Σάββας Καλεντερίδης: «Οδηγούμαστε στην μεγαλύτερη καταστροφή μετά το 1922!»

Εάν δεν αντιδράσουμε τώρα στις τουρκικές προκλήσεις θα οδηγηθούμε στην μεγαλύτερη εθνική καταστροφή μετά το 1922!

Καταπέλτης ήταν ο αμυντικός αναλυτής Σάββας Καλεντερίδης στην πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ. Αφού ανέλυσε διεξοδικά τις τουρκικές προκλήσεις και τον τρόπο που κινείται η Τουρκία, εισηγήθηκε την άμεση επέκταση των χωρικών υδάτων παντού στα 12 μίλια, ειδάλλως η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε καταστροφή αντιστοιχεί με αυτή του 1922!

« Αφήσαμε τον Ερντογάν απολύτως ανεξέλεγκτο και τώρα τρέχουμε να τον μαζέψουμε. Εδώ και βδομάδες το Ορούτς Ρέις κάνει ότι θέλει χωρίς να ενοχλείται από κανέναν! Τον τουρκολιβυκό μνημόνιο μπορεί να είναι παράνομο, όμως πλέον παράγει τετελεσμένα διότι εμείς δεν αντιδρούμε!»

Ολοκληρώνοντας ο Σάββας Καλεντερίδης τόνισε ότι είναι πλέον απόλυτη αναγκαιότητα η οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, ως μοναδική απάντηση για να τεκμηριώνονται οι παράνομες ενέργειες της Τουρκίας. Ενώ τόνισε ότι οποιαδήποτε σκέψη για αποστρατιωτικοποίηση το νησιών, ισοδυναμεί με σταδιακή παράδοση των νησιών στην Τουρκία.

Σάββας Καλεντερίδης: «Ο ταλιμπανισμός είναι δίπλα μας, το ίδιο και η λύση στο πρόβλημα»

Οι Ευρωπαίοι άρχισαν σιγά σιγά να αντιλαμβάνονται τον "ταλιμπανισμό" του Ερντογάν βλέποντας στις χώρες τους τους Τούρκους μετανάστες να οργανώνονται σε παρακρατικές συμμορίες, ελεγχόμενες ασφυκτικά από το βαθύ τουρκικό κράτος...

Η κατάσταση στο Αφγανιστάν μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν είναι τέτοια που μπορεί κανείς να πει ότι η ανθρωπότητα έχει πάει πολλούς αιώνες πίσω.

Σάββας Καλεντερίδης*

Απαγχονισμοί αντιπάλων, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια -έστω και στημένη- δικαστική διαδικασία, βασανιστήρια σε άτομα που θεωρούνται εχθρικά προς τους Ταλιμπάν, δημόσια μαστιγώματα γυναικών, δολοφονίες ηθοποιών, μουσικών και καλλιτεχνών, απαγόρευση της μουσικής και της κωμωδίας, δηλαδή του γέλιου…

Με άλλα λόγια, μαύρο σκοτάδι και, μάλιστα, με ελάχιστες προοπτικές να ξανάρθει το φως το επόμενο χρονικό διάστημα.

Ίσα ίσα, προοπτικές υπάρχουν το σκοτάδι να διαχυθεί στις γειτονικές χώρες και το Αφγανιστάν να γίνει άντρο ισλαμικής τρομοκρατίας, με ανυπολόγιστες συνέπειες στην ασφάλεια όλης της ανθρωπότητας.

Ορισμένοι σχολιαστές σημειώνουν ότι την ανθρωπότητα την οδηγούν πολλούς αιώνες πίσω οι επεμβάσεις της Δύσης σε χώρες σαν το Αφγανιστάν.

Θεωρώ ότι η προσέγγιση αυτή είναι ελλειμματική, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει τις ευθύνες της η Δύση για όσα συμβαίνουν, με τη ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ. Το λάθος της Δύσης ήταν ότι επέλεξε να χρησιμοποιήσει το Ισλάμ για πολιτικούς και γεωπολιτικούς λόγους, κυρίως για την εκδίωξη των Σοβιετικών από το Αφγανιστάν, και έκτοτε άρχισαν να αναπαράγονται «γενεές» μουτζαχεντίν, τζιχαντιστών και Ταλιμπάν.

Όμως, το ανησυχητικό είναι ότι η Δύση συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη με το λεγόμενο πολιτικό Ισλάμ. Χρησιμοποιεί ή συνεργάζεται με το πολιτικό Ισλάμ της Τουρκίας, δηλαδή με τον Ταγίπ Ερντογάν και το κόμμα του, κάνοντας μυωπικούς υπολογισμούς, χωρίς να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα που δημιουργείται με «βελούδινο» τρόπο στην ίδια την Τουρκία, στις χώρες που έχει εισβάλει, στις χώρες όπου έχει στείλει με σχέδιο μουσουλμάνους μετανάστες, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν ήδη ριζοσπαστικοποιημένα άτομα, που έχουν αποκεφαλίσει και έχουν δολοφονήσει ανθρώπους, στις χώρες τις οποίες έχει βάλει στο στόχαστρο να κατακτήσει.

Οι μόνοι που άρχισαν σιγά σιγά να αντιλαμβάνονται τον ταλιμπανισμό του Ερντογάν είναι οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι βλέπουν στις χώρες τους τους Τούρκους μετανάστες να οργανώνονται σε παρακρατικές συμμορίες, ελεγχόμενες ασφυκτικά από το βαθύ τουρκικό κράτος. Όμως, αντιλαμβάνονται ότι είναι ήδη αργά, αφού οι τουρκικές υπηρεσίες έχουν «διαβάσει» καλά το δικαιικό σύστημα των χωρών της Ευρώπης και κινούνται στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας. Εκμεταλλεύονται δηλαδή τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και «χτίζουν» ένα ρατσιστικό, παρακρατικό σύστημα για να ελέγχουν τις τουρκικές κοινότητες, να τρομοκρατούν τους Κούρδους, τους Αλεβίτες και τους αντιφρονούντες, να διαπράττουν δολοφονίες, όπως τις τρεις Κούρδισσες στο Παρίσι.

Η Ευρώπη, αν δεν αφυπνιστεί και αν δεν πάρει μέτρα, θα ξυπνήσει κάποια μέρα και θα διαπιστώσει ότι έχει αλωθεί από το πολιτικό ριζοσπαστικό Ισλάμ και από τον τουρκικό ισλαμικό και εθνικιστικό ρατσισμό.

Και αυτό γιατί η Ευρώπη αρνείται να δει και να καταδικάσει το καθεστώς Ερντογάν, το οποίο, χρησιμοποιώντας το πολιτικό Ισλάμ, είναι έτοιμο να εισβάλει και να αλώσει μια ελληνικότατη πόλη, την κλειστή Αμμόχωστο. Εξάλλου, εδώ και μερικά χρόνια διαπράττει πολιτισμική γενοκτονία στους Κούρδους και τους Αλεβίτες της Τουρκίας, και κανονική γενοκτονία στους Κούρδους, σουντίες και γεζιντί, του Αφρίν, της Αλ Μπαμπ, τους Γκίρε Σπι και του Σερεκάνιγε.

Επίσης, η Ευρώπη αρνείται να δει ότι η Τουρκία ήταν και παραμένει ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Ισλαμικού Κράτους και ο βασικός συνεργάτης της Αλ Κάιντα – Αλ Νούσρα, της HTS και των άλλων τζιχαντιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων, που έχουν έδρα στο κατεχόμενο Ιντλίμπ της Συρίας.

Και μια που αναφερθήκαμε στο Ισλαμικό Κράτος, πολλοί πιθανόν να έχουν ξεχάσει ότι πρωτεύουσά του ήταν η πόλη Ράκα της Συρίας, μέχρι την απελευθέρωσή της από τις Δημοκρατικές Δυνάμεις της τελευταίας, που έχουν ως ραχοκοκαλιά τους Κούρδους, οι οποίοι εμφορούνται και εμπνέονται από την ιδεολογία του έγκλειστου στη φυλακή του Ιμραλί Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Εκεί, στη Ράκα, οι σύμμαχοι του Ερντογάν έκοβαν τα κεφάλια των αθώων ανθρώπων και τα κάρφωναν στα σίδερα του πάρκου που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Εκεί, στη Ράκα, πετούσαν τους ομοφυλοφίλους από τον δεύτερο και τον τρίτο όροφο. Εκεί βασάνιζαν άντρες, γυναίκες και παιδιά. Εκεί λειτουργούσε το σκλαβοπάζαρο των γυναικών Γεζιντί, που ήθελε να ξεκληρίσει ο Ερντογάν, γιατί αυτή η πατρώα θρησκεία των Κούρδων απειλεί το σουνιτικό Ισλάμ, δηλαδή το «όπλο» με το οποίο προσπαθεί να χειραγωγήσει δεκαετίες τώρα τις κουρδικές μάζες.

Η Ράκα απελευθερώθηκε με κοινή επιχείρηση των Κούρδων και των Αμερικανών, που άρχισε στις 6 Νοεμβρίου 2016 και ολοκληρώθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2017. Στην επιχείρηση εκείνη πρώτα απελευθερώθηκαν 48 χωριά και οικισμοί, σε μια έκταση 560 τ.χλμ., και μετά απελευθερώθηκε και η Ράκα.

Από τότε που φύσηξε ο αέρας της ελευθερίας στη Ράκα αλλά και σε όλες τις άλλες πόλεις και επαρχίες ανατολικά του ρου Ευφράτη, τη διοίκηση της περιοχής αυτής την ανέλαβαν οι Κούρδοι του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD), σε συνεργασία με τους Αραβες, τους Ασσύριους και τις άλλες φυλές που κατοικούν εκεί.

Το διάστημα αυτό υπάρχει σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων, οι γυναίκες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα και στα θέματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα παιδιά απολαμβάνουν την ελευθερία, χωρίς καταπιέσεις από τον οποιονδήποτε, στα σχολεία τα ανήλικα, αγόρια και κορίτσια μαζί, χωρίς διακρίσεις και μαντίλες, διδάσκονται σε τρεις γλώσσες, σε κουρδικά, αραβικά και ασσυριακά. Και όλα αυτά τη στιγμή που στο κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα Αφρίν, που μέχρι πριν από την κατοχή ο πληθυσμός του αποτελούνταν σε ποσοστό 95% από Κούρδους (τώρα το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 25%), στα σχολεία τα τουρκικά μαζί με τα αραβικά είναι οι υποχρεωτικές γλώσσες εκπαίδευσης, ενώ τα κουρδικά διδάσκονται προαιρετικά.

Ποιος Κούρδος θα ζητήσει να διδαχτεί τα κουρδικά, όταν οι τζιχαντιστές και οι Τούρκοι στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί παραμονεύουν;

Πάμε πίσω στη Ράκα. Στη δήμαρχο της πόλης, Λέιλα Μουσταφά, απονεμήθηκε το βραβείο της κριτικής επιτροπής του οργανισμού «Δήμαρχος του Κόσμου 2021» για τις «προσπάθειες αναδιάρθρωσης της πόλης μετά το ISIS εποχή».

Η Λέιλα Μουσταφά, μηχανικός, εξακολουθεί να υπηρετεί ως δήμαρχος με έναν Αραβα συνδήμαρχο. Η Λέιλα Μουσταφά θεωρείται μια χαρισματική, αλλά ταπεινή, νεαρή γυναίκα και έχει καταφέρει να εδραιώσει την εξουσία της στη δημοτική διοίκηση, παρά τους δεκάδες άντρες γύρω της.

Η πόλη ήταν ερειπωμένη λόγω των σφοδρών συγκρούσεων και των αεροπορικών βομβαρδισμών των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της πολύμηνης πολιορκίας της και η επιτυχία της δημάρχου Λέιλα Μουσταφά είναι αξιοσημείωτη, αφού κατάφερε να ξαναχτίσει την πόλη μέσα από τα συντρίμμια που κληρονόμησε.

Σημειώνεται ότι η βραβευθείσα δήμαρχος συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ «9 Days in Raqqa», που επιλέχτηκε για το Φεστιβάλ Καννών 2020. Η ταινία εξιστορεί τις προσπάθειες ανοικοδόμησης της πόλης, που απελευθερώθηκε από το ISIS. Χιλιάδες άνθρωποι επέστρεψαν στη Ράκα από το τέλος του πολέμου. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Save the Children, ο πληθυσμός της πόλης είναι σήμερα περίπου 270.000, ενώ το 36% των κτιρίων στην πόλη είναι ακόμη ερειπωμένο.

Η Ευρώπη αλλά και η Ελλάδα καλείται να επιλέξει: Το δημοκρατικό μοντέλο ειρηνικής και αρμονικής συνύπαρξης των λαών, που ευαγγελίζεται ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, το οποίο βλέπουμε ότι λειτουργεί ευεργετικά για τους λαούς στη Ροζάβα, ή το μοντέλο Ερντογάν, που είναι μια κεκαλυμμένη μορφή ταλιμπανισμού;

Αν θέλουμε ειρήνη στην Ευρώπη, πρέπει πρώτα να εξασφαλιστεί ειρήνη και αρμονική συμβίωση των λαών στην Ανατολία, στη Μεσοποταμία και τη Μέση Ανατολή.

 

Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο εάν εφαρμοστεί η ιδεολογία του Άπο. Αυτό το γνωρίζουν οι Αμερικανοί στρατιωτικοί και διπλωμάτες που συνεργάζονται με τους Κούρδους στη Συρία.

ΥΓ.: Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει παραχωρήσει άσυλο σε πάνω από 2.000 Τούρκους γκιουλενιστές, ένα είδος Ταλιμπάν είναι κι αυτοί, και μόνο μερικές δεκάδες ή το πολύ εκατοντάδες σε διωκώμενους από το ρατσιστικό καθεστώς Ερντογάν Κούρδους. Οι αρμόδιοι αντιλαμβάνονται τι κάνουν ή θα ψάχνουμε να βρούμε τους υπευθύνους αυτής της ωρολογιακής βόμβας;

*Ο Σάββας Καλεντερίδης (γενήθηκε στη Βέργη Σερρών, 1960) είναι Έλληνας αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της ΕΥΠ και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής, γνωστός για τη συμμετοχή του στην υπόθεση Οτζαλάν.

πηγή.infognomonpolitics.gr

Σάββας Καλεντερίδης: Πισώπλατη μαχαιριά των ΗΠΑ στους Κούρδους

Την Τετάρτη ο Τραμπ αποφάσισε την απόσυρση του στρατού των ΗΠΑ από τη Συρία μετά από μακρά τηλεφωνική συνομιλία με τον Ερντογάν, αφήνοντας έκθετους τους Κούρδους στις ορέξεις της Τουρκίας.

του Σάββα Καλεντερίδη *

Τον 20ό αιώνα οι ΗΠΑ, αν ήταν συνεπείς σε ένα πράγμα, ήταν ότι τιμούσαν τους συμμάχους με τους οποίους πολεμούσαν μαζί σε πολεμικές επιχειρήσεις. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι όταν υπήρχαν επαφές σε επίπεδο προέδρων, με χώρες που συμμετείχαν στην εκστρατεία της Κορέας, αυτό ήταν το βασικό στοιχείο στην αναφορά του Αμερικανού προέδρου.

Την Τετάρτη ο Τραμπ αποφάσισε την απόσυρση του στρατού των ΗΠΑ από τη Συρία μετά από μακρά τηλεφωνική συνομιλία με τον Ερντογάν, αφήνοντας έκθετους τους Κούρδους στις ορέξεις της Τουρκίας. 

Να σημειώσουμε ότι τα τελευταία χρόνια ΗΠΑ και Κούρδοι της Συρίας πολεμούν μαζί εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, με τους Κούρδους να έχουν συμβάλει καθοριστικά στην εξουδετέρωση των αποκεφαλιστών τζιχαντιστών του ΙΚ, των οποίων βασικός σύμμαχος και υποστηρικτής ήταν η Τουρκία.

Επίσης να σημειώσουμε ότι στον τετραετή αυτόν πόλεμο οι Κούρδοι θυσίασαν πάνω από 10.000 νέους και νέες.
 

Αν και είμαστε πεπεισμένοι ότι στη διεθνή πολιτική πάνω από όλα είναι τα συμφέροντα των κρατών –κυρίως των ισχυρών, που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν όλες τις επιλογές–, θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη επιλογή Τραμπ κατά πρώτον αντίκειται στις βασικές αρχές και την ιστορία των ΗΠΑ, και κατά δεύτερον πρέπει να προβληματίσει όλους εκείνους που συμμαχούν με τις ΗΠΑ, γιατί μπορεί να έλθει η μέρα που θα βρεθούν στη θέση των Κούρδων, με το μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη.

Αυτά ας τα έχουν υπόψη τους εκείνοι που ξεπούλησαν στο όνομα τη γλώσσα και την ταυτότητα της Μακεδονίας, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, καθώς και όσοι υπογράφουν στρατηγικές συμφωνίες με την Ουάσινγκτον, γιατί μπορεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ την άλλη φορά να είμαι με τη «Γαλάζια πατρίδα» του Ερντογάν και όχι με τα συμφέροντα της Λευκωσίας και της Αθήνας.

Όσον αφορά το τι ακριβώς έγινε στο συγκεκριμένο θέμα, παραπέμπουμε σε ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο του Μαρκ Πέρι που δημοσιεύτηκε στο The American Conservative και μεταφράσαμε στο infognomonpolitics.blogspot.com.

* Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι Έλληνας Αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής....

πηγή: infognomonpolitics.blogspot.com. 

ΟΙ S-400, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ ΚΑΙ Η... ΣΑΝΓΚΑΗ

Η Τουρκία προβαίνει τελευταία σε κινήσεις με σκοπό να εκβιάσει τις ΗΠΑ να αλλάξουν την πολιτική τους στο Κουρδικό και να ξαναγυρίσουμε στις παλιές «καλές μέρες», που η Άγκυρα έσφαζε ανενόχλητη τους Κούρδους και η Δύση «έκλεινε τα μάτια και τα αυτιά της», δεν έβλεπε και δεν άκουγε τίποτα από το έγκλημα, λόγω της στρατηγικής αξίας της Τουρκίας!

 

του Σάββα Καλεντερίδη (*)

Με ποιες κινήσεις εκβιάζει η Τουρκία τις ΗΠΑ ώστε να  αλλάξουν πολιτική στο Κουρδικό.

Οσο περνάει ο καιρός και οι ΗΠΑ όχι μόνο συνεχίζουν αλλά διευρύνουν τη συνεργασία τους με τους Κούρδους της Συρίας, ο αντιαμερικανισμός στην Τουρκία ενισχύεται και έχει φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Μάλιστα, όπως ομολογεί ο Ερντογάν σε δημόσιες αναφορές του, η Τουρκία είναι αναγκασμένη να δώσει -και αυτό κάνει ο ίδιος- έναν νέο «απελευθερωτικό αγώνα», δηλώνοντας αποφασισμένος να χαλάσει το παιχνίδι που στήνεται από τις ΗΠΑ σε Ιράκ και Συρία, το οποίο θα θέσει σε κίνδυνο την ενότητα της Τουρκίας.

Μάλιστα πριν από λίγες μέρες προανήγγειλε την ανάληψη στρατιωτικής δράσης και τη διεύρυνση της περιοχής που κατέχει ο τουρκικός στρατός στη βόρεια Συρία, στην περιοχή Τζαραμπλούς και Αλ Μπαμπ, και προς δυσμάς και προς ανατολάς. Προς δυσμάς, σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού Tύπου, ο τουρκικός στρατός θα κινηθεί προς κατάληψη ή πλήρη απομόνωση του καντονιού του Αφρίν και συνένωση της περιοχής Τζαραμπλούς - Αλ Μπαμπ με την περιφέρεια Ιντλίμπ. Προς ανατολάς θα στραφεί εναντίον της Ιεράπολης/Μένπετζ, απωθώντας τους Κούρδους ανατολικά του ρου του Ευφράτη. Να σημειωθεί ότι στην περιοχή της Ιεράπολης οι ΗΠΑ διαθέτουν στρατιωτική βάση, όπως και οι Ρώσοι στο καντόνι του Αφρίν.

Η τρίτη περιοχή όπου σκοπεύουν να εισβάλουν και να επιχειρήσουν οι Τούρκοι είναι η περιοχή Γκίρε Σπι/Τελ Αμπιάντ για να αποκόψουν την ενότητα των καντονιών Κομπάνι και Τζεζίρε.
Τέλος, η Τουρκία σχεδιάζει εισβολή στο Ιράκ και κατάληψη της περιοχής Σενκάλ, όπου κατοικούν οι Κούρδοι Γεζιντί και την οποία ελέγχουν ένα μέρος της οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, του Μεσούτ Μπαρζανί και ένα μέρος οι δυνάμεις του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, ΡΚΚ.

Επίσης, η Τουρκία εξετάζει τρόπους άσκησης πίεσης στον Μπαρζανί, ώστε να αποτρέψει τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 25ης Σεπτεμβρίου, με το οποίο οι κάτοικοι της περιοχής της Αυτόνομης Διοίκησης του Κουρδιστάν αλλά και του Κιρκούκ και του Σενκάλ θα δηλώσουν τη βούλησή τους αν θέλουν ή όχι την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν.

Ομως, για να γίνουν όλα αυτά, για να μπορέσει η Τουρκία να εισβάλει με στρατό σε Συρία και Ιράκ, πρέπει να εξασφαλίσει πολιτική στήριξη από τη Μόσχα και την Τεχεράνη, και την άδεια της Βαγδάτης και της Δαμασκού. Φυσικά υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα: Ποια θα είναι η αντίδραση των ΗΠΑ σε περίπτωση μιας τέτοιας εισβολής, που, όπως προείπαμε, διαθέτει βάσεις στην Ιεράπολη, όπως και στις περιοχές Γκίρε Σπι και Σενκάλ.

Η Τουρκία, για να εξασφαλίσει τη στήριξη της Ρωσίας, προέβη σε μια σειρά από κινήσεις, για τις οποίες κάναμε σχετικές αναφορές σε προηγούμενα άρθρα μας. Τέτοιες είναι η συνεργασία με τη Ρωσία στην απελευθέρωση του Χαλεπίου, η παραγγελία των S-400, η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Turkish Stream, η κατασκευή των πυρηνικών εργοστασίων στη Μερσίνα…

Οσον αφορά την Τεχεράνη, η Τουρκία «πούλησε» τους Τουρκομάνους του Ιράκ, τις περιοχές των οποίων ελέγχουν πλέον οι σιίτες εθνοφύλακες, δημιουργώντας τον στρατηγικής σημασία διάδρομο Δαμασκού - Βαγδάτης - Τεχεράνης.

Ομως, η Τουρκία δεν σταμάτησε εκεί: Προσφάτως επισκέφθηκε το Πεκίνο ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο οποίος κατήγγειλε την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή, δίνοντας ταυτόχρονα υποσχέσεις για υποστήριξη των σχεδίων του Πεκίνου για άνοιγμα όλων των απολήξεων του Δρόμου του Μεταξιού, με στόχο την προέκτασή του μέχρι την Ευρώπη.

Μάλιστα, στην επίσκεψη εξετάστηκε και η θέση της Τουρκίας στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σανγκάης, που είναι κάτι μεταξύ Ε.Ε. και ΝΑΤΟ της Ευρασίας, τα «μάτια» του οποίου οργανισμού θα φθάσουν στη Μεσόγειο, στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια με το σύστημα των S-400.

Το έχουμε ξαναγράψει: Η Τουρκία προβαίνει σε αυτές τις κινήσεις με σκοπό να εκβιάσει τις ΗΠΑ να αλλάξουν την πολιτική τους στο Κουρδικό και να ξαναγυρίσουμε στις παλιές «καλές μέρες», που η Αγκυρα έσφαζε ανενόχλητη τους Κούρδους και η Δύση «έκλεινε τα μάτια και τα αυτιά της», δεν έβλεπε και δεν άκουγε τίποτα από το έγκλημα, λόγω της στρατηγικής αξίας της Τουρκίας!

