Bild: «Αγαπητοί Έλληνες, έτσι δεν πρόκειται να βγει άκρη»

Το ρεπορτάζ της Bild από την Ελλάδα για την πορεία των μεταρρυθμίσεων, φιλοξενεί η DW στην επισκόπηση του γερμανικού τύπου, η εφημερίδα παραθέτει ορισμένες περιπτώσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κρίση καταλήγοντας ότι «ο μέχρι στιγμής απολογισμός είναι μάλλον απογοητευτικός...»

«Η ελληνική κρίση, μια κρίση χωρίς τέλος», γράφει η εφημερίδα Bild σε ολοσέλιδο άρθρο της που επιγράφεται «Αγαπητοί Έλληνες, έτσι δεν πρόκειται να βγει άκρη». Και η γερμανική εφημερίδα συνεχίζει: «Από σήμερα ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις των υπουργών Οικονομικών της ομάδας G7 στην Σεντάι της Ιαπωνίας. Όλο και πιθανότερη γίνεται μια νέα ελαφρύνση του ελληνικού χρέους. Στην Ελλάδα ωστόσο πολλές μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν».

Η Bild παραθέτει ορισμένες περιπτώσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κρίση: «Ο μέχρι στιγμής απολογισμός είναι μάλλον απογοητευτικός:

1) Ζάκυνθος: 'Το νησί των τυφλών' είναι εμβληματικό για την διαφθορά σε ένα διαλυμένο κράτος. Στις αρχές της κρίσης από τους 35.000 κατοίκους οι 700 λάμβαναν αναπηρική σύνταξη ως τυφλοί, ενώ περισσότεροι από τους μισούς δεν είχαν πρόβλημα όρασης. Η απάτη αποκαλύφθηκε το 2011 και απασχολεί έκτοτε την ελληνική δικαιοσύνη. Μέχρι σήμερα ουδείς έχει καταδικαστεί. Η διαδικασία ενδέχεται να διαρκέσει πέντε με δέκα χρόνια.

2) Ακριβό γάλα: Το 2010 ένα καρτέλ γάλακτος μονοπωλούσε την αγορά παρεμποδίζοντας τις εισαγωγές και κρατώντας τις τιμές ψηλά. Η τρόικα ζήτησε μια μεταρρύθμιση, η οποία ήρθε, με καθυστέρηση, τέσσερα χρόνια αργότερα. Σήμερα οι τιμές είναι χαμηλότερες. Ένα λίτρο φρέσκο γάλα κοστίζει ωστόσο στο σούπερ μάρκετ από 94 λεπτά μέχρι 1,60 ευρώ ανά λίτρο, διπλάσια τιμή από όσο στη Γερμανία. Οι λόγοι: Η μεταρρύθμιση δεν αρκεί για να λύσει το πρόβλημα. Και ο ΦΠΑ αυξήθηκε στο 23%.

3) Στις υπηρεσίες και τα φορολογικά έσοδα επικρατεί χάος: Το 2009 οι Έλληνες χρωστούσαν στο κράτος 31 δις ευρώ, το 2015 80 δις. Ο Αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης δηλώνει ότι το πρόβλημα είναι η «φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο και η διαφθορά». Στις φορολογικές υπηρεσίες υπάρχει «έλλειψη υπολογιστών και λογισμικών», το κράτος χάνει κάθε χρόνο «15 με 20 δις ευρώ». Την ίδια στιγμή περίπου 2.000 Έλληνες, των οποίων τα ονόματα είναι γνωστά, διαθέτουν λογαριασμούς με συνολικά δις ευρώ στην HSBC Ελβετίας. Από το 2012 η δικαιοσύνη έχει εξετάσει μόλις 150 περιπτώσεις».

Π. Λαφαζάνης από την Κομοτηνή: «Προϋπόθεση έξοδος από την Ευρωζώνη και εθνικό νόμισμα...»

Η σχεδιασμένη έξοδος από την Ευρωζώνη και η διαμόρφωση και συγκρότηση εθνικού νομίσματος αποτελούν «το θεμέλιο και την προϋπόθεση για να εφαρμόσουμε μια προοδευτική πολιτική διεξόδου από την κρίση», τόνισε, σύμφωνα με το ThePressProject, ο επικεφαλής της Λαικής Ενότητας, Παναγιώτης Λαφαζάνης.

«Εμείς υποστηρίζουμε τη διακοπή αποπληρωμής ως όπλο για τη διεκδίκηση διαγραφής του επαχθούς και επονείδιστου χρέους. Και μία ευρεία, γενναία σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη των κοινωνικά πιο αδύναμων. Το θεωρούμε ως ένα μέτρο απαραίτητο για την επανεκκίνηση της οικονομίας», υπογράμμισε ο επικεφαλής της ΛΑ.Ε. Π. Λαφαζάνης από την Κομοτηνή.

Ο επικεφαλής της ΛΑΕ έκανε σαφές ότι η «κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου έχει προδώσει τον ελληνικό λαό και δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εφαρμόζει μέτρα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων». Όπως πρόσθεσε «αυτή είναι συνταγή απόλυτης καταστροφής που δεν έχει εφαρμοστεί ούτε στην χειρότερη αποικία».

