»

ΘΕΜΑΤΑ

• «Ένας ναζί, ένας αυτοφωράκιας κι ένα βαθύ κράτος» του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
• «Η γνώση που χάνεται στην πληροφορία» του Θωμά Τσαλαπάτη
• Ιστορίες από τα γήπεδα: «Ο Μάρκες με μια μπάλα!» του Μ. Διόγου

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

• Μίνα Ανανιάδου: «Ο αγώνας των καλλιτεχνών για ζωή διαρκεί», συνέντευξη της προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων στον Χώρο του Χορού στη Ζωή Γεωργούλα
• Η επόμενη μέρα για την πόλη και τα σινεμά μας: ρεπορτάζ της Σ.Ξ. και άρθρο του Κυριάκου Αγγελάκου
• Ο Φίλιππος Φιλίππου γράφει για την έκδοση: Νίκος Καζαντζάκης «Ο ανήφορος»
• Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη μας κάνει Μουσικές Προτάσεις
• Ο Στράτος Κερσανίδης γράφει για τις Νέες Ταινίες της εβδομάδας

ΙΔΕΕΣ

• (Α’ μέρος): «Οι Γερμανοί στο μέτωπο» του Βόλφγκανγκ Στρέεκ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

• Φεμινιστική Διεθνής: «Ο φεμινισμός δεν είναι κύμα, είναι παλίρροια» της Ειρήνης Αγαθοπούλου

Στην ΕΠΟΧΗ του Σαββατοκύριακου διαβάζετε και τις στήλες:

• «Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση
• Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.

Προσφυγικό: Θα υψωθούν και εσωτερικοί φράχτες;

Σε πολλές περιοχές της χώρας  λειτουργούν ήδη χώροι φιλοξενίας ενώ ετοιμάζονται και άλλοι σε μια προσπάθεια να καταμεριστούν οι πρόσφυγες σε όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα. Αυτό προκαλεί αντιδράσεις οι οποίες, φοβάμαι ότι, αν δεν ελεγχθούν, μπορεί να φτάσουν σε ακραία σημεία. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η Κρήτη…

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Το προσφυγικό, ζήτημα διεθνές και εσωτερικό, θα συνεχίσει να προκαλεί συζητήσεις για πολύ καιρό ακόμη. Ένα μείζον θέμα το οποίο αιφνιδίασε την κυβέρνηση, αφού δεν εκτίμησε από την αρχή σωστά το μέγεθος του προβλήματος και δεν υπολόγισε όλες τις παραμέτρους. Βεβαίως για να είμαστε δίκαιοι σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του έπαιξε η γεωγραφική θέση της Ελλάδας, η πολιτική που ακολούθησε η Τουρκία και η απάνθρωπη συμπεριφορά πολλών βαλκανικών και ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία ύψωσαν φράχτες και τείχη δείχνοντας έτσι το πιο απάνθρωπο και ρατσιστικό τους πρόσωπο. Παρόλα αυτά γενική είναι η εντύπωση ότι οι κυβερνώντες το χειρίστηκαν αποσπασματικά, χωρίς οργανωμένο σχέδιο και ουσιαστικά συνέβαλαν στη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο hot spot. Σε πολλές περιοχές λειτουργούν ήδη χώροι φιλοξενίας(δε θα λέγαμε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες ), ενώ ετοιμάζονται και άλλοι σε μια προσπάθεια να καταμεριστούν οι πρόσφυγες σε όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα. Αυτό προκαλεί αντιδράσεις οι οποίες, φοβάμαι ότι, αν δεν ελεγχθούν, μπορεί να φτάσουν σε ακραία σημεία. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η Κρήτη.

Βρέθηκα στον αγαπημένο μου γενέθλιο τόπο το καλοκαίρι για 7 περίπου βδομάδες. Το προσφυγικό είχε αρχίσει να συζητείται έντονα στο νησί. Ζώντας το υπόλοιπο διάστημα εκτός δεν έδωσα και μεγάλη σημασία, όταν (σε ένα μικρό πανηγύρι στο γραφικό εκκλησάκι της Αγίας –Μαρίνας, το οποίο βρίσκεται στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος ακριβώς πάνω στα όρια των Νομών Ρεθύμνου και Χανίων) άκουσα τον ιερέα να εξαπολύει ένα κήρυγμα μίσους κατά των προσφύγων και των άπιστων μουσουλμάνων. Προβληματίστηκα αλλά τίποτα περισσότερο. Αργότερα, εντούτοις, κατάλαβα ότι το περιστατικό δεν ήταν μεμονωμένο. Διάφοροι εκκλησιαστικοί κύκλοι, επιχειρηματίες, δήμαρχοι, τοπικοί παράγοντες και ακραία στοιχεία προσπαθούν οργανωμένα γνωρίζοντας καλά την ψυχολογία των κατοίκων να τους φανατίσουν και να τους στρέψουν εναντίον της φιλοξενίας προσφύγων στο νησί. Ανάμεσα τους , δυστυχώς, και ο εκκολαπτόμενος νέος Κρητάρχης, ο γραμματέας της Ν.Δ κ. Λ. Αυγενάκης. Ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται είναι και τα επιχειρήματα. «Θα σφάζουν τους χριστιανούς , όπως στη Γαλλία», «θα φέρουν μολυσματικές ασθένειες», «θα επηρεαστεί ο τουρισμός, αφού η Κρήτη αποτελεί τον τουριστικό καθρέπτη της χώρας» και άλλα πολλά.

Είναι πράγματι λυπηρό να ακούγονται όλα αυτά και μάλιστα από εκείνους που επηρεάζουν εύκολα αδαείς και απλούς ανθρώπους, από όσους, υποτίθεται, στο όνομα του χριστιανισμού διδάσκουν την αγάπη και από αυτούς που έχουν πολιτική και οικονομική εξουσία. Είναι αστείο να ισχυρίζονται ότι 2 ή 3 ή 5 χιλιάδες πρόσφυγες, που θα φιλοξενηθούν στο νησί, θα δημιουργήσουν προβλήματα σε ένα πληθυσμό περίπου 600.000 χιλιάδων κατοίκων. Τα επιχειρήματα τους είναι σαθρά και δεν πείθουν . Εξάλλου κάθε περιοχή θα μπορούσε να προβάλει δικούς της λόγους άρνησης. Η Κρήτη γνωρίζει καλά τι σημαίνει πόλεμος, καταστροφές, πείνα, προσφυγιά και μετανάστευση και είναι ντροπή για την ιστορία της να υψωθούν εσωτερικοί φράχτες και τείχη. Είμαι σίγουρος ότι οι φωνές που αντιδρούν αποτελούν μια μειοψηφία και ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων θα φερθεί , όπως ξέρει να συμπεριφέρεται στους φιλοξενούμενους και τους κατατρεγμένους. Το νησί των δημοκρατικών παραδόσεων, των αγώνων για την ανεξαρτησία, των διαχρονικών ανθρώπινων αξιών θα βουλώσει τα στόματα και θα χαλάσει τα σχέδια εκείνων που ονειρεύονται ταραχές και διαδηλώσεις για να μην αφιχθούν πρόσφυγες στο νησί.

Άραγε όσοι τώρα καθοδηγούν τις αντιδράσεις που ήταν, όταν οι αμερικανικές βάσεις έπαιζαν ενεργό ρόλο στις διάφορες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, οι οποίες πραγματικά έθεταν σε κίνδυνο την ασφάλεια των κατοίκων και τον τουρισμό; Όταν τόνοι χημικών ρίχτηκαν πριν από δύο χρόνια στη νότια θάλασσα του νησιού; Γιατί δε μιλούν σήμερα που ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία του; Γιατί αυτή η επιλεκτική σιωπή;

Με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στο προσφυγικό και με τον κ. Μουζάλα μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί σε πολλά. Ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής σε ένα πράγμα έχει δίκιο, ότι δηλαδή στο νησί δεν κατοικεί μια άλλη φυλή. Επομένως δεν αποτελεί εξαίρεση και γι αυτό χρειάζεται να συμπεριφερθούν όλοι με σοβαρότητα και να αποδείξουν ότι παραμένει η Κρήτη της φιλοξενίας, της λεβεντιάς, του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης.

*Ο ΓιάννηςΑνδρουλιδάκη είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Η παρακαταθήκη του ΟΧΙ

Στην Ελλάδα γνωρίζουν οι πάντες τι επακολούθησε το ΟΧΙ του Ιούλη 2015, και πώς σε λίγα βράδια ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η κυβερνητική του παρέα κουρέλιασαν το αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης και το μετέτρεψαν σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, αφού αποδέχτηκαν ένα σχέδιο τρισχειρότερο από εκείνο που οι ψηφοφόροι απέρριψαν....

Στο Δημοψήφισμα της 15ης Ιούλη του 2015 ΨΗΦΙΣΑΜΕ "ΟΧΙ" με 61,31%!

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Την Τρίτη (5/7/2016) συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δημοψήφισμα του περσινού Ιουλίου το οποίο κατέληξε σε ένα εκκωφαντικό ΟΧΙ. Τούτες τις μέρες συζητείται η έκβαση ενός άλλου το οποίο οδήγησε στο BREXIT. Παρόλο που το ερώτημα των δύο δημοψηφισμάτων ήταν διαφορετικό, η σύγκριση προκαλεί μελαγχολία. Στην Αγγλία φαίνεται να γίνεται αποδεκτό αυτό που έβγαλε η κάλπη παρά τις προσπάθειες ορισμένων κύκλων να νοθευτεί η βούληση του αγγλικού λαού. Στην Ελλάδα γνωρίζουν οι πάντες τι επακολούθησε και πώς σε λίγα βράδια ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η κυβερνητική του παρέα κουρέλιασαν το αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης και το μετέτρεψαν σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, αφού αποδέχτηκαν ένα σχέδιο τρισχειρότερο από εκείνο που οι ψηφοφόροι απέρριψαν.

