Δημήτρης Καζάκης: Που οφείλεται η ακρίβεια;

H παγκοσμιοποίηση δεν τελείωσε όπως λένε ορισμένοι. Αντίθετα, η παγκοσμιοποίηση πέταξε τις προφάσεις και εμφανίζει το πραγματικό της πρόσωπο. Αποκαλύπτει πώς δεν έχει σε τίποτε να κάνει με την διεθνοποίηση της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας, αλλά με τον ολοκληρωτικό έλεγχο κρατών και οικονομιών προς όφελος μιας παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχίας.

 

Δημήτρης Καζάκης *

 Αν πιστέψουμε την κυβέρνηση και την οργανωμένη προπαγάνδα των επιτελείων της Δύσης, η ακρίβεια οφείλεται στον πόλεμο. Δηλαδή, στην κακιά Ρωσία, η οποία με την εισβολή στην Ουκρανία οδήγησε στην εκτίναξη των τιμών στην ενέργεια και αλλού. Αυτό οφείλουν να παπαγαλίζουν όλοι οι αξιότιμοι, επιφανείς και πάντα φιλαλήθεις επαγγελματίες του δημόσιου λόγου. Par ordre du mufti!

Βέβαια, υπάρχουν ορισμένες «λεπτομέρειες» που δεν κολλάνε. Όπως, π.χ. το γεγονός ότι οι διεθνείς τιμές εμπορευμάτων, κυρίως στην ενέργεια και την διατροφή γνωρίζουν εκρηκτικές αυξήσεις ήδη από πέρυσι. Μήνες πριν από τον πόλεμο και την ανοιχτή προετοιμασία του, όταν οι ΗΠΑ «προέβλεπαν» μέρα τη μέρα επί δύο μήνες ότι η Ρωσία θα εισβάλει στην Ουκρανία.

Ας δούμε δυο διαγράμματα. Το πρώτο αφορά στην εξέλιξη του γενικού δείκτη τιμών καταναλωτή, ήτοι «Εναρμονισμένος δείκτης τιμών καταναλωτή» (ΕνΔΤΚ), σύμφωνα με την Eurostat. Και το δεύτερο αφορά τον δείκτη τιμών καταναλωτή ενέργειας.

Από τα διαγράμματα βλέπουμε ότι η εκτίναξη των τιμών έχει ουσιαστικά ξεκινήσει από τους πρώτους μήνες του 2021. Και δεν πρόκειται για κάποιο συγκυριακό, παροδικό φαινόμενο.

Ήδη από τον Οκτώβριο του 2021 το περιοδικό The Economist (τεύχος 15^ης Οκτωβρίου) ανακοίνωνε την είσοδο στην «οικονομία των ελλείψεων». Με άλλα λόγια, δηλαδή, σε μια οικονομία διαρκούς ανόδου των τιμών, λόγων έλλειψης προϊόντων.

Ο Γερμανός καγκελάριος Ολαφ Σολτζ, μιλώντας στην Κάτω Βουλή, δήλωσε ευθαρσώς:

«Υποθέτω ότι έχει τελειώσει η φάση της παγκοσμιοποίησης, κατά την οποία όλα είναι φθηνά, επειδή μόνο ένα μικρό μέρος της αγοράς εξυπηρετείται από τον υπόλοιπο κόσμο». (Reuters, 6/4)

Βεβαία, κανένας τους δεν θέλει να ομολογήσει το γεγονός ότι η εκτίναξη του πληθωρισμού οφείλεται πρωτίστως στην ολιγοπωλιακή δομή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, όπου οι υπερεθνικές εφοδιαστικές αλυσίδες ελέγχουν πλέον το μεγαλύτερο μερίδιο της παγκόσμιας παραγωγής και διανομής αγαθών.

Πρόκειται δηλαδή για πληθωρισμό μονοπωλιακών υπερκερδών.

Όμως μην ανησυχείτε. Η παγκοσμιοποίηση δεν τελείωσε όπως λένε ορισμένοι. Αντίθετα, η παγκοσμιοποίηση πέταξε τις προφάσεις και εμφανίζει το πραγματικό της πρόσωπο. Αποκαλύπτει πώς δεν έχει σε τίποτε να κάνει με την διεθνοποίηση της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας, αλλά με τον ολοκληρωτικό έλεγχο κρατών και οικονομιών προς όφελος μιας παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχίας.

Αυτό που καταρρίπτεται στις μέρες μας είναι το τελευταίο μύθευμα της παγκοσμιοποίησης και ειδικά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η οικονομική θεολογία που επιβλήθηκε στον κόσμο από τη δεκαετία του 1990 θεμελίωσε τη νομιμοποίηση ότι έρχεται να γλυτώσει τις οικονομίες από το «στασιμοπληθωρισμό», δηλαδή το συνδυασμό υψηλών ρυθμών πληθωρισμού και στασιμότητας στην οικονομία.

Οι ιερείς της θεολογίας των ανοικτών συνόρων και αγορών, κήρυτταν, με όλο το κύρος του αλάθητου των ουλτραμοντάνων, ότι οι σιδερένιοι νόμοι της οικονομίας δίνουν ελάχιστη, ή καθόλου επιλογή σε κυβερνήσεις και λαούς. Κι επειδή είναι πιθανό να μπερδέψουν οι λαοί τα πράγματα, όφειλαν να εκχωρήσουν τις βασικές οικονομικές αποφάσεις, σε μια ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, στην οποία κυριαρχούν σχεδόν πάντα εκπρόσωποι του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Μας έλεγαν επίσης ότι έπρεπε να εστιάσουμε σχεδόν αποκλειστικά στον πληθωρισμό – αδιαφορώντας για τις αναγκαίες πολιτικές πλήρους απασχόλησης, ή της εγχώριας αυτοδύναμης ανάπτυξης της παραγωγής. «Πρωταρχικός σκοπός της νομισματικής πολιτικής στη ζώνη του ευρώ είναι η διασφάλιση της σταθερότητας των τιμών,» αναφέρει το ευρωσύστημα.

Τι απέμεινε απ’ όλα αυτά; Στάχτες. Δημιούργησαν μια τέτοια μονοπώληση της παραγωγής και της διανομής παγκόσμια, που κάνει τον έλεγχο των τιμών παντελώς αδύνατο.

Ο ανεξέλεγκτος πληθωρισμός σε συνδυασμό με την εκτίναξη των χρεών, εισάγει πλέον την παγκοσμιοποίηση στην πιο επικίνδυνη περίοδο για τη ζωή των λαών και των χωρών του πλανήτη.

Ας μην ξεχνάμε πώς το κραχ του 1929-33 και η κάθοδος της ανθρωπότητας στον Άδη του 2^ου παγκόσμιου πολέμου, γεννήθηκε ακριβώς από τον καταστροφικό συνδυασμό του πληθωρισμού και της υπερχρέωσης των χωρών. Τότε, οι κυβερνήσεις και οι λαοί δεν μπόρεσαν ν’ αλλάξουν πορεία κι έτσι έκαναν τον πόλεμο αναπόφευκτο. Θα επαναλάβουμε τις ίδιες τραγικές επιλογές;

_____________________________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Βυθιζόμαστε στη δίνη ενός νέου παγκόσμιου πολέμου

Οι ΗΠΑ δεν επέτρεψαν από την αρχή την ενεργοποίηση της διαδικασίας διαλόγου που προβλέπει η συμφωνία του Μίνσκ. Ούτε άφησαν τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης πριν οδηγηθεί σε στρατιωτική εμπλοκή....

Δημήτρης Καζάκης*

Η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν κάτι το αναμενόμενο, αναπόφευκτο και επιδιωκόμενο πρώτα και κύρια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Κι αυτό γιατί η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες δεν επέτρεψαν να υπάρξει κανενός είδους διπλωματική ή διαπραγματευτική διέξοδος.

Εδώ και μήνες οι ΗΠΑ είχαν προεξοφλήσει την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, κλιμακώνοντας την ένταση και μετατρέποντας την υπόθεση της Ουκρανίας σε ζήτημα αποκλειστικής διαχείρισης του ΝΑΤΟ. Δεν επέτρεψαν καμιά ενέργεια, ή διαμεσολάβηση εκτόνωσης. Ακόμη κι εκείνες που προέρχονταν από τον Μακρόν και τον Μπορέλ της Ε.Ε.

Δεν επέτρεψαν την ενεργοποίηση της διαδικασίας διαλόγου που προβλέπει η συμφωνία του Μινσκ. Ούτε άφησαν τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης πριν οδηγηθεί σε στρατιωτική εμπλοκή. Και μπορεί ο κ. Γκουτιέρες να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του τώρα, κατόπιν εορτής, και να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους αμάχους της Ουκρανίας, αλλά όλους αυτούς τους μήνες ήταν άφαντος.

Αλήθεια, αν όντως ήταν τόσο επικίνδυνα τα πράγματα και η Ρωσία είχε αποφασίσει την στρατιωτική επέμβαση ευθύς εξαρχής, τότε γιατί οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν φρόντισαν να πιέσουν τον Ζελένσκι να ζητήσει ακόμη και την στρατιωτική συνδρομή του ΟΗΕ; Κι αν ο Γενικός Γραμματέας έδινε το πράσινο φως για την ανάπτυξη δύναμης κυανόκρανων, στην οροθετική γραμμή πρώτα και κύρια των Αυτόνομων περιοχών του Ντόνμπας, πώς θα μπορούσε ύστερα να επιχειρήσει στρατιωτικά η Ρωσία;

Οι ΗΠΑ εξαρχής δεν ήθελαν να εκτονωθεί η κρίση. Πάσχιζαν με κάθε τρόπο να εξωθήσουν τη Ρωσία σε στρατιωτική επέμβαση. Κλιμάκωναν την ένταση εδώ και μήνες θεωρώντας την στρατιωτική επέμβαση του Κρεμλίνου ως δεδομένη. Κι αυτή έγινε αναπόφευκτη όταν, αφενός, από τις 16 Φεβρουαρίου άρχισαν οι εχθροπραξίες του Ουκρανικού στρατού εναντίον των αυτόνομων περιοχών.

Οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ στην περιοχή βεβαίωναν σε καθημερινή βάση εκατοντάδες παραβιάσεις της εκεχειρίας και χιλιάδες εκρήξεις. Κανονικός πόλεμος. Πώς απάντησαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ; Αντί να επιχειρήσουν την εκτόνωση της πολεμικής κλιμάκωσης, απαιτώντας την κατάπαυση του πυρός και την έναρξη διαλόγου υπό την αιγίδα του ΟΑΣΕ, ή του ΟΗΕ, διαβεβαίωναν ότι πρόκειται για «προβοκάτσια» της Ρωσίας.

Το Κρεμλίνο απάντησε με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε, προκειμένου να αποτραπεί το ολοκαύτωμα του πληθυσμού στο Ντόνμπας και για να μην γενικευτεί ο πόλεμος στο έδαφός του. Αναγνώρισε τις αυτόνομες περιοχές και τοποθέτησε δυνάμεις στην οροθετική γραμμή.

Την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας έκανε αναπόφευκτη όχι μόνο η αδιαλλαξία των ΗΠΑ και των μαριονετών τους στο Κίεβο, αλλά και το γεγονός ότι στις 22 Φεβρουαρίου δημοσιοποιείται το γεγονός ότι η Κομισιόν κάνει δεχτή την αίτηση της Ουκρανίας για ένταξη στην ΕΕ. Θα έθετε το ζήτημα προς έγκριση στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής. Η έκτακτη Σύνοδος θα έδινε καθεστώς υποψήφιας χώρας στην Ουκρανία κι έτσι θα άνοιγε άμεσα ο δρόμος για ταχύτατη ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Πώς θα μπορούσε να το επιτρέψει η Ρωσία; Η στρατιωτική επέμβαση για την εξουδετέρωση της άμεσης απειλής μετατροπής της Ουκρανίας σε επίσημο προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ πάνω στα σύνορά της, κατέστη μονόδρομος.

Επομένως, την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία την ήθελαν και την επιδίωκαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, οι ΗΠΑ. Κι ο λόγος είναι απλός. Με τον τρόπο αυτό ήθελαν το αναγκαίο άλλοθι για να εξαπολύσουν τα σκυλιά του πολέμου. Ενός νέου παγκόσμιου πολέμου εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, που επίσημα η Ουάσιγκτον ήδη από το 2017 έχει ανακηρύξει ως τις μεγαλύτερες απειλές για την εθνική της ασφάλεια, αλλά και για την παγκόσμια ηγεμονία της.

πηγή: epamhellas.gr

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου - Ε.ΠΑ.Μ.

Η Ελλάδα ανήκει στις πιο χρεωκοπημένες χώρες του πλανήτη!

Mε την πολιτική αποβιομηχάνισης και αποαγροτοποίησης που μας επιβλήθηκε λόγω ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η αρνητική θέση της Ελλάδας εκτινάχθηκε στο 30% του ΑΕΠ στα μέσα της δεκαετίας του 1990...

Δημήτρης Καζάκης*

Αισίως η Ελλάδα μέσα στο 2021 κατέκτησε ένα ακόμη αρνητικό ρεκόρ παγκόσμια. Βρίσκεται στη 4η χειρότερη θέση διεθνώς με όρους αρνητικής καθαρής επενδυτικής θέσης. Την ξεπερνούν μόνο το Σουδάν, η Μογγολία και η Μοζαμβίκη.

Μην ανησυχείτε όμως. Είναι σίγουρο ότι μπορούμε να τις ξεπεράσουμε. Δεν χρειάζεται καν να βάλουμε τα δυνατά μας. Αρκεί να συνεχίσουμε με το υπάρχον μονοκομματικό κοινοβούλιο των 6 κομμάτων και να παραμείνουμε υπό καθεστώς χρεοκοπίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα χειρότερα θα επέλθουν με μαθηματική ακρίβεια.

Τι είναι όμως η καθαρή επενδυτική θέση μιας χώρας; Είναι η διαφορά ανάμεσα στα εισρέοντα από το εξωτερικό και τα εκρέοντα κεφάλαια. Οι χώρες με θετική καθαρή επενδυτική θέση θεωρούνται «πιστώτριες χώρες», ενώ οι χώρες με αρνητική θέση χαρακτηρίζονται «χώρες οφειλέτες».

Η Ελλάδα δεν είχε πάντα αυτά τα χάλια. Η καθαρή επενδυτική θέση της Ελλάδας ήταν ελάχιστα αρνητική στα χρόνια προ της ένταξης στην ΕΟΚ. Ο λόγος ήταν απλός. Η άνοδος της οικονομίας της δεν εξαρτιόταν τόσο από την εισροή ξένων κεφαλαίων και εξωτερικών δανείων, όσο από τις εσωτερικές επενδύσεις κυρίως στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή.

Με την πολιτική αποβιομηχάνισης και αποαγροτοποίησης που μας επιβλήθηκε λόγω ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η αρνητική θέση της Ελλάδας εκτινάχθηκε στο 30% του ΑΕΠ στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Υπό την αιγίδα της Ευρώπης, οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, εγκατέλειψαν οριστικά την πολιτική εσωτερικής συσσώρευσης με βάση τις αυξανόμενες αποταμιεύσεις των νοικοκυριών και μετέτρεψαν την ελληνική οικονομία σε δάνειο-τραπεζοκεντρική.

