Η «επανίδρυση» της Χριστιανοδημοκρατίας θυμίζει ξαναζεσταμένο φαγητό, που προσπαθεί να νοστιμίσει με μπόλικο καυτό πιπέρι. Αυτό που απομένει, τώρα είναι να εγκρίνουν και «οι σύντροφοι» Σοσιαλδημοκράτες τα σχέδια της τέταρτης περιόδου του Μερκελισμού, σε ρόλο σερβιτόρου προς την κοινή γνώμη...
Οι Χριστιανοδημοκράτες έκαναν το «καθήκον» τους, όπως αρμόζει σε ένα καθωσπρέπει συντηρητικό κόμμα. Ενέκριναν με συντριπτική πλειοψηφία το κυβερνητικό πρόγραμμα συνεργασίας με τους Σοσιαλδημοκράτες και υπερψήφισαν τις επιλογές της Ανγκέλα Μέρκελ τόσο για την κυβέρνηση, όσο και για τη θέση της Γενικής Γραμματέως του κόμματος. Η «επανίδρυση» της Χριστιανοδημοκρατίας θυμίζει ξαναζεσταμένο φαγητό, που προσπαθεί να νοστιμίσει με μπόλικο καυτό πιπέρι. Αυτό που απομένει, τώρα είναι να εγκρίνουν και «οι σύντροφοι» Σοσιαλδημοκράτες τα σχέδια της τέταρτης περιόδου του Μερκελισμού, σε ρόλο σερβιτόρου προς την κοινή γνώμη. Η οικονομική ελίτ θεωρεί ότι μπορεί να κοιμάται ήσυχη για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Αλλά η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να πέσει σε λήθαργο απέναντι σε μια κυβέρνηση, που γλιστρώντας προς τα δεξιά, βάζει σε ολοένα και περισσότερα γερμανικά σπίτια εθνικιστικές, νεοσυντηρητικές ιδέες.
Η Ανγκέλα Μέρκελ έχει αποδείξει εδώ και δεκαετίες ότι παίζει στα δάχτυλα τα παιχνίδια με τους εσωκομματικούς μηχανισμούς. Το επιβεβαίωσε πανηγυρικά αυτή την εβδομάδα, σε ένα συνέδριο που ήταν μια πραγματική φιέστα συντηρητισμού, μαζί με τα απαραίτητα λόγω ηλικίας στοιχεία «λίφτινγκ». Η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση είπε το μεγάλο «ναι» στο κυβερνητικό πρόγραμμα του επόμενου μεγάλου συνασπισμού και ενέκρινε τα νέα πρόσωπα που θα την εκπροσωπήσουν στην κυβέρνηση. Ξεχωρίζει η παρουσία γυναικών, που όμως όλες τους εκπροσωπούν σε μεγάλο βαθμό το συντηρητικό πρότυπο της εργαζόμενης νοικοκυράς. Γυναίκα θα είναι και η καινούρια γραμματέας του κόμματος Ανεγκρέτ Κραμπ-Κάρενμπάουερ, πρωθυπουργός του κρατιδίου του Ζάαρ και φερόμενη ως πιθανή διάδοχος της σημερινής καγκελαρίου. Πρόκειται για μια ίσως πιο εξελιγμένη εκδοχή του προτύπου Μέρκελ, αλλά μάλλον προς το συντηρητικότερον, όπως προστάζουν οι καιροί σε μια χώρα που ψήφισε συντηρητικότερα και απέκτησε εσχάτως και «υπουργείο Πατρίδος».
Στο ρόλο του «Κέρβερου», που θα φροντίζει να προλάβει παρεκκλίσεις των Σοσιαλδημοκρατών στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής, θα βρεθεί ο έμπιστος της Μέρκελ, νέος υπουργός Οικονομίας Πέτερ Αλτμάιερ, ενώ τα περισσότερα σχόλια αφιέρωσε ο Τύπος στο νεαρό Γιενς Σπαν, ο οποίος ανέλαβε υπουργός Υγείας, προφανώς λόγω της προηγούμενης εμπειρίας του ως σύμβουλος φαρμακευτικών, αλλά και ασφαλιστικών εταιρειών. Ο Σπαν ήταν από τους πιο «γενναίους» επικριτές της Μέρκελ εκ δεξιών και η υπουργοποίηση θεωρείται ως επιβεβαίωση της λογικής ότι θα πρέπει να κρατά κανείς τους εχθρούς του όσο γίνεται πιο κοντά του, για να μπορεί να τους ελέγχει καλύτερα. Το πού θα καταλήξει αυτή η συμβίωση, μένει να αποδειχτεί… Ο ίδιος πάντως δεν έχει κρύψει ότι τον συγκινεί η προοπτική να διεκδικήσει κάποια στιγμή την ηγεσία του κόμματος ή του ό,τι θα έχει απομείνει από αυτό μέχρι τότε.
Η διαφαινόμενη ολοκλήρωση των εσωκομματικών διαδικασιών στο «τρίο» του κυβερνητικού συνασπισμού έδωσε την ευκαιρία στους πολιτικούς αναλυτές να ασχοληθούν λίγο περισσότερο με την τεράστια φθορά των άλλοτε πραγματικά μεγάλων «λαϊκών κομμάτων», Χριστιανοδημοκρατίας και Σοσιαλδημοκρατίας, που κάποτε κυμαίνονταν και τα δύο σε ποσοστά γύρω στο 40%. Το βασικότερο ερώτημα είναι ποιος θα αντικαταστήσει το SPD σε αυτό το ρόλο, αφού κανείς στη Γερμανία δεν δείχνει διατεθειμένος να ποντάρει στην ανάκαμψη του. (Προφανώς δεν έχουν ρωτήσει τη γνώμη κάποιων αναλυτών στον ελληνικό Τύπο).
Το SPD σταθερό στην …πτώση
Προς το παρόν το κόμμα που δείχνει έτοιμο να καλύψει αυτό το κενό, παρά τις δικές του εσωτερικές έριδες και αποσχίσεις, είναι η «Εναλλακτική για την Γερμανία» (AfD). Η σύγχρονη εκδοχή της γερμανικής κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς επιδεικνύει πλέον μια σταθερότητα, σε ποσοστά που κάποιοι θεωρούσαν αδιανόητα πριν από μερικά χρόνια. Μια οκταετία συντηρητικής προπαγάνδας φαίνεται ότι φέρνει αποτελέσματα. Η κοινωνία προσπαθεί να ακουμπήσει τους φόβους της στους ώμους ακραίων δυνάμεων, που υπόσχονται μια φαινομενικά αντισυστημική «εναλλακτική» πρόταση. Υποβοηθούμενη η AfD και από τη …σταθερότητα του SPD προς τα κάτω, παγιώνεται στις περισσότερες δημοσκοπήσεις στη δεύτερη θέση, έστω και με μια διαφορά αναπνοής από τους Σοσιαλδημοκράτες. Οι τελευταίοι παραμένουν αιχμάλωτοι του εαυτού τους ή μάλλον της ηγεσίας τους, που δεν βλέπει την ώρα να αναλάβει… υπουργεία.
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν ολοκληρωθεί η εσωτερική ψηφοφορία μεταξύ των μελών του SPD για την έγκριση του προγράμματος του μεγάλου συνασπισμού, το κόμμα βρισκόταν σε ποσοστά γύρω στο 16%. Οι ίδιες έρευνες έδιναν και μια ιδέα για την πιθανή έκβαση αυτής της εσωκομματικής διαδικασίας, αφού μπορεί οι αντιρρήσεις για τη συμπόρευση με την κεντροδεξιά να είναι πάρα πολλές, αλλά το 56% των ψηφοφόρων του φέρεται ότι την θεωρεί ως μοναδική λύση. Σε τέτοια ποσοστά ελπίζουν οι κάτοικοι των υψηλών ορόφων του κτιρίου Βίλλυ Μπραντ ότι θα κυμανθεί τελικά και το ποσοστό του «ναι» μετά την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων, που αναμενόταν να ολοκληρωθεί χθες Σάββατο και τα αποτελέσματα της οποίας θα γίνουν γνωστά σήμερα.
Το δράμα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας δεν θα τελειώσει βεβαίως εδώ. Είναι σίγουρο ότι η εσωκομματική αντιπολίτευση δεν θα καταθέσει τα όπλα. Όπως είναι σίγουρο ότι συνεχίζοντας να αποτελεί ουρά της Χριστιανοδημοκρατίας, απλά θα επιταχύνει τη συρρίκνωσή της. Εδώ βρίσκονται και οι ευθύνες της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής πτέρυγας των Πρασίνων να αποδείξουν ότι μπορούν να γεμίσουν το κενό που αφήνει ο αργός θάνατος ενός άλλοτε «λαϊκού» κόμματος. Να μην αφήσουν την ακροδεξιά να καταλάβει το χώρο, που της έδωσαν οι απανωτές άστοχες επιλογές μιας πολιτικής «ελίτ», που απλά προσπαθούσε να παραμείνει γατζωμένη στην εξουσία με οποιοδήποτε τίμημα.
πηγή: Εποχή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου