Δημήτρης Καζάκης: «Ετοιμαστείτε για το μεγαλύτερο κούρεμα καταθέσεων και εισοδήματος που είδαμε ποτέ»

Δημήτρης Καζάκης: «Η έκρηξη «σορταρίσματος» προδικάζει κραχ στο πολύ άμεσο μέλλον. Ίσως πολύ νωρίτερα από το τέλος του έτους. Αυτό που πυροδοτεί τη φρενίτιδα του short selling είναι όταν συσσωρεύεται μεγάλο ύψος «κρυμμένων ζημιών» στα τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ενεργητικά...»

Δημήτρης Καζάκης*

ΑΔΥΝΑΤΩ να κατανοήσω γιατί ο απλός κόσμος δεν τρέχει να αδειάσει καταθετικούς λογαριασμούς και θυρίδες από τις τράπεζες. Τι περιμένει; Να χάσει τις λιγοστές αποταμιεύσεις του;  Να μην μπορεί να εισπράξει ούτε μισθό, ή σύνταξη, γιατί θα έχουν δεσμευτεί υπέρ των τραπεζών;

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει όλους αυτούς που βγαίνουν και τον διαβεβαιώνουν ότι δεν τρέχει τίποτε σοβαρό κι ότι οι τράπεζες – ειδικά σε μια από τις πιο χρεοκοπημένες χώρες του πλανήτη, την Ελλάδα – είναι ασφαλείς. Τις ίδιες εγγυήσεις δεν έδιναν και πριν οδηγηθεί η Ελλάδα στα μνημόνια;

Τα ίδια δεν διαβεβαίωναν οι ίδιοι και οι ομογάλακτοί τους τους αδελφούς Κυπρίους λίγο πριν το 2013 δημευθούν οι καταθέσεις τους προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και το περιβόητο ευρώ; Ποιος προειδοποίησε έγκαιρα τους Κυπρίους τότε ότι αν δεν αποτραβηχτούν από τις τράπεζες θα χάσουν τα λεφτά τους; Κανείς, με εξαίρεση τον γράφοντα.

Γιατί λοιπόν τους πιστεύουμε; Επειδή το παπαγαλίζουν οι τηλεοράσεις; Διότι δήθεν είναι ειδικοί; Οι περισσότεροι από δαύτους δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται, ενώ οι ελάχιστοι που γνωρίζουν, καθησυχάζουν το κοινό επίτηδες γιατί ξέρουν πολύ καλά αυτό που αναπόφευκτα έρχεται μέσα στους επόμενους μήνες.

Ο εφησυχασμός και οι διαβεβαιώσεις έχουν μεγάλη σημασία γι’ όλους αυτούς όχι μόνο για εύλογους πολιτικούς λόγους, αλλά και για να δώσουν την ευκαιρία στους μεγάλους κερδοσκόπους να επανατοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους σε ασφαλή καταφύγια, πριν το κραχ και τους «γύπες» της χρηματαγοράς να ξεκοκαλίσουν τα κουφάρια των τραπεζών μεγάλης κεφαλαιοποίησης, πριν υπάρξει γενικευμένο bank run. Δηλαδή, πριν η αντίδραση του καταθέτη και του κατόχου επενδυτικών προϊόντων, οδηγήσει στο αναμενόμενο κραχ.

Για παράδειγμα, τα Hedge Funds τις δυο-τρεις τελευταίες εβδομάδες του Μαρτίου αποκόμισαν πάνω από 7 δις δολάρια σε κέρδη από «σορτάρισμα» των τραπεζικών μετοχών. Σύμφωνα με τους Financial Times (5/4/2023) «τα hedge funds πραγματοποίησαν κέρδη άνω των 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων ποντάροντας εναντίον τραπεζικών μετοχών κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης που συγκλόνισε τον κλάδο, τη μεγαλύτερη από την οικονομική κρίση του 2008.» Τονίζοντας επίσης ότι «ο Μάρτιος των short sellers ήταν ο μεγαλύτερος για τον τραπεζικό τομέα από το 2008».

Η έκρηξη «σορταρίσματος» προδικάζει κραχ στο πολύ άμεσο μέλλον. Ίσως πολύ νωρίτερα από το τέλος του έτους. Αυτό που πυροδοτεί τη φρενίτιδα του short selling είναι όταν συσσωρεύεται μεγάλο ύψος «κρυμμένων ζημιών» στα τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ενεργητικά.

Ενώ πριν το κραχ του 2008 η φρενίτιδα σορταρίσματος προκλήθηκε από τις «κρυμμένες ζημιές» σε παράγωγα (CDS & CDO) κυρίως subprime loans, τα οποία αναφέρονται σε συμφωνίες πίστωσης, ή δανείου για δανειολήπτες με φτωχό πιστωτικό ιστορικό, συνήθως υπό δυσμενείς συνθήκες, όπως υψηλά επιτόκια. Αυτή τη φορά η φρενίτιδα αφορά πρωτίστως σε super-prime loans, δηλαδή σε πιστώσεις και δάνεια – όπως επί παραδείγματι τα αμερικανικά ομόλογα, ή οι start-up υψηλής τεχνολογίας – που θεωρούνται ότι έχουν εξαιρετική πίστωση και ενέχουν τον μικρότερο κίνδυνο για δανειστές και πιστωτές.

Ο σχετικός πίνακας των Financial Times, που παραθέτουμε, είναι ενδεικτικός για το τι πυροδότησε την τρέχουσα τραπεζική κρίση. Η ουσιαστική απόσυρση επενδυτικών τίτλων (απούλητων και διακρατούμενων) από τις χρηματαγορές έφτασαν στο πρωτοφανές ρεκόρ των 600 δις δολαρίων.

Κι αυτό οφείλεται μεν και στην εκτίναξη των επιτοκίων λόγω πληθωρισμού, αλλά κυρίως στις επιβαλλόμενες κυρώσεις της Δύσης εναντίον της Ανατολής, οι οποίες ουσιαστικά αφαίρεσαν ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας αγοράς χρήματος από τον άμεσο κερδοσκοπικό έλεγχο της χρηματιστικής αγοράς της Ουάσιγκτον.

Οι αιτίες βέβαια είναι πολύ βαθύτερες, όπως έχουμε αναλύσει επανειλημμένα αλλού. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι αδύνατον η παγκόσμια παραγωγή να παρακολουθήσει την τρομακτική υπερσυσσώρευση χρηματικού και χρηματιστικού κεφαλαίου, που σήμερα υπερβαίνει πολύ περισσότερο το παγκόσμιο ΑΕΠ. Ακόμη και σε σύγκριση με το 2008.

Επομένως, η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών ενεργητικών είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Ότι κι αν πράξουν προληπτικά οι κυβερνήσεις με διασώσεις τραπεζών, με όσο τσάμπα χρήμα κι αν ενισχύσουν μαζί με τις κεντρικές τράπεζες τα τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ενεργητικά. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να ενισχύσουν την όρεξη των «γυπών», δηλαδή των short sellers και να προσδώσουν μεγαλύτερη εκρηκτική ισχύ στο επερχόμενο κραχ. Έστω κι αν το αναβάλουν για λίγους μήνες.

Όποιοι λοιπόν καθησυχάζουν τους απλούς πολίτες ότι οι τράπεζες είναι ασφαλείς κι επομένως τα λεφτά και το βιός τους δεν κινδυνεύει, τότε δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε πρόκειται για κατ’ επάγγελμα ανόητους, όπως είναι όλοι αυτοί που εμφανίζονται ως ειδικοί περιφέροντας τίτλους χωρίς αντίκρισμα, είτε θέλουν σκόπιμα να αποκοιμίσουν τον κόσμο, προκειμένου οι «γύπες» να κάνουν ήσυχα τη δουλειά τους.

Κι ενώ κυρίως οι μεγαλομέτοχοι τραπεζών διεθνώς και της χώρας μας αγωνίζονται να διασώσουν όσα μπορούν επανεπενδύοντας κυρίως σε ξένα ομόλογα και κρυπτονομίσματα, πληρώνουν ένα πλήθος ειδικών για να καθησυχάζουν τον απλό κόσμο. Η El Pais π.χ. πρόσφατα (3/4/2023) παρατηρούσε ότι «ο μεγάλος νικητής μέχρι στιγμής φέτος είναι το bitcoin — όχι οι μετοχές, ο χρυσό, ή το πετρέλαιο. Τους πρώτους τρεις μήνες του 2023, έχει σημειώσει άλμα 70% σε αξία.»

Πρόκειται για μια εντυπωσιακή αύξηση που οφείλεται κυρίως σε επανατοποθετήσεις κεφαλαίων που φεύγουν μαζικά από τις τράπεζες. Και μάλιστα τις τράπεζες μεγάλης κεφαλαιοποίησης.

Ποιος λοιπόν είναι τόσο, μα τόσο ανόητος ώστε να πιστέψει τις διαβεβαιώσεις ότι ένας από τους μεγαλύτερους οφειλέτες διεθνώς, η Ελλάδα, με «συστημικές τράπεζες» κουφάρια, οι οποίες επιβιώνουν διαμέσου της τοκογλυφίας με τις ηλεκτρονικές συναλλαγές, αλλά και την κερδοσκοπία με το κρατικό χρέος, έχει εγγυημένες τις αποταμιεύσεις του;

Τα σχέδια bail in, δηλαδή δήμευσης των καταθέσεων, αποθεματικών και περικοπών των πολλών επενδυτικών τίτλων – όπως αμοιβαίων κεφαλαίων, ασφαλιστικών συμβολαίων, ομολόγων, κοκ – είναι ήδη έτοιμα. Βρίσκονται στο συρτάρι και περιμένουν να περάσουν οι εκλογές για να αναλάβει, πιθανόν, μια νέα «κυβέρνηση ειδικού σκοπού».

Μια κυβέρνηση δηλαδή σαν εκείνη του Παπαδήμου το 2012, προκειμένου να εφαρμοστεί ένα νέο ακόμη πιο δραστικό πρόγραμμα διάσωσης υπέρ των τραπεζών και των funds. Πολύ πιο άγριο από το περίφημο PSI. Χωρίς αυτή τη φορά την έστω εικονική μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους.

Στο συρτάρι βρίσκεται ήδη έτοιμο και το νέο ασφαλιστικό, που οι εκθέσεις της Κομισιόν απαιτούν για τους Έλληνες. Οι νέοι φόροι για τα πρωτογενή πλεονάσματα, οι νέες ιδιωτικοποιήσεις ειδικά του νερού, κοκ. Πρόκειται για απαιτήσεις πρώτα και κύρια της Κομισιόν, προκειμένου να συνεχιστεί η λεγόμενη διάσωση της Ελλάδας.

Είναι το προαποφασισμένο πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης, ανεξαρτήτως κομματικής σύνθεσης. Εκτός κι αν συμβεί η έκπληξη, που τόσο τρέμουν. Εκτός κι αν βρεθούν στη Βουλή δυνάμεις σαν το ΕΠΑΜ και τη Συμμαχία Ανατροπής, που δεν θα επιτρέψουν να εφαρμοστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Οι εντολές έξωθεν και άνωθεν έχουν διεκπεραιωθεί. Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης διεξάγουν ολόκληρη εκστρατεία εκατοντάδων εκατομμυρίων αποκοίμισης και αποπροσανατολισμού, προκειμένου ο κόσμος να μην αντιληφθεί τι του ετοιμάζουν για την επομένη. Τα κόμματα, τα οποία οι γνωστοί μας διαπλεκόμενοι δημοσκόποι θέλουν να βρίσκονται στην αυριανή βουλή έχουν πλήρως ευθυγραμμιστεί – έναντι αφειδών χορηγιών, δανείων και ποικίλων άλλων ανταλλαγμάτων για τις προεκλογικές τους ανάγκες.

Οι δε δελφίνοι διεκδικούν το σκήπτρο της εξουσίας για να προχωρήσουν από μόνοι τους αν το θελήσει ο «ξένος παράγοντας», στη χειρότερη προσαρμογή σε βάρος των απλών πολιτών από τότε που εισήχθησαν για πρώτη φορά τα μνημόνια. Γι’ αυτό και διαγκωνίζονται για το ποιος θα εξαπατήσει το εκλογικό σώμα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. «Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς.» Έτσι δεν μας λέει τόσο η δεξιά, όσο και η επίσημη αριστερά;

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

 (*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Γιατί πάμε σε εκλογές στις 21 Μαΐου;»

Οι διπλές, αν χρειαστούν, εκλογές συνιστούν το μέσο για να παραχθεί «ισχυρή διακυβέρνηση» παρά και ενάντια στη θέληση του λαού, ώστε  ακόμη και τις λιγοστές πολιτικές ελευθερίες που έχουν απομείνει....

Δημήτρης Καζάκης* 

Ο Λουδοβίκος του Μαξίμου εξήγγειλε τις εκλογές λέγοντας: «Η χώρα και οι πολίτες χρειάζονται καθαρούς ορίζοντες και σε πείσμα όσων διέδιδαν τα αντίθετα σενάρια οι εθνικές εκλογές θα διεξαχθούν στη λήξη της τετραετίας, όπως εξ αρχής είχα δεσμευτεί. Θα γίνουν την Κυριακή 21 Μαΐου. Αν χρειαστεί δεύτερη αναμέτρηση ώστε να ακυρωθεί η περιπέτεια της απλής αναλογικής, αυτή θα πραγματοποιηθεί το αργότερο μέχρι τις αρχές Ιουλίου.»

Με άλλα λόγια, οι εκλογές αυτές γίνονται για να «ακυρωθεί η περιπέτεια» όχι απλά και μόνο της απλής αναλογικής, αλλά του δημοκρατικού πολιτεύματος στο σύνολό του. Τουλάχιστον, όπως αυτό τεκμαίρεται από το Σύνταγμα του 1975.

