ΕΠΑΜ - 2η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ: «ΔΥΣΤΟΠΙΑ – Η Κοινωνία σε κατάρρευση». Κυριακή 28 Νοεμβρίου, ώρα 11.00

2η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ

Θέμα: «ΔΥΣΤΟΠΙΑ – Η Κοινωνία σε κατάρρευση»
Απαντάμε με Ενότητα και Δράση!

Αθήνα, Κυριακή 28 Νοεμβρίου, ώρα 11.00

Κεντρικός τόπος διασύνδεσης:
Γραφεία Ε.ΠΑ.Μ.
οδός Βερανζέρου 4, 4ος όροφος, Πλ. Κάνιγγος, Ομόνοια.

To EΠΑΜ διοργανώνει 2η διαδικτυακή ημερίδα και προσκαλεί τους φίλους και κάθε ενδιαφερόμενο να παρακολουθήσει τη συζήτηση που θα μεταδίδεται ζωντανά από το κανάλι του e-roi στον πιο κάτω σύνδεσμο: https://www.youtube.com/c/EpamhellasGr/featured

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

11:00 Έναρξη – εισαγωγή – Παρουσίαση προγράμματος: Άρης Λαμπρόπουλος

11:30 Δημήτρης Γάκης, ιατρός, τ. Διοικητής ν/σ ΑΧΕΠΑ.
“Όργιο παραπληροφόρησης- Είναι Υγειονομικό ή πολιτικό το πρόβλημά μας;”

11:50 Νίκος Σπιτάλας, Αρχιτέκτων Μηχανικός – πολεοδόμος, καθηγητής στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος, επικεφαλής του Ελληνικού Κοινωνικού Κινήματος και ιδρυτής του ΣΥΓΑΠΑ.
“Ανθρώπινα δικαιώματα, Κινήματα και Επαναστάσεις”

12:10 Κώστας Κανακάρης, δικηγόρος, εκπρόσωπος του κόμματος Ελλήνων Δανειοληπτών (ΚΕΛΔΑ) και του Συλλόγου Δανειοληπτών Βόρειας Ελλάδας.
“Οικονομική κρίση, χρέη, ακρίβεια, πανδημία – Η κοινωνία στα όριά της”

12:30 Αργύρης Νταλιάνης, Καρδιολόγος, Επιμελητής Α’, ιατρός σε αναστολή.
“Αυταρχικές αποφάσεις με υγειονομικό μανδύα – Η πολιτική μας απάντηση!”

12:50 Ρούντι Ρινάλντι, εκδότης της εφημερίδας “Ο Δρόμος της Αριστεράς”.
“Η εργαλειοποίηση της πανδημίας και το νέο μοντέλο κοινωνίας που επιβάλλεται”

13:10 Παναγιώτης Μαντάς, Δ/ντής ΕΣΥ, ιατρός σε αναστολή, εκπρόσωπος του ΔΗΚΚΙ.
“Κοινοβουλευτική Δικτατορία”

13:30 Δημήτρης Παπαχρήστος, Δημοσιογράφος, συγγραφέας, ιστορικό στέλεχος του αντιδικτατορικού Αγώνα.
“Η Μελαγχολία της Δημοκρατίας – Στο δια ταύτα τι κάνουμε;”

13:50 Πέτρος Αργυρίου, συγγραφέας, πολιτικός αναλυτής.
“Κοινωνική μηχανική και ο ναζισμός του 21ου αιώνα” 

14:10 Δημήτρης Πλαστήρας, επικεφαλής πολιτικού κινήματος ΕΛΠΙΔΑ.
“Οριστική έξοδος από την πολύπλευρη κρίση!”

14:30 Όθων Κουμαρέλλας, Αρχιτέκτων, Πολιτικός αναλυτής.
“Βιώνοντας την εποχή των τεράτων”

14:50 Νίκος Καραχάλιος, εκπρόσωπος Κινήματος “Δημοκράτες”.
“Το 3πτυχο του βιασμού των ειδήσεων: Εξαγορές ΜΜΕ και συνειδήσεων, Βία κατά δημοσιογράφων, ΜΕGA HOAXES”

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Ιωάννης Σακκάς, τ. Εισαγγελέας, επικεφαλής ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
“Τι πρέπει να εμπιστευθούμε για έξοδο από την πολιτική κρίση;”

Νίκος Γεωργίου, πρόεδρος κόμματος ΑΣΠΙΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
“Επιδείνωση της κρίσης σε όλα τα επίπεδα. Ήρθε η στιγμή της κοινής μας δράσης για την ανατροπή!”

Αντώνης Πουλτουρτζίδης, Διαιτολόγος.
“Ώρα για Ενότητα και δράση!”

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

16:00 Δημήτρης Καζάκης, πρόεδρος του ΕΠΑΜ.
“Η λύση θα δοθεί με συλλογική πολιτική δράση μέσα στο λαό”

16:20 Γιάννης Χατζηαντωνίου, Δικηγόρος.
“Φθορά των Θεσμών, εθνική κρίση, κίνδυνοι και προοπτικές”

16:50 Σταμάτης Στίνης, Φυσικός, εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ, ομοιοπαθητικός, επικεφαλής του Πανελληνίου Δικτύου Συνειδητότητας και του Οικουμενικού Δικτύου Αγάπης σε Δράση.
“Η αναγκαιότητα για πολιτική παρέμβαση και πολιτικούς φορείς νέου τύπου”

17:10 Θέμης Συμβουλόπουλος, Γραμματέας ΠΟΣΠΕΡΤ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Προσωπικού Επιχειρήσεων Ραδιοφωνίας & Τηλεόρασης).
“Ο Συνδικαλισμός, η Εργασία και τα Δικαιώματα στην εποχή της πολύπλευρης κρίσης”

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ- ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

17:30 Francesco Toscano, πρόεδρος του ιταλικού κόμματος “Ancora Italia”.
“Ήρθε η ώρα των Λαών! Η Δημοκρατία και πάλι κυρίαρχη!”
Διερμηνέας: Kωνσταντίνος Δέδες, Αρχιτέκτων, μέλος του ΕΠΑΜ.

KΛΕΙΣΙΜΟ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Μας κυβερνά το κρατικά οργανωμένο έγκλημα.*

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προβίβασε την διακυβέρνηση της απόλυτης διαπλοκής και διαφθοράς που βασίλευε στο ελληνικό κράτος ελέω όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, ιδίως της εποχής των μνημονίων...