«Αναπτύσσεται πλέον το κίνημα “δεν έχω και δεν πληρώνω”, από πολίτες που προτιμούν να ικανοποιούν τις βασικές βιοτικές ανάγκες των οικογενειών τους παρά να πληρώνουν τους δυσβάσταχτους φόρους στους οποίους επιδίδεται η κυβέρνηση» τόνισε ο ίδιος ενώ κατέληξε λέγοντας ότι τα έσοδα που θα συγκεντρώσει η κυβέρνηση από τους φόρους θα είναι πολύ μικρότερα από αυτά που συγκέντρωνε πριν τα μέτρα.

Έλενα Κουντουρά: «Ο θρησκευτικός τουρισμός, πόλος έλξης των Ρώσων επισκεπτών»

H αναπληρώτρια υπουργός Τουρισμού,  Έλενα Κουντουρά, τόνισε ότι το υπουργείο ήδη "τρέχει" δράσεις προβολής του Θρησκευτικού Τουρισμού επισημαίνοντας, ότι χριστιανισμός και ορθοδοξία αποτελούν ισχυρό πόλο έλξης για τους Ρώσους επισκέπτες και όχι μόνο. Η σημερινή πρώτη διάσκεψη για τον προσκυνηματικό και θρησκευτικό τουρισμό υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του αφιερωματικού έτους Ελλάδας-Ρωσίας…

Κέντρο του παγκόσμιου θρησκευτικού και χριστιανικού τουρισμού στοχεύει να γίνει η Ελλάδα, μέσα από τις δράσεις που έχει αναλάβει το υπουργείο Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού για την προώθηση του προσκυνηματικού τουρισμού, τόνισε η αναπληρώτρια υπουργός Έλενα Κουντουρά από το βήμα ημερίδας-διάσκεψης για τον προσκυνηματικό και θρησκευτικό τουρισμό που έλαβε χώρα στην Αθήνα.

Όπως τόνισε η κα Κουντουρά, το υπουργείο ήδη "τρέχει" δράσεις προβολής αυτής της μορφής τουρισμού επισημαίνοντας, ότι χριστιανισμός και ορθοδοξία αποτελούν ισχυρό πόλο έλξης για τους Ρώσους επισκέπτες και όχι μόνο. Η σημερινή πρώτη διάσκεψη για τον προσκυνηματικό και θρησκευτικό τουρισμό υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του αφιερωματικού έτους Ελλάδας-Ρωσίας και είναι μια από τις πολλές εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν το επόμενο διάστημα. Η Ρωσία για την Ελλάδα είναι στρατηγικός εταίρος και αντίστοιχες εκδηλώσεις προσθέτουν ένα ακόμη λιθαράκι στην εμβάθυνση των σχέσεων των δυο λαών. Ως αποτέλεσμα των δράσεων που τρέχουν για την προβολή της χώρας στη Ρωσία είναι και το γεγονός ότι για φέτος η Ελλάδα θα είναι ο δημοφιλέστερος προορισμός για διακοπές, με την υπουργό να επαναλαμβάνει ότι οι ελεύσεις των Ρώσων σε σχέση με πέρυσι θα κινηθούν υψηλότερα. Στοχεύοντας στην ανάπτυξη αυτής της μορφής τουρισμού σημείωσε η υπουργός τόνισε ότι έτσι επιχειρείται και άμβλυνση της εποχικότητας της τουριστικής περιόδου, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εγχώρια οικονομία.

Παραμένοντας στο σκέλος των αφίξεων από την αγορά της Ρωσίας η Οlga Yarilova, διευθύντρια του τμήματος τουρισμού και της περιφερειακής πολιτικής του υπουργείου πολιτισμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας επεσήμανε, ότι ο στόχος του 1 εκατομμυρίων Ρώσων τουριστών είναι απόλυτα ρεαλιστικός, καθώς ο προορισμός της Ελλάδας είναι στις προτιμήσεις των Ρώσων πολιτών. Εστιάζοντας στις επιθυμίες των Ρώσων ταξιδευτών ανάφερε, ότι οι Ρώσοι αρέσκονται οι διακοπές του να είναι πλούσιες από εμπειρίες και προτιμούν τουριστικά πακέτα που προσφέρουν τέτοιες παροχές.

Μάλιστα η κα Yarilova σημείωσε, ότι η συνεργασία των δυο χωρών σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας τουρισμού θα πρέπει να παρουσιάσει συγκεκριμένα έργα, εστιάζοντας στο ρόλο των περιφερειών των δυο χωρών, πάντα προς το σκέλος της ανάπτυξης του θρησκευτικού τουρισμού. Στο ίδιο μήκος κύματος και η εκτελεστική διευθύντρια του συνδέσμου τουριστικών πρακτόρων της Ρωσίας Lomidze Maya, στάθηκε στην περαιτέρω εμβάθυνση της συνεργασίας τονίζοντας ότι οι Ρώσοι είναι έτοιμοι να γνωρίσουν μια άλλη όψη της Ελλάδας και να επισκεφτούν χώρους θρησκευτικής λατρείας.

Σε αυτή ακριβώς την εμβάθυνση των σχέσεων αναφέρθηκε και ο γενικός γραμματέας του ΕΟΤ Δημήτρης Τρυφωνόπουλος υπογραμμίζοντας ότι το πεδίο αυτό μπορεί να αποτελέσει μια ακόμη γέφυρα στις σχέσεις των δυο χωρών. Ειδικότερα, αναφερόμενος στην ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού ο κ. Τρυφωνόπουλος τόνισε ότι η Ελλάδα έχει εξαιρετικές δυνατότητες ανάπτυξης του, που θα συνοδεύονται με τόνωση της απασχόλησης και ισχυροποίηση της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό.

