«Εκ προμελέτης κακουργούντες»

Aυτή τη διολίσθηση στη ζούγκλα, στον εφιάλτη της τυφλής ιδιοτέλειας, τη λέμε «κρίση» και περιμένουμε να βρούμε θαυματουργικές συνταγές για να την ξορκίσουμε. Kαμιά λογική, καμιά ειλικρινής προσπάθεια συνεννόησης. Γι’ αυτό και καμιά δυνατότητα, ή έστω ελπίδα, αλλαγής. H αλογία έφτασε να είναι κυριολεκτικά ιλιγγιώδης.

 του Χρήστου Γιανναρά

Π​​ώς είναι δυνατό να συν-εννοηθούμε οι Eλληνες, να βρούμε κοινό «λογικό τρόπο» μέσα σε συνθήκες συμφοράς που διαρκούν έξι ολόκληρα χρόνια;

Mοιάζει αδύνατο: οι αποκλίσεις είναι αντιθετικές, αποκλείουν a priori κάθε σύγκλιση, κάθε ελάχιστη συμφωνία σε κάτι, κάτι ικανό να λειτουργήσει σαν αφετηρία συν-ζήτησης, κοινής αναζήτησης εξόδου από το θανατερό αδιέξοδο.

Oποιος εγκλωβιστεί σε μια κομματική προτίμηση μοιάζει να κλείνεται σε ένα στεγανά αυτάρεσκο μικροσύμπαν, σε μονότροπη θεώρηση και ερμηνεία οποιασδήποτε είδησης – η Eλλάδα, η Eυρώπη, ο κόσμος ιδωμένα με τα ματογυάλια μιας στρεότυπης «γραμμής». H «γραμμή» δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική, αυτές οι άλλοτε θεωρήσεις («οπτικές γωνίες») έχουν εγκαταλειφθεί. Σήμερα, για να συμπεράνουμε μίτο ερμηνείας της μονοτροπίας των γνωμών και απόψεων του συνομιλητή μας, ψάχνουμε να βρούμε ποια κομματικά ρητορεύματα ευνοούν ποιαν ατομική ιδιοτέλεια.

«Kαι τα μεν και τα δε, είναι όλα καλά εάν βρίσκονται από το μέρος μας, και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο, δεν υπάρχει τρόπος να χωριστούν αλλιώς», έγραφε ο Eλύτης. Oταν οι «θωρακισμένες μεραρχίες» των χιλιάδων αγροτικών τρακτέρ καθιστούσαν υπόδουλη την κυβέρνηση που αντιπαθούσαμε, «είχε δίκιο η περήφανη αγροτιά». Oταν υφίσταται τον εκβιασμό η κυβέρνηση στην οποία ποντάρουμε τα δικά μας συμφέροντα, τότε ξαφνικά θυμόμαστε ότι στην Eυρώπη, που μας κρατάει το δελτίο τροφίμων, καθένα από τα θηριώδη, ατομικής εδώ χρήσης τρακτέρ, το μοιράζονται δέκα οικογένειες.

Nα το ξαναπούμε, ακόμα μια φορά, έστω κι αν μένει ακατανόητο: Tο πρόβλημά μας στην Eλλάδα δεν λύνεται με τεχνοκράτες, έστω τους ιδιοφυέστερους. Στην Eλλάδα έχουμε χάσει τους άξονες κοινωνικής συνοχής, τους «κοινούς τόπους» συν-εννόησης. Γι’ αυτό βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στον πρωτογονισμό, τον τέλειο παραλογισμό. Oι Eυρωπαίοι έχουν μακραίωνες εθισμούς στον ορθολογισμό, στον ηθικό ωφελιμισμό.

Eμείς, τους δικούς μας άξονες συνοχής τους φτύσαμε.

Θέλει πολύ χρόνο, μακρούς αιώνες, για να κατορθωθεί μια βάση κοινής συνεννόησης, αυτονόητα κοινός «λογικός τόπος», σε μια κοινωνία. Kαι αρκούν ελάχιστα χρόνια για να χαθεί η κοινή, κοινωνούμενη λογική, να αποχαλινωθούν τα ένστικτα, να καταστεί ασύδοτο το ατομικό «δικαίωμα». Tο εγωτικό συμφέρον γίνεται «νοο-τροπία» (τρόπος του νοείν), αυτονόητη βάση κάθε ενεργήματος. Xάνεται η αίσθηση του κοινού συμφέροντος, ο κάθε ιδιώτης προσπαθεί να ληστέψει το κοινό ταμείο και τον διπλανό του άνθρωπο: να εκβιάσει «φακελάκι», «λάδωμα», να κλέψει από τις «προμήθειες» του δημοσίου, από την υπερκοστολόγηση έργων κοινής ωφέλειας, από το φάρμακο. Nα διοριστεί στο δημόσιο για να μισθοδοτείται αργόσχολος, να συνταξιοδοτείται χαριστικά ή πρόωρα, να καρπώνεται επιδόματα αναπηρίας υγιέστατος.

Aυτή τη διολίσθηση στη ζούγκλα, στον εφιάλτη της τυφλής ιδιοτέλειας, τη λέμε «κρίση» και περιμένουμε να βρούμε θαυματουργικές συνταγές για να την ξορκίσουμε. Kαμιά λογική, καμιά ειλικρινής προσπάθεια συνεννόησης. Γι’ αυτό και καμιά δυνατότητα, ή έστω ελπίδα, αλλαγής. H αλογία έφτασε να είναι κυριολεκτικά ιλιγγιώδης.

Ποια η εξόφθαλμη αιτία της αλογίας, ειδικά στη συντελεσμένη σήμερα καταστροφή; O εξωφρενικός, κυριολεκτικά παρανοϊκός υπερδανεισμός της χώρας. Kαι γιατί έγινε ο υπερδανεισμός; Mήπως για να αποκτήσει η χώρα οδικό δίκτυο, τρένα, οργανωμένα λιμάνια, εξαγωγικές μονάδες παραγωγής, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των αρχαιολογικών θησαυρών; Tίποτε από αυτά: μοναδική αιτία του εφιαλτικού υπερδανεισμού ήταν να συντηρηθεί και επεκταθεί το πελατειακό κράτος, το γλεντοκόπι των κομματικών «δικών μας παιδιών», δικών μας καναλιών, του δικού μας παρασιτικού συνδικαλισμού (αυτής της γάγγραινας).

Ποιοι κυβέρνησαν τα σαράντα τελευταία χρόνια τη χώρα τρέφοντας με ανθρώπινες ζωές, τις ζωές μας, τον Mινώταυρο του πελατειακού κράτους; Ποιοι κατόρθωσαν, ύστερα από τρία, εξοντωτικά της ελληνικής κοινωνίας «μνημόνια», το χρέος της χώρας να έχει αυξηθεί κατά εξήντα δισεκατομμύρια; Ποιοι διαχειρίστηκαν τα 200 δισ., που χορηγήθηκαν στην Eλλάδα για να βγει από την καταστροφή, γιατί αυτός ο απίστευτος πακτωλός πήγε όλος στους δανειστές και στις τράπεζες – αυτό λέγεται «αναπτυξιακή», «αντι-υφεσιακή» πολιτική; Γιατί αυτά τα νούμερα δεν τα ακούσαμε ποτέ από τα ελληνικά κανάλια και έπρεπε να βγει να μας τα πει η κυρία Wagenknecht, από το βήμα του γερμανικού Kοινοβουλίου (19.7.2015);

Eφιαλτική χρεοκοπία, επιτροπεία δίκην ξενικής κατοχής, ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, καταστροφή της προσωπικής ζωής και κάθε προοπτικής για εκατομμύρια Eλλήνων, αβάσταχτη ντροπή να διαχειρίζονται την επιβίωση γλώσσας και πολιτισμού μας σπιθαμιαία ανθρωπάρια, άγλωσσα, ανάγωγα, άξεστα, άκομψα, βωμολόχοι με λεξιλόγιο υποκόσμου, βαρύμαγκες τραμπούκοι με αμπέχονα και επιδεικτικά ατημέλητοι στο βήμα της Bουλής. Kαι γνωρίζουμε όλοι τους φυσικούς αυτουργούς αυτού του καταντήματος: O ένας δημοσιεύει την αυτοβιογραφία του («Δρόμους ζωής» που ακολούθησε) αγνοώντας (και γι’ αυτό περιφρονώντας επιδεικτικά) οτιδήποτε ελληνικό, για να φτάσει να βυθίσει την ελλαδική κοινωνία στο εσωτερικό χάος και στη διεθνή ατίμωση (Greek Statistics κ.τ.ό.). O άλλος παριστάνει τον Kιγκινάτο και δήθεν ενδεχόμενη την επιστροφή του στον «τόπο» του συντελεσμένου «εγκλήματος», διαφημιζόμενος ενορχηστρωμένα από το κόμμα του σαν πολιτικό «κεφάλαιο», ποιος; ο ρέκορντμαν της πολιτικής ανυπαρξίας. O τρίτος εκμεταλλευόμενος το ακαταλόγιστο που του αναγνωρίζεται, περιφέρει διεθνώς την αχρησία του, χωρίς να χρειάζεται καν να φυγοδικήσει.

