Poll of polls της Καθημερινής: Πλήρης ανατροπή του πολιτικού σκηνικού

Ανάλυση πέντε δημοσκοπήσεων των Alco, Kapa Research, Metron Analysis, ΜRB και ΠΑΜΑΚ τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 2017...

Με ποσοστό 11,6% προηγείται σήμερα η ΝΔ του ΣΥΡΙΖΑ στο «poll of polls», δηλαδή σε εκλογική πρόβλεψη που προκύπτει από το μέσο όρο των εκτιμήσεων των πέντε μεγαλύτερων δημοσκοπικών εταιρειών. Στον πίνακα που δημοσιεύει την Κυριακή η Καθημερινή αναδεικνύεται επίσης ότι το προβάδισμα της ΝΔ δεν οφείλεται μόνο στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε δική της άνοδο. 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα ποσοστά της «δημοσκόπησης των δημοσκοπήσεων» (τα ποσοστά προκύπτουν από το μέσο όρο εκτίμησης ψήφου των πέντε εταιρειών) η ΝΔ παίρνει 29,9%, ο ΣΥΡΙΖΑ 18,3%, η ΧΑ 8%, το ΚΚΕ 6,7%, η ΔΗΣΥ 6,5%, η ΕΚΕ 2,9%, οι ΑΝΕΛ 2,5%, Το Ποτάμι 2%, η Πλεύση Ελευθερίας 2,6%, η ΛΑΕ 1,2% 5,5% ψηφίζουν άλλο κόμμα, ενώ 13,9% των εκλογέων είναι αναποφάσιστοι. 

Παράλληλα, από τα δημοσκοπικά ευρήματα διαφαίνεται ότι το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη διεκδικεί με αξιώσεις την αυτοδυναμία όποτε κι αν διεξαχθούν οι εκλογές, καθώς της αρκεί να αποσπάσει την εμπιστοσύνη έστω του 1/3 των αναποφάσιστων (4,6% του 13,9% το οποίο θα προστεθεί στο 29,9%). 

Σημειώνεται ότι έγινε ανάλυση πέντε δημοσκοπήσεων των εταιρειών Alco, Kapa Research, Metron Analysis, ΜRB και ΠΑΜΑΚ τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 2017, και σύγκριση με τις δημοσκοπήσεις των ίδιων εταιρειών την ίδια περίοδο πέρυσι 

Αναλυτικά στην Καθημερινή της Κυριακής που κυκλοφορεί σήμερα...

πηγή: skai.gr

Οι Νταβατζήδες

Ο νταβατζής ως «το πρόσωπο εμφανίζεται ως προστάτης ενός χώρου, συστήματος, επαγγελματικής ομάδας, κ.ά., αποκτώντας προσωπικά οφέλη από αυτά». Η λέξη νταβατζής είναι τουρκική (davaci) και συνώνυμες θεωρούνται οι λέξεις νταβάς, νταουτζής, αγαπητικός, μαστροπός και προαγωγός...

του Γιώργου Βάμβουκα (*)

Σύμφωνα με το Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας (Ακαδημία Αθηνών) «νταβατζής είναι το πρόσωπο που εμφανίζεται ως προστάτης σε κάποιον χώρο, αντλώντας προσωπικό όφελος». Επίσης, το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Γ. Μπαμπινιώτης) ορίζει τον νταβατζή ως «το πρόσωπο που παίρνει μέρος των χρημάτων που κερδίζει μια πόρνη με αντάλλαγμα την προστασία που της παρέχει». Το ίδιο Λεξικό ορίζει μεταφορικά τον νταβατζή ως «το πρόσωπο που εμφανίζεται ως προστάτης ενός χώρου, συστήματος, επαγγελματικής ομάδας, κ.ά., αποκτώντας προσωπικά οφέλη από αυτά». Η λέξη νταβατζής είναι τουρκική (davaci) και συνώνυμες θεωρούνται οι λέξεις νταβάς, νταουτζής, αγαπητικός, μαστροπός και προαγωγός.

Νταβατζιλίκι είναι η ιδιότητα και οι ασχολίες του νταβατζή. Το προαναφερθέν λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών επισημαίνει, ότι, «κατ’ επέκταση το νταβατζιλίκι είναι κάθε μορφής προστασία που παρέχεται από ισχυρούς σε αδύναμους, με οικονομικά οφέλη για τους πρώτους». Επίσης, το λεξικό του Γεωργίου Μπαμπινιώτη αναφέρει ότι «το νταβατζιλίκι κατ’ επέκταση είναι το θράσος, το νταϊλίκι, οι παλληκαρισμοί και γενικά ότι συνθέτει τη συμπεριφορά του νταβατζή». Στην καθομιλουμένη, σε διάφορους επιχειρηματικούς, ακαδημαϊκούς, επαγγελματικούς και γενικότερα εργασιακούς χώρους, για τα πρόσωπα που έχουν την εξουσία ή για τα άτομα που σχηματίζουν ομάδα άσκησης εξουσίας προς ίδιον οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό όφελος, συχνά ακούγονται τέτοιες φράσεις, όπως “πουλάει νταβατζιλίκι”, “πληρώνουμε νταβατζιλίκι”, “πουλάνε νταβατζιλίκι”.

Το σύνολο των πιο έγκριτων και αξιολογότερων λεξικών, που χρησιμοποιούνται για παιδαγωγικούς και διδακτικούς σκοπούς, οδηγούν στην ουσιαστική διαπίστωση ότι οι λέξεις νταβατζής και νταβατζιλίκι βγήκαν έξω από το χαμαιτυπείο (πορνείο, οίκοι ανοχής) και χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως σε κάθε χώρο κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής δραστηριότητας. Δηλαδή, σε χώρους που κάποιος νταβάς ή μια ομάδα νταβάδων πουλάνε νταβατζιλίκι, για τη λήψη οικονομικού οφέλους και γενικά για την άντληση της οποιασδήποτε μορφής κέρδους. Ο νταβατζής με την άσκηση εξουσίας μπορεί να αποσκοπεί στην οικονομική καταστροφή φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων. Τις τελευταίες δεκαετίες στη συνείδηση πολλών πολιτών, οι νταβατζήδες συσχετίζονται με ένα στενό κύκλο προσώπων, που ελέγχουν όλους τους κρατικούς και τραπεζικούς μηχανισμούς παραγωγής οικονομικών πόρων. Οικονομικοί πόροι που μπαίνουν στις τσέπες και τους τραπεζικούς λογαριασμών των νταβάδων.

Πάμπολλα τα παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν. Όλα τους βγαλμένα από τη ζωντανή πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ποιος έλληνας πολίτης δεν γνωρίζει ή δεν έχει ακούσει ότι υπάρχει ένα κλαμπ νταβατζήδων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, που παίρνουν όλα τα μεγάλα δημόσια έργα και αναλαμβάνουν τον πακτωλό των κρατικών προμηθειών. Αυτή η κλίκα των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών έχουν ιδιωτικές τράπεζες, κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, πανάκριβα κότερα, υπερπολυτελείς βίλες, κ.λπ. Τα απόκτησαν όλα, με το χρήμα που ρέει στις τσέπες τους από το νταβατζιλίκι που πουλάνε αριστερά και δεξιά. Κλασική περίπτωση νταβάδων αποτελούν “κάποιοι μανδαρίνοι” του κρατικού μηχανισμού, που έχοντας τη δυνατότητα να ελέγχουν φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, δύνανται με τις ποινές που επιβάλλουν όχι μόνο να τους καταστρέψουν, αλλά αρκετούς εξ αυτών να τους οδηγήσουν στην αυτοκτονία.

Ελάχιστοι γραφειοκράτες του λαδώματος και της μίζας, με πολλούς και διαφόρους τρόπους ασκούν αφόρητες οικονομικές και ψυχολογικές πιέσεις σε έντιμους επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες, οδηγώντας τους στην οικονομική και οικογενειακή καταστροφή. Νταβατζιλίκι μέχρι θανάτου. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο νταβατζιλίκι που πωλείται στους πανεπιστημιακούς χώρους. Φήμες κάνουν λόγο για το νταϊλίκι που βίαια ασκείται από καθηγητές σε κάποιο μέλος ΔΕΠ (Διδακτικό Ερευνητικό Προσωπικό) χαμηλότερης βαθμίδας που δεν επιθυμούν την προαγωγή του και νταβατζιλίκι που εκδηλώνεται με την ιδιοποίηση των χρηματικών πόρων από μεταπτυχιακά και ερευνητικά προγράμματα από καθηγητές προαγωγούς. Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει το κύκλωμα των νταβατζήδων που δρούσε σε γνωστό ελληνικό πανεπιστήμιο, που με χρηματικούς πόρους του ΕΛΚΕ τα μέλη της σπείρας είχαν αποκτήσει μέχρι και φερράρι; Και ένα κουίζ: Πόσους αρχηνονούς και μεγαλονταβατζήδες έχουν αναθρέψει οι τρεις μεγάλες πολιτικές οικογένειες που μετά το 1955 κυβερνούν την Ελλάδα;

____________________________________ 

(*) Ο Γιώργος Βάμβουκας είναι Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Οικονομικής Επιστήμης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Οικονομικός αναλυτής, Συγγραφέας, Αρθρογράφος...

kontranews.gr

Ναρκισσισμός, οικονομία και οικονομικές κρίσεις

Ο ναρκισσιστής λοιπόν είναι ένα άτομο χωρίς ηθικές αξίες και εάν ένα έθνος απαρτίζεται από άτομα που δεν έχουν ηθικές αξίες, τότε δεν μπορεί να είναι ένα έθνος που ενδιαφέρεται για την ελευθερία και την ισότητα όλων των μελών του....