Στην παρέμβαση του, ο γενικός γραμματέας ενημέρωσης και επικοινωνίας Ελευθέριος Κρέτσος στάθηκε στο σημαντικό έργο του ΕΟΤ για την προβολή της χώρας και ανάφερε ότι θα επιδιωχθεί ο διπλασιασμός των κονδυλίων για την προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Αναφερόμενος στο έτος Ελληνο-Ρωσικής φιλίας ο κ. Κρέτσος έκανε ειδική αναφορά στη δράση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων — Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων σε αυτό το πεδίο. Ο κ. Κρέτσος στάθηκε και στη σημασία της εκπομπής του δορυφορικού σήματος της ΕΡΤ στον άξονα της προβολής της Ελλάδας στο εξωτερικό. Τέλος ο κ. Κρέτσος ανακοίνωσε ότι σήμερα θα βγει η προκήρυξη του διαγωνισμού για τις άδειες των τηλεοπτικών καναλιών.

ΑΜΠΕ / greece-russia2016.gr

«Μάγοι, Γόητες, Οιωνοσκόποι και Τσαρλατάνοι»

Ας μην αφήνουμε να μας φοβίζουν τραπεζίτες, μέσα ενημέρωσης, εξανδραποδισμένοι πολιτικοί. Κατ’ αυτούς, αν η Ελλάδα πάρει ένα διαφορετικό δρόμο από τον καταστροφικό που μας υπαγορεύουν τα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, σε λίγο η Πελοπόννησος θα φέρνει σε Ουκρανία, η Στερεά Ελλάδα σε Συρία, στα Γιάννενα θα έχει μεταστεγαστεί το Ισλαμικό Χαλιφάτο και τα Χανιά θα πυρπολούνται όπως το Ντιγιαρμπακίρ. Τέρατα και σημεία – όπως οι Μάγοι, οι Γόητες, οι Οιωνοσκόποι, οι Τσαρλατάνοι αντιμετώπιζαν το ορθό λόγο στη Μίλητο, τη Σικελία, την Αθήνα....

 

Νομίζω ότι ο μεγαλύτερός μας αντίπαλος σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε εδώ κι έξι χρόνια, δεν είναι ούτε ο υπουργός οικονομικών ούτε η καγκελάριος της Γερμανίας, ούτε η διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ούτε ο πρόεδρος της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ένας σκληρός αντίπαλος που, όμως, μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερός μας σύμμαχος. 

 του Αλέκου Αλαβάνου, επικεφαλής «Σχεδίου Β»*

Κρίσεις με χαρακτηριστικά την έντονη, βαθιά και εξαιρετικά επίμονη οικονομική και κοινωνική παρακμή δεν περιορίζονται στον επηρεασμό της ζωής των άτυχων που τις βιώνουν. Όπως και οι μεγάλοι πόλεμοι, επηρεάζουν μακροπρόθεσμα την εθνική ταυτότητα ή, για να αποφευχθεί κάθε φυλετική ερμηνεία αυτού του όρου, τον λαό και τον πολιτισμό ενός τόπου. Οι Γερμανοί φέρουν ακόμα μέσα τους το σύνδρομο ενοχής για τη στάση της χώρας τους στον πρώτο και τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Εγγλέζοι περιφέρονται γύρω από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία, άλλοι με νοσταλγία, άλλοι με αυταπάτες ότι είναι ακόμα αυτοκρατορική δύναμη, άλλοι με λύπη. Οι Αλβανοί έχουν την αίσθηση ότι αιωνίως θα ζουν σε μια χώρα σε κρίση.

Αυτή την επίδραση της ευρωπαϊκής κρίσης στην εθνική ταυτότητα τη βλέπουμε πολύ καθαρά στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας. Κι είναι καλό αυτό για την ίδια, γιατί η συζήτηση για το Brexit, για τις δύο εναλλακτικές επιλογές, γίνεται δημόσια, ανοιχτά και σε βάθος. Χαρακτηριστική εκδήλωση αυτού του φαινομένου είναι η άγρια σύγκρουση που έχει ανάψει ανάμεσα στους ιστορικούς, διαιρώντας την ακαδημαϊκή κοινότητα από την Οξφόρδη μέχρι το πιο ακραίο περιφερειακό πανεπιστήμιο. Από τη μια οι «Ιστορικοί για τη Βρετανία» που υποστηρίζουν ότι οι κοινοβουλευτικοί τους θεσμοί έχουν μια σαφή εντοπιότητα, ότι εκεί η πρόοδος βημάτιζε συνεχώς με μεταρρυθμίσεις, κι όχι με αιματηρές επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις όπως σε Γαλλία ή Γερμανία, κι ότι πάντα υπήρχε μια βρετανική ιδιαιτερότητα απέναντι στην Ευρώπη. Το αντίπαλο στρατόπεδο, χωρίς τίτλο αλλά οπαδοί της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υποστηρίζουν ότι από τις λεγεώνες του Καίσαρα μέχρι τους ναπολεόντειους πολέμους κι από εκεί μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Βρετανία έχει υπάρξει ως ευρωπαϊκή δύναμη.

Δυστυχώς, αληθινά δυστυχώς, ανάλογες συζητήσεις για τους εναλλακτικούς δρόμους δεν γίνονται ούτε στην επιστημονική κοινότητα –με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις - ούτε στον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα. Αδιάκοπο κουβεντολόι με μαντείες για το τι μαγειρεύεται στο Eurogroup ή για τις ανούσιες, ασήμαντες και ανύπαρκτες διαφορές στα πλαίσια ενός υποτελούς στους ξένους δικομματισμού.

