Η ομίχλη του Βερολίνου

Εδώ που τα λέμε για πρώτη φορά μέσα στο Βερολίνο και ενώπιον της Δωροθέας ο Σαμαράς τόλμησε να πει ότι «δεν πάει άλλο» και ότι «η Ελλάς δε χρειάζεται άλλο δάνειο» και
«φεύγει από το μνημόνιο και την τρόικα όπως έφυγαν η Πορτογαλία και η Ιρλανδία». Είπε αυτό που είχε στο μυαλό του και ήθελε να ακούσουν οι Έλληνες. Αντιμετώπισε όμως την εύγλωττη σιωπή της Μέρκελ και τη συμπάθεια της που διατυπώθηκε με μισόλογα όπως «υπάρχουν κάποια ορατά σημάδια επιτυχίας στην Ελλάδα» . Την ώρα που τα έλεγε νόμιζες ότι έχει ανοίξει καταψύκτης ψυγείου και σε παίρνει το παγωμένο αεράκι του… Πάντως αν σκεφτεί κανείς πώς αντιμετωπίστηκε προχθές ο Γάλλος πρωθυπουργός κ. Βαλς και φυσικά ο Ολάντ και η γαλλική κυβέρνηση, ο Σαμαράς θα πρέπει να το σκέφτηκε πολλές φορές πριν αποφασίσει να πει μπροστά στην Μέρκελ όσα είπε, μέσα στο Βερολίνο.

Συμπέρασμα: Οι Γερμανοί δε θέλουν να βοηθήσουν ούτε το Σαμαρά, ούτε τη δικομματική κυβέρνηση, ούτε κάποιο άλλο κόμμα, ούτε την Ελλάδα. Δεν έχουν καμία διάθεση να ανακουφίσουν έστω και για λίγο τον Ελληνικό πληθυσμό. Θέλουν αφόρητη πίεση επί των Ελλήνων και οικονομικό ξεζούμισμα με μεγαλύτερη απορρόφηση τμήματος του συνόλου των ελληνικών περιουσιών, δημοσίων και ιδιωτικών. Δεν του ικανοποιούν ούτε τα πρωτογενή πλεονάσματα, ούτε και η διαβεβαίωση, τόσο του Σαμαρά, αλλά και του Τσίπρα στο Κόμο και του Δραγασάκη στο Κόμο και του Σταθάκη και όλης της ελληνικής Αριστεράς, ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην εποχή των ελλειμμάτων.
Αν ήθελαν να ανακουφίσουν τους Έλληνες, έναν Ευρωπαίο εταίρο και σύμμαχο, θα είχαν στοιχειωδώς φροντίσει να δώσουν, έστω και κάποιες, περιόδους χάριτος στο ασφυκτικό φορολογικό πρεσάρισμα, ώστε να ανασάνει η κοινωνία και να υπάρξει ελπίδα επανεκκίνησης της οικονομίας. Αντίθετα ζητάνε ολοένα και περισσότερα. Απαιτούν ακόμα και η ελληνική Δικαιοσύνη να βγάζει γρήγορες δικαστικές αποφάσεις, ευθυγραμμισμένες με το Μνημόνιο και το κυριότερο: δεν σταματάνε καθόλου την πίεση για ακόμα μεγαλύτερη οικονομική συρρίκνωση του τομέα της Υγείας, της Περίθαλψης, της Παιδείας και άλλων στρατηγικών τομέων με εμφανή επιδίωξη την αποσάθρωση της Ελληνικής Άμυνας, την εκμηδένιση της ελληνικής Διπλωματίας, τον απεμπολισμό κάθε έννοιας εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας.
Ο γερμανικός παράγοντας δείχνει πλέον ότι δεν ασχολείται, ούτε καν ενδιαφέρεται, για το αν θα είναι η Δεξιά ή η Αριστερά ή μία συγκυβέρνηση, ή οτιδήποτε άλλο επάνω στην εξουσία και κάτω από την ύπατη αρμοστεία. Το μόνο που απασχολεί το Βερολίνο είναι η οικονομική διάλυση του τόπου με την ασφυκτικότερη εφαρμογή του «δόγματος του σοκ», η ποινικοποίηση και το ανθρωποκυνηγητό των αντιτιθεμένων στις γερμανικές βλέψεις, το κούρεμα καταθέσεων στις τράπεζες και στο τέλος ένας εφάπαξ φόρος επί των ελληνικών περιουσιών, όμοιος με εκείνον του ’38 που επεβλήθη στις εβραϊκές περιουσίες ανεξάρτητα αν αυτό θα το πράξει κεντροδεξιά, κεντρώα ή αριστερή κυβέρνηση, αρκεί να το πράξει.

Ο Σαμαράς, έτσι έχουν τα πράγματα, είναι ο πρώτος μέσα στο Βερολίνο, που εν καιρώ κατοχής και απίθανης ιταμής και ρατσιστικής συμπεριφοράς απέναντι στους Έλληνες, είπε κοιτώντας λοξά και υπό γωνία την Καγκελάριο, ότι η Ελλάς θα φύγει από το Μνημόνιο. Ευτυχώς δε μίλησε για την απαράμιλλη γερμανική λογική που απαιτείται για να επιβιώσει η ΕΕ. Ξέρει ότι για να επιβιώσει πολιτικά πρέπει να «σπάσει αυγά» στις άψογες μέχρι τώρα σχέσεις του με το Βερολίνο. Θα φανεί τις επόμενες ημέρες – εβδομάδες αν η επίσκεψη αυτή είναι αφετηρία μιας καινούριας πολιτικής και εθνικής προσπάθειας ή το κύκνειο άσμα.
Έχω γράψει και έχω πει σε δεκάδες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές μου ότι η κρίση θα καταπιεί πέντε ή έξι κυβερνήσεις. Να προσθέσω κλείνοντας αυτή την επικοινωνία μας με την πρώτη αξιολόγηση της επίσκεψης του Σαμαρά στο Βερολίνο, ότι αν δεν δημιουργηθεί απέναντι στους δανειστές ένα Πανεθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο που θα έχει το βάρος μιας ολόκληρης κοινωνίας, ενός ολόκληρου λαού, η πολιτική ρευστότητα που θα ακολουθήσει θα διευκολύνει έτι περισσότερο τις δυνάμεις κατοχής. Η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο ίσως πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση όπως το ΠΑΣΟΚ το ’81 μπορεί να μαζέψει το θυμό του κόσμου και για ένα διάστημα να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους υποστηρίζοντας και αυτή ότι διαπραγματεύεται.
του Γιώργου Τράγκα στο CRASHonline