Αν ήμουνα πρωθυπουργός...

Άρθρο του Θανάση Καρτερού (*) από τη στήλη "Υστερόγραφα" της ΑΥΓΗΣ  -

Αν ήμουνα πρωθυπουργός... Μη μου πείτε ότι δεν το έχετε ακούσει στη δουλειά, στην καφετέρια, στην εφορία, στην πολεοδομία. Εκατομμύρια συμπατριώτες μας πιστεύουν ότι κάνουν για πρωθυπουργοί, και μάλιστα ότι θα ήταν καλύτεροι από τον τύπο που κατέχει τη μισητή για πολλούς, αλλά και τόσο αγαπητή για περισσότερους, καρέκλα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και διανοούμενοι όπως ο Βαμβακάρης και ο Ζαμπέτας υπέκυψαν στον πειρασμό. Ο ένας τραγούδησε ότι ήθελε να είναι πρωθυπουργός για να πατάει τον αργιλέ στη Βουλή, ο άλλος για να κάνει υπουργό τον Μπιθικώτση.

Εν γνώσει των κινδύνων, λοιπόν, παίρνω θέση στην ουρά. Αν ήμουνα πρωθυπουργός... Καλά, μην το παίρνετε τοις μετρητοίς. Δεν πρόκειται. Αλλά αν; Λοιπόν, το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να βγαίνω πιο συχνά από το Μαξίμου. Όχι μόνο για να πάω σε επιμελητήρια ή στο Ίδρυμα Νιάρχου. Αλλά σε μια εφορία, σε μια αίθουσα αναμονής του ΙΚΑ, σε μια ουρά ανέργων που στοιχειώνει τον ΟΑΕΔ, σε έναν θάλαμο νοσοκομείου. Στο σπίτι ενός συνταξιούχου, σε ένα μαγαζί, σε μια βιοτεχνία, εκεί τέλος πάντων όπου τα μέτρα - μνημονιακά, φορολογικά, ασφαλιστικά- γίνονται χιλιόμετρα ανηφορικά.

Θα έπαιρνα βέβαια παρέα τον αρμόδιο υπουργό. Αλλά όχι κάμερες. Να ακούσουμε, να μας κατσαδιάσουν, να καταλάβουμε όσο καλύτερα γίνεται τι κρύβουν σταθμιστικά και αντισταθμιστικά. Καλά μωρέ, αυτά ποιος δεν τα ξέρει, θα πεις. Καλάθια, απαντώ. Άλλο είναι να ξέρεις τη δυστυχία κι άλλο να στέκεσαι απέναντί της, πρόσωπο με πρόσωπο. Άλλο να ξέρεις την επίδραση πολιτικών και μέτρων κι άλλο να σου χαράζει τα μάγουλα η ανάσα τους. Άλλο να έρχονται διεκδικώντας οι συνταξιούχοι στο γραφείο σου κι άλλο να πιεις έναν καφέ στο δυαράκι ενός από αυτούς.

Αν... επίσης, θα είχα υπουργούς και συνοδοιπόρους φακελωμένους στο excel. Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Τι έκανες το τελευταίο τρίμηνο, την τελευταία εβδομάδα, χθες, για να διευκολύνεις τη ζωή των ανθρώπων. Μια σφαλιάρα στη γραφειοκρατία, ένα σπρώξιμο στη χελώνα της Δικαιοσύνης, λίγο φως στις φυλακές, λίγο περισσότερη δημοκρατία στην αστυνομία, λίγα κρεβάτια στις εντατικές, λίγα θρανία στα σχολεία. Τέτοια. «Λίγα» και μετρήσιμα. Εκτός Μνημονίου. Διότι καλό είναι το αριστερό αποτύπωμα. Αλλά κανένα αποτύπωμα δεν υπάρχει χωρίς «λίγες», καθημερινές, δαχτυλιές.

Εκ πρώτης όψεως χριστιανικό, αλλά άκρως αριστερό συμπέρασμα: Ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες στα μέγαρα, όπως κάποτε στα υπόγεια. Που πάει να πει ότι εκμεταλλευόμαστε την εξουσία για να δώσουμε, κι όχι για να ξεδώσουμε. Συνεπώς, μέσα στον κόσμο της δουλειάς και της αγωνίας, και πάντα με το excel ανά χείρας, σύντροφε Τσίπρα...

 (*) Ο Θανάσης Καρτερός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947 και ζει στην Αθήνα. Η δικτατορία διέκοψε τη φοίτησή του στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και τον υποχρέωσε με αποφάσεις δύο στρατοδικείων σε άλλου είδους σπουδές στις Δικαστικές Φυλακές Θεσσαλονίκης, στις Φυλακές Ιωαννίνων, στις Εγκληματικές Φυλακές Λευκάδας, στις Φυλακές Αβέρωφ και στις Φυλακές Κορυδαλλού. Στα τέλη του 1970 αποφυλακίστηκε και εντάχθηκε στην παράνομη τότε ΚΝΕ και στο παράνομο ΚΚΕ, ενώ ήταν από τους ιδρυτές του εκδοτικού οίκου "Σύγχρονη Εποχή". Μετά τη μεταπολίτευση συμμετείχε στην περιπέτεια του νόμιμου ΚΚΕ. Συντάκτης του Ριζοσπάστη από τις αρχές του 1980 και στη συνέχεια αρχισυντάκτης και διευθυντής του. Διαγράφηκε από το ΚΚΕ το 1991 και διώχτηκε από την εφημερίδα του. Εργάστηκε από τότε στο ραδιόφωνο του "Σκάι", του οποίου υπήρξε ένα διάστημα διευθυντής, καθώς και σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Από τους βασικούς συντελεστές της δημιουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού 105,5 "Στο Κόκκινο" και πρώτος διευθυντής του από το 2006 μέχρι το 2008. Διατηρεί την καθημερινή στήλη "Της Ώρας" στην Αυγή. Το 2010 δημοσίευσε το βιβλίο "Ο σύντροφος Πολύφημος και η μισή αλήθεια".

πηγή: ΗΑΥΓΗ