Πολλές φορές οι μικρές συζητήσεις λίγων φίλων ή συγγενών στο τραπέζι μιας ταβέρνας ή στον κήπο ενός σπιτιού ή κάποιων ανήσυχων νέων σε μια καφετέρια είναι κλάσεις ανώτερες από τα τραπέζια και τα παράθυρα των κεντρικών τηλεοράσεων. Μιλάνε με απλά λόγια για την ιστορία μας, για τα παραδείγματα άλλων χωρών, για τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα του λαού μας.

Αξίζει να την κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Αξίζει να σκεφτούμε αυτός ο πολυβασανισμένος και ταπεινωμένος λαός με τι κώδικες, με τι αξίες, με τι δυνατότητες, γενικά με ποιά χαρακτηριστικά θα διαμορφώσει από εδώ και πέρα την πορεία του και με ποιά θα βγει από την κρίση.

Όπως και σε κάθε λαό, αν αναλογισθούμε το παρελθόν, θα βρούμε αρνητικά και θετικά χαρακτηριστικά. Αρνητικά θα μπορούσαμε να πούμε τη διχόνοια, από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο –μια που βρισκόμαστε εδώ– μέχρι τον εμφύλιο της δεκαετίας του ’40. Την προγονολατρεία - νιώθουμε μοναδικοί για τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, αυτός όμως θυσίασε την ίδια του τη ζωή στον αγώνα ενάντια στον ξένο κατακτητή και δεν περιοριζόταν στις δάφνες των προπατόρων του όπως εμείς. Η εξάρτηση - από την υποταγή στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέχρι το πατριαρχείο, την τουρκοκρατία ή την ξενοδουλεία της ιθύνουσας πολιτικής τάξης, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, όλα τα χρόνια μετά την απελευθέρωση μέχρι σήμερα.

Δίπλα σε αυτά, πάλι όπως σε κάθε λαό, θα βρούμε τα θετικά χαρακτηριστικά, που πάντα υπερτονίζονται για να δυναμώσουν την αυτοεκτίμηση, όπως το φιλότιμο, η ιδιόρρυθμη εργατικότητα, το εμπορικό δαιμόνιο, η ναυτική ικανότητα.

Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό, πολύτιμο και εξαιρετικά αναγκαίο για σήμερα. Η ικανότητα αυτών των κοινωνιών που αναπτύχθηκαν στα παράλια του Αιγαίου και του Ιονίου να συγκρούονται, να αναμετρώνται και να εξέρχονται νικηφόρες απέναντι στις επικρατούσες συμβατικές αντιλήψεις. Η ικανότητα να επινοούν εντελώς καινοτομικούς ριζοσπαστικούς δρόμους στις σκέψεις και στη δράση, να έχουν τη γενναιότητα να βηματίσουν προς το διαφορετικό. Έτσι γεννήθηκε η ελληνική σοφία, όχι από το κεφάλι ή το πόδι ενός θεού, αλλά από έναν λαό, που κατέστησε ξεπερασμένη την ερμηνεία του κόσμου ως παράγωγου μια ανώτερης δύναμης, έκανε χωρίς δισταγμό πέρα τους θεούς, τις νύμφες και τους ιερείς και αναζήτησε με τον «λόγο» την ερμηνεία της φύσης και των νόμων της. Δεν ήταν σκόρπιες κουβέντες αυτά. Έτσι γεννήθηκε η παγκόσμια φιλοσοφία, η μελέτη της φύσης, τα μαθηματικά, η ιατρική. Και σε κοινωνικό επίπεδο γεννήθηκαν οι δημοκρατικοί θεσμοί με λειτουργίες που ακόμα και σήμερα θα μας φαίνονταν εξτρεμιστικές, όπως η εκλογή πολιτικών ηγετών, στρατηγών, νομοθετών με κλήρωση – παρά το γεγονός ότι το άλλο μεγάλο βήμα, η ισοπολιτεία όλων, συμπεριλαμβανομένων των δούλων, δεν μπόρεσε να γίνει.

Ας μη φοβόμαστε λοιπόν. Ας μην αφήνουμε να μας φοβίζουν τραπεζίτες, μέσα ενημέρωσης, εξανδραποδισμένοι πολιτικοί. Κατ’ αυτούς, αν η Ελλάδα πάρει ένα διαφορετικό δρόμο από τον καταστροφικό που μας υπαγορεύουν τα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, σε λίγο η Πελοπόννησος θα φέρνει σε Ουκρανία, η Στερεά Ελλάδα σε Συρία, στα Γιάννενα θα έχει μεταστεγαστεί το Ισλαμικό Χαλιφάτο και τα Χανιά θα πυρπολούνται όπως το Ντιγιαρμπακίρ. Τέρατα και σημεία – όπως οι Μάγοι, οι Γόητες, οι Οιωνοσκόποι, οι Τσαρλατάνοι αντιμετώπιζαν το ορθό λόγο στη Μίλητο, τη Σικελία, την Αθήνα.