Φυσικά, επειδή τα βήματα που γίνονται δεν είναι ψεύτικα, υπάρχει το κρίσιμο ζήτημα αυτά να φθάσουν σε ένα σημείο απ’ όπου δεν υπάρχει γυρισμός. Και μένει να δούμε πώς θα αντιδράσουν τα στρατεύματα των ΗΠΑ, όταν έλθουν αντιμέτωπα με τα τουρκικά στρατεύματα. Περιμένουμε…
Σάββας Καλεντερίδης.

__________________________________

* Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι Έλληνας πρώην στρατιωτικός και μετέπειτα συγγραφέας και τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα Δημοκρατία και Κυριακάτικη Δημοκρατίακαι, γνωστός για τη συμμετοχή του στην υπόθεση Οτζαλάν.

πηγή: dimokratianews.gr

Σάββας Καλεντερίδης: «Επιβεβλημένη η θέσπιση Εισαγγελέα Εθνικής Ασφάλειας»

Σάββας Καλεντερίδης

Οι σχέσεις που ανέπτυξαν και συνεχίζουν να διατηρούν ανεξέλεγκτα πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες με ξένες υπηρεσίες, αξιωματούχους και κυβερνήσεις, συνιστούν μείζον πρόβλημα εθνικής ασφάλειας για την Ελλάδα. Γι' αυτό είναι επιβεβλημένη η άμεση θέσπιση Εισαγγελέα Εθνικής Ασφάλειας, ο οποίος θα ελέγχει το όλο ζήτημα.

Σάββας Καλεντερίδης: «Τι κρύβεται πίσω από τη στροφή του Ερντογάν προς τη διπλωματία – Το πολιτικό παρασκήνιο»

Ο Ερντογάν και οι περί αυτόν, θέλουν βασικά δύο πράγματα. Το ένα είναι η παλινόρθωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Χαλιφάτου, που σημαίνει κατάληψη ή άσκηση αυξημένης επιρροής σε εδάφη της αυτοκρατορίας, και το άλλο ο πλουτισμός της οικογένειας Ερντογάν και των επιχειρηματιών του  κύκλου του.

του Σάββα Καλεντερίδη (*)

Όσο εξαντλείται ο αυτόνομος πολιτικός χρόνος του Ερντογάν, τόσο αυξάνει η εξάρτησή του από τους ρατσιστές εθνικιστές «Γκρίζους Λύκους» του MHP και του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, τους «αριστερούς εθνικιστές ευρασιατιστές», του Ντογού Περιντσέκ, τους κεμαλικούς εθνικιστές που εκπροσωπούνται κυρίως από εν αποστρατεία ανώτατα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, τους περί την παραστρατιωτική οργάνωση «Εργενεκόν», εθνικοποιημένη μετεξέλιξη του μηχανισμού της NATOϊκής Γκλάντιο.

Και όσο εξαντλείται ο πολιτικός χρόνος Ερντογάν, άρα και της κυβέρνησής του, τόσο εντείνονται και οι μεταξύ των συνιστωσών διαφορές, που σε ορισμένες περιπτώσεις παίρνουν τη μορφή συγκρούσεων.

Ο Ερντογάν και οι περί αυτόν, θέλουν βασικά δύο πράγματα. Το ένα είναι η παλινόρθωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Χαλιφάτου, που σημαίνει κατάληψη ή άσκηση αυξημένης επιρροής σε εδάφη της αυτοκρατορίας, και το άλλο ο πλουτισμός της οικογένειας Ερντογάν και των επιχειρηματιών που είναι στον κύκλο του.

Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί θέλει τον έλεγχο των μηχανισμών ασφάλειας και των διωκτικών Αρχών του κράτους, αφ’ ενός μεν για να καταπνίξει κάθε κίνηση που απειλεί την «καθαρότητα του τουρκικού έθνους και την ενότητα του τουρκικού κράτους» και αφ’ ετέρου να εξασφαλίσει ασυλία στους μηχανισμούς του κόμματός του, που εκτός από παρακρατικοί και παραστρατιωτικοί, είναι μηχανισμοί ταυτόσημοι της μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος.

Οι Αριστεροί ευρασιατιστές είναι οι θιασώτες της αλλαγής γεωπολιτικού προσανατολισμού της Τουρκίας. Δηλαδή θεωρούν ότι η Τουρκία πρέπει να φύγει από το ΝΑΤΟ, να κόψει δεσμούς με την ΕΕ και να στραφεί αποκλειστικά στη Μόσχα, το Πεκίνο και την Τεχεράνη. Θεωρούν ότι αυτό θα αυξήσει τη γεωπολιτική αξία της Τουρκίας. Με την άποψη αυτή ταυτίζονται, εκτός από τους αποστράτους, και αρκετοί εθνικιστές εν ενεργεία αξιωματικοί των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.

Οι κεμαλικοί εθνικιστές είναι κυρίως απόστρατοι αξιωματικοί των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, που δεν θέλουν να παραχωρηθούν δικαιώματα στους Κούρδους. Δικαιώματα που είναι δυνατόν μεσομακροπρόθεσμα να οδηγήσουν στην παραχώρηση αυτονομίας, η οποία, κατά την άποψή τους, θα οδηγήσει στον διαμελισμό της Τουρκίας. Η ομάδα αυτή, παρότι συγκρούστηκε με τις ΗΠΑ, κυρίως λόγω της στήριξης που παρείχαν στην ομάδα Γκιουλέν και στους Κούρδους, θεωρεί ότι η Τουρκία δεν πρέπει να αλλάξει γεωπολιτικό προσανατολισμό και ότι θα πρέπει να διατηρεί καλές σχέσεις με το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και την Ευρώπη.

Μέχρι τώρα οι τάσεις που επικράτησαν στο εσωτερικό της κυβέρνησης είναι η εξής:

• Ο Ερντογάν ελέγχει απολύτως το οικονομικό «παιχνίδι» και τον τομέα της ενέργειας και της αμυντικής βιομηχανίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο οικονομικών κερδών για την οικογένεια.
• Tο ΜΗΡ κατόρθωσε να ελέγξει σε μεγάλο βαθμό τους διωκτικούς μηχανισμούς και τη μαφία.
• Οι ευρασιατιστές κατόρθωσαν να πείσουν τον Ερντογάν να στραφεί προς τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν.

Όμως, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται στην Τουρκία σύγκρουση στο εσωτερικό της κυβέρνησης Ερντογάν. Συγκρούονται οι ευρασιατιστές με τους κεμαλικούς εθνικιστές, πάνω στο θέμα του γεωπολιτικού προσανατολισμού της Τουρκίας. Οι κεμαλικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στον Ερντογάν, λέγοντας ότι η Τουρκία, με την πολιτική που ακολουθεί, έχει απομονωθεί διεθνώς αλλά και στην ανατολική Μεσόγειο και κινδυνεύει με διπλωματικό Βατερλό, που θα οδηγήσει και σε στρατιωτική ήττα την Τουρκία. Για το λόγο αυτό προτείνουν στον Ερντογάν να σταματήσει την προσέγγιση με τη Ρωσία και την Κίνα και να αναθεωρήσει τις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Οι φωνές και οι ενστάσεις των κεμαλικών έχουν ενταθεί το τελευταίο διάστημα, που υπάρχει η ένταση στην ανατολική Μεσόγειο.

 

Ποιος είναι ο Τζιχάτ Γιαϊτζί

Αυτή η τάση στην κυβέρνηση Ερντογάν, που εκφράζεται κυρίως από τον απόστρατο πρώην επιτελάρχη του τουρκικού Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, Τζιχάτ Γιαϊτζί (Cihat Yaycı), ο οποίος αναγκάστηκε σε παραίτηση ακριβώς γιατί εξέφραζε απόψεις που δεν ήταν τότε, τον Μάιο του 2020, οι επικρατέστερες στην κυβέρνηση.

Ο Γιαϊτζί, που θεωρείται από τους θιασώτες του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» και ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας οριοθέτησης με τη Λιβύη, το τελευταίο διάστημα ασκεί ασφυκτικές πιέσεις στον Ερντογάν, να αναθερμάνει η Τουρκία τις σχέσεις της με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Είναι ο άνθρωπος που κάλεσε τον Ερντογάν να παρέμβει σε Λιβύη και Αλβανία, για να καταγγείλουν τη συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Ιταλία.

Ο Γιαϊτζί είναι ο άνθρωπος που ετοίμασε τους χάρτες και τις συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ με το Λίβανο, το Ισραήλ, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο.

Στους χάρτες αυτούς δεν αναγνωρίζεται ΑΟΖ στην Κύπρο, πέραν των χωρικών της υδάτων και έτσι γίνεται διαμοιρασμός της ΑΟΖ της Κύπρου με τις προαναφερθείσες χώρες. Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα ο Ερντογάν φέρεται να έχει αποδεχτεί τις εισηγήσεις Γιαϊτζί, ξεκινώντας συνομιλίες με όλες τις χώρες που αναφέρθηκαν παραπάνω, ακόμα και με την Αίγυπτο, παρά τις εχθρικές σχέσεις Ερντογάν-Σίσι.

Όσον αφορά την προτεινόμενη συμφωνία με την Αίγυπτο, η αρθρογράφος της Hürriyet, Hande Fırat, έγραψε την Παρασκευή: «Η προτεινόμενη συμφωνία είναι η παραχώρηση μιας θαλάσσιας περιοχής στην Αίγυπτο σε μέγεθος τριών νησιών της Κύπρου». Μάλιστα, σύμφωνα με την αρθρογράφο, η Άγκυρα δίνει μάλιστα ένα ανοιχτό μήνυμα ότι είναι προς το συμφέρον της Αιγύπτου να συμφωνήσει με την Τουρκία, κάτι που προσπαθούν να «μπλοκάρουν» τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δίνοντας μεγάλα ποσά στην Αίγυπτο και λειτουργώντας επίσης από την πίσω πόρτα, προκειμένου το Κάιρο να μην υποκύψει στη δελεαστική πρόταση της Τουρκίας.

Η ιστορία δεν σταματά εδώ. Την ίδια ημέρα η εφημερίδα Aydinlik, που ανήκει στο Κόμμα της Πατρίδας (Vatab Partisi), επιτίθεται στον Τζιχάτ Γιαϊτζί, κατηγορώντας τον ανοιχτά ως άνθρωπο των Ισραηλινών. Επίσης τον κατηγορεί ως αντίθετο στον ευρασιατισμό και ως υπέρμαχο του αγωγού East Med.

Για να μην παρεξηγηθούμε. Είναι γνωστό ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει υπογράψει συμφωνίες οριοθέτησης της ΑΟΖ με Ισραήλ και Αίγυπτο και ότι οι κρατικές συμφωνίες δύσκολα ακυρώνονται. Γνωστά αυτά, αλλά επειδή τα κράτη πρέπει να κινούνται με βάση το χειρότερο σενάριο, καλό είναι η Κύπρος και η Ελλάδα να εργαζόμαστε και με βάση αυτό. Άλλωστε, όταν προειδοποιούσαμε για την επερχόμενη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μας κατηγορούσαν ως κινδυνολόγους.

Όσον αφορά δε το επιχείρημα ότι «οι κρατικές συμφωνίες δύσκολα ακυρώνονται», να υπενθυμίσουμε ότι για την Τουρκία η Κυπριακή Δημοκρατία είναι «θανούσα».

Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Τουρκία έχει ως στόχο τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός άλλου κράτους. Και αν διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, τότε μπορεί να υπογραφούν νέες συμφωνίες, κατά τα συμφέροντα της Άγκυρας.

Γι’ αυτό λοιπόν, καλό είναι να λάβουμε τα μέτρα μας. Γιατί αν τα είχαμε λάβει με τη Λιβύη, δεν θα τρέχαμε και δεν θα φτάναμε και δεν θα υπογράφαμε με την Αίγυπτο τμηματική οριοθέτηση, χωρίς το Καστελόριζο και με μειωμένη επήρεια της Κρήτης, κάτι που θα το βρούμε μπροστά μας το αμέσως επόμενο διάστημα.

Εκτός κι αν είναι όλα κανονισμένα. Τότε αλλάζει το πράγμα.

πηγή: Infognomon Politics

(*) Ο Σάββας Καλεντερίδης (γενήθηκε στη Βέργη Σερρών, 1960) είναι Έλληνας αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της ΕΥΠ και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής, γνωστός για τη συμμετοχή του στην υπόθεση Οτζαλάν.

Γιατί αντιδρά η Τουρκία στη συμφωνία με τη Γαλλία

Η Τουρκία ξεκίνησε την έμπρακτη αμφισβήτηση στο Αιγαίο το 1973, όταν η Ελλάδα άρχισε τις γεωτρήσεις που θα οδηγούσαν στην εκμετάλλευση του κοιτάσματος «Πρίνος», στη Θάσο.

  

Σάββας Καλεντερίδης*

Η Τουρκία ξεκίνησε την έμπρακτη αμφισβήτηση στο Αιγαίο το 1973, όταν η Ελλάδα άρχισε τις γεωτρήσεις που θα οδηγούσαν στην εκμετάλλευση του κοιτάσματος του Πρίνου, στη Θάσο. Τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς η Άγκυρα παραχώρησε στην τουρκική εταιρεία TRAO 27 άδειες έρευνας για υδρογονάνθρακες σε περιοχές του Αιγαίου που έως τότε θεωρούνταν ότι ανήκαν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Μέχρι τότε δεν είχαμε έμπρακτες αμφισβητήσεις στο Αιγαίο. Ούτε παραχωρήσεις οικοπέδων για έρευνα, ούτε ερευνητικά πλοία, ούτε παραβιάσεις του εναέριου χώρου, ούτε αλιεία μέσα στα χωρικά ύδατα, ούτε θεωρίες για γκρίζες ζώνες και νησιά αμφισβητούμενης κυριαρχίας.

Μετά βέβαια ακολούθησε η έξοδος του ερευνητικού «Τσανταρλί», του «Χόρα», του «Σισμίκ», του «Πίρι Ρέις», του «Τσεσμέ», του «Γιουνούς», του «Μπιλίμ», για να φτάσουμε στο 2020, στις βόλτες που έκανε για 92 ημέρες ανενόχλητο το «Ορούτς Ρέις» στην ελληνική –με βάση το διεθνές δίκαιο, πλην όμως μη οριοθετημένη– υφαλοκρηπίδα νοτίως του Καστελόριζου.

Όταν η Τουρκία κατόρθωσε με τις Συμφωνίες της Βέρνης (1976) και του Νταβός (1988) να «γκριζάρει» ολόκληρο το Αιγαίο, όσον αφορά το δικαίωμα στην έρευνα υδρογονανθράκων, θεώρησε ότι εκπλήρωσε έναν εθνικό στόχο που είχε θέσει.

Στη συνέχεια προχώρησε στον επόμενο εθνικό στόχο που είχε θέσει, την αποτροπή της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. Για να τον πετύχει, η τουρκική Βουλή με ψήφισμά της εξουσιοδότησε όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις στο μέλλον να κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, σε περίπτωση που αυτή προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ. (1995).

Όταν η Τουρκία θεώρησε ότι κατά κάποιον τρόπο πέτυχε και αυτόν τον εθνικό στόχο, αφού η Ελλάδα δίστασε να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., όπως έχει το νόμιμο δικαίωμα να πράξει, προχώρησε στον επόμενο, που ήταν η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας σε νησιά του Αιγαίου. Έτσι, με βάση τον εθνικό σχεδιασμό, η Τουρκία προχώρησε στην αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας επί των Ιμίων, τον Δεκέμβριο 1995 – Ιανουάριο 1996, επεκτείνοντας την αμφισβήτηση σε άλλα 150 ελληνικά νησιά και βραχονησίδες του Αιγαίου.

Όταν η Τουρκία θεώρησε ότι εμπεδώθηκε η θεωρία της για τα 150 νησιά και βραχονησίδες έθεσε τον επόμενο στόχο, που ήταν η ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας ελληνικών νησιών, τα οποία πλέον από την προηγούμενη δεκαετία χαρακτηρίζει «τουρκικά», ζητώντας μάλιστα την άμεση αποστρατιωτικοποίησή τους.

Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, την υπογραφή των Μνημονίων και τις ανατροπές που έγιναν στην Ελλάδα, συνέβη το εξής: Η κυβέρνηση Ερντογάν πείσθηκε ότι η Ελλάδα έχει οδηγηθεί στα πρόθυρα διάλυσης, ότι η χρεοκοπία της είναι δεδομένη και ότι δεν πρόκειται να ανακάμψει τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτή ήταν μια στρατηγική εκτίμηση του τουρκικού κράτους που υιοθέτησαν η τουρκική διπλωματία και οι Τούρκοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, κάτι που μπορεί να διαπιστώσει κανείς ακόμα και σήμερα στις δηλώσεις τους που αφορούν την Ελλάδα και το εξοπλιστικό της πρόγραμμα.

Με βάση αυτή τη στρατηγική εκτίμηση και με δεδομένο ότι θεωρούσαν την Ελλάδα «μη κράτος», ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του επεξέτειναν τους εθνικούς στόχους της Τουρκίας, διεκδικώντας το μισό Αιγαίο και ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο, με βάση το -γελοίο από πλευράς Διεθνούς Δικαίου- δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Στο εν λόγω δόγμα στηρίχτηκαν και έπεισαν τα ανδρείκελα της Τρίπολης να υπογράψουν το επίσης γελοίο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Σημειώνεται ότι, με τις βόλτες του «Ορούτς Ρέις» στην ελληνική υφαλοκρηπίδα επί 92 ημέρες, την παρουσία της τουρκικής φρεγάτας και τις δύο αντι-NAVTEX ανατολικά της Κρήτης, όπου ενεργούσε το ερευνητικό πλοίο «Nautical Geo», η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλει de facto το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας.

Όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα υπολόγιζε…

Η Ελλάδα όχι μόνο δεν διαλύθηκε ως κράτος, όπως πίστεψαν και συνεχίζουν να πιστεύουν ο Ερντογάν και οι συν αυτώ, όχι μόνο ανέκαμψε οικονομικά, αλλά μετά το περυσινό «κάζο» με το «Ορούτς Ρέις» αφυπνίστηκε και προχωρά σε σημαντική αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό του οπλοστασίου της: αναβάθμιση των 83 F-16 σε Viper, προμήθεια 24 Rafale, προμήθεια 3+1 υπερσύγχρονων φρεγατών ανοιχτής θαλάσσης Belharra και προμήθεια 3+1 κορβετών Gowind. Με την ολοκλήρωση της παραλαβής των ως άνω οπλικών συστημάτων και με το αξεπέραστο γεωγραφικό πλεονέκτημα των νησιών του Αιγαίου, η Ελλάδα,για τα επόμενα 10-20 χρόνια θα έχει τον αεροπορικό και θαλάσσιο έλεγχο του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου, ενώ αποκτά και την επιχειρησιακή δυνατότητα να υποστηρίξει πλήρως την Κύπρο.

Η Τουρκία, αποκλεισμένη από το πρόγραμμα των F-35, με τα F-16 που διαθέτει να έχουν προβλήματα στον εκσυγχρονισμό τους λόγω των κυρώσεων των ΗΠΑ, χωρίς φρεγάτες ανοικτής θαλάσσης και χωρίς το γεωγραφικό πλεονέκτημα των νησιών του Αιγαίου, κινδυνεύει να χάσει όλα τα πλοία επιφανείας της την ώρα που θα βγαίνουν από τα Δαρδανέλια, από τον ναύσταθμο της Φώκαιας, από τον κόλπο της Σμύρνης και από τη βάση του Ακσάζ.

Όσο για την αντιαεροπορική της άμυνα, πολύ απλά θα πάθει ό,τι έπαθε στη βάση Αλ Βατίγια, όπου επιχείρησαν Rafale και ίσως έβαλαν το ηλεκτρονικό τους «χεράκι» οι Belharra…

Όσο για τους S-400, αν τους χρησιμοποιήσει, αυτοί είναι εξαιρετικά ευάλωτοι, χωρίς προστασία από συστήματα αεροπορικής άμυνας μέσων και χαμηλών υψών.
Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήλθε και η Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας με τη Γαλλία, με τη ρήτρα αμυντικής συνδρομής.

Η Τουρκία έπαθε το κλασικό που παθαίνουν οι χώρες οι οποίες έχουν αυταρχικά και αυτάρεσκα καθεστώτα. Ο Ερντογάν και οι επιτελείς του είχαν θεωρήσει ότι «τελείωσαν» με την Ελλάδα, ότι στην ουσία παραδόθηκε, και τώρα αδυνατούν να δεχτούν τη νέα πραγματικότητα που διαγράφεται μπροστά τους.

Εκτός των άλλων, οι Τούρκοι δεν υπολόγισαν και αυτό το… χαοτικό που διακρίνει ως κράτος την Ελλάδα, που, ναι, δεν διαθέτει συγκεκριμένη εθνική στρατηγική, αλλά, όταν νιώσει κίνδυνο, βρίσκει τον τρόπο να ανασυντάσσεται και να… αναγεννάται εκ της τέφρας της.

Αντικειμενικά, αν η Ελλάδα κινηθεί με σοβαρότητα πολιτικά πάνω στις ράγες που στρώνουν τα οπλικά συστήματα και η συμφωνία με τη Γαλλία, η Τουρκία δεν έχει καμιά τύχη. Έχει αρχίσει να το καταλαβαίνει, γι’ αυτό και η επίσης γελοία δήλωση του εκπροσώπου του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών για τη συμφωνία: «Οι μαξιμαλιστικές αξιώσεις της Ελλάδας για θαλάσσιες περιοχές δικαιοδοσίας και για εναέριο χώρο είναι αντίθετες με το Διεθνές Δίκαιο. Είναι ένα κενό όνειρο ότι η Ελλάδα μπορεί να μας κάνει να αποδεχτούμε αυτούς τους ισχυρισμούς, οι οποίοι αμφισβητούνται επίσης από τη διεθνή κοινότητα, δημιουργώντας διμερείς στρατιωτικές συμμαχίες εναντίον της Τουρκίας, με τρόπο που βλάπτει τη Συμμαχία του ΝΑΤΟ. Τέτοιες μάταιες προσπάθειες θα αυξήσουν περαιτέρω την αποφασιστικότητά μας να προστατεύσουμε τόσο τα δικά μας δικαιώματα όσο και τα δικαιώματα της “ΤΔΒΚ” στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Αντί συνεργασίας, η πολιτική εξοπλισμού της Ελλάδας και η προσπάθειά της να απομονώσει και να αποξενώσει την Τουρκία είναι μια προβληματική πολιτική, που θα βλάψει τον εαυτό της και την Ε.Ε., της οποίας είναι μέλος, και θα απειλήσει την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα».

Αν «διαβάσει» κανείς μέσα από τις γραμμές τη δήλωση θα αντιληφθεί όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά και την έκπληξη της Τουρκίας που τελικά η Ελλάδα δεν παραδόθηκε.

Υπάρχει μόνο μία παράμετρος που πρέπει να προσέξουμε: Όχι εφησυχασμός από τους πολιτικούς, γιατί τα οπλικά συστήματα από μόνα τους δεν κάνουν τίποτα, και εθνική ενότητα. Τα άλλα αφήστε τα στους διπλωμάτες, στους ναυάρχους, στους πτεράρχους και τους στρατηγούς.

_______________________________________________________

* Ο Σάββας Καλεντερίδης (Βέργη Σερρών, 1960) είναι Έλληνας αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της ΕΥΠ και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής, γνωστός για τη συμμετοχή του στην υπόθεση Οτζαλάν (Wikimedia).

Η ατολμία ως αυτοκαταδίκη

Ο μέγιστος θρίαμβος της κομματοκρατίας (κομματικής απολυταρχίας) είναι ότι: λέξεις, όπως «τύραννοι» ή «αγοραπωλητές της εξουσίας», γράφονται, δημοσιεύονται, ξαναγράφονται, ξαναδημοσιεύονται, χωρίς κανένας να προσβάλλεται, να θεωρεί ότι αδικείται ή υβρίζεται, κανένας δεν ζητάει την παρέμβαση του εισαγγελέα. Η νέκρωση της κοινωνικής ευαισθησίας καταδείχνει το μέγεθος της συντελεσμένης αποσύνθεσης.

επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά (*)

Αν σκεπτόμαστε συνετά και ρεαλιστικά, ξέρουμε ότι η αξιοκρατία μόνο στόχος μιας κοινωνίας μπορεί να είναι, όχι ηθική προστακτική. Οι ηθικές προστακτικές, τα αναρίθμητα «πρέπει» που αραδιάζουμε για να ξορκίσουμε λάθη ή την ασφυκτική παρακμή μας, είναι η πιο α-νόητη, σίγουρα περιττή λεκτική εκτόνωση απερισκεψίας και προχειρότητας. Ποιος, με ποιες πρακτικές πειθούς θα επιβάλει τα «πρέπει» και τις προστακτικές μας;

(Γι’ αυτό και όταν ακούμε πρωθυπουργό ή αρχιεπίσκοπο ή δήμαρχο ή πρύτανη να εκστομίζουν κάποιο «πρέπει», ξέρουμε ότι είναι ή παραλυτικά άτολμος ή απλώς ολιγόνους.)

Η λέξη «αξιοκρατία», σε μια οργανωμένη κοινωνία, σημαίνει: Μοναδικό κριτήριο για την ανάθεση ευθυνών δημόσιου λειτουργού είναι οι πιστοποιημένες ικανότητές του. Από τον κλητήρα ώς τον Γενικό Διευθυντή, από την καθαρίστρια ώς τον επιτελικό σχεδιαστή πολιτικής, το προαπαιτούμενο και συνεχώς επανελεγχόμενο είναι η ευφυΐα, η δημιουργικότητα, η ευπρέπεια. «Προσόντα» που δεν προκύπτουν από ποσοτική κρίση - αξιολόγηση (όπως, λ.χ., οι «πολυετίες», το «λευκό ποινικό μητρώο», το πλήθος των «τυπικών προσόντων - τίτλων») δεν βαρύνουν στην εκτίμηση της αξιοσύνης ενός δημόσιου λειτουργού.

Ουτοπία όλα αυτά; Σκέτος ρομαντισμός; Οχι όταν ένας λαός θέλει να συνεχίσει να υπάρχει ιστορικά. Οταν θέλει να τελειώνει με τη δουλική υποταγή σε συμφεροντολόγους εγωπαθείς ή σε αδίστακτους διεθνείς εξουσιολάγνους. Οταν θέλει να γλιτώσουν τα παιδιά του από τη σκλαβιά στο «ντελίβερι», στη λάντζα ή στον υπνοβατισμό του σερβιτόρου.

Η «αξιοκρατία» σημαίνει: ύστερα από διακόσια χρόνια ατιμωτικού διασυρμού της έννοιας «δημόσιος υπάλληλος», η λέξη να ταυτίζεται με τον αδέκαστο, τον ταλαντούχο, τον ακούραστα δημιουργικό, τον «μπροστάρη» της κοινωνίας – όχι με το παράσιτο που μόνο εισπράττει. Ξέρουμε όλοι ότι μια τέτοια κοσμογονία θα προκύψει νομοτελειακά, όταν εξαλειφθεί το «ρουσφέτι», δηλαδή ο «σταυρός προτίμησης», επομένως μόλις γίνει νόμος εκλογικός η «μονοεδρική περιφέρεια». Το ξέρουμε όλοι. Δεν το θέλουν οι τύραννοί μας, επαγγελματίες αγοραπωλητές της εξουσίας.

Ο μέγιστος θρίαμβος της κομματοκρατίας (κομματικής απολυταρχίας) είναι ότι: λέξεις, όπως «τύραννοι» ή «αγοραπωλητές της εξουσίας», γράφονται, δημοσιεύονται, ξαναγράφονται, ξαναδημοσιεύονται, χωρίς κανένας να προσβάλλεται, να θεωρεί ότι αδικείται ή υβρίζεται, κανένας δεν ζητάει την παρέμβαση του εισαγγελέα. Η νέκρωση της κοινωνικής ευαισθησίας καταδείχνει το μέγεθος της συντελεσμένης αποσύνθεσης.

Στη διάρκεια του προσωπικού μας βίου απασχοληθήκαμε όλοι με «δημόσια», όπως τα λέμε, πρόσωπα, κυρίως με τους επαγγελματίες της πολιτικής. Γνωρίσαμε, έστω από την εγγύτητα της τηλεοπτικής οθόνης, την εκφραστική τους ικανότητα, την όποια (συνηθισμένη, ανεπαρκή ή χαρισματική) ευφυΐα τους, την ευθύτητα ή την κρυψίνοια, την ηθική τους ευαισθησία (αν τους ενοχλεί το ψέμα, η δολιότητα, ο ναρκισσισμός), αν η γλώσσα τους προδίδει ειλικρίνεια ή καλοσερβιρισμένη απάτη.

Στο σχολείο, πάντως, δεν ασκήθηκαν οι μαθητές, της μεταπολίτευσης, μάλλον ποτέ (προγραμματικά) στην εκτίμηση ποιοτήτων. Στο ελλαδικό σχολείο, από τα νήπια ώς και το διδακτορικό, ο χαρακτήρας της γνώσης - μάθησης είναι στυγνά και απόλυτα χρηστικός. Ενδιαφέρει τυφλά και μόνο η ωφελιμότητα, γι’ αυτό και το φροντιστήριο όχι απλώς αχρηστεύει το σχολείο, το γελοιοποιεί.

Η κυρία Νίκη Κεραμέως, π.χ., ή οποιοσδήποτε άλλος υπουργός Παιδείας της Ν.Δ., είναι ίσως επιδέξια να λογαριάζει πόσα παιδιά και με ποια διάταξη πρέπει να συγκροτούν σχολική τάξη τώρα με τον κορωνοϊό. Αλλά απέδειξε ότι είναι ανύπαρκτη η γνώση και η εμπειρία της για τα κυρίως προβλήματα της παιδείας: Πώς συνδέεται η γλώσσα, γραμματική και συντακτικό, με τη λογική των μαθηματικών, η σπουδή της Ιστορίας με την ανάπτυξη της Τέχνης. Ισως «καταλαβαίνει» ότι είναι αναπηρία για την ελληνική κοινωνία, το σχολείο να είναι πάρεργο και το φροντιστήριο κυρίως έργο, αλλά οι προτεραιότητές της είναι άλλες. «Καταλαβαίνει» το ρεζιλίκι των «κομματικών νεολαιών» στα πανεπιστήμια, όμως δεν τολμάει τη ρήξη.

Το πιο δραματικό σύμπτωμα της ανήκεστης παρακμής μας: Γνωρίσαμε στο πεδίο της πολιτικής, τις τελευταίες δεκαετίες, ανθρώπους έκτακτης οξύνοιας, σοβαρής κατάρτισης, ηγετικών χαρισμάτων. Εγιναν αρχηγοί κομμάτων, πρωθυπουργοί, πρωτοκλασάτοι υπουργοί, ανώτατοι κρατικοί αξιωματούχοι. Μπορούσαν να «γράψουν Ιστορία» – δεν το αποπειράθηκαν. Για να «γράψεις Ιστορία», πρέπει να «σπάσεις αυγά» – δεν το διανοήθηκαν. Απέρχονταν ή απήλθαν αφήνοντας αμετάβλητο το τέλμα ντροπής που παρέλαβαν.

Θυμηθείτε ονόματα, τις προσδοκίες που γέννησαν, την απογοήτευση να εγκλωβιστούν σε ρόλους κομπάρσου. Ευάγγελος Βενιζέλος, Θεόδωρος Πάγκαλος, Αντώνης Τρίτσης, Χρύσανθος Λαζαρίδης,-Σάββας Καλεντερίδης, Προκόπης Παυλόπουλος – ελάχιστες ενδείξεις μιας ανθρωποβόρας παρακμής, που εξουδετερώνει την ποιότητα καθιστώντας τον συμβιβασμό αυτονόητον και αναπότρεπτη την αυτοεξόντωση. Μνημονεύω παραδειγματικά όσους το δικό μου δασκαλικό ένστικτο ξεχώρισε ως χαρισματικούς – ασφαλώς άλλοι θα κρίνουν ορθότερα.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Μα η ζωή και η δυναμική της αλλαγής δεν προκύπτει από συνταγές και υποδείξεις – ένας σπόρος σιναπιού μπορεί να τινάξει βράχο, λέει το Ευαγγέλιο. Προσδοκίες για τη βλαστική δύναμη του σπόρου δεν γεννάει η συμπαθής Κυρία Κεραμέως, ούτε ο θλιβερός κ. Μιλ. Βαρβιτσιώτης – και ακολουθεί χείμαρρος επιφανών της επικαιρότητας. Επαναλαμβάνω: υποκειμενική η κατάθεση.

___________________________________________

(*) Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

Η πραγματικά εθνική θέση για τη Μακεδονία

Όσοι Έλληνες έχουν καθαρή καρδιά, καθαρό νου και καθαρό μέτωπο, να διαβάσουν την "Νέα Εθνική Θέση για τη Μακεδονία" και να λάβουν τις αποφάσεις τους - Μας καλεί η Ιστορία!

 

από τον Σάββα Καλεντερίδη*

H πραγματικά εθνική θέση για το θέμα της Μακεδονίας εκφράστηκε πρώτα στην Εκτακτη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, οπότε αποφασίστηκε να αναγνωρισθεί το δικαίωμα ανεξαρτητοποίησης των επιμέρους ομόσπονδων Δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας, μεταξύ των οποίων και η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, υπό τους εξής όρους: καθεμιά ομόσπονδη δημοκρατία «να δεσμευθεί ότι θα υιοθετήσει συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις, που εξασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις κατά γειτονικού κράτους-μέλους της Κοινότητας, και ότι δεν θα διεξαγάγει εχθρική προπαγάνδα εναντίον γειτονικού κράτους-μέλους, συμπεριλαμβανόμενης και της χρήσης ονομασίας που συνεπάγεται εδαφικές διεκδικήσεις».

Στις 18 Φεβρουαρίου 1992, και ενώ στους κόλπους της ΕΟΚ αναπτύσσονται δυναμικές ανατροπής της απόφασης του Δεκεμβρίου, συγκαλείται σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, στην οποία συμμετέχουν Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Δαμανάκη και ο τότε ΥΠΕΞ Αντώνης Σαμαράς. Στη σύσκεψη οι πολιτικοί αρχηγοί, με εξαίρεση την κυρία Παπαρήγα, συμφωνούν για κοινή γραμμή πλεύσης, σε μια ονομασία που δεν θα περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της.

Μετά την εθνική αυτή θέση και παρά τις τάσεις που υπήρχαν στην ΕΟΚ, στη Διάσκεψη Κορυφής της Λισαβόνας, στις 25 Ιουνίου 1992, οι ηγέτες των χωρών της Ευρώπης αποφασίζουν να μην αναγνωρίσει η ΕΟΚ τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία», αποδεχόμενη τις ελληνικές θέσεις.

Αυτά είναι τα επιτεύγματα μιας πολιτικής που στηρίζεται σε εθνικό μέτωπο.

Γιατί στη συνέχεια το μέτωπο αυτό έσπασε και ξένα κέντρα άρχισαν να επηρεάζουν πρόσωπα και καταστάσεις στην Ελλάδα, που σταδιακά οδήγησαν στην κατάρρευση του εθνικού μετώπου, για να φθάσουμε στο Βουκουρέστι, όπου κάτω από αφόρητες πιέσεις η Ελλάδα υπαναχώρησε στη «γεωγραφική ονομασία erga omnes».

Πάμε στην ουσία της υπόθεσης: επειδή ορισμένοι επικαλούνται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, λέγοντας ότι «δεν μπορείς να επιβάλεις στον άλλον πώς θα νιώθει και πώς θα λέγεται», να πούμε τα εξής:

• Πρώτον, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού είναι ατομικό, αφορά το δικαίωμα κάθε ατόμου να ορίζει την εθνική συνείδησή του. Ομως, αυτό δεν σημαίνει ότι μια ομάδα ανθρώπων μπορεί να επιλέγει όποιο όνομα θέλει για τον εαυτό του, για το κράτος και τη γλώσσα του. Και, κυρίως, δεν μπορεί να το κάνει, όταν το όνομα, η γλώσσα και η εθνική ταυτότητα που επιλέγει ανήκουν σε άλλον λαό. Και, όταν γίνεται αυτό, ο άλλος λαός έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί την εθνική περιουσία του.

• Δεύτερον, τα ονόματα «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» είναι νοηματοδοτημένα, και αυτό δεν μπορεί να επιτρέψουμε να το αλλάξει κανείς. Μακεδονία είναι η γεωγραφική περιοχή όπου κατοικούσαν οι Μακεδόνες, που ήταν ελληνικό φύλο. Η ονομασία αυτή, λοιπόν, είναι ταυτισμένη με τον Ελληνισμό.

Η Μακεδονία είναι ελληνική περιοχή, ασχέτως του γεγονότος ότι σε διάφορες περιόδους καταλήφθηκε από ξένες κρατικές εξουσίες και το ότι κατοικήθηκε από αλλοφύλους. Ακόμα και τότε η Μακεδονία ήταν ελληνική περιοχή, με την ιστορική έννοια, όπως ελληνική ήταν η Πελοπόννησος.

Να συνοψίσουμε: η Μακεδονία είναι μια γεωγραφική περιοχή που δεν εκτείνεται πέραν των συνόρων της Ελλάδας, ονομάστηκε έτσι γιατί την κατοίκησε το ελληνικό φύλο των Μακεδόνων και δεν έχει δικαίωμα σφετερισμού του ονόματος κανένας λαός, όσους αιώνες και αν κατοικεί στα εδάφη αυτά.

Οπως οι Τούρκοι δεν διανοήθηκαν να πουν ότι είναι Ιωνες, όταν κατέλαβαν και εποίκισαν την Ιωνία, έτσι και οι Σλάβοι δεν έχουν δικαίωμα να λέγονται Μακεδόνες. Τέλος, όσον αφορά την περίφημη θεωρία περί «γεωγραφικής Μακεδονίας», που μοιράστηκε ανάμεσα στην Ελλάδα, στη Σερβία -μετέπειτα Γιουγκοσλαβία, από την οποία προέκυψε η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας-, στη Βουλγαρία και την Αλβανία, θέτω το ερώτημα και προκαλώ οποιονδήποτε να απαντήσει:

Πότε, με ποια κριτήρια και από ποιον ορίστηκαν τα όρια της «γεωγραφικής Μακεδονίας», για να βγαίνουν αυτοί που υπέγραψαν την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών και αυτοί που την κύρωσαν με την ψήφο τους, να δικαιολογούν την πράξη τους και να δίνουν μάλιστα και ποσοστά που κατέχει κάθε χώρα;

Μην ψάχνετε αδίκως, γιατί δεν πρόκειται να το βρείτε, αφού αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη της Ιστορίας. Και εκείνοι που έστησαν αυτή την τεράστια απάτη δεν έχουν αφήσει ίχνη, παρά μόνον τον χάρτη πάνω στον οποίο χτίζονται όνειρα για την «Ενιαία Μακεδονία», με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη.

Ηλθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Ο ελληνικός λαός μπορεί να αλλάξει τον ρου των εξελίξεων, αρκεί να ενωθεί και να στηρίξει μια νέα εθνική γραμμή, η οποία μπορεί να είναι η εξής: η Μακεδονία είναι μια διαχρονικά ελληνική περιοχή, που βρίσκεται εντός της ελληνικής επικράτειας. Αρα, το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» δεν είναι αλυτρωτικό, αφού δεν αγγίζει ούτε ένα μέτρο γης άλλου κράτους.

Το όνομα της Μακεδονίας, η γλώσσα και η ταυτότητα είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ελληνικής Ιστορίας και δεν έχει δικαίωμα κανένας πολιτικός να τα ξεπουλήσει και κανένας λαός να τα σφετεριστεί. Να ενωθούμε γύρω από αυτά όλοι οι Ελληνες, να γίνουμε μια γροθιά και θα νικήσουμε.

_____________________________

 
* Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι Έλληνας Αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής....

πηγή: Δημοκρατία

Προσοχή στο εκκρεμές της Τουρκίας

Όλο αυτό το διάστημα η Τουρκία ακολουθούσε την πολιτική του εκκρεμούς, ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ, και όσο δεν πετύχαινε αυτό που ήθελε, επέστρεφε στη Ρωσία...

του Σάββα Καλεντερίδη *

Είναι τέλος καλοκαιριού του 2015, βρισκόμαστε στη Συρία, και το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) έχει καταλάβει περίπου τα ⅔ της επικράτειας της Συρίας. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, όπου και η καρδιά της βιομηχανίας, είναι στα χέρια των εξεγερμένων, της Αλ Νούσρα (Αλ Κάιντα) και του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού (ΕΣΣ), ενώ είναι προφανές ότι έχει αρχίσει να εμφανίζεται και ο άμεσος κίνδυνος πτώσης και της Δαμασκού, αφού μερικές σημαντικές συνοικίες ελέγχονται ήδη από αντάρτες του ΕΣΣ και ομάδες τζιχαντιστών.

Αν έπεφτε η Δαμασκός, αυτό θα σήμαινε το τέλος του Άσαντ, κάτι που επεδίωκε η Ουάσινγκτον και δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να συμβεί η Μόσχα.

Αν όμως έπεφτε η Δαμασκός, τότε ήταν ορατός ο κίνδυνος να επικρατήσει στο σύνολο της επικράτειας της Συρίας του ΙΚ, το οποίο μέχρι τότε ήταν σχεδόν ανίκητο, με εξαίρεση την πολιορκία του Κομπάνι, όπου στις αρχές του 2015 Κούρδοι και ΗΠΑ κατόρθωσαν να σπάσουν την πολιορκία και να καταγάγουν την πρώτη νίκη επί του ΙΚ.

Αν όμως επικρατούσε το ΙΚ σε ολόκληρη την επικράτεια της Συρίας, αυτό θα αποτελούσε μια εξέλιξη παγκόσμιας σημασίας, δεδομένης της αγριότητας των τζιχαντιστών και του γεγονότος ότι πλέον θα ήταν κάτοχοι και διαχειριστές της τύχης ενός κράτους με πάνω από 20 εκατομμύρια κατοίκους. Σε μια τέτοια περίπτωση, αυτό το νέο κράτος θα μπορούσε να «καταπιεί» τον Λίβανο, την Ιορδανία και το σουνιτικό Ιράκ, μεγάλο μέρος του οποίου ήδη κατείχε.

Και όλα αυτά θα συνιστούσαν σοβαρή απειλή ασφάλειας για ολόκληρη την Ευρώπη και ανατροπή των ισορροπιών στη Μέση Ανατολή, από έναν παράγοντα που ήταν εξ ολοκλήρου εκτός ελέγχου.

Υπό την έννοια αυτή ΗΠΑ και Ρωσία έβλεπαν πλέον ως κοινό κίνδυνο το ΙΚ, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Όταν λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2015 το ΙΚ, αφού είχε καταλάβει την Παλμύρα, άρχισε να απειλεί την ίδια τη Δαμασκό, η Ρωσία αποφάσισε να επέμβει στρατιωτικά στη Συρία. Έκανε τις απαραίτητες προετοιμασίες στην αεροπορική βάση Χμεϊμίν, στη Λαττάκεια, και στις 30 Σεπτεμβρίου έκανε τους πρώτους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο έδαφος της Συρίας.

Οι ΗΠΑ είχαν αρχίσει τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς περίπου έναν χρόνο πριν, όταν βοήθησαν στους Κούρδους στο Κομπάνι εναντίον του ΙΚ. Τώρα έμπαιναν δυναμικά στο παιχνίδι της στρατιωτικής επέμβασης και οι Ρώσοι, οι οποίοι βομβάρδιζαν περιοχές γύρω από τη βάση τους για λόγους στρατηγικής ασφάλειας των αεροσκαφών και της ίδιας της βάσης, που κινδύνευε από ένοπλες ομάδες τζιχαντιστών που υποστηρίζονταν από την Τουρκία, η οποία ένιωσε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της όταν ΗΠΑ και Ρωσία άρχισαν να στρέφονται εναντίον του ΙΚ, το οποίο υποστήριζε η Άγκυρα, αφού ήταν ο μόνος σύμμαχος, μαζί με άλλες ομάδες τζιχαντιστών, που της είχε μείνει στη Συρία.

Έτσι άρχισε από τη μια πλευρά, στις δυτικά του Ευφράτη περιοχές, η Ρωσία μαζί με το στρατό της Συρίας να εκδιώκουν το ΙΚ και τις ομάδες των τζιχαντιστών, και από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ, με τους Κούρδους του YPG, να το εκδιώκουν από τις περιοχές ανατολικά του Ευφράτη.

Έτσι, στο χάρτη φάνηκε σαν να «χώρισαν» ντε φάκτο Ρωσία και ΗΠΑ τη Συρία στα δύο, εκδιώκοντας η κάθε χώρα τον «εχθρό» που βρισκόταν στην περιοχή της.

Τότε η Τουρκία, που είχε επενδύσει στην ανατροπή του Άσαντ και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τα στελέχη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, έχοντας ως στόχο τη μετατροπή της Συρίας σε προτεκτοράτο-βιλαέτι της Άγκυρας, ένιωσε όχι μόνο ότι αποκλείεται από το παιχνίδι, αλλά ότι έρχεται αντιμέτωπη με μια νέα απειλή, που ήταν το κουρδικό κράτος που ιδρύθηκε με την υποστήριξη των ΗΠΑ στις ανατολικά του Ευφράτη περιοχές.

Τότε η Τουρκία ζήτησε επανειλημμένως από τις ΗΠΑ να αλλάξουν την πολιτική τους και να εγκαταλείψουν τους Κούρδους, προτάσσοντας μάλιστα διλήμματα του τύπου «ή με τους Κούρδους ή με εμάς». Όταν τα διλήμματα και οι απειλές δεν έπεισαν τις ΗΠΑ, τότε άρχισε το φλερτ της Τουρκίας με τη Ρωσία, που σταδιακά –και όσο δεν υποχωρούσαν οι ΗΠΑ– έγινε αρραβώνας, και βρισκόμαστε στις παραμονές του... γάμου, ο οποίος θα τελεστεί με την παράδοση των ρωσικών S-400 στην Τουρκία.

Όλο αυτό το διάστημα η Τουρκία ακολουθούσε την πολιτική του εκκρεμούς, ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ, και όσο δεν πετύχαινε αυτό που ήθελε, επέστρεφε στη Ρωσία.

Τώρα βρισκόμαστε σε μια ταλάντωση όπου η Τουρκία έφυγε από τη Ρωσία και πήγε στις ΗΠΑ, με τις οποίες συνομιλεί και ζητεί ανταλλάγματα για να ακυρώσει ή ματαιώσει την προμήθεια των S-400.

Και στο τραπέζι του παζαριού που γίνεται έχουν πέσει πολλά. Τα F-35, οι Patriot, ο Γκιουλέν, ο Καραγιλάν και άλλα ηγετικά στελέχη του ΡΚΚ, η Κύπρος, το Αιγαίο...

Να έχουμε το νου μας και να είμαστε έτοιμοι για όλα, έχοντας υπ’ όψιν ότι αν οι απαιτήσεις της Τουρκίας ικανοποιηθούν, τότε θα κληθεί να αντιμετωπίσει την οργή του Πούτιν.

Όλα στο τραπέζι...

* Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι Έλληνας Αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής....

πηγή: pontos-news.gr 

Επικίνδυνη συμφωνία με «άνωθεν» εντολές

Ο διαχρονικός σχεδιασμός του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και ο καίριος ρόλος του στην προσέγγιση Τσίπρα - Ζάεφ...

του Σάββα Καλεντερίδη (*)

Ο Μεγάλος Πέτρος τον 17o-18o αιώνα οραματίστηκε και έκανε συγκεκριμένα βήματα για να προσανατολίσει και να φέρει τη Ρωσία όσο το δυνατόν πιο κοντά στην Ευρώπη. Εξ ου και το κτίσιμο της Αγίας Πετρούπολης, στην οποία συγκέντρωσε μεγάλο μέρος της πνευματικής και καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, στο περίφημο μουσείο Ερμιτάζ.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν και ειδικά επί της Αικατερίνης της Β’ η επέκταση της Ρωσίας συνεχίστηκε με την παραχώρηση από πλευράς Πολωνίας της δυτικής Ρωσίας, με την απόκτηση της Λευκορωσίας, του δεύτερου διαμερίσματος της Πολωνίας και επαρχιών της Λιθουανίας. Ομως, αυτός που έβαλε τη Ρωσία στην καρδιά της Ευρώπης ήταν ο Στάλιν, όταν, εκμεταλλευόμενος το δαιδαλώδες σύστημα λήψεως αποφάσεων της Δύσης, έδωσε εντολή στον σοβιετικό στρατό να προελάσει και να φθάσει μέχρι την κατάληψη της μισής Γερμανίας, αφού προηγουμένως είχε καταλάβει την Ανατολική Ευρώπη.

Την επομένη της υπογραφής της Συμφωνίας του Πότσδαμ η Δύση έθεσε σε εφαρμογή ένα στρατηγικό σχέδιο για την απώθηση της Ρωσίας από τα «κεκτημένα» ευρωπαϊκά εδάφη, με τελικό στόχο τον περιορισμό της στη Μόσχα και ανατολικά, προς τα Ουράλια.

Το σχέδιο αυτό το είδαμε να εφαρμόζεται το 1955 στην Ουγγαρία και το 1968 στην Πράγα, όπου τα σοβιετικά τανκς αναγκάστηκαν να επέμβουν για να καταπνίξουν λαϊκές εξεγέρσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτές δεν στηρίζονταν σε αντικειμενική δυσαρέσκεια. Μα αυτήν εκμεταλλεύονται όσοι θέλουν να αναμειχθούν στα εσωτερικά μιας χώρας.

Η εφαρμογή του σχεδίου συνεχίστηκε στην Πολωνία, με τις διαδηλώσεις της Σολινταρνόζ - Αλληλεγγύης του Λεχ Βαλέσα και την εκλογή Πολωνού Πάπα, που άνοιξε τον δρόμο στην απομάκρυνση της Πολωνίας από τη Σοβιετική Ενωση.

Οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν με την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ενωσης, με την επανένωση των δύο Γερμανιών και την ένταξη των χωρών της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ σε δύο κύματα, το 1999 και το 2004, και το σχέδιο τείνει να ολοκληρωθεί με τον έλεγχο της Ουκρανίας από τη Δύση, την αύξηση της επιρροής στις χώρες του GUUAM (Georgia, Ukraine, Uzbekistan, Azerbaijan, Moldova) και την ένταξη στο ΝΑΤΟ των χωρών των δυτικών Βαλκανίων.

Αυτός ο τελευταίος κύκλος άρχισε το 2009, με την ένταξη της Αλβανίας και της Κροατίας, συνεχίστηκε το 2017 με την ένταξη του Μαυροβουνίου και ολοκληρώνεται με την ένταξη του κράτους των Σκοπίων, που ήταν προγραμματισμένο να ενταχθεί μαζί με Αλβανία και Κροατία, πλην όμως δεν επιτεύχθηκε τότε η αναγκαία συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων στο ζήτημα του ονόματος.

Ετσι, ενώ οι εξελίξεις τρέχουν και η Δύση θέλει να περιορίσει τις δυνατότητες της Ρωσίας να ασκεί επιρροή στα Βαλκάνια, για να είναι πλέον απερίσπαστη στο μεγάλο σχέδιο που είναι η γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας και η εξουδετέρωση της σιιτικής - ιρανικής απειλής στη Μέση Ανατολή, φθάσαμε στη φάση υλοποίησης της απόφασης της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. τα Σκόπια και η Αλβανία.

Οι δύο «τρύπες» που μένουν, Βοσνία και Κοσσυφοπέδιο, ελέγχονται ασφυκτικά η πρώτη μέσω της δαιδαλώδους Συμφωνίας του Ντέιτον και το δεύτερο μέσω της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης του Μπόντστιλ, από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Ετσι, αν τελικά ενταχθούν τα Σκόπια σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. και η Αλβανία στην Ε.Ε., η Σερβία θα είναι ο μόνος στενός φίλος της Μόσχας στη ΝΑ Ευρώπη, χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα και χωρίς αεροπορική πρόσβαση.

Αυτό είναι το ιστορικό και γεωπολιτικό πλαίσιο και αυτό μάλλον εξηγήθηκε με πιο... απλά λόγια στους Τσίπρα και Κοτζιά, κατά το πρόσφατο ταξίδι τους στην Ουάσιγκτον, μαζί με την ανάγκη να κλείσουν όλα αυτά τα «μέτωπα». Φυσικά, ανάλογες νουθεσίες υποθέτουμε ότι έγιναν και στον Ζάεφ, και -ω, του θαύματος- είδαμε τους δύο πρωθυπουργούς, Τσίπρα και Ζάεφ, να κάνουν ένα λογοπαίγνιο, σαν να υπήρχε ένας τρίτος συντονιστής.

Ο κ. Τσίπρας δήλωσε τον Δεκέμβριο στο Βελιγράδι ότι μπορεί να βρεθεί λύση με τα Σκόπια, «αν σταματήσει μία κατά την άποψή μου αχρείαστη ρητορική, ότι αποτελούν τους μοναδικούς απογόνους των Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου...», για να ακολουθήσει λίγες μέρες μετά η δήλωση Ζάεφ «δεν είμαστε μοναδικοί κληρονόμοι του Μ. Αλεξάνδρου».

Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, μια ομάδα φίλων και συνεργατών του κ. Κοτζιά, γνώριμων από τα παλιά, όταν όλοι τους συναγελάζονταν στην «αυλή» του αλήστου μνήμης ΓΑΠ, συνέγραφε τη συμφωνία που θα υπογράψει ο κ. Τσίπρας με τον κ. Ζάεφ στις Πρέσπες, μια συμφωνία διάτρητη και κατάπτυστη που, ασχέτως αν περάσει ή όχι από τις δύο πλευρές, με την υπογραφή της θα αρχίσει να παράγει νομικές υποχρεώσεις και να ανοίγει διάπλατα την πόρτα στα Σκόπια για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.

Το ΝΑΤΟ δεν ενδιαφέρεται για το αν θα συνεχίσουν να υφίστανται οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών, όπως αποδείχτηκε από την εξαιρετικά προβληματική πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είναι λεπτομέρειες αυτά, τους ενδιαφέρει το στρατηγικό του πράγματος. Το θέμα όμως είναι ότι με την αναγνώριση γλώσσας, εθνότητας και κράτους με το όνομα «Μακεδονία» αποδυναμώνουμε την εθνική μας άμυνα στη Θράκη και υποθηκεύουμε το μέλλον και την ίδια την ακεραιότητα της Ελλάδας.

 ____________________________

(*) Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι συγγραφέας, στρατιωτικός αναλυτής, τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας Δημοκρατία και κυριακάτικη Δημοκρατία, διαχειριστής του ιστολογίου infognomonpolitics.blogspot.com και εκδότης - εκδόσεις Ινφογνώμων. 

πηγή: dimokratianews.gr

Εξουσιομανία: Η «αρρώστια» που κατατρώει τα σωθικά της χώρας μας

Η πραγματική κατάρα της Ελλάδας ...

από τον Σάββα Καλεντερίδη *

H υπόθεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας το 2010 χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά από τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργο Παπανδρέου για την ανατροπή της κυβέρνησης, τη διενέργεια πρόωρων εκλογών και την ανάληψη της εξουσίας από τον ίδιο και το κόμμα του.

Είχε προηγηθεί έκκληση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στον κ. Παπανδρέου να συναινέσει στο πρόσωπο του Προέδρου, να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές και να βάλουν όλοι μαζί «πλάτη», να γίνουν περικοπές δαπανών για να περιοριστεί το έλλειμμα και να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση που φαινόταν στον ορίζοντα.

Ασφαλώς το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν μεγάλο και δεν θα λυνόταν με περικοπές των δαπανών, πάντως, αν ομονοούσαν το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, ίσως να μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την κρίση πιο ανώδυνα και χωρίς να υπογράψουμε Μνημόνια, υποθηκεύοντας την εθνική περιουσία μας αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών και της ίδιας της χώρας.

Τότε ο Γ. Παπανδρέου δεν υπολόγισε το εθνικό συμφέρον, δήλωσε ότι δεν πρόκειται να συναινέσει στο πρόσωπο οποιουδήποτε υποψηφίου, βάζοντας τη χώρα σε μια περίοδο παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, ό,τι χειρότερο για μια οικονομία με τα προβλήματα που είχε η δική μας, τα οποία φυσικά και γνώριζε.

Ετσι προκλήθηκαν οι πρόωρες εκλογές όπου, αντί να ειπωθούν σκληρές αλήθειες για την κατάσταση της οικονομίας, ακούστηκε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», για να ακολουθήσουν οι δηλώσεις του Ελληνα πρωθυπουργού στο εξωτερικό «διοικώ μια διεφθαρμένη χώρα», οι μυστικές συνεννοήσεις του με τον Στρος Καν, τότε πρόεδρο του ΔΝΤ, για την υπαγωγή της Ελλάδας στον οργανισμό αυτόν. Και μετά ήλθαν το Καστελόριζο και το πρώτο Μνημόνιο.

Το 2015 έπρεπε και πάλι να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία είχε αναλάβει να υλοποιήσει το δεύτερο Μνημόνιο που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Παπαδήμου, προσπάθησε να πει σε όλους τους τόνους ότι είναι ανάγκη να συναινέσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε ένα πρόσωπο, για να αποφευχθούν πρόωρες εκλογές και για να μην υποχρεωθεί η χώρα να υπογράψει τρίτο Μνημόνιο.

Τότε ήταν που ο λαϊκισμός είχε χτυπήσει κόκκινο στην πατρίδα μας. Ηταν η εποχή που η αξιωματική αντιπολίτευση ήθελε μια ώρα αρχύτερα να πάρει την καρέκλα της εξουσίας και να αρχίζει «να σκίζει τα Μνημόνια», να καταργεί τους μνημονιακούς νόμους «με έναν νόμο και ένα άρθρο», να βάλει τέλος στη λιτότητα, να διώξει την τρόικα, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, τα ΜΑΤ και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του... αριστερού ανθρώπου.

Ετσι, αντί να κλείσει η αξιολόγηση, να βγούμε από το δεύτερο Μνημόνιο την άνοιξη του 2015 και μετά να ακολουθήσουν εκλογές και να πάρουν την εξουσία, με μια Ελλάδα εκτός Μνημονίων και αυτεξούσια, έκαναν ακριβώς το ίδιο λάθος, το ίδιο πολιτικό έγκλημα με τον Παπανδρέου.
Προκάλεσαν πρόωρες εκλογές, εξευτέλισαν διεθνώς τη χώρα επί ένα πεντάμηνο, προκάλεσαν το προδοτικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, έκλεισαν τις τράπεζες, επέβαλαν κεφαλαιακούς ελέγχους που διαρκούν έως σήμερα και υπέγραψαν το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο, υποθηκεύοντας την εθνική περιουσία μας για 99 χρόνια.

Η ζημιά από το πρώτο συνταγματικό πραξικόπημα* του ΓΑΠ, δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.
Η ζημιά από το δεύτερο συνταγματικό πραξικόπημα του Τσίπρα, δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι όσα γράφονται στο άρθρο αυτό είναι αληθή και ότι η ζημιά που προκλήθηκε στην πατρίδα μας από την εγκληματική συμπεριφορά των πολιτικών είναι ανυπολόγιστη.

Είναι δυνατόν τα εγκλήματα των προαναφερθέντων προσώπων να οδηγήσουν μέχρι και στην καταστροφή την πατρίδα και τον Ελληνισμό. Αν ψάξουμε να βρούμε την αιτία, την εντοπίζουμε σε ένα φαινόμενο, αυτό της εξουσιομανίας. Οι πολιτικοί μας τρελαίνονται για να καταλάβουν την καρέκλα της εξουσίας και αποτρελαίνονται όταν καθίσουν σ’ αυτήν.

Ομως, γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο με τόσο καταστροφικό τρόπο στην Ελλάδα; Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός.

Γιατί ποτέ κανείς από εκείνους που διαχειρίζονται την εξουσία, κυρίως τους πρωθυπουργούς που εκ των πραγμάτων έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, δεν λογοδοτεί και δεν πληρώνει για τα λάθη, τα εγκλήματα και τη ζημιά που προκαλεί στην πατρίδα με τις επιλογές, τα λάθη και τις παραλείψεις του.
Ισα ίσα, συνεχίζουμε να πληρώνουμε πολιτικούς εγκληματίες ακόμη και μετά την απομάκρυνσή τους από την εξουσία για να τη διεκδικήσουν ξανά κ.ο.κ. Δηλαδή, η εξουσία είναι μόνο οφέλη και άρα πολύ γλυκιά.

Ενώ, αν υπήρχε λογοδοσία, αν ο εκάστοτε πρωθυπουργός και οι υπ’ αυτόν πλήρωναν για τα λάθη τους, τότε δεν θα υπήρχε καν το φαινόμενο της εξουσιομανίας. Γιατί η εξουσία θα ήταν δίκοπο μαχαίρι, γλυκόπικρη και θα καλούνταν να τη διαχειριστούν και να την υπηρετήσουν υπεύθυνοι άνθρωποι και όχι πολιτικοί απατεώνες ολκής, όπως οι προαναφερθέντες.

Ποια είναι η λύση, για να μη συνεχίσουμε να είμαστε άμοιροι θεατές της καταστροφής και του θανάτου της πατρίδας μας; Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, που θα κρίνει τα έργα και τις ημέρες των πολιτικών απατεώνων. Αυτό πρέπει να αλλάξει, για να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού και να αναγεννηθεί η πατρίδα.

* Συνταγματολόγος δεν είμαι, όμως αντιλαμβάνομαι ότι η πρόβλεψη του νομοθέτη για 180 βουλευτές έγινε για να εξασφαλίζεται συναίνεση και ο Πρόεδρος να εκπροσωπεί όσο το δυνατόν περισσότερους Ελληνες, και όχι για να παίζουν παιχνίδια εξουσίας οι πολιτικοί απατεώνες. Γι’ αυτό το χαρακτηρίζω συνταγματικό πραξικόπημα, γιατί παραβιάζεται το πνεύμα του Συντάγματος.

 __________________________________

* Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι Έλληνας πρώην στρατιωτικός και μετέπειτα συγγραφέας και τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα Δημοκρατία και Κυριακάτικη Δημοκρατίακαι, γνωστός για τη συμμετοχή του στην υπόθεση Οτζαλάν.

πηγή: dimokratianews.gr

Η ηθική στην πολιτική

Σχετικά με το δικαίωμα των μαθητών να διαδηλώνουν για εθνικά θέματα, που ορισμένοι, ανάμεσα σ’ αυτούς και αριστερίζοντες καθηγητές, κατακρίνουν, να θυμίσω τις φλογερές διαδηλώσεις των μαθητών για την Κύπρο, τη δεκαετία του 1950 και για το Άρθρο 114 του Συντάγματος, την επόμενη δεκαετία... 

 του Σάββα Καλεντερίδη *

Όσο απουσιάζει η ηθική από την πολιτική, η Ελλάδα θα συνεχίζει να καταστρέφεται και δεν πρόκειται να χαράξει ποτέ στον ορίζοντα το φως της ελπίδας.

Τις μέρες αυτές είμαστε μάρτυρες μιας απίστευτης ατιμίας και αθλιότητας που γίνεται εις βάρος των μαθητών που αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για την κατάπτυστη και προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, με καταλήψεις και διαδηλώσεις.

Καταρχάς να πούμε ότι οι μαθητές προβαίνουν σε καταλήψεις μετά από αποφάσεις που λαμβάνουν με δημοκρατικές διαδικασίες τα Δεκαπενταμελή Συμβούλια, τα οποία έχουν συγκροτηθεί μετά από εκλογές που έγιναν στην κάθε μαθητική κοινότητα. Άρα, οι καταλήψεις και οι κινητοποιήσεις είναι υπόθεση των μαθητών, και από κει και πέρα είναι πιθανό να γίνονται απόπειρες εκμετάλλευσης ή και καπελώματος από διάφορους κομματικούς και πολιτικούς κύκλους.

Όμως το γεγονός αυτό δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις των μαθητών ως φασιστικές και τους μαθητές ως φασίστες, όπως έγινε κατά κόρον τις τελευταίες μέρες από στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, και από σοβαρή μερίδα δημοσιογράφων και ΜΜΕ που πρόσκεινται στην κυβέρνηση.

Το ενδιαφέρον είναι ότι και η αξιωματική αντιπολίτευση παρακολουθεί αμήχανη την πατριωτική εξέγερση της μαθητιώσας νεολαίας, ενώ το ΚΙΝΑΛ κινείται στη λογική της καταδίκης της, κρατώντας πιο ήπιους τόνους από τους άκρως προσβλητικούς, προβοκατόρικους και διχαστικούς τόνους της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσον αφορά το δικαίωμα των μαθητών να διαδηλώνουν για εθνικά θέματα, που ορισμένοι, ανάμεσα σ’ αυτούς και αριστερίζοντες καθηγητές, κατακρίνουν, να θυμίσω τις φλογερές διαδηλώσεις των μαθητών για την Κύπρο, τη δεκαετία του 1950 και για το Άρθρο 114 του Συντάγματος, την επόμενη δεκαετία. Τι έγινε, τι άλλαξε από τότε, που ήταν πατριωτική πράξη, και σήμερα χαρακτηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση ως ακροδεξιά και φασισμός η έκφραση διαφωνίας για την προδοτική συμφωνία, που να υπενθυμίσουμε την απορρίπτει το 70% της ελληνικής κοινής γνώμης με βάση σχεδόν όλες τις δημοσκοπήσεις, ενώ εκείνοι που την εγκρίνουν δεν ξεπερνούν το 15%; Και εν πάση περιπτώσει, γιατί δεν κάνουν την απλή σκέψη ότι τα παιδιά αυτά είναι τα παιδιά των οικογενειών που είναι αντίθετες στη συμφωνία και το ξεπούλημα της Μακεδονίας, είναι όλοι αυτοί που δεν ρωτήθηκαν από κανέναν αν συμφωνούν μ’ αυτό, είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν απεγνωσμένα να δώσουν ένα μήνυμα πατριωτισμού και δημοκρατίας.

Εξίσου τραγικό με τις προσβλητικές εκφράσεις και χαρακτηρισμούς που εκτοξεύονται εναντίον των μαθητών και των κινητοποιήσεών τους είναι το γεγονός ότι οι ίδιοι που τους κατηγορούν ότι είναι θύματα υποκίνησης από τη Χρυσή Αυγή και ακροδεξιούς κύκλους, διοργανώνουν διάφορα «Συντονιστικά», τα οποία πραγματικά κανείς δεν γνωρίζει ποιος ακριβώς τα ορίζει και ποιος τα καθοδηγεί!

Αυτά τα «Συντονιστικά» είναι που χύνουν ακόμα πιο φαρμακερό δηλητήριο στην εξεγερμένη μαθητιώσα νεολαία, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο κλίμα μίσους και διχασμού.

Μάλιστα, αυτά τα «Συντονιστικά» διοργάνωσαν «συλλαλητήριο ενάντια στο φασισμό που έχει διεισδύσει στα σχολεία» στην Αθήνα, όπου είδαμε τις κλασικές κουκούλες, τις πέτρες, τους λοστούς και τις μολότοφ, με τις καταστροφές τραπεζών και καταστημάτων, ενώ στις πορείες και τα συλλαλητήρια των «ακροδεξιών» και των «φασιστών» μαθητών, που έγιναν σε δεκάδες πόλεις στην Ελλάδα, δεν είδαμε ούτε τραμπουκισμούς ούτε προβοκάτσιες ούτε καταστροφές, όπως αυτές της πορείας που διοργάνωσαν τα «Συντονιστικά» με την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Εξαίρεση η πορεία των μαθητών στη Θεσσαλονίκη, στην οποία διείσδυσαν οι «γνωστοί άγνωστοι» τραμπούκοι, με αποτέλεσμα να προκληθούν μικρής έκτασης συμπλοκές με την αστυνομία.

Να επανέλθουμε λοιπόν στην αρχή του άρθρου. Η ηθική στην πολιτική. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχλούνται από την έκφραση της βούλησης του ελληνικού λαού για την προδοτική* συμφωνία των Πρεσπών.

Όμως πόσο ανήθικος θα πρέπει να είσαι για να στοχοποιείς και να χαρακτηρίζεις ως φασίστες και χρυσαυγίτες δεκαεξάχρονα παιδιά, για να σπιλώσεις τον αγώνα τους;

Πόσο ανήθικος πρέπει να είσαι για να προσβάλλεις χιλιάδες παιδιά και τις οικογένειές τους, όταν εσύ ο ίδιος ήσουν επί μήνες στο ίδιο «μετερίζι» και στην ίδια πλατεία με τη Χρυσή Αυγή –στην κάτω εσύ, στην πάνω αυτοί– την περίοδο των αγανακτισμένων; Πόσο ανήθικος πρέπει να είσαι για να δημιουργείς διχόνοια και κλίμα μίσους σε μια κοινωνία η οποία έχει ήδη υποφέρει από την ανηθικότητά σου – και αναφέρομαι στις υποσχέσεις που έδωσες για τα μνημόνια που θα έσκιζες, για τη σεισάχθεια, για το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», για τον ΕΝΦΙΑ που θα καταργούσες, για τα ΜΑΤ που θα καταργούσες και τώρα σε προστατεύουν μέρα-νύχτα από την οργή του κόσμου, τα ΜΑΤ που έπνιξαν στα δακρυγόνα, που επίσης θα καταργούσες, τους διαδηλωτές στο Πισοδέρι, όταν ξεπουλούσες τη Μακεδονία και στη Θεσσαλονίκη, όταν ήθελαν να σου εκφράσουν την αντίθεσή τους στη συμφωνία;

Και για να μην αφήσουμε τη Νέα Δημοκρατία παραπονεμένη, είναι επίσης ανήθικο να μην ξεκαθαρίζεις τη θέση σου για τις κινητοποιήσεις των μαθητών, όπως επίσης είναι ανήθικο να μην επιδιώκεις την κατάργηση της συμφωνίας με κάθε τρόπο και δυνατότητα σου δίνουν το Σύνταγμα και οι νόμοι, και δηλώνεις ότι δεν πρόκειται να κυρώσεις εσύ ποτέ τη συμφωνία περιμένοντας ότι θα την περάσει ο άλλος, λόγω ιδεολογίας αλλά και λόγω των υποσχέσεων που έδωσε σε Ουάσινγκτον και Βερολίνο.

Μήπως η Νέα Δημοκρατία φοβάται ότι το κίνημα των μαθητών θα ανατρέψει τα δεδομένα και γι’ αυτό δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση για το θέμα;

Αισθάνομαι την ανάγκη να κλείσω το σημερινό μου άρθρο όπως ξεκίνησα, επαναλαμβάνοντας ότι όσο απουσιάζει η ηθική από την πολιτική, η Ελλάδα θα συνεχίζει να καταστρέφεται και δεν πρόκειται να χαράξει ποτέ στον ορίζοντα το φως της ελπίδας.

______
*Ο Χαρίλαος Φλωράκης, σύμφωνα με τον καθηγητή Θάνο Βερέμη, που δεν τον λες και δεξιό ούτε φασίστα, του ομολόγησε ότι «οι έξω μας πίεζαν να αναγνωρίσουμε μακεδονική γλώσσα και ταυτότητα. Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε κι εγώ αντιδρούσα, γιατί ήταν προδοσία. Και το πλήρωσα ακριβά αυτό». Άρα, την χαρακτηρίζω προδοτική δανειζόμενος τον όρο από τον Χαρίλαο Φλωράκη.

* Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι Έλληνας Αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής....

πηγή: pontos-news.gr