Οι διπλές, αν χρειαστούν, εκλογές συνιστούν το μέσο για να παραχθεί «ισχυρή διακυβέρνηση» παρά και ενάντια στη θέληση του λαού, ώστε να καταλύσει ακόμη και τις λιγοστές πολιτικές ελευθερίες που έχουν απομείνει. Άλλωστε, όλες οι εκτροπές από τη συνταγματική έννομη τάξη, αλλά και οι χούντες έως τον φασισμό και το ναζισμό δεν γεννήθηκαν από την «ακυβερνησία», αλλά ως έσχατο μέσο της κυρίαρχης ελίτ για να διασφαλίσει «ισχυρές κυβερνήσεις» απέναντι στο λαό.

Οι κυβερνώντες εντός και κυρίως εκτός Ελλάδας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να συνεχίσει η χώρα μας στον ίδιο μονόδρομο – στο μονόδρομο της απόλυτης χρεωκοπίας εντός μιας καταρρέουσας διεθνώς «νομισματικής ένωσης», η οποία απειλεί να παρασύρει στα τάρταρα όλα τα κράτη-μέλη της – χωρίς να θωρακιστεί η εξουσία απέναντι στη διαμαρτυρία των λαϊκών στρωμάτων.

Γι’ αυτό θέλουν να μετατρέψουν το παρόν εικονικό κοινοβούλιο – το οποίο έχει παραιτηθεί της αυτονομίας του για να λειτουργεί και να αποφασίζει από την εποχή του πρώτου μνημονίου υπό την κηδεμονία και τις «υποδείξεις» του ευρωμηχανισμού – σ’ ένα αριστοκρατικό παρλιαμέντο σαν αυτά του δυτικοευρωπαϊκού ύστερου μεσαίωνα, όπου θα έχουν θέση μόνο όσοι χρηματοδοτούνται με δανεικά κι αγύριστα από τις τράπεζες. Δηλαδή, αποκλειστικά και μόνο οι λεγόμενες «δυνάμεις του συνταγματικού τόξου», κατά τον ορισμό του μετρ της συνταγματικής διαστροφής, Ευάγγελου Βενιζέλου.

Για το σκοπό αυτό διαθέτουν ήδη όλο το νομικοπολιτικό οπλοστάσιο. Κι όπως την εποχή της εγκαθίδρυσης του ναζιστικού führerstaat στη Γερμανία του μεσοπολέμου, έχουν εξασφαλίσει την απόλυτη συνεργασία της πλειοψηφίας του δικαστικού σώματος και των θεσμών του κράτους. Το κράτος εάλω! Όλα είναι στη θέση τους για να προχωρήσουν σε οριζόντιες απαγορεύσεις λειτουργίας και δράσης κομμάτων, κινημάτων, αλλά και κάθε «αιρετικής φωνής» που πιθανόν να δημιουργήσει πρόβλημα.

Δεν αρκεί πια η ουσιαστική απαγόρευση πολιτικού διαλόγου, πρώτα από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστεράς», η οποία μαζί με τους πιο τυχοδιώκτες φυλάρχους της νομής του πλούτου της χώρας, φρόντισαν να φράξουν κάθε ρωγμή αληθινής ενημέρωσης και ουσιαστικής αντιπαράθεσης στα μέσα, για να έρθει κατόπιν ο Λουδοβίκος Μητσοτάκης για να ολοκληρώσει με τα ΜΜΕ και τη δημοσιογραφία της λίστας Πέτσα. Μόνο και μόνο για να μετατρέψουν τον Έλληνα σήμερα στον πιο ανενημέρωτο πολίτη της Ευρώπης κι έναν από τους πλέον ανενημέρωτους της υφηλίου.

Πώς αλλιώς θα αποδεχθεί τον μονόδρομο από το κακό στο χειρότερο; Πώς αλλιώς θα «πειστεί» ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, καμιά άλλη εναλλακτική έξω από τον «λάκκο των λεόντων» του ευρώ και της ελεγχόμενης από τους δανειστές χρεωκοπίας εσαεί; «Μιας και δεν το συζητάνε στα κανάλια, προφανώς δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική,» όπως μου έλεγε τις προάλλες ένα αγαθό θύμα του ολοκληρωτισμού της μιντιακής εξαπάτησης.

Όμως, γι’ αυτό που έρχεται δεν αρκεί η συνεχιζόμενη ολοκληρωτική εξαπάτηση και ο αποπροσανατολισμός. Απαιτείται η επιβολή δια της πυγμής. Χρειάζονται κρατητήρια για τους αντιφρονούντες. Αυτός, άλλωστε, ήταν κι ο αληθινός σκοπός της περιβόητης τροπολογίας Βορίδη. Να επιβάλει στην πράξη και με τις πλάτες της πλειοψηφίας των ανώτατων δικαστηρίων, την κατάλυση του άρθρου 29 του Συντάγματος. Κι έτσι να θέσει υπό την αίρεση του Αρείου Πάγου, αλλά και της διοίκησης τον τρόπο συγκρότησης και ανακήρυξης των πολιτικών κομμάτων.

Ως άλλοθι φυσικά χρησιμοποιήθηκε ο Κασιδιάρης, αλλά η πραγματική στόχευση είναι η απαγόρευση στο άμεσο μέλλον της ανακήρυξης αρχικά και λίγο αργότερα της κατάργησης οποιασδήποτε πολιτικής δύναμης αμφισβητεί τον υφιστάμενο μονόδρομο. Οποιουδήποτε αρνείται να πειθαρχήσει στις στρατηγικές επιλογές των ελίτ, έχει στραφεί ενάντια στο τραπεζικό καρτέλ και φιλοδοξεί να οργανώσει το λαό για την ανατροπή του καθεστώτος με σκοπό την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Την ίδια μεθοδολογία χρησιμοποίησαν και οι χριστιανοδημοκράτες παλαιοναζί του Αντενάουερ στη Δυτική Γερμανία με τη σιωπηρή συνενοχή της σοσιαλδημοκρατίας τη δεκαετία του 1950. Ως πρόσχημα προκειμένου να οικοδομήσουν το μεταπολεμικό ρεβανσιστικό κράτος των Λευκών Κελιών, των berufsverbot, κοκ.

Πρώτα στράφηκαν εναντίον ενός περιθωριακού ναζιστικού μορφώματος, του Sozialistische Reichspartei Deutschlands το 1952. Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο μετά από αίτημα της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, το κήρυξε παράνομο γιατί έκρινε ότι απεργαζόταν την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το 1956 ακολούθησαν οι κομμουνιστές, το Kommunistische Partei Deutschlands, το οποίο επίσης απαγορεύτηκε με την ίδια ακριβώς αιτιολογία. Η απόφαση αυτή χρησιμοποιήθηκε ως μέσο για την αιματηρή καταστολή κάθε μαζικού ή μη, «από τα κάτω» κοινωνικού κινήματος σ’ όλες τις επόμενες δεκαετίας, που φυσικά δεν βρισκόταν υπό τον κομματικό έλεγχο της σοσιαλδημοκρατίας και του κράτους.

Έτσι διασώθηκε ολόκληρος ο μηχανισμός κρατικών και μη στελεχών που υπηρέτησε το ναζιστικό καθεστώς, για να στελεχώσει τα κόμματα και το κράτος της μεταπολεμικής Γερμανίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι στη χώρα όπου γεννήθηκε και επικράτησε ο ναζισμός δεν υπήρξε καμιά δίκη και καταδίκη από Γερμανικά δικαστήρια, μεγαλόσχημων ναζί για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας.

Υπήρξαν ελάχιστες μόνο δίκες χαμηλόβαθμων και ασήμαντων για το κρατικό και κομματικό κατεστημένο της μεταπολεμικής Γερμανίας. Όπως ήταν οι πολύκροτες δίκες Φρανκφούρτης-Άουσβιτς που αφορούσαν είκοσι δύο ναζί φρουρούς και μέλη κυρίως του κατώτερου προσωπικού που υπηρέτησαν στο συγκρότημα στρατοπέδων του Άουσβιτς μεταξύ 1940 και 1945. Οι δίκες διεξήχθησαν κυρίως στη Φρανκφούρτη του Μάιν μεταξύ 20 Δεκεμβρίου 1963 και 20 Αυγούστου 1965.

Η διαδικασία αυτή της απαγόρευσης των κομμάτων στη Γερμανία διέπεται από το άρθρο 21(2) του Βασικού Νόμου, αλλά και §§ 43 επ. του νόμου για το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Σύμφωνα με τη διαδικασία αυτή τα κόμματα που λόγω των σκοπών τους, ή της συμπεριφοράς των υποστηρικτών τους επιδιώκουν να υπονομεύσουν ή να καταργήσουν την ελεύθερη δημοκρατική έννομη τάξη, ή να θέσουν σε κίνδυνο την ύπαρξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας κηρύσσονται αντισυνταγματικά (άρθρο 21 παράγραφος 2 του Βασικού Νόμου). Η Bundestag, η Bundesrat και η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση έχουν τη δυνατότητα να υποβάλουν αίτηση για την κατάργηση ενός κόμματος στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Η κυβέρνηση Καραμανλή στο άρθρο 12 του Προσχέδιου του Συντάγματος που κατέθεσε προς ψήφιση στη Βουλή του 1974, είχε υιοθετήσει πλήρως τις συγκεκριμένες διατάξεις του Βασικού Νόμου της Γερμανίας. Αν είχε υιοθετηθεί θα έδινε τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να ρυθμίζει με ειδικό νόμο και κατά το δοκούν τις προϋποθέσεις, τους όρους συγκρότησης και ανακήρυξης κομμάτων. Ενώ με απόφαση δικαστηρίου, θα μπορούσαν να απαγορευτούν κόμματα, που κατά την κρίση των δικαστών δεν συμβάλλουν ή αντιτίθενται στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Ωστόσο, η αποφασιστικά ενωτική στάση σύσσωμης της αντιπολίτευσης τότε (Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ, Ενωμένη Αριστερά), εντός και εκτός Βουλής, αλλά και η εξέγερση του πάλαι ποτέ νομικού κόσμου της χώρας, εξανάγκασε την τότε κυβέρνηση να υπαναχωρήσει. Έτσι ψηφίστηκε το άρθρο 29, όπου η ελεύθερη ένωση πολιτών σε κόμμα τελεί μόνο και απλά υπό την τυπική έγκριση του Αρείου Πάγου, χωρίς να επιτρέπει σε κανένα δικαστήριο, ή άλλο φορέα του κράτους να κρίνει, ή να επεμβαίνει στον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων.

Κυριάρχησε, δηλαδή, η θεμελιώδης αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος, ότι ένα κόμμα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο στο επίπεδο της ανοιχτής και δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης ιδεών, προγραμμάτων και πρακτικής. Κι όχι με μέτρα δικαστικά, διοικητικά και κατασταλτικά από τις αρχές.

Βέβαια, αυτό που δεν μπόρεσαν να πετύχουν δια του Συντάγματος, οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης επιχείρησαν να το πετύχουν και εν πολλοίς το πέτυχαν διαμέσου της συστημικής διαφθοράς και εξαγοράς. Η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων ήταν η απαρχή – η οποία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, παρά κι ενάντια στο Σύνταγμα του 1975 και στη φιλοσοφία της διάταξης του άρθρου 29.

Όπως επίσης και τα «στραβά μάτια» των κρατικών αρχών προς όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα προκειμένου όσα εισέρχονται στη Βουλή να αποκτούν ολόκληρους στρατούς επαγγελματικών στελεχών, τις περισσότερες φορές με αφανείς πόρους και σκιώδη έσοδα. Μαζί με τη δημιουργία κομματικών εταιρειών και επιχειρήσεων εντός και εκτός Ελλάδας, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώθηκε στο κρατικομονοπωλιακό σύστημα εξουσίας ακόμη και η πιο ριζοσπαστική, πάλαι ποτέ ανυπότακτη και μετεμφυλιακά διωκόμενη κομμουνιστική αριστερά.

Με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, δια χειρός του γνωστού μετρ της Συνταγματικής διαστροφής κι ενός εκ των Σοφών του Ευρωπαϊκού Ολοκληρωτισμού, εισήχθησαν στο άρθρο 29 δυο ακόμη παράγραφοι. Παραβιάζοντας κατάφωρα το δημοκρατικό πνεύμα και γράμμα του Συντάγματος.

Η παρ. 2 κατοχυρώνει για πρώτη φορά συνταγματικά τη χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος, με την πρόθεση να χρησιμοποιηθούν τα οικονομικά ως μέσο επέμβασης και ελέγχου των κομμάτων.

Το 2014 στις προτάσεις αναθεώρησης του Συντάγματος της ΝΔ και της κυβερνώσας κλίκας των Σαμαραβενιζέλων υπήρχε και η πρόταση για περαιτέρω αναθεώρηση του άρθρου 29. Ο στόχος ήταν να εισαχθεί Συνταγματικό Δικαστήριο με αρμοδιότητα να κρίνει και να καταργεί αθέμιτα κόμματα. Όσα δηλαδή η ελίτ της χώρας αντιλαμβάνεται και θεωρεί ως «εχθρούς της δημοκρατίας.»

Η πίεση συνεχίστηκε για συνταγματική εκτροπή με την επιβολή καθεστώτος αποκλεισμού και κατάργησης κομμάτων κατά το δοκούν της εξουσίας. Επί παραδείγματι, μερικοί από τους πολυάριθμους θιασώτες και νοσταλγούς του συνταγματισμού της χούντας, όπως οι Ν. Αλιβιζάτος, Π. Βουρλούμης, Γ. Γεραπετρίτης, Κτιστάκις, Σ. Μάνος, Φ. Σπυρόπουλος, έγραφαν στην «Καθημερινή της Κυριακής» (5/6/2016) ότι η ρύθμιση που αφορά τα πολιτικά κόμματα στο Σύνταγμα οφείλει να προβλέπει τη δυνατότητα δικαστικής απαγόρευσης συμμετοχής στις εκλογές κομμάτων των οποίων η ηγεσία παροτρύνει συστηματικά, ή ανέχεται τη χρήση βίας.