Ας μην αφήσουμε λοιπόν τα σύγχρονα χαρακτηριστικά της σημερινής Ελλάδας της κρίσης να γίνονται η υποτακτικότητα, ο ραγιαδισμός, η μοιρολατρία, ο πεσιμισμός, η ηττοπάθεια, η συμβατικότητα, η παραίτηση, η παθητικότητα, ο τρόμος απέναντι στο καινούργιο. Ας κατανοήσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις συνταγές, τα φάρμακα και τις εντολές των ισχυρών της Ευρώπης. Ότι δεν είμαστε πιο ανίκανοι από τους Σουηδούς ή τους Δανούς ή τους Νορβηγούς που δεν χρειάζονται το νόμισμά τους και τους καταστροφικούς τους εαυτούς. Ότι μπορούμε να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας κι ότι μπορούμε να κυβερνήσουμε το σκάφος με σταθερότητα μέσα από τα άγρια πελάγη του σημερινού κόσμου. Ότι χρειάζεται, σε αυτό τον στόχο της απελευθέρωσης από τα δεινά αυτού του τόπου, προηγουμένως να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας. Να τον κάνουμε σύμμαχο, εμπνευστή και αρωγό σε αυτό τον απελευθερωτικό στόχο, από αντίπαλο, φρένο και εμπόδιο.

Θα ήθελα τέλος να πω πως υπάρχουν κάποιες ελάχιστες, σημαντικές και ιστορικές πόλεις στον πλανήτη που αυτές, ή παράγωγά τους, είναι γνωστές σε ένα αξιόλογο τμήμα του πληθυσμού της γης. Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Παρίσι, Πεκίνο – ή νεοϋορκέζικη ζωή, παριζιάνικη μόδα, βερολινέζικα λουκάνικα, μεγάλο τείχος Πεκίνου. Καμία όμως δεν είναι τόσο πλατιά γνωστή, όσο μια μικρή πόλη, λίγα χιλιόμετρα πέρα από εδώ, από τον Πύργο. Άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει το Παρίσι ή τη Μόσχα, ή το Νέο Δελχί, που δεν ξέρουν αν η Ευρώπη είναι ήπειρος ή λίμνη, που δεν γνωρίζουν σε ποιο ημισφαίριο είναι η Ελλάδα, αυτή τη λέξη γνωρίζουν: «Ολυμπία», «Ολυμπιακοί Αγώνες». Και πού βρίσκεται στις μέρες μας αυτή η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, αθλητισμού και ειρήνης; Σε μια ευρωπαϊκή περιφέρεια που είναι από τις πιο φτωχές της Ένωσης, σε έναν νομό που είναι από τους πιο φτωχούς της Ελλάδας, δίπλα σε μια πρωτεύουσα που, όπως το είδα με τα μάτια μου το μεσημέρι, είναι πνιγμένη στα σκουπίδια και τη σήψη, με ένα κράτος ανίκανο, απόν και εγκληματικό.

Όχι, όχι, όχι λοιπόν. Δεν έχουμε δικαίωμα να αναβάλουμε την έναρξη ή να σταματήσουμε την προώθηση επαναστατικών μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος μέχρις ότου μια οργανωμένη δημοκρατική κοινωνία θα μπορεί να παρεμβαίνει λυτρωτικά για να λύνει ένα οξύ τοπικό πρόβλημα. Μέχρις ότου οι πόλεις μας σταματήσουν να είναι εστίες υλικής, κοινωνικής και ψυχικής σήψης και αρχίσουν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κατοίκων τους. Μέχρις ότου διαλυθεί το νέφος του μαρασμού, της κακομοιριάς και της απαισιοδοξίας, από την κουζίνα και το σαλόνι κάθε διαμερίσματος, και περάσει το φως του ήλιου από τα παράθυρα. Μέχρις ότου οι οικογένειες σταματήσουν να μετρούν πόσους ανέργους έχουν και αρχίσουν τις βραδινές αφηγήσεις για τη δουλειά και τις δυνατότητές τους. Μέχρις ότου σταματήσουν τα νέα παιδιά να εκδιώκονται ως εξόριστα από τον τόπο, να περιφέρονται άσκοπα στους δρόμους χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον εργασίας, να χιλιοπαρακαλούν για μια δουλειά εξευτελιστική για τις γνώσεις τους, εξευτελιστική για την αμοιβή της, εξευτελιστική για την περηφάνια που ο καθένας μας θα ήθελε για το παιδί του. Μέχρις ότου εμείς συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε κάνει κάτι που αφήνει στην ιστορία αυτού του τόπου όχι λαδιές, μουτζούρες και μαύρες σελίδες, όπως μέχρι σήμερα, αλλά μια πνοή δημιουργίας, προοπτικής, αισιοδοξίας και ελευθερίας.

*Από την ομιλία του επικεφαλής του «Σχεδίου Β», Αλ. Αλαβάνου, στον Πύργο Ηλείας

Ν. Χουντής στο Ευρωκοινοβούλιο: «Να επιστραφούν τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων..»

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα συζητηθεί το αίτημα του Νίκου Χουντή για την επιστροφή των κερδών των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες. 

 

Ο ευρωβουλευτής της Λαϊκής Ενότητας, Νίκος Χουντής, μετά την απαράδεκτη κωλυσιεργία της Κομισιόν, η οποία αρνείται να απαντήσει σε επείγουσα ερώτηση που είχε καταθέσει εδώ και 4 μήνες (16.2.2016) (έπρεπε να είχε απαντηθεί εντός 3 εβδομάδων), με θέμα τη παρακράτηση της επιστροφής στην Ελλάδα των κερδών των ελληνικών ομολόγων, κατέθεσε αίτημα, όπως είχε δικαίωμα, να συζητηθεί η ερώτησή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Πιο συγκεκριμένα, επικαλούμενος το άρθρο 130 του Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Νίκος Χουντής ζητά να συζητηθεί άμεσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η ερώτησή του με θέμα την επιστροφή στην Ελλάδα των κερδών των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν η ΕΚΤ και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, ύψους πολλών δις. ευρώ, με βάση και τις αποφάσεις του Eurogroup.

Στην ερώτησή του ο Έλληνας ευρωβουλευτής, αφού αναφέρει ότι: «Σύμφωνα με τις αποφάσεις του Eurogroup στις 21/02/12, 27/11/12, 13/12/12, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης έχουν δεσμευτεί να μεταφέρουν στην Ελλάδα τις υπεραξίες που δημιουργούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν η ΕΚΤ (SMP) και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες (ANFA)», σημειώνει ότι, «οι συγκεκριμένες επιστροφές κερδών πραγματοποιούνται με ακανόνιστο τρόπο από την πλευρά των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, δημιουργώντας κάθε φορά ένα σημαντικό κενό στον ελληνικό προϋπολογισμό».

Καταλήγοντας στην ερώτησή του, ο Νίκος Χουντής ζητά «να επιστραφούν άμεσα οι εκκρεμούσες εισπράξεις από τα SMPs και τα ANFAs» και καταγγέλλει την Κομισιόν και τους υπόλοιπους θεσμούς ότι με αυτόν τον τρόπο «εκβιάζουν την Ελλάδα, μέσω του χρηματοδοτικού κενού, για τη λήψη σκληρότερων μέτρων».

Η ερώτηση του ευρωβουλευτή της ΛΑ.Ε., Νίκου Χουντή, έχει ως εξής :

Θέμα: Επιστροφές Κερδών Ελληνικών Ομολόγων

«Σύμφωνα με τις αποφάσεις του Eurogroup στις 21/02/12, 27/11/12, 13/12/12, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης έχουν δεσμευτεί να μεταφέρουν στην Ελλάδα τις υπεραξίες που δημιουργούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν η ΕΚΤ (SMP) και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες (ANFA).

Ωστόσο, μέχρι σήμερα, οι συγκεκριμένες επιστροφές κερδών πραγματοποιούνται με ακανόνιστο τρόπο από την πλευρά των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, δημιουργώντας κάθε φορά ένα σημαντικό κενό στον ελληνικό προϋπολογισμό, που πολλές φορές μεταφράζεται σε νέα δημοσιονομικά μέτρα για τους Έλληνες πολίτες.

Ερωτάται η Κομισιόν:

α) Ποια είναι τα κέρδη που έχουν καταγραφεί από την αγορά των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ (SMP) και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες (ANFA), από το 2010 μέχρι σήμερα, και ποιο είναι το υπόλοιπο που οφείλεται να επιστραφεί στο ελληνικό δημόσιο, ανά Κεντρική Τράπεζα;

β) Υπάρχει απόφαση ευρωπαϊκού οργάνου που δεν επιτρέπει την επιστροφή των ανωτέρω κερδών στην Ελλάδα ή είναι στη διακριτική ευχέρεια των Εθνικών Κεντρικών Τραπεζών;

γ) Υπάρχει η πρόθεση να επιστραφούν άμεσα οι εκκρεμούσες εισπράξεις από τα SMPs και τα ANFAs ή σκοπεύει η Κομισιόν, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους θεσμούς, να εκβιάζουν την Ελλάδα όπως πιστεύει μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, μέσω του χρηματοδοτικού κενού, για τη λήψη σκληρότερων μέτρων;»

Κοινωνικές διεργασίες και μείζονα πολιτικά διλήμματα

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα και οι δανειστές πρωταγωνιστούν στο show των ημερών, ένα πιο μόνιμο και πραγματικό θέμα επιζητά απαντήσεις: Ποιες είναι οι αντιδράσεις που συμβαίνουν ή αναμένονται, ποιο το πνεύμα που επικρατεί στην κοινωνία και στις τάξεις του ταλαιπωρημένου λαού; 

Ο λαός ξανασταθμίζει τα πράγματα και αναζητεί διεξόδους πέρα και κόντρα στα… κλασικά

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα και οι δανειστές πρωταγωνιστούν στο show των ημερών, ένα πιο μόνιμο και πραγματικό θέμα επιζητά απαντήσεις: Ποιες είναι οι αντιδράσεις που συμβαίνουν ή αναμένονται, ποιο το πνεύμα που επικρατεί στην κοινωνία και στις τάξεις του ταλαιπωρημένου λαού; 

του Ρούντι Ρινάλντι στο Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

από Ρούντι Ρινάλντι

Ο περισσότερος κόσμος μοιάζει σαν να το έχει πάρει απόφαση: Η κατάσταση θα χειροτερεύσει, τα μέτρα των 9 δισ. τελικά θα φορτωθούν, συντάξεις και δημόσιος πλούτος θα ψαλιδιστούν, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να προχωρά «από επιτυχία σε επιτυχία». Δεν έχει πλέον αυταπάτες, ούτε ίσως ελπίδα για κάτι καλύτερο, αλλά δεν αδιαφορεί, ανησυχεί και προβληματίζεται.

Το πιο ευαίσθητο τμήμα του λαού, αναστοχαζόμενο θέτει το ερώτημα: «Εγώ τι μπορώ να κάνω;». Μοιάζει να επιλέγει την αποστασιοποίηση από την πολιτική, αλλά ακριβέστερα πρόκειται -όπως τόνισε ο Γ. Τσούτσιας στην πρόσφατη εκδήλωση του Δρόμου- για «παράκαμψη της πολιτικής διαδικασίας, τάση αποδέσμευσης από τα χθεσινά διλήμματα και ξαναστάθμισης της κατάστασης από την αρχή».