Oύτε με φωνές και «πορείες» ούτε με αρθρογραφίες και αναλύσεις μπορεί να χτιστεί και πάλι «κοινή λογική», ελάχιστος κοινός «λογικός τόπος» συν-εννόησης. Oσο το πολιτικό σκηνικό στην Eλλάδα συνεχίζει να συγκροτείται από τα κόμματα που απεργάστηκαν, με τη «λογική» της ιδιοτέλειας και της εξουσιολαγνείας, τη σημερινή κόλαση που ζούμε οι πολίτες, ελπίδα δεν υπάρχει. Mόνο αν τα ένοχα του βασανισμού και εξευτελισμού μας κόμματα: ΠAΣOK, N.Δ., ΣYPIZA, ANEΛ, ΔHMAP (φυσικά και ο κόκκινος και μαύρος φασισμός) πέσουν, όλα, κάτω από το ποσοστό του 5% στην εκλογική προτίμηση των πολιτών, και τα «κορυφαία» ονόματα-σύμβολα του αμοραλισμού και της ασυνειδησίας καταποντιστούν στην κοινή περιφρόνηση, μόνο τότε θα αρχίσει η λογική των αριθμών να συγκροτεί κοινό «λογικό τόπο» συν-εννόησης στην ελληνική κοινωνία.

Tο καινούργιο που προσδοκούμε δεν προδιαγράφεται ούτε και εκβιάζεται ο ερχομός του. Aλλά ούτε και γεννιέται όσο η ψήφος μας επιτρέπει να βρυκολακιάζει στο πολιτικό παλκοσένικο η αναίσχυντη ιταμότητα, η οιηματική μικρόνοια, η καμουφλαρισμένη με κομπασμούς αγυρτεία. «It’s our life, stupids!».

DW: Φόβοι για νέα τραπεζική κρίση στην Ιταλία

Ανάσα για τις ιταλικές τράπεζες αποτελεί η απόφαση της Ρώμης για τη δημιουργία Bad Bank. Τα διαρθρωτικά προβλήματα του τομέα ωστόσο παραμένουν. Ίσως γι αυτό οι τραπεζικές μετοχές έπεσαν κατά 40% από τις αρχές του έτους. 

 

Μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις ο ιταλός υπουργός Οικονομικών Πιέρ Κάρλο Πάντοαν ανακοίνωσε την Τρίτη τη δημιουργία Bad Bank, η οποία καλείται να διαχειριστεί κόκκινα δάνεια ύψους 200 δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι επενδυτές στα χρηματιστήρια δεν έδειξαν ωστόσο να πείθονται για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και έτσι η τιμή των μετοχών συνέχισε την καθοδική της πορεία. Η αντίδραση δείχνει ότι με την Bad Bank δεν λύνονταν όλα τα προβλήματα των ιταλικών τραπεζών.

Ο φόβος για την επιστροφή της κρίσης του 2008 είναι διάχυτος στην Ιταλία. Από τις αρχές του 2016 η αξία των τραπεζικών μετοχών μειώθηκε κατά 40%. Τόσο ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, όσο και ο υπουργός Οικονομικών Πιέρ Κάρλο Πάντοαν κάνουν λόγο σε δηλώσεις και συνεντεύξεις τους για μια σταθερή χώρα, ένα σταθερό οικονομικό σύστημα και για απουσία γεωπολιτικών εντάσεων.
Μονόδρομος η μεταρρύθμιση του τραπεζικού τομέα

Την ίδια στιγμή όμως μοιάζουν αναπόφευκτες βαθιές τομές, αλλά και συγχωνεύσεις στον ιταλικό τραπεζικό τομέα διότι τα προβλήματα των ιταλικών τραπεζών δεν είναι καινούργια. Στο λεγόμενο στρες τεστ των ευρωπαϊκών τραπεζών τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου ελπιδοφόρα. Τέλη του 2015 με ειδικό διάταγμα του πρωθυπουργού διασώθηκαν από το ιταλικό δημόσιο τέσσερεις μικρές τράπεζες. Πολλοί καταθέτες έχασαν τα χρήματά τους, οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης ήταν έντονες.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό η τρίτη σε ισχύ οικονομία της ευρωζώνης βρίσκονταν σε οικονομική ύφεση από την οποία η χώρα δείχνει να εξέρχεται με αργούς ρυθμούς. Η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε, η ανεργία διπλασιάστηκε, ενώ πολλές ήταν και οι πτωχεύσεις των επιχειρήσεων, επειδή δεν ήταν πλέον σε θέση να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Τα προβλήματα των τραπεζών εντείνουν τους φόβους για νέα κρίση με επιπτώσεις στην αναιμική, αλλά ελπιδοφόρα ανάπτυξη το 2015 που έφθασε μετά κόπων και βασάνων το 0,8%. Ας σημειωθεί ότι η Ιταλία καταγράφει, μετά την Ελλάδα, το μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα σε σχέση με το ΑΕΠ στην ευρωζώνη. Τα προβλήματα του ιταλικού τραπεζικού προκάλεσαν πολλά προβλήματα στην Ιταλία το 2008, δηλώνει ο γερμανός καθηγητής Χανς-Πέτερ Μπούρκχοφ από το Πανεπιστήμιο Χόχενχαϊμ και τονίζει: «Δεν αποκλείεται η τραπεζική κρίση να οδηγήσει τη χώρα ξανά στην οικονομική ύφεση». 

Στέφανος Γεωργακόπουλος/dpa

Π. Λαφαζάνης: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διέψευσε και πρόδωσε τη λαϊκή εντολή»

«Οι ιστορικές ελπίδες που γέννησε η εκλογική νίκη της 25ης Γενάρη διαψεύστηκαν και προδόθηκαν», τονίζει ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας, Π. Λαφαζάνης, σε κείμενό του στην Κυριακάτικη Αυγή για τον ένα χρόνο από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. 

Ο Π. Λαφαζάνης σημειώνει ότι η εκλογική επικράτηση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, «που γέμισε με ελπίδες πρώτα απ’ όλα τη νεολαία της πατρίδας μας», ήταν «η απόρροια της συνεχούς και με λαϊκούς όρους, ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και των σκληρών ανιδιοτελών προσπαθειών χιλιάδων μελών και στελεχών του, που δεν προσέβλεπαν ούτε σε θέσεις ούτε σε κυβερνητικές καρέκλες ούτε σε προνόμια όποιας μορφής» και κυρίως των μεγάλων αγώνων για μια νέα δημοκρατική αντιμνημονιακή Ελλάδα, «απαλλαγμένη από τα νεοαποικιακά δεσμά που της είχαν επιβάλει η αντιδραστική ΕΕ και το ΔΝΤ και μαζί τους οι παραδομένες ελληνικές κυβερνήσεις».

«Δυστυχώς οι ιστορικές ελπίδες που γέννησε η εκλογική νίκη της 25ης Γενάρη διαψεύστηκαν και προδόθηκαν», επισημαίνει ο επικεφαλής της ΛΑΕ, προσθέτοντας ότι «η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά τις αντίρροπες φωνές και τις αντιστάσεις, κυρίως από την ”Αριστερή Πλατφόρμα”, προέβη την αποφράδα μέρα της 12ης Ιουλίου σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση και υπέγραψε ένα τρίτο καταστροφικό μνημόνιο» και «ο Αλ. Τσίπρας συνομολόγησε αυτό το τρίτο καταστροφικό μνημόνιο, παρά το περήφανο “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού στο σχετικό δημοψήφισμα».

Τονίζει ότι η Ελλάδα είχε και έχει εναλλακτικό δρόμο απέναντι στη μνημονιακή υποδούλωση, απέναντι στη λιτότητα, τη φορολεηλασία των μικρομεσαίων στρωμάτων, το ξεπούλημα της χώρας και την εθνική υποτέλεια. «Η γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη δεν είναι φυλακή υψίστης ασφαλείας, ώστε να μην μπορεί να διαφύγει κανείς ούτε το ευρώ αποτελεί τη νέα θρησκεία και το νέο όπιο των λαών», αναφέρει και συμπληρώνει: «Ένα ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα μπορεί να μην αποτελεί έναν ανθόσπαρτο δρόμο αλλά είναι η μόνη εθνική απάντηση διεξόδου, ανάσας, ελπίδας και προοπτικής για τον κόσμο της εργασίας, το λαό μας και τη νεολαία του τόπου μας».

«Μια μάχη χάθηκε αλλά όχι ο πόλεμος που συνεχίζεται και γρήγορα θα αποβεί νικηφόρος, πάνω στα ερείπια παλαιών και νέων μνημονιακών κομμάτων και επιλογών» καταλήγει ο Παν. Λαφαζάνης.
ΑΠΕ-ΜΠΕ

Απόρρητο έγγραφο περιγράφει με ακρίβεια τη διπλωματική ήττα στα ‘Ιμια!

