 |
Οι πρωταγωνιστές των σεναρίων |
ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ να βρεθεί μία φόρμουλα πολιτικής συναίνεσης στη χώρα, ώστε να προχωρήσει το πρόγραμμα της λεγόμενης διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, είναι κάτι περισσότερο από αναπόφευκτο, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, που όμως δεν πρόκειται να αλλάξουν εύκολα, είτε το θέλουμε, είτε όχι.
ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ έχουν ζητήσει σοβαρές εγγυήσεις, για την υλοποίηση των δεσμεύσεων, που θα αναλάβει η χώρα, στο πλαίσιο της νέας συμφωνίας, ώστε να συνεχιστεί ομαλά η κάλυψη των δανειακών αναγκών και να μην υπάρξουν εξελίξεις, όπως η βαθιά αναδιάρθρωση – που άλλοι τη λένε καταστροφική εξέλιξη και άλλοι σωτήρια και οριστική λύση στο πρόβλημα- ή ακόμη και η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή.
ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ λοιπόν οι ξένοι και έχουν επιδοθεί, κυρίως μέσω του Όλι Ρεν, σε πιέσεις για συναίνεση;
Θέλουν να βεβαιωθούν ότι θα προχωρήσει απρόσκοπτα το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (μειώσεις μισθών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κλπ).
Θέλουν να ξέρουν ότι θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Ειδικά αυτό το κομμάτι τους καίει πάρα πολύ.
Θέλουν να ξέρουν ότι θα εξασφαλίσουν, αν χρειαστεί, αυξημένο έλεγχο και αποφασιστικό ρόλο στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής, καθώς δεν έχουν και πολύ εμπιστοσύνη στους υπουργούς. Με ό,τι επίσης σημαίνει αυτό (ακόμη και επίτροποι με αυξημένες αρμοδιότητες στα υπουργεία, κατά τα πρότυπα του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου του 1897).
Θέλουν να ξέρουν ότι τα συμφωνηθέντα και οι νόμοι, που θα προκύψουν δεν θα ανατραπούν στην πρώτη ευκαιρία και με την εκδήλωση της πρώτης πολιτικής κρίσης. Ότι μία νέα κυβέρνηση δεν θα αλλάξει το πλαίσιο στο παραμικρό.
Για την ικανοποίηση όλων αυτών θα επιθυμούσαν μία κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων, που θα ενέκρινε όλες τις αναγκαίες ρυθμίσεις, χωρίς πολιτικούς τριγμούς.
ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟ είναι δύσκολο, αρκούνται και στην ψήφιση όλων των μεγάλων δεσμεύσεων με αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή (180 ψήφων), ώστε αν μην μπορεί να αλλάξει στη συνέχεια κανένας τέτοιος νόμος, με μία απλή πλειοψηφία (151 ψήφους).
Ποια είναι λοιπόν θεωρητικά και πρακτικά τα σενάρια:
1.Η ΝΔ συναινεί και είτε μπαίνει στην κυβέρνηση, είτε δίδει θετική ψήφο στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και ξεκαθαρίζει η υπόθεση. Εξαιρετικά δύσκολο εάν όχι απίθανο σενάριο.
2.Η ΝΔ δίδει μερική συναίνεση. Με ανταλλαγή την υιοθέτηση κάποιων προτάσεών της συναινεί στο σύνολο του προγράμματος ή σε σημαντικά μέρη, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, για τις οποίες συμφωνεί έτσι κι αλλιώς. Σενάριο δύσκολο, αλλά καθόλου απίθανο. Eίναι χαρακτηριστικό ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος μίλησε πρόσφατα για αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή, όχι στο σύνολο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, αλλά σε επιμέρους νομοθετήματα. Από την άλλη πλευρά ο Αντώνης Σαμαράς δέχεται ισχυρές πιέσεις και μέσα από το κόμμα του, ακόμη και από τον αντιπρόεδρό του Δημήτρη Αβραμόπουλο.
3.Η ΝΔ δεν συμφωνεί σε τίποτα. Τότε θα έχουμε δύο εναλλακτικές λύσεις: α) τα επίμαχα νομοθετήματα εγκρίνονται από τη Βουλή με 180 ψήφους, χάρις στη συναίνεση του ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, της Δημοκρατικης Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη και σε ψήφους βουλευτών της ΝΔ, που διαφωνούν με την πολιτική του Αντώνη Σαμαρά. Χρειάζονται τουλάχιστον τέσσερις τέτοιοι βουλευτές, εκτός εάν υπάρξουν διαφοροποιήσεις από το ΠΑΣΟΚ, οπότε θα πρέπει να αποσκιρτήσουν κι άλλοι από τη ΝΔ. Αυτή την ώρα περίπου επτά βουλευτές της ΝΔ φέρονται «ύποπτο黨για αποστασία. β) να προκηρυχθούν εκλογές και εφόσον δεν βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, με άλλους πολιτικούς όρους και ίσως άλλους συσχετισμούς, ως προς τη δύναμη των δύο μεγάλων κομμάτων.
