Σήμερα, θα ασχοληθώ με το θέμα των μέτρων, αλλά από μία άλλη διάσταση. Θεωρείται δεδομένο ότι ισχύουν τα όσα λέμε όλοι αυτή την περίοδο για τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει ξανά στην ελληνική οικονομία η έλλειψη... πολιτικής βούλησης για επί της ουσίας μεταρρυθμίσεις και η νέα κυριολεκτικά φοροεπιδρομή καθώς και νέος γύρος οριζόντιων μέτρων.
Το πρόβλημα όμως σε ότι αφορά το κύμα λιτότητας δεν είναι μόνο ελληνικό. Χθες ο Μαριάνο Ραχόι ανακοίνωσε πακέτο περιοριστικών μέτρων για την ισπανική οικονομία 40 δισ. ευρώ.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Πορτογαλία για την Ιταλία, δηλαδή σε όλο το Νότο, ενώ αντίστοιχη κατεύθυνση ακολουθεί και η νούμερο 2 ατμομηχανή της ευρωζώνης, δηλαδή η Γαλλία καθώς φαίνεται ότι ο Φρανσουά Ολάντ ξέχασε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για ανάπτυξη και φρένο στη λιτότητα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, όπου το Βερολίνο διατηρεί τις αντιπληθωριστικές του εμμονές έπεσε στα χέρια μου μια ανάλυση του economist. Το κείμενο αυτό αναφέρεται στην ταχύτατη ανάπτυξη και διαρκώς αυξανόμενη παρουσία στις παγκόσμιες αγορές του φθηνότερου και εξίσου ποιοτικού ελαιόλαδου από την Καλιφόρνια, την Αυστραλία και τη Χιλή εις βάρος αναμφισβήτητα επίσης ποιοτικού, αλλά ακριβού της Ισπανίας και της Ελλάδας.
Ο συντάκτης μάλιστα του κειμένου υποστηρίζει ότι το φαινόμενο είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έχει συντελεστεί την τελευταία δεκαετία στην αγορά κρασιού. Δηλαδή η παραδοσιακοί Ευρωπαίοι οινοπαραγωγοί που κυριαρχούσαν επί χρόνια πιάστηκαν στον ύπνο, δεν εξέλιξαν το προϊόν τους και τις τεχνικές παραγωγής του, με αποτέλεσμα οι νέες χώρες να κάνουν πλέον αισθητή την παρουσία τους αποκτώντας όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά πουλώντας ένα ποιοτικό προϊόν επίσης σε χαμηλές τιμές.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ας αφήσουμε τη στείρα εμμονή στη λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία και ας επενδύσουμε κεντρικά ως ευρωζώνη στην καινοτομία και στην περαιτέρω ανάπτυξη αυτών των μοναδικών προϊόντων που παράγει ο Νότος.
Προς όφελος όλων. Και των Βορείων. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως οι ίδιοι οι παραγωγοί δεν έχουν τις ευθύνες τους. Οφείλουν και αυτοί να αλλάξουν ρότα. Αν όμως βοηθηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση, το αποτέλεσμα θα είναι win win για όλους.
Το πρόβλημα όμως σε ότι αφορά το κύμα λιτότητας δεν είναι μόνο ελληνικό. Χθες ο Μαριάνο Ραχόι ανακοίνωσε πακέτο περιοριστικών μέτρων για την ισπανική οικονομία 40 δισ. ευρώ.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Πορτογαλία για την Ιταλία, δηλαδή σε όλο το Νότο, ενώ αντίστοιχη κατεύθυνση ακολουθεί και η νούμερο 2 ατμομηχανή της ευρωζώνης, δηλαδή η Γαλλία καθώς φαίνεται ότι ο Φρανσουά Ολάντ ξέχασε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για ανάπτυξη και φρένο στη λιτότητα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, όπου το Βερολίνο διατηρεί τις αντιπληθωριστικές του εμμονές έπεσε στα χέρια μου μια ανάλυση του economist. Το κείμενο αυτό αναφέρεται στην ταχύτατη ανάπτυξη και διαρκώς αυξανόμενη παρουσία στις παγκόσμιες αγορές του φθηνότερου και εξίσου ποιοτικού ελαιόλαδου από την Καλιφόρνια, την Αυστραλία και τη Χιλή εις βάρος αναμφισβήτητα επίσης ποιοτικού, αλλά ακριβού της Ισπανίας και της Ελλάδας.
Ο συντάκτης μάλιστα του κειμένου υποστηρίζει ότι το φαινόμενο είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έχει συντελεστεί την τελευταία δεκαετία στην αγορά κρασιού. Δηλαδή η παραδοσιακοί Ευρωπαίοι οινοπαραγωγοί που κυριαρχούσαν επί χρόνια πιάστηκαν στον ύπνο, δεν εξέλιξαν το προϊόν τους και τις τεχνικές παραγωγής του, με αποτέλεσμα οι νέες χώρες να κάνουν πλέον αισθητή την παρουσία τους αποκτώντας όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά πουλώντας ένα ποιοτικό προϊόν επίσης σε χαμηλές τιμές.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ας αφήσουμε τη στείρα εμμονή στη λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία και ας επενδύσουμε κεντρικά ως ευρωζώνη στην καινοτομία και στην περαιτέρω ανάπτυξη αυτών των μοναδικών προϊόντων που παράγει ο Νότος.
Προς όφελος όλων. Και των Βορείων. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως οι ίδιοι οι παραγωγοί δεν έχουν τις ευθύνες τους. Οφείλουν και αυτοί να αλλάξουν ρότα. Αν όμως βοηθηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση, το αποτέλεσμα θα είναι win win για όλους.
ο Νεκτάριος ΝΩΤΗΣ στις 24H.gr