Με πολλαπλούς τρόπους, σε ένα τμήμα της κοινωνίας εκδηλώνεται διάθεση δοτικότητας και θετικότητας που δεν εξαντλείται στις «καλές στιγμές» που εξέπληξαν τους πάντες (δημοψήφισμα, Προσφυγικό κ.λπ.) αλλά και στην αναζήτηση, με πιο υπόγειες διαδικασίες, μορφών συλλογικότητας και νέου μείγματος πολιτικής δραστηριοποίησης. Το κλίμα της μιζέριας εγκαταλείπεται σιγά-σιγά από ένα τμήμα κόσμου που, παρακάμπτοντας την κεντρική πολιτική σκηνή, γιατί τη θεωρεί σημαδεμένη και εν πολλοίς μπλοκαρισμένη, αναζητά διέξοδο προς άλλες κατευθύνσεις. Παρέες που συζητούν, πολιτιστικές δραστηριότητες, διανοητικές περιπλανήσεις, συνεταιριστικά εγχειρήματα, παρακολούθηση εξειδικευμένων τομέων για λύσεις σε παραγωγικά ζητήματα και εμπειρίες, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο κόσμος αυτός δεν ενδιαφέρεται καθόλου για γενικές καταγγελίες, ενώ ο κλασικός πολιτικός λόγος φαντάζει εντελώς απωθητικός.

Από την ευκολία στην επίγνωση

Οι λύσεις ευκολίας και οι αυταπάτες έδωσαν τη θέση τους σε επίγνωση των δυσκολιών κάθε απελευθερωτικής προσπάθειας καθώς και σε μια ανησυχία για το τι έρχεται μετά, αφού τα γεωπολιτικά ζητήματα έχουν κρούσει ήδη τον κώδωνα του κινδύνου και όλοι διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη ζώνη του πολέμου και των συνεπειών του.

Το δυναμικό αυτό, που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες προβληματιζόμενων και ενεργών ανθρώπων στη χώρα, δεν μπορεί να συγκινηθεί από αυτά που του προσφέρει -και όπως τα προσφέρει- ο πολιτικός κόσμος, δεν μπορεί να κινητοποιηθεί στo πλαίσιo που δραστηριοποιούνται συνδικαλιστικοί φορείς και κομματικές παρατάξεις στους διάφορους χώρους. Πόσοι, για παράδειγμα, ανταποκρίνονται στα καλέσματα για κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα μέτρα ή για την Πρωτομαγιά; Αγώνες που μοιάζουν εικονικοί, αφού δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στην ΓΣΕΕ, ούτε και στα κόμματα που κάθε τόσο καλούν σε ακτιβισμούς και άλλες ενέργειες.

Για παράδειγμα, 1,5 εκατομμύρια άνεργοι και ίσως άλλοι τόσοι νέοι σε δουλειές του ποδαριού, ανασφάλιστοι και χωρίς δικαιώματα, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που έχουν να πληρωθούν μήνες, πόσο εύκολο είναι να «νοιαστούν» για το Ασφαλιστικό; Για ποια ασφάλιση, όταν ξέρουν το περιβάλλον στο οποίο ήδη υπάρχουν και φυσικά σκέφτονται ακόμα και το μεροκάματο που θα χάσουν, όσοι το έχουν. Μια θάλασσα ανθρώπων είναι πολύ μακριά από τα κόμματα και το συνδικαλισμό, δεν πιστεύουν σε αυτά. Αφού, λοιπόν, δεν αποτελούν δεξαμενή ψηφοφόρων του κόμματος ή της παράταξης, θα περιπέσουν στην αδιαφορία του επίσημου πολιτικού και συνδικαλιστικού κόσμου…

Η πεπατημένη κόντρα στην υπαρκτή βάση

Οι κοινοτυπίες των «συγκροτήσεων» στο χώρο της Αριστεράς και οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες και λογικές (ξεχωριστές συγκεντρώσεις, διεκδικητισμός και οικονομισμός αντί συνολικής πρότασης, μετάθεση λύσεων στο χώρο του φαντασιακού μιας επανάστασης που κάποτε θα γίνει, αδιαφορία για την κοινωνία και πολιτικαντισμός για αναπαραγωγή γραφειοκρατιών) είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και βάλτωμα. Τι προτείνουν συνήθως; Μια συγκέντρωση και μια πορεία, μια 48ωρη όταν έρθουν τα νομοσχέδια στη Βουλή, μια «απεργία διαρκείας» στα ΜΜΕ που κρατά λίγα 24ωρα για να σπάσει πανηγυρικά στη συνέχεια, μετάθεση των πρωτομαγιάτικων κινητοποιήσεων για τις 8 Μαΐου, ημέρα Κυριακή… Και βέβαια, λέξεις όπως ξεσηκωμός και ανατροπή σε όλες τις πτώσεις. Στην πραγματικότητα, το μυαλό των επιτελείων δεν είναι σε κάποιον αγώνα, αλλά στις εκλογές. Αν θα γίνουν, τι ποσοστό θα πάρει ο καθένας και τι θα καταφέρει κάθε υποψήφιος. Μιζέρια στο τετράγωνο ή στον κύβο.

Κι όμως, η πραγματική κατάσταση και οι διεργασίες που γίνονται υποδηλώνουν, αν «διαβαστούν», πως υπάρχει η «υλική και κοινωνική βάση» για ένα διαφορετικό, πιο συνολικό πολιτικό κίνημα διεξόδου. Υπάρχουν σημάδια πως στις αναταράξεις που έρχονται, δημιουργούνται όροι -τόσο ως καταστάλαγμα πείρας όσο και ως αποτέλεσμα παρεμβάσεων- να εκδηλωθούν όχι απλές στοιχειακές αντιδράσεις αλλά και δείγματα ενδιαφερόντων εγχειρημάτων με εμβέλειά κατά πολύ μεγαλύτερη από τα σημερινά δεδομένα.

Το ζήτημα είναι πώς θα εκφραστεί, πώς θα πάρει μέρος, μέσα από ποιες διαδικασίες, ποιους στόχους, ποια προτάγματα, ποια πολιτική αυτή η ίδια η κοινωνική βάση που απωθείται, σπρώχνεται στην έξοδο, συντρίβεται από τις πολιτικές που σήμερα εφαρμόζονται. Μόνο η δική της είσοδος στη σκηνή, με τις μορφές του μαζικού λαϊκού κινήματος και ανατρέποντας ποδηγετήσεις και καπελώματα, ακηδεμόνευτη, μπορεί να δώσει διέξοδο και λύσεις. Μόνο που αυτό δεν προκύπτει αυθόρμητα και με αυτοματισμούς. Χρειάζονται σηματοδοτήσεις και διεργασίες που να επενδύουν τα πάντα σε αυτήν την «είσοδο».

Χειρισμοί με την κοινωνία απέναντι

Από τη μια, ένα υπηρετικό πολιτικό προσωπικό που πρέπει να δικαιολογήσει και να περάσει όλα όσα οι δανειστές διατάζουν. Από την άλλη, μια κοινωνία που, σωστά, τα αντιμετωπίζει ως αυτό που είναι: μέτρα διάλυσης της χώρας και της υπόστασης της κοινωνίας. Το χάσμα ανάμεσα στις δύο καταστάσεις προσδιορίζει τη βαθύτερη ουσία της πολιτικής κρίσης που βιώνουμε στην Ελλάδα των μνημονίων.

Η κυβέρνηση Τσίπρα αντέγραψε όλα όσα έκαναν οι παλιοί μνημονιακοί σχηματισμοί και πρόσθεσε απλώς μια πινελιά κεντροαριστερής ρητορικής. Πινελιά αναγκαία (όχι βέβαια ικανή) για να δικαιολογήσει τη συνθηκολόγηση και να συγκαλύψει τη βουλιμία μιας παρέας που ξαφνικά γαντζώθηκε στην κυβερνητική εξουσία. Τείνει όμως να αντιγράψει τις άλλες κυβερνήσεις που πέρασαν και σε κάτι άλλο, στο χρόνο παραμονής τους στην εξουσία που καταγράφεται από το 2010 κοντά στα 1,5 με 2 χρόνια.

Τώρα, με την πλάτη στον τοίχο, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να καταγράφουν τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και τον Αλ. Τσίπρα προσωπικά) σε γρήγορη φθορά, καταστρώνει διάφορους σχεδιασμούς για να διασκεδάσει την κατάσταση. Το πιο αστείο είναι ότι παρουσιάζει όλα όσα κάνει ως «επιτυχία», την κατάσταση ανθηρή και τις εξελίξεις τελείως αισιόδοξες. «Παιδιά χαρά γεμάτα», που λένε, παρέα βέβαια με ουκ ολίγους πρώην ΠΑΣΟΚους που πλάκωσαν και κυριεύουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί ξέρουν τη δουλειά καλά…

Οι δανειστές, βέβαια, δεν θα κάνουν καμιά χάρη στον Τσίπρα. Ας τους έχει εξυπηρετήσει όσο κανείς, αφού περνούν τόσα μέτρα χωρίς μεγάλες αντιδράσεις. Για αυτούς βαραίνουν κι άλλα πράγματα κι όχι ποιος αναλώσιμος θα υπάρχει να πηγαίνει στο Χίλτον για οδηγίες. Για παράδειγμα, γιατί το θέμα του χρέους να το ανοίξουν με τη σημερινή και όχι με μια επόμενη κυβέρνηση, αφού πρώτα προωθήσουν όσα θέλουν; Χρωστάνε τίποτα στον σημερινό ένοικο του Μαξίμου;

Ο τελευταίος παίζει ένα θέατρο πάνω στις υποτιθέμενες αντιθέσεις των θεσμών, οι βασικοί παράγοντες των οποίων τον αδειάζουν καθημερινά. Ενώ εκείνος «καταγγέλλει» το ΔΝΤ, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στην Ουάσιγκτον διαπιστώνουν ότι πρέπει να περάσουν τα μέτρα-«κάβα». Οι ΗΠΑ στηρίζουν το ΔΝΤ, ενώ ο Ομπάμα (όπως και ο Ντράγκι τελευταία) προβαλλόταν σαν μεγάλος φίλος της Ελλάδας. Ζητά από τον φίλο Τουσκ Σύνοδο Κορυφής και παίρνει πανηγυρικά «πόρτα». Διαδίδει ότι θα πάει για πολιτική διαπραγμάτευση φτάνοντας πιθανόν σε πρόωρες εκλογές ή δημοψήφισμα και οι δανειστές γελάνε γιατί δεν τους ενοχλούν τα τερτίπια του και γνωρίζουν καλά τη φθορά του. Αυτοί τον κρατούν κι όχι εκείνος αυτούς…

*Σκίτσο : Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται του Β.Παπαβασιλείου