Η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, δήθεν για την ανάπτυξη της χώρας, και ταυτόχρονα το κυνήγι των ευρωπαϊκών κονδυλίων αναδείχθηκε σε εθνικό σπορ. Οι πρακτικές αυτές οδήγησαν όχι μόνο σε εκτίναξη των χρεών, αλλά και σε ραγδαία επιδείνωση της αρνητικής επενδυτικής θέσης της χώρας, η οποία με την είσοδό μας στο κοινό νόμισμα, έφτασε στο, πρωτοφανές για τα ιστορικά χρονικά της Ελλάδας, 60% του ΑΕΠ.

Η είσοδος στο ευρώ σηματοδότησε την αντίστροφη μέτρηση για την επίσημη χρεωκοπία της Ελλάδας. Χάρις στο ευρώ, ο μόνος τρόπος που απέμεινε για την Ελλάδα να αντλεί κεφάλαια ήταν σχεδόν αποκλειστικά από το εξωτερικό. Έτσι στα τέλη του 2009 η καθαρή εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από δανειακά κεφάλαια του εξωτερικού ξεπερνούσε το 87% του ΑΕΠ.

Και τι πετύχαμε ύστερα από 10 χρόνια μνημονίων; Να φτάσουμε σε πρωτοφανή επίπεδα χρεωκοπίας παγκοσμίως. Η αρνητική καθαρή επενδυτική θέση της Ελλάδας το 3ο τρίμηνο του 2021 ξεπέρασε το 175% του ΑΕΠ.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι για κάθε 100 ευρώ ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος σε αγαθά και υπηρεσίες, η χώρα – δηλαδή, το κράτος και οι ιδιώτες μαζί – πρέπει να αντλεί από το εξωτερικό 335 ευρώ και να πληρώνει στο εξωτερικό 160 ευρώ ετήσια.

Μπορεί να επιβιώσει μια χώρα μ’ αυτούς τους όρους; Ναι, μόνο για όσο διαθέτει περιουσία προς εκποίηση. Όσο ξεπουλιούνται νοικοκυριά και επιχειρήσεις, όσο η εθνική περιουσία εκποιείται, οι κυβερνήσεις θα χρεώνουν όλο και περισσότερο τη χώρα για να βαφτίζουν «ανάπτυξη» την εικονική άνοδο του ΑΕΠ.

Είναι μια πορεία που οδηγεί την Ελλάδα στην ανυπαρξία, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις χώρες που ανταγωνιζόμαστε σε χρεωκοπία. Μόνο, που, σε σύγκριση μ’ αυτές, η Ελλάδα κατάντησε έτσι, όχι λόγω πολέμου, ή ανυπέρβλητης ιστορικής καθυστέρησης, αλλά λόγω επικράτησης μιας τόσο αισχρής εθελοδουλίας, που μπροστά της ωχριά ακόμη κι ο επί τουρκοκρατίας ραγιαδισμός.

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου - Ε.ΠΑ.Μ.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΠΕΝΑ, Ιανουάριος 2022

Δημήτρης Καζάκης: Από τι κινδυνεύουμε σήμερα περισσότερο;

Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης, Προέδρος του Ε.ΠΑ.Μ

Είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Για πρώτη φορά είναι τόσο βαθιά διχασμένη και μάλιστα με όρους που προσιδιάζει σε φυλετικό μίσος. Η φυλή των εμβολιασμένων, των φυλετικά «καθαρών», εναντίον των ανεμβολίαστων, δηλαδή των «ακάθαρτων» φορέων μόλυνσης. Πρόκειται επί της ουσίας για τον ίδιο διχασμό που επέβαλε η ακαδημαϊκή επιστήμη του 19ου και 20ου αιώνα, η οποία διαχώριζε τον πληθυσμό ανάλογα με το αν και κατά πόσο κάθε επιμέρους ομάδα ήταν εν δυνάμει πιο μεταδοτική σε επιδημικά παθογόνα, είτε εκφυλιστικά γενετικά γνωρίσματα. Αυτή ακριβώς η επιστήμη ονομάστηκε φυλετική υγιεινή και έχαιρε της αποδοχής του ακαδημαϊκού, πολιτικού και δικαστικού κατεστημένου. Έτσι επιβλήθηκε καθεστώς γκέτο και φυλετικού διαχωρισμού ανάλογα με το κατά πόσο ήταν εν δυνάμει μιασματικοί, εκφυλισμένοι, ή γενετικά ακάθαρτοι, προκειμένου να προστατευθεί η δημόσια υγεία.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κορυφαία επιστημονική κατάκτηση αυτής της φυλετικής υγιεινής θεωρήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα ο υποχρεωτικός εμβολιασμός. Έτσι θα μπορούσαν να απαλλαγούν οι καλές τάξεις της κοινωνίας εκείνης της εποχής από την απειλή των επιδημιών, με φορείς κυρίως τις «ακάθαρτες» τάξεις, για να συνεχίσουν τις δουλειές τους χωρίς την κρατική απειλή του εγκλεισμού και της καραντίνας. Αυτό ήταν το επίσημο αφήγημα της εποχής.

Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, η επίσημη επιστήμη της φυλετικής υγιεινής και του υποχρεωτικού εμβολιασμού, ενώ αδυνατούσε να αναχαιτίσει τις επιδημίες, αποτέλεσε το υπόβαθρο της επικράτησης του ναζισμού. Τότε, όπως και σήμερα, κανένας από τους επίσημους θιασώτες της φυλετικής υγιεινής, δεν νοιάστηκε για τις προειδοποιήσεις. Κυριαρχούσε η ιδιοτέλεια, η ιδιωτεία και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Τότε, όπως και σήμερα, η «πίστη στην επιστήμη» με την ισχύ της κρατικής καταστολής, ήταν η απάντηση εναντίον όσων αιρετικών έβλεπαν το ολοκαύτωμα να έρχεται.

Ένας από αυτούς, από τους πιο επιφανείς συγγραφείς της Βρετανίας, ο G. K. Chesterton (1), προειδοποιούσε: «Αυτό που πραγματικά προσπαθεί να τυραννήσει μέσω της κυβέρνησης είναι η Επιστήμη… Ο υλισμός [του χρήματος] είναι η αληθινά κρατούσα Εκκλησία μας και η Κυβέρνηση τη βοηθά πραγματικά να καταδιώξει τους αιρετικούς της. Ο εμβολιασμός, στα εκατό χρόνια του πειράματός του, έχει αμφισβητηθεί σχεδόν όσο και το βάπτισμα στα δύο χιλιάδες χρόνια περίπου. Αλλά φαίνεται πολύ φυσικό στους πολιτικούς μας να επιβάλουν τον εμβολιασμό, αν και θα τους φαινόταν τρέλα να επιβάλουν το βάπτισμα.» 1

Δεν άργησε να δικαιωθεί. Η ευγονική, που ξεκίνησε με υποχρεωτικούς εμβολιασμούς εναντίον κυρίως των «ακάθαρτων», οδήγησε σε μαζικές στειρώσεις και ευθανασία όσων έκρινε η τότε ιατρική επιστήμη ότι αποτελούσαν βάρος για την κοινωνία. Πρώτα με δικαστικές αποφάσεις στις κοινοβουλευτικές χώρες της Δύσης και ύστερα με δρακόντειους φυλετικούς νόμους, που γνώρισαν την αποθέωσή τους επί ναζισμού. Κι όπως τότε, έτσι και σήμερα η σύγχρονη εκδοχή της φυλετικής υγιεινής που σπέρνει το μίσος στην κοινωνία – ακόμη και μέσα στις ίδιες τις οικογένειες – έχει τις αμέριστες ευλογίες του ακαδημαϊκού, δικαστικού και πολιτικού κατεστημένου. Για μια ακόμη φορά η απειλή για τη ζωή δεν προέρχεται από το καθεστώς εξουσίας και τα συμφέροντα που υπηρετεί, αλλά από τους συνανθρώπους μας, φορείς μιάσματος.

Ακόμη και η ιεραρχία της εκκλησίας ξέχασε το «αγαπάτε αλλήλους» και συμμετέχει στην εκστρατεία φυλετικού διχασμού.

Έχουμε «πανδημία ανεμβολίαστων». Κι επομένως, για πρώτη φορά μετά την αλήστου μνήμης εποχή του μιάσματος του κομμουνιστοσυμμοριτισμού, η χώρας μας επανέρχεται στον αστερισμό των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, που σήμερα βαφτίζονται «πιστοποιητικά ανοσίας». Επαναφέρει το καθεστώς χαφιεδισμού και φακελώματος. Επαναφέρει τον εκτοπισμό για όσους δεν συμμορφώνονται, όπως γνωρίζουν άριστα όσοι
υγειονομικοί δεν εμβολιάζονται. Επαναφέρει τη στοχοποίηση και τον στιγματισμό συμπολιτών μας ως επικίνδυνων για τη δημόσια ασφάλεια, που σήμερα βαφτίζεται «δημόσια υγεία».

Αλήθεια, πόσο λέτε να απέχουμε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για ανεπιθύμητους;

1. G. K. Chesterton, Eugenics and Other Evils. An Argument against the

Scientifically Organized State. London, New York, Toronto, Melbourne:

Cassell & Company, Ltd., 1922, 76-77.

Η σκύλευση των νεκρών υπήρξε ανέκαθεν το πιο ειδεχθές γνώρισμα των παλιανθρώπων.

«Ο λαϊκιστής, φασιστικής νοοτροπίας Γιώργος Τράγκας πέθανε με δική του ευθύνη γιατί δεν έκανε το εμβόλιο!» Αυτό ισχυρίζεται ο υπόκοσμος της πολιτικής, της ιατρικής και της δημοσιότητας. Ο ίδιος υπόκοσμος, που με την εργαλειοποίηση του κορονοϊού και την σκόπιμη διάλυση του ΕΣΥ, οδήγησε έναν ολόκληρο λαό να κρύβεται τρομοκρατημένος... 

του Δημήρη Καζάκη*

Ο αιφνίδιος θάνατος του Γιώργου Τράγκα γέμισε με βαθιά θλίψη την οικογένεια, τους οικείους, τους συνεργάτες και τους πολιτικούς του φίλους, αλλά και όλους εμάς που τον γνωρίσαμε στα πιο μαύρα χρόνια εκμαυλισμού της δημοσιογραφίας να στέκει απέναντι στο καθεστώς κατοχής, δίνοντας βήμα σε επίσημα απαγορευμένες και στιγματισμένες απόψεις, όταν το σύνολο σχεδόν των συναδέλφων του μετατρεπόταν ανοιχτά σε καθοδηγούμενα φερέφωνα.

Όμως, ο θάνατός του απ’ ότι φαίνεται χαροποίησε κάποιους άλλους. Χαροποίησε πρώτα και κύρια τους διώκτες του, που συμβαίνει να είναι και διώκτες του ελληνικού λαού. Χαροποίησε την εγκληματική οργάνωση που μας κυβερνά. Χαροποίησε πολλούς σεσημασμένους απατεώνες της πολιτικής.

Ήταν τέτοια η χαρά τους που δεν μπόρεσαν ούτε καν να κρατήσουν τα προσχήματα. Για «λαϊκισμό» του Γ. Τράγκα, μίλησε ο πρύτανης της χυδαιότητας, κ. Γεωργιάδης. Για «φασιστική νοοτροπία» του Γ. Τράγκα μίλησε ο επαγγελματίας του γκεμπελισμού κ. Μόσιαλος. Ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του σύγχρονου χιτλερισμού που μας κυβερνά, βρήκε την ευκαιρία να ασελγήσει στη μνήμη του νεκρού, λέγοντας ότι «αν έκανε το εμβόλιο θα είχε σωθεί»!

«Ο λαϊκιστής, φασιστικής νοοτροπίας Γιώργος Τράγκας πέθανε με δική του ευθύνη γιατί δεν έκανε το εμβόλιο»! Αυτό ισχυρίζεται ο υπόκοσμος της πολιτικής, της ιατρικής και της δημοσιότητας. Ο ίδιος υπόκοσμος, που με την εργαλειοποίηση του κορονοϊού και την σκόπιμη διάλυση του ΕΣΥ, οδήγησε έναν ολόκληρο λαό να κρύβεται τρομοκρατημένος από μια ίωση και να θρηνεί υπερδιπλάσιους νεκρούς το 2020-21, απ’ όσους θρήνησε στον πόλεμο του 1940-41.

Μου είναι αδύνατο να αντιληφθώ το μέγεθος του νοσηρού ψυχισμού, της διαστροφής και της παλιανθρωπιάς που διακατέχει όσους βγαίνουν να λοιδορήσουν έναν νεκρό, να εκμεταλλευτούν την επωνυμία του για τις δικές τους σκοτεινές ατζέντες, να τον μετατρέψουν μετά θάνατο σε σκιάχτρο για να τρομοκρατούν τους αδαείς και ανόητους. Όπως ακριβώς εκείνες όχι και τόσο μακρινές εποχές όπου οι πιο αδίστακτοι από τους κατακτητές περιφέρανε τα πτώματα των εχθρών τους ως λάφυρα, είτε ασελγούσαν στους νεκρούς για να ταπεινώσουν τους υπόδουλους λαούς.

Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο αστοιχείωτος, ανόητος, ή ιδιοπαθής είναι εκείνος που νομίζει ότι με τον εμβολιασμό θα μπορούσε να αποτραπεί το μοιραίο, σε μια χώρα όπου γνωρίζει μεγαλύτερη έξαρση «κρουσμάτων» και θανάτων με κορονοϊό αυτή την τελευταία περίοδο με σχεδόν το 70% του πληθυσμού εμβολιασμένο, απ’ ότι την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι χωρίς ούτε έναν εμβολιασμένο!

Σε μια χώρα όπου διασωληνώνουν ασθενείς πάνω σε ράντζα, ή σε κοινούς θαλάμους νοσηλείας, κλείνουν κλινικές, αναστέλλουν τακτικά χειρουργεία και διώχνουν ασθενείς γιατί δεν υπάρχει προσωπικό, σαρώνουν οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις όσο πουθενά αλλού στην Ευρώπη, ενώ οι ΜΕΘ χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα, ή άλλοθι για το πρωτοφανές ξεχαρβάλωμα του ΕΣΥ, που σκόπιμα επέφερε η κυβέρνηση.

Σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση επιμένει να μην προμηθεύει το σύστημα υγείας με όλα τα αναγκαία θεραπευτικά μέσα και σκευάσματα, που θα μπορούσαν να μειώσουν ραγδαία τους θανάτους από επιπλοκές λόγω κορονοϊού πάνω από 70%, όπως δείχνει η εμπειρία από άλλες χώρες. Σε μια χώρα όπου ενώ οι θάνατοι αναλογικά με τον πληθυσμό της χτυπούν επίπεδα ρεκόρ τουλάχιστον για την Ευρώπη, η κυβέρνηση επέλεξε να κρατά υπό καθεστώς εκτοπισμού και ομηρίας πάνω από 8.000 υγειονομικούς, αλλά και να οδηγήσει στην παραίτηση, την αποστράτευση και την μετανάστευση άλλους τόσους.

Και μέσα σ’ αυτήν την παραφροσύνη οι σύγχρονοι πολιτικοί επίγονοι των Χίτλερ, Χίμλερ, Γκέμπελς και Μένγκελε, τολμούν να λένε ότι ο Γιώργος Τράγκας μαζί με χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας πέθαναν γιατί δεν είχαν κάνει το εμβόλιο! «Ελευθέρα Κόρκυρα, χέζ’ όπου θέλεις», όπως κατά το Στράβωνα(1), έλεγαν οι Ρωμαίοι για να λοιδορήσουν την κάποτε ξακουστή Κέρκυρα της αρχαιότητας, η οποία όμως είχε ξεπέσει από τους εμφύλιους σπαραγμούς και τους τυράννους.

Δεν χρειάζεται να συμφωνεί, ή να διαφωνεί κάποιος με τις πολιτικές θέσεις και απόψεις του Γ. Τράγκα, για να είναι άνθρωπος κι όχι παλιοτόμαρο. Πώς όμως να καταλάβουν τη διαφορά όσοι αρέσκονται να σκυλεύουν νεκρούς. Άλλωστε, όπως είχε γράψει κι ο Ουμπέρτο Έκο, «ο παλιάνθρωπος είναι ένα ανήθικο ηλιοτρόπιο που στρέφεται πάντα προς την κατεύθυνση του πιο ισχυρού.»(2)

  

1. Στράβων, Γεωγραφικά, 7, Frag. 8.
2. Umberto Eco, The Island of the Day Before. Translation by W. Weaver. New York, Toronto, London: 1994, 396.

                  ____________________________________________________________________

Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου - Ε.ΠΑ.Μ.

Πλήθος κόσμου για το ύστατο χαίρε στον Γιώργο Τράγκα

Το τελευταίο «αντίο» είπαν χθες συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι στον ατον αγωνιστή δημοσιογράφο και επικεφαλής του Κινήματος Ελεύθεροι Άνθρωποι (ΚΕΛΑΝ), Γιώργο Τράγκα

Πλήθος κόσμου παραβρέθηκε στον ιερό ναό της Παναγίας Ελευθερώτριας στην Κηφισιά για να αποχαιρετίσει τον Γιώργο Τράγκα που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 72 ετών δίνοντας μάχη για πολλές ημέρες με τον κορωνοϊό.

Φίλοι, συνεργάτες, αλλά και μέλη του Κινήματος ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ παραβρέθηκαν στη κηδεία του δημοσιογράφου.

Στην εκκλησία έφτασε λίγο πριν τις 12:00 και η σύζυγός του, συνοδευόμενη από μέλη της οικογένειάς της, η οποία είχε νοσήσει επίσης από κοροναϊό. Παράλληλα, στην εκκλησία από νωρίς το πρωί ήταν και τα παιδιά του Γιώργου Τράγκα αλλά και οι δύο πρώην σύζυγοί του.

Ιδιαίτερα συγκινημένος ήταν και ο δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας, ο οποίος σε δηλώσεις του δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του: «Ξεκινήσαμε μαζί τη δημοσιογραφία. Πίσω από το σκληρό προκλητικό πρόσωπο του Τράγκα κρυβόταν μια πολύ τρυφερή και περήφανη ψυχή» δήλωσε ο γνωστός δημοσιογράφος προσθέτοντας ότι «Έφυγε άδικα ο Γιώργος».

Επίσης για τον Γιώργο Τράγκα μίλησαν ο δημοσιογράφος και παλιός συνάδελφος Γιάννης Δημαράς και ο Διευθυντής του περιοδικού Crash, Παντελής Ζήλος.

Σημειώνουμε ότι στην εξόδιο ακολουθία παρέστησαν πρόσωπα της πολιτικής σκηνής. όπως ο Ευάγγελος Αντώναρος, ο Νίκος Νικολόπουλος, ο Δημήτρης Καζάκης και ο Αργύρης Ντινόπουλος.

Ο κ. Αντώναρος δήλωσε για τον Γιώργο Τράγκα: «Κυριάρχησε για 40 χρόνια σε ό,τι έκανε. Από τον γραπτό λόγο μέχρι το ραδιόφωνο, κυρίως, αλλά και την τηλεόραση. Οι παρεμβάσεις του ήταν τόσο αποτελεσματικές, για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί έπιανε τον «σφυγμό» των ανθρώπων και της κοινωνίας, μέχρι το τέλος. Αυτό πρέπει να θυμόμαστε και να καταλαβαίνουμε τι είναι η πραγματική δημοσιογραφία».

Ο επί χρόνια συνεργάτης του και ραδιοφωνικός παραγωγός του Crash Radio, Σπύρος Νάννος, εμφανώς συγκινημένος δήλωσε: «Σήμερα έχει πεθάνει ένα μεγάλο κομμάτι μέσα. Είμαι 27 χρόνια μαζί του, από το 1994 στη σχολή και δεν έφυγα δίπλα του από ποτέ. Ήταν πολύ ξαφνικό για εμάς. Έχω περάσει τα καλύτερά μου χρόνια. Πέθανε ο δεύτερός μου πατέρας».

Μεταξύ άλλων, το παρών έδωσαν ο εκπρόσωπος Τύπου του ΚΕΛΑΝ Πάρις Κουρτζίδης και ο αναπληρωτής Γραμματέας του Κινήματος, Γρηγόρης Πετράκος

Η οικογένειά του έχει γνωστοποιήσει την επιθυμία της αντί στεφάνων, να γίνουν δωρεές στην «Κιβωτό του Κόσμου» ή στο ΔΙ.ΚΕ.Π.Α.Ζ (Καταφύγιο Ζώων Σχιστού).

ΕΠΑΜ - 2η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ: «ΔΥΣΤΟΠΙΑ – Η Κοινωνία σε κατάρρευση». Κυριακή 28 Νοεμβρίου, ώρα 11.00

2η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ

Θέμα: «ΔΥΣΤΟΠΙΑ – Η Κοινωνία σε κατάρρευση»
Απαντάμε με Ενότητα και Δράση!

Αθήνα, Κυριακή 28 Νοεμβρίου, ώρα 11.00

Κεντρικός τόπος διασύνδεσης:
Γραφεία Ε.ΠΑ.Μ.
οδός Βερανζέρου 4, 4ος όροφος, Πλ. Κάνιγγος, Ομόνοια.

To EΠΑΜ διοργανώνει 2η διαδικτυακή ημερίδα και προσκαλεί τους φίλους και κάθε ενδιαφερόμενο να παρακολουθήσει τη συζήτηση που θα μεταδίδεται ζωντανά από το κανάλι του e-roi στον πιο κάτω σύνδεσμο: https://www.youtube.com/c/EpamhellasGr/featured

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

11:00 Έναρξη – εισαγωγή – Παρουσίαση προγράμματος: Άρης Λαμπρόπουλος

11:30 Δημήτρης Γάκης, ιατρός, τ. Διοικητής ν/σ ΑΧΕΠΑ.
“Όργιο παραπληροφόρησης- Είναι Υγειονομικό ή πολιτικό το πρόβλημά μας;”

11:50 Νίκος Σπιτάλας, Αρχιτέκτων Μηχανικός – πολεοδόμος, καθηγητής στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος, επικεφαλής του Ελληνικού Κοινωνικού Κινήματος και ιδρυτής του ΣΥΓΑΠΑ.
“Ανθρώπινα δικαιώματα, Κινήματα και Επαναστάσεις”

12:10 Κώστας Κανακάρης, δικηγόρος, εκπρόσωπος του κόμματος Ελλήνων Δανειοληπτών (ΚΕΛΔΑ) και του Συλλόγου Δανειοληπτών Βόρειας Ελλάδας.
“Οικονομική κρίση, χρέη, ακρίβεια, πανδημία – Η κοινωνία στα όριά της”

12:30 Αργύρης Νταλιάνης, Καρδιολόγος, Επιμελητής Α’, ιατρός σε αναστολή.
“Αυταρχικές αποφάσεις με υγειονομικό μανδύα – Η πολιτική μας απάντηση!”

12:50 Ρούντι Ρινάλντι, εκδότης της εφημερίδας “Ο Δρόμος της Αριστεράς”.
“Η εργαλειοποίηση της πανδημίας και το νέο μοντέλο κοινωνίας που επιβάλλεται”

13:10 Παναγιώτης Μαντάς, Δ/ντής ΕΣΥ, ιατρός σε αναστολή, εκπρόσωπος του ΔΗΚΚΙ.
“Κοινοβουλευτική Δικτατορία”

13:30 Δημήτρης Παπαχρήστος, Δημοσιογράφος, συγγραφέας, ιστορικό στέλεχος του αντιδικτατορικού Αγώνα.
“Η Μελαγχολία της Δημοκρατίας – Στο δια ταύτα τι κάνουμε;”

13:50 Πέτρος Αργυρίου, συγγραφέας, πολιτικός αναλυτής.
“Κοινωνική μηχανική και ο ναζισμός του 21ου αιώνα” 

14:10 Δημήτρης Πλαστήρας, επικεφαλής πολιτικού κινήματος ΕΛΠΙΔΑ.
“Οριστική έξοδος από την πολύπλευρη κρίση!”

14:30 Όθων Κουμαρέλλας, Αρχιτέκτων, Πολιτικός αναλυτής.
“Βιώνοντας την εποχή των τεράτων”

14:50 Νίκος Καραχάλιος, εκπρόσωπος Κινήματος “Δημοκράτες”.
“Το 3πτυχο του βιασμού των ειδήσεων: Εξαγορές ΜΜΕ και συνειδήσεων, Βία κατά δημοσιογράφων, ΜΕGA HOAXES”

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Ιωάννης Σακκάς, τ. Εισαγγελέας, επικεφαλής ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
“Τι πρέπει να εμπιστευθούμε για έξοδο από την πολιτική κρίση;”

Νίκος Γεωργίου, πρόεδρος κόμματος ΑΣΠΙΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
“Επιδείνωση της κρίσης σε όλα τα επίπεδα. Ήρθε η στιγμή της κοινής μας δράσης για την ανατροπή!”

Αντώνης Πουλτουρτζίδης, Διαιτολόγος.
“Ώρα για Ενότητα και δράση!”

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

16:00 Δημήτρης Καζάκης, πρόεδρος του ΕΠΑΜ.
“Η λύση θα δοθεί με συλλογική πολιτική δράση μέσα στο λαό”

16:20 Γιάννης Χατζηαντωνίου, Δικηγόρος.
“Φθορά των Θεσμών, εθνική κρίση, κίνδυνοι και προοπτικές”

16:50 Σταμάτης Στίνης, Φυσικός, εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ, ομοιοπαθητικός, επικεφαλής του Πανελληνίου Δικτύου Συνειδητότητας και του Οικουμενικού Δικτύου Αγάπης σε Δράση.
“Η αναγκαιότητα για πολιτική παρέμβαση και πολιτικούς φορείς νέου τύπου”

17:10 Θέμης Συμβουλόπουλος, Γραμματέας ΠΟΣΠΕΡΤ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Προσωπικού Επιχειρήσεων Ραδιοφωνίας & Τηλεόρασης).
“Ο Συνδικαλισμός, η Εργασία και τα Δικαιώματα στην εποχή της πολύπλευρης κρίσης”

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ- ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

17:30 Francesco Toscano, πρόεδρος του ιταλικού κόμματος “Ancora Italia”.
“Ήρθε η ώρα των Λαών! Η Δημοκρατία και πάλι κυρίαρχη!”
Διερμηνέας: Kωνσταντίνος Δέδες, Αρχιτέκτων, μέλος του ΕΠΑΜ.

KΛΕΙΣΙΜΟ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Δημήτρης Καζάκης: «Η χαμερπής πολιτεία της Ελλάδας και των πολιτών της»

200 χρόνια μετά την παλιγγενεσία και το «γένος» σήμερα βρίσκεται σε χειρότερη θέση απ’ εκείνη της εποχής όπου ο Αδαμάντιος Κοραής προειδοποιούσε: «Των πολιτειών ή ανεξαρτησία γεννάται από την καθενός πολίτου ανεξαρτησίαν. Χαμερπής εξ ανάγκης πρέπει να ήναι και η πολιτεία, όταν συγκροτήται από χαμερπείς πολίτας.»

Δημήτρης Καζάκης*

Αν νομίζετε ότι περνάμε δύσκολα λόγω πανδημίας, τότε, δυστυχώς, δεν έχετε επαφή με την πραγματικότητα. Η Ελλάδα παραμένει μια χρεωκοπημένη χώρα υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους, ή πεονίας, όπως χαρακτηρίζει η επιστήμη από τις αρχές του 20ου αιώνα κάθε καθεστώς καταναγκαστικής, ή υποχρεωτικής εργασίας που επιβάλλεται σε χώρες και λαούς για την εξυπηρέτηση των χρεών τους. 

Oι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές αρνούνται στη χώρα μας όχι μόνο το δικαίωμα ακόμη και της πιο επίπλαστης εθνικής αυτοδιάθεσης, αλλά και της αυτονομίας. Το κοινοβούλιο σήμερα στην Ελλάδα έχει λιγότερες αρμοδιότητες απ’ ότι τα σώματα αυτοδιοίκησης των παλιών αποικιών. Όλες οι αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον της χώρας, αλλά και του λαού της λαμβάνονται στο εξωτερικό κεκλεισμένων των θυρών.

Από νομικοπολιτική άποψη η Ελλάδα σήμερα προσιδιάζει περισσότερο στο Ελεύθερο Κράτος του Κογκό, που ιδρύθηκε το 1885 μετά από απόφαση των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης στο Συνέδριο του Βερολίνου (1878-1880). Στην ιστορία των διεθνών σχέσεων, αλλά και του διεθνούς δικαίου, ήταν η πρώτη φορά όπου ιδρύθηκε κράτος υπό την άμεση κυριαρχία εταιρειών ειδικού σκοπού, με σκοπό την «αξιοποίηση» του πλούτου της κοιλάδας του ποταμού Κονγκό, αλλά και τον «εκπολιτισμό» δια του εξευρωπαϊσμού του γηγενούς πληθυσμού.

Η διεθνής κατακραυγή για τη γενοκτονία που ακολούθησε σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού από τα καρτέλ της πολιτισμένης Ευρώπης, εξανάγκασαν εντέλει τις μεγάλες δυνάμεις να καταργήσουν στα 1908 το ιδιότυπο αυτό κράτος και να μετατρέψουν επίσημα το Κονγκό σε αποικία. Το καθεστώς αποικίας φάνταζε τότε ως πρόοδος για το Κονγκό και του ιθαγενείς του.