Έστω κι αν έχουμε ένα ανάλγητο κράτος που δολοφονεί εν ψυχρώ πολίτες είτε με τις πολιτικές του, είτε με τους μηχανισμούς καταστολής του.

Το συγκεκριμένο άρθρο είχε τον προκλητικό τίτλο – κατά τα ειωθότα της Οργουελικής διπλής γλώσσας του Μεγάλου Αδελφού: «Ένα καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα». Στις μέρες μας «καινοτόμο» για όλα τα σύγχρονα σταγονίδια του ευρωατλαντικού χουντισμού, είναι ότι μας γυρίζει δεκαετίες, αν όχι αιώνες πίσω, στις εποχές της απολυταρχίας και του ολοκληρωτισμού.

Η τροπολογία Βορίδη, λοιπόν, δεν μας ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά είναι προϊόν ετών προετοιμασίας του εδάφους σε μια περίοδο απόλυτης συνταγματικής εκτροπής, σφετερισμού της εξουσίας και εσχάτης προδοσίας του κυβερνώντος πολιτικού προσωπικού. Στην πράξη καταργεί το άρθρο 29 και επαναφέρει τη λογική του άρθρου 12 του Προσχεδίου, αλλά ουσιαστικά και του άρθρου 58 (περί πολιτικών κομμάτων) του Συντάγματος της Χούντας της 12ης Νοεμβρίου 1968.

Η μόνη διαφορά με το χουντικό σύνταγμα είναι στις προφάσεις. Τότε οι δικτάτορες προέβλεπαν απαγορεύσεις και καταργήσεις κομμάτων «των οποίων οι σκοποί ή η δράσις αντιτίθενται εκ του εμφανούς ή συγκεκαλυμμένως προς το πολίτευμα ή τείνουν εις ανατροπή του υφιστάμενου κοινωνικού καθεστώτος ή εκθέτουν εις κίνδυνον την εδαφικήν ακεραιότητα της Κράτους, ή την δημόσιαν ασφάλειαν…»

Σήμερα δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Οι κυβερνώντες προκειμένου να διασώζουν εσαεί το εγχώριο και υπερεθνικό καρτέλ των τραπεζών σε βάρος του λαού, στρέφονται πλέον ανοικτά ενάντια σ’ όλα εκείνα τα κόμματα που αμφισβητούν με λόγια και έργα τους μονόδρομους που επιβάλλονται άνωθεν και έξωθεν.

Ιδίως εκείνα που καλούν τον λαό σε πατριωτική δημοκρατική ενότητα, σαν εκείνη που έδιωξε τους ναζί κατακτητές το 1944, αλλά και έριξε τη χούντα το 1973.

Τα μεγαλύτερα ατού της εξουσίας για να μας οδηγήσει σε ανοιχτή δικτατορία, έστω και με το προσωπείο ενός απόλυτα ελεγχόμενου και εικονικού κοινοβουλευτισμού, είναι τα ίδια μ’ εκείνα που επέτρεψαν την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού στο μεσοπόλεμο. Η ηλιθιότητα της ακομμάτιστης μάζας, που πιστεύει ότι χωρίς κόμματα θα είναι καλύτερα, αλλά και ο μετασχηματισμός των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε κρατικομονοπωλιακά μορφώματα.

Δεν υπάρχει καν η δημοκρατική ευαισθησία που επέτρεψε την ενωτική, την από κοινού δράση – εντός και εκτός κοινοβουλίου – την εποχή ψήφισης του Συντάγματος, σύσσωμης της αντιπολίτευσης προκειμένου να ανατραπούν οι πιο προκλητικά αντιδημοκρατικές διατάξεις του Προσχεδίου της κυβέρνησης Καραμανλή. Ούτε ίχνος αίσθησης της πραγματικότητας.

Οι περισσότεροι εντός και εκτός κοινοβουλίου στοιχειώνονται από το φαίνεσθαι και νομίζουν ότι βρισκόμαστε σε μια ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο. Κι ότι πηγαίνουμε σε μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση, σαν τόσες άλλες τα προηγούμενα χρόνια. Διακατέχονται από την ίδια βαθιά πεποίθηση των πολιτικών ηγεσιών, ιδίως του κέντρου και της αριστεράς, τις παραμονές της 21ης Απριλίου 1967, ότι στην Ελλάδα είναι αδύνατο να γίνει δικτατορία!

Τότε τα επιφανέστερα κοινοβουλευτικά και μη στελέχη της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ, μαντρωμένα εν μία νυκτί από τους Απριλιανούς, αναρωτιόνταν έκπληκτοι πώς και αγνόησαν όλα εκείνα τα σημάδια που έδειχναν ολοκάθαρα την έλευση της δικτατορίας. Πώς ήταν δυνατόν οι πραξικοπηματίες να τους πιάσουν κυριολεκτικά στον ύπνο;

Δυστυχώς, δεν έβγαλαν τα αναγκαία συμπεράσματα. Δεν αντιλήφθηκαν ότι η τύφλωση είναι ενδημική των ιδεοληψιών και πολύ περισσότερο της νόσου του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. «Ο «κοινοβουλευτικός κρετινισμός»» – όπως έγραφε ο Ένγκελς εξαιρετικά εύστοχα – «είναι μια ανίατη ασθένεια, μια νόσος της οποίας τα άτυχα θύματα διαποτίζονται από την υψηλή πεποίθηση ότι ολόκληρος ο κόσμος, η ιστορία του και το μέλλον του κατευθύνονται και καθορίζονται από την πλειοψηφία των ψήφων αυτού ακριβώς του αντιπροσωπευτικού ιδρύματος που έχει την τιμή να τους έχει με την ιδιότητα του μέλους.»

Αυτή η έκφραση, για να μιλήσουμε σοβαρά, αφορά όσους θεωρούσαν και θεωρούν τον κοινοβουλευτισμό μοναδικό και παντοδύναμο, ενώ τις κοινοβουλευτικές δραστηριότητες τη μοναδική μορφή πολιτικού αγώνα. Η πάθηση αυτή εκδηλώνεται εξίσου και με τον «αντικοινοβουλευτικό κρετινισμό» όλων εκείνων που μετατρέπουν τη δική τους έμφυτη αδυναμία, ανικανότητα και συνθηκολόγηση σε κραυγές υπέρ της αποχής και άρνησης των εκλογών ως δήθεν «επαναστατικής πράξης».

Δεν γνωρίζω σε ποια καταγώγια καταδιωκόμενοι, ή σε ποια κρατητήρια θα βρεθούν ξανά μανά οι σημερινοί μεγαλόσχημοι του κοινοβουλευτικού και αντικοινοβουλευτικού κρετινισμού. Αν και μάλλον θα κοιτάξουν απλά τη δουλίτσα τους με την ουρά στα σκέλια.

Για όλους αυτούς που σήμερα θεωρούν ότι προέχουν άλλες στενά εκλογικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές ή κομματικές προτεραιότητες από την ανάγκη ευρείας συμπαράταξης και συμμαχίας εναντίον του κοινού εχθρού και κυρίως εναντίον αυτού που έρχεται, ένα είναι σίγουρο. Επειδή δεν έχουν τη στόφα, ούτε το ανάστημα, ούτε καν το επίπεδο εκείνων των παλιών που τους έπιασε η δικτατορία με τις πιζάμες και τις παντόφλες, θα βρουν εύκολα τη διέξοδο. Θα κάνουν την ανάγκη φιλότιμο και θα προσκολληθούν σε κάποιο από τα νομοταγή κρατικομονοπωλιακά μορφώματα της δεξιάς και κυρίως της αριστεράς. Μιας και δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, όπως ανοήτως ισχυρίζονται και θα κλείνουν ευλαβικά τα μάτια σ’ αυτό που συμβαίνει γύρω τους, είτε θα εκτονώνονται με ανώδυνες καταγγελίες.

Άλλωστε, ο λουφές και η λούφα έχει μετατραπεί σε υπέρτατη κοινωνική και πολιτική αξία στη σημερινή Ελλάδα. 

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

 *Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Κινδυνεύει με κατάρρευση η Ελβετία, ίσως η Γερμανία λόγω Deutsche Bank, αλλά η Ελλάδα βράχος!»

....ήδη οι μεγαλομέτοχοι της τραγωδίας μας παίρνουν τα δις των υπερκερδών τους από τη λεηλασία της χώρας και τρέχουν σε επενδυτικά καταφύγια του εξωτερικού για να γλυτώσουν τον άνομο πλούτο τους από το επερχόμενο κραχ!

 

Δημήτρης Καζάκης*

Για μια ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές. Κι ενώ η αποκαλούμενη «τραπεζική κρίση» κλιμακώνεται με το πέρασμα σιγά-σιγά από την κατάρρευση τραπεζών μέσης κεφαλαιοποίησης στην επερχόμενη κατάρρευση εκείνων της μεγάλης κεφαλαιοποίησης, οι ανευθυνοϋπεύθυνοι συνεχίζουν να μας διαβεβαιώνουν ότι όλα πάνε καλά. Ότι, τέλος πάντων, δεν πρόκειται για κρίση, αλλά για μεμονωμένες περιπτώσεις που ερμηνεύονται με σενάρια συνωμοσιολογίας και αστυνομικού μυθιστορήματος.

Βέβαια, υπάρχουν κι ομογάλακτοί τους στην Ελλάδα, που διαβεβαιώνουν – όπως ακριβώς και το 2008 – ότι μπορεί να υπάρχει παγκόσμια θύελλα στις χρηματαγορές, αλλά οι τράπεζες στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα η Ελληνική οικονομία όχι μόνο αντέχει, αλλά είναι «θωρακισμένη». Έλεος, με τους κατ’ επάγγελμα αλήτες!

Μάλιστα, σ’ ολόκληρο συνέδριο – υποτίθεται «οικονομικό» - οι ομιλητές, οι ίδιοι, ή πανόμοιοι μ’ εκείνους που μας διαβεβαίωναν για το πόσο «θωρακισμένη» ήταν το 2008 εντός του ευρώ η Ελλάδα, μιλούν εκτός τόπου και χρόνου. Πρόκειται για το 4ο διεθνές συνέδριο του Οικονομικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας, το οποίο ως συνήθως δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την πραγματική οικονομία της χώρας, ούτε βέβαια με οτιδήποτε άλλο σοβαρό και αξιόλογο, εκτός από μια ακόμη βιτρίνα διασπάθισης κονδυλίων για κομματικές καντρίλιες.

Φανταστείτε μόνο ότι ολόκληρο Οικονομικό Επιμελητήριο, όχι μόνο δεν αντιλήφθηκε καν την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας λόγω πρωτίστως του ευρώ, αλλά έκανε τα αδύνατα-δυνατά για να μην ανοίξει κανένας σοβαρός και σε βάθος διάλογος για εναλλακτικές έναντι των μνημονίων. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…, θα έλεγε κανείς παραφράζοντας το γνωστό ρητό των Λακεδαιμονίων στις Θερμοπύλες.

Όμως και οι εγκάθετοι τέτοιων φορέων φυλάσσουν τις δικές τους Θερμοπύλες.

Μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με τις Θερμοπύλες του Λεωνίδα διαχρονικά, αλλά για φανταστείτε τι σημαίνει για όλους αυτούς που παρασιτούν χρόνια τώρα σε βάρος του λαού και της χώρα μας, χάρις πρωτίστως στα ευρωπαϊκά κονδύλια και τις πελατειακές σχέσεις, οι οποίες επί ευρώ απέκτησαν καθεστώς νεοφεουδαρχίας; Φανταστείτε τι σημαίνει για όλους αυτούς να χάσουν την ευρωτραπεζοκρατία που συντηρεί και αναπαράγει τον απόλυτα παρασιτικό τους βίο; Τι θα κάνουν; Τι ξέρουν να κάνουν; Εκτός βέβαια από την τόσο γνωστή πια τέχνη της ξεπούλας – όπως την αποκαλούσε ο Σκαρίμπας – και φυσικά της αρπαχτής.

Κι έτσι στήνουν «διεθνή συνέδρια» - πάντα με ξένα κόλλυβα – όχι για να απολογηθούν για όσα δεν τόλμησαν να πουν πριν και μετά τη χρεοκοπία, ούτε για όσα στάθηκαν παντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν και να προειδοποιήσουν εγκαίρως κοινωνία, πολίτες και πολιτική. Όχι βέβαια. Στήνουν «συνέδρια» για να μιλήσουν για αυστηρώς ανώδυνα θέματα, να ευλογήσουν κοινώς τα γένια τους, για την αναλγησία, την εντυπωσιακή αγραμματοσύνη που τους διακρίνει αποδεδειγμένα όλα αυτά τα χρόνια ειδικά στα ζητήματα της πραγματικής οικονομίας.

Στήνουν μια παράσταση μόνο για ομοϊδεάτες και ομογάλακτους.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε, προασπίζονται τις Θερμοπύλες του πιο ακραίου παρασιτισμού στην οικονομία και την πολιτική, από την εποχή που ο Εμμανουήλ Ροΐδης είχε πει για γνωστό πολιτικό ηγέτη της εποχής, «γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή». Σήμερα, ακόμη κι ο Ροΐδης θα είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ με την εφευρετικότητα να προσπορίζονται χρήματα – πάντα σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και των εργαζομένων – όλων αυτών των επαϊόντων της επιστήμης και της πολιτικής, ώστε να θα είχε πειστεί ότι ο τότε φέρελπις πολιτικός ηγέτης δεν ήταν παρά ερασιτέχνης μπροστά στους σημερινούς επιγόνους του.

Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μιλήσουν για το χρέος και τη συνεχιζόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας υπό καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας, όταν ο δικός τους παρασιτισμός πρωτίστως ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας και τη χρεοκοπία της. Την χειρότερη σ’ ολόκληρη την ιστορία της.

Πώς θα μπορούσαν να προειδοποιήσουν ότι το χρέος – όχι μόνο το κρατικό, αλλά και το ιδιωτικό πλέον – έχουν ξεφύγει τόσο πολύ που μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να ακούγεται ο προσδιορισμός του ως «βιώσιμου». Από το χρέος ζουν, από την εκτίναξή του προσδοκούν να εισπράξουν κι από τη συνεχιζόμενη εκποίηση της χώρας υπέρ τρίτων να εξασφαλίσουν τον πλουσιοπάροχο βιοπορισμό τους.

Κι έτσι μιλούν για μια οικονομία που υπάρχει μόνο ως υστερική φαντασίωση των διαπλεκόμενων, αλλά και όσων έχουν εθιστεί στην επιδοματοκρατία των πελατειακών σχέσεων της εξουσίας. Διαβεβαιώνουν τους αφελείς και αμαθείς, όπως πάντα, ότι όλα βαίνουν καλώς. Ότι το μόνο πρόβλημα που έχει, είναι να επιλέξει εκ του ασφαλούς, δηλαδή εκείνον τον επαγγελματία μπαγαμπόντη της πολιτικής του μονόδρομου, του οποίου οι φρούδες διαβεβαιώσεις, τα εκτρωματικά ψέματα και οι πιο προκλητικές ηλιθιότητες που επικαλείται, του φαντάζουν πιο πιστευτές.

Να, πάρτε σαν παράδειγμα τον κ. Δραγασάκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στο εν λόγω επιφανές συνέδριο – αφού έδωσε το συνήθη «αγώνα των ερμηνειών» επί του βιασμού της πραγματικότητας – κατέληξε:

«Το 2018 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να επιτύχει ρύθμιση του χρέους μέχρι το 2030. Αν δεν αξιοποιηθεί ο χρόνος, η χώρα θα ξαναβρεθεί ενώπιον μεγάλων περιπετειών. Και ήδη το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά 45 δισ. ευρώ το 2019-23. Γι’ αυτό η επόμενη προοδευτική κυβέρνηση θα εφαρμόσει, στο νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ένα σχέδιο που θα εγγυάται τη δημοσιονομική κυριαρχία μακροπρόθεσμα χωρίς λιτότητα, με βιώσιμη και ανθεκτική ανάπτυξη, με αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος και αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής»

Πρόκειται για τον ορισμό της μπουρδολογίας ως υπέρτατη πολιτική τέχνη του απευθύνεσθαι αποκλειστικά και μόνο σε «πτωχούς τω πνεύματι». Καμιά ρύθμιση του χρέους δεν έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βεβαίως μας έβγαλε από τα μνημόνια. Αντίθετα, κατ’ απαίτηση των δανειστών, ανεστάλη προσωρινά η δανειακή χρηματοδότηση μέσω του 3ου και χειρότερου μνημονίου από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, προκειμένου η χώρα να δοκιμάσει την αυτοχρηματοδότηση.

Αυτοχρηματοδότηση ενόσω οι «μνημονιακές δεσμεύσεις» παραμένουν εν ισχύ και εν απαιτήσει.

Αυτοχρηματοδότηση όχι από τις με αγορές, όπως συνήθως λέγεται απ’ όσους δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε, είτε ασκούνται στην τέχνη της επιτηδειότητας, αλλά πρώτα-πρώτα μέσα από τη συστηματική λεηλασία των διαθεσίμων του «κοινού κεφαλαίου» της Τραπέζης της Ελλάδος, όπου τα ΝΠΔΔ με νόμο είναι υποχρεωμένα να καταθέτουν τα ταμειακά τους ρευστά. Επί Τσίπρα, αυτού του είδους ο συνολικός βραχυχρόνιος δανεισμός της κυβέρνησης ξεπέρασε τα 782 δις ευρώ για το 2018. Ενώ τα έσοδα από εκδόσεις εντόκων γραμματίων της κυβέρνησης έφτασε σχεδόν τα 32 δις ευρώ την ίδια χρονιά.

Ο δεύτερος τρόπος αυτοχρηματοδότησης μέσω δανεισμού είναι η έκδοση ομολόγων όχι για την ελεύθερη αγορά, αλλά σε προσυνενόηση με τις εγχώριες «συστημικές» τράπεζες. Οι τραπεζίτες λοιπόν εντός Ελλάδας αγοράζουν με προσυνενόηση τα υπό έκδοση κρατικά ομόλογα, τα οποία παραχωρούν κατόπιν ως εγγύηση έναντι ρευστότητας από την ΕΚΤ.

Με τον τρόπο αυτό οι τραπεζίτες και επιλεγμένοι «επενδυτές» – κυρίως εγχώρια funds σαν τις εταιρείες απόκτησης και διαχείρισης δανείων – κερδοσκοπούν ως ραντιέρηδες με την αύξηση του δημοσίου χρέους και την διαφορά των επιτοκίων. Με το αζημίωτο πάντα για τα κομματικά ταμεία, ειδικά των μνημονιακών. Αυτό σημαίνει έξοδος από τα μνημόνια κατά ΣΥΡΙΖΑ, όπως ξέρει πολύ καλά ο κ. Δραγασάκης, ο οποίος όπως τον έχουν καταγγείλει – και δικαίως, οφείλω να ομολογήσω – από το ίδιο του κόμμα είναι ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος των τραπεζιτών στο ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκτίναξη λοιπόν του δημοσίου χρέους δεν είναι προϊόν προσωπικής επιλογής του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του – έστω κι αν κερδοσκόπησαν ασύστολα μ’ αυτό – αλλά αποτέλεσμα του μηχανισμού αυτοχρηματοδότησης με νέο δανεισμό υπό καθεστώς μνημονιακής κατοχής και εκποίησης, που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ευλογίες των Ευρωπαίων δανειστών και βάφτισε «έξοδο από τα μνημόνια». Κι ενώ ο κ. Δραγασάκης ενοχλείται για τα 45 δις ευρώ αύξηση του δημοσίου χρέους την περίοδο 2019-2023, ξεχνά ότι το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης μόνο για το 2018, το πρώτο έτος της «εξόδου από τα μνημόνια», εκτινάχθηκε πάνω από 30 δις ευρώ!

Όσο για τα υπόλοιπα, είπαμε. Πρόκειται για την «μάχη των ερμηνειών», δηλαδή να λες χωρίς να δεσμεύεσαι. Να μιλάς χωρίς να λες τίποτε συγκεκριμένο. Η υπέρτατη τέχνη της εξ επαγγέλματος πολιτικής.

Κι έτσι, αν τα φέρει η κατάρα, αλλά και η βλακεία του «παροιμιώδους απλού ανθρωπάκου», έρθει ο Τσίπρας για να αποτελειώσει ότι άφησε μισοτελειωμένο ο Μητσοτάκης, όπως κι όταν ανέλαβε ο δεύτερος για να γλυτώσουμε από τον πρώτο, τότε καθώς θα ζήσουμε τον εγκυμονούντα «ξαφνικό θάνατο» της χώρας μας, θα βγει πάλι κ. Δραγασάκης για να μας πει το σύνηθες: Φταίει ο προηγούμενος. Με το ίδιο θράσος, που ο Μητσοτάκης τότε, ή κάποιος άλλος διάδοχός του, θα λέει ότι δεν φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία ως συνήθως έκανε τα καλύτερα, αλλά η καινούργια!

Οι ρόλοι θα έχουν αλλάξει για μια ακόμη φορά προκειμένου να προστατευθούν οι ίδιοι εγκληματίες, που έχουν οδηγήσει τη χώρα στη μεγαλύτερη καταστροφή της νεότερης ιστορίας της. Χάρις ενός ευρωμονόδρομου, που μόνο μία κατάληξη μπορεί να έχει: τον αφανισμό της χώρας και του λαού μας σε μια Ευρώπη, που, ίσως πολύ σύντομα, θα φλέγεται από τον ολοκληρωτικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Κι επειδή το παιχνίδι αυτό θα συνεχίζεται όσο εμείς το επιτρέπουμε, τα επιφανή συνέδρια ανυπόληπτων φορέων και ομιλητών θα συνεχίζουν να μας καθησυχάζουν και να μας ωραιοποιούν την αποτρόπαια εικόνα της πραγματικότητας. Μόνο και μόνο για να μην αντιληφθούμε αυτό που ετοιμάζουν. Για να μην αντιληφθούμε ότι ήδη οι μεγαλομέτοχοι της τραγωδίας μας παίρνουν τα δις των υπερκερδών τους από τη λεηλασία της χώρας και τρέχουν σε επενδυτικά καταφύγια του εξωτερικού για να γλυτώσουν τον άνομο πλούτο τους από το επερχόμενο κραχ.

Μην ανησυχείτε, λοιπόν, δεν θα είναι αυτοί που θα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους, ούτε τη δουλειά τους και το βιός τους. Θα είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, που θα κληθεί λίαν συντόμως από τους ίδιους που μας έφεραν σ' αυτό το χάλι, να διασώσει με ότι της έχει απομείνει – ίσως με το αίμα της – για μια ακόμη φορά από την χρεοκοπία και τη φυλακή τους πλιατσικολόγους του κράτους και της κοινωνίας, τα αρπακτικά των τραπεζών και των funds. Όμως, θα το κάνει υπό τις ακράδαντες διαβεβαιώσεις των επιφανών της πολιτικής και της επιστήμης για το πόσο καλά «θωρακισμένη» είναι μια από τις χρεοκοπημένες χώρες του πλανήτη, αλλά και πόσο ασφαλείς είναι οι καταθέσεις του κοσμάκη στα χέρια της Κόζα Νόστρα, που στην Ελλάδα κατ’ ευφημισμό ονομάζουμε «τραπεζικό σύστημα».

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Δεν είναι κίνημα διαμαρτυρίας, αλλά κίνημα Ανατροπής»

Η δολοφονία των Τεμπών αποτέλεσε την θρυαλλίδα. Και τώρα οι ηγεσίες τόσο των συνδικάτων, όσο και των κομμάτων του κοινοβουλίου του εγγυώνται ότι το έγκλημα δεν θα περάσει έτσι. Ότι οι υπαίτιοι θα δικαστούν. Πώς; Πώς τους εγγυώνται κάτι τέτοιο;

 Δημήτρης Καζάκης *

Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση επιχειρεί να αντιμετωπίσει την οργή και τη διαμαρτυρία του κόσμου με τη μέθοδο της καταστολής. Αυτή τη φορά χωρίς καμιά επίσημη αφορμή, οι δυνάμεις καταστολής πήραν πολιτική εντολή να χτυπήσουν στην καρδιά των διαδηλώσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη χθες. Οι κυβερνώντες θέλουν πάση θυσία να στείλουν ηττημένο στα σπίτια του τον κόσμο που διαδηλώνει, πριν οι κινητοποιήσεις γίνουν πολύ πιο μαζικές και πιο ριζοσπαστικές.

Οι κυβερνώντες φοβούνται την μετεξέλιξη των διαδηλώσεων σε κάτι ανάλογο μ’ εκείνες των πλατειών το 2011-2012, μακριά και έξω από τον έλεγχο τόσο της ηγεσίας των συνδικάτων, όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης του κοινοβουλίου. Τρέμουν μια νέα περίοδο μαζικών διαδηλώσεων, όπου η κινητοποιημένη κοινωνία και κυρίως αυτή που επίσημα χαρακτηρίζεται ως «σιωπηλή πλειοψηφία» αναλάβει τα ηνία της κατάστασης.

Κι αυτό θα γίνει είτε τους αρέσει, είτε όχι, όσο η οργή υποχωρεί μπροστά στην συσσωρευμένη βαθιά αγανάκτηση για όλα αυτά τα χρόνια που η Ελλάδα έχει τεθεί υπό μνημονιακή κατοχή και εκποίηση. Για όλα αυτά τα χρόνια που ο ελληνικός λαός βιώνει μια αληθινή γενοκτονία σε βάρος του με αποκορύφωμα την επιβολή ολοκληρωτικού τύπου κοινοβουλευτικής δικτατορίας με άλλοθι την πανδημική κρίση.

Η δολοφονία των Τεμπών αποτέλεσε την θρυαλλίδα. Και τώρα οι ηγεσίες τόσο των συνδικάτων, όσο και των κομμάτων του κοινοβουλίου του εγγυώνται ότι το έγκλημα δεν θα περάσει έτσι. Ότι οι υπαίτιοι θα δικαστούν. Πώς; Πώς τους εγγυώνται κάτι τέτοιο; Πώς μπορεί να εγγυηθεί π.χ. ο κ. Κουτσούμπας ότι οι υπαίτιοι θα καθίσουν στο σκαμνί;

Εδώ δεν τολμούν να θέσουν θέμα καταστρατήγησης του Συντάγματος με το καθεστώς μνημονίων. Η εκ βάθρων συνταγματική εκτροπή προς όφελος ξένων πρωτίστως συμφερόντων, χαρακτηρίστηκε από τον κ. Καραθανασόπουλο πριν λίγα χρόνια, όταν βρεθήκαμε στη Μεγαλόπολη σε κοινό πάνελ εκδήλωσης, ως «συνωμοσιολογία».

Δεν τολμούν ούτε καν να θέσουν ζήτημα άμεσης εθνικοποίησης των σιδηροδρόμων και όλων των υποδομών, που έχουν περάσει στο ΤΑΪΠΕΔ και στο Υπερταμείο με πρώτο βήμα την επιστροφή στο κράτος όλων των περιουσιακών του στοιχείων. Ζητούν απλά από το μνημονιακό καθεστώς να τιμωρήσει τους υπεύθυνους, χωρίς καν να θέτουν ζήτημα άμεσης ανατροπής της μνημονιακής κατοχής και εκποίησης.

Η μεν ηγεσία της ΓΣΕΕ τρέμει μην τυχόν και βρεθεί εκτός ευρωπαϊκών κονδυλίων. Η δε ηγεσία του ΚΚΕ τρέμει μη χάσει τα δάνεια από τις τράπεζες, όποτε πώς θα πληρώνει κομματικές αργομισθίες και λειτουργικά, αλλά και η Τράπεζα της Ελλάδας αποκαλύψει τις κομματικές offshore σε Ελλάδα και Κύπρο.

