Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά συνάφεια για το ερώτημα Δημήτρης Καζάκης. Ταξινόμηση κατά ημερομηνία Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά συνάφεια για το ερώτημα Δημήτρης Καζάκης. Ταξινόμηση κατά ημερομηνία Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δημ. Καζάκης: "Ευτυχώς, θα μας σώσουν οι Αμερικάνοι..."

Ακόμη καπνίζουν τα ερείπια της Νέας Αγχιάλου και οι Αμερικανοί θέλουν να ξεχάσουμε ότι για τα τραγικά χάλια των ενόπλων δυνάμεων δεν ευθύνονται μόνο και αποκλειστικά οι κυβερνώντες. Θέλουν να ξεχάσουμε την τρομακτική υποβάθμισή τους υπό το καθεστώς των μνημονίων, αλλά και υπό το καθεστώς της στρατηγικής υποτέλειας στις ΗΠΑ, που μετέτρεψαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε εφεδρεία πολέμου εναντίον των εχθρών του ΝΑΤΟ...


Δημήτρης Καζάκης*

Με τρία ελικόπτερα Χοκ, αλλά και άλλα τρία τύπου Σινούκ συμμετέχουν οι ΗΠΑ στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών. Πήραν λοιπόν τα κουβαδάκια τους και ήρθαν οι Αμερικανοί μαζί με την κυβέρνηση να παίξουμε όλοι μαζί το γνωστό παιχνίδι κατάσβεση πυρκαγιών.

Τέτοια εθνική υπερηφάνεια έχει να νιώσει ο παροιμιώδης μέσος Έλληνας, από την εποχή των Ιμίων. Και φυσικά ας ξεχάσουμε το γεγονός ότι χάρις στον παγκόσμιο πόλεμο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, είναι αδύνατον να έχουμε τη συνδρομή των γιγαντιαίων Μπέριεφ και Ιλιούσιν. Οι Ρώσοι αρνήθηκαν ακόμη και στο Σουλτάνο, να τα δώσουν αν είναι να επωφεληθεί ο Μητσοτάκης, ο οποίος ποδοπατώντας κάθε έννοια δικαίου, εσωτερικού και διεθνούς, τους κήρυξε τον πόλεμο.

Ακόμη καπνίζουν τα ερείπια της Νέας Αγχιάλου και οι Αμερικανοί θέλουν να ξεχάσουμε ότι για τα τραγικά χάλια των ενόπλων δυνάμεων δεν ευθύνονται μόνο και αποκλειστικά οι κυβερνώντες. Θέλουν να ξεχάσουμε την τρομακτική υποβάθμισή τους υπό το καθεστώς των μνημονίων, αλλά και υπό το καθεστώς της στρατηγικής υποτέλειας στις ΗΠΑ, που μετέτρεψαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε εφεδρεία πολέμου εναντίον των εχθρών του ΝΑΤΟ με ότι συνεπάγεται με όρους γενικευμένης διάλυσης και απαξίωσης του έμψυχου δυναμικού, της οργανωτικής επάρκειας και γενικά της αμυντικής ικανότητας της χώρας.

Θέλουν να ξεχάσουμε επίσης ότι την ίδια ώρα το πιο προηγμένο αεροπλανοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, USS Gerald R. Ford (CVN 78), με το πλήρωμά του, έφτασε χθες στον Περαιά. Τι κρίμα να μην υπάρχει πια η παλιά Τρούμπα, για να αναφωνήσει με ρίγη εθνικής υπηρεφάνειας, μας ξανάλθε το δολάριο!

Το λιμάνι του Περαιά είναι ο τρίτος σταθμός του ταξιδιού του πλοίου στην περιοχή επιχειρήσεων των Ναυτικών Δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη (NAVEUR) και παρέχει την ευκαιρία για την ενίσχυση της ισχυρής εταιρικής σχέσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας.

Πριν από την άφιξή του, οι φρεγάτες «Αιγαίον» (F 460) και «Νικηφόρος Φωκάς» (F 466) και το υποβρύχιο «Κατσώνης» (S-123) του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, πραγματοποίησαν σειρά συντονισμένων ασκήσεων με την Ομάδα Κρούσης του Gerald R. Ford (GRFCSG) για να ενισχύσουν την εταιρική διαλειτουργικότητα και να καταδείξουν τη δέσμευσή τους για την ασφάλεια στη Μεσόγειο. Η παρουσία αυτή στον Πειραιά έρχεται σε συνέχεια της προηγούμενης επίσκεψης στο λιμάνι από το USS George H.W. Bush (CVN 77), τον Φεβρουάριο του 2023.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Οι εν λόγω φρεγάτες και το υποβρύχιο, από τα ελάχιστα αξιόπλοα πλοία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, έχουν διατεθεί ως ασπίδα προστασίας της αμερικανικής ομάδας μάχης, έναντι του Ρωσικού στόλου. Ήδη ο Ρωσικός στόλος της Μεσογείου έχει αναπτυχθεί στο νότιο Αιγαίο συνοδεία αεροσκαφών που φέρουν υπερηχητικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς.

Ο Ρώσοι έχουν ήδη κάνει σαφές ότι δεν θα επιτρέψουν επέκταση των επιχειρήσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα κι επομένως ο στόλος της Μεσογείου με έδρα τη Λατάκια της Συρίας, είναι έτοιμος να πλήξει στόχους εδάφους, θαλάσσης και αέρος εντός της ελληνικής επικράτειας.

Όμως εμείς δεν πρέπει να ανησυχούμε. Θα μας σώσουν οι Αμερικάνοι, πρώτα με τα κουβαδάκια τους για τις φωτιές και ύστερα με τον γνωστό και θεάρεστο τρόπο που διασώζουν τους Ουκρανούς συμμάχους τους.

Και προς Θεού, μην τολμήσει κανείς και θυμηθεί το παλλαϊκό αίτημα που συγκλόνιζε την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, «έξω αι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», που στόλιζε τα προπύλαια του Πολυτεχνείου την εποχή της ηρωικής αντιχουντικής εξέγερσης το 19173, διότι θα διαγραφεί από τα κατάστιχα του σημερινού παροιμιώδους μέσου Έλληνα.
_________________________________________

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Ας μην χάσουμε μια ακόμη ευκαιρία, που ίσως αποδειχθεί η τελευταία!»

Όλες οι πρόοδοι του λαού και της ανθρωπότητας οφείλονται είτε έστω εδράζονται στην «πολιτική του πεζοδρομίου», στην πολιτική που ασκείται όχι απλά για τον λαό, αλλά από τον ίδιο τον λαό πρωτογενώς και με την άμεση συνδρομή του ίδιου του λαού.

ΟΧΙ υπό τη δικτατορία, ή έστω τον έλεγχο του όποιου κόμματος, αλλά πρωτογενώς, από τα κάτω, μέσα από την ελεύθερη ζύμωση όλων με όλους μέσα στις ίδιες τις τάξεις του λαού. Μόνο έτσι μπορεί να αναδειχθεί το κύριο, αυτό που μπορεί να ενώσει ως άμεσο αίτημα την μεγάλη πλειοψηφία του λαού απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, υπερβαίνοντας υπαρκτές διαιρέσεις και δίνοντας δύναμη στους αδύναμους για να επιβάλουν το δίκιο τους. Και τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να γίνει. Τίποτε απολύτως.



Δημήτρης Καζάκης*


Ο ιστορικός και αγωνιστής της παλιγγενεσίας Κωνσταντίνος Κούμας περιέγραφε την κατάσταση του έθνους των Ελλήνων υπό την τυραννία του Σουλτάνου ως εξής: «Το Ελληνικόν έθνος, με όλας τας δυστυχίας, τας οποίας υπέφερνεν από τον κύριόν του , έμενε πάντοτε ήσυχον, και απέδιδε την παρούσαν του τύχην εις τας ανερμηνεύτους βουλάς της θείας προνοίας. Επεμελείτο την εμπορίαν και τα εργόχειρά του δια να αντιπαλαίη με το αργύριον τας νομίμους και παρανόμους αργυρολογήσεις των κρατούντων, και έχαιρεν οσάκις ηδύνατο να εορτάζη ησύχως τας λαμπροτέρας των εορτών του… Ουδέ ίχνος επαναστατικής εννοίας δεν ευρίσκετο εις καμμίαν φρονίμην κεφαλήν… Ήσαν και πολλοί θρησκευτικοί, οίτινες εκ ζήλου εκκλησιαστικού εδίδασκαν, ότι η θεία πρόνοια μας υπέβαλεν εις το Οθωμανικόν σκήπτρον δια να μας φυλάξη δι' αυτού από τας αιρέσεις και από την είς χριστιανικάς τινας χώρας εμφιλοχωρήσασαν αδιαφορίαν περί τα θεία.»1

Ποιος στ’ αλήθεια είναι τόσο αδιάφορος, ή ανόητος που δεν θα δει στην περιγραφή αυτή την κατάσταση του έθνους των Ελλήνων σήμερα; Δεν χρειάζεται Σουλτάνος για να είμαστε και να λειτουργούμε ως ραγιάδες. Αρκεί να προσκυνάμε τους εκάστοτε κρατούντες. Αρκεί να κοιτάμε τη δουλίτσα μας, το μεροδούλι-μεροφάι μας, ή πώς να την βολέψουμε, παρ’ όλες τις απανωτές δυστυχίες, τραγωδίες και παθήματα από τις κυρίαρχες επιλογές της εξουσίας.

Άλλωστε ο ραγιαδισμός θεμελιωνόταν ανέκαθεν στην πεποίθηση ότι οι βουλές των κρατούντων, οι επιλογές τους, η κατάσταση που επιβάλουν, όσο θανάσιμη κι αν είναι για τους υπεξούσιούς τους, δεν είναι παρά μονόδρομος. Είναι το ίδιο αναπόδραστη, όσο και η θεία πρόνοια.

Το έθνος μας δεν απέκτησε υπόσταση και ιστορική προοπτική, παρά μόνο όταν ξεσηκώθηκε ενάντια στο ραγιαδισμό. «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γένεις νοικοκύρης,» έλεγε το γνωστό δημοτικό άσμα που τραγουδούσαν οι υποτελείς του Σουλτανάτου πολλά χρόνια πριν την επανάσταση του 1821, για να απαντήσει ο Βασίλης: «Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης, να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν, και να ‘μαι σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι στους γερόντους.»

Έτσι αναγεννήθηκε ο παλιός ηρωισμός των Ελλήνων. Ο ίδιος που τους διέκρινε κατά τους αρχαίους χρόνους όπου η γενναιότητά τους ήταν ξακουστή και οφειλόταν, καθώς έλεγε ο Ιπποκράτης, στο γεγονός ότι δεν δεσπόζονταν, δηλαδή, δεν ανέχονταν να είναι υποτελείς σε δεσπότες, βασιλείς και κάθε λογής κρατούντες.

Και ναι, είναι αλήθεια, δεν λευτερωθήκαμε όπως ονειρεύονταν και θέλανε οι πρόγονοί μας τότε. Ναι, δεν κατορθώσαμε να αποκτήσουμε μια λεύτερη και αληθινά δημοκρατική πολιτεία, όπου αφεντικό θα είναι ο λαός μας, δηλαδή εμείς οι ίδιοι. Όχι στα λόγια, όχι δια της αναθέσεως, όχι υποτελείς του πιο διεφθαρμένου και επιτήδειου πολιτικού προσωπικού που έχει υπάρξει ποτέ ιστορικά διεθνώς. Αλλά απευθείας στην πράξη όπου ο πολίτης ατομικά και συλλογικά έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει αποφασιστικά στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τόσο για τα μεγάλα, όσο και για τα μικρά ζητήματα της ζωής του. Όπου υπέρτατος νόμος είναι το συμφέρον, τα δικαιώματα και η ευημερία των πολλών και κυρίως των πιο αδύναμων.

Ναι λοιπόν δεν κατορθώσαμε να λευτερωθούμε, γιατί ανταλλάξαμε του παλιούς κρατούντες με καινούργιους. Το ίδιο αδίστακτους όπως και τότε. Μόνο που σήμερα έχουμε το δικαίωμα να αισθανόμαστε συνένοχοί τους, γιατί τους ψηφίζουμε, γιατί – όπως θεωρούν οι μαλθακοί των πνεύματι – μας παρέχουν τη δυνατότητα να τους επιλέγουμε. Είμαστε δηλαδή ραγιάδες από επιλογή. Ή έτσι μας λένε.

Κι επειδή όλοι ίδιοι είναι, ή έτσι πρέπει να πιστεύουμε, δεν έχουμε παρά να επιλέξουμε από τον ίδιο οπωρώνα, τα ίδια σκουληκιασμένα φρούτα από τα ίδια άθλια καλάθια που αναδύουν την ίδια σαπίλα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Così è, se vi pare, δηλαδή, έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!

Κι αν όλοι λένε ψέματα, όλοι είναι απατεώνες, όλοι άλλα λένε, κι άλλα κάνουν όταν εκλεγούν, όλοι τα παίρνουν, ή θέλουν να τα πάρουν, όλοι βλέπουν το κράτος ως φέουδο και την πολιτική με όρους βουλιμικής μανίας, ή πλουτισμού, τότε γιατί να μην ψηφίσουμε τους ίδιους που είναι δοκιμασμένοι και ξέρουν τη δουλειά; Άλλωστε έχουμε με πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούμε από το ποιος θα μας κυβερνά!

Στο κάτω-κάτω της γραφής «πολιτική χωρίς χρήμα δεν γίνεται», όπως μου εκμυστηρεύτηκε λίαν προσφάτως βουλευτής της αριστεράς, η οποία αποχώρησε από κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, για να επανενταχθεί τελικά στο κόμμα του κ. Τσίπρα. Πρόκειται για μια κλασσική υποτροπή της ενδημικής ασθένειας του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, από την οποία κανείς – εξ όσων γνωρίζω – αναδειχθείς έστω και μια φορά σε κοινοβουλευτικό θώκο δεν απέφυγε.

Και να φανταστεί κανείς ότι η ιστορία έχει αποδείξει το ακριβώς αντίθετο. Δεν υπάρχει ίχνος προοδευτική εξέλιξης στον τόπο μας, αλλά και διεθνώς. Δεν υπάρχει ούτε ένα βήμα προς τα μπρος που να επιτεύχθηκε, ή να οφείλεται στην από καθέδρας πολιτική. Όλες οι πρόοδοι του λαού και της ανθρωπότητας οφείλονται είτε έστω εδράζονται στην «πολιτική του πεζοδρομίου», στην πολιτική που ασκείται όχι απλά για τον λαό, αλλά από τον ίδιο τον λαό πρωτογενώς και με την άμεση συνδρομή του ίδιου του λαού. Όχι όποτε του επιτρέπουν οι επαγγελματίες της πολιτικής αγυρτείας να εκφραστεί δια της ψήφου, αλλά μέσα από τη δική του μαζική κινητοποίηση.

Όχι υπό τη δικτατορία, ή έστω τον έλεγχο του όποιου κόμματος, αλλά πρωτογενώς, από τα κάτω, μέσα από την ελεύθερη ζύμωση όλων με όλους μέσα στις ίδιες τις τάξεις του λαού. Μόνο έτσι μπορεί να αναδειχθεί το κύριο, αυτό που μπορεί να ενώσει ως άμεσο αίτημα την μεγάλη πλειοψηφία του λαού απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, υπερβαίνοντας υπαρκτές διαιρέσεις και δίνοντας δύναμη στους αδύναμους για να επιβάλουν το δίκιο τους. Και τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να γίνει. Τίποτε απολύτως.

Όμως για να γίνει αυτό, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχουν εκείνοι που επενδύουν την ίδια τη ζωή τους στην πολιτική χωρίς χρήμα, στην πολιτική όχι του κοινοβουλίου, αλλά του πεζοδρομίου. Εκείνη δηλαδή που δεν συμβιβάζεται με ένα ολόκληρο σύστημα διαπλοκής με μεγάλα συμφέροντα της αλλοδαπής και της ημεδαπής, μέσω των οποίων τα κόμματα και οι ηγεσίες τους συντηρούν ολόκληρες κλίκες, αν όχι συμμορίες, αργόμισθων μέσω χρηματοδοτήσεων με δανεικά κι αγύριστα και κάθε λογής εξαρτήσεις. 

1. Κ. Μ. Κούμα, Ιστορίαι των Ανθρωπίνων Πράξεων, τόμος Δωδέκατος. Εν Βιέννη της Αυστρίας, 1832, σ. 599-600

_______________________________

Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – ΕΠΑΜ - Ιδρυτικό μέλος της πολιτικής κίνησης "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ"

Δημήτρης Καζάκης: «Η απολιτίκ πολιτική και η προεκλογική πασαρέλα εν είδει καρνάβαλου…»

Creative iefimerida

Κανείς δεν θέλει την πολιτική αναμέτρηση με όρους επιχειρημάτων. Δεν προσφέρεται ως επικοινωνιακό προϊόν για το φιλοθεάμων κοινό, το οποίο έχει καταδικαστεί στη χειρότερη μορφή αποχαύνωσης, στην πολιτική της πιο ξεδιάντροπης ιδιοτέλειας και του λάιφ στάιλ.

Η πολιτική βρίσκεται στο απόγειο της αποπολιτικοποίησής της. Δεν υπάρχουν πλέον πολιτικά προγράμματα για το παρόν και το μέλλον, που οφείλουν να αντιπαρίθενται, ούτε πολιτικός διάλογος για εναλλακτικές έναντι του πιο αδιέξοδου, καταστροφικού και ταπεινωτικού μονόδρομου που βιώνει η χώρα και ο λαός από της εποχή της τουρκοκρατίας.  



      Δημήτρης Καζάκης*

Η Ελλάδα δεν προσφέρεται για όποιον θέλει να διατηρεί σώας τας φρένας του. Ολόκληρη η χώρα ζει στη σφαίρα της απόλυτης παράνοιας. Η λογική, ακόμη και η κοινή λογική έχει πάει περίπατο «σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δε μας ξέρει.»

Η πολιτική βρίσκεται στο απόγειο της αποπολιτικοποίησής της. Δεν υπάρχουν πλέον πολιτικά προγράμματα για το παρόν και το μέλλον, που οφείλουν να αντιπαρίθενται, ούτε πολιτικός διάλογος για εναλλακτικές έναντι του πιο αδιέξοδου, καταστροφικού και ταπεινωτικού μονόδρομου που βιώνει η χώρα και ο λαός από της εποχή της τουρκοκρατίας.

Κανείς δεν θέλει την πολιτική αναμέτρηση με όρους επιχειρημάτων. Δεν προσφέρεται ως επικοινωνιακό προϊόν για το φιλοθεάμων κοινό, το οποίο έχει καταδικαστεί στη χειρότερη μορφή αποχαύνωσης, στην πολιτική της πιο ξεδιάντροπης ιδιοτέλειας και του λάιφ στάιλ. Μόνο τηλεμαχίες, που θυμίζουν τη γνωστή ταινία «ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος»! Και μάλιστα σε εναλλασσόμενους ρόλους.

Από την πρώτη τηλεμαχία των επίλεκτων του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχει πλέον το κράτος, το δικαστικό σύστημα, τα ΜΜΕ – υπό την υψηλή, αλλά πάντα στενή, εποπτεία του ξένου παράγοντα, της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών – μείναμε άναυδοι. Όπως φαντάζομαι και κάθε υποψιασμένος, μορφωμένος Έλληνας.

Μας άφησε να αναρωτιόμαστε πόσο πιο χαμηλά είναι ικανοί να ρίξουν τον πήχη. Πόσο πιο χαμηλά απαιτεί η επίσημη πασαρέλα της πολιτικής, ώστε να μας αναγκάσουν να πούμε όλοι, «ήμαρτον, αυτοί μας αξίζουν»!

Μέχρις ότου είδαμε να διαδραματίζεται ένα ακόμη σήριαλ κάκιστου γούστου σαν αυτό της διαγραφής του κ. Πολάκη από τον κ. Τσίπρα. Ποιο είναι το τεράστιο σκάνδαλο και τερατώδες ζήτημα που πρέπει να απασχολεί τους πολίτες. Μια πολιτική ανάρτηση του εν λόγω βουλευτή, που προκάλεσε την παραπομπή του στην «επιτροπή δεοντολογίας» του κόμματός του.

Έτσι είναι. Στα κρατικομονοπωλιακά κόμματα ισχύει ότι και στις φατρίες της γνωστής Μαφίας, ή της Κόζα Νόστρα. Όποιος παραβεί την ομερτά, που στα κόμματα λέγεται «γραμμή», αναλαμβάνει μια ειδική ομάδα πραιτοριανών και εγκάθετων. Στον υπόκοσμο της μαφίας ονομάζονται «enforcers» (εκτελεστές), ενώ στο υπόκοσμο της κομματικής μαφίας αποκαλείται «επιτροπή δεοντολογίας». Πάντα με γνώμονα την Οργουελική «διπλή γλώσσα» του Μεγάλου Αδερφού!

Κι αντί να συζητάμε τουλάχιστον για την ουσία της επίδικης ανάρτησης, δηλαδή για το ποιοι μηχανισμοί και πρόσωπα συνιστούν το «βαθύ κράτος» στην Ελλάδα, βγήκε στα κάγκελα ολόκληρη η συμμορία συνενόχων στο ξεπούλημα της χώρας, όλοι αυτοί που αν υπήρχε δικαιοσύνη στην Ελλάδα θα είχαν λογοδοτήσει για πράξεις εσχάτης προδοσίας, ανάλογες μ’ εκείνες των πάλαι ποτέ δωσίλογων της ναζιστικής κατοχής, για να επιβάλουν την διαταραχθείσα ομερτά.

Ο Πολάκης είναι ένοχος γιατί – για τις δικές του δόλιες σκοπιμότητες – έσπασε την ομερτά. Μίλησε για «βαθύ κράτος» το οποίο υπηρετούν δημοσιογράφοι και δικαστές. Μόνο και μόνο για να μάθει – αν δεν το ήξερε – ότι τόσο το κόμμα του, όσο και τα υπόλοιπα υπηρετούν το ίδιο ακριβώς «βαθύ κράτος», τα ίδια μεγάλα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας.

Να γιατί έχουμε για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο, ένα ακόμη μνημονιακό κοινοβούλιο όχι μόνο εικονικό, αλλά και μονοκομματικό με 6 διαφορετικά κόμματα!

Να γιατί η χώρα μας τελεί υπό καθεστώς επίσημης κατοχής και εκποίησης.

Να γιατί μας κυβερνά το κρατικά οργωμένο έγκλημα, το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην πολιτική οικογένεια του κ. Μητσοτάκη.

Ο Καλογρίτσας που προσφάτως καταδικάστηκε δεν έκανε τίποτε διαφορετικό για τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, απ’ ότι κάνουν και οι υπόλοιποι ολιγάρχες της χώρας, όπως οι κ. Βαρδινογιάννης, Μαρινάκης, Αλαφούζος, κοκ. Κι αυτός είναι ο λόγος που τους έχει επιτραπεί να στήσουν ένα από τα πιο επαχθή καρτέλ εξωνημένου δημόσιου λόγου, που έχει γνωρίσει όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη.

Χειρότερο ακόμη κι από την εποχή που τη δημοσιογραφία κατατυραννούσε ο διορισμένος λογοκριτής.

Οι γνωστοί έμμισθοι της εξωνημένης δημοσιογραφίας διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την παρέμβαση Παππά, ο οποίος δικαίως καταδικάστηκε – έστω και ως εξιλαστήριο θύμα, για να συγκαλυφθεί το βαθύ καθεστώς διαπλοκής που διέπει τη μαφία των ΜΜΕ – αλλά κανείς δεν «θυμάται» το περίφημο άρθρο 14 παρ. 9 του Συντάγματος, το οποίο ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:

«Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που αναλαμβάνει έναντι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του ευρύτερου δημόσιου τομέα την εκτέλεση έργων ή προμηθειών ή την παροχή υπηρεσιών.»

Αν εφαρμοζόταν η διάταξη αυτή του Συντάγματος, δεν ξέρω ποιος θα απέμενε ιδιοκτήτης ή εταίρος των εξωνημένων ΜΜΕ. Το σίγουρο είναι πώς το καρτέλ της ενημέρωσης θα είχε υποστεί βαρύτατο πλήγμα, μαζί του και το πάνθεο των ακριβοπληρωμένων φερέφωνων της εξωνημένης δημοσιογραφίας. Κι αυτό δεν το θέλει κανείς από τους δελφίνους της εξουσίας. Ούτε και τα εξαπτέρυγά τους στην υφιστάμενη Βουλή.

Εξ ου και η ομερτά!

Και για να μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το πόσο βαθιά εκτείνεται η διαπλοκή, βγήκε να μας το επιβεβαιώσει η κ. Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, Μαργαρίτα Στενιώτη, η οποία χαρακτήρισε σοκαριστική τη συγκεκριμένη ανάρτηση και έκανε λόγο για «εκτροπή από τη συνταγματική νομιμότητα».

Η κ. Πρόεδρος, όπως και όλοι οι υπόλοιποι ομότιμοί της – διακριθέντες αναλόγως όλα αυτά τα χρόνια για τις μεγάλες ευαισθησίες τους ως προς τις «εκτροπές της συνταγματικής νομιμότητας» – μας θυμίζει μια αποστροφή από τις αναμνήσεις του Μαξίμ Γκόρκι για τον Άντον Πάβλοβιτς Τσέχοφ (και οι δυο απαγορευμένοι λίαν προσφάτως από την Ευρωπαϊκή Κουλτούρα, ως πράκτορες του Πούτιν):

«Μια φορά μια παχουλή, υγιής, όμορφη, καλοντυμένη κυρία ήρθε κοντά του και άρχισε να μιλάει α λα Τσέχοφ:

‘Η ζωή είναι τόσο βαρετή, Άντον Πάβλοβιτς. Όλα είναι τόσο γκρίζα: οι άνθρωποι, η θάλασσα, ακόμα και τα λουλούδια μου φαίνονται γκρίζα... Και δεν έχω επιθυμίες... η ψυχή μου πονάει... είναι σαν ασθένεια.’

‘Είναι όντως μια ασθένεια’, μίλησε με πεποίθηση ο Άντον Πάβλοβιτς, ‘είναι μια ασθένεια· στα λατινικά ονομάζεται morbus fraudulentus.’

Ευτυχώς η κυρία δεν φάνηκε να ξέρει λατινικά ή, τουλάχιστον, έκανε ότι δεν ήξερε.»1

Δεν γνωρίζω πόσο η κ. Πρόεδρος και οι ομότιμοί της γνωρίζουν λατινικά, ή αν τους είναι οικεία η συγκεκριμένη ασθένεια, αλλά η morbus fraudulentus – κυριολεκτικά, η «ασθένεια της δολιότητας» – δεν βρίσκεται στα εγχειρίδια παθολογίας, αν και ως διαταραχή είναι ενδημική, μολυσματική και σοβαρά επιβλαβής για τη σκέψη, το συναίσθημα και τη δράση. Εκδηλώνεται δε με σοκαριστικό τρόπο όταν κάτοχοι θέσεων ευθύνης συμπεριφέρονται ως γραμματείς καὶ Φαρισαίοι υποκριτές, ως «ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!»2

1.   1. Maxim Gorky,Reminiscences of Tolstoy, Chekhov, and Andreev.New York, 1959, 79.
2. 2.Κατά Ματθαίο, ΚΓ, 24.

____________________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης: «Και δραχμή άμα λάχει θα μας φέρουν προκειμένου να διασωθεί το καθεστώς κατοχής»

Τελευταία έχουν πληθύνει οι φωνές που μιλάνε για κούρεμα χρέους και εισαγωγή κάποιου είδους νέου εναλλακτικού νομίσματος, ή δραχμής υπό καθεστώς - προσωρινής έστω - εξόδου από το ευρώ. Το κουβεντολόι αυτό ενισχύεται και από την αρθρογραφία του Γερμανικού τύπου, η οποία επιχειρεί να επαναφέρει τη γνωστή πρόταση Σόιμπλε στο τραπέζι...


 
 
Κανείς όμως δεν αναφέρεται στο καθεστώς κατοχής που έχει επιβληθεί στη χώρα μας. Ένα καθεστώς κατοχής από ξένους "θεσμούς" και δανειστές. 

Κατοχή; Ποιά κατοχή; Πού την είδατε την κατοχή; Ακόμη και σήμερα, 7 χρόνια μετά την πρώτη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης και το πρώτο μνημόνιο, υπάρχουν πολλοί που αρνούνται να δουν το πιο εντυπωσιακό γεγονός απ' όλα. Το γεγονός ότι ένα συγκροτημένο κράτος και ο λαός του τέθηκε υπό κατοχή προκειμένου να υποβληθεί σε θυσίες για να στηριχθεί το ευρώ και η ΕΕ, αλλά και για να προστατευθούν οι μεγάλες τράπεζες και οι κεφαλαιαγορές από ένα ντόμινο χρεοκοπιών.

Αυτό δεν ομολόγησε κι ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη στις 14/12/2016, όταν εμφανίστηκε να θριαμβολογεί γιατί επεκτείνει σε 7 Δήμους τα συσσίτια για ανήλικα; Δείτε τι είπε: "Νομίζω ότι οφείλουν όλοι να σεβαστούν τον ελληνικό λαό, που εδώ και επτά χρόνια κάνει πολύ μεγάλες θυσίες στο όνομα της Ευρώπης. Κρατάμε στις πλάτες μας την προσφυγική κρίση. Έχουμε εφαρμόσει στο όνομα της Ευρώπης, τα τελευταία χρόνια, μια εξαιρετικά σκληρή πολιτική λιτότητας." 

Θαυμάστε πρωθυπουργό ελληνικής κυβέρνησης. Ομολογεί ανοιχτά ότι ο ελληνικός λαός θυσιάζεται στο όνομα της Ευρώπης και κανείς δεν θίγεται. Είναι απολύτως φυσιολογικό να θυσιάζεται ένας λαός για το συμφέρον ενός υπερεθνικού μορφώματος. Όπως συνέβαινε πάντα με τις αυτοκρατορίες.
Το γεγονός ότι κανείς εισαγγελέας ή ανώτατος δικαστής δεν θίχτηκε από τη δήλωση αυτή του πρωθυπουργού αρκεί για να αντιληφθεί ακόμη και ο πιο αφελής ότι δεν υφίσταται πλέον ούτε ίχνος θεσμικής προστασίας του έλληνα πολίτη, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του στην δική του εθνική επικράτεια. Αυτό από μόνο του συνιστά ομολογία κατοχής της χώρας υπέρ ξένων συμφερόντων. 

Το πρωτοφανές δεν είναι αυτό. Το πρωτοφανές είναι το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα αντιμνημονιακοί και μάλιστα της αριστεράς, που ακόμη αναρωτιούνται αν η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή. Και μάλιστα σε μια περίοδο όπου έχει γίνει νόμος του κράτους το γεγονός ότι δεν θα παίρνεται καμιά απολύτως απόφαση στην Ελλάδα, αν πρώτα δεν ενημερωθούν και δεν συμφωνήσουν οι "θεσμοί", το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. 

Το επιχείρημά τους είναι εξαιρετικά απλοϊκό σε βαθμό κουφότητας, όπως ευγενικά αναφέρεται στον Ποινικό Κώδικα η βλακεία: Κατοχή είναι η κατάληψη ενός κράτους από ξένες δυνάμεις με άσκηση στρατιωτικής βίας. Έχουμε τέτοια κατάληψη του ελληνικού κράτους; Προφανώς όχι. Επομένως δεν έχουμε καθεστώς κατοχής. 

Το συγκεκριμένο επιχείρημα - το οποίο από τους πιο επαναστάτες αριστερούς διανθίζεται και με πλήθος αντικαπιταλιστικά και δήθεν ταξικά συνθήματα - έχει την ίδια αξία με το να πει κανείς εν μέσω κατακλυσμού βροχής, ότι ο μόνος τρόπος για να γίνεις μούσκεμα είναι με το να πέσεις σε λίμνη ή θάλασσα. 

Από πότε η επιβολή καθεστώτος κατοχής σε μια χώρα είναι προϊόν αποκλειστικά και μόνο στρατιωτικής ισχύος; Ειδικά την εποχή του ιμπεριαλισμού. Ή μήπως δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός; 

Να πώς ορίζεται η κατοχή: "Κατοχή με νομικούς όρους σημαίνει την ανάληψη ή την εκμετάλλευση της φυσικής κυριότητας. Στο διεθνές δίκαιο, ο όρος χρησιμοποιείται επίσης με την έννοια της ανάληψης κυριότητας σε μια no-man's land με σκοπό τη δημιουργία τίτλων κυριαρχίας πάνω σ' αυτήν. Σήμερα, αυτό το είδος της κατοχής δεν παίζει κανένα πρακτικό ρόλο. Η κατοχή με την έννοια του διεθνούς δικαίου χρησιμοποιείται παραδοσιακά για την εκμετάλλευση της φυσικής κυριότητας, με την έννοια του πραγματικού ελέγχου στην επικράτεια άλλου κράτους (ή τμημάτων αυτού). Αν αυτός ο έλεγχος έχει αποκτηθεί με τη χρήση στρατιωτικής ισχύος, η κατοχή ονομάζεται εμπόλεμη (occupatio belica). Αν το κράτος στο οποίο ανήκει το έδαφος έχει συναινέσει στην κατοχή, τότε αυτή παραδοσιακά ονομάζεται ειρηνική κατοχή (occupatio pacifica)." (Max-Planck-Institut fur auslindisches offentliches Recht und Volkerrecht, Encyclopedia of Public International Law, vol. 4, Amsterdam-New York-Oxford: Norm-Holland, 1982, σ. 64) 

Τι σημαίνει ανάληψη ή εκμετάλλευση της φυσικής κυριότητας; Σημαίνει ότι ξένη δύναμη κάνει κουμάντο σε μια χώρα, χωρίς να την έχει προσαρτήσει ή να της έχει αποσπάσει την κυριαρχία. Με άλλα λόγια κατοχή σημαίνει η ανάληψη ή εκμετάλλευση της φυσικής κυριότητας πάνω σε μια χώρα, χωρίς αυτή να έχει μετατραπεί επίσημα σε αποικία, ή προτεκτοράτο. 

Αν αυτή η κατοχή έχει επιβληθεί ως προϊόν πολέμου ή στρατιωτικής επέμβασης, τότε ονομάζεται εμπόλεμη κατοχή, ενώ αν το κράτος που τέθηκε υπό κατοχή έχει συναινέσει σ' αυτήν τότε ονομάζεται ειρηνική κατοχή. Ειδικά η ειρηνική κατοχή μιας χώρας ή ενός κράτους δεν απαιτεί καν παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων. 

Μέχρι και το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ένα καθεστώς ειρηνική κατοχής θα μπορούσε νόμιμα να επιβληθεί σε μια χώρα, σ' ένα κράτος, ή σε μια περιοχή που ανήκει σε κυρίαρχο κράτος υπό δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις: Είτε λόγω διεθνούς συμφωνίας, όπως συνέβη, π.χ., με την περιοχή του Ρουρ της Γερμανίας το 1919, η οποία τέθηκε υπό την κατοχή των Γάλλων, των Άγγλων και Αμερικανών. Η συγκεκριμένη κατοχή ονομάστηκε ειρηνική. 

Είτε μετά από συμφωνία και αποδοχή του ίδιου του κράτους, το οποίο τίθεται υπό καθεστώς ειρηνικής κατοχής. Τέτοιο παράδειγμα ήταν η επιβολή του Κατοχικού Υπουργείου, όπως ονομάστηκε, στην Ελλάδα τον Μάιο του 1854. Η κατοχή επιβλήθηκε από τους Αγγλογάλλους με επίδειξη στρατιωτικής ισχύος και την επιβολή μιας "οικουμενικής" κυβέρνησης του Αγγλικού και Γαλλικού κόμματος για να αποσπαστεί η συναίνεση του ελληνικού κράτους. Η κατοχή αυτή διήρκεσε επίσημα έως το 1857 και την ακολούθησε η εγκατάσταση ειδικής επιτροπής οικονομικού ελέγχου για την "επιβολή της τάξεως" έως το 1859. 

Ο ελληνικός λαός για να ξεπλύνει την εθνική ντροπή αυτής της κατοχής φρόντισε να εξαφανίσει από το πολιτικό προσκήνιο το Αγγλικό και Γαλλικό κόμμα και να διώξει με την εξέγερση του 1862 και τον Όθωνα μαζί με τους βαυαρούς του. Έστω κι αν η διάδοχη κατάσταση δεν ήταν αντάξια των ελπίδων και των προσδοκιών για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. 

Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η έννοια της ειρηνικής κατοχής έπαψε ουσιαστικά να υπάρχει, γιατί δεν νοείται με βάση το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ κατοχή κράτους και λαού με συναίνεση του ιδίου. Μόνο ως προϊόν πολέμου μπορεί να υπάρξει καθεστώς κατοχής και στην περίπτωση αυτή ο ασκών κατοχή οφείλει να τηρεί το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το δίκαιο της κατοχής όπως αυτό τροποποιήθηκε με τη Διεθνή Συνθήκη της Γενεύης το 1949. 

Η έννοια της ειρηνικής κατοχής, δηλαδή της κατοχής με συναίνεση του κράτους, δεν αναγνωρίζεται πλέον στο διεθνές δίκαιο. Δεν νοείται καν, διότι αντιβαίνει το λίκνο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δηλαδή το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης ενός λαού. 

Γι' αυτό και θεμελιώδης αρχή των διεθνών δεσμευτικών συμβάσεων του ΟΗΕ είναι και η παρακάτω ρήτρα: Κανένα κράτος [ή ομάδα κρατών] δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ή να ενθαρρύνει τη χρήση των οικονομικών πολιτικών ή οποιουδήποτε άλλου είδους μέτρα για να εξαναγκάσει ένα άλλο Κράτος προκειμένου να λάβει από αυτό την υποταγή στην άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του και να εξασφαλίσει από αυτό πλεονεκτήματα οποιουδήποτε είδους. (UN General Assembly Resolution 2625 (XXV) of 24 October 1970).

Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – ΕΠΑΜ -

Δημήτρης Καζάκης: «Δεν είναι κίνημα διαμαρτυρίας, αλλά κίνημα Ανατροπής»

Η δολοφονία των Τεμπών αποτέλεσε την θρυαλλίδα. Και τώρα οι ηγεσίες τόσο των συνδικάτων, όσο και των κομμάτων του κοινοβουλίου του εγγυώνται ότι το έγκλημα δεν θα περάσει έτσι. Ότι οι υπαίτιοι θα δικαστούν. Πώς; Πώς τους εγγυώνται κάτι τέτοιο;

 Δημήτρης Καζάκης *

Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση επιχειρεί να αντιμετωπίσει την οργή και τη διαμαρτυρία του κόσμου με τη μέθοδο της καταστολής. Αυτή τη φορά χωρίς καμιά επίσημη αφορμή, οι δυνάμεις καταστολής πήραν πολιτική εντολή να χτυπήσουν στην καρδιά των διαδηλώσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη χθες. Οι κυβερνώντες θέλουν πάση θυσία να στείλουν ηττημένο στα σπίτια του τον κόσμο που διαδηλώνει, πριν οι κινητοποιήσεις γίνουν πολύ πιο μαζικές και πιο ριζοσπαστικές.

Οι κυβερνώντες φοβούνται την μετεξέλιξη των διαδηλώσεων σε κάτι ανάλογο μ’ εκείνες των πλατειών το 2011-2012, μακριά και έξω από τον έλεγχο τόσο της ηγεσίας των συνδικάτων, όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης του κοινοβουλίου. Τρέμουν μια νέα περίοδο μαζικών διαδηλώσεων, όπου η κινητοποιημένη κοινωνία και κυρίως αυτή που επίσημα χαρακτηρίζεται ως «σιωπηλή πλειοψηφία» αναλάβει τα ηνία της κατάστασης.

Κι αυτό θα γίνει είτε τους αρέσει, είτε όχι, όσο η οργή υποχωρεί μπροστά στην συσσωρευμένη βαθιά αγανάκτηση για όλα αυτά τα χρόνια που η Ελλάδα έχει τεθεί υπό μνημονιακή κατοχή και εκποίηση. Για όλα αυτά τα χρόνια που ο ελληνικός λαός βιώνει μια αληθινή γενοκτονία σε βάρος του με αποκορύφωμα την επιβολή ολοκληρωτικού τύπου κοινοβουλευτικής δικτατορίας με άλλοθι την πανδημική κρίση.

Η δολοφονία των Τεμπών αποτέλεσε την θρυαλλίδα. Και τώρα οι ηγεσίες τόσο των συνδικάτων, όσο και των κομμάτων του κοινοβουλίου του εγγυώνται ότι το έγκλημα δεν θα περάσει έτσι. Ότι οι υπαίτιοι θα δικαστούν. Πώς; Πώς τους εγγυώνται κάτι τέτοιο; Πώς μπορεί να εγγυηθεί π.χ. ο κ. Κουτσούμπας ότι οι υπαίτιοι θα καθίσουν στο σκαμνί;

Εδώ δεν τολμούν να θέσουν θέμα καταστρατήγησης του Συντάγματος με το καθεστώς μνημονίων. Η εκ βάθρων συνταγματική εκτροπή προς όφελος ξένων πρωτίστως συμφερόντων, χαρακτηρίστηκε από τον κ. Καραθανασόπουλο πριν λίγα χρόνια, όταν βρεθήκαμε στη Μεγαλόπολη σε κοινό πάνελ εκδήλωσης, ως «συνωμοσιολογία».

