Κυπριακό: Ο εξευτελισμός της «νομιμότητας»

 "Ρωμαίους και Σαρακηνούς, Τούρκους και Φράγκους γνώρισες!
Ω, Ροδαφνούσα εσύ,
Από τη Δύσι ο βασιληάς κι' ο Ρήγας σ' ερωτεύτηκαν
Απ' την Ανατολή.
Κι' απ' τον καιρό που σε ηύρανε θαλασσομάχοι Φοίνικες,
Ως τώρα που σοφά
Πατάει σ' εσένα ο Βρετανός,
πολλούς αφέντες άλλαξες. Δεν άλλαξες καρδιά."

Απόσπασμα από το ποίημα ΚΥΠΡΟΣ του Κωστή Παλαμά που δημοσιεύτηκε στις 15 Απριλίου του 1901

 

του Λεωνίδα Κουμάκη*

Στην ανθρώπινη ιστορία είναι άπειρα τα παραδείγματα επιβολής του «δικαίου του ισχυρότερου» σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Στην σύγχρονη εποχή μετά από δύο παγκόσμιους πόλεμους που στοίχησαν την ζωή 66 εκατομμυρίων ανθρώπων, η ισορροπία του τρόμου των εξοπλισμών επέβαλε μια εύθραυστη ειρήνη μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη μας, χωρίς βέβαια να λείπουν πάρα πολλές «τοπικές εστίες» πολέμου.

Κάτω μάλιστα από την παγκόσμια απαίτηση όλων των λαών του κόσμου για ειρήνη, οι μεγάλες δυνάμεις συμφώνησαν να δημιουργήσουν μηχανισμούς διεθνών κανόνων τους οποίους καθιέρωσαν σαν «υποχρεωτικούς» για την αποφυγή διενέξεων και για την επίλυση διαφορών ή προστριβών που είναι πιθανό να οδηγήσουν σε πολέμους.

Στην περίπτωση της Κύπρου, ο εξευτελισμός της «νομιμότητας» από τις ίδιες τις μεγάλες δυνάμεις που την καθιέρωσαν, αποτελεί πλέον case study για ολόκληρο τον κόσμο!

Ας δούμε συνοπτικά το ιστορικό του «Κυπριακού προβλήματος» που δεν είναι τίποτα άλλο από την προνομιακή θέση της Κύπρου την οποία επιθυμούν να «αξιοποιήσουν» όλες οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, γιατί αποτελεί το μεγαλύτερο και πιο σταθερό, αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου μέσα στην ζώνη ζάμπλουτων πηγών ενέργειας ολόκληρου του πλανήτη.

Η Κύπρος κατοικείται από Έλληνες από την εποχή του Τρωικού πολέμου (12ος αιώνας π.Χ) και κατά καιρούς αποτέλεσε επαρχία διαφόρων αυτοκρατοριών ή απλών κατακτητών όπως την Ρωμαϊκή περίοδο (58 π.Χ.-330 μ.Χ.) την Βυζαντινή περίοδο (330-1191), την κατάκτηση της από τον Βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο (1191-1571), τους Οθωμανούς (1571- 1878) και τους Άγγλους (1878-1960).

Μετά τον αιματηρό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το δικαίωμα αυτοδιάθεσης κάθε λαού να ρυθμίζει ελεύθερα το πολιτικό του μέλλον καθιερώθηκε από τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (άρθρα 1 & 55), αλλά η Βρετανία δεν είχε καμιά απολύτως διάθεση να το εφαρμόσει στην Κύπρο.

Στις 15ης Ιανουαρίου 1950 στην Κύπρο οργανώθηκε δημοψήφισμα από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Β’, το οποίο ζητούσε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν σχεδόν ομόφωνο με ποσοστό 95.7%, αλλά η Βρετανία δεν έδωσε την παραμικρή σημασία.

Στις 28 Ιουλίου 1954 μάλιστα, ο Υφυπουργός Αποικιών της Μ. Βρετανίας Χένρυ Χόπκινσον, δήλωσε απερίφραστα στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Κύπρος «είναι περιοχή με στρατηγική αξία και γι' αυτό ουδέποτε θα τύχει αυτοδιάθεσης». Έτσι απλά και ξεκάθαρα!

Φυσικό επακόλουθο ήταν να ξεκινήσει απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων (1955-1959) για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του νησιού και την ένωση του με την Ελλάδα.

Η πλήρης αδυναμία της Βρετανίας να καταπνίξει τον απελευθερωτικό αγώνα παρά τις αγχόνες και την στυγνή δικτατορία που επέβαλε στο νησί, την οδήγησε στην μόνη τέχνη που ασκεί αριστοτεχνικά εδώ και αιώνες σε ολόκληρο τον κόσμο: Διαίρει και Βασίλευε.

Έτσι, η ύπουλη και πρόστυχη πολιτική της Βρετανίας «ενεργοποίησε» την Τουρκία η οποία είχε παραιτηθεί πανηγυρικά από κάθε δικαίωμα στην Κύπρο με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923. Αφορμή, η δήθεν «προστασία» του 12% του συνολικού πληθυσμού του νησιού – πληθυσμός που αποτελείται από τουρκόφωνους απόγονους των πρόσκαιρων, Οθωμανών κατακτητών κατά την περίοδο 1571-1878.

Η Βρετανία προκειμένου να μην εγκαταλείψει ποτέ την Κύπρο και να αποτρέψει οποιαδήποτε, μελλοντική υλοποίηση της βούλησης του Κυπριακού λαού, αποφάσισε την διχοτόμηση του νησιού. Έτσι μεθόδευσε την «λύση» ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 16 Αυγούστου 1960, επιβάλλοντας στο σύνταγμα του νέου κράτους σαν υποχρεωτικό Αντιπρόεδρο ένα πειθήνιο όργανο του πιο σκοτεινού παρασκηνίου της Τουρκίας σαν «εκπρόσωπο» των Τουρκοκυπρίων, τον οποίο μάλιστα εξόπλισε και με δικαίωμα «βέτο» σε κάθε απόφαση της βούλησης του συντριπτικού ποσοστού του Κυπριακού λαού! Φυσικά κράτησε επίσημα σαν «κράτος εν κράτη» τις βάσεις της στο νησί και επί πλέον αυτοδιορίστηκε «εγγυητής» της Κυπριακής Δημοκρατίας μαζί με την Τουρκία και την Ελλάδα.

Όπως ήταν απόλυτα φυσικό, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ήταν δυνατόν να λειτουργήσει κάτω από τέτοιες συνθήκες οι οποίες είχαν δημιουργηθεί για να πραγματοποιηθεί –αργά ή γρήγορα- η Τουρκική εισβολή που θα διχοτομούσε το νησί.

Οι πρώτες απόπειρες έγιναν το 1964 όταν στην Ελλάδα επικρατούσε μεγάλη πολιτική αναταραχή και οι συνθήκες ήταν «κατάλληλες». Η άρνηση της Αμερικής να συμφωνήσει και η οξεία αντίδραση της Ρωσίας εμπόδισαν την εφαρμογή του Βρετανικού σχεδίου για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1964.