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να επανέλθει στην κυβέρνηση για να πείσει μια ακόμη φορά τους ξένους δανειστές ότι η αριστερά του είδους του μπορεί να εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πολύ πιο αποτελεσματικά και μακροχρόνια απ’ ότι η δεξιά της ΝΔ. Χώρια το γεγονός ότι η ηγεσία του εμπλέκεται σ’ όλα τα μεγάλα σκάνδαλα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας όχι μόνο προς όφελος των ξένων δανειστών, αλλά και υπέρ του οργανωμένου εγκλήματος. Όπως συμβαίνει με την εκποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην ιταλική εταιρία κρατικού ενδιαφέροντος, η οποία τόσο έντονα κατηγορείται στην Ιταλία για διαπλοκή με τη μαφία.

Για άλλους κάτι τέτοιο, δηλαδή η ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος, είναι πλέον αδύνατο. Κι ας καταδικάζει τη χώρα σε χρεοκοπία εσαεί υπό επίσημο καθεστώς πεονίας, δηλαδή δουλοπαροικίας του χρέους για ολόκληρο το λαό. Ενώ για άλλους, πιο επαναστάτες – στα λόγια! – το δημοκρατικό αίτημα της ανατροπής του μνημονιακού καθεστώτος ταυτίζεται με την ανατροπή του καπιταλισμού. Κι έτσι εύκολα το άμεσο, το ζωτικά επίκαιρο, παραπέμπεται στις ιστορικές καλένδες ενός αόριστου και αφηρημένου μέλλοντος, που υφίσταται μόνο στα κομματικά εγχειρίδια.

Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ανάλογη κατάσταση μ’ εκείνη μετά τα Ιουλιανά του 1965. Όπως και τότε, έτσι και τώρα ο λαός μας στην μεγάλη του πλειοψηφία αντιλαμβάνεται αυτό που αρνούνται να αντιληφθούν οι ηγεσίες του κέντρου και της αριστεράς της εποχής. Το γεγονός δηλαδή ότι το κυρίαρχο ζήτημα είναι η ανατροπή του κολοβού αυταρχικού και ξενόδουλου κοινοβουλευτικού καθεστώτος και η επιβολή δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ο λαός τότε έθετε το κυρίαρχο πολιτειακό ζήτημα με τις διαδηλώσεις του επί 75 συνεχείς ημέρες, ενώ οι ηγεσίες του κέντρου και της αριστεράς επιχειρούσαν να το αποσιωπήσουν θέτοντας απλά ζήτημα άμεσων εκλογών. Μόνο που κανείς δεν ήθελε αυτές τις εκλογές υπό συνθήκες διαρκών λαϊκών κινητοποιήσεων, οι οποίες συνεχιζόμενες ίσως υλοποιούσαν το αυθόρμητο εν πολλοίς αίτημα συγκρότησης «λαϊκού μετώπου».

Γι’ αυτό κι όλες οι ηγεσίες οδήγησαν το λαό στο σπίτι του, στον «καναπέ» του, προκειμένου να γίνουν οι εκλογές τον Μάιο 1967. Με τον τρόπο αυτό πίστευαν οι ηγεσίες τόσο του κέντρου, όσο και της αριστεράς, ότι χωρίς το λαό στους δρόμους εξασφάλιζαν ομαλές εκλογές χωρίς να δίνεται η ευκαιρία για επιβολή δικτατορίας.

Μόνο που ήταν ακριβώς ο τρόπος αυτός, που άνοιξε το δρόμο για τη δικτατορία. Όσο ο λαός ήταν στους δρόμους αναδεικνύοντας το πολιτειακό ζήτημα και απαιτώντας νέο δημοκρατικό Σύνταγμα, οι επίδοξοι δικτάτορες δεν τολμούσαν να κινηθούν μην τυχόν και έρθουν αντιμέτωποι με τις κινητοποιημένες μάζες. Η ευκαιρία τους δόθηκε όταν οι λαϊκές κινητοποιήσεις καταλάγιασαν. Όταν οι μάζες γύρισαν σπίτι τους.

Έτσι και σήμερα. Μεγάλη μερίδα του λαού μας, ειδικά εκείνη που είχε καταδικαστεί από το επίσημο μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο ως απολιτίκ, αρχίζει να ανακάμπτει. Ιδίως, εκείνη η μερίδα που ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ έστειλε στην αποχή και την απογοήτευση, προκειμένου να τον διαδεχθεί εκλογικά το 2019 η μαφία Μητσοτάκη.

Στις κινητοποιήσεις αυθόρμητα άρχισε να κυριαρχεί το σύνθημα «αποχή=ανοχή». Κι αυτό προμηνύει τα χείριστα για όλους του κοινοβουλίου. Ο λαός μας ανακάμπτει όχι με όρους διαμαρτυρίας, αλλά με όρους αποφασιστικότητας. Γνωρίζει από εμπειρία πια, ότι τα ψέματα τελείωσαν και πώς αν δεν ανατραπεί εδώ και τώρα το υφιστάμενος καθεστώς μνημονιακής κατοχής και εκποίησης, έρχονται πολύ χειρότερα. Όποιος κι αν βρεθεί στην κυβέρνηση.

Γνωρίζει πώς η κυριαρχία του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος στη χώρας μας δεν περιορίζεται στην πολιτική οικογένεια του Μητσοτάκη, αλλά εξυπηρετεί συστημικές ανάγκες του καθεστώτος υποτέλειας. Κι επομένως το έγκλημα ως κυβερνητική πολιτική θα συνεχιστεί με οιονδήποτε μνημονιακό βρεθεί στη διακυβέρνηση της χώρας.

Βέβαια, ο λαός τότε, δεν είναι ο λαός σήμερα. Ο λαός σήμερα δεν έχει τις ζωντανές εμπειρίες των μεγάλων εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της Αντίστασης ενάντια στο ξένο κατακτητή, ούτε των μαζικότατων αγώνων για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, την αυτοδιάθεση της Κύπρου με σύνθημα την «Ένωση», εναντίον του ΝΑΤΟ, της αμερικανοκρατίας και του μετεμφυλιακού καθεστώτος βίας, νοθείας και αίματος.

Δεν έχει συνδικάτα και κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία να λειτουργούν με γνώμονα την ενότητά του εναντίον του καθεστώτος του παρακράτους, της υποτέλειας και της εξάρτησης. Ούτε διακρίνεται για τον πατριωτισμό του, όπως στις δεκαετίες μετά το 1940.

Ωστόσο, ο λαός μας σήμερα έχει αρχίσει να κινείται όχι με το θυμικό και την απογοήτευση που τον ταΐζουν με τον μετρικό τόνο τα εξωνημένα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Ούτε με το διαίρει και βασίλευε των πολιτικών θεολογιών των κομματικών ταγών της δεξιάς και της αριστεράς. Κινείται με βάση τις δικές του άμεσες και πιεστικές ανάγκες, αλλά και την βεβαιότητά του ότι αν δεν υπάρξει κοινωνικοπολιτική ενότητα από τα κάτω και εκτός κοινοβουλίου, οι εκλογές αυτές ίσως να είναι οι τελευταίες ελεύθερες εκλογές της μεταπολίτευσης. Όσο ελεύθερες δηλαδή υπήρξαν, παίρνοντας υπόψη την επικρατούσα επίσημη καλπονοθεία όλα αυτά τα χρόνια.

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του ΕΠΑΜ. 

Δημήτρης Καζάκης: «Η απολιτίκ πολιτική και η προεκλογική πασαρέλα εν είδει καρνάβαλου…»

Creative iefimerida

Κανείς δεν θέλει την πολιτική αναμέτρηση με όρους επιχειρημάτων. Δεν προσφέρεται ως επικοινωνιακό προϊόν για το φιλοθεάμων κοινό, το οποίο έχει καταδικαστεί στη χειρότερη μορφή αποχαύνωσης, στην πολιτική της πιο ξεδιάντροπης ιδιοτέλειας και του λάιφ στάιλ.

Η πολιτική βρίσκεται στο απόγειο της αποπολιτικοποίησής της. Δεν υπάρχουν πλέον πολιτικά προγράμματα για το παρόν και το μέλλον, που οφείλουν να αντιπαρίθενται, ούτε πολιτικός διάλογος για εναλλακτικές έναντι του πιο αδιέξοδου, καταστροφικού και ταπεινωτικού μονόδρομου που βιώνει η χώρα και ο λαός από της εποχή της τουρκοκρατίας.  

      Δημήτρης Καζάκης*

Η Ελλάδα δεν προσφέρεται για όποιον θέλει να διατηρεί σώας τας φρένας του. Ολόκληρη η χώρα ζει στη σφαίρα της απόλυτης παράνοιας. Η λογική, ακόμη και η κοινή λογική έχει πάει περίπατο «σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δε μας ξέρει.»

Η πολιτική βρίσκεται στο απόγειο της αποπολιτικοποίησής της. Δεν υπάρχουν πλέον πολιτικά προγράμματα για το παρόν και το μέλλον, που οφείλουν να αντιπαρίθενται, ούτε πολιτικός διάλογος για εναλλακτικές έναντι του πιο αδιέξοδου, καταστροφικού και ταπεινωτικού μονόδρομου που βιώνει η χώρα και ο λαός από της εποχή της τουρκοκρατίας.

Κανείς δεν θέλει την πολιτική αναμέτρηση με όρους επιχειρημάτων. Δεν προσφέρεται ως επικοινωνιακό προϊόν για το φιλοθεάμων κοινό, το οποίο έχει καταδικαστεί στη χειρότερη μορφή αποχαύνωσης, στην πολιτική της πιο ξεδιάντροπης ιδιοτέλειας και του λάιφ στάιλ. Μόνο τηλεμαχίες, που θυμίζουν τη γνωστή ταινία «ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος»! Και μάλιστα σε εναλλασσόμενους ρόλους.

Από την πρώτη τηλεμαχία των επίλεκτων του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχει πλέον το κράτος, το δικαστικό σύστημα, τα ΜΜΕ – υπό την υψηλή, αλλά πάντα στενή, εποπτεία του ξένου παράγοντα, της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών – μείναμε άναυδοι. Όπως φαντάζομαι και κάθε υποψιασμένος, μορφωμένος Έλληνας.

Μας άφησε να αναρωτιόμαστε πόσο πιο χαμηλά είναι ικανοί να ρίξουν τον πήχη. Πόσο πιο χαμηλά απαιτεί η επίσημη πασαρέλα της πολιτικής, ώστε να μας αναγκάσουν να πούμε όλοι, «ήμαρτον, αυτοί μας αξίζουν»!

Μέχρις ότου είδαμε να διαδραματίζεται ένα ακόμη σήριαλ κάκιστου γούστου σαν αυτό της διαγραφής του κ. Πολάκη από τον κ. Τσίπρα. Ποιο είναι το τεράστιο σκάνδαλο και τερατώδες ζήτημα που πρέπει να απασχολεί τους πολίτες. Μια πολιτική ανάρτηση του εν λόγω βουλευτή, που προκάλεσε την παραπομπή του στην «επιτροπή δεοντολογίας» του κόμματός του.

Έτσι είναι. Στα κρατικομονοπωλιακά κόμματα ισχύει ότι και στις φατρίες της γνωστής Μαφίας, ή της Κόζα Νόστρα. Όποιος παραβεί την ομερτά, που στα κόμματα λέγεται «γραμμή», αναλαμβάνει μια ειδική ομάδα πραιτοριανών και εγκάθετων. Στον υπόκοσμο της μαφίας ονομάζονται «enforcers» (εκτελεστές), ενώ στο υπόκοσμο της κομματικής μαφίας αποκαλείται «επιτροπή δεοντολογίας». Πάντα με γνώμονα την Οργουελική «διπλή γλώσσα» του Μεγάλου Αδερφού!

Κι αντί να συζητάμε τουλάχιστον για την ουσία της επίδικης ανάρτησης, δηλαδή για το ποιοι μηχανισμοί και πρόσωπα συνιστούν το «βαθύ κράτος» στην Ελλάδα, βγήκε στα κάγκελα ολόκληρη η συμμορία συνενόχων στο ξεπούλημα της χώρας, όλοι αυτοί που αν υπήρχε δικαιοσύνη στην Ελλάδα θα είχαν λογοδοτήσει για πράξεις εσχάτης προδοσίας, ανάλογες μ’ εκείνες των πάλαι ποτέ δωσίλογων της ναζιστικής κατοχής, για να επιβάλουν την διαταραχθείσα ομερτά.

Ο Πολάκης είναι ένοχος γιατί – για τις δικές του δόλιες σκοπιμότητες – έσπασε την ομερτά. Μίλησε για «βαθύ κράτος» το οποίο υπηρετούν δημοσιογράφοι και δικαστές. Μόνο και μόνο για να μάθει – αν δεν το ήξερε – ότι τόσο το κόμμα του, όσο και τα υπόλοιπα υπηρετούν το ίδιο ακριβώς «βαθύ κράτος», τα ίδια μεγάλα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας.

Να γιατί έχουμε για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο, ένα ακόμη μνημονιακό κοινοβούλιο όχι μόνο εικονικό, αλλά και μονοκομματικό με 6 διαφορετικά κόμματα!

Να γιατί η χώρα μας τελεί υπό καθεστώς επίσημης κατοχής και εκποίησης.

Να γιατί μας κυβερνά το κρατικά οργωμένο έγκλημα, το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην πολιτική οικογένεια του κ. Μητσοτάκη.

Ο Καλογρίτσας που προσφάτως καταδικάστηκε δεν έκανε τίποτε διαφορετικό για τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, απ’ ότι κάνουν και οι υπόλοιποι ολιγάρχες της χώρας, όπως οι κ. Βαρδινογιάννης, Μαρινάκης, Αλαφούζος, κοκ. Κι αυτός είναι ο λόγος που τους έχει επιτραπεί να στήσουν ένα από τα πιο επαχθή καρτέλ εξωνημένου δημόσιου λόγου, που έχει γνωρίσει όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη.

Χειρότερο ακόμη κι από την εποχή που τη δημοσιογραφία κατατυραννούσε ο διορισμένος λογοκριτής.

Οι γνωστοί έμμισθοι της εξωνημένης δημοσιογραφίας διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την παρέμβαση Παππά, ο οποίος δικαίως καταδικάστηκε – έστω και ως εξιλαστήριο θύμα, για να συγκαλυφθεί το βαθύ καθεστώς διαπλοκής που διέπει τη μαφία των ΜΜΕ – αλλά κανείς δεν «θυμάται» το περίφημο άρθρο 14 παρ. 9 του Συντάγματος, το οποίο ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:

«Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που αναλαμβάνει έναντι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του ευρύτερου δημόσιου τομέα την εκτέλεση έργων ή προμηθειών ή την παροχή υπηρεσιών.»

Αν εφαρμοζόταν η διάταξη αυτή του Συντάγματος, δεν ξέρω ποιος θα απέμενε ιδιοκτήτης ή εταίρος των εξωνημένων ΜΜΕ. Το σίγουρο είναι πώς το καρτέλ της ενημέρωσης θα είχε υποστεί βαρύτατο πλήγμα, μαζί του και το πάνθεο των ακριβοπληρωμένων φερέφωνων της εξωνημένης δημοσιογραφίας. Κι αυτό δεν το θέλει κανείς από τους δελφίνους της εξουσίας. Ούτε και τα εξαπτέρυγά τους στην υφιστάμενη Βουλή.

Εξ ου και η ομερτά!

Και για να μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το πόσο βαθιά εκτείνεται η διαπλοκή, βγήκε να μας το επιβεβαιώσει η κ. Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, Μαργαρίτα Στενιώτη, η οποία χαρακτήρισε σοκαριστική τη συγκεκριμένη ανάρτηση και έκανε λόγο για «εκτροπή από τη συνταγματική νομιμότητα».

Η κ. Πρόεδρος, όπως και όλοι οι υπόλοιποι ομότιμοί της – διακριθέντες αναλόγως όλα αυτά τα χρόνια για τις μεγάλες ευαισθησίες τους ως προς τις «εκτροπές της συνταγματικής νομιμότητας» – μας θυμίζει μια αποστροφή από τις αναμνήσεις του Μαξίμ Γκόρκι για τον Άντον Πάβλοβιτς Τσέχοφ (και οι δυο απαγορευμένοι λίαν προσφάτως από την Ευρωπαϊκή Κουλτούρα, ως πράκτορες του Πούτιν):

«Μια φορά μια παχουλή, υγιής, όμορφη, καλοντυμένη κυρία ήρθε κοντά του και άρχισε να μιλάει α λα Τσέχοφ:

‘Η ζωή είναι τόσο βαρετή, Άντον Πάβλοβιτς. Όλα είναι τόσο γκρίζα: οι άνθρωποι, η θάλασσα, ακόμα και τα λουλούδια μου φαίνονται γκρίζα... Και δεν έχω επιθυμίες... η ψυχή μου πονάει... είναι σαν ασθένεια.’

‘Είναι όντως μια ασθένεια’, μίλησε με πεποίθηση ο Άντον Πάβλοβιτς, ‘είναι μια ασθένεια· στα λατινικά ονομάζεται morbus fraudulentus.’

Ευτυχώς η κυρία δεν φάνηκε να ξέρει λατινικά ή, τουλάχιστον, έκανε ότι δεν ήξερε.»1

Δεν γνωρίζω πόσο η κ. Πρόεδρος και οι ομότιμοί της γνωρίζουν λατινικά, ή αν τους είναι οικεία η συγκεκριμένη ασθένεια, αλλά η morbus fraudulentus – κυριολεκτικά, η «ασθένεια της δολιότητας» – δεν βρίσκεται στα εγχειρίδια παθολογίας, αν και ως διαταραχή είναι ενδημική, μολυσματική και σοβαρά επιβλαβής για τη σκέψη, το συναίσθημα και τη δράση. Εκδηλώνεται δε με σοκαριστικό τρόπο όταν κάτοχοι θέσεων ευθύνης συμπεριφέρονται ως γραμματείς καὶ Φαρισαίοι υποκριτές, ως «ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!»2

1.   1. Maxim Gorky,Reminiscences of Tolstoy, Chekhov, and Andreev.New York, 1959, 79.
2. 2.Κατά Ματθαίο, ΚΓ, 24.

____________________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Ας μην χάσουμε μια ακόμη ευκαιρία, που ίσως αποδειχθεί η τελευταία!»

Όλες οι πρόοδοι του λαού και της ανθρωπότητας οφείλονται είτε έστω εδράζονται στην «πολιτική του πεζοδρομίου», στην πολιτική που ασκείται όχι απλά για τον λαό, αλλά από τον ίδιο τον λαό πρωτογενώς και με την άμεση συνδρομή του ίδιου του λαού.

ΟΧΙ υπό τη δικτατορία, ή έστω τον έλεγχο του όποιου κόμματος, αλλά πρωτογενώς, από τα κάτω, μέσα από την ελεύθερη ζύμωση όλων με όλους μέσα στις ίδιες τις τάξεις του λαού. Μόνο έτσι μπορεί να αναδειχθεί το κύριο, αυτό που μπορεί να ενώσει ως άμεσο αίτημα την μεγάλη πλειοψηφία του λαού απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, υπερβαίνοντας υπαρκτές διαιρέσεις και δίνοντας δύναμη στους αδύναμους για να επιβάλουν το δίκιο τους. Και τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να γίνει. Τίποτε απολύτως.

Δημήτρης Καζάκης*

Ο ιστορικός και αγωνιστής της παλιγγενεσίας Κωνσταντίνος Κούμας περιέγραφε την κατάσταση του έθνους των Ελλήνων υπό την τυραννία του Σουλτάνου ως εξής: «Το Ελληνικόν έθνος, με όλας τας δυστυχίας, τας οποίας υπέφερνεν από τον κύριόν του , έμενε πάντοτε ήσυχον, και απέδιδε την παρούσαν του τύχην εις τας ανερμηνεύτους βουλάς της θείας προνοίας. Επεμελείτο την εμπορίαν και τα εργόχειρά του δια να αντιπαλαίη με το αργύριον τας νομίμους και παρανόμους αργυρολογήσεις των κρατούντων, και έχαιρεν οσάκις ηδύνατο να εορτάζη ησύχως τας λαμπροτέρας των εορτών του… Ουδέ ίχνος επαναστατικής εννοίας δεν ευρίσκετο εις καμμίαν φρονίμην κεφαλήν… Ήσαν και πολλοί θρησκευτικοί, οίτινες εκ ζήλου εκκλησιαστικού εδίδασκαν, ότι η θεία πρόνοια μας υπέβαλεν εις το Οθωμανικόν σκήπτρον δια να μας φυλάξη δι' αυτού από τας αιρέσεις και από την είς χριστιανικάς τινας χώρας εμφιλοχωρήσασαν αδιαφορίαν περί τα θεία.»1

Ποιος στ’ αλήθεια είναι τόσο αδιάφορος, ή ανόητος που δεν θα δει στην περιγραφή αυτή την κατάσταση του έθνους των Ελλήνων σήμερα; Δεν χρειάζεται Σουλτάνος για να είμαστε και να λειτουργούμε ως ραγιάδες. Αρκεί να προσκυνάμε τους εκάστοτε κρατούντες. Αρκεί να κοιτάμε τη δουλίτσα μας, το μεροδούλι-μεροφάι μας, ή πώς να την βολέψουμε, παρ’ όλες τις απανωτές δυστυχίες, τραγωδίες και παθήματα από τις κυρίαρχες επιλογές της εξουσίας.

Άλλωστε ο ραγιαδισμός θεμελιωνόταν ανέκαθεν στην πεποίθηση ότι οι βουλές των κρατούντων, οι επιλογές τους, η κατάσταση που επιβάλουν, όσο θανάσιμη κι αν είναι για τους υπεξούσιούς τους, δεν είναι παρά μονόδρομος. Είναι το ίδιο αναπόδραστη, όσο και η θεία πρόνοια.

Το έθνος μας δεν απέκτησε υπόσταση και ιστορική προοπτική, παρά μόνο όταν ξεσηκώθηκε ενάντια στο ραγιαδισμό. «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γένεις νοικοκύρης,» έλεγε το γνωστό δημοτικό άσμα που τραγουδούσαν οι υποτελείς του Σουλτανάτου πολλά χρόνια πριν την επανάσταση του 1821, για να απαντήσει ο Βασίλης: «Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης, να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν, και να ‘μαι σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι στους γερόντους.»

Έτσι αναγεννήθηκε ο παλιός ηρωισμός των Ελλήνων. Ο ίδιος που τους διέκρινε κατά τους αρχαίους χρόνους όπου η γενναιότητά τους ήταν ξακουστή και οφειλόταν, καθώς έλεγε ο Ιπποκράτης, στο γεγονός ότι δεν δεσπόζονταν, δηλαδή, δεν ανέχονταν να είναι υποτελείς σε δεσπότες, βασιλείς και κάθε λογής κρατούντες.

Και ναι, είναι αλήθεια, δεν λευτερωθήκαμε όπως ονειρεύονταν και θέλανε οι πρόγονοί μας τότε. Ναι, δεν κατορθώσαμε να αποκτήσουμε μια λεύτερη και αληθινά δημοκρατική πολιτεία, όπου αφεντικό θα είναι ο λαός μας, δηλαδή εμείς οι ίδιοι. Όχι στα λόγια, όχι δια της αναθέσεως, όχι υποτελείς του πιο διεφθαρμένου και επιτήδειου πολιτικού προσωπικού που έχει υπάρξει ποτέ ιστορικά διεθνώς. Αλλά απευθείας στην πράξη όπου ο πολίτης ατομικά και συλλογικά έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει αποφασιστικά στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τόσο για τα μεγάλα, όσο και για τα μικρά ζητήματα της ζωής του. Όπου υπέρτατος νόμος είναι το συμφέρον, τα δικαιώματα και η ευημερία των πολλών και κυρίως των πιο αδύναμων.

Ναι λοιπόν δεν κατορθώσαμε να λευτερωθούμε, γιατί ανταλλάξαμε του παλιούς κρατούντες με καινούργιους. Το ίδιο αδίστακτους όπως και τότε. Μόνο που σήμερα έχουμε το δικαίωμα να αισθανόμαστε συνένοχοί τους, γιατί τους ψηφίζουμε, γιατί – όπως θεωρούν οι μαλθακοί των πνεύματι – μας παρέχουν τη δυνατότητα να τους επιλέγουμε. Είμαστε δηλαδή ραγιάδες από επιλογή. Ή έτσι μας λένε.

Κι επειδή όλοι ίδιοι είναι, ή έτσι πρέπει να πιστεύουμε, δεν έχουμε παρά να επιλέξουμε από τον ίδιο οπωρώνα, τα ίδια σκουληκιασμένα φρούτα από τα ίδια άθλια καλάθια που αναδύουν την ίδια σαπίλα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Così è, se vi pare, δηλαδή, έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!

Κι αν όλοι λένε ψέματα, όλοι είναι απατεώνες, όλοι άλλα λένε, κι άλλα κάνουν όταν εκλεγούν, όλοι τα παίρνουν, ή θέλουν να τα πάρουν, όλοι βλέπουν το κράτος ως φέουδο και την πολιτική με όρους βουλιμικής μανίας, ή πλουτισμού, τότε γιατί να μην ψηφίσουμε τους ίδιους που είναι δοκιμασμένοι και ξέρουν τη δουλειά; Άλλωστε έχουμε με πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούμε από το ποιος θα μας κυβερνά!

Στο κάτω-κάτω της γραφής «πολιτική χωρίς χρήμα δεν γίνεται», όπως μου εκμυστηρεύτηκε λίαν προσφάτως βουλευτής της αριστεράς, η οποία αποχώρησε από κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, για να επανενταχθεί τελικά στο κόμμα του κ. Τσίπρα. Πρόκειται για μια κλασσική υποτροπή της ενδημικής ασθένειας του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, από την οποία κανείς – εξ όσων γνωρίζω – αναδειχθείς έστω και μια φορά σε κοινοβουλευτικό θώκο δεν απέφυγε.

Και να φανταστεί κανείς ότι η ιστορία έχει αποδείξει το ακριβώς αντίθετο. Δεν υπάρχει ίχνος προοδευτική εξέλιξης στον τόπο μας, αλλά και διεθνώς. Δεν υπάρχει ούτε ένα βήμα προς τα μπρος που να επιτεύχθηκε, ή να οφείλεται στην από καθέδρας πολιτική. Όλες οι πρόοδοι του λαού και της ανθρωπότητας οφείλονται είτε έστω εδράζονται στην «πολιτική του πεζοδρομίου», στην πολιτική που ασκείται όχι απλά για τον λαό, αλλά από τον ίδιο τον λαό πρωτογενώς και με την άμεση συνδρομή του ίδιου του λαού. Όχι όποτε του επιτρέπουν οι επαγγελματίες της πολιτικής αγυρτείας να εκφραστεί δια της ψήφου, αλλά μέσα από τη δική του μαζική κινητοποίηση.

Όχι υπό τη δικτατορία, ή έστω τον έλεγχο του όποιου κόμματος, αλλά πρωτογενώς, από τα κάτω, μέσα από την ελεύθερη ζύμωση όλων με όλους μέσα στις ίδιες τις τάξεις του λαού. Μόνο έτσι μπορεί να αναδειχθεί το κύριο, αυτό που μπορεί να ενώσει ως άμεσο αίτημα την μεγάλη πλειοψηφία του λαού απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, υπερβαίνοντας υπαρκτές διαιρέσεις και δίνοντας δύναμη στους αδύναμους για να επιβάλουν το δίκιο τους. Και τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να γίνει. Τίποτε απολύτως.

Όμως για να γίνει αυτό, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχουν εκείνοι που επενδύουν την ίδια τη ζωή τους στην πολιτική χωρίς χρήμα, στην πολιτική όχι του κοινοβουλίου, αλλά του πεζοδρομίου. Εκείνη δηλαδή που δεν συμβιβάζεται με ένα ολόκληρο σύστημα διαπλοκής με μεγάλα συμφέροντα της αλλοδαπής και της ημεδαπής, μέσω των οποίων τα κόμματα και οι ηγεσίες τους συντηρούν ολόκληρες κλίκες, αν όχι συμμορίες, αργόμισθων μέσω χρηματοδοτήσεων με δανεικά κι αγύριστα και κάθε λογής εξαρτήσεις. 

1. Κ. Μ. Κούμα, Ιστορίαι των Ανθρωπίνων Πράξεων, τόμος Δωδέκατος. Εν Βιέννη της Αυστρίας, 1832, σ. 599-600

_______________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – ΕΠΑΜ - Ιδρυτικό μέλος της πολιτικής κίνησης "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ"

ΕΠΑΜ: "Στο Μικρόφωνο" με τον Δημήτρη Καζάκη -10/2/2023 live (vid)

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου ώρα 7 μ.μ θα μεταδοθεί η εκπομπή "Στο Μικρόφωνο", με τον πρόεδρο του ΕΠΑΜ, Δημήτρη Καζάκη, o οποίος θα σχολιάσει κρίσιμα ζητήματα της επικαιρότητας, εσωτερικά και διεθνή. Ειδικότερα ο κ. Καζάκης θα αναφερθεί - στον μεγάλο σεισμό στην Τουρκία που έπληξε το ίδιο σφοδρά και τη Συρία. Ο συριακός λαός είδε κατάματα το ανελέητο πρόσωπο της Δύσης που του στερεί ακόμα και την ανθρωπιστική βοήθεια. - στην "Τροπολογία Κασιδιάρη", μια ακόμα αντισυνταγματική παρέμβαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη που ναρκοθετεί το σύνολο της εκλογικής διεργασίας, μπορεί να στραφεί εναντίον οποιουδήποτε κόμματος και να προκαλέσει την κατάργηση της ίδιας της δημοκρατικής νομιμότητας. - Στο επερχόμενο κραχ της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας που θα παρασύρει τις κοινωνίες σε εξαθλίωση

Δημήτρης Καζάκης: «Ως πότε θα αδιαφορούμε για τις τύχες τις δικές μας και της χώρας μας;»

σκίτσο του ΑΡΚΑ

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία, μεγαλύτερη αθλιότητα, μεγαλύτερη μπούρδα στην Ελλάδα σήμερα, από το να θεωρούμε ότι οι επιλογές των επαγγελματιών της πολιτικής είναι μονόδρομος! Ότι δεν έχοΔυμε άλλες επιλογές από το να πληρώνουμε εσαεί με το βιός, τη ζωή και το αίμα της χώρας μας παράνομα και ειδεχθή χρέη, κρατικά και ιδιωτικά, και να τελούμε υπό την επικυριαρχία των Βρυξελλών.

Δημήτρης Καζάκης *

«Παραμένω ένα πράγμα και ένα πράγμα μόνο - ένας παλιάτσος. Κι αυτό με τοποθετεί σ’ ένα επίπεδο πολύ ψηλότερο από οποιονδήποτε πολιτικό.» Αυτό είχε δηλώσει ο Τσάρλι Τσάπλιν στον Observer, στις 17 Ιουνίου 1960.

Βέβαια, ο μεγάλος κωμικός δεν απεχθανόταν την πολιτική γενικά. Αντίθετα, υπήρξε ένας από τους πιο πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες του Χόλυγουντ. Στρατευμένος από την αρχή ως το τέλος στην υπόθεση του «ξεχασμένου ανθρώπου», εκείνου δηλαδή που βρίσκεται στον «πάτο της οικονομικής πυραμίδας», όπως έλεγε ο ίδιος.

Δεν αδιαφόρησε ποτέ, δεν αρνήθηκε ποτέ να πάρει θέση δημόσια και να υπερασπιστεί όσα πιστεύει. Γι’ αυτό και το FBI, όπως και το «βαθύ κράτος» στις ΗΠΑ και τη Βρετανία δεν τον άφησε σε ησυχία. Δεν του αναγνώρισε το δικαίωμα της ελευθερίας σκέψης, λόγου και δράσης. Και πώς να το κάνει μ’ έναν τόσο διάσημο και δημοφιλή καλλιτέχνη, που αρνιόταν πεισματικά να ακολουθήσει τη γνωστή συμβουλή, «κοίτα τη δουλειά σου για να περνάς καλά!»

Είναι η ίδια συμβουλή που στεφάνωνε την μεγαλοπρεπή είσοδο στις Ακροπόλεις του σύγχρονου Ευρωπαϊσμού, το Άουσβιτς και τα υπόλοιπα γνωστά ευαγή ιδρύματα του νεότερου Ευρωπαϊκού πολιτισμού: Arbeit macht frei! Κοίτα τη δουλειά σου για να είσαι ελεύθερος!

Ο Τσάπλιν λοιπόν μιλούσε για τους εξ επαγγέλματος πολιτικούς, εκείνους δηλαδή που έχουν ως επάγγελμα τη νομή της εξουσίας, και για την κατακτήσουν επενδύουν στην απόγνωση των πολιτών. Στην απόγνωση, που όπως λέει ένας από τους ήρωες του Τσάρλι Τσάπλιν, ο κύριος Βερντού στην ομώνυμη ταινία του, Monsieur Verdoux, «είναι ένα ναρκωτικό, αποκοιμίζει το μυαλό με την αδιαφορία».

Άλλωστε και η αδιαφορία για την πολιτική αποτελεί κάποια μορφή πολιτικής τοποθετήσης. Η τοποθέτηση μάλιστα αυτή υποβαθμίζει περισσότερο την πολιτική ζωή. Χαρακτηριστικός είναι ο μύθος των δένδρων, που παρουσιάζεται στο βιβλίο των Κριτών (Κριταί 9,8-15).

Τα δένδρα αποφάσισαν να ανακηρύξουν δικό τους βασιλιά και πρώτα πήγαν στην Ελιά. Γίνε εσύ βασιλιάς μας, της είπαν. Η Ελιά τους απάντησε ότι δεν θέλει να εγκαταλείψει τους καρπούς της, το λάδι της, με το οποίο οι άνθρωποι δοξάζουν τον Θεόν για να σείεται επιδεικτικά ως βασίλισσα των άλλων δένδρων. Δεν ήθελε λοιπόν να γίνει βασίλισσα.

Τότε τα δένδρα είπαν στη Συκιά. Έλα εσύ να γίνεις βασιλιάς μας. Η Συκιά τους απάντησε. Εγώ να αφήσω την γλυκύτητά μου, τους γευστικούς και ωφέλιμους καρπούς μου για να αρκούμαι μόνον να σείομαι επιδεικτικά ως βασίλισσα των άλλων δένδρων; Όχι.

Τα δένδρα ύστερα πήγαν στην Άμπελο και της είπαν. Έλα εσύ να γίνεις βασίλισσά μας. Η Άμπελος τους απάντησε. Να εγκαταλείψω εγώ τον οίνο μου, ο οποίος ευφραίνει Θεό και ανθρώπους για να αρκεστώ να σείομαι μόνον ως βασίλισσα των άλλων δένδρων; Αυτό δεν το δέχομαι.

Τότε όλα τα δένδρα πήγαν σ’ έναν ευτελή και ακανθώδη θάμνο, τη Ράμνο. Έλα εσύ να γίνεις βασίλισσά μας. Η χωρίς αξία και μωροφιλόδοξη Ράμνος είπε τότε στα δένδρα. Εάν πράγματι θέλετε να με χρίσετε βασίλισσά σας, ελάτε όλοι να βρεθείτε κάτω από την σκιά μου! Ει δ' άλλως φωτιά θα βγει από εμέ και θα κατακαύσει τους κέδρους του Λιβάνου!

Έτσι, αντιλαμβανόμαστε την πολιτική σήμερα και στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι εννοούν ως πολιτική το να διαγκωνίζονται ώστε να βρεθούν υπό την σκιά του πιο ανάξιου και μωροφιλόδοξου, του χειρότερου των χειρότερων, των επαγγελματιών της απάτης. Και μάλιστα υπό καθεστώς φόβου, μήπως και οι τρισάθλιοι ράμνοι της εξ επαγγέλματος πολιτικής, οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία της νεότερης ιστορίας της, φοβερίζουν πώς έτσι και δεν τους επιλέξουμε τότε είναι σίγουρο ότι θα καούν οι «κέδροι του Λιβάνου!»

Εκεί έχει καταντήσει η χώρα μας, η πλειοψηφία του λαού μας να πείθεται όχι με ψεύδη απλά, αλλά με αθλιότητες και μπουρδολογίες. Και ξέρετε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον ψεύτη και τον μπουρδολόγο; Μας το διευκρινίζει o Αμερικανός φιλόσοφος Χάρι Φράνκφουρτ:

«Αυτό που δεν πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η πρόθεσή του δεν είναι ούτε να πει την αλήθεια ούτε να την αποκρύψει… Είναι αδύνατο για κάποιον να πει ψέματα αν δεν πιστεύει ότι ξέρει την αλήθεια. Η παραγωγή μπούρδας δεν απαιτεί τέτοια πεποίθηση. Όποιος λέει ψέματα ανταποκρίνεται έτσι στην αλήθεια, και σε αυτόν τον βαθμό τη σέβεται… Για τον μπουρδολόγο, όμως, όλα αυτά είναι εκτός: δεν είναι ούτε με την πλευρά του αληθινού ούτε με το ψεύτικο. Το μάτι του δεν είναι καθόλου στα γεγονότα, όπως είναι τα μάτια του έντιμου ανθρώπου και του ψεύτη,... Δεν τον ενδιαφέρει αν τα πράγματα που λέει περιγράφουν σωστά την πραγματικότητα. Απλώς τα διαλέγει, ή τα φτιάχνει, για να ταιριάζουν στο σκοπό του.» (Harry G. Frankfurt, On Bullshit, Princeton University Press, 2005, 55-56)

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία, μεγαλύτερη αθλιότητα, μεγαλύτερη μπούρδα στην Ελλάδα σήμερα, από το να θεωρούμε ότι οι επιλογές των επαγγελματιών της πολιτικής είναι μονόδρομος! Ότι δεν έχουμε άλλες επιλογές από το να πληρώνουμε εσαεί με το βιός, τη ζωή και το αίμα της χώρας μας παράνομα και ειδεχθή χρέη, κρατικά και ιδιωτικά, και να τελούμε υπό την επικυριαρχία των Βρυξελλών.

___________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Η κερδοσκοπία με τις τιμές τροφίμων οδηγεί τους αγρότες στην καταστροφή και τους καταναλωτές σε αδιέξοδο»

Η εκτίναξη των τιμών των τροφίμων διεθνώς είναι μια ανανεωμένη επιχείρηση μονοπωλιακού ελέγχου της διατροφικής αλυσίδας παγκόσμια από τις υπερεθνικές εφοδιαστικές αλυσίδες, αλλά και τους επενδυτές χρηματιστικού κεφαλαίου.

Δημήτρης Καζάκης*

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει βαθύνει την υπάρχουσα κρίση στο σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης τροφίμων, η οποία είναι συνέπεια της πανδημίας και των μειωμένων εισοδημάτων, καθώς και της κλιματικής αλλαγής. Αυτό έχει δραματικό αντίκτυπο στη γεωργική παραγωγή σε όλο τον κόσμο.

Αυτό είναι το παραμύθι που σερβίρουν τα ευαγή ιδρύματα της παραπληροφόρησης και του ψυχολογικού πολέμου, που κάποτε γνωρίζαμε ως ΜΜΕ. Η αλήθεια, όπως πάντα, είναι τελείως διαφορετική.

Η εκτίναξη των τιμών των τροφίμων διεθνώς είναι μια ανανεωμένη επιχείρηση μονοπωλιακού ελέγχου της διατροφικής αλυσίδας παγκόσμια από τις υπερεθνικές εφοδιαστικές αλυσίδες, αλλά και τους επενδυτές χρηματιστικού κεφαλαίου.
.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα που παραθέτουμε και αφορά στο διεθνή δείκτη τιμών τροφίμων, που καταρτίζει o Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO), η εκτόξευση των τιμών ξεκίνησε από τις αρχές του 2020. Οι μεγάλες υπερεθνικές εφοδιαστικές αλυσίδες και οι κερδοσκόποι αξιοποίησαν στο μέγιστο τις πολιτικές εγκλεισμού και καταστολής των οικονομιών στο όνομα και με πρόφαση την πανδημία, προκειμένου να οδηγήσουν στην καταστροφή την εγχώρια αγροτική παραγωγή.

Με τον τρόπο αυτό οδήγησαν μεγάλες μάζες μικρών και μεσαίων αγροτών στην καταστροφή και όσους απέμειναν τους μετέτρεψαν σε νεοκολλήγους των επενδυτικών τραπεζών και των υπερεθνικών κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Καταστρέφοντας την εγχώρια αυτοτελή αγροτική παραγωγή πέτυχαν, αφενός, να ελέγξουν τη διαμόρφωση των τιμών στα τρόφιμα και, αφετέρου, να στρέψουν την κατανάλωση στα διατροφικά προϊόντα της βιομηχανίας των Agrobusiness, οι οποίες αφορούν κυρίως υπερεθνικά δίκτυα επιχειρήσεων που επεξεργάζονται, διανέμουν και καθορίζουν αγροτικά προϊόντα. Η κυριαρχία τους προϋποθέτει το θάνατο του ανεξάρτητου παραγωγού, του αγρότη, αλλά και την ριζική αλλαγή του μοντέλου αγροτικής παραγωγής, όπου όχι μόνο αδιαφορεί για την διατροφική επάρκεια μιας χώρας, αλλά έχει ανάγκη τις διατροφικές επισφάλειες, ακόμη και τη πείνα σε μερίδες του πληθυσμού, προκειμένου να εισάγει νέα προϊόντα υψηλής κερδοφορίας.