της Φωτεινή Μαστρογιάννη (*)

O ναρκισσισμός θεωρείται από αρκετούς ακαδημαϊκούς ως αιτία της οικονομικής κρίσης. Πολλά πανεπιστήμια περιωπής έχουν κατηγορηθεί ότι αποτελούν εκτροφεία ναρκισσιστών ηγετών οι οποίοι πυροδότησαν με τις ενέργειές τους την κρίση. Δεν είναι όμως μόνο τα πανεπιστήμια αλλά και οι ίδιες οι επιχειρήσεις που εκτρέφουν ναρκισσιστές – γενίτσαρους, άτομα που δεν έχουν προσωπική ζωή και προσπαθούν να ανέλθουν στην ιεραρχία της επιχείρησης ποδοπατώντας τους «κάτω» από αυτούς και γινόμενοι «αρεστοί» στους ανώτερους.

Ο ναρκισσισμός όμως έχει εξαπλωθεί σε σχεδόν ολόκληρη την κοινωνία. 

Η έλλειψη σεβασμού προς τον άλλο που εκδηλώνεται με επιθετικότητα και αδιακρισία, η αποθέωση και επιδίωξη της δημοσιότητας με κάθε τρόπο ακόμα και με αρνητικό, η εκμετάλλευση του σεξ ως μέσου επιδίωξης οικονομικού οφέλους, η αλαζονική συμπεριφορά, η επικέντρωση στο εγώ μέσω σεμιναρίων και ενασχολήσεων αποκλειστικά για την "αυτοβελτίωση", η πλήρης αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, η αίσθηση μιας προσωπικής ανωτερότητας που δεν βασίζεται πουθενά, το ψέμα, η υποτίμηση των γνώσεων που δεν είναι «χρήσιμες» υπό την έννοια του οικονομικού οφέλους που μπορούν να προσκομίσουν στο άτομο, ο φθόνος και η αίσθηση ότι και οι άλλοι μας φθονούν όλα αυτά είναι ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά που δεν περιορίζονται μόνο στο επίπεδο της ηγεσίας αλλά έχουν εξαπλωθεί ως μολυσματικός ιός σε όλη την κοινωνία.

Ο ναρκισσιστής λοιπόν είναι ένα άτομο χωρίς ηθικές αξίες και εάν ένα έθνος απαρτίζεται από άτομα που δεν έχουν ηθικές αξίες, τότε δεν μπορεί να είναι ένα έθνος που ενδιαφέρεται για την ελευθερία και την ισότητα όλων των μελών του (Dennehy, 2007).

Η οικονομία για να μπορεί να λειτουργήσει ομαλά δεν λειτουργεί μόνο με το αόρατο χέρι του Ανταμ Σμιθ και να βασίζεται αποκλειστικά στο οικονομικό και κοινωνικό της κεφάλαιο αλλά έχει ανάγκη από την ύπαρξη αξιών. Οι επιχειρήσεις, ως μικρότερες οντότητες της κοινωνίας, που έχουν, ναρκισσιστική οργανωσιακή κουλτούρα δηλαδή μία κουλτούρα εγωκεντρική που βασίζεται στην εκμετάλλευση, δεν έχουν ηθική ταυτότητα. Μπορεί να έχουν διάφορα προγράμματα για την ηθική εντός της επιχείρησης αλλά ο τρόπος λειτουργίας τους να λειτουργεί αντίθετα. Είναι η επιτομή του ναρκίσσου που θέλει να φαίνεται ηθικός αλλά δεν είναι υπεύθυνος.

Οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι έδωσαν έμφαση στην αυτονομία και στα ενδιαφέροντα του ατόμου το οποίο παρουσιάζουν ως ορθολογικό ον που επιδιώκει τη μεγιστοποίηση της ωφέλειας και μπορεί να συμμετέχει στη λήψη των οικονομικών αποφάσεων. Το άτομο όμως έχει υποβιβαστεί σε μία οικονομική μονάδα που βρίσκεται σε ανισορροπία μεταξύ αυτών που θέλει και των συναισθημάτων του αλλά και των λόγων για τα οποία τα θέλει. Η ύπαρξη ισορροπίας δημιουργεί αυτό που καλείται ολοκληρωμένη προσωπικότητα κάτι που δεν έχουν οι ναρκισσιστές. Η προσήλωση στο Εγώ που δείχνουν οι ναρκισσιστές τους καθιστά ανίκανους να είναι αλληλέγγυοι στους άλλους ή να φροντίσουν για το κοινό καλό.

Όταν όμως η κοινωνία και το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα προάγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια δηλαδή δεν το άτομο δεν θεωρείται μόνο ως οικονομική μονάδα αλλά θεωρείται άνθρωπος με διάνοια και ελευθερία που μπορεί ελεύθερα να ασκήσει τα δικαιώματά του ως πολίτης, όταν η κοινωνία φροντίζει για το κοινό καλό, για το δικαίωμα στην ευημερία του κάθε ανθρώπου και προάγει την αλληλεγγύη, τότε δημιουργεί ηθικές αξίες.

Αναφορικά με την οικονομία, έχει διαπιστωθεί ότι δεν αρκούν μόνο οι φυσικοί πόροι και ο παράγοντας εργασία για την αύξηση της παραγωγικότητας αλλά ότι το σύστημα της αγοράς ανθεί στην κυριολεξία όταν λειτουργεί εντός ενός ηθικού πλαισίου όπου η ασυδοσία τιμωρείται. 

Σύμφωνα με τον Colombo (2009), η έλλειψη ηθικών αξιών προκαλεί τις κρίσεις στην οικονομία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης δημιουργεί άχρηστα κόστη παρακολούθησης των συναλλαγών, αναλαμβάνεται μεγαλύτερος κίνδυνος από ότι είναι απαραίτητος για τα χρήματα των ανθρώπων (βλ. ανήθικη και ανεύθυνη συμπεριφορά των τραπεζών), πωλούνται προϊόντα που βλάπτουν τους ανθρώπους και αυξάνονται οι απάτες. Φυσικά δεν αρκεί η σύνδεση των ηθικών αξιών με την οικονομία για την επίλυση του προβλήματος αλλά πρέπει να ακολουθηθεί μία ολιστική προσέγγιση η οποία να λαμβάνει υπόψη της την ιστορία, τον πολιτισμός, το πολιτικό σύστημα, την τεχνολογία αλλά και την εταιρική διακυβέρνηση.

Κατά κάποιους ο ναρκισσισμός είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού ενώ για τους υπέρμαχους του καπιταλισμού, το σύστημα της ελεύθερης αγοράς δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά εάν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη λήψη αποφάσεων δεν έχουν ηθικές αξίες πέραν των τεχνικών τους γνώσεων.

Θεωρείται σημαντική η ύπαρξη τεσσάρων βασικών αξιών: της σύνεσης υπό την έννοια της ικανότητας διάκρισης των ηθικών και τεχνικών πλευρών μίας κατάστασης, της δικαιοσύνης που περιλαμβάνει την έντιμη και ανοικτή επικοινωνία αλλά και την εντιμότητα στις συναλλαγές (παλιά έλεγαν ότι «αυτός/ή έχει πρόσωπο στην κοινωνία», έκφραση που χάθηκε σήμερα), του σθένους υπεράσπισης του σωστού και αναφοράς των κακώς κειμένων και τέλος της αρχής της εγκράτειας υπό την έννοια ότι το άτομο κρατά τις υποσχέσεις του, είναι υπεύθυνο και έχει προσωπική ακεραιότητα.

Κάποιος πιθανόν να πρόσθετε και περισσότερες ηθικές αξίες από αυτές που αναφέρουν οι μελετητές.

Η συζήτηση για τις ηθικές αξίες είναι πλέον παγκόσμια, δυστυχώς στη χώρα μας είναι περιορισμένη. Η κοινωνία όμως έχει φτάσει σε αδιέξοδο λόγω της έλλειψης αξιών και της ύπαρξης ναρκισσιστικών συμπεριφορών. Θα μπορέσει να τις αποβάλλει και να κάνει μία νέα επανεκκίνηση προς μία υγιέστερη κατεύθυνση ή είναι πλέον πολύ αργά; 

Ενδεικτική βιβλιογραφία
Cessario, R. 2001. Introduction to Moral Theology. Washington, D.C.: Catholic University of America Press.Cohen, N. 2005. “We All Have Personality Disorders Now.” Newstateman 18:30–31.Colombo, R. 2009. “A Crisis of Character.” http://www.huffingtonpost.com/.Dennehy, R. 2007. “The Illusion of Freedom Separated from Moral Virtue.” Journal of Interdisciplinary Studies 19, nos. 1–2:19–39.Lasch, C. 1991. The culture of Narcissism. UK: Norton

(*) η Φωτεινή Μαστρογιάννη είναι Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ, συγγραφέας

πηγή:http://mastroyanni.blogspot.gr

Handelsblatt: Eυρωζώνη και ΔΝΤ συμφωνούν για την Ελλάδα - Η Αθήνα θα αποδεχθεί τους όρους;

Η Ελλάδα φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά στην επόμενη δόση. Σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα βρέθηκε συμβιβασμός μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων. Βολές Σόιμπλε κατά Σουλτς για την Ελλάδα...

