Ζωή Κωνσταντοπούλου κατά Τσίπρα και Πολάκη με βαρύτατους χαρακτηρισμούς (vid)

«Ο Πολάκης είναι το κανίς του Τσίπρα και ο Τσίπρας είναι το κανίς του Τραμπ», δήλωσε σήμερα η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου μιλώντας, στους "Αταίριαστους" του ΣΚΑΪ.

 

Δριμύτατη επίθεση στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό προσωπικά εξαπέλυσε η επικεφαλής της "Πλέυσης Ελευθερίας" Ζωή Κωνσταντοπούλου, σχολιάζοντας το σύνολο των θεμάτων της πολιτικής επικαιρότητας.

«Ο Πολάκης είναι το κανίς του Τσίπρα και ο Τσίπρας είναι το κανίς του Τραμπ» δήλωσε μιλώντας στον ΣΚΑΪ. Αποκάλεσε δε τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας «αγράμματο υποκείμενο» που παραμένει στην κυβέρνηση παρά τις δηλώσεις του για τους νεκρούς στο Μάτι και τα όσα είπε περί ανάγκης παρέμβασης της κυβέρνησης στη δικαιοσύνη.

«Συμφωνώ να διερευνηθούν τα παλιά σκάνδαλα, αλλά όχι να χρησιμοποιηθούν για να καλυφθούν τα νέα. Η κυβέρνηση θέλει να ελέγχει τη Δικαισούνη, όχι για να βάλει φυλακή κάποιους, αλλά για να μην πάει η ίδια» είπε.

Σχετικά με τον Πάνο Καμμένο η Ζωή Κωνσταντοπούλου τόνισε ότι η ίδια είχε διαφωνήσει με την κυβερνητική συνεργασία, ζητώντας νέες εκλογές.

«Τι να πει κανείς για τον κ. Καμμένο; Ότι είναι ένα πρόσωπο που θα έπρεπε να ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη για την πώληση όπλων στην Αραβία;» τόνισε χαρακτηριστικά.

«Όταν ο Τσίπρας το 2015 έφερε την προδοσία, ο Πολάκης απαίτησε να μιλήσει στην συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ εκτός σειράς και υπερασπίστηκε τον πρωθυπουργό. Ο Τσίπρας για την κάλυψη της προδοσίας τον διόρισε υπουργό» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Ο Τσίπρας δεν έπρεπε καν να κυκλοφορεί στο δρόμο, και όχι να παριστάνει τον χαρούμενο πρωθυπουργό» συνέχισε αναφερόμενη στην περίφημη εμφάνιση του κυβερνητικού επιτελείου (Τσίπρας, Δούρου, Τζανακόπουλος, Τόσκας κλπ) στην έδρα της Πολιτικής Προστασίας, το βράδυ της εθνικής τραγωδίας στο Μάτι.

H απάντηση του Παύλου Πολάκη δεν άργησε να έρθει, μέσω Facebook. 

Προειδοποιήσεις Ερντογάν προς Κύπρο και Ελλάδα: «Μην μας φέρνετε σε δύσκολη θέση»

Για «συμφέροντα που συγκρούονται» στην ανατολική Μεσόγειο, έκανε λόγο ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας σε δημοσιογράφους κατά την επιστροφή του από το Παρίσι εν πτήσει...

 

Στην ένταση στην ανατολική Μεσόγειο αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας σε δημοσιογράφους, κατά την επιστροφή του από το Παρίσι, σημειώνοντας ότι υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα.

Υπάρχει η συνεργασία των Ελληνοκυπρίων με την ExxonMobil των Αμερικανών. Οι ΗΠΑ «θα πουν μην πάτε εκεί, αλλά πράξτε οτιδήποτε άλλο».

Όπως είναι γνωστό, εμείς ξεκινήσαμε από τον βορρά. Γι’ αυτή τη δουλειά θα έχουμε δύο πλοία γεώτρησης και δύο σεισμικών ερευνών. Το ένα πλοίο γεώτρησης θα είναι στην Ανατολική Μεσόγειο και το άλλο στη Μαύρη Θάλασσα. Τα σεισμικά ήδη διεξάγουν έρευνες. Θα συνεχίσουμε με αποφασιστικότητα. Έχουμε λάβει όλα τα μέτρα προστασίας γύρω από αυτά. Εμείς λέμε και στους φίλους μας τα δέοντα: «μην μας φέρνετε σε δύσκολη θέση» είπε ο κ. Ερντογάν.

Με βάση το διεθνές δίκαιο, ό,τι βγαίνει από τα χωρικά ύδατα ανήκει σε όλο τον κυπριακό λαό, συνέχισε ο κ. Ερντογάν για να συμπληρώσει: Ότι έχουμε εμείς στη Βόρεια Κύπρο και ότι υπάρχει στη Νότια μοιράζεται αναλογικά με τον πληθυσμό. Αλλά δεν εννοούμε την μοιρασιά μετά την εξόρυξη. Με ποιον θα κάνετε τη συμφωνία;

Όταν συνάπτεται αυτή η συμφωνία πρέπει να είναι εκεί και οι Αρχές της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» (ΤΔΒΚ) ή οι εγγυητικές χώρες. Αν σκέπτεστε με τη λογική τόση εξόρυξη και τα μοιράζω, αυτό δεν είναι δίκαιο. Για να είναι δίκαιο πρέπει από την προκήρυξη του διαγωνισμού, από την αρχή, να γίνει από κοινού. Μόνο έτσι καθίσταται η αμοιβαία εμπιστοσύνη. Αυτή είναι η προσέγγισή μας.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία των συνταξιούχων για τα αναδρομικά

Βασικά αιτήματα των συνταξιούχων είναι η μη περικοπή των συντάξεων με αντίστοιχη κατάργηση του νόμου και η επιστροφή όλων των αναδρομικών με βάση τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας...

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Εργασίας πραγματοποίησαν μέλη της Ανώτατης Γενικής Συνομοσπονδίας Συνταξιούχων Ελλάδος, με βασικά αιτήματα τη μη περικοπή των συντάξεων με αντίστοιχη κατάργηση του νόμου και την επιστροφή όλων των αναδρομικών με βάση τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης στο υπουργείο Εργασίας, αντιπροσωπεία της Συνομοσπονδίας επέδωσε ψήφισμα διαμαρτυρίας στο γραφείο της υπουργού Εργασίας Έφης Αχτσιόγλου.

Στη συνέχεια, οι συνταξιούχοι πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας προς τη Βουλή, όπου η αντιπροσωπεία τους επέδωσε ψήφισμα διαμαρτυρίας στη γραμματεία του Κοινοβουλίου, προκειμένου να κοινοποιηθούν τα αιτήματά τους στα πολιτικά κόμματα, όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας, Γιάννης Ιορδανίδης.

Όπως ανακοίνωσαν εκπρόσωποι της Συνομοσπονδίας, θα κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους μέσα στο επόμενο διάστημα και τις ημερομηνίες των νέων κινητοποιήσεων θα τις αποφασίσουν, μετά από γενική συνέλευση.

Παλέρμο: Σύνοδος για το προσφυγικό και τη Λιβύη

Με τη συμμετοχή εκπροσώπων αραβικών χωρών αλλά και ηχηρές απουσίες από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ διεξάγεται η μίνι σύνοδος για το προσφυγικό. Στο Παλέρμο της Σικελίας και ο Αλέξης Τσίπρας.

 

Η Ιταλία φιλοξενεί σήμερα στην Σικελία μια μίνι σύνοδο για τη Λιβύη, οι εργασίες της οποίας αναμένεται να ολοκληρωθούν το μεσημέρι. Οι κύριοι στόχοι της συνόδου είναι η πορεία προς τις εκλογές, ο έλεγχος της μετανάστευσης και η ενοποίηση του οικονομικού συστήματος. Παράλληλα συζητείται και ο αφοπλισμός των διαφόρων ένοπλων ομάδων, αλλά και το μεταναστευτικό, από την στιγμή που μέχρι πρόσφατα πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες επιβιβάζονταν σε πλοιάρια και φουσκωτές λέμβους σε λιβυκά λιμάνια, στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ιταλία.

Παρούσες αραβικές χώρες, ηχηρές δυτικές απουσίες

Στην Σικελία παρούσες είναι πολλές αραβικές χώρες, όπως και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Αλλά τα «μεγάλα ονόματα» από την Γαλλία, τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι απόντα. Δεν ήλθαν στο Παλέρμο ούτε ο πρόεδρος Μακρόν, ούτε η καγκελάριος Μέρκελ, ούτε και ο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο επικεφαλής της κυβέρνησης της Τρίπολης Φαγιέζ Αλ Σαράζ παίρνει μέρος στις εργασίες της συνόδου, αλλά ο στρατάρχης Χαφτάρ, από την Βεγγάζη, έστω και αν ήρθε στην Ιταλία, χθες βράδυ δεν θέλησε να συναντήσει τους υπόλοιπους προσκεκλημένους. Μάλιστα πριν από την έναρξη της διάσκεψης προηγήθηκε συνάντηση του Ιταλού πρωθυπουργό τόσο με τον στρατάρχη Χαφτάρ όσο και με τον Φαγιέζ Αλ Σαράζ.

Και ο Αλέξης Τσίπρας στο Παλέρμο

Σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές η μειωμένη συμμετοχή των μεγαλύτερων χωρών μπορεί να είναι και συνέπεια της γραμμής που ακολουθεί η ιταλική κυβέρνηση στην οικονομία, και στο μεταναστευτικό. Την ίδια ώρα η Γαλλία δεν θέλει να χάσει τον ρόλο του «συντονιστή», στις εξελίξεις στην Λιβύη, ενώ η Ρώμη θα ήθελε να επιστρέψει στην περίοδο του στρατηγού Καντάφι, όταν ήταν ο κύριος εμπορικός εταίρος της Τρίπολης.

Στο Παλέρμο βρίσκεται  και ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας. Χθες βράδυ συμμετείχε στο επίσημο δείπνο που παρέθεσε ο επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης, Τζουζέπε Κόντε. Αμέσως μετά είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει μαζί του για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, ενόψει και της επόμενης Συνόδου Κορυφής. Οι δυο πρωθυπουργοί αναφέρθηκαν επίσης στο ενεργειακό, στο μεταναστευτικό, αλλά και στην οικονομική συνεργασία Ιταλίας και Ελλάδας.
DW

Χωρισμός, ο συνεπέστερος δυνατός

Αμποτε να δώσει ο Θεός χωρισμό, τον συνεπέστερο δυνατό.

 επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά *

 

Η πρωτοβουλία για συνταγματική αναθεώρηση των σχέσεων κράτους και εκκλησίας ξεκινάει με ρητορεύματα προκλητικής άγνοιας. Η εξόφθαλμη, στο συγκεκριμένο θέμα, αγραμματοσύνη των κυβερνώντων (μάλλον και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της χώρας) συνδυάζεται με το πανθομολογούμενα δραματικό επίπεδο καλλιέργειας και ικανοτήτων της συντριπτικής πλειονότητας των επισκόπων. Και ο συνδυασμός καταλήγει νομοτελειακά σε φαύλο κύκλο παρακμιακού αδιεξόδου.

Οι πολιτικοί λένε «εκκλησία» και έχουν στον νου τους τη θεσμική μήτρα του μεσαιωνικού στην Ευρώπη θρησκευτικού ολοκληρωτισμού. Λένε «κράτος» και εννοούν τις νομικές (ορθολογικές) αντιστάσεις κάθε ευρωπαϊκής-εθνικής συλλογικότητας σε αυτόν τον ολοκληρωτισμό. Οι επίσκοποι δεν καταλαβαίνουν «που πατάν και πού πηγαίνουν»: δέχονται να παίξουν σε αυτό το ανιστορικό γήπεδο. Από την «ορκωμοσία» τους κιόλας έχουν αδιαμαρτύρητα δεχθεί να ταυτίζουν στο Σύνταγμα της Ελλάδας την εκκλησία με τη θρησκεία – ναι, να ορίζεται καταστατικά το λαϊκό εκκλησιαστικό σώμα σαν αφηρημένη «επικρατούσα εν Ελλάδι θρησκεία». Οπότε και απαντούν οι άσχετοι επίσκοποι στους ανιστόρητους πολιτικούς με την κοινή, παρακμιακής αβελτηρίας γλώσσα: των «ατομικών δικαιωμάτων», των θεσμικών «ελευθεριών», της κατασφάλισης περιουσιών, της «χρησιμότητας» του κλήρου, των φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων του, του πρωταγωνιστικού ρόλου του στις «εθνικές» υποθέσεις.

Ομως, στην ελληνική γλώσσα οι λέξεις είναι, συχνά, αναμμένα κάρβουνα, που κατακαίνε όποιον τις βιάζει για να παίξει τα παιχνίδια του. «Θρησκεία» λοιπόν και «εκκλησία» στα ελληνικά είναι νοήματα αντιθετικά, σημαίνουν πραγματικότητες ασύμβατες, ασυμβίβαστες, η μια αποκλείει την άλλη. Με τη «θρησκεία» δηλώνουμε ατομοκεντρισμό (ατομικές πεποιθήσεις, ατομικές αρετές, ατομική πιστότητα σε δόγματα και σε ηθικές προστατικές), με στόχο τον υπέρτατο ωφελιμισμό: την ατομική «σωτηρία» – να συνεχίσει να υπάρχει το «εγώ» σε γραμμικό χρόνο ατελεύτητο.

Με τη λέξη «εκκλησία» σημαίνουμε το εντελώς αντίθετο: τη μετοχή, τη σχέση, την αυθυπέρβαση και αυτοπροσφορά. Είναι ερωτικό γεγονός η εκκλησία, άθλημα ελευθερίας από την ιδιοτέλεια, είναι η ζωή κοινωνούμενη, η ζωή που γίνεται Γιορτή και πανήγυρις. Να χαρακτηρίζουμε «θρησκεία» την εκκλησία είναι σαν να ονομάζουμε «έρωτα» την πληρωμένη ηδονή, σαν να αποκαλούμε «χρήσιμη διασύνδεση» τη φιλία, σαν να τιτλοφορούμε «δημοκρατία» τον υποχείριο του μάρκετινγκ παρλαμενταρισμό ή μια μαφιόζικη συντεχνία. Κι όμως, διακόσια χρόνια τώρα, οι ελληνώνυμοι απελεύθεροι προσδιορίζουμε στο Σύνταγμά μας την εκκλησία σαν επικρατούσα θρησκεία – μηδενός αντιλέγοντος, επισκόπου ή αρχιεπισκόπου.

Ο Ελληνισμός γνώρισε την εκκλησιαστική γνησιότητα στους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Δηλαδή, σε συνθήκες του συνεπέστερου δυνατού χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος. Η γνησιότητα πώς αποδείχνεται, με ποια κριτήρια; Κυρίως με την ανθοφορία της Τέχνης. Η αρχιτεκτονική στην Τουρκοκρατία γεννούσε κοσμήματα, στο «ελεύθερο» κρατίδιο γέννησε και γεννάει τη συμφορά της πολυκατοικίας και τις ετοιματζίδικες «τούρτες» της ναοδομίας.

Σήμερα Τέχνη δεν ανθεί στην Εκκλησία, αναπαράγονται μόνο στερεότυπα, όπως και η πολιτική δεν γεννάει λύσεις προβλημάτων. Τόσο στην Εκκλησία όσο και στο κράτος προτεραιότητα έχει ο ατομοκεντρισμός των εντυπώσεων, ο ψυχολογικός επηρεασμός – οι εντυπώσεις υποκαθιστούν την πραγματικότητα. Βαυκαλιζόμαστε ότι ζούμε με πολίτευμα «δημοκρατικό», ενώ η πραγματικότητα κραυγάζει τον αυταρχισμό και την τυραννική αυθαιρεσία της κομματοκρατίας και του «χρηματοπιστωτικού συστήματος». Συντηρούμε κονσερβαρισμένη τη συνταγή (:πλασματικό κοινοβούλιο, τάχα εκλογές, δήθεν ελευθεροτυπία), όπως συντηρούν και οι επίσκοποι χάντρες και λιλιά, την αυτοκρατορική μίτρα σωστή ψευτιά από χαρτόνι.

Στους αιώνες της Τουρκοκρατίας δεν υπήρχε «κήρυγμα» – σπανιότατο. Σήμερα υπάρχει μόνο και παντού κήρυγμα, όπως μόνο και παντού τηλεόραση και πολιτική. Τότε την «αλήθεια», την κοινωνούμενη εμπειρία και γνώση, τη γεννούσε η πράξη (ο τρόπος του βίου), όχι η «κατανόηση» του ορθού και του πρέποντος, όχι το «αλάθητο» cogito. Η νηστεία μεταμόρφωνε τη λήψη της τροφής σε μετοχή του κοινωνούμενου τρόπου, το αναμμένο σε κάθε σπίτι καντήλι ήταν η δίχως λόγια προσευχή, το ζύμωμα του πρόσφορου, ο αγιασμός, τα κόλλυβα – όλα πράξη, πουθενά ιδεολόγημα. Και το κεντρικό κοινωνικό γεγονός της κοινότητας: ο εκκλησιασμός, καθόλου καθήκον ή εντολή, αλλά μόνο γιορτασμός, άρθρωνε τον χρόνο σε εόρτιους κύκλους, με άξονα τη χαρά της νίκης καταπάνω στον θάνατο.

Σήμερα, στο κράτος και στην Εκκλησία, ο ίδιος θανατερός (της υπανάπτυξης) πνιγμός του ατομοκεντρισμού. Η Εκκλησία «κόκκος σινάπεως» θαμμένος και χαμένος, στο προσκήνιο η συνταγματικά κατεστημένη «επικρατούσα θρησκεία»: Πλημμυρίδα κηρυγματικής προπαγάνδας, προφορικής, έντυπης, ραδιοφωνικής – όλα και παντού κήρυγμα, ιδεολογική λογοδιάρροια. Ο ρεαλισμός της επισκοπικής «πατρότητας» που αχρηστεύει κάθε «παιδαγωγία», ο ρεαλισμός της «συνοδικότητας» που χαρίζει ιστορική σάρκα στην «πατρότητα» και διαφοροποιεί τον επίσκοπο από τον «υψηλόβαθμο αξιωματούχο», είναι νοήματα χαμένα πια μέσα στον κουρνιαχτό της ιδεολογικοποίησης.

Οταν η «πίστη», από κατόρθωμα εμπιστοσύνης αλλοτριωθεί σε ατομοκεντρική «πεποίθηση» και η «σωτηρία» σε εγωτικό κεκτημένο ορθοφροσύνης και ορθοπραξίας, τότε δεν διαφέρει σε τίποτα η «επίσημη» Εκκλησία από το «αυθεντικό» ΚΚΕ – οι περιώνυμοι της «συντηρητικής» ψυχοπάθειας μητροπολίτες στον ίδιο χορό με τον κνίτη.

Αμποτε να δώσει ο Θεός χωρισμό, τον συνεπέστερο δυνατό.

 _____________________________

* Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

πηγή: yannaras.gr

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας (Μια υπενθύμιση προς τους Κυπρίους αδελφούς)

Η Κασσάνδρα, το ξέρω, είναι πολύ αντιπαθής. Όποιος την ακούει όμως γλυτώνει. Υπάρχει ακόμα χρόνος, ίσως λίγος, αλλά υπάρχει για προσοχή και εξισορρόπηση...

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου *

Πολεμικές ασκήσεις με Αμερικανούς και Ισραηλινούς, καμπάνια υπέρ της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, πάνδημος ενθουσιασμός με την μονομερώς (από τους ίδιους) ανακηρυχθείσα «συμμαχία» με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Συναντήσεις του αρχηγού της Εθνικής Φρουράς με τον αρχηγό του αμερικανικού ΓΕΕΘΑ, παρόντος του Βρετανού Πρέσβη στη Λευκωσία, όχι όμως και του Υπουργού Άμυνας της Κύπρου (!) Επισκέψεις στην Ουάσιγκτον και επαφές με την αμερικανική κυβέρνηση.

Μια αμερικανική κυβέρνηση που, σημειωτέον, εκπροσωπεί τις πιο πολεμοχαρείς, ολοκληρωτικές και εξτρεμιστικές δυνάμεις που παρήγαγε το ανθρώπινο Γένος στην Ιστορία του. Κυριολεκτικά. Έχουν καταργήσει όλο το διεθνές δίκαιο, έχουν αποκηρύξει όλες τις πιο σημαντικές διεθνείς συμφωνίες που υπέγραψαν οι ΗΠΑ, έχουν επαναφέρει ξανά στο προσκήνιο ακόμα και την απειλή πυρηνικού πολέμου, εργάζονται συστηματικά για την καταστροφή του κλίματος και της ζωής στον πλανήτη.

Δένονται λοιπόν οι Κύπριοι (και η Ελλάδα από κοντά) όσο πιο στενά και ποικιλότροπα μπορούν, με αυτές τις δυνάμεις ακριβώς, εγκαταλείπουν τις ιδέες του Μακάριου και του Λυσσαρίδη για αδέσμευτη πολιτική, του Ανδρέα για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, γυρνάνε την πλάτη τους στο όραμα του Μίκη για ουδετερότητα.

Αγνοούν και τα τύμπανα του πολέμου, ίσως και πυρηνικού ακόμα, που χτυπάνε όλο και πιο δυνατά γύρω-γύρω από το νησί τους.

Σχεδόν κανείς στην Κύπρο δεν φαίνεται να τα ακούει ή, αν τα ακούει, να τους δίνει σημασία, Σχεδόν κανείς δεν μοιάζει να συνυπολογίζει σοβαρά τη διεθνή κατάσταση, ούτε καν την κατάσταση της Ελλάδας. Κάνουν σαν να υπάρχουν δύο και μόνο δύο πράγματα σε όλο το σύμπαν. Τα «πετροδολάρια που έρχονται» από τη μια, να δω αν θα φτάσει τίποτα στο τέλος, η Τουρκία από την άλλη. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος, της Ελλάδας περιλαμβανομένης, απλά δεν φαίνεται να υπάρχουν.

Αυτά τα δύο είναι όμως η μύτη από την οποία λογαριάζουν τώρα να πιάσουν αυτό το «πουλί», οι άρχοντες του κόσμου.

Ενθουσιασμός στη Μεγαλόνησο, μεγαλεία. Πάνε στην Ουάσιγκτον, βλέπουν πρόσωπα όπως ο Πομπέο, τους δίνουν σημασία. Έρχεται ο Στόλος.

Μακάρι να ‘ναι έτσι ωραία όπως τα προβλέπουν. Ας μη βγει σωστός ο ποιητής που προειδοποιούσε ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. 

Η φύση των «συμμάχων»

Ξαφνιάστηκε ένας φίλος δημοσιογράφος, πατριώτης κι από τους λίγους που πιστεύω ότι δεν πληρώνονται για να γράφουν ότι γράφουν. Τον ρώτησα, με συγχωρείς, αλλά που ακριβώς ήταν αυτοί οι σύμμαχοι και φίλοι σας το 1974; Που ήταν το 2004, όταν σας έφεραν το σχέδιο Ανάν, ή το 2013, όταν οργάνωναν την επίθεση στις κυπριακές τράπεζες; Γιατί πιστεύετε ότι θα μείνουν σύμμαχοι και φίλοι;

Είναι λογικό, συνέχισα, να συμμαχείτε με και να δίνετε τα πάντα στον ηθικό, εναντίον του φυσικού αυτουργού του εγκλήματος του 1974;

Τι σας πείθει ότι οι δυνάμεις που, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για να μην είναι ποτέ η Κύπρος λεύτερη στα χέρια των κατοίκων της, αυτές που δεν ήθελαν ούτε Ένωση, ούτε αληθινή Ανεξαρτησία, αυτές που δημιούργησαν το κυπριακό στη μορφή που το ξέρουμε σήμερα, αυτές που επέβαλαν δικτατορία στην Ελλάδα, αυτές που έκαναν εμφύλιο και πραξικόπημα στην Κύπρο, αυτές που έβαλαν την Τουρκία να εισβάλει στην Κερύνεια και τη Μόρφου, αυτές που διακινδύνευσαν ακόμα και τη διάλυση του ΝΑΤΟ για να αρπάξουν το νησί από τους Έλληνες, τώρα, ξαφνικά, σας αγάπησαν; ‘Ότι δεν θέλουν πάλι ακριβώς το ίδιο που ‘θελαν από τον καιρό τουλάχιστο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και του Ρε, για να μην πάμε πιο πίσω και στεναχωρήσουμε πολύ κόσμο; Να πάρουν δηλαδή το νησί σας;

Τι να απαντήσει κι αυτός; Πιστεύουμε μου λέει ότι τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα, γιατί θέλουν τα πετρέλαια και ίσως μας υποστηρίξουν.

Μα τα πετρέλαια, αν υπάρχουν και είναι και πολλά, δεν είναι παρά ένας λόγος ακόμα παραπάνω να θέλουν να σας πάρουν το νησί, του ‘πα κι εγώ. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που κινδυνεύει να την πατήσει η Κύπρος, είναι όμως η πιο επικίνδυνη!

‘Άλλες δύο φορές στην ιστορία τους οι Έλληνες της Κύπρου ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με μια ξένη δύναμη. Την πρώτη, όταν οι Οθωμανοί αντικατέστησαν τους Ενετούς δυνάστες. Τη δεύτερη όταν οι Βρετανοί αντικατέστησαν τους Οθωμανούς τυράννους. Και στις δύο περιπτώσεις των προσδοκιών και ελπίδων ακολούθησε η τραγική διάψευση.

Η τρίτη κινδυνεύει να είναι όμως η φαρμακερή. Στην εποχή μας, εποχή μαζικών μεταναστεύσεων λαών και οικονομικών πολέμων, παγκόσμιας επίθεσης του Ολοκληρωτισμού κατά Λαών, Εθνών και Κρατών, η απώλεια της κυπριακής ανεξαρτησίας, προς την οποία ήδη οδεύει ολοταχώς, με τις πετρελαϊκές και αμυντικές επιλογές της, η Λευκωσία, θα σημάνει την έξοδο, αργά ή γρήγορα, με οικονομικές ή άλλες μεθόδους, του ελληνισμού από το έξοχης στρατηγικής αξίας νησί.

Γιατί ο πιο σίγουρος τρόπος να αποκτήσεις και να διαιωνίσεις την κυριαρχία σου σε ένα μέρος είναι, μακροχρόνια, να διώξεις τον πληθυσμό, να τον αντικαταστήσεις με ένα πολυεθνικό τουρλουμπούκι, που δεν θα μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Η αποικία (σαν αυτή που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν και προβλέπουν όλα τα βυζαντινοειδή, λαβυρινθώδη «σχέδια λύσης» που συζητώνται) χρειάζεται εν τέλει και τον «λαό» της. Και οι λαοί, όχι μόνο της Κύπρου, προορίζονται να γίνουν νομαδικά κοπάδια, όπως οι πρόσφυγες από τη Συρία και το Αφγανιστάν. Θα γλυτώσουν μόνο όσοι αντισταθούν, όχι όσοι διαλαλούν την προθυμία τους να υποκύψουν.

Θα πραγματοποιηθεί έτσι η «αεθνική Κύπρος» που ονειρευόταν ο Μοντήγκλ Στερνς. Δοκίμασαν με την εισβολή του ’74, δοκίμασαν με το σχέδιο Ανάν, δοκίμασαν με την οικονομική επίθεση και την αρπαγή των τραπεζών, ως που τώρα αποφάσισαν να στείλουν τον Δούρειο Ίππο της Exxon και της Αμερικής. Κι αν την καταφέρουνε την Κύπρο, από κει, από το νησί της Αφροδίτης, θα εξακοντίσουν ένα ακόμα χτύπημα στη ρημαγμένη τώρα «μητέρα πατρίδα».

Η Κασσάνδρα, το ξέρω, είναι πολύ αντιπαθής. Όποιος την ακούει όμως γλυτώνει. Υπάρχει ακόμα χρόνος, ίσως λίγος, αλλά υπάρχει για προσοχή και εξισορρόπηση.

 __________________________________________

 

(*) Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διετέλεσε ειδικός συνεργάτης στο Γραφείο του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου με αντικείμενο της σχέσεις Ανατολής-Δύσης και τον έλεγχο των εξοπλισμών. 

πηγή: konstantakopoulos.gr