Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Ημέρα επιτυχιών και σήμερα για την κυβέρνηση»!

     Ο κ. Μητσοτάκης από την λαχαναγορά του Ρέντη μας είπε ότι «ο επίμονος πληθωρισμός στα τρόφιμα φαίνεται να αρχίζει πια να κάμπτεται και όπως είπα έχουμε πια και πτώση τιμών που τελικά αυτό είναι το ζητούμενο προκειμένου να ανακουφιστεί το μέσο νοικοκυριό». Προφανώς δεν καταλαβαίνει ότι όταν μειώνεται ο πληθωρισμός αυτό δεν ισοδυναμεί με μείωση των τιμών...

Ευκλείδης Τσακαλώτος *

Ο κ. Μητσοτάκης από την λαχαναγορά του Ρέντη μας είπε ότι «ο επίμονος πληθωρισμός στα τρόφιμα φαίνεται να αρχίζει πια να κάμπτεται και όπως είπα έχουμε πια και πτώση τιμών που τελικά αυτό είναι το ζητούμενο προκειμένου να ανακουφιστεί το μέσο νοικοκυριό». Προφανώς δεν καταλαβαίνει ότι όταν μειώνεται ο πληθωρισμός αυτό δεν ισοδυναμεί με μείωση των τιμών, απλώς ότι οι τιμές αυξάνονται με χαμηλότερο ρυθμό από ότι αυξανόταν πριν. Αλλά πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο ας πούμε ότι ο πληθωρισμός είναι ακόμη πρόβλημα. Για παράδειγμα αν κοιτάξει κανείς τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ θα δει ότι το μήνα Μάρτιο οι τιμές στα είδη διατροφής και μη αλκοολούχων ποτών ήταν 5,8% υψηλότερες σε σχέση με την ίδια περίοδο πριν ένα χρόνο και 30% αυξημένες σε σχέση με το 2020.

Ταυτόχρονα το Υπ. Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών μας ενημέρωσε ότι το «το πρωτογενές αποτέλεσμα γενικής κυβέρνησης για το 2023 ανήλθε σε 1,86% του ΑΕΠ, έναντι στόχου για 1,15% του ΑΕΠ που περιλαμβανόταν στην Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού (του 2024)». Πρόκειται για μια διαφορά της τάξεως του 1,5 δισ. ευρώ. Ο στόχος αυτός ήταν ήδη αυξημένος σε σχέση με το 0,7% του ΑΕΠ που περιλαμβανόταν στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμό του 2023. Το εύκολο σχόλιο θα ήταν να θυμηθούμε την κριτική που έκανε η Νέα Δημοκρατία όταν η ίδια ήταν στην αντιπολίτευση και μιλούσε για υπερπλεονάσματα που στερούν πόρους από την πραγματική οικονομία. Όμως κάτι τέτοιο δεν θα αναδείκνυε την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής. Γιατί όπως η ίδια παραδέχεται μεγάλο μερίδιο της υπέρβασης των στόχων μπορεί να αποδοθεί στην συγκράτηση των δαπανών των φορέων Γενικής Κυβέρνησης. Εδώ μάλλον εννοεί την υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων, των σχολείων και γενικότερα κάθε είδους παροχής δημόσιας υπηρεσίας.

Επιπλέον, η κυβέρνηση στην ανακοίνωσή της αναφέρει: «…το πρωτογενές πλεόνασμα έχει αντανάκλαση…….. και στην ταχύτερη μείωση του δημοσίου χρέους…….. όπου ο λόγος Χρέους προς ΑΕΠ μειώθηκε από 172,7% το 2022 σε 161,9% το 2023». Το παραπάνω είναι εξαιρετικά ανακριβές και παραπλανητικό καθώς η μείωση του λόγου χρέος προς ΑΕΠ οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην μεταβολή του ονομαστικού ΑΕΠ κατά 6,6% (14 δις περίπου) ενώ το ονομαστικό χρέος μειώθηκε μόνο κατά 100 εκ. Και αξίζει να σημειωθεί ότι η πραγματική αύξηση του ΑΕΠ είναι μονό 2%, πράγμα που σημαίνει ότι η πανηγυρικά αναφερόμενη μείωση του λόγου χρέους/ΑΕΠ οφείλεται κατά κύριο λόγο στο ύψος του πληθωρισμού που τον αισθάνεται ο απλός πολίτης στην τσέπη του καθημερινά.

Την ώρα λοιπόν που οι πολίτες βιώνουν μια πολύ δύσκολη περίοδο βλέποντας το κόστος διαβίωσης να αυξάνεται και τα πραγματικά τους εισοδήματα να μειώνονται η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει μια πλαστή εικόνα μείωσης του πληθωρισμού και ταυτόχρονα πανηγυρίζει για την αύξηση των φορολογικών εσόδων και την μείωση των δημοσίων υπηρεσιών.

Η χώρα χρειάζεται ένα διαφορετικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Ένα σχέδιο που θα λάβει πραγματικά μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και ταυτόχρονα θα διασφαλίσει όλες εκείνες τις δημόσιες υπηρεσίες και αγαθά που είναι αυτονόητα στις σύγχρονες ανεπτυγμένες κοινωνίες. Η Νέα Δημοκρατία έχει αποδείξει ότι ούτε μπορεί ούτε θέλει να φτιάξει ένα τέτοιο σχέδιο.

___________________________________________________________

(*) Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι Έλληνας οικονομολόγος, πολιτικός και βουλευτής της Νέας Αριστεράς, στις εκλογές του Ιουνίου 2023. Έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών (2015-2019) και αναπληρωτής υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων (2015) σε κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ψηφοδέλτιο μάχης του συνδυασμού ΜέΡΑ25 | Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά

     Οι υποψήφιες και οι υποψήφιοι του ενωτικού μας ψηφοδελτίου της ενωτικής μας πρωτοβουλίας ΜέΡΑ25 | ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, είναι η εγγύηση για την επιτυχή έκφραση των αναγκών, των αγώνων και των οραμάτων της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Την Παρασκευή 19 Απριλίου κατατέθηκε, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από το νόμο, το ψηφοδέλτιο μάχης και νίκης της ενωτικής μας πρωτοβουλίας ΜέΡΑ25 | ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Το ενωτικό ψηφοδέλτιο που διαμορφώθηκε από τη συνεργασία κομμάτων, οργανώσεων & ανένταχτων αριστερών πολιτών, εκφράζει ένα ευρύ φάσμα πολιτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και κινηματικών δυνάμεων και χώρων.

Ισχυρή η παρουσία πανεπιστημιακών και άλλων εκπαιδευτικών που είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, ενάντια στην επίθεση των ισχυρών της χώρας με στόχο την ιδιωτικοποίηση της.

Πρώην βουλευτές που δεν δέχτηκαν να συνυπογράψουν τη συνθηκολόγηση της Αριστεράς.