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt επικαλούμενη πληροφορίες από κύκλους των Βρυξελλών γράφει ότι οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ φαίνεται να βρίσκουν κοινό τόπο στις διαφωνίες τους σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης. Στη διαδικτυακή της έκδοση σημειώνει ότι τις κοινές θέσεις τους θα παρουσίαζαν ήδη το βράδυ της Παρασκευής σε συνάντηση με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο...

Το περίγραμμα της συμφωνίας

Παραμένει βέβαια το ερώτημα εάν η Αθήνα θα αποδεχθεί αυτούς τους όρους. Σε θετική περίπτωση οι εκπρόσωποι των θεσμών θα επιστρέψουν στην Ελλάδα την ερχόμενη εβδομάδα, ανέφεραν οι ίδιες πηγές επισημαίνοντας ότι μόνο και μόνο μια συμφωνία ανάμεσα στους δανειστές αποτελεί επιτυχία. Ποια είναι αυτή η συμφωνία; Κατά την εφημερίδα το ΔΝΤ αποδέχεται το στόχο του 3,5% για το πρωτογενές πλεόνασμα αλλά για περιορισμένο χρονικό διάστημα, ίσως το 2018 και 2019, εκεί που ζητούσε μείωση στο 1,5% για να είναι βιώσιμο το χρέος. Το άλλο ερώτημα, ποια θα είναι τα μέτρα λιτότητας για το διάστημα μετά το 2020, παραμένει ωστόσο ανοιχτό, συνεχίζει η γερμανική εφημερίδα. Σύμφωνα με πληροφορίες της θα ξεκαθαριστεί αργότερα, όπως και για τυχόν ελάφρυνση του χρέους, που ζητά το ΔΝΤ, αλλά απορρίπτει η γερμανική κυβέρνηση. Η Handelsblatt υπενθυμίζει ότι την περασμένη εβδομάδα ο Πολ Τόμσον είχε συζητήσεις στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.

Ρόλος των Eυρωπαίων και κυρίως της Γερμανίας είναι να συνεχίσει να ζητά την τήρηση των σχετικά φιλόδοξων δημοσιονομικών στόχων, αναφέρει στην εφημερίδα στέλεχος των διαπραγματευτών, ενώ οι δομικές μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται στη ελληνική κυβέρνηση, θα πρέπει να επενεργούν «διαρκώς». Τέλος οι λεπτομέρειες θα ξεκαθαριστούν από τα κλιμάκια των θεσμών στην Αθήνα. 

Ο Σόιμπλε, ο Σουλτς, ο Τραμπ και η Ελλάδα

Σε ραντεβού με την πραγματικότητα καλεί ο γερμανός υπουργός Οικονομικών τον υποψήφιο καγκελάριο των Σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς για να συγκρίνει τις ελλείψεις σε σχολικές υποδομές στο κρατίδιο της Ρηνανίας Βεστφαλίας, όπου κυβερνάται από Σοσιαλδημοκράτες, σε αντίθεση με άλλα κρατίδια όπως της Βαυαρίας με άλλη τοπική κυβέρνηση. Ο Μάρτιν Σουλτς είναι ο στόχος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στη συνέντευξη που παραχωρεί στο φύλλο του περιοδικού der Spiegel του Σαββάτου. Μάλιστα τον κατηγορεί ότι στη ρητορική του αναμειγνύει με επιτυχία τον Ομπάμα και τον Τραμπ. "Τον Τραμπ γιατί"; τον ρωτά ο δημοσιογράφος. «Όταν ο Σουλτς φωνάζει στους οπαδούς του, κάντε και πάλι την Ευρώπη μεγάλη, είναι επακριβώς αυτό που λέει ο Τραμπ», απαντά. «Με τον λαϊκιστικό τρόπο με τον οποίο εξορκίζει την υποτιθέμενη ρήξη της κοινωνίας ακολουθεί τη μέθοδο του αμερικανικού προεκλογικού αγώνα». 

Ο Σόιμπλε όμως τον κατηγορεί και για τη στάση του στην κρίση του ευρώ. «Για να φτάσουμε σε μια ένωση ανάληψης ευθύνης θα πρέπει να περιορίσουμε το ρίσκο, ο Σουλτς όμως ζητά ευρωομόλογο και μεγαλοθυμία απέναντι στους Έλληνες. Όμως εάν προχωρήσουμε σε κούρεμα χρέους, δεν αλλάζουμε κάτι στη χώρα», παρατηρεί ο Σόιμπλε. Στην επισήμανση του δημοσιογράφου ότι ο υποψήφιος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος έχει στο πλευρό του το ΔΝΤ ο γερμανός υπουργός Οικονομικών απαντά: «Όχι, ο κύριος Σουλτς θέλει να επιβληθούν λιγότερες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα,, το ΔΝΤ όμως ζητά περισσότερες, Αλλά όταν προκύπτει η εντύπωση ότι υπογράφουμε μια συνθήκη, αλλά πρόκειται μόνο για ένα κομμάτι χαρτί, που σε περίπτωση ανάγκης δεν μπορούμε εφαρμόσουμε, τότε αυτό είναι η καλύτερη τροφή για τους ευρωσκεπτικιστές στη Γερμανία».

Ειρήνη Αναστασοπούλου/DW

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΣ Νόμος: Ψήφισμα-καταπέλτης από την Ένωση Διοικητικών Δικαστών

Το νέο Ασφαλιστικό (ν. 4387/2016) θίγει για μία ακόμη φορά τους μισθωτούς, τους μικρούς επαγγελματίες και τους συνταξιούχους, ενώ πλήττει ιδιαίτερα και καταφανώς άδικα τους δικαστικούς λειτουργούς, επισημαίνεται σε ψήφισμα της Tακτικής Γενικής Συνέλευσης της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών...

Η Ένωση Διοικητικών Δικαστών, μετά το πέρα της σημερινής γενικής συνέλευσης των μελών της, εξέδωσε ψήφισμα στο οποίο επισημαίνει ότι ο νέος ασφαλιστικός νόμος θίγει για μία ακόμη φορά τους μισθωτούς, τους μικρούς επαγγελματίες και τους συνταξιούχους, ενώ πλήττει ιδιαίτερα και καταφανώς άδικα τους δικαστικούς λειτουργούς.

Ακόμα, αντιτίθενται οι διοικητικοί δικαστές στην μείωση τόσο το αποδοχών όσο και των συντάξεων των δικαστικών λειτουργών, δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν επιτρέψουν τη δημιουργία δικαστών δυο ταχυτήτων και ζητούν την εφαρμογή των αποφάσεων του μισθοδικείου.

Το πλήρες κείμενο του ψηφίσματος έχει ως εξής:

«ΨΗΦΙΣΜΑ της Tακτικής Γενικής Συνέλευσης της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών της 11ης/2/2017

Το νέο Ασφαλιστικό (ν. 4387/2016) θίγει για μία ακόμη φορά τους μισθωτούς, τους μικρούς επαγγελματίες και τους συνταξιούχους, ενώ πλήττει ιδιαίτερα και καταφανώς άδικα τους δικαστικούς λειτουργούς. Η, κατά παράβαση των διατάξεων των άρθρων 26, 87 και 88 του Συντάγματος, αλλά και αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων δραστική μείωση των συντάξεων των δικαστικών λειτουργών καθιστά πλέον δυσανάλογη την συμμετοχή των τελευταίων στα δημόσια βάρη από την άποψη της ισότητας.

Τις συνέπειες του νέου ασφαλιστικού επιτείνει το γεγονός ότι τα σχετικά μέτρα προστίθενται στα αντίστοιχα που επιβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και αφορούν μειώσεις μισθών, αυξήσεις φόρων, υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, της δημόσιας υγείας και της πρόνοιας. Σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση σχεδιάζει περαιτέρω μείωση των αποδοχών των μισθοδοτούμενων από το Δημόσιο με βάση ειδικά μισθολόγια στα οποία εντάσσει και εκείνο των δικαστικών λειτουργών, παραγνωρίζοντας τις αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας μας σύμφωνα με τις οποίες οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών δεν μπορούν να υποστούν νέες μειώσεις πέραν των ήδη σε σημαντικο ύψος επιβληθεισών

Παράλληλα, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης έλαβε χώρα σημαντική υποβάθμιση των δικονομικών δικαιωμάτων των πολιτών που κατέστησε απρόσιτη την πρόσβαση στα δικαστήρια για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αναίρεσε ουσιωδώς το προϋφιστάμενο πλαίσιο των υπέρμετρων παραβόλων, των δικονομικών βαρών και περιορισμών, αλλά, για πρώτη φορά στα χρονικά, θεσπίστηκε η καταβολή παραβόλου και μάλιστα όταν το δικαστήριο κρίνει νόμιμο το αίτημα χορήγησης αναβολής, μέτρο που εξυπηρετεί ταμειακές ανάγκες του ΤΑΧΔΙΚ και όχι τον σκοπό του νόμου που είναι η επιτάχυνση εκδίκασης των υποθέσεων

Η Ένωση Διοικητικών Δικαστών έχει επισημάνει επανειλημμένως την ασχεδίαστη τακτική της κυβέρνησης για τα προβλήματα της Δικαιοσύνης, τα οποία διογκώνονται συνεχώς και λόγω υποστελεχωσης και υποχρηματοδότησης, με σοβαρές συνέπειες στην καθημερινή λειτουργία των δικαστηρίων, την ποιοτική εξυπηρέτηση του πολίτη αλλά και την καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης

Έχει αναδείξει επανειλημμένως τις αιτίες συμφόρησης των δικαστηρίων από υποθέσεις και της για τον λόγο αυτό βραδύτητας της απονομής της διοικητικής δικαιοσύνης., στην οποία μεταφέρονται τα προβλήματα δυσλειτουργίας του κρατικού μηχανισμού. Η διαρκής άδικη κατανομή των φορολογικών βαρών, η αναντιστοιχία των κοινωνικών παροχών με το επίπεδο της προόδου, η πολυνομία, η κακή νομοθέτηση η γραφειοκρατία, οι εγγενείς αδυναμίες της δημόσια διοίκησης, οι ελλείψεις των δικαστηρίων σε προσωπικό και υποδομές λόγω της διαχρονικής υποχρηματοδότησης της Δικαιοσύνης, είναι μερικές από τις βασικές αιτίες συμφόρησης των δικαστηρίων από υποθέσεις για τις οποίες ευθύνεται η ίδια Πολιτεία.

Διεκδικεί εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων για όλους τους έλληνες πολίτες, βελτίωση των συντάξεων των δικαστικών λειτουργών, ανάκτηση βασικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων που χάθηκαν ή υποτιμήθηκαν την περίοδο της κρίσης, κρατική χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων και της δημόσιας υγείας. Δεν νοείται οι ασφαλισμένοι, οι οποίοι κατέβαλαν τις εισφορές τους κατά τον εργασιακό βίο τους, να καλύπτουν συνεχώς τα ελλείμματα του Ασφαλιστικού Συστήματος.

Δεν θα αποδεχθεί παραβίαση των δικαστικών αποφάσεων που έκριναν αντισυνταγματικές τις ήδη πέραν επιβληθείσες μειώσεις των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών και την σχεδιαζόμενη δημιουργία δικαστών δυο ταχυτήτων όσον αφορά το θέμα αυτό

Απαιτεί την κάλυψη των ελλείψεων σε προσωπικό και υποδομές και την επίλυση του κτιριακού προβλήματος πολλών διοικητικών δικαστηρίων».

Υπόθεση της Αριστεράς το αντιμνημονιακό μέτωπο

Το δίλημμα μνημόνιο –αντιμνημόνιο, όσο και αν κάποιοι το θεώρησαν ξεπερασμένο και ευκαιριακό, είναι υπαρκτό και μοιάζει ικανό να αποτελέσει τη βάση συνεννόησης των δημοκρατικών και αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στον 7ο χρόνο της κρίσης, έχει υπογράψει τρία μνημόνια και ετοιμάζεται για το 4ο.παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης ότι θα βγούμε από το τούνελ και ότι δε θα απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα. Η κοινωνία έχει γονατίσει, ο κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση και φαίνεται πως όλο και μεγαλύτερα τμήματα των πολιτών συνειδητοποιούν ότι ο δρόμος αυτός, όποια κυβέρνηση και αν είναι στην εξουσία, οδηγεί σε αδιέξοδο και σε καταστροφική πορεία τη χώρα. Ο προβληματισμός και η συζήτηση για μια άλλη εναλλακτική λύση είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ. Το δίλημμα μνημόνιο –αντιμνημόνιο, όσο και αν κάποιοι το θεώρησαν ξεπερασμένο και ευκαιριακό, είναι υπαρκτό και μοιάζει ικανό να αποτελέσει τη βάση συνεννόησης των δημοκρατικών και αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Η ιστορική αυτή ευκαιρία δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να χαθεί. Η συγκρότηση ενός τέτοιου Μετώπου θα δημιουργήσει μια νέα δυναμική, η οποία μπορεί να εμπνεύσει τα λαϊκά στρώματα, να κινητοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις, να οδηγήσει σε ένα νέο διαφωτισμό και στην αναγέννηση του τόπου. Αυτή η συνεργασία θα ακυρώσει τα μνημόνια, θα κατευθύνει τη χώρα εκτός ευρώ και Ε.Ε. και με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα, το οποίο θα είναι προς όφελος των πολλών, θα ανοίξει ένα παράθυρο ελπίδας και αισιοδοξίας για τον ελληνικό λαό έχοντας, βεβαίως, απόλυτη επίγνωση των τεράστιων δυσκολιών που θα συναντήσει αυτό το εγχείρημα.

Το Μέτωπο αυτό πρέπει να έχει μόνιμα χαρακτηριστικά και, ας μη φοβόμαστε να το λέμε, πατριωτικό προσανατολισμό. Η ιστορική πορεία της αριστεράς είναι ένας αγώνας προσφοράς στην πατρίδα. Η συγκρότηση του ΕΑΜ το αποδεικνύει περίτρανα. Αυτή η κίνηση, ωστόσο, δεν μπορεί να έχει συγκυριακό εκλογικό χαρακτήρα, ούτε να αποτελεί μια απλή συγκόλληση ετερόκλητων δυνάμεων που αυτοαποκαλούνται αντιμνημονιακές. Στόχο, επομένως, δεν αποτελεί μόνο η είσοδος στη Βουλή, όσο και αν αυτός είναι σημαντικός. Ασφαλώς μια γνήσια αντιμνημονιακή φωνή λείπει σήμερα από το Κοινοβούλιο. Όμως, απαιτείται η συνεργασία αυτή να έχει προοπτική, διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας διάλυσης με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τον ήδη απογοητευμένο κόσμο της αριστεράς.

Εξυπακούεται ότι ένα διαφορετικό, σαφές και κατανοητό από τον απλό κόσμο πρόγραμμα αποτελεί σημαντικό εργαλείο για το Μέτωπο. Οι πολίτες σήμερα απογοητευμένοι από τα ψέματα και την κοροϊδία ούτε θα ψηφίσουν και κυρίως ούτε θα συμμετέχουν, αν δεν κατανοήσουν. Χρειάζεται να είναι ξεκάθαρο πώς θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Με ποιους θα συγκρουστεί. Ποια είναι τα βήματα του άλλου δρόμου. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι. Ας μη λησμονούμε ότι η πλύση εγκεφάλου, που έγινε από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, είναι τόσο ισχυρή, που δε σπάει με συνθηματικό λόγο, απλές ρητορείες και ασαφείς διακηρύξεις. Αναμφισβήτητα οι ιδεολογικές διαφορές των δυνάμεων είναι υπαρκτές και σεβαστές, όμως, δε νοείται σε βασικά ζητήματα, όπως π.χ. το ευρώ, η ευρωζώνη, το χρέος κ.α. να εκφράζονται δημόσια διαφορετικές προσεγγίσεις. Η σύγχυση και η εκπομπή θολών μηνυμάτων αφαιρούν αντί να προσθέτουν.

Στην κίνηση αυτή δεν έχουν θέση όλες οι δυνάμεις. Μπορεί, κατά την άποψη μου, να συμμετέχουν πρόσωπα και κινήσεις από τις παρυφές του κέντρου ως την αριστερά, τίμιες φωνές που δε συνεργάστηκαν με τις κυβερνήσεις των τελευταίων 7 ετών, δε συμμετείχαν σ αυτές και δεν ψήφισαν μνημόνια. Δεν γίνεται να συμπεριληφθούν, όμως, όσοι κάτω από το μανδύα του αντιμνημονιακού κρύβουν ρατσιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις και στοχεύουν στην ικανοποίηση ατομικών φιλοδοξιών. Εδώ δε χωράνε προσωπικές στρατηγικές και μικροκομματικά παιχνίδια. Ας μην επιτρέψει η αριστερά ποτέ ξανά να αναδειχθεί από τους κόλπους της ένας νέος Τσίπρας .

Η κοινωνία, λοιπόν, περιμένει πρωτοβουλίες, ζητά λύσεις γι αυτό και δεν είναι η ώρα να επικαλείται κανείς ιδεολογική καθαρότητα και να μένει οχυρωμένος στο κάστρο του. Δεν υπάρχουν συνταγές-απαντήσεις. Η περιπλοκότητα των ζητημάτων και οι ραγδαίες εξελίξεις καθιστούν αναγκαία την αναθεώρηση αναλύσεων και στρατηγικών. Είναι προφανές ότι για να πετύχει αυτό το εγχείρημα πρέπει πρωτίστως να γίνει υπόθεση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Η κρισιμότητα των στιγμών είναι μεγάλη και γι αυτό η ευθύνη της αριστεράς τεράστια. Η ιστορία δε θα συγχωρήσει ολιγωρίες, δικαιολογίες, ηγεμονισμούς, δειλία που θα οδηγήσουν στην ακύρωση της ιδέας του Μετώπου για μια ακόμη φορά.

(*) O Γιάννης Ανδρουλιδάκης είανι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας