Κοτζιάς- Λαβρόφ: Πολιτικός διάλογος στη βάση αμοιβαίας εμπιστοσύνης (vid)

Ο Σεργκέι  Λαβρόφ στη δήλωσή του τόνισε ότι πρέπει να υλοποιηθούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ, καθώς μόνο αυτό είναι το πλαίσιο διευθέτησης για μία σταθερή και αποδεκτή λύση για Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, ενώ από την πλευρά του ο Νίκος Κοτζιάς ευχαρίστησε δημόσια τον Ρώσο ομόλογό του για τη σταθερή στάση της χώρας του στη στήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας....

Τη βούληση για εμβάθυνση των διμερών σχέσεων και ανάπτυξη του πολιτικού διαλόγου στη βάση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, όπως απεικονίζουν οι στενοί δεσμοί των δύο χωρών και λαών, αλλά και όπως επιβεβαιώνει μακροπρόθεσμα σήμερα η υπογραφή του Προγράμματος Διαβουλεύσεων των δύο υπουργείων Εξωτερικών 2017-2019, εξέφρασαν στην κοινή συνέντευξη Τύπου οι υπουργοί Εξωτερικών της Ελλάδας και Ρωσίας, Νίκος Κοτζιάς και Σεργκέι Λαβρόφ.

 

Τονίζοντας τις βαθιές ρίζες που συνδέουν τους δύο λαούς, οι δύο υπουργοί εξήγησαν ότι συζήτησαν για όλα τα ανοιχτά θέματα και συμφώνησαν στη ανάγκη άμεσης εξομάλυνσης της κατάστασης στη Συρία μέσω του τερματισμού των βιαιοτήτων, καθώς και την ανάγκη σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής.

Η Ελλάδα, όπως τόνισε ο κ. Κοτζιάς, προάγει την σταθερότητα στην περιοχή με πρωτοβουλίες στη Μεσόγειο, Μ. Ανατολή και Βαλκάνια.

Σχετικά με το Κυπριακό διατυπώθηκε σύμπτωση απόψεων.

Ο κ. Λαβρόφ τόνισε από την πλευρά του ότι πρέπει να υλοποιηθούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ, καθώς μόνο αυτό είναι το πλαίσιο διευθέτησης για μία σταθερή και αποδεκτή λύση για Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, ενώ από την πλευρά του ο κ. Κοτζιάς ευχαρίστησε δημόσια τον Ρώσο ομόλογό του για τη σταθερή στάση της χώρας του στη στήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Παράλληλα ο κ. Κοτζιάς τόνισε την ανάγκη ανοιχτών διαύλων μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, καθώς και την ανάγκη στην Ευρώπη μίας αρχιτεκτονικής ασφάλειας που θα περιλαμβάνει τη Ρωσία και δεν θα την τοποθετεί απέναντι.

Ο κ. Λαβρόφ εξήρε τη στάση της Ελλάδας ως προς τις σχέσεις της Ρωσίας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, επισημαίνοντας ότι η χώρα μας τίθεται πάντα υπέρ του διαλόγου και της αναζήτησης λύσεων και όχι της σύγκρουσης.

Συνομιλίες του Ρώσου Υπουργού με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό

Τη βούληση να συνεχιστεί η πολύ στενή συνεργασία ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Ρωσία εξέφρασε ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνάντησή του με τον Σεργκέι Λαβρόφ. Ο πρωθυπουργός μίλησε για βιώσιμη λύση στο Κυπριακό και ζήτησε επικοδομητικές λύσεις στο θέμα της Συρίας και το προσφυγικό.

Η λύση που προτείνει η Ελλάδα είναι μία λύση επιβεβλημένη από το ευρωπαϊκό δίκαιο, τόνισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος στις συνομιλίες που είχε με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών.

Το ITALEXIT προηγείται του GREXIT στις εκτιμήσεις των επενδυτών

Για πρώτη φορά η ανησυχία των επενδυτών φαίνεται πως είναι μεγαλύτερη για την Ιταλία απ’ ό,τι για την Ελλάδα. Ένας στους δέκα εκτιμούν ότι τους επόμενους 12 μήνες οι Ιταλοί θα βγουν από το ευρώ...

Στην τελευταία έρευνα της εταιρίας συμβούλων Sentix που αφορά στον κίνδυνο εξόδου της Ιταλίας από την ΕΕ αναφέρεται σημερινό δημοσίευμα της Welt. Όπως σημειώνει η γερμανική εφημερίδα σύμδωνα με την Deutsche Welle: «Οι ανησυχίες εντείνονται. Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης μόλις εκτόπισε την Ελλάδα της διαρκούς κρίσης από την θέση της βασικής προς αποχώρηση υποψήφιας χώρας. Αυτό καταδεικνύουν τα νέα δεδομένα της εταιρίας συμβούλων Sentix η οποία καταμετρά κάθε μήνα τη συνοχή της νομισματικής ένωσης. Σύμφωνα με αυτά, τον Οκτώβριο συνέβη κάτι ανήκουστο: για πρώτη φορά στην ιστορία διεθνείς επενδυτές θεωρούν πιο πιθανή την έξοδο του ιδρυτικού μέλους της ΕΕ από την κοινότητα παρά το Grexit, δηλαδή την έξοδο της Ελλάδας. Οι επενδυτές εκτιμούν στο μεταξύ τον κίνδυνο του Italexit, όπως τον ονομάζουν, στο 9,9% την ώρα που ο κίνδυνος του Grexit βρίσκεται στο 8,5%».

Ανεπανόρθωτο πλήγμα ενδεχόμενη έξοδος της Ιταλίας

Ως βασικοί λόγοι αναφέρονται μεταξύ άλλων η τραγική κατάσταση των ιταλικών τραπεζών, ο κίνδυνος πολιτικής αστάθειας εξαιτίας του επικείμενου δημοψηφίσματος και οι χρόνιες αδυναμίες της ιταλικής οικονομίας.

Τα στοιχεία του Sentix καταγράφουν πόσο πιθανό θεωρούν οι χρηματαγορές το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει μια χώρα μέλος της νομισματικής ένωσης το ευρώ σε διάστημα ενός έτους. Σύμφωνα με την Welt «ένα ενδεχόμενο Italexit θα έπληττε ανεπανόρθωτα τη νομισματική ένωση. Η χώρα των 61 εκατομμυρίων κατοίκων συνεισφέρει το 17,5% των κεφαλαίων της ΕΚΤ και συμμετέχει με αντίστοιχα ποσά στα ταμεία διάσωσης, όπως τον ESM και τον EFSF. Συγκριτικά, στην περίπτωση της Ελλάδας το αντίστοιχο μερίδιο ήταν μόλις 2% περίπου. Η νομισματική ένωση θα άντεχε πολύ δύσκολα μια ενδεχόμενη αποχώρηση της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας. ‘Όσο καμία άλλη χώρα η Ιταλία βρίσκεται τώρα στο επίκεντρο της ευρωκρίσης’, λέει ο Μάνφρεντ Χύμπνερ, διευθύνων σύμβουλος της Sentix, εκτιμώντας ότι το επικείμενο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου με αντικείμενο τις συνταγματικές αλλαγές αποκτά τεράστια σημασία».
Κώστας Συμεωνίδης/DW 

Προς Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Τα σύνορα της δικής μας καρδιάς…

Όλοι οι στοιχειωδώς μορφωμένοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη, γνωρίζουν πως το Αιγαίο πέλαγος, από την χαραυγή της ιστορίας ήταν και παραμένει Ελληνικό. Οι περιστασιακοί κατακτητές ποτέ δεν μπόρεσαν, ούτε πρόκειται να μπορέσουν ποτέ στο μέλλον, αυτό να το αλλάξουν...

του Λεωνίδα Κουμάκη*

Ο ψευτο – σουλτάνος της Άγκυρας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει πρόσφατα καθιερώσει μια επαναλαμβανόμενη και συνεχή αναφορά στα «σύνορα της καρδιάς των Τούρκων», όπως τα καταλαβαίνει ο ίδιος, που δεν ταυτίζονται βέβαια με τα σημερινά φυσικά σύνορα της Τουρκίας προκειμένου να στριμωχτούν σε αυτά και όλες οι νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις του. Αυτοδιαφημίζεται μάλιστα, πως τάχα, παραδίδει και «μαθήματα ιστορίας».

Εμείς βέβαια γνωρίζουμε πολύ καλά πως αντί για «μαθήματα ιστορίας» παραδίδει μαθήματα επικίνδυνου λαϊκισμού σε ανιστόρητους και αμόρφωτους ανατολίτες. Γιατί κάθε μορφωμένος άνθρωπος, Τούρκος ή Έλληνας, ασφαλώς και γελάει όταν ακούει τον σύγχρονο Τσαουσέσκου της Τουρκίας να αναφέρεται στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου ισχυριζόμενος πως «Σε αυτά τα νησιά έχουμε την ιστορία μας, τα μνημεία μας, τα τζαμιά μας!».

Όλοι οι στοιχειωδώς μορφωμένοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη, γνωρίζουν πως το Αιγαίο πέλαγος, από την χαραυγή της ιστορίας ήταν και παραμένει Ελληνικό. Οι περιστασιακοί κατακτητές ποτέ δεν μπόρεσαν, ούτε πρόκειται να μπορέσουν ποτέ στο μέλλον, αυτό να το αλλάξουν.

Μήπως, μια και ο κύριος Ερντογάν δείχνει να ενδιαφέρεται για την ιστορία, πρέπει να του θυμίσουμε πως η λέξη Αιγαίο, σύμφωνα με την αθάνατη Ελληνική μυθολογία που μελετάει ολόκληρος ο πλανήτης εδώ και χιλιάδες χρόνια, προέρχεται από τον πατέρα του Θησέα και βασιλιά της Αθήνας Αιγέα ο οποίος έπεσε και πνίγηκε στα νερά του πελάγους από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο;

Να του θυμίσουμε πως εδώ και 3.000 τουλάχιστον χρόνια πρωτοελληνικοί λαοί όπως Ίωνες, Αχαιοί, Αιολείς και άλλοι, μετέτρεψαν την Μικρά Ασία σε χώρο πολιτικής και πολιτισμικής ανάπτυξης του Ελληνισμού;

Να του θυμίζουμε πως τα τετελεσμένα βίας και γενοκτονίας στα οποία είναι συνηθισμένοι οι πρόγονοι του και δυστυχώς αρκετοί σύγχρονοι του όπως ο ίδιος προσωπικά, δεν αλλοιώνουν ούτε κατ΄ ελάχιστο την πραγματική ιστορία που μοιάζει με την ραδιενέργεια: Εκεί που πιστεύεις πως έσβησε, πως ξεχάστηκε, εκείνη παραμένει ζωντανή και πανίσχυρη!

Αν ο ψευτο – σουλτάνος της Άγκυρας ψάχνει απεγνωσμένα «αποδείξεις» για τον αχαλίνωτο επεκτατισμό του στα τζαμιά που έχτισαν πρόσκαιροι κατακτητές σε ελάχιστα από τα 6.000 νησιά και βραχονησίδες που βρίσκονται στον Ελλαδικό χώρο, τι πρέπει να πούμε εμείς για το μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τον ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας που χτίστηκε στην Πόλη του Κωνσταντίνου δέκα ολόκληρους αιώνες πριν εμφανιστούν οι Σελτσούκοι κατακτητές;

Τι θα πρέπει να πούμε για τον Βυζαντινό Ναό της Αγίας Σοφίας στην Νίκαια της Βιθυνίας όπου πραγματοποιήθηκαν η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος στις 20 Μαΐου του 325 και η όγδοη Οικουμενική Σύνοδος το έτος 787;

Τι θα πρέπει να πούμε για τον ναό της Αγίας Σοφίας της Τραπεζούντος, η οποία χτίστηκε μεταξύ 1238 και 1263 από τον Μανουήλ Α΄ με ανεκτίμητη και μοναδική ψηφιδωτή και γλυπτή διακόσμηση;

Τι θα πρέπει να πούμε για την Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά, το σύμβολο του Ποντιακού Ελληνισμού εδώ και δεκαεπτά σχεδόν αιώνες, την οποία ίδρυσαν το 386 οι Αθηναίοι μοναχοί Βαρνάβας και Σοφρώνιος σε απάτητες βουνοκορφές του Πόντου;

Τι θα πρέπει να πούμε για το ιερό της Άρτεμις στην Έφεσο, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, τα ερείπια του οποίου θαυμάζουν σήμερα πλήθη που συρρέουν από ολόκληρο τον κόσμο;

Τι θα πρέπει να πούμε για την Καππαδοκία η οποία από τον πρώτο αιώνα π.Χ. αποτελούσε κέντρο του Ελληνισμού; Να θυμηθούμε μήπως την Νικομήδεια της αρχαίας Βιθυνίας, όπου καταγράφεται Ελληνική παρουσία από το 712 π.Χ.; Ή μήπως την Σμύρνη, από τις αρχαιότερες πόλεις της Μεσογείου, η οποία κατοικήθηκε από Ελληνικούς πληθυσμούς εδώ και χιλιάδες χρόνια - μέχρι πρόσφατα;

Μήπως να θυμηθούμε την Αλικαρνασσό, την Προύσα, το Ικόνιο ή την Ανατολική Θράκη στην οποία ο Ελληνικός μύθος της Ηρώς και του Λέανδρου λαμβάνει χώρα στην αρχαία πόλη της Σηστού εδώ και χιλιάδες χρόνια;

Τι θα πρέπει άραγε να πού με για την μαρτυρική Κύπρο, το νησί της Αφροδίτης, καθαρά Ελληνικό από την εποχή του Τρωικού πολέμου; Μήπως άραγε να σας θυμίσουμε πως νοιώθουν οι Τουρκόφωνοι Κύπριοι από τα «αγαθά» που έφερε η επιδρομή σας στο μαρτυρικό νησί;

Τι θα πρέπει να πούμε για την Ίμβρο και την Τένεδο με Ελληνικό πληθυσμό που ξεπερνούσε το 90% όταν σας παραδόθηκαν σαν «δώρο» με την Συνθήκη της Λωζάνης που δεν σας αρέσει σήμερα;

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Πρέπει επιτέλους να κατανοήσετε πως στα σπλάχνα ολόκληρης της σημερινής Τουρκίας βρίσκονται παντού σπαρμένα αδιάψευστα τεκμήρια Ελληνικού πολιτισμού που άνθησε χιλιάδες χρόνια πριν εμφανιστούν στην περιοχή οι κατακτητές – πρόγονοι σας.

Για ποια ιστορία λοιπόν μας μιλάτε Κύριε Ερντογάν; Για την ιστορία των γενοκτονιών, των σφαγών, της βίας και της απληστίας για πλιάτσικο; Γιατί αυτή ακριβώς είναι η αυθεντική σας ιστορία!

Ε, λοιπόν είναι ώρα να μάθετε και τα σύνορα της δικής μας καρδιάς.

Πρώτα όμως προσπαθήστε να αντιληφθείτε, όσο δύσκολο και αν σας φαίνεται, πως τα σύνορα του διαχρονικού Ελληνισμού, από την εποχή της αρχαιότητας μέχρι σήμερα, δεν έχουν κανένα απολύτως γεωγραφικό όριο. Γιατί το Ελληνικό πνεύμα αγκάλιαζε, αγκαλιάζει και θα αγκαλιάζει πάντοτε κάθε μορφωμένο άνθρωπο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας.

 Όσον αφορά τα γεωγραφικά σύνορα του σημερινού Ελληνισμού, αν σας δίνουν την εντύπωση μιας εύκολης λείας για το πλιάτσικο που φαίνεται να ονειρεύεστε, ξανασκεφτείτε το καλά.

Γιατί θα πρέπει να γνωρίζετε πως τα σύνορα της καρδιάς των Ελλήνων πάντοτε θα φθάνουν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, τον τόπο που θα ξαναβρεθείτε κάποτε, γιατί όπως λένε οι παραδόσεις μας, και πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θά ῾ναι!

_____________________________________________________________________ 

*Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 - 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997). Τον Δεκέμβριο 1996 κυκλοφόρησε τον σύντομο «Αποχαιρετισμό».

πηγή

Τηλεοπτικές άδειες: Μια ερμηνεία της απόφασης του ΣτΕ

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση είχε δώσει μεγάλο επικοινωνιακό βάρος στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, το μόνο, ίσως, πεδίο που της είχε αφήσει ελεύθερο η τρόικα. Είχε σηκώσει ψηλά το θέμα και είχε κάνει σημαία της το «χτύπημα στη διαπλοκή». Το χρησιμοποιούσε ως αντίβαρο απέναντι στη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί και ως απόδειξη ότι εφαρμόζει εν μέρει τις προεκλογικές της υποσχέσεις... 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες, μάλλον, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο από τη στιγμή που σε προηγούμενη συνεδρίαση του είχε κάνει αποδεκτές τις προσφυγές των καναλιών και δέχτηκε να μπει σε συζήτηση η συνταγματικότητα ή μη του νόμου Παππά. Έτσι δε φάνηκε να αιφνιδιάζεται ούτε η κυβέρνηση , αλλά ούτε και η αξιωματική αντιπολίτευση οι οποίες είχαν ήδη προετοιμάσει τις επόμενες κινήσεις τους.

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση είχε δώσει μεγάλο επικοινωνιακό βάρος στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, το μόνο, ίσως, πεδίο που της είχε αφήσει ελεύθερο η τρόικα. Είχε σηκώσει ψηλά το θέμα και είχε κάνει σημαία της το «χτύπημα στη διαπλοκή». Το χρησιμοποιούσε ως αντίβαρο απέναντι στη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί και ως απόδειξη ότι εφαρμόζει εν μέρει τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Πανηγύριζε, γιατί μπήκαν στα κρατικά ταμεία 256 εκατομμύρια ευρώ. Τα σίγουρο είναι ότι δεν ήρθε σε ρήξη με τη διαπλοκή συνολικά, αλλά με ένα μικρό μέρος της. Έτσι ήλπιζε ότι θα γίνει συμπαθητική στο λαό, αφού έχαναν τις άδειες τους τηλεοπτικοί σταθμοί, που είχαν προκαλέσει με την απροκάλυπτη στήριξη των μνημονίων, που γεννήθηκαν και γιγαντώθηκαν μέσα στο τριγωνικό σύστημα διαπλοκής καναλαρχών , πολιτικών και τραπεζιτών. Προσπάθησε, επιπλέον, να βάλει στο παιχνίδι νέους μιντιάρχες που, πιθανώς , θα ήταν πιο φιλικοί προς αυτήν. Προχθές με μια άθλια δήλωση η κυβερνητική εκπρόσωπος κα Γεροβασίλη βγήκε να «κλάψει», γιατί χάθηκαν τα χρήματα με τα οποία θα προσλαμβάνονταν 4000 νοσηλευτές και θα πήγαιναν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς 15000 παιδιά. Τέτοια πρόκληση για τα αυτονόητα δικαιώματα των πολιτών από τους υπηρέτες του χειρότερου μνημονίου την ώρα μάλιστα που συζητούν με το ΔΝΤ και την περίπτωση τέταρτου(!!!).

Δηλωτική της πολιτικής της, ωστόσο, ήταν και η στάση της ΝΔ και του αρχηγού της, κ. Μητσοτάκη. Πολέμησαν λυσσαλέα το νόμο Παππά και υπερασπίστηκαν όχι τους εργαζόμενους, που έχαναν τις δουλειές τους από το κλείσιμο των καναλιών, αλλά τους ιδιοκτήτες των σταθμών και τα συμφέροντα τους. Το κόμμα και τα στελέχη του που για 27 χρόνια μαζί με το ΠΑΣΟΚ επέτρεψαν τη δημιουργία, την ανάπτυξη και τη γιγάντωση ενός καθεστώτος ανομίας στο τηλεοπτικό τοπίο και προσωπικά ο ίδιος ο αρχηγός του, για τον οποίο υπάρχουν σκιές για τις σχέσεις του με τη Siemens, δε θα έπρεπε να πανηγυρίζουν. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να ισχυρίζονται ότι υπερασπίστηκαν τη νομιμότητα και τη συνταγματική τάξη εκείνοι που έχουν κουρελιάσει, κατ επανάληψη, το Σύνταγμα και έχουν παίξει επικίνδυνα με τους θεσμούς. Ούτε η Ν.Δ. με τη δοκιμασμένη πολιτική συνταγή της μεταπολίτευσης δικαιούται να εμφανίζεται χωρίς πολιτικό παρελθόν, ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ο υπουργός των απολύσεων, μπορεί να έρχεται σαν ένας νέος Μεσσίας.

Η απόφαση του ΣτΕ με ψήφους 14-11 από κάποιους χαρακτηρίζεται οριακή από άλλους δίκαιη και από ορισμένους απαράδεκτη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το συντηρητικό δικαστικό σώμα στηρίζει τα συμφέροντα μιας πολιτικοοικονομικής ελίτ που κυβερνά τη χώρα πολλές δεκαετίες. Ας μην ξεχνάμε ότι έβγαλε συνταγματικά τα μνημόνια, τις περικοπές που έχουν γίνει σε μισθούς και συντάξεις, το κλείσιμο της ΕΡΤ κ. α. Αντισυνταγματικό, λοιπόν, θεώρησε και το νόμο Παππά, όχι γιατί χτυπούσε συνολικά τη διαπλοκή, αλλά γιατί έθετε εκτός παιχνιδιού μεγάλα ονόματα που έχουν πρωταγωνιστήσει στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Ήταν μια ενδοδιαπλεκόμενη κόντρα που για την ώρα αναδεικνύει νικητές τους παλιούς παίκτες, εκείνους που μέχρι προχτές η κυβέρνηση θεωρούσε χαμένους.

Η κυβερνητική αντίδραση στην προαναφερόμενη απόφαση είναι για γέλια και για κλάματα. Σε μια προσπάθεια να ρεφάρει τη ζημιά, αλλά και να δείξει συναίνεση και σεβασμό στις υποδείξεις του ΣτΕ πρότεινε για πρόεδρο του ΕΣΡ τον κ Βύρωνα Πολύδωρα(!!), ο οποίος έχει προκαλέσει δικαιολογημένες αντιδράσεις με τις δηλώσεις του. Τελικά ένα ακόμη δικομματικό παιχνίδι βρίσκεται σε εξέλιξη με συμπαίκτες παλιούς και νέους παράγοντες, οι οποίοι ακουμπούν τα εκατομμύρια τους για την «αντικειμενική ενημέρωση» του ελληνικού λαού(!) και θεατή την κοινωνία, η οποία επιτρέπει να ξεπηδούν για πολλοστή φορά σωτήρες και προστάτες που μιλούν για λογαριασμό της.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6^ο Λύκειο Καλαμάτας

Βελτίωση του οικονοµικού κλίµατος στην Ελλάδα, διπιστώνει το ΙΟΒΕ

Βελτίωση του οικονοµικού κλίµατος στην Ελλάδα και περαιτέρω ανάκαµψη της καταναλωτικής εµπιστοσύνης καταγράφηκε τον Οκτώβριο σύμφωνα με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ)...

 

Βελτιώθηκε τον Οκτώβριο, σε σχέση µε τον Σεπτέµβριο, ο ∆είκτης Οικονοµικού Κλίµατος στην Ελλάδα, κινούµενος στις 93,8 (από 91,4) µονάδες, σε επίδοση υψηλότερη έναντι της αντίστοιχης περυσινής (87,1 µονάδες).

Σύμφωνα με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), η εξέλιξη αυτή προκύπτει ως αποτέλεσµα της σχετικής βελτίωσης των προσδοκιών στις Υπηρεσίες και την καταναλωτική εµπιστοσύνη και οριακά στη Βιοµηχανία. Αντίθετα, στο Λιανικό εµπόριο και στις Κατασκευές σηµειώνεται επιδείνωση του κλίµατος.

«Συνολικά, καθώς το οικονοµικό πρόγραµµα εκτελείται, µε καθυστερήσεις αλλά χωρίς ουσιαστικές εκπλήξεις, τουλάχιστον ως προς τις κύριες του γραµµές, φαίνεται ότι οι οικονοµικές προσδοκίες που είχαν υποχωρήσει βίαια µε επίκεντρο τον Ιούλιο του 2015 οδηγούνται προς σταδιακή οµαλοποίηση. Η ολοκλήρωση και των τελευταίων εκκρεµοτήτων της πρώτης αξιολόγησης, αµβλύνει την αβεβαιότητα στο οικονοµικό πεδίο. Η σταδιακή βελτίωση του δείκτη του οικονοµικού κλίµατος φαίνεται ότι λειτουργεί έτσι ως πρόδροµο µέγεθος για την άµβλυνση της ύφεσης και στην πραγµατική οικονοµία και την επιστροφή σε οριακά θετικούς ρυθµούς στο δεύτερο εξάµηνο του τρέχοντος έτους, όπως αναµένεται και από τις σχετικές αναλύσεις και τα έως τώρα διαθέσιµα δεδοµένα. Παρατηρείται προσαρµογή σε ένα νέο επίπεδο ισορροπίας για τις προσδοκίες των πολιτών και επιχειρήσεων, που ενσωµατώνει τις επιβαρύνσεις στο φορολογικό και ασφαλιστικό, αλλά είναι συνολικά υψηλότερο από το καλοκαίρι του 2015, αλλά και οριακά χαµηλότερο από το 2014» επισημαίνει το ΙΟΒΕ.

Αναλυτικότερα: 

— Στη Βιοµηχανία, οι θετικές προβλέψεις για την παραγωγή τους προσεχείς µήνες ενισχύονται ελαφρά, το ισοζύγιο στις εκτιµήσεις για τα αποθέµατα αποκλιµακώνεται ήπια, ενώ διευρύνονται οι αρνητικές εκτιµήσεις για τις παραγγελίες και τη ζήτηση.

— Στις Υπηρεσίες, τόσο οι εκτιµήσεις για την τρέχουσα κατάσταση των επιχειρήσεων και την τρέχουσα ζήτηση, όσο και οι προβλέψεις για τη βραχυπρόθεσµη εξέλιξή της βελτιώνονται.

— Στο Λιανικό Εµπόριο, οι θετικές εκτιµήσεις για τις τρέχουσες πωλήσεις αποκλιµακώνονται, ενώ και οι αισιόδοξες προβλέψεις για τη βραχυπρόθεσµη εξέλιξή τους παραµένουν αµετάβλητες, µε το δείκτη των αποθεµάτων να κινείται προς τα κάτω.

— Στις Κατασκευές, αµβλύνονται οι πολύ απαισιόδοξες προβλέψεις για το πρόγραµµα εργασιών των επιχειρήσεων όµως επιδεινώνονται σηµαντικά οι προβλέψεις για την απασχόληση.

— Στην Καταναλωτική Εµπιστοσύνη, ο σχετικός δείκτης ανακάµπτει ως αποτέλεσµα των λιγότερο δυσµενών προβλέψεων των νοικοκυριών για την οικονοµική τους κατάσταση και για την οικονοµική κατάσταση της χώρας το επόµενο 12-µηνο, της βελτίωσης της πρόθεσης για αποταµίευση, αλλά και των λιγότερο δυσµενών προβλέψεων για την εξέλιξη της ανεργίας.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Eυρωσκεπτικισμός: Η αυτοκριτική εγρήγορση

O συνεπέστερος και διαυγέστερος ορισμός του «ευρωσκεπτικισμού» συνοψίστηκε, από τη δεκαετία κιόλας του ’70, στον τίτλο κύριου άρθρου της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde»: «Nαι στην ενωμένη Eυρώπη, όχι στην ευρωμαρμελάδα»....

του Χρήστου Γιανναρά*

Αποψη, και κατατίθεται για να κριθεί. H χώρα μας επιτροπεύεται ταπεινωτικά (αλλά δικαιολογημένα), μπορούμε ωστόσο να εκφραζόμαστε, ακόμα, χωρίς λογοκρισία.

H άποψη λέει: Tο πιο αισιόδοξο σύμπτωμα στην Eυρώπη σήμερα είναι ο ευρωσκεπτικισμός. Oπως ακριβώς και στην προσωπική τού καθενός μας ζωή: το γονιμότερο και πιο ελπιδοφόρο σύμπτωμα (τόσο στην αποτυχία όσο και στην επιτυχία) είναι η αυτοκριτική εγρήγορση.

Eχει τόσο κατασυκοφαντηθεί ο «ευρωσκεπτικισμός», ώστε κάθε υπεράσπισή του να διακινδυνεύει την αβασάνιστη a priori απόρριψή της ή τον χλευασμό. Mας έχουν μεθοδικά βομβαρδίσει με τη μικρονοϊκή ρετσινιά ότι ευρωσκεπτικισμός σημαίνει εθνικιστικός επαρχιωτισμός, ακροδεξιά ξενοφοβία, φασιστοειδής πατριδοκαπηλία. H ευτέλεια των κακόβουλων χαρακτηρισμών φανερώνει πόσο επικίνδυνος είναι ο ευρωσκεπτικισμός για κάποιους πανίσχυρους συνασπισμούς συμφερόντων.

O συνεπέστερος και διαυγέστερος ορισμός του «ευρωσκεπτικισμού» συνοψίστηκε, από τη δεκαετία κιόλας του ’70, στον τίτλο κύριου άρθρου της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde»: «Nαι στην ενωμένη Eυρώπη, όχι στην ευρωμαρμελάδα». Που σημαίνει: Θέλουμε τη συνεργασία και σύμπραξη των ευρωπαϊκών κοινωνιών και κρατών, θέλουμε τη θεσμική κατασφάλιση ειρηνικής συνύπαρξης, σχεδιασμένο συντονισμό παραγωγής και διακίνησης αγαθών, θέλουμε κοινά ερευνητικά και επιχειρησιακά προγράμματα για την ισορροπημένη (συγκλίνουσα) ανάπτυξη και άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Oμως, αυτά όλα, ποτέ σε βάρος των ιδιαιτεροτήτων κάθε ευρωπαϊκής κοινωνίας, ποτέ με θυσία ή αλλοίωση των θεσμικών μορφωμάτων κάθε εθνικής ιδιοπροσωπίας, ποτέ ισοπεδώνοντας ιστορικές συνειδήσεις, νοο-τροπίες, συλλογικούς χαρακτήρες.

Yπήρχε στην Eυρώπη εκτίμηση, συχνά και θαυμασμός, για το κατόρθωμα των «τέκνων» της Eυρώπης (πληθυσμικών ομάδων από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη) που μετανάστευσαν στον «Nέο Kόσμο» (Aμερική) και έστησαν εκεί μια καινούργια κρατική υπόσταση (HΠA) γεννώντας, η πανσπερμία των εποίκων, μιαν εκπληκτική και πρωτόγνωρη στην Iστορία πολυφυλετική «εθνική» συνοχή. Δεν εξαφανίστηκαν ούτε εξομοιώθηκαν προγραμματικά οι καταγωγικές διαφορές των εποίκων, υποτάχθηκαν απλώς στην ενοείδεια του στόχου της αποδημίας, που ήταν το χρήμα. Tόσο οι πρώτοι, απίστευτης τόλμης μετανάστες, όσο και τα διαδοχικά κύματα που ακολούθησαν, επί τρεις περίπου αιώνες, έφτασαν εκεί με λαχτάρα για πλούτο, ατομική οικονομική επιτυχία, συνθήκες απόλυτης ελευθερίας στις παραγωγικές και ανταλλακτικές σχέσεις τους.

Tην ευόδωση του τολμήματος υπηρέτησαν δύο κυρίως παράγοντες: H προτεσταντική Hθική (ο άτεγκτος πουριτανισμός των πρώτων εποίκων που όρισε και τις προδιαγραφές της πανσπερμικής συνύπαρξης) και η αγγλική γλώσσα, που προσφέρεται για απεριόριστες νοηματικές απλουστεύσεις και κακοποιήσεις της προφορικής εκφοράς της. H σύζευξη της νηπιώδους μεταφυσικής ωφελιμοθηρίας με τον ρεαλισμό του πάθους για οικονομική επιτυχία αποτυπώθηκε επιγραμματικά σε κάθε χαρτονόμισμα δολαρίου: «In God we trust»!

Tο κοινωνικο-πολιτικό μόρφωμα των HΠA είναι ο πιο εντυπωσιακός ώς τώρα θρίαμβος του Iστορικού Yλισμού, η πληρέστερη μάλλον δικαίωση του Mαρξ – έστω και αν το όνομά του προκαλεί αλλεργική απέχθεια και αποτροπιασμό στους δημιουργούς του «αμερικανικού θαύματος». Πουθενά αλλού (ούτε καν στη Σοβιετία) η οικονομία δεν λειτούργησε τόσο απόλυτα ως «βάση» (Basis) νοήματος και στόχων του ανθρώπινου βίου, ενώ η θρησκεία, η Tέχνη, η καλλιέργεια απλώς ως «εποικοδόμημα» (Überbau).

O «ευρωσκεπτικισμός» λέει: H Eυρώπη είναι αδύνατο να προσαρμοστεί στους όρους και στις προδιαγραφές του αμερικανικού μοντέλου, παρ’ όλο που αυτή το γέννησε. Aδύνατο, γιατί η Eυρώπη, αν και δικό της γέννημα είναι ο Iστορικός Yλισμός, αντλεί την ταυτότητά της (νόημα και στόχους της ανθρωπιάς του ανθρώπου) όχι αποκλειστικά από την οικονομία, όχι από το αυτονομημένο σαν αυταξία χρήμα. Tο μέγα προνόμιο της Eυρώπης, το δικό της «θαύμα», είναι ότι κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία έχει τη δική της πολιτισμική ιδιομορφία, μια ξεχωριστή και ανόμοια ιστορία, γλώσσα, λαϊκή παράδοση. Eχει τους δικούς της κάθε γλώσσα μεγάλους ποιητές και φιλοσόφους, είναι άλλη η φλαμανδική ζωγραφική και άλλη η ισπανική ή η ιταλική, άλλο πράγμα οι Γερμανοί και Aυστριακοί μουσουργοί και άλλο οι Aγγλοσάξονες, άλλη η σκανδιναβική αρχιτεκτονική και άλλη η μεσογειακή – μύρια όσα τα ανάλογα.

Oι πρώτοι χαρισματικοί οραματιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης, Σουμάν, Mονέ, Aντενάουερ, Σπάακ, Nτε Γκάσπερι, ώς τον τελευταίο των μεγάλων Zακ Nτελόρ, σίγουρα έβλεπαν στην οικονομική συνεργασία και συνανάπτυξη μια καίρια προϋπόθεση ειρήνης, σταθερότητας, προόδου των ευρωπαϊκών κοινωνιών – αλλά δεν μοιάζει να απολυτοποίησαν ποτέ τον ιστορικο-υλιστικό παράγοντα. H ριζική μετάλλαξη της E.E. συντελέστηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας, όταν η ιερή λέξη «ελευθερία» εγκλωβίστηκε αποκλειστικά στον μονόδρομο της ασυδοσίας των κερδοσκόπων, σε παγκόσμια κλίμακα.

Eίναι οδύνη να διαπιστώνει κανείς την κακοποίηση και παραφθορά του οράματος. Tις τύχες και το μέλλον των ευρωπαϊκών κοινωνιών, τον ιστορικό δυναμισμό του πολιτισμού της Eυρώπης, να τα διαχειρίζεται μια υπαλληλία με μάλλον αδιευκρίνιστη προέλευση, πάντως όχι με λαϊκή εντολή, σε ρόλο διεκπεραιωτή εντολών από τα αδιαφανή κέντρα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Mετριότητες τραπεζικής καριέρας εκβιάζουν, απειλούν, τιμωρούν σαδιστικά κυβερνήσεις λαών εκλεγμένες με δημοκρατικές διαδικασίες, επιτροπεύουν τη λειτουργία «ανεξάρτητων» κρατών – αποφασίζουν ποιες κοινωνίες θα επιβιώσουν, ποιες θα λιμοκτονούν.

H «ποινή» που οι νικητές του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου επέβαλαν στη Γερμανία, για να τιθασεύσουν τη μόνιμη επιθετικότητα των κατακτητικών της ορέξεων, ήταν η απαγόρευση επανεξοπλισμού της. Kαι η ποινή αποδείχθηκε μπούμερανγκ: Aπαλλαγμένη η Γερμανία από το οικονομικό πελώριο βάρος των εξοπλισμών, αναδείχθηκε βιομηχανική υπερδύναμη υποτάσσοντας τις οικονομίες όλων των ευρωπαϊκών κρατών – πειθαρχεί στα θελήματά της εκλεγμένες από τους λαούς τους κυβερνήσεις, σαν μαέστρος σε ορχήστρα από αναπηρικό καροτσάκι. Eτσι φτάσαμε να σημαίνει η ευρωπαϊκή ενοποίηση τον στανικό μετασχηματισμό της Eυρώπης σε άβουλο πιόνι στα παιχνίδια των απρόσωπων «αγορών» και των απάνθρωπων συμφερόντων που τις κινούν.

O «ευρωσκεπτικισμός» είναι η αμφιβολία για την ευρωπαϊκότητα της πολιτικής που ασκεί η E.E., η αντίσταση στον ιστορικο-υλιστικό λήθαργο που εξουδετερώνει την ευρωπαϊκή πολιτισμική δυναμική. Mακάρι να γίνει κίνημα.

______________________________________________________________ 

* Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης (Παρίσι).
Δίδαξε Φιλοσοφία, Πολιτιστική Διπλωματία και Συγκριτική Οντολογία σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ελλάδας.

Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.