Δημήτρης Καζάκης*

Με την άνοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 2019 είχαμε δημόσια διατυπώσει την εκτίμηση ότι έχουμε μια βαθιά ποιοτική αλλαγή στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Μια βαθιά ποιοτική αλλαγή που την εγκυμονούσε όλη η προηγούμενη περίοδος και προετοιμαζόταν βήμα το βήμα από το καθεστώς μνημονιακής κατοχής.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προβίβασε την διακυβέρνηση της απόλυτης διαπλοκής και διαφθοράς που βασίλευε στο ελληνικό κράτος ελέω όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, ιδίως της εποχής των μνημονίων, σε διακυβέρνηση του οργανωμένου εγκλήματος. Και πιο συγκεκριμένα σε διακυβέρνηση του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος.

Τι σημαίνει όμως «κρατικά οργανωμένο έγκλημα». Ο όρος αυτός εισήχθη στην εγκληματολογία τη δεκαετία του 1980 από μια ηρωική μορφή της επιστήμης, τον Ουίλιαμ Τσάμπλις. Πώς ορίζεται το «κρατικά οργανωμένο έγκλημα»; 

Ας αφήσουμε τον ίδιο να εξηγήσει:

«Το πιο σημαντικό είδος εγκληματικότητας που οργανώνεται από το κράτος αποτελείται από πράξεις που ορίζονται από το νόμο ως εγκληματικές και διαπράττονται από κρατικούς αξιωματούχους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ως εκπρόσωποι του κράτους. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη συνενοχή ενός κράτους στην πειρατεία, το λαθρεμπόριο, τις δολοφονίες, τις εγκληματικές συνωμοσίες, το να ενεργεί ως συνένοχος πριν, ή μετά την πράξη, καθώς και την παραβίαση νόμων που περιορίζουν το πεδίο των αρμοδιοτήτων τους. Στην τελευταία κατηγορία θα μπορούσε να περιληφθεί η χρήση παράνομων μεθόδων κατασκοπείας σε βάρος των πολιτών, η εκτροπή πόρων με τρόπους που απαγορεύονται από το νόμο (π.χ. παράνομες εισφορές σε πολιτικές εκστρατείες, πώληση όπλων σε χώρες που απαγορεύονται από το νόμο και υποστήριξη τρομοκρατικών δραστηριοτήτων). Το κρατικά οργανωμένο έγκλημα δεν περιλαμβάνει εγκληματικές πράξεις που ωφελούν μόνο μεμονωμένους αξιωματούχους, όπως η αποδοχή δωροδοκιών ή η παράνομη χρήση βίας από την αστυνομία κατά ατόμων, εκτός εάν τέτοιες πράξεις παραβιάζουν το ισχύον ποινικό δίκαιο και αποτελούν επίσημη πολιτική.»1

Η μεταβολή του κράτους στην Ελλάδα και των μηχανισμών του σε μοχλό εγκλήματος, ονομάστηκε στην επίσημη πολιτική αργκό, «επιτελικό κράτος». Πρόκειται για όρο της επίσημης Οργουελικής Νέας Ομιλίας και Διπλής Σκέψης, η οποία κυριαρχεί πλέον στην Ελλάδα σε δεξιά και αριστερά. Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η άγνοια είναι ελευθερία. Η Ελευθερία είναι υποταγή. Η εθελοδουλία υπεύθυνη στάση. Η αμφισβήτηση είναι παραπληροφόρηση. Η παλιανθρωπιά είναι αρετή. Το έγκλημα είναι νόμος. Κι ο σφετερισμός της εξουσίας είναι κράτος δικαίου.

Τελευταία πράξη του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος που μας κυβερνά, είναι η κατάσχεση του φορτίου ιρανικού πετρελαίου, ενός πλοίου υπό ρωσική σημαία και την μετάγγισή του σε δεξαμενόπλοια – ελληνικών εφοπλιστικών συμφερόντων – για να το μεταφέρουν στις ΗΠΑ. Το δεξαμενόπλοιο δεσμεύθηκε στις 19 Απριλίου με απόφαση της Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, με το επιχείρημα ότι ανήκε στη ρωσική τράπεζα Promsvyazbank, στην οποία έχουν επιβληθεί κυρώσεις μετά τη στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία.

Στις 21 Απριλίου, το δεξαμενόπλοιο αφέθηκε ελεύθερο, αφού από τα έγγραφα του πληρώματος προέκυψε ότι στις 17 Μαρτίου, δηλαδή πριν από τον κατάπλου του σε ελληνικό λιμάνι, το πλοίο είχε αλλάξει το όνομά του σε «Lana» και είχε μεταβιβαστεί στην επίσης ρωσική εταιρεία Transmorflot, που δεν υπόκειται όμως σε κυρώσεις. Το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε βέβαια τις ελληνικές αρχές να διαπράξουν το έγκλημα της κλοπής του φορτίου, το οποίο μεταγγίστηκε προκειμένου να μεταφερθεί στις ΗΠΑ.

Η πράξη αυτή χαρακτηρίζεται κρατική πειρατεία με βάση το διεθνές δίκαιο και τιμωρείται ως έγκλημα πολέμου. Ιδίως όταν πρόκειται για σκόπιμα εχθρική ενέργεια εναντίον άλλου κράτους με το οποίο δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι Ιρανοί προέβησαν σε ρηματική διακοίνωση εναντίον της Ελλάδας, προχωρώντας σε κατασχέσεις φορτίων και απαγόρευση του διάπλου των στενών του Ορμούζ. Αυτά παθαίνει όποιος ασκεί κρατική πειρατεία.

Φυσικά όλα έγιναν κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ. Καταλάβατε τώρα γιατί ο κ. Μητσοτάκης κατά την επίσκεψή του στον Οίκο του κ. Μπαϊντενόπουλου, ή Μπαϊντενάκη, υποβίβασε την Ελλάδα σε 51η πολιτεία των ΗΠΑ; Κάτι δηλαδή σαν το Πουέρτο Ρίκο. Μα, προς δόξα του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος που μας κυβερνά.

Το περιστατικό αυτό δεν είναι μεμονωμένο. Συγκεκριμένα εφοπλιστικά συμφέροντα, ιδίως απ’ αυτά που έχουν μετατρέψει την ενημέρωση του ελληνικού λαού σε φέουδό τους, βγάζουν τεράστια κέρδη από την κρατική πειρατεία εναντίον της Ρωσίας. Μεταφέρουν παράνομα ρωσικό πετρέλαιο με την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης, το οποίο είτε το νομιμοποιούν στο ιδιωτικό καρτέλ διυλιστηρίων της Ελλάδας προκειμένου να το μεταπουλήσουν. Είτε το μεταφέρουν στο Γιβραλτάρ όπου μεταγγίζεται σε άλλα τάνκερ μεγαλύτερης χωρητικότητας, τα οποία κατόπιν βάζουν ρότα για τις ΗΠΑ. Με τον Λευκό Οίκο να μεταπουλά μέρος του στους υποταχτικούς της Ευρώπης.

Τα κέρδη είναι τέτοια ώστε να μην υπάρχει έγκλημα που δεν θα διαπράξουν τα κυκλώματα αυτά υπό την κάλυψη της κυβέρνησης και των οργάνων του κράτους. Άλλωστε η Ελλάδα φημίζεται ακόμη και για το γεγονός ότι καμιά οργανωμένη δολοφονία υψηλού προφίλ, ποτέ, μα ποτέ δεν εξιχνιάστηκε.

1. W J Chambliss, «State-Organized Crime: The American Society of Criminology, 1988 Presidential Address». Criminology. Volume: 27 Issue: 2 (May 1989), 184.

_____________________________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Γιατί πάμε σε εκλογές στις 21 Μαΐου;»

Οι διπλές, αν χρειαστούν, εκλογές συνιστούν το μέσο για να παραχθεί «ισχυρή διακυβέρνηση» παρά και ενάντια στη θέληση του λαού, ώστε  ακόμη και τις λιγοστές πολιτικές ελευθερίες που έχουν απομείνει....

Δημήτρης Καζάκης* 

Ο Λουδοβίκος του Μαξίμου εξήγγειλε τις εκλογές λέγοντας: «Η χώρα και οι πολίτες χρειάζονται καθαρούς ορίζοντες και σε πείσμα όσων διέδιδαν τα αντίθετα σενάρια οι εθνικές εκλογές θα διεξαχθούν στη λήξη της τετραετίας, όπως εξ αρχής είχα δεσμευτεί. Θα γίνουν την Κυριακή 21 Μαΐου. Αν χρειαστεί δεύτερη αναμέτρηση ώστε να ακυρωθεί η περιπέτεια της απλής αναλογικής, αυτή θα πραγματοποιηθεί το αργότερο μέχρι τις αρχές Ιουλίου.»

Με άλλα λόγια, οι εκλογές αυτές γίνονται για να «ακυρωθεί η περιπέτεια» όχι απλά και μόνο της απλής αναλογικής, αλλά του δημοκρατικού πολιτεύματος στο σύνολό του. Τουλάχιστον, όπως αυτό τεκμαίρεται από το Σύνταγμα του 1975.

Οι διπλές, αν χρειαστούν, εκλογές συνιστούν το μέσο για να παραχθεί «ισχυρή διακυβέρνηση» παρά και ενάντια στη θέληση του λαού, ώστε να καταλύσει ακόμη και τις λιγοστές πολιτικές ελευθερίες που έχουν απομείνει. Άλλωστε, όλες οι εκτροπές από τη συνταγματική έννομη τάξη, αλλά και οι χούντες έως τον φασισμό και το ναζισμό δεν γεννήθηκαν από την «ακυβερνησία», αλλά ως έσχατο μέσο της κυρίαρχης ελίτ για να διασφαλίσει «ισχυρές κυβερνήσεις» απέναντι στο λαό.

Οι κυβερνώντες εντός και κυρίως εκτός Ελλάδας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να συνεχίσει η χώρα μας στον ίδιο μονόδρομο – στο μονόδρομο της απόλυτης χρεωκοπίας εντός μιας καταρρέουσας διεθνώς «νομισματικής ένωσης», η οποία απειλεί να παρασύρει στα τάρταρα όλα τα κράτη-μέλη της – χωρίς να θωρακιστεί η εξουσία απέναντι στη διαμαρτυρία των λαϊκών στρωμάτων.

Γι’ αυτό θέλουν να μετατρέψουν το παρόν εικονικό κοινοβούλιο – το οποίο έχει παραιτηθεί της αυτονομίας του για να λειτουργεί και να αποφασίζει από την εποχή του πρώτου μνημονίου υπό την κηδεμονία και τις «υποδείξεις» του ευρωμηχανισμού – σ’ ένα αριστοκρατικό παρλιαμέντο σαν αυτά του δυτικοευρωπαϊκού ύστερου μεσαίωνα, όπου θα έχουν θέση μόνο όσοι χρηματοδοτούνται με δανεικά κι αγύριστα από τις τράπεζες. Δηλαδή, αποκλειστικά και μόνο οι λεγόμενες «δυνάμεις του συνταγματικού τόξου», κατά τον ορισμό του μετρ της συνταγματικής διαστροφής, Ευάγγελου Βενιζέλου.

Για το σκοπό αυτό διαθέτουν ήδη όλο το νομικοπολιτικό οπλοστάσιο. Κι όπως την εποχή της εγκαθίδρυσης του ναζιστικού führerstaat στη Γερμανία του μεσοπολέμου, έχουν εξασφαλίσει την απόλυτη συνεργασία της πλειοψηφίας του δικαστικού σώματος και των θεσμών του κράτους. Το κράτος εάλω! Όλα είναι στη θέση τους για να προχωρήσουν σε οριζόντιες απαγορεύσεις λειτουργίας και δράσης κομμάτων, κινημάτων, αλλά και κάθε «αιρετικής φωνής» που πιθανόν να δημιουργήσει πρόβλημα.

Δεν αρκεί πια η ουσιαστική απαγόρευση πολιτικού διαλόγου, πρώτα από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστεράς», η οποία μαζί με τους πιο τυχοδιώκτες φυλάρχους της νομής του πλούτου της χώρας, φρόντισαν να φράξουν κάθε ρωγμή αληθινής ενημέρωσης και ουσιαστικής αντιπαράθεσης στα μέσα, για να έρθει κατόπιν ο Λουδοβίκος Μητσοτάκης για να ολοκληρώσει με τα ΜΜΕ και τη δημοσιογραφία της λίστας Πέτσα. Μόνο και μόνο για να μετατρέψουν τον Έλληνα σήμερα στον πιο ανενημέρωτο πολίτη της Ευρώπης κι έναν από τους πλέον ανενημέρωτους της υφηλίου.

Πώς αλλιώς θα αποδεχθεί τον μονόδρομο από το κακό στο χειρότερο; Πώς αλλιώς θα «πειστεί» ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, καμιά άλλη εναλλακτική έξω από τον «λάκκο των λεόντων» του ευρώ και της ελεγχόμενης από τους δανειστές χρεωκοπίας εσαεί; «Μιας και δεν το συζητάνε στα κανάλια, προφανώς δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική,» όπως μου έλεγε τις προάλλες ένα αγαθό θύμα του ολοκληρωτισμού της μιντιακής εξαπάτησης.

Όμως, γι’ αυτό που έρχεται δεν αρκεί η συνεχιζόμενη ολοκληρωτική εξαπάτηση και ο αποπροσανατολισμός. Απαιτείται η επιβολή δια της πυγμής. Χρειάζονται κρατητήρια για τους αντιφρονούντες. Αυτός, άλλωστε, ήταν κι ο αληθινός σκοπός της περιβόητης τροπολογίας Βορίδη. Να επιβάλει στην πράξη και με τις πλάτες της πλειοψηφίας των ανώτατων δικαστηρίων, την κατάλυση του άρθρου 29 του Συντάγματος. Κι έτσι να θέσει υπό την αίρεση του Αρείου Πάγου, αλλά και της διοίκησης τον τρόπο συγκρότησης και ανακήρυξης των πολιτικών κομμάτων.

Ως άλλοθι φυσικά χρησιμοποιήθηκε ο Κασιδιάρης, αλλά η πραγματική στόχευση είναι η απαγόρευση στο άμεσο μέλλον της ανακήρυξης αρχικά και λίγο αργότερα της κατάργησης οποιασδήποτε πολιτικής δύναμης αμφισβητεί τον υφιστάμενο μονόδρομο. Οποιουδήποτε αρνείται να πειθαρχήσει στις στρατηγικές επιλογές των ελίτ, έχει στραφεί ενάντια στο τραπεζικό καρτέλ και φιλοδοξεί να οργανώσει το λαό για την ανατροπή του καθεστώτος με σκοπό την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Την ίδια μεθοδολογία χρησιμοποίησαν και οι χριστιανοδημοκράτες παλαιοναζί του Αντενάουερ στη Δυτική Γερμανία με τη σιωπηρή συνενοχή της σοσιαλδημοκρατίας τη δεκαετία του 1950. Ως πρόσχημα προκειμένου να οικοδομήσουν το μεταπολεμικό ρεβανσιστικό κράτος των Λευκών Κελιών, των berufsverbot, κοκ.

Πρώτα στράφηκαν εναντίον ενός περιθωριακού ναζιστικού μορφώματος, του Sozialistische Reichspartei Deutschlands το 1952. Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο μετά από αίτημα της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, το κήρυξε παράνομο γιατί έκρινε ότι απεργαζόταν την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το 1956 ακολούθησαν οι κομμουνιστές, το Kommunistische Partei Deutschlands, το οποίο επίσης απαγορεύτηκε με την ίδια ακριβώς αιτιολογία. Η απόφαση αυτή χρησιμοποιήθηκε ως μέσο για την αιματηρή καταστολή κάθε μαζικού ή μη, «από τα κάτω» κοινωνικού κινήματος σ’ όλες τις επόμενες δεκαετίας, που φυσικά δεν βρισκόταν υπό τον κομματικό έλεγχο της σοσιαλδημοκρατίας και του κράτους.

Έτσι διασώθηκε ολόκληρος ο μηχανισμός κρατικών και μη στελεχών που υπηρέτησε το ναζιστικό καθεστώς, για να στελεχώσει τα κόμματα και το κράτος της μεταπολεμικής Γερμανίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι στη χώρα όπου γεννήθηκε και επικράτησε ο ναζισμός δεν υπήρξε καμιά δίκη και καταδίκη από Γερμανικά δικαστήρια, μεγαλόσχημων ναζί για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας.

Υπήρξαν ελάχιστες μόνο δίκες χαμηλόβαθμων και ασήμαντων για το κρατικό και κομματικό κατεστημένο της μεταπολεμικής Γερμανίας. Όπως ήταν οι πολύκροτες δίκες Φρανκφούρτης-Άουσβιτς που αφορούσαν είκοσι δύο ναζί φρουρούς και μέλη κυρίως του κατώτερου προσωπικού που υπηρέτησαν στο συγκρότημα στρατοπέδων του Άουσβιτς μεταξύ 1940 και 1945. Οι δίκες διεξήχθησαν κυρίως στη Φρανκφούρτη του Μάιν μεταξύ 20 Δεκεμβρίου 1963 και 20 Αυγούστου 1965.

Η διαδικασία αυτή της απαγόρευσης των κομμάτων στη Γερμανία διέπεται από το άρθρο 21(2) του Βασικού Νόμου, αλλά και §§ 43 επ. του νόμου για το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Σύμφωνα με τη διαδικασία αυτή τα κόμματα που λόγω των σκοπών τους, ή της συμπεριφοράς των υποστηρικτών τους επιδιώκουν να υπονομεύσουν ή να καταργήσουν την ελεύθερη δημοκρατική έννομη τάξη, ή να θέσουν σε κίνδυνο την ύπαρξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας κηρύσσονται αντισυνταγματικά (άρθρο 21 παράγραφος 2 του Βασικού Νόμου). Η Bundestag, η Bundesrat και η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση έχουν τη δυνατότητα να υποβάλουν αίτηση για την κατάργηση ενός κόμματος στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Η κυβέρνηση Καραμανλή στο άρθρο 12 του Προσχέδιου του Συντάγματος που κατέθεσε προς ψήφιση στη Βουλή του 1974, είχε υιοθετήσει πλήρως τις συγκεκριμένες διατάξεις του Βασικού Νόμου της Γερμανίας. Αν είχε υιοθετηθεί θα έδινε τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να ρυθμίζει με ειδικό νόμο και κατά το δοκούν τις προϋποθέσεις, τους όρους συγκρότησης και ανακήρυξης κομμάτων. Ενώ με απόφαση δικαστηρίου, θα μπορούσαν να απαγορευτούν κόμματα, που κατά την κρίση των δικαστών δεν συμβάλλουν ή αντιτίθενται στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Ωστόσο, η αποφασιστικά ενωτική στάση σύσσωμης της αντιπολίτευσης τότε (Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ, Ενωμένη Αριστερά), εντός και εκτός Βουλής, αλλά και η εξέγερση του πάλαι ποτέ νομικού κόσμου της χώρας, εξανάγκασε την τότε κυβέρνηση να υπαναχωρήσει. Έτσι ψηφίστηκε το άρθρο 29, όπου η ελεύθερη ένωση πολιτών σε κόμμα τελεί μόνο και απλά υπό την τυπική έγκριση του Αρείου Πάγου, χωρίς να επιτρέπει σε κανένα δικαστήριο, ή άλλο φορέα του κράτους να κρίνει, ή να επεμβαίνει στον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων.

Κυριάρχησε, δηλαδή, η θεμελιώδης αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος, ότι ένα κόμμα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο στο επίπεδο της ανοιχτής και δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης ιδεών, προγραμμάτων και πρακτικής. Κι όχι με μέτρα δικαστικά, διοικητικά και κατασταλτικά από τις αρχές.

Βέβαια, αυτό που δεν μπόρεσαν να πετύχουν δια του Συντάγματος, οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης επιχείρησαν να το πετύχουν και εν πολλοίς το πέτυχαν διαμέσου της συστημικής διαφθοράς και εξαγοράς. Η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων ήταν η απαρχή – η οποία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, παρά κι ενάντια στο Σύνταγμα του 1975 και στη φιλοσοφία της διάταξης του άρθρου 29.

Όπως επίσης και τα «στραβά μάτια» των κρατικών αρχών προς όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα προκειμένου όσα εισέρχονται στη Βουλή να αποκτούν ολόκληρους στρατούς επαγγελματικών στελεχών, τις περισσότερες φορές με αφανείς πόρους και σκιώδη έσοδα. Μαζί με τη δημιουργία κομματικών εταιρειών και επιχειρήσεων εντός και εκτός Ελλάδας, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώθηκε στο κρατικομονοπωλιακό σύστημα εξουσίας ακόμη και η πιο ριζοσπαστική, πάλαι ποτέ ανυπότακτη και μετεμφυλιακά διωκόμενη κομμουνιστική αριστερά.

Με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, δια χειρός του γνωστού μετρ της Συνταγματικής διαστροφής κι ενός εκ των Σοφών του Ευρωπαϊκού Ολοκληρωτισμού, εισήχθησαν στο άρθρο 29 δυο ακόμη παράγραφοι. Παραβιάζοντας κατάφωρα το δημοκρατικό πνεύμα και γράμμα του Συντάγματος.

Η παρ. 2 κατοχυρώνει για πρώτη φορά συνταγματικά τη χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος, με την πρόθεση να χρησιμοποιηθούν τα οικονομικά ως μέσο επέμβασης και ελέγχου των κομμάτων.

Το 2014 στις προτάσεις αναθεώρησης του Συντάγματος της ΝΔ και της κυβερνώσας κλίκας των Σαμαραβενιζέλων υπήρχε και η πρόταση για περαιτέρω αναθεώρηση του άρθρου 29. Ο στόχος ήταν να εισαχθεί Συνταγματικό Δικαστήριο με αρμοδιότητα να κρίνει και να καταργεί αθέμιτα κόμματα. Όσα δηλαδή η ελίτ της χώρας αντιλαμβάνεται και θεωρεί ως «εχθρούς της δημοκρατίας.»

Η πίεση συνεχίστηκε για συνταγματική εκτροπή με την επιβολή καθεστώτος αποκλεισμού και κατάργησης κομμάτων κατά το δοκούν της εξουσίας. Επί παραδείγματι, μερικοί από τους πολυάριθμους θιασώτες και νοσταλγούς του συνταγματισμού της χούντας, όπως οι Ν. Αλιβιζάτος, Π. Βουρλούμης, Γ. Γεραπετρίτης, Κτιστάκις, Σ. Μάνος, Φ. Σπυρόπουλος, έγραφαν στην «Καθημερινή της Κυριακής» (5/6/2016) ότι η ρύθμιση που αφορά τα πολιτικά κόμματα στο Σύνταγμα οφείλει να προβλέπει τη δυνατότητα δικαστικής απαγόρευσης συμμετοχής στις εκλογές κομμάτων των οποίων η ηγεσία παροτρύνει συστηματικά, ή ανέχεται τη χρήση βίας.

Έστω κι αν έχουμε ένα ανάλγητο κράτος που δολοφονεί εν ψυχρώ πολίτες είτε με τις πολιτικές του, είτε με τους μηχανισμούς καταστολής του.

Το συγκεκριμένο άρθρο είχε τον προκλητικό τίτλο – κατά τα ειωθότα της Οργουελικής διπλής γλώσσας του Μεγάλου Αδελφού: «Ένα καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα». Στις μέρες μας «καινοτόμο» για όλα τα σύγχρονα σταγονίδια του ευρωατλαντικού χουντισμού, είναι ότι μας γυρίζει δεκαετίες, αν όχι αιώνες πίσω, στις εποχές της απολυταρχίας και του ολοκληρωτισμού.

Η τροπολογία Βορίδη, λοιπόν, δεν μας ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά είναι προϊόν ετών προετοιμασίας του εδάφους σε μια περίοδο απόλυτης συνταγματικής εκτροπής, σφετερισμού της εξουσίας και εσχάτης προδοσίας του κυβερνώντος πολιτικού προσωπικού. Στην πράξη καταργεί το άρθρο 29 και επαναφέρει τη λογική του άρθρου 12 του Προσχεδίου, αλλά ουσιαστικά και του άρθρου 58 (περί πολιτικών κομμάτων) του Συντάγματος της Χούντας της 12ης Νοεμβρίου 1968.

Η μόνη διαφορά με το χουντικό σύνταγμα είναι στις προφάσεις. Τότε οι δικτάτορες προέβλεπαν απαγορεύσεις και καταργήσεις κομμάτων «των οποίων οι σκοποί ή η δράσις αντιτίθενται εκ του εμφανούς ή συγκεκαλυμμένως προς το πολίτευμα ή τείνουν εις ανατροπή του υφιστάμενου κοινωνικού καθεστώτος ή εκθέτουν εις κίνδυνον την εδαφικήν ακεραιότητα της Κράτους, ή την δημόσιαν ασφάλειαν…»

Σήμερα δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Οι κυβερνώντες προκειμένου να διασώζουν εσαεί το εγχώριο και υπερεθνικό καρτέλ των τραπεζών σε βάρος του λαού, στρέφονται πλέον ανοικτά ενάντια σ’ όλα εκείνα τα κόμματα που αμφισβητούν με λόγια και έργα τους μονόδρομους που επιβάλλονται άνωθεν και έξωθεν.

Ιδίως εκείνα που καλούν τον λαό σε πατριωτική δημοκρατική ενότητα, σαν εκείνη που έδιωξε τους ναζί κατακτητές το 1944, αλλά και έριξε τη χούντα το 1973.

Τα μεγαλύτερα ατού της εξουσίας για να μας οδηγήσει σε ανοιχτή δικτατορία, έστω και με το προσωπείο ενός απόλυτα ελεγχόμενου και εικονικού κοινοβουλευτισμού, είναι τα ίδια μ’ εκείνα που επέτρεψαν την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού στο μεσοπόλεμο. Η ηλιθιότητα της ακομμάτιστης μάζας, που πιστεύει ότι χωρίς κόμματα θα είναι καλύτερα, αλλά και ο μετασχηματισμός των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε κρατικομονοπωλιακά μορφώματα.

Δεν υπάρχει καν η δημοκρατική ευαισθησία που επέτρεψε την ενωτική, την από κοινού δράση – εντός και εκτός κοινοβουλίου – την εποχή ψήφισης του Συντάγματος, σύσσωμης της αντιπολίτευσης προκειμένου να ανατραπούν οι πιο προκλητικά αντιδημοκρατικές διατάξεις του Προσχεδίου της κυβέρνησης Καραμανλή. Ούτε ίχνος αίσθησης της πραγματικότητας.

Οι περισσότεροι εντός και εκτός κοινοβουλίου στοιχειώνονται από το φαίνεσθαι και νομίζουν ότι βρισκόμαστε σε μια ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο. Κι ότι πηγαίνουμε σε μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση, σαν τόσες άλλες τα προηγούμενα χρόνια. Διακατέχονται από την ίδια βαθιά πεποίθηση των πολιτικών ηγεσιών, ιδίως του κέντρου και της αριστεράς, τις παραμονές της 21ης Απριλίου 1967, ότι στην Ελλάδα είναι αδύνατο να γίνει δικτατορία!

Τότε τα επιφανέστερα κοινοβουλευτικά και μη στελέχη της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ, μαντρωμένα εν μία νυκτί από τους Απριλιανούς, αναρωτιόνταν έκπληκτοι πώς και αγνόησαν όλα εκείνα τα σημάδια που έδειχναν ολοκάθαρα την έλευση της δικτατορίας. Πώς ήταν δυνατόν οι πραξικοπηματίες να τους πιάσουν κυριολεκτικά στον ύπνο;

Δυστυχώς, δεν έβγαλαν τα αναγκαία συμπεράσματα. Δεν αντιλήφθηκαν ότι η τύφλωση είναι ενδημική των ιδεοληψιών και πολύ περισσότερο της νόσου του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. «Ο «κοινοβουλευτικός κρετινισμός»» – όπως έγραφε ο Ένγκελς εξαιρετικά εύστοχα – «είναι μια ανίατη ασθένεια, μια νόσος της οποίας τα άτυχα θύματα διαποτίζονται από την υψηλή πεποίθηση ότι ολόκληρος ο κόσμος, η ιστορία του και το μέλλον του κατευθύνονται και καθορίζονται από την πλειοψηφία των ψήφων αυτού ακριβώς του αντιπροσωπευτικού ιδρύματος που έχει την τιμή να τους έχει με την ιδιότητα του μέλους.»

Αυτή η έκφραση, για να μιλήσουμε σοβαρά, αφορά όσους θεωρούσαν και θεωρούν τον κοινοβουλευτισμό μοναδικό και παντοδύναμο, ενώ τις κοινοβουλευτικές δραστηριότητες τη μοναδική μορφή πολιτικού αγώνα. Η πάθηση αυτή εκδηλώνεται εξίσου και με τον «αντικοινοβουλευτικό κρετινισμό» όλων εκείνων που μετατρέπουν τη δική τους έμφυτη αδυναμία, ανικανότητα και συνθηκολόγηση σε κραυγές υπέρ της αποχής και άρνησης των εκλογών ως δήθεν «επαναστατικής πράξης».

Δεν γνωρίζω σε ποια καταγώγια καταδιωκόμενοι, ή σε ποια κρατητήρια θα βρεθούν ξανά μανά οι σημερινοί μεγαλόσχημοι του κοινοβουλευτικού και αντικοινοβουλευτικού κρετινισμού. Αν και μάλλον θα κοιτάξουν απλά τη δουλίτσα τους με την ουρά στα σκέλια.

Για όλους αυτούς που σήμερα θεωρούν ότι προέχουν άλλες στενά εκλογικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές ή κομματικές προτεραιότητες από την ανάγκη ευρείας συμπαράταξης και συμμαχίας εναντίον του κοινού εχθρού και κυρίως εναντίον αυτού που έρχεται, ένα είναι σίγουρο. Επειδή δεν έχουν τη στόφα, ούτε το ανάστημα, ούτε καν το επίπεδο εκείνων των παλιών που τους έπιασε η δικτατορία με τις πιζάμες και τις παντόφλες, θα βρουν εύκολα τη διέξοδο. Θα κάνουν την ανάγκη φιλότιμο και θα προσκολληθούν σε κάποιο από τα νομοταγή κρατικομονοπωλιακά μορφώματα της δεξιάς και κυρίως της αριστεράς. Μιας και δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, όπως ανοήτως ισχυρίζονται και θα κλείνουν ευλαβικά τα μάτια σ’ αυτό που συμβαίνει γύρω τους, είτε θα εκτονώνονται με ανώδυνες καταγγελίες.

Άλλωστε, ο λουφές και η λούφα έχει μετατραπεί σε υπέρτατη κοινωνική και πολιτική αξία στη σημερινή Ελλάδα. 

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com

 *Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: Γιατί τέτοια επιμονή στο όνομα;

Το ερώτημα λοιπόν μετά απ’ όλα αυτά που τίθεται προς όλους όσοι υποβαθμίζουν την υπόθεση του ονόματος, είναι το εξής απλό: γιατί επιμένουν στην υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας, έστω με κάποια σύνθετη μορφή...

του Δημήτρη Καζάκη (*)

Σε καλό κλίμα, όπως ειπώθηκε, ήταν οι συζητήσεις των δυο φερόμενων ως πρωθυπουργών, Τσίπρα και Ζάεφ. Κι όλα αυτά στο περιθώριο της συνάντησης του Νταβός, όπου παραβρέθηκαν και οι δυο τους. Χωρίς βέβαια να εξηγήσουν το γιατί. Ποιο συμφέρον και σκοπιμότητα άραγε τους έφερε στο Νταβός, στην ετήσια παγκόσμια συνάντηση των μεγαλύτερων αρπακτικών του πλανήτη; Πρόκειται για μια συνάντηση «to know us better» όσων δουλεύουν για τα συμφέροντα του 1% του πλανήτη που ελέγχει πάνω από το 82% του παγκόσμιου πλούτου, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Oxfam. 

Στο περιθώριο λοιπόν αυτής της συνάντησης οι δυο δοτοί πρωθυπουργοί μας ανακοίνωσαν ότι πάνε για συμφωνία για το όνομα. Για τον σκοπό αυτό ο κ. Ζάεφ δήλωσε ότι δεν υπάρχει κανενός είδους διεκδίκηση έναντι της Ελλάδας. Δήλωσε επίσης ότι το αεροδρόμιο των Σκοπίων θα αλλάξει το όνομά του από «Μέγας Αλέξανδρος» σε κάτι άλλο. Ο οδικός άξονας Σκοπίων-Θεσσαλονίκης θα ονομαστεί Λεωφόρος Φιλίας, κοκ.
Πολύ ωραία. Τότε γιατί επιμένει στην επωνυμία Μακεδονία με κάποια σύνθετη μορφή; Μόλις πριν από λίγες ημέρες η βουλή των Σκοπίων προχώρησε σε μια σοβαρή συνταγματική μεταρρύθμιση. Όρισε την Αλβανική ως επίσημη γλώσσα του κρατιδίου και μάλιστα τυπικά ισότιμη με τη «μακεδονική».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ πιέζουν επίσης να υπάρξει μια σε βάθος συνταγματική μεταρρύθμιση προς όφελος των Αλβανών. Οι εκπρόσωποι των Αλβανών απαιτούν να γίνει αλλαγή του συντάγματος των Σκοπίων και να αναγνωριστούν ως ισότιμη εθνότητα του κρατιδίου. Κι επομένως να καταργηθεί η συνταγματική αναφορά που θέλει τα Σκόπια ως «κράτος των Μακεδόνων». Και τέλος απαιτούν να ιδρυθεί κρατικό πανεπιστήμιο για Αλβανικές σπουδές. 

Ο σοσιαλδημοκράτης Ζόραν Ζάεφ αναδείχθηκε μετά τις έκτακτες εκλογές του 2016 σε πρωθυπουργό, χάρις στη στήριξη των 4 αλβανικών κομμάτων, που κατέχουν 20 έδρες στη Βουλή των Σκοπίων. Χωρίς αυτά είναι αδύνατον να κυβερνήσει. Στις προγραμματικές του δηλώσεις υποσχέθηκε τάχιστη ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υιοθέτησε επίσης και τα τρία βασικά αιτήματα των Αλβανών, γλώσσα-Σύνταγμα-Πανεπιστήμιο. Ήδη το πρώτο, δηλαδή η γλώσσα, υιοθετήθηκε από τη βουλή των Σκοπίων. 

Η επίσημη ένταξη στο ΝΑΤΟ και η έναρξη της διαδικασίας ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ανοίξει το δρόμο για την εκ βάθρων αναθεώρηση του υφιστάμενου Συντάγματος των Σκοπίων. Θα επιτρέψουν τη νόμιμη επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, έναντι τυχόν ανωμαλιών που πιθανόν να δημιουργήσει το νεοφασιστικό VMRO του Γκρούεφσκι. Το συγκεκριμένο νεοφασιστικό κόμμα, γέννημα-θρέμμα των ΗΠΑ, μπορεί να έχασε την κυβέρνηση το 2016, αλλά χάρις στα τόσα χρόνια εξουσίας, αλλά και στο οργανωμένο έγκλημα με το οποίο συνδέεται, διατηρεί ισχυρές δυνάμεις. Επίσημα το κόμμα αυτό, επειδή γνωρίζει ότι έχει τεθεί σε δυσμένεια από τα μεγάλα αφεντικά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, έχει κηρύξει «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» μπας και διασωθεί ο Γκρούεφσκι και η συμμορία γύρω του. 

Ήδη η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Federica Mogherini έχει ξεκαθαρίσει ότι η «Ευρώπη» βλέπει τα Σκόπια ως «πολυπολιτισμικό κράτος» κι όχι ως «εθνικό κράτος». Ταυτόχρονα οι επιτετραμμένοι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Σκόπια δουλεύουν στο παρασκήνιο για την σύνταξη νέου Συντάγματος, όπου θα προβλέπεται η εφαρμογή μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας υπό την άμεση επιτροπεία και εγγύηση της «διεθνούς κοινότητας». 

Το ερώτημα λοιπόν μετά απ’ όλα αυτά που τίθεται προς όλους όσοι υποβαθμίζουν την υπόθεση του ονόματος, είναι το εξής απλό: γιατί επιμένουν στην υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας, έστω με κάποια σύνθετη μορφή. Τι τους κοστίζει να υιοθετήσουν ένα άλλο όνομα, σαν το «βαρδαρία», που συνιστά το ιστορικό όνομα της περιοχής προ «κομμουνισμού» αλά Τίτο; Γιατί επιμένουν; Ιδίως από τη στιγμή που έχουν δρομολογηθεί διαδικασίες μετεξέλιξης των Σκοπίων σε «πολυπολιτισμικό κράτος»; 

Τα επιχειρήματα που προβάλλονται είναι επιπέδου καφενείου. Όσοι μάλιστα ειρωνεύονται την «ονοματολογία» καλά θα κάνουν να μας απαντήσουν γιατί άλλα κράτη επιμένουν σ’ αυτήν εδώ και δεκαετίες; 

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας επί παραδείγματι από το 1971 που αναγνωρίστηκε τελικά ως μέλος του ΟΗΕ, απαίτησε και πέτυχε την εκδίωξη της εθνικιστικής Κίνας, δηλαδή της Φορμόζας. Η Ταϊβάν έως τότε όχι μόνο ήταν μέλος του ΟΗΕ, αλλά συμμετείχε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας με την επωνυμία Δημοκρατία της Κίνας. Η ΛΔ της Κίνας θεώρησε ότι αναγνώριση της Φορμόζας συνιστά οιωνοί απειλή για την εθνική της κυριαρχία και αρνείται μέχρι σήμερα να την αναγνωρίσει. 

Γιατί άραγε επιμένει η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας στην «ονοματολογία» της Φορμόζας; Τι έχουν να πουν άραγε οι σύντροφοι εκ Περισσού του αδελφού κόμματος της Κίνας;

Ο κατάλογος των χωρών με περιορισμένη αναγνώριση λόγω «ονοματολογίας» είναι αρκετά μεγάλος. Πρόκειται για σύγκρουση «εθνικισμών», ή για αναμέτρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Προφανώς το δεύτερο. Σε όλες τις περιπτώσεις, όπου τίθεται θέμα αναγνώρισης και ονόματος. 

Η «ονοματολογία» σχετικά με την Μακεδονία δεν είναι πρόσφατο ζήτημα. Το λεγόμενο Μακεδονικό προέκυψε για πρώτη φορά, όχι ως σύγκρουση «εθνικισμών», αλλά ως αναμέτρηση σφαιρών επιρροής στην τότε καταρρέουσα Οθωμανική αυτοκρατορία. Την αυτονόμησή της αρχικά στα πλαίσια του σουλτανάτου, τέθηκε από το Συνέδριο του Βερολίνο στα 1878. Από τότε και μέχρι το 1908 κλιμακώνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις τους κονσέρτου της Ευρώπης εκείνης της εποχής για το ποια θα θέσει τη Μακεδονία στη δική της σφαίρα επιρροής. 

Η Μακεδονία ήταν και είναι το σταυροδρόμι της Βαλκανικής χερσονήσου. Για να ταξιδέψει κανείς από την Κεντρική Ευρώπη στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης που βγάζει στο Αιγαίο, ή από την Αδριατική Θάλασσα στην Κωνσταντινούπολη, το εμπόριο ήταν και είναι υποχρεωμένο να περάσει μέσα από τη Μακεδονία για να αποφύγει τη διέλευση των βαλκανικών βουνών. Ακόμη και ο Μπίσμαρκ με την γνωστή περιφρόνησή του για τις βαλκανικές υποθέσεις είχει αναγνωρίσει τη στρατηγική θέση της Μακεδονίας. «Αυτοί που ελέγχουν την κοιλάδα του ποταμού Βαρδάρη», έλεγε, «είναι οι κύριοι των Βαλκανίων.» (A. Michael Radin, IMRO and the Macedonian Question, Skopje, σ. 19) 

Δεν είναι τυχαίο που ο πρόεδρος των Σκοπίων, Ιβανόφ, σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του (7/11/2017) αναφέρθηκε κι αυτός στον Μπίσμαρκ: «Ο Bismarck είπε κάποτε ότι εμείς που ελέγχει την κοιλάδα του ποταμού Vardar ελέγχει τις συνδέσεις μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Και όποιος ελέγχει τις συνδέσεις μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, ελέγχει επίσης τις συνδέσεις μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Η ΕΕ φαίνεται να έχει ξεχάσει αυτό το θέμα.» 

Ο Ιβανόφ απλά ομολόγησε το raison d'etre του κρατιδίου των Σκοπίων. Γεννήθηκε και υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των μεγάλων. 

Βέβαια, καθώς τα εθνικά κινήματα πήραν κεφάλι με την Βαλκανική Αντάντ έλυσαν με τον τρόπο τους, το ζήτημα της Οθωμανικής Μακεδονίας ενσωματώνοντας την σε μεγάλα εθνικά κράτη με τους Βαλκανικού πολέμους. Η διαμόρφωση αυτή των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια επικυρώθηκε κι ως αποτέλεσμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η παλιά Οθωμανική Μακεδονία έγινε αναπόσπαστο μέρος της εθνικής επικράτειας της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας. 

Ωστόσο, κάθε φορά που οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες των μεγάλων για σφαίρες επιρροής και προτεκτοράτου άναβε, η αυτονομία της Μακεδονίας έμπαινε ξανά στο τραπέζι. Έτσι η ναζιστική Γερμανία ανακάλυψε και ίδρυσε το 1941 τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας». 

Το ίδιο συνέβη και μετά το 1990. Η αυτονομία της Μακεδονίας δεν μεθοδεύτηκε από τις ΗΠΑ και την «Ευρώπη», απλά για τη διάλυση και αποικιοποίηση της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας, αλλά για να τεθεί θέμα αναθεώρησης των κεκτημένων εθνικών επικρατειών στο σύνολο των Βαλκανίων. Να γιατί επιμένουν ακόμη και σήμερα στο όνομα της Μακεδονίας. 

Η υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας από το εν λόγω κρατίδιο – έστω και με τη μορφή της σύνθετης ονομασίας – θέτει εκ πραγμάτων ζήτημα αναθεώρησης των αποτελεσμάτων των βαλκανικών πολέμων και ύστερα. Μας γυρίζει πίσω στην περίοδο του 1878-1908 όπου η αυτονομία της Μακεδονίας υπό διεθνή προστασία είχε αναδειχθεί από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής ως εγγύηση για την ειρήνη και της ασφάλεια των Βαλκανίων. 

Το ίδιο επιδιώκεται και σήμερα από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο σε βάρος της Ρωσίας, αλλά και σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας όλων των χωρών στα Βαλκάνια. Για τους ίδιους λόγους που επικαλούνταν τότε ο Μπίσμαρκ. 

Να γιατί η «ονοματολογία» δεν είναι κάτι δευτερεύον. Δεν είναι δευτερεύον πρώτα και κύρια για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους βασικούς υπεύθυνους της νέας «βαλκανοποίησης» των Βαλκανίων. Ιδίως μετά το 1990. Αν ήταν δευτερεύον ζήτημα γι’ αυτές τις δυνάμεις, πόσο λέτε να άντεχε η ηγεσία των Σκοπίων στις πιέσεις για λύση χωρίς αναφορά στο όνομα της Μακεδονίας; 

Το γεγονός ότι επιμένουν τα Σκόπια, οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι το ζήτημα του ονόματος θεωρείται πρώτιστο για τα επιτελεία του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Κι επομένως αυτός που αδιαφορεί, ή υποτιμά ως δευτερεύον το ζήτημα του ονόματος, ουσιαστικά συνθηκολογεί και υποτάσσεται στις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού. 

Ούτε φυσικά μπορεί να αδιαφορεί κανείς για το γεγονός ότι το όνομα συνδέεται στενά με την επιμονή και τις επιδιώξεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Επομένως εκείνος που απομονώνει το ζήτημα του ονόματος από τις επιδιώξεις Ευρωπαίων και Αμερικανών στην περιοχή μας, δεν είναι παρά πράκτορας των συμφερόντων τους. Η άρνηση να υπάρξει κράτος με το όνομα Μακεδονία, με σύνθετη ή μη μορφή, συνδέεται οργανικά με την εναντίωση στις επιδιώξεις και στον επεκτατισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΝΑΤΟ. Όχι στο Μακεδονία με ή χωρίς σύνθετο προσδιορισμό, χωρίς όχι στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει κανένα νόημα. Δεν είμαι παρά μια απάτη.

 

(*) O Δημήτρης Καζάκης είναι οικονομολόγος-αναλυτής, επικεφαλής του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.gr