Η απόφαση αυτή στραπάτσαρε την αμεσότερη μορφή δημοκρατίας, που προβλέπει το Σύνταγμα μας, και ολοκλήρωσε τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ η οποία είχε ξεκινήσει από το Φεβρουάριο του 2015, όταν αποδέχτηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαγραφή του χρέους και δεσμεύτηκε για την έγκαιρη καταβολή των δόσεων προς τους δανειστές. Η μετάλλαξη του μεγαλύτερου κυβερνητικού εταίρου ένα χρόνο μετά είναι εντυπωσιακή. Δεν είναι πια μόνο ένα πιστό μνημονιακό κόμμα, αλλά έχει για οιακιστή το πιο καλό και υπάκουο παιδί της Ευρώπης, που λες και είναι ομογάστριο της Μέρκελ, που λέει μόνο ΝΑΙ, που εφαρμόζει συνειδητά ό, τι του υπαγορεύουν και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους ακραίους νεοφιλελεύθερους της Γηραιάς Ηπείρου.

Η μεγαλύτερη ανακολουθία της μεταπολίτευσης, η πρόδηλη πολιτική αγυρτεία δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο ελληνικός λαός (για να θυμηθούμε) κάτω από συνθήκες πρωτοφανούς τρομοκρατίας και εκβιασμών μέσα και έξω από τη χώρα, οικονομικής καχεξίας, capital control, δεν υπέκυψε και δε λύγισε. Άνοιξε δρόμο ελπίδας τον οποίο πάραυτα κατέστρεψε ο πρωθυπουργός της χώρας. Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Ό, τι συνέβη με το δημοψήφισμα ήταν προαποφασισμένο (εξάλλου είχε την έγκριση των δανειστών) για να φτάσουμε στη 12η Ιουλίου και την αποδοχή του 3ου μνημονίου. Χρειάστηκε πολύ θράσος και περίσσια απατεωνιά για να μεταβληθεί το 62% του ΟΧΙ σε ενδοτικό ΝΑΙ. Η συνθηκολόγηση και η παράδοση της χώρας έγινε με τη σφραγίδα και την υπογραφή μιας κυβέρνησης που αποτελεί όνειδος, όχι για την αριστερά( γιατί τελικά δεν ανήκει εκεί), αλλά για τη χώρα.

Το ΟΧΙ αποκτά άλλη δυναμική και γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο μετά το BREXIT. Στην Αγγλία μίλησαν οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι απόκληροι της κοινωνίας, όσοι ζουν σε συνθήκες ένδειας στις φτωχές συνοικίες του Λονδίνου και των άλλων μεγαλουπόλεων γι αυτό και δεν πρέπει να χαριστεί στην ακροδεξιά. Στη χώρα μας φουντώνει το οικονομικό αδιέξοδο, η ανεργία, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, η κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Υποβαθμίζεται η υγεία και η παιδεία, επεκτείνεται η ανασφάλεια. Μυριάδες άνθρωποι σε απόγνωση, εκατοντάδες στην αυτοχειρία. Χιλιάδες νέοι, το πολυτιμότερο δυναμικό της χώρας πηγαίνει στο εξωτερικό. Υπολογίζεται σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής» ότι από το 2008 μέχρι σήμερα περισσότεροι από 427.000 κάτοικοι αυτής της χώρας πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Πλήθος άλλοι ανασφάλιστοι υποαπασχολούνται κάνοντας δουλειές του ποδαριού για ένα κομμάτι ψωμί. Τούτο το μέρος ξεπουλιέται και ρημάζει στο όνομα του τρίτου και του τέταρτου μνημονίου (κοινώς κόφτη).

Η καθημαγμένη χώρα και η εξαθλιωμένη κοινωνία δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από ένα συντεταγμένο GREXIT. Εφτά χρόνια η πατρίδα οδηγείται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και από ταπείνωση σε ταπείνωση. Απόγνωση και απαισιοδοξία. Έρεβος και ερημιά. Η ελπίδα βρίσκεται στην παρακαταθήκη του ΟΧΙ και στην πολιτική του έκφραση. Στην περηφάνια του ελληνικού λαού. Στη θέληση του να γυρίσει σελίδα. Στην τόλμη του να ξαναγράψει ιστορία με οδηγό την ανυπακοή της 5ης Ιουλίου του 2015. Στην απόφαση του να μην επιτρέψει άλλο(παραφράζουμε το στίχο του Γ Ρίτσου) «να συγυρίζουν με πέτρινο χέρι το σπίτι μας και τη ζωή μας». Για να ξαναζήσει ο τόπος τις μεγάλες λιακάδες.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
 πηγή: sxedio-b.gr

ΝΔ: Ιδεολογικές βαρβαρότητες

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φόβισε ακόμη και το εσωτερικό του κόμματος του. Η ανακοίνωση της ΔΑΚΕ πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι χαρακτηριστική. Η δήλωση του ότι η ανισότητα είναι στην ανθρώπινη φύση και επομένως δεν τρέφει αυταπάτες για μια κοινωνία στην οποία θα υπάρχει ισότητα δεν είναι μόνο ανιστόρητη και αντιεπιστημονική, αλλά βαθιά αντιδραστική και ρατσιστική και μας πάει αιώνες πίσω...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η παρουσία, η ομιλία του κ. Μητσοτάκη στο Βελλίδειο και η συνέντευξη τύπου, την οποία έδωσε, σχολιάστηκαν εκτενώς και όχι άδικα κυρίως εξαιτίας του περιεχομένου τους και των μηνυμάτων που έστειλε. Αν η συμπρωτεύουσα το 2014 αποδείχθηκε «γουρλίδικη» για τον κ. Τσίπρα, όταν παρουσίασε το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεν είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί το ίδιο και στον ηγέτη της Ν.Δ.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φόβισε ακόμη και το εσωτερικό του κόμματος του. Η ανακοίνωση της ΔΑΚΕ πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι χαρακτηριστική. Η δήλωση του ότι η ανισότητα είναι στην ανθρώπινη φύση και επομένως δεν τρέφει αυταπάτες για μια κοινωνία στην οποία θα υπάρχει ισότητα δεν είναι μόνο ανιστόρητη και αντιεπιστημονική, αλλά βαθιά αντιδραστική και ρατσιστική και μας πάει αιώνες πίσω. Μετατοπίζει, επιπλέον , την παράταξη και τον εαυτό του από τον μεσαίο χώρο, τον οποίο υποτίθεται ότι φιλοδοξεί να εκφράσει, προς την άκρα δεξιά και ενσωματώνει επισήμως στην ιδεολογία της Ν.Δ. αυτή την σκοταδιστική άποψη. Όταν ο υποψήφιος πρωθυπουργός κάνει με στόμφο μια τέτοια δήλωση θεωρώντας ότι λέει κάτι σπουδαίο, εύκολα κανείς μπορεί να υποθέσει ποια θα είναι η συνέχεια, αν καταφέρει να περάσει την πόρτα του μεγάρου Μαξίμου.

Δεν έμεινε, ωστόσο, εδώ. Με περηφάνια δήλωσε ότι ο αντιπρόεδρος του, ο κ. Γεωργιάδης, αποτελεί δική του επιλογή. Κανείς βεβαίως δεν περίμενε να τον αδειάσει, αλλά η θερμή στήριξη σε έναν στέλεχος με ακραίες και αντικομμουνιστικές απόψεις σημαίνει πολλά για τη φυσιογνωμία του κόμματος της Ν.Δ. Άξια σχολιασμού, επίσης, θεωρώ ότι είναι όσα είπε για την παραπαίουσα Παιδεία. Αντί να επιδιώξει την αναβάθμιση της, υποσχέθηκε τη διάλυση της. Είναι εκείνος που θα της δώσει το τελικό χτύπημα. Η εξαγγελία για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και οι δηλώσεις του για τις υπόλοιπες βαθμίδες (σχολεία αυτόνομα, ελευθερία στην επιλογή προσωπικού, πρότυπα σχολεία σε κάθε περιφέρεια κλπ) δεν αφήνουν περιθώριο για παρανοήσεις.

Ο κ. Μητσοτάκης ως γνήσιος λαϊκιστής έταξε πολλά. Μείωση του ΕΝΦΙΑ, στήριξη των αδυνάτων κ.α. και προανήγγειλε επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, ό, τι δηλαδή υποσχόταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ τρία χρόνια πριν. Ο υπουργός των απολύσεων, ο άνθρωπος που στηρίζει επενδύσεις ασυδοσίας και καταστροφής του περιβάλλοντος τύπου ELDORADO, ο πολιτικός που προσπαθεί να πείσει τους ευρωπαίους ότι θα εφαρμόσει καλύτερα το μνημόνιο απέκρυψε ότι και ο επόμενος πρωθυπουργός δε θα συντάσσει προϋπολογισμούς εδώ, αφού η χώρα θα είναι σε επιτροπεία ακόμη και αν καταφέρει να βγει από τα μνημόνια. Αποσιώπησε επίσης ότι υποχρεούται να παρουσιάζει πλεονάσματα ύψους 2% ως το 2060 και αυτό αποτελεί μνημονιακή δέσμευση. Ας μην εμφανίζεται , επομένως, σαν προστάτης των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, αφού είναι περισσότερο από σίγουρο ότι η πολιτική της λιτότητας, που θα συνεχιστεί, θα εξαθλιώσει κι άλλο την κοινωνία .

Ο κ. Μητσοτάκης τρόμαξε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών και ειδικά τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Όχι δεν προανήγγειλε απολύσεις, αλλά είναι βέβαιο ότι, αν χρειαστεί και απαιτηθεί κάτι τέτοιο από τους δανειστές, θα το κάνει. Ποιος ξεχνά, εξάλλου, ότι ο ίδιος, όταν ήταν υπουργός, μιλούσε για 9.000 χιλιάδες απολύσεις και τελικά πρόλαβε να διώξει 1000 εργαζόμενους; Ποιος δε θυμάται ότι ψηφίστηκε νόμος ο οποίος προέβλεπε υποχρεωτική αρνητική αξιολόγηση για το 15% του προσωπικού κάθε υπηρεσίας; Το πολιτικό του παρελθόν είναι ασφαλής οδηγός για τις μελλοντικές του κινήσεις.

«Δώστε μου την ευκαιρία να οδηγήσω την πατρίδα μακριά από τον κακό της εαυτό», ανέκραξε από τη Θεσσαλονίκη και υιοθέτησε ιδεολογικές βαρβαρότητες στην προσπάθεια του να ικανοποιήσει το όλο και αυξανόμενο ακροδεξιό στελεχιακό δυναμικό του και βεβαίως να βρει ζωτικό πολιτικό χώρο, αφού ο κ. Τσίπρας με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που εφαρμόζει, του έχει αφαιρέσει στοιχεία από το δικό του πρόγραμμα. Δεν ξέρω αν οι imagemakers τον συμβούλεψαν να δείχνει σοβαρός και ειλικρινής. Τη σοβαρότητα του θα αποφύγω να την κρίνω. Η ειλικρίνεια του, εντούτοις , μόνο ως πρόκληση, ωμότητα και κυνικότητα μπορεί να μεταφραστεί. Θα δείξει στο τέλος, αν ο κ. Μητσοτάκης αποτελεί το καλύτερο βούτυρο στο ψωμί του τωρινού πρωθυπουργού παρά τα δημοσκοπικά δεδομένα τα οποία δικαιολογημένα πολλοί αμφισβητούν.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: sxedio-b.gr

Συνάξεις του παλαιού και του δοκιμασμένου

Το τελευταίο διάστημα προβλήθηκαν πολύ οι κινήσεις που έγιναν στη σκακιέρα του λεγόμενου κεντρώου και σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Την αρχή έκανε η «Δημοκρατική Συμπαράταξη» με την ένταξη στην κοινοβουλευτική της ομάδα δύο βουλευτών και με την ανακοίνωση της σύμπλευσης με το ΚΙΔΗΣΟ του κ. Γ. Παπανδρέου... 

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

 

Το τελευταίο διάστημα προβλήθηκαν πολύ οι κινήσεις που έγιναν στη σκακιέρα του λεγόμενου κεντρώου και σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Την αρχή έκανε η «Δημοκρατική Συμπαράταξη» με την ένταξη στην κοινοβουλευτική της ομάδα δύο βουλευτών και με την ανακοίνωση της σύμπλευσης με το ΚΙΔΗΣΟ του κ. Γ. Παπανδρέου. Ακολούθησε μια πρώτη σύναξη στελεχών με αφορμή την κοπή πρωτοχρονιάτικης πίτας από την κα Γεννηματά. Λίγες μέρες αργότερα έγινε η εκδήλωση-παρθενική εμφάνιση της πρωτοβουλίας των κ. Φλωρίδη , Ραγκούση και της κας Διαμαντοπούλου στην οποία μίλησε και εκπρόσωπος του «Ποταμιού». Και στις δύο συγκεντρώσεις κυριάρχησαν τα μεγάλα λόγια-συνθήματα από τα οποία χαρακτηρίζεται διαχρονικά ο πασοκογενής χώρος. Και στις δύο έγινε προσπάθεια να πειστεί το ακροατήριο ότι αποτελούν την μετά ΣΥΡΙΖΑ λύση για τον τόπο και ότι θα φέρουν το νέο που έχει ανάγκη η χώρα. Τι συμβαίνει, όμως, στην πραγματικότητα;

Αυτές κινήσεις, θα λέγαμε, ότι εκπροσωπούν τις δύο μεγάλες τάσεις που δημιουργήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη προσπαθεί να εμφανιστεί σαν η συνέχεια του ιστορικού ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και η δεύτερη ως η προέκταση της εκσυγχρονιστικής πλευράς, η οποία είχε ως εκφραστή τον κ. Κ. Σημίτη. Τα επιτελεία της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» και της νέας κίνησης, η οποία εμφανίστηκε με τον τίτλο «ΩΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ», βλέποντας τις εξελίξεις εκτιμούν ότι μπορούν να καρπωθούν μέρος των ψηφοφόρων που απογοητευμένοι εγκαταλείπουν το ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι στο παρελθόν ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Επιπλέον προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο εκλογών στο πρώτο εξάμηνο του έτους με στόχο να καταγράψουν ένα ικανοποιητικό ποσοστό, το οποίο θα τους δώσει το ρόλο του ρυθμιστή στις μετεκλογικές εξελίξεις . Τέλος προσπαθούν και οι δύο να κερδίσουν τις εντυπώσεις, να πάρουν κεφάλι και να γίνουν ηγεμονική δύναμη στο χώρο τους.

Αξίζει εδώ να θυμηθούμε ότι ανάλογες προσπάθειες είχαν γίνει και στο παρελθόν με την κίνηση των 58 και την «Ελιά», οι οποίες, ωστόσο, γρήγορα ξεφούσκωσαν. Είναι γεγονός ότι, όσο και αν στηρίζονται από το κατεστημένο, τέτοιες απόπειρες δε φαίνεται να έχουν μέλλον. Οι λόγοι είναι απλοί. Οι άνθρωποι οι οποίοι ηγούνται των σχημάτων αυτών αλλά και η πλειοψηφία των στελεχών τους εκπροσωπούν το παλιό και το δοκιμασμένο. Έχουν θητεύσει σε κυβερνητικές θέσεις και έχουν δώσει δείγματα πολιτικής συμπεριφοράς και πρακτικής. Ανέχτηκαν, αν κάποιοι δε συμμετείχαν κιόλας, τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Προώθησαν και στηρίχτηκαν στο ρουσφέτι, στα πελατειακά δίκτυα, στον παλαιοκομματισμό, στην αναξιοκρατία και το λαϊκισμό. Είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για τα σημερινά χάλια της χώρας. Ψήφισαν και εφάρμοσαν μνημόνια και συνέβαλαν στην κατάρρευση της κακής έτσι κι αλλιώς, δημόσιας υγείας, παιδείας και ασφάλισης. Κούνησαν κατ επανάληψη το δάχτυλο στην κοινωνία και υπηρέτησαν πιστά τις αδιέξοδες συνταγές των δανειστών και του ΔΝΤ. Επιπλέον ποια πολιτική λύση έχουν να προτείνουν, όταν ομνύουν στην ευρωζώνη και στο νόμισμα της; Ποια άλλη πέρα από το δοκιμασμένο δρόμο των μνημονίων, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της σκληρής λιτότητας; Ποιος θα φέρει άραγε το νέο , το διαφορετικό και το φιλολαϊκό; Είναι τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύει κάποιος ότι αυτό θα γίνει από τον κ . Παπανδρέου, τον κ. Βενιζέλο, την κα Γεννηματά ή από τον κ. Φλωρίδη, τον κ. Ραγκούση , την κα Διαμαντοπούλου και μια πλειάδα στελεχών πρώτης γραμμής. Οι παραπάνω αντιπροσωπεύουν επάξια το μεταπολιτευτικό χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και είναι ταυτισμένοι μαζί του. Αποτελεί πραγματικά μεγάλη πρόκληση να εμφανίζονται ως σωτήρες του τόπου, εκείνοι που τον βούλιαξαν.

Το νέο και αυτό που χρειάζεται η χώρα σιγά – σιγά γεννιέται. Θα στηριχτεί σε ένα μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με το λαό πρωταγωνιστή, το οποίο θα συγκρουστεί με το ΔΝΤ και την ΕΕ, δε θα αναγνωρίσει το χρέος, θα ακυρώσει τα μνημόνια και τους σχετικούς νόμους και θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα για τους πολλούς, για την ανακούφιση της κοινωνίας. Δρόμος δύσκολος αλλά αναγκαίος για να αποκτήσει η χώρα την εθνική της ανεξαρτησία και ο τόπος την τσαλακωμένη περηφάνια του και τη διαρκώς ζητούμενη προκοπή του.

 *Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6^ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: hitandrun.gr

Στην Ελλάδα του 2020

Στην Ελλάδα του 2020 η Παιδεία και ο πολιτισμός θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα για τη χώρα. Αυτά, ωστόσο, μοιάζει να είναι ψιλά γράμματα για τις πολιτικές εκείνες που βάζουν το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους και δίνουν στον πολιτισμό τον ρόλο επαίτη, για τους κάθε είδους κλακαδόρους και για τα μέσα που πλουσιοπάροχα επιδοτήθηκαν στην περίοδο της πανδημίας για να διατηρήσουν πάση θυσία ένα φτιαχτό φιλολαϊκό προφίλ του κ. Μητσοτάκη. Όσο για την Παιδεία και τον πολιτισμό άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε...

(*)του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Οι ανέφελες μέρες της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη φαίνεται να τελειώνουν. Αντιμέτωπη με μια σειρά προβλημάτων οδηγείται σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Κι αν αυτό δεν καταγράφεται καθαρά στις δημοσκοπήσεις οφείλεται στο γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν κατόρθωσε να αρθρώσει ένα λόγο πειστικό και ειδικά η αξιωματική ταλανίζεται, επιπλέον, από εσωτερικά προβλήματα και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Την ελληνική κοινωνία το τελευταίο διάστημα εκτός από την τουρκική προκλητικότητα την απασχόλησαν θέματα των υπουργείων Πολιτισμού και Παιδείας.

Αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα με την Τουρκία, η κ. Κεραμέως θα είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Τα σχολεία ετοιμάζονται να ανοίξουν και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών βλέπει ότι αυτό γίνεται χωρίς ουσιαστική προετοιμασία. Διαβάζουν για τα μέτρα που πήρε για παράδειγμα η Ιταλία και για μια ακόμη φορά κουνούν μελαγχολικά το κεφάλι. Στη χώρα μας οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε πειραματόζωα και υποχρεώνονται να κάνουν μάθημα σε τάξεις, όπου θα επικρατήσει συνωστισμός. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τον Μάιο με λιγότερα κρούσματα στις τάξεις υπήρχαν 15 μαθητές και τώρα με πολλαπλάσια θα υπάρχουν πάνω από 24-25 στις πόλεις και στις κωμοπόλεις της χώρας. Η προσπάθεια της κ. Κεραμέως να παραπλανήσει την κοινωνία λέγοντας ότι ο αριθμός θα είναι 17 προκάλεσε τη γενική θυμηδία και έπεσε στο κενό. Ας είναι καλά ο κ. Γαβρόγλου που της πέταξε σανίδα σωτηρίας. Για τον ίδιο λόγο εκτέθηκε και ο κ. Μαγιορκίνης ο οποίος δήλωσε πως αν υπάρξουν διορισμοί περισσότερων εκπαιδευτικών για να διδάξουν σε τμήματα των 15 μαθητών θα υπάρξει μεγαλύτερη διασπορά του ιού !!! Τέτοιου είδους τοποθετήσεις δίνουν βάσιμα επιχειρήματα στον καθένα να σκεφτεί ότι η επιστήμη τίθεται στην υπηρεσία της προπαγάνδας.

Το υπουργείο Παιδείας προβάλλει ως μέσα προστασίας δίπλα στο συχνό πλύσιμο των χεριών τη μάσκα και το παγούρια. Η κ. Κεραμέως ήταν εκείνη που λίγες μέρες πριν έλεγε ότι η μάσκα αποτελεί προσωπικό αντικείμενο και ότι είναι ευθύνη του καθενός να προμηθεύσει το παιδί του. Μετά το μεγαλοπρεπές άδειασμα που έφαγε από την απόφαση του πρωθυπουργού να χορηγηθούν δωρεάν μάσκες σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, γιατί υπήρχαν σφοδρές αντιδράσεις που , πιθανώς, να μετατρέπονταν σε χαμένες ψήφους, ασχολείται με τα παγούρια των μαθητών. Στήνει σόου και φωτογραφίζεται μπροστά στα πολύχρωμα παγουράκια με ύφος πλασιέ αδικώντας τη θεσμική θέση που έχει , αλλά και την προσφορά του ιδρύματος Λασκαρίδη. Κωφεύει, εντούτοις, όταν ερωτάται γιατί δε γίνονται έλεγχοι για κορονοϊό σε μαθητές και εκπαιδευτικούς και ποιος θα φέρει την ευθύνη αν υπάρξει μεγάλη διασπορά του ιού στα σχολεία, αφού δε θα υπάρχει η απόσταση του 1,5 μέτρου.

Την επικαιρότητα, ακόμη, απασχόλησε αρνητικά και η υπουργός Πολιτισμού κ. Μενδώνη απαντώντας στο αίτημα χιλιάδων κατοίκων της Καλαμάτας, επώνυμων και ανώνυμων, φορέων , συλλόγων κα, οι οποίοι στήριξαν την πρωτοβουλία που πήρε ο δημοσιογράφος κ. Ηλίας Μπιτσάνης για την ανάδειξη των αρχαίων που βρίσκονται στην περιοχή του ναού της Υπαπαντής με την ευκαιρία της ανάπλασης της ομώνυμης πλατείας. Αίτημα τους να βγει στο φως η ιστορία της πόλης που είναι θαμμένη. Η κατάχωση τα προστατεύει καλύτερα από την ανάδειξη τους, τόνισε κυνικά και στη συνέχεια πέταξε το μπαλάκι στο Δήμο και έδειξε μια λύση γραφειοκρατική με αμφίβολο τελικό αποτέλεσμα . Τέτοιες απαράδεκτες τοποθετήσεις προκαλούν οργή και αγανάκτηση και αποτελούν προσβολή για την πόλη και τους πολίτες. Το αυτό ισχύει και για τις Μυκήνες που κάηκαν. Ασφαλώς και δεν ευθύνεται η κ. Μενδώνη για ό, τι συνέβη. Δεν έχει δικαίωμα , όμως, να ωραιοποιεί την πραγματικότητα και να αναγγέλλει δημόσια ότι οι τουρίστες θα βλέπουν λίγο καμένο έδαφος, ούτε να ισχυρίζεται με τόση βεβαιότητα ότι δεν προκλήθηκε ζημιά στα μνημεία. Οι φωτογραφίες άλλα δείχνουν. Το τι έχει συμβεί ακριβώς θα φανεί τον χειμώνα με τις βροχές. Λίγη σύνεση δε θα έβλαπτε.

Στην Ελλάδα του 2020 η Παιδεία και ο πολιτισμός θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα για τη χώρα. Αυτά , ωστόσο, μοιάζει να είναι ψιλά γράμματα για τις πολιτικές εκείνες που βάζουν το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους και δίνουν στον πολιτισμό τον ρόλο επαίτη, για τους κάθε είδους κλακαδόρους και για τα μέσα που πλουσιοπάροχα επιδοτήθηκαν στην περίοδο της πανδημίας για να διατηρήσουν πάση θυσία ένα φτιαχτό φιλολαϊκό προφίλ του κ. Μητσοτάκη. Όσο για την Παιδεία και τον πολιτισμό άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.

πηγή: iskra.gr

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Πού είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη;»

Άλλη μια σύνοδος κορυφής τελείωσε χωρίς η Ελλάδα και η Κύπρος να πάρουν ουσιαστικές δεσμεύσεις από τους εταίρους για κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός παρουσίασε σαν επιτυχία το γεγονός ότι κατάφερε να θέσει το ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας, ενώ δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη!!!

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Άλλη μια σύνοδος κορυφής τελείωσε χωρίς η Ελλάδα και η Κύπρος να πάρουν ουσιαστικές δεσμεύσεις από τους εταίρους για κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, ωστόσο, παρουσίασε σαν επιτυχία το γεγονός ότι κατάφερε να θέσει το ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας, ενώ δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη. Την ίδια στιγμή το Oruc Reis συνέχιζε ανεμπόδιστο τις έρευνες του στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και οι Τουρκοκύπριοι μπαινόβγαιναν χαρωποί στα Βαρώσια ανεμίζοντας τις σημαίες του ψευδοκράτους. Ο κ. Ερντογάν έδειχνε στην πράξη πώς εννοεί τον διάλογο και οι Ευρωπαίοι απλώς εξέφραζαν τη λύπη τους. Επιβεβαιώθηκε ξανά αυτό που ιστορικά είναι γνωστό, ότι δηλαδή στην παγκόσμια σκακιέρα δεν ισχύουν οι κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά των συμφερόντων.

Οι όποιες αποφάσεις μετατέθηκαν για τον Δεκέμβριο με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός γύρισε με άδεια χέρια και οι απλοί πολίτες αναρωτιούνται τι πρέπει επιτέλους να γίνει για να επέμβει η Ευρώπη και τερματίσει τον τουρκικό τσαμπουκά. Να επιχειρήσουν οι Τούρκοι εναντίον του Καστελόριζου; Αλλά και τότε είναι αμφίβολο αν θα συμβεί. Η ελληνική διπλωματία εγκλωβίστηκε στο ρόλο του καλού και υπάκουου παιδιού που δε φέρνει αντιρρήσεις με αποτέλεσμα να εισπράττει τη μια μετά την άλλη καρπαζιά από την Τουρκία, η οποία γνωρίζει πως η όποια καταδίκη της θα μείνει στα λόγια. Η Ε.Ε. δε φαίνεται πιθανόν να αποφασίσει ούτε εμπάργκο όπλων, γιατί τα λεφτά είναι πολλά, ούτε σοβαρές κυρώσεις οι οποίες θα αποσταθεροποιήσουν την τουρκική οικονομία, γιατί τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Η Ελλάδα, λοιπόν, τι θα κάνει, αφού οι Ευρωπαίοι ανέχονται τις πρακτικές του κ. Ερντογάν; Πώς θα αντιδράσει σε έναν ενδεχόμενο νέο ελιγμό της Τουρκίας για να αποφύγει τις κυρώσεις τον Δεκέμβριο;

Η χώρα θα πρέπει να επανασχεδιάσει την τακτική της. Ο δρόμος της διπλωματίας ελάχιστα απέδωσε, αλλά χρειάζεται να μείνει ανοικτός. Παράλληλα, όμως, απαιτούνται και άλλα βήματα για να ανακτήσει το πλεονέκτημα και τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Επιτέλους, οφείλει να δείξει αποφασιστικότητα και να υπερασπίσει τις κόκκινες γραμμές που διαχρονικά ισχύουν. Πρώτα-πρώτα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, όχι μόνο στα νότια της Κρήτης και της Καρπάθου, αλλά και στο Αιγαίο χωρίς καμιά εξαίρεση. Δεν υπάρχει καταλληλότερη ώρα. Δεύτερον να καταστήσει από τώρα σαφές ότι θα χρησιμοποιήσει βέτο στη σύνοδο του Δεκεμβρίου σε συνεννόηση με την Κύπρο, αν δεν υπάρξουν μέτρα που να ικανοποιούν τα δύο κράτη, εναντίον της Τουρκίας. Τέλος είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να εμποδιστεί με κάθε τρόπο το Oruc Reis, ειδικά αν επιχειρήσει έρευνες, όπως προγραμματίζει, στα 6,5 ναυτικά μίλια έξω από το Καστελόριζο.

Σήμερα φαίνεται πόσο ήταν λάθος η εξαίρεση του ακριτικού αυτού νησιού από την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Η απόφαση αυτή άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας η οποία βρίσκεται κοντά σε ένα ακόμη στόχο της, να γκριζάρει δηλαδή μετά τα Ίμια και αυτήν τη θαλάσσια περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση στην πρώτη φάση της κρίσης μετέθεσε τις κόκκινες γραμμές παρά τις μεγαλοστομίες και τους εθνικιστικούς βερμπαλισμούς στελεχών της. Κάτι τέτοιο, αν ξανασυμβεί, θα είναι ολέθριο και απολύτως ταπεινωτικό για τη χώρα.

Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, λοιπόν, είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η Ευρώπη καθόλου δε μοιάζει, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης σε μια άστοχη παρομοίωση που έκανε προκειμένου να δικαιολογήσει την αποτυχία του, με ένα υπερωκεάνιο που στρίβει αργά – αργά και στη συνέχεια ακολουθεί σταθερή πορεία. Όταν έχει συμφέροντα, όπως έπραξε στην περίπτωση των κυρώσεων κατά της Λευκορωσίας, λαμβάνει αποφάσεις πολύ γρήγορα. Το πρόβλημα είναι ότι ο πρωθυπουργός δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι το δικό μας σκάφος πλέει σε λάθος κατεύθυνση. Μακάρι αυτό να μην οδηγήσει σε νέες περιπέτειες. Νομίζω ότι όλοι το απεύχονται.

*Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Εκπαίδευση: Ας τελειώνουμε με το κυβερνητικό σόου!

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή το πρώτο κουδούνισμα ξεκίνησε μιά προσπάθεια να πειστεί η κοινωνία ότι γίνονται κοσμογονικές αλλαγές. Το χορό έσυρε πρώτη η «Εφημερίδα των Συντακτών» με πρωτοσέλιδο το οποίο αναφερόταν στο τέλος του σχολείου ως εξεταστικό κέντρο και υμνούσε το... νέο Γυμνάσιο...

 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η αγωνία όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων να παρουσιάσουν έστω μια επιτυχία ως αντίβαρο στις βάρβαρες και αδιέξοδες πολιτικές που υλοποιούσαν ήταν κάτι περισσότερο από προφανής. Ας θυμηθούμε μόνον το success story του κ. Σαμαρά, το οποίο έμεινε στην ιστορία ως συνώνυμο ενός πουκάμισου αδειανού. Το ίδιο άγχος φαίνεται ότι έχει και η τωρινή κυβέρνηση, η οποία επιχειρεί σε κάθε ευκαιρία να μας πείσει ότι η χώρα αλλάζει σελίδα και ξεκινά η εποχή της νέας μεταπολίτευσης. Στο πλαίσιο αυτό το καλοκαίρι έγινε προσπάθεια να ψηφιστεί αυτό που ονόμασαν απλή αναλογική και υποτίθεται πως κατατέθηκαν προτάσεις για μια ουσιαστική συνταγματική αναθεώρηση. Ο πρωθυπουργός, επιπλέον, έκοψε κορδέλες και εγκαινίασε διάφορα έργα. Φαίνεται, όμως, πως τίποτε από αυτά δεν βγήκε και γι αυτό το επικοινωνιακό προπαγανδιστικό επιτελείο του Μαξίμου αποφάσισε να παίξει το χαρτί της εκπαίδευσης.

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή το πρώτο κουδούνι ξεκίνησε η προσπάθεια να πειστεί η κοινωνία ότι γίνονται κοσμογονικές αλλαγές. Το χορό έσυρε πρώτη η «Εφημερίδα των Συντακτών» με πρωτοσέλιδο το οποίο αναφερόταν στο τέλος του σχολείου ως εξεταστικό κέντρο και υμνούσε το νέο Γυμνάσιο. Μάλιστα είχε ένα χαμογελαστό και ευτυχισμένο νέο ο οποίος έκλεινε το ένα του μάτι και σήκωνε τον αντίχειρα του δεξιού του χεριού γεμάτος ικανοποίηση. Ακολούθησε η «Αυγή» με πηχυαίους τίτλους «για πρώτη φορά κανονικά με δασκάλους και βιβλία άνοιξαν τα σχολεία» προβάλλοντας το αυτονόητο ως τεράστιο κατόρθωμα. Ενδιάμεσα ο πρωθυπουργός είχε επισκεφθεί το Υπουργείο Παιδείας για να ενημερωθεί από αρμόδιους παράγοντες. Εκεί, στο Μαρούσι, είχαμε και την κορύφωση του σόου στην τηλεδιάσκεψη που είχε ο κ. Τσίπρας με 13 διορισμένους και άρα ελεγχόμενους περιφερειακούς διευθυντές. Με ερωτήσεις-σκονάκια θέλησε να πληροφορηθεί πώς πήγε η πρώτη ημέρα. Το «ενδιαφέρον» του δε ήταν τόσο μεγάλο ώστε ρώτησε ειδικότερα αν πήγε νηπιαγωγός στη Θύμαινα( νησάκι κοντά στους Φούρνους) για το μοναδικό νήπιο που φοιτά εκεί(!) Αφού τελείωσε την εξέταση ανακοίνωσε ότι ο κ. Φίλης πήρε άριστα 20. Για τα πραγματικά προβλήματα, όμως, της εκπαίδευσης ούτε κουβέντα. Δεν ξέρω ειλικρινά αν ο πρωθυπουργός της χώρας τα γνωρίζει σε βάθος. Αν, ωστόσο, ενδιαφερόταν να μάθει ποια είναι η κατάσταση στην εκπαίδευση χωρίς εξωραϊσμούς, ας έπαιρνε μέρος σε μια τηλεδιάσκεψη με εκπροσώπους των τοπικών ΕΛΜΕ και όχι σε μια στημένη στην υπηρεσία της κυβερνητικής προπαγάνδας. Γιατί τα προβλήματα βέβαια δεν ξεκινούν τώρα αλλά και ούτε λύνονται με προσλήψεις κακοπληρωμένων αναπληρωτών.

Αυτό που χρειάζεται για να αρχίσει σταδιακά να αλλάζει η κατάσταση είναι μια άλλη πολιτική με γενναία χρηματοδότηση, προσλήψεις για να καλυφθούν όλα τα κενά, μείωση του αριθμού των μαθητών στα τμήματα , νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, επιμόρφωση κ.α. Πράγματι το σύστημα των προσλήψεων λειτούργησε φέτος καλύτερα από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτό δεν είναι για επευφημίες. Δεν πέρασε δα και πολύς καιρός που ακούγαμε υποσχέσεις από τη σημερινή κυβέρνηση για μόνιμο διορισμό 20.000 εκπαιδευτικών και για ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης. Αυτή η διαδικασία μετατίθεται από υπουργό σε υπουργό και από χρονιά σε χρονιά. Αντί γι αυτό είδαμε να διορίζονται οι περιφερειακούς διευθυντές που θα παύονταν, να αυξάνεται το ωράριο των εκπαιδευτικών, το ολοήμερο σχολείο και το τρίωρο για τους υπεύθυνους των εργαστηρίων να καταργείται, να περικόπτονται ώρες, να ξεχειλώνουν οι αναθέσεις των μαθημάτων κλπ. Όλα αυτά υποτίθεται ότι γίνονται για το καλό των μαθητών, ενώ στην πραγματικότητα στόχος είναι η δημιουργία εκπαιδευτικών που πλεονάζουν και η πρόσληψη λιγότερων αναπληρωτών. Τελικά ούτε αυτή η απόπειρα ωραιοποίησης της πραγματικότητας πέρασε. Γιατί παρά τους διορισμούς εξακολουθούν να υπάρχουν πάρα πολλά κενά σε όλη την επικράτεια και θα χαθούν και πάλι χιλιάδες διδακτικές ώρες. Τα χρόνια προβλήματα της εκπαίδευσης θα συνεχιστούν όσο θα υπάρχουν αντιλαϊκές πολιτικές, μνημόνια και πιστές κυβερνήσεις που τα υπηρετούν και όσο η κοινωνία και οι συλλογικότητες της θα παρακολουθούν κακόγουστες κυβερνητικές παραστάσεις και δε θα βρίσκουν βηματισμούς για να απαντήσουν.

* ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Η φιλανθρωπία της εξουσίας

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η απόφαση της Π.τ.Δ και του πρωθυπουργού να βοηθήσουν στη διανομή φαγητού σε άπορους ανθρώπους σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Άλλοι το χαρακτήρισαν ως μια συμβολική κίνηση που ήθελε να τονίσει την αξία της φιλανθρωπίας, άλλοι ως θεσμικό παράδοξο, ως συμπόνοια προς όσους υποφέρουν κ.λπ. Πράγματι μια ενέργεια ασυνήθιστη, η οποία προβλήθηκε πολύ από τα φιλικά προς την κυβέρνηση Μ.Μ.Ε.

Η κίνηση αυτή έχει δύο σημαντικές παραδοχές από την πλευρά της πολιτειακής και της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Η πρώτη είναι ότι υπάρχει ακραία φτώχεια, η οποία δεν είναι θεόσταλτη, αλλά αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων που πήραν οι κυβερνήσεις τα τελευταία 10, τουλάχιστον, χρόνια, οι οποίες οδήγησαν σε εξαθλίωση ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Κάτι θα ξέρει, ασφαλώς, και η Π.τ.Δ και ο πρωθυπουργός από τις θέσεις που κατείχαν εκείνη την περίοδο. Η δεύτερη ότι απουσιάζει το κοινωνικό κράτος, το οποίο θα υποστήριζε τους πιο αδύναμους. Ξηλώθηκε κι αυτό μαζί με άλλα δικαιώματα των πολιτών. Στα σχέδια μάλιστα του κ Μητσοτάκη είναι η ισοπέδωση των ελάχιστων κοινωνικών αγαθών που έχουν απομείνει, αφού θα υιοθετήσει το σχέδιο Πισσαρίδη, το οποίο θα οδηγήσει σε διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Η παρουσία τους εκεί ήταν υποκριτική και αποτελεί μια προσπάθεια και των δύο να προβάλλουν ένα φιλολαϊκό προφίλ. Να δείξουν ότι είναι κοντά στη δοκιμαζόμενη κοινωνία. Πήραν μέρος σε εορταστική επίδειξη πονοψυχιάς (ούτε συνεννοημένοι να ήταν!!), τράβηξαν φωτογραφίες και φρόντισαν να δημοσιοποιήσουν το γεγονός. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Ειδικά ο πρωθυπουργός το έχει μεγάλη ανάγκη. Κάνει απέλπιδες προσπάθειες να διορθώσει την εικόνα του, η οποία τσαλακώθηκε από τη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Δεν του βγαίνει ούτε η υπόθεση του εμβολιασμού πάνω στην οποία στήριζε πολλά για να αντιστρέψει το πολιτικό κλίμα. Οι ελπίδες που καλλιέργησε ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα εμβολιαστεί μέχρι τον Μάρτιο και ότι στις αρχές Ιουνίου θα υπάρχει ένα ασφαλές ποσοστό με ανοσία δε φαίνεται να επαληθεύεται. Έτσι η ελεημοσύνη αποτελεί μια διέξοδο, για να περάσει στον κόσμο η εικόνα καταδεκτικών και απλών ανθρώπων, οι οποίοι νοιάζονται για τα προβλήματά του.

Και δεν είναι οι μόνοι. Και άλλοι επώνυμοι, βιομήχανοι, εκδότες, διαπλεκόμενοι, κάνουν αγαθοεργίες τέτοιες μέρες, τις οποίες μάλιστα παρουσιάζουν καταλλήλως για να δείξουν ότι πράττουν σύμφωνα με το χριστιανικό πνεύμα. Την άλλη μέρα, βέβαια, αφήνουν στην άκρη τον ανθρωπισμό και την ευσπλαχνία και συνεχίζουν να ξεζουμίζουν τους φτωχούς και να μην υπολογίζουν ούτε τη φύση, ούτε την ανθρώπινη ζωή μπροστά στο κέρδος. Η απουσία κοινωνικού κράτους, ωστόσο, και η εξάλειψη της ανέχειας και των ανισοτήτων δε λύνονται με τη φιλανθρωπία της εξουσίας, η οποία μπαλώνει πρόσκαιρα προβλήματα, αλλά δεν θεραπεύει τις αιτίες που τα γεννούν. Η ελεητική διάθεση δεν ενοχλεί, γιατί δε θίγει την κοινωνική πυραμίδα και τις ανώτερες τάξεις στο ελάχιστο, επειδή η πορεία της είναι κάθετη: ο πλούσιος προσφέρει ψίχουλα στον κατώτερο κοινωνικά και οικονομικά, δηλαδή στον φτωχό. Αυτό που τρέμει η πολιτική και οικονομική ελίτ είναι η εκδήλωση αλληλεγγύης, η οποία έχει οριζόντια λειτουργία, αφού στοχεύει στην κοινωνική ισότητα και την ανακατανομή του πλούτου και προσπαθεί να χτυπήσει τη ρίζα των προβλημάτων και να δημιουργήσει μια κοινωνία περισσότερο δίκαιη. Αυτή η λέξη δεν ακούγεται, όμως, από το στόμα των εχόντων και κατεχόντων.

Ίσως οι επικοινωνιολόγοι της Π.τ.Δ και του πρωθυπουργού, ως ειδικοί, ξέρουν που απευθύνονται και σε ποιους θα περάσουν τα μηνύματα που θέλουν. Γνωρίζουν ότι σ’ ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αρέσουν τέτοιες εικόνες και μπορεί να τους προκαλούν και θαυμασμό. Έτσι είδαμε την κ. Σακελλαροπούλου καθήμενη σε ένα σωρό πέτρες να φωτογραφίζεται σαν γυναίκα του λαού μαζί με τη κ. Ειρήνη της Κινάρου. Να περιμένουμε, άραγε, ότι εν όψει της Πρωτοχρονιάς ο κ. Μητσοτάκης ντυμένος Άι-Βασίλης θα μοιράσει δώρα στη λασπουριά του Καρά Τεπέ στη Λέσβο; Ή μήπως η φιλανθρωπία του δε φτάνει ως εκεί;

*Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Τα προβλήματα του δημόσιου σχολείου και η αξιολόγηση

Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι απαραίτητη, αλλά όχι αυτή που η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλλει..

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί βαθύτατα και αυτό είναι αποδεκτό από τη συντριπτική πλειοψηφία όσων εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το δημόσιο σχολείο. Ελλιπής χρηματοδότηση, αίθουσες χωρίς υποδομές, απαρχαιωμένα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα, απουσία επιμόρφωσης, γερασμένος πληθυσμός, δεκαετής αδιοριστία κ.λπ. αποτελούν τα ουσιαστικά προβλήματα και τις χρόνιες παθογένειες. Η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης υποβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της πλειονότητας των διδασκόντων. Οι όποιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις έγιναν τα τελευταία χρόνια απέτυχαν, γιατί από τη μια ήταν αποσπασματικές και από την άλλη κακή αντιγραφή εκπαιδευτικών συστημάτων άλλων χωρών, τα οποία βρίσκονται έξω από την ελληνική πραγματικότητα.

Το μεγάλο καρκίνωμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ωστόσο, είναι η παραπαιδεία και κυρίως τα ιδιαίτερα μαθήματα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται, γιατί οι γονείς ξοδεύουν ένα τσουβάλι λίρες, για να περάσει το παιδί τους στα Α.Ε.Ι., και ουδείς αναρωτιέται, γιατί οι εκπαιδευτικοί, μετά την πρωινή τους εργασία συνεχίζουν μέχρι αργά το βράδυ με ιδιαίτερα, τα οποία είναι, να το πούμε καθαρά και ξάστερα, μαύρο και αδήλωτο χρήμα. Οι ενώσεις των εκπαιδευτικών δε θίγουν το πρόβλημα και η Πολιτεία στρουθοκαμηλίζει και δεν αντιμετωπίζει το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο. Παρόλα αυτά, βρήκε τη θεραπεία των δεινών και είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

Χρόνια το ζήτημα αυτό αποτελεί το μεγάλο στοίχημα των υπουργών Παιδείας. Μέχρι σήμερα καμιά κυβέρνηση δεν κατάφερε να την εφαρμόσει. Η κ. Κεραμέως επιστράτευσε τον ίδιο τον πρωθυπουργό, μετά την καθολική ήττα της στο θέμα της αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων, για να διαφημίσει το «νέο σχολείο» της κυβέρνησης και για να προωθήσει την αξιολόγηση. Μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης απορούσε επειδή έξω από το σχολικό συγκρότημα που έγινε η εκδήλωση εκπαιδευτικοί διαδήλωναν. Γιατί διαφωνούν, λοιπόν, οι καθηγητές με την αξιολόγηση; Τι φοβούνται; Είναι βολεμένοι και τεμπέληδες; Γιατί να αποτελούν εξαίρεση από όλη τη δημόσια διοίκηση;

Μιλώντας γενικά για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση (αυτοαξιολόγηση και αξιολόγηση εκπαιδευτικών) είναι ανάγκη να ξεκαθαριστούν τρία βασικά ζητήματα: ποιος είναι ο σκοπός της αξιολόγησης, ποια τα κριτήρια της και ποιοι θα την κάνουν. Επιπλέον, δεν πρέπει να συγχέεται η αξιολόγηση με τον πειθαρχικό έλεγχο των εκπαιδευτικών, για τον οποίο υπάρχει σαφέστατο νομοθετικό πλαίσιο.

Μετά από 28 χρόνια στις σχολικές αίθουσες θεωρώ ότι πρέπει να αξιολογούνται τα πάντα, γιατί μόνο έτσι θα φανούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα ενός συστήματος. Το πρόβλημα είναι η κατεύθυνση. Αν η αξιολόγηση στοχεύει στην ουσιαστική βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, στην αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, στην εξάλειψη των μεγάλων προβλημάτων του δημόσιου σχολείου, οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να τη φοβούνται. Αν, όμως, πίσω από τα μεγάλα λόγια, όπως αυτά που συνόδευσαν τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, κρύβεται το κουκούλωμα των παθογενειών της εκπαίδευσης, επιχειρείται να «πιάσουμε» δείκτες που μας υπαγορεύουν οργανισμοί, όπως η PISA και ο Ο.Ο.Σ.Α., και η εκπαίδευση να αποκτήσει ένα καθαρά τεχνοκρατικό περιεχόμενο και, το κυριότερο, αν γίνεται προσπάθεια να φορτωθούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα δεκαετιών στους εκπαιδευτικούς, νομίζω ότι αυτοί είναι επαρκείς λόγοι για να αντιδρούν οι εκπαιδευτικοί. Το ερώτημα, επομένως, του κ. Μητσοτάκη για εκείνους που διαμαρτύρονταν ήταν υποκριτικό.

Το ξέρει, άλλωστε, πολύ καλά και ο ίδιος και ας μην κάνει πως δε θυμάται ότι σε ένα βράδυ, με μια υπογραφή, απέλυσε 2.500 εκπαιδευτικούς τεχνικών ειδικοτήτων, όταν ήταν υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Αυτό και μόνο τον καθιστά αναξιόπιστο.

Εν κατακλείδι, τα προβλήματα του ελληνικού σχολείου είναι γνωστά και στον πρωθυπουργό και στην υπουργό του. Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι απαραίτητη, αλλά όχι αυτή που η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλλει. Θεωρώ ότι η Ο.Λ.Μ.Ε. και η Δ.Ο.Ε. είναι απαραίτητο να βγουν επιθετικά και, πέρα από τη διαφωνία τους, να καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις στο μεγάλο αυτό θέμα. Ο ευαίσθητος χώρος της εκπαίδευσης χρειάζεται συγκλίσεις και, επειδή η κυβέρνηση δεν τις επιδιώκει, ας το κάνουν οι εκπαιδευτικοί, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά και με αυτόν τον τρόπο ότι στην πλειοψηφία τους είναι εκείνοι που πονούν, αγωνιούν και στηρίζουν το δημόσιο σχολείο.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Αυτοαξιολόγηση: Το Βατερλώ της κ. Κεραμέως;

Ο χώρος της παιδείας, ένας χώρος διαλόγου, δημοκρατίας και σύνθεσης έχει γίνει στις μέρες της πεδίο μιας και μόνης αλήθειας, η οποία εκπορεύεται από το υπουργικό γραφείο της κας Κεραμέως...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η κ. Κεραμέως, προστατευόμενη του κ. Σαμαρά, απολαμβάνει γενικώς ασυλία. Την ασυλία της Εκκλησίας, καθότι άνθρωπός της, των Μ.Μ.Ε, λόγω των ισχυρών διασυνδέσεων που ακούγεται ότι έχει, και του ίδιου του πρωθυπουργού, καθώς φημολογείται ότι ανήκουν στην ίδια λέσχη. Θεωρήθηκε ως ανερχόμενο αστέρι της Ν.Δ χωρίς, όμως, ως τώρα να το επιβεβαιώσει. Αντιθέτως, οι αντίπαλοί της, εσωκομματικοί και μη, της χρεώνουν σοβαρές παραλείψεις και μεγάλα λάθη. Παρόλα αυτά, μέχρι στιγμής, αν και προκάλεσε επανειλημμένως την εκπαιδευτική κοινότητα και την κοινωνία συνολικά, έχει καταφέρει να επιβιώσει. Μέχρι πότε όμως;

Τα έργα και τα κατορθώματά της είναι πολλά. Ανέλαβε να υλοποιήσει το άκρως συντηρητικό πρόγραμμα της Ν.Δ με ένα τρόπο απόλυτο. Δε συζητά επί της ουσίας με κανέναν, δεν αποδέχεται σοβαρές βελτιωτικές προτάσεις που γίνονται από άλλα κόμματα, φορείς και συνδικαλιστικές ενώσεις, και θεωρεί, νομικός ούσα, ότι γνωρίζει την εκπαιδευτική πραγματικότητα, τις λεπτές αποχρώσεις που τη χαρακτηρίζουν και τις σχέσεις αλληλεπίδρασης και ισορροπιών που υπάρχουν στους χώρους μάθησης. Ωστόσο, κάθε μέρα αποδεικνύεται πόσο άσχετη είναι με τον ευαίσθητο χώρο του οποίου ηγείται και πόσο ούτε είχε, ούτε απέκτησε στην πορεία ψυχικούς δεσμούς με την εκπαιδευτική κοινότητα. Ο χώρος της παιδείας, ένας χώρος διαλόγου, δημοκρατίας και σύνθεσης έχει γίνει στις μέρες της πεδίο μιας και μόνης αλήθειας, η οποία εκπορεύεται από το υπουργικό της γραφείο. Μερικές από τις «επιτυχίες» για τις οποίες θα μείνει στην Ιστορία, κατά πάσα πιθανότητα, ως η χειρότερη υπουργός των μέχρι σήμερα μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων είναι οι ακόλουθες.

Λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων της κατάργησε το πανεπιστημιακό άσυλο και πριν από λίγο καιρό δημιούργησε ειδικό σώμα, το οποίο υπάγεται στην ΕΛ.ΑΣ, για τη φύλαξη των Α.Ε.Ι, παρά τις διαφωνίες της πλειοψηφίας των πανεπιστημιακών. Προχώρησε σε τηλεψηφοφορία για την ανάδειξη των αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών. Η αποχή των τελευταίων ανήλθε σε ποσοστό που υπερβαίνει το 90%. Ωστόσο, παρά την ήττα και την καθολική αποδοκιμασία, συγκρότησε ΠΥΣΔΕ ΚΑΙ ΠΥΣΠΕ, ενώ στο υπόλοιπο δημόσιο έχει δοθεί παράταση στα υπάρχοντα συμβούλια μέχρι το τέλος Μαΐου. Εξίσωσε τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των κολεγίων με εκείνα των πανεπιστημίων, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων και στην ίδια την παράταξή της. Καθιέρωσε βάση εισαγωγής για τα Α.Ε.Ι και μείωσε αιφνιδιαστικά τον αριθμό των εισαγομένων, ευνοώντας με τρόπο πρωτοφανή τους ιδιοκτήτες των κολεγίων. Τέλος, προχωρά στην αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων παρά τις έντονες αντιδράσεις των εκπαιδευτικών.

Για το τελευταίο έχουν γραφτεί εκατοντάδες άρθρα και αναλύσεις. Αξίζει, εντούτοις, να επισημάνουμε ότι με τον νόμο αυτό οι διαχρονικές ευθύνες των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων για την κατάντια τις εκπαίδευσης θα φορτωθούν στις πλάτες των δασκάλων και των καθηγητών. Καμιά αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου δεν πρόκειται να προκύψει μέσα από αυτή τη διαδικασία και ουδεμία επαγγελματική ανάπτυξη του εκπαιδευτικού. Αντιθέτως, τα σχολεία θα χαρακτηριστούν και επισήμως «καλά» και «κακά», χωρίς να έχουν ληφθεί υπόψη κρίσιμοι παράγοντες, όπως η κοινωνική διαστρωμάτωση, το μορφωτικό επίπεδο των γονιών, η οικονομική κατάσταση, η ανεργία σε μια περιοχή κ.α., με αποτέλεσμα το κλείσιμο σχολικών μονάδων. Επιπλέον, το κράτος, για να ξεφορτωθεί το κόστος λειτουργίας των σχολείων, σχεδιάζει να τα μεταβιβάσει την ευθύνη τους στους δήμους, οι οποίοι βρίσκονται ήδη σε κατάσταση φτώχειας. Έτσι, οι εκπαιδευτικοί θα μετατραπούν σε επαίτες αναζητώντας χορηγούς προκειμένου αυτά να λειτουργήσουν στοιχειωδώς. Τέλος, είναι χαρακτηριστικό ότι στον νόμο δεν υπάρχει ούτε ένας δείκτης μέσω του οποίου να αποδίδονται ευθύνες στο ΥΠΕΠΘ για παραλείψεις, λάθη και καθυστερήσεις, λες και όλα τα έχει καλώς καμωμένα.

Γίνεται φανερό ότι οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζονται ως αντίπαλοι από το ΥΠΕΠΘ και την ηγεσία του, η οποία εν μέσω πανδημίας, με τα περισσότερα σχολεία κλειστά, προχωρά στην αυτοαξιολόγηση, γιατί αυτό προβλέπει το πλάνο. Η ύβρις της κ. Κεραμέως, διαρκής και ατιμώρητη μέχρι σήμερα, θα προκαλέσει, αργά ή γρήγορα, την τίση της. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα απέχουν μαζικά από τις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης. Θα αποτελέσει άραγε αυτό το Βατερλώ της;

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης  είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Οι πολιτικοί ορισμοί του Αλέξη Τσίπρα

Το έχουμε ξαναγράψει και το τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία: η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Αυτό ο κ. πρωθυπουργός το ξέρει καλά και ας μην επιχειρεί συνειδητά να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό... 

 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Οι δραματικές εξελίξεις στην Τουρκία επισκίασαν το τελευταίο διάστημα τα γεγονότα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής, τα οποία ήταν αρκετά και σημαντικά, όπως η συζήτηση για τον εκλογικό νόμο ή η μελαγχολική είδηση ότι το πιο κερδοφόρο «προϊόν» από όσα εξάγουμε είναι το ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο στις χώρες, όπου εργάζεται, έχει παράγει πάνω από 50 δισ. ευρώ ΑΕΠ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, νομίζω, με πολλαπλές προεκτάσεις παρουσιάζει η συνέντευξη που παραχώρησε ο πρωθυπουργός στο ΣΚΑΙ και στον κ. Αλέξη Παπαχελά.

Εκεί ο κ. Τσίπρας είπε πολλά. Μίλησε για πιθανή εκλογή του ΠτΔ από το λαό, σαν να είναι το κύριο πρόβλημα που αφορά την ελληνική κοινωνία. Επίσης, αναφέρθηκε σε πιθανό συμβουλευτικό δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση λες και το προηγούμενο το οποίο ήταν δεσμευτικό έγινε σεβαστό. Tόνισε, ακόμη, ότι αποφύγαμε το failed state αποκρύπτοντας ότι βιώνουμε στην πραγματικότητα μια χρεοκοπία εντός του ευρώ. Επιπλέον, υπερασπίστηκε τις αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας η οποία χαρίζεται για κομμάτι ψωμί στις κρατικές εταιρείες (στην κινέζικη Cosco το λιμάνι του Πειραιά, στη γερμανική FRAPORT τα 14 αεροδρόμια και στον ιταλικό σιδηρόδρομο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ). Τέλος, δήλωσε ότι αισθάνεται σαν τον τενίστα που του έρχονται διαρκώς μπαλάκια που τα βαράει. Εκτός τόπου και χρόνου η παρομοίωση. Μάλλον πιο ταιριαστή θα ήταν εκείνη με τον ίδιο σε ρόλο καρπαζοεισπράκτορα.

Ξεχωρίζει , ωστόσο, ο ορισμός του για το τι είναι σήμερα προοδευτικό και αριστερό. «Ό, τι μπορεί να δώσει», είπε, «προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας και δημιουργία θέσεων εργασίας». Ακόμη κι αν κανείς συμφωνούσε μαζί του θα αναρωτιόταν πώς θα γίνει αυτό, μέσα από ποιο δρόμο και ποια πολιτική. Με την ακραία νεοφιλελεύθερη που υιοθέτησε και εφαρμόζει; Με το τρίτο μνημόνιο και τον κόφτη; Με τον νέο ασφαλιστικό νόμο, τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, την ανελέητη φορολογία; Με την κατάργηση των τελευταίων κοινωνικών δικαιωμάτων και την εξαθλίωση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Έτσι θα έρθει η ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας; Τόσο πολύ περιόρισε, λοιπόν, στο παρόν τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς και τόσο φτωχό είναι το όραμα του πρώτου «αριστερού» κυβερνήτη και του κόμματος του;

Το έχουμε ξαναγράψει και το τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία: η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Αυτό ο κ. πρωθυπουργός το ξέρει καλά και ας μην επιχειρεί συνειδητά να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό. Αντίβαρο στη μνημονιακή πολιτική δεν αποτελούν ούτε οι ορισμοί του κ Τσίπρα, ούτε τα εγκαίνια του Νοσοκομείου της Θήρας, που τόσο πολύ προβλήθηκαν από τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ. Η αριστερή πολιτική βρίσκεται στον αντίποδα της εφαρμοζόμενης και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες και δε μπορώ να φανταστώ ότι το αγνοεί ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας δεν περνάει από τα μνημόνια και την ευρωζώνη, αλλά θα προκύψει από μια διαφορετική πολιτική, στην οποία θα πρωταγωνιστεί ο ελληνικός λαός, που θα βάλει μπροστά την παραγωγική μηχανή της χώρας και θα δημιουργήσει πλούτο για τους πολλούς. Η ωραιοποίηση μιας άθλιας πραγματικότητας που επιχειρεί το κυβερνητικό επιτελείο δεν πείθει. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η κατήφεια και η απελπισία αποτελούν, πλέον, μόνιμα χαρακτηριστικά των λαϊκών στρωμάτων.

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ωμός και κυνικός, δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει ούτε την πάσα που του έκανε ο ακραιφνής μνημονιακός κ. Παπαχελάς. Στο ερώτημα αν νιώθει την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη για τις προσδοκίες που δημιούργησε απάντησε ότι δε θα το κάνει, γιατί η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν επίγνωση ότι πολλές από τις δεσμεύσεις δε θα υλοποιηθούν και ότι θα καταλήξουν σε συμβιβασμό (!!). Δηλαδή παραδέχτηκε ότι και ο ίδιος έταζε λαγούς με πετραχήλια και υποσχέσεις ανεφάρμοστες. Με μια τέτοια ομολογία ο κ. πρωθυπουργός έδωσε, χωρίς να το καταλάβει, άλλον έναν ορισμό: εκείνον του πολιτικού απατεώνα. Και στο κάδρο των πολλών της μεταπολίτευσης έβαλε τον εαυτό του στην πιο περίοπτη θέση.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Η εκκλησία να περιοριστεί στο ρόλο της

Το τελευταίο διάστημα ξαναβρέθηκε στο προσκήνιο το πολυσυζητημένο θέμα των σχέσεων εκκλησίας–κράτους με αφορμή κάποιες δικαστικές κρίσεις στις οποίες εμπλέκονται κορυφαία στελέχη της Εκκλησίας της Ελλάδας... 

 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Το τελευταίο διάστημα ξαναβρέθηκε στο προσκήνιο  το πολυσυζητημένο θέμα των σχέσεων εκκλησίας–κράτους  με αφορμή κάποιες δικαστικές  κρίσεις στις οποίες εμπλέκονται  κορυφαία στελέχη της   Εκκλησίας της Ελλάδας.  Αναφέρομαι στην απόφαση του ΣτΕ για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών  και στην  αθώωση του μητροπολίτη Αιγιαλείας κ.  Αμβρόσιου.  Συμπτωματικά(;) και οι δύο δικαίωσαν  την πλευρά της εκκλησίας.

Να επισημανθεί  αρχικά  ότι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας  δεν έχει όμοιο του, τουλάχιστον,  στην Ευρώπη.  Οι παρεμβάσεις της εκκλησίας είναι συνεχείς όχι μόνο για υποθέσεις που την αφορούν, αλλά  για κάθε πρόβλημα πολιτικό και κοινωνικό . Ο τρόπος  διατύπωσης  των απόψεων της  και  η απαίτηση  της να γίνονται αποδεκτά,  όσα λέει, μάλλον,  θυμίζουν θεοκρατικό σύστημα  και βρίσκονται  έξω   από το πολιτικό πλαίσιο που λειτουργεί  η δημοκρατία στο δυτικό κόσμο. Δεν  είναι δυνατόν ζητήματα τα οποία αφορούν  αποκλειστικά  την πολιτεία και τους θεσμούς της  να  συναντούν τη λυσσαλέα  αντίδραση της, επειδή διαφωνεί.  Ποιος ξέχασε τις ακραίες αντιδράσεις της στο θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες,  στον πολιτικό γάμο, στο σύμφωνο συμβίωσης, στην ονομασία των Σκοπίων κλπ;  Είναι απαράδεκτο   άνθρωποι που κηρύττουν το λόγο αγάπης, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται,  του Θεού να ταυτίζονται με τη Χρυσή Αυγή, με σκοτεινούς εθνικιστικούς  κύκλους και  να διατυπώνουν ρατσιστικό λόγο και κηρύγματα μίσους.  Σε τελική ανάλυση η εκκλησία δεν ξέρει από ομοφυλοφιλία;  Είναι τόσο άγνωστη στους κόλπους  της ;  Για να τελειώνουμε πια με αυτό το θέμα. Καμία ιστορική εξήγηση δεν  δικαιολογεί τη στάση της.  Δεν είμαστε, επιπλέον,  ούτε στο Βυζάντιο , ούτε στην εποχή των αυτοκρατόρων, ούτε στην  περίοδο  της Χούντας   για να εμφανίζεται σαν θεματοφύλακας  των «ιερών και οσίων της φυλής». Δεν είναι αυτός ο ρόλος της στον 21^ο αι.   και πρέπει κάποια στιγμή  να περιοριστεί στα του οίκου της.

Από την άλλη  σε όλη αυτήν την προσπάθεια να μην επικρατήσει « η αθεΐα» έχει συμμάχους  δικαστές και συντηρητικούς πολιτικούς.  Οι πρώτοι με τις αποφάσεις τους αθωώνουν μητροπολίτες  και ακυρώνουν νόμους του κράτους  και οι δεύτεροι πανηγυρίζουν,  ψαρεύουν την ευλογία της  και της προσφέρουν στήριγμα  με αντάλλαγμα  ψήφους . Φαίνεται  ότι στην Ελλάδα   ούτε ο στοιχειώδης  αστικός εκσυγχρονισμός δεν μπορεί να προχωρήσει.  Να θυμηθούμε ότι πριν από ένα χρόνο περίπου  το ΣτΕ  ακύρωσε   το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες. Πριν από λίγες μέρες χαρακτήρισε αντισυνταγματικό ένα νόμο που αφορά τη διδασκαλία  του μαθήματος των Θρησκευτικών. Αυτό  μόνο ως  πισωγύρισμα  μπορεί να χαρακτηριστεί, παρά το γεγονός ότι  πρόκειται για ήσσονος σημασίας  αλλαγή. Θα περίμενε κανείς από τα πολιτικά κόμματα να πάρουν ξεκάθαρη θέση.  Αλήθεια ποια είναι η άποψη της ΝΔ  και των άλλων πολιτικών σχηματισμών;  Ποια η θέση τους  για την αθώωση του κ. Αμβρόσιου και για τα εμετικά του κηρύγματα  μίσους;  Ας μην παίζουν κρυφτούλι πίσω από τη λογική  ότι οι αποφάσεις της δικαιοσύνης είναι σεβαστές. Στη χώρα μας  αποδεικνύεται, δυστυχώς,  ότι η συνεργασία σκοταδιστικών κύκλων  σε όλα τα επίπεδα καλά κρατεί.

Βεβαίως για  όσα συμβαίνουν είναι τεράστια η ευθύνη του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του.  Άφησε τις ομάδες αυτές  με την στήριξη του υπουργού Άμυνας τη μια να υποδέχονται το Άγιο φως με τιμές αρχηγού κράτους και  την άλλη να περιφέρουν τα οστά των αγίων στα νοσοκομεία κάνοντας εμπόριο ελπίδας. Και το χειρότερο: δε στήριξε την κρίσιμη στιγμή έναν άνθρωπο (με τον οποίο  σε πολλά διαφωνώ),  τον κ. Νίκο Φίλη, τον οποίο θυσίασε μετά από απαίτηση της Ιεραρχίας.  Έναν πολιτικό που αποφάσισε να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις  εκκλησίας –κράτους στον τομέα που τον αφορούσε.  Έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία  να γίνουν δευτερεύουσες ,αλλά αναγκαίες αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης.  Ας μην εκπλήσσονται, λοιπόν,  με όσα συμβαίνουν  και με όσα θα ακολουθήσουν, εκεί,  στο ΣΥΡΙΖΑ και ας μην αγανακτούν.   Ήξεραν καλά εξ αρχής ότι  η μια υποχώρηση θα φέρει την  άλλη,  αλλά  προέταξαν το πολιτικό κόστος λειτουργώντας με παλαιοκομματικές λογικές.  Έτσι ο  έντιμος  κ. Φίλης βρέθηκε στο σπίτι του,  γιατί προτιμήθηκαν οι ψήφοι που, πιθανώς,  να έρθουν από το χώρο των πιστών και ο αναγκαίος   διαχωρισμός εκκλησίας –κράτους  μετατέθηκε και αυτός, όπως και τόσα άλλα,  για τη  μεταθανάτια ζωή.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας