Ο ελληνικός δημόσιος βίος χαρακτηρίζεται από φραστικές οξύτητες, ενίοτε όμως χωρίς επαρκή ανάδειξη σοβαρών πλευρών των ζητημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Ένα από αυτά είναι η ανάγκη διαγραφής μεγάλου μέρους του διακρατικού δημόσιου χρέους, ώστε το υπόλοιπο να καταστεί βιώσιμο.
Για το ζήτημα τούτο η εκπρόσωπος της γερμανικής αριστεράς Γκάμπι Τσίμερ έκανε στη πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα μια καίρια επισήμανση, που έγινε αντικείμενο οξείας αντιπαράθεσης μεταξύ των ελληνικών κομμάτων, χωρίς να απαντηθεί ολοκληρωμένα επί της ουσίας. Δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βρει στην Ευρώπη συμπαράσταση για ένα αίτημα μερικής διαγραφής χρέους, παρά μόνον εάν επικαλεσθεί και αποδείξει ότι το μέρος αυτό του χρέους είναι επαχθές και μη νομιμοποιημένο. Η θέση της δεν μπορεί να θεωρηθεί παράλογη, αν αναλογισθούμε ότι διαγραφή χρέους σημαίνει ελάφρυνση των ελλήνων φορολογουμένων και ισόποση επιβάρυνση των φορολογουμένων των άλλων κρατών μελών της ευρωζώνης, απέναντι στους οποίους λογοδοτούν στις εκλογές οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί.
Στην πραγματικότητα ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι τόσο αν το χρέος είναι επαχθές ή επονείδιστο, αλλά αν είναι βιώσιμο. Αν δεν είναι, αν δηλαδή είναι βέβαιο ότι η αποπληρωμή του είναι παντελώς ανέφικτη (όπως συμβαίνει στην περίπτωση του ελληνικού χρέους), τότε η διαγραφή μεγάλου μέρους του δεν συνιστά χάρη στον οφειλέτη, αλλά απλώς επίδειξη ρεαλισμού εκ μέρους του δανειστή και ταυτόχρονα αναγνώριση της συνευθύνης του. Ο δανεισμός δεν αποτελεί μονομερή ενέργεια του οφειλέτη, αλλά διμερή συμφωνία με τον δανειστή, ο οποίος όφειλε να προσέχει που δανείζει τα χρήματά του και να γνωρίζει ότι αν τα δανείσει σε αφερέγγυο πρόσωπο δεν πρόκειται να τα ξαναδεί.
Οι ξένες τράπεζες όφειλαν να γνωρίζουν τον πιστωτικό κίνδυνο που αναλάμβαναν, όταν δάνειζαν αφειδώς το υπερχρεωμένο ελληνικό δημόσιο πριν το 2010. Και οι κυβερνήσεις των κρατών της ευρωζώνης μετά το 2010 γνώριζαν ότι δανείζοντας την Ελλάδα στη βάση ενός ουτοπικού μνημονιακού «προγράμματος» διέσωζαν τις τράπεζές τους σε βάρος των πολιτών τους. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
του Κώστα ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ στο facebook