Δεν τολμούν ούτε καν να θέσουν ζήτημα άμεσης εθνικοποίησης των σιδηροδρόμων και όλων των υποδομών, που έχουν περάσει στο ΤΑΪΠΕΔ και στο Υπερταμείο με πρώτο βήμα την επιστροφή στο κράτος όλων των περιουσιακών του στοιχείων. Ζητούν απλά από το μνημονιακό καθεστώς να τιμωρήσει τους υπεύθυνους, χωρίς καν να θέτουν ζήτημα άμεσης ανατροπής της μνημονιακής κατοχής και εκποίησης.

Η μεν ηγεσία της ΓΣΕΕ τρέμει μην τυχόν και βρεθεί εκτός ευρωπαϊκών κονδυλίων. Η δε ηγεσία του ΚΚΕ τρέμει μη χάσει τα δάνεια από τις τράπεζες, όποτε πώς θα πληρώνει κομματικές αργομισθίες και λειτουργικά, αλλά και η Τράπεζα της Ελλάδας αποκαλύψει τις κομματικές offshore σε Ελλάδα και Κύπρο.

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να επανέλθει στην κυβέρνηση για να πείσει μια ακόμη φορά τους ξένους δανειστές ότι η αριστερά του είδους του μπορεί να εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πολύ πιο αποτελεσματικά και μακροχρόνια απ’ ότι η δεξιά της ΝΔ. Χώρια το γεγονός ότι η ηγεσία του εμπλέκεται σ’ όλα τα μεγάλα σκάνδαλα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας όχι μόνο προς όφελος των ξένων δανειστών, αλλά και υπέρ του οργανωμένου εγκλήματος. Όπως συμβαίνει με την εκποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην ιταλική εταιρία κρατικού ενδιαφέροντος, η οποία τόσο έντονα κατηγορείται στην Ιταλία για διαπλοκή με τη μαφία.

Για άλλους κάτι τέτοιο, δηλαδή η ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος, είναι πλέον αδύνατο. Κι ας καταδικάζει τη χώρα σε χρεοκοπία εσαεί υπό επίσημο καθεστώς πεονίας, δηλαδή δουλοπαροικίας του χρέους για ολόκληρο το λαό. Ενώ για άλλους, πιο επαναστάτες – στα λόγια! – το δημοκρατικό αίτημα της ανατροπής του μνημονιακού καθεστώτος ταυτίζεται με την ανατροπή του καπιταλισμού. Κι έτσι εύκολα το άμεσο, το ζωτικά επίκαιρο, παραπέμπεται στις ιστορικές καλένδες ενός αόριστου και αφηρημένου μέλλοντος, που υφίσταται μόνο στα κομματικά εγχειρίδια.

Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ανάλογη κατάσταση μ’ εκείνη μετά τα Ιουλιανά του 1965. Όπως και τότε, έτσι και τώρα ο λαός μας στην μεγάλη του πλειοψηφία αντιλαμβάνεται αυτό που αρνούνται να αντιληφθούν οι ηγεσίες του κέντρου και της αριστεράς της εποχής. Το γεγονός δηλαδή ότι το κυρίαρχο ζήτημα είναι η ανατροπή του κολοβού αυταρχικού και ξενόδουλου κοινοβουλευτικού καθεστώτος και η επιβολή δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ο λαός τότε έθετε το κυρίαρχο πολιτειακό ζήτημα με τις διαδηλώσεις του επί 75 συνεχείς ημέρες, ενώ οι ηγεσίες του κέντρου και της αριστεράς επιχειρούσαν να το αποσιωπήσουν θέτοντας απλά ζήτημα άμεσων εκλογών. Μόνο που κανείς δεν ήθελε αυτές τις εκλογές υπό συνθήκες διαρκών λαϊκών κινητοποιήσεων, οι οποίες συνεχιζόμενες ίσως υλοποιούσαν το αυθόρμητο εν πολλοίς αίτημα συγκρότησης «λαϊκού μετώπου».

Γι’ αυτό κι όλες οι ηγεσίες οδήγησαν το λαό στο σπίτι του, στον «καναπέ» του, προκειμένου να γίνουν οι εκλογές τον Μάιο 1967. Με τον τρόπο αυτό πίστευαν οι ηγεσίες τόσο του κέντρου, όσο και της αριστεράς, ότι χωρίς το λαό στους δρόμους εξασφάλιζαν ομαλές εκλογές χωρίς να δίνεται η ευκαιρία για επιβολή δικτατορίας.

Μόνο που ήταν ακριβώς ο τρόπος αυτός, που άνοιξε το δρόμο για τη δικτατορία. Όσο ο λαός ήταν στους δρόμους αναδεικνύοντας το πολιτειακό ζήτημα και απαιτώντας νέο δημοκρατικό Σύνταγμα, οι επίδοξοι δικτάτορες δεν τολμούσαν να κινηθούν μην τυχόν και έρθουν αντιμέτωποι με τις κινητοποιημένες μάζες. Η ευκαιρία τους δόθηκε όταν οι λαϊκές κινητοποιήσεις καταλάγιασαν. Όταν οι μάζες γύρισαν σπίτι τους.

Έτσι και σήμερα. Μεγάλη μερίδα του λαού μας, ειδικά εκείνη που είχε καταδικαστεί από το επίσημο μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο ως απολιτίκ, αρχίζει να ανακάμπτει. Ιδίως, εκείνη η μερίδα που ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ έστειλε στην αποχή και την απογοήτευση, προκειμένου να τον διαδεχθεί εκλογικά το 2019 η μαφία Μητσοτάκη.

Στις κινητοποιήσεις αυθόρμητα άρχισε να κυριαρχεί το σύνθημα «αποχή=ανοχή». Κι αυτό προμηνύει τα χείριστα για όλους του κοινοβουλίου. Ο λαός μας ανακάμπτει όχι με όρους διαμαρτυρίας, αλλά με όρους αποφασιστικότητας. Γνωρίζει από εμπειρία πια, ότι τα ψέματα τελείωσαν και πώς αν δεν ανατραπεί εδώ και τώρα το υφιστάμενος καθεστώς μνημονιακής κατοχής και εκποίησης, έρχονται πολύ χειρότερα. Όποιος κι αν βρεθεί στην κυβέρνηση.

Γνωρίζει πώς η κυριαρχία του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος στη χώρας μας δεν περιορίζεται στην πολιτική οικογένεια του Μητσοτάκη, αλλά εξυπηρετεί συστημικές ανάγκες του καθεστώτος υποτέλειας. Κι επομένως το έγκλημα ως κυβερνητική πολιτική θα συνεχιστεί με οιονδήποτε μνημονιακό βρεθεί στη διακυβέρνηση της χώρας.

Βέβαια, ο λαός τότε, δεν είναι ο λαός σήμερα. Ο λαός σήμερα δεν έχει τις ζωντανές εμπειρίες των μεγάλων εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της Αντίστασης ενάντια στο ξένο κατακτητή, ούτε των μαζικότατων αγώνων για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, την αυτοδιάθεση της Κύπρου με σύνθημα την «Ένωση», εναντίον του ΝΑΤΟ, της αμερικανοκρατίας και του μετεμφυλιακού καθεστώτος βίας, νοθείας και αίματος.

Δεν έχει συνδικάτα και κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία να λειτουργούν με γνώμονα την ενότητά του εναντίον του καθεστώτος του παρακράτους, της υποτέλειας και της εξάρτησης. Ούτε διακρίνεται για τον πατριωτισμό του, όπως στις δεκαετίες μετά το 1940.

Ωστόσο, ο λαός μας σήμερα έχει αρχίσει να κινείται όχι με το θυμικό και την απογοήτευση που τον ταΐζουν με τον μετρικό τόνο τα εξωνημένα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Ούτε με το διαίρει και βασίλευε των πολιτικών θεολογιών των κομματικών ταγών της δεξιάς και της αριστεράς. Κινείται με βάση τις δικές του άμεσες και πιεστικές ανάγκες, αλλά και την βεβαιότητά του ότι αν δεν υπάρξει κοινωνικοπολιτική ενότητα από τα κάτω και εκτός κοινοβουλίου, οι εκλογές αυτές ίσως να είναι οι τελευταίες ελεύθερες εκλογές της μεταπολίτευσης. Όσο ελεύθερες δηλαδή υπήρξαν, παίρνοντας υπόψη την επικρατούσα επίσημη καλπονοθεία όλα αυτά τα χρόνια.

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του ΕΠΑΜ. 

Δημήτρης Καζάκης: «Από τις εταιρείες ειδικού σκοπού στα κόμματα ειδικού σκοπού»


Ποια είναι η τελευταία γραμμή άμυνας του καθεστώτος; Τα κόμματα ειδικού σκοπού. Δείτε τα. Ο Άρειος Πάγος ανακήρυξε 36 κόμματα, προκειμένου να εξαπατηθεί πρώτα και κύρια ο ψηφοφόρος που θέλει να ψηφίσει αντισυστημικά.



Δημήτρης Καζάκης*

Οι περισσότεροι πια γνωρίζουν τι είναι οι εταιρείες ειδικού σκοπού, σαν την ΑΑΔΕ, το Υπερταμείο, ή σαν τις Εταιρείες Απόκτησης και Διαχείρισης Απαιτήσεων (funds & services). Δεν είναι κανονικές εταιρείες, που συγκροτούνται για να εκφράσουν μια οικονομική δραστηριότητα. Πρόκειται αντίθετα για εταιρείες που ιδρύονται εξεπιτούτου και υπό ειδικό καθεστώς για να εκπροσωπήσουν συγκεκριμένα διαπλεκόμενα συμφέροντα στην πολιτική και την οικονομία. Όπως είναι τα συμφέροντα που επωφελούνται από το ξεπούλημα της Ελλάδας.

Σ’ αυτές όμως τις εκλογές μάθαμε ότι εκτός από εταιρείες ειδικού σκοπού, υπάρχουν και κόμματα ειδικού σκοπού. Κόμματα δηλαδή που ιδρύθηκαν από το πουθενά, από «φουνταριστούς» της τελευταίας στιγμής με διττή αποστολή, αφενός, να μην υπάρξει μια ευρεία συσπείρωση ικανή να διεμβολίσει το υφιστάμενο δοτό κοινοβούλιο και, αφετέρου, να διασκορπιστεί η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος στους πέντε ανέμους των κομμάτων ειδικού σκοπού.

Όταν οι επικοινωνιολόγοι του καθεστώτος μιλάνε για αντισυστημική ψήφο, εννοούν εκείνο το τμήμα των ψηφοφόρων που σκέφτονται να κινηθούν εκλογικά σε σχήματα και δυνάμεις εκτός κοινοβουλίου. Κι αυτή τη φορά έχει παρατηρηθεί – προς πανικό όλων των έμμισθων οργάνων του καθεστώτος – πώς όχι μόνο οι αντισυστημικοί ψηφοφόροι κινούνται σε ποσοστά άνω του 20-25% του εκλογικού σώματος, αλλά κι ένα μεγάλο μέρος της παλαιότερης αποχής θέλει να επιστρέψει στην κάλπη.

Κι έτσι, έχουμε την ένταση των παραδοσιακών τεχνικών τύφλωσης και εκφοβισμού όλων όσοι βρίσκονται σε αδυναμία να σκεφτούν εκτός πλαισίου, εκτός κουτιού. Εντείνεται επίσης και ο ανοικτός ψυχολογικός πόλεμος σε βάρος των απλών ψηφοφόρων, προκειμένου να πειστούν ότι έχουν μόνο τις επιλογές που τους υποδεικνύουν οι μιντιάρχες, το βαθύ κράτος και ο ξένος παράγοντας.

Δηλαδή, από το ράφι του πολιτικού σούπερ μάρκετ της προηγούμενης βουλής. Γι’ αυτό και οι τηλεοπτικές δημοσκοπήσεις επιμένουν να δείχνουν τους ίδιους και στην επερχόμενη βουλή. Πρόκειται για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Θέλουν τους ίδιους γιατί είναι ήδη δοκιμασμένοι. Θέλουν τους ίδιους γιατί ξέρουν πώς θα συμβιβαστούν ακόμη και με ανοιχτή δικτατορία και «εθνική κρίση» σε βάρος του λαού και της πατρίδας. Θέλουν τους ίδιους γιατί τα έχουν συμφωνήσει ήδη από τώρα με τις ηγεσίες των κομμάτων τους για το πώς θα εκτονώσουν τη διαμαρτυρία των πολιτών, όταν επιβληθούν τα πολύ χειρότερα.

Θέλουν τους ίδιους γιατί ο λαός μας θα πρέπει για μια ακόμη φορά να διασώσει τις τράπεζες και τους τραπεζίτες με το μισθό, τη σύνταξη, τη δουλειά και τη επιχείρησή του. Γιατί η πατρίδα μας οφείλει να ακρωτηριαστεί εθνικά υπέρ της Τουρκίας, κατ’ απαίτηση του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Γιατί η Ελλάδα πρέπει να συρθεί σε μια πιο ενεργή πολιτικοστρατιωτική εμπλοκή στον παγκόσμιο πόλεμο που κήρυξε η Δύση εναντίον της Ρωσίας κι όχι μόνο.

Και τα 6 κόμματα του προηγούμενου κοινοβουλίου απέδειξαν πώς ξέρουν να βάζουν πλάτες. Ακόμη κι όταν πρόκειται για την επιβολή ανοικτής δικτατορίας – αρκεί να γίνεται στο όνομα της δημόσιας υγείας και της επιστήμης, όπως επί Χίτλερ. Ξέρουν πώς να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή με διχαστικές πρακτικές και τζούφιες καταγγελίες κοινοβουλευτικής πρόζας.

Όμως υπάρχουν κι εκείνοι που – παρά τον εντεινόμενο ψυχολογικό πόλεμο – δεν ξεγελιούνται. Και το χειρότερο. Οι Ηρακλειδείς της πολιτικής αδιαφορίας και της αποχής δεν πείθουν σήμερα παρά μόνο τους παντελώς ηλίθιους και τους φύσει αναίσθητους, δηλαδή μόνο το λούμπεν στοιχείο, τον κοινωνικό κατιμά της ελληνικής κοινωνίας.