Η διαφορά της Ελλάδας σήμερα από το Ελεύθερο Κράτος του Κογκό, έγκειται κυρίως στο γεγονός πώς οι Ευρωπαίοι δεν της αναγνωρίζουν ούτε καν το «κράτους δικαίου» μιας αποικίας. Πως αλλιώς οι εταιρείες ειδικού σκοπού, όπως ΑΑΔΕ και Υπερταμείο – δηλαδή η Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών & Περιουσίας Α.Ε. – θα ασκούν κυριαρχία σε βάρος της χώρας μας προς το συμφέρον ξέων συμφερόντων; Πώς αλλιώς θα εξασφαλίσουν την εκποίηση της χώρας και του πληθυσμού της; Πώς θα εξοντώσουν κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά τους ιθαγενείς αυτής της χώρας, με μια γενοκτονία, που ανάλογή της σε έκταση δεν έχει γνωρίσει ξανά η πολύπαθη ιστορία αυτού του τόπου;

Είμαστε η μοναδική χώρα στην υφήλιο, που από συγκροτημένο, τύποις εθνικά κυρίαρχο κράτος μετατραπήκαμε σε «Ελεύθερο Κράτος» σαν εκείνο του παλιού Κονγκό. Και μάλιστα οικειοθελώς! Κι αυτό μας κατατάσσει πολιτικά και πολιτισμικά πολύ χαμηλότερα από τους ιθαγενείς της κοιλάδας του ποταμού Κονγκό του τέλους του 19ου αιώνα, οι οποίοι ακόμη δεν είχαν κατακτήσει ούτε ίχνος εθνικής συνείδησης.

200 χρόνια μετά την παλιγγενεσία και το «γένος» σήμερα βρίσκεται σε χειρότερη θέση απ’ εκείνη της εποχής όπου ο Αδ. Κοραής προειδοποιούσε: «Των πολιτειών ή ανεξαρτησία γεννάται από την καθενός πολίτου ανεξαρτησίαν. Χαμερπής εξ ανάγκης πρέπει να ήναι και η πολιτεία, όταν συγκροτήται από χαμερπείς πολίτας.»

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου - Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: Η υπόθεση Λιγνάδη και η ηθική των μαστροπών

Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα μετατράπηκε σ’ έναν από τους βασικούς κρίκους στα κυκλώματα trafficking της ΕΕ. Φυσικά με το αζημίωτο για τα κυβερνώντα κόμματα και την εγχώρια βιομηχανία πορνείας, η οποία γνωρίζει μέρες δόξας...

crashonline.gr 10/3/2021

Οι τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες, έγραφε ο Καβάφης και ταιριάζει απόλυτα σ’ όλους όσοι διαρρηγνύουν δημοσίως σήμερα τα ιμάτιά τους σε μια έκρηξη ποταπής ηθικολογίας.

Όλοι τους επιχειρούν να πείσουν ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι παρά κάτι μεμονωμένο με πρωταγωνιστή απλά τον κ. Λιγνάδη. Το μόνο για το οποίο σκοτίζονται είναι η παραίτηση ή μη της κ. Μενδώνη.
Λες και θα αλλάξει το παραμικρό αν η εν λόγω απεχθής κυρία παραιτηθεί. Λες και υπάρχει αίσθηση ευθιξίας στους επαγγελματίες της πολιτικής όλων των κομμάτων. Ειδικά όταν κατέχουν θώκους.

Απλά μας κοροϊδεύουν. Μας κοροϊδεύουν όλοι, όλα τα κόμματα της βουλής μαζί με τα εξαπτέρυγά τους στο χώρο της ενημέρωσης, του θεάματος και του ακροάματος.

Ο λόγος είναι απλός. Δεν πρέπει να φανεί το αληθινό σκάνδαλο που κρύβει η υπόθεση Λιγνάδη. Δηλαδή το κύκλωμα παιδεραστίας και πορνείας που προμηθεύει θύματα, αγοράκια και κοριτσάκια, στα σαλόνια της επώνυμης πολιτικής και κοινωνίας.

Κι αυτό το κύκλωμα στο οποίο εμπλέκονται ΜΚΟ, κυρίως εκείνες που διατηρούν δομές ασυνόδευτων ανήλικων, ανθεί γιατί τελεί υπό καθεστώς πολιτικής προστασίας. Τόσο επί ΣΥΡΙΖΑ, όσο και επί ΝΔ.

Να γιατί υφίσταται πάγια πολιτική εντολή τόσο προς τις αστυνομικές, όσο και τις δικαστικές αρχές να μην προχωρήσουν στην εξάρθρωση του συγκεκριμένου κυκλώματος. Ένα κύκλωμα απ’ όπου οι κυβερνήσεις αντλούν στελέχη, συνεργάτες, συμβούλους και χορηγούς.

Όταν ο Νίκος Γεωργιάδης καταδικάστηκε για παιδεραστία, ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για «πολιτική δίωξη» και ο μηχανισμός της ΝΔ κίνησε γη και ουρανό όχι μόνο για να μετατραπεί η καταδίκη σε απλή ασέλγεια, ώστε να παραγραφεί το αδίκημα, αλλά και για μην υπάρξει σε βάθος έρευνα στο κύκλωμα που εξυπηρετούσε τις ορέξεις του εν λόγω πρώην υπουργού της «αγίας οικογένειας» του νυν πρωθυπουργού.

Αλήθεια, τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για όλα αυτά; Η υπόθεση Ν. Γεωργιάδη «έσκασε» επί κυβερνήσεώς του. Τι έκανε για να εξιχνιαστεί το κύκλωμα εμπορίας; Απολύτως τίποτε.

Τον Ιούλιο 2020 δημοσιεύτηκε συνομιλία υποκλαπείσα από την ΕΥΠ ανάμεσα σε κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος της ΝΔ και γνωστό τηλεπαρουσιαστή, με αντικείμενο την εκπόρνευση 17χρονου. Όταν ρωτήθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης περί του συγκεκριμένου, απάντησε ότι είναι «ιδιωτική υπόθεση» και δεν αναμιγνύεται.

Γιατί άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα άλλα κόμματα της βουλής δεν ανέδειξαν το θέμα όταν καναλάρχες και κυβέρνηση το εξαφάνισαν από την επικαιρότητα; Γιατί τα κόμματα της μονοκομματικής βουλής αποδέχθηκαν το «κουκούλωμα» και δεν προκάλεσαν την παρέμβαση της δικαιοσύνης;

Και τέλος ποιος θυμάται το σκάνδαλο των 10.000 ασυνόδευτων ανηλίκων, που «χάθηκαν» εντός της ΕΕ; Η καταγγελία έγινε το 2016 από την Europol, υποδεικνύοντας ότι αυτό έγινε μέσω κυρίως ΜΚΟ που είχαν επιδοθεί σε αληθινό σαφάρι στα ελληνικά νησιά και μετέφεραν τα ασυνόδευτα ανήλικα σε δομές της Αθήνας και αλλού, απ’ όπου και «χάθηκαν».

Πώς αντέδρασε η κυβέρνηση Τσίπρα; Έβαλε την εκπρόσωπο τύπου του τότε αρχηγού της αστυνομίας να διαψεύσει την εν λόγω καταγγελία. Κι έτσι το σαφάρι των ΜΚΟ, ειδικά με ασυνόδευτα ανήλικα, συνεχίζεται απρόσκοπτα από τότε έως σήμερα.

Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα μετατράπηκε σ’ έναν από τους βασικούς κρίκους στα κυκλώματα trafficking της ΕΕ. Φυσικά με το αζημίωτο για τα κυβερνώντα κόμματα και την εγχώρια βιομηχανία πορνείας, η οποία γνωρίζει μέρες δόξας χάρις στους καναλάρχες, αλλά και τις ποικιλώνυμες διαστροφές των επωνύμων, των εχόντων και κατεχόντων.

Δημήτρης Καζάκης: «Συνεργασία για την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος και ανάδειξη δημοκρατικής διακυβέρνησης»

Δημήτρης Καζάκης: «Κατά τη γνώμη μας, η συνεργασία ανάμεσα σε δυνάμεις με κοινό στόχο την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος και την ανάδειξη ενός νέου τύπου βαθιά δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας είναι μονόδρομος»

Συνέντευξη του προέδρου του ΕΠΑΜ, Δημήτρη Καζάκη, στον Γαβριήλ Αβραμίδη* στην ιστοσελίδα politispress.gr

Ο πρόεδρος του ΕΠΑΜ, Δημήτρης Καζάκης στην συνέντευξη του στον Γαβριήλ Αβραμίδη για το politispress.gr, κατακεραυνώνει την αντιπολίτευση: «Είδατε έστω κι ένα κόμμα στην τωρινή βουλή να αντιτάσσεται – έστω και στα λόγια – στην πολιτική του γενικού εγκλεισμού (lockdown) του πληθυσμού, των αυθαίρετων και εντελώς παράλογων γενικών περιορισμών κυκλοφορίας και μετακινήσεων, του βασανισμού με την υποχρεωτική μάσκα ακόμη και σε ανήλικα, των εξοντωτικών προστίμων, αλλά και αναγωγής της πλέον διαπλεκόμενης και διεφθαρμένης από ιδιωτικά συμφέροντα επιστήμης σε υπέρτατη αυθεντία έναντι κάθε κοινής λογικής και αντιλόγου; Υποστήριξε έστω κι ένα κόμμα στη τωρινή βουλή τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του Έλληνα πολίτη που ποδοπατήθηκαν στο όνομα της πανδημίας και της δήθεν επιστημονικής αυθεντίας; Ούτε ένα».

Η συνέντευξη του προέδρου του Ε.ΠΑ.Μ

Γ. Αβραμίδης: Κύριε Καζάκη, στις 28 Νοεμβρίου του 2020, το ΕΠΑΜ έκανε μια δημόσια πρόσκληση στα κοινοβουλευτικά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25 να ενώσουν όλες τις λαϊκές δυνάμεις σε ένα κοινό μέτωπο ανατροπής, βάζοντας ως ελάχιστους στόχους την υπεράσπιση της δημοκρατίας και την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας. Υπάρχει, κατά τη γνώμη σας, ρεαλιστική βάση συγκρότησης ενός ενωτικού πόλου με τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και κινήματα; Θα συνεργαζόταν εκλογικά το ΕΠΑΜ με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή το ΜΕΡΑ25;

Δ. Καζάκης: Κατά τη γνώμη μας, η συνεργασία ανάμεσα σε δυνάμεις με κοινό στόχο την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος και την ανάδειξη ενός νέου τύπου βαθιά δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας είναι μονόδρομος. Αν βέβαια θέλουμε να δούμε άμεσα ριζική αλλαγή στη ζωή μας. Η επιδίωξη της συνεργασίας αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής του ΕΠΑΜ εξ ιδρύσεώς του. Το ερώτημα βέβαια έγκειται στο αν όντως υφίσταται κοινός στόχος ανάμεσα στις διαφορετικές δυνάμεις. Κι αυτό έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας και του λαού αυτήν τη στιγμή.

Είναι προφανές πλέον, ακόμη και στον πιο αφελή, ότι το κεντρικό πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι η επιβολή ενός καθεστώτος ανομίας, ασυδοσίας, μαζικής καταστροφής και εκποίησης υπέρ των ξένων δανειστών, εταίρων, συμμάχων και μιας εγχώριας κλίκας που νέμεται την εξουσία. Η χώρα στερείται της δυνατότητας να αποφασίζει προς το συμφέρον του λαού της, ακόμη και για τα πιο στοιχειώδη ζητήματα στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Κυριαρχία στην Ελλάδα ασκούν αποκλειστικά και μόνο οι δανειστές της, οι τραπεζίτες και οι επενδυτές, με τις κυβερνήσεις να λειτουργούν -και μάλιστα ανοιχτά-, ως υποχείριά τους.

Ο λαός έχει στερηθεί των θεμελιωδών και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων του στην πολιτική, τη δικαιοσύνη, τη δουλειά, την οικογένεια, την ιδιοκτησία, τη σύνταξη, το εισόδημα, την υγεία και την παιδεία. Η μεγάλη πλειοψηφία ζει χωρίς να ξέρει τι θα της ξημερώσει αύριο. Στην ουσία ζει χωρίς να υπάρχει αύριο.

Το Σύνταγμα της χώρας έχει αντικατασταθεί από ένα «παρασύνταγμα» ανάλογο μ’ εκείνο που επιβλήθηκε στην εμφυλιακή και μετεμφυλιακή Ελλάδα, το οποίο κατοχυρώνει, αφενός, την αυθαιρεσία και την ασυδοσία της εκτελεστικής εξουσίας και, αφετέρου, την μετάλλαξη της δικαιοσύνης, αλλά και όλων των πολιτειακών θεσμών σε μηχανισμούς καταστολής του λαού και των δικαιωμάτων του, με τρόπο που θα ζήλευε ακόμη και η χούντα. Η χώρα έχει θεσμικά μετατραπεί σε οικόπεδο προς εκποίηση με το λαό να είναι παρείσακτος στην ίδια του την πατρίδα. Το μόνο «δικαίωμα» που αναγνωρίζεται επίσημα στον ελληνικό λαό είναι να προσέρχεται στην κάλπη, όποτε του το επιτρέψουν έξωθεν και άνωθεν, για να επιλέξει διαχειριστές της κατάστασης. Να επιλέξει δηλαδή διαφορετικούς πολιτικούς από το ράφι των διαπλεκόμενων, που υπηρετούν την ίδια πολιτική, τα ίδια συμφέροντα κατοχής και εκποίησης της πατρίδας μας. Και μάλιστα υπό καθεστώς τέτοιας ανυπαρξίας πολιτικού διαλόγου, που θα έκανε ακόμη και τη χούντα να ωχριά.

Συνεπώς, το ΕΠΑΜ επιδιώκει τη συνεργασία με όλες εκείνες τις δυνάμεις, αλλά και τις προσωπικότητες που έχουν ως αφετηρία της πολιτικής τους, την ανάδειξη μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης υπέρ του πολίτη και του λαού, με σκοπό την αποκατάσταση της συνταγματικής έννομης τάξης με την κατάργηση του «παρασυντάγματος» σ’ όλες του τις μνημονιακές και μη εκδοχές. Τη θεμελίωση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού, έτσι ώστε αυτός και κανένας άλλος να γίνει το αφεντικό της πατρίδας μας. Και φυσικά την αποκατάσταση, αλλά και κατοχύρωση, δημοσιονομικά και θεσμικά, όλων των κοινωνικών, πολιτικών, εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού μας στην πλήρη απασχόληση, την εξασφάλιση από την φτώχεια και την ανέχεια, την προστασία της προσωπικής ιδιοκτησίας και του εισοδήματος της ελληνικής οικογένειάς από κάθε λογής αρπακτικά τη αγοράς, τους τοκογλύφους των τραπεζών, αλλά και τον μονοπωλιακό έλεγχο της οικονομίας.

Όλα αυτά συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο, το οποίο από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους κυριαρχεί στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες των Ελλήνων: Εθνική ανεξαρτησία – Λαϊκή κυριαρχία – Κοινωνική δικαιοσύνη.

Το ΕΠΑΜ λοιπόν θα συνεργαστεί με οποιαδήποτε δύναμη, με οποιαδήποτε συλλογικότητα, και προσωπικότητα αποδέχεται αυτό το τρίπτυχο ως κοινή αφετηρία της συνεργασίας. Κι ας παραμείνουν όλες οι άλλες διαφορές πολιτικών θέσεων και προγραμμάτων, είτε δεξιάς, είτε αριστεράς απόχρωσης. Διαφορές που δεν θα παραμεριστούν, ούτε θα μπουν κάτω από το χαλί της συνεργασίας, αλλά, αντίθετα, ο καθένας από εμάς θα έχει το ελεύθερο και ισότιμα να υποστηρίζει το τρίπτυχο της συμμαχίας με βάση τις δικές του θέσεις, απόψεις και αναλύσεις. Αυτό σημαίνει για εμάς Συμμαχία. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διατηρεί τη δική του οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια, δηλαδή να βαδίζει χώρια, αλλά να συνδράμει με όλες του τις δυνάμεις έτσι ώστε όλοι μαζί να πετύχουμε από κοινού τον κοινό σκοπό.