Όταν -μαζί με τον συνάδελφο Αθανάσιο Ελλις- βρήκαμε και αυτό το έγγραφο, που μέχρι τότε ήταν απόρρητο, και το αποχαρακτηρίσαμε, γνώριζα πιά τι είχε συμβεί εκείνο το μαρτυρικό βράδι της 31ης Ιανουαρίου 1996, στα Ιμια. Όταν αποδέχεσαι να αποσύρεις την ελληνική σημαία από ελληνικό έδαφος, είσαι άξιος της τύχης σου. Σε άλλες εποχές ποια θα ήταν άραγε η τιμωρία;  

Οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της κρίσης των Ιμίων. Ευθύνονται για τις "γκρίζες ζώνες"

Είχε προηγηθεί μία μεγάλη ερευνητική προσπάθεια, η οποία στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Ανακαλύψαμε και αποχαρακτηρίσαμε μερικές χιλιάδες σελίδες με έγγραφα των Αμερικανών και ένοιωθα ότι ήταν η καλύτερη έρευνα στην οποία συμμετείχα. Ακόμα καλύτερη και από αυτή που μας έδωσε την ευκαιρία να διαβάσουμε τα έγγραφα του Αμερικανού πρώην υπουργού Εξωτερικών, Χένρι Κίσιγκερ. Και ήταν καλύτερη επειδή σε μικρό χρονικό διάστημα από τα γεγονότα μπορέσαμε να διαβάσουμε τις σκέψεις των Αμερικανών εκείνο το βράδι, ενώ για τα έγγραφα του Κίσιγκερ απαιτήθηκε σκληρή έρευνα που κράτησε 12 χρόνια, μέχρι την 1η Αυγούστου του 2001.

Ακολουθεί το απόρρητο έγγραφο

Οι πολιτικοί στην Ελλάδα τρέμουν αυτή την επέτειο των Ιμίων. Ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ. Και την τρέμουν διότι με τη στάση τους “εγκλημάτισαν” εναντίον της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν έσωζαν την παρτίδα οι Αμερικανοί, ίσως να οδηγείτο η χώρα σε πόλεμο, με απρόβλεπτες συνέπειες για την Ελλάδα, αλλά και για την Τουρκία.

Είναι μεγάλο κρίμα ότι η ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή έχει “κλέψει” και εκμεταλλεύεται τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και τα παρουσιάζει με τον δικό της ακραίο εθνικιστικό και βρώμικο τρόπο. Γιατί αφέθηκε στους ναζί της Χ.Α. η τιμή στους τρεις ήρωες των Ιμίων; Η ναζιστική οργάνωση δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε εθνικό και πατριωτικό. Διότι οι ηγέτες της πιστεύουν στο φασισμό που εκφράζει ο Αδόλφος Χίτλερ, διότι ο κ. Μιχαλολιάκος και οι όμοιοί του υποστήριξαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη χούντα, που άνοιξε το δρόμο στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο και να έχει υπό κατοχή το 40% του νησιού.

Στα Ιμια, ηττήθηκαν κατά κράτος αυτοί οι πολιτικοί που πιστεύουν ότι είναι “πολίτες του κόσμου”. Εκείνο το μοιραίο βράδι άρχισε το “γκριζάρισμα” του Αιγαίου, που θεωρώ πως ολοκληρώθηκε στη Μαδρίτη, τον Ιούλιο του 1997, με τη συμφωνία του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και του τότε προέδρου της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Η συμφωνία αυτή είναι το αποτέλεσμα της διπλωματικής ήττας στα ‘Ιμια. Τελεία και παύλα.

Στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης έρευνας για τα Ιμια, μπορέσαμε και κερδίσαμε τα έγγραφα για τη συμφωνία της Μαδρίτης. Ελπίζω να μπορέσουμε σύντομα να παρουσιαστεί και αυτή η έρευνα σε βιβλίο.

 πηγή: migntiou.com

Η ΑΟΖ και ο Κυριάκος: Ανοιχτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Ν.Δ.

Η Ελλάδα πρέπει να ανακηρύξει άμεσα την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ, με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και να μην διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο...

tου καθηγητή Θεόδωρου Καρυώτη

«Αξιότιμε και αγαπητέ Κύριε Μητσοτάκη,

Πρόσφατα επισκεφτήκατε την Κύπρο, όπως είθισται να κάνουν όλοι οι Πρωθυπουργοί και οι αρχηγοί κομμάτων, αλλά προς τιμής σας, ανακοινώσατε ότι δεν πρόκειται για μια απλώς εθιμοτυπική επίσκεψη αλλά για μια επίσκεψη ουσίας. Όμως, από τις δημόσιες δηλώσεις σας μετά το πέρας των διαβουλεύσεών σας με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, συνάγεται ότι δεν ετέθη προς συζήτηση ένα από τα πιο σημαντικά και κρίσιμα θέματα διμερούς στρατηγηκής, ήτοι το ζήτημα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) που είναι και ο λόγος που σας απευθύνω την παρούσα επιστολή.

Ευελπιστούμε ότι όταν έρθει η ώρα να κυβερνήσετε αυτό το τόπο θα ακολουθήσετε τα βήματα της Κύπρου ως προς την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ έστω και όψιμα, δηλαδή με δώδεκα χρόνια καθυστέρηση. Ο κορυφαίος ειδήμων της Κυπριακής Δημοκρατίας επί θεμάτων ΑΟΖ, Σόλωνας Κασίνης, σε μια διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τον Μάιο του 2014 τόνισε ότι βασικό χαρακτηριστικό της κυπριακής προσπάθειας κατά την προηγούμενη δεκαετία, όσον αφορά την χάραξη της ΑΟΖ και την στρατηγική προοπτική εξόρυξης υποθαλασσίων κοιτασμάτων και παραγωγής υδρογονανθράκων, ήταν η αποφασιστικότητα, καθώς η Λευκωσία αφενός μεν αψήφησε τις τουρκικές αντιδράσεις και απειλές, αφετέρου δε διετήρησε μια πάγια ενεργειακή πολιτική παρά την εναλλαγή των κυβερνήσεων.

Σήμερα, το Δέλτα του Νείλου, η Λεκάνη της Λεβαντίνης, η Λεκάνη του Ηρόδοτου και η περιοχή της Νότιας Κρήτης αποτελούν κομβικά σημεία ενεργειακού πλούτου καθότι κρύβουν τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων. Αυτά κοιτάσματα ήταν γνωστά στους Αμερικανούς από έρευνες που έγιναν την περίοδο 1925-1927 στο τρίγωνο Μάλτας-Ελλάδας-Αιγύπτου αλλά αποφάσισαν τότε να μη δημοσιοποιήσουν τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών.

Η Ελλάδα πρέπει να ανακηρύξει άμεσα την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ, με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και να μην διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο. Ο εκλιπών πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 έχοντας μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα χωρίς να πτοηθεί από την Τουρκία, η οποία περιορίστηκε σε ανακοίνωση ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ΑΟΖ. Αντιθέτως, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαική Ένωση την αποδέχτηκαν. Εξυπακούεται ότι ο υπολογισμός του μεγέθους της ελληνικής ΑΟΖ θα λάβει υπ’ όψιν τον καθοριστικό παράγοντα των ελληνικά νησιών και επ’ ουδενί δεν δύναται να περιορισθεί με γνώμονα την ηπειρωτική χώρα. Έτσι, η Ελλάδα θα αποκτήσει μια ΑΟΖ που θα έχει έκταση 147.300 τ.χ.μ., δηλαδή μια έκταση μεγαλύτερη από αυτή της ηπειρωτικής χώρας. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα. Τοιουτοτρόπως, δεν θα υπάρξει αναμόχλευση του επίμαχου θέματος οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας των ελληνικών νήσων.

Η Ελλάδα πρέπει να πείσει τις ΗΠΑ ότι πρόκειται να ανακηρύξει ΑΟΖ (όπως έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1983) και να ζητήσει την αμέριστη υποστήριξη της ΕΕ. Ήρθε η ώρα όπως η ΕΕ υιοθετήσει την γεωπολιτική θέση ότι η Ελληνική και η Κυπριακή ΑΟΖ αποτελούν κατ’ επέκτασιν μέρος της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ και ότι το Καστελόριζο δεν είναι μόνο νησί της Ελλάδας αλλά και νησί της ΕΕ. Εν τέλει, η ΕΕ οφείλει να διεκδικήσει και να προασπίσει τα «ζωτικά συμφέροντά» της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Γνωρίζω ότι ο πατέρας σας και η αδελφή σας έχουν άριστες σχέσεις, με αυτό που αποκαλούμε αμερικανικό κατεστημένο, κάτι πολύ σημαντικό στη σημερινή κρίσιμη περίοδο για τη πατρίδα μας. Θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε όλες τις διπλωματικές σας ικανότητες διότι το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας στην ελληνοτουρκική διένεξη είναι ξεκάθαρα η στάση των ΗΠΑ που δεν έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 30 χρόνια.