Πώς μπορούν λοιπόν να αντιμετωπίσουν τους αντισυστημικούς ψηφοφόρους; Πώς μπορούν να αποτρέψουν το υψηλότερο ποσοστό αντισυστημικής ψήφου της μεταπολιτευτικής περιόδου, οι οποίοι αν ψηφίσουν συσπειρωμένα μπορούν να ανατρέψουν το δοτό κοινοβούλιο και να αναδείξουν νέες δυνάμεις με άμεση προοπτική διακυβέρνησης;

Ποια είναι η τελευταία γραμμή άμυνας του καθεστώτος; Τα κόμματα ειδικού σκοπού. Δείτε τα. Ο Άρειος Πάγος ανακήρυξε 36 κόμματα, προκειμένου να εξαπατηθεί πρώτα και κύρια ο ψηφοφόρος που θέλει να ψηφίσει αντισυστημικά.

Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Κόμματα της ακραιφνούς δεξιάς, αλλά και της «επαναστατικής αριστεράς», τα οποία διατυμπανίζουν την καθαρότητα της ιδεολογικής τους σχιζοφρένειας. Μια καθαρότητα που σε όποιον έχει ακόμη σώας τα φρένας μυρίζει θυμάρι από τα σφαγεία του εμφυλίου, είτε λιβάνι από το νεκροταφείο της ιστορίας.

Έχει επίσης κόμματα της κίτρινης κάρτας και της άσπρης μπλούζας, που επιχειρούν να εκμεταλλευθούν τον απόηχο της πανδημίας, αλλά κι όσους πάσχουν από διανοητικό long Covid. Κόμματα που δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτε για την κατάσταση της χώρας, τις άμεσες απειλές που αντιμετωπίζει, αλλά και για το πώς συγκεκριμένα πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε. Ούτε που τους καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει στη χώρα και που οδηγείται ο λαός της.

Έχει κόμματα της θρησκείας, που διδάσκουν το άσβεστο μίσος προς όλους τους αλλόθρησκους και τους αλλοεθνείς. Αλλόθρησκος βέβαια για δαύτους είναι όποιος χριστιανός δεν διακατέχεται από τη δική τους θρησκοληψία. Ενώ αλλοεθνής είναι όποιος Έλληνας δεν διαθέτει τη δική τους «καθαρότητα του αίματος». «Ξεχάστε την κατοχή και την εκποίηση της πατρίδας και αφορίστε στο πυρ το εξώτερο, όσους δεν υποτάσσονται στη μία, ορθή πίστη και στο κόμμα της,» δηλώνουν σηκώνοντας το λάβαρο της διχόνοιας. Έτοιμοι να δικάσουν, όπως κι ο Μέγας Ιεροεξεταστής, τον ίδιο το Χριστό γιατί η αγκαλιά της αγάπης του χωρούσε ισότιμα τους πάντες.

Έχει κόμματα της ενότητας, τα οποία έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για να μην υπάρξει ενότητα, για να μην υπάρξει κανενός είδους συνεργασία. Προφασίζονται την ενότητα για να κηρύξουν τη διχόνοια. Μιλούν για εθνική ενότητα, αλλά απαιτούν τη ενότητα κάτω από το δικό τους σκήπτρο. Μιλάνε για ανοχή των διαφορετικών απόψεων, αλλά απαιτούν υποταγή στο δικό τους δόγμα. Μιλούν ενάντια στους αρχηγισμούς, αλλά απαιτούν την υποδούλωση στη δική τους νεοπλατωνική αρισταρχία, όπου ασήμαντοι, αλλά επίδοξοι ολιγάρχες εμφανίζονται ως «συλλογική ηγεσία» και μάλιστα του Έθνους!

Ποια είναι η αποστολή όλων αυτών των κομμάτων ειδικού σκοπού; Να χάσει το μπούσουλα το ψηφοφόρος και κυρίως εκείνος που δεν θέλει αυτή τη φορά να διευκολύνει το καθεστώς είτε ψηφίζοντας τα κόμματα του προηγούμενου κοινοβουλίου, είτε επιλέγοντας την αποχή. Να πάθει ίλιγγο από τα πολλά ψηφοδέλτια και να χάσει τον προσανατολισμό του. Να οδηγήσουν ειδικά όσους δεν σκέφτονται με όρους πολιτικών προγραμμάτων και θέσεων, να ψηφίσουν με όρους φαίνεσθαι, ξεκατινιάσματος, κουτσομπολιού, είτε νοσηρής ιδεοληψίας.

Και κυρίως να πετύχουν αυτό που ανησυχεί περισσότερο το υφιστάμενο καθεστώς. Να ηττηθεί η διάθεση του απλού κόσμου, των απλών ψηφοφόρων για ενότητα, για συνεργασία με σκοπό την ανατροπή.

Να τον πείσουν πώς δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα και συνεργασία ανάμεσα σε διαφορετικές δυνάμεις με οργανωτική αυτοτέλεια, διαφορετική ιδεολογία και πολιτική καταγωγή. Μια συνεργασία που κατατείνει να αναδείξει την αληθινή διαχωριστική γραμμή στην πολιτική σήμερα, όχι την επίπλαστη της δεξιάς και της αριστεράς του εμφυλίου, των πιστών και απίστων, αλλά του ξενόδουλου καθεστώτος κατοχής και εκποίησης από τη μια και από την άλλη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Κι επομένως η δική του ενότητα, η ενότητα του λαού δεν είναι εφικτή παρά μόνο κάτω από το σκήπτρο δοτών, ανίκανων και ύποπτων ηγεσιών, που ξέρουν μόνο από ιδιοτέλεια και ασκούνται στην ίντριγκα, στο διαίρει και βασίλευε.

Ειδικά τώρα, σ’ αυτές τις εκλογές, όπου για πρώτη φορά μετά το 1956 υπάρχει μια αληθινή συμμαχία διαφορετικών δυνάμεων, που ξέρουν να βαδίζουν χώρια, αλλά να χτυπούν από κοινού. Η Συμμαχία Ανατροπής. Μια συμμαχία που για πρώτη φορά μετά την Εθνική Αντίσταση είναι ικανή να εκφράσει τη δημοκρατική και πατριωτική ενότητα του λαού όχι μόνο στις εκλογές και το κοινοβούλιο, αλλά και στο πεζοδρόμιο, τις γειτονιές, τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας.

Για να μπορέσουμε, αφενός, να αποφύγουμε τα χειρότερα και, αφετέρου, να οικοδομήσουμε μια νέα Ελλάδα της προκοπής, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Πρώτα και κύρια για τους ταπεινούς και καταφρονημένους αυτής της χώρας. 

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ. και επικεφαλής του ψηφοδελτίου "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ"


Δημήτρης Καζάκης: «Από την 21η Απριλίου 1967 στην 6η Ιουλίου 2015 - Εφτά χρόνια επίσημης μνημονιακής χούντας»


Τον Απρίλιο του 1967 κατέλυσαν το κοινοβούλιο γιατί δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη διακομματική συναίνεση, που πέτυχαν τον Ιούλιο του 2015. Γι’ αυτό και έκτοτε έχουμε έναν απόλυτα δοτό, δωσίλογο κοινοβουλευτισμό, ο οποίος λειτουργεί ουσιαστικά, μαζί με τους κρατικούς θεσμούς και τη δικαιοσύνη, με το Σύνταγμα όχι του 1975, αλλά μ’ εκείνο της χούντας του 1968.

Ακούστε από το κ. Βαγγέλη Μεϊμάρακη - εγγονό δωσίλογου και καταδότη της Γκεστάπο στην Κρήτη της ναζιστικής κατοχής, συνεργάτη του περιβόητου εγκληματία ναζί Σούμπερτ – και τότε άξιο ηγέτη της ΝΔ, πώς οργανώθηκε το πραξικόπημα της 6ης Ιουλίου 2015, από το δωσίλογο προσωπικό της χώρας, προκειμένου το ΟΧΙ στα μνημόνια του δημοψηφίσματος να γίνει ΝΑΙ. Συνομιλεί με τον κ. Νίκο Χατζηνικολάου, ο οποίος για το σημερινό καθεστώς είναι ότι ήταν ο κ. Μαστοράκης για τη παλιά χούντα.



Κι έτσι οι ξένοι δανειστές μαζί με τους εγχώριους εντολοδόχους τους στις ηγεσίες όλων των κόμματων της δεξιάς και της αριστεράς μπόρεσαν να συνεχίσουν ανενόχλητοι το καθεστώς κατοχής και εκποίησης της Ελλάδας.

Η τρελή φαντασίωση του Γκέμπελς για ένα πραξικόπημα με διακομματική κοινοβουλευτική συναίνεση, γίνεται για πρώτη φορά πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Για πρώτη φορά στην ιστορία δυο και πλέον αιώνων κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, την Ευρώπη, αλλά και παγκόσμια, το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας και μάλιστα ενός δημοψηφίσματος αγνοήθηκε και ανατράπηκε όχι από τα τανκς, αλλά από το σύνολο των πολιτικών αρχηγών, οι οποίοι συναντήθηκαν την επομένη υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο. Απ' όλους, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Κουτσούμπα, ΓΓ του ΚΚΕ, ο οποίος κατήγγειλε μεν το γεγονός αλλά δεν κήρυξε παλλαϊκό συναγερμό με το λαό στους δρόμους σ' ένα νέο ανένδοτο έως ότου ανατραπεί το νέο πραξικόπημα.

Από άποψη νομικοπολιτική και Συντάγματος, το πραξικόπημα της 6ης Ιουλίου 2015 δεν διαφέρει σε τίποτε από το αντίστοιχο της 21ης Απριλίου 1967, εκτός από τη μορφή. Τότε χρειάστηκε να καταλυθεί το κοινοβούλιο, διότι οι ενορχηστρωτές του πραξικοπήματος εκτός και εντός Ελλάδας, δεν μπορούσαν να πειθαναγκάσουν τα κόμματα του κοινοβουλίου. Παρά την εθελοδουλία και της τότε πολιτικής ηγεσίας, η συναίνεση σε κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητη.

Κυρίως λόγω του τρόμου που ενέπνεε η εγρήγορση του ίδιου του λαού, ο οποίος επί 72 ημέρες μετά τα Ιουλιανά του 1965 βρισκόταν κατά εκατοντάδες χιλιάδες κάθε μέρα στους δρόμους. Παρά την άγρια και αιματηρή καταστολή.

Το πραξικόπημα μπόρεσε να επιβληθεί όταν οι ηγεσίες του κέντρου και της αριστεράς της εποχής κατόρθωσαν να αναστείλουν τις κινητοποιήσεις και έστειλαν το λαό – απογοητευμένο – στο σπίτι του να περιμένει τις εκλογές του Μαΐου 1967. Έτσι μπόρεσε να επιβληθεί η 21η Απριλίου με τα τανκς, χωρίς ουσιαστικά καμιά αντίσταση, συλλαμβάνοντας το σύνολο των πολιτικών αρχηγών με τις πιτζάμες.

Τον Απρίλιο του 1967 κατέλυσαν το κοινοβούλιο γιατί δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη διακομματική συναίνεση, που πέτυχαν τον Ιούλιο του 2015. Γι’ αυτό και έκτοτε έχουμε έναν απόλυτα δοτό, δωσίλογο κοινοβουλευτισμό, ο οποίος λειτουργεί ουσιαστικά, μαζί με τους κρατικούς θεσμούς και τη δικαιοσύνη, με το Σύνταγμα όχι του 1975, αλλά μ’ εκείνο της χούντας του 1968. Με τη μορφή βεβαίως ενός «παρασυντάγματος», που απαρτίζεται από πλήθος νόμων και κυβερνητικών πράξεων συνταγματικής εκτροπής, όπως και αποφάσεων βάρβαρης αντισυνταγματικότητας των ανωτάτων δικαστηρίων, αλλά νομιμοποιείται από τη διακομματική συναίνεση και τη ψήφο ενός απόλυτα εξαθλιωμένου και φοβισμένου λαού.

Στις 6 Ιουλίου 2015 πέθανε οριστικά και αμετάκλητα όχι μόνο το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά και η επίσημη κομματική αριστερά, όλων των αποχρώσεων. Δηλαδή η αριστερά της μεταπολίτευσης, η οποία βρισκόταν καθηλωμένη στο νεκροκρέβατο για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1990. Από τότε επιβιώνει μόνο ως ζόμπι χάρις στις πλουσιοπάροχες κρατικές – πάνω και κάτω από το τραπέζι – επιχορηγήσεις, τον πακτωλό δανείων από το τραπεζικό καρτέλ, αλλά και τα «τυχερά» από τα ποικίλα κυκλώματα μεγαλοεργολάβων και ολιγαρχών. Επιβιώνει ως κρατικομονοπωλιακή αριστερά.

Όταν η αριστερά νίπτει τη δεξιά και οι δυο το πρόσωπο της εξουσίας.

Σκληροί αγώνες δεκαετιών, φυλακές, ξερονήσια, εκτοπίσεις, βασανιστήρια στα πιο πέτρινα χρόνια της Ελλάδας για δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές της πάλαι ποτέ διωκόμενης αριστεράς κι όχι μόνο – οι οποίοι έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν, κατέθεσαν ακόμη και τη ζωή τους για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την πατρίδα – μετατράπηκαν σε εμπορεύσιμο είδος στο τραπέζι της κομματικής συναλλαγής. Για αργομισθίες, για θώκους και επιχορηγήσεις. Εικόνισμα για την αποβλάκωση των πιστών, όπως συμβαίνει πάντα με κάθε λογής θρησκόληπτη σέχτα, αλλά και άλλοθι των επιτηδείων της εκάστοτε ηγεσίας που σκέφτονται αποκλειστικά και μόνο με όρους ιδιοτέλειας.

Από τότε ότι αισχρό κι αν συμβαίνει στη χώρα μας, όσο παρανοϊκό κι αν είναι, ακόμη και η αναβίωση της υποχρεωτικότητας των ιατρικών πρωτοκόλλων της «φυλετικής υγιεινής» για τον εκφασισμό της εγχώριας και παγκόσμιας πολιτικής, η μόνιμη επωδός της επίσημης αριστεράς είναι πάντοτε η ίδια: «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!» Προκειμένου να διακηρύξει την πολιτική αδιαφορία μιας και στον καπιταλισμό δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτε άλλο εκτός από το να συντηρείς με τη ψήφο σου και την αδράνειά σου τα κόμματα των επαγγελματιών της επιτήδειας τέχνης της ξεπούλας, όπως έλεγε ο Γιάννης Σκαρίμπας.