Τα αποδέχονται όλα αυτά που είπαμε τα συγκεκριμένα κόμματα της βουλής; Δυστυχώς έως σήμερα η εμπειρία έχει αποδείξει ότι όταν και όποτε μιλάνε για συνεργασία εννοούν την αφομοίωση ή δορυφοροποίηση των συνεργαζόμενων με όρους μηχανισμών, ιδιοτέλειας και δούναι-λαβείν, μακριά από τα μεγάλα προβλήματα του λαού και της πατρίδας. Μακάρι να συναισθανθούν την ευθύνη τους μπροστά στις κρίσιμες καταστάσεις που ζούμε και να τα αποδεχθούν. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, εμείς δεν θα φέρουμε εμπόδια σε ενδεχόμενη συνεργασία. Αυτό ισχύει ακόμη και για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και εφόσον, βεβαίως, πρώτα αποκηρύξει με κάθε τρόπο τη μέχρι σήμερα πολιτική του, η οποία τον έχει μετατρέψει σε στυλοβάτη του σημερινού καθεστώτος.

Γ. Αβραμίδης: Σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις το 2012 και το 2019 δημιουργήσατε σχήματα εκλογικής συνεργασίας. Ποια είναι τα συμπεράσματά σας από το αποτέλεσμα αυτών των συνεργασιών;

Δ. Καζάκης: Δεν έχουμε μετανιώσει για καμιά από τις εκλογικές συνεργασίες που κάναμε. Ούτε μας απογοήτευσε καμιά από τις συνεργαζόμενες δυνάμεις με τις οποίες συμμετείχαμε στα συγκεκριμένα εκλογικά σχήματα. Μπορεί να μην μας έβαλαν στο κοινοβούλιο, αλλά μας βοήθησαν σε ιδιαίτερα χαλεπούς καιρούς –όπου οι περισσότεροι επίδοξοι αντιμνημονιακοί, είτε υποτάχθηκαν στη γοητεία του καθεστώτος κατοχής, είτε έσβησαν από τον πολιτικό χάρτη– να σταθούμε όρθιοι και μάχιμοι γιατί πρώτα-πρώτα μας απάλλαξαν απ’ όσους τυχοδιώκτες της πολιτικής βλέπουν τις εκλογές αποκλειστικά και μόνο σαν ευκαιρία για να εξασφαλίσουν μια έδρα στη βουλή. Μόνο και μόνο να πετάξουν στα τάρταρα τιμή, αξιοπρέπεια και πολιτικές δεσμεύσεις.
Συνεργαστήκαμε με δυνάμεις που αποδέχθηκαν και τήρησαν έντιμα το εκλογικό και πολιτικό πλαίσιο που είχαμε από κοινού συμφωνήσει.

Προσωπικά είναι η πρώτη φορά που είδα εκλογική συνεργασία σε ισότιμη βάση, όπου ο καθένας από εμάς αγωνίζεται για τους δικούς του υποψηφίους, με τους δικούς του όρους, αλλά και με τις δικές του θέσεις και αναλύσεις υποστηρίζει το κοινό εκλογικό πρόγραμμα. Δεν επιχείρησε κανείς να αφομοιώσει τον άλλο, ούτε να επιβληθεί ο ένας στον άλλο. Πώς λοιπόν να μας απογοητεύσουν τέτοιες συνεργασίες; Αντίθετα μας έδωσαν δύναμη να συνεχίσουμε. Άλλωστε, τόσο η πρώτη εκλογική συνεργασία, όσο και η δεύτερη δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά η απαρχή, η αφετηρία για ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές συνεργασίες που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν και να κερδίσουν την πλειοψηφία του λαού, θέτοντας το κορυφαίο ζήτημα, το περιεχόμενο και τον τρόπο μιας ριζικά διαφορετικής διακυβέρνησης της χώρας. Η ευθύνη για το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν επιτεύχθηκαν, δεν βαραίνει το ΕΠΑΜ.

Επίσης μ’ αυτές τις εκλογικές συνεργασίες αποδείξαμε στην πράξη ότι δεν κινούμαστε με όρους πολιτικής, ιδεολογικής ή άλλης εμπάθειας και ιδιοτέλειας. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να προωθηθούν τα πολιτικά αιτήματα και τα προτάγματα πάνω στη βάση των οποίων ιδρύθηκε το ΕΠΑΜ. Δεν διεκδικήσαμε αρχηγιλίκια, ούτε πρωτοκαθεδρίες, ενώ συνδράμαμε τους συνεργαζόμενους όποτε το είχαν ανάγκη, ακόμη και από το υστέρημα των μελών και των φίλων μας, χωρίς να ζητάμε κανενός είδους ανταλλάγματα. Έτσι καταλαβαίνουμε εμείς τις συνεργασίες. Από θέση αρχής.

Γ. Αβραμίδης: Σε ποιο δρόμο βρίσκεται η προσπάθεια συνεργασιών του ΕΠΑΜ με διάφορα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και κινήματα; Η απλή αναλογική δημιουργεί ή όχι θετικό έδαφος για εκλογικές συνεργασίες;

Δ. Καζάκης: Στις 25 Οκτωβρίου 2020, στην «Αθηναίων Πολιτεία», κάτω από τον ιερό βράχο, το ΕΠΑΜ μαζί με το ΔΗΚΚΙ και άλλες συνεργαζόμενες δυνάμεις πήραν την πρωτοβουλία μιας δημόσιας συγκέντρωσης όπου συζητήθηκε η συγκρότηση μιας ευρείας Συμμαχίας. Στη συγκέντρωση αυτή παραβρέθηκαν όλοι όσοι αγωνίζονται για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μοναδική εξαίρεση, εκτός φυσικά των κομμάτων αντιπολίτευσης της βουλής, ήταν η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Το πιο σημαντικό όμως ήταν η μαζική προσέλευση στην συγκεκριμένη εκδήλωση, η οποία συγκέντρωσε, εν μέσω των γνωστών περιορισμών στις μετακινήσεις λόγω πανδημίας, περί τα 300 άτομα με φυσική παρουσία και πάνω από 3.000 να παρακολουθούν ζωντανά στο διαδίκτυο. Τέτοια πολιτική εκδήλωση με τόσο μαζικό ενδιαφέρον από τον κόσμο έχει να γίνει από το 2015. Από τότε δηλαδή που, αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ο κόσμος ήλπιζε σε μια ευρεία συνεργασία δυνάμεων για την ανατροπή των μνημονιακών επιλογών Τσίπρα-Καμένου. Αυτό, άλλωστε, ήταν και το βασικό ζητούμενο της όλης εκδήλωσης. Να ζυμωθεί το αίτημα της Συμμαχίας όχι μόνο ανάμεσα σε εκπροσώπους δυνάμεων και συλλογικοτήτων, αλλά πρώτα και κύρια ανάμεσα στους απλούς πολίτες, οι οποίοι είναι και η μόνη αληθινή δύναμη που μπορεί να δώσει στην πολυπόθητη συνεργασία τη δυναμική που χρειάζεται.

Από αυτήν την εκδήλωση προέκυψε μια άτυπη και προσωρινή επιτροπή, όπου συμμετέχει ελεύθερα οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται είτε ως πολίτης, είτε εκπροσωπώντας δυνάμεις και συλλογικότητες με πρωταρχικό σκοπό το συντονισμό της δράσης όσων συνεργάζονται για τη δημιουργία της Συμμαχίας. Πρώτα και κύρια για να επαναληφθεί αυτό που ξεκίνησε στην «Αθηναίων Πολιτεία», σε όλες τις γειτονιές και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Μόνο έτσι –έχουμε την γνώμη– ότι μπορεί να οικοδομηθεί μια αληθινή Συμμαχία με δυναμική διεκδίκησης όχι μόνο μιας ενισχυμένης παρουσίας στη βουλή, αλλά και της πλειοψηφίας του λαού με σκοπό την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος. Μόνο με τη συμμετοχή σ’ αυτήν την προσπάθεια μέσα στον απλό κόσμο θα αποδείξει κάθε πολιτική δύναμη, αλλά και όποιος άλλος δηλώνει υπέρ της συνεργασίας, ότι κινείται όχι από ιδιοτέλεια, ή με κίνητρα άλλα εκτός από εκείνα των κοινών δημοκρατικών και πατριωτικών σκοπών της Συμμαχίας. Και μόνο έτσι θα αποδείξει ότι έχει απήχηση στην κοινωνία και μπορεί να λειτουργήσει στην πράξη ενωτικά για την ίδια την κοινωνία, υπερβαίνοντας διαχωρισμούς ιδεολογίας, αριστεράς και δεξιάς.

Βέβαια, οι περιορισμοί των μετακινήσεων, οι γενικοί εγκλεισμοί και η αστυνομοκρατία στο όνομα της πανδημίας, έχουν εμποδίσει σημαντικά αυτήν τη μαζική δουλειά για τη Συμμαχία. Παρά το γεγονός ότι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη δημιουργία αντίστοιχων ανοιχτών και μαζικών κινήσεων συνεργασίας όλες σχεδόν οι πόλεις της Ελλάδας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν κάνουμε διαρκώς ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό μέσα από συσκέψεις, πρωτοβουλίες και συναντήσεις ανά την Ελλάδα προκειμένου να προετοιμάσουμε την πρωτίστως «από τα κάτω» συγκρότηση της Συμμαχίας.

Γ. Αβραμίδης: Ποιοι χωράνε σε ένα πλαίσιο αρχών για πολιτική σύμπραξη και εκλογική συνεργασία;

Δ. Καζάκης: Όσοι και όσες δυνάμεις αποδέχονται το τρίπτυχο που ανάφερα στην αρχή: Εθνική ανεξαρτησία – Λαϊκή κυριαρχία – Κοινωνική δικαιοσύνη. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το τρίπτυχο αυτό δεν επαρκεί για μια προγραμματική συμφωνία της Συμμαχίας. Χρειάζεται να εξειδικευτεί. Όπως επίσης γνωρίζουμε ότι υπάρχουν σοβαρές διαφορές στον τρόπο ερμηνείας και περιεχομένου του συγκεκριμένου τρίπτυχου. Όλα αυτά είναι προς συζήτηση μέσα στη διαδικασία συγκρότησης της Συμμαχίας, απ’ όσους θέλουν να συμμετάσχουν σ’ αυτήν.

Επί παραδείγματι για το ΕΠΑΜ είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανεξαρτησία, κυριαρχία και δημοκρατία χωρίς νομισματική κυριαρχία, δηλαδή χωρίς κρατικό εθνικό νόμισμα. Αυτή η θέση μας δεν είναι προϊόν ιδεολογικής διαστροφής, αλλά καθαρά πρακτικής πολιτικής. Δεν υπήρξε ποτέ και δεν πρόκειται να υπάρξει οικονομία και κοινωνία, η οποία μπήκε σε τροχιά ανάκαμψης και ανοικοδόμησης υπέρ της πλειοψηφίας, με χρηματοδότηση των αναγκών της μέσω της δημιουργίας χρέους, κρατικού και ιδιωτικού. Και μάλιστα σε νόμισμα που η ίδια δεν ελέγχει. Δεν μπορεί καν να αντιμετωπιστεί μια σοβαρή κρίση από μια χώρα χωρίς το δικό της νόμισμα.
Δεν έχει παρά να δει κανείς αυτό που συμβαίνει σήμερα με την πανδημία. Η ευρωζώνη το 2020 παρουσίασε τη μεγαλύτερη ύφεση από οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη ζώνη χωρών. Σύμφωνα με μια πρώτη εκτίμηση της ετήσιας ανάπτυξης το 2020, βάσει εποχιακών και ημερολογιακά προσαρμοσμένων τριμηνιαίων στοιχείων, το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 6,8% στη ζώνη του ευρώ και 6,4% στην ΕΕ. Με την Ελλάδα φυσικά να σημειώνει νέα ρεκόρ πτώσης. Ενώ ακόμη και οι χώρες της ΕΕ που διατήρησαν το δικό τους νόμισμα πήγαν καλύτερα. To ίδιο και οι ΗΠΑ όπου το πραγματικό ΑΕΠ μειώθηκε 3,5% το 2020 σε σχέση με το 2019.

Λέτε να είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι οικονομίες, ιδίως όσες θεωρούνται ανεπτυγμένες, που διαθέτουν το δικό τους νόμισμα και χρηματοδότησαν απευθείας το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών και τις επενδύσεις σε υποδομές και παραγωγή, πήγαν πολύ καλύτερα από τις άλλες και κυρίως από την οικονομία της ευρωζώνης; Όχι βέβαια.

Όπως και να έχει, δεν μπορεί κανείς –υπό οποιοδήποτε κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς– να ασκήσει πολιτική πλήρους απασχόλησης, αυξανόμενων μέσων αποδοχών και συντάξεων, πραγματικής μείωσης του εργάσιμου χρόνου με ανελαστικά δικαιώματα, όπως και ανάπτυξη κατά προτεραιότητα της παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας, χωρίς κρατικό εθνικό νόμισμα. Δεν μπορείς να επενδύσεις στην ευημερία της ζωντανής εργασίας, έναντι της ευημερίας της χρηματιστικής κυβείας με χρέη και εκποιήσεις, αν δεν ελέγχεις το δικό σου νόμισμα. Σε διαφορετική περίπτωση η κυβέρνηση, η οικονομία και η κοινωνία θα είναι έρμαια της κερδοσκοπίας των χρηματαγορών, των τραπεζιτών και των επενδυτών κεφαλαίου.

Παρ’ όλα αυτά, το ΕΠΑΜ δεν απαιτεί από τους συνεργαζόμενους να συμφωνήσουν στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την υπόθεση του νομίσματος. Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει κοινό έδαφος συνεργασίας με όποιον θεωρεί ότι προέχει έναντι μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης Ελλάδας, έναντι της ευημερίας του εργάτη, του αγρότη, του επαγγελματία, του μικρομεσαίου επιχειρηματία και του συνταξιούχου, η συνοχή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία με δυνάμεις που αρνούνται εκ προοιμίου τη ρήξη με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όταν και εφόσον το απαιτούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της πατρίδας.

Αν δεν θέσουμε ως θεμελιώδη αφετηρία της συνεργασίας το γεγονός ότι προέχει, προηγείται πάνω και πέρα από κάθε άλλη απώτερη σκοπιμότητα, η κατοχύρωση της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας, της δημοκρατίας και της ευημερίας της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στην πατρίδα μας, τότε δεν έχει κανένα νόημα η συμμαχία. Το μόνο που θα πετύχει μια συνεργασία που δεν ξεκαθαρίζει το αν είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε ρήξεις με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, χωρίς να φοβάται να οδηγηθεί σε τυχόν αποχώρηση από τους σχηματισμούς αυτούς, εάν, εφόσον και όποτε το κρίνει κυρίαρχα ο λαός μας προκειμένου να υπερασπιστεί τα δικά του ζωτικά συμφέροντα, είναι να γίνει μια από τα ίδια.

Το ΕΠΑΜ αντιτάχθηκε στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ από τότε που υποσχόταν ότι θα πείσει τους εταίρους της ΕΕ να μας γλυτώσουν από τα μνημόνια, χωρίς να προχωρήσουμε σε ρήξεις με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Πριν καν αναλάβει τη διακυβέρνηση προειδοποιούσαμε ότι μια τέτοια πολιτική, ακόμη και με τις καλύτερες των προθέσεων, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε τέτοιες συνθηκολογήσεις που θα φέρουν το 3ο και χειρότερο μνημόνιο, το οποίο βρισκόταν ήδη στα σκαριά επί κυβέρνησης Σαμαροβενιζέλου.

Όπως καταλαβαίνετε το ΕΠΑΜ δεν είναι σε καμιά περίπτωση διατεθειμένο να συμπράξει σε συνεργασίες που θέλουν να επαναλάβουν το ίδιο αποτυχημένο πείραμα, εξαπατώντας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, τον ελληνικό λαό. Ακόμη κι αν μ’ αυτήν την απάτη ίσως εξασφαλίσει την είσοδό του στη βουλή. Δεν ξεπουληθήκαμε για έδρες τότε που εξαπατήθηκε από τις αντιμνημονιακές φανφάρες η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν θα το κάνουμε τώρα.

Γ. Αβραμίδης: Έχετε ως ΕΠΑΜ καταθέσει μήνυση για εσχάτη προδοσία. Μπορείτε να συνεργαστείτε με πρόσωπα που είχαν ψηφίσει μνημόνια;

Δ. Καζάκης: Η μήνυση του ΕΠΑΜ για εσχάτη προδοσία κατευθύνεται εναντίον όσων από το πολιτικό προσωπικό και τους αξιωματούχους του κράτους, ψήφισαν και εφάρμοσαν μνημόνια. Η μήνυση κατατέθηκε όχι μόνο για να καλέσουμε τη δικαιοσύνη να κάνει το καθήκον της, αλλά και σαν μια έμπρακτη πολιτική δέσμευση του ΕΠΑΜ ότι όσοι συνέδραμαν ενεργά στην αδρανοποίηση, υπονόμευση και κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας μας μέσα από τον σφετερισμό της θέσης τους, θα καθίσουν στο σκαμνί. Και οφείλουν να καθίσουν στο σκαμνί όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης, αλλά για να αλλάξουμε επιτέλους σελίδα σ’ αυτόν τον τόπο ξεκινώντας με το αυτονόητο για μια δημοκρατία. Δεν μπορούν όσοι κατέχουν θέσεις ευθύνης και εξουσίας να καταχρώνται την εμπιστοσύνη του λαού. Πώς αλλιώς μπορεί να υπάρξει μια άλλη διακυβέρνηση του τόπου υπέρ του πολίτη;

Επομένως, ναι, δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με πρόσωπα που έχουν ψηφίσει μνημόνια. Δεν μπορούμε να δώσουμε συγχωροχάρτι σ’ όλους εκείνους που για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους, έβαλαν πλάτη στην ανατροπή της συνταγματικής έννομης τάξης και της επιβολής καθεστώτος κατοχής στην πατρίδα μας. Ούτε μπορούμε να πούμε, περασμένα, ξεχασμένα. Διότι ούτε περασμένα είναι, ούτε ξεχασμένα. Εξακολουθούμε να ζούμε υπό το ίδιο καθεστώς κατοχής δημοσιονομικών και γεωπολιτικών μνημονίων.

Το δημοκρατικό πολίτευμα, όπως προβλέπεται από το ισχύον Σύνταγμα, δεν έχει ούτε καν τυπικά αποκατασταθεί. Πώς λοιπόν θα δώσουμε άφεση αμαρτιών σ’ όποιον ψήφισε μνημόνια; Θα δίνατε άφεση αμαρτιών σ’ όποιον με την υπογραφή ή με την απόφασή του οδηγούσε στην εξόντωση κάποιου δικού σας; Τα μνημόνια εξόντωσαν πάνω από 405 χιλιάδες Έλληνες είτε στέλνοντάς τους απευθείας στον τάφο, είτε εξαναγκάζοντας να μεταναστεύσουν. Τόση είναι η απόλυτη μείωση του πληθυσμού της χώρας την περίοδο 2011-2020. Μείωση πρωτοφανής στα ιστορικά χρονικά της Ελλάδας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Πρόκειται για αληθινή σύγχρονη γενοκτονία του ελληνικού λαού, η οποία συνεχίζεται. Οι προβλέψεις είναι ότι η γενοκτονία αυτή θα στοιχίσει στον ελληνικό πληθυσμό περισσότερους, τουλάχιστον σε απόλυτα νούμερα, απ’ ότι η γενοκτονία των αδελφών μας από τους Τούρκους, αλλά και αργότερα από τους ναζί. Πάνω από 2 εκατομμύρια Έλληνες μέσα στην προσεχή δεκαετία. Θα το ανεχτούμε; Θα ανεχτούμε όλους εκείνους που με ελαφρά την καρδία και με κριτήριο τη δική τους ιδιοτέλεια έβαλαν πλάτη σ’ αυτήν τη γενοκτονία;

Ας βρουν το θάρρος και το μεγαλείο ψυχής να βγουν δημόσια και να αποκηρύξουν όχι μόνο τα μνημόνια, αλλά και τη δική τους προσωπική πολιτική και ποινική ευθύνη για το γεγονός ότι τα ψήφισαν και τότε τα ξαναλέμε. Όσο δεν το κάνουν, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ούτε καν για συζήτηση πιθανής συνεργασίας.

Γ. Αβραμίδης: Πως αξιολογείτε το επίπεδο της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων στην βουλή;

Δ. Καζάκης: Αλήθεια, υπάρχει αντιπολίτευση στη βουλή; Μέχρι σήμερα δεν το είδα και δεν νομίζω να το είδε κανένας σώφρων πολίτης αυτής της χώρας. Ο αντιπολιτευτικός λόγος των κομμάτων της βουλής έναντι της κυβέρνησης Μητσοτάκη κινείται ανάμεσα σε ανέξοδες καταγγελίες, που δεν αφορούν στην ουσία των ζητημάτων, και προτάσεις συνδιαχείρισης για να μηνύσουν κυρίως στον ξένο παράγοντα ότι αυτοί μπορούν να εξυπηρετήσουν καλύτερα τις επιλογές και τα συμφέροντά του από τους κυβερνώντες. Τίποτε περισσότερο.

Είδατε έστω κι ένα κόμμα στην τωρινή βουλή να αντιτάσσεται – έστω και στα λόγια – στην πολιτική του γενικού εγκλεισμού (lockdown) του πληθυσμού, των αυθαίρετων και εντελώς παράλογων γενικών περιορισμών κυκλοφορίας και μετακινήσεων, του βασανισμού με την υποχρεωτική μάσκα ακόμη και σε ανήλικα, των εξοντωτικών προστίμων, αλλά και αναγωγής της πλέον διαπλεκόμενης και διεφθαρμένης από ιδιωτικά συμφέροντα επιστήμης σε υπέρτατη αυθεντία έναντι κάθε κοινής λογικής και αντιλόγου; Υποστήριξε έστω κι ένα κόμμα στη τωρινή βουλή τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του Έλληνα πολίτη που ποδοπατήθηκαν στο όνομα της πανδημίας και της δήθεν επιστημονικής αυθεντίας; Ούτε ένα.

Το μόνο που έκαναν είναι να λειτουργούν ως λαγοί της κυβέρνησης προκειμένου να εφαρμοστούν ακόμη πιο σκληρά και οριζόντια μέτρα εναντίον του πληθυσμού στο όνομα της πανδημίας. Αποδέχθηκαν εξαρχής, άκριτα και ως δόγμα πίστεως, ακόμη και τις τεχνικές γενετικής μηχανικής που βαφτίστηκαν εμβόλια από τις πολυεθνικές φαρμάκου, προκειμένου να μετατρέψουν το γενικό πληθυσμό σε δικό τους διαρκές πειραματόζωο για την εισαγωγή νέων ακόμη πιο προσοδοφόρων χρηματιστικών προϊόντων. Κάτι που μέχρι πέρυσι συνέβαινε μόνο με τον πληθυσμό χωρών υπό αποικιακό, ή νεοαποικιακό ζυγό.

Προκειμένου όλοι τους να εξυπηρετήσουν τα χρηματιστικά συμφέροντα του κ. Μπουρλά και των ομοιών του, συμμετέχουν ενεργότατα στην επιχείρηση καταστολής και φίμωσης πρώτα και κύρια της επιστημονικής κοινότητας, η οποία στην πλειοψηφία της αντιδρά και διατυπώνει επιφυλάξεις για τα δήθεν εμβόλια τεχνολογίας mRNA και DNA. Έβαλαν τα ενεργούμενά τους στα συνδικάτα του χώρου της υγείας να στραφούν με δημόσιες δηλώσεις τους ενάντια στη μεγάλη πλειοψηφία των γιατρών και νοσηλευτών που εύλογα αρνούνται να εμβολιαστούν από τα εν λόγω δήθεν εμβόλια. Και μάλιστα υπό καθεστώς άσκησης απειλών και εκβιασμών από την κυβέρνηση.

Δεν κρατούν πλέον ούτε καν τα προσχήματα. Προφανώς οι ταξικές και πολιτικές εξαρτήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης με τα μεγάλα αρπακτικά της οικονομίας και της πολιτικής, είναι τέτοιες και τόσο βαθιές, που δεν διανοήθηκαν να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα, έστω για το θεαθήναι, διαδηλώνοντας υπέρ του δικαιώματος της ελεύθερης επιλογής του πολίτη, ειδικά όσον αφορά στην υγεία του, αλλά και της ελευθερίας των πιστεύω του. Κι έτσι οι εντεταλμένοι τους ασκούνται σε κάθε λογής χυδαίες επιθέσεις εναντίον όποιου αντιστέκεται, ή αντιτίθεται στα μεσαιωνικής έμπνευσης δήθεν μέτρα κατά της πανδημίας. Με την ίδια ακριβώς λογική στιγματισμού, αλλά και ένθερμο ζήλο εναντίον του εχθρού, που στο μεσοπόλεμο διέκριναν τα τάγματα εφόδου των μελανοχιτώνων.

Κι ενώ σήμερα έχουμε από πλευράς της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με πρόφαση την πανδημία, την ολική επαναφορά του ακροδεξιού ολοκληρωτισμού που γνώρισε ο λαός μας μεταπολεμικά με αποκορύφωμα τη χούντα, δεν χρειάζονται ούτε ΕΑΤ-ΕΣΑ, ούτε τανκς στους δρόμους, ούτε τάγματα εφόδου του φασιστικού παρακράτους. Κι ο λόγος είναι απλός. Την αποστολή των παλιών γκεμπελίσκων, βασανιστών, και παρακρατικών ταγμάτων του φασισμού, έχουν αναλάβει σήμερα τα μίσθαρνα όργανα και τα ενεργούμενα της δοτής επίσημης αριστεράς και του κατ’ επίφαση αντιφασισμού.

Ζούμε και τυπικά το τέλος της μεταπολίτευσης με την ολική επαναφορά της έννομης τάξης της χούντας, χωρίς αυτοί που κινούν τα νήματα να χρειάζονται την κατάλυση του κοινοβουλίου. Γιατί; Διότι η αναβίωση του κράτους της δεξιάς, όπως είχε χαρακτηρίσει ο ηγέτης της Ένωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, το εμφυλιακό και μετεμφυλαικό κράτος που οδήγησε την Ελλάδα στη χούντα, γίνεται όχι με διωκόμενη την εαμική αριστερά όπως τότε, αλλά με στυλοβάτη τη σύγχρονη επίσημη αριστερά σε όλες τις ιδεολογικές της αποχρώσεις.

Γι’ αυτό και σήμερα έχουμε μια καθόλα μονοκομματική βουλή με 6 κόμματα. Σ’ αυτήν στηρίζεται η φαινομενική παντοδυναμία της κυβέρνησης να επιβάλλει μέτρα αστυνομοκρατίας σε βάρος του λαού μας, που κάνουν ακόμη και τη χούντα να ωχριά, αλλά και να προχωρά στο ξεπούλημα των εθνικών δικαίων του ελληνικού λαού.
Όλα αυτά βέβαια επιβάλλονται προσωρινά και στο όνομα του γενικού καλού –όπως άλλωστε επιβλήθηκε στην εποχή της και η χούντα– μόνο και μόνο για να θωρακίσουν τη νέα ομαλότητα, τη «νέα κανονικότητα», όπως αποκαλείται στην τεχνοκρατική εσπεράντο της εξουσίας. Δηλαδή η μονιμοποίηση της κατάστασης όπου η επιβίωση και τα δικαιώματα του λαού θα βρίσκονται διαρκώς υπό αίρεση προς εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας.

Να γιατί σ’ όλα τα μεγάλα ζητήματα που αφορούν στην υπεράσπιση του Συντάγματος από τις καταχρήσεις και τους σφετερισμούς της εξουσίας, το δημοκρατικό πολίτευμα, ιδίως όσον αφορά τα δικαιώματα του πολίτη και την άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας, όπως και στην προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, όλοι τους μέσα στη βουλή ποιούν τη νήσσα. Κανένας δεν τολμά να τα αναδείξει ως κορυφαία ζητήματα, ώστε να συνδράμει στη συνένωση όλων των δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων του λαού μας. Αντίθετα, έχουν αναλάβει ως αποστολή τους το διαίρει και βασίλευε μέσα στο λαό με όρους ιδεολογικής θρησκοληψίας. Προς όφελος των κρατούντων και φυσικά με το αζημίωτο για τους ίδιους.

Γ. Αβραμίδης: Τι βλέπετε στο πεδίο της οικονομίας; Υπάρχουν περιθώρια άσκησης οικονομικής πολιτικής με κοινωνικό πρόσημο εντός του σημερινού δεσμευτικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Δ. Καζάκης: Ούτε κατά διάνοια. Ακόμη κι αν υπάρξουν κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την ευρωζώνη που θα θελήσουν να ασκήσουν μια τέτοια πολιτική, είναι αδύνατον να εφαρμοστεί κοινωνική πολιτική που να υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες του πληθυσμού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως του κοινού νομίσματος, επήλθε και η συστηματική αποδόμηση όλων των κοινωνικών πολιτικών και υποδομών στις χώρες μέλη. Ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες. Οι κοινωνικές πολιτικές έπαψαν να υπηρετούν αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα των πολιτών στην πρόνοια, την υγεία, την ασφάλιση, την παιδεία. Αντίθετα μεταλλάχθηκαν σε «στοχευμένες πολιτικές» υπέρ των αναξιοπαθούντων, όπως ορίζονται κάθε φορά από την εκάστοτε κυβέρνηση, μέσα στα πλαίσια που επιτρέπει το «δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας» της ευρωζώνης, όπου δεν υφίσταται κανένα κοινωνικό πρόσημο, καμιά κοινωνική προτεραιότητα. Ούτε καν στα λόγια.

Αλλά και «δημοσιονομικό σύμφωνο» να μην υπάρχει, και πάλι κοινωνική πολιτική με οριζόντιες παροχές πρόνοιας, υγείας, ασφάλισης και παιδείας προς όλους τους πολίτες δεν μπορεί να υπάρξει με το κοινό νόμισμα. Δείτε επί παραδείγματι, τι έγινε την περίοδο της πανδημίας. Η ΕΕ αποφάσισε να αναστείλει την ισχύ του «δημοσιονομικού συμφώνου» προκειμένου να επιτρέψει – προσωρινά – στις κυβερνήσεις να προβούν στις αναγκαίες δαπάνες για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Χωρίς να δεσμεύονται από τον περιορισμό στα δημοσιονομικά ελλείμματα.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Τα δημοσιονομικά ελλείμματα εκτινάχθηκαν και ξεπέρασαν το 5,8% του ΑΕΠ της ευρωζώνης για όλες τις χώρες της. Και λοιπόν; Ενισχύθηκαν μήπως οι υποδομές και οι παροχές υγείας προς τους πολίτες στα κράτη μέλη; Υπήρξαν διορθωτικές παρεμβάσεις ώστε να αποκατασταθούν τα τεράστια ελλείμματα στην παροχή κοινωνικής πρόνοιας και υγείας, που δημιουργήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια με τους δραστικούς περιορισμούς στις δημόσιες υποδομές στο όνομα των ιδιωτικοποιήσεων και της δημοσιονομικής λιτότητας; Όχι βέβαια. Πρόκειται για ελλείμματα, που, σημειωτέο, φέρουν την κύρια ευθύνη για τις πρωτοφανείς εκατόμβες θανάτων με κορωνοϊό.

Τα δημόσια συστήματα υγείας και πρόνοιας σήμερα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση απ’ ότι ήταν πριν από την πανδημία. Οι κυβερνήσεις όχι μόνο δεν επέλεξαν να αυξήσουν δραστικά τις δυνατότητες περίθαλψης του πληθυσμού και κυρίως των ευπαθών ομάδων από τα δημόσια συστήματα, αλλά τα οδήγησαν σκόπιμα στην κατάρρευση προκειμένου να ανοίξουν έναν κύκλο ιδιωτικοποιήσεων στο χώρο της πρόνοιας και της υγείας.
Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος γιατί επέλεξαν να αντιμετωπίσουν την πανδημία με οριζόντια μέτρα καταστολής και εγκλεισμού του γενικού πληθυσμού. Οι λαοί της ΕΕ και κυρίως της ευρωζώνης πλήρωσαν βαρύτατο τίμημα με την ίδια τη ζωή τους, την επιλογή να μετατραπεί η δημόσια υγεία και πρόνοια από σύστημα θωράκισης – έστω στα λόγια – της υγείας του πληθυσμού σε σύστημα «έκτακτης ανάγκης» που λειτουργεί με όρους χειρουργείου εκστρατείας.

Κι έτσι εν μέσω πανδημίας βλέπουμε ένα «δημοσιονομικό παράδοξο». Παρά το γεγονός ότι εκτινάχθηκαν τα δημοσιονομικά ελλείμματα, είδαμε ταυτόχρονα την οικονομία και την απασχόληση να συρρικνώνεται σε εντυπωσιακά επίπεδα. Και το εισόδημα των εργαζομένων να γνωρίζει πρωτοφανή πτώση. Γιατί; Διότι πολύ απλά η ευρωζώνη είναι ανίκανη να ακολουθήσει «αντικυκλική» πολιτική, δηλαδή μια πολιτική που θα αποτρέψει τη συρρίκνωση της οικονομίας, του εισοδήματος και της απασχόλησης.

Για να υπάρξει αποτελεσματική «αντικυκλική» πολιτική, όπως δίδαξαν την Ευρώπη δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και τρεις ιστορικού τύπου κρίσεις, θα πρέπει κάθε κράτος διαμέσου του προϋπολογισμού του, να προχωρήσει όχι σε «στοχευμένες», αλλά σε οριζόντιες δαπάνες ενίσχυσης του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, κυρίως των πιο αδύναμων, αλλά και σε μαζικές επενδύσεις υποδομών. Ειδικά όταν η παραγωγή υποχωρεί, ή βρίσκεται σε στασιμότητα. Κι όλα αυτά υπό καθεστώς μορατόριουμ των ιδιωτικών και κρατικών χρεών με σκοπό τη μόνιμη διαγραφή τους.

Για να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική ανάκαμψης και ανοικοδόμησης, απαιτείται δημιουργία χρήματος. Δηλαδή το κάθε κράτος να χρηματοδοτήσει τις αυξημένες δαπάνες του όχι με νέους φόρους και νέα χρέη, αλλά με κοπή νέου χρήματος. Μόνο που αυτό το πρόσθετο χρήμα θα πρέπει να πάει στην αγορά όχι για να χρηματοδοτήσει ζημιές και κέρδη ημετέρων, πελατειακών εξαρτήσεων και κρατικοδίαιτων μονοπωλιακών συμφερόντων στην οικονομία, αλλά για να δώσει πραγματικές αυξήσεις εισοδήματος στην πλειοψηφία των νοικοκυριών, ώστε να τα διασώσει από την φτωχοποίηση, όπως και εκτεταμένα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων πρώτα και κύρια σε κοινωνικές υποδομές. Όπως π.χ. νέα δημόσια νοσοκομεία, διαγνωστικά κέντρα και νοσηλευτήρια ανά την επικράτεια σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες της υγείας του πληθυσμού, νέα προνοιακά ιδρύματα, νέες επενδύσεις για τη ριζική ανάπλαση του οικιστικού ιστού πόλεων και χωριών σε ισορροπία με το φυσικό, ιστορικό και κοινωνικό περιβάλλον, νέα έργα ανάδειξης του πολιτισμού και της πολιτιστικής κληρονομιάς, νέες υποδομές μαζικού αθλητισμού, νέα δίκτυα συγκοινωνίας και μεταφορών σύμφωνα με τις τοπικές και τις εθνικές ανάγκες, ιδίως στην παραμεθόριο και το νησιωτικό σύμπλεγμα, νέες δομές δημοπράτησης, αποθήκευσης και μεταφοράς αγροτικών προϊόντων, ώστε να μειωθούν δραστικά τα κόστη για τον μικρό και μεσαίο αγρότη, ειδικά των πιο αγνοημένων περιοχών της χώρας, κοκ.

Το ευρωσύστημα όντως δημιούργησε νέο χρήμα τη χρονιά που μας πέρασε. Το σύνολο του ενεργητικού του ευρωσυστήματος αυξήθηκε κατά 54% τη χρονιά της πανδημίας. Από 4,6 τρις ευρώ τον Ιανουάριο του 2020, που αντιστοιχούσε στο 38% του ΑΕΠ της ευρωζώνης το 2019, ξεπέρασε τα 7 τρις ευρώ την αντίστοιχη περίοδο φέτος, το οποίο έφτασε να αντιστοιχεί στο 63% του ΑΕΠ της ευρωζώνης του 2020! Με άλλα λόγια η ΕΚΤ και το ευρωσύστημα έφτασε στο σημείο να επιδοτεί το 63% του ΑΕΠ της ευρωζώνης με την δημιουργία νέου χρήματος.
Που πήγε όλο αυτό το νέο χρήμα που δημιούργησε η ΕΚΤ και το ευρωσύστημα; Που πήγαν τα 2,5 τρις ευρώ αυτού του νέου χρήματος; Τι απέγιναν; Και πώς είναι δυνατόν να ρίχνουν οι κεντρικές τράπεζες του ευρωσυστήματος 2,5 τρις ευρώ νέο χρήμα και το ΑΕΠ της ευρωζώνης να συρρικνώνεται κοντά στο 1 τρις ευρώ μέσα στον ίδιο χρόνο;

Η απάντηση είναι απλή. Το νέο χρήμα δεν δημιουργήθηκε από την ΕΚΤ και το ευρωσύστημα για να χρηματοδοτήσουν τα κράτη τις ανάγκες των νοικοκυριών σε εισόδημα και κοινωνικές υποδομές. Αντίθετα, το νέο χρήμα πήγε στις τράπεζες για να δανείσουν επικερδώς τις κυβερνήσεις και τις μεγάλες επιχειρήσεις της ευρωζώνης, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος στην αγορά εταιρικών, τραπεζικών και κρατικών ομολόγων απευθείας από τις κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης. Μόνο η Τράπεζα της Ελλάδας, υπό την ΕΚΤ, είχε προβεί το 3ο τρίμηνο 2020 σε αγορές ομολόγων του εξωτερικού συνολικού ύψους 86,2 δις ευρώ!

Με άλλα λόγια, η ΕΚΤ και το ευρωσύστημα έκοψαν επιπλέον χρήμα για να χρηματοδοτήσουν τις ιδιωτικές τράπεζες και την εκτίναξη χρέους. Αυτή άλλωστε είναι η εξαρχής αποστολή τους, προκειμένου να υφίσταται το κοινό νόμισμα, δηλαδή το ευρώ. Κι αυτοί βέβαια που θα κληθούν να πληρώσουν το λογαριασμό τόσο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, όσο και του χρέους, δεν θα είναι παρά τα γνωστά υποζύγια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι των χωρών της ευρωζώνης, δηλαδή τα πιο φτωχά και φτωχοποιημένα στρώματα, σε περιβάλλον μεγαλύτερης ανεργίας, αναδουλειάς, και χαμηλότερων απολαβών.

Να γιατί δεν πρόκειται να δούμε ανάκαμψη στην ευρωζώνη ούτε με κοινωνικό, ούτε χωρίς κοινωνικό πρόσημο. Αυτό που θα δούμε είναι μια όξυνση των αντιθέσεων τόσο στις κορυφές ανάμεσα στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ των πιο ισχυρών, όσο και στη βάση της κοινωνίας ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους κυβερνώντες. Κι αυτό θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει με καταστροφικές συνέπειες για όλες τις χώρες μέλη, μέχρις ότου ένας-ένας οι λαοί της ευρωζώνης αποφασίσουν να πάρουν τον έλεγχο της χώρας τους από τους μηχανισμούς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Γ. Αβραμίδης: Εάν ήσασταν πρωθυπουργός της χώρας τι διαφορετικό θα κάνατε από τον κ. Μητσοτάκη για την διαχείριση της πανδημίας;

Δ. Καζάκης: Πρώτα-πρώτα, θα υιοθετούσα μέτρα προληπτικού ελέγχου στις εισόδους της χώρας, πριν καν ξεσπάσει επίσημα η πανδημία, κυρίως για όσους έρχονται από χώρες όπου ήδη υπάρχει έξαρση της επιδημικής κρίσης. Τα μέτρα αυτά οφείλαμε να τα διατηρήσουμε, όσο αυστηρά κι αν χρειαστεί να γίνουν, καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, ή τουλάχιστον όσο το δημόσιο σύστημα υγείας αντιμετωπίζει αυξημένες ανάγκες περίθαλψης και νοσηλείας από την συγκεκριμένη επιδημία.

Δεύτερο, θα επικέντρωνα το ενδιαφέρον της πολιτείας στην επισταμένη παρακολούθηση πρώτα και κύρια των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού. Όχι μόνο με μέτρα προφύλαξης, αλλά κυρίως με ενισχυμένα μέτρα πρωτοβάθμιας υγείας και πρόνοιας. Κλειδί εδώ δεν είναι οι ΜΕΘ, όπως επίσημα μας λένε, αλλά οι διαθέσιμες κλίνες νοσηλείας και κυρίως οι Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας (ΜΑΦ) κυρίως για ευπαθείς, που θα έπρεπε να πολλαπλασιαστούν το ταχύτερο δυνατό. Αν η κυβέρνηση έδινε προτεραιότητα στη νοσηλεία όσων νοσούν ή πρόκειται να νοσήσουν, θα μπορούσε να διπλασιάσει τις διαθέσιμες κλίνες και ΜΑΦ μέσα σ’ ένα τρίμηνο. Με όλες τις απαραίτητες υποδομές, όπως πχ. τη δυνατότητα νοσηλείας υπό συνθήκες αρνητικής πίεσης, ιδίως εκείνων που κινδυνεύουν από επιπλοκές και επιμολύνσεις.

Τρίτο, θα προχωρούσα σε μαζικές προσλήψεις μόνιμου εξειδικευμένου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού με ταυτόχρονη ριζική βελτίωση αμοιβών και συνθηκών εργασίας. Στη δεκαετία των μνημονίων η Ελλάδα έχασε περίπου 17.500 γιατρούς, εξειδικευμένους και με εμπειρία σε μεγάλα νοσηλευτικά ιδρύματα. Θα έπρεπε να δοθούν σοβαρά κίνητρα έτσι ώστε οι περισσότεροι απ’ αυτούς να επιστρέψουν και να προστεθούν στο ιατρικό δυναμικό του δημόσιου συστήματος υγείας. Λιγότερο από το 35% του συνόλου των γιατρών της χώρας απασχολείται στη δημόσια νοσηλεία. Αυτό θα πρέπει να ανέλθει τουλάχιστον στο 50% προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι πάγιες σοβαρές ελλείψεις ιατρικού προσωπικού στη δημόσια υγεία. Ενώ οι νοσηλευτές θα πρέπει να τετραπλασιαστούν.

Τέταρτο, θα έδινα ιδιαίτερη έμφαση στην ιατρική και μοριακή έρευνα, πανεπιστημιακή και μη, με άμεση προτεραιότητα στην παρακολούθηση, απομόνωση, ταυτοποίηση και αντιμετώπιση του συγκεκριμένου ιού. Πάντα υπό καθεστώς ανεμπόδιστου, ανοιχτού δημόσιου διαλόγου. Αυτό απαιτεί διαρκείς πρωτογενείς επιδημιολογικές και κλινικές έρευνες για την πορεία του ιού όχι μόνο στο γενικό πληθυσμό, αλλά και σε συγκεκριμένους χώρους συγχρωτισμού. Για να γίνει κάτι τέτοιο με επιτυχία, θα έπρεπε, ήδη από τον Ιανουάριο του 2020 όταν επίσημα ανακοινώθηκε η πρώτη ταυτοποίηση του νέου ιού, η ιατρική και μοριακή έρευνα στην Ελλάδα αυτοτελώς να είχε προχωρήσει στην εργαστηριακή απομόνωση και ταυτοποίησή του από φορείς στην Ελλάδα. Αυτό θα έδινε τη δυνατότητα έγκαιρης δημιουργίας αποτελεσματικών τεστ διάγνωσης από εγχώρια παραγωγή στον απαιτούμενο αριθμό και κόστος υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά και τακτικής παρακολούθησης των μεταλλάξεών του.

Ταυτόχρονα, θα ενίσχυα τις κλινικές μελέτες για τη χρήση γνωστών από παλιά θεραπευτικών αγωγών και φαρμάκων που διατίθενται ευρέως και έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά σε νοσούντες με ανάλογες επιπλοκές σαν αυτές που προκαλεί ο συγκεκριμένος ιός. Το ίδιο και την έρευνα σε νέες θεραπευτικές αγωγές και φάρμακα για τους νοσούντες. Σ’ αυτά κι όχι στα εμβόλια έπρεπε ευθύς εξαρχής να δοθεί η άμεση προτεραιότητα, διότι μόνο με την ανάπτυξη αποτελεσματικών θεραπειών μπορούμε όχι μόνο να περιορίσουμε δραστικά τους θανάτους, αλλά και να αποσυμφορίζονται τα νοσοκομεία.

Τέλος, θα προχωρούσα σε οριζόντιες αποζημιώσεις για το σύνολο των ζημιών που τυχόν υποστούν επιχειρήσεις, επαγγελματίες και νοικοκυριά με βάση το οικονομικό έτος του 2019. Οριζόντιες, κι όχι επιλεκτικές ή στοχευμένες. Επομένως, τα 35 περίπου δις ευρώ που έχασε η αγορά από τον τζίρο της μόνο στα πρώτα τρία τρίμηνα του 2020, θα έπρεπε να καλυφθούν από την κυβέρνηση είτε με απευθείας καταβολή αποζημιώσεων, είτε με οριζόντια δραστική μείωση φόρων, είτε με χάρισμα χρεών προς την εφορία και τις τράπεζες. Με την ίδια ακριβώς λογική που οφείλει να αποζημιώνεται ο αγρότης για την καταστροφή που υπέστη σε μια δύσκολη χρονιά λόγω φυσικών συνθηκών.

Ταυτόχρονα θα προχωρούσα σε μόνιμη δραστική μείωση του πραγματικού εργάσιμου χρόνου χωρίς μείωση απολαβών και με απαγόρευση απολύσεων. Και πάλι οριζόντια στην οικονομία, δηλαδή σ’ όλους τους τομείς. Ενώ σε αντίθεση με την κυβέρνηση που επέβαλε το μονοπώλιο των σούπερ μάρκετ, όπου ο συγχρωτισμός είναι δεδομένος, θα έδινα μεγαλύτερη ελευθερία λειτουργίας στα μικρότερα συνοικιακά και πιο εξειδικευμένα μαγαζιά λιανικής, αλλά και τις υπαίθριες λαϊκές αγορές, όπου μπορούν να εφαρμοστούν πιο εύκολα μέτρα περιορισμού του συγχρωτισμού.

Σε καμιά περίπτωση δεν θα προχωρούσα σε μέτρα γενικής καταστολής και εγκλεισμού εναντίον του πληθυσμού. Ούτε βέβαια σε εξαναγκασμό υπό την απειλή προστίμων και αστυνομικών μέτρων. Η πειθώ, η εμπιστοσύνη και ο δημόσιος διάλογος είναι ο μόνος τρόπος για να επικοινωνεί μια δημοκρατική κυβέρνηση με τους πολίτες. Ο εξαναγκασμός, οι απειλές, η αστυνομοκρατία, η τρομολαγνεία, ο εκφοβισμός, η διατεταγμένη παράνοια και η φίμωση είναι γνωρίσματα δικτατορικών εξουσιών, είτε στηρίζονται σ’ ένα δοτό, διεφθαρμένο και ανυπόληπτο κοινοβούλιο, όπως συμβαίνει σήμερα, είτε επιβάλλονται με τα όπλα.

Γ. Αβραμίδης: Έχετε κάποια εξήγηση γιατί η κυβέρνηση δεν αγόρασε για την θεραπεία του COVID-19 τα μονοκλωνικά αντισώματα που έχει προτείνει ο καθηγητής της κλινικής φαρμακολογίας του Α.Π.Θ., Δημήτρης Κούβελας; Γιατί η κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε την πρόταση του υπουργού εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Σεργκέι Λαβρώφ, για συμπαραγωγή του ρωσικού εμβολίου Sputnik-V;

Δ. Καζάκης: Μα για τον ίδιο λόγο που δεν εφάρμοσε κανένα από τα μέτρα που αναφέραμε. Πριν την επίσημη έναρξη της πανδημίας, η κυβέρνηση μας διαβεβαίωνε και διαμέσου των λοιμωξιολόγων της ότι η επιδημία του κορωνοϊού δεν είναι κάτι περισσότερο από μια εποχική γρίπη κι επομένως δεν χρειάζεται να πάρουμε ιδιαίτερα προληπτικά μέτρα. Όταν ο ΠΟΥ κήρυξε επίσημα την απαρχή της πανδημίας, η κυβέρνηση και οι επιστήμονές της ανακάλυψαν ξάφνου ότι ο κορωνοϊός συνιστά πρωτοφανή απειλή για την ανθρωπότητα, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μέτρα γενικής καταστολής του υγιούς πληθυσμού.

Κατόπιν και εν μέσω του πρώτου lockdown η κυβέρνηση και οι λοιμωξιολόγοι της, μας διαβεβαίωναν ότι αν όλοι κλειστούμε στα σπίτια μας η πανδημία θα περάσει απ’ έξω και μέσα σε λίγους μήνες θα επανέλθουμε στην «κανονικότητα». Ύστερα από το lockdown ανακάλυψαν ότι ο ιός παραμένει επιθετικός και προκειμένου να μην επιβληθούν νέα lockdown χρειάζονται αυστηρά μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας και του συγχρωτισμού με μόνιμη χρήση της μάσκας σε όλους τους χώρους.
Έως τον περασμένο Οκτώβριο η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης διαβεβαίωνε ότι με όλα αυτά τα μέτρα που είχαν πάρει δεν θα χρειαζόταν νέο lockdown. Το επέβαλαν ωστόσο το Νοέμβριο και από τότε έως στα τέλη του έτους οδηγήθηκαν στο θάνατο –μόλις μέσα σε δυο μήνες– 4.200 με κορωνοϊό και 2.000 χωρίς! Και το βιολί συνεχίζεται.

Κι όλα αυτά γιατί; Διότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη με την αμέριστη συνδρομή των κομμάτων της αντιπολίτευσης, μετέτρεψε την πανδημία, αφενός, στη βαθύτερη υγειονομική κρίση που γνώρισε ποτέ ο ελληνικός λαός από την εποχή του πολέμου και αφετέρου σε μια μεγάλη ευκαιρία για να προωθήσει τις χρονίζουσες «επιθετικές μεταρρυθμίσεις» –όπως τις ονομάζει ο ίδιος ο Μητσοτάκης– των μνημονίων προκειμένου να επιταχυνθεί η εκποίηση ολόκληρης της χώρας, να ακρωτηριαστεί εθνικά και να μετατραπεί η Ελλάδα από συγκροτημένο κατά το διεθνές δίκαιο κράτος, σε brand name προς εκμετάλλευση από τα αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.

Σε καμιά στιγμή τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι συνένοχοί της στη λεγόμενη επιστημονική επιτροπή, αλλά και στις ηγεσίες των υπόλοιπων κομμάτων της βουλής, δεν νοιάστηκαν για τις ζωές που χάνονταν και χάνονται τόσο άδικα. Όχι μόνο λόγω του κορωνοϊού, αλλά από την μέτρα καταστροφής και κατάρρευσης που έχουν επιβάλει.
Ακόμη και τώρα που έχει αποδειχθεί ότι υπάρχουν αποτελεσματικές θεραπείες εναντίον των νοσούντων από κορωνοϊό, είτε με μονοκλωνικά αντισώματα, είτε με άλλα δοκιμασμένα φάρμακα, όπως η κολχικίνη και πολλά άλλα, η κυβέρνηση επιμένει στους εμβολιασμούς αφήνοντας τα νοσοκομεία σε καθεστώς συμφόρησης και τους νεκρούς να συσσωρεύονται.

Η κυβέρνηση, μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα, έχουν μετατραπεί – απ’ ότι φαίνεται – σε πλασιέ του κ. Μπουρλά και των ομοίων του. Γι’ αυτό και αρνούνται πεισματικά ακόμη και να συζητήσουν εναλλακτικά εμβόλια που ίσως, πιθανόν, να αποδειχθούν πιο αποτελεσματικά και λιγότερο επικίνδυνα για το γενικό πληθυσμό. Όπως π.χ. είναι της Ρωσίας, της Κίνας και της Κούβας, τα οποία χρησιμοποιούν την εδώ και πολλές δεκαετίες δοκιμασμένη τεχνολογία των εμβολίων.

Κι όπως θα περίμενε κανείς από τους πλασιέ που αγωνίζονται να κατοχυρώσουν το μερίδιο που τους έχει υποσχεθεί το αφεντικό τους, όχι μόνο αρνούνται πεισματικά κάθε κουβέντα, αλλά επιτίθενται άγρια σε όποιον θεωρεί ότι υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές σε θεραπείες και εμβόλια, που οφείλουμε ως χώρα να εξετάσουμε.

Γ. Αβραμίδης: Πως βλέπετε να εξελίσσεται η τουρκική απειλή κατά της χώρας μας και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα;

Δ. Καζάκης: Για όποιον δεν πάσχει από στραβισμό, είναι ηλίου φαεινότερο ότι οδεύουμε σε πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία. Ολόκληρη η πολιτική της Τουρκίας οδηγεί αναγκαστικά σε πολεμική αναμέτρηση είτε στο έδαφος της Κύπρου – που προσωπικά θεωρώ πιο άμεσο σαν ενδεχόμενο – είτε στην εθνική επικράτεια της Ελλάδας.
Η Τουρκία αργά αλλά σταθερά κερδίζει έδαφος έναντι της Ελλάδας, κατοχυρώνει τα ζωτικά της συμφέροντα και φέρνει όλο και πιο κοντά την πολεμική αναμέτρηση. Έχει επιλέξει την στρατηγική της κλιμακούμενης έντασης και το 2020 κατάφερε να επικρατήσει στη ελληνική θαλάσσια ζώνη που συνδέει την Ελλάδα με την Κύπρο, χρησιμοποιώντας το πολεμικό της ναυτικό και αναγκάζοντας τον ελληνικό στόλο να αποχωρήσει από την περιοχή για όσο το Ορούτς Ρέις με τα πολεμικά της συνοδείας του αλώνιζαν στην ελληνική θαλάσσια επικράτεια.

Για πρώτη φορά μετά τον Αττίλα, η Τουρκία όχι μόνο με απειλές χρήσης πολεμικής βίας, αλλά με άμεση χρήση πολεμικών μέσων, κατοχύρωσε συμφέροντα σε ελληνική επικράτεια, σε οριοθετημένη θαλάσσια ζώνη της Ελλάδας. Κι όχι μόνο αυτό. Κατόρθωσε στρατιωτικά να αποκόψει την Ελλάδα από την Κύπρο, έτσι ώστε σε περίπτωση που αποφασίσει η Τουρκία να εξαπολύσει ένα νέο Αττίλα στο έδαφος του μαρτυρικού νησιού, να μην υπάρχει η δυνατότητα συνδρομής ούτε από αέρα, ούτε από θάλασσα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά. Η Τουρκία ενισχύει διαρκώς τις κατοχικές της δυνάμεις στο νησί με νέα άρματα μάχης και εμπειροπόλεμες μονάδες από τη Συρία και το Αζερμπαϊτζάν, ώστε να αποκτήσει συντριπτικό στρατιωτικό πλεονέκτημα έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ένα πλεονέκτημα που θα της επιτρέψει μέσα σε ελάχιστες ώρες να συντρίψει την άμυνα της κυπριακής εθνοφρουράς.

Απέναντι σ’ αυτή την διογκούμενη στρατιωτική απειλή, η Ελλάδα επιμένει ότι η μόνη διαφορά της με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Προσέξτε: Δεν είναι πρώτη και κύρια διαφορά το γεγονός ότι η Τουρκία επίσημα απειλεί με κήρυξη πολέμου την Ελλάδα σε περίπτωση που ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, όπως έχουν κάνει όλες οι χώρες της υφηλίου. Ούτε είναι η κύρια διαφορά με την Τουρκία το γεγονός ότι χρησιμοποιεί στρατιωτικά μέσα για να κατοχυρώσει δικά της ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή. Παρά κι ενάντια σε κάθε έννοια και κανόνα διεθνούς δικαίου.
Έτσι, η Ελλάδα σέρνεται σ’ έναν διάλογο υπό την κηδεμονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, αναγνωρίζοντας στην Τουρκία ότι έχει κάθε δικαίωμα να απειλεί ή να κηρύσσει πόλεμο εναντίον των γειτόνων της όποτε η ίδια κρίνει ότι απειλείται η εθνική ασφάλεια και τα ζωτικά της συμφέροντα. Κάτι που δεν διανοείται να κάνει κανένα κράτος στην υφήλιο, ακόμη κι όταν έχει υποστεί ήττα σε πόλεμο.

Κι ύστερα απ’ όλα αυτά, μας λένε όλοι οι ανάδελφοι θιασώτες των διερευνητικών επαφών και του διαλόγου, ότι αυτός είναι ο τρόπος για να αποφύγουμε τον πόλεμο με την Τουρκία! Μόνο που ισχύει το ακριβώς ανάποδο. Όσο ένα κράτος αρνείται να περιφρουρήσει την ακεραιότητα της επικράτειάς του, να ασκήσει την κυριαρχία του και να αποτρέπει τις απειλές σύμφωνα με τα διεθνώς νόμιμα, είναι απολύτως βέβαιο ότι προσκαλεί με τον καλύτερο τρόπο την πολεμική επιβουλή εναντίον του.

Άλλωστε ο πόλεμος δεν είχε ποτέ τις αιτίες του στις διακρατικές διαφορές. Ακόμη κι όταν αυτές χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα. Ο πόλεμος ήταν ανέκαθεν η συνέχεια της κυρίαρχης πολιτικής με άλλα μέσα και αφορά πρώτα και κύρια στην ανάγκη επεκτατισμού της άρχουσας τάξης.

Το ενδεχόμενο λοιπόν του πολέμου με την Τουρκία δεν έχει τις αιτίες του σε ελληνοτουρκικές διαφορές, ούτε εδράζεται σε κάποια προαιώνια έχθρα ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους. Ο πόλεμος για τη σημερινή Τουρκία είναι το πιο αναγκαίο μέσο προκειμένου να μην βρεθεί σε κατάσταση ανάλογη μ’ εκείνη της Ελλάδας, δηλαδή υπό άμεση ξένη κηδεμονία και κατοχή. Είναι το μόνο μέσο για να κατοχυρώσει τον κυρίαρχο ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή και να κερδίσει μεγάλα μερίδια αγορών και επιρροής, όχι μόνο σε βάρος της Ελλάδας, αλλά και όλων των χωρών που παραπαίουν από την επέμβαση και τη λεηλασία της Δύσης.

Κι όσο η επίσημη Ελλάδα συνεχίζει την ίδια πολιτική και θεωρεί – με υποβολέα την ΕΕ και το ΝΑΤΟ – ότι με υποχωρήσεις, εθελοδουλία και κατευνασμό μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο με την Τουρκία, το μόνο σίγουρο είναι ότι οδηγούμαστε σε εθνικό ακρωτηριασμό. Και μάλιστα χωρίς να γλυτώσουμε την ατίμωση ενός πολέμου σε βάρος μας.

πηγή: politispress.gr

*Ο Γαβριήλ Αβραμίδης είναι Περιφερειακός Σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας, φιλόλογος και δημοσιογράφος, μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Δημοσιογράφων Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου Μακεδονίας Θράκης (Ε.ΔΗ.ΠΗ.Τ.)