Η Αμερικανική εξωτερική πολιτική των τελευταίων 30 ετών, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι σήμερα, εμμένει στην πάγια θέση ότι Ελλάδα δεν πρέπει να προβεί σεμονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ άνευ διμερούς συμφωνίας με την Τουρκία. Βεβαίως, οι εμπειρογνώμονες του StateDepartment γνωρίζουν ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ αποτελεί μιαμονομερήπράξη, όπως άλλωστε έκαναν οι ΗΠΑ το 1983. Σε αυτό το μήκος κύματος, προβληματισμό προκαλεί η δήλωση του Αμερικανού Υφυπουργού Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον, στις 27 Ιουλίου 2011, στην Αθήνα:

«Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται μονομερή βήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των χωρών για την ανακήρυξη αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, αλλά… δεν νομίζουμε ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδος να το πράξει χωρίς πλήρη συνεργασία με τους γείτονές της, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης».

Εύχομαι η πρώτη σας επίσκεψη, υπό την ιδιότητα του μελλοντικού Πρωθυπουργού της Ελλάδας, να είναι στην Ουάσιγκτον. Ευελπιστούμε ότι θα ζητήσετε από τον Αμερικανό Πρόεδρο με την δέουσα πολιτική δεξιότητα, αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα, να ανακαλέσει την παραπάνω δήλωση του Φίλιπ Γκόρντον.

Έτσι, εάν έρθει η ώρα να κυβερνήσετε τη τραγική πατρίδα μας θα είναι, σίγουρα, η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής σας και τα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν θα είναι, φυσικά, στις πρώτες θέσεις αλλά να σκεφτείτε ότι η ΑΟΖ δεν αποτελεί αμιγώς ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής, αλλά εντάσσεται στα ευρύτερα πλαίσια οικονομικής ανάπτυξης στους τομείς της αλιείας, της εξερεύνησης των υδρογονανθράκων, της αιολικής ενέργειας και της προστασίας του περιβάλλοντος.

Με εκτίμηση,
Θεόδωρος Καρυώτης

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Είχα την τιμή να σας γνωρίσω πριν 3 χρόνια, σε μια επίσκεψή σας στη Νέα Υόρκη, και υπεύθυνος για αυτή την σύντομη συνάντησή μας ήταν ο κοινός μας φίλος, εκδότης της ιστορικής ομογενειακής εφημερίδας «Εθνικός Κήρυξ», Αντώνης Διαματάρης.»

Πηγή : mignatiou.com

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το προσφυγικό

Τις μέρες αυτές η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν άνευ προηγουμένου ξεσηκωμό, με αφορμή το ασφαλιστικό, που ανατρέπει σε βαθμό εξοντωτικό σε ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες τα οικονομικά τους δεδομένα. 

 

 

του Τάσσου Παπαδόπουλου

 

Όμως ένα άλλο θέμα, ιδιαίτερα κρίσιμο, βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν είναι άλλο από το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Κι αυτό, γιατί οι ροές δεν ανακόπτονται, παρά την κακοκαιρία που επικρατεί, λόγω χειμώνα στο Αιγαίο, ενώ παράλληλα η Τουρκία, παρά τα συμφωνηθέντα, δεν κινείται προκειμένου να βάλει φρένο στην εγκληματική δράση των διακινητών.

Πρόσφατα βρέθηκα στο Στρασβούργο στην Σύνοδο του Ιανουαρίου της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Στα θέματα που συζητήθηκαν ήταν και το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Η συζήτηση έγινε παρουσία των Τουσκ-Γούνκερ. Οι παρεμβάσεις των Ελλήνων Ευρωβουλευτών είχαν μια θα έλεγε κανείς κοινή κατεύθυνση. Ζήτησαν να τηρήσει η Τουρκία τα συμφωνηθέντα και να υπάρξουν κυρώσεις προς την Άγκυρα (Μ.Σπυράκη), καθώς και την προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ελλάδας, που είναι και ευρωπαϊκά σύνορα με μια αποτελεσματική προσπάθεια, προκειμένου να μην κατεδαφιστεί το οικοδόμημα της συνθήκης του Σένγκεν (Μ.Κεφαλογιάννης).

Η απάντηση των εκπροσώπων των θεσμικών οργάνων ήταν η γενικόλογη, «κάνουμε ότι μπορούμε» (Γιούνκερ) και η πιο ρεαλιστική αυτή που ανέφερε ότι «κανείς δεν σέβεται τις συλλογικές αποφάσεις» (Τουσκ).

Συμπέρασμα από την όλη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το προσφυγικό-μεταναστευτικό μηδέν. Ακούσαμε μόνο ότι το θέμα θα επανέλθει, για ακαδημαϊκή προφανώς συζήτηση, στις προσεχείς συνόδους του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου. Και το κυριότερο συζήτηση χωρίς απόφαση.

Έτσι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέφυγε για μια ακόμη φορά να πιέσει τις κυβερνήσεις να πάρουν ρεαλιστικές αποφάσεις, για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος, που δεν αφορά μόνο την χώρα μας, στην οποία γίνεται η πρώτη υποδοχή και καταγραφή , αλλά ολόκληρη την Ευρώπη.

Και να σκεφθεί κανείς ότι τα γεγονότα, ξεπερνούν τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις, όπως αυτή της αναλογικής κατανομής των 160.000 προσφύγων, την ώρα που έχουν ήδη περάσει στη Γερμανία, αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων.

Βεβαίως υπάρχουν και οι νεοφώτιστοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν έχουν πολυκαταλάβει τι σημαίνει αλληλεγγύη, και ζητούν να στηθεί ένα τείχος, που εν μέσω θαλασσοταραχής θα πιέζει τα φουσκωτά να αλλάξουν κατεύθυνση, προκειμένου να επιστρέψουν στις τουρκικές ακτές.

Δεν λένε τίποτα όμως για την Τουρκία, που δεν λέει να ελέγξει τις κινήσεις των δουλεμπόρων και τα γνωστά 21 σημεία απ όπου εκκινούν τα υπερφορτωμένα φουσκωτά.

Αντίθετα έσπευσαν οι γαλαντόμοι προς την Άγκυρα Ευρωπαίοι, να της ανοίξουν ένα ακόμη κεφάλαιο διαπραγματεύσεων, προωθώντας έτσι την ενταξιακή της πορεία, της έδωσαν 3 δις, που ο ανατολίτης γείτονάς μας θέλει τώρα να γίνουν 5 δις, και συναντήσεις υψηλού επιπέδου δύο φορές τον χρόνο, προκειμένου η Τουρκία να έχει ένα ανοιχτό βήμα στην Ε.Ε.

Την ίδια ώρα βάζουν όρους στην Ελλάδα, να κλείσει σε τρεις μήνες τις στρόφιγγες του μεταναστευτικού ρεύματος, λες και η Αθήνα το διακινεί, και ταυτόχρονα απειλούν την χώρα μας με έξοδο από την διαδικασία ελεύθερης εντός Ε.Ε. μετακίνησης (συνθήκη Σένγκεν). Ανάλογη πίεση ασκείται με αντίστοιχες απειλές και για την ολοκλήρωση των hot spot στα πέντε ελληνικά νησιά.

Ακούστηκαν και άλλα εξωφρενικά, από τους κατά τα άλλα Ευρωπαίους εταίρους μας, όπως να εγκατασταθούν στα νησιά μας 400.000 πρόσφυγες και μετανάστες, προκειμένου να ησυχάσουν, ή να μην έχουν τέτοιους πονοκεφάλους, οι Ευρωπαίοι του βορά. Δεν αρκέσθηκαν στην ήδη γενναιόδωρη προσφορά του Α. Τσίπρα για την φιλοξενία των 50.000, αντί των 16.000 που μας αναλογούσαν με βάση τη συμφωνία των 160.000.

Στο μεταναστευτικό έκανε πολλά και σοβαρά λάθη η ελληνική πλευρά, με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων της Τασίας Χριστοδουλοπούλου και την μετακίνηση των μεταναστευτικών ρευμάτων από την Ισπανία και την Ιταλία στην Ελλάδα, μια και αυτόν τον δρόμο διαλέγουν πια μετανάστες που προέρχονται από το Μαρόκο και άλλες αφρικανικές χώρες.

Δεν το είδε σοβαρά η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου από την περασμένη Άνοιξη, μολονότι πολλές πλευρές είχαν κτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου. Δεν υπήρχε ξεκάθαρη πολιτική αντιμετώπιση.

Θα έπρεπε από την αρχή να είχε προσφύγει η χώρα μας, τόσο στα όργανα της Ε.Ε. όσο και σο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με αίτημα να πιεσθεί η Άγκυρα να ελέγξει από την αρχή τις προσφυγικές ροές και τα hot spots να εγκατασταθούν στην Τουρκία.

Βεβαίως η ελληνική κυβέρνηση ήταν απορροφημένη με τις μη διαπραγματεύσεις του ανεκδιήγητου υπουργού των Οικονομικών και δεν έβλεπε τίποτα πέρα από την μύτη της.

Το τι μέλλει γενέσθαι ουδείς γνωρίζει. Αυτό που μπορεί κανείς να θεωρήσει βέβαιο, είναι ότι η χώρα μας έχει πληρώσει σχεδόν ένα δις γι αυτή την υπόθεση, σε μια εποχή που αναζητούνται χρήματα για να περιοριστούν οι νέες μειώσεις των συντάξεων και ταυτόχρονα επιχειρούνται υπερβολικές αφαιμάξεις σε ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες. 

 

Τάσσος Παπαδόπουλος/ orgi.gr