Την εποχή του πραξικοπήματος του 2015 ένα από τα πολλά δημοσιεύματα, που εξέφραζαν την ανακούφιση των κυρίαρχων ελίτ για την ταύτιση της επίσημης δεξιάς με την επίσημη αριστερά, έλεγε: «Όταν ο Massimo D'Alema έγινε πρωθυπουργός το 1998, μία από τις ψήφους υπέρ του προήλθε από τον Gianni Agnelli, ο οποίος δικαιολογήθηκε υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες μια αριστερή κυβέρνηση είναι η μόνη που μπορεί να ασκήσει δεξιές πολιτικές. Τα σημερινά ελληνικά γεγονότα θυμίζουν αυτά τα λόγια, κυρίως όταν σκεφτόμαστε τη στήριξη που εγγυάται η Άνγκελα Μέρκελ στον Αλέξη Τσίπρα, που καλείται να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς καταργώντας τις βρεφικές συντάξεις και ιδιωτικοποιώντας πολλά περιουσιακά στοιχεία: σήμερα τα αεροδρόμια και αύριο (ίσως) νησιά.» (Carlo Lottieri, Se la sinistra è costretta a copiare ricette di destra, Il Giornale, 25 Agosto 2015)

Η αριστερά βέβαια δεν κατόρθωσε να πουλήσει τα νησιά – αν και εισήγαγε το Υπερταμείο, που είναι σε θέση να το κάνει. Ωστόσο, χρειαζόταν και η δεξιά, δηλαδή η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κι έτσι μαζί από κοινού μετά τις εκλογές θα νομιμοποιήσουν το ξεπούλημα των νησιών και του Αιγαίου στην Τουρκία, υπό την αιγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στο όνομα της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και της «αποφυγής του πολέμου».

Όσο περισσότερο ο διαχωρισμός σε δεξιά και αριστερά για τις κορυφές δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, έκτος από μια κατανομή ρόλων πρόζας – όπως των ηθοποιών σε μια παράσταση – για την εξαπάτηση του φιλοθεάμονος κοινού. Τόσο περισσότερο για τον απλό κόσμο και ειδικά για τους νέους, επιβάλλεται από την επίσημη προπαγάνδα της πολιτικής και της τέχνης ως ένας βαθύς φυλετικού τύπου διαχωρισμός που δεν επιτρέπει την αναγκαία ενότητα στις τάξεις του λαού.

Έχουμε ανοικτούς λογαριασμούς αίματος…

Το πραξικόπημα του 2015 συνέβη με τη δικαιοσύνη να τυρβάζει περί άλλων και, για μια ακόμη φορά, να σφυρίζει αδιάφορα. Μόνο ο λαός αντέδρασε με μια τεραστίων διαστάσεων διαδήλωση το βράδυ της ίδιας ημέρας, η οποία κυριολεκτικά αιματοκυλίστηκε από την πιο άγρια – απ' όσες έχω προσωπικά βιώσει – καταστολή με χημικά, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και ρόπαλα των πραιτοριανών εν στολή. Πολλοί από δαύτους σε ευδιάκριτο σημείο πάνω στα κράνη τους, έφεραν υπερήφανα τα σύμβολα του χιτλερισμού, της χούντας και της χρυσής αυγής. Και επιτέθηκαν εναντίον των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στην πλατεία Συντάγματος αλαλάζοντας, όπως κάποτε οι βασιβουζούκοι σε ρεσάλτα πλιάτσικου και σφαγής αθώων, «τώρα θα σας δείξουμε ποιος έχει την εξουσία»!

Από τότε, τόσο για μένα, αλλά και για όλους όσοι έχουν μείνει αμετανόητοι και αμετακίνητοι, έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς αίματος με όλους εκείνους που επέβαλλαν το πραξικόπημα της 6ης Ιουλίου 2015. Πολλοί, όπως κι εγώ, ορκιστήκαμε τότε στο αίμα των αθώων εκείνης της νύχτας, στο αίμα που είδα να τρέχει στο πρόσωπο του παιδιού μου, όχι μόνο να παλέψουμε για τη δημοκρατία και την πατρίδα ως το τέλος, αλλά να μην ησυχάσουμε αν δεν καθίσουν όλοι τους στο σκαμνί.

Κανένα δημοκρατικό πολίτευμα, καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να θεμελιωθεί στέρεα, αν δεν υπάρξει «τυραννοκτονία», αν δεν υπάρξει απόδοση ποινικών ευθυνών για τους σφετεριστές και τους πραξικοπηματίες, αν δεν ξεριζωθεί επιτέλους ο δωσιλογισμός από την πατρίδα μας. Κι αυτές οι εκλογές είναι στο χέρι μας να γίνουν το πρώτο αποφασιστικό βήμα.

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Η Ελλάδα ανήκει στις πιο χρεωκοπημένες χώρες του πλανήτη!


Mε την πολιτική αποβιομηχάνισης και αποαγροτοποίησης που μας επιβλήθηκε λόγω ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η αρνητική θέση της Ελλάδας εκτινάχθηκε στο 30% του ΑΕΠ στα μέσα της δεκαετίας του 1990...


Αισίως η Ελλάδα μέσα στο 2021 κατέκτησε ένα ακόμη αρνητικό ρεκόρ παγκόσμια. Βρίσκεται στη 4η χειρότερη θέση διεθνώς με όρους αρνητικής καθαρής επενδυτικής θέσης. Την ξεπερνούν μόνο το Σουδάν, η Μογγολία και η Μοζαμβίκη.

Μην ανησυχείτε όμως. Είναι σίγουρο ότι μπορούμε να τις ξεπεράσουμε. Δεν χρειάζεται καν να βάλουμε τα δυνατά μας. Αρκεί να συνεχίσουμε με το υπάρχον μονοκομματικό κοινοβούλιο των 6 κομμάτων και να παραμείνουμε υπό καθεστώς χρεοκοπίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα χειρότερα θα επέλθουν με μαθηματική ακρίβεια.

Τι είναι όμως η καθαρή επενδυτική θέση μιας χώρας; Είναι η διαφορά ανάμεσα στα εισρέοντα από το εξωτερικό και τα εκρέοντα κεφάλαια. Οι χώρες με θετική καθαρή επενδυτική θέση θεωρούνται «πιστώτριες χώρες», ενώ οι χώρες με αρνητική θέση χαρακτηρίζονται «χώρες οφειλέτες».

Η Ελλάδα δεν είχε πάντα αυτά τα χάλια. Η καθαρή επενδυτική θέση της Ελλάδας ήταν ελάχιστα αρνητική στα χρόνια προ της ένταξης στην ΕΟΚ. Ο λόγος ήταν απλός. Η άνοδος της οικονομίας της δεν εξαρτιόταν τόσο από την εισροή ξένων κεφαλαίων και εξωτερικών δανείων, όσο από τις εσωτερικές επενδύσεις κυρίως στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή.

Με την πολιτική αποβιομηχάνισης και αποαγροτοποίησης που μας επιβλήθηκε λόγω ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η αρνητική θέση της Ελλάδας εκτινάχθηκε στο 30% του ΑΕΠ στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Υπό την αιγίδα της Ευρώπης, οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, εγκατέλειψαν οριστικά την πολιτική εσωτερικής συσσώρευσης με βάση τις αυξανόμενες αποταμιεύσεις των νοικοκυριών και μετέτρεψαν την ελληνική οικονομία σε δάνειο-τραπεζοκεντρική.

Η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, δήθεν για την ανάπτυξη της χώρας, και ταυτόχρονα το κυνήγι των ευρωπαϊκών κονδυλίων αναδείχθηκε σε εθνικό σπορ. Οι πρακτικές αυτές οδήγησαν όχι μόνο σε εκτίναξη των χρεών, αλλά και σε ραγδαία επιδείνωση της αρνητικής επενδυτικής θέσης της χώρας, η οποία με την είσοδό μας στο κοινό νόμισμα, έφτασε στο, πρωτοφανές για τα ιστορικά χρονικά της Ελλάδας, 60% του ΑΕΠ.

Η είσοδος στο ευρώ σηματοδότησε την αντίστροφη μέτρηση για την επίσημη χρεωκοπία της Ελλάδας. Χάρις στο ευρώ, ο μόνος τρόπος που απέμεινε για την Ελλάδα να αντλεί κεφάλαια ήταν σχεδόν αποκλειστικά από το εξωτερικό. Έτσι στα τέλη του 2009 η καθαρή εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από δανειακά κεφάλαια του εξωτερικού ξεπερνούσε το 87% του ΑΕΠ.

Και τι πετύχαμε ύστερα από 10 χρόνια μνημονίων; Να φτάσουμε σε πρωτοφανή επίπεδα χρεωκοπίας παγκοσμίως. Η αρνητική καθαρή επενδυτική θέση της Ελλάδας το 3ο τρίμηνο του 2021 ξεπέρασε το 175% του ΑΕΠ.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι για κάθε 100 ευρώ ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος σε αγαθά και υπηρεσίες, η χώρα – δηλαδή, το κράτος και οι ιδιώτες μαζί – πρέπει να αντλεί από το εξωτερικό 335 ευρώ και να πληρώνει στο εξωτερικό 160 ευρώ ετήσια.

Μπορεί να επιβιώσει μια χώρα μ’ αυτούς τους όρους; Ναι, μόνο για όσο διαθέτει περιουσία προς εκποίηση. Όσο ξεπουλιούνται νοικοκυριά και επιχειρήσεις, όσο η εθνική περιουσία εκποιείται, οι κυβερνήσεις θα χρεώνουν όλο και περισσότερο τη χώρα για να βαφτίζουν «ανάπτυξη» την εικονική άνοδο του ΑΕΠ.

Είναι μια πορεία που οδηγεί την Ελλάδα στην ανυπαρξία, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις χώρες που ανταγωνιζόμαστε σε χρεωκοπία. Μόνο, που, σε σύγκριση μ’ αυτές, η Ελλάδα κατάντησε έτσι, όχι λόγω πολέμου, ή ανυπέρβλητης ιστορικής καθυστέρησης, αλλά λόγω επικράτησης μιας τόσο αισχρής εθελοδουλίας, που μπροστά της ωχριά ακόμη κι ο επί τουρκοκρατίας ραγιαδισμός.

Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου - Ε.ΠΑ.Μ.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΠΕΝΑ, Ιανουάριος 2022

Βυθιζόμαστε στη δίνη ενός νέου παγκόσμιου πολέμου


Οι ΗΠΑ δεν επέτρεψαν από την αρχή την ενεργοποίηση της διαδικασίας διαλόγου που προβλέπει η συμφωνία του Μίνσκ. Ούτε άφησαν τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης πριν οδηγηθεί σε στρατιωτική εμπλοκή....

Δημήτρης Καζάκης*

Η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν κάτι το αναμενόμενο, αναπόφευκτο και επιδιωκόμενο πρώτα και κύρια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Κι αυτό γιατί η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες δεν επέτρεψαν να υπάρξει κανενός είδους διπλωματική ή διαπραγματευτική διέξοδος.

Εδώ και μήνες οι ΗΠΑ είχαν προεξοφλήσει την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, κλιμακώνοντας την ένταση και μετατρέποντας την υπόθεση της Ουκρανίας σε ζήτημα αποκλειστικής διαχείρισης του ΝΑΤΟ. Δεν επέτρεψαν καμιά ενέργεια, ή διαμεσολάβηση εκτόνωσης. Ακόμη κι εκείνες που προέρχονταν από τον Μακρόν και τον Μπορέλ της Ε.Ε.

Δεν επέτρεψαν την ενεργοποίηση της διαδικασίας διαλόγου που προβλέπει η συμφωνία του Μινσκ. Ούτε άφησαν τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης πριν οδηγηθεί σε στρατιωτική εμπλοκή. Και μπορεί ο κ. Γκουτιέρες να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του τώρα, κατόπιν εορτής, και να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους αμάχους της Ουκρανίας, αλλά όλους αυτούς τους μήνες ήταν άφαντος.

Αλήθεια, αν όντως ήταν τόσο επικίνδυνα τα πράγματα και η Ρωσία είχε αποφασίσει την στρατιωτική επέμβαση ευθύς εξαρχής, τότε γιατί οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν φρόντισαν να πιέσουν τον Ζελένσκι να ζητήσει ακόμη και την στρατιωτική συνδρομή του ΟΗΕ; Κι αν ο Γενικός Γραμματέας έδινε το πράσινο φως για την ανάπτυξη δύναμης κυανόκρανων, στην οροθετική γραμμή πρώτα και κύρια των Αυτόνομων περιοχών του Ντόνμπας, πώς θα μπορούσε ύστερα να επιχειρήσει στρατιωτικά η Ρωσία;

Οι ΗΠΑ εξαρχής δεν ήθελαν να εκτονωθεί η κρίση. Πάσχιζαν με κάθε τρόπο να εξωθήσουν τη Ρωσία σε στρατιωτική επέμβαση. Κλιμάκωναν την ένταση εδώ και μήνες θεωρώντας την στρατιωτική επέμβαση του Κρεμλίνου ως δεδομένη. Κι αυτή έγινε αναπόφευκτη όταν, αφενός, από τις 16 Φεβρουαρίου άρχισαν οι εχθροπραξίες του Ουκρανικού στρατού εναντίον των αυτόνομων περιοχών.

Οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ στην περιοχή βεβαίωναν σε καθημερινή βάση εκατοντάδες παραβιάσεις της εκεχειρίας και χιλιάδες εκρήξεις. Κανονικός πόλεμος. Πώς απάντησαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ; Αντί να επιχειρήσουν την εκτόνωση της πολεμικής κλιμάκωσης, απαιτώντας την κατάπαυση του πυρός και την έναρξη διαλόγου υπό την αιγίδα του ΟΑΣΕ, ή του ΟΗΕ, διαβεβαίωναν ότι πρόκειται για «προβοκάτσια» της Ρωσίας.

Το Κρεμλίνο απάντησε με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε, προκειμένου να αποτραπεί το ολοκαύτωμα του πληθυσμού στο Ντόνμπας και για να μην γενικευτεί ο πόλεμος στο έδαφός του. Αναγνώρισε τις αυτόνομες περιοχές και τοποθέτησε δυνάμεις στην οροθετική γραμμή.

Την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας έκανε αναπόφευκτη όχι μόνο η αδιαλλαξία των ΗΠΑ και των μαριονετών τους στο Κίεβο, αλλά και το γεγονός ότι στις 22 Φεβρουαρίου δημοσιοποιείται το γεγονός ότι η Κομισιόν κάνει δεχτή την αίτηση της Ουκρανίας για ένταξη στην ΕΕ. Θα έθετε το ζήτημα προς έγκριση στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής. Η έκτακτη Σύνοδος θα έδινε καθεστώς υποψήφιας χώρας στην Ουκρανία κι έτσι θα άνοιγε άμεσα ο δρόμος για ταχύτατη ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Πώς θα μπορούσε να το επιτρέψει η Ρωσία; Η στρατιωτική επέμβαση για την εξουδετέρωση της άμεσης απειλής μετατροπής της Ουκρανίας σε επίσημο προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ πάνω στα σύνορά της, κατέστη μονόδρομος.

Επομένως, την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία την ήθελαν και την επιδίωκαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, οι ΗΠΑ. Κι ο λόγος είναι απλός. Με τον τρόπο αυτό ήθελαν το αναγκαίο άλλοθι για να εξαπολύσουν τα σκυλιά του πολέμου. Ενός νέου παγκόσμιου πολέμου εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, που επίσημα η Ουάσιγκτον ήδη από το 2017 έχει ανακηρύξει ως τις μεγαλύτερες απειλές για την εθνική της ασφάλεια, αλλά και για την παγκόσμια ηγεμονία της.
πηγή: epamhellas.gr

Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου - Ε.ΠΑ.Μ.

Δημήτρης Καζάκης στο STAR Κ.Ε.: «Oι πιο ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της Μεταπολίτευσης» (vid)


Συνέντευξη του προέδρου του ΕΠΑΜ και επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΕΠΑΜ - Συμμαχία Ανατροπή, Δημήτρη Καζάκη, στο κεντρικό δελτίο του Σταρ Κεντρικής Ελλάδος της Παρασκευής....

Η δημοσιογράφος του δελτίου προσπάθησε με τις ερωτήσεις να δημιουργήσει ένα σκηνικό τρόμου για τις εκλογές της 21ης Μαΐου και το διακύβευμα, όμως με ορθολογικά επιχειρήματα και αντιστρέφοντας τα ερωτήματα ο Δημήτρης Καζάκης διέλυσε την όποια αμφιβολία για το ποιες δυνάμεις είναι αποσταθεροποιητικές και ποιο είναι το διακύβευμα!
ΕΠΑΜ / STAR Κεντρικής Ελλάδας

Δ. ΚΑΖΑΚΗΣ: Μετάβαση σε Εθνικό νόμισμα και να μην πληρώσουμε τίποτα! (vid)

 
Ο Γ.Γ. του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου - ΕΠΑΜ-, οικονομολόγος, Δημήτρης Καζάκης σε μια εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη στον δημοσιογράφο Αιμίλιο Λιάτσο, στο KONTRA Channel....
 
 
Ο Γενικός Γραμματέας του ΕΠΑΜ, οικονομολόγος, Δημήτρης Καζάκης, στην εκπομπή “KONTRA24” με τον δημοσιογράφο Αιμίλιο Λιάτσο στο Kontra Channel, σε μια εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη, για την ελληνική και παγκόσμια οικονομία, το ευρώ και το εθνικό νόμισμα, ελληνική και διεθνή πολιτική, τον Τραμπ και τις ΗΠΑ…

Δημήτρης Καζάκης / ΕΡΤ: Για την Ελλάδα και τους Έλληνες "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ" (vid)


Ο Δημήτρης Καζάκης, επικεφαλής ψηφοδελτίου της "ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ" σε συνέντευξή στην ΕΡΤ και τον δημοσιογράφο Κώστα Λασκαράτο...

Συνέντευξη του Δημήτρη Καζάκη, επικεφαλής του ψηφοδελτίου της "ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ", στο πλαίσιο της προεκλογικής παρουσίασης των κομμάτων που συμμετέχουν στις Εκλογές της 21ης Μαΐου, με τον δημοσιογράφο Κώστα Λασκαράτο στην εκπομπή "45λεπτο του Αρχηγού" της ΕΡΤ.



Παναγιώτης Μαντάς / ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Το ΦΙΑΣΚΟ στο Κούρσκ - Ρωσική επέλαση στο Ποκρόφσκ (vid)

 

     Ο Παναγιώτης Μαντάς στο e-roi με τον με τον δημοσιογράφο Βασίλη Μακρίδη συζητούν με θέμα: «ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Το φιάσκο στο Κούρσκ- Ρωσική επέλαση στο Ποκρόφσκ» - Στο studio του e-roi παρεμβαίνει ο πρόεδρος του ΕΠΑΜ, Δημήτρης Καζάκης αναλύοντας την τρέχουσα επικαιρότητα...

Ακολουθει το βίντεο του e-roi



Ο Παναγιώτης Μαντάς, ιατρός, μέλος του ΔΗΚΚΙ, στο studio του e-roi, στο πλαίσιο της εκπομπής "Πίσω από τα γεγονότα" συζητάει με τον δημοσιογράφο Βασίλη Μακρίδη, με θέμα:   «ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Το φιάσκο στο Κούρσκ- Ρωσική επέλαση στο Ποκρόφσκ»

Στο studio του e-roi, κάνει την παρέμβαση του καο ο πρόεδρος του ΕΠΑΜ, Δημήτρης Καζάκης.και στη συνομιλία του με τον Παναγιώτη Μαντά αναλύουν την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα.

Δημήτρης Καζάκης: Η "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ" είναι Ένωση κομμάτων και προσωπικοτήτων (vid)



Ο Δημήτρης Καζάκης,  Πρόεδρος ΕΠΑΜ- Επικεφαλής του ενωτικού ψηφοδελτίου συνασπισμού κομμάτων "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ", στην εκπομπή "Για την Οικονομία" με το δημοσιογράφο Κώστα Πορτοκάλη....

Δημήτρης Καζάκης: Από τι κινδυνεύουμε σήμερα περισσότερο;


Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης, Προέδρος του Ε.ΠΑ.Μ

Είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Για πρώτη φορά είναι τόσο βαθιά διχασμένη και μάλιστα με όρους που προσιδιάζει σε φυλετικό μίσος. Η φυλή των εμβολιασμένων, των φυλετικά «καθαρών», εναντίον των ανεμβολίαστων, δηλαδή των «ακάθαρτων» φορέων μόλυνσης. Πρόκειται επί της ουσίας για τον ίδιο διχασμό που επέβαλε η ακαδημαϊκή επιστήμη του 19ου και 20ου αιώνα, η οποία διαχώριζε τον πληθυσμό ανάλογα με το αν και κατά πόσο κάθε επιμέρους ομάδα ήταν εν δυνάμει πιο μεταδοτική σε επιδημικά παθογόνα, είτε εκφυλιστικά γενετικά γνωρίσματα. Αυτή ακριβώς η επιστήμη ονομάστηκε φυλετική υγιεινή και έχαιρε της αποδοχής του ακαδημαϊκού, πολιτικού και δικαστικού κατεστημένου. Έτσι επιβλήθηκε καθεστώς γκέτο και φυλετικού διαχωρισμού ανάλογα με το κατά πόσο ήταν εν δυνάμει μιασματικοί, εκφυλισμένοι, ή γενετικά ακάθαρτοι, προκειμένου να προστατευθεί η δημόσια υγεία.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κορυφαία επιστημονική κατάκτηση αυτής της φυλετικής υγιεινής θεωρήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα ο υποχρεωτικός εμβολιασμός. Έτσι θα μπορούσαν να απαλλαγούν οι καλές τάξεις της κοινωνίας εκείνης της εποχής από την απειλή των επιδημιών, με φορείς κυρίως τις «ακάθαρτες» τάξεις, για να συνεχίσουν τις δουλειές τους χωρίς την κρατική απειλή του εγκλεισμού και της καραντίνας. Αυτό ήταν το επίσημο αφήγημα της εποχής.

Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, η επίσημη επιστήμη της φυλετικής υγιεινής και του υποχρεωτικού εμβολιασμού, ενώ αδυνατούσε να αναχαιτίσει τις επιδημίες, αποτέλεσε το υπόβαθρο της επικράτησης του ναζισμού. Τότε, όπως και σήμερα, κανένας από τους επίσημους θιασώτες της φυλετικής υγιεινής, δεν νοιάστηκε για τις προειδοποιήσεις. Κυριαρχούσε η ιδιοτέλεια, η ιδιωτεία και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Τότε, όπως και σήμερα, η «πίστη στην επιστήμη» με την ισχύ της κρατικής καταστολής, ήταν η απάντηση εναντίον όσων αιρετικών έβλεπαν το ολοκαύτωμα να έρχεται.

Ένας από αυτούς, από τους πιο επιφανείς συγγραφείς της Βρετανίας, ο G. K. Chesterton (1), προειδοποιούσε: «Αυτό που πραγματικά προσπαθεί να τυραννήσει μέσω της κυβέρνησης είναι η Επιστήμη… Ο υλισμός [του χρήματος] είναι η αληθινά κρατούσα Εκκλησία μας και η Κυβέρνηση τη βοηθά πραγματικά να καταδιώξει τους αιρετικούς της. Ο εμβολιασμός, στα εκατό χρόνια του πειράματός του, έχει αμφισβητηθεί σχεδόν όσο και το βάπτισμα στα δύο χιλιάδες χρόνια περίπου. Αλλά φαίνεται πολύ φυσικό στους πολιτικούς μας να επιβάλουν τον εμβολιασμό, αν και θα τους φαινόταν τρέλα να επιβάλουν το βάπτισμα.» 1

Δεν άργησε να δικαιωθεί. Η ευγονική, που ξεκίνησε με υποχρεωτικούς εμβολιασμούς εναντίον κυρίως των «ακάθαρτων», οδήγησε σε μαζικές στειρώσεις και ευθανασία όσων έκρινε η τότε ιατρική επιστήμη ότι αποτελούσαν βάρος για την κοινωνία. Πρώτα με δικαστικές αποφάσεις στις κοινοβουλευτικές χώρες της Δύσης και ύστερα με δρακόντειους φυλετικούς νόμους, που γνώρισαν την αποθέωσή τους επί ναζισμού. Κι όπως τότε, έτσι και σήμερα η σύγχρονη εκδοχή της φυλετικής υγιεινής που σπέρνει το μίσος στην κοινωνία – ακόμη και μέσα στις ίδιες τις οικογένειες – έχει τις αμέριστες ευλογίες του ακαδημαϊκού, δικαστικού και πολιτικού κατεστημένου. Για μια ακόμη φορά η απειλή για τη ζωή δεν προέρχεται από το καθεστώς εξουσίας και τα συμφέροντα που υπηρετεί, αλλά από τους συνανθρώπους μας, φορείς μιάσματος.

Ακόμη και η ιεραρχία της εκκλησίας ξέχασε το «αγαπάτε αλλήλους» και συμμετέχει στην εκστρατεία φυλετικού διχασμού.

Έχουμε «πανδημία ανεμβολίαστων». Κι επομένως, για πρώτη φορά μετά την αλήστου μνήμης εποχή του μιάσματος του κομμουνιστοσυμμοριτισμού, η χώρας μας επανέρχεται στον αστερισμό των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, που σήμερα βαφτίζονται «πιστοποιητικά ανοσίας». Επαναφέρει το καθεστώς χαφιεδισμού και φακελώματος. Επαναφέρει τον εκτοπισμό για όσους δεν συμμορφώνονται, όπως γνωρίζουν άριστα όσοι
υγειονομικοί δεν εμβολιάζονται. Επαναφέρει τη στοχοποίηση και τον στιγματισμό συμπολιτών μας ως επικίνδυνων για τη δημόσια ασφάλεια, που σήμερα βαφτίζεται «δημόσια υγεία».

Αλήθεια, πόσο λέτε να απέχουμε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για ανεπιθύμητους;

1. G. K. Chesterton, Eugenics and Other Evils. An Argument against the
Scientifically Organized State. London, New York, Toronto, Melbourne:
Cassell & Company, Ltd., 1922, 76-77.

Δημήτρης Καζάκης: «Κινδυνεύει με κατάρρευση η Ελβετία, ίσως η Γερμανία λόγω Deutsche Bank, αλλά η Ελλάδα βράχος!»

....ήδη οι μεγαλομέτοχοι της τραγωδίας μας παίρνουν τα δις των υπερκερδών τους από τη λεηλασία της χώρας και τρέχουν σε επενδυτικά καταφύγια του εξωτερικού για να γλυτώσουν τον άνομο πλούτο τους από το επερχόμενο κραχ!


 

Δημήτρης Καζάκης*

Για μια ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές. Κι ενώ η αποκαλούμενη «τραπεζική κρίση» κλιμακώνεται με το πέρασμα σιγά-σιγά από την κατάρρευση τραπεζών μέσης κεφαλαιοποίησης στην επερχόμενη κατάρρευση εκείνων της μεγάλης κεφαλαιοποίησης, οι ανευθυνοϋπεύθυνοι συνεχίζουν να μας διαβεβαιώνουν ότι όλα πάνε καλά. Ότι, τέλος πάντων, δεν πρόκειται για κρίση, αλλά για μεμονωμένες περιπτώσεις που ερμηνεύονται με σενάρια συνωμοσιολογίας και αστυνομικού μυθιστορήματος.

Βέβαια, υπάρχουν κι ομογάλακτοί τους στην Ελλάδα, που διαβεβαιώνουν – όπως ακριβώς και το 2008 – ότι μπορεί να υπάρχει παγκόσμια θύελλα στις χρηματαγορές, αλλά οι τράπεζες στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα η Ελληνική οικονομία όχι μόνο αντέχει, αλλά είναι «θωρακισμένη». Έλεος, με τους κατ’ επάγγελμα αλήτες!

Μάλιστα, σ’ ολόκληρο συνέδριο – υποτίθεται «οικονομικό» - οι ομιλητές, οι ίδιοι, ή πανόμοιοι μ’ εκείνους που μας διαβεβαίωναν για το πόσο «θωρακισμένη» ήταν το 2008 εντός του ευρώ η Ελλάδα, μιλούν εκτός τόπου και χρόνου. Πρόκειται για το 4ο διεθνές συνέδριο του Οικονομικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας, το οποίο ως συνήθως δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την πραγματική οικονομία της χώρας, ούτε βέβαια με οτιδήποτε άλλο σοβαρό και αξιόλογο, εκτός από μια ακόμη βιτρίνα διασπάθισης κονδυλίων για κομματικές καντρίλιες.

Φανταστείτε μόνο ότι ολόκληρο Οικονομικό Επιμελητήριο, όχι μόνο δεν αντιλήφθηκε καν την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας λόγω πρωτίστως του ευρώ, αλλά έκανε τα αδύνατα-δυνατά για να μην ανοίξει κανένας σοβαρός και σε βάθος διάλογος για εναλλακτικές έναντι των μνημονίων. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…, θα έλεγε κανείς παραφράζοντας το γνωστό ρητό των Λακεδαιμονίων στις Θερμοπύλες.

Όμως και οι εγκάθετοι τέτοιων φορέων φυλάσσουν τις δικές τους Θερμοπύλες.

Μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με τις Θερμοπύλες του Λεωνίδα διαχρονικά, αλλά για φανταστείτε τι σημαίνει για όλους αυτούς που παρασιτούν χρόνια τώρα σε βάρος του λαού και της χώρα μας, χάρις πρωτίστως στα ευρωπαϊκά κονδύλια και τις πελατειακές σχέσεις, οι οποίες επί ευρώ απέκτησαν καθεστώς νεοφεουδαρχίας; Φανταστείτε τι σημαίνει για όλους αυτούς να χάσουν την ευρωτραπεζοκρατία που συντηρεί και αναπαράγει τον απόλυτα παρασιτικό τους βίο; Τι θα κάνουν; Τι ξέρουν να κάνουν; Εκτός βέβαια από την τόσο γνωστή πια τέχνη της ξεπούλας – όπως την αποκαλούσε ο Σκαρίμπας – και φυσικά της αρπαχτής.

Κι έτσι στήνουν «διεθνή συνέδρια» - πάντα με ξένα κόλλυβα – όχι για να απολογηθούν για όσα δεν τόλμησαν να πουν πριν και μετά τη χρεοκοπία, ούτε για όσα στάθηκαν παντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν και να προειδοποιήσουν εγκαίρως κοινωνία, πολίτες και πολιτική. Όχι βέβαια. Στήνουν «συνέδρια» για να μιλήσουν για αυστηρώς ανώδυνα θέματα, να ευλογήσουν κοινώς τα γένια τους, για την αναλγησία, την εντυπωσιακή αγραμματοσύνη που τους διακρίνει αποδεδειγμένα όλα αυτά τα χρόνια ειδικά στα ζητήματα της πραγματικής οικονομίας.

Στήνουν μια παράσταση μόνο για ομοϊδεάτες και ομογάλακτους.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε, προασπίζονται τις Θερμοπύλες του πιο ακραίου παρασιτισμού στην οικονομία και την πολιτική, από την εποχή που ο Εμμανουήλ Ροΐδης είχε πει για γνωστό πολιτικό ηγέτη της εποχής, «γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή». Σήμερα, ακόμη κι ο Ροΐδης θα είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ με την εφευρετικότητα να προσπορίζονται χρήματα – πάντα σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και των εργαζομένων – όλων αυτών των επαϊόντων της επιστήμης και της πολιτικής, ώστε να θα είχε πειστεί ότι ο τότε φέρελπις πολιτικός ηγέτης δεν ήταν παρά ερασιτέχνης μπροστά στους σημερινούς επιγόνους του.

Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μιλήσουν για το χρέος και τη συνεχιζόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας υπό καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας, όταν ο δικός τους παρασιτισμός πρωτίστως ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας και τη χρεοκοπία της. Την χειρότερη σ’ ολόκληρη την ιστορία της.

Πώς θα μπορούσαν να προειδοποιήσουν ότι το χρέος – όχι μόνο το κρατικό, αλλά και το ιδιωτικό πλέον – έχουν ξεφύγει τόσο πολύ που μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να ακούγεται ο προσδιορισμός του ως «βιώσιμου». Από το χρέος ζουν, από την εκτίναξή του προσδοκούν να εισπράξουν κι από τη συνεχιζόμενη εκποίηση της χώρας υπέρ τρίτων να εξασφαλίσουν τον πλουσιοπάροχο βιοπορισμό τους.

Κι έτσι μιλούν για μια οικονομία που υπάρχει μόνο ως υστερική φαντασίωση των διαπλεκόμενων, αλλά και όσων έχουν εθιστεί στην επιδοματοκρατία των πελατειακών σχέσεων της εξουσίας. Διαβεβαιώνουν τους αφελείς και αμαθείς, όπως πάντα, ότι όλα βαίνουν καλώς. Ότι το μόνο πρόβλημα που έχει, είναι να επιλέξει εκ του ασφαλούς, δηλαδή εκείνον τον επαγγελματία μπαγαμπόντη της πολιτικής του μονόδρομου, του οποίου οι φρούδες διαβεβαιώσεις, τα εκτρωματικά ψέματα και οι πιο προκλητικές ηλιθιότητες που επικαλείται, του φαντάζουν πιο πιστευτές.

Να, πάρτε σαν παράδειγμα τον κ. Δραγασάκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στο εν λόγω επιφανές συνέδριο – αφού έδωσε το συνήθη «αγώνα των ερμηνειών» επί του βιασμού της πραγματικότητας – κατέληξε:

«Το 2018 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να επιτύχει ρύθμιση του χρέους μέχρι το 2030. Αν δεν αξιοποιηθεί ο χρόνος, η χώρα θα ξαναβρεθεί ενώπιον μεγάλων περιπετειών. Και ήδη το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά 45 δισ. ευρώ το 2019-23. Γι’ αυτό η επόμενη προοδευτική κυβέρνηση θα εφαρμόσει, στο νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ένα σχέδιο που θα εγγυάται τη δημοσιονομική κυριαρχία μακροπρόθεσμα χωρίς λιτότητα, με βιώσιμη και ανθεκτική ανάπτυξη, με αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος και αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής»

Πρόκειται για τον ορισμό της μπουρδολογίας ως υπέρτατη πολιτική τέχνη του απευθύνεσθαι αποκλειστικά και μόνο σε «πτωχούς τω πνεύματι». Καμιά ρύθμιση του χρέους δεν έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βεβαίως μας έβγαλε από τα μνημόνια. Αντίθετα, κατ’ απαίτηση των δανειστών, ανεστάλη προσωρινά η δανειακή χρηματοδότηση μέσω του 3ου και χειρότερου μνημονίου από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, προκειμένου η χώρα να δοκιμάσει την αυτοχρηματοδότηση.

Αυτοχρηματοδότηση ενόσω οι «μνημονιακές δεσμεύσεις» παραμένουν εν ισχύ και εν απαιτήσει.

Αυτοχρηματοδότηση όχι από τις με αγορές, όπως συνήθως λέγεται απ’ όσους δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε, είτε ασκούνται στην τέχνη της επιτηδειότητας, αλλά πρώτα-πρώτα μέσα από τη συστηματική λεηλασία των διαθεσίμων του «κοινού κεφαλαίου» της Τραπέζης της Ελλάδος, όπου τα ΝΠΔΔ με νόμο είναι υποχρεωμένα να καταθέτουν τα ταμειακά τους ρευστά. Επί Τσίπρα, αυτού του είδους ο συνολικός βραχυχρόνιος δανεισμός της κυβέρνησης ξεπέρασε τα 782 δις ευρώ για το 2018. Ενώ τα έσοδα από εκδόσεις εντόκων γραμματίων της κυβέρνησης έφτασε σχεδόν τα 32 δις ευρώ την ίδια χρονιά.

Ο δεύτερος τρόπος αυτοχρηματοδότησης μέσω δανεισμού είναι η έκδοση ομολόγων όχι για την ελεύθερη αγορά, αλλά σε προσυνενόηση με τις εγχώριες «συστημικές» τράπεζες. Οι τραπεζίτες λοιπόν εντός Ελλάδας αγοράζουν με προσυνενόηση τα υπό έκδοση κρατικά ομόλογα, τα οποία παραχωρούν κατόπιν ως εγγύηση έναντι ρευστότητας από την ΕΚΤ.

Με τον τρόπο αυτό οι τραπεζίτες και επιλεγμένοι «επενδυτές» – κυρίως εγχώρια funds σαν τις εταιρείες απόκτησης και διαχείρισης δανείων – κερδοσκοπούν ως ραντιέρηδες με την αύξηση του δημοσίου χρέους και την διαφορά των επιτοκίων. Με το αζημίωτο πάντα για τα κομματικά ταμεία, ειδικά των μνημονιακών. Αυτό σημαίνει έξοδος από τα μνημόνια κατά ΣΥΡΙΖΑ, όπως ξέρει πολύ καλά ο κ. Δραγασάκης, ο οποίος όπως τον έχουν καταγγείλει – και δικαίως, οφείλω να ομολογήσω – από το ίδιο του κόμμα είναι ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος των τραπεζιτών στο ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκτίναξη λοιπόν του δημοσίου χρέους δεν είναι προϊόν προσωπικής επιλογής του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του – έστω κι αν κερδοσκόπησαν ασύστολα μ’ αυτό – αλλά αποτέλεσμα του μηχανισμού αυτοχρηματοδότησης με νέο δανεισμό υπό καθεστώς μνημονιακής κατοχής και εκποίησης, που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ευλογίες των Ευρωπαίων δανειστών και βάφτισε «έξοδο από τα μνημόνια». Κι ενώ ο κ. Δραγασάκης ενοχλείται για τα 45 δις ευρώ αύξηση του δημοσίου χρέους την περίοδο 2019-2023, ξεχνά ότι το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης μόνο για το 2018, το πρώτο έτος της «εξόδου από τα μνημόνια», εκτινάχθηκε πάνω από 30 δις ευρώ!

Όσο για τα υπόλοιπα, είπαμε. Πρόκειται για την «μάχη των ερμηνειών», δηλαδή να λες χωρίς να δεσμεύεσαι. Να μιλάς χωρίς να λες τίποτε συγκεκριμένο. Η υπέρτατη τέχνη της εξ επαγγέλματος πολιτικής.

Κι έτσι, αν τα φέρει η κατάρα, αλλά και η βλακεία του «παροιμιώδους απλού ανθρωπάκου», έρθει ο Τσίπρας για να αποτελειώσει ότι άφησε μισοτελειωμένο ο Μητσοτάκης, όπως κι όταν ανέλαβε ο δεύτερος για να γλυτώσουμε από τον πρώτο, τότε καθώς θα ζήσουμε τον εγκυμονούντα «ξαφνικό θάνατο» της χώρας μας, θα βγει πάλι κ. Δραγασάκης για να μας πει το σύνηθες: Φταίει ο προηγούμενος. Με το ίδιο θράσος, που ο Μητσοτάκης τότε, ή κάποιος άλλος διάδοχός του, θα λέει ότι δεν φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία ως συνήθως έκανε τα καλύτερα, αλλά η καινούργια!

Οι ρόλοι θα έχουν αλλάξει για μια ακόμη φορά προκειμένου να προστατευθούν οι ίδιοι εγκληματίες, που έχουν οδηγήσει τη χώρα στη μεγαλύτερη καταστροφή της νεότερης ιστορίας της. Χάρις ενός ευρωμονόδρομου, που μόνο μία κατάληξη μπορεί να έχει: τον αφανισμό της χώρας και του λαού μας σε μια Ευρώπη, που, ίσως πολύ σύντομα, θα φλέγεται από τον ολοκληρωτικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Κι επειδή το παιχνίδι αυτό θα συνεχίζεται όσο εμείς το επιτρέπουμε, τα επιφανή συνέδρια ανυπόληπτων φορέων και ομιλητών θα συνεχίζουν να μας καθησυχάζουν και να μας ωραιοποιούν την αποτρόπαια εικόνα της πραγματικότητας. Μόνο και μόνο για να μην αντιληφθούμε αυτό που ετοιμάζουν. Για να μην αντιληφθούμε ότι ήδη οι μεγαλομέτοχοι της τραγωδίας μας παίρνουν τα δις των υπερκερδών τους από τη λεηλασία της χώρας και τρέχουν σε επενδυτικά καταφύγια του εξωτερικού για να γλυτώσουν τον άνομο πλούτο τους από το επερχόμενο κραχ.

Μην ανησυχείτε, λοιπόν, δεν θα είναι αυτοί που θα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους, ούτε τη δουλειά τους και το βιός τους. Θα είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, που θα κληθεί λίαν συντόμως από τους ίδιους που μας έφεραν σ' αυτό το χάλι, να διασώσει με ότι της έχει απομείνει – ίσως με το αίμα της – για μια ακόμη φορά από την χρεοκοπία και τη φυλακή τους πλιατσικολόγους του κράτους και της κοινωνίας, τα αρπακτικά των τραπεζών και των funds. Όμως, θα το κάνει υπό τις ακράδαντες διαβεβαιώσεις των επιφανών της πολιτικής και της επιστήμης για το πόσο καλά «θωρακισμένη» είναι μια από τις χρεοκοπημένες χώρες του πλανήτη, αλλά και πόσο ασφαλείς είναι οι καταθέσεις του κοσμάκη στα χέρια της Κόζα Νόστρα, που στην Ελλάδα κατ’ ευφημισμό ονομάζουμε «τραπεζικό σύστημα».

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

© all rights reserved
customized with από: antikry.gr