Φιντέλ Κάστρο: Ένας που τολμούσε να υψώσει το ανάστημα στον ιμπεριαλισμό όποιοι και αν ήταν οι συσχετισμοί

Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους, ο ηγέτης που αμφισβήτησε και ταπείνωσε συνολικά τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δεν μπορούσε παρά να είναι το μόνιμο αντικείμενο του μίσους και της λύσσας της Δεξιάς όλης της υφηλίου...

«Διδαχτήκαμε ότι δεν εκλιπαρεί κανείς για ελευθερία. Την κερδίζει με τη ματσέτα στο χέρι (…).  Δεν φοβάμαι τη φυλακή, ούτε, πολύ περισσότερο, την οργή του μίζερου δυνάστη που πήρε τις ζωές των συντρόφων μου στη Μονκάδα.  

Καταδικάστε με. Δεν με νοιάζει. Η Ιστορία θα με δικαιώσει».

(Φιντέλ Κάστρο: Απολογία στο δικαστήριο, επί δικτατορίας Μπατίστα, όπου δικαζόταν για την επίθεση των εξεγερμένων φοιτητών στους στρατώνες Μονκάδα)

Με τα πανιά κόντρα

Κανένα αίσθημα δεν είναι τόσο μεταδοτικό ανάμεσα στον κόσμο, όσο ο πανικός και η αποθάρρυνση. Μπροστά σε μια ήττα τα πιο απαραίτητα εφόδια, το κουράγιο, η αντοχή, η απόφαση να παλέψεις για να ανατρέψεις την κατάσταση, είναι, όπως φαίνεται, και τα πιο δυσεύρετα. Και όταν αυτά εμφανίζονται πλούσια σε κάποιους αγωνιστές και αγωνίστριες, τότε ξέρουμε πως  τούτοι οι άνθρωποι έχουν περάσει ήδη την πρώτη μεγάλη δοκιμασία, αυτήν της ηγεσίας.

Ο Φιντέλ Κάστρο έδειξε αυτές τις ικανότητες σε μια σειρά καταστροφές και αποθαρρυντικά επεισόδια, στο δρόμο του για την εξουσία στην Κούβα. Μια στρατιωτική πανωλεθρία, αυτή της επίθεσης στη Μονκάδα, τη μεταμόρφωσε σε περήφανη πολιτική νίκη με την άφοβη στάση του στο δικαστήριο της δικτατορίας. Κατόπιν, εξόριστος στο Μεξικό, ο Φιντέλ προτίμησε να συλληφθεί από την αστυνομία μαζί με όλους τους συντρόφους του, για να γλυτώσουν τις δολοφονικές απόπειρες από τους πράκτορες του κουβανού δικτάτορα Μπατίστα. Και εκεί, στις μεξικάνικες φυλακές, οργανώσανε τα σχέδιά τους για επιστροφή στην Κούβα και την έναρξη του ανταρτοπολέμου.

Η επιστροφή με το πλοιάριο «Γκράνμα» δεν ήταν περισσότερο ευτυχής. Από τους 82 επαναστάτες που επέβαιναν, διασώθηκαν μέσα σε μια κόλαση πυρός από το στρατό του Μπατίστα μόνο οι 12, που κατάφεραν με κόπο να φτάσουν ως τα βουνά της Σιέρρα Μαέστρα. Θα περάσουν τρία χρόνια ασύλληπτων κακουχιών για να καταφέρουν να φτιάξουν αντάρτικο στρατό και να διαλύσουν τις ένοπλες δυνάμεις του δικτάτορα που στήριζαν οι ΗΠΑ. 

Η σύγκρουση με τις ΗΠΑ

Το καθεστώς που εγκαθίδρυσαν οι αντάρτες στην Αβάνα, την 1η Γενάρη 1959, ξεκίνησε κάποιες προσεκτικές φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, όπως τη μείωση κατά 50% των ενοικίων και μια πρώτη – και άτολμη - αναδιανομή της γης, υπέρ των φτωχών αγροτών και των ακτημόνων και σε βάρος των γαιοκτημόνων.

Όλα αυτά ήταν εξαιρετικά περιορισμένα βήματα, αν τα συγκρίνει κανείς με τις μεταρρυθμίσεις που έφερναν ακόμη και δεξιές κυβερνήσεις κατά καιρούς στην Ευρώπη. Όμως, για την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ, οι κινήσεις της κυβέρνησης του Φιντέλ ήταν απαράδεκτοι εξτρεμισμοί. Κι ενώ η αστική τάξη της Κούβας αρχίζει να φεύγει κατά κύματα προς το Μαϊάμι, που απέχει από τις ακτές της Κούβας όσο η Θήβα από την Αθήνα, οι ΗΠΑ αρχίζουν να σφίγγουν το λουρί. Αρχικά περιορίζουν δραστικά τις εισαγωγές ζάχαρης, το μοναδικό εξαγώγιμο προϊόν της Κούβας. Κατόπιν άρχισε ο πόλεμος νεύρων και προπαγάνδας ενάντια στο καθεστώς Κάστρο και τέλος, το 1961, οι ΗΠΑ οργανώνουν το φιάσκο του Κόλπου των Χοίρων, μια στρατιωτική απόβαση χιλιάδων μισθοφόρων, με σκοπό την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο. Η εισβολή οργανώθηκε από τη CIA και τον πρόεδρο Κέννεντι, με ταυτόχρονο βομβαρδισμό από την αμερικάνικη αεροπορία.

Αλλά τώρα είναι η σειρά των αντίπαλων του Φιντέλ να βιώσουν τη γεύση της πανωλεθρίας  και της συντριβής. Και ενώ οι αυτουργοί της εισβολής, αιχμάλωτοι όντας, εκλιπαρούν για έλεος, οι οργανωτές τους από τις ΗΠΑ απλώς αποποιούνται κάθε ευθύνη. Πραγματικά, η κάθε ηγεσία αποδεικνύει την ποιότητά της στα δύσκολα…

Αντίθετα, η προσωπική στάση του Φιντέλ, όπως και του «Τσε» Γκεβάρα και των υπόλοιπων ηγετών του καθεστώτος, να πηδήξουν σε ένα τανκ και να τραβήξουν αμέσως για το πεδίο της μάχης την ώρα που όλα παίζονταν, έδιναν ένα τελείως άλλο δείγμα γραφής και ενθουσίαζαν τους καταπιεσμένους όπου γης. Ο Δαβίδ είχε κατατροπώσει τον Γολιάθ και στρατιωτικά και ηθικά...

Από τις επόμενες μέρες μετά την εισβολή, το καθεστώς της Κούβας θα ανακηρύξει τον εαυτό του ως «σοσιαλιστικό» και «μαρξιστικό». Σύντομα θα γίνει και τυπικά σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης και μέλος του Συμφώνου Βαρσοβίας…

Η συμφορά των μισθοφόρων των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων δεν ήταν το τελευταίο επεισόδιο στην κόντρα με την ηγεσία του Φιντέλ. Αντίθετα, ο πλήρης αποκλεισμός της Κούβας, μέχρι τη δεύτερη θητεία του Ομπάμα, και οι εκατοντάδες απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο θα κρατήσουν μισό αιώνα για να χαλαρώσουν μόλις τα δυο τελευταία χρόνια.

Ο άνθρωπος που αμφισβήτησε και ταπείνωσε συνολικά τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δεν μπορούσε παρά να είναι το μόνιμο αντικείμενο του μίσους και της λύσσας της Δεξιάς όλης της υφηλίου.

Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί των ακροδεξιών κουβανών φυγάδων στο Μαϊάμι και η απροκάλυπτη εμπάθεια και μνησικακία στην ανακοίνωση του Ντόναλντ Τραμπ μόλις έγινε γνωστός ο θάνατος του Φιντέλ, δίνουν πολύ χλωμά το μέτρο της αδιάλλακτης εχθρότητας και απέχθειας των εκμεταλλευτών όλου του πλανήτη απέναντι στον ηγέτη της κουβανέζικης επανάστασης.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο Φιντέλ Κάστρο θα ανήκει αμετάκλητα στο πάνθεο των μεγάλων επαναστατών που έκαναν το πέρασμά τους από την Ιστορία. Και τη μνήμη του Φιντέλ, όπως και την ίδια την Κούβα, οφείλουμε να την υπερασπίζουμε απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και απέναντι στο ρεβανσισμό και τη μισανθρωπία της Δεξιάς.

Όμως, το αν  ανήκει ο Φιντέλ Κάστρο στη μαρξιστική παράδοση, το αν έχει την παραμικρή σχέση με το σοσιαλισμό το καθεστώς της Κούβας, είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση.  

Πώς αποτιμούμε το καθεστώς που ίδρυσε ο Φιντέλ; 

Το καθεστώς που αντικατέστησε το Μπατίστα, ήταν πραγματικά επαναστατικό σε σχέση με το παρελθόν. Μέσα σε μια πορεία τριών - τεσσάρων  χρόνων έδιωξε στο εξωτερικό -στις ΗΠΑ - το σύνολο της αστικής τάξης της Κούβας και απαλλοτρίωσε ολόκληρη την περιουσία της. Παράλληλα, πάρθηκαν πολλά μέτρα για τη βελτίωση της ζωής, της υγείας και της παιδείας του πληθυσμού. Ακόμη πιο σημαντικό, έγινε ξεκάθαρα παράνομη και απαράδεκτη στην Κούβα κάθε ρατσιστική διάκριση σε βάρος των μαύρων και των μιγάδων: αυτό ήταν πολύ σημαντικό βήμα σε μια χώρα που οι ρατσιστικές διακρίσεις είχαν πολύ ισχυρά ερείσματα, ακόμη  και μέσα σε μαχητικά εργατικά συνδικάτα.   

Όμως αυτό, από μόνο του, είναι «πολιτική» επανάσταση, για να θυμηθούμε έναν δημοφιλή ορισμό σε αρκετούς άκριτους υποστηρικτές του κουβανικού καθεστώτος. Σημαίνει, σε απλά ελληνικά, μια ριζοσπαστική αλλαγή στην κεφαλή του κράτους και της κοινωνίας, δεν σημαίνει πως οι καταπιεσμένοι πήραν στα χέρια τους την εξουσία. Αυτό θα ήταν μια «κοινωνική» επανάσταση, θα σήμαινε πως οι εργάτες και οι εργάτριες της Κούβας θα οργάνωναν την παραγωγή με μαζικές συνελεύσεις που θα εκλέγανε άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους και μέσα σε μια παθιασμένη και πλατειά συζήτηση θα αποφασιζόταν το που τραβάει οικονομικά και πολιτικά η χώρα. Θα σήμαινε πως η εργατική τάξη θα είχε αντικαταστήσει την αστική στην Κούβα. Ακόμη θα σήμαινε πως το νέο καθεστώς θα μπορούσε να κρατηθεί στην εξουσία μόνο απλώνοντας την εργατική Επανάσταση σε μια σειρά χώρες. Αυτό, με έναν τρόπο, το είχε διαισθανθεί και ο Τσε Γκεβάρα, όταν καλούσε τους λαούς της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου να δημιουργήσουν «ένα, δύο, πολλά Βιετνάμ». Γιατί η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο, όπως έλεγε ο Τσε, αν δεν προχωρήσει θα πέσει… 

Η κουβανέζικη πραγματικότητα δεν είχε καμία στιγμή σχέση με την εικόνα της εργατικής επανάστασης. Από την πρώτη στιγμή, το καθεστώς του Κάστρο ήταν πολύ περισσότερο η παρέα του Ρομπέν των Δασών που βρέθηκε από μια τυχαία συγκυρία στην εξουσία, παρά η ζωντανή παράδοση της εργατικής δημοκρατίας.

Στην αρχή το καθεστώς Φιντέλ έκανε μια σύντομη προσπάθεια, το 1959 – 60, να συμβιβαστεί με την κουβανική αστική τάξη και με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά με κάποιες παραχωρήσεις προς τους πιο ταπεινούς κι απόκληρους της κουβανικής κοινωνίας. Αυτό το σχέδιο ναυάγησε σύντομα, και το καθεστώς προχώρησε στο εναλλακτικό σενάριο της οικοδόμησης του κρατικού καπιταλισμού στην Κούβα, κατ΄ εικόνα και ομοίωση της Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Ευρώπης.  

Η Κούβα μεταμορφώθηκε σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ρωσικού στόλου. Μαζί της η κουβανέζικη κοινωνία κατρακύλησε σε μια μονοκομματικό πολίτευμα, φοβικό στις ελευθερίες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο δεν έδειχνε μίσος μόνο για τις ιδέες της Δεξιάς αλλά και εξαιρετική εχθρότητα απέναντι σε ομοφυλόφιλους, διανοούμενους όπως και αντιπολιτευόμενους κομμουνιστές. Μια νέα γραφειοκρατία που απομυζούσε με τα προνόμιά της τον κόσμο της εργασίας αναδύθηκε γύρω από τον Φιντέλ. Ακόμη και ο πρώτος τη τάξει σκηνοθέτης κινηματογράφου της Κούβας, ο Τόμας Γκουτιέρες Αλέα, κριτικός υποστηρικτής του καθεστώτος Φιντέλ σε όλη τη ζωή του, έχει αποδώσει αυτή την κατάσταση με αριστουργηματικές ταινίες όπως το «Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη» (1966), «Φράουλες και σοκολάτα» (1993) κ.α. που αναδεικνύουν τούτη την πραγματικότητα. Μια πολύ πιο σκοτεινή πλευρά του καθεστώτος, αυτή των στρατοπέδων συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους, καλλιτέχνες και λοιπά «αντικοινωνικά στοιχεία», δίνει ο κουβανός συγγραφέας  Ρεϊνάλντο Αρένας στο καταπληκτικό βιβλίο του «Πριν πέσει η νύχτα».

Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να είναι σοσιαλισμός, και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την καταπίεση της σεξουαλικής επιθυμίας, αλλά και της ελευθερίας έκφρασης των εργατών και των εργατριών, όσο και αν συνωμοτεί κι επιβουλεύεται ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Το αντίθετο! Μόνο η εργατική δημοκρατία και η ελεύθερη έκφραση των καταπιεσμένων μπορεί να εγγυηθεί την ολόπλευρη συμμετοχή τους στην υπεράσπιση της Επανάστασης.

Το καθεστώς του Φιντέλ προτίμησε να στηριχθεί στους παγερούς γραφειοκράτες της Ρωσίας, και να πορευτεί μαζί τους στην απίστευτα τυχοδιωκτική περιπέτεια των 13 ημερών με τους ρωσικούς πυραύλους στην Κούβα που έφτασαν τον πλανήτη ένα – κυριολεκτικά – πάτημα κουμπιού πριν από την πυρηνική καταστροφή. Τουλάχιστον όμως, ο Φιντέλ Κάστρο είχε τη δικαιολογία πως αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη του πλανήτη κι έψαχνε απελπισμένα για συμμάχους, ακολουθώντας το πασίγνωστο - αλλά λαθεμένο - ρητό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. 

Ένας ήρωας μέχρι που μπορεί να φτάσει;

Ένας μεγάλος επαναστάτης και ταυτόχρονα ένας άνθρωπος έξω από τα συνηθισμένα είναι πλέον παρελθόν.

«Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες» θρηνούσε στο έργο «Η ζωή του Γαλιλαίου» του Μπρεχτ ο Ανδρέας, ένας απογοητευμένος ριζοσπάστης μαθητής του Γαλιλαίου.

«Όχι», απαντούσε ψύχραιμα ο Γαλιλαίος στον πρώην μαθητή του, «αλίμονο στη χώρα που χρειάζεται ήρωες».

Ο Φιντέλ, με το εξαιρετικό του ταπεραμέντο, οδηγήθηκε να αναμετρηθεί με το πιο τρομακτικό θηρίο του κόσμου μας. Σαν ήρωας που ήταν ρίχτηκε στην πιο απελπισμένη απόφαση, να αντιμετωπίσει τη φωτιά και τη λύσσα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με εφόδιο τον όγκο του πάγου της ρώσικης γραφειοκρατίας.

Όμως τη μάχη απέναντι και στις δυο ιμπεριαλιστικές μηχανές μπορούν να την κερδίσουν μόνο οι τερμίτες της εργατικής τάξης, κι όχι οι λυκοσυμμαχίες  μόνο οι συλλογικοί αγώνες και τα νέα όργανα εξουσίας που θα φτιάξουν οι εργάτες και εργάτριες και όχι οι σιωπηροί συμβιβασμοί. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα η ρήση του Μαρξ πως «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας».

Αυτή την παράδοση αναγνωρίζουμε εμείς: Την Κομμούνα του Παρισιού και τη Ρώσικη Επανάσταση, τα εργατικά συμβούλια όπως στη Χιλή του Αλλιέντε  και στο Ιράν το 1979, στην Πορτογαλία το 1974-75 αλλά και στην Ουγγαρία το 1956. Και πάνω σ΄ αυτή την παράδοση θα επιχειρήσουμε να προχωρήσουμε πολύ πιο πέρα από το σημείο όπου σκαρφάλωσαν με το κουράγιο τους ο Φιντέλ και ο Τσε.

 Χάρης Παπαδόπουλος/RProject

Spiegel: «Και άφες ημίν τα χρέη ημών»

Ο γερμανικός τύπος ανησυχεί ήδη για την περίπτωση που το ιταλικό δημοψήφισμα της Κυριακής αναγκάσει τον Ματέο Ρέντσι σε παραίτηση. Θα οδηγήσει άραγε και το Eurogroup την Ελλάδα σε πρόωρες εκλογές;;;

 

Ενώ πλησιάζει η καίρια Δευτέρα και το Eurogroup, στο οποίο θα κριθεί αν έχει ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος στήριξης και αν ληφθούν πρώτες αποφάσεις για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, το περιοδικό Spiegel δημοσιεύει στη διαδικτυακή του έκδοση σχετική ανταπόκριση από την Αθήνα με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Και άφες ημίν τα χρέη ημών».

«Η συνεδρίαση του Eurogroup κρύβει έναν τεράστιο κίνδυνο για τον Αλέξη Τσίπρα. Εάν αναβληθεί μια ελάφρυνση του χρέους ή ακόμα χειρότερα ζητηθεί από την Αθήνα αυστηρότερη λιτότητα, τότε ο Έλληνας πρωθυπουργός κινδυνεύει να καταρρεύσει πολιτικά. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα στο Eurogroup θα αναζωπύρωνε τις εικοτολογίες για πρόωρες εκλογές που πιέζουν ήδη τον Τσίπρα. Η οργή των ψηφοφόρων για την κυβέρνηση θεριεύει όλο και περισσότερο μπροστά σε μια κρίση που έχει γίνει από καιρό μόνιμη κατάσταση. Στις δημοσκοπήσεις ο Τσίπρας χάνει.»

Για το Spiegel πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα θα ήταν ό, τι χειρότερο ενόψει άλλων, αποφασιστικών αναμετρήσεων σε μεγάλες χώρες, λόγω του ανερχόμενου λαϊκισμού, λόγω της επίφοβης συμφωνίας με την Τουρκία που μπορεί να οδηγήσει σε νέα έξαρση του προσφυγικού, λόγω του νέου Αμερικανού προέδρου Τραμπ. Και άλλοι στην Ευρώπη θα προτιμούσαν μια ικανοποίηση των ελληνικών προσδοκιών.

Ο τρίτος δρόμος

«Η Κομισιόν ωστόσο», τονίζει το γερμανικό περιοδικό, «έχει μόνο περιορισμένο λόγο στο ζήτημα αυτό, το δε Eurogroup είναι μόνο στα χαρτιά μια συνάθροιση ίσων. Τον λόγο έχει πρωτίστως ένας, από τον οποίο εξαρτάται πλέον η δημοσιονομική μοίρα της Ελλάδας: ο Γερμανός υπ. Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Που όμως δεν βλέπει γιατί είναι επείγοντα τα ζητήματα που επισημαίνει η Αθήνα. Και φυσικά, με το βλέμμα στραμμένο στις γερμανικές εκλογές του 2017, ο Σόιμπλε δεν θα γίνει πιο γενναιόδωρος.»

Ως γνωστόν το ΔΝΤ ζητά επίσης την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους για να γίνει διαχειρίσιμο. «Υπάρχει όμως και ένας ακόμα δρόμος για το ΔΝΤ», καταλήγει το Spiegel, „που θα έκανε ευτυχισμένο και το Βερολίνο, αλλά θα προκαλούσε στην Ελλάδα πολιτική καταστροφή. Εάν ελαφρύνσεις του χρέους δεν τίθενται πλέον επί τάπητος, τότε περισσότερη λιτότητα και υψηλότεροι φόροι θα διασφάλιζαν τα αναγκαία πλεονάσματα στην Ελλάδα, διαμηνύεται από την Ουάσιγκτον. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία για την ελληνική κυβέρνηση.»

πηγή: Deutsche Welle

Η Μόσχα ζητά εξηγήσεις από Ερντογάν για αναφορά του κατά του Άσαντ

Η ρωσική ηγεσία δηλώνει «έκπληκτη» από αναφορά του τούρκου προέδρου Ερντογάν πως οι τουρκικές δυνάμεις δραστηριοποιούνται στη Συρία με σκοπό να «ανατρέψουν τον Άσαντ», με το Κρεμλίνο να λέει πως περιμένει «εξηγήσεις». 

σκίτσο του RIA Novosti

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε κιατηγορήσει την Τρίτη τον ΟΗΕ για αποτυχία στο Συριακό και είχε επικρίνει τις καταδίκες της διεθνούς κοινότητας στην τουρκική επιχείρηση που είχε ξεκινήσει τον Αύγουστο.

«Είμαστε εκεί για να απονείμουμε δικαιοσύνη και να τερματίσουμε την διακυβέρνηση του Άσαντ, ο οποίος προχωρά σε κρατική τρομοκρατία» είχε πεί, όπως μεταδίδει το Reuters, στην ομιλία του ο τούρκος πρόεδρος.

Το Κρεμλίνο, ο στενότερος σύμμαχος του Άσαντ στη διεθνή σκηνή, έδειξε την Τετάρτη τη δυσφορία του για τις τουρκικές δηλώσεις.

«Η ανακοίνωση μάς εξέπληξε» είπε ο εκπρόσωπος της ρωσικής προεδρίας Ντμίτρι Πέσκοφ.
«Είναι πολύ σοβαρή αναφορά που διαφέρει πολύ από προηγούμενες και τη δική μας αντίληψη της κατάστασης, και ελπίζουμε πως οι τούρκοι εταίροι μας θα προσφέρουν κάποια εξήγηση» τόνισε.

Παράλληλα, το ρωσικό TASS είχε αναφέρει πως ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών σκοπεύει να θέσει το ζήτημα κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία.

ΔΝΤ: Σε τροχιά εξυγίανσης η ρωσική οικονομία

Σύμφωνα με όσα υπογραμμίζονται, στο ενημερωτικό δελτίο του ΔΝΤ, η ρωσική οικονομία υπήρξε ανθεκτική στα δύο σοκ που υπέστη (της μείωσης των τιμών του πετρελαίου και των κυρώσεων) και παρουσιάζει "σημάδια" μίας αρχόμενης εξυγίανσης... 

Σε τροχιά εξυγίανσης εισήλθε η ρωσική οικονομία, αναφέρει στο ενημερωτικό του δελτίο — για τα αποτελέσματα της επίσκεψης που πραγματοποίησε αποστολή του στη Ρωσία — το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Σύμφωνα με όσα υπογραμμίζονται, η ρωσική οικονομία υπήρξε ανθεκτική στα δύο σοκ που υπέστη (της μείωσης των τιμών του πετρελαίου και των κυρώσεων) και παρουσιάζει "σημάδια" μίας αρχόμενης εξυγίανσης.

Μάλιστα, όπως τονίζει το ΔΝΤ, αυτή η εξέλιξη καταγράφεται, "παρότι η οικονομική δραστηριότητα αναμένεται πάραυτα να μειωθεί κατά 0,6%".

Η επανεκκίνηση της ρωσικής οικονομίας πρέπει να ακολουθήσει πιο υψηλούς ρυθμούς εντός του 2017 και, σύμφωνα με τις προβλέψεις, οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης θα είναι της τάξεως του 1,1%, στοιχείο που εν μέρει οφείλεται στις πιο υψηλές τιμές του πετρελαίου. Την εκτίμηση αυτή — που αναφέρεται στο ενημερωτικό δελτίο — διατύπωσε ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Μόσχα, Ερνέστο Ραμίρες Ρίγκο, (Ernesto Ramirez Rigo).

Παράλληλα, το ΔΝΤ διαπιστώνει πτώση του πληθωρισμού στην Ρωσία «Ο πληθωρισμός εξακολουθεί να επιβραδύνεται και σύμφωνα με τις τρέχουσες προβλέψεις, θα μειωθεί στο 5,6%στα τέλη του 2016, ενώ κατά την διάρκεια του επόμενου έτους θα συνεχίσει να μειώνεται προσεγγίζοντας τον μηδενικό δείκτη πληθωρισμού, που ορίζει η Τράπεζα της Ρωσίας (σ.σ.4%)» αναφέρεται στο δελτίο.

Προστίθεται δε, ότι, το πλεόνασμα που δημιουργείται βάσει των τρεχουσών συναλλαγών θα μειωθεί σε σχέση με το ότι οι ρυθμοί επανάκαμψης των εισαγωγών θα υπερβούν τη άνοδο των εξαγωγικών εισφορών, κάτι που σχετίζεται με το ότι η υποτίμηση του ρουβλίου δεν επηρέασε θετικά την αύξηση του μη παραδοσιακού εξαγωγικού εμπορίου.

Τον Μάιο του τρέχοντος έτους το ΔΝΤ, ανέμενε ότι ο πληθωρισμός στην Ρωσική Ομοσπονδία θα φθάσει στα τέλη του 2016 το 6,5%.

Πηγή: www.ria.ru

Γ. Δραγασάκης: Ολοκλήρωση του Προγράμματος και τερματισμός της επιτροπείας το 2018

«Η Ελλάδα δεν είναι «λαθρεπιβάτης», αλλά οργανικό τμήμα της Ευρώπης και όχι μόνο με τη γεωγραφική έννοια, αλλά και με την πολιτισμική και τη γεωστρατηγική έννοια» τόνισε ο Γιάννης Δραγασάκης...

Ο βασικός στόχος της κυβέρνησης, ο οποίος παραμένει απολύτως εφικτός. είναι το 2018, ένα χρόνο πριν από το 2019, οπότε και λήγει η θητεία της παρούσας κυβέρνησης, να έχει ολοκληρωθεί το Πρόγραμμα και να έχουν τερματιστεί η λιτότητα και η επιτροπεία, υπογράμμισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης στην αποψινή του ομιλία στο 27ο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.

Ο κ. Δραγασάκης επισήμανε ότι σημαντικοί διεθνείς παράγοντες και εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών θεσμών, τόνισαν ότι επιθυμούν την επιτυχή ολοκλήρωση του Προγράμματος καθώς και ότι αυτό είναι το τελευταίο.

«Κανείς δεν θεωρεί ότι υπάρχει θέμα 4ου προγράμματος. Αυτή ήταν η επωδός των δηλώσεων τόσο του κ. Μοσκοβισί όσο και του κ. Κερέ και ανάλογα μεταδίδονται και από την Ευρώπη. Θεωρώ τη διαπίστωση αυτή σημαντική. Και αυτό διότι απαντά σε ερωτήματα και ανησυχίες εν μέρει δικαιολογημένες. Απαντά, όμως, η διαπίστωση αυτή και σε όσους στο εσωτερικό της χώρας αυτοβούλως προσφέρθηκαν, προκαταβολικά, να υπηρετήσουν νέα μνημόνια» υπογράμμισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Δεύτερος στόχος είναι, «παράλληλα με την υλοποίηση των δεσμεύσεων, να επουλώνονται πληγές και κοινωνικά τραύματα και να μπαίνουν οι βάσεις για τη μετα-μνημονιακή Ελλάδα. Να δημιουργηθούν, δηλαδή, οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την υπέρβαση όχι μόνο των μνημονίων, αλλά και της κρίσης και του χρεοκοπημένου μοντέλου του παρελθόντος που μας οδήγησε σε αυτήν» πρόσθεσε.

Ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2016 έχει επιτευχθεί, ανέφερε ακόμη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογραμμίζοντας πως η ντε φάκτο διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος δημιουργεί δυνατότητες ευρύτερων συνεργασιών.

«Οι προϋποθέσεις, για να προχωρήσουμε προς την ολοκλήρωση του Προγράμματος υπάρχουν και η μόνη πηγή αβεβαιότητας παραμένει η αδιευκρίνιστη στάση του ΔΝΤ», ανέφερε o Γιάννης Δραγασάκης.

«Κάθε καθυστέρηση, όμως, κάθε αναβλητικότητα, θα μπορούσε να πλήξει αδικαιολόγητα και άδικα το θετικό momentum που έχει δημιουργηθεί. Και δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς, ποιον θα μπορούσε να συμφέρει αυτό σε μια περίοδο κατά την οποία κύματα και δυναμικές αβεβαιότητας συσσωρεύονται επικίνδυνα, στην Ευρώπη και διεθνώς» τόνισε στην ομιλία του στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Η Ελλάδα να συμμετέχει στην Ευρώπη με τη δική της άποψη, τη δική της φωνή

Η ντε φάκτο διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος δημιουργεί δυνατότητες ευρύτερων συνεργασιών και συμμαχιών, υπογράμμισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, προσθέτοντας ότι «πρώτη προϋπόθεση για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτών είναι, η Ελλάδα να συμμετέχει στην Ευρώπη με τη δική της άποψη, τη δική της φωνή».

«Η άποψη ότι αρκεί να γαντζωθούμε στο άρμα της Ευρώπης και όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν μόνα τους, που πρυτάνευσε στο παρελθόν, έγινε μια από τις αιτίες της κρίσης και την πληρώσαμε ακριβά. Μια χώρα, χωρίς τη δική της βούληση, χωρίς τη δική της στρατηγική, χωρίς το δικό της σχέδιο και το δικό της πλέγμα συμμαχιών, δεν έχει μέλλον ούτε έξω από την Ευρώπη ούτε μέσα στην Ευρώπη» επισήμανε.

«Η Ελλάδα δεν είναι «λαθρεπιβάτης», αλλά οργανικό τμήμα της Ευρώπης και όχι μόνο με τη γεωγραφική έννοια, αλλά και με την πολιτισμική και τη γεωστρατηγική έννοια» τόνισε ο Γιάννης Δραγασάκης, προσθέτοντας ότι «η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι διεκδικούμε και κατακτούμε τη την πολιτική μας αυτονομία που με τα μνημόνια και την επιτροπεία έχει χαθεί σε σημαντικό βαθμό».

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Αλ. Τσίπρας: «Αντίο, Κομαντάντε Φιντέλ» (vid)

"Αποχαιρετούμε ένα παγκόσμιο σύμβολο αγώνα και αντίστασης που με το παράδειγμά του ενέπνευσε τους αγώνες των λαών σε ολόκληρο το κόσμο" τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας στον επικήδειο λόγο του για τον Φιντέλ Κάστρο...

"Ο Φιντέλ μετέτρεψε την Κούβα από μια ακόμα δικτατορία σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας" σημείωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στον επικήδειο που εκφώνησε στην εκδήλωση μνήμης του ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, επισημαίνοντας ότι "αποχαιρετούμε ένα παγκόσμιο σύμβολο αγώνα και αντίστασης που με το παράδειγμά του ενέπνευσε τους αγώνες των λαών σε ολόκληρο το κόσμο."

Ο πρωθυπουργός τόνισε ότι είναι μεγάλη τιμή για τον ίδιο που συμμετέχει σε μια τόσο ιστορική στιγμή, εκπροσωπώντας τον ελληνικό λαό και υπογράμμισε ότι "όπως ο κουβανικός, έτσι και ο ελληνικός λαός δε δίστασε σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας να σηκώσει το ανάστημά του και να παλέψει κόντρα σε ισχυρούς και παντοδύναμους αντιπάλους, για να διεκδικήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του.

Την αξιοπρέπεια και το δίκιο του. Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Patria o muerte [Πατρίδα ή θάνατος], το σύνθημα της Κουβανικής Επανάστασης το 1959."

Όσον αφορά την πολιτική κληρονομιά της κουβανικής επανάστασης ο Αλ.Τσίπρας είπε ότι "η Κούβα του Φιντέλ μας έμαθε και ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος. Έχει δυσκολίες, έχει υποχωρήσεις, έχει σκαμπανεβάσματα. Μας έμαθε και από τα κατορθώματα αλλά και από τις αδυναμίες του. Μας έμαθε ότι η μάχη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό είναι μια μάχη διαρκής και απαιτεί μεγάλες θυσίες, όπως αυτές που με ηρωισμό καταβάλετε, τα δύσκολα χρόνια του εμπάργκο, που επιβλήθηκε στη χώρα σας ως διαρκής εκβιασμός και ως τιμωρία. Και μπορεί εμείς στην Ευρώπη να μη μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού."

Ο επικήδειος λόγος του πρωθυπουργού στην εκδήλωση στη μνήμη του ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο

Hermanos y hermanas [Αδερφοί και αδερφές], Γενναίε λαέ της Κούβας, 

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Κομαντάντε Φιντέλ, εδώ από την πλατεία της Επανάστασης, όπως αρμόζει σε αυτόν τον μεγάλο επαναστάτη του 20ου αιώνα.  

Αποχαιρετούμε ένα παγκόσμιο σύμβολο αγώνα και αντίστασης που με το παράδειγμά του ενέπνευσε τους αγώνες των λαών σε ολόκληρο το κόσμο.

Τους αγώνες για ανεξαρτησία, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Αποχαιρετούμε τον Φιντέλ των φτωχών, των καταπιεσμένων, των ανυπότακτων.

Τον δικό σας Φιντέλ, τον δικό μας Φιντέλ, τον Φιντέλ που ανήκει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, τον Φιντέλ που ανήκει στην ιστορία.

Είναι μεγάλη τιμή να συμμετέχω σε μια τόσο ιστορική στιγμή, εκπροσωπώντας τον ελληνικό λαό.
Έναν λαό που ζει σε μια πολύ μακρινή σε εσάς γωνιά του πλανήτη, μα βρίσκεται ταυτόχρονα τόσο κοντά στις αξίες και στα ιδανικά για τα οποία παλέψατε και παλεύετε.

Γιατί όπως ο κουβανικός, έτσι και ο ελληνικός λαός δε δίστασε σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας να σηκώσει το ανάστημά του και να παλέψει κόντρα σε ισχυρούς και παντοδύναμους αντιπάλους, για να διεκδικήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του.

Την αξιοπρέπεια και το δίκιο του.

Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821.

Patria o muerte [Πατρίδα ή θάνατος], το σύνθημα της Κουβανικής Επανάστασης το 1959.

Στα χνάρια του Σιμόν Μπολίβαρ και του Χοσέ Μαρτί, παρέα με τον Τσε, ο Φιντέλ μετέτρεψε την Κούβα από μια ακόμα δικτατορία σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας. 

Και αφήνει πίσω πολύτιμη κληρονομιά στον κουβανικό λαό: στην παιδεία, στη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, στην υγεία, στο επίπεδο των επιστημών και του πολιτισμού.

Αλλά αφήνει και πολύτιμη κληρονομιά σε όλους τους λαούς:

• Γιατί ενέπνευσε πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στη Λατινικής Αμερική
• Και έθεσε τις βάσεις για μια νέα, δυναμική εποχή περιφερειακής ολοκλήρωσης.
• Και για την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία της Κούβας με τη Δύση.  

Η Κούβα του Φιντέλ, όμως, μας έμαθε και ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος.
Έχει δυσκολίες, έχει υποχωρήσεις, έχει σκαμπανεβάσματα

Μας έμαθε και από τα κατορθώματα αλλά και από τις αδυναμίες του.

Μας έμαθε ότι η μάχη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό είναι μια μάχη διαρκής και απαιτεί μεγάλες θυσίες, όπως αυτές που με ηρωισμό καταβάλετε, τα δύσκολα χρόνια του εμπάργκο, που επιβλήθηκε στη χώρα σας ως διαρκής εκβιασμός και ως τιμωρία.

Και μπορεί εμείς στην Ευρώπη να μη μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. 

Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού.

Και δίνουμε και εμείς από τη μακρινή Ελλάδα, τον δικό μας αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.

Και σε αυτόν τον αγώνα, το παράδειγμα του Φιντέλ μας συντροφεύει και θα μας συντροφεύει πάντα.
Στις νίκες και στις ήττες μας
.
Στις ανατροπές και στους συμβιβασμούς μας.

Ο Φιντέλ έφυγε από τη ζωή αλλά θα βρίσκεται για πάντα: 

• Στους μικρούς και μεγάλους αγώνες των λαών σε όλο τον πλανήτη.
• Στη φλόγα της αντίστασης των καταπιεσμένων που διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους.
• Στη δύναμη όσων παλεύουν με πάθος για να διεκδικήσουν το αδύνατο, προκειμένου να πάψουν να ζουν το αδιανόητο.

Γυρνώντας έτσι το τροχό της ιστορίας.

Αντίο, Κομαντάντε Φιντέλ!

Hasta la victoria siempre! [Πάντα μέχρι τη νίκη]

πηγή:left.gr