Η μεταστροφή αυτή που ξεκίνησε ταυτόχρονα με τα μέτρα κατά της πανδημίας, έδωσε επίσης τρομακτικές δυνατότητες κερδοσκοπίας με τις τιμές τροφίμων σε επενδυτικές τράπεζες, Hedge Funds και κάθε λογής επενδυτές κεφαλαίου.

Οι τράπεζες κερδίζουν τεράστια κέρδη από τα στοιχήματα στις τιμές των τροφίμων στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Αυτό δημιουργεί αστάθεια και εκτινάσσει τις διεθνείς τιμές των τροφίμων, αφήνοντας εκατομμύρια να πεινούν και να αντιμετωπίζουν βαθύτερη φτώχεια. Ποιο είναι το πρόβλημα της κερδοσκοπίας για τα τρόφιμα; Οι τράπεζες, τα hedge funds και οι επενδυτές κεφαλαίου στοιχηματίζουν στις τιμές των τροφίμων στις χρηματοπιστωτικές αγορές, προκαλώντας δραστικές διακυμάνσεις των τιμών σε βασικά τρόφιμα όπως το σιτάρι, ο καλαμπόκι και η σόγια.

Η απορρύθμιση και η παραίτηση των χωρών από την διατροφική αυτάρκεια, που σύμφωνα με τον ΟΗΕ συνιστά θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, έδωσε τη δυνατότητα στους κερδοσκόπους να κυριαρχήσουν, προκαλώντας δραστικές διακυμάνσεις στις τιμές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα:

• Αυξημένη διατροφική επισφάλεια καθώς τα βασικά τρόφιμα γίνονται δυσπρόσιτα.


• Υποσιτισμός και κλονισμός της υγείας συνολικά του πληθυσμού, καθώς καταναλώνονται μικρότερες ποσότητες ακριβών τροφίμων, όπως φρούτα, λαχανικά και γενικά νωπά τρόφιμα, αλλά και στροφή στα φτηνά βιομηχανικά υποκατάστατα χαμηλής διατροφικής αξίας και υψηλού κινδύνου για την υγεία του ανθρώπινου οργανισμού


• Καταστροφή της εγχώριας αγροτικής παραγωγής κυρίως του ανεξάρτητου αγροτικού νοικοκυριού και μετατροπή των αγροτών σε φτηνό προλεταριάτο γης για τις Agrobusiness.


• Οικογένειες που χρεώνονται περισσότερο και αναγκάζονται να περιορίζουν διαρκώς ανελαστικές δαπάνες για υγεία, παιδεία, καθώς αναγκάζονται να δαπανούν περισσότερο για την αγορά βασικών τροφίμων.

Η Ελλάδα δέχεται τα μεγαλύτερα πλήγματα από όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ. Ο Έλληνας αγρότης κυριολεκτικά πεθαίνει. Η εγχώρια αγροτική παραγωγή έχει χάσει σχεδόν το 1/3 από το 2019. Περιοχές ικανές να θρέψουν ολόκληρη τη χώρα, αλλά και μεγάλο μέρος της Ευρώπης, όπως π.χ. η Κρήτη, αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα διατροφικού ελλείμματος. Οι καλλιέργειες μειώνονται διαρκώς και στη θέση τους ξεπροβάλουν πάρκα φωτοβολταϊκών και αιολικής ενέργειας. Οι κτηνοτρόφοι αναγκάζονται να περιορίσουν το ζωικό τους κεφάλαιο σχεδόν κατά 1/3 προκειμένου να συντηρήσουν τα υπόλοιπα ζώα.

Η καταστροφή αυτή φαίνεται και στο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει αν όχι τον υψηλότερο, τουλάχιστον από τους υψηλότερους τιμάριθμους νωπών ειδών διατροφής σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Σε λίγο θα εξαρτόμαστε σχεδόν αποκλειστικά από τις εισαγωγές μεταποιημένων και τροποποιημένων ειδών διατροής για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του πληθυσμού.

Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία του ελληνικού έθνους, η Ελλάδα κινδυνεύει από πείνα, γιατί η εγχώρια παραγωγή δεν είναι πλέον ικανή να καλύψει επαρκώς τις βασικές διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού.

Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση αυτή;

Πρώτα και κύρια με την άμεση και δραστική στήριξη του μικρού και μεσαίου αγρότη. Κι αυτό σημαίνει κυρίως τρία άμεσα μέτρα:

• Την εφαρμογή άμεσων μέτρων προστασίας της εγχώριας ποιοτικής παραγωγής έναντι, αφενός, των ομοειδών εισαγωγών και, αφετέρου, έναντι των καρτέλ που ελέγχουν τις εισροές και τη διάθεση των αγροτικών προϊόντων.


• Την επαναφορά της πολιτικής των τιμών ασφαλείας, που καθόριζε το κράτος για την προστασία κυρίως του ατομικού παραγωγού, του μικρού αγρότη, ώστε να μην γίνεται έρμαιο των μεσαζόντων και του αθέμιτου ανταγωνισμού από καρτέλ.


• Την φορολογική απαλλαγή των εισροών, ώστε να πέσουν τα κόστη του αγρότη και ταυτόχρονα την ενίσχυση της υποκατάστασης των εισαγωγών με εγχώρια παραγωγή σε ζωοτροφές, λιπάσματα, κοκ.

Χωρίς αυτή τη δραστική πολιτική, χωρίς αυτά τα μέτρα της «επόμενης ημέρας», η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη διατροφική επισφάλεια σ’ ολόκληρη την ιστορία της. Κι αν ο αγρότης, ο ελεύθερος κι ανεξάρτητος ατομικός παραγωγός χαθεί για τη χώρα, τότε η καταστροφή που θα υποστούμε ισοδυναμεί με ολοκαύτωμα.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com/* 

Δημοσιεύτηκε στην Πένα, τεύχος Αυγούστου 2022

_____________________________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Μας κυβερνά το κρατικά οργανωμένο έγκλημα.*

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προβίβασε την διακυβέρνηση της απόλυτης διαπλοκής και διαφθοράς που βασίλευε στο ελληνικό κράτος ελέω όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, ιδίως της εποχής των μνημονίων...

Δημήτρης Καζάκης*

Με την άνοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 2019 είχαμε δημόσια διατυπώσει την εκτίμηση ότι έχουμε μια βαθιά ποιοτική αλλαγή στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Μια βαθιά ποιοτική αλλαγή που την εγκυμονούσε όλη η προηγούμενη περίοδος και προετοιμαζόταν βήμα το βήμα από το καθεστώς μνημονιακής κατοχής.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προβίβασε την διακυβέρνηση της απόλυτης διαπλοκής και διαφθοράς που βασίλευε στο ελληνικό κράτος ελέω όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, ιδίως της εποχής των μνημονίων, σε διακυβέρνηση του οργανωμένου εγκλήματος. Και πιο συγκεκριμένα σε διακυβέρνηση του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος.

Τι σημαίνει όμως «κρατικά οργανωμένο έγκλημα». Ο όρος αυτός εισήχθη στην εγκληματολογία τη δεκαετία του 1980 από μια ηρωική μορφή της επιστήμης, τον Ουίλιαμ Τσάμπλις. Πώς ορίζεται το «κρατικά οργανωμένο έγκλημα»; 

Ας αφήσουμε τον ίδιο να εξηγήσει:

«Το πιο σημαντικό είδος εγκληματικότητας που οργανώνεται από το κράτος αποτελείται από πράξεις που ορίζονται από το νόμο ως εγκληματικές και διαπράττονται από κρατικούς αξιωματούχους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ως εκπρόσωποι του κράτους. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη συνενοχή ενός κράτους στην πειρατεία, το λαθρεμπόριο, τις δολοφονίες, τις εγκληματικές συνωμοσίες, το να ενεργεί ως συνένοχος πριν, ή μετά την πράξη, καθώς και την παραβίαση νόμων που περιορίζουν το πεδίο των αρμοδιοτήτων τους. Στην τελευταία κατηγορία θα μπορούσε να περιληφθεί η χρήση παράνομων μεθόδων κατασκοπείας σε βάρος των πολιτών, η εκτροπή πόρων με τρόπους που απαγορεύονται από το νόμο (π.χ. παράνομες εισφορές σε πολιτικές εκστρατείες, πώληση όπλων σε χώρες που απαγορεύονται από το νόμο και υποστήριξη τρομοκρατικών δραστηριοτήτων). Το κρατικά οργανωμένο έγκλημα δεν περιλαμβάνει εγκληματικές πράξεις που ωφελούν μόνο μεμονωμένους αξιωματούχους, όπως η αποδοχή δωροδοκιών ή η παράνομη χρήση βίας από την αστυνομία κατά ατόμων, εκτός εάν τέτοιες πράξεις παραβιάζουν το ισχύον ποινικό δίκαιο και αποτελούν επίσημη πολιτική.»1

Η μεταβολή του κράτους στην Ελλάδα και των μηχανισμών του σε μοχλό εγκλήματος, ονομάστηκε στην επίσημη πολιτική αργκό, «επιτελικό κράτος». Πρόκειται για όρο της επίσημης Οργουελικής Νέας Ομιλίας και Διπλής Σκέψης, η οποία κυριαρχεί πλέον στην Ελλάδα σε δεξιά και αριστερά. Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η άγνοια είναι ελευθερία. Η Ελευθερία είναι υποταγή. Η εθελοδουλία υπεύθυνη στάση. Η αμφισβήτηση είναι παραπληροφόρηση. Η παλιανθρωπιά είναι αρετή. Το έγκλημα είναι νόμος. Κι ο σφετερισμός της εξουσίας είναι κράτος δικαίου.

Τελευταία πράξη του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος που μας κυβερνά, είναι η κατάσχεση του φορτίου ιρανικού πετρελαίου, ενός πλοίου υπό ρωσική σημαία και την μετάγγισή του σε δεξαμενόπλοια – ελληνικών εφοπλιστικών συμφερόντων – για να το μεταφέρουν στις ΗΠΑ. Το δεξαμενόπλοιο δεσμεύθηκε στις 19 Απριλίου με απόφαση της Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, με το επιχείρημα ότι ανήκε στη ρωσική τράπεζα Promsvyazbank, στην οποία έχουν επιβληθεί κυρώσεις μετά τη στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία.

Στις 21 Απριλίου, το δεξαμενόπλοιο αφέθηκε ελεύθερο, αφού από τα έγγραφα του πληρώματος προέκυψε ότι στις 17 Μαρτίου, δηλαδή πριν από τον κατάπλου του σε ελληνικό λιμάνι, το πλοίο είχε αλλάξει το όνομά του σε «Lana» και είχε μεταβιβαστεί στην επίσης ρωσική εταιρεία Transmorflot, που δεν υπόκειται όμως σε κυρώσεις. Το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε βέβαια τις ελληνικές αρχές να διαπράξουν το έγκλημα της κλοπής του φορτίου, το οποίο μεταγγίστηκε προκειμένου να μεταφερθεί στις ΗΠΑ.

Η πράξη αυτή χαρακτηρίζεται κρατική πειρατεία με βάση το διεθνές δίκαιο και τιμωρείται ως έγκλημα πολέμου. Ιδίως όταν πρόκειται για σκόπιμα εχθρική ενέργεια εναντίον άλλου κράτους με το οποίο δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι Ιρανοί προέβησαν σε ρηματική διακοίνωση εναντίον της Ελλάδας, προχωρώντας σε κατασχέσεις φορτίων και απαγόρευση του διάπλου των στενών του Ορμούζ. Αυτά παθαίνει όποιος ασκεί κρατική πειρατεία.

Φυσικά όλα έγιναν κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ. Καταλάβατε τώρα γιατί ο κ. Μητσοτάκης κατά την επίσκεψή του στον Οίκο του κ. Μπαϊντενόπουλου, ή Μπαϊντενάκη, υποβίβασε την Ελλάδα σε 51η πολιτεία των ΗΠΑ; Κάτι δηλαδή σαν το Πουέρτο Ρίκο. Μα, προς δόξα του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος που μας κυβερνά.

Το περιστατικό αυτό δεν είναι μεμονωμένο. Συγκεκριμένα εφοπλιστικά συμφέροντα, ιδίως απ’ αυτά που έχουν μετατρέψει την ενημέρωση του ελληνικού λαού σε φέουδό τους, βγάζουν τεράστια κέρδη από την κρατική πειρατεία εναντίον της Ρωσίας. Μεταφέρουν παράνομα ρωσικό πετρέλαιο με την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης, το οποίο είτε το νομιμοποιούν στο ιδιωτικό καρτέλ διυλιστηρίων της Ελλάδας προκειμένου να το μεταπουλήσουν. Είτε το μεταφέρουν στο Γιβραλτάρ όπου μεταγγίζεται σε άλλα τάνκερ μεγαλύτερης χωρητικότητας, τα οποία κατόπιν βάζουν ρότα για τις ΗΠΑ. Με τον Λευκό Οίκο να μεταπουλά μέρος του στους υποταχτικούς της Ευρώπης.

Τα κέρδη είναι τέτοια ώστε να μην υπάρχει έγκλημα που δεν θα διαπράξουν τα κυκλώματα αυτά υπό την κάλυψη της κυβέρνησης και των οργάνων του κράτους. Άλλωστε η Ελλάδα φημίζεται ακόμη και για το γεγονός ότι καμιά οργανωμένη δολοφονία υψηλού προφίλ, ποτέ, μα ποτέ δεν εξιχνιάστηκε.

1. W J Chambliss, «State-Organized Crime: The American Society of Criminology, 1988 Presidential Address». Criminology. Volume: 27 Issue: 2 (May 1989), 184.

_____________________________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.