Δεν συνέβη όμως το ίδιο το 1974 όταν το επιτελείο του Χένρυ Κίσσιγκερ όχι μόνο συμφώνησε, αλλά ανέλαβε και την «καθοδήγηση» της Τουρκίας, ενώ η Ρωσία περιορίστηκε σε «λεκτικές» αντιδράσεις. Φυσικά, στην Ελλάδα υπήρχαν οι αναγκαίες για κάθε πισώπλατη μαχαιριά «κατάλληλες συνθήκες» (πτώση στρατιωτικού καθεστώτος, πολιτική ρευστότητα), έτσι η εισβολή επιβλήθηκε με σχετική ευκολία. Τέσσερις χιλιάδες Κύπριοι φονεύτηκαν, διακόσιες χιλιάδες μετατράπηκαν σε πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα και 1619 που θεωρούντο αγνοούμενοι, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τα στρατεύματα κατοχής.

Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών με σειρά ψηφισμάτων (365/1974, 367/1975, 541/1983 και 544/1983) αλλά και αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Η.Ε., καταδίκασε την Τουρκική εισβολή και τις μετέπειτα μεθοδεύσεις σε ασυνήθιστα σκληρή διπλωματική γλώσσα, χωρίς όμως κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.

Μετά την εισβολή στην Κύπρο, οι Τούρκοι άρχισαν την βίαιη αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης και της πολιτισμικής ταυτότητας της κατεχόμενης περιοχής, εγκατέστησαν μόνιμα στρατεύματα κατοχής και προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κρατικό μόρφωμα το οποίο αναγνώρισαν μόνο οι ίδιοι.

Όλες οι προσπάθειες επίλυσης του «Κυπριακού προβλήματος» που ακολούθησαν, είχαν άδοξο τέλος όχι μόνο γιατί η Βρετανική πολιτική παρέμεινε αμετάβλητη, αλλά γιατί ξαφνικά αυξήθηκε και η Τουρκική βουλιμία όταν άρχισαν να πιθανολογούνται τεράστια ενεργειακά αποθέματα στην πλευρά της ελεύθερης Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία εν τω μεταξύ είχε καταστεί πλήρες κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την 1η Μαΐου 2004!

Ήδη από το 2002 είχαν ξεκινήσει νέες προσπάθειες νομιμοποίησης της διχοτόμησης της Κύπρου με την μορφή μιας «Ενωμένης Κύπρου» που πρότεινε ο τότε Γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν, αγνοώντας όμως προκλητικά όλες τις αποφάσεις του Οργανισμού στον οποίο ο ίδιος ήταν Γενικός Γραμματέας! Ευτυχώς ο Κυπριακός λαός με το αλάθητο αισθητήριο του, απέρριψε το σχέδιο Ανάν με ποσοστό 76%, τον Μάρτιο του 2004.

Δέκα χρόνια αργότερα (8 Φεβρουαρίου 2014), η ανάφλεξη του γεωπολιτικού τοπίου της ευρύτερης περιοχής (εμφύλιος Συρίας από το 2011, Ισλαμικό Κράτος σε Συρία και Ιράκ, η διαφαινόμενη σύγκρουση Σ. Αραβίας με το Ιράν μέσω Υεμένης κ.α.) σε συνδυασμό με την επίσημη γνωστοποίηση της ύπαρξης τεράστιων ενεργειακών αποθεμάτων στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες Ισραήλ, Αιγύπτου, Κυπριακής Δημοκρατίας και Ελλάδος οδήγησαν στην επανέναρξη των προσπαθειών επίλυσης του «Κυπριακού προβλήματος» κάτω από την θεώρηση των νέων δεδομένων.

Η Τουρκία, μετά την ένταξη της στο ΝΑΤΟ το 1951, ακολουθούσε πιστά τις εντολές των συμμάχων στο θέμα της Κύπρου με δεδομένο ότι οι «σύμμαχοι» μας της χάρισαν ένα πραγματικό θησαυρό που είχε χάσει για πάντα. Η αναρρίχηση του Ρ. Τ. Ερντογάν στην εξουσία με την διάσημη φαυλότητα του, δεν φαίνεται να διαφοροποιεί την υπακοή της Τουρκίας εφ΄ όσον με την συζητούμενη λύση «νομιμοποιείται» η Τουρκική εισβολή και «εξαφανίζονται» όλες οι αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών και του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α : Η «κατάλληλη ευκαιρία» που στο παρελθόν έχει κατ΄ επανάληψη λειτουργήσει εναντίον των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδος, στις μέρες μας λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδος. Η Τουρκία βρίσκεται στην τελική ευθεία μιας αιματηρής τραγωδίας, η πάλαι ποτέ Βρετανική αυτοκρατορία αποτελεί οριστικό παρελθόν, η Κυπριακή Δημοκρατία σαν κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχει αντίρρηση να επιτρέψει στην Βρετανία ή στην Αμερική να διατηρήσουν τις βάσεις τους στο νησί, ο αμύθητος πλούτος των ενεργειακών αποθεμάτων έχει προσελκύσει τους μεγαλύτερους «καρχαρίες» του πλανήτη προκειμένου να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα απαιτώντας «λύση» εδώ και τώρα.

Η Κυπριακή Δημοκρατία και η Ελλάδα πολύ ορθά –ευτυχώς με πρωτοφανή πολιτική ομοψυχία- απαιτούν τα αυτονόητα προκειμένου να συμφωνήσουν σε μια λύση που θα είναι δίκαιη για όλους τους Κύπριους και –κυρίως- μακροπρόθεσμη και σταθερή.

Η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να ξανα-αγκαλιάσει όλους τους τουρκόφωνους Κυπρίους που χρησιμοποιήθηκαν σαν πιόνια ξένων συμφερόντων για ολόκληρες δεκαετίες προσφέροντας Κυπριακή υπηκοότητα, ιδιότητα μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα από τα τρία ισχυρότερα νομίσματα του πλανήτη, τεράστιες δυνατότητες χρηματοδότησης της ανάπτυξης, μερίδιο σε ένα πολύ μεγάλο πλουτοπαραγωγικό θησαυρό, συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα του παρελθόντος με κάποιες προϋποθέσεις που θα αποκλείουν τα επώδυνα παθήματα του παρελθόντος :

- Αποχώρηση όλων των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο.

- Ολοσχερής κατάργηση του συστήματος των δήθεν «εγγυήσεων» για την σφράγιση κάθε πιθανής κερκόπορτας.

- Απόσυρση των εποίκων που εστάλησαν στην Κύπρο από τα βάθη της Ανατολής.

- Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση με πλήρη ευθύνη των εξωτερικών σχέσεων και της άμυνας του νησιού χωρίς υποσημειώσεις ή εξαιρέσεις

- Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση και Ομοσπονδιακό δικαστήριο που θα ανταποκρίνονται στα ποσοστά της πληθυσμιακής σύνθεσης του νησιού και οι αποφάσεις τους θα γίνονται αμετάκλητα σεβαστές σε ολόκληρο το νησί.

- Εδαφικές ρυθμίσεις στις δύο ζώνες (κοινότητες) της ομοσπονδίας οι οποίες θα ανταποκρίνονται στην πληθυσμιακή σύνθεση και στα αντίστοιχα ποσοστά της, με την ανάλογη αποδέσμευση εδαφών από την τουρκική κατοχή.

Φυσικά, οι προϋποθέσεις αυτές δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της Τουρκίας που «τροφοδοτήθηκαν» κάτω από άλλες συνθήκες εδώ και τέσσερις δεκαετίες από τους κοινούς «συμμάχους». Εφ΄ όσον λοιπόν η Ελληνική πλευρά παραμείνει σταθερή στις θέσεις της δεν πρόκειται να προκύψει κανένα άμεσο αποτέλεσμα από την πολυμερή διάσκεψη της Γενεύης (12/1/2017) με αποτέλεσμα οι διαπραγματεύσεις να συνεχιστούν και μετά από αυτήν.

Ο Κυπριακός λαός μπορεί, αν αφεθεί ελεύθερος χωρίς τις διάσημες προβοκάτσιες του παρελθόντος, να λύσει ειρηνικά τα προβλήματα του προσδοκώντας σε ένα πολύ καλύτερο μέλλον.

Είναι βέβαιο πως κάθε μορφωμένος Κύπριος δεν θα είχε καμιά αντίρρηση να εμπιστευτεί με την ψήφο του ένα τουρκόφωνο συμπολίτη του, αρκεί να βεβαιωθεί πως υπηρετεί τα συμφέροντα του κοινού τόπου τους και όχι εκείνα της Τουρκίας ή της Βρετανίας. Άλλωστε, οι σκληρές και για τους τουρκόφωνους Κύπριους δεκαετίες που πέρασαν, δίδαξαν τα δεινά της τουρκικής κατοχής σε όλους τους Κυπρίους – τουρκόφωνους και ελληνόφωνους. Επί πλέον, οι συνθήκες πλέον έχουν αλλάξει ριζικά όπως και τα δεδομένα του «προβλήματος».

Σαν επίλογο ας θυμηθούμε και ας αντλήσουμε δύναμη από τα διαχρονικά επίκαιρα λόγια του παλαίμαχου Κύπριου αγωνιστή Βάσου Λυσαρίδη: «Αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ακόμη και νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν»!

________________________________________________________

*Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 - 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997). Τον Δεκέμβριο 1996 κυκλοφόρησε τον σύντομο «Αποχαιρετισμό».

O ρεαλισμός δεν είναι απαισιοδοξία | του Χρήστου Γιανναρά*

Π​​ρώτη επιφυλλίδα στον καινούργιο χρόνο. Tο καινούργιο του χρόνου εξαντλείται στην αλλαγή ενός ψηφίου στη συμβατική αρίθμηση της διαδοχής των ετών. Στην ελλαδική κοινωνία τίποτε δεν καινουργείται με το πέρασμα του χρόνου. H απροκατάληπτη, στοιχειωδώς ρεαλιστική σκέψη αποκλείει και την ελπίδα. Ξέρουμε την ανθρώπινη ποιότητα των διαχειριστών της ζωής μας, την αποτελεσματικότητα των θεσμών και λειτουργιών του δημόσιου βίου, τους νόμους της ζούγκλας που κυριαρχούν στο πολυ-υμνημένο πολιτισμικό μας «παράδειγμα». Oλα αποκλείουν την ελπίδα.

Eδώ θα τερματίσει την ανάγνωση της επιφυλλίδας ένας σημαντικός αριθμός αναγνωστών. Δεν αντέχεται άλλο η πιστοποίηση του αδιεξόδου. Mεγαλώνει συνεχώς το ποσοστό των ανθρώπων που βαφτίζουν τον ρεαλισμό «απαισιοδοξία» και τον απωθούν, αρνούνται να βλέπουν γύρω τους και να κρίνουν. Eγκαταλείπονται με επιπόλαιη ευπιστία στις δόλιες ψευτοπαρηγόριες των εκάστοτε κυβερνώντων ή στις τυποποιημένες, χιλιοφθαρμένες επαγγελίες της αντιπολίτευσης. Tα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, όμως η γλώσσα κάθε κυβέρνησης και κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πάντα ίδια, πανομοιότυπη, όποιο κόμμα κι αν τις συγκροτεί. Eμείς όλοι, τάχα και πολίτες, το πιστοποιούμε με παραλυτική αδράνεια, δεν τολμάμε να περάσουμε στην αντεπίθεση, έστω της αποχής.

Aυτοί που συνεχίζουν απτόητοι να εμπορεύονται τη μακάβρια κατάρρευση του ελλαδικού κρατιδίου, τον βασανισμό ενός ολόκληρου λαού από την ανικανότητα και φαυλότητα των κυβερνώντων, είναι η πλειονότητα των εμπορευόμενων την πληροφόρηση - ενημέρωση, μαζί και τον (υποτίθεται) «σχολιασμό» της τραγελαφικής επικαιρότητας. Eμφανίζουν το μαύρο άσπρο, ανάλογα με την «παραγγελιά» του χρηματοδότη τους, με αναλγησία (για τον εφιάλτη που ζουν τα εκατομμύρια των Eλλήνων) περίπου ανάλογη με εκείνη που επέδειξαν στη γερμανική κατοχή, πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια, οι «μαυραγορίτες» και οι «κουίσλινγκς».

Mοιάζει η «κρίση» αυτή τη φορά να μην είναι περιπτωτική και περιστασιακή, πολλά, πάμπολλα σημάδια μαρτυρούν μάλλον μιαν ακατάσχετη δυναμική ιστορικού τέλους του Eλληνισμού. H δραματική οικονομική χρεοκοπία συνδυάζεται με την απροκάλυπτη «επιτρόπευση» όλων των κρατικών λειτουργιών από τους «δανειστές» της χώρας, τους γνωστούς και μη εξαιρετέους νεκροπομπούς που μεταλλάζουν ζωντανές κοινωνίες σε εξαθλιωμένο, πάμφθηνο εργατικό προλεταριάτο.

Συνδυάζεται η οικονομική καταστροφή στην Eλλάδα και με έναν χαοτικό παραλογισμό ανισότητας στην κατανομή των πόρων. Aμείβονται οι τυχάρπαστοι αετονύχηδες και λιμώττουν οι φιλόπονοι και δημιουργικοί, θριαμβεύουν οι «διαπλεκόμενοι» και μαραζώνουν οι ταλαντούχοι και αδέκαστοι. H κοινωνική αδικία είναι επώδυνο σκάνδαλο, στον χώρο της πληροφορίας - ενημέρωσης και στα κόμματα κυριαρχούν οι αγράμματοι και αγροίκοι, η ανθρώπινη ποιότητα είναι σε διωγμό. Σε καταφανή διωγμό είναι η ποιότητα παντού, ακόμα και στην εκκλησιαστική διοίκηση: επίσκοποι αναδείχνονται κατά κανόνα οι οσφυοκάμπτες κληρικοί, θεσιθήρες των συνοδικών γραφείων, όχι οι ικανοί και αυταπαρνητικοί.

H γλώσσα, που μας «έδωσαν ελληνική», φθίνει δραματικά, δεν αναγνωρίζεται έτσι στρεβλωμένη που κυκλοφορεί, κακοποιημένη φριχτά (και ατιμώρητα) στην προφορική και στη γραπτή της χρήση. Kαταστρέφεται η γλώσσα, μεθοδικά και εμπρόθετα, με την κρετινική χρησιμοθηρία των «απλουστεύσεων» (ή το απροσχημάτιστο πρακτοριλίκι) της πολιτικής του υπουργείου Παιδείας – διακομματικό «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», ίσως πιο αποτρόπαιο και από την καταστροφή της Παλμύρας. Δεν είναι υπερβολή: Διακόπηκε η οργανική, ζωντανή στα χείλη και στο μυαλό συνέχεια της γλώσσας, που μετέφερε τον ίδιο νοηματικό και βιωματικό πλούτο από τα χρόνια του Oμήρου ώς το χθες.

Σήμερα πια ο μέσος Eλλαδίτης, κάτω των πενήντα ετών, δεν καταλαβαίνει τίποτα με τις λέξεις «άχθος αρούρης», επομένως ούτε και με το «αχθοφόρος» ή το «επαχθής», του είναι ακατανόητη η φράση «τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια», άρα και η σχέση της «Πόλης» με την Aγια-Σοφιά, της «εκκλησίας» και του «πολιτικού αθλήματος» με τον Παρθενώνα. Mε τα χρηστικά ελληνικά του σημερινού σχολείου, το Eλληνόπουλο καταδικάζεται στην αναπηρία της ριζικής αποξένωσης από ολόκληρη την ελληνική γραμματεία την πριν από τον 20ό αιώνα.

Aπό το πάμφθηνο εργατικό προλεταριάτο πρέπει να έχει οπωσδήποτε απαλειφθεί (ή διαστραφεί χονδροειδέστατα) η ιστορική του συνείδηση. O ισοπεδωτικός διεθνισμός του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού, μαρξιστικού και καπιταλιστικού, υπαγόρευσε συνέχεια και συνέπεια πολιτικής στο υπουργείο Παιδείας, σαράντα ολόκληρα χρόνια. ΠAΣOK, N.Δ. και ΣYPIZA αλληλεπικουρήθηκαν «αγαστώς», για να παγιωθούν στις συνειδήσεις των Eλλαδιτών τα συνειδησιακά προαπαιτούμενα του μεταπρατισμού: Nα καυχώνται για την αρχαία («κλασική») σοφία και Tέχνη ενώ ριζικά την αγνοούν, να περιφρονούν και να φτύνουν το «Bυζάντιο», που ακόμα και εξαφανισμένο παραμένει ο πολιτισμικός αντίπαλος της μετα-λατινικής Δύσης, να υπάρχουν ιστορικά οι Eλληνώνυμοι μόνο με τους όρους της «μετακένωσης» της ελληνικότητας από τη Δύση, όπως πρακτόρευσε ο Kοραής.

Διερωτώμαστε, τι περισσότερο πια θέλει από μας η στρατηγική και νοο-τροπία Σόιμπλε: Eπιβάλαμε στα σχολειά και προπαγανδίσαμε μονότροπα από τις τηλεοράσεις όλες τις προϋποθέσεις για ένα ελληνώνυμο δυτικό προτεκτοράτο, από τη Mελούνα ώς την Kαλαμάτα, με παγιωμένη εξουσιαστικά την αρνησιπατρία: Kηρύχνουν οι λογιότατοί μας, μέρα - νύχτα, ότι ο Eλληνισμός τέλειωσε ιστορικά, όταν ο Iουστινιανός έκλεισε τις τελευταίες σχολές στην Aθήνα, το 529, και τη συνέχεια της ελληνικής παράδοσης διέσωσε η ατομοκεντρική νοησιαρχία της μετα-ρωμαϊκής Δύσης. Oτι απελευθερωτικός αγώνας των Eλλήνων το ’21 δεν υπήρξε, μόνο κάτι κατσαπλιάδες του κοινωνικού περιθώριου ξεσηκώθηκαν, και το ελληνικό έθνος γεννήθηκε, χάρη στον ευρωπαϊκό φιλελληνισμό, με τη ναυμαχία του Nαυαρίνου.

Tα δώσαμε όλα, «γην και ύδωρ» στην κυριολεξία, την ύδρευση, τον φωτισμό, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, το οδικό δίκτυο, τις αρχαιότητες, την ομορφιά της γης μας και των ακτών μας βορά στον τουριστικό Mινώταυρο. Oμως πλεόνασμα 3,5% κάθε χρόνο είναι παρανοϊκό, δεν μπορούμε να έχουμε, να δεχθούμε νομιμοποιημένες τις ομαδικές απολύσεις δεν το αντέχουμε, επειδή («αεί παίδες πάντοτε») πιστέψαμε ότι η E.E. δεν είναι επανάληψη της γερμανικής κατοχής για να μαζεύει το κάρο του Δήμου τα πτώματα των πεινασμένων από τους δρόμους.

Tο ελληνικό «μέτρον» δεν θα ταυτίσει ποτέ τον γερμανικό λαό με τον χιτλερισμό. Δεν θα τον ταυτίσει με τη στρατηγική και τη νοο-τροπία Σόιμπλε.

 *Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.

πηγή:  yannaras.gr

DW: «Η επίλυση του Κυπριακού είναι ευρωπαϊκής σημασίας»

Το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών βλέπει το Κυπριακό στην τελική ευθεία και εκφράζει την ελπίδα να υπάρξει λύση. Να «στεφθεί με επιτυχία η θέληση των Κυπρίων για επανένωση», δηλώνει ο Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ....

