Το ελληνικό Κράτος χαρακτηρίζεται από ορισμένες «γενετικές» παθογένειες (συγκεντρωτική και πελατειακή παράδοση, περιορισμένη διοικητική ικανότητα) που επιτείνονται από τη διασύνδεσή του πρώτον, με ένα «δυναστικό» πολιτικό σύστημα, μια ισχνή Κοινωνία Πολιτών και μια αδύναμη επιχειρηματική τάξη.
«Προοδευτική διακυβέρνηση» είναι ο τρόπος οργάνωσης και διαχείρισης της δημόσιας εξουσίας, ώστε να προάγονται αποτελεσματικά οι ελευθερίες των πολιτών και η κοινωνική συνοχή στο σημερινό δυσοίωνο διεθνές περιβάλλον.
Συνδέεται εξ ορισμού με τη διαμόρφωση εθνικών και υπερεθνικών θεσμών και πολιτικών, ικανών α) να αποτρέψουν την έξαρση των ανισοτήτων και β) να συμβάλλουν σε μια προωθητική για τους πολίτες διαρρύθμιση των σχέσεων Κράτους – κοινωνίας. Η συνάντηση δύο ιστορικών ρευμάτων –του δημοκρατικού και του σοσιαλιστικού– έχει αναδείξει το Κράτος, μέσα από το κίνημα του προοδευτικού μεταρρυθμισμού, ως βασικό εργαλείο κοινωνικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, κατοχυρώνοντας το «πρωτείο της πολιτικής» έναντι της οικονομίας. Για να ασκήσει το Κράτος τη μεταρρυθμιστική αποστολή του, πρέπει η εσωτερική οργάνωση και λειτουργία του να είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη στην κεντρική αυτή επιδίωξη. Πρώτα απ’ όλα, επομένως, το Κράτος οφείλει να μεταρρυθμίσει τον ίδιο του τον εαυτό, με μια ολοκληρωμένη πολιτική «διοικητικής μεταρρύθμισης».
Το μεταρρυθμιστικό εργαλείο του Κράτους δεν αποτελεί ουδέτερο μηχανισμό, αλλά πολιτική αποτύπωση συγκεκριμένων κοινωνικο-οικονομικών συσχετισμών, με συγκεκριμένη παράδοση και ιστορικότητα, τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην παρούσα φάση, η διεκδίκηση των προοδευτικών δυνάμεων για δομικές αλλαγές στη φυσιογνωμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραπέμπει σταθερά στο αίτημα για ανάκτηση της «αυτονομίας της πολιτικής». Η προοπτική της πολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης συνδυάζεται με την αναβαθμισμένη παρουσία ενός ανανεωμένου και πλήρως αναδιοργανωμένου Εθνικού Κράτους, ικανού να ανταποκριθεί στον σύγχρονο ρόλο ενός δημοκρατικού και αποτελεσματικού «Κράτους-Στρατηγείου», με ισχυρούς θεσμούς αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης, καθώς και αναβαθμισμένες ρυθμιστικές και ελεγκτικές λειτουργίες.
Το ελληνικό Κράτος χαρακτηρίζεται από ορισμένες «γενετικές» παθογένειες (συγκεντρωτική και πελατειακή παράδοση, περιορισμένη διοικητική ικανότητα) που επιτείνονται από τη διασύνδεσή του πρώτον, με ένα «δυναστικό» πολιτικό σύστημα, μια ισχνή Κοινωνία Πολιτών και μια αδύναμη επιχειρηματική τάξη.
Ωστόσο, αυτό το Κράτος συνεχίζει να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην ελληνική πολιτική και κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα, καθώς παραμένει ο μεγαλύτερος εργοδότης με 570.000 περίπου σταθερά μισθοδοτούμενους τα τελευταία τρία χρόνια, απασχολώντας το 1/7 του ενεργού πληθυσμού, ενώ συντηρεί πάνω από 2 εκατομμύρια συνταξιούχους. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορεί να ευδοκιμήσει καμία σοβαρή αλλαγή ή προσπάθεια μετασχηματισμού στην Κοινωνία και την Οικονομία, χωρίς την ενεργό αρωγή του.
Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και η πρόσφατη υγειονομική κρίση αφενός ανέδειξαν την αυταπάτη της «απόσυρσης» του Κράτους και αφετέρου επανέφεραν στην ημερήσια διάταξη τη «διοικητική μεταρρύθμιση», ως συνολική πολιτική agenda για τις ριζικές αλλαγές στην οργάνωση και τον τρόπο λειτουργίας του Κράτους. Το Κράτος οφείλει πλέον να είναι «Στρατηγικό» για να επικεντρώνεται στις βασικές λειτουργίες της προληπτικής οργάνωσης της αβεβαιότητας και της συντονισμένης διαχείρισης όλων των διαθέσιμων πόρων απέναντι σε κάθε λογής κρίσεις ή απειλές. Για να αναθέτει ρόλους και να κατανέμει πόρους με πολλαπλές συνέργειες και δικτυώσεις, διατηρώντας μεν την παράδοση του κεντρικού σχεδιασμού του κεϋνσιανού μεταπολεμικού μοντέλου, αλλά λειτουργώντας συγχρόνως ως το «έξυπνο Κράτος» που επινοεί διαρκώς εργαλεία και πολιτικές για να ενισχύσει τις άμυνές του στο παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον και να θωρακίσει προληπτικά την κοινωνία με καινοτομίες και αναδιανεμητικές δράσεις αναλογικής κατανομής των βαρών και δίκαιης ενίσχυσης των αδύναμων.
Η οργάνωση του παρεμβατικού ρόλου του Κράτους αποτελεί βασική προτεραιότητα της σύγχρονης «προοδευτικής διακυβέρνησης» για να επιτευχθούν: ο δημοκρατικός και κοινωνικός έλεγχος της αγοράς, η εγγυημένη προστασία των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών και οι αναγκαίες θεσμικές προσαρμογές στις ραγδαίες ανακατατάξεις της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.
Για να ανταποκριθεί το Κράτος στους παραπάνω ρόλους, απαιτείται μια πολλαπλή μεταρρύθμιση της αποστολής του (οργανωτική, λειτουργική, χωρική, γνωστική τεχνολογική, αξιακή). Το Δημοκρατικό και Αποτελεσματικό Κράτος της Δίκαιης Κοινωνίας είναι συγχρόνως:
- Κράτος-Στρατηγείο
- Αποκεντρωμένο Κράτος
- Ποιοτικό Κράτος στην υπηρεσία των πολιτών
- Κράτος Αξιοκρατίας και Αξιολόγησης
- Συμμετοχικό και διαφανές Κράτος
- Αναπτυξιακό Κράτος
- Κράτος Ψηφιακής Δημοκρατίας
* Κείμενο εργασίας του
Δρ. Απόστολου Ι. Παπατόλια, Συντονιστή Κύκλου Δημόσιας Διοίκησης ΕΝΑ
[Το κείμενο εργασίας είναι βασισμένο στην εισήγηση από το Συνέδριο του ΕΝΑ «Για μια Προοδευτική Ατζέντα της Επόμενης Δεκαετίας: Στόχοι – Προτεραιότητες – Πολιτικές»]
OI 7 ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ THΣ ΡΙΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
πηγή: enainstitute.org
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου