Βαρουφάκης στο βιβλίο του «Adults in the Room»: Τι μου πρότεινε ο Σόιμπλε για το Grexit

Στην προδημοσίευση του νέου του βιβλίο «Adults in the Room»αυτή, στην εφημερίδα Καθημερινή, ο Γιάνης Βαρουφάκης περιγράφει ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στις 11 Μαΐου του 2015, λίγο πριν από το Eurogroup εκείνης της ημέρας. Βασικοί πρωταγωνιστές του ο ίδιος, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και η πρότασή του για Grexit...

Το νέο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Adults in the Room» αναμενόταν ότι θα ήταν αποκαλυπτικό σχετικά με τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές το 2015. Προδημοσίευση, σχετικά με έναν διάλογο που είχε ο πρώην υπουργός Οικονομικών με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πριν από το δημοψήφισμα για το Grexit, επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις αυτές.

Στην προδημοσίευση αυτή, στην εφημερίδα Καθημερινή, ο Γιάνης Βαρουφάκης περιγράφει ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στις 11 Μαΐου του 2015, λίγο πριν από το Eurogroup εκείνης της ημέρας. Βασικοί πρωταγωνιστές του ο ίδιος, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και η πρότασή του για Grexit, όπως διατυπώθηκε, πάντα με βάση την αφήγηση του συγγραφέα.

Συγκεκριμένα, ο Γιάνης Βαρουφάκης γράφει:

Η κίνηση του Βόλφγκανγκ

Πιστός στη συμβουλή «κράτα τους φίλους σου κοντά αλλά τους εχθρούς σου κοντύτερα», όταν κανόνισα να συναντηθώ με τον Βόλφγκανγκ, πήρα μαζί μου τον Θεοχαράκη και τον Χουλιαράκη. Η συνάντηση θα γινόταν στο γραφείο της γερμανικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες, λίγο πριν αρχίσει το Eurogroup.

Μας δέχτηκε μαζί με τους υφυπουργούς του και μπήκε κατευθείαν στο ψητό: «Κοίτα», είπε, «είναι λάθος να πιστεύεις οτιδήποτε από αυτά που σου λέει η Επιτροπή. Τι μπορούν να σου δώσουν; Ολο λόγια είναι και τίποτα παραπάνω. Μην τους δίνεις σημασία». Βάσει προηγούμενων εμπειριών, ήξερα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Αυτό που δεν ήξερα, όμως, ήταν ότι στον κατάλογο αυτών που με συμβούλευε να αγνοήσω συμπεριλάμβανε και την ίδια την καγκελάριο της Γερμανίας.

«Ξέρω ότι ο πρωθυπουργός σου μιλάει μαζί της όλη την ώρα», είπε. Με φανερή έξαψη συνέχισε ρωτώντας: «Γιατί μιλάει μαζί της τόσο πολύ; Για ποιο πράγμα; Τι περιμένει από κείνη; Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να του δώσει!».

Aναδίπλωση

Πιθανώς αντιλαμβανόμενος ότι είχε υπερβεί για λίγο τα όρια της ευπρέπειας, συνέχισε σε πιο ήπιο τόνο: «Χάρηκα πολύ που άκουσα τον πρωθυπουργό σου να αναφέρει την πιθανότητα δημοψηφίσματος. Αυτό θα ’ταν τέλειο! Αλλά πρόσεξε. Πρέπει να είσαστε πολύ πολύ ξεκάθαροι απέναντι στους Ελληνες ως προς το ποιες είναι οι επιλογές τους. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία είναι υπέρ του ευρώ. Πρέπει να τους πείτε ότι, αν θέλουν το ευρώ, πρέπει να δεχτούν το μνημόνιο. Αν δε θέλουν το μνημόνιο, δεν πειράζει, ας προχωρήσουν. Ας προχωρήσουν».

Ανταπάντησα ότι η συμμετοχή μιας χώρας στην Eυρωζώνη δεν μπορούσε να έχει ως προϋπόθεση τη συγκατάθεση σε αποτυχημένες πολιτικές που υπονομεύουν το μέλλον της χώρας σε αυτή την ίδια την Eυρωζώνη.

Απέρριψε το επιχείρημά μου χωρίς δεύτερη σκέψη: «Το μνημόνιο, το μνημόνιο ως έχει, χωρίς αλλαγές. Ή τη δραχμή. Πρέπει να δεχτείτε το μνημόνιο, αν θέλετε το ευρώ. Αν δε θέλετε το ευρώ, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ο ελληνικός λαός πρέπει να το αποφασίσει αυτό. Γι’ αυτό χάρηκα που άκουσα τον πρωθυπουργό σας να μιλάει για δημοψήφισμα. Πρέπει πραγματικά να το οργανώσετε αυτό το δημοψήφισμα. Και ξέρεις, αν οι Ελληνες χρειάζονται έξι μήνες καιρό για να πάρουν την απόφασή τους μετά από σοβαρό διάλογο και σκέψη, κανένα πρόβλημα. Θα σας χρηματοδοτήσουμε πλήρως για έξι μήνες».

Εδώ ήμασταν λοιπόν. Ολη εκείνη η φιλολογία περί αναντίρρητων κανόνων που –ανεξαρτήτως πολιτικής βούλησης– απαγόρευαν στην ΕΚΤ να μας παράσχει ρευστότητα «επειδή απλά τηρεί τους κανόνες της» αποδεικνυόταν ένα σκέτο ψέμα. Αν ήθελαν, για πολιτικούς λόγους, μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν «πλήρως» τις δανειακές υποχρεώσεις της κυβέρνησής μας. 

Και όχι μόνο για δύο ή τρεις εβδομάδες, όπως τους ζητούσαμε εμείς, αλλά για έξι ολόκληρους μήνες, το οποίο πρακτικά σήμαινε την εκταμίευση εκ μέρους τους 11 δισεκατομμυρίων ευρώ για εκείνο το εξάμηνο!

«Ομως, Βόλφγκανγκ», απάντησα σοκαρισμένος ακόμα από τα λόγια του, «ως υπεύθυνοι ηγέτες –και ευρωπαϊστές– πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε το Grexit και να προσφέρουμε στους λαούς μας την προοπτική μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης μέσα στην Eυρωζώνη. Το να τους πιέζουμε να διαλέξουν μεταξύ μιας καταστροφικής δημοσιονομικής πολιτικής εντός Eυρωζώνης και μιας καταστροφικής εξόδου από την Eυρωζώνη δεν είναι δείγμα πεφωτισμένης πολιτικής ηγεσίας. Δε βλέπεις ότι το πρόβλημα με το μνημόνιο είναι ότι στερεί κάθε ελπίδα για ένα αξιοπρεπές μέλλον;»

Παραδοχή

Φυσικά και το έβλεπε, το παραδέχτηκε άλλωστε: «Το μνημόνιο είναι κακό για τον λαό σας. Δε θα σας αφήσει να ανακάμψετε. Δε βοηθάει την ανάπτυξη. Γι’ αυτό χρειάζεστε το δημοψήφισμα. Για να γίνει αυτό ξεκάθαρο».

Σοκαρισμένος από την άνεση με την οποία υποστήριζε ουσιαστικά την αποδόμηση της Eυρωζώνης, του απάντησα: «Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την Ελλάδα, πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση όταν ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου με το Grexit; Αυτό είναι σκέτη τρέλα. Κανείς δε θα μπορεί να την ελέγξει. Θα είναι ένα λάθος ιστορικών διαστάσεων».

«Μην το λες Grexit τότε», είπε ο Βόλφγκανγκ. «Δεν είναι ανάγκη να το σκέφτεσαι ως μόνιμη έξοδο. Σκέψου το σαν time-out. Οπως το καταλαβαίνω εγώ, βγαίνετε για λίγο, ανακτάτε την ανταγωνιστικότητά σας μέσω της υποτίμησης κι έτσι επανακάμπτετε πολύ γρήγορα. Και μετά από έναν χρόνο περίπου, όταν θα έχετε ανακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της χαμένης σας ανταγωνιστικότητας, μπορείτε να ξαναμπείτε».