Η επίλυση του Κυπριακού δεν είναι μόνο περιφερειακής αλλά ευρωπαϊκής σημασίας, τόνισε σήμερα στο κυβερνητικό μπρίφινγκ ο εκπρόσωπος του γερμανικού ΥΠΕΞ, Μάρτιν Σέφερ. Προηγουμένως ο υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαϊερ σε ανακοίνωση του εκτιμούσε ότι οι διαπραγματεύσεις στην Γενεύη για την επανένωση βρίσκονται στην «τελική ευθεία». Παράλληλα εξέφραζε την ελπίδα ότι η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή πλευρά «δεν θα χάσουν το θάρρος τους και θα αναζητήσουν συμβιβασμούς και στα υπόλοιπα διαφιλονικούμενα ζητήματα». Σε άλλο σημείο της δήλωσης του ο κ. Στάινμαίερ καλούσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να συμβάλουν έτσι ώστε να επιτευχθεί «μια καλή λύση» και να «στεφθεί με επιτυχία η θέληση των Κυπρίων για επανένωση.» Το γεγονός ότι για πρώτη φορά θα συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις και οι εγγυήτριες δυνάμεις είναι σύμφωνα με τον γερμανό ΥΠΕΞ «καλό σημάδι»

«Το μενού είναι έτοιμο»

Στο σημερινό κυβερνητικό μπρίφινγκ ο εκπρόσωπος του υπουργείου, Μάρτιν Σέφερ, ρωτήθηκε από τη Deutsche Welle κατά πόσο ευσταθεί αυτή η εκτίμηση από τη στιγμή που ακόμη δεν είναι γνωστό αν την Πέμπτη στη Γενεύη οι εγγυήτριες δυνάμεις θα εκπροσωπηθούν σε ανώτατο επίπεδο, δηλαδή από την βρετανίδα πρωθυπουργό Μέι, των τούρκο πρόεδρο Ερντογάν και τον έλληνα πρωθυπουργό Τσίπρα. «Δεν νομίζω,» απάντησε ο κ. Σέφερ, «ότι για μια τελική λύση είναι αναγκαίο να συμμετέχουν στις συνομιλίες αρχηγοί κρατών ή πρωθυπουργοί.» Ο κ. Σέφερ παρέπεμψε στο παράδειγμα των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν όπου ούτε καν οι υπουργοί Εξωτερικών των συμβαλλόμενων χωρών ήταν πάντα παρόντες. Θετικά εκτιμά πάντως ο εκπρόσωπος του γερμανικού ΥΠΕΞ ότι στις διαπραγματεύσεις θα συμμετέχει και η ΕΕ. Κατά αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να συμβάλει σημαντικά στην επίλυση «ορισμένων ζητημάτων» της επανένωσης, με άλλα λόγια - σε θέματα που σχετίζονται με το κοινοτικό κεκτημένο.

Το ζητούμενο για την επίλυση του Κυπριακού είναι όλες οι πλευρές «να τηρήσουν μια ευνοϊκή στάση και να είναι διατεθειμένες να στηρίξουν τα μέτρα που είναι αναγκαία», επισήμανε ο κ. Σέφερ. Συγκεκριμένα, ζήτησε από Αθήνα και Άγκυρα να σεβαστούν τους συμβιβασμούς στους οποίους θα καταλήξουν οι δύο κοινότητες - αυτό αφορά και τα θέματα ασφάλειας, όπως την παραμονή στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο. Το Βερολίνο πάντως γνωρίζει ότι θα πρέπει να συζητηθούν ακόμη «δύσκολα» θέματα. Η εκτίμηση είναι είναι ότι τόσο ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης όσο και ο τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί είναι διατεθειμένοι για «δύσκολους και επώδυνους συμβιβασμούς» έτσι ώστε να ξεπεραστεί η «αφόρητη διαίρεση» της νήσου. Στην ερώτηση της Deutsche Welle κατά πόσο θα πρέπει να αναμένεται λύση αυτήν εβδομάδα ο κ. Σέφερ απάντησε πως «το μενού είναι έτοιμο, αλλά να δούμε αν θα σερβιριστούν όλα τα πιάτα.»
Παναγιώτης Κουπαράνης/DW

Στο εδώλιο ο ΓΑΠ για το «λεφτά υπάρχουν» | Η απάντηση του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ.

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα βρεθεί στις 19 Ιανουαρίου ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου για τα αδικήματα της "εσχάτης προδοσίας, της εξαπάτησης των εκλογέων και της διασποράς ψευδών ειδήσεων"...

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θα καθίσει στο εδώλιο μετά από αγωγή που έχει καταθέσει εναντίον του ο απόστρατος πλωτάρχης του Πολεμικού Ναυτικού Παναγιώτης Σταμάτης, ο οποίος ζητά από τη Δικαιοσύνη να υποχρεωθεί ο κ. Παπανδρέου να του καταβάλει 260.000 ευρώ συν τους νόμιμους τόκους. Ο κ. Σταμάτης, σύμφωνα με το Πρώτο ΘΕΜΑ, ζητά το ποσό αυτό ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που του προκάλεσε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και για την παράνομη προσβολή της προσωπικότητάς του λόγω των προεκλογικών εξαγγελιών του, οι οποίες ουδέποτε τηρήθηκαν.

Η μήνυση

Παράλληλα, η αγωγή αποζημίωσης του πρώην πλωτάρχη στηρίζεται και στη μηνυτήρια αναφορά που έχει καταθέσει στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου κατά του πρώην πρωθυπουργού. Στη μήνυσή του ο κ. Σταμάτης καταλογίζει στον πρώην πρωθυπουργό τα αδικήματα της εσχάτης προδοσίας, της εξαπάτησης των εκλογέων και της διασποράς ψευδών ειδήσεων, κατηγορίες οι οποίες επισύρουν ποινή φυλάκισης από τρεις μήνες έως και ισόβια κάθειρξη.

Ο Γ. Παπανδρέου δικάζεται χωρίς να ζητηθεί από τη Βουλή η άρση της ασυλίας του, καθώς το διάστημα κατά το οποίο πραγματοποίησε τις χειμαρρώδεις προεκλογικές εξαγγελίες του δεν είχε τη βουλευτική ιδιότητα, αφού η Βουλή είχε διαλυθεί και ήταν απλώς πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.  Από το βήμα της 74ης Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου του 2009 και εν όψει των βουλευτικών εκλογών της 4ης Οκτωβρίου του ίδιου έτους, ο κ. Παπανδρέου είχε τονίσει ότι «δεν είναι απλώς το πού θα βρούμε τα λεφτά, αλλά πού πηγαίνουν τα λεφτά, γιατί λεφτά υπάρχουν, έχουμε 31 δισ. ανείσπρακτους φόρους». 

Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα

Παράλληλα, υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, έκτακτο επίδομα αλληλεγγύης, πάγωμα των τιμολογίων των ΔΕΚΟ για έναν χρόνο, ενώ απέκλεισε νέα φορολογικά βάρη στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα και αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων κ.λπ.

Ο ίδιος ο απόστρατος αξιωματικός εξαπατήθηκε, όπως ισχυρίζεται, καθότι αν και ψηφοφόρος της Ν.Δ. παρασύρθηκε από τις προεκλογικές υποσχέσεις του κ. Παπανδρέου για μια αξιοπρεπή διαβίωση έναντι του κ. Κώστα Καραμανλή που πάγωσε τους μισθούς και τις συντάξεις.

Από το 2009, συνεχίζει ο πλωτάρχης στη μήνυσή του, «σταδιακά μειώθηκαν τα εισοδήματά μου, δεν μπορούσα να εξυπηρετήσω τα δάνειά μου και περιήλθα στην κατάσταση της αναξιοπρεπούς και εξευτελιστικής διαβίωσης, γεγονός ατιμωτικό για έναν άνθρωπο και δη ανώτερο αξιωματικό». «Αμέσως μετά τις εκλογές και αφού έγινε πρωθυπουργός, έκανε τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που υποσχέθηκε», αναφέρεται στη μήνυση, και για να δικαιο­λογήσει «την καταφανή εξαπάτηση των ψηφοφόρων ισχυρίστηκε ότι δήθεν αγνοούσε την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, κάτι που είναι ηλίου φαεινότερο ότι ψεύδεται».

Επιπρόσθετα, ψεύδεται ο Γ. Παπανδρέου, κατά τον μηνυτή, καθώς:

«1) ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κ. Στάινμαϊερ τον είχε ενημερώσει για τα οικονομικά της Ελλάδας, 

2) ο επίτροπος της Ε.Ε. Xοακίν Αλμούνια έχει δηλώσει ότι τον είχε ενημερώσει πολύ πριν τις εκλογές του 2009 για την οικονομική θέση της χώρας μας, και 

3) ο πρώην διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος -κατά δήλωσή του- τον είχε ενημερώσει επί των οικονομικών. Ομως, σε προγενέστερο χρόνο ο κ. Παπανδρέου είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου και είχε πει ότι “όποια χώρα έχει καταφύγει στο ΔΝΤ καταστράφηκε και ο λαός εξαθλιώθηκε”, ενώ σε συνέντευξή του ο Στρος-Καν είχε τονίσει ότι “ο κ. Παπανδρέου συζητούσε μαζί του υπογείως για το πώς θα υπαχθεί η Ελλάδα στο ΔΝΤ”». 

Παρ’ όλα αυτά, μετά την εκλογική του νίκη το 2009, ο πρώην πρωθυπουργός προσέφυγε στο ΔΝΤ με τα γνωστά αποτελέσματα, υπογραμμίζει ο κ. Σταμάτης. Ετσι, μετά την εξαπάτηση των εκλογέων και την ανάληψη της εξουσίας «διαμέσου του σφετερισμού της ιδιότητάς του, ως όργανο του κράτους», ο κ. Παπανδρέου οδήγησε τον ελληνικό λαό «στις ξένες οικονομικές δυνάμεις και στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας». 

Η απάντηση του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ.

 

Από το Γραφείο Τύπου του Κινήματος εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

Αθήνα, 9 Ιανουαρίου 2017

Κάθε καιροσκόπος που χρησιμοποίησε την κομμένη φράση για ιδιοτελείς και κομματικούς σκοπούς, έβαλε το λιθαράκι του στη φαιδρότητα της δίκης της 19ης Ιανουαρίου.

Μία ακόμα για εμάς – δεν μας φοβίζει. Για τη χώρα, όμως, είναι ένα ακόμα σκαλί προς τα κάτω. Τα λιθαράκια είναι πολλά, όσα και τα θέματα που αντιμετωπίστηκαν καιροσκοπικά και απειλούν πλέον καθολικά την τύχη της χώρας και των πολιτών.

Τα ψέμματα και οι μισές αλήθειες, οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα, όπως κι αν βαφτιστούν από καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους, επικοινωνιολόγους και λοιπούς μετέχοντες του πελατειακού κράτους και των μηχανισμών προσοδοφορίας τους.

Όλα αυτά, αποτελούν μέρος μόνον της κρίσης του πολιτικού συστήματος, που επιτρέπει σε κάποιους να καλλιεργούν κλίμα εναντίον των πολιτικών γενικά, αλλά ειδικότερα, να μεταφέρουν όλες τις ευθύνες στα κατασκευασμένα «εξιλαστήρια θύματα» της κρίσης.

Έτσι όμως, βολεύονται πολλοί – από τους υπαίτιους της κρίσης, τη Νέα Δημοκρατία, μέχρι τους συνενόχους, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ώστε και να καλυφθούν τα πραγματικά αίτια, αλλά και να ξεχαστεί ότι αυτοί έχουν την ευθύνη για την συνεχή αδυναμία να κλείσει ο κύκλος της κρίσης.

Βεβαίως, στην όλη ιστορία, συνυπάρχει και το γελοίον του πράγματος, αφού, οι ίδιοι που αναπαράγουν ειδήσεις περί εδωλίων, βάλουν τάχα κατά του απατεώνα Αρτέμη Σώρρα. Αλλά γι’ αυτό, θα επανέλθουμε.

Τέλος, σε ό,τι αφορά το επίδικο, την κομμένη φράση που ποτέ δεν αποτέλεσε σύνθημα της προεκλογικής του 2009, αλλά απάντηση σε όσους επιχειρούσαν από τότε να καταρρίψουν την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων – της ατζέντας που υπερψηφίστηκε από το 44% του Ελληνικού λαού – το ΚΙΝΗΜΑ έχει απαντήσει πολλάκις, αλλά μυστηριωδώς, δεν περιλαμβάνεται σε κανένα σχετικό δημοσίευμα. Για την περίπτωση που αυτό οφείλεται σε αβλεψία, επισυνάπτουμε το σχετικό αρχείο εδώ: http://www.tokinima.gr/lefta_yparxoun/

Από τη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα στα μνημόνια

Είκοσι έξι χρόνια μετά ο αγώνας του τότε εκπαιδευτικού κινήματος είναι επίκαιρος. Η θυσία του Ν. Τεμπονέρα δε δικαιώθηκε, δεν πήγε, όμως, χαμένη. Η ανελέητη επίθεση στα δικαιώματα και στις ζωές μας θα τελειώσει μόνο με την ανατροπή των πολιτικών της κυβέρνησης, της ΕΕ. και του ΔΝΤ... 

 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 1991 ο  Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός από πλήγμα με σιδερολοστό  σε σχολικό  συγκρότημα της Πάτρας. Ήταν η εποχή των μεγάλων και μαζικών καταλήψεων. Οι μαθητές αλλά και όλος ο εκπαιδευτικός κόσμος αντιδρούσε στο πολυνομοσχέδιο  για την Παιδεία, το οποίο ανακοίνωσε η κυβέρνηση  του κ. Κ. Μητσοτάκη και ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Β. Κοντογιαννόπουλος. Ο Ν. Τεμπονέρας ήταν μόλις 38 ετών. Δολοφόνος του ο Ι. Καλαμπόκας, πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ, επικεφαλής ομάδας νεοδημοκρατών, οι οποίοι  χαρακτηρίστηκαν από την κυβέρνηση  «αγανακτισμένοι πολίτες» και οι οποίοι επιχειρούσαν να ανακαταλάβουν το σχολείο. Το παρακράτος  είχε κάνει για μια ακόμη φορά τη δουλειά του σε τούτον τον τόπο.

Από τότε μέχρι σήμερα η επίθεση στην εκπαίδευση  γίνεται μεθοδικά και οργανωμένα. Εντάσσεται μέσα σε ένα γενικό  σχέδιο,   το οποίο  χτυπά κάθε τι που έχει μέσα τον προσδιορισμό δημόσιο. Στο πλαίσιο της νέας μνημονιακής –καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης   εξανεμίστηκαν  όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά( νερό, φως, ασφάλιση, υγεία, ξεπούλημα κρατικών υποδομών κα). Ο δολοφονημένος εκπαιδευτικός, οι μαθητές και οι γονείς αντιδρούσαν στη συντηρητική και νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση στην οποία  η κυβέρνηση προσπαθούσε να οδηγήσει την Παιδεία. Όλα αυτά τα  χρόνια  οι ίδιες βάρβαρες πολιτικές  έρχονται κύματα-κύματα με πρωταγωνιστές υπουργούς «μεταρρυθμιστές», οι οποίοι καταθέτουν  νομοσχέδια, τάχα,  για το καλό των μαθητών και των γονιών τους. Αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα ονόματα τα οποία  συνέβαλαν καθοριστικά στο ξεθεμελίωμα του δημόσιου σχολείου( Κοντογιαννόπουλος,  Αρσένης, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλος, Λοβέρδος κ.λ.π.). Καταγράφω μερικά χαρακτηριστικά κατορθώματα τους: ομοιόμορφη ενδυμασία μαθητών, πανελλαδικές εξετάσεις σε 14 μαθήματα, ξεκίνημα σχολικής χρονιάς χωρίς βιβλία, αλλά με CDs, κατάργηση ειδικοτήτων, πρόσκληση σε αδιόριστους εκπαιδευτικούς να διδάξουν εθελοντικά με αντάλλαγμα μόρια και άλλα «σπουδαία». Και το ξήλωμα συνεχίζεται με τις μνημονιακές πολιτικές.

Τα τελευταία 7 χρόνια  με πυξίδα τις απαιτήσεις των δανειστών  και τις βέλτιστες πρακτικές του ΟΟΣΑ  η κατάσταση έχει χειροτερεύσει δραματικά.  Η γνώση υποβαθμίστηκε, η δημοκρατία εξοστρακίστηκε, απαξιώθηκε ο παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού και μετατράπηκε  σε εκείνον του γραφειοκράτη- διεκπεραιωτή  των εντολών του υπουργείου. Οι μισθοί μετατράπηκαν σε πείνας,  ενώ καταργήθηκε ο 13ος και ο 14ος .  Δεν έγινε ούτε ένας διορισμός και ούτε μία επιμόρφωση.  Μειώθηκε το προσωπικό και αυξήθηκε το ωράριο. Υπολογίζεται ότι οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης το 2008-2009 ήταν 103.000 περίπου, ενώ σήμερα είναι λιγότεροι από 67.000 Ακολούθησαν απολύσεις καθηγητών της Τεχνικής Εκπαίδευσης, συγχωνεύσεις, καταργήσεις σχολικών μονάδων, αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα,  αλλαγή στις αναθέσεις των μαθημάτων κλπ.  Και τα   «καλύτερα»» έπονται.

Το 3ο μνημόνιο, το οποίο φαρδιά –πλατιά υπέγραψε η κυβέρνηση  των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ και το οποίο θα εφαρμόσει κατά γράμμα ο κ.  Γαβρόγλου,  και οι προτάσεις ΟΟΣΑ  προβλέπουν  την ευθυγράμμιση του αριθμού των διδακτικών ωρών ανά μέλος του προσωπικού, αναλογία μαθητών ανά τάξη και ανά εκπαιδευτικό, αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και της σχολικής μονάδας, κατάργηση της συμπλήρωσης του ωραρίου  με πολιτιστικά προγράμματα, μηδενικούς διορισμούς και γα το 2017,  μαθητεία, υποχρηματοδότηση, ελάχιστο αριθμό μαθητών ανά σχολική μονάδα, κινητικότητα εκπαιδευτικών, αποδεικτικά στοιχεία  επαγγελματικής εξέλιξης  με συμμετοχή σε σεμινάρια  κ.α. Το  Νέο Λύκειο,  που βρίσκεται προ των πυλών, εντατικοποιεί τη σχολική ζωή, ενισχύει σημαντικά τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του σχολείου, την παραπαιδεία   και τους ταξικούς φραγμούς.  Θα φέρει νέες συγχωνεύσεις, κατάργηση ειδικοτήτων, αξιολόγηση που θα προκύπτει από τις επιτυχίες των μαθητών κ.λ.π. Το μοντέλο που προτείνεται  δίνει έμφαση στις δεξιότητες  και όχι στην ουσιαστική γνώση, οδηγεί σε ελαστικές σχέσεις εργασίας και σε κακής ποιότητας τεχνική εκπαίδευση. Ο τελικός στόχος είναι  ένα  σχολείο   που θα λειτουργεί με τους κανόνες της αγοράς,  το οποίο θα  παράγει φτηνά εργατικά χέρια,  ανθρώπους που θα αρκούνται σε μισθούς πείνας  και βασικά δε θα αντιδρούν.

Είκοσι έξι χρόνια μετά  ο αγώνας του τότε εκπαιδευτικού κινήματος είναι επίκαιρος. Η θυσία του Ν.  Τεμπονέρα  δε δικαιώθηκε, δεν πήγε, όμως,  χαμένη. Η ανελέητη  επίθεση στα δικαιώματα  και στις ζωές μας θα τελειώσει μόνο με την ανατροπή των πολιτικών  της  κυβέρνησης, της ΕΕ. και του ΔΝΤ. Με ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο διεκδίκησης, με  ένα πλατύ εκπαιδευτικό  κίνημα και ένα μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα σταματήσει τον κατήφορο  και την κατάντια αυτής  της χώρας. Ο Τεμπονέρας είναι εδώ , είναι μαζί μας και μας δείχνει το δρόμο.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: iskra.gr

Κύπρος: Ο "Δούρειος Ίππος" του Ερντογάν για την ΕΕ;

Όλοι οι σχολιαστές «δείχνουν» τον Ερντογάν ως εκείνον που κρατά τα κλειδιά της επίλυσης του Κυπριακού. Κοινοτικοί διπλωμάτες φοβούνται ότι από την «πίσω πόρτα» θα αποκτήσει πρόσβαση και ανάμειξη στα της ΕΕ...

Ένα πρωτόγνωρο μείγμα αισιοδοξίας αλλά παράλληλα και δυσπιστίας διακατέχει τους σχολιαστές του γερμανόφωνου τύπου σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, που ξεκινούν σήμερα καταρχήν σε επίπεδο προέδρου Αναστασιάδη και τουρκοκύπριου ηγέτη Ακιντζί. Θα έχουν θετική κατάληξη 13 χρόνια μετά την τελευταία αποτυχημένη απόπειρα; Πώς προδιαγράφεται η συμβολή της Τουρκίας και του προέδρου της Ταίπ Ερντογάν;

Θα εκμεταλλευτεί ο Ερντογάν τους Τουρκοκύπριους;

Ιδιαίτερα το τελευταίο ερώτημα δείχνει να απασχολεί τόσο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη όσο και την ΕΕ. Όπως επισημαίνει ο αρθογράφος της Die Welt χωρίς τη συναίνεση Ερντογάν, που βρίσκεται πίσω από τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, δεν μπορεί να υπάρξει λύση. «Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα», σημειώνει η εφημερίδα. «Κανείς δεν ξέρει ποιον ρόλο θέλει να διαδραματίσει ο απρόβλεπτος τούρκος πρόεδρος, ποιες παραχωρήσεις θα απαιτήσει τελικά και πώς θα επηρεάσουν τις διαπραγματεύσεις οι εντάσεις ανάμεσα στην Τουρκία και την ΕΕ». Ο γερμανός σχολιαστής περιγράφει πολύ συγκεκριμένα τους φόβους του. «Σε μια ομοσπονδιακή Κύπρο οι αποφάσεις που θα αφορούν τα δύο τμήματα μόνο από κοινού μπορούν να επιλυθούν και οι δύο πλευρές θα διαθέτουν δικαίωμα βέτο», επισημαίνει. «Κατά συνέπεια οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούν να συναποφασίζουν σε σημαντικά θέματα που αφορούν το νότιο τμήμα, που είναι μέλος της ΕΕ. Αυτό θα μπορούσε να έχει σοβαρές επιπτώσεις σε ολόκληρη την ΕΕ, όπου σε τομείς εξωτερικής και δημοσιονομικής πολιτικής οι αποφάσεις λαμβάνονται ομόφωνα. Κοινοτικοί διπλωμάτες περιγράφουν με μεγάλη ανησυχία τον κίνδυνο ο Ερντογάν να εκμεταλλευτεί τους Τουρκοκύπριους για τους στόχους του, να αποκτήσει ένα πόδι στις Βρυξέλλες και έτσι να συγκυβερνά».

Δηλώσεις στην ίδια εφημερίδα κάνει και ο πρόεδρος Αναστασιάδης. «Είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να δείξει εάν μετά τις δημόσιες υποσχέσεις της για επίλυση της διένεξης θα ακολουθήσουν συγκεκριμένες πράξεις» υποστηρίζει. Ο Νίκος Αναστασιαδης σημειώνει ότι στόχος είναι μια περιεκτική απόφαση που θα ενισχύει τον περιφερειακό ρόλο της Κύπρου και θα συμβάλλει στην σταθερότητα και ευημερία στην περιοχή. «Είναι αναγκαία μια λύση χωρίς ξένες δυνάμεις που θα εγγυώνται την εξωτερική πολιτική της Κύπρου», τονίζει συμπληρώνοντας ότι θα πρέπει να διασφαλιστούν οι αρχές της ΕΕ και να προστατευτούν τα ανθρώπινα και θεμελιώδη δικαιώματα για όλους τους Κύπριους.

«Επιτυχία η μη αποτυχία των διαπραγματεύσεων»

Η εφημερίδα TAZ του Βερολίνου επιλέγει τον τίτλο «Ίσως μια ιστορική στιγμή» για τις διαπραγματεύσεις. «Οι δύο πρόεδροι δεν ανήκουν στους στενοκέφαλους εθνικιστές παλαιάς σχολής, φαίνεται να επιδιώκουν ειλικρινά την πολιτική επανένωση της νήσου (…)Αλλά χωρίς την συναίνεση της Τουρκίας, που είναι δύναμη εγγύησης και κατοχής των Τουρκοκυπρίων, δεν μπορεί να επιτευχθεί πραγματική λύση, που σημαίνει αποχώρηση τμήματος των στρατιωτών της από το βόρειο τμήμα και παραίτηση από το δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης». Ο γερμανός σχολιαστής ισχυρίζεται ότι ο τούρκος πρόεδρος έχει τώρα άλλες προτεραιότητες με την εισαγωγή προεδρικού συστήματος για την ενίσχυση της δύναμής του. «Γι' αυτόν τον σκοπό χρειάζεται τη συναίνεση των τούρκων εθνικιστών που για αυτούς η εγκατάλειψη της ‘Β. Κύπρου’ θα ισοδυναμούσε με προδοσία των εθνικών συμφερόντων», σημειώνει. «Έτσι θεωρείται απίθανο να συναινέσει ο Ερντογάν στην αποχώρηση των στρατιωτών από τα κατεχόμενα και σε αυτήν την περίπτωση απομένουν δύο δυνατότητες: είτε η νέα ομοσπονδιακή Κύπρος θα δεχθεί να εξαρτάται από μια περιφερειακή υπερδύναμη, είτε θα παραμείνει διαιρεμένη. Και τα δύο ενδεχόμενα δεν είναι δελεαστικά» καταλήγει.

Αλλά και η Südwest Presse ρίχνει το βλέμμα της στον Ερντογάν «που κρατά το κλειδί για μια λύση του Κυπριακού», όπως γράφει. «Ευρωπαίοι διπλωμάτες πιστεύουν ότι από τη μία η εθνικιστική και αυταρχική του πολιτική δεν προοιωνίζεται εύκολες διαπραγματεύσεις, αλλά από την άλλη η θέση του στο εσωτερικό είναι τόσο αδιαφιλονίκητη που θα μπορούσε να κάνει παραχωρήσεις. Σε περίπτωση επανένωσης θα είχε πρόσβαση στα πλούσια αποθέματα φυσικού αερίου που θα διαφοροποιούσαν τις ενεργειακές πηγές της χώρας αλλά θα έκαναν την Τουρκία σημαντικό ενεργειακό διάδρομο προς την Ευρώπη. Κατά την άποψη των παρατηρητών και κοινοτικών διπλωματών στη Λευκωσία θα ήταν ήδη μια επιτυχία, εάν οι διαπραγματεύσεις δεν αποτύγχαναν».

Οι 8 τούρκοι στρατιώτες και το Κυπριακό

«Σφαγή για τη συνείδηση των 15 δικαστών» είναι ο τίτλος αναλυτικού ρεπορτάζ για την υπόθεση των 8 τούρκων στρατιωτών, που μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Το ρεπορτάζ, που δημοσιεύεται στη Süddeutsche Zeitung, παραμονή της εκδίκασης της υπόθεση στον Άρειο Πάγο, αφορά στην καμπάνια που έχει ξεκινήσει ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης εναντίον της απέλασης των στρατιωτών. Ο Δοξιάδης μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα παραπονιέται για την αμφισημία των εκφράσεων που επέλεξε ο έλληνας πρωθυπουργός όταν στο πλαίσιο της Γεν. Συνέλευσης των ΗΕ συζήτησε για το θέμα με τον τούρκο πρόεδρο και την περίεργη σύμπτωση της ακροαματικής διαδικασίας με τις πολυμερείς διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στη Γενεύη. «Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας», διαβεβαιώνει, «υπάρχει η πολύ διαδεδομένη αντίληψη ότι ο Τσίπρας την ημέρα των διαβουλεύσεων στη Γενεύη θα διαβεβαιώσει τον Ερντογάν ότι θα ‘πάρει’ τους 8 στρατιώτες του, είναι προφανές ότι υπάρχει πολιτική ανάμειξη στο έργο της δικαιοσύνης», ισχυρίζεται ο Δοξιάδης στη γερμανική εφημερίδα.
Ειρήνη Αναστασοπούλου /DW