Εκπρόσωποι μεταναστών & μειονοτήτων που αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους τα οποία πλήττονται από τις ακροδεξιές ευρωπαϊκές και εθνικές πολιτικές.

Πρωτοπόροι των οικολογικών διεκδικήσεων για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, & του δημόσιου χώρου.

Ενεργά μέλη των κινημάτων για τα πολιτικά & κοινωνικά δικαιώματα, την υπεράσπιση των προσφύγων και μεταναστών, ενάντια στην αστυνομική βία & αυθαιρεσία.

Ακτιβιστές του κινήματος για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό.

Μαχόμενοι, ξεχωριστοί άνθρωποι του πολιτισμού και του αθλητισμού.

Αγρότες που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των μεγάλων κινητοποιήσεων.

Ενεργοί συνδικαλιστές που μάχονται για τα εργασιακά δικαιώματα που πλήττονται από την επίθεση των εργοδοτών, της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Πολίτες που συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα για την προστασία της κατοικίας από τα αρπακτικά των funds και των τραπεζών.

Πρωταγωνιστές της πάλης για την Ειρήνη και την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό.

Οι υποψήφιες και οι υποψήφιοι του ενωτικού μας ψηφοδελτίου είναι η εγγύηση για την επιτυχή έκφραση των αναγκών, των αγώνων και των οραμάτων της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Οι 42 υποψήφιοι:

1. Αγιούμπι Σάντι – Δημοσιογράφος
2. Αθανασοπούλου Βασιλική – Δημόσιος Υπάλληλος
3. Αμανατίδου Πασχαλίδου Ευαγγελία (Λίτσα) – Έμπορος, πρώην βουλεύτρια
4. Ανδρικόπουλος Τζούμας Παναγιώτης – Αγρότης
5. Ασημακοπούλου Ελευθερία (Έρικα) – Ιδ. Υπάλληλος
6. Βαρδάμη Πάτυ – Οικονομικά, Πολιτικές Σπουδές, Σύγχρονη Τέχνη
7. Βαρουφάκης Ιωάννης (Γιάνης) – Καθηγητής ΕΚΠΑ, γραμματέας ΜέΡΑ25, πρώην βουλευτής και υπουργός
8. Βενετσάνου Ειρήνη (Νένα) – Ερμηνεύτρια-Καλλιτέχνης
9. Γιαννουλάκη Αθηνά – Δημοτική Υπάλληλος
10. Γρηγοριάδης Κλέων – Ηθοποιός, πρώην βουλευτής
11. Διώτη Ηρώ – Πολιτική Επιστήμονας, πρώην βουλεύτρια
12. Ελ Μασρί Φαίσαλ Ζαχαρία – Ιατρός Χειρούργος
13. Έντμαν Έρικ-Μιλτιάδης – Πολιτικός επιστήμονας
14. Ζερβουδάκης Δημήτριος – Μουσικοσυνθέτης
15. Ζερδελής Ιωάννης – Γιατρός, πρώην βουλευτής
16. Θεοχαράκης Νικόλαος – Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΕΚΠΑ
17. Ιωακειμίδης Δημήτρης (Τζο Ντι) – Οδοντίατρος, γραφίστας
18. Καλλινικίδης Αβραάμ (Άκης) – Επαγγελματίας αθλητής
19. Καρακίτσου Μαρία – Ηθοποιός
20. Κατωπόδη Ειρήνη – Πανεπιστημιακός ΔΠΘ, Συνταξιούχος
21. Κέντρου Δέσποινα – Οικονομολόγος – Επίκουρη Καθηγήτρια Χρηματοοικονομικών, Πανεπιστήμιο Κάντερμπουρι
22. Κοντούλη Ιωάννα (Γιάννα) – Τοπογράφος Μηχανικός
23. Κορωναίου Αλεξάνδρα – Πανεπιστημιακός-Κοινωνιολόγος
24. Κρασοπούλου Αλεξάνδρα (Αλέκα) – Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
25. Κριτσωτάκης Μιχαήλ – Εκπαιδευτικός, πρώην βουλευτής
26. Κυπαρισσίδης Κοκκινίδης Θωμάς (Μάκης) – Υποψήφιος Διδάκτορας Οικονομικών
27. Λαπαβίτσας Κωνσταντίνος – Πανεπιστημιακός, πρώην βουλευτής
28. Μιχελάκου Καλλιόπη (Πόπη) – Παιδοψυχίατρος
29. Μόσχος Χρίστος – Κτηνίατρος-Αγρότης
30. Μουλιανίτης Βασίλειος – Καθηγητής Πανεπιστημίου
31. Μπαρσέφσκι Μαρία Άννα (Μάνια) – Συνταξιούχος
32. Μπουλμπούλ Αλή – Πολεοδόμος
33. Πετράκος Αθανάσιος – Εκπαιδευτικός, πρώην βουλευτής
34. Ρεβενιώτης (Ρεβενιώτη) Παύλος (Πάολα) – Κινηματογραφίστρια
35. Σεφεριάδης Σεραφείμ – Καθηγητής Πανεπιστημίου
36. Σμυρλής Αλέξιος (Αλέξης) – Οικονομολόγος
37. Σουλτ Ιωακείμ (Γιόχεν) – Καθηγητής Γερμανικών, Συνταξιούχος
38. Σταυροπούλου Αναστασία – Δικηγόρος
39. Τζανετουλάκου Ευτυχία (Φαίη) – Δρ. Ιστορίας της Τέχνης
40. Τσιμητάκης Ζαχαρίας (Χάρης) – Φοιτητής
41. Τύμπας Αριστοτέλης (Τέλης) – Καθηγητής ΑΕΙ
42. Χρανιώτης Γεώργιος – Ηθοποιός

ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ / Παράσταση διαμαρτυρίας για τις γερμανικές αποζημιώσεις

     Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ πραγματοποίησε τη Δευτέρα το μεσημέρι, παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εξωτερικών για τη διεκδίκηση των οφειλόμενων Γερμανικών επανορθώσεων -πολεμικών αποζημιώσεων, για τα εγκλήματα και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι ναζί στην κατοχή.

Συνεχίζονται οι πολύμορφες πρωτοβουλίες της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ -ΔΣΕ) στο πλαίσιο της καμπάνιας για την διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ πραγματοποίησε τη Δευτέρα το μεσημέρι, παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εξωτερικών για τη διεκδίκηση των οφειλόμενων Γερμανικών επανορθώσεων -πολεμικών αποζημιώσεων, για τα εγκλήματα και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι ναζί στην κατοχή.

Στη συγκέντρωση μίλησε η Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Τούλα Μητσέα, ενώ στη συνέχεια αντιπροσωπεία ζήτησε συνάντηση με την ηγεσία του Υπουργείου προκειμένου να καταθέσει σχετικό υπόμνημα.

Την αντιπροσωπεία απάρτιζαν η Τούλα Μητσέα, ο Γιώργος Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής και Κοινωνικής Ιστορίας του ΑΠΘ με δράση στο κίνημα για τις Γερμανικές αποζημιώσεις και ο Νότης Μαριάς, πρώην ευρωβουλευτής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Να σημειωθεί πως η ηγεσία του ΥΠΕΞ δεν επέτρεψε στην αντιπροσωπεία να εισέλθει στο κτίριο, και παρέλαβε το ψήφισμα στην είσοδο, ενώ για ακόμη μία φορά δεν δόθηκε απάντηση στο αίτημα της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ για πραγματοποίηση συνάντησης με θέμα την διεκδίκηση των αποζημιώσεων.

Κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, η Τούλα Μητσέα μίλησε μεταξύ άλλων για τον ρόλο της ΕΕ και την αρνητική της στάση στο ζήτημα των Γερμανικών αποζημιώσεων. Τόνισε πως όσες φορές το ΚΚΕ και η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ έχουν θέσει το ζήτημα στις δομές της ΕΕ η απάντηση που λαμβάνουν είναι πως αυτό δεν βρίσκεται στην αρμοδιότητά τους.

«Στην αρμοδιότητά της είναι όλα τα άλλα μέτρα και οι οδηγίες που παίρνουν σε βάρος των λαών και οι πολεμοκάπηλες αποφάσεις που βάζουν τους λαούς στο στόμα του λύκου για τα δικά τους συμφέροντα, αυτά είναι στις αρμοδιότητές τους, αλλά οι Γερμανικές αποζημιώσεις όχι. Και αυτό είναι ένας ακόμα λόγος αυτό να αποτελέσει κριτήριο ψήφου στις επερχόμενες Ευρωεκλογές», είπε, και πρόσθεσε: «Εμείς συνεχίζουμε να διεκδικούμε, δεν συμορφωνόμαστε με την προτροπή των κυβερνήσεων που μας λένε «αφήστε τα αυτά πίσω», γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το δίκιο αυτού του μεγαλειώδους αγώνα της δεκαετίας του '40 του λαού μας, αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας και για ένα καλύτερο μέλλον χωρίς το ζυγό της εκμετάλλευσης».

Το ψήφισμα που κατέθεσε η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ

«Το 2024 κλείνουν ογδόντα χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη φασιστική κατοχή. Ογδόντα χρόνια από τότε που η εργατική τάξη της Ελλάδας, ο λαός και η νεολαία της συσπειρωμένοι στο ΕΑΜ, στον ένοπλο βραχίονά του τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, πάλευαν νικηφόρα με το όπλο στο χέρι, με αιμοδότη, νου και ψυχή το ηρωικό ΚΚΕ. Είχαν νικήσει το εγκληματικό γερμανικό ναζιστικό τέρας και τους ντόπιους αστούς συνεργάτες του. Είχαν κατακτήσει με το αίμα τους τη χιλιάκριβη τη λευτεριά και πάσχιζαν να φέρουν καινούργιες μέρες στην κατεστραμμένη από τον κατακτητή Ελλάδα.

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών με τους περισσότερους νεκρούς την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε αναλογία με τον πληθυσμό της. Πάνω από 500.000 ήταν οι νεκροί στη διάρκεια της τετράχρονης φασιστικής κατοχής, ενώ ανυπολόγιστες ήταν οι υλικές ζημιές από τις λεηλασίες και τις καταστροφές.

Όμως ογδόντα χρόνια μετά παραμένουν ανεκπλήρωτες οι δίκαιες και τεκμηριωμένες αξιώσεις του ελληνικού λαού για τις πολεμικές επανορθώσεις-αποζημιώσεις που οφείλει η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) για τις καταστροφές που προξένησαν στην Ελλάδα οι φασιστικές δυνάμεις κατοχής στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Για τα πρωτοφανή σε βαρβαρότητα εγκλήματα σε βάρος αμάχων, γυναικών, γερόντων, παιδιών, ακόμη και βρεφών, για να κάμψουν την ηρωική, μεγαλειώδη αντίσταση του λαού μας, που αγωνίστηκε με το όπλο στο χέρι κατά των φασιστικών ορδών και απελευθέρωσε τη χώρα.

Ογδόντα χρόνια μετά, οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της χώρας μας ουδέποτε διεκδίκησαν στην πράξη, με επιμονή και σχέδιο ενεργειών, τις οφειλόμενες γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις που περιλαμβάνουν:

• Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο-ληστεία που επιβλήθηκε στην κατεχόμενη Ελλάδα από τη ναζιστική Γερμανία.


• Αποζημιώσεις για τις τεράστιες καταστροφές στις υποδομές που προκάλεσαν τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.


• Τις αποζημιώσεις των θυμάτων των φρικιαστικών ναζιστικών εγκλημάτων στις μαρτυρικές πόλεις και χωριά της Ελλάδας, των ομήρων στα ναζιστικά στρατόπεδα και στα εργοστάσια των γερμανικών μονοπωλίων.


• Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών ανεκτίμητης αξίας και των θησαυρών πολιτιστικής κληρονομιάς που λεηλατήθηκαν από τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις.

Σύμφωνα με το πόρισμα της Βουλής υπολογίζονται σε 410.000.000.000 ευρώ (κατοχικό δάνειο, επανορθώσεις από καταστροφές και χρέη προς τους ιδιώτες για τα ολοκαυτώματα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ), ενώ σε αυτά πρέπει να προστεθούν και 10.δις ευρώ για τα χρέη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για τεράστιες υποχρεώσεις απέναντι στην Ιστορία και τον Ελληνικό λαό.

Η Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ), για μια ακόμη φορά, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για να διεκδικήσει η κυβέρνηση τις πολεμικές αποζημιώσεις από την ΟΔΓ η οποία αρνείται να πληρώσει.

Απαιτούμε η ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει απαιτητικά από τη Γερμανική κυβέρνηση τις επανορθώσεις - πολεμικές αποζημιώσεις που έχουν αποφασιστεί στη Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (Δεκέμβρης 1945 - Ιανουάριος 1946), από την υπογραφή της Συμφωνίας της ΟΔΓ το Φλεβάρη του 1953 στο Λονδίνο, που προέβλεπε διμερείς συμβάσεις διακανονισμού των πολεμικών επανορθώσεων με τις χώρες στις οποίες έπρεπε να πληρώσει, και από τη Συμφωνία Ειρήνης το Σεπτέμβρη 1990 στη Μόσχα

Είναι απαίτηση του ελληνικού λαού να διεκδικήσει χωρίς περιστροφές και σκοπιμότητες να πληρωθούν οι πολεμικές οφειλές της ΟΔ Γερμανίας στη χώρα μας γιατί είναι λεφτά του ελληνικού λαού».

πηγή: 902.gr 

Ηρώ Διώτη / Τρίκαλα: «Να τελειώνουμε με την Αριστερά της συνθηκολόγησης»

     Στο ερώτημα που τέθηκε κατά τη συζήτηση με το κοινό, για το αν μπορεί να υπάρξει μια συνεργασία του ΜέΡΑ25 και της Νέας Αριστεράς, η Ηρώ Διώτη απάντησε ξεκαθαρίζοντας τα εξής: «Η συνεργασία δεν μπορεί να είναι εφικτή όχι εξαιτίας του ψυχολογικού τραύματος ή των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων της. Αλλά γιατί η Νέα Αριστερά, δια στόματος του επικεφαλής της έχει κάνει καθαρές τις προθέσεις της για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία της προοδευτικής παράταξης. 

Στην εκδήλωση που διοργάνωσε η εφημερίδα Εποχή στα Τρίκαλα για την ανταγωνιστική αριστερά, τα κινήματα, την ανασύνθεση της Αριστεράς συμμετείχε χτες η συντονίστρια της Κ.Ε του ΜέΡΑ25 και υποψήφια ευρωβουλέυτρια Ηρώ Διώτη.

Στο ερώτημα που τέθηκε κατά τη συζήτηση με το κοινό, για το αν μπορεί να υπάρξει μια συνεργασία του ΜέΡΑ25 και της Νέας Αριστεράς, η Ηρώ Διώτη απάντησε ξεκαθαρίζοντας τα εξής: «Η συνεργασία δεν μπορεί να είναι εφικτή όχι εξαιτίας του ψυχολογικού τραύματος ή των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων της. Αλλά γιατί η Νέα Αριστερά, δια στόματος του επικεφαλής της έχει κάνει καθαρές τις προθέσεις της για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία της προοδευτικής παράταξης. Άρα η στρατηγική της δεν είναι η ανεξάρτητη πορεία της Αριστεράς, αλλά η ύπαρξη μιας αριστερής τάσης σε ένα Κεντροαριστερό σύστημα. Και έκανε εξ αρχής δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς το σύστημα ότι δεν συνεργάζεται με ενοχλητικούς και “ακραίους”».

Η λογική του μονόδρομου

Η ομιλία ξεκίνησε με μια αναφορά για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε το 2015 στην λογική του μονόδρομου: «…ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στην συστηματική απαξίωση, στη λοιδορία όλων εκείνων των αιτημάτων που μετέτρεψαν την Αριστερά σε πρωταγωνιστική δύναμη της περιόδου της κρίσης, θεωρώντας εντελώς αφελώς ότι μπορεί σα να μην έχει αλλάξει τίποτα στην ελληνική κοινωνία, να υποδυθεί ο ίδιος τα πολιτικά κόμματα εκείνα που ο ελληνικός λαός είχε απορρίψει στηρίζοντάς τον.»

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πώς οφείλουμε να μιλάμε για το τι χρειάζεται να κάνει η Αριστερά από δω και μπρος: «δίνοντας τον λόγο και στις γενιές που δεν βίωσαν την ήττα με τον τρόπο που τη βιώσαμε εμείς, στις γενιές που το 2015 ήταν 9 ή 12 χρονών και σήμερα διαδηλώνουν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας και καταλαμβάνουν τα σχολεία και τις σχολές τους.»

Η Ηρώ Διώτη αναφέρθηκε επίσης στην ανάγκη να ξεφύγει η Αριστερά από τη συνθήκη της ήττας και της συνθηκολόγησης, λέγοντας:

«‘Oπως ακριβώς πρέπει να σταματήσουμε να αντιλαμβανόμαστε το 2015 ως ένα Τείχος των Δακρύων για την ιδιοκτησία του οποίου διαγκωνιζόμαστε οι διαφορετικές φατρίες, έτσι ακριβώς πρέπει και να σταματήσουμε να δρούμε και να πολιτευόμαστε υπό το βάρος της ήττας του 2015, ως μια Αριστερά υπό αίρεση αν όχι υπό κατοχή. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα σήμερα με μια Αριστερά η οποία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της μόνο ως μια συμπληρωματική δύναμη σε ένα μπλοκ εξουσίας, κεντροαριστερό ή προοδευτικό ή όπως αλλιώς, το οποίο μάλιστα έχει καταστεί και εξαιρετικά μειοψηφικό.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα με μια Αριστερά η οποία δεν μπορεί να κόψει τους δεσμούς της με τον πάση θυσία κυβερνητισμό, δηλαδή έχει μετατρεψει τη συνθηκολόγηση σε δομικό, καταστατικό της στοιχείο».

Και πρόσθεσε ότι, αντίθετα, «η Αριστερά που δεν παραδέχεται την ήττα της, είναι η Αριστερά που θεωρεί ανάξιο να κρύβει τις προθέσεις της. Επιμένει δηλαδή, ακόμα και σε πείσμα των καιρών, ακόμα και ενάντια στους συσχετισμούς της συγκυρίας, ότι η πολιτική που ασκείται σήμερα δεν είναι μονόδρομος, αλλά αντίθετα είναι το αποτέλεσμα μιας θλιβερής αλλά προσωρινής συνθήκης, που είναι η νίκη των λίγων επί των πολλών».

Ακολουθεί η ομιλία της Ηρώ Διώτη:

«Φίλες και φίλοι,

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω κάπως παράδοξα την τοποθέτησή μου, θα έλεγα από τη μέση ή ίσως από μια υποσημείωση –υποσημείωση όμως που μου φαίνεται απαραίτητη για να ορίσουμε το θέμα για το οποίο συζητάμε.

Όταν μου έστειλαν οι εδώ διοργανώτριες και διοργανωτές την αφίσα της εκδήλωσης και την δημοσίευσα με τη σειρά μου στα κοινωνικά δίκτυα, έγινα δέκτρια πολλών διαμαρτυριών και παραπόνων. Όχι από μέλη του ΜέΡΑ25, στο οποίο ανήκω, αλλά πάντως από πολλούς ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε ή έστω μας στηρίζουν και μας ψηφίζουν. Το γενικό πλαίσιο της διαμαρτυρίας ήταν το πώς μπορούμε να κάνουμε λόγο και να συζητάμε για τα κινήματα και μια ανταγωνιστική αριστερά, με αυτούς που ψήφισαν, στήριξαν και εφάρμοσαν τον τρίτο μνημόνιο. Ήταν δηλαδή διαμαρτυρίες για το γεγονός ότι δέχτηκα να κάνω αυτή τη συζήτηση με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη –φαντάζομαι όχι με τον ίδιο προσωπικά, αλλά με το κόμμα του και τα όσα εκφράζει.

Ίσως να είχαν και δίκιο. Θα ήθελα όμως και από εδώ, να κάνω την ίδια διευκρίνηση και να πω αυτά που απάντησα σε όσες διαμαρτυρίες πρόλαβα να απαντήσω.

Η Αριστερά έχει ανάμεσα στα άλλα, ένα πρόβλημα. Εξακολουθεί να μιλάει πάρα πολύ για το 2015 και όσα συνέβησαν το 2015. Αυτό είναι ως έναν βαθμό λογικό. Το 2015 κληθήκαμε, όσες και όσοι ήμασταν τότε στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην πραγματικότητα όσες και όσοι συμμετείχαν στα πολύ έντονα κινήματα εκείνης της εποχής που έφεραν την Αριστερά στο προσκήνιο, να αποδείξουμε ότι εννοούσαμε αυτά που λέμε, ότι πράγματι υπάρχει ένας άλλος δρόμος από τον προτεινόμενο ως μοναδικό δρόμο της λιτότητας, της αφαίμαξης των χαμηλών στρωμάτων, της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών. Και όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουμε, με ευθύνη της τότε ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώσαμε –όχι όλες και όλοι, αλλά για την κοινωνία αυτό έχει μικρή σημασία- ότι όσα λέγαμε δεν ισχύουν και ότι ο δρόμος αυτός είναι πράγματι μονόδρομος.

Στη συνέχεια μάλιστα, παρασυρμένη από την αυταπάτη ότι η εκλογική νίκη του Σεπτέμβρη του 2015 ήταν μια στρατηγική προσχώρηση της κοινωνίας σε αυτή την αντίληψη και όχι αποτέλεσμα ενός συλλογικού σοκ, ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στην συστηματική απαξίωση, στη λοιδορία όλων εκείνων των αιτημάτων που μετέτρεψαν την Αριστερά σε πρωταγωνιστική δύναμη της περιόδου της κρίσης, θεωρώντας εντελώς αφελώς ότι μπορεί σα να μην έχει αλλάξει τίποτα στην ελληνική κοινωνία, να υποδυθεί ο ίδιος τα πολιτικά κόμματα εκείνα που ο ελληνικός λαός είχε απορρίψει στηρίζοντάς τον.

Πρόκειται για μια πολιτική που θα διδάσκεται ίσως στο μέλλον, ως ένα υπόδειγμα πολιτικής ανοησίας, ως μια μέθοδος προς αποφυγή στον τρόπο που γίνονται οι πολιτικές επιλογές. Και είναι μια πολιτική η οποία οδήγησε την Αριστερά πίσω στο περιθώριο, θα τολμούσα να πω όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και συνολικά στην Ευρώπη.

Είναι λοιπόν λογικό για τον κόσμο της Αριστεράς, το 2015 να είναι ένα ψυχολογικό τραύμα που δεν έχει επουλωθεί. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι αυτή η συζήτηση αφορά σε μεγάλο βαθμό εμάς και την αποτίμησή μας, αφορά σίγουρα την ιστορία, αλλά δεν αφορά την κοινωνία.

Η κοινωνία δέχτηκε υπάκουα το μήνυμα που της εξέπεμψε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ότι δηλαδή η δεξιά πολιτική είναι μονόδρομος και έδωσε στη Δεξιά μια πολιτική και κοινωνική παντοδυναμία. Όπως επαναλαμβάνω κάπως μονότονα τον τελευταίο χρόνο, πριν ακόμα από τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται εδώ και σχεδόν μια δεκαετία στη δίνη μιας πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, ηθικής και αισθητικής στροφής προς τα Δεξιά.

Μιλώντας λοιπόν για την ανάγκη να αναπτυχθεί μια αντιπαράταξη σε αυτή την τάση, άρα για την ανασύνθεση της Αριστεράς, για τη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής αριστεράς, δεν μπορούμε να μιλάμε για το τι έγινε το 2015. Οφείλουμε να μιλάμε πρωτίστως για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και μπρος. Και αυτή είναι μια συζήτηση που πρέπει να την κάνουμε δίνοντας τον λόγο και στις γενιές που δεν βίωσαν την ήττα με τον τρόπο που τη βιώσαμε εμείς, στις γενιές που το 2015 ήταν 9 ή 12 χρονών και σήμερα διαδηλώνουν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας και καταλαμβάνουν τα σχολεία και τις σχολές τους.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: ποιες πολιτικές μπορούν να καταστήσουν την Αριστερά όχι μόνο ανταγωνιστική, αλλά και ξανά απειλητική, επικίνδυνη για την άρχουσα τάξη και τον φιλελευθερισμό.

Ισχυρίζομαι λοιπόν, ότι όπως ακριβώς πρέπει να σταματήσουμε να αντιλαμβανόμαστε το 2015 ως ένα Τείχος των Δακρύων για την ιδιοκτησία του οποίου διαγκωνιζόμαστε οι διαφορετικές φατρίες, έτσι ακριβώς πρέπει και να σταματήσουμε να δρούμε και να πολιτευόμαστε υπό το βάρος της ήττας του 2015, ως μια Αριστερά υπό αίρεση αν όχι υπό κατοχή. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα σήμερα με μια Αριστερά η οποία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της μόνο ως μια συμπληρωματική δύναμη σε ένα μπλοκ εξουσίας, κεντροαριστερό ή προοδευτικό ή όπως αλλιώς, το οποίο μάλιστα έχει καταστεί και εξαιρετικά μειοψηφικό.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα με μια Αριστερά η οποία δεν μπορεί να κόψει τους δεσμούς της με τον πάση θυσία κυβερνητισμό, δηλαδή έχει μετατρέψει τη συνθηκολόγηση σε δομικό, καταστατικό της στοιχείο. Είναι λοιπόν πολιτικά ανώφελο να ζητάς πιστοποιητικά αριστεροσύνης, συγγνώμες και πατερημά για το 2015 και όποιοι το έκαναν αυτό, το πλήρωσαν πολιτικά. Αλλά είναι καταστροφικό επίσης, να νομίζεις ότι μπορείς να συνεχίσεις την πολιτική από εκεί που την άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023, χωρίς να μπεις στον κόπο να δώσεις μια εξήγηση –στον εαυτό σου έστω- για το τι ήταν αυτό που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική συντριβή και τελικά στη γελοιοποίηση –από τη σκοπιά της Αριστεράς- και την εκλογή ενός πολιτικού ΟΥΦΟ στην ηγεσία του, βαπτίζοντάς το μάλιστα αυτό «επιστροφή της πολιτικής».

Από τη μεριά μας προτείνουμε μια επιχείρηση ανασύνθεσης της Αριστεράς, γύρω από τέσσερις πυλώνες.

Ο πρώτος είναι ο εξισωτικός και αφορά την υπεράσπιση μιας πολιτικής που να περιλαμβάνει επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων με αποφασιστική αύξηση των μισθών και αποφασιστική μείωση του χρόνου εργασίας, φορολόγηση και δημόσιο έλεγχο της κερδοφορίας, δημόσιο χαρακτήρα των κοινωνικών υπηρεσιών, στην παιδεία, την υγεία, την ενέργεια, τις μεταφορές, το νερό. Προϋποθέτει δηλαδή τη δημιουργία ενός ευρύτατου χώρου οικονομικής αλληλεγγύης.

Ο δεύτερος είναι ο ελευθεριακός και αφορά στην απαρέγκλιτη υπεράσπιση των πολιτικών και των κοινωνικών δικαιωμάτωναπέναντι σε μια πολιτική αυταρχισμού και κατάλυσης του κράτους δικαίου, αλλά επίσης και μια ανυποχώρητη πολιτική υποστήριξης των προσφύγων και μεταναστών, αντιπαράταξης με την Ακροδεξιά αλλά και με τις ρατσιστικές πολιτικές του ελληνικού κράτους την τελευταία δεκαετία. Προϋποθέτει δηλαδή την δημιουργία ενός ευρύτατου δημόσιου χώρου πολιτικής αλληλεγγύης.

Ο τρίτος πυλώνας είναι ο οικολογικός και αφορά την αντίσταση σε πολιτικές έντονης ανάπτυξης και καταστροφής του περιβάλλοντος, συμπεριλαμβανομένων των εξορύξεων και της ασταμάτητης κατάληψης του δημόσιου χώρου, της αντίληψης του τσιμέντο παντού, τις ανοησίες περί πράσινης ενέργειας χωρίς σχεδιασμό και με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Προϋποθέτει δηλαδή τη δημιουργία ενός ευρύτατου χώρου κλιματικής αλληλεγγύης.

Και ο τέταρτος πυλώνας είναι ο αντιπολεμικός και αφορά την χωρίς αστερίσκους καταδίκη της γενοκτονίας που συντελείται αυτή τη στιγμή στη Γάζα, την καταδίκη του αυταρχικού σιωπητηρίου που επιβάλει η Δύση και η ΕΕ ειδικότερα απέναντι σε αυτή τη σφαγή, την καταγγελία του πολεμοκάπηλου συνασπισμού που έχει συστήσει η Ελλάδα, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, με τη χούντα της Αιγύπτου και την δολοφονική κυβέρνηση του Ισραήλ και πρωτοβουλίες για δίκαιη ειρήνευση στην Ουκρανία. Προϋποθέτει δηλαδή τη δημιουργία ενός ευρύτατου χώρου διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Εδώ πρέπει να είμαι σαφής: Ακόμα κι αν δεν είναι εποχή για μεγάλα λόγια, οι πολιτικές αυτές προϋποθέτουν ουσιαστική ρήξη με τη σημερινή ασκούμενη πολιτική. Και, το τονίζω, στην πράξη, όχι στα λόγια. Μπορεί όλες και όλοι εδώ να σοκαριζόμαστε όταν ακούμε τον Κασσελάκη να κλείνει τον όρο «πατριωτική αριστερά» σε όλες τις πτώσεις, αλλά τι σημασία έχει αν αποφεύγεις τα πατριδοκάπηλα συνθήματα, αλλά υπερασπίζεσαι τις εξορύξεις ως μοντέλο παραγωγικής ανάπτυξης του εθνικού κεφαλαίου;

Είναι όλα αυτά που προτείνω εγγύηση ότι η πορεία της Αριστεράς μπορεί, τροφοδοτούμενη από τα κινήματα πάντα και ανατροφοδοτώντας τα με επεξεργασίες, να είναι νικηφόρα; Μόνο ένας τρελός θα απαντούσε με σιγουριά σε αυτό. Είναι όμως, κατά τη γνώμη μου, η αναγκαία συνθήκη για την έξοδο από το σπιράλ της ήττας.

Υπάρχει μια ωραία φράση που έγραψε μια σημαντική Γαλλίδα φιλόσοφος η Σιμόν Βέιγ, η οποία έζησε και έγραψε επίσης σε μια πολύ πολύ σκοτεινή εποχή, την εποχή του Μεσοπολέμου, τότε που επίσης ο φασισμός κάλπαζε σε όλη την Ευρώπη, φούσκωνε το ρατσιστικό και το εθνικιστικό μίσος και οι ευρωπαϊκοί λαοί πιανόντουσαν από τους λογής λογής αυταρχισμούς, ελπίζοντας, όπως ακριβώς τώρα, ότι αυτοί μπορούν να τους λυτρώσουν από τα οικονομικά αδιέξοδα της κρίσης, μετά την αποτυχία της Αριστεράς και των επαναστατικών κινημάτων να το πετύχουν. Γράφει λοιπόν το 1934, πριν από 90 χρόνια, η Σιμόν Βέιγ, που είχε μια μελαγχολία στη γραφή της, αντίστοιχη με την εποχή, ότι «έτσι τυφλοί όπως είμαστε σήμερα, η μόνη μας επιλογή είναι ανάμεσα στη συνθηκολόγηση και την περιπέτεια».

Βρεθήκαμε νομίζω και σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό βρισκόμαστε ακόμα, σε αυτό ακριβώς το σημείο. Στο σημείο που καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στη συνθηκολόγηση και την περιπέτεια, έτσι δεν είναι; Σε μια δεδομένη στιγμή κάποιοι και κάποιες κάναμε τη μία επιλογή, κάποιοι και κάποιες άλλοι έκαναν την άλλη. Δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς και τις εαυτές μας. Και οι μεν και οι δε υποστήκαμε αυτή τη δεκαετία βαριές ήττες σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Το εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Μαΐου και εκείνο του Ιουνίου που το ακολούθησε, έκαναν θρύψαλα τις ψευδαισθήσεις ότι υπάρχει τάχα κάποια ρεαλιστική γραμμή, μέσω της οποίας μπορεί να κρυφτεί η ήττα, να μασκαρευτεί –και ήταν πρέπει να πω αυτή μια αντίληψη που κατά κόρον εξέφρασαν οι άνθρωποι που σήμερα συγκροτούν τη ΝεΑρ.

Όμως, συγχωρείστε με, δεν είναι κάθε ήττα το ίδιο. Και δεν αντιστοιχεί κάθε ήττα στον στίχο του Αναγνωστάκη που επέλεξαν οι διοργανωτές και οι διοργανώτριες αυτής εδώ της εκδήλωσης ως το κεντρικό της μότο. Γιατί, φίλες και φίλοι, η Αριστερά που συνθηκολογεί, η Αριστερά που αποδέχεται την ΤΙΝΑ, αποδέχεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, και θέλει να γίνει ο εκφραστής αυτής της χωρίς εναλλακτική ορθής φιλελεύθερης σκέψης, ή στη συνέχεια συνιστώσα σε αυτούς που εφαρμόζουν την χωρίς εναλλακτική φιλελεύθερη σκέψη, είναι κατ΄ εξοχήν μια Αριστερά που παραδέχεται την ήττα. Είναι μια Αριστερά που ομολογεί ότι δίκιο έχει η Δεξιά, ότι δεν γίνεται αλλιώς. Αν όμως δεν γίνεται αλλιώς από αυτό που υποστηρίζει η Δεξιά, τότε η κοινωνία κάνει μια ορθολογική επιλογή: δίνει στη Δεξιά το δικαίωμα να διαχειριστεί την πολιτική της. Είναι επίσης, μια Αριστερά που δίνει το υπόδειγμα της συνθηκολόγησης και της ιδιοτέλειας. Δηλαδή της ανάγκης μας να είμαστε εμείς στα πράγματα, εμείς αυτοί που κυβερνάμε, εμείς αυτοί που κρατάμε τα πόστα, ανεξάρτητα από την πολιτική που εφαρμόζουμε. Είναι δηλαδή μια προσφυγή στον πολιτικό κυνισμό. Και η λογική της συνθηκολόγησης, της ιδιοτέλειας και του κυνισμού, είναι μια δεξιά λογική, διαπαιδαγωγεί δεξιά την κοινωνία, τροφοδοτεί τη δεξιά ηγεμονία.

Η Αριστερά που δεν παραδέχεται την ήττα της, είναι η Αριστερά που θεωρεί ανάξιο να κρύβει τις προθέσεις της. Επιμένει δηλαδή, ακόμα και σε πείσμα των καιρών, ακόμα και ενάντια στους συσχετισμούς της συγκυρίας, ότι η πολιτική που ασκείται σήμερα δεν είναι μονόδρομος, αλλά αντίθετα είναι το αποτέλεσμα μιας θλιβερής αλλά προσωρινής συνθήκης, που είναι η νίκη των λίγων επί των πολλών.

Αριστερά σημαίνει να παλεύεις ασταμάτητα για την άρση αυτής της συνθήκης. Και κατά μία έννοια θα είναι πάντα μια περιπέτεια, ένας αγώνας χωρίς βεβαιότητες, στον οποίον η ήττα θα είναι πάντα μια πιθανότητα. Δεν θα είναι όμως μια βεβαιότητα, όπως συμβαίνει με την επιλογή της συνθηκολόγησης. Και δεν θα διαιωνίζει την ήττα σε πολλές γενιές πιο πέρα.

Φίλες και φίλοι ζούμε σε μια σκοτεινή εποχή, δεν σας λέω κάτι καινούριο. Σε λιγότερο από δύο μήνες από σήμερα, όπως όλα δείχνουν, η Ακροδεξιά θα είναι πρώτη δύναμη στη Γαλλία, πρώτη δύναμη στην Ιταλία, ενδεχομένως δεύτερη δύναμη στη Γερμανία πάνω από τους Σοσιαλδημοκράτες, ενισχυμένη σε μια σειρά από χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, όπου ίσως πλησιάσει το 20%. Καταλαβαίνω ότι είναι για όλες και όλους μας άχαρη η άσκηση πολιτικής σήμερα: πριν 10 χρόνια νιώθαμε ότι είχαμε ξεκινήσει ένα υπέργειο ταξίδι και ο ουρανός ήταν το όριο. Όμως, λυπάμαι, σε αυτή τη συνθήκη δεν μπορούμε να πάμε στην κοινωνία και να της πούμε ότι η λύση είναι να μας επιτρέψει να έχουμε ρόλο σε μια εναλλακτική διαχείριση του φιλελευθερισμού, την οποία έχει ήδη απορρίψει. Οφείλουμε να της πούμε ότι η σοσιαλιστική εναλλακτική είναι ακόμα ανοιχτή. Ότι υπάρχει μια εναλλακτική εξισωτική, ελευθεριακή, οικολογική, μια εναλλακτική που δεν διαπραγματεύεται ούτε σχετικοποιεί την ειρήνη, που δεν διαπραγματεύεται ούτε σχετικοποιεί την κοινωνική δικαιοσύνη. Οφείλουμε να το πούμε, γιατί αν δεν το κάνουμε ομολογούμε ότι είμαστε μέρος του προβλήματος και μετατρέπουμε σε μέρος της λύσης τις πιο αυταρχικές και αντιδραστικές αντιλήψεις. Οφείλουμε να το κάνουμε γιατί εάν πάμε στην κοινωνία για να πούμε ότι υπάρχει δυνατότητα ενός πιο ήπιου και ανθρώπινου φιλελευθερισμού, ο κόσμος θα νιώσει ότι τον κοροϊδεύουμε κατάμουτρα, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει.

Αυτό το εξισωτικό, ελευθεριακό και οικολογικό σχέδιο είναι που συνθέτει μια νέα ενότητα της Αριστεράς, ένα νέο δυνητικό μέτωπο στην κοινωνία. Όχι το άθροισμα παραιτημένων δυνάμεων που θα έφτιαχνε ένα σουβλάκι από ηττημένους.

Στο ΜέΡΑ25, μαζί με τους συμμάχους μας της Λαϊκής Ενότητας, της Ανταγωνιστικής Αριστεράς και τους ανένταχτους και ανένταχτες συντρόφους και συντρόφισσες, επιλέγουμε να δώσουμε αυτό τον αγώνα. Ξέρουμε καλά ότι είναι σήμερα μειοψηφικός. Αλλά ξέρουμε επίσης ότι είναι ο μόνος που μπορεί να ξανακάνει τις ιδέες μας πλειοψηφικές και νικηφόρες. Και για αυτό καλούμε την κοινωνία να τον δώσουμε μαζί, με την υπερηφάνεια που αντιστοιχεί στο δίκιο. Γύρω από το δίκιο αναγεννιέται πάντα η κοινωνική κίνηση κι όχι γύρω από τη διαχείριση της ήττας, που στις μέρες μας δεν είναι μόνο μίζερη είναι τελικά και αδύνατη.»

ΚΚΕ / Ανακοίνωση για τη «μαύρη» επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967

     Οι πρωταγωνιστές της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν πρόσωπα που υπηρέτησαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τον Στρατό και την ΚΥΠ, το ψηφισμένο από όλα τα αστικά κόμματα Σύνταγμα του 1952 και το αντικομμουνιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο...

«Η 21η Απρίλη θυμίζει πάντα στον ελληνικό λαό ότι η καπιταλιστική εξουσία δεv διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και το αντίστροφο, με γνώμονα πάντα να εξυπηρετούνται καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, να μένει ανέγγιχτη η δικτατορία του κεφαλαίου», τονίζει σε ανακοίνωσή του το Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη «μαύρη» επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας το 1967.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

«Πριν από 57 χρόνια, τα ξημερώματα της 21ης Απρίλη του 1967, πολλοί πρωτοπόροι των εργατικών - λαϊκών αγώνων συνελήφθησαν, προκειμένου να αποτραπεί κάθε αντίδραση στο εν εξελίξει πραξικόπημα. Λίγο αργότερα, οι περισσότεροι ξύπνησαν κάτω από τους ήχους των ερπυστριών, των στρατιωτικών εμβατηρίων και των διαγγελμάτων της δικτατορίας.

Από τότε, η 21η Απρίλη θυμίζει πάντα στον ελληνικό λαό ότι η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και το αντίστροφο, με γνώμονα πάντα να εξυπηρετούνται καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, να μένει ανέγγιχτη η δικτατορία του κεφαλαίου.

Η δικτατορία της 21ης Απρίλη ήταν αποτέλεσμα των ανεπίλυτων ενδοαστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως είχε διαμορφωθεί μετά την ένοπλη και σκληρή αναμέτρηση με τον ΔΣΕ. Βασική δυσλειτουργία του αποτελούσε ο ενισχυμένος ρόλος της βασιλείας στον έλεγχο του στρατού και στον σχηματισμό κυβερνήσεων, αλλά και οι παρωχημένες μέθοδοι ελέγχου του εργατικού - λαϊκού κινήματος, τα προβλήματα στην εξωτερική πολιτική του αστικού κράτους με επίκεντρο το Κυπριακό. Οι ενδοαστικές αντιθέσεις περιπλέχτηκαν με τις ενδοϊμπεριαλιστικές, σε μια εποχή που τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης διαμόρφωναν το δικό τους διακριτό ιμπεριαλιστικό κέντρο και η Νοτιοανατολική Ευρώπη αποτελούσε πεδίο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης καπιταλισμού - σοσιαλισμού και σύγκρουσης αντίπαλων καπιταλιστικών συμφερόντων.

Οι πρωταγωνιστές της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν πρόσωπα που υπηρέτησαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τον Στρατό και την ΚΥΠ, το ψηφισμένο από όλα τα αστικά κόμματα Σύνταγμα του 1952 και το αντικομμουνιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο. Οι συνταγματάρχες ενταγμένοι σε αυτό το καπιταλιστικό οικοδόμημα είχαν αναπτύξει πολύμορφους δεσμούς με εγχώριους καπιταλιστές, εκδότες, πολιτικούς, διπλωμάτες και εκπροσώπους των ξένων μυστικών υπηρεσιών, ειδικά αυτών των ΗΠΑ.

Για όλους τους προηγούμενους λόγους, η δικτατορία των συνταγματαρχών σε γενική κατεύθυνση αποτέλεσε συνέχεια της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, στηρίζοντας το μεγάλο κεφάλαιο και διατηρώντας τις διεθνείς συμμαχίες του (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ), υπηρετώντας τους σχεδιασμούς τους σε βάρος των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επίσης, η εξωτερική πολιτική της δικτατορίας εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, αλλά και οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.

Η δικτατορία της 21ης Απρίλη συνέχισε και ενέτεινε τα νομοθετικά μέτρα σε βάρος του ΚΚΕ, επέβαλε μαζικά διώξεις, διέλυσε συνδικαλιστικές και άλλες μαζικές οργανώσεις και πραγματοποίησε βασανισμούς και δολοφονίες. Αν και πήρε ορισμένα κατασταλτικά μέτρα και σε βάρος της λειτουργίας των αστικών κομμάτων, διατήρησε διαύλους επικοινωνίας και συνεννόησης για την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Από την πρώτη στιγμή, ενάντια στους σχεδιασμούς της αστικής στρατιωτικής δικτατορίας στάθηκαν οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, πληρώνοντας βαρύ αντίτιμο για τη στάση τους υπέρ των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Παρά τις συνθήκες πολύχρονης και βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ μπόρεσε έγκαιρα να διαχωριστεί από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του στη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας (1968), να παλέψει για τη συγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, να ιδρύσει την ΚΝΕ, να πρωτοστατήσει στη διαφώτιση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Έδωσε όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα από την πρώτη μέρα, όταν σε συνθήκες άγριας καταστολής "όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα". Είχε ξεχωριστή συμβολή στην ανάπτυξη των εργατικών - λαϊκών αγώνων, από τις πρώτες κινητοποιήσεις με συνδικαλιστικά αιτήματα έως τη φοιτητική κατάληψη της Νομικής και τον νεολαιίστικο και εργατικό - λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης 1973). Κόντρα σε αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, απέρριψε τη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση, δηλαδή το μασκάρεμα της δικτατορίας.

Η πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο 1974, αποτέλεσμα των "εγκλημάτων" της, ιδίως της Κύπρου, της εξάντλησης του ρόλου της και του αγώνα εναντίον της με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο, συνοδεύτηκε από την αποκαλούμενη περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης.

Μετά την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το καπιταλιστικό κράτος με οποιαδήποτε κυβέρνηση συνέχισε να υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να καταστέλλει εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, να συμμετέχει σε διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες και να εμπλέκεται σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.

Και σήμερα ο χαρακτήρας του κράτους παραμένει τελικά ίδιος, καπιταλιστικός και αντιλαϊκός. Στο πλαίσιο αυτό και με τη συμφωνία συχνά όλων των αστικών κομμάτων, βαθαίνει ολοένα και περισσότερο η εμπλοκή στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟικού μπλοκ, όπως γίνεται αυτή την περίοδο με τον πόλεμο στην Ουκρανία και με την κάθε τρόπο υποστήριξη στο Ισραήλ, το "κράτος-δολοφόνο" του Παλαιστινιακού λαού. Προχωρά η εμπορευματοποίηση της Υγείας με τελευταία πράξη τα απογευματινά ιατρεία, νομοθετούνται τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Εναλλάσσονται μείγματα περιοριστικής ή επεκτατικής πολιτικής με δεδομένη σε κάθε περίπτωση τη μείωση του λαϊκού εισοδήματος, συγκαλύπτεται η ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση των μεταφορών, απουσιάζουν δομές κοινωνικής προστασίας των γυναικών, των μεταναστών και προσφύγων,

Χρέος σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία και συνάμα απάντηση στη σημερινή αντιλαϊκή πραγματικότητα είναι η οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων, οι ολοένα και πιο μαζικοί και αποφασιστικοί απεργιακοί και εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, οι φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις, η πολύμορφη δραστηριότητα των γυναικείων οργανώσεων, η αποφασιστική αλλαγή συσχετισμού στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ, σε όλες τις μάχες και στην προσεχή των ευρωεκλογών, αποτελεί εγγύηση εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι σε κάθε εκδοχή αντιλαϊκής κυβέρνησης. Κάθε βήμα ισχυροποίησης του Κόμματος συνιστά βήμα ισχυροποίησης της εργατικής - λαϊκής δράσης, της μόνης ικανής να ανακόψει τους σχεδιασμούς της τάξης των καπιταλιστών, του κράτους και των διεθνών συμμάχων της, να απεμπλέξει τη χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να ανοίξει δρόμο για την προοπτική, την πραγματικά ελπιδοφόρα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Με ΚΚΕ δυνατό, σπάμε τα δεσμά της ΕΕ, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, των εργατών, των αγροτών, των λαών».