Αντίδραση

Δεν ήξερα από πού να αρχίσω. «Βόλφγκανγκ, δεν μπορώ να αποδεχτώ την έξοδο της Ελλάδας από μία νομισματική ένωση στην οποία παραδέχομαι ότι δεν έπρεπε να έχουμε μπει. Εφόσον χρειάζεται να περάσει ένας χρόνος αφότου δημιουργήσεις ένα νέο νόμισμα μέχρι να μπορέσεις να το υποτιμήσεις, είναι σαν να ανακοινώνεις μια νομισματική υποτίμηση έναν χρόνο νωρίτερα. Το βραχυπρόθεσμο κόστος θα ήταν τεράστιο. Αν και φοβάμαι λιγότερο αυτό το κόστος από το κόστος της επ’ αόριστον παραμονής στο ευρώ υπό το καθεστώς ενός καταστροφικού μνημονίου, επιμένω ότι το να μας τίθεται το δίλημμα μνημόνιο ή δραχμή δε συνάδει με το συμφέρον της Ευρώπης.

»Ακόμα κι αν δε σε ενδιαφέρει η Ελλάδα, ένα Grexit ή time-out, πες το όπως θες, θα κάνει το ευρώ να σταματήσει να φαίνεται ως κάτι αναπόδραστο. Αυτό θα φέρει ένα άμεσο και γερό χτύπημα στην Ιταλία και στην Ισπανία, πριν οι συνέπειες φτάσουν και στο Παρίσι. Και τότε δε θα υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει ο Μάριο Ντράγκι για να περιορίσει τη ζημιά, ακόμα κι αν τυπώσει έναν πακτωλό χρημάτων. Η νομισματική ένωση θα ξηλωθεί από παντού από δυνάμεις που δεν μπορείτε να ελέγξετε».

Ο Βόλφγκανγκ διαφωνούσε. Αλλά εξέφρασε τη διαφωνία του μέσα από ένα περίεργο κομπλιμέντο. «Μέσα στο Eurogroup είσαι ο μόνος που καταλαβαίνει ότι η Eυρωζώνη δεν είναι βιώσιμη», είπε. «Η Eυρωζώνη φτιάχτηκε με λάθος τρόπο. Πρέπει να αποκτήσουμε μια πολιτική ένωση, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό».

«Πάντα ήξερα ότι είσαι αφοσιωμένος φεντεραλιστής», τον διέκοψα. «Θυμάμαι τη διαφωνία σου με τους συναδέλφους σου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και τα άρθρα σου με τον Lammers. Είμαι σίγουρος ότι η κ. Μέρκελ δεν έβλεπε με τόσο καλό μάτι όπως εσύ τη δημιουργία ομοσπονδιακής πολιτικής δομής παράλληλα με τη νομισματική ένωση». Προς στιγμήν έδειξε ευχαριστημένος. «Ούτε οι Γάλλοι το έβλεπαν», πρόσθεσε. «Μου αντιτάχθηκαν». «Το ξέρω», είπα. «Ηθελαν να χρησιμοποιούν το μάρκο σας χωρίς να μοιραστούν την κυριαρχία τους!»

Ο Βόλφγκανγκ συμφώνησε εγκάρδια: «Ναι, έτσι είναι. Και δε θα το δεχτώ», διαβεβαίωσε. «Βλέπεις λοιπόν», συνέχισε, «ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει η ένωση, το μόνο πράγμα που μπορεί να μας κρατήσει, είναι περισσότερη πειθαρχία. Οποιος θέλει το ευρώ πρέπει να αποδεχτεί την πειθαρχία. Η Eυρωζώνη θα δυναμώσει πολύ αν ένα Grexit επιβάλει την πειθαρχία».

Με την άκρη του ματιού μου έβλεπα τον Χουλιαράκη να χλωμιάζει. Ο Θεοχαράκης, από την άλλη, έδειχνε εντυπωσιασμένος αλλά όχι έκπληκτος με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, που είχε πάρει φωτιά. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, επέστρεψα σε αυτό που θεωρούσα την ουσία του θέματος: «Δε θα μπορέσετε να ελέγξετε τη χαοτική διαδικασία που θα πυροδοτήσει ένα Grexit. Ξέχνα το προσωρινό time-out. Απαξ και βγήκαμε, τελείωσε, είμαστε εκτός, και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Σχεδιάζεις να ελευθερώσεις μια δυναμική που δεν μπορείς να ελέγξεις».

«Δε συμφωνώ μαζί σου», απάντησε κουνώντας το κεφάλι ενώ κοίταζε το πάτωμα. «Μπορούμε να θωρακίσουμε καλύτερα το ευρώ όταν φύγετε, με τεράστια βοήθεια από εμάς προς εσάς, και μετά ξαναγυρνάτε». Ηταν φανερό ότι δεν είχε νόημα να προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν μπορεί να ελέγξει ένα φαινόμενο τρομερό σαν δύναμη της φύσης. Και όταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών προσφέρει στην εξαθλιωμένη χώρα σου «τεράστια βοήθεια», οφείλεις να ζητήσεις διευκρίνιση.

Ετσι τον ρώτησα: «ΟΚ, όταν λες τεράστια βοήθεια, τι εννοείς με τον όρο “τεράστια”; Παρεμπιπτόντως, η καγκελάριος είναι ενήμερη γι’ αυτό;». Κοιτώντας με έντονα και με ένα χαμόγελο γεμάτο σημασία μού είπε: «Αν σου απαντήσω σε αυτή την ερώτηση και το διαρρεύσεις, θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!»

«Βόλφγκανγκ», του είπα, «έχω ποτέ διαρρεύσει τίποτα από όσα λέμε στις συναντήσεις μας; Εσύ το έχεις κάνει αλλά, όπως ξέρεις, εγώ όχι!» Γέλασε και είπε: «Ναι, έχεις δίκιο, έχεις δίκιο. Είναι ενήμερη και θα την πείσω ότι είναι καλή ιδέα».

Το «δράμα»

Οπως είχα υποψιαστεί, η καγκελάριος ήξερε το σχέδιο του Βόλφγκανγκ αλλά δεν το ενέκρινε. Εκείνη τη στιγμή με πλημμύρισε η συνειδητοποίηση πως είχαμε κάτι κοινό. Διαφωνούσαμε στα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του Grexit, αλλά μοιραζόμασταν ένα δράμα: λειτουργούσαμε υπό ηγέτη, τόσο εκείνος όσο και εγώ, που αυτοσχεδίαζε χωρίς αποφασιστικότητα, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. 

 
«Από αυτά που μου λες καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια συζήτηση που δεν έχεις την εξουσιοδότηση να κάνουμε», του είπα, για να ξεχάσω εκείνη τη στενόχωρη σκέψη. «Ναι», συμφώνησε. «Για να κάνουμε αυτή την κουβέντα, εσύ χρειάζεσαι έγκριση από τον πρωθυπουργό σου και εγώ από την καγκελάριο». «ΟΚ», του είπα, «θα σε καλέσω αργότερα».

Περικοπές εώς και κατάργηση επιδομάτων απαιτούν οι Δανειστές στα νέα μέτρα των 450 εκατ, ευρώ!

Η νέα απαίτηση των Δανειστών για το νέο πακέτο μέτρων 480 εκατ. ευρώ του 2018 είναι να προέρχεται από περικοπές των επιδομάτων Ανεργίας, Τέκνων, Φτώχειας, Θέρμανσης, φυσικών Καταστροφών, αλλά και στήριξης οικογενειών...

 

Το νέο πακέτο μέτρων 450 εκατ. ευρώ του 2018 στην υπό εκκόλαψη συμφωνία θα περιλαμβάνει μείωση κατά 58 εκατ. ευρώ του επιδόματος θέρμανσης και την κατάργηση της έκπτωσης φόρου για ιατρικές δαπάνες με όφελος 121 εκατ. ευρώ. Αυτό προβλέπουν σχέδια των μνημονίων.

Αναλυτικότερα, η πρόταση τον Δανειστών για το πακέτο του 2018 είναι να προέρχεται από περικοπές των επιδομάτων ανεργίας, τέκνων, φτώχειας και φυσικών καταστροφών, αλλά και στήριξης οικογενειών. Αναφέρεται σε μείωση του επιδόματος θέρμανσης κατά 58 εκατομμύρια ευρώ αλλά και σε κατάργηση της έκπτωσης φόρου για ιατρικές δαπάνες, με πρόβλεψη για αύξηση του φορολογικού βάρους κατά 121 εκατομμύρια ευρώ. Επισημαίνει ότι το ΔΝΤ ασκεί πιέσεις για πρόσθετα μέτρα, αν δεν διασφαλιστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι του 2018.

Παράλληλα οι Δανειστές, σύμφωνα με τελευταίες διαρροές,  ζητούν μείωση των συμβασιούχων κατά 1.028 άτομα. Πιο συγκεκριμένα, με αίτημα του ΔΝΤ επιβάλλεται «ταβάνι» στον αριθμό των συμβασιούχων. Ο αριθμός τους όχι απλώς δεν επιτρέπεται να αυξηθεί, αλλά πρέπει να μειωθεί από 49.448 τον Δεκέμβριο του 2016 σε 49.104 τον ίδιο μήνα του 2017 και σε 48.420 τον Δεκέμβριο του 2019. Παράλληλα, το μνημόνιο του ΔΝΤ απαιτεί νομοθεσία για την προάσπιση της διαφάνειας, την αξιολόγηση και την κινητικότητα, καθώς και την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων (άρα, νέες περικοπές) για τα ειδικά μισθολόγια. Ο λόγος της μίας πρόσληψης για κάθε πέντε αποχωρήσεις θα γίνει ένα προς τρία το 2018 εφόσον τηρούνται οι δημοσιονομικοί στόχοι.

Η αρχική πρόταση για το 2018

Σημειώνεται ότι από το τέλος του 2016 η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει με τους θεσμούς σε πακέτο μέτρων 450 εκατ. ευρώ περίπου για να συγκλίνει το «κενό» που έβλεπε το ΔΝΤ για το 2018.

Σύμφωνα με την πρόταση της ελληνικής πλευράς, το πακέτο των 450 εκατ. ευρώ προτεινόταν να προέρχεται από πολλές μικρής «απόδοσης» παρεμβάσεις που έχουν σε μεγάλο βαθμό δρομολογηθεί ή προαναγγελθεί στο παρελθόν και εκτείνονται από την δαπάνη του ΕΟΠΥΥ έως την κατάργηση φοροαπαλλαγών (που προβλεπόταν από το SMoU του 2016) με επίκεντρο τη μείωση/κατάργηση της έκπτωσης φόρου 10% επί των ιατρικών δαπανών αλλά και σειρά επιδομάτων περιλαμβανομένου του επιδόματος θέρμανσης.

Επίσης στην ρήτρα εμπροσθοβαρούς εφαρμογής όλων των μέτρων του 2% του ΑΕΠ από το 2019 η οποία αποφασίστηκε στο Eurogroup της Μάλτας και καταγράφεται στα συμπεράσματα της συνόδου που είχε παρουσιάσει το Capital.gr αλλά και επιβεβαίωσε με δήλωσή του στο ΕΚ την Πέμπτη ο Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Τι αναφέρουν τα κείμενα των Δανειστών

Αναλυτικά το πακέτο μέτρων θα περιλαμβάνει και τα ακόλουθα:

• Κατάργηση της έκπτωσης 10% επί του φόρου των ιατρικών δαπανών που πραγματοποιούνται από τον φορολογούμενο, με στόχο την εξοικονόμηση 120 εκατ. ευρώ,
• Εξάλειψη της έκπτωσης 1,5% επί του φόρου εισοδήματος που παρακρατείται κάθε μήνα σε μισθούς και συντάξεις. Συνολικά οι μισθοσυντήρητοι θα χάσουν άλλα 68 εκατ. ευρώ ετησίως από τις αποδοχές που εισπράττουν σε μηνιαία βάση,
• Επίδομα πετρελαίου θέρμανσης: μείωση κατά 50% του εισοδήματος ανά δικαιούχο ή μείωση των εισοδηματικών κριτηρίων ώστε να το δικαιούνται οι μισοί (εξοικονόμηση 58 εκατ. ευρώ),
• Κατάργηση επιδομάτων για όσους λαμβάνουν το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης. Συγκεκριμένα θα χάσουν το επίδομα απροστάτευτων τέκνων (εξοικονόμηση 3 εκατ. ευρώ ετησίως). Επίσης θα κοπούν τα επιδόματα ανεργίας για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας (εξοικονόμηση 5 εκατ. ευρώ), τα επιδόματα φτώχειας και φυσικών καταστροφών (εξοικονόμηση 4 εκατ. ευρώ),
• Περικοπές στις δαπάνες Υγείας: χαμηλότερα πλαφόν για το 2017 και το 2018 στις πληρωμές προς τους προμηθευτές του ΕΟΠΥΥ, με στόχο την εξοικονόμηση 188 εκατ. ευρώ,
• Μείωση της έκπτωσης φόρου σε μισθούς, συντάξεις και εισοδήματα αγροτών κατά 650 ευρώ τον χρόνο.

Αποκρατικοποιήσεις

Σε ό,τι αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, στο νέο μνημόνιο επαναλαμβάνεται ο στόχος να εφαρμοστεί πλήρως το στρατηγικό σχέδιο αποκρατικοποιήσεων (Asset Development Plan). Σε αυτό περιλαμβάνονται τόσο οι αξιοποιήσεις των κρατικών συμμετοχών που έχουν περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ, όσο και οι αποκρατικοποιήσεις που αφορούν το 17% της ΔΕΗ, το 65% της ΔΕΠΑ, το 35% των ΕΛΠΕ, το 30% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, το 25% της ΕΥΑΘ, το 11% της ΕΥΔΑΠ, το 5% του ΟΤΕ και το 90% των ΕΛΤΑ ή στην Εγνατία Οδό.

Σε ορισμένες εξ αυτών (ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΑΑ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ) το ΤΑΙΠΕΔ έχει ήδη εκκινήσει τις διαδικασίες για την πρόσληψη χρηματοοικονομικών συμβούλων, οι οποίοι θα προτείνουν τους βέλτιστους τρόπους αξιοποίησης των μετοχικών ποσοστών που κατέχει το Ταμείο στα περιουσιακά του στοιχεία.

Ενέργεια

Ειδικότερα για τον τομέα της ενέργειας, όπως είχε σημειώσει το Capital.gr σε προηγούμενο δημοσίευμά του, η συμφωνία τελικώς περιλαμβάνει πολύ πιο ήπιες διατυπώσεις σε σχέση με τα θέματα της ΔΕΗ. Συγκεκριμένα στο κείμενο του SLA θα γίνεται μια αναφορά περί υποχρέωσης της ΔΕΗ να μειώσει το μερίδιο της λιγνιτικής παραγωγής κατά 40%, ενώ κανονικά παραμένουν οι αναφορές στο σκέλος των ιδιωτικοποιήσεων σε σχέση με την πώληση του 17% της εταιρείας.

Die Welt: «Συμβιβασμό αναζητά η γερμανική κυβέρνηση με το ΔΝΤ για την Ελλάδα»

Η Γερμανία θα αφεθεί στην ησυχία της μέχρι τις γερμανικές εθνικές εκλογές, και το ΔΝΤ θα πάρει ως αντάλλαγμα τις ακριβείς λεπτομέρειες της ελάφρυνσης του χρέους γράφει η Die Welt...

 

 

«Η Γερμανία επιθυμεί να παραμείνει το ΔΝΤ (στο ελληνικό πρόγραμμα) έως τις εκλογές του φθινοπώρου» υποστηρίζει σε δημοσίευμά στην ηλεκτρονική της σελίδα, η γερμανική εφημερίδα Die Welt. Ως εκ τούτου, σύμφωνα με το δημοσίευμα, «οι Γερμανοί θα ήταν διατεθειμένοι να υποχωρήσουν στην εξής απαίτηση του ΔΝΤ: να απαριθμήσει η γερμανική κυβέρνηση σε ένα λεπτομερές έγραφο τα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους». Αυτό σημαίνει, όπως διευκρινίζεται, ότι «θα αναλάμβανε την υποχρέωση απέναντι στην Αθήνα και το ΔΝΤ για τον καθορισμό χαμηλών επιτοκίων, για μεγάλης διάρκειας παράταση (λήξης των δανείων) συν αναβολές (στην καταβολή τόκων) και μάλιστα γραπτώς, δηλαδή θα δεσμευτεί».

Αναλυτικά, στο δημοσίευμα αναφέρεται:

«Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αγαπά τις στοχευμένες απειλές. Η Ευρώπη, είπε στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, θα πρέπει να σκεφτεί τη δημιουργία ενός δικού της Νομισματικού Ταμείου. Εάν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει διάθεση να συμμετάσχει σε αγχώδη πακέτα βοήθειας για χώρες της ευρωζώνης οι οποίες κλονίζονται, τότε η Ευρώπη θα πρέπει να το φροντίσει μόνη της. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν θα χρειάζεται πια κανείς το ΔΝΤ, πράγμα που σημαίνει ότι το ΔΝΤ, το οποίο οφείλει την ενίσχυση του ρόλου του στα πακέτα βοήθειας, πρέπει να συμμετάσχει επιτέλους στο τρίτο (ελληνικό) πακέτο. Εν τούτοις, ο κ. Σόιμπλε δεν επαφίεται στο γεγονός ότι η απειλή του μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Προληπτικά ζητά από τους υπαλλήλους του υπουργείου του να διατυπώσουν κάποια ιδέα για το ποια μορφή θα μπορούσε να έχει ένας συμβιβασμός με το ΔΝΤ.

Οι συνεργάτες του διάβασαν λοιπόν πολύ προσεκτικά το λόγο της κ. Λαγκάρντ στις Βρυξέλλες. Δύο πράγματα είπε η επικεφαλής του ΔΝΤ: πρώτον, ότι "οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να δώσουν σαφώς περισσότερες λεπτομέρειες για τις σχεδιαζόμενες ελαφρύνσεις του ελληνικού χρέους πριν το Ταμείο αποφασίσει αν θα παραμείνει στο πρόγραμμα" και δεύτερον, ότι "για το εύρος τους" θα μπορούσε να ληφθεί απόφαση το 2018. Οι υπάλληλοι του Σόιμπλε πιστεύουν από τότε ότι έχουν εκείνα τα στοιχεία τα οποία απαιτούνται για έναν συμβιβασμό, ο οποίος να βρίσκει σύμφωνες και τις δύο πλευρές. Η ανταλλαγή θα έχει την εξής μορφή: Η μεν Γερμανία θα αφεθεί στην ησυχία της μέχρι τις γερμανικές εθνικές εκλογές, το δε ΔΝΤ θα πάρει ως αντάλλαγμα τις ακριβείς λεπτομέρειες της ελάφρυνσης.

Η Γερμανία επιθυμεί να παραμείνει το ΔΝΤ (στο ελληνικό πρόγραμμα) έως τις εκλογές του φθινοπώρου. Αυτό έχει τα πλεονεκτήματα του: Η γερμανική κυβέρνηση δεν θα πρέπει μέχρι τότε να παραδεχτεί ότι δεν θα πάρει ποτέ πίσω ένα μέρος των δανεικών ύψους μερικών δισ. ευρώ και το ΔΝΤ θα συντάξε μια προσωρινή ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους, η οποία θα περιλαμβάνει και ελάφρυνση, αλλά δεν θα αναφέρει συγκεκριμένους αριθμούς. Αυτοί θα καθοριστούν το 2018 μετά το τέλος του τρέχοντος προγράμματος σε μια νέα ανάλυση του προβλήματος του ελληνικού χρέους.

Οι Γερμανοί θα ήταν διατεθειμένοι, σύμφωνα με έρευνά μας, να υποχωρήσουν στην εξής απαίτηση του ΔΝΤ -: να απαριθμήσει η γερμανική κυβέρνηση σε ένα λεπτομερές έγραφο τα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους. Αυτό σημαίνει ότι θα αναλάμβανε την υποχρέωση απέναντι στην Αθήνα και το ΔΝΤ για τον καθορισμό χαμηλών επιτοκίων, για μεγάλης διάρκειας παράταση (λήξης των δανείων) συν αναβολές (στην καταβολή τόκων) και μάλιστα γραπτώς, δηλαδή θα δεσμευτεί.

Ενα μεγάλο ερώτημα είναι εάν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας θα πάρει μέρος στο παιχνίδι αυτό, δεδομένου ότι χρειάζεται μια πολιτική επιτυχία, για να συμφωνήσει και σε άλλα μέτρα λιτότητας. Χρειάζεται κάτι το οποίο να μπορεί να δώσει στους πολίτες, εάν θέλει να ξαναζητήσει κάτι και αυτός. Και θα τον βοηθούσε πάρα πολύ ένας συγκεκριμένος αριθμός από τον Σόιμπλε, τον οποίο όμως -για λόγους προεκλογικής τακτικής- παραλείπει να δώσει».

Οι Δανειστές επιμένουν στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές όλο το χρόνο

«Η διεύρυνση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές είναι υπό διαπραγμάτευση με τους θεσμούς και θα κλείσει όταν κλείσει κι όλη αξιολόγηση» σχολίασαν πηγές του υπουργείου Οικονομίας μετά τη σημερινή συνάντηση με τους θεσμούς για θέματα αρμοδιότητας του υπουργείου...

Παρά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικράτειας που με απόφασή του έκρινε αντισυνταγματικό το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων πέραν των θεσμοθετημένων οκτώ Κυριακών το χρόνο, οι θεσμοί έθεσαν εκ νέου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τις τελευταίες ρυθμίσεις που προώθησε η κυβέρνηση και επιδιώκουν τη διεύρυνση των δυνατοτήτων λειτουργίας των καταστημάτων.

Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, σύμφωνα με πληροφορίες οι δανειστές ζητούν την κατάργηση των περιορισμών στην λειτουργία των καταστημάτων επιπλέον Κυριακές το χρόνο, είτε υπάρχουν περιορισμοί στον τόπο όπου δραστηριοποιούνται τα καταστήματα, είτε υπάρχουν περιορισμοί που αφορούν στο μέγεθος (επιφάνεια) του καταστήματος τους. Επίσης επιδιώκουν την μείωση του ρόλου των αντιπεριφερειαρχών στον καθορισμό του πότε ανοίγουν τα καταστήματα και την κατάργηση των υποχρεωτικών κανόνων καθολικής ισχύος για όλη τη χώρα.

Με το σημερινό καθεστώς, δικαίωμα για περισσότερες Κυριακές δίνεται μόνο με αιτιολογημένη απόφαση του κατά τόπου αρμόδιου αντιπεριφερειάρχη, λαμβανομένων υπόψη τοπικών ιδιαιτεροτήτων (τουριστικές περιοχές) μόνο για:

• τα εμπορικά καταστήματα που έχουν συνολική επιφάνεια εμβαδού, όπως αυτό αναγράφεται στον λογαριασμό παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, μέχρι 250 τετραγωνικά μέτρα,
• εφόσον δεν ανήκουν υπό οποιαδήποτε νομική σχέση σε αλυσίδα καταστημάτων, εξαιρουμένων των περιπτώσεων συμβάσεων δικαιόχρησης, και
• εφόσον δεν λειτουργούν με συμφωνίες συνεργασίας τύπου «κατάστημα εντός καταστήματος» (shops-in-a-shop), καθώς και να μην βρίσκονται σε εκπτωτικά καταστήματα, εμπορικά κέντρα ή εκπτωτικά χωριά.

Σύμφωνα το tvxs.gr, το ΔΝΤ εμμένει στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές όλο το χρόνο αν και φαίνεται η συζήτηση να εστιάζεται στη δυνατότητα των μεγάλων αλυσίδων λιανεμπορίου να λειτουργούν τα καταστήματά τους τουλάχιστον, στις τουριστικές περιοχές το ένα εξάμηνο του έτους, όλες τις Κυριακές συν τις 8 που προβλέπει η νομοθεσία άρα να λειτουργούν συνολικά 32 Κυριακές.

Επειδή δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη από τη νομοθεσία μας ποιες είναι οι τουριστικές περιοχές το ΔΝΤ φέρεται, σύμφωνα με πληροφορίες, να έχει υιοθετήσει τη θέση του ΣΕΤΕ να θεωρείται, με νόμο, μια περιοχή τουριστική εφόσον έχει πάνω από 2.000 κλίνες. Ωστόσο το θέμα έχει προκαλέσει ήδη τις αντιδράσεις των ΜμΕ.

Ο ρόλος του Τζόρτζ Σόρος στη διάλυση των Σκοπίων: Η σύγκρουση δύο αρρωστημένων εθνικισμών

Ο εθνικισμός είναι κακός σύμβουλος για όλους, πολύ περισσότερο για τους Σκοπιανούς, η οποία βλέπουν τη χώρα τους να καταρρέει, επειδή δεν σεβάστηκαν τις άλλες μειονότητες και ειδικά τους Αλβανούς, που αποτελούν το 40% του πληθυσμού. Η επιμονή των Σκοπιανών στην ουτοπία του «μακεδονισμού» ήταν επόμενο να ξυπνήσει τον αλβανικό εθνικισμό...

 του Μιχάλη Ιγνατίου

 
Ο μακαρίτης ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου το είχε προβλέψει. Σκοπιανοί και Αλβανοί θα ζήσουν σε κατάσταση έντασης, που σε μερικά χρόνια θα οδηγήσει σε μεγάλη σύγκρουση.

Ο τότε υπουργός Εξωτερικών μιλούσε σε μένα και στον Αλέξη Παπαχελά, στο ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ της Νέας Υόρκης, μετά από μία κοπιαστική μέρα διαπραγματεύσεων για το Σκοπιανό.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να συμβεί αυτό που μας είπε εκείνο το βράδυ ο υπουργός. Αλλά διέβλεπε σωστά έστω και αν εμείς από μέσα μας ψιθυρίσαμε «μα τι λέει τώρα»…

Τους τελευταίους μήνες τα Σκόπια ταλαιπωρούνται από μία άνευ προηγουμένου κρίση.

Από τη μία έχουμε τους εθνικιστές των Σκοπίων ή αν θέλετε αυτούς που παρασύρθηκαν από τα εθνικιστικά συνθήματα του κάθε Νικολά Γκρουέφσκι, που προσπαθούσε να πείσει τους γείτονες ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Απλά η ιστορία τους διαψεύδει. Δεν είναι.

Από την άλλη, έχουμε τους Αλβανούς εθνικιστές, οι οποίοι δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι τη ψευδεπίγραφη «Μακεδονία», η οποία στήθηκε σε πήλινα πόδια, και στην πραγματικότητα στήθηκε εις βάρος τους. Δύο διαφορετικοί λαοί και κόσμοι. Αλλά και οι δύο κυριαρχημένοι από τον εθνικισμό.

Ανάμεσά τους ο περίφημος Τζόρτζ Σόρος. Δεν πρόκειται για συνωμοσιολογία. Πιστέψτε με. Είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα, σας ομιλώ για ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Όλα όσα συμβαίνουν στα Σκόπια και εννοώ τη βία και τις συγκρούσεις, υποκινήθηκαν από αυτόν τον δαιμόνιο άνθρωπο. Και δεν προσπάθησε πολύ. Απλά εκμεταλλεύθηκε τον αρρωστημένο εθνικισμό των Σκοπιανών και των Αλβανών. Και οδηγεί τα Σκόπια στη διάλυση. Φαντάζομαι για ένα …στοίχημα. Τα σχετικά δημοσιεύματα στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης είναι πολλά και αποκαλυπτικά.

Στην Ελλάδα δεν δώσαμε την ανάλογη σημασία. Ούτε καν στη Θεσσαλονίκη κατάλαβαν ότι η κατάσταση είναι τόσο εκρηκτική. Και η λέξη αυτή δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Εάν δεν παρέμβουν αποτελεσματικά δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τι διακυβεύεται στα Σκόπια, η χώρα θα οδηγηθεί σε εμφύλιο. Δεν την γλυτώνει. Και ο εμφύλιος θα συμβεί δίπλα στην Πατρίδα μας.

Κάποιοι άνθρωποι στην Ελλάδα ίσως να χαίρονται με τα νέα από τη γειτονική χώρα. Αλλά είναι από τις περιπτώσεις που χρειάζεται να κοιτάξουμε απέναντι με ψύχραιμη ματιά και καθαρό μυαλό. Σίγουρα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιούν το όνομα της Μακεδονίας. Ζουν σε μία πλάνη οι άνθρωποι, και η αλήθεια είναι ότι τους κυριάρχησε ένας αδικαιολόγητος εθνικισμός, που τους παρέσυρε σε εντελώς λάθος αποφάσεις.

Από την άλλη, η Ελλάδα έχει δίπλα της μία χώρα, ένα κρατίδιο αν θέλετε, που δεν αποτελεί κίνδυνο. Κυριολεκτικά το λέω… Ξυπόλυτοι είναι, υπό την έννοια ότι ζουν σε καθεστώς φτώχειας σε ένα ακραία διεφθαρμένο κράτος. Το οποίο αμφισβητείται από τους Αλβανούς των Σκοπίων, οι οποίοι καθοδηγούνται από τα Τίρανα, και οι οποίοι δεν θα ανεχθούν άλλο να τους λένε …«Μακεδόνες», διότι ούτε νιώθουν τέτοιοι, ούτε είναι…

Ο εθνικισμός είναι κακός σύμβουλος για όλους, πολύ περισσότερο για τους Σκοπιανούς, η οποία βλέπουν τη χώρα τους να καταρρέει, επειδή δεν σεβάστηκαν τις άλλες μειονότητες και ειδικά τους Αλβανούς, που αποτελούν το 40% του πληθυσμού. Η επιμονή των Σκοπιανών στην ουτοπία του «μακεδονισμού» ήταν επόμενο να ξυπνήσει τον αλβανικό εθνικισμό.

Τα Σκόπια δεν θα είχαν φτάσει στο χείλος της καταστροφής, που αντιμετωπίζουν σήμερα, εάν είχαν σεβαστεί τα δικαιώματα και τις ευαισθησίες όλων των μειονοτήτων. Η επιμονή τους να ονομάζουν τη χώρα τους «Μακεδονία» ήταν επόμενο ότι θα οδηγούσε στις σημερινές συγκρούσεις. Καμία αμφιβολία περί αυτού…

Αυτό που προέχει τώρα, είναι η ηρεμία και η επαναφορά του νόμου και της τάξης. Και σε δεύτερη φάση, αλλά άμεσα, η διευθέτηση του θέματος της ονομασίας. Ως «Μακεδονία» τα Σκόπια δεν θα υπάρξουν ποτέ πια. Όχι επειδή θα το σταματήσουμε οι Έλληνες, αλλά επειδή αποφάσισαν να μην το ανεχθούν άλλο οι Αλβανοί της χώρας…

πηγή: mignatiou.com

Δούρειοι ίπποι, και άλλα τρομερά

Είναι θλιβερό το θέαμα, της υπό κατασκευήν κεντροαριστεράς, σοσιαλδημοκρατίας, ή όπως αλλιώς θέλουν να την ονομάζουν.... Ακόμα πληρώνουν τις αμαρτίες τους, το γάμο με τη σκληρή Δεξιά του Σαμαρά, τα ανώμαλα με ποιον θα πάνε, και ποιον θα αφήσουν. Διότι, όπως κι αν ονομαστεί η παράταξή τους, βήμα δεν πρόκειται να κάνει, αν δεν έχει καθαρό οδικό χάρτη... 

του Θανάση Καρτερού (*)

Δεν έχω σκοπό να ανακατευτώ, όπως και κανένας από την από δω μεριά, φαντάζομαι, στα παρασκήνια και στα προσκήνια της υπό κατασκευήν κεντροαριστεράς, σοσιαλδημοκρατίας, ή όπως αλλιώς θέλουν να την ονομάζουν. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα, που δεν μπορείς να μην σχολιάσεις, γιατί, κατά το κοινώς λεγόμενο, βγάζει μάτι: Πώς βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου, με εμπάθεια, βαρύτατους χαρακτηρισμούς, διασπάσεις, αποσχίσεις. Πώς δηλαδή, μια διαδικασία που αποσκοπεί, υποτίθεται, στη γενική ενότητα του ευρύτερου χώρου, ανατινάζει και τις επιμέρους ενότητες του στενότερου χώρου.

Τι θέλω να πω; Εντάξει, η ποικιλία των κομμάτων, όπως της Διαμαντοπούλου και των λοιπών, που φιλοδοξούν και μπλα-μπλα-μπλα. Εντάξει, τα ήξεις αφίξεις, και τελικώς εν μνημονίω θνήξεις, του Παπανδρέου. Εντάξει ο εμφύλιος με τον Σταύρο, και η απόσταση του Σημίτη, που απαξίωσε τη διαδικασία με την τελευταία του συνέντευξη. Τώρα προέκυψε και ο διχασμός στον πυρήνα του ΠΑΣΟΚ. Γραμματέας Ξεκαλάκης, εναντίον προέδρου Φώφης. Και με τον Ξεκαλάκη και ο Ανδρουλάκης, και πλείστοι όσοι άλλοι. Μαλλιά κουβάρια μεταξύ «δούρειων ίππων» και «Ερντογάν». Οι χαρακτηρισμοί δικοί τους.

Κι αν προσπαθήσεις να βρεις τι τους χωρίζει, θα σε πιάσει πονοκέφαλος. Γιατί πρώτο βήμα τούτο και δεύτερο το άλλο, γιατί τόσοι κι όχι καμπόσοι. Σανσκριτικά. Που προφανώς κάτι σημαίνουν για τους παροικούντες. Για τον πολύ κόσμο, όμως –και δεν φταίει ο κόσμος γι’ αυτό- η υπόθεση μιζεριάζει επί της διαδικασίας. Και άρα επί της καρέκλας. Έτσι εξάλλου αλληλοκατηγορούνται. Και ακριβώς στον ίδιο βάλτο βούλιαξε, αν θυμάστε, και το προξενιό με τον Σταύρο και το Ποτάμι του. Υπέρ της ενότητας όλοι, αλλά διχασμός για το πώς θα φτάσουν εκεί. Και ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Όταν φτάσουν.

Είναι θλιβερό το θέαμα, ό, τι κι αν πεις. Ακόμα πληρώνουν τις αμαρτίες τους, το γάμο με τη σκληρή Δεξιά του Σαμαρά, τα ανώμαλα με ποιον θα πάνε, και ποιον θα αφήσουν. Διότι, όπως κι αν ονομαστεί η παράταξή τους, βήμα δεν πρόκειται να κάνει, αν δεν έχει καθαρό οδικό χάρτη. Όσο μάλιστα χαϊδεύονται με τη Δεξιά –να φύγει αυτή η κυβέρνηση, δήλωσαν πρόσφατα από κοινού Κυριάκος και Φώφη- τόσο θα φουντώνει ο καυγάς. Αλλά και η εντύπωση ότι είναι για το πάπλωμα…

ΕΔΩ όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην εφημερίδα Αυγή

(*) Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διετέλεσε διευθυντής του Ριζοσπάστη, όπως επίσης στέλεχος και συνεργάτης αρκετών εφημερίδων και ραδιοφωνικών σταθμών. Σήμερα αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΑΥΓΗ.

Γερμανικό δικαστήριο ακύρωσε τις περικοπές μισθών Ελλήνων δασκάλων στη Νυρεμβέργη!

Τα μέτρα λιτότητας της ελληνικής κυβέρνησης δεν ισχύουν στη Γερμανία αποφάσισε γερμανικό δικαστήριο στο οποίο προσέφυγαν εκπαιδευτικοί ελληνικών σχολείων...

 

Δεκαοκτώ Έλληνες δάσκαλοι που εργάζονται σε ελληνικά σχολεία της Γερμανίας προσέφυγαν στη γερμανική δικαιοσύνη κατά των περικοπών που υπέστησαν στους μισθούς τους και μετά από πέντε χρόνια δικαστικής διαμάχης δικαιώθηκαν αφού το δικαστήριο έκρινε ότι η πενία του εργοδότη, του ελληνικού δημοσίου εν προκειμένω, δεν αφορά τον εργαζόμενο. Το θέμα έχει εκτενή κάλυψη από το γερμανικό Τύπο, όπως μεταδίδει η Deutsche Welle.

 

 Η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου αναφέρεται στην περίπτωση των 18 δασκάλων του ελληνικού δημοτικού σχολείου της Νυρεμβέργης που προσέφυγαν στη γερμανική δικαιοσύνη και τώρα δικαιώθηκαν. Στο πλαίσιο των μέτρων λιτότητας που «απαίτησαν από την ελληνική βουλή η Κομισιόν, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ» η ελληνική κυβέρνηση περιέκοψε και τους μισθούς των δασκάλων της στη Γερμανία. Το Ομοσπονδιακό Εργατικό Δικαστήριο στην Ερφούρτη έκρινε την Τετάρτη ότι οι περικοπές αυτές δεν ήταν νόμιμες.

 

«Με την απόφαση αυτή παίρνει τέλος μια πενταετής δικαστική διαμάχη. Αφορμή ήταν η προσφυγή του δάσκαλου Γρηγόρη Ν. που διδάσκει στο σχολείο της Νυρεμβέργης από το 1996. Η σύμβαση εργασίας του προσαρμοζόταν στις συλλογικές συμβάσεις που ισχύουν στα ομόσπονδα γερμανικά κρατίδια και ο μισθός του έφθανε τα 3.900 ευρώ. Δύο ελληνικά νομοθετήματα του 2010 όμως επέβαλαν περικοπές μισθών στον δημόσιο τομέα και μάλιστα ανεξάρτητα από τις όποιες συλλογικές συμβάσεις. Ο Γρηγόρης Ν. λοιπόν έχασε 600 ευρώ κάθε μήνα από τον μισθό του και τα ειδικά επιδόματα με αποτέλεσμα μέσα σε μια διετία να έχει απώλειες 20.000 ευρώ.»

 

 «Η πενία του εργοδότη δεν αφορά τον εργαζόμενο»

 Το Εργατικό Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, σύμφωνα με την ιστοσελίδα allesgr.de, απέρριψε την προσφυγή του Γρηγόρη Ν., την δέχθηκε όμως το εργατικό δικαστήριο του κρατιδίου, οπότε το ελληνικό κράτος προσέφυγε με τη σειρά του στο Ανώτατο Εργατικό Δικαστήριο. Κι αυτό με τη σειρά του αποτάθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (EuGH) ζητώντας να μάθει αν υπάρχει ευρωπαϊκή διάταξη που να καλύπτει τους χειρισμούς του ελληνικού δημοσίου. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είπε ΟΧΙ, άρα στη Γερμανία ισχύει το γερμανικό εργατικό δίκαιο και όχι το ελληνικό. Ενδιαφέρον το ακόλουθο σημείο της απόφασης: «Το γερμανικό εργατικό δίκαιο δεν αναγνωρίζει υποχρέωση του εργαζομένου να αποδεχθεί χωρίς ισχύουσα τροποποίηση της σύμβασης εργασίας του μόνιμες περικοπές του μισθού του λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική κατάσταση του εργοδότη του.»

Η περίπτωση του Γρηγόρη Ν. προδιαγράφει τώρα και τις προσφυγές των υπόλοιπων 17 Ελλήνων δασκάλων. Το ελληνικό δημόσιο θα υποχρεωθεί να καταβάλει τους πλήρεις μισθούς από το 2010 και μετά μαζί με τους τόκους!

 

ΥΠΕΞ: «Το Αγαθονήσι δεν είναι τουρκικό», απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις

Με κατηγορηματική καταδίκη, αλλά και καταγγελία στη Διεθνή Κοινότητα και τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ, απαντά με ανακοίνωσή του το υπουργείο Εξωτερικών στις δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Ομέρ Τσελίκ, για το καθεστώς του Αγαθονησίου...

«Καταδικάζουμε κατηγορηματικά τη συνεχιζόμενη αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας που προβαίνει σε προκλητικές δηλώσεις αμφισβήτησης των διεθνών αναγνωρισμένων συνόρων όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί ιστορικά και κατοχυρωθεί από το Διεθνές Δίκαιο τον προηγούμενο αιώνα» επισημαίνεται σε ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών με αφορμή τις προκλητικές δηλώσεις του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας Ομέρ Τσελίκ ότι το Αγαθονήσι είναι τουρκικό νησί.

«Καταγγέλλουμε στη Διεθνή Κοινότητα και τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ τη συνεχιζόμενη αναθεωρητική και επικίνδυνη αυτή συμπεριφορά της Τουρκίας» επισημαίνεται στην ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠ.ΕΞ. 

«Προκαλεί αλγεινή εντύπωση ότι αυτή τη φορά η αμφισβήτηση του Διεθνούς Δικαίου διατυπώνεται από τα χείλη του Υπουργού που είναι αρμόδιος για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση» καταλήγει η ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών.

Σημειώνεται ότι στην ανακοίνωσή του, το υπουργείο Εξωτερικών δεν απαντά στους ισχυρισμούς του Τούρκου υπουργού Ομέρ Τσελίκ ότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος δεν είναι σοβαρός πολιτικός.

Είχαν προηγηθεί οι προκλητικές δηλώσεις Τσελίκ: «Το Αγαθονήσι είναι τουρκικό - Ο Καμμένος δεν είναι σοβαρός»

ο Τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ομέρ Τσελίκ

Σε μία πολύ μεγάλη πρόκληση προχώρησαν οι Τούρκοι καθώς με συνέντευξή του χθες ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ομέρ Τσελίκ είπε ότι το Αγαθονήσι είναι τουρκικό νησί. Ο Τούρκος υπουργός εξαπολύει παράλληλα δριμύτατη επίθεση στον Πάνο Καμμένο λέγοντας ότι δεν πρόκειται για σοβαρό πολιτικό.

Χαρακτηριστική ήταν και η δήλωση του Τσελίκ ότι «δεν μπορούμε να πάρουμε σοβαρά τον Έλληνα υπουργό Άμυνας. Δεν φέρει το ειδικό βάρος που πρέπει να έχουν οι πολιτικοί».

Αφορμή για αυτή την επίθεση αποτέλεσε η επίσκεψη Καμμένου στο Αγαθονήσι το Πάσχα. «Το Αγαθονήσι ανήκει στην Τουρκία. Είναι τουρκική γη. Αυτό που έκανε ο Ελληνας υπουργός Αμυνας δεν είναι σοβαρή κίνηση» σχολίασε ο Τσελίκ στην τουρκική τηλεόραση. Στην ίδια συνέντευξη σχολίασε και την υπόθεση των 8 Τούρκων αξιωματικών που βρίσκονται στην Ελλάδα λέγοντας ότι η χώρα μας «πρέπει να επιστρέψει αμέσως τους δολοφόνους».

Όσον αφορά το Αγαθονήσι, εξηγήσεις από τον υπουργό Άμυνας Πάνο Καμμένο, είχε ζητήσει προ ημερών και ο Τούρκος ομόλογός του Φικρί Ισίκ. Ο Τούρκος υπουργός με αφορμή την επίσκεψη Καμμένου το Πάσχα, στο Αγαθονήσι, δήλωσε προκλητικά ότι η Τουρκία δεν θα πάρει μέρος στο σόου που κάνει η Ελλάδα στο Αιγαίο, αλλά και δεν θα επιτρέψει τη δημιουργία τετελεσμένων. Σε σχετικό δημοσίευμά της η Hyrriyet χαρακτηρίζει ως αμφισβητούμενη την κυριαρχία στο Αγαθονήσι, ονομάζοντας το νησί Εζέκ.

Πως η παγκοσμιοποίηση εξωθεί στον εθνικισμό

Ο ιδεολογικός ορίζοντας της παγκοσμιοποίησης κάλυψε το κενό από την κατάρρευση του διπολικού συστήματος στα τέλη της δεκαετίας 1980-90. Σε αντίθεση με τον πρώτο μεταπολεμικό καπιταλισμό, που είχε αποδεχθεί τις αρχές του Kοινωνικού Kράτους και της κοινωνικής συνοχής, η παγκοσμιοποίηση τις απεμπολεί. Στο κενό τους εισβάλλει το «βρόμικο έργο» της κοινωνικής αποπροστασίας και αποδόμησης...

γράφει ο Κώστας Βεργόπουλος (*)

Ο ιδεολογικός ορίζοντας της παγκοσμιοποίησης κάλυψε το κενό από την κατάρρευση του διπολικού συστήματος στα τέλη της δεκαετίας 1980-90. Σε αντίθεση με τον πρώτο μεταπολεμικό καπιταλισμό, που είχε αποδεχθεί τις αρχές του Kοινωνικού Kράτους και της κοινωνικής συνοχής, η παγκοσμιοποίηση τις απεμπολεί. Sτο κενό τους εισβάλλει το «βρόμικο έργο» της κοινωνικής αποπροστασίας και αποδόμησης..

Το ιδεολογικό στίγμα της παγκοσμιοποίησης δεν παρέπεμψε σε κάποιον πραγματικά νέο ορίζοντα. Μέχρι σήμερα παραμένει στην εμμονική αντιστροφή των όρων της προηγούμενης περιόδου. Τον στόχο της κοινωνικής ενσωμάτωσης και συνοχής έχει αντικαταστήσει αυτός της κοινωνικής αποσάρθρωσης και των κοινωνικών αποκλεισμών.

Ενώ η προηγούμενη εποχή θεωρούσε επιτυχία την ενσωμάτωση κάθε απόκλισης, η σημερινή εποχή επαίρεται για την απόρριψη κάθε απόκλισης στο κοινωνικό περιθώριο. Η εποχή μας όχι μόνο στερείται θετικού ιδεολογικού ορίζοντα, αλλά και η ίδια υπονομεύει τα θεμέλια της δικής της επιτυχίας. Ενόσω η παγκοσμιοποίηση προϋποθέτει την κατάλυση κάθε κοινωνικής συνοχής, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι η γενικευμένη αστάθεια σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.

Στην υπόθεση του παγκοσμιοποιημένου και πολυεθνικού συστήματος, οι χώρες δεν θα έπρεπε να σαρώνονται, αλλά αντίθετα να στηρίζονται, αφού σε κάθε περίπτωση αυτές αποτελούν τους πρωταρχικούς και απαράκαμπτους πυλώνες, ακόμη και για την πιο στοιχειώδη παγκόσμια σταθερότητα. Επειτα από τρεις δεκαετίες χωρίς ορατότητα, η παγκοσμιοποίηση φαίνεται να εξαντλεί τα όριά της. Οι μέχρι σήμερα προωθητικοί μηχανισμοί της λειτουργούν ήδη προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Οι διεθνείς κεφαλαιακές ροές προς τις αναδυόμενες περιοχές του πλανήτη δεν παύουν να κάμπτονται. Από το 2012, μάλιστα, οι εκροές κεφαλαίων από αυτές υπερβαίνουν τις εισροές. Ομοίως, το διεθνές εμπόριο, που συνήθως κατέγραφε σαφώς υψηλότερες επιδόσεις από τους ρυθμούς ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, από το 2012 εγκαθίσταται σε επίπεδα αισθητά κατώτερα αυτής.

Η επαγγελόμενη νέα διεθνής τάξη προσκρούει σε εμπόδια που η ίδια εκτρέφει, με συνέπεια να εμφανίζονται σήμερα ως ανερχόμενες δυνάμεις κάθε είδους «αντισυστημικές» διαμαρτυρίες εναντίον των ελίτ που κυβερνούν. Οι «χαμένοι» της παγκοσμιοποίησης επανέρχονται στο προσκήνιο της Ιστορίας. Με την αιφνίδια διακοπή και ανατροπή των χρηματοπιστωτικών ροών και τη δραματική κάμψη δυναμικής του διεθνούς εμπορίου από το 2008 μέχρι σήμερα, επικαιροποιείται ο κίνδυνος της εθνικιστικής συνταγής.

Εάν σήμερα πολλαπλασιάζονται οι ενδείξεις της επερχόμενης νέας παγκόσμιας αναταραχής, αυτό θα έχει τροφοδοτηθεί από τις ακραίες αντιδράσεις στις ακρότητες της παγκοσμιοποίησης κατά την προηγούμενη περίοδο. Κάθε εποχή απορρίπτει στους κύνες τα «ιερά και οσία» της προηγούμενης. Ο,τι καταστέλλεται κατά την προηγούμενη εποχή, επανέρχεται ως προτεραιότητα στην επόμενη.

Η παγκοσμιοποίηση είχε διαβάλει και καταστείλει την έννοια της εθνικής κυριαρχίας, κυρίως της δυνατότητας κάθε χώρας, έθνους, κοινωνίας και κάθε κοινωνικού χώρου να επιλέγουν τον τρόπο προσαρμογής τους στον διεθνή περίγυρό τους. Υπό το άγρυπνο βλέμμα των διεθνών χρηματιστικών αγορών και των αξιολογικών οίκων, τα κράτη αφοπλίστηκαν. Απεμπόλησαν κάθε δυνατότητα άσκησης πολιτικής, είτε νομισματικής είτε δημοσιονομικής, ακόμη και πολιτιστικής. Αδρανοποιήθηκαν και αντί να προστατεύουν τους πολίτες τους από τους κινδύνους των αγορών του χρήματος, τους παραδίδουν σε αυτές με παραπλανητικές επαγγελίες που σήμερα διαψεύδονται.

Όπως σημειώνει ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Ονφρέ, «η παγκοσμιοποίηση επαγγελλόταν την ευτυχία για όλους, το τέλος της ανεργίας και της φτώχειας, τη φιλία ανάμεσα στους λαούς, το τέλος των πολέμων και τη διαρκή ειρήνη στον κόσμο». Σήμερα, όλες οι προσδοκίες διαψεύδονται και οι ακρότητες της παγκοσμιοποίησης εκτρέφουν δυνάμεις εξίσου ακραίες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η μεταβατική περίοδος προς τη μετα-παγκοσμιοποίηση έχει ήδη αρχίσει από το 2009, με την πολιτική της λεγόμενης «ποσοτικής χαλάρωσης» από τον πρόεδρο Ομπάμα.

Νομισματικός πόλεμος

Με αυτήν, ουσιαστικά το δολάριο διολισθαίνει προκειμένου να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της αμερικανικής οικονομίας, εις βάρος όμως του υπόλοιπου κόσμου. Στην αυτή επιλογή έχει προβεί η Ευρωζώνη από το 2012, όπως επίσης η Βρετανία, η Κίνα και η Ιαπωνία. Στην ουσία, ο πόλεμος των νομισμάτων, που έχει ήδη αρχίσει, ισοδυναμεί με την ανάδειξη στο προσκήνιο όχι τόσο κάποιων πολυεθνικών μονάδων όσο, κυρίως, των ανταγωνισμών μεταξύ εθνικών οικονομιών, κοινωνιών και χωρών. Ανταγωνισμών για την οικειοποίηση των θέσεων εργασίας: με τη νομισματική διολίσθηση και τον προστατευτισμό. Κάθε γεωγραφική περιοχή του πλανήτη αποβλέπει στην απόσπαση θέσεων εργασίας από τις άλλες, χωρίς ωστόσο να αυξάνεται η συνολική απασχόληση στην υφήλιο.

Η εθνικιστική συνταγή, αντί συνεταιρικής σχέσης με τον υπόλοιπο κόσμο, εγκαθιστά ανταγωνιστική σχέση με αυτόν. Δεν προϋποθέτει τη σταθερότητα του παγκόσμιου συνόλου, αλλά αντίθετα την υπονομεύει περισσότερο από άλλοτε. Η σημερινή άνοδος των εθνικισμών στον πλανήτη δεν αποτελεί «αντισυστημικό» όραμα, αλλά διαιώνιση του ιδεολογικού ελλείμματος της προηγούμενης περιόδου με άλλο τρόπο.

Εάν η ακραία παγκοσμιοποίηση φαίνεται να παραδίδει τη σκυτάλη στον όχι λιγότερο ακραίο εθνικισμό, αυτό δεν προαναγγέλλει καλύτερες μέρες για τις αδύναμες κοινωνικά τάξεις. Αντίθετα, διαιωνίζει την απόγνωσή τους. Είτε με τη διατήρηση σταθερών νομισματικών ισοτιμιών και της «εσωτερικής υποτίμησης», είτε με τη νομισματική υποτίμηση και τους προστατευτισμούς, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, το κόστος της προσαρμογής κάθε χώρας επιρρίπτεται αποκλειστικά στον κόσμο της εργασίας.

Ο εθνικισμός δεν αποτελεί εναλλακτική λύση στην παγκοσμιοποίηση, αλλά το αντεστραμμένο είδωλό της, με την αυτή υστερική εμμονή στην πολιτική της κοινωνικής αστάθειας. Άραγε, η Ιστορία είναι υποχρεωμένη να κινείται ανάμεσα σε φάσεις που η κάθε μία αναπαράγει αντεστραμμένες τις ακρότητες της προηγούμενης; Από την ασύδοτη παγκοσμιοποίηση στον ακεραιόφρονα εθνικισμό, με την επίρριψη του κόστους σε κάθε περίπτωση στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα;

Ακόμη κι αν η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, οι εμπειρίες της θα έπρεπε να διδάσκουν. Η ανθρωπότητα διαθέτει σήμερα γνώση και δυνατότητα προκειμένου να αποφεύγει τις τυφλές ακρότητες με τις εκτός ελέγχου συνέπειες για όλους. Η διεθνής σταθερότητα δεν θα είναι εφικτή ούτε νοητή, ενόσω οι έννοιες της «κοινωνικής συνοχής» και του Κοινωνικού Κράτους διατηρούνται σε διωγμό.

 ________________________________

(*)  Ο Κώστας Βεργόπουλος γεννήθηκε το 1942 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στη Σορβόννη. Διδάκτωρ οικονομικών επιστημών (Doctorat d' Etat) του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Επισκέπτης καθηγητής σε Πανεπιστήμια της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Διεθνής εμπειρογνώμων στο Ηνωμένα Έθνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

πηγή